Deel 7
Er gingen een aantal weken voorbij. Er gebeurde niets speciaals, het leven ging zijn gewone gangetje. School, toetsen, spelen met vrienden, lekker luieren in het weekend. Met dat laatste dan niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk voor Tobias, met een wetende mama en papa, een onwetende Leon en Mia. En dan heb je die tijd van het jaar. Je merkt dat er eerst één, dan twee klasgenoten afwezig zijn door ziekte, dan worden dat er drie, vier, vijf, en uiteindelijk is de halve klas ziek. Tobias hoorde ook bij de gelukkigen die een paar daagjes extra verlof kreeg. Leon was hem al voor geweest en twee dagen nadat Leon terug naar school ging was het Tobias zijn beurt.
Tijdens het ontbijt was er nog geen probleem, maar tegen 11u voelde Tobias zich slecht. De juf zag het ook aan hem. Tobias zag rood en was aan het zweten van de koorts die opkwam. Ze stuurde hem naar het secretariaat, die hem na een telefoontje naar de mama doorstuurde naar huis.
Toen Tobias 10 minuutjes later thuis kwam, was zijn mama hem al aan het opwachten. “Kom maar mee naar de woonkamer Tobias, ik ga je koorts nemen, je krijgt een paracetamol en daarna moet je maar wat slapen.”
“Dank je wel mama.” zei Tobias. “Wat rusten gaat me deugd doen. Mijn armen en benen doen ook pijn.” kwam er nog zwak uit.
Tobias ging mee met zijn moeder naar de woonkamer waar ze al alles klaar gelegd had. De paracetamol vloog in het glas dat klaar stond om op te lossen en ondertussen ging de thermometer onder de oksel.
“Wil je graag je pyjama aan?” vroeg Tobias' moeder aan hem. “Dan kan je straks lekker comfortabel slapen als je wilt.”
Tobias knikte van ja. Dat zag hij wel zitten. Ondertussen gaf de thermometer met een luide piep 39,3°C aan. Tobias gaf de thermometer terug aan zijn mama die dat wisselde voor de ondertussen opgeloste paracetamol. “Drink maar volledig op.”
Nadat het glas helemaal leeg was nam Tobias' moeder het terug aan. Daarna nam ze de trui van Tobias vast en begon met hem uit te kleden zodat ze zijn pyjama kon aan doen. Tobias voelde zich slap en liet zich graag helpen daarom. “Ook een luier? Dan kan je blijven liggen zolang je wilt.” vroeg Tobias' moeder. Tobias knikte van ja. Hij hief zijn billen op om het zijn moeder gemakkelijk te maken. Ze sloot de plakkers, deed de body dicht en ritste de onesie omhoog. “Alstublieft” zei ze nog terwijl ze alles afwerkte met een dekentje en de afstandsbediening van de televisie aan Tobias gaf. “Dank je wel mama”. Het was een magere glimlach waarmee Tobias antwoordde, maar wel gemeend. Voor een grote glimlach was hij te ziek, maar ze was wel zo bedoeld. Tobias begon rustig te zappen tussen de kanalen. Tobias' moeder haalde daarna nog wat spulletjes om het Tobias gemakkelijk te maken. Ze zetten wat beschuitjes neer, een kan water met een glas en een tweede glas voor een volgende paracetamol. Voor ze alles had neergezet op een tafeltje naast de zetel lag Tobias al te slapen.
Tobias werd een paar uur later wakker van Mia en Leon die thuis kwamen van de school. Ze deden hun best om Tobias met rust te laten, maar als je vol met energie ziet zoals Leon, is stil zijn niet gemakkelijk. De eerste paracetamol was ondertussen uitgewerkt en de koorts was weer volop gestegen. Tobias' mama kwam kijken toen ze de beweging zag en hoorde in de woonkamer. “Hier Tobias, pak je volgende paracetamol maar, en voor het slapen straks kun je er nog eentje krijgen dan. Als je honger hebt liggen er hier wat beschuitjes klaar.” Tobias knikte van nee. Hij had op dit moment absoluut geen honger. “Drinken moet je wel doen. Je hebt veel gezweet.” zei zijn mama. Waarna Tobias het glas nam dat klaar stond en het flink in één keer leeg dronk. “Hier” zei zijn mama terwijl ze het glas opnieuw vulde. “Drink dat nog maar verder op op je gemakje.” Toen Tobias even later terug neer lag begon zijn blaas op te spelen. Blij dat hij op zijn slappe benen niet uit de zetel moest liet hij het allemaal lopen in zijn luier en ook omdat hij te ziek was om zich er iets van aan te trekken dat Leon en Mia in de keuken naast hem bezig waren. Lusteloos zapte hij opnieuw door de kanalen op TV tot hij iets hersenloos vond dat leuk was en hij kon volgen zonder te veel te moeten nadenken.
Terwijl Mia naar boven ging voor te studeren en Leon naar zijn kamer werd weggestuurd om daar te spelen door Tobias' moeder. (“Jij bent niet ziek, dus je moet hier niet voor de TV blijven plakken nu.”) kwam Tobias' mama bij hem. “Hoe zit het met jou Tobias? Je hebt sinds vanmiddag dezelfde luier aan. Moet die eens gewisseld worden?” Tobias knikte voorzichtig van ja. Hij had inderdaad een half uurtje geleden zijn luier nat gemaakt. Terwijl Tobias' moeder bezig was zei Tobias dat hij vlug hoopte dat hij beter ging worden, want als hij moest kiezen tussen naar school gaan en zich zo slecht voelen als nu, koos hij toch voor de school.
Tijdens het avondeten bleef Tobias in de zetel hangen en uiteindelijk, kort nadat Leon was gaan slapen, werd Tobias ook naar boven gestuurd. Tobias' moeder hielp hem in een droge luier en de beloofde paracetamol werd gegeven. “Morgen blijf je sowieso thuis, zelfs als de koorts gezakt is” zei Tobias moeder. “Zet je alarm maar uit en blijf maar lekker liggen morgen.” “Ok, dank je wel” mompelde Tobias terwijl hij zijn hoofd neer vlijde op zijn kussen.
De volgende ochtend kwam Tobias rond 9 uur naar beneden. Leon en Mia waren ondertussen al lang naar school vertrokken.
“Hier Tobias, meet je je koorts nog eens?” Tobias nam de thermometer aan, stak hem onder zijn oksel en dronk ondertussen de paracetamol op. 38,5°C. “het is al minder dan gisteren.” zei zijn moeder. “Hier, drink maar nog wat water en eet een beschuitje als je zin hebt.” Tobias' moeder stond daarna recht. “Ik was aan het wachten op jou om naar de winkel te gaan. Ik heb nog een stukje vlees nodig voor vanavond. Ik wilde je graag eerst nog zien voor ik vertrek. Wil je graag iets hebben? Yughurt of zo?” vroeg Tobias' moeder.
“Mag ik rijstpap of griesmeelpap? Dat zou wel smaken denk ik.” antwoordde Tobias. “Ok, ik zal er daar ook een paar van mee nemen. Leg je maar rustig neer in de zetel en tot strak mijn ziek konijntje.” zei ze op een lieve manier.
Tobias nam het deken, maakte ermee een worstje van zichzelf en legde zich neer in de zetel. Oei, kwam opeens het besef bij Tobias. Zijn luier was al nat van vanochtend vroeg, hij was rond half zes even wakker geweest, en hij moest nu terug plassen. Wetende dat het mocht van zijn moeder, en tam geslagen door de koorts trok hij het zich niet aan en liet hij het er gewoon bij lopen waarna hij uitgeput door zijn ziekte terug in slaap viel. Het de trap afkomen, beschuitjes eten, drinken en wakker zijn had hem al fel uitgeput.
Zachtjes werd hij twee uur later gewekt door zijn moeder. “Kom Tobias, wakker worden. Het is tijd om je luier te vervangen. Hij heeft gelekt.” Tobias was op slag wakker. Dat had hij nog nooit mee gemaakt. Hij herinnerde hoe hij daarjuist geplast had en dat dat toen inderdaad vochtiger aanvoelde dan normaal, maar hij had niet verwacht dat hij kon lekken. Zijn luiers hadden hem tot nu toe gewoon nog nooit in de steek gelaten. “Kom, we doen alles uit.” zei Tobias moeder. “Heb je zin in een bad, daar even in ontspannen?”
Tobias zag het wel zitten. De extra slaap van vannacht en de voormiddag hadden veel geholpen en de paracetamol was volop aan het werk. Toen Tobias recht stond voelde hij goed hoe de pyjama plakte aan zijn benen. Die natte plek was alles behalve aangenaam. Tobias was blij toen hij boven in de badkamer door zijn moeder uit zijn pyjama, body en luier geholpen werd. Ze zette daarna de kraan open waarna ze Tobias in bad zette. Hij nam een van de speelbootjes en liet die over zijn benen heen en weer dobberen. Hij wist wel dat hij eigenlijk te oud was om nog met badspeelgoed te spelen, maar het was toch af en toe fijn vond hij. “Ik ga even een wasmachine opzetten en dan kom ik terug.” zei Tobias' moeder.
Even later kwam Tobias' moeder terug boven. “Uitgespeeld?” vroeg ze aan Tobias. Tobias knikte van wel. Hij had het bootje even daarvoor al terug aan de kant gelegd. Zijn koorts begon op te lopen, de paracetamol geraakte uitgewerkt en hij was nog alles behalve genezen. Zachtjes lag hij met zijn ogen dicht achterover in bad, genietend van het water dat om hem heen klotste.
“Hier Tobias, ik help je even.” zei Tobias moeder toen ze een washandje, zeep en shampoo nam. Het was al lang geleden dat Tobias nog helemaal door zijn moeder gewassen was, maar doordat hij zich zo slecht voelde door zijn ziekte, en de vele luierwissels die er nu al sinds lang gebeurden door zijn mama, trok hij het zich niet aan en voelde hij ook geen schaamte.
Tobias' moeder hield de handdoek klaar en hielp hem met afdrogen. Ze had al een nieuwe luier en een body mee naar de badkamer genomen zodat hij niet in zijn blootje door de kou op de gang moest lopen. Nadat deze staand in de badkamer aan gedaan waren werd Tobias door zijn moeder naar beneden gestuurd. “Kruip maar in de zetel, ik heb een ander dekentje klaar gelegd. Ik ruim hier even alles op en daarna neem ik voor jou een pyjama mee naar beneden. Enkel in zijn body ging Tobias naar beneden, kroop onder het deken, zette de TV op, nam nog een pilletje voor de koorts en genoot van een tas soep die klaar stond. Het bad had hem deugd gedaan. Hij was wel weer moe, maar toch wat helderder in zijn hoofd. Hij zetten de TV terug aan op zijn favoriete kanaal en begon te kijken. Zoals beloofd had Tobias' mama een pyjama voor hem mee en legde deze klaar voor Tobias in de andere zetel. Het was een van de andere onesies die Tobias had. (Omdat hij ze zo graag droeg had hij er voor kerst nog eentje extra gekregen. Gekozen door Mia en gesponsord door zijn mama)
Tobias keek rustig verder naar TV terwijl zijn mama bezig was met huishoudelijk werk. Hij was helemaal de tijd uit het oog verlopen. Plots kwamen Mia, Leon en een klasgenoot de achterdeur binnen stormen. Tobias' klasgenoot ging meteen door naar de woonkamer toen hij zag dat Leon daar in de zetel zat. “Ik heb wat huiswerk voor je mee. Dat je nog kunt volgen als je beter bent.” “Dank je wel” zei Tobias terwijl hij het deken goed vastnam onder zijn kin. Hij durfde zich niet bewegen. Hij wist wel dat hij hier in huis bij zijn mama dat onderhemdje met flappen en die luier zo kon dragen als hij wou. Maar wat als zijn klasgenoot zou zien wat hij aan had? Iedereen zou dat meteen herkennen.
Steels keek hij naar de andere zetel waar zijn pyjama buiten bereik lag. Ongezien die aankrijgen onder zijn deken was onmogelijk. Bovenop het koortszweet dat hij had, kwam er nu nog een portie angstzweet bij.
“Dat is fijn dat je langskomt.” zei Tobias' moeder die van de andere kant de woonkamer binnen kwam. “Wil je iets drinken? Kom maar mee naar de keuken en neem ook een koekje” redde ze Tobias uit zijn benarde situatie. Toen Tobias' moeder de deur tussen de woonkamer en keuken had gesloten schoot Tobias recht naar zijn pyjama en trok deze in recordtemp aan. Daarna viste hij zijn kamerjas van de grond en volgde zo naar de keuken.
Tobias ging zitten aan tafel en nam een tas thee. In koekjes had hij nog geen zin. “Dank je wel mama” zei Tobias, bedoelend op zowel de thee als zijn redding vlak daarvoor. “Graag gedaan.” antwoordde ze, ook doelend op beide.
Tobias moeder was, zoals altijd, degene die het in huis gezellig kon maken. Via haar vragen werd Tobias dan ook vlug op de hoogte gehouden van alles wat gebeurde op school. De leerkracht was ook een dagje ziek geweest gisteren, bijna alle leerlingen genezen behalve Tobias en twee anderen, en dat de stapel huiswerk die hij mee had gelukkig niet te veel was. Een tekst te lezen en voor rekenen een aantal oefeningen om te doen. Tobias nam de papieren aan en stak het in zijn boekentas. Het was al duidelijk dat hij morgen, en waarschijnlijk voor de rest van de week, niet naar school ging gaan, dus dat huiswerk kon nog even wachten tot hij zich nog wat beter voelde.
Voorzichtig liet hij zijn luier nog eens vollopen terwijl hij aan tafel zat. Zijn ervaringen in de weekends hadden hem geleerd dat niemand daar iets van merkte. Een kwartiertje later stond zijn klasgenoot op om door te gaan naar huis. Tobias had genoten van het bezoek maar het had wel veel energie gevraagd. Voorzichtig liep hij terug naar de zetel in de living en nam hij een boek vast. De taktiek van Ender. Het was een oud boek, nog van zijn vader, maar het sprak Tobias wel aan. De TV was hij beu. Tobias bedacht zich dat het logisch was dat hij zich slap voelde. De laatste keer dat hij nog een deftige maaltijd had gegeten was gisteren ochtend voor hij naar school vertrok. Tobias las verder tot hij geroepen werd voor het avondeten. Tobias zette zich wel mee aan tafel, maar hij hield het op een griesmeelpapje en wat water. Echt honger had hij niet en de koorts begon naar de avond toe toch weer op te lopen. Vanavond werd Tobias opnieuw tegelijkertijd met Leon naar boven gestuurd. Tobias voelde zich te ziek om te protesteren over het vroege uur. Deze keer was het nog een keer Tobias' vader die hem in bed kwam steken. Hij zag welk boek Tobias had klaar gelegd. Zelf glimlachte hij toen hij het zag. “Een fijn boek heb je daar gevonden. Ik heb het ook graag gelezen. Kom billen omhoog.” Met een paar vlugge halen werd alles proper gemaakt en ging een nieuwe droge luier dicht. “Niet langer dan een half uurtje lezen, en morgen blijf je ook gewoon thuis. Is dat goed?” vroeg zijn vader. Tobias knikte bevestigend. Blij dat hij morgen nog niet terug naar school moest nam hij de laatste paracetamol voor die dag, dronk nog wat extra water en legde zich neer.
De volgende ochtend, veel beter uitgeslapen en met een fris hoofd kwam hij terug beneden. Na controle was zijn temperatuur wel nog verhoogd, maar niet meer zoals de vorige dagen. “Je ziet er veel beter uit, voel je je ook beter?” vroeg Tobias' moeder. “Ja, mijn armen en benen doen geen pijn meer, maar ik voel me wel nog slap.” antwoordde hij. “Dat kan ik begrijpen. Het is 2 dagen geleden dat je nog iets gegeten hebt. Wil je graag een boterham?” Tobias voelde aan zijn maag dat hij daar wel zin in had. Hij zette zich aan tafel en smeerde een eerste boterham.
Zijn boterham smaakte maar hij was toch vlugger dan anders voldaan. Terwijl Tobias toekeek ruimde zijn moeder de tafel af. “Ga je je nu wassen of straks?” Vroeg zijn moeder. “Straks, ik wil wat verder lezen in dat boek eerst.” zei Tobias. Zijn moeder vroeg daarna of hij terug in bad wou zoals gisteren of een douche ging nemen. “Ik weet het nog niet.” zei Tobias. “Ik zie dat straks wel.” Tobias twijfelde wat. Het bad gisteren deed deugd, maar het was zo een spannend boek. Hij wilde liefst zo weinig mogelijk tijd kwijt zijn en zo vlug mogelijk verder lezen.
Tobias was even aan het lezen en toen voelde hij zijn buik rommelen. Hij had voor het eerst in dagen iets normaals gegeten en blijkbaar was dat voor zijn darmen ook het moment om in gang te schieten. Voor Tobias het ideale moment om zich te gaan wassen. Bij het idee alleen al om stoelgang in zijn luier te doen gruwelde hij. Dat zou hij nooit doen.
Even later zat Tobias, aangemoedigd door zijn moeder, terug in bad. Tobias moest zijn moeder gelijk geven. Het deed inderdaad deugd. Hij genoot terug van het warme water en liet het speelgoed bootje telkens opnieuw zinken met de golven die hij met zijn benen maakte in bad.
“Wat doe je straks Tobias. Gewoon je kleren aan of nog een dagje in pyjama? Naar buiten ga je toch niet.” vroeg Tobias' moeder terwijl ze hem aan het afdrogen was. Tobias hoefde niet lang te twijfelen en koos meteen voor zijn pyjama. Kort daarna lag hij dan ook weer op zijn bed, waar zijn moeder hem in de luier hielp. De body ging aan, pyjama terug. De thermometer gaf nog altijd een lichte koorts aan, dus volgde beneden als eerste nog een paracetamol. Tobias instaleerde zich beneden in de zetel om weer verder te lezen. “Denk je er aan om je huiswerk te doen?” vroeg Tobias' moeder. “Als je goed genoeg terug bent om te lezen, kan je ook rustig je huiswerk maken denk ik.” Tobias keek beteuterd. Hij zat bijna op het einde van het boek en nu stoppen was moeilijk. “Mama, mijn boek is bijna uit. Mag ik dat eerst uitlezen?” Tobias' mama gaf toe. Iemand iets weigeren die er zo schattig uit ziet in een onesie met rode koortswangen is moeilijk.
Tobias vleide zich neer in de zetel en met etenstijd 's middags was het boek uit. Hij had er van genoten. Van het rijdspapje en griesmeelpapje dat zijn moeder voor hem gekocht had in de winkel genoot hij ook. Het smaakte hem en lag niet te zwaar op de maag. Tijdens het lezen en nadien tijdens het eten liet Tobias zijn luier met kleine beetjes vollopen, zodoende lag hij na het middag eten opnieuw in de zetel waar zijn mama in de weer was met doekjes en de luier. “Je hebt er geen problemen meer hé, om in de luier te plassen.” Tobias verschoot. Hij had er inderdaad nog niet bij stil gestaan, maar als hij terugdacht aan een paar weken geleden, begreep hij niet goed waarom hij er toen zo een probleem van maakte. Het was wel wat wennen geweest, omdat het gevoel anders was. Maar het was zeker geen slecht gevoel, integendeel, het voelde veilig, comfortabel, het gaf letterlijk en figuurlijk een warm gevoel. Het was gemakklijk en het stonk niet. Het besef dat daarna kwam, dat hij sinds dinsdagmiddag, onafgebroken behalve de twee badmomenten, een luier aan had verbaasde hem nog meer. 48u nu met luier aan, en beu was hij het zeker niet. Het had hem zeker geholpen om zich niet al te slecht te voelen tot nu toe tijdens zijn ziek zijn.
Zoals afgesproken voordien begon hij meteen daarna aan zijn huiswerk, het boek had hij uit van voor het middageten.
Toen hij er aan bezig was, merkte hij dat hij zich niet zo veel zorgen had moeten maken, dat het niet de moeite was om er zo tegenop te zien. De reken oefeningen had hij binnen het half uur klaar, en de tekst herkende hij van een boek dat hij vorig jaar uit zichzelf al een keer had gelezen. Puur herhaling dus, en jammer genoeg kwam het niet uit een geweldig boek.
Nog voor Leon en Mia terug waren van school was hij al gedaan met zijn huiswerk en zat hij te spelen op zijn Xbox.
“Zo, bijna de oude Tobias terug?” vroeg Mia toen ze de andere controller vastnam. “Al veel beter, die paracetamol doet wonderen.” glimlachte Tobias terug. “En bijna het record pyjama aanhouden verbroken?” vroeg ze een spelletje later met een glimlach. Tobias keek bedrukt. Hij vond ze zo lekker zitten, maar als Mia het afkeurde dat hij heel de dag met een pyjama liep... Hij keek op naar haar en dat idee stond hem niet aan. “Ik zal me wel gaan omkleden.” zei Tobias toen en stond recht.
“Maar nee, je hebt groot gelijk. Ik zou ook heel de dag zo rondlopen als ik kon. En daarbij, je ziet er echt cute uit in die onesies!” zei ze terwijl ze Tobias vastnam om een knuffel te geven om hem te troosten. Omdat Mia nog neer zat en Tobias rechtstond had ze de billen vast van Tobias. Met een verbaasde blik keek Mia omhoog naar Tobias omdat die zijn billen toch niet aanvoelden zoals ze normaal gezien zouden moeten aanvoelen.
Tobias voelde de handen op zijn halfvolle luier en zag de verbaasde blik van Mia. Op slag werd hij rood, schoten de tranen in zijn ogen en vluchtte naar zijn kamer waar hij meteen de deur sloot en zich onder zijn deken wegstopte.