Verhaal Klaar Tobias (vervolg)

toet

Superlid
Wederom bedankt voor alle reacties en duimpjes. Het geeft echt extra motivatie om door te blijven schijven. Vandaag een dagje eerder het volgende deel, morgen ga ik waarschijnlijk geen tijd hebben om te posten.

Als je opmerkingen hebt over taalfouten, een zin dat ergens niet goed klinkt. Stijlfouten, als ik mezelf ergens tegenspreek per ongeluk. Laat het weten, ik probeer er ook iets kwaliteitsvol van te maken!
 

toet

Superlid
Deel 7

Er gingen een aantal weken voorbij. Er gebeurde niets speciaals, het leven ging zijn gewone gangetje. School, toetsen, spelen met vrienden, lekker luieren in het weekend. Met dat laatste dan niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk voor Tobias, met een wetende mama en papa, een onwetende Leon en Mia. En dan heb je die tijd van het jaar. Je merkt dat er eerst één, dan twee klasgenoten afwezig zijn door ziekte, dan worden dat er drie, vier, vijf, en uiteindelijk is de halve klas ziek. Tobias hoorde ook bij de gelukkigen die een paar daagjes extra verlof kreeg. Leon was hem al voor geweest en twee dagen nadat Leon terug naar school ging was het Tobias zijn beurt.
Tijdens het ontbijt was er nog geen probleem, maar tegen 11u voelde Tobias zich slecht. De juf zag het ook aan hem. Tobias zag rood en was aan het zweten van de koorts die opkwam. Ze stuurde hem naar het secretariaat, die hem na een telefoontje naar de mama doorstuurde naar huis.

Toen Tobias 10 minuutjes later thuis kwam, was zijn mama hem al aan het opwachten. “Kom maar mee naar de woonkamer Tobias, ik ga je koorts nemen, je krijgt een paracetamol en daarna moet je maar wat slapen.”
“Dank je wel mama.” zei Tobias. “Wat rusten gaat me deugd doen. Mijn armen en benen doen ook pijn.” kwam er nog zwak uit.
Tobias ging mee met zijn moeder naar de woonkamer waar ze al alles klaar gelegd had. De paracetamol vloog in het glas dat klaar stond om op te lossen en ondertussen ging de thermometer onder de oksel.
“Wil je graag je pyjama aan?” vroeg Tobias' moeder aan hem. “Dan kan je straks lekker comfortabel slapen als je wilt.”
Tobias knikte van ja. Dat zag hij wel zitten. Ondertussen gaf de thermometer met een luide piep 39,3°C aan. Tobias gaf de thermometer terug aan zijn mama die dat wisselde voor de ondertussen opgeloste paracetamol. “Drink maar volledig op.”

Nadat het glas helemaal leeg was nam Tobias' moeder het terug aan. Daarna nam ze de trui van Tobias vast en begon met hem uit te kleden zodat ze zijn pyjama kon aan doen. Tobias voelde zich slap en liet zich graag helpen daarom. “Ook een luier? Dan kan je blijven liggen zolang je wilt.” vroeg Tobias' moeder. Tobias knikte van ja. Hij hief zijn billen op om het zijn moeder gemakkelijk te maken. Ze sloot de plakkers, deed de body dicht en ritste de onesie omhoog. “Alstublieft” zei ze nog terwijl ze alles afwerkte met een dekentje en de afstandsbediening van de televisie aan Tobias gaf. “Dank je wel mama”. Het was een magere glimlach waarmee Tobias antwoordde, maar wel gemeend. Voor een grote glimlach was hij te ziek, maar ze was wel zo bedoeld. Tobias begon rustig te zappen tussen de kanalen. Tobias' moeder haalde daarna nog wat spulletjes om het Tobias gemakkelijk te maken. Ze zetten wat beschuitjes neer, een kan water met een glas en een tweede glas voor een volgende paracetamol. Voor ze alles had neergezet op een tafeltje naast de zetel lag Tobias al te slapen.

Tobias werd een paar uur later wakker van Mia en Leon die thuis kwamen van de school. Ze deden hun best om Tobias met rust te laten, maar als je vol met energie ziet zoals Leon, is stil zijn niet gemakkelijk. De eerste paracetamol was ondertussen uitgewerkt en de koorts was weer volop gestegen. Tobias' mama kwam kijken toen ze de beweging zag en hoorde in de woonkamer. “Hier Tobias, pak je volgende paracetamol maar, en voor het slapen straks kun je er nog eentje krijgen dan. Als je honger hebt liggen er hier wat beschuitjes klaar.” Tobias knikte van nee. Hij had op dit moment absoluut geen honger. “Drinken moet je wel doen. Je hebt veel gezweet.” zei zijn mama. Waarna Tobias het glas nam dat klaar stond en het flink in één keer leeg dronk. “Hier” zei zijn mama terwijl ze het glas opnieuw vulde. “Drink dat nog maar verder op op je gemakje.” Toen Tobias even later terug neer lag begon zijn blaas op te spelen. Blij dat hij op zijn slappe benen niet uit de zetel moest liet hij het allemaal lopen in zijn luier en ook omdat hij te ziek was om zich er iets van aan te trekken dat Leon en Mia in de keuken naast hem bezig waren. Lusteloos zapte hij opnieuw door de kanalen op TV tot hij iets hersenloos vond dat leuk was en hij kon volgen zonder te veel te moeten nadenken.

Terwijl Mia naar boven ging voor te studeren en Leon naar zijn kamer werd weggestuurd om daar te spelen door Tobias' moeder. (“Jij bent niet ziek, dus je moet hier niet voor de TV blijven plakken nu.”) kwam Tobias' mama bij hem. “Hoe zit het met jou Tobias? Je hebt sinds vanmiddag dezelfde luier aan. Moet die eens gewisseld worden?” Tobias knikte voorzichtig van ja. Hij had inderdaad een half uurtje geleden zijn luier nat gemaakt. Terwijl Tobias' moeder bezig was zei Tobias dat hij vlug hoopte dat hij beter ging worden, want als hij moest kiezen tussen naar school gaan en zich zo slecht voelen als nu, koos hij toch voor de school.

Tijdens het avondeten bleef Tobias in de zetel hangen en uiteindelijk, kort nadat Leon was gaan slapen, werd Tobias ook naar boven gestuurd. Tobias' moeder hielp hem in een droge luier en de beloofde paracetamol werd gegeven. “Morgen blijf je sowieso thuis, zelfs als de koorts gezakt is” zei Tobias moeder. “Zet je alarm maar uit en blijf maar lekker liggen morgen.” “Ok, dank je wel” mompelde Tobias terwijl hij zijn hoofd neer vlijde op zijn kussen.
De volgende ochtend kwam Tobias rond 9 uur naar beneden. Leon en Mia waren ondertussen al lang naar school vertrokken.
“Hier Tobias, meet je je koorts nog eens?” Tobias nam de thermometer aan, stak hem onder zijn oksel en dronk ondertussen de paracetamol op. 38,5°C. “het is al minder dan gisteren.” zei zijn moeder. “Hier, drink maar nog wat water en eet een beschuitje als je zin hebt.” Tobias' moeder stond daarna recht. “Ik was aan het wachten op jou om naar de winkel te gaan. Ik heb nog een stukje vlees nodig voor vanavond. Ik wilde je graag eerst nog zien voor ik vertrek. Wil je graag iets hebben? Yughurt of zo?” vroeg Tobias' moeder.
“Mag ik rijstpap of griesmeelpap? Dat zou wel smaken denk ik.” antwoordde Tobias. “Ok, ik zal er daar ook een paar van mee nemen. Leg je maar rustig neer in de zetel en tot strak mijn ziek konijntje.” zei ze op een lieve manier.

Tobias nam het deken, maakte ermee een worstje van zichzelf en legde zich neer in de zetel. Oei, kwam opeens het besef bij Tobias. Zijn luier was al nat van vanochtend vroeg, hij was rond half zes even wakker geweest, en hij moest nu terug plassen. Wetende dat het mocht van zijn moeder, en tam geslagen door de koorts trok hij het zich niet aan en liet hij het er gewoon bij lopen waarna hij uitgeput door zijn ziekte terug in slaap viel. Het de trap afkomen, beschuitjes eten, drinken en wakker zijn had hem al fel uitgeput.

Zachtjes werd hij twee uur later gewekt door zijn moeder. “Kom Tobias, wakker worden. Het is tijd om je luier te vervangen. Hij heeft gelekt.” Tobias was op slag wakker. Dat had hij nog nooit mee gemaakt. Hij herinnerde hoe hij daarjuist geplast had en dat dat toen inderdaad vochtiger aanvoelde dan normaal, maar hij had niet verwacht dat hij kon lekken. Zijn luiers hadden hem tot nu toe gewoon nog nooit in de steek gelaten. “Kom, we doen alles uit.” zei Tobias moeder. “Heb je zin in een bad, daar even in ontspannen?”

Tobias zag het wel zitten. De extra slaap van vannacht en de voormiddag hadden veel geholpen en de paracetamol was volop aan het werk. Toen Tobias recht stond voelde hij goed hoe de pyjama plakte aan zijn benen. Die natte plek was alles behalve aangenaam. Tobias was blij toen hij boven in de badkamer door zijn moeder uit zijn pyjama, body en luier geholpen werd. Ze zette daarna de kraan open waarna ze Tobias in bad zette. Hij nam een van de speelbootjes en liet die over zijn benen heen en weer dobberen. Hij wist wel dat hij eigenlijk te oud was om nog met badspeelgoed te spelen, maar het was toch af en toe fijn vond hij. “Ik ga even een wasmachine opzetten en dan kom ik terug.” zei Tobias' moeder.

Even later kwam Tobias' moeder terug boven. “Uitgespeeld?” vroeg ze aan Tobias. Tobias knikte van wel. Hij had het bootje even daarvoor al terug aan de kant gelegd. Zijn koorts begon op te lopen, de paracetamol geraakte uitgewerkt en hij was nog alles behalve genezen. Zachtjes lag hij met zijn ogen dicht achterover in bad, genietend van het water dat om hem heen klotste.

“Hier Tobias, ik help je even.” zei Tobias moeder toen ze een washandje, zeep en shampoo nam. Het was al lang geleden dat Tobias nog helemaal door zijn moeder gewassen was, maar doordat hij zich zo slecht voelde door zijn ziekte, en de vele luierwissels die er nu al sinds lang gebeurden door zijn mama, trok hij het zich niet aan en voelde hij ook geen schaamte.

Tobias' moeder hield de handdoek klaar en hielp hem met afdrogen. Ze had al een nieuwe luier en een body mee naar de badkamer genomen zodat hij niet in zijn blootje door de kou op de gang moest lopen. Nadat deze staand in de badkamer aan gedaan waren werd Tobias door zijn moeder naar beneden gestuurd. “Kruip maar in de zetel, ik heb een ander dekentje klaar gelegd. Ik ruim hier even alles op en daarna neem ik voor jou een pyjama mee naar beneden. Enkel in zijn body ging Tobias naar beneden, kroop onder het deken, zette de TV op, nam nog een pilletje voor de koorts en genoot van een tas soep die klaar stond. Het bad had hem deugd gedaan. Hij was wel weer moe, maar toch wat helderder in zijn hoofd. Hij zetten de TV terug aan op zijn favoriete kanaal en begon te kijken. Zoals beloofd had Tobias' mama een pyjama voor hem mee en legde deze klaar voor Tobias in de andere zetel. Het was een van de andere onesies die Tobias had. (Omdat hij ze zo graag droeg had hij er voor kerst nog eentje extra gekregen. Gekozen door Mia en gesponsord door zijn mama)

Tobias keek rustig verder naar TV terwijl zijn mama bezig was met huishoudelijk werk. Hij was helemaal de tijd uit het oog verlopen. Plots kwamen Mia, Leon en een klasgenoot de achterdeur binnen stormen. Tobias' klasgenoot ging meteen door naar de woonkamer toen hij zag dat Leon daar in de zetel zat. “Ik heb wat huiswerk voor je mee. Dat je nog kunt volgen als je beter bent.” “Dank je wel” zei Tobias terwijl hij het deken goed vastnam onder zijn kin. Hij durfde zich niet bewegen. Hij wist wel dat hij hier in huis bij zijn mama dat onderhemdje met flappen en die luier zo kon dragen als hij wou. Maar wat als zijn klasgenoot zou zien wat hij aan had? Iedereen zou dat meteen herkennen.

Steels keek hij naar de andere zetel waar zijn pyjama buiten bereik lag. Ongezien die aankrijgen onder zijn deken was onmogelijk. Bovenop het koortszweet dat hij had, kwam er nu nog een portie angstzweet bij.
“Dat is fijn dat je langskomt.” zei Tobias' moeder die van de andere kant de woonkamer binnen kwam. “Wil je iets drinken? Kom maar mee naar de keuken en neem ook een koekje” redde ze Tobias uit zijn benarde situatie. Toen Tobias' moeder de deur tussen de woonkamer en keuken had gesloten schoot Tobias recht naar zijn pyjama en trok deze in recordtemp aan. Daarna viste hij zijn kamerjas van de grond en volgde zo naar de keuken.
Tobias ging zitten aan tafel en nam een tas thee. In koekjes had hij nog geen zin. “Dank je wel mama” zei Tobias, bedoelend op zowel de thee als zijn redding vlak daarvoor. “Graag gedaan.” antwoordde ze, ook doelend op beide.

Tobias moeder was, zoals altijd, degene die het in huis gezellig kon maken. Via haar vragen werd Tobias dan ook vlug op de hoogte gehouden van alles wat gebeurde op school. De leerkracht was ook een dagje ziek geweest gisteren, bijna alle leerlingen genezen behalve Tobias en twee anderen, en dat de stapel huiswerk die hij mee had gelukkig niet te veel was. Een tekst te lezen en voor rekenen een aantal oefeningen om te doen. Tobias nam de papieren aan en stak het in zijn boekentas. Het was al duidelijk dat hij morgen, en waarschijnlijk voor de rest van de week, niet naar school ging gaan, dus dat huiswerk kon nog even wachten tot hij zich nog wat beter voelde.

Voorzichtig liet hij zijn luier nog eens vollopen terwijl hij aan tafel zat. Zijn ervaringen in de weekends hadden hem geleerd dat niemand daar iets van merkte. Een kwartiertje later stond zijn klasgenoot op om door te gaan naar huis. Tobias had genoten van het bezoek maar het had wel veel energie gevraagd. Voorzichtig liep hij terug naar de zetel in de living en nam hij een boek vast. De taktiek van Ender. Het was een oud boek, nog van zijn vader, maar het sprak Tobias wel aan. De TV was hij beu. Tobias bedacht zich dat het logisch was dat hij zich slap voelde. De laatste keer dat hij nog een deftige maaltijd had gegeten was gisteren ochtend voor hij naar school vertrok. Tobias las verder tot hij geroepen werd voor het avondeten. Tobias zette zich wel mee aan tafel, maar hij hield het op een griesmeelpapje en wat water. Echt honger had hij niet en de koorts begon naar de avond toe toch weer op te lopen. Vanavond werd Tobias opnieuw tegelijkertijd met Leon naar boven gestuurd. Tobias voelde zich te ziek om te protesteren over het vroege uur. Deze keer was het nog een keer Tobias' vader die hem in bed kwam steken. Hij zag welk boek Tobias had klaar gelegd. Zelf glimlachte hij toen hij het zag. “Een fijn boek heb je daar gevonden. Ik heb het ook graag gelezen. Kom billen omhoog.” Met een paar vlugge halen werd alles proper gemaakt en ging een nieuwe droge luier dicht. “Niet langer dan een half uurtje lezen, en morgen blijf je ook gewoon thuis. Is dat goed?” vroeg zijn vader. Tobias knikte bevestigend. Blij dat hij morgen nog niet terug naar school moest nam hij de laatste paracetamol voor die dag, dronk nog wat extra water en legde zich neer.

De volgende ochtend, veel beter uitgeslapen en met een fris hoofd kwam hij terug beneden. Na controle was zijn temperatuur wel nog verhoogd, maar niet meer zoals de vorige dagen. “Je ziet er veel beter uit, voel je je ook beter?” vroeg Tobias' moeder. “Ja, mijn armen en benen doen geen pijn meer, maar ik voel me wel nog slap.” antwoordde hij. “Dat kan ik begrijpen. Het is 2 dagen geleden dat je nog iets gegeten hebt. Wil je graag een boterham?” Tobias voelde aan zijn maag dat hij daar wel zin in had. Hij zette zich aan tafel en smeerde een eerste boterham.
Zijn boterham smaakte maar hij was toch vlugger dan anders voldaan. Terwijl Tobias toekeek ruimde zijn moeder de tafel af. “Ga je je nu wassen of straks?” Vroeg zijn moeder. “Straks, ik wil wat verder lezen in dat boek eerst.” zei Tobias. Zijn moeder vroeg daarna of hij terug in bad wou zoals gisteren of een douche ging nemen. “Ik weet het nog niet.” zei Tobias. “Ik zie dat straks wel.” Tobias twijfelde wat. Het bad gisteren deed deugd, maar het was zo een spannend boek. Hij wilde liefst zo weinig mogelijk tijd kwijt zijn en zo vlug mogelijk verder lezen.

Tobias was even aan het lezen en toen voelde hij zijn buik rommelen. Hij had voor het eerst in dagen iets normaals gegeten en blijkbaar was dat voor zijn darmen ook het moment om in gang te schieten. Voor Tobias het ideale moment om zich te gaan wassen. Bij het idee alleen al om stoelgang in zijn luier te doen gruwelde hij. Dat zou hij nooit doen.
Even later zat Tobias, aangemoedigd door zijn moeder, terug in bad. Tobias moest zijn moeder gelijk geven. Het deed inderdaad deugd. Hij genoot terug van het warme water en liet het speelgoed bootje telkens opnieuw zinken met de golven die hij met zijn benen maakte in bad.
“Wat doe je straks Tobias. Gewoon je kleren aan of nog een dagje in pyjama? Naar buiten ga je toch niet.” vroeg Tobias' moeder terwijl ze hem aan het afdrogen was. Tobias hoefde niet lang te twijfelen en koos meteen voor zijn pyjama. Kort daarna lag hij dan ook weer op zijn bed, waar zijn moeder hem in de luier hielp. De body ging aan, pyjama terug. De thermometer gaf nog altijd een lichte koorts aan, dus volgde beneden als eerste nog een paracetamol. Tobias instaleerde zich beneden in de zetel om weer verder te lezen. “Denk je er aan om je huiswerk te doen?” vroeg Tobias' moeder. “Als je goed genoeg terug bent om te lezen, kan je ook rustig je huiswerk maken denk ik.” Tobias keek beteuterd. Hij zat bijna op het einde van het boek en nu stoppen was moeilijk. “Mama, mijn boek is bijna uit. Mag ik dat eerst uitlezen?” Tobias' mama gaf toe. Iemand iets weigeren die er zo schattig uit ziet in een onesie met rode koortswangen is moeilijk.

Tobias vleide zich neer in de zetel en met etenstijd 's middags was het boek uit. Hij had er van genoten. Van het rijdspapje en griesmeelpapje dat zijn moeder voor hem gekocht had in de winkel genoot hij ook. Het smaakte hem en lag niet te zwaar op de maag. Tijdens het lezen en nadien tijdens het eten liet Tobias zijn luier met kleine beetjes vollopen, zodoende lag hij na het middag eten opnieuw in de zetel waar zijn mama in de weer was met doekjes en de luier. “Je hebt er geen problemen meer hé, om in de luier te plassen.” Tobias verschoot. Hij had er inderdaad nog niet bij stil gestaan, maar als hij terugdacht aan een paar weken geleden, begreep hij niet goed waarom hij er toen zo een probleem van maakte. Het was wel wat wennen geweest, omdat het gevoel anders was. Maar het was zeker geen slecht gevoel, integendeel, het voelde veilig, comfortabel, het gaf letterlijk en figuurlijk een warm gevoel. Het was gemakklijk en het stonk niet. Het besef dat daarna kwam, dat hij sinds dinsdagmiddag, onafgebroken behalve de twee badmomenten, een luier aan had verbaasde hem nog meer. 48u nu met luier aan, en beu was hij het zeker niet. Het had hem zeker geholpen om zich niet al te slecht te voelen tot nu toe tijdens zijn ziek zijn.
Zoals afgesproken voordien begon hij meteen daarna aan zijn huiswerk, het boek had hij uit van voor het middageten.
Toen hij er aan bezig was, merkte hij dat hij zich niet zo veel zorgen had moeten maken, dat het niet de moeite was om er zo tegenop te zien. De reken oefeningen had hij binnen het half uur klaar, en de tekst herkende hij van een boek dat hij vorig jaar uit zichzelf al een keer had gelezen. Puur herhaling dus, en jammer genoeg kwam het niet uit een geweldig boek.

Nog voor Leon en Mia terug waren van school was hij al gedaan met zijn huiswerk en zat hij te spelen op zijn Xbox.
“Zo, bijna de oude Tobias terug?” vroeg Mia toen ze de andere controller vastnam. “Al veel beter, die paracetamol doet wonderen.” glimlachte Tobias terug. “En bijna het record pyjama aanhouden verbroken?” vroeg ze een spelletje later met een glimlach. Tobias keek bedrukt. Hij vond ze zo lekker zitten, maar als Mia het afkeurde dat hij heel de dag met een pyjama liep... Hij keek op naar haar en dat idee stond hem niet aan. “Ik zal me wel gaan omkleden.” zei Tobias toen en stond recht.
“Maar nee, je hebt groot gelijk. Ik zou ook heel de dag zo rondlopen als ik kon. En daarbij, je ziet er echt cute uit in die onesies!” zei ze terwijl ze Tobias vastnam om een knuffel te geven om hem te troosten. Omdat Mia nog neer zat en Tobias rechtstond had ze de billen vast van Tobias. Met een verbaasde blik keek Mia omhoog naar Tobias omdat die zijn billen toch niet aanvoelden zoals ze normaal gezien zouden moeten aanvoelen.
Tobias voelde de handen op zijn halfvolle luier en zag de verbaasde blik van Mia. Op slag werd hij rood, schoten de tranen in zijn ogen en vluchtte naar zijn kamer waar hij meteen de deur sloot en zich onder zijn deken wegstopte.
 

bosma22

I love good stories, writing and music
Vind het een heel erg leuk verhaal ik hoop dat eventueel Leon Tobias broertje de luiers ontdek en ze zelf ook zal Willen dragen en dat hij en Tobias samen luiers kunnen dragen
 

toet

Superlid
Deel 8


“Tobias?” klonk Mia door de deur. “Kunnen we praten?” “Ga weg!” antwoordde Tobias gesmoord. “Alsjeblieft Tobias, wil je niet even naar mij luisteren?” Tobias bleef koppig zwijgen. Hij hoorde dat zijn moeder ook op de gang kwam en aan Mia vroeg wat er aan de hand was. Terwijl Mia vertelde wat er gebeurd was gingen ze naar haar kamer dus Tobias kon niet meer verstaan wat er gezegd werd. Tobias was wanhopig. Mia zou hem vast en zeker uitlachen, dat vertellen aan al haar vriendinnen, waardoor iedereen op school, inclusief zijn klasgenoten en al zijn vrienden het uiteindelijk te horen zou krijgen. De goeie band dat hij en Mia hadden, het respect van elkaar. Alles verloren omdat hij gewoon even niet goed oplette. Hij voelde zich nu al alleen op de wereld. Tobias zijn kussen werd nat van al zijn tranen.

“Tobias, ik kom binnen” hoorde Tobias zijn moeder zeggen. Voordat hij nee kon zeggen was de deur al open en kwam ze binnen. Ze sloot de deur achter haar en ging naast hem op bed zitten. Ze trok het deken weg en troostend legde ze een hand op zijn rug en wreef er zachtjes mee heen en weer. “Waarom had ik die toch aan!” Snikte Tobias tegen zijn moeder na een kleine stilte.
“Omdat je je daar goed bij voelt. Omdat het jou goed staat en het jou helpt om goed te slapen.” antwoordde zijn moeder. “Maar dat is niet het belangrijkste hier hé? Het is niet belangrijk dat je het draagt, het is dat je zus het gevoeld heeft en het weet.” Tobias draaide zich voorzichtig om, om te kijken naar zijn moeder. Tobias' moeder had, zoals te verwachten viel, meteen de kern van het probleem aangeduid. “Je weet dat je zus je graag ziet hé, je bent haar favoriete broer.” Tobias knikte van ja. “Dan weet je ook dat ze jou enorm respecteert en niks zou doen om je expres te kwetsen.” Tobias knikte opnieuw. Zijn mama had gelijk wist hij. Hij wist het eigenlijk wel ergens maar door de paniek van daarjuist had hij niet goed kunnen nadenken.
“Ik heb gepraat met je zus en alles uitgelegd. Mia heeft me beloofd dat ze het nooit ging verder vertellen. Maar ze wilde dat graag zelf ook nog eens tegen jou zeggen. Kom je mee naar haar?” Tobias wilde nog niet. “Mama, mijn luier is nat, zo wil ik niet naar haar gaan. Mag hij uit?” “Natuurlijk mag hij uit.” antwoordde Tobias' moeder waarop ze recht stond en uit de kast vochtige doekjes en een propere luier nam. Helemaal opgefrist, maar nog niet helemaal op zijn gemak ging hij naar beneden naar Mia. “Dag Tobias, gaat het terug een beetje?” vroeg Mia voorzichtig toen hij de woonkamer binnenkwam. Tobias knikte schaapachtig van ja. Besluiteloos stond hij aan de deur. Naast Mia in de zetel gaan zitten op zijn plekje? Of de andere zetel of doorlopen naar de keuken? Tobias wist het niet goed.
Tobias' moeder kwam ook beneden en doorbrak zijn twijfel. “Tobias, zet je een stapje opzij? Ik moet door naar de keuken.” Tobias werd wakker uit zijn trance en als vanzelf ging hij naast Mia in de zetel zitten. Mia nam hem meteen vast om een knuffel te geven. “Je weet toch dat ik nooit met jou lach Tobias, ook hier niet voor. In tegendeel. Ik heb bewondering dat je zo jezelf durft te zijn om je goed te voelen.” Mia had het perfect uitgesproken voor Tobias. Ze had wel wat hulp gekregen van hun moeder om te weten hoe ze het moest verwoorden, maar Mia meende wel wat ze gezegt had. Tobias ontspande zichtbaar en kroop dichter tegen Mia aan. “Dank je wel” zei hij nog. Vermoeid door zijn ziek zijn en alle emoties en bovendien ontspannen door de knuffel begon hij langzaam weg te zakken in slaap. Mia keek neer op Tobias, ze hield van haar kleine broer, zeker als hij er zo 'cute' uitzag. Ze kon het niet laten en streelde zachtjes over de rug. Toen ze merkte dat Tobias sliep zakte ze voorzichtig af richting zijn billen. Ze was er nieuwsgierig naar en wilde het graag voelen. Ze zou het eigenlijk liever ook gewoon zien, maar ze kende Tobias en wist dat dat waarschijnlijk nog lang ging duren. Maar daar respecteerde ze hem ook voor. Ze zou wel geduld hebben.
Tobias' moeder keek vertederd vanuit de keuken naar het tafereel. Als ze een fototoestel of GSM had vastgehad had ze zeker en vast een foto genomen hebben.

Na het avondeten, waar Tobias ondanks zijn ziek zijn toch een kleine portie had binnen gekregen, en nadat Leon in bed zat, mocht Tobias toch wat langer opblijven. Hij had veel geslapen overdag en morgen, vrijdag, mocht hij uitslapen zodat hij volgende week helemaal fris, uitgeslapen en genezen terug naar school kon. Mia keek naar één van haar favoriete series op TV. Een echt meidending, maar Tobias genoot er van om tegen haar aan te kruipen en wat weg te soezen. Het was hersenloos, en je moest de serie niet echt volgen om de aflevering te begrijpen. Onbewust was Mia ondertussen over zijn hoofd en rug aan het wrijven. Allebij dachten ze er aan dat dat lang geleden was dat ze zo nog samen in de zetel gezeten hebben. Beiden kwamen tot besluit dat dat eigenlijk kwam omdat Tobias, wanneer hij zijn luier aanhad, fysieke affectie van Mia had vermeden. Tijdens de reclame nam Tobias dan ook het woord. “Ik ben blij dat je het nu weet. Dat ik dat niet meer voor jou moet verstoppen.” Mia keek blij met wat Tobias gezegd had. Ze antwoordde dan ook: “Ik ben ook blij dat ik het weet, dat je dat nu niet meer voor mij hoeft te verstoppen. Maar ik snap wel waarom je dat deed. Ik hoop dat ik nooit jou vertrouwen ga beschamen” Met een glimlach keken ze daarna verder naar de reclame en het einde van de aflevering.
“En nu naar bed Tobias. Tandenpoetsen en onder de wol.” zei Tobias' moeder.
“Volgens mij vergeet je nog plassen mama” zei Mia eigenwijs. “straks doet hij het nog...” Iedereen begon te lachen. Mia kreeg een rode blos op haar wangen toen ze besefte wat ze aan het zeggen was. Ze vulde zelf aan wat hun moeder anders zei. “Maar dat zou niet erg zijn natuurlijk.” met een grote knipoog naar Tobias. Mia zapte door naar een ander kanaal, en Tobias stapte zo traag mogelijk de trap op. Hij had nog geen zin om te gaan slapen. “Hup Tobias, binnen 5 minuutjes kom ik je verversen en in bed steken en tegen dan moeten je tanden gepoetst zijn.” Tobias werd rood. “Mama, moet je dat nu echt zo duidelijk zeggen?” “Ja hoor” antwoordde Tobias' mama. “Anders zijn je tanden binnen een kwartier nog niet gepoetst.” “Dat bedoelde ik niet.” brieste Tobias in zichzelf terwijl hij door ging naar boven. Tobias' mama keek lachend naar Mia en terug. “Hij is toch zo gemakkelijk te manipuleren en op zijn paard te zetten.” “Ja mama,” antwoordde Mia. “Ik vind hem zo schattig, zo cute.” hoe hij er uitziet en hoe hij zo gemakkelijk rood wordt.

Vrijdag ochtend kwam Tobias uit zijn bed nadat Mia en Leon al naar school waren vertrokken. Hij zette zich in zijn natte luier aan tafel en begon aan zijn ontbijt. Hij voelde zich goed. De vorige dagen was hij te ziek, maar nu voelde hij zich al heel wat beter. Eindelijk was ziek zijn leuk want van het dagje thuis vandaag kon hij wel genieten. Tobias' mama zat met grote ogen te kijken wat hij allemaal zat te eten. “Je hebt precies wat in te halen.” “Ja mama, ik heb echt een grote honger.”

“Vandaag je kleren aan Tobias? Ziek ben je niet echt meer he? En vandaag geen paracetamol meer, maar we gaan je koorts wel nog in het oog houden.” “Dat is goed mama.” zei Tobias terwijl hij zijn volgende boterham begon te smeren. Tobias' mama bleef er gezellig bij zitten tot hij klaar was met eten. “Kom, wassen en kleren aan nu.” Tobias ging gewillig mee naar boven. Ook vandaag even in bad, er was toch tijd genoeg. Ondertussen was Tobias' mama boven wat aan het rommelen en kleren aan het uitzoeken voor Tobias voor die dag en legde ze klaar in de badkamer. Deze keer waste Tobias zichzelf en droogde zichzelf af. “Mama, je hebt geen onderbroek klaargelegd?” vroeg Tobias terwijl hij met zijn handdoek rond hem gewikkeld en met de kleren onder zijn arm geklemd de badkamer uit ging. “Klopt, het is thuis alleen ons tweetjes vandaag. Ik wist niet of je liefst een onderbroek of een luier aan wou.” zei Tobias' moeder daarop. Tobias stond perplex. Hij had de vorige dagen wel heel de dag een luier aan gehad, maar anders had hij nog nooit onder zijn gewone kleren met een luier rond gelopen. Hij twijfelde even. “Dat zit toch goed?” vroeg zijn moeder. “Je doet toch gewoon je eigen zin als je wilt?” Na die woorden hoefde Tobias niet lang meer te twijfelen. Hij legde de handdoek aan de kant en ging klaar liggen op bed om geholpen te worden. Na de luier nam Tobias' moeder nog een body en wisselde die voor de T-shirt. Tobias trok zelf de rest van zijn kleren aan en ging daarna naar beneden om wat te spelen.

Een uurtje later, in de voormiddag nog, vroeg zijn moeder hoe het zat met de luier. “Nog helemaal droog mama.” antwoordde Tobias er eerlijk op. Na de voorbije weken, en zeker de voorbije dagen voelde hij er zich steeds minder ongemakkelijk over, als het onderwerp luidop tussen hun twee te sprake kwam.

“Kom,” zei Tobias' moeder. “jas en schoenen aan, we gaan naar de winkel.” automatisch luisterde Tobias naar zijn moeder. Hij had er helemaal niet bij stil gestaan, maar in de auto kwam het besef dat hij naar de winkel ging met zijn luier aan. Tobias voelde zich niet op zijn gemak. Hij zat op zijn ongemak in de auto en dacht dat alle blikken van het passerende verkeer op hem gericht waren. Aangekomen op de parking van de auto bleef hij dan ook zitten. Hij hoopte dat zijn moeder door had wat het probleem was. “Wel Tobias, weet je niet meer hoe de gordel werkt?” vroeg ze toen ze de passagierdeur open deed waar Tobias zat. “Maar mama, ik kan toch niet zo, iedereen, ...” stamelde Tobias. “Niemand die er iets van ziet. Door je broek is er al nauwelijks iets te zien, je zou het moeten weten voor je het ziet, en je jas hangt ver genoeg over je billen waardoor er al helemaal niets meer van te zien is.”

Tobias haalde opgelucht adem. Met het muntstuk dat hij gekregen had van zijn mama ging hij een winkelkarretje halen en samen gingen ze de winkel door. Bij de slaatjes stopte zijn mama. “Wil je vanmiddag een slaatje eten? Ik wil na de boodschappen graag nog doorrijden naar een klerenwinkel voor jou.” Tobias schrok. Zo lang weg? Thuis lag zijn speelgoed te wachten. Maar er tegenin gaan had geen zin dus één voor één bekeek hij alle slaatjes die er waren. Uiteindelijk koos hij die met honingsaus en geitenkaas. Daarna werd er nog extra een klein flesje water gekocht en konden ze straks picknicken in de auto.

Op de parking laadden ze alle spullen in de koffer tot die vol zat. “zet jij het karretje weg? Begin daarna maar aan je slaatje terwijl je wacht in de auto. Ik ga nog vlug naar de drogist wat gaan halen.” Tobias werd vrolijk onder die boodschap. Verantwoordelijkheid krijgen zoals alleen mogen wachten bij de auto vond hij fijn. Hij werd daar vanzelf blij en trots van, van het vertrouwen dat hij kreeg. Hij had de autosleutel mee gekregen terwijl hij het karretje wegzette. Toen Tobias terugkwam bij de auto was zijn moeder nog niet te zien. Tobias nam de slaatjes en flesjes water uit de koffer en zette zich op zijn plaats. Tobias sukkelde even om de verpakking open te krijgen van het slaatje, en hij had het eerste beetje al met zijn vingers gegeten toen hij ontdekte dat er een vorkje aan het deksel kleefde. Tobias zag zijn moeder terug wandelen en verslikte zich bijna in het eten. Ze had in haar ene hand een shoppingzak vast met spulletjes in, en in haar andere hand had ze duidelijk een groot pak luiers vast. Moest ze daar echt zo mee over de parking lopen? Tobias hoopte maar dat niemand bekend in de buurt was om dat te zien. Hij wilde niet dat iemand dat pak met hem in verband bracht.

Tobias' moeder kwam aan bij de auto en zwierde alles op de achterbank. Tobias nam vlug een dekentje dat in de auto lag en gooide dat over het pak met luiers. Hij hoopte maar dat niemand dat had gezien. “Ik heb je niet mee gevraagd naar de drogist omdat ik wist dat je niet blij ging zijn als ik de bestelling ophaalde met jou naast mij. Geef je mijn slaatje door?” “Dank je wel mama” zei Tobias terwijl hij het slaatje en een flesje water doorgaf. Tobias was blij dat zijn mama hem zo goed kende. Hij was inderdaad waarschijnlijk gillend naar buiten gelopen als hij dat pak had moeten dragen in de drogist.

“Kom hier Tobias, je handen zijn helemaal vettig.” zei Tobias' moeder na het eten terwijl ze een pak vochtige doekjes uit haar handtas nam. “Ik wist eerst niet dat er een vork bij dat slaatje zat.” antwoordde Tobias terwijl hij zijn twee handen voor zich uit stak. Tobias' moeder begon met zijn vingers en handen te bewerken met de vochtige doekjes. Ze deed de doekjes allemaal samen met de lege doorjes en stuurde Tobias met het stapeltje naar de vuilbak.

Tobias klikte zich terug vast in de gordel en vervolgens reden ze verder naar een kledingwinkel. “Kijk Tobias, de pyjama's uit 1 stuk die je zo graag draagt komen van deze keten. Ze hebben hier nog een paar andere modelletjes. Je mag er een paar uitkiezen als je wilt zodat je er genoeg hebt voor heel de week. Tobias was blij. Vlot volgde hij zijn moeder de winkel in, recht naar het rek met de pyjama's. Tobias was gelukkig, het duurde niet lang voor hij er een aantal gekozen had. Tobias' mama had ze allemaal vast toen ze richting de kassa's gingen. “Kom, hierlangs” zei Tobias' mama terwijl ze links afsloeg voor de kassa's. Recht richting de pashokjes. Tobias geraakte gestreseerd door het idee alleen al. Hij liep daar rond met zijn luier. Moest hij in de pashokjes zijn kleren uit doen? Als er iemand het gordijn bij hem zou opentrekken zien ze meteen zijn luier? “Hier, deze is vrij Tobias. Kom doe vlug je kleren uit, dan kunnen we kijken of ik de juiste maten mee heb.” Tobias werd bleek van angst. Hij kon geen voet meer bewegen. “Armen naar boven.” zei zijn moeder. Tobias geraakte terug uit zijn trance. Hij had het niet beseft, maar zijn jas was al uit. De armen naar boven was voor zijn trui. Te gestreseerd om iets anders te doen voldeed hij aan de vraag van zijn moeder. Nadat de trui uit was begon ze meteen aan zijn schoenen de knoop in de veters te ontwarren. 1 voor 1 gingen de schoenen uit tot Tobias in enkel zijn kousen, body en luier stond. “Vlug mama, ik wil hier zo niet blijven staan.” De pyjama's gingen stuk voor stuk aan en uit. De laatste pyjama was net aan toen een winkeljuffrouw aan de andere kant van het gordijn stond. “Lukt het mevrouw, vind u de juiste maat of kan ik u helpen?” Tot Tobias schrik deed zijn mama het gordijn open. “Ja graag, ik ben aan het twijfelen over deze pyjama. De anderen waren allemaal goed, maar deze zit precies wat strakker. Het is nochtands dezelfde maat als de rest.”

“Ja, dat snap ik. We hebben over die pyjama al wat klachten gekregen over de maat. Ze zijn wat kleiner getailleerd dan de rest. Bij deze moet je standaard een maatje groter gaan halen. Als je hier even wacht heb ik ze zo voor jou.” “Dank je wel mevrouw.” Antwoordde Tobias' moeder. De winkelbediende draaide zich om richting magazijn. “Kom Tobias, pyjama uit zodat je de andere meteen kan passen als de mevrouw terug is.” Tobias liet zich gewillig helpen en stond daarna ongeduldig te wachten tot de winkelbediende terug was. “Hier heb ik ze” zei ze terwijl ze het gordijn open trok. Tobias schoot zich meteen achter de rug van zijn mama die zich had omgedraaid. “Alsjeblieft. Deze in een maatje groter en twee pyjama's van hetzelfde merk die pas zijn toegekomen. We gingen de nieuwe collectie pas volgende week beginnen uithangen, maar je kleine man vind deze misschien ook wel leuk.” Tobias' moeder glimlachte dankbaar naar de winkeljuffrouw. “Dank je wel.” terwijl ze de drie pyjama's aanpakte en het gordijn terug dicht trok. Eén voor één hield ze de pyjama's open. Tobias besloot er eentje niet te passen, die was niet zo mooi als de anderen en hij ging er nu zeker genoeg hebben. Ze pasten de andere twee pyjama's en ze zaten als gegoten.

Vervolgens kleren terug aan, naar de kassa en naar huis voor de auto uit te laden. Vrolijk hielp Tobias mee. Hij was wel wat moe maar voor de rest voelde hij zich goed. Voor hij het pak met luiers uit de auto haalde, keek hij vlug naar links en rechts. Als hij zag dat de kust veilig was spurtte hij naar boven om het pak meteen op zijn kamer op te bergen in de kast en uit iedereen zijn zicht.

“Dag Tobias, naar de winkel geweest?” klonk het vanuit Mia's kamer toen Tobias boven kwam. Tobias vloekte in zichzelf. Hij had niet op het uur gelet en wist niet dat het al zo laat was. “Ja” antwoordde hij. “Ik ben de spullen aan het opbergen.” Tobias stond midden op de gang wanneer de deur van Mia open ging. Tobias werd knal rood en wist niet meer hoe bewegen. In enkele stappen stond Mia bij hem. “Mag ik eens zien?” terwijl ze het pak overnam en bestudeerde van alle kanten. Nog voor Mia het rustig van alle kanten bekeken had, trok Tobias het al terug. “Alsjeblieft Mia” klonk het een beetje wanhopig. “Niet iedereen hoeft dat te zien.” Mia glimlachte naar Tobias. “Natuurlijk niet. Ik was gewoon benieuwd, zorgt ervoor dat je extra cute bent.” vind ik. Tobias werd zo mogelijk nog roder. Zijn zus die hem zo extra cute vond?

Tobias zette het pak weg in zijn kast en volgde Mia naar beneden. De laatste spullen werden nog uit de auto gehaald en alles daarna opgeruimd. Met het uitladen van de laatste zak kwam Tobias' mama achter hem staan. Ze pakte even de luier vast van Tobias om te voelen en fluisterde of hij een verversing nodig had. Tobias knikte van wel met rode wangen. Het was een lange middag geweest en hij had er verscheidene keren al kleine beetjes in geplast. “Hop, naar boven dan.” fluisterde zijn mama. Tobias wandelde naar zijn kamer en liet ondertussen zijn blaas nog eens leeg lopen, zodat hij straks toch even in een droge luier zat. Toen zijn blaas bijna leeg was voelde hij nattigheid aan de binnenkant van zijn benen. “Heel hoge tijd precies Tobias. Ga maar rechtstreeks naar de badkamer.” Tobias was verbaasd totdat hij in de badkamer stond en naar zijn broek keek. In zijn kruis, naast de luier waren links en rechts natte plekken in zijn broek te zien. Tobias verschoot, dat had hij nog niet mee gemaakt. “Doe je kleren allemaal uit Tobias, ik heb hier een pyjama mee, kan je die gewoon al aan.” Tobias schaamde zich. Voorzichtig deed hij alles uit terwijl zijn moeder één van de nieuwe onesies, een body en een luier klaar legde. Terwijl Tobias de plakkers open deed was zijn moeder bezig met een washandje aan het voorbereiden. “Na zo een accidentje wassen we beter met water en zeep, dat er niets van geur achter blijft.” zei Tobias' moeder terwijl ze zijn kruis onderhanden nam en vervolgens afdroogde. Tobias knikte van ja. Dat begreep hij wel, en hoe vlugger hij uit de kou was en terug warme kleren aan had, hoe beter. Met zijn pyjama aan kroop hij terug op de bank. De ziekte was nog niet helemaal uit zijn lijf en hij was nog wat moe. Lusteloos zapte hij tussen de kanalen tot het etenstijd was.
 

bosma22

I love good stories, writing and music
this was again a beautiful chapter I especially loved the interaction between Tobias and Mia I cannot wait for the next chapter
 

Luierfan100

Trekt soms een luier aan omdat het kan!
Wat een leuk verhaal, alle delen met veel plezier gelezen. Benieuwd naar het vervolg!
 

toet

Superlid
Deel 9


Tobias was vermoeid van de voorbije dag. Met al het rondlopen, de twee winkels dat ze gedaan hadden en de ziekte dat nog steeds niet helemaal uit zijn lijf verdwenen is.
Tobias werd dan ook opnieuw vroeg naar boven gestuurd. Hij kreeg eerst nog eens een dikke knuffel van Mia. Zijn ziek zijn en de bekentenis van de dag voordien had hun reeds goede broer-zus relatie toch wat verbeterd. “Je hebt een prachtige pyjama gekozen” fluisterde Mia ondertussen in Tobias' oor. Na de knuffel gaf Mia nog een tikje op zijn billen en luier. Tot morgen grote rode knuffelbeer! Grapte ze bij het zien van Tobias zijn rode wangen.
Tobias' vader ging mee naar boven om hem in bed te stoppen. Zijn moeder was nog bezig bij Leon op de kamer.

Zaterdag ochtend werd hij wakker gemaakt door zijn moeder. “Kom Tobias, opstaan, het wordt wat tijd om terug in het juiste ritme te komen” zei ze terwijl ze de gordijnen open trok. Tobias rekte zich uit en draaide zich rustig om in bed. “Goeie morgen mama.” zei hij als antwoord. “Hoe is het vandaag met je gesteld?” vroeg ze. “Voel je je nog ziek?” “Helemaal niet mama” Antwoordde Tobias terwijl hij zelf al de rits van zijn onesie begon naar beneden te trekken. Tobias' moeder had ondertussen al een verse luier uit de kast opgevist en zette zich samen met een pak vochtige doekjes op de rand van het bed. Vlug en geroutineerd friste ze Tobias helemaal op. “Kom maar vlug naar beneden dan, de rest zit al allemaal aan het ontbijt.” Tobias knikte goedgezind, hij had honger en zag een ontbijt wel zitten. “Zo, ik heb de uitgang van mijn bed gevonden.” zei hij even later toen hij beneden kwam, anticiperend op de opmerking die zijn vader altijd gaf als hij iets of wat later naar beneden kwam. Zijn vader keek op en wist niet goed wat te zeggen. De rest van het gezin moest lachen bij de blik van Tobias zijn vader. Daarop keek hij meteen naar Mia. “Een morgen zonder zorgen. ” Begroette hij haar. Mia antwoordde prompt met “Een dag met een lag.” En dat was voor Tobias het moment om zijn ontbijt aan te vallen. Hij had een reuze honger.

Na het ontbijt bleef hij nog wat hangen in zijn pyjama. Samen met Leon begon hij aan de bouw van een ruimtestation voor zijn lego-ruimteschip dat ze hebben. In de loop van de voormiddag werden ze naar boven gestuurd om zich te wassen en aan te kleden. Tobias besloot om een douche te nemen om zijn laatste koortszweet en andere onfrisse geurtjes af te wassen.
Toen Tobias onder de waterstraal stapte en zich wilde beginnen wassen ging plots de deur van de badkamer open. “Ik kom er bij!” klonk Leon zijn stem in de badkamer. Zonder een antwoord af te wachten trok hij de douchecabine open en stapte mee onder de waterstraal. “Dank je wel!” riep hij terwijl hij de bus shampoo uit de handen van een verbouwereerde Tobias nam.

“Mijn twee mannen nog eens samen onder de douche?” klonk het vlak daarna verbaasd van Tobias en Leons' moeder toen ze ook de badkamer binnen kwam. “Ja, ik had geen zin om te wachten!” klonk het luidkeels bij Leon. Terwijl Leon bezig was met zijn eigen haar in te zepen, begon Tobias' moeder de rest van Leons' lichaam met de douchegel te wassen. Tobias wist niet goed waar hij het had. “Ach, is zo erg toch niet? De helft van de wereld ziet er ongeveer uit zoals jou.” zei Tobias' moeder zachtjes tegen Tobias terwijl ze al eindigde bij Leons' voeten. Tobias knikte, de 'ongeveer' van zijn mama was een vrij rekbaar begrip natuurlijk, maar in essentie kwam het er wel op neer dat Tobias niets had wat Leon niet had en omgekeerd ook.
“Ze Leon, spoel je maar af, je bent helemaal ingezeept. Tobias zet je een stapje dichter? Ik ben nu toch al bezig.” Zonder na te denken zette Tobias een stapje naar voor en meteen voelde hij de zeep overal open geschrobd worden op zijn hele lijf, van boven naar onderen toe.

Terwijl Tobias de zeep uit zijn haar en van de rest van zijn lichaam afspoelde werd Leon afgedroogd door zijn moeder. “Hop, aankleden nu” Ze wikkelde de handdoek rond Leon en met een vriendelijk tikje op zijn billen stuurde ze hem naar zijn kamer. “Jou beurt” zei Tobias' moeder tegen Tobias en hield de handdoek open voor hem. Tobias werd helemaal in de handdoek gewikkeld en ondertussen droog gewreven. “De bak onder mijn bed is vol” fluisterde hij zijn mama toe terwijl ze bezig was. “Is goed,” glimlachte ze terug. “Ik maak hem straks wel leeg.” Met zijn handdoek rond hem gewikkeld ging Tobias zijn kamer op en begon zijn kleren aan te doen.

Uit gewoonte, zoals alle andere weekends lopen, nam hij een onderbroek en trok die aan. Tobias ging naar beneden, maar zat constant met zijn handen aan zijn broek en onderbroek te pulken. Het zat niet goed, voelde niet goed aan. Hij werd er eigenlijk wel wat geïrriteerd door. Toen hij zich wat misnoegd terug bij Leon en de lego zette, vroeg hij zich af waarom dat dat nu zo slecht aanvoelde. Hij kende het gevoel van teleurstelling wel vanuit andere weekends, maar ze sterk als nu had hij toch nog niet mee gemaakt. Hij dacht na wanneer hij de vorige keer een gewone onderbroek aan had. Hij dacht terug aan de voorbije week en besefte dat hij voor het eerst sinds dinsdag voormiddag terug een onderbroek aan had. Hij had vier volle dagen met een luier rond gelopen. Verbaasd door dat inzicht en het gemak hoe hij zich er bij gevoeld had de voorbije dagen speelde hij wat afwezig verder met de Lego. Hij was niet boos of ongelukkig, ook niet speciaal blij, gewoon verbaasd.

In de namiddag liep Mia heel de tijd zenuwachtig rond. Ze mocht voor het eerst naar een feestje gaan en twijfelde de hele tijd wat ze ging doen. Ze probeerde van alles uit met haar haar. (een staart, een vlecht, twee vlechjes, los met en zonder diadeem,...) ze had al tien vershillende combinaties van kleren aan gehad en was nu op haar gsm in prime time uitleg en hulp aan het krijgen voor make-up.

Mia zou bij een vriendin ook avondeten, dus die avond kwam ze niet mee aan tafel. “Tobias en Leon” begon Tobias' vader. “Mama en ik gaan vanavond weg, en Mia is er ook deze keer niet om jullie op tijd naar boven te sturen. Ik wil dus dat jullie je straks na het eten al klaar maken om te gaan slapen, zodat mama en ik al gerust zijn dat dat toch al in orde is.” “We hebben besloten om geen babysit te vragen deze keer, maar als we merken dat jullie zich niet gedragen hebben gaat het nog lang duren voor jullie een nieuwe kans krijgen.” pikte Tobias' mama er op in. Tobias en Leon knikten serieus dat ze er mee akkoord gingen. Ze gingen hun best doen om het in hun gestelde vertrouwen niet te beschamen.

Na het eten hielp zelfs Leon spontaan mee met het eten af te ruimen. Zo blij was hij dat hij een avond alleen, met enkel zijn broer mocht thuis blijven. Gezamenlijk gingen ze naar boven waar Tobias' mama eerst Leon ging helpen voor zijn pyjama en daarna bij Tobias op de kamer ging. Tobias lag op bed en zijn moeder had juist de luier dicht geplakt en was bezig met de romper wanneer Mia door het hele huis aan het roepen was. “Mama, waar ben je?” “Hier lieverd, ik ben bezig op Tobias zijn kamer!” riep ze terug terwijl ze de drukknopjes begon te sluiten. Meteen vloog de deur open en kwam Mia binnen stuiven. Vol stress over het komende feestje begon ze zonder echt rond te kijken tegen haar mama te ratelen: “Kijk eens hier mama, welke van deze twee topjes zou ik aan doen?” Mia was er na een hele namiddag nog altijd niet over uit. Tobias was geschrokken en lag verstijfd stil. Mia keek naar Tobias' mama en zag dan waarmee ze bezig was. Ze had vol zicht op Tobias in enkel zijn romper en luier. “Mia, de deur!” zei Tobias' mama gehaast. Vlug haastte Mia zich naar de deur en sloot hem, maar ze bleef wel binnen in de kamer. “Mama, de linkse of de rechtse?” vroeg Mia terwijl ze ze om beurten iets hoger hield. Tobias' mama keek vluchtig en gaf haar voorkeur aan de linkse. “Dank je wel mama!” zei Mia, waarop ze daarna het tafereel voor zich op bed nog eens goed opnam, Tobias in enkel zijn romper. “Zo leuk dat je er uit ziet Tobias.” Als Tobias er niet al rood had uitgezien, was hij dat na die uitspraak zeker geworden. “Mia” protesteerde hij zachtjes.

“Kom hier, Tobias. Zet je recht en doe je pyjama aan.” vlug volgde Tobias de bevelen op van zijn moeder, terwijl hij steels keek naar Mia die duidelijk haar nieuwsgierigheid niet kon onderdrukken. Toen Tobias' moeder de rits dicht getrokken had, legde Mia de topjes neer die ze vasthad om een grote knuffel aan haar broer te gaan geven. “Ik vind het geweldig dat je dat durft, broertje van mij.” fluisterde ze in Tobias' oor. Ze liet Tobias terug los, nam haar kleren met de boodschap “Ik denk dat ik toch de andere neem.” en ging naar haar eigen kamer om zich verder voor te bereiden.
Tobias vond het fijn dat Mia iets geweldig vond, en was zelfs wat trots op haar opmerking dat hij iets durfde. Hij vond het ergens niet fijn dat Mia hem zo gezien had, maar haar opmerking maakte zo veel goed dat dat de overhand kreeg. Hij schaamde zich bijna niet meer nu voor Mia over zijn luier.

Tobias' vader, moeder en Mia vertrokken samen met de auto. Tobias' vader en moeder gingen eerst Mia afzetten bij de vriendin om daarna zelf verder door te gaan. Mia zou later in de avond door de papa van diezelfde vriendin terug gebracht worden.
Tobias en Leon stonden samen te kijken hoe de auto weg reed. Glimlachend keken ze naar elkaar en ze besloten dat het tijd was dat de aliens hun ruimtestation van Lego gingen aanvallen. Leon en Tobias gingen elk maar tien minuutjes te laat slapen. (wel, misschien mogelijk toch een veelvoud daarvan) maar ze lagen in elk geval wel in slaap wanneer eerst Mia en later hun ouders thuis kwamen.
Doordat ze allemaal later dan normaal in bed lagen werd het de volgende ochtend/middag een brunch in plaats van ontbijt. Gezellig zaten ze aan tafel en maakten ze plannen voor de komende mei vakantie. Ze waren het jaar voordien naar Spanje geweest met de auto en wilden dat graag terug herhalen om al te kunnen genieten van lekker warm weer. Net zoals vorig jaar wilde Tobias' vader 's avonds vertrekkken om zo de reistijd samen te duwen op één dag in plaats van twee dagen. “We gaan er alleen iets op moeten vinden dat jullie deze keer wel flink slapen 's nachts in de auto.” zei Tobias' vader nog. "Maak je daar geen zorgen in." Zei Tobias' moeder. "Ik heb wel een paar ideetjes." de drie kinderen zaten ongemakkelijk naar elkaar te kijken. Ze vreesden een beetje wat dat inhield.
De vorige keer op reis hadden de drie kinderen allemaal veel te weinig geslapen 's nachts, met als resultaat een drievoudig slecht humeur de reisdag nadien in de auto.

Omdat de bespreking zo lang geduurd had, en het toch al zo laat was, werd van de zondag een echte 'luie' pyjamadag gemaakt. Allemaal genoten ze van de rust na de fijne maar late en vermoeiende avond die ze gehad hadden de dag voordien.
 
Laatst bewerkt:
Bovenaan