goed gevoel
Beginneling
Vervolg!!!!!
Nog niet klaar Bron van de Eeuwige Jeugd
- Onderwerp starter Luierkont
- Startdatum
Erik-diaper
Superlid
Veelbelovend begin....
Pandabeerdje
Nieuw lid
Kom maar met een vervolg. Super leuk verhaal
Luierkont
Toplid
Hoofdstuk 8.
Wat hield Mevrouw Janssen toch achter? Met die gedachten verliet Maartje uiteindelijk de kamer. Ze wist immers haast zeker dat mevrouw Janssen meer wist dan wat ze vertelde. Het leek haast wel of mevrouw Janssen weet waar de Bron is...
Maar dat kan toch niet? De Bron is immers maar een legende, dat weet iedereen. Er is immers al eeuwenlang naar gezocht, zonder enig resultaat. Bovendien, mevrouw Janssen zei het zelf ook. De Bron is maar een legende. En toch... De gedachten laten Maartje maar niet los terwijl ze de grote trap afloopt.
Halverwege de trap van de 3e naar de 2e etage staat Maartje ineens stokstijf stil. Onder haar, enkele treden lager, lag iemand. Roerloos. Maartje keek even goed, maar zag eigenlijk meteen wie het was. Het was dat mysterieuze meisje...
Haar mond was wijd open, alsof ze had proberen te schreeuwen. Haar ogen waren wijd opengesperd en leken zelfs uit te puilen. En uit haar mondhoeken stroomde witte schuim, gemengd met bloed.
Maartje liep langzaam en met bonkend hart verder de trap af om zeker te zijn van haar vermoedens. Maar toen ze dichterbij kwam, wist ze het zeker: ze was dood...
Maartje raakte in paniek. "Hoe kan dit? Wie heeft dit gedaan? Wat moest ze doen?" Ze draaide zich in paniek om en rende de trap weer op, richting de 5e etage en botste daarbij bijna tegen mevrouw Janssen aan die net bezig was de trap af te lopen. Ze zag meteen de paniek in Maartje's ogen. "Maartje? Wat is er aa....?" Ze kon haar zin echter niet afmaken, want ineens zag ze waarom Maartje zo snel weer de trap op kwam rennen. "Sophie?...." Zo snel ze kon rende mevrouw Janssen langs Maartje de trap af. "SOPHIE!"
Maartje was blijven staan en keek naar mevrouw Janssen die zich over het meisje heen boog. "Ze heette dus Sophie", dacht ze. "Hallo politie? Kunt u naar het Gymnasium komen? Rechtervleugel, grote trap tussen de 2e en 3e verdieping. Er is waarschijnlijk iemand vermoord!", hoorde ze mevrouw Janssen door haar mobiele telefoon zeggen. En tegen Maartje zei ze: "Bel je moeder. Zeg maar dat je straks met mij mee gaat en dat ze je bij mij thuis op kan komen halen. Het lijkt me namelijk niet verstandig alleen naar huis te gaan en ik kan je helaas ook niet thuis brengen. Je woont immers 45 minuten hier vandaan en dat is anders daarna weer veel te ver fietsen naar mijn huis..." Maartje knikte. Het leek haar inderdaad het beste. Ze pakte daarom haar mobieltje en belde het nummer van haar moeder. Na 2x overgaan nam haar moeder op. "Hoi mam, met mij. Luister, ik ben nog op school, maar er is iets vreselijks gebeurd. Er is een meisje dood...."
Wat hield Mevrouw Janssen toch achter? Met die gedachten verliet Maartje uiteindelijk de kamer. Ze wist immers haast zeker dat mevrouw Janssen meer wist dan wat ze vertelde. Het leek haast wel of mevrouw Janssen weet waar de Bron is...
Maar dat kan toch niet? De Bron is immers maar een legende, dat weet iedereen. Er is immers al eeuwenlang naar gezocht, zonder enig resultaat. Bovendien, mevrouw Janssen zei het zelf ook. De Bron is maar een legende. En toch... De gedachten laten Maartje maar niet los terwijl ze de grote trap afloopt.
Halverwege de trap van de 3e naar de 2e etage staat Maartje ineens stokstijf stil. Onder haar, enkele treden lager, lag iemand. Roerloos. Maartje keek even goed, maar zag eigenlijk meteen wie het was. Het was dat mysterieuze meisje...
Haar mond was wijd open, alsof ze had proberen te schreeuwen. Haar ogen waren wijd opengesperd en leken zelfs uit te puilen. En uit haar mondhoeken stroomde witte schuim, gemengd met bloed.
Maartje liep langzaam en met bonkend hart verder de trap af om zeker te zijn van haar vermoedens. Maar toen ze dichterbij kwam, wist ze het zeker: ze was dood...
Maartje raakte in paniek. "Hoe kan dit? Wie heeft dit gedaan? Wat moest ze doen?" Ze draaide zich in paniek om en rende de trap weer op, richting de 5e etage en botste daarbij bijna tegen mevrouw Janssen aan die net bezig was de trap af te lopen. Ze zag meteen de paniek in Maartje's ogen. "Maartje? Wat is er aa....?" Ze kon haar zin echter niet afmaken, want ineens zag ze waarom Maartje zo snel weer de trap op kwam rennen. "Sophie?...." Zo snel ze kon rende mevrouw Janssen langs Maartje de trap af. "SOPHIE!"
Maartje was blijven staan en keek naar mevrouw Janssen die zich over het meisje heen boog. "Ze heette dus Sophie", dacht ze. "Hallo politie? Kunt u naar het Gymnasium komen? Rechtervleugel, grote trap tussen de 2e en 3e verdieping. Er is waarschijnlijk iemand vermoord!", hoorde ze mevrouw Janssen door haar mobiele telefoon zeggen. En tegen Maartje zei ze: "Bel je moeder. Zeg maar dat je straks met mij mee gaat en dat ze je bij mij thuis op kan komen halen. Het lijkt me namelijk niet verstandig alleen naar huis te gaan en ik kan je helaas ook niet thuis brengen. Je woont immers 45 minuten hier vandaan en dat is anders daarna weer veel te ver fietsen naar mijn huis..." Maartje knikte. Het leek haar inderdaad het beste. Ze pakte daarom haar mobieltje en belde het nummer van haar moeder. Na 2x overgaan nam haar moeder op. "Hoi mam, met mij. Luister, ik ben nog op school, maar er is iets vreselijks gebeurd. Er is een meisje dood...."
Laatst bewerkt:
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Wat een heftig hoofdstuk zeg, wel triest.
Benieuwd hoe dit verder gaat.
Benieuwd hoe dit verder gaat.
Luierkont
Toplid
Hoofdstuk 9.
"Hallo, ik ben rechercheur De Jong, Lisa de Jong. Ik wil je even wat vragen stellen." Maartje keek op en keek recht in het gezicht van een jonge vrouwelijke rechercheur. Ze schatte haar ergens rond een jaar of 24. "Kende je het slachtoffer?", vroeg Lisa. Maartje schudde van nee. "Nee, ik ken haar niet. Ik heb haar vandaag voor het eerst gezien toen ik me moest melden bij mevrouw Janssen." Lisa keek Maartje aan. "En je hebt geen idee wat er gebeurd is?", vroeg ze. "Nee, ik liep de trap af en toen zag ik haar zo liggen", antwoordde Maartje. "Ik raakte in paniek en ben meteen weer de trap opgelopen en toen kwam ik mevrouw Janssen tegen. Zij heeft 1-1-2 gebeld." Maartje barstte in een zacht snikken uit.
Lisa legde haar hand op Maartje's schouder om haar troost te bieden. Ondertussen zag ze hoe het ambulancepersoneel het levenloze lichaam in een lijkzak deden. "Vreemd. Een meisje dat eigenlijk 15 jaar zou moeten zijn, maar in plaats daarvan juist alle lichamelijke kenmerken vertoont van een peuter, of sterker nog, een baby", dacht ze bij zichzelf. Niet alleen door het vrij jonge gezicht met die kinderlijke ogen, maar vooral door de kleding waarbij die enorme luier natuurlijk niet te missen valt. Het viel Lisa bovendien op dat dit geen gewone incontinentieluier was, want aan de voorkant waar de plakstrips geplakt waren stond immers in gekleurde letters het woord BABY.
"Weet je écht zeker dat je het slachtoffer niet kent?", vroeg ze opnieuw aan Maartje. "Nee, ik weet alleen dat ze Sophie heet. Dat hoorde ik mevrouw Janssen toestraks roepen toen ze de trap af kwam en haar zo zag liggen. Zij zal haar dus hoogstwaarschijnlijk wél kennen. Maar ikzelf heb haar dus nog nooit eerder heb gezien hier op school. En naar wat ik weet heeft mevrouw Janssen geen kinderen, dus ik denk niet dat ze familie is. En kinderen van de basisschool hiernaast kunnen en mogen hier niet komen."
Dat ze vermoedde dat Sophie wellicht tóch de dochter was van mevrouw Janssen vertelde ze echter niet. Ook niet over haar vermoedens over de borstvoeding en de gevulde zuigflessen die in de minikoelkast stonden. Want hoe meer ze er zelf over nadacht, hoe idioter het eigenlijk klonk. Bovendien, zou Lisa haar eigenlijk wel geloven? "Goed, dan wil ik alleen nog even wat gegevens van je noteren en dan kun je gaan, dan praat ik nog even met mevrouw Janssen. Mocht je echter toch nog wat te binnen schieten, laat het me dan weten, oke?" Maartje knikte en gaf Lisa haar adresgegevens.
Mevrouw Janssen stond iets verderop en keek naar hoe het ambulancepersoneel bezig was het lichaam weg te voeren.
"Mevrouw Janssen?" Lisa kwam naast haar staan. "Mijn naam is rechercheur De Jong. Ik wil u wat vragen stellen." Mevrouw Janssen keek Lisa aan. "Fijn, een of andere troela die denkt dat ze de zaak wel even kan oplossen...", dacht ze sarcastisch. "Ja?, wat wil je weten?", vroeg ze daarom kortaf. "Weet u wat er gebeurd is?", vroeg Lisa. "Nee, dat is jouw taak om uit te zoeken, nietwaar? En zoals jou waarschijnlijk net al is verteld kwam ik Maartje tegen op de trap en daarna zag ik Sophie hier liggen en heb ik 1-1-2 gebeld. Geen idee wat er dus gebeurd is."
"Dus u kent haar? Was het een leerling van u? Misschien familie?", vroeg Lisa. "Nee, ze was geen familie. Ze was een oud-leerling. Geen idee wat ze hier in de school deed. Ik heb haar in ieder geval weggestuurd. En over de kleding die ze aan heeft... Geen idee waarom ze dat draagt. Misschien is het een grap ofzo? Ik ben niet zo thuis in al die trends onder de jongeren... Goed, was dat het? Ik wil graag naar huis!"
"Geef mij alleen even uw adresgegevens en dan mag u gaan", antwoordde Lisa. Mevrouw Janssen gaf haar adresgegevens en liep samen met Maartje de trap af. Lisa keek hen na en bleef vooral lang naar mevrouw Janssen staren. Waarom had ze toch zo sterk het gevoel dat mevrouw Janssen meer wist dan ze vertelde?...
"Hallo, ik ben rechercheur De Jong, Lisa de Jong. Ik wil je even wat vragen stellen." Maartje keek op en keek recht in het gezicht van een jonge vrouwelijke rechercheur. Ze schatte haar ergens rond een jaar of 24. "Kende je het slachtoffer?", vroeg Lisa. Maartje schudde van nee. "Nee, ik ken haar niet. Ik heb haar vandaag voor het eerst gezien toen ik me moest melden bij mevrouw Janssen." Lisa keek Maartje aan. "En je hebt geen idee wat er gebeurd is?", vroeg ze. "Nee, ik liep de trap af en toen zag ik haar zo liggen", antwoordde Maartje. "Ik raakte in paniek en ben meteen weer de trap opgelopen en toen kwam ik mevrouw Janssen tegen. Zij heeft 1-1-2 gebeld." Maartje barstte in een zacht snikken uit.
Lisa legde haar hand op Maartje's schouder om haar troost te bieden. Ondertussen zag ze hoe het ambulancepersoneel het levenloze lichaam in een lijkzak deden. "Vreemd. Een meisje dat eigenlijk 15 jaar zou moeten zijn, maar in plaats daarvan juist alle lichamelijke kenmerken vertoont van een peuter, of sterker nog, een baby", dacht ze bij zichzelf. Niet alleen door het vrij jonge gezicht met die kinderlijke ogen, maar vooral door de kleding waarbij die enorme luier natuurlijk niet te missen valt. Het viel Lisa bovendien op dat dit geen gewone incontinentieluier was, want aan de voorkant waar de plakstrips geplakt waren stond immers in gekleurde letters het woord BABY.
"Weet je écht zeker dat je het slachtoffer niet kent?", vroeg ze opnieuw aan Maartje. "Nee, ik weet alleen dat ze Sophie heet. Dat hoorde ik mevrouw Janssen toestraks roepen toen ze de trap af kwam en haar zo zag liggen. Zij zal haar dus hoogstwaarschijnlijk wél kennen. Maar ikzelf heb haar dus nog nooit eerder heb gezien hier op school. En naar wat ik weet heeft mevrouw Janssen geen kinderen, dus ik denk niet dat ze familie is. En kinderen van de basisschool hiernaast kunnen en mogen hier niet komen."
Dat ze vermoedde dat Sophie wellicht tóch de dochter was van mevrouw Janssen vertelde ze echter niet. Ook niet over haar vermoedens over de borstvoeding en de gevulde zuigflessen die in de minikoelkast stonden. Want hoe meer ze er zelf over nadacht, hoe idioter het eigenlijk klonk. Bovendien, zou Lisa haar eigenlijk wel geloven? "Goed, dan wil ik alleen nog even wat gegevens van je noteren en dan kun je gaan, dan praat ik nog even met mevrouw Janssen. Mocht je echter toch nog wat te binnen schieten, laat het me dan weten, oke?" Maartje knikte en gaf Lisa haar adresgegevens.
Mevrouw Janssen stond iets verderop en keek naar hoe het ambulancepersoneel bezig was het lichaam weg te voeren.
"Mevrouw Janssen?" Lisa kwam naast haar staan. "Mijn naam is rechercheur De Jong. Ik wil u wat vragen stellen." Mevrouw Janssen keek Lisa aan. "Fijn, een of andere troela die denkt dat ze de zaak wel even kan oplossen...", dacht ze sarcastisch. "Ja?, wat wil je weten?", vroeg ze daarom kortaf. "Weet u wat er gebeurd is?", vroeg Lisa. "Nee, dat is jouw taak om uit te zoeken, nietwaar? En zoals jou waarschijnlijk net al is verteld kwam ik Maartje tegen op de trap en daarna zag ik Sophie hier liggen en heb ik 1-1-2 gebeld. Geen idee wat er dus gebeurd is."
"Dus u kent haar? Was het een leerling van u? Misschien familie?", vroeg Lisa. "Nee, ze was geen familie. Ze was een oud-leerling. Geen idee wat ze hier in de school deed. Ik heb haar in ieder geval weggestuurd. En over de kleding die ze aan heeft... Geen idee waarom ze dat draagt. Misschien is het een grap ofzo? Ik ben niet zo thuis in al die trends onder de jongeren... Goed, was dat het? Ik wil graag naar huis!"
"Geef mij alleen even uw adresgegevens en dan mag u gaan", antwoordde Lisa. Mevrouw Janssen gaf haar adresgegevens en liep samen met Maartje de trap af. Lisa keek hen na en bleef vooral lang naar mevrouw Janssen staren. Waarom had ze toch zo sterk het gevoel dat mevrouw Janssen meer wist dan ze vertelde?...
Laatst bewerkt:
Luierkont
Toplid
Hoofdstuk 10.
De fietstocht naar het huis van mevrouw Janssen werd stilzwijgend afgelegd. Zowel mevrouw Janssen als Maartje waren beiden in gedachten verzonken. Vooral Maartje bleef maar denken aan alle gebeurtenissen die ze de afgelopen uren had gezien en meegemaakt. Het mysterieuze meisje dat daar ineens uit de kamer van mevrouw Janssen kwam en uiteindelijk Sophie bleek te heten, haar erg jonge uiterlijk en kinderachtige kledingstijl en dan voornamelijk die luier... En dan had je ook nog de situatie rondom mevrouw Janssen... Haar bijna perfecte huid (er was zelfs geen rimpel te ontdekken), de lekkende tepels, de gevulde zuigflessen en het verhaal dat ze vertelde over de Bron en haar bewakers. Dat laatste was zó gedetailleerd verteld.... Je zou haast geloven dat mevrouw Janssen er zelf één was.... Ook het beeld van Sophie dat daar roerloos op de trap lag met die uitpuilende ogen en dat bloed en schuim uit haar mond kreeg Maartje maar niet uit haar hoofd. Wat was er in hemelsnaam gebeurd?
Ze werd uit haar gedachten gehaald toen mevrouw Janssen stopte en van haar fiets stapte. Maartje keek op en zag dat ze voor een vrij grote villa stonden. Het zag er best al oud uit. Maartje vroeg zich af hoe mevrouw Janssen dit heeft kunnen betalen. Alsof mevrouw Janssen haar gedachten kon raden, zei ze: "Mooi hè, vind je niet? Het is al ruim 300 jaar in mijn familie. Ik heb het geërfd." En met die woorden opende ze de grote voordeur en samen met Maartje liep ze de grote hal binnen. Het viel Maartje meteen op dat het huis er van binnen net zo indrukwekkend uitzag als van buiten. In het midden van de hal was een enorme trap en links en rechts waren diverse deuren die naar verschillende kamers moesten leiden.
Mevrouw Janssen leidde Maartje door een van de deuren dat leidde naar een grote ruimte dat dienst deed als zitkamer. Er stonden 2 grote sofa's en een schommelstoel. Ook brandde er een knetterend vuur in de open haard. "Ga lekker zitten. Ik ga even thee zetten" zei mevrouw Janssen en ze vertrok. Maartje hoorde haar ergens anders een deur ingaan, waarschijnlijk de keuken.
Ze keek eens om zich heen. De zitkamer zag eruit zoals je dat in oude films ziet. Grote schilderijen van landschappen en diverse portretten bedekten de muren. "Waarschijnlijk van vorige bewoners", gokte ze. Plotseling bleef ze staan. Haar oog was gevallen op een portret. Niet heel erg groot, bijna onopvallend zelfs. Maar door diegene die erop was afgebeeld viel het haar toch meteen op. Ze bekeek het portret nog eens goed. Ja, alles klopte. De ogen, de neus, de haren.... Het kon gewoon niet anders, ze wist het zeker. De persoon op het portret was haar moeder....
Hoofdstuk 11.
Maartje bleef maar staren naar het portret. Ook al was dit een kinderportret, ze herkende haar moeder meteen. De blauwe ogen, de kuiltjes in de wangen, de karakteristieke blonden krullen, dezelfde glimlach. Maartje begreep er niks meer van. Hoe komt mevrouw Janssen aan dit portret? En hoe kende ze haar moeder? Was mevrouw Janssen misschien familie? Ze had haar moeder er echter nooit over horen praten. Bovendien, haar moeder was 37. Mevrouw Janssen zou dan op zijn minst ergens in de 50 moeten zijn. Echter leek het wel alsof mevrouw Janssen qua uiterlijk nog begin 20 was. Onmogelijk dus dat ze familie van elkaar waren...
Plotseling ging de deur weer open en kwam mevrouw Janssen weer binnen met een karretje. Daarop stond niet alleen een grote theepot en 2 kopjes, maar ook een grote schaal met diverse koekjes en cakejes. Mevrouw Janssen schonk de twee kopjes in en wenkte Maartje. Toen Maartje op de grote Sofa plaats nam vroeg ze direct: "Hoe kent u mijn moeder? U heeft immers een kinderportret van haar." Mevrouw Janssen zuchtte. "Ik dacht dat je moeder je dit al had verteld?" Maartje keek mevrouw Janssen verbaasd aan. "Mij wat verteld?", vroeg ze nieuwsgierig. Mevrouw Janssen boog zich voorover zodat ze recht in elkaars ogen konden kijken. Hoewel ze het op rustige toon zei, klonk het als donderslagen in Maartje's oren. "Maartje, ik ben je oma!"....
De fietstocht naar het huis van mevrouw Janssen werd stilzwijgend afgelegd. Zowel mevrouw Janssen als Maartje waren beiden in gedachten verzonken. Vooral Maartje bleef maar denken aan alle gebeurtenissen die ze de afgelopen uren had gezien en meegemaakt. Het mysterieuze meisje dat daar ineens uit de kamer van mevrouw Janssen kwam en uiteindelijk Sophie bleek te heten, haar erg jonge uiterlijk en kinderachtige kledingstijl en dan voornamelijk die luier... En dan had je ook nog de situatie rondom mevrouw Janssen... Haar bijna perfecte huid (er was zelfs geen rimpel te ontdekken), de lekkende tepels, de gevulde zuigflessen en het verhaal dat ze vertelde over de Bron en haar bewakers. Dat laatste was zó gedetailleerd verteld.... Je zou haast geloven dat mevrouw Janssen er zelf één was.... Ook het beeld van Sophie dat daar roerloos op de trap lag met die uitpuilende ogen en dat bloed en schuim uit haar mond kreeg Maartje maar niet uit haar hoofd. Wat was er in hemelsnaam gebeurd?
Ze werd uit haar gedachten gehaald toen mevrouw Janssen stopte en van haar fiets stapte. Maartje keek op en zag dat ze voor een vrij grote villa stonden. Het zag er best al oud uit. Maartje vroeg zich af hoe mevrouw Janssen dit heeft kunnen betalen. Alsof mevrouw Janssen haar gedachten kon raden, zei ze: "Mooi hè, vind je niet? Het is al ruim 300 jaar in mijn familie. Ik heb het geërfd." En met die woorden opende ze de grote voordeur en samen met Maartje liep ze de grote hal binnen. Het viel Maartje meteen op dat het huis er van binnen net zo indrukwekkend uitzag als van buiten. In het midden van de hal was een enorme trap en links en rechts waren diverse deuren die naar verschillende kamers moesten leiden.
Mevrouw Janssen leidde Maartje door een van de deuren dat leidde naar een grote ruimte dat dienst deed als zitkamer. Er stonden 2 grote sofa's en een schommelstoel. Ook brandde er een knetterend vuur in de open haard. "Ga lekker zitten. Ik ga even thee zetten" zei mevrouw Janssen en ze vertrok. Maartje hoorde haar ergens anders een deur ingaan, waarschijnlijk de keuken.
Ze keek eens om zich heen. De zitkamer zag eruit zoals je dat in oude films ziet. Grote schilderijen van landschappen en diverse portretten bedekten de muren. "Waarschijnlijk van vorige bewoners", gokte ze. Plotseling bleef ze staan. Haar oog was gevallen op een portret. Niet heel erg groot, bijna onopvallend zelfs. Maar door diegene die erop was afgebeeld viel het haar toch meteen op. Ze bekeek het portret nog eens goed. Ja, alles klopte. De ogen, de neus, de haren.... Het kon gewoon niet anders, ze wist het zeker. De persoon op het portret was haar moeder....
Hoofdstuk 11.
Maartje bleef maar staren naar het portret. Ook al was dit een kinderportret, ze herkende haar moeder meteen. De blauwe ogen, de kuiltjes in de wangen, de karakteristieke blonden krullen, dezelfde glimlach. Maartje begreep er niks meer van. Hoe komt mevrouw Janssen aan dit portret? En hoe kende ze haar moeder? Was mevrouw Janssen misschien familie? Ze had haar moeder er echter nooit over horen praten. Bovendien, haar moeder was 37. Mevrouw Janssen zou dan op zijn minst ergens in de 50 moeten zijn. Echter leek het wel alsof mevrouw Janssen qua uiterlijk nog begin 20 was. Onmogelijk dus dat ze familie van elkaar waren...
Plotseling ging de deur weer open en kwam mevrouw Janssen weer binnen met een karretje. Daarop stond niet alleen een grote theepot en 2 kopjes, maar ook een grote schaal met diverse koekjes en cakejes. Mevrouw Janssen schonk de twee kopjes in en wenkte Maartje. Toen Maartje op de grote Sofa plaats nam vroeg ze direct: "Hoe kent u mijn moeder? U heeft immers een kinderportret van haar." Mevrouw Janssen zuchtte. "Ik dacht dat je moeder je dit al had verteld?" Maartje keek mevrouw Janssen verbaasd aan. "Mij wat verteld?", vroeg ze nieuwsgierig. Mevrouw Janssen boog zich voorover zodat ze recht in elkaars ogen konden kijken. Hoewel ze het op rustige toon zei, klonk het als donderslagen in Maartje's oren. "Maartje, ik ben je oma!"....
Luierkont
Toplid
Dat is nou juist het mooiste aan het schrijven van het verhaal. Er zijn zoveel kanten die ik nog op kan en zeker ook ga. Want dit zal zeker niet de laatste plottwist zijn....
Luierkont
Toplid
Hoofdstuk 12.
Maartje keek mevrouw Janssen met grote ogen aan. "WAT??? U bent mijn...wat?!...", riep ze verontwaardigd uit. "Je oma", antwoordde mevrouw Janssen kalm. "Ik ben je oma." Maartje bleef echter hoofdschuddend naar mevrouw Janssen kijken. "Nee, dat kan niet, u bent gek! U kunt onmogelijk mijn oma zijn! U ziet er té jong uit. U lijkt hooguit een jaar of 25, mijn moeder is 37!" Mevrouw Janssen glimlachte en keek Maartje kalm aan. "Weet je nog wat ik je heb verteld? Over de Bron van de Eeuwige Jeugd? Dat hij je jonger maakt als je ervan drinkt?" Maartje keek mevrouw Janssen doordringend aan. Plotseling begon haar iets te dagen en met grote ogen keek ze naar mevrouw Janssen. "Bedoelt u....?" Mevrouw Janssen knikte. Ja Maartje, ík ben de Bron van de Eeuwige Jeugd."
Als het had gekund was Maartje's mond hoogstwaarschijnlijk opengezakt tot aan de grond. Zó verbaasd was ze over die woorden. Ze zat ineens vol met vragen. "Maar hoe? En hoe zit het met mijn moeder dan? Waarom is zij niet jong? En hoe zit het dan precies met mij? En wie is Sophie?" Mevrouw Janssen glimlachte en maande Maartje tot kalmte. "Ik zal het je allemaal gaan uitleggen. Maar laten we eerst wat gaan eten. Ik rammel!"
Maartje keek mevrouw Janssen met grote ogen aan. "WAT??? U bent mijn...wat?!...", riep ze verontwaardigd uit. "Je oma", antwoordde mevrouw Janssen kalm. "Ik ben je oma." Maartje bleef echter hoofdschuddend naar mevrouw Janssen kijken. "Nee, dat kan niet, u bent gek! U kunt onmogelijk mijn oma zijn! U ziet er té jong uit. U lijkt hooguit een jaar of 25, mijn moeder is 37!" Mevrouw Janssen glimlachte en keek Maartje kalm aan. "Weet je nog wat ik je heb verteld? Over de Bron van de Eeuwige Jeugd? Dat hij je jonger maakt als je ervan drinkt?" Maartje keek mevrouw Janssen doordringend aan. Plotseling begon haar iets te dagen en met grote ogen keek ze naar mevrouw Janssen. "Bedoelt u....?" Mevrouw Janssen knikte. Ja Maartje, ík ben de Bron van de Eeuwige Jeugd."
Als het had gekund was Maartje's mond hoogstwaarschijnlijk opengezakt tot aan de grond. Zó verbaasd was ze over die woorden. Ze zat ineens vol met vragen. "Maar hoe? En hoe zit het met mijn moeder dan? Waarom is zij niet jong? En hoe zit het dan precies met mij? En wie is Sophie?" Mevrouw Janssen glimlachte en maande Maartje tot kalmte. "Ik zal het je allemaal gaan uitleggen. Maar laten we eerst wat gaan eten. Ik rammel!"
Laatst bewerkt:
plasticbroek70
Geen behoefte aan privé contact !
leuk verhaal en goed verhaal tot nu toe, deze blijf ik volgen 
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Echt een erg goed verhaal, vol met mysteries.
Geen idee waar dit heen gaat, laat staan hoe het zit met Sophie
Geen idee waar dit heen gaat, laat staan hoe het zit met Sophie
| Thread starter | Similar threads | Forum | Replies | Date |
|---|---|---|---|---|
|
Content bron-vermelding | moderator talk | 4 | |
| J | Maartje, bron van stromend water | 16+ Verhalen | 5 | |
| G | Meer tiener jongens/Meiden hier? | Contact advertenties | 24 | |
|
Deze brengt me terug naar mijn jeugd. | Volwassen Baby's / Luierliefhebbers | 8 | |
| N | Luierervaringen uit de jeugd | Volwassen Baby's / Luierliefhebbers | 26 |