Nog niet klaar Bedplaskamp
- Onderwerp starter Bedplasser91
- Startdatum
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
OK ga ik doen haha, een Thijmen komt ook al in het verhaal voor dus dat komt goed uit. Maar we gaan nu eerst op vakantie dus het nieuwe deel komt daarna pas.rog zei:
(En ja ik plas ook nog steeds wel in bed.)
diaperguynl
Luier en plastic broekjes liefhebber, uit Thailand
Hoi, Ik hoop dat je een goede vakantie hebt gehad en genoeg inspiratie hebt opgedaan om ons weer super blij te maken meet een vervolg op dat unieke bedplaskamp... Ik zou me er zo voor inschrijven. dance
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Beetje heel erg druk op het werk de laatste maanden, maar er komt zeker nog een deel. Ik heb het ook aan Rog beloofd!
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Het komt, het komt eraan, het is niet vergeten! Heb het gewoon errug druk met allerlei dingen. Maar een keer komt er een vervolg.
diaperguynl
Luier en plastic broekjes liefhebber, uit Thailand
Je laatste reactie is alweer 14 maanden geleden. Ik hoop dat je het niet al te druk hebt en misschien nog eens een leuk vervolg kunt schrijven. Ik lees jou verhaal nog vaak en het is nog steeds genieten.
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Bedplaskamp - deel 15
Ik had Rog(ier) een rol in het verhaal beloofd. En hier is het dan! Ik hoop dat je het leuk vindt, en dat je er wat in herkent. Iedereen veel leesplezier gewenst met dit nieuwe deel!
Bedplaskamp - deel 15 - Rogier
Bij het eten in de grote tent kwam ik naast Rogier te zitten. Hij was een vriendelijke jongen, tenger van postuur maar niet zo’n lange magere spriet als ik. Toen ik terugdacht aan het verhaal dat Rogier verteld had over zijn belevenis aan de Turkse grens, waar hij alleen gekleed in een doorweekte luier onder een plasticbroekje naast de vrachtauto had gestaan, moest ik weer lachen. In Turkije was ik nog nooit geweest, maar ik vertelde hem dat wij wel geregeld op vakantie naar Spanje of Italië gingen. Dat kwam Rogier bekend voor. “Italië” zei hij, daar gaan wij ook vaak naar toe! Kamperen! Mijn neef Thijmen en ik liggen dan altijd samen in een tent. Omdat we allebei nog in bed pissen… “
Thijmen, die aan de andere kant van de tafel zat, keek op. ‘Hoor ik mijn naam?” vroeg hij lachend.
“Nee” antwoordde Rogier, “Ik had het niet over jou. Het is mijn neef, die heet ook Thijmen!”
“En die neef van jou, die pist dus ook nog in z’n bed?” vroeg Thijmen,
“Zeker weten” zei Rogier, “Thijmpie is een jaar ouder dan ik, maar nog heel vaak nat ’s nachts. En als we in de tent liggen hè, en ‘ie wakker wordt en hij is nog droog, nou dan plast hij gewoon met opzet in bed. Ik heb die luier niet voor niks om, zegt’ ie dan. Is altijd lachen met hem in de tent ’s nachts…”
“Ben jij nooit een nacht droog?” vroeg ik Rogier.
“Eigenlijk niet, nee” antwoordde hij. “Mijn zus pest me er wel eens mee…..”
“Heb jij een zus?” vroeg ik.
“Ja” zei Rogier, “maar die heeft nooit last gehad van bedplassen, zoals ik.”
“Hmm, net als mijn broer” zei ik. “Die pest mij ook omdat ik het nog in bed doe… “
“Broer?” vroeg Rogier, “Is die niet mee op vakantie dan? Ik heb alleen je vader nog maar gezien. “
“Is niet mee”, zei ik. ‘Hij is al een paar jaar ouder, en gaat tegenwoordig met zijn vrienden op vakantie. Hij heeft zelf al een auto…”
Rogier zei: “Alleen met je ouders is lang zo leuk niet. Daarom vind ik het altijd vet dat Thijmen met ons mee gaat. Heb ik altijd gezelschap. En omdat die ook nog in bed plast…”
Ik knikte begrijpend. Ik zou ook wel een bedplassende neef willen hebben, om gezellig mee op vakantie te gaan!
“Mijn zus zeurt er wel eens over. Moet Thijmen nou al weer mee? Is één bedplasser niet genoeg, zegt ze dan. En dan kijkt ze mij aan… “
“Mijn broer is ook vaak vervelend. Vroeger al, dan kwamen zijn vrienden bij ons over de vloer. ‘Mijn bedpissende broertje’ stelde hij mij dan voor. Of hij pakte mijn plasticbroekje van de waslijn, en liet dat aan zijn vrienden zien. ‘Heeft ‘ie vannacht weer volgepist’ zei die dan.”
Rogier was verontwaardigd. “En wat zei jij dan!”
“Niet zoveel” zei ik, “tenslotte had hij wel gelijk. Ik was de bedplasser, hij niet. Ik ben nog steeds de bedplasser thuis…. Ik zal blij zijn als hij het huis uit gaat!”
“Mijn zus is niet zo gemeen. Ze plaagt me wel eens, maar meer ook niet” zei Rogier. “Mijn ouders willen het niet hebben ook.”
“Nou, mijn broer anders wel” zei ik. “Hij was altijd zo flauw. Waren we op vakantie in Noorwegen. En hij maar lachen, want op onze B&B stond een bordje ‘overnatting’. Dat moest wel op mij slaan, want ik was elke nacht over-nat… En toen hij ontdekte dat welterusten daar zoiets als ‘goed natt’ was, vond hij het lollig om mij dat elke nacht te wensen, met de nadruk op ‘nat’… “
“Ik ben blij dat mijn zus niet zo is! “ zei Rogier. “Ze maakt wel eens een flauwe opmerking ’s morgens als ik weer in bed geplast heb, maar we geven toch echt wel veel om mekaar.”
“Mijn broer haalde wel meer rotstreken uit!” vertelde ik, en werd weer rood van schaamte bij de gedachte. “Een keer toen pa en ma de hele dag niet thuis waren en zijn vrienden langs kwamen. Hij had ze net weer eens verteld dat ik nog elke nacht in bed plaste. Vonden zijn vrienden lollig. Wilden ze wel eens zien, dat ik nat was. Mijn broer haalde mijn plasticbroekje weer van de waslijn. Ik moest het aantrekken, over mijn onderbroek, en geen luier om. En toen moest ik van hem in mijn broek pissen. Ik had toen nog wel eens een natte broek hoor, maar niet vaak... “
“Heb je dat toen echt gedaan?”
“Ik wou niet, maar toen moest ik een liter cola opdrinken van hun. En toen kon ik het niet meer houden. Ik mocht ook niet weg van hun. En toen plaste ik het plasticbroekje vol. Je zag het duidelijk. Die onderbroek hield natuurlijk niks. En ik had geen luier om. Dus toen begon het ook nog een beetje te lekken. Langs mijn ene been. Ze lagen blauw van het lachen. Ik niet.”
“Wat een klotestreek!” riep Rogier uit en Derk, die aan de andere kant naast me zat, hapte naar adem van verontwaardiging. “Is dat al lang geleden?” vroeg hij. “Nog maar net. Vorig jaar”, antwoordde ik.
Ineens viel me op dat het versleten spijkerbroekje van Rogier van voren donker kleurde en glanzend nat werd.
“Hey Rog” zei ik, “volgens mij pis jij nou ook in je broek??”
Hij keek naar beneden en lachte. Haalde zijn schouders op.
Toen weer serieus sprak hij: “Dat heb ik wel vaker. Ik heb een zwakke blaas, ik kan het niet zo lang inhouden.”
“Dat lijkt me niet zo fijn” zei ik.
Rogier haalde weer zijn schouders op.
“Ik kan er niks aan doen. Thuis heb ik meestal wel een luier of een trainingsbroekje aan, ook overdag.”
Derk vond het lollig. Hij vond het nou een keer een lekker gevoel om in zijn broek te plassen. Zo’n grote natte pisvlek voor in zijn broek, dat vond hij ‘juist vet, man’. En zeker hier op het kamp hoefde hij zich er niet druk over te maken…. Maar op dit moment was Derk droog. Nog wel….
Rogier was het niet met hem eens. Niet zo lollig ook, vond hij. Bedplassen vond hij niet zo erg, maar een natte broek op z’n vijftiende, dat was een ander verhaal. Gelukkig gebeurde het hem niet zo vaak meer, vertelde hij, en thuis had hij bijna altijd een zwarte spijkerbroek aan, dan zag je het haast niet. Zeker met een drynite eronder voor de zekerheid…. Zelfs op school was het hem wel eens overkomen, maar niemand had het bemerkt.
Een natte broek op school! Dat had ik ook wel eens gehad, vertelde ik. En ik wist het nog precies. Eén keer bij de kleuters. Dat telde niet, want bijna iedereen had dat nog wel eens. Je kreeg gewoon een ander broekje aan van de juf, en dat was dat. Drie keer op de basisschool: twee keer in groep 4 en één keer, oh schande, zelfs in groep 8, gewoon onder de les. En ik had nóg een keer op school in mijn broek geplast. Ik zat toen in de eerste klas van de HAVO, plaste in de kleine pauze in mijn broek en schaamde me dood. Ik was vergeten om na de les even naar de wc te gaan, en als je eenmaal buiten was, mocht je pas 20 minuten later weer naar binnen. Dat was dus tien minuten te lang voor mij.
Plotseling had ik dat warme gevoel gehad voorin mijn broek, dat ik kende van als ik ’s morgens nog eens met opzet in bed plaste. Nog geen zin om al op te staan, elke bedplasser weet wel wat ik bedoel. Maar nu lag ik niet in mijn bed. En niet in mijn veilige luier. En het was niet mijn plasticbroekje dat warm en nat werd, maar mijn spijkerbroek! Gelukkig hadden maar weinig jongens het gezien, ik stond wat achteraf bij het fietsenhok. Ik ging niet meer naar de klas terug, maar meteen op de fiets naar huis……. Liever een aantekening wegens spijbelen dan met een natte broek de klas in te moeten!
Rogier moest lachen om dat verhaal. “Maar jij doet het ook nu nog wel eens. Anders was je hier niet geweest! Bij ons op het bedplaskamp!”
“Ja!” zei Derk, ik zie je nog binnenkomen, met die boze pa van je! En dat broekje van je was echt wel volgepist, vriend, en toen kwam je bij ons in de tent!”
Ik kon het niet ontkennen, heel af en toe had ik ook op mijn vijftiende nog wel eens een natte broek. Echt, echt nog maar héél af en toe, benadrukte ik. Maar dat ik nog vrijwel elke nacht in bed plaste, dat hoefde ik hier niet uit te leggen! Rogier maakte zich ondertussen niet zo druk om zijn natte broek. Hij was hier niet de enige. En het eten smaakte er ons niet minder om, hahaha!
Derk keek met een schuin oog naar de spijkerbroek van Rogier, waar inmiddels van voren een behoorlijk grote donkernatte vlek zichtbaar was. Hij wilde niet achterblijven. Derk vond het leuk om in zijn broek te plassen en met een natte broek rond te lopen, tenminste hier op het kamp. Thuis hield hij zich in en was meestal alleen maar een bedplasser, net als de rest van ons. Nu hield hij zich niet in. De dunne stof van zijn groene sportbroekje kleurde ineens donker. De houten bank waar we op zaten werd ook nat, Derks broekje werd totaal doorweekt en het druppelde hoorbaar op de grond. Derk keek erg vrolijk. Hij genoot. Wij lachten. Derk was op kamp toch elke dag ook overdag al gauw vier, vijf keer nat.
Daar zat ik, tussen mijn twee nieuwe vrienden, die allebei een natte broek aan hadden! Een ongelukje van de kant van Rogier, en waarschijnlijk `iets minder een ongelukje´ van Derk. Kon ik achterblijven? Maar ik wist niet eens of ik dat kon, met opzet in mijn broek plassen. Ik ademde voorzichtig. Probeerde me te concentreren. Denk maar dat je in bed ligt, hield ik mezelf voor. Het resultaat overtrof mijn verwachtingen. Een grote scheut ging in mijn korte spijkerbroekje en werd ook vrijwel meteen voorin zichtbaar. Toch verschrikt wilde ik stoppen, maar eenmaal los was er geen houden meer aan. Het was erg warm. Het voelde erg stout. En als ik heel eerlijk was, ook wel fijn.
Anders, dat ook. Geen plasticbroekje om het tegen te houden, zoals 's nachts. En anders dan een paar dagen geleden schaamde ik me niet. Moest zelfs lachen bij de gedachte dat mijn vader me weer zo zou zien, datzelfde korte spijkerbroekje van mij alweer nat en volgeplast.
Chill! Mijn vader was hier niet, mijn vrienden waren er wel. Samen waren we nat. En samen zouden we vanavond ook allemaal weer in bed plassen. Niet alleen wij drieën, maar alle jongens hier! Ik was blij in het bedplaskamp te zijn. Hier was ik geen uitzondering. Geen domme onzindelijke bedplasser! Maar een gewone tienerjongen met een nachtelijk probleempje, of, zoals in het geval van Derk, een wat ongewone hobby. En dat was goed zo.
Derk en Rogier kregen in de gaten dat ik in mijn broek zat te plassen.
"Je hebt een luier nodig, gast" lachte Rogier.
"En een plastic broekje!" vulde Derk aan.
Ik protesteerde lachend.
"Komt door jullie!" zei ik, en wees op hun broekjes, die van voren minstens zo nat als het mijne waren.
"Oh!" zei Derk, semi-verontwaardigd, "gaan we zwartepieten? Is het nou onze schuld?"
"Zwartepieten?" riep Rogier uit. "Hahaha, wist je wel dat Thijmpie en ik in december elk jaar voor Zwarte Piet spelen bij ons in de stad? Mensen kunnen ons inhuren, vet leuk man! En je verdient er ook nog mee!"
"Hebben jullie dan ook zo'n pak aan?" vroeg Derk nieuwsgierig.
"Tuurlijk", antwoordde Rogier. "Anders is het toch niet echt? We hebben zelf zo'n leuk zwartepietenpak... "
Maar Derk zou Derk niet zijn als hij niet even door dacht.
"Maar jij hebt wel eens een natte broek, zei je. Heb je wel eens in dat zwartepietenpak geplast? Waar die kinderen bij waren?"
Rogier werd zowaar even rood.
"Als we zwartepieten, heb ik altijd een luier om, voor de zekerheid. En een plasticbroekje. Zie je niks van, onder die kleren!"
"Thijmen ook?" vroeg Derk.
"Nee" antwoordde Rogier, "Thijmen plast alleen maar in bed."
"En heb je wel eens in je broek geplast als Zwarte Piet?" hield Derk aan.
"Ja, is wel eens gebeurd" zei Rogier, "maar de kinderen hadden niets in de gaten."
Derk zag het kennelijk voor zich en zat hard te lachen.
"Bedplaspiet!" riep hij uit, en kwam haast niet meer bij.
"Ik moest op de basisschool een keer bij Sinterklaas komen", zei ik. "Dat was wel zo'n rotsinterklaas!"
"Vertel!" riepen Derk en Rogier uit. En ik begon te vertellen. De jongens rondom ons luisterden mee.
Wordt vervolgd.
Ik had Rog(ier) een rol in het verhaal beloofd. En hier is het dan! Ik hoop dat je het leuk vindt, en dat je er wat in herkent. Iedereen veel leesplezier gewenst met dit nieuwe deel!
Bedplaskamp - deel 15 - Rogier
Bij het eten in de grote tent kwam ik naast Rogier te zitten. Hij was een vriendelijke jongen, tenger van postuur maar niet zo’n lange magere spriet als ik. Toen ik terugdacht aan het verhaal dat Rogier verteld had over zijn belevenis aan de Turkse grens, waar hij alleen gekleed in een doorweekte luier onder een plasticbroekje naast de vrachtauto had gestaan, moest ik weer lachen. In Turkije was ik nog nooit geweest, maar ik vertelde hem dat wij wel geregeld op vakantie naar Spanje of Italië gingen. Dat kwam Rogier bekend voor. “Italië” zei hij, daar gaan wij ook vaak naar toe! Kamperen! Mijn neef Thijmen en ik liggen dan altijd samen in een tent. Omdat we allebei nog in bed pissen… “
Thijmen, die aan de andere kant van de tafel zat, keek op. ‘Hoor ik mijn naam?” vroeg hij lachend.
“Nee” antwoordde Rogier, “Ik had het niet over jou. Het is mijn neef, die heet ook Thijmen!”
“En die neef van jou, die pist dus ook nog in z’n bed?” vroeg Thijmen,
“Zeker weten” zei Rogier, “Thijmpie is een jaar ouder dan ik, maar nog heel vaak nat ’s nachts. En als we in de tent liggen hè, en ‘ie wakker wordt en hij is nog droog, nou dan plast hij gewoon met opzet in bed. Ik heb die luier niet voor niks om, zegt’ ie dan. Is altijd lachen met hem in de tent ’s nachts…”
“Ben jij nooit een nacht droog?” vroeg ik Rogier.
“Eigenlijk niet, nee” antwoordde hij. “Mijn zus pest me er wel eens mee…..”
“Heb jij een zus?” vroeg ik.
“Ja” zei Rogier, “maar die heeft nooit last gehad van bedplassen, zoals ik.”
“Hmm, net als mijn broer” zei ik. “Die pest mij ook omdat ik het nog in bed doe… “
“Broer?” vroeg Rogier, “Is die niet mee op vakantie dan? Ik heb alleen je vader nog maar gezien. “
“Is niet mee”, zei ik. ‘Hij is al een paar jaar ouder, en gaat tegenwoordig met zijn vrienden op vakantie. Hij heeft zelf al een auto…”
Rogier zei: “Alleen met je ouders is lang zo leuk niet. Daarom vind ik het altijd vet dat Thijmen met ons mee gaat. Heb ik altijd gezelschap. En omdat die ook nog in bed plast…”
Ik knikte begrijpend. Ik zou ook wel een bedplassende neef willen hebben, om gezellig mee op vakantie te gaan!
“Mijn zus zeurt er wel eens over. Moet Thijmen nou al weer mee? Is één bedplasser niet genoeg, zegt ze dan. En dan kijkt ze mij aan… “
“Mijn broer is ook vaak vervelend. Vroeger al, dan kwamen zijn vrienden bij ons over de vloer. ‘Mijn bedpissende broertje’ stelde hij mij dan voor. Of hij pakte mijn plasticbroekje van de waslijn, en liet dat aan zijn vrienden zien. ‘Heeft ‘ie vannacht weer volgepist’ zei die dan.”
Rogier was verontwaardigd. “En wat zei jij dan!”
“Niet zoveel” zei ik, “tenslotte had hij wel gelijk. Ik was de bedplasser, hij niet. Ik ben nog steeds de bedplasser thuis…. Ik zal blij zijn als hij het huis uit gaat!”
“Mijn zus is niet zo gemeen. Ze plaagt me wel eens, maar meer ook niet” zei Rogier. “Mijn ouders willen het niet hebben ook.”
“Nou, mijn broer anders wel” zei ik. “Hij was altijd zo flauw. Waren we op vakantie in Noorwegen. En hij maar lachen, want op onze B&B stond een bordje ‘overnatting’. Dat moest wel op mij slaan, want ik was elke nacht over-nat… En toen hij ontdekte dat welterusten daar zoiets als ‘goed natt’ was, vond hij het lollig om mij dat elke nacht te wensen, met de nadruk op ‘nat’… “
“Ik ben blij dat mijn zus niet zo is! “ zei Rogier. “Ze maakt wel eens een flauwe opmerking ’s morgens als ik weer in bed geplast heb, maar we geven toch echt wel veel om mekaar.”
“Mijn broer haalde wel meer rotstreken uit!” vertelde ik, en werd weer rood van schaamte bij de gedachte. “Een keer toen pa en ma de hele dag niet thuis waren en zijn vrienden langs kwamen. Hij had ze net weer eens verteld dat ik nog elke nacht in bed plaste. Vonden zijn vrienden lollig. Wilden ze wel eens zien, dat ik nat was. Mijn broer haalde mijn plasticbroekje weer van de waslijn. Ik moest het aantrekken, over mijn onderbroek, en geen luier om. En toen moest ik van hem in mijn broek pissen. Ik had toen nog wel eens een natte broek hoor, maar niet vaak... “
“Heb je dat toen echt gedaan?”
“Ik wou niet, maar toen moest ik een liter cola opdrinken van hun. En toen kon ik het niet meer houden. Ik mocht ook niet weg van hun. En toen plaste ik het plasticbroekje vol. Je zag het duidelijk. Die onderbroek hield natuurlijk niks. En ik had geen luier om. Dus toen begon het ook nog een beetje te lekken. Langs mijn ene been. Ze lagen blauw van het lachen. Ik niet.”
“Wat een klotestreek!” riep Rogier uit en Derk, die aan de andere kant naast me zat, hapte naar adem van verontwaardiging. “Is dat al lang geleden?” vroeg hij. “Nog maar net. Vorig jaar”, antwoordde ik.
Ineens viel me op dat het versleten spijkerbroekje van Rogier van voren donker kleurde en glanzend nat werd.
“Hey Rog” zei ik, “volgens mij pis jij nou ook in je broek??”
Hij keek naar beneden en lachte. Haalde zijn schouders op.
Toen weer serieus sprak hij: “Dat heb ik wel vaker. Ik heb een zwakke blaas, ik kan het niet zo lang inhouden.”
“Dat lijkt me niet zo fijn” zei ik.
Rogier haalde weer zijn schouders op.
“Ik kan er niks aan doen. Thuis heb ik meestal wel een luier of een trainingsbroekje aan, ook overdag.”
Derk vond het lollig. Hij vond het nou een keer een lekker gevoel om in zijn broek te plassen. Zo’n grote natte pisvlek voor in zijn broek, dat vond hij ‘juist vet, man’. En zeker hier op het kamp hoefde hij zich er niet druk over te maken…. Maar op dit moment was Derk droog. Nog wel….
Rogier was het niet met hem eens. Niet zo lollig ook, vond hij. Bedplassen vond hij niet zo erg, maar een natte broek op z’n vijftiende, dat was een ander verhaal. Gelukkig gebeurde het hem niet zo vaak meer, vertelde hij, en thuis had hij bijna altijd een zwarte spijkerbroek aan, dan zag je het haast niet. Zeker met een drynite eronder voor de zekerheid…. Zelfs op school was het hem wel eens overkomen, maar niemand had het bemerkt.
Een natte broek op school! Dat had ik ook wel eens gehad, vertelde ik. En ik wist het nog precies. Eén keer bij de kleuters. Dat telde niet, want bijna iedereen had dat nog wel eens. Je kreeg gewoon een ander broekje aan van de juf, en dat was dat. Drie keer op de basisschool: twee keer in groep 4 en één keer, oh schande, zelfs in groep 8, gewoon onder de les. En ik had nóg een keer op school in mijn broek geplast. Ik zat toen in de eerste klas van de HAVO, plaste in de kleine pauze in mijn broek en schaamde me dood. Ik was vergeten om na de les even naar de wc te gaan, en als je eenmaal buiten was, mocht je pas 20 minuten later weer naar binnen. Dat was dus tien minuten te lang voor mij.
Plotseling had ik dat warme gevoel gehad voorin mijn broek, dat ik kende van als ik ’s morgens nog eens met opzet in bed plaste. Nog geen zin om al op te staan, elke bedplasser weet wel wat ik bedoel. Maar nu lag ik niet in mijn bed. En niet in mijn veilige luier. En het was niet mijn plasticbroekje dat warm en nat werd, maar mijn spijkerbroek! Gelukkig hadden maar weinig jongens het gezien, ik stond wat achteraf bij het fietsenhok. Ik ging niet meer naar de klas terug, maar meteen op de fiets naar huis……. Liever een aantekening wegens spijbelen dan met een natte broek de klas in te moeten!
Rogier moest lachen om dat verhaal. “Maar jij doet het ook nu nog wel eens. Anders was je hier niet geweest! Bij ons op het bedplaskamp!”
“Ja!” zei Derk, ik zie je nog binnenkomen, met die boze pa van je! En dat broekje van je was echt wel volgepist, vriend, en toen kwam je bij ons in de tent!”
Ik kon het niet ontkennen, heel af en toe had ik ook op mijn vijftiende nog wel eens een natte broek. Echt, echt nog maar héél af en toe, benadrukte ik. Maar dat ik nog vrijwel elke nacht in bed plaste, dat hoefde ik hier niet uit te leggen! Rogier maakte zich ondertussen niet zo druk om zijn natte broek. Hij was hier niet de enige. En het eten smaakte er ons niet minder om, hahaha!
Derk keek met een schuin oog naar de spijkerbroek van Rogier, waar inmiddels van voren een behoorlijk grote donkernatte vlek zichtbaar was. Hij wilde niet achterblijven. Derk vond het leuk om in zijn broek te plassen en met een natte broek rond te lopen, tenminste hier op het kamp. Thuis hield hij zich in en was meestal alleen maar een bedplasser, net als de rest van ons. Nu hield hij zich niet in. De dunne stof van zijn groene sportbroekje kleurde ineens donker. De houten bank waar we op zaten werd ook nat, Derks broekje werd totaal doorweekt en het druppelde hoorbaar op de grond. Derk keek erg vrolijk. Hij genoot. Wij lachten. Derk was op kamp toch elke dag ook overdag al gauw vier, vijf keer nat.
Daar zat ik, tussen mijn twee nieuwe vrienden, die allebei een natte broek aan hadden! Een ongelukje van de kant van Rogier, en waarschijnlijk `iets minder een ongelukje´ van Derk. Kon ik achterblijven? Maar ik wist niet eens of ik dat kon, met opzet in mijn broek plassen. Ik ademde voorzichtig. Probeerde me te concentreren. Denk maar dat je in bed ligt, hield ik mezelf voor. Het resultaat overtrof mijn verwachtingen. Een grote scheut ging in mijn korte spijkerbroekje en werd ook vrijwel meteen voorin zichtbaar. Toch verschrikt wilde ik stoppen, maar eenmaal los was er geen houden meer aan. Het was erg warm. Het voelde erg stout. En als ik heel eerlijk was, ook wel fijn.
Anders, dat ook. Geen plasticbroekje om het tegen te houden, zoals 's nachts. En anders dan een paar dagen geleden schaamde ik me niet. Moest zelfs lachen bij de gedachte dat mijn vader me weer zo zou zien, datzelfde korte spijkerbroekje van mij alweer nat en volgeplast.
Chill! Mijn vader was hier niet, mijn vrienden waren er wel. Samen waren we nat. En samen zouden we vanavond ook allemaal weer in bed plassen. Niet alleen wij drieën, maar alle jongens hier! Ik was blij in het bedplaskamp te zijn. Hier was ik geen uitzondering. Geen domme onzindelijke bedplasser! Maar een gewone tienerjongen met een nachtelijk probleempje, of, zoals in het geval van Derk, een wat ongewone hobby. En dat was goed zo.
Derk en Rogier kregen in de gaten dat ik in mijn broek zat te plassen.
"Je hebt een luier nodig, gast" lachte Rogier.
"En een plastic broekje!" vulde Derk aan.
Ik protesteerde lachend.
"Komt door jullie!" zei ik, en wees op hun broekjes, die van voren minstens zo nat als het mijne waren.
"Oh!" zei Derk, semi-verontwaardigd, "gaan we zwartepieten? Is het nou onze schuld?"
"Zwartepieten?" riep Rogier uit. "Hahaha, wist je wel dat Thijmpie en ik in december elk jaar voor Zwarte Piet spelen bij ons in de stad? Mensen kunnen ons inhuren, vet leuk man! En je verdient er ook nog mee!"
"Hebben jullie dan ook zo'n pak aan?" vroeg Derk nieuwsgierig.
"Tuurlijk", antwoordde Rogier. "Anders is het toch niet echt? We hebben zelf zo'n leuk zwartepietenpak... "
Maar Derk zou Derk niet zijn als hij niet even door dacht.
"Maar jij hebt wel eens een natte broek, zei je. Heb je wel eens in dat zwartepietenpak geplast? Waar die kinderen bij waren?"
Rogier werd zowaar even rood.
"Als we zwartepieten, heb ik altijd een luier om, voor de zekerheid. En een plasticbroekje. Zie je niks van, onder die kleren!"
"Thijmen ook?" vroeg Derk.
"Nee" antwoordde Rogier, "Thijmen plast alleen maar in bed."
"En heb je wel eens in je broek geplast als Zwarte Piet?" hield Derk aan.
"Ja, is wel eens gebeurd" zei Rogier, "maar de kinderen hadden niets in de gaten."
Derk zag het kennelijk voor zich en zat hard te lachen.
"Bedplaspiet!" riep hij uit, en kwam haast niet meer bij.
"Ik moest op de basisschool een keer bij Sinterklaas komen", zei ik. "Dat was wel zo'n rotsinterklaas!"
"Vertel!" riepen Derk en Rogier uit. En ik begon te vertellen. De jongens rondom ons luisterden mee.
Wordt vervolgd.
Laatst bewerkt:
diaperguynl
Luier en plastic broekjes liefhebber, uit Thailand
Geweldig !! Dank.
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Bedplaskamp – deel 16 - De Sinterklaas
“Hoe die sinterklaas het wist, daar ben ik nog nooit achter gekomen”, begon ik. “En ik weet nog steeds niet wie het was. Hij had dat sinterklazenpak aan, en met zo’n aangeplakte baard, een pruik op en een mijter op z’n kop is iemand maar moeilijk te herkennen. Het was in ieder geval niet één van onze eigen meesters. Maar ik denk twee dingen. Ten eerste: hij had het van de meesters gehoord. Die wisten natuurlijk wel dat ik nog in bed plaste. Van het schoolreisje. In groep 7 en groep acht gingen we altijd kamperen bij een jeugdherberg, en de bedplassers hadden een eigen kamertje. Dat was altijd wel vet gezellig. Net als later op het voetbalkamp. En een beetje net als hier, haha. Eigenlijk ben je nooit de enige bedplasser. Dat denk je alleen maar. “
De jongens om me heen lachten. Ze wisten allemaal dat ze niet de enigen waren die op deze leeftijd – veertien, vijftien, sommigen zelfs al zestien – nog in bed plasten.
Dus hij wist het óf van de meesters, óf, ten tweede, van mijn ouwelui. En eigenlijk geloof ik dat mijn ouders hem ingeseind hadden. Voor het sinterklaasfeest ging er altijd zo’n briefje rond. Vroegen ze om wat leuke dingen voor in het Grote Boek.
“Dat zouden je ouders toch nooit doen?” zei Thijmen van de andere kant van de eettafel ongelovig. Ook Derk leek dat onwaarschijnlijk. Kai in zijn leren broekje stond zelfs op en riep dat hij zich niet kon voorstellen dat ‘ze je tegen school verlinken omdat je nog in je nest zeikt’. Hij drukte zich wel vaker sappig uit! Maar ik hervatte:
“Af en toe hadden ze van die buien dat ze er echt genoeg van hadden, dat ik het nog deed. Vonden ze me te groot voor luiers en plasticbroekjes. Want ik zat al in groep 8. En ik plaste nog elke nacht in bed, ook al was ik al twaalf. Te groot dus om nog in bed te plassen. Wilden ze het me afleren. Moest ik nóg een keer die plaswekker proberen, ook al had het de vorige keer niets geholpen. Zochten ze weer een of andere kwakzalver, toverdokter of kruidenvrouwtje. Een hypnotiseur. Een acupuncturist.”
“Zo hee, wat ken jij een moeilijke woorden!” lachte Rogier.
“Ja, dat leer je wel als je lang in je bed pist”, lachte ik terug, “word je slim van!” “Het afleren is anders niet gelukt” zei Derk, “want je doet het nog steeds in bed!”
“Zeker weten” antwoordde ik, en ging verder met mijn verhaal.
“Nou ja, in het begin ging het nog wel met die Sint. Sandra, een meisje uit onze klas, moest bij hem komen. Zwarte Piet haalde een pop uit de zak. Het was haar eigen pop, die was kapot geweest en Sint had hem, zei hij, maar de poppendokter gebracht. Nu was de pop weer heel, en Sandra straalde. Ze kreeg nog een suikerbeest ook. En een jongen, Ramon, kreeg een chocoladeletter van de sint omdat hij pas nog een tien had gehaald op een proefwerk.
Toen greep die Zwarte Piet weer in de zak. Hij haalde Tommy’s taalschrift eruit. En toen moest Tommy bij hem komen. Tom is dyslectisch, moet je weten…”
“Ik ook!” zei Timo. “Da’s net zoiets als bedplassen, kan je ook niks aan doen…. “
Maar de andere jongens gebaarden dat ik door moest gaan met het verhaal.
“Tom is goed in wiskunde, maar taal is niet zijn ding. Sinterklaas las een paar dingen voor uit het taalschrift. Zinnen vol fouten. We lachten wel, maar eigenlijk was het niet leuk. Tom vond het ook niet leuk. En toen kreeg hij van Sinterklaas een krijtje en moest naar het bord toe. ‘Herfststorm’ moest hij opschrijven, en ‘angstschreeuw’, echt van die rotwoorden met veel te veel medeklinkers…. De arme jongen bakte er niet veel van. Dat de hele klas toekeek, hielp natuurlijk ook niet.
Hevtstom, stond er na een tijdje op het bord. De angstschreeuw kreeg hij cadeau, dat duurde te lang, vond Sint. We probeerden het wel voor te zeggen, maar dat mocht niet van Sinterklaas. ‘HEV… S ... T... O ... M’, las hij voor, toen Tommy klaar was. ‘Stom, ja dat klopt wel’ zei de gemene Sint. Tom keek ongelukkig maar hoopte nog op een chocoladeletter of een suikerbeest. Dat was de gewoonte bij ons op school. Maar hij kreeg niks, nog geen taaimannetje!”
Rogier was woest.
‘Van mij had hij wel twee chocoladeletters gekregen! Of drie! Wat een stomme sint!”
Was jij maar Zwarte Piet geweest bij ons, dacht ik bij mezelf. Ik vond Rogier een aardige jongen en hoopte dat wij na het bedplaskamp vrienden konden blijven. Zo ver woonde hij niet bij ons vandaan, en een logeerbed met een extra zeiltje voor een bedplasser hadden we ook nog wel. In kontakt zouden we vast wel blijven, we hadden al even geappt. Derk, Kai en ik ook trouwens. Ik kreeg hier op het bedplaskamp haast meer vrienden dan op school!
“Die Zwarte Piet zocht weer in de zak. Hij haalde een pak drynites tevoorschijn! Ik voelde hoe ik knalrood werd. Die had ik tenslotte elke nacht aan voor het bedplassen… “
‘Wie weet wat dit is?’ vroeg Sint.
‘Luierbroekjes’ riepen sommige jongens, en anderen zeiden ‘luiers’, ‘drynites’ of zelfs ‘bedpisbroekjes’! De meesten wisten het kennelijk wel. Niet echt verbazend trouwens. Ze maken genoeg reclame voor die dingen. Ik voelde me niet op m’n gemak. Waar ging dit naar toe?
‘En voor wie zijn die?’ vroeg Sint, keek zoekend rond, terwijl hij het pak drynites in de lucht hield. Aarzelend werden er een paar namen genoemd, van jongens waarvan anderen kennelijk dachten dat ze bedplasser waren. Dion ontkende fel, Martijn werd rood toen zijn naam viel, schudde dan van nee. Niemand noemde mijn naam, tot mijn opluchting. Maar Sint sloeg geen acht op wat er gezegd werd. Zwarte Piet dook weer in de zak.”
“Thijmpie en ik doen altijd alleen maar leuke dingen met de kinderen!” zei Rogier. Zoiets als jij nou vertelt, zouden wij nooit doen! Ook niet als die mensen die ons inhuren dat zouden vragen…. “
“Dit was geen leuke Zwarte Piet” hervatte ik. “En geen leuke Sint ook.”
“Hoe liep het af?” vroeg Timo.
“Zwarte Piet dook dus weer in die zak. En toen haalde hij er een plasticbroekje uit. Een oud, wat vergeeld plasticbroekje. Ik herkende het meteen. Het was één van mijn eigen plasticbroekjes. Eén die ik al lang had. Ik had er denk ik wel honderd nachten in geplast.”
De jongens om mij heen hielden geschokt hun adem in. ‘Je eigen plasticbroekje? Gewoon zo in de klas?’ Ik knikte.
“Zwarte Piet hield het plasticbroekje omhoog. Ik verbeeldde me dat ik het broekje kon ruiken. Je weet wel, plastic broekjes ruiken altijd een beetje…. Nou ja, pissig. Als je er vaak in geplast hebt.”
“Zo ruikt mijn bedzeiltje ook”, lachte Ronnie, “vind ik niet erg. Ik ben er aan gewend!”
“Sinterklaas pakte het grote boek. Heel hard en duidelijk zei hij mijn naam en las voor: ‘KEVIN plast nog elke nacht in zijn bed. Kevin moet een luier om ’s nachts. Kevin moet een plasticbroekje aan ’s nachts. Kevin is een bedplasser!’ Het draaide voor mijn ogen. Waar al mijn vrienden en klasgenoten bij waren werd ik voor gek gezet.
‘Tijd om er mee op te houden!’ baste Sinterklaas. ‘Je bent daar al veel te groot voor! Baby’s plassen in bed, grote jongens niet!’
“De hele klas was geschokt. Niemand lachte. En niemand lachte me uit. Maar ik rende naar voren, gaf die Sinterklaas een schop tegen zijn scheenbeen, greep mijn plasticbroekje uit de handen van Zwarte Piet en ging er vandoor. De aula uit. De gang door. Naar buiten. Ik wou alleen nog maar weg.”
Ik was even stil en dacht terug aan die nare dag. Ik was de school uit gerend en naar het park gegaan. In de muziektent verstopte ik me. Ik wou niemand zien. En toen had ik het plasticbroekje aangetrokken. Dat had ik op de één of andere manier nodig. Gewoon over mijn onderbroek. Het voelde veilig. Vertrouwd. Net zoals ik me ’s nachts veilig voelde als ik m’n plasticbroekje aan had. Ik was wel twee uur in de muziektent blijven zitten, tot ik het te koud kreeg. Het was tenslotte wel december…. Toen ik thuis kwam, had de meester al gebeld. Ze waren ongerust. Net goed, vond ik. En het goede was: daarna hadden ze er in geen maanden meer iets meer over gezegd dat ik op moest houden met bedplassen.
De jongens om me heen keken me vol medeleven aan. Rogier en Derk klopten op mijn schouders.
“Ons maakt het niks uit!”
“Je kan het niet helpen als je nat bent!”
“Niks mis met bedplassen, toch?!”
“Wat een rotstreek!” hoorde ik om me heen.
“Met sinterklaas stuur ik je een chocoladeletter, hoor!” zei Rogier, “met de groeten van Zwarte Piet. De echte! Ik dus! En niet die naarling!”
Hij lachte. Ik ook.
Tim, de groepsleider, had de gesprekken rond de tafel niet allemaal gevolgd. Maar nu stond hij op, en riep: “Er is ijs toe!” Hij deelde dozen met cornetto roomijshoorns uit en er waren er meer dan genoeg. Derk en ik kregen er elk twee, en Rogier had er zelfs drie te pakken.
“Na het eten kampvuur!” zei Tim. “Maar eerst afwassen! De afwasmachines vandaag zijn Roel, Bart en Nico!” Wij waren blij dat we die dans waren ontsprongen en likten tevreden aan onze ijsjes.
Wordt vervolgd.
“Hoe die sinterklaas het wist, daar ben ik nog nooit achter gekomen”, begon ik. “En ik weet nog steeds niet wie het was. Hij had dat sinterklazenpak aan, en met zo’n aangeplakte baard, een pruik op en een mijter op z’n kop is iemand maar moeilijk te herkennen. Het was in ieder geval niet één van onze eigen meesters. Maar ik denk twee dingen. Ten eerste: hij had het van de meesters gehoord. Die wisten natuurlijk wel dat ik nog in bed plaste. Van het schoolreisje. In groep 7 en groep acht gingen we altijd kamperen bij een jeugdherberg, en de bedplassers hadden een eigen kamertje. Dat was altijd wel vet gezellig. Net als later op het voetbalkamp. En een beetje net als hier, haha. Eigenlijk ben je nooit de enige bedplasser. Dat denk je alleen maar. “
De jongens om me heen lachten. Ze wisten allemaal dat ze niet de enigen waren die op deze leeftijd – veertien, vijftien, sommigen zelfs al zestien – nog in bed plasten.
Dus hij wist het óf van de meesters, óf, ten tweede, van mijn ouwelui. En eigenlijk geloof ik dat mijn ouders hem ingeseind hadden. Voor het sinterklaasfeest ging er altijd zo’n briefje rond. Vroegen ze om wat leuke dingen voor in het Grote Boek.
“Dat zouden je ouders toch nooit doen?” zei Thijmen van de andere kant van de eettafel ongelovig. Ook Derk leek dat onwaarschijnlijk. Kai in zijn leren broekje stond zelfs op en riep dat hij zich niet kon voorstellen dat ‘ze je tegen school verlinken omdat je nog in je nest zeikt’. Hij drukte zich wel vaker sappig uit! Maar ik hervatte:
“Af en toe hadden ze van die buien dat ze er echt genoeg van hadden, dat ik het nog deed. Vonden ze me te groot voor luiers en plasticbroekjes. Want ik zat al in groep 8. En ik plaste nog elke nacht in bed, ook al was ik al twaalf. Te groot dus om nog in bed te plassen. Wilden ze het me afleren. Moest ik nóg een keer die plaswekker proberen, ook al had het de vorige keer niets geholpen. Zochten ze weer een of andere kwakzalver, toverdokter of kruidenvrouwtje. Een hypnotiseur. Een acupuncturist.”
“Zo hee, wat ken jij een moeilijke woorden!” lachte Rogier.
“Ja, dat leer je wel als je lang in je bed pist”, lachte ik terug, “word je slim van!” “Het afleren is anders niet gelukt” zei Derk, “want je doet het nog steeds in bed!”
“Zeker weten” antwoordde ik, en ging verder met mijn verhaal.
“Nou ja, in het begin ging het nog wel met die Sint. Sandra, een meisje uit onze klas, moest bij hem komen. Zwarte Piet haalde een pop uit de zak. Het was haar eigen pop, die was kapot geweest en Sint had hem, zei hij, maar de poppendokter gebracht. Nu was de pop weer heel, en Sandra straalde. Ze kreeg nog een suikerbeest ook. En een jongen, Ramon, kreeg een chocoladeletter van de sint omdat hij pas nog een tien had gehaald op een proefwerk.
Toen greep die Zwarte Piet weer in de zak. Hij haalde Tommy’s taalschrift eruit. En toen moest Tommy bij hem komen. Tom is dyslectisch, moet je weten…”
“Ik ook!” zei Timo. “Da’s net zoiets als bedplassen, kan je ook niks aan doen…. “
Maar de andere jongens gebaarden dat ik door moest gaan met het verhaal.
“Tom is goed in wiskunde, maar taal is niet zijn ding. Sinterklaas las een paar dingen voor uit het taalschrift. Zinnen vol fouten. We lachten wel, maar eigenlijk was het niet leuk. Tom vond het ook niet leuk. En toen kreeg hij van Sinterklaas een krijtje en moest naar het bord toe. ‘Herfststorm’ moest hij opschrijven, en ‘angstschreeuw’, echt van die rotwoorden met veel te veel medeklinkers…. De arme jongen bakte er niet veel van. Dat de hele klas toekeek, hielp natuurlijk ook niet.
Hevtstom, stond er na een tijdje op het bord. De angstschreeuw kreeg hij cadeau, dat duurde te lang, vond Sint. We probeerden het wel voor te zeggen, maar dat mocht niet van Sinterklaas. ‘HEV… S ... T... O ... M’, las hij voor, toen Tommy klaar was. ‘Stom, ja dat klopt wel’ zei de gemene Sint. Tom keek ongelukkig maar hoopte nog op een chocoladeletter of een suikerbeest. Dat was de gewoonte bij ons op school. Maar hij kreeg niks, nog geen taaimannetje!”
Rogier was woest.
‘Van mij had hij wel twee chocoladeletters gekregen! Of drie! Wat een stomme sint!”
Was jij maar Zwarte Piet geweest bij ons, dacht ik bij mezelf. Ik vond Rogier een aardige jongen en hoopte dat wij na het bedplaskamp vrienden konden blijven. Zo ver woonde hij niet bij ons vandaan, en een logeerbed met een extra zeiltje voor een bedplasser hadden we ook nog wel. In kontakt zouden we vast wel blijven, we hadden al even geappt. Derk, Kai en ik ook trouwens. Ik kreeg hier op het bedplaskamp haast meer vrienden dan op school!
“Die Zwarte Piet zocht weer in de zak. Hij haalde een pak drynites tevoorschijn! Ik voelde hoe ik knalrood werd. Die had ik tenslotte elke nacht aan voor het bedplassen… “
‘Wie weet wat dit is?’ vroeg Sint.
‘Luierbroekjes’ riepen sommige jongens, en anderen zeiden ‘luiers’, ‘drynites’ of zelfs ‘bedpisbroekjes’! De meesten wisten het kennelijk wel. Niet echt verbazend trouwens. Ze maken genoeg reclame voor die dingen. Ik voelde me niet op m’n gemak. Waar ging dit naar toe?
‘En voor wie zijn die?’ vroeg Sint, keek zoekend rond, terwijl hij het pak drynites in de lucht hield. Aarzelend werden er een paar namen genoemd, van jongens waarvan anderen kennelijk dachten dat ze bedplasser waren. Dion ontkende fel, Martijn werd rood toen zijn naam viel, schudde dan van nee. Niemand noemde mijn naam, tot mijn opluchting. Maar Sint sloeg geen acht op wat er gezegd werd. Zwarte Piet dook weer in de zak.”
“Thijmpie en ik doen altijd alleen maar leuke dingen met de kinderen!” zei Rogier. Zoiets als jij nou vertelt, zouden wij nooit doen! Ook niet als die mensen die ons inhuren dat zouden vragen…. “
“Dit was geen leuke Zwarte Piet” hervatte ik. “En geen leuke Sint ook.”
“Hoe liep het af?” vroeg Timo.
“Zwarte Piet dook dus weer in die zak. En toen haalde hij er een plasticbroekje uit. Een oud, wat vergeeld plasticbroekje. Ik herkende het meteen. Het was één van mijn eigen plasticbroekjes. Eén die ik al lang had. Ik had er denk ik wel honderd nachten in geplast.”
De jongens om mij heen hielden geschokt hun adem in. ‘Je eigen plasticbroekje? Gewoon zo in de klas?’ Ik knikte.
“Zwarte Piet hield het plasticbroekje omhoog. Ik verbeeldde me dat ik het broekje kon ruiken. Je weet wel, plastic broekjes ruiken altijd een beetje…. Nou ja, pissig. Als je er vaak in geplast hebt.”
“Zo ruikt mijn bedzeiltje ook”, lachte Ronnie, “vind ik niet erg. Ik ben er aan gewend!”
“Sinterklaas pakte het grote boek. Heel hard en duidelijk zei hij mijn naam en las voor: ‘KEVIN plast nog elke nacht in zijn bed. Kevin moet een luier om ’s nachts. Kevin moet een plasticbroekje aan ’s nachts. Kevin is een bedplasser!’ Het draaide voor mijn ogen. Waar al mijn vrienden en klasgenoten bij waren werd ik voor gek gezet.
‘Tijd om er mee op te houden!’ baste Sinterklaas. ‘Je bent daar al veel te groot voor! Baby’s plassen in bed, grote jongens niet!’
“De hele klas was geschokt. Niemand lachte. En niemand lachte me uit. Maar ik rende naar voren, gaf die Sinterklaas een schop tegen zijn scheenbeen, greep mijn plasticbroekje uit de handen van Zwarte Piet en ging er vandoor. De aula uit. De gang door. Naar buiten. Ik wou alleen nog maar weg.”
Ik was even stil en dacht terug aan die nare dag. Ik was de school uit gerend en naar het park gegaan. In de muziektent verstopte ik me. Ik wou niemand zien. En toen had ik het plasticbroekje aangetrokken. Dat had ik op de één of andere manier nodig. Gewoon over mijn onderbroek. Het voelde veilig. Vertrouwd. Net zoals ik me ’s nachts veilig voelde als ik m’n plasticbroekje aan had. Ik was wel twee uur in de muziektent blijven zitten, tot ik het te koud kreeg. Het was tenslotte wel december…. Toen ik thuis kwam, had de meester al gebeld. Ze waren ongerust. Net goed, vond ik. En het goede was: daarna hadden ze er in geen maanden meer iets meer over gezegd dat ik op moest houden met bedplassen.
De jongens om me heen keken me vol medeleven aan. Rogier en Derk klopten op mijn schouders.
“Ons maakt het niks uit!”
“Je kan het niet helpen als je nat bent!”
“Niks mis met bedplassen, toch?!”
“Wat een rotstreek!” hoorde ik om me heen.
“Met sinterklaas stuur ik je een chocoladeletter, hoor!” zei Rogier, “met de groeten van Zwarte Piet. De echte! Ik dus! En niet die naarling!”
Hij lachte. Ik ook.
Tim, de groepsleider, had de gesprekken rond de tafel niet allemaal gevolgd. Maar nu stond hij op, en riep: “Er is ijs toe!” Hij deelde dozen met cornetto roomijshoorns uit en er waren er meer dan genoeg. Derk en ik kregen er elk twee, en Rogier had er zelfs drie te pakken.
“Na het eten kampvuur!” zei Tim. “Maar eerst afwassen! De afwasmachines vandaag zijn Roel, Bart en Nico!” Wij waren blij dat we die dans waren ontsprongen en likten tevreden aan onze ijsjes.
Wordt vervolgd.
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Leuk hoofdstuk weer, ben nu al benieuwd naar de volgende! 
diaperguynl
Luier en plastic broekjes liefhebber, uit Thailand
Als ik als kind had geweten dat er zo'n kamp zou kunnen bestaan was ik daar zeker mijn zomervakanties aan het doorbrengen..... het blijft een zalig verhaal
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Hoi Daan, als het herkenbaar is, heb je vast ook lang in bed geplast, net als ik
| Thread starter | Similar threads | Forum | Replies | Date |
|---|---|---|---|---|
|
Nieuw deel "Bedplaskamp" - uiteraard met plasticbroekjes! | Plastic broekjes liefhebbers | 0 |