Verloren

[Augur_DL]

geschreven door: Pieter


Om eerlijk te zijn was ik wel een beetje gespannen. Dit was het uur van de waarheid, en nu zou blijken of ik een echte kerel was, of dat ik op het laatste moment toch nog zou bezwijken. Weken had ik naar dit moment uitgekeken, dit was waar ik jaren van gedroomd had, mijn ultieme fantasie, en toch... Toch aarzelde ik. Diep van binnen, vechtend naar de oppervlakte, was ik bang. En dat was nu precies die ene afhankelijkheid waarop alles fout kon gaan.

Zachtjes liep ik naar de deur toe, en ik tuurde door het spionnetje heen. Nogmaals ging de bel, en ik zag hoe ze haar hand terug trok. Ze was gespannen, net als ik, maar op een heel andere manier. Haar gezicht was vertrokken, en pijnscheuten leken door haar lichaam te trekken. Ze leek te trillen op haar benen, en ik besefte dat ze mijn angst niet zou opmerken, aangezien ze zelf heel andere problemen had. Als het spel eenmaal in gang gezet was, zou het waarschijnlijk wel allemaal vanzelf gaan.

Ik haalde diep adem, ademde snel uit door mijn neus, en opende de deur. Ik keek naar het meisje van mijn eigen leeftijd dat ongemakkelijk in de hal van het appartementencomplex stond. Ze keek me doordringend aan, haar gezicht vertrokken van de pijn en een beetje schaamte, wat ze trouwens zonder veel succes probeerde te verbergen. De vierkante hal was verder leeg. De twee deuren, een naar de buren, en een naar het trappenhuis, waren dicht. Het lampje boven de lift brandde nog, ten teken dat de lift nog niet was weggeroepen naar een andere verdieping. Even heerste er een serene rust, we waren alleen, geen pottenkijkers in de buurt. Gelukkig!

Ik veinsde verbazing, iets wat ik minutenlang voor de spiegel had geoefend. Nu was het nog te vroeg om haar argwaan te laten krijgen. Dit was een kritieke fase, nu was er nog een terugweg, kon ze nog ontsnappen aan het lot dat ik voor haar had gepland.

"Joyce? O, je komt natuurlijk de papieren brengen. Ik was even vergeten dat je stage loopt in het bedrijf van mijn vader." Zei ik zo nonchalant mogelijk, terwijl ik wees naar het mapje met papieren dat ze krampachtig in haar hand hield. Er was Joyce verteld dat dit zo snel mogelijk hier naar toe gebracht moest worden, en dat had ze razendsnel gedaan. Nog iets sneller dat ik had verwacht.

"Mark? Jij..." Ook Joyce was verbaasd, ze had niet geweten dat ze mij hier zou zien. Ze wist dat ik de zoon van haar baas was, en we hadden elkaar ook al een paar keer op kantoor gezien, waar we snel even wat woorden hadden gewisseld. We waren echter nooit echt vrienden geweest, en de gesprekjes waren meer uit beleefdheid dan uit wederzijdse belangstelling.

"Nou, kom maar hier met die papieren, want het heeft al veel te lang geduurd. Hebben ze je niet verteld dat het haast had?" Zei ik. Ik griste de papieren uit haar handen en begon ze door te bladeren. Daarna bladerde ik daarna nogmaals door de papieren heen. Even keek ik Joyce geïrriteerd aan, en voor de derde keer bladerde ik door het stapeltje papieren heen.

"Verdomme, wat heb ik hier nu aan? Het belangrijkste zit er niet bij, stelletje eikels!" Zei ik terwijl ik me omdraaide, om naar de woonkamer te lopen. Terwijl ik me omdraaide zag ik dat Joyce er een beetje besluiteloos bij stond. Ze had geen idee wat er nu van haar verwacht werd, en stond plompverloren een beetje om zich heen te kijken. Ik liep naar de telefoon en vanuit de kamer keek ik met de telefoon in mijn hand naar de hal. Ik kon Joyce nog zien staan en ik had moeite om een glimlach te verbergen.

"Joyce, kom even binnen. Misschien heb ik je nog even nodig." Riep ik haar toe. Ik deed alsof ik me van haar af draaide, maar hield haar vanuit mijn ooghoeken in de gaten. Nog even en ze zat in de val, het net was bijna gesloten, en met de seconde trok het zich verder om haar heen.

"Ja, met Mark. Waarom heb je het contract niet meegegeven. Met deze papieren kan ik niets." Ik praatte tegen de kiestoon, maar Joyce hoorde alleen mijn stem, voldoende om te horen dat er iets niet helemaal in orde was.

"Nee, het zit er echt niet tussen, ik heb drie keer gekeken. Weet je het zeker dat je het aan Joyce hebt meegegeven?" Vroeg ik, en vanuit mijn ooghoek zag ik hoe Joyce de deur achter zich had gesloten en nu in de hal van ons appartement stond. Ik zag hoe ze weer een pijnscheut moest verwerken, en ditmaal kneep ze haar bovenbenen strak tegen elkaar. Ze boog even voorover om de pijn vanuit haar blaas op te kunnen vangen, en van afstand leek het zelfs alsof er een traan uit haar ooghoek naar beneden rolde. Maar ik stond er te ver vandaan en ik kon ook niet uitgebreid staan turen, want dat zou de boel verpestten.

"Nou, OK. Anders kom ik straks wel naar kantoor toe!" Zei ik geïrriteerd en legde snel de hoorn op de haak. Ik begreep dat ik nu snel moest handelen, veel tijd had ik niet meer. Nu moest het gebeuren, de zenuwen gierden door mijn keel.

Ik liep met grote passen naar Joyce toe, ze keek me vragend aan en haar mond opende zich om wat te vragen, maar ik was haar voor.

"Je bent papieren kwijt geraakt, stommeling. Frans weet zeker dat hij ze aan je meegegeven heeft." Zei ik kwaad. Joyce schudde haar hoofd, haar verontwaardiging kreeg even de overhand, maar haar natuurlijke drang om te plassen was nu veel belangrijker.

"Mark, ik..." Stamelde ze. Ik stapte snel op haar af en trok haar openhangende jas verder open.

"Heb je ze niet in je zak gestopt. Het zijn belangrijke papieren, en als ze kwijt zijn, zijn we behoorlijk de penis!" Zei ik en al zoekend voelde ik snel in haar binnenzakken. Natuurlijk vond ik niets, maar Joyce voelde zich behoorlijk opgelaten.

"Wat? Nee! Ik ben niets kwijtgeraakt, en mag ik nu alsje..." Ze stapte achteruit en rukte mijn handen los. Een nieuwe pijnscheut door haar buik deed haar stem verspringen in toonhoogte en ik wist dat het nu elk moment kon gebeuren. Ze had nog een klein duwtje in de rug nodig en ze zou over het randje vallen, precies in mijn meedogenloze handen.

"Het moet! Zitten ze niet in je achterzak?" Vroeg ik, haar onderbrekend en ik draaide haar opzettelijk ruw om en stak mijn hand in haar kontzak. Dit werd haar teveel en kwaad draaide ze zich naar me toe.

"Blijf met je poten van me af, minder leuk persoon!" Riep ze, en dit was precies de Joyce zoals ik haar kende. Natuurlijk had ik al vaker ruzie met haar gehad, en ze reageerde precies zoals ik had verwacht. Meestal waren onze ruzies gewoon woordenwisselingen geweest, maar heel soms had ze me daarna zelfs een klap gegeven, een klap die ik natuurlijk altijd had beantwoord.

"Help dan even mee, trut. Je moet die papieren bij je hebben. Als je nu even mee helpt zoeken..." Riep ik kwaad en trok haar aan haar bovenarm weer naar me toe. Mijn andere hand gleed langs haar jas en mijn vingers hadden zich alweer bijna in een zak gestoken toen ze me nogmaals weg probeerde te duwen.

"Laat me los..." Ik liet me niet nog een keer wegduwen en greep haar steviger beet. Ik kneep haar hard in haar bovenarm en de pijn verdrong voor een ogenblik de pijn vanuit haar blaas. Nog vuriger probeerde ze zich los te trekken, gebruikte al haar kracht voor een ultieme poging en plots gleed haar arm uit mijn vingers weg. Ze keek me woedend aan, terwijl ze achteruit wankelde door de plotselinge vrijheid. Haar ogen spuwden vuur en haar gezicht was vuurrood van woede.

Plots begon haar gezicht te betrekken, ze wendde haar ogen af en greep met haar handen naar haar kruis. Zweet brak haar aan alle kanten uit en even was ze haar woede vergeten. Dit duurde maar anderhalve tel, misschien twee, maar toen had ze zichzelf weer een beetje onder controle.

"Ik moet... ik moet naar..." Stotterde ze, maar ze kreeg haar stem niet onder controle. Nu was haar woede volledig verdwenen en had schaamte de overhand gekregen. Inwendig moest ik lachen, maar ik mocht niets laten merken. Ik probeerde haar met verbazing aan te blijven kijken, alsof ik nog niet helemaal begreep wat er gebeurd was.

"Je... Je staat toch niet in de broek te zeiken. Of wel?" Vroeg ik plots, terwijl ik haar strak aankeek. Joyce slikte en keek naar de grond. Ze haalde voorzichtig haar handen voor haar kruis vandaan. De ergste druk was van haar blaas af, en er was bijna niets te zien op haar vale spijkerbroek. Natuurlijk wist ik waar ik naar moest kijken, dus ik zag toch meteen dat ze een flink scheut urine was kwijtgeraakt, een kleine natte plek vormde zich in haar kruis

"Ik... Nee..." Stotterde ze voorzichtig, en onzeker deed ze een stapje achteruit. Ze boog iets voorover en haar ogen bleven angstvallig op haar kruis gericht. Ik deed twee flinke stappen vooruit en sloeg haar in haar gezicht. Mijn platte hand kletste tegen haar wang, het was niet hard, maar Joyce zakte bijna door haar knieën van de schrik. Weer deed ze angstvallig een stapje achteruit en ze botste met haar rug tegen de buitendeur aan.

"Sta niet te liegen tegen me, baby!" Zei ik hard en ik duwde met een vinger onder haar kin haar hoofd omhoog zodat we elkaar een ogenblik recht in de ogen keken. Angst en schaamte was precies wat ik had verwacht, ze was volkomen overdonderd en ze was bijna verlamd van paniek.

"Ik... Mag ik... even naar het... het toilet?" Vroeg ze nu eindelijk, met overslaande stem. Dit was de vraag die ze vijf minuten geleden al had willen stellen, maar waar ze niet aan was toegekomen. Nu was het te laat en voelde ze de urine al langs haar liezen naar beneden druipen.

"Is het daar nu niet een beetje laat voor?" Vroeg ik cynisch, en nu kon ik eindelijk voor het eerst een welgemeende glimlach op mijn gezicht tonen. Een lach die ik zo lang had moeten verbergen, maar nu was het eindelijk dan zover. De glimlach ging langzaam over in een harde lach.

"Nee... Nee! Ik moet nog..." Stotterde Joyce, terwijl ik zag dat de druk op haar blaas nog steeds behoorlijk groot was. Het zou niet lang duren voordat ze nog een ongelukje zou hebben, en misschien zou ik haar ook ditmaal maar een handje helpen.

"Naar het toilet? En daarna? Trek je dan gewoon weer je natte onderboek omhoog?" Lachte ik, terwijl Joyce beschaamd een andere uitweg probeerde te zoeken. Ik kon mijn ogen niet van het gekwelde meisje afhouden, ze was zo hulpeloos en in paniek. Haar enige uitweg was naar buiten, en die oplossing leek ze zich ineens te binnen te schieten. Maar natuurlijk liet ik haar nu niet meer gaan. Snel stapte ik op haar af, en belette haar toegang tot de deur.

"Een huilend klein kindje met een natte broek. Joyce, het is dat ik bij je in de klas gezeten heb, anders zou ik denken dat je nog een kleuter was." Zei ik hatelijk.

"Laat me gaan, Mark, alsjeblieft." Blijkbaar had ze begrepen dat ik haar niet naar het toilet zou laten gaan, natuurlijk had ze ook het plezier in mijn ogen gezien, en het leedvermaak. Ze begreep dat ze van mij geen hulp hoefde te verwachten, dus was haar enige uitweg naar buiten, maar ik draaide de deur op het nachtslot en stopte de sleutel in mijn zak.

"Mark, wat doe je? Laat me gaan, alsjeblieft?" Smeekte ze bijna. Ik lachte.

"Het spijt me, ik kan je nu toch moeilijk zo de straat op laten gaan." Lachte ik, maar Joyce schudde overtuigend haar hoofd.

"Nee, dat kan wel, je... je ziet er bijna niets van!" Halverwege de zin realiseerde ze zich de betekenis van wat ze zei, en deze absurde situatie. Ze besefte dat ze in de val zat en keek me een ogenblik met vragende ogen aan. Ze kon nog niet precies bevatten wat er nu allemaal gebeurd was, maar wist wel dat ik er een belangrijke rol in gespeeld had.

Ik schudde resoluut mijn hoofd.

"Nee! Ik laat je niet met natte billetjes de straat op gaan. Laat me eerst maar eens even zien wat de schade is!" Zei ik cynisch, proberend haar met elk woord te kleineren.

"Wat... Ik..." Stotterde ze weer. Ze stond letterlijk met haar rug tegen de muur, en de tijd werkte zeker niet in haar voordeel. Hoe langer dit alles duurde, hoe meer ze zichzelf in de problemen bracht. Haar blaas stuurde alarmerende berichten, en een enkele, onregelmatige noodsein deed af en toe haar hele buikstreek verkrampen. Ik bleef haar aanstaren, zette mijn handen in mijn zij, en wachtte af. Ik was benieuwd wat ze nu zou gaan doen. Dit was een moment uit mijn fantasie die ik nooit helemaal goed had kunnen inschatten. Ik had met een aantal dingen rekening gehouden, maar misschien zou ze me wel verrassen.

Joyce wist zich echter geen raad met de situatie en bleef stilletjes staan. Met een smekend gezicht richtte ze haar blik op me.

"Alsjeblieft, doe de deur open, en laat me gaan!" Ik lachte, als dit haar enige verweer was, dan maakte ze het me wel heel erg gemakkelijk. Natuurlijk zou een simpele smeekbede me niet van mijn plannen afhouden, en met ingezakte schouders, een kin die omlaag hing en een nu nog beter zichtbare, natte plek in haar kruis, maakte ze nu ook weer niet een vreselijk overtuigende indruk.

"Joyce, ben je ziek of zoiets?" Vroeg ik. Ik bleef haar indringend aankijken, terwijl haar blik door de hal zwierf, niet wetend waar ze naar moest kijken, of hoe ze zich moest gedragen. Joyce antwoordde niet, hulpeloos zocht ze in gedachten naar een uitweg. Tevergeefs!

"Plas je wel vaker zomaar in je broek?" Ook op deze vraag gaf ze geen antwoord, alleen een voorzichtig schudden van haar hoofd beantwoorde mijn vraag. Voorzichtig deed ik een stapje naar voren, tot op een meter naderde ik haar.

"Waarom plaste je dan in je broek?" Nog steeds antwoordde ze niet, maar het schaamrood op haar gezicht was antwoord genoeg. Natuurlijk had ze hier geen antwoord op, want net voordat Frans ze met de papieren naar mij toe had gestuurd, had hij een middeltje in haar thee gedaan. Dit was zo precies getimed, dat ze hier met hoge nood zou aankomen. Natuurlijk had het geluk ook een handje meegeholpen, inclusief de dringende opdracht om de papieren zo snel mogelijk af te leveren.

Frans, een werknemer die al jaren voor mijn vader werkte, kende ik inmiddels vrij goed, en had mij zelfs geholpen tijdens de vele vakantiedagen die ik op het kantoor van mijn vader had doorgebracht. Ook hij had al snel een lichte hekel aan Joyce gekregen door haar arrogante en zeurderige gedrag, en had me wel willen helpen. Natuurlijk wist Frans niet alles, maar hij vertrouwde me goed genoeg om te weten dat ik niet te ver zou gaan. Ik denk dat hij dacht dat ik Joyce alleen in haar broek zou laten plassen, om haar daarna eens lekker uit te lachen. Ook Frans wist niet wat ik echt met Joyce van plan was, en dat was maar goed ook!

Ik bleef haar aankijken, volgde de traan die vanuit haar linker ooghoek langs haar wang naar beneden rolde, en wachtte totdat de traan halverwege haar wang bleef steken. Ik duwde mijn vinger onder haar kin en tilde haar hoofd omhoog. Onze blikken kruisten.

"Geef je nog antwoord, of ben je nu ook al je spraakvermogen verloren?" Riep ik cynisch, en toen ze haar hoofd weg wilde draaien, pakte ik haar kin stevig beet. Ik drukte met mijn duim haar onderlip tegen haar tanden en ze kermde zachtjes.

"Geef antwoord, Joyce! Je staat hier gewoon voor me, in mijn huis, in je broek te zeiken. Dan mag ik toch wel op zijn minst weten wat er aan de hand is.. Dat lijkt me niet meer dan redelijk." Ik keek diep in haar waterige ogen, een onuitputtelijke bron, van waaruit op elk moment een nieuwe traan zou ontspringen. Ik voelde hoe ze plotseling verslapte. Ze liet zich zakken tegen de muur en met een huilerige smeekbede zakte ze op haar knieën.

"Laat me alsjeblieft gaan." Ik liet haar kin los, en stapte achteruit.

"Niet voordat ik weet waar het contract gebleven is!" Zei ik kwaad en liep van haar weg. Ik verwachte dat ze wel even op de deurmat zou blijven liggen en dat gaf me precies even een minuutje tijd om een volgende akte van mijn toneelstukje op te voeren. Ik pakte de telefoon in de woonkamer weer op, en begon een monoloog tegen de kiestoon.

"Frans? Met Mark. Heb je het contract al gevonden? Joyce heeft het niet bij zich, maar ze kan het natuurlijk verloren zijn." Ik luisterde een ogenblik naar de pieptoon en keek vanuit mijn ooghoek naar Joyce. Ze zat op haar knieën op de kokosmat, haar hand tegen haar kruis gedrukt, terwijl ze met de rug haar andere hand tevergeefs haar wang probeerde droog te vegen.

"O, je hebt het contract al gevonden..." Even een korte stilte. "In de gang? OK, dan weet ik voorlopig genoeg. Ik kom straks wel even naar kantoor toe. Bedankt!" Zei ik hardop, en aan Joyce's reactie zag ik dat ze het telefoongesprek had gehoord. Zodra ik de hoorn op de haak had gelegd en me naar Joyce omdraaide, kwam ze plots omhoog. Ik beende met grote stappen op haar af, ze deinsde terug, maar stootte haar rug weer tegen de onverzettelijke buitendeur.

"Nee... Nee... Ik..." Stotterde ze, maar een flinke pets in haar gezicht bracht haar tot zwijgen. Ik kon de angst nu in haar ogen aflezen, haar lichaam trilde en ik geloof zelfs dat een nieuwe scheut urine haar slipje doorweekte. Haar ultieme vernedering was nabij.

"Je hebt het contract gewoon laten vallen, trut. En dan, terwijl je verdomme in je broek staat te zeiken, durf je nog te beweren dat je het niet bent kwijtgeraakt! Waar haal je het lef vandaan." Joyce schudde wanhopig haar hoofd, probeerde me te overtuigen dat het allemaal heel anders in elkaar zat. Afwerend stak ze een hand naar me uit, trillend hing het met gespreide vingers voor mijn borst.

"Jezus, je gedraagt je als een kleuter!" Riep ik, sturend in de richting van een nieuwe vernedering. Een vernedering waar ik haar langzaam op wilde voorbereiden, ik wilde haar zelf laten ontdekken wat ik voor haar in petto had.

"En weet je wat er gebeurd met kleuters die stout zijn?" Riep ik, terwijl ik gemakkelijk haar hand wegduwde en mijn gezicht dichter bij de hare bracht. Ze moest mijn adem op haar natte wangen voelen. Langzaam zakte Joyce weer door haar knieën, maar ik legde mijn hand weer onder haar kin en ondersteunde haar.

"Kijk me aan!" Schreeuwde ik haar toe, en haar ogen zochten inderdaad even de mijne op, al was het voor een enkele seconde. Ik voelde mijn opwinding stijgen en moest me nu beheersen om niet te snel te gaan. Eigenlijk kon ik niet wachten en duurden deze woordspelletjes me allemaal veel te lang, ik wilde doorgang met de volgende fase. Ik wist echter dat ik er spijt van zou krijgen als ik deze hele gebeurtenis niet tot het uiterste zou rekken.

"Kleine kindertjes krijgen straf van papa! En hoe krijgen ze straf, Joyce?" Riep ik in haar gezicht, maar ze reageerde alleen maar met een diepe snik. Ze had haar ogen gesloten, en haar handen probeerde me krachteloos weg te duwen.

"Kleine kinderen die stout zijn, mogen hun broek laten zakken, en dan? Wat gebeurd er dan?" Hielp ik haar. Het duurde anderhalve seconde voordat ze begreep waar ik op doelde. Ik voelde haar lichaam ineens weer verstrakken. Met een ongelovige blik in haar ogen keek ze me door haar tranen heen aan. Haar stem piepte, en haperde.

"Je... Je gaat toch... Nee..." Stotterde ze zachtjes. Haar hulpeloosheid leek ineens wat verdwenen en een beetje van haar strijdlust kwam langzaam boven drijven, maar haar angst dreef als een dikke laag olie bovenop, verstikte langzaam haar andere gevoelens.

"Ja, Joyce! Laat je broek maar zakken, ik zal je helpen je kinderlijke gedrag af te leren." Ik liet haar los en deed een stap naar achteren, keek met een strenge blik op het ineenkrimpende meisje neer. Een nieuwe pijnscheut vanuit haar blaas deed haar verkrampen, en ik realiseerde me dat ik niet zo heel veel tijd meer had. Een beetje haast was wel geboden, maar tegelijkertijd moest ik Joyce ook de tijd geven om op deze nieuwe dreiging te reageren.

"Nee...Nee..." Huilde ze. Voor een kort ogenblik was ze haar pijn vergeten. De dreiging van mijn gezicht vlak bij de hare, de hand onder haar kin, en mijn dwingende aanwezigheid hadden haar gedachten beheerst. Nu ineens had ze wat lucht gekregen, maar hapte ze meteen naar adem, diep voorover buigend om de druk zoveel mogelijk te verminderen. Even dacht ik dat ze het zou opgeven, dat ze haar pijn zou verlichten door simpelweg te beginnen met plassen. Maar ze deed het niet, het was nog te vroeg.

Ik sloeg haar nogmaals in het gezicht. Niet zo hard als de eerste keer, maar de klap kwam net zo hard aan. Ze gilde, en ik hoopte maar dat de buren echt niet thuis waren, zoals ze me vanmorgen hadden verteld.

"Schiet op! Laat je broek zakken!" Commandeerde ik en ik hief mijn hand om haar nogmaals in het gezicht te raken. Joyce kermde luid en deinsde weer een stukje bij me vandaan. Een nieuwe traan rolde over haar wang, en binnensmonds huilde ze wat smeekbeden.

Maar plotseling gleden langzaam haar handen naar haar broekriem. Met een uiterste krachtsinspanning trok ze voorzichtig haar riem los, en met bijna openvallende mond keek ik toe hoe ze me gehoorzaamde. Ik realiseerde me dat dit een moment was dat ik nooit meer zou vergeten. Haar overgave, de gehoorzaamheid, het almachtige gevoel dat het bij me opwekte, was enorm. Ik hoopte bijna dat ik de komende jaren maar vaak bijna dood zou mogen gaan, dit moment zou zeker voorkomen in alle terugblikken uit mijn leven. Ik hoopte dat deze beelden me mijn hele leven zouden blijven achtervolgen in dromen.

Haar gulp opende zich, maar bleef halverwege steken. Joyce kermde weer van de pijn, en ik besloot haar van deze pijn af te helpen. Ik zou haar verlossen van haar volle blaas, maar een andere pijn zou de plaats ervan innemen.

Ik greep met mijn linkerhand haar bovenop haar hoofd, een flinke bos haar strengelde zich om mijn vingers, terwijl ik met mijn andere hand haar broekriem op haar rug vastgreep en een ruk naar beneden gaf. Haar witte slipje kwam tevoorschijn, en terwijl ik haar hoofd langzaam naar de grond duwde, ging ik op een knie zitten en zette de andere voet zo neer dat mijn bovenbeen recht naar voren stak.

Kermend en smekend liet ze zich op beide knieën vallen, maar toen ik haar gezicht links van me dichter naar de vloer drukte, en mijn rechterbovenbeen als steun voor haar onderbuik diende, kwamen haar knieën weer iets van de vloer. Haar handen zochten beurtelings steun op de vloer, of probeerden mijn linkerhand van haar achterhoofd te trekken.

Ik trok haar aan haar hoofdhaar nog iets verder naar links, schoof haar buik in de juiste positie op mijn bovenbeen, en zocht zelf met mijn rug steun tegen de muur. Mijn ogen zochten de liniaal die, niet toevallig, binnen handbereik tegen de plint naast de deur lag. Ik controleerde of hij echt binnen handbereik was en trok hem, iets opzij leunend, dichter naar me toe.

Nu kon ik me concentreren op haar slipje. Haar spijkerbroek hing halverwege haar bovenbenen, en ik keek recht in het natte kruis. Ik glimlachte, terwijl de doordringende stank van haar urine mijn neus bereikte. Mijn vinger gleed onder de elastische rand van haar slipje en heel langzaam trok ik het terug, zodat haar blanke, glanzende billen zichtbaar werden. Joyce schokte en draaide in haar ongemakkelijke houding, maar met mijn linkerhand had ik haar stevig in een houdgreep. Een enkele beweging van mijn hand deed haar kermen van de pijn, wanneer haar hoofdharen strak getrokken werden.

Ze was hulpeloos en realiseerde het zich. Haar lichaam leek zich iets te ontspannen, maar ik wist niet of ze zich klaar maakte voor die ene laatste krachtsinspanning, of dat ze zich echt had overgegeven. Haar slipje had haar billen nu helemaal vrijgegeven. Onwillekeurig huiverde ik even toen mijn vingers per ongeluk een deel van het doorweekte en stinkende katoen raakten.

Joyce kermde weer, terwijl ze instinctief voelde dat ze in de stilte voor de storm verkeerde. Ze zag niet hoe ik met mij rechterhand de liniaal van de grond pakte en hem stevig vastgreep. Ik kneep en voelde de scherpe randen in mijn hand drukken. Ik haalde nog eens diep adem, zwaaide mijn arm naar achteren, en keek nog eenmaal naar de witte en ongeschonden huid op haar billen.

"Laat dit een les voor je zijn." Zei ik, en Joyce gilde al voordat ik haar raakte. Met een luide klets landde de liniaal op haar billen. Haar lichaam schokte, verkrampte en ontspande zich in een tiende van een seconde. Nogmaals sloeg ik, brede rode striemen werden zichtbaar. Ik voelde haar lichaam nog eenmaal verkrampen, waarna het zich onder een luide kerm ontspande.

Ik glimlachte. Heel even stopte Joyce met schreeuwen, ze leek haar adem in de houden. Een nieuwe klap op haar billen deed haar laatste lichaamscontrole verdwijnen. Het moment van totale vernedering was aangebroken, de verlossing nabij. Ik sloeg nog een laatste keer maar wist dat het overbodig was. Haar hele houding verraadde haar vernedering, haar zachte huilen verhevigde, terwijl ik haar warme urine langs mijn benen naar beneden voelde sijpelen. De pijn had haar controle over haar blaas doen verminderen, en u ze eenmaal plaste kon ze het niet meer ophouden.

Ik gooide de liniaal naast me neer, ik had hem niet meer nodig, terwijl ik licht hijgend op de rug en blote billen van Joyce neerkeek. Haar lichaam schokte niet meer, ze had zich neergelegd bij haar noodlot. Een zacht, maar ritmisch, huilen klonk omhoog. Ik gaf mezelf nog enkele seconden om tot rust te komen, terwijl ik voelde hoe de broekspijp van mijn rechterknie tegen mijn been begon te plakken.

Ik duwde Joyce van me af en stond op. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en draaide op haar zij op de harde en koude tegelvloer. Lusteloos en verslagen lag ze voor mijn voeten, te beduusd om nu al te reageren op wat er gebeurd was. Ruw draaide ik op haar rug, en trok daarna haar hand voor haar gezicht weg. Twee angstige ogen keken naar me op, terwijl ik haar een verontwaardigde blik toewierp.

"Trut, kijk wat je gedaan hebt!" Riep ik, en ik sloeg haar hard op haar wang, terwijl ik met mijn andere hand op mijn natte broek wees. Een flink deel van haar tranen bleven op mijn slaande handpalm achter. Daarna draaide ik me abrupt van haar weg, en haalde de voordeur weer van het nachtslot. Ik opende de deur, en liet hem op een kiertje staan. Vluchtig keek ik even naar de hal om te kijken of we ongenode luisteraars hadden gehad. Gelukkig zag ik niemand.

"Ga alsjeblieft weg, Joyce." Zei ik, terwijl ik wegliep. Zonder om te kijken liep ik naar de badkamer om mijn vieze spijkerbroek uit te trekken en mezelf even snel te wassen. Ondanks dat ik niet keek, wist ik dat Joyce bleef liggen. Haar monotone gesnik was in hetzelfde tempo door gegaan, en toen ik drie minuten later in een schone spijkerbroek terug kwam, lag ze nog bijna in precies dezelfde houding op de vloer.

Lachend keek ik op haar neer. Haar spijkerbroek drukte nog steeds haar bovenbenen tegen elkaar, onveranderd sinds ik weggelopen was. Nu ze mijn aanwezigheid weer voelde, trok ze wel snel haar doorweekte slipje over haar zere billen heen, de rode gloed op haar billen verbergend. Ik had haar niet al te vaak geslagen, aangezien ik al snel mijn doel bereikt had, dus veel last zou er niet van hebben, maar mijn slagen waren wel nog steeds zichtbaar geweest.

"Waarom ben je er nog? Waar wacht je op?" Vroeg ik rustig. Joyce antwoordde niet. Ik keek tegen haar bolle rug aan, haar knieën ingetrokken tot bijna tegen haar kin. Even twijfelde ik, tot hier had mijn fantasie vaste vormen aangenomen, had ik vaak gefantaseerd. Maar wat ik nu precies moest doen wist ik niet. Ik kon haar natuurlijk met een natte broek en half ontkleed de gang op duwen, maar ik kreeg ineens een beter idee.

"Je krijgt nog een minuut om te verdwijnen, Joyce!" Zei ik dreigend, terwijl ik me omdraaide en naar mijn slaapkamer liep. Uit een kartonnen doos onder mijn bed haalde ik een grote luier voor volwassenen, en al teruglopend vouwde ik hem open. Zodra ik ermee de hal in kwam lopen, keek Joyce argwanend naar me om. Instinctief had ze een nieuw gevaar gevoeld. Ze zag de openhangende luier die ik omhoog hield, herkende meteen wat het was, en keek me met grote ogen, en openvallende mond aan.

"Nee... Nee..." Kermde ze meteen, terwijl ze op haar rug liggend, langzaam naar achter probeerde te schuiven. Ik glimlachte om haar hopeloze uitvlucht, ze moest toch begrijpen dat ze geen kans tegen me had. Ik liep snel naar haar toe en drukte een knie op haar buik. Ik pinde haar aan de grond vast, terwijl haar onzekere handjes me probeerde tegen te werken. Ik had kon gemakkelijk haar spijkerbroek verder langs haar benen naar beneden schuiven.

Joyce kermde en smeekte, maar besefte dat ze mijn mindere was. Haar hoofd zakte achterover op de tegelvloer en weer sloeg ze haar handen voor haar gezicht. Haar benen verslapten, en met nog meer gemak trok ik haar broek tot over haar knieën heen. Ik verwachte bij haar slipje veel meer problemen, maar zonder moeite kon ik haar kruis ontbloten.

Terwijl ik naar haar krullende schaamhaar keek voelde ik voor het eerst een soort van schuldgevoel. De intiemste delen van haar lichaam waren onder handbereik en Joyce stelde er geen enkele vorm van bescherming of protest meer tegenover. De aanblik van haar schaamhaar deed me intens plezier, maar maakte me ook een beetje bang.

Ik trok mijn knie snel van haar buik af en gehaast duwde ik de luier onder haar billen. Zonder de tijd te nemen die ik er graag voor had willen nemen, trok ik de luier tussen haar benen door en drukte de voorkant van de luier op haar buik. Ik trok de plakstrips een voor een open en duwde ze op het soepele plastic. Toen de luier stevig dicht zat, stond ik op.

Met een zenuwachtige glimlach keek ik op het gekwelde meisje neer. Haar bovenbenen had ze iets naar buiten geduwd, de luier leek als een wig tussen haar benen gevouwen. Ik pakte een schaar uit een laatje en knipte haar slipje tussen haar benen vandaan. Het stinkende, natte katoen zakte tussen haar knieën naar de grond.

"Sta op, Joyce!" Commandeerde ik, en toen ze niet meteen reageerde pakte ik haar weer bovenop haar hoofd beet. Ik trok haar luid kermend aan haar haren overeind, en met haar spijkerbroek op haar enkels trok ik haar al strompelend naar de deur. Ze verweerde zich tevergeefs, maar al snel stapte ze moeizaam over de drempel heen. Ik gaf haar een laatste zetje, en duwde de deur dicht.

Glimlachend keek ik door het spionnetje heen en zag Joyce verbijsterd in de hal staan. Nerveus trok ze haar spijkerbroek omhoog. Ik hoorde haar huilend, hardop vloeken, maar tot mijn grote genoegen zag ik dat ze haar spijkerbroek over haar luier heen trok. Glimlachend keek ik toe, hoe Joyce probeerde haar gulp dicht te ritsen, waarna ze in de lift stapte.

Langzaam gleed de liftdeur weer dicht en verdween Joyce uit het zicht. Mijn euforische gevoel bleef echter nog lang hangen, met slechts een klein beetje angst voor wat de consequenties zouden zijn. Ik hoopte, en verwachte, dat Joyce nu rechtstreeks naar mijn vader zou hollen. Maar zolang Joyce zou denken dat ze zelf de oorzaak was, aangezien zij dacht dat ze het contract had verloren en ze daarna zelf in haar broek had geplast, zou het hopelijk allemaal wel meevallen.

Een flinke uitbrander van mijn vader, die de hele affaire in de doofpot zou willen stoppen, en een levenslange geweldige herinnering waren alles wat er kon gebeuren.