Ik vind het fijn dat je hebt gereageerd Dion, maar laat mijn idee toch maar zitten, ik denk dat het niet werkt met mijn momentele schrijfwijze. Ik heb de manier waarop het verhaal zal lopen een beetje aangepast, een beetje meer in de trend van deze site. Ik denk namelijk dat het verhaal dan voor jullie leuker word. Er is jammer genoeg nog steeds geen opmaak, maar dat zal later komen.
Veel lees plezier.
Hoofdstuk 1 - Meer tragedie
Zo spoken de verhalen over dit afgrijzelijke ongeval voor de zoveelste keer door de gedachten van Aron. Je zou een dag zonder dat dit ongeluk in zijn gedachten word afgespeeld eigenlijk niet indenken. Hij heeft zelf bedacht hoe het er ongeveer uit zou hebben gezien door alle oude nieuwsberichten en verhalen van mensen over dit ongeluk dat zich 11 jaar geleden heeft voorgedaan aandachtig te lezen. Hij kan alles exact zoals het verteld was voor de geest halen, maar er is 1 ding waar hij steeds maar weer extra veel aan denkt; de geur van poep die uit de auto kwam toen zij haar raam opende. Soms vraagt hij zichzelf ook af waarom hij die geur van poep altijd zo extra belangrijk vind. Abrupt worden zijn diepgaande gedachten onderbroken door een zware mannenstem die roept: "Aron, ben je al wakker?" 'Ja, ik ben al wakker, papa.' Antwoordde Anton. "Mooi, kleed je dan maar snel aan, want het ontbijt staat al klaar." Weerklonk het in het trappenhuis. 'Rustig aan papa, ik heb nog meer dan genoeg tijd over.' "Anton, dan kan je toch beter maar vroeg klaar zijn als je het al kan doen. Je moet namelijk niet te laat op je eerste schooldag komen, wat zullen ze wel niet denken als je te laat komt?" Zegt de vader van Anton met een rustige stem waar duidelijk aan te horen valt dat hij geen tegenspraak duld. Haastig springt Aron uit zijn bed en trekt zijn pyjama uit, maar tot zijn grote schrik ontdekt de jongeman dat zijn onderbroek koud van voren aanvoelt, maar al snel herstelt hij zich en denkt in zichzelf: 'dit kan de beste overkomen.' Met die gedachte trekt hij zijn onderbroek uit en stapt onder de douche. Wanneer hij zich helemaal heeft ingezeeped ruikt zijn neus het overheerlijke aroma dat los komt van de pannekoeken die zijn vader heeft gebakken. Deze heerlijke geuren brengen hem terug naar de verhalen over de pannekoeken van Katia. Maar voor de tweede keer op die dag worden zijn diepgaande gedachten onderbroken door de zware stem van zijn vader. Er word gevraagd of Aron al bijna klaar is, want de pannekoeken zijn klaar. En op hoog tempo draait de knul de kraan dicht en droogt zichzelf af, waarna hij de badkamer verlaat om zichzelf aan te kleden in zijn eigen slaapkamer. Ineens word de stilte die in het huis heersde onderbroken door het geraas van een paar voeten die de trap op stormen. "Mijn jongen, ik snap dat je trek hebt, maar het hoeft niet stuk, hé." Klinkt het vanuit het eetvertrek. 'Mijn excuses, papa. Ik had gewoon heel veel zin in de pannekoeken van Katia!' Weerklonk het vanuit de gang. "Nou, nou, deze pannekoeken zullen nooit de kookkunsten van Katia kunnen evenaren, we kunnen slechts zeggen dat ik ze via het recept van Katia heb gemaakt." En zo gaat Aron aan tafel zitten. Wanneer Aron klaar is met zijn eerste pannekoek zegt hij flot: 'Papa, ik werd vanochtend nat wakker.' "O nee hé, is het weer zo ver? Mijn kind, je moet echt eens leren om het los te laten. Ze is nu eenmaal dood, hou graag ik ook zou willen dat het anders was gegaan, wij kunnen er niets aan veranderen. Eet nu gewoon je pannekoeken op, het is tijd om naar school te gaan." Uiteindelijk wanneer ze in de auto zitten onderbreekt vaders de lange stilte die volgde naar hun gesprek van daarnet met de volgende woorden: "Maar wanneer je niet in staat bent om het los te laten, dan zul je misschien 's nachts weer moeten slapen met een luier." De rest van de tijd blijft het stil, want Aron wilt op het commentaar van zijn vader niet reageren door het geen wat in hem begon te spelen door het laatste woord dat zijn vader uitsprak, `luier`.
§
'Ik denk dat het niet nodig is wat er allemaal gebeurd is op school, maar doordat het deels wel belangrijk kan zijn, zal ik een kleine samenvatting noteren.'
§
Op school gaat het best wel goed. Aron deed het al best wel goed in de lessen, naast het feit dat de lessen weinig inhoud hadden doordat het de eerste dag was. Hij heeft meerdere vrienden gemaakt, en valt goed in de groep. Aron heeft zelfs al een oogje op een van de meiden uit zijn klas, en hij heeft zelfs het vermoeden dat zij hem wellicht ook leuk vind. Maar tja, Aron is zelf ook wel een redelijk aantrekkelijke jongen, met zijn mooie korte bruinzwarte haren, en met blauw grijze ogen. En het meisje waar hij op viel, met haar blonde baar, en haar slanke lichaam. Haar ogen sprankelden helemaal wanneer je haar aankeek. Zou het komen door haar gezicht dat haar ogen zo sprankelde, of door haar vel groen gekleurde ogen? Ze was in ieder geval beeldschoon. Aron had aan het einde van die schooldag uiteindelijk de moed bij elkaar verzameld om tegen haar te praten. Daarom stapte hij naar haar toe en zei een beetje aarzelend en met verlegenheid in zijn stem: 'uhm.. uh.. May.. ik.. denk dat ik jou leuk vind.' Dat laatste zei hij heel snel, om het er gewoon uit te krijgen. "Oh," zei ze zachtjes terug, gevolgd door het volgende: "Ik denk dat ik jou ook leuk vind, Aron." Zo kwam hun conversatie door verlegenheid van beide kanten ten einde, maar voor Aron wegliep gaf hij de jongedame de hanger die van zijn moeder was, en zei erbij: 'Deze hanger betekent veel voor mij, denk daarom aan mij wanneer je hem draagt.'
§
'Zo, dat volstaat wel als samenvatting voor wat er op de eerste schooldag van Aron gebeurde, nu verder naar het belangrijke deel.'
§
Al de gang doorlopend bedenkt Aron in zichzelf hoe hij zijn vader gaat vertellen over wat er allemaal is gebeurd op school. Hij is van plan om zijn vader alles in de details te vertellen. Denkend begeeft Aron zich naar de uitgang, buiten aangekomen ziet hij de auto al klaar staan. Maar plots uit het niets loopt er een gemaskerde man naar het portier van de auto. Hij schiet, met het pistool dat hij verborgen hield onder zijn kleding, de vader van Aron met 4 schoten neer en opent het portier. Hij maakt de gordel los en duwt de bloedende man uit de auto, stapt in en sluit de deur. Kort daarop stappen 2 andere gemaskerde mannen met grote tassen in handen ook in de auto. Daarna rijden ze weg. Haastig rent Aron naar zijn bloedende vader. Tranen schieten hem in de ogen wanneer hij zih over zijn vader heen beugt. 'Papa' schreeuwt hij met duidelijk verdriet in zijn stem, en dat was het laatste woord dat zijn vader hoorde voor hij deze wereld verliet.