A
Augur_DL
Guest
geschreven door: Pieter
De brief van Sandra was, zoals ik al had verteld, niet de enige brief die ik gekregen had naar aanleiding van die contactadvertentie (Meer hierover in "DE ADVERTENTIE"). Ik had ook een brief gekregen van iemand, John heette hij. die al drie jaar samenwoonde met zijn vriendin, Karin, en er sinds kort was achter gekomen dat ze beiden veel plezier konden beleven met die luiers. Die vriendin had zich helemaal gevonden in de persoon die zich keer op keer liet vernederen en die man leefde zich helemaal uit als liefdevolle, maar zeer strenge, meester.
John en ik spraken af om elkaar eens te ontmoeten, en dat gebeurde niet lang daarna. John had het idee om Karin eens echt in de maling te nemen. Ze moest maar eens echt vernederd worden. Thuis was het altijd spel geweest en eigenlijk een beetje voorspelbaar. John had het idee dat Karin misschien wel eens iets verder wilde gaan. John en ik bedachten met elkaar een plan of die vernedering te realiseren. We hadden echter ook de medewerking nodig van wat andere mensen. Zonder dat we alles wilde vertellen, kregen we toch de medewerking. Een paar weken na onze eerste ontmoeting hadden we alles geregeld en was het moment daar. Nu ging het gebeuren.
Karin werkte in een groot ziekenhuis en John en ik hadden bij de hoofdzuster een klein kantoortje kunnen regelen. Het kantoortje werd haast niet gebruikt en bevond zich op de hoogste verdieping van het Academisch Ziekenhuis. Er zaten geen ramen in de deur, of naast de deur, dus vanuit de gang kon je niet zien wat er binnen gebeurde. Door de grote hoogte van de buitenramen, die uitkeken op een groot park dat achter het ziekenhuis lag, hoefde je ook niet bang te zijn dat er van buitenaf iemand naar binnen keek.
Ik had een lange witte doktersjas aan. Door een scheiding in mijn haar en een grote bril op mijn neus leek ik ineens een stuk ouder dan mijn leeftijd van net in de twintig, maar dat was juist de bedoeling. Door mijn hogere leeftijd leek het allemaal een stuk betrouwbaarder.
Er werd op de deur geklopt en even later stapte een lange vrouw het saaie, lege gelegenheidskantoor binnen. Ik zat achter een bureau met mijn rug naar het raam en stond op om haar te begroeten. Door een foto die haar vriend me had laten zien wist ik dat ik de goede vrouw voor me had. Ik schudde haar de hand en ik stelde mezelf voor als dokter Van Leeuwenbroek. Ik gebaarde dat ze tegenover me, aan de andere kant van het bureau, kon gaan zitten. Er stonden trouwens maar twee stoelen in het kantoortje, dus echt veel keus had ze niet.
Uit een koffertje haalde ik twee dikke mappen met documenten en bladerde ze snel door tot ik zogenaamd het juiste formulier had. Dat duurde zeker een halve minuut en ik voelde dat ze zenuwachtig begon te worden. Ze begreep het toch al niet helemaal, een gesprek met een dokter die ze niet kende.
Ik schoof de open liggende map opzij en keek haar aan.
"Zo, jij bent Karin van Gelder?" Ik probeerde op een zo ernstig mogelijke manier te praten. Karin knikte.
"U bent zenuwachtig? Waarom als ik vragen mag, dit is maar een gewoon routine gesprekje. U hoeft zich nergens zorgen over te maken."
Karin probeerde te lachen en dat lukte maar half.
"Sorry, maar het komt me allemaal wat vreemd over."
"Het is inderdaad allemaal wat kortdag. Het had ook beter georganiseerd moeten worden. Dat is, helaas moet ik zeggen, niet gebeurd. Maar laten we hopen dat we van onze fouten kunnen leren, nietwaar?" Ik was tevreden over mijn voordracht van deze uitleg en ik zag dat Karin wat minder gespannen op haar stoel zat.
"Laten we maar meteen beginnen, dan zijn we snel klaar." Weer knikte Karin.
Ineens viel ik bijna uit mijn rol. In gedachten zag ik me Karin voor me. Ze was bijna helemaal naakt en droeg alleen een dikke, grote plastic luier. Ik moest bijna glimlachen bij het idee, maar moest me inhouden. Bijna in paniek bukte ik maar snel even naar de koffer, die naast me op de grond stond, om zogenaamd een formulier te pakken.
"Hoe gaat het met het werk, Karin?" Vroeg ik daarna serieus. Nog serieuzer beantwoordde ze mijn vraag en ik vroeg nog wat door over wat bijzonderheden, zoals omgang met collega's. Na zo een paar minuten gepraat te hebben ging in langzaam over op een ander onderwerp.
"En hoe is het met je gezondheid?" vroeg ik.
"Goed. Ik heb twee weken geleden een paar dagen met griep in bed gelegen, maar alles is verder prima." Ze zat nu wat onderuitgezakt in haar stoel en de inleidende vragen hadden haar helemaal op haar gemak gesteld.
"Doe je aan sport?"
"Niet zo veel. Ik ga wel eens zwemmen, maar dat is heel af en toe."
"Je hebt ook geen rugklachten, of iets dergelijks?" Ze knikte. "Je menstruatie is regelmatig?" Weer knikte ze, terwijl ik verder vroeg.
"Plas je wel eens in bed?"
Bingo. Karin schrok. Ik probeerde de overgang zo soepel mogelijk te laten verlopen, maar toch sloeg de zo achteloos gestelde vraag in als een bom. Haar jukbenen kleurden iets rood en ze ging meteen weer rechtop in haar stoel zitten. Ze antwoordde niet, maar schudde alleen maar verbaasd haar hoofd.
"Ik begrijp dat het wel een heel persoonlijke vraag is, maar ik ben ervoor om juist over die onderwerpen te praten. Je kunt hier gewoon open over die onderwerpen praten. Alles blijft natuurlijk binnenskamers." Ik keek haar vragend aan en keek zijdelings even op een formulier dat ik in mijn handen had.
"Ik zie dat je als kind wat moeilijkheden had met het zindelijk worden, maar daar heb je nu geen enkel last meer van?" Die informatie had ik van John door gekregen en kwam me goed van pas. Nogmaals knikte ze, maar ik vroeg door. Het was duidelijk dat ze geschrokken was van de vraag en als er normaal gesproken niets aan de hand was, dan was ze niet geschrokken. Als dokter zou je nu inderdaad wat vermoedens kunnen hebben.
"Je bent geschrokken van de vraag. Nogmaals, je kunt me alles vertellen." Ik keek haar weer aan. Nerveus antwoordde ze.
"Nee, sorry. Ik ben echt niet incontinent, of zoiets." stamelde ze. Ik boog weer over het formulier heen en fronste mijn wenkbrauwen.
"Oh, natuurlijk." Ik deed net of ik verrast was en een beetje uit mijn doen geraakt was. Ik ging verder.
"Je weet misschien dat wanneer particulieren medicamenten, of andere medische hulpmiddelen, rechtstreeks bij een fabriek of groothandel bestellen, dat dan landelijk wordt geregistreerd. Dit alles i.v.m. zwarte handel in medicijnen en om verkeerd gebruik tegen te gaan." Terwijl ik dit, geheel verzonnen verhaal, vertelde keek ik nadenkend naar het bureau. Nu keek ik haar echter weer aan.
"Volgens die registratie worden er, door John Kerkduin .... Dat is uw vriend?" Karin bracht een zacht ja uit, ze voelde dat er iets niet goed ging. ".... worden er regelmatig luiers voor u besteld."
Karin was verbijsterd. Haar al wat rode wangen werden nu vuurrood en zweet parelde op haar voorhoofd. Ze raakte bijna in paniek.
"Nee, nee ..... Dat is niet waar." bracht ze uit. Ze wist niet want ze moest doen of zeggen. Deze gegevens hadden haar volledig verrast. Ze was nerveus geworden en wist niet wat ze nu moest doen of zeggen. Ze was in een hoek gedreven, waar ze niet zelf uit kon komen. Ze kon hem natuurlijk niet vertellen dat ze het soms leuk vond om als een klein kind behandeld te worden en dat ze die luiers voor de grap droeg. Natuurlijk was ze niet incontinent, maar hoe kreeg ze hem dat uitgelegd. Ze wilde alles uitleggen, maar ze dacht dat ik haar zou uitlachen.
"Dokter, ik zweer het. Ik ben niet incontinent."
"Mevrouw, ik begrijp uw schaamte, maar u begrijpt toch ook dat alles u tegenspreekt." Ze keek me niet meer aan. "De werkelijke reden dat ik hier hangt samen met uw incontinentie. In uw werk is hygiene belangrijk en daarom moet ik u sterk aanraden, ik moet er zelfs op aandringen, om tijdens uw werk speciale broekjes te dragen." Ik had het moeilijk om mezelf nu in bedwang te houden, maar ik wilde haar nog niet laten merken dat ze in de maling werd genomen.
"Dit is belachelijk....."
"Misschien kunt u mij beter de waarheid vertellen. Voor veel soorten incontinentie zijn passende methoden om het probleem op te lossen. Als u een keer naar uw huisarts ga...." ze onderbrak me woedend.
"Hou op. Ik ben niet incontinent, dus dit alles is zinloos." Woedend stond ze op en gooide haar stoel achterover. Ze wilde weglopen. Snel stond ik op en rende naar haar toe.
"Het spijt me als ik u gekwetst hebt. Komt u alstublieft tot rust. Het spijt me echt dat ik u zo behandel. Aanvaard u alstublieft mijn excuses. U begrijpt natuurlijk wel dat ook ik door hoger hand bestuurd wordt." Ik wachtte even een paar seconden en liet haar iets tot rust komen. "Ik denk dat we misschien beter volgende week verder kunnen praten. Denkt u alstublieft na over wat ik gezegd hebt. Het is in uw eigen voordeel." Snel sloot ik het gesprek af. Even kreeg Karin een paar tranen op haar wang, maar snel daarna had ze zichzelf weer in bedwang. Ze pakte een zakdoek uit een zak in haar lange witte ziekenhuistenue en snoot haar neus. Ze realiseerde zich dat ze vanuit een dokters oogpunt vreemd gedragen had en probeerde dat goed te maken met een excuus.
"Sorry dokter, alles kwam een beetje onverwacht."
"Ik het natuurlijk begrijpen, ik heb u ook wel overvallen met dit gesprek." Karin had zichzelf weer helemaal in bedwang. Toch had ze moeite om me recht aan te kijken. Snel pakte ze haar spullen en na een korte groet verdween ze door de deur. Ik wachtte een paar minuten en zocht mijn eigen spullen bij elkaar. Daarna liep ik met koffer en al de gang in en zocht een telefoon op. Ik vond een telefoon aan het begin van de gang en stak mijn telefoonkaart in. Het telefoonnummer van de vriend van Karin wist ik uit mijn hoofd en voordat de telefoon een derde keer overging pakte John al op.
"John Kerkduin"
"Met mij. Karin komt eraan. Alles is goed gegaan."
"Perfect" lachte John "Vijf minuten precies, toch?."
"Ja, ja vijf minuten. Tot zo." Ik legde de hoorn weer op de haak en terwijl ik wegliep stopte ik de telefoonkaart weer in mijn portemonnee. Ik haastte me nu naar de parkeerplaatsen en vond mijn auto snel. Ik reed met een behoorlijke snelheid het terrein van het ziekenhuis af en mengde me in het drukke verkeer. Ik probeerde zo snel mogelijk bij de flat van John en Karin te komen. Ik nam een iets andere route dan dat Karin altijd nam en toen ik de straat in kwam rijden waar het stel woonde zag ik dat Karin net uit haar auto stapte. Ik parkeerde mijn auto langs de weg en zette de stopwatch op mijn horloge klaar. Karin liep nietsvermoedend het trappenhuis in en liep snel, rende haast, over de zes trappen naar de derde verdieping. Ik zag haar de galerij oplopen en graaien naar de sleutel in haar jaszak. Net op het moment dat Karin de eerste stap naar binnen deed drukte ik mijn stopwatch in. Over precies vijf minuten van nu zou ik daar voor de deur staan en aanbellen. Ik wachtte nog een paar seconden en sloot daarna rustig mijn auto af. Het was een groot parkeerterrein en ik was altijd een beetje huiverig om mijn auto op zo'n parkeerterrein achter te laten. Het kwam vaak genoeg voor dat je terug kwam en je autoradio was verdwenen, of zoiets.
Al na drie minuten stond ik in het trappenhuis op de derde verdieping. Ik genoot nog even van het uitzicht en met nog dertig seconden te gaan liep ik de galerij op.
Precies op tijd belde ik aan. Binnen hoorde ik John over het zeil in de gang lopen. Hij deed de deur open.
"Hallo, ik ben dokter Van Leeuwenbroek."
"Oh, hallo, kom binnen." zei Mark en terwijl hij achter me deur dichtdeed liep ik de gang in. Terwijl ik langs hem heen liep gebaarde hij met zijn duim dat alles goed was. Aan het eind van de gang kon ik door de open deur de woonkamer zien, maar halverwege de ongeveer drie meter lange gang zat nog een deur naar rechts die eveneens open stond. Ik liep erlangs en achteloos keek ik naar binnen. Ik wist wat ik te zien zou krijgen, maar Karin was verbaasd me te zien. Vanaf het moment dat ik voor de deur mijn naam noemde had ze met grote spanning in de badkamer gelegen. Ze mocht niet bewegen had John nog gezegd toen de bel ging, nog voordat John de voordeur opendeed. Ze lag inderdaad nog precies hetzelfde als hoe John haar had achtergelaten.
Abrupt stopte ik zogenaamd verbaasd voor de opening van de badkamerdeur. Karin's hart sloeg minstens drie keer over toen ze zag dat 'haar dokter' haar zo kon zien liggen.
Karin lag op haar rug op een lange tafel. John had haar net een luier om willen doen en Karin lag nog met opgetrokken knieen. De luier lag opengevouwen al half onder haar billen. Karin had haar handen voor haar vuurrode gezicht geslagen.
John liep langs me heen de badkamer in.
"Sorry, dokter. Ik deed haar juist een luier om." Meteen duwde hij de luier verder onder haar billen en Karin werkte gewillig mee toen John de luier dichtplakte.
Karin wilde wel de grond inzakken en als ze zichzelf op dat moment kon vermoorden had ze het zeker gedaan. De hele opzet van John en mij was geslaagd. Ik hoopte alleen dat Karin er nog ooit overheen zou komen, want daar zag het niet naar uit.
Ik liet hun even alleen en ging in de woonkamer op de bank zitten. Om de tijd te doden pakte ik de ochtendkrant van de tafel en begon hem door de bladeren. Na twee minuten hoorde ik Karin schreeuwen.
"Ah, klootzak. Hoe durf je. De vernedering, verschrikkelijk." Ik hoorde vanuit de kamer dat ze het niet kwaad bedoelde. Ze riep nog wat meer en nog geen minuut later stapte Karin met een lange badjas aan de kamer binnen.
"Jij, vuile leugenaar." ze riep met een glimlach om haar mondhoeken, dus ik bleef rustig zitten. Ik lachte mee, ik wist nu dat ze het me wel zou vergeven. Achter Karin aan kwam John de kamer in. Karin draaide zich naar haar om en liep naar hem toe. Ze wilde hem beet grijpen en vriendelijk door elkaar schudden, maar John greep in.
"Rustig Karin, je gaat nu naar bed." John zei het streng en Karin kalmeerde meteen.
"Maar ...."
"Nu meteen." Met een zielige blik draaide ze zich van John af, keek me nog een keer snel even verwijtend aan en liep daarna door een deur naar haar slaapkamer.
De brief van Sandra was, zoals ik al had verteld, niet de enige brief die ik gekregen had naar aanleiding van die contactadvertentie (Meer hierover in "DE ADVERTENTIE"). Ik had ook een brief gekregen van iemand, John heette hij. die al drie jaar samenwoonde met zijn vriendin, Karin, en er sinds kort was achter gekomen dat ze beiden veel plezier konden beleven met die luiers. Die vriendin had zich helemaal gevonden in de persoon die zich keer op keer liet vernederen en die man leefde zich helemaal uit als liefdevolle, maar zeer strenge, meester.
John en ik spraken af om elkaar eens te ontmoeten, en dat gebeurde niet lang daarna. John had het idee om Karin eens echt in de maling te nemen. Ze moest maar eens echt vernederd worden. Thuis was het altijd spel geweest en eigenlijk een beetje voorspelbaar. John had het idee dat Karin misschien wel eens iets verder wilde gaan. John en ik bedachten met elkaar een plan of die vernedering te realiseren. We hadden echter ook de medewerking nodig van wat andere mensen. Zonder dat we alles wilde vertellen, kregen we toch de medewerking. Een paar weken na onze eerste ontmoeting hadden we alles geregeld en was het moment daar. Nu ging het gebeuren.
Karin werkte in een groot ziekenhuis en John en ik hadden bij de hoofdzuster een klein kantoortje kunnen regelen. Het kantoortje werd haast niet gebruikt en bevond zich op de hoogste verdieping van het Academisch Ziekenhuis. Er zaten geen ramen in de deur, of naast de deur, dus vanuit de gang kon je niet zien wat er binnen gebeurde. Door de grote hoogte van de buitenramen, die uitkeken op een groot park dat achter het ziekenhuis lag, hoefde je ook niet bang te zijn dat er van buitenaf iemand naar binnen keek.
Ik had een lange witte doktersjas aan. Door een scheiding in mijn haar en een grote bril op mijn neus leek ik ineens een stuk ouder dan mijn leeftijd van net in de twintig, maar dat was juist de bedoeling. Door mijn hogere leeftijd leek het allemaal een stuk betrouwbaarder.
Er werd op de deur geklopt en even later stapte een lange vrouw het saaie, lege gelegenheidskantoor binnen. Ik zat achter een bureau met mijn rug naar het raam en stond op om haar te begroeten. Door een foto die haar vriend me had laten zien wist ik dat ik de goede vrouw voor me had. Ik schudde haar de hand en ik stelde mezelf voor als dokter Van Leeuwenbroek. Ik gebaarde dat ze tegenover me, aan de andere kant van het bureau, kon gaan zitten. Er stonden trouwens maar twee stoelen in het kantoortje, dus echt veel keus had ze niet.
Uit een koffertje haalde ik twee dikke mappen met documenten en bladerde ze snel door tot ik zogenaamd het juiste formulier had. Dat duurde zeker een halve minuut en ik voelde dat ze zenuwachtig begon te worden. Ze begreep het toch al niet helemaal, een gesprek met een dokter die ze niet kende.
Ik schoof de open liggende map opzij en keek haar aan.
"Zo, jij bent Karin van Gelder?" Ik probeerde op een zo ernstig mogelijke manier te praten. Karin knikte.
"U bent zenuwachtig? Waarom als ik vragen mag, dit is maar een gewoon routine gesprekje. U hoeft zich nergens zorgen over te maken."
Karin probeerde te lachen en dat lukte maar half.
"Sorry, maar het komt me allemaal wat vreemd over."
"Het is inderdaad allemaal wat kortdag. Het had ook beter georganiseerd moeten worden. Dat is, helaas moet ik zeggen, niet gebeurd. Maar laten we hopen dat we van onze fouten kunnen leren, nietwaar?" Ik was tevreden over mijn voordracht van deze uitleg en ik zag dat Karin wat minder gespannen op haar stoel zat.
"Laten we maar meteen beginnen, dan zijn we snel klaar." Weer knikte Karin.
Ineens viel ik bijna uit mijn rol. In gedachten zag ik me Karin voor me. Ze was bijna helemaal naakt en droeg alleen een dikke, grote plastic luier. Ik moest bijna glimlachen bij het idee, maar moest me inhouden. Bijna in paniek bukte ik maar snel even naar de koffer, die naast me op de grond stond, om zogenaamd een formulier te pakken.
"Hoe gaat het met het werk, Karin?" Vroeg ik daarna serieus. Nog serieuzer beantwoordde ze mijn vraag en ik vroeg nog wat door over wat bijzonderheden, zoals omgang met collega's. Na zo een paar minuten gepraat te hebben ging in langzaam over op een ander onderwerp.
"En hoe is het met je gezondheid?" vroeg ik.
"Goed. Ik heb twee weken geleden een paar dagen met griep in bed gelegen, maar alles is verder prima." Ze zat nu wat onderuitgezakt in haar stoel en de inleidende vragen hadden haar helemaal op haar gemak gesteld.
"Doe je aan sport?"
"Niet zo veel. Ik ga wel eens zwemmen, maar dat is heel af en toe."
"Je hebt ook geen rugklachten, of iets dergelijks?" Ze knikte. "Je menstruatie is regelmatig?" Weer knikte ze, terwijl ik verder vroeg.
"Plas je wel eens in bed?"
Bingo. Karin schrok. Ik probeerde de overgang zo soepel mogelijk te laten verlopen, maar toch sloeg de zo achteloos gestelde vraag in als een bom. Haar jukbenen kleurden iets rood en ze ging meteen weer rechtop in haar stoel zitten. Ze antwoordde niet, maar schudde alleen maar verbaasd haar hoofd.
"Ik begrijp dat het wel een heel persoonlijke vraag is, maar ik ben ervoor om juist over die onderwerpen te praten. Je kunt hier gewoon open over die onderwerpen praten. Alles blijft natuurlijk binnenskamers." Ik keek haar vragend aan en keek zijdelings even op een formulier dat ik in mijn handen had.
"Ik zie dat je als kind wat moeilijkheden had met het zindelijk worden, maar daar heb je nu geen enkel last meer van?" Die informatie had ik van John door gekregen en kwam me goed van pas. Nogmaals knikte ze, maar ik vroeg door. Het was duidelijk dat ze geschrokken was van de vraag en als er normaal gesproken niets aan de hand was, dan was ze niet geschrokken. Als dokter zou je nu inderdaad wat vermoedens kunnen hebben.
"Je bent geschrokken van de vraag. Nogmaals, je kunt me alles vertellen." Ik keek haar weer aan. Nerveus antwoordde ze.
"Nee, sorry. Ik ben echt niet incontinent, of zoiets." stamelde ze. Ik boog weer over het formulier heen en fronste mijn wenkbrauwen.
"Oh, natuurlijk." Ik deed net of ik verrast was en een beetje uit mijn doen geraakt was. Ik ging verder.
"Je weet misschien dat wanneer particulieren medicamenten, of andere medische hulpmiddelen, rechtstreeks bij een fabriek of groothandel bestellen, dat dan landelijk wordt geregistreerd. Dit alles i.v.m. zwarte handel in medicijnen en om verkeerd gebruik tegen te gaan." Terwijl ik dit, geheel verzonnen verhaal, vertelde keek ik nadenkend naar het bureau. Nu keek ik haar echter weer aan.
"Volgens die registratie worden er, door John Kerkduin .... Dat is uw vriend?" Karin bracht een zacht ja uit, ze voelde dat er iets niet goed ging. ".... worden er regelmatig luiers voor u besteld."
Karin was verbijsterd. Haar al wat rode wangen werden nu vuurrood en zweet parelde op haar voorhoofd. Ze raakte bijna in paniek.
"Nee, nee ..... Dat is niet waar." bracht ze uit. Ze wist niet want ze moest doen of zeggen. Deze gegevens hadden haar volledig verrast. Ze was nerveus geworden en wist niet wat ze nu moest doen of zeggen. Ze was in een hoek gedreven, waar ze niet zelf uit kon komen. Ze kon hem natuurlijk niet vertellen dat ze het soms leuk vond om als een klein kind behandeld te worden en dat ze die luiers voor de grap droeg. Natuurlijk was ze niet incontinent, maar hoe kreeg ze hem dat uitgelegd. Ze wilde alles uitleggen, maar ze dacht dat ik haar zou uitlachen.
"Dokter, ik zweer het. Ik ben niet incontinent."
"Mevrouw, ik begrijp uw schaamte, maar u begrijpt toch ook dat alles u tegenspreekt." Ze keek me niet meer aan. "De werkelijke reden dat ik hier hangt samen met uw incontinentie. In uw werk is hygiene belangrijk en daarom moet ik u sterk aanraden, ik moet er zelfs op aandringen, om tijdens uw werk speciale broekjes te dragen." Ik had het moeilijk om mezelf nu in bedwang te houden, maar ik wilde haar nog niet laten merken dat ze in de maling werd genomen.
"Dit is belachelijk....."
"Misschien kunt u mij beter de waarheid vertellen. Voor veel soorten incontinentie zijn passende methoden om het probleem op te lossen. Als u een keer naar uw huisarts ga...." ze onderbrak me woedend.
"Hou op. Ik ben niet incontinent, dus dit alles is zinloos." Woedend stond ze op en gooide haar stoel achterover. Ze wilde weglopen. Snel stond ik op en rende naar haar toe.
"Het spijt me als ik u gekwetst hebt. Komt u alstublieft tot rust. Het spijt me echt dat ik u zo behandel. Aanvaard u alstublieft mijn excuses. U begrijpt natuurlijk wel dat ook ik door hoger hand bestuurd wordt." Ik wachtte even een paar seconden en liet haar iets tot rust komen. "Ik denk dat we misschien beter volgende week verder kunnen praten. Denkt u alstublieft na over wat ik gezegd hebt. Het is in uw eigen voordeel." Snel sloot ik het gesprek af. Even kreeg Karin een paar tranen op haar wang, maar snel daarna had ze zichzelf weer in bedwang. Ze pakte een zakdoek uit een zak in haar lange witte ziekenhuistenue en snoot haar neus. Ze realiseerde zich dat ze vanuit een dokters oogpunt vreemd gedragen had en probeerde dat goed te maken met een excuus.
"Sorry dokter, alles kwam een beetje onverwacht."
"Ik het natuurlijk begrijpen, ik heb u ook wel overvallen met dit gesprek." Karin had zichzelf weer helemaal in bedwang. Toch had ze moeite om me recht aan te kijken. Snel pakte ze haar spullen en na een korte groet verdween ze door de deur. Ik wachtte een paar minuten en zocht mijn eigen spullen bij elkaar. Daarna liep ik met koffer en al de gang in en zocht een telefoon op. Ik vond een telefoon aan het begin van de gang en stak mijn telefoonkaart in. Het telefoonnummer van de vriend van Karin wist ik uit mijn hoofd en voordat de telefoon een derde keer overging pakte John al op.
"John Kerkduin"
"Met mij. Karin komt eraan. Alles is goed gegaan."
"Perfect" lachte John "Vijf minuten precies, toch?."
"Ja, ja vijf minuten. Tot zo." Ik legde de hoorn weer op de haak en terwijl ik wegliep stopte ik de telefoonkaart weer in mijn portemonnee. Ik haastte me nu naar de parkeerplaatsen en vond mijn auto snel. Ik reed met een behoorlijke snelheid het terrein van het ziekenhuis af en mengde me in het drukke verkeer. Ik probeerde zo snel mogelijk bij de flat van John en Karin te komen. Ik nam een iets andere route dan dat Karin altijd nam en toen ik de straat in kwam rijden waar het stel woonde zag ik dat Karin net uit haar auto stapte. Ik parkeerde mijn auto langs de weg en zette de stopwatch op mijn horloge klaar. Karin liep nietsvermoedend het trappenhuis in en liep snel, rende haast, over de zes trappen naar de derde verdieping. Ik zag haar de galerij oplopen en graaien naar de sleutel in haar jaszak. Net op het moment dat Karin de eerste stap naar binnen deed drukte ik mijn stopwatch in. Over precies vijf minuten van nu zou ik daar voor de deur staan en aanbellen. Ik wachtte nog een paar seconden en sloot daarna rustig mijn auto af. Het was een groot parkeerterrein en ik was altijd een beetje huiverig om mijn auto op zo'n parkeerterrein achter te laten. Het kwam vaak genoeg voor dat je terug kwam en je autoradio was verdwenen, of zoiets.
Al na drie minuten stond ik in het trappenhuis op de derde verdieping. Ik genoot nog even van het uitzicht en met nog dertig seconden te gaan liep ik de galerij op.
Precies op tijd belde ik aan. Binnen hoorde ik John over het zeil in de gang lopen. Hij deed de deur open.
"Hallo, ik ben dokter Van Leeuwenbroek."
"Oh, hallo, kom binnen." zei Mark en terwijl hij achter me deur dichtdeed liep ik de gang in. Terwijl ik langs hem heen liep gebaarde hij met zijn duim dat alles goed was. Aan het eind van de gang kon ik door de open deur de woonkamer zien, maar halverwege de ongeveer drie meter lange gang zat nog een deur naar rechts die eveneens open stond. Ik liep erlangs en achteloos keek ik naar binnen. Ik wist wat ik te zien zou krijgen, maar Karin was verbaasd me te zien. Vanaf het moment dat ik voor de deur mijn naam noemde had ze met grote spanning in de badkamer gelegen. Ze mocht niet bewegen had John nog gezegd toen de bel ging, nog voordat John de voordeur opendeed. Ze lag inderdaad nog precies hetzelfde als hoe John haar had achtergelaten.
Abrupt stopte ik zogenaamd verbaasd voor de opening van de badkamerdeur. Karin's hart sloeg minstens drie keer over toen ze zag dat 'haar dokter' haar zo kon zien liggen.
Karin lag op haar rug op een lange tafel. John had haar net een luier om willen doen en Karin lag nog met opgetrokken knieen. De luier lag opengevouwen al half onder haar billen. Karin had haar handen voor haar vuurrode gezicht geslagen.
John liep langs me heen de badkamer in.
"Sorry, dokter. Ik deed haar juist een luier om." Meteen duwde hij de luier verder onder haar billen en Karin werkte gewillig mee toen John de luier dichtplakte.
Karin wilde wel de grond inzakken en als ze zichzelf op dat moment kon vermoorden had ze het zeker gedaan. De hele opzet van John en mij was geslaagd. Ik hoopte alleen dat Karin er nog ooit overheen zou komen, want daar zag het niet naar uit.
Ik liet hun even alleen en ging in de woonkamer op de bank zitten. Om de tijd te doden pakte ik de ochtendkrant van de tafel en begon hem door de bladeren. Na twee minuten hoorde ik Karin schreeuwen.
"Ah, klootzak. Hoe durf je. De vernedering, verschrikkelijk." Ik hoorde vanuit de kamer dat ze het niet kwaad bedoelde. Ze riep nog wat meer en nog geen minuut later stapte Karin met een lange badjas aan de kamer binnen.
"Jij, vuile leugenaar." ze riep met een glimlach om haar mondhoeken, dus ik bleef rustig zitten. Ik lachte mee, ik wist nu dat ze het me wel zou vergeven. Achter Karin aan kwam John de kamer in. Karin draaide zich naar haar om en liep naar hem toe. Ze wilde hem beet grijpen en vriendelijk door elkaar schudden, maar John greep in.
"Rustig Karin, je gaat nu naar bed." John zei het streng en Karin kalmeerde meteen.
"Maar ...."
"Nu meteen." Met een zielige blik draaide ze zich van John af, keek me nog een keer snel even verwijtend aan en liep daarna door een deur naar haar slaapkamer.