Verhaal Klaar Hoe Dom Kun Je Zijn?

[natteluier70]

Dit verhaal is gebaseerd een verhaal dat ik lang geleden in het Engels gelezen heb. Ik heb het naar Nederland verhuisd en een eigen verhaal van gemaakt

Laat eens weten wat je er van vindt!

Hoe dom kan je zijn?

Hoofdstuk één

Dit verhaal is 100% verzonnen.
Het speelt in wat veel mensen aanduiden als “de goede oude tijd” of te wel de jaren vijftig. De tijd voor Computers, internet, smartphones en wegwerp luiers. Dus of die tijd echt zo “goed” was zal niet door iedereen worden bevestigd.

Dit verhaal vertelt hoe kinderen soms domme, of eigenlijk beter gezegd, hele domme beslissingen kunnen nemen.

Laat ik me even voorstellen, mijn naam is Mark de Bruijn. Ik weet het, geen erg originele naam, maar ik kan er mee leven! Ik heb een normaal, licht gespierd lichaam. Ik weet het, ik ben geen jonge adonis, maat ik mag er zijn. Ik zal nooit een top sporter worden, maar ik behoor meestal bij de eerste vijf als er een team gekozen moet worden.

Zoals de meeste dertien jarige jongens hat ik het idee dat de wereld om mij draaide. Mijn lieve moeder zorgde goed voor me, altijd lekker eten, steunde me als ik eens iets fout had gedaan en strafte, als het nodig was, mild. Verder ruimde ze mijn kamer achter mij op en zorgde voor een prettige atmosfeer in huis.

Bij mijn vrienden was ik behoorlijk populair, vooral omdat ik voorzichtig onbeschofte opmerking durfde te maken tegen leerkrachten. Laats nog, toen juffrouw Haringsma, een jonge lerares binnen kwam met een aantal puistjes op haar gezicht, vroeg ik onschuldig: mevrouw Haringsma, voelt u zich wel goed? Het lijkt er op alsof u grote rode vlekken in uw gezicht heeft., kan het de stress van het onderwijzen zijn? Mijn vrienden lachten luid en de volwassen zochten een manier om mij in toom te houden.

Als kind had ik een geweldige, zorgeloze jeugd. Ik had als kind echter één klein probleem. Ik plaste tot ik bijna twaalf was nog in mijn bed. “Gelukkig” had mijn moeder, Eveline, de oplossing. Ze was een Engelse uitwisselingsstudente die in Nederland was blijven wonen nadat haar uitwisseling was afgelopen. De belangrijkste reden om hier te blijven wonen was mijn vader, op wie zij tot over haar oren verliefd was geworden.

In Engeland droegen de kinderen in die tijd badstof luiers en rubber broekjes. Voor mij werd de zelfde oplossing gekozen. Je oom Robbert droeg de zelfde luiers toen hij nog in zijn bed plaste, vertelde mijn moeder als er weer eens een nieuwe zending van de vreselijke luiers uit Engeland binnen kwam.

Toen ik negen jaar oud was veranderde de rubber broekjes in plastic broekjes, maar de luiers bleven het zelfde. Iedere avond als het bedtijd was kleedde ik mij uit tot mijn onderbroek, pakte een luier en plastic broekje, een setje veiligheidsspelden en ging naar beneden. Daar liet ik mijn onderbroek zakken en deed mijn vader of moeder mij de luier om en de plastic broek er over heen. Ik was klaar voor bed. In die baby achtige uitrusting gaf ik mijn vader en moeder een nachtzoen en liep terug naar mijn kamer.

Hoewel ik wist dat ik mijn luiers nodig had gaf ik de schuld aan mijn ouders voor de schaamte van deze baby outfit voor de nacht.

Ik ben in juni jarig en vaak valt mijn verjaardag dus op een dag dat ik ook naar school moet gaan. Daarom had onze familie de traditie om direct nadat ik wakker gemaakt was bij mijn ouders in bed mocht kruipen (met mijn natte nacht luier nog om) en mijn cadeaus zou krijgen. Alhoewel mijn elfde verjaardag op een zaterdag viel werd de traditie voortgezet. Ik kreeg, zo als de meeste jongens van elf in die tijd veel praktische cadeaus, zoals kleren, boeken en zo. Er was één gift waar ik erg blij mee was, verlichting voor mijn fiets. Dit betekende dat ik nu ook als het donker werd buiten kon fietsen, cool!

Het was een warme zaterdag en ik liep in mijn natte nacht luier door het huis. Ik vond het niet erg dat iedereen mij zo zag, mijn vader, moeder en mijn zus wisten van mijn luiers en waarom dan je omkleden nietwaar? Terwijl mijn moeder het ontbijt klaar maakte (wentelteefjes jammie!), bekeek ik in de huiskamer de buit van die dag. Terwijl mijn vader naar buiten liep om naar zijn werk te gaan hoorde ik iemand in de deur zeggen: Goede morgen mijnheer de Bruijn! Mijn vader antwoorde met een vrolijk: Mark is in de huiskamer zijn cadeaus aan het bewonderen, Bil, veel plezier!

Ik verstijfde, mijn beste vriend Bil Degenkamp kwam binnen en ik zat daar in een T-shirt en alleen mijn natte badstof luier en plastic broek. Vreemd genoeg weet ik nog dat ik op dat moment alleen kon denken: Gelukkig heb ik niet meer die rubberen broekjes aan ’s nachts!

Toen Bil binnen kwam begon ik over mijn hele lichaam te trillen en voelde hoe ik nog een beetje meer in mijn broek plaste. Gelukkig droeg ik dikke luiers en kon die de extra overstroming makkelijk verwerken. Bil keek mij verschrikt aan en draaide snel zijn hoofd af. Natuurlijk wilde hij geen vrienden zijn met iemand die nog in zijn bed plast, ik begreep hem honderd procent!

Vreemd genoeg stond Bil ook met tranen in zijn ogen terwijl hij zijn hoofd van mij afwende. Mijn moeder kwam de kamer in, met een bord vol wentelteefjes in haar hand. Ze overzag de situatie en knielde tussen ons in. Ze trok ons tegen haar rijk gevulde boezem en liet ons even uit huilen.

Toen we gekalmeerd waren zei ze dat het tijd was voor de wentelteefjes. Wil jij er ook een paar? Vroeg ze aan Bil. Welke jongen van elf wilt er nou geen wentelteefjes dacht ik en samen vielen we op de lekkernij aan.
Bil zei, met volle mond: Ik vind het vervelend dat ik je zo in je luier en plastic broek zag, sorry joh!. Hij schoof een verjaardagskaart in mijn richting, zonder mij aan te kijken.

Ik begreep het en zei: Weet je zeker dat je mij een geschenk wilt geven nu je niet meer met mij gezien wilt worden?

WAT! Ga je verhuizen? Was zijn verbaasde reactie.
Verhuizen? Hoe kom je daar nu bij, natuurlijk niet! Ik dacht alleen dat jij geen vrienden met mij meer wilt zijn omdat ik mijn bed plas. Daarom kijk je toch steeds niet naar mij?

Doe niet zo gek, natuurlijk wil ik vrienden blijven! Ik wilde alleen je niet verder vernederen door naar je te kijken nu je er zo bij loopt. Het kan mij echt niet schelen wat je in bed draagt. Mijn broer draagt ook nog steeds luiers ’s nachts, niets aan de hand!

Oh, als dat alles is mag je gerust kijken, zo vaak zie je geen jongen van elf met een luier om, je broertje is pas negen!

Bedankt zei bil terwijl hij mij aankeek, maak je nu mijn pakje open.

Ik opende de envelop en haalde er de verjaardagskaart er uit. Een klein stukje papier viel op de tafel. Verbaast zag ik de postzegel met een Roze flamingo er op. Een zegel die ik al lange tijd in mijn verzameling wilde hebben. Ik gilde: MAM!.

Bezorgd kwam mijn moeder uit de keuken. Kijk wat ik van Bil gekregen heb! Ik liet de fraaie zegel uit Tanzania zien.

Hij komt uit mijn vaders verzameling vertelde Bil vol trots.

Weet je vader er van? Wilde mijn moeder weten. Bil stelde haar gerust, mijn vader heeft deze dubbel en vond het goed dat ik hem aan Bil geef, omdat we zulke goede vrienden zijn!

Het viel mij op dat Bil zijn ogen niet van mijn plasticbroek kon houden.

Ik wist niet dat jou vader postzegels verzamelde.

Ik ook niet, hij vertelde me het pas vorige week. Hij wilde ze niet laten zien voordat hij zeker was dat ik oud genoeg was om de waarde er van te kunnen waarderen.

Wow heeft hij nog meer coole postzegels? Wilde ik weten.

Oh ja, die albums vol, je zult versteld staan!

Mam mag ik naar Bil om naar de zegels van zijn vader te kijken? Mag ik mam? Dansend rond mijn moeder stelde ik deze vraag.

Van mij mag je gaan zei ze, maar zou je niet eerst een broek aan willen doen voordat je weg gaat? Stom, door de postzegel was ik vergeten dat ik mijn natte nachtluier nog om had!

Toen ik vijf minuten later in normale kleren beneden stond vertelde mijn moeder dat ik mocht gaan, maar dat het aan mijnheer Degenkamp om te zeggen of jij zijn zegels mag bekijken.

Onderweg naar Bil’s huis vertelde hij dat mijn moeder had uitgelegd dat ik in mijn bed plaste omdat mijn ingewanden niet met de zelfde snelheid groeide als de rest van mijn lichaam. Ook zei ze dat ik een oom heb die tot zijn 14 in bed plaste en dat hij nu twee zonen heeft, van elf en zestien, die alle twee nog luiers en plastic broekjes dragen voor de nacht. Ik hoop dat jij voor je zestiende droog bent! Verklaarde Bil. Ik zal je geheim nooit verklappen, je kunt op mij rekenen! Met een ferme had werd deze afspraak bezegeld.
Bil heeft zich altijd aan zijn afspraak gehouden en we hadden veel logeer partijtjes bij elkaar. Omdat Bil alles van het dagelijkse ochtend ritueel wist, hoe ik mijn luiers in de badkamer uitspoelde en in de luier emmer deed, zodat mijn moeder ze kon wassen en hoe ik zelf mijn plastic broekjes omspoelde en ophing.

Toen het bedplassen stopte hebben we samen het rubber zeiltje van mijn bed gehaald en de luiers in een grote zak gestopt, voor het Leger des Heils zei mijn moeder.

 

[Pieterpamper75]

Leuk verhaal, wanneer komt het vervolg?

 

[hiawatha]

Wat een irritant lettertype om een verhaal te lezen

 

[natteluier70]

Wat een irritant lettertype om een verhaal te lezen

Bedankt voor je reactie, ik heb het lettertype aangepast, zo beter?

 

[hiawatha]

Ja! Nu ga ik het toch eens een kans geven

 

[Skyris]

Leuk verhaal

 

[NJ.abdl]

leuk begin!

 

[natteluier70]

Hoofdstuk twee

Zoals ik eerder al zei was ik, toen ik dertien was, niet erg beleefd. Mijn ouders vertelde mij constant dat ik mij moest gedragen naar mijn leeftijd, ik was geen vier meer, zeiden ze. So what?

In februari, ik zat in de tweede klas van de HBS, kwam een nieuwe jongen bij ons in de klas. Het was voor het eerst in drie jaar dat er een nieuwe jongen halverwege het jaar in de klas kwam. Zijn naam was Rob Zomers. Eest vond ik hem wel stoer. Hij was goed in sport en gemakkelijk in de omgang. Maar langzamerhand begon hij mij te irriteren. Hij werkte zich in in mijn sociale groep en nam langzamerhand mijn plaats in! Dit kon niet goed gaan! Het enige wat ik aan hem kon aanmerken waren zijn weinig modieuze stijl van kleden. Zij broeken waren wat te groot en een riem hield ze op hun plaats, maar verder viel hij eigenlijk wel mee. Omdat de kleren van kinderen in die tijd vaak door hun ouders werden uitgekozen had het weinig nut om hem van slechte smaak te betwisten, om zo mijn positie terug te winnen. Ik besloot te proberen vrienden met hem te worden en zo zijn zwakke plekken te vinden. Daarna zou ik hem vermorzelen!

Tijdens wiskunde les van mijnheer Beekman zaten we allemaal onze opgaven te maken. Een voor een werd iemand in de klas naar voren geroepen om een opgave op het bord te maken. Het was dood stil in de klas. Toen Rob naar voren werd geroepen kreeg ik een geschenk uit de hemel. Terwijl hij langs mijn tafeltje liep hoorde ik duidelijk een geluid dat ik maar al te goed herkende: het gekraak van een plastic broek! Rob was een broekplasser!

Begrijp me niet verkeerd, ik begreep dondersgoed dat ik niet direct aan de klas kon vertellen wat een baby Rob was. Ook zag ik de link naar mijn eigen verleden. Maar ik was al een eeuwigheid van het bedplassen af en kon deze knol droeg ze overdag! Overdag! Het kon nooit moeilijk zijn om de andere jongens er van te overtuigen dat zij niet met een broek pissende baby gezien wilde worden! Alleen, hoe kon ik Rob ontmaskeren zonder zelf in de problemen te komen?

Allereerst moest ik er zeker van zijn dat Rob daadwerkelijk in zijn broek plaste. Vanaf dat moment hield ik hem goed in de gaten. Telkens weer hoorde ik het kraken van zijn waterdichte ondergoed. Telkens als ik dat hoorde glimlachte ik vriendelijk naar hem en gaaf hem een compliment om wat hij gedaan had. Ik zorgde dat ik de hele tijd bij Rob in de buurt bleef en zo kwam ik er achter dat hij het weekend naar zijn grootouders zou gaan die in Limburg woonde. De kust was vrij en ik kon mijn “slag” slaan!

Die zaterdag fietste ik naar het huis van Rob, een groot herenhuis aan de rand van het dorp. Rustig reed ik rond het grote pand, mij zelf er van vergewissend dat er inderdaad niemand thuis was. Toen ik honderd procent zeker was parkeerde ik mijn fiets aan het hek en liep het tuinpad op. Als iemand mij zou zien zou ik vertellen dat ik beloofd had de krant binnen te brengen terwijl zij naar het zuiden waren.

Rustig liep ik rond het huis. Om de een of andere reden voelde ik hoe majoor Kees in de houding spring. Die stomme puberteit! De keuken deur was opslot, maar een raampje stond op een kier open. Zonder al te veel moeite opende ik het verder en kon zonder problemen het huis betreden. Ik maakte mij geen zorgen, ik was geen dief want ik zou niets stelen, alleen gegevens over mijn “vriend” verzamelen!

Rustig liep ik door de keuken en keek rond. Zijn moeder was een stuk netter dan de mijne. In onze keuken stonden er altijd wel wat pannen of servies goed op het aanrecht, hier was alles super schoon.

Zachtjes, alsof ik de mensen die normaal in dit huis sliepen, niet wakker wilde maken, liep ik de gang in en de trap op. Boven gekomen zag ik vier deuren op de overloop. De eerste deur leidde naar een ruime badkamer, compleet met toilet, bad en douche. De tweede kamer was duidelijk de kamer van zijn ouders, een groot tweepersoonsbed en saaie oude mensen dingen. De derde deur was raak. De keurig opgeruimde kamer van Rob lag voor mij. Een perfect opgemaakt bed, een compleet opgeruimd bureau, op mijn bureau lag altijd wel iets waar ik mee bezig was, mijn huiswerk, wat boeken een puzzel of wat dan ook.

In zijn kleren kast lag zijn kleding op perfecte stapels Hemden, broeken, T-shirts, overhemden alles perfect gesorteerd en uitgestald. Alleen geen onderbroeken, verdacht…
In de bovenste lade vond ik de eerste bewijzen waar ik naar op zoek was. De la lag vol met witte luiers, in perfecte vierkanten gevouwen.
In de volgende la lagen de plastic broekjes en een bakje met veiligheidsspelden, een flesje baby poeder en een tube zink zalf. Ik kende de attributen maar al te goed.

Ik voelde ok nog even op zijn bed. Zachtjes kraakte het zeiltje dat zijn matras droog moest houden in geval van een lekkage. Tevreden verliet ik zijn kamer. Voor de zekerheid bekeek ik ook nog even de andere kamer. Het was duidelijk dat hier een jongere jongen sliep die een beetje makkelijker was als het op netheid aan kwam. Het bed was niet zo perfect opgemaakt, maar wel voorzien van een rubberen bescherming, en in zijn kleerkast lagen naast de hemdjes ook de nodige onderbroeken. Goed zo knul! Jij bent verder dan je oudere broer op dit gebied!

Terwijl ik naar buiten liep gaf ik mijn geslacht de aandacht waar het om vroeg. Tevreden keek ik om mij heen. Nu nog een manier vinden om die vervelende Rob eens een lesje te leren. Wie met mijn gevoelens speelt, speelt met vuur!

De hele week was ik bezig met het verzinnen van een goed plan. Kon ik hem als broek pisser ontmaskeren door te zeggen dat ik zijn plastic broek hoorde kraken? Maar als nu nog steeds niemand het was opgevallen dan zou ik moeten uitleggen waarom het mij wel opviel, dom plan dus! Per ongeluk zijn broek omlaag trekken terwijl ik deed alsof ik viel? Nee Dom plan. Buiten droeg hij altijd een lange jas en binnen had hij meestal een trui over zijn broek hangen. Met een zakmes vallen en zijn broek kapot snijden? Het domste plan van allemaal. Op school waren messen verboden, zelfs het kleinste mes betekende al een schorsing van een week, ondervond Karl toen hij stom genoeg was een mesje mee te nemen om mee op te scheppen.

Helaas was onze sport leerkracht al maanden ziek en een vervanger was er niet te vinden. Als Rob niet met gym mee zou doen, dan was hij een makkelijke prooi. Ik hoefde alleen in het openbaar te vragen waarom niet. En deed hij wel mee aan gym dan zou hij zich moeten omkleden bij al de andere jongens en was zijn geheim snel bekend! Helaas, voorlopig geen gym.

Uiteindelijk besloot ik de klasse ezels voor mijn doel te gebruiken. Karl en Andy waren uitermate geschikt om voor mijn karretje te spannen. Natuurlijk kon ik Bil niet vragen, hij was mijn beste vriend, maar kende mijn persoonlijke geheim en zou nooit meewerken. Ik overtuigde mijzelf er van dat Rob het verdiende om aangepakt te worden hij nam tenslotte steeds mijn vrienden af! Karl en Andy waren geknipt voor het plan hun gevaarlijk lage IQ en het feit dat ze een hekel aan Rob hadden maakten ze de beste brothers in crime die je je voor kunt stellen.

Langzaam begon het plan in mijn hoofd te groeien. Ik moest niet alleen de antipathie van Karl en Andy jegens Rob versterken, ik moest er voor zorgen dat ze echt kwaad op hem werden. Ik besloot ze te vertellen dat Rob het gerucht verspreidde dat ze homo’s waren. Ja ik zou vertellen dat ik had gehoord hoe hij vertelde dat ze als meiden voetbalden. Natuurlijk was dat een leugentje om bestwil, alhoewel Karl nog geen bal in een leeg doel kon schieten. Ik zou zeggen dat het het beste was om Rob op zijn weg naar huis te confronteren met zijn ziekelijk geroddel.

Toen ik de volgende dag tijdens lunch Karl en Andy het slechte nieuws vertelde wilden ze onmiddellijk op Rob in slaan. Gelukkig was ik voorbereid en vertelde dat dat hun in problemen kon brengen. Nu had nog lang niet iedereen de smerige leugen van Rob gehoord en als zij hem inelkaar zouden slaan zouden alle kinderen op school al snel de reden weten. En als leraren zouden horen wat er aan de hand was, zouden ze ook nog een straf krijgen.

Vrijdag als we van school naar huis zouden fietsen zouden we Rob onderweg opwachten (Rob ging altijd lopend naar school) en hem met zijn misselijk makend gedrag confronteren. Ik zou hem de bosjes in lokken waar zij hem konden opwachten. Ze zouden Rob dwingen zijn verhaal publiekelijk terug te trekken. Als hij zou ontkennen dan zouden ze zijn broek uit trekken en hem zo als luierdrager en broekplasser betrappen. Om het verhaal geloofwaardiger te maken vertelde ik dat ik die ochtend nog zijn plastic broek hoorde kraken.

Na schooltijd reed ik met Andy en Karl naar de afgesproken plek. Onderweg hoorde ik de twee jongens vertellen hoe ze Rob in elkaar zouden slaan. Oei, dat was niet de bedoeling. Gelukkig wist ik ze te overtuigen dat als ze dat deden, ook al was het na schooltijd, dat ze in de problemen zouden komen met school. Ze moesten zich aan het originele plan houden, dan zou alles goed komen.
We kwamen aan op de plaats waar we Rob zouden confronteren. Karl en Andy verscholen zich achter de bosjes op een open plek in het park dat tussen de school en Rob’s huis lag.
Ik wachtte, vij minuten later kwam Rob de hoek om en zag mij. Vrolijk liep hij op me af. Lekke band? Vroeg hij vriendelijk.

Nah, ik wil je wat laten zien, er liggen gave oude dingen achter deze bosjes. Rob waas meteen geïnteresseerd. Samen liepen we door de bosjes naar de openplek Direct werd Rob Door Andy beet gepakt en Karl schreeuwde: Zo jij maakte ons uit voor mietjes? Lafbek!

Rob werd bleek. Hoe weten jullie dat, vroeg Rob verbaasd.

Mark vertelde het ons, hij is een echte vriend!

AAI, dit kon wel eens fout aflopen…

Jongens het was maar een grapje, daar kunnen jullie toch wel tegen?

Wat, was het waar? Het kon niet beter!

Ik zei tegen Rob dat we voor hij kwam allemaal met elkaar overweg konden, en nu vertel je ze dat ze mietjes zijn…

Ja, dat heb ik inderdaad gedaan, maar als grap! En trouwens iedereen kan zien dat die twee jongens niet kunnen voetballen, dat is geen geheim.

Ik zag dat de twee benadeelden moeite hadden zich in te houden en snel richtte ik het woord tot hun.
Bedenk wat we gezegd hebben, we wilden de waarheid en niets dan de waarheid. Verder moet Rob zich verontschuldigen voor zijn uitlatingen, wat hij duidelijk niet zal doen. Onthoud: niet vechten!

Ik keek naar Rob en zei: En nu jij, neem je je woorden terug en ben je bereid publiekelijk te verklaren dat deze jongens geen mietjes zijn?

Rob wist niet wat hij moest zeggen en mompelde dat hij niet wist waar ik het over had.

Andy hield Rob vast terwijl Karl de riem van zijn broek los maakte. Rob begon hysterisch te schreeuwen, hopend zijn duistere lot te voorkomen.

Helaas voor hij het wist stond hij in zijn luier en plastic broek. Daarna werd zijn overhemd uitgetrokken. De knoopjes schoten in het rond als geweerkogels. Daarna werden zijn kleren door de razende bullebakken uit elkaar getrokken. De kapotte delen lagen overal over de grond. Huilend van woede stond Rob als aan de grond genageld en keek naar zijn belagers.

Laten we die broek pisser maar alleen achter zei ik terwijl ik mijn fiets pakte en met Andy en Karl weg reed.
Het laatste wat ik Rob horde zeggen was een klagend: Ik dacht dat je mijn vriend was.

In die toestand lieten zijn belagers Rob achter.
Niet geheel tevreden reed ik naar huis. Het was niet helemaal gelopen zoals ik gewild had.

 

[NJ.abdl]

leuk vervolg!

 

[Babydre]

ben benieuwd naar het vervolg, fijn dat zijn matras beschermt is met een rubber bedzeil!

 

[Skyris]

Oohh spannend

 

[natteluier70]

Hoofdstuk drie

Na het eten zaten mijn vader, moeder en ik aan tafel en deden een spelletje Scrabble. Rond een uur of acht ging de telefoon. Zoals gewoonlijk nam mijn vader de hoorn op en luisterde naar wat er aan de andere kant gezegd werd. Zijn gezicht werd langzaam roder, ik zag dat hij kwaad werd. Toen hij, vlak voor hij op hing zei: Bedankt mijnheer Zomers, ik kom er zo aan, werd ik zenuwachtig. Wat was er aan de hand? Waarom belde de vader van Rob ons op. Zou het te maken hebben met….

Tegen mijn moeder en mij zei hij alleen dat we onze jassen moesten pakken en mee moesten komen. In de gang siste hij tegen mij: Geen woord van jou tot je iets gevraagd wordt, begrepen?

Ik probeerde te zeggen dat ik niet begreep waar het allemaal over ging, maar mijn vader zei nogmaals: Geen woord zoon! Het was duidelijk dat ik beter mijn mond kon houden.

Omdat mijn moeder geen idee had wat de reden was voor ons vertrek in het midden van het spel, gaf mijn vader een korte samenvatting van wat er die middag gebeurd was. Achter in de auto probeerde ik een strategie te bedenken. Bij mijn moeder hielp het meestal als ik huilde, maar mijn vader moest daar niets van hebben, bij hem hielp het als ik juist een stoere houding aan nam.

Bij het huis van de familie Zomers werd ik zenuwachtig. Aangezien ik geen goed plan had om de situatie naar mijn hand te zetten, zag mijn toekomst er somber uit. Donkere wolken pakte zich samen boven onze auto.

Bij de familie Zomers binnen bleek mijn lot al bezegeld. Karl en Andy zaten met een beteuterd gezicht op de bank. Toen ik de kamer in kwam stond Karl op en met een kwaad gezicht zei hij: Je hebt ons gebruikt, Rob heeft nooit verhalen over ons verspreid!

Aai, als zelfs Karl dit kon bedenken zat ik flink in de puree. De beste optie voor nu leken mij de tranen! Maar voordat ik op mijn moeders gemoed kon inwerken met een flinke huilbui riep mijn vader kwaad: Berg die tranen maar op knul, ik wil de waarheid horen en wel nu!

Hoewel ik niet helemaal kon stoppen met huilen was ik wel instaat om het hele verhaal zo eerlijk mogelijk te vertellen. Ik bekende zelfs dat ik jaloers was op Rob, omdat hij mijn vrienden afpakte. Ik was totaal vernederd, maar er was nog meer!

Mijn moeder zei dat ze het niet begreep dat juist ik, die in het verleden zelf…

Ik keek mijn moeder aan en smeekte met mijn ogen dat zij het niet zou zeggen, maar ze ging onverstoorbaar door: …die zelf jaren lang luiers en plastic broekjes heeft gedragen een vriendje dit durft aan te doen. Hoe durf je?

Mijn vader keek me kwaad aan toen ik niet snel genoeg antwoorde en brulde: Kom geef je moeder een antwoord, anders heb je ook altijd je antwoord klaar.

Ik wist niet wat ik moest zeggen, voor het eerst sinds het incident voelde ik mij oprecht beschaamd voor wat ik gedaan had. Stamelend mompelde ik: Sorry!

De vader van Andy zei dat hij het hele verhaal walgelijk vond en dat ik duidelijk de bende leider was die alles had aangezwengeld. Maar mijn zoon gaat zeker niet vrijuit, hij zal zwaar gestraft worden, allereerst krijgt hij huisarrest voor de komende maand, en verder zullen we nog wel zien hoe wij hem zullen straffen. Ook de vader van Karl bevestigde dat zijn zoon een maand lang het huis niet mocht verlaten, behalve om naar school te gaan en om boodschappen te doen. Ook zal hij een nette excuus brief aan Rob en zijn ouders schrijven waarin hij zich verontschuldigd voor zijn walgelijke gedrag. Natuurlijk biedt hij ook nu zijn excuses persoonlijk aan.

Andy en Karl boden beiden hun excuses aan/

Nou zoon, is het niet duidelijk wat je moet doen? Bied je excuses aan, NU!

Ik weet niet wat ik precies gezegd heb, maar ik voelde me echt rot door wat ik Rob had aangedaan. Wel herinner ik me dat ik tijdens het excuus heb gehuild. Toen ik Rob direct aan keek leek het er op dat hij medelijden met me had. Door die houding raakte ik in de war, hoorde hij me niet dood te wensen of zo?

Het was stil in de auto, tijdens de reis terug naar huis. Zachtjes snikte ik op de achterbank. Het waren eerlijke tranen van schaamte. Ik schaamde me voor wat ik Rob had aangedaan. Ik schaamde me dat ik een vriend zo beroerd had behandeld.

Thuisgekomen werd ik naar mijn kamer gestuurd waar ik moest wachten terwijl mijn ouders zouden bepalen welke straf ik verdiende.

In mijn kamer hoorde ik de telefoon gaan, mijn moeder sprak met mevrouw zomers. Daarna spraken mijn vader en moeder voor drie kwartier met elkaar, terwijl ik in mijn kamer ijsbeerde.

Eindelijk kwamen mijn ouders mijn kamer binnen en gingen op mijn bed zitten en gebaarde dat ik tussen hen in plaats moest nemen.

Mark ik kan je niet vertellen hoe teleurgesteld ik in je ben! Je hebt een gehandicapte jongen gekleineerd, beledigd en gemeen behandeld. Zie je zelf niet in hoe erg dit was?

Ik begon weer te huilen, uit angst en schaamte. Mijn vader voelde waarschijnlijk aan dat het geen krokodillen tranen waren, want hij zei niets over mijn kinderachtig gedrag.

Luister, je moeder en ik maken ons al enige tijd zorgen over je gedrag. We krijgen berichten van school dat je erg onbeleefd bent tegen leerkrachten. Je gedraagt je als een kleine dictator, zowel onder je vrienden als hier thuis tegen ons. Je probeert iedereen om je heen te manipuleren in de hoop dat ze voor je in het gelid springen. Hoe we je ook straften of hoe we ook dreigden, je veranderde niet. Vanaf vandaag zullen we echter van dit nare gedrag van jou verschoond blijven.

Ik knikte als teken dat ik het begrepen had, niet wetend dat zijn laatste woorden een dubbele betekenis hadden.

Ik hoop dat je echt zult veranderen jongen, maar dat veranderd je straf niet. Je moeder zal je exact vertellen wat jou straf inhoud.

Mijn moeder keek mij met een treurig gezicht aan. Je hebt Rob op een vreselijke manier gekwetst. Ik sprak net met zijn moeder en zij gaat akkoord met de straf die we je nu gaan geven, luister goed.

Allereerst zal je al onze vragen netjes beantwoorden, geen dwaas knikje of zo meer van jou, alleen nog maar ja, mam, of nee pap! Is dat begrepen?

Automatisch knikte ik als teken dat ik het begrepen had. Mijn vader sprong uit zijn vel en ik kreeg een stevige draai om mijn oren, ik hoorde de klokken in Keulen luiden!

Ja, mam en pap, ik begrijp het, zei ik luid en duidelijk.

Dat is beter zei mijn moeder. Verder zal jij het komende jaar, net zo als Rob, een luier en plastic broek dragen, niet alleen ’s nachts, maar ook overdag.

Ik was met stomheid geslagen. Alle straffen die ik tijdens het wachten bedacht had waren 100 keer minder erg dan deze straf!

En alleen je vader of ik verschonen je hier, is dat begrepen?

Ja mam! Maar wie zal mij op school verschonen als dat nodig is? Stilletjes hoopte ik dat ik op school geen luiers hoefde te dragen, of dat ik daar gewoon naar de WC mocht.

Rob laat zich door de zuster van de kleuter school verschonen als hij nat is, dus daar kan jij je ook melden, we zullen je maandag naar school brengen en het een en ander aan de zuster uitleggen.

Zo nu de regels duidelijk zijn zullen we je straf maar meteen beginnen niet waar?

Terwijl mijn ouders opstonden duwde mijn vader mij plat op bed en begon mijn broek uit te trekken. Daar lag ik in mijn witte onderbroek op bed. Mijn moeder pakte een extra grote luier uit een tas die ze bij zich had toen ze mijn kamer binnen kwam.

Die had ik besteld bij je tante in Engeland, vlak voor je ’s nachts zindelijk werd, gelukkig heb ik ze niet weggegooid, nietwaar?

Ik kon niet echt zeggen dat ik dat een geluk vond.

Terwijl mijn onderbroek door mijn vader werd verwijderd, vouwde mijn moeder de dikke luier en legde die onder mijn billen. Er werd een beetje baby poeder over mijn edele delen gestrooid en de luier werd omgespeld. Daarna volgde een grote plastic broek, die de luier helemaal bedekte.

Terwijl mijn vader een stuk papier en een pen op mijn bureau legde zei hij dat het tijd was om een excuusbrief aan Rob, zijn ouders en aan Andy en Karl te schrijven. Met trillende vingers begon ik aan deze moeilijke taak.

Als een brief klaar is kom je naar beneden en dan controleren wij hem. Zei mijn vader toen hij mijn kamer verliet.

Een half uur later en vier versies verder ging ik met de eerste brief, gericht aan Rob, naar beneden. Het kraken van mijn plastic broek had een vreemde kalmerende uitwerking op me.

De brief werd direct goedgekeurd en de volgende versies voor Rob’s ouders, Andy en Karl gingen veel sneller. Terwijl ik voor de derde keer de trap af liep voelde hoe de druk in mijn blaas groeide. Ik wist dat het niet lang zou duren voordat ik moest plassen. Benauwd vroeg ik mijn moeder of ik alstublieft naar de WC mocht, maar mijn ouders wilde er niets van weten. Je straf is begonnen, hoe eerder je gewend bent om in je broek te plassen hoe beter!

Toen ik naar boven liep om de laatste brief te schrijven liep mijn blaas over en werd mijn luier nat. Vreemd genoeg kreeg ik een erectie in mijn natte luier. Die verdomde pubertijd ook!

Nadat de brieven goedgekeurd waren werd ik naar bed gestuurd. Mijn vader kwam mee naar boven omdat zijn geur alarm was afgegaan, door de toestand van mijn broek. Blozend van schaamte liet ik mijn vader mij verschonen. En toen ik met een droge luier om in bed lag zei mijn vader tegen mij: Morgen ochtend mag je op het toilet je ontlasten, volgens mij is dat je normale routine. Daarna ga je onder de douche en krijg je een schone luier om.

Ik had niet door dat ik zo moe was en ik viel direct in slaap.

 

[beddenplasser]

Natteluier70, je hebt hoofdstuk 2 opnieuw gepost. Moet dit niet hoofdstuk 3 zijn, of was je vergeten dat je het tweede hoofdstuk al eerder hebt gepost ?

 

[Bedplasser91]

Ik vind het een leuk verhaal en ben benieuwd naar het vervolg! (Maar idd graag deel 3 )

 

[Skyris]

Goede stuk

 

[daiperke1]

Wat een leuk verhaal, hopelijk word het nog beter .

 

[natteluier70]

OEPS! Ik heb mijn fout hersteld, het is nu hoofdstuk drie geworden...

 

[NJ.abdl]

leuk vervolg!

 

[natteluier70]

Hoofdstuk vier

De volgende ochtend werd ik wakker doordat mijn blaas meldde dat hij graag geleegd wilde worden. Automatisch stond ik op. Terwijl ik stond voelde ik mijn luier tussen mijn benen en kwam de hele geschiedenis van de vorige avond weer terug. Zonder lang te aarzelen plaste ik in mijn luier. De warme urine verspreidde zich snel in de dikke lagen tussen mijn benen. Plotseling herinnerde ik me hoe ik, toen ik nog in mijn bed plaste, vaak ’s morgens nog een plas in mijn al natte nacht luier deed. Ik vond dat altijd een fijn gevoel, dat ik met niemand kon delen.

In mijn natte luier liep ik naar beneden en pakte een boek en begon te lezen. Een half uurtje later kwamen mijn ouders naar beneden en maakte het ontbijt klaar. In mijn natte luier nam ik plaats aan de tafel en begon te eten.

Er zijn nog een paar dingen die je moet weten, sprak mijn moeder terwijl ik een plak kaas op mijn boterham legde. Als wij ontdekken dat je op de WC plast, of als wij ontdekken dat je je zelf verschoont, dan komt er een maand bij je straf bij. Ook als jij ons tegenspreekt wordt de straf met dertig dagen verlengd.

Maar dat is niet eerlijk! Sprak ik kwaad.

OK dat is je eerste maand! Verbaasd keek ik mijn moeder aan. Zo had ik haar nog nooit gezien.

Je gaat zo naar de WC en daarna douche je je. Wij zullen je een schone luier om doen en dan begin je met de taken die we voor je hebben bedacht.

Terwijl ze dat zei schoof ze een papiertje in mijn richting met mijn zaterdagse taken. Ik keek wat mij te doen stond. De achtertuin onkruid vrij maken, dat was geen probleem, de ramen van de beneden verdieping lappen, aai dat was een rot klus, waarbij je op een ladder stond, in het zicht van iedereen die voorbij kwam. Zouden ze mijn dikke luier onder mijn broek zien? Dacht ik zenuwachtig.
Als laatste taak moest ik met mijn moeder naar de bakker, slager en groenteman om de weekend boodschappen te doen.

Na het ontbijt deed mijn vader mijn luier uit en stuurde me naar de WC. Toen ik mijn eerste taak met succes had beëindigd liep ik half naakt naar de douche en liet het warme water over mijn lichaam stromen. Veel te snel riep mijn vader dat hij geen eeuwigheid wilde wachten en ik deed de douche uit en met een handdoek om mijn middel liep ik terug naar mijn kamer waar mijn vader met een schone luier op mijn bed op mij wachtte.

Snel werd de luier en plastic broek omgedaan en kon ik mijn broek aantrekken. Of beter gezegd, ik kon PROBEREN mijn broek aan te trekken, want hoe ik ook mijn best deed, het lukte mij niet om mijn broek over de dikke luier te krijgen.

Gefrustreerd liep ik naar beneden en toonde mij ouders mijn probleem.

Ik haal vandaag wel dag luiers voor je bij de drogist. Stelde mijn moeder mij gerust. Begin maar aan je taken, ik ben zo wel terug.

Uiteraard begon ik in de achter tuin, waar niemand mij kon zien. Anderhalf uur lang liep ik met mijn luier en plastic broek in het volle zicht door de tuin en verwijderde ik ieder sprietje onkruid dat ik kon vinden.

Toen ik klaar was liep ik naar binnen en nam een groot glas Ranja met een paar ijsklontjes en dronk het langzaam leeg. Terwijl ik de koude drank dronk kwam mijn moeder terug van de drogist, met een trieste mededeling. Alle dag luiers voor jongens van mijn leeftijd waren uitverkocht en hij zou pas donderdag een nieuwe zending binnen krijgen.

Verschikt keek ik mijn ouders aan. In mijn plastic broek kan ik niet in de voortuin werken en kan ik zeker niet mee gaan om boodschappen te doen. Iedereen kan dan zien dat ik een luier draag! Kwaad keek mijnheer de Bruijn zijn zoon aan! Jij kon die arme Rob in een luier en plasticbroek bijna twee kilometer naar huis laten lopen en jij maakt je zorgen over die paar mensen die je op een vroege zaterdag morgen in je luier zien? Je moest je schamen!

Maar pa, je begrijpt het niet!

Ik begrijp het donders goed! Jij wilt een extra maand in luiers rond lopen, wel dat is je dan nu gelukt, hier is de tweede maand voor jou!

Hoe dom kon ik toch zijn? Ik wist dat ik verslagen was en hield mij mond. Terwijl ik de ramen in de voortuin waste kwamen een paar vrienden van school aangelopen, ik zag ze niet omdat ik te geconcentreerd een vuile vlek probeerde te verwijderen.

Laten we Mark vragen mee te doen met voetballen in het park hoorde ik plotseling iemand zeggen. Ik deed alsof ik onzichtbaar was op de trap, maar helaas belemmerde mijn goed gebouwde postuur mij om achter de zeemleren lap te verbergen.
Oh kijk, fluisterde een van de jongens. Hij draagt een luier! Zou hij straf hebben? Laten we hem maar niet vragen wat er aan de hand is, kom we gaan.

Enig sinds opgelucht ging ik verder met mijn werk. Ik hoorde de jongens giechelend weg lopen. Toen ik klaar was en een nieuw glas limonade achter mijn kiezen had. Ging ik aan de hand van mijn moeder de boodschappen doen. Terwijl ik daar zo liep, met mijn luier en baby broek duidelijk zichtbaar om mijn billen, liep een moeder met een knul van een jaar of vier, misschien vijfvoorbij, zij zag ons en ik hoorde haar duidelijk tegen haar zoon zeggen: Zie je wel dat er ook luiers voor grote kinderen zijn, als je niet snel ophoud met bedplassen krijg je ook zulke luiers om.

De jongen wist niet hoe snel hij moest zeggen dat hij snel droog zou zijn en dat hij beter zijn best zou doen!

Ik weet niet wie zich meer schaamde, het jongetje of ik!

Een andere jongen, van een jaar of acht schat ik, riep luid en duidelijk: Kijk mm, die jongen loopt in een natte luier!
Ik keek naar mijn plastic broek en inderdaad was de toestand van mijn luier duidelijk zichtbaar. Ik voelde hoe mijn hoofd scharlaken kleurde en wist niet hoe snel ik moest wegkijken van die vreselijke flapuit!

Mijn moeder antwoorde vrolijk dat ik voor een lange tijd luiers zou dragen, voor straf! De jongen lachtte, terwijl zijn moeder zich voor het gedrag van haar zoon excuseerde.

Thuisgekomen kreeg ik een schone luier om en hadden we lunch. Mijn vader vertelde dat we direct na het eten de excuus brieven zouden bezorgen.

In mijn luier en plastic broek? Vroeg ik geschrokken.

Mijn vader veinsde dat hij geen beter manier wist, of ik moest liever naakt over straat gaan! Mijn protest kwam me op een extra maand luiers te staan. Hoe stom kan je zijn, ik had inmiddels drie extra maanden straf! Als ik zo door ging zou ik nog luiers dragen als ik het huis uit zou gaan!

De eerste brief zou ik bij Rob en zijn ouders brengen. Zenuwachtig liep ik in mijn luier en plastic broek naar de auto van mijn vader en stapte in. Gelukkig was er niemand in de straat om mijn geluierde staat te kunnen observeren.

Mijn vader parkeerde de auto bijna een blok voorbij het huis van de familie Zomers. Ik denk dat hij het expres deed, er waren genoeg plaatsen waar hij zijn auto kon plaatsen! Ik keek zenuwachtig in het rond of ik mensen zag. “Jij stapt nu direct uit, of je krijgt een extra maand!” De toon vertelde me dat het menens was en ik stapte snel uit, ik ben niet dom weet je?

We liepen naar de voordeur van Rob’s huis en mijn vader belde aan. Toen ik de bel hoorde deed ik het van schik in mijn broek. Goed dat ik een luier om had. De deur ging open en mevrouw Zomers keek mij streng aan.

Rob is in de woonkamer en wacht al op je bezoek. Waar is een diepe kuil waar ik in weg kon zakken, als je hem nodig hebt? Langzaam liep ik door de gang en deed de kamer deur open. Rob zat inderdaad in de kamer, het was duidelijk dat hij onder zijn korte broek ook een dikke luier droeg. Hij keek mij aan en glimlachte.

Die luierstraf was mijn idee, zei hij. Het leek me wel goed als je zou voelen wat ik voel als ik in die luiers naar school ga! Ik ben altijd bang dat iemand mijn geheim zal ontdekken.

Ik keek naar de punt van mijn schoenen en zag de natte toestand van mijn katoenen bescherming. Ik heb een brief geschreven waarin ik mijn excuus aan jou aanbied. Zei ik zachtjes. En ik wil je nogmaals mijn excuses aanbieden voor wat ik gisteren gedaan heb, dat was gemeen en ik had het nooit mogen doen.

Rob zei nors: Dank je, mag ik nu naar mijn kamer, ik wil niet met deze pestkop in een kamer zitten! Toen zijn vader met een knikje aangaf dat hij kon gaan verdween Rob uit de kamer.

Het was vreemd, ik meende echt wat ik zei toen ik mijn excuses aanbood en om een of andere reden voelde ik mij er goed bij.

Toen ik mijn tweede brief aan de ouders van Rob aanbood zei zijn vader: Ik heb moeite om je excuus te aanvaarden, jij hebt niet gezien hoe Rob gisteren middag huilend binnen kwam. Hij was niet eens boos dat iedereen zijn luier en plastic broek kon zien. Hij kwam huilend binnen en alles wat hij kon zeggen was: Ik dacht dat hij mijn vriend was! Ik dacht dat hij mijn vriend was!

Na deze bekentenis voelde ik mij nog rotter. Blijkbaar had mevrouw Zomers dat door en zei dat het wel goed was zo.

Nu volgde de brief aan Karl. Eindelijk was het lot mij gunstig gestemd, Andy was bij hem en ze zaten beide op de bank, met een glas limonade. Stotterend zei ik mijn excuus, ik had ze nooit voor mij karretje mogen spannen en ze nooit mogen gebruiken om een andere jongen voor schut te zetten.

Karl zei bitter dat hij een maand huisarrest had en dat hij, als hij ooit nog een jongen zou pesten als hij nu gedaan had, voor de rest van zijn schooltijd een luier moest dragen. Andy liet zijn broek een beetje zakken. Ik moet een luier en plastic broek van mijn broertje dragen voor twee hele weken, ook naar school, om te weten wat het is om in je broek te plassen.

Ik zei dat dat nog maar een lichte straf was en dat ik al voor 15 maanden in mijn broek moest plassen. De twee jongens werden stil en Kar zei, dat het mijn wel verdiende loon was, ik zag een grijns op zijn gezicht die snel verdween toen zijn moeder hem streng aan keek en dreigde dat hij ook een luier kon dragen!

Hoe dom kan zo’n knul zijn, iedere puber weet toch dat je nooit moet lachen om het noodlot van een ander als je moeder er bij is?

Ik verliet het huis. Thuisgekomen vroeg ik mijn vader of hij mij wilde verschonen. Mijn natte luier begon me te irriteren.

Die avond kreeg ik de schik van mijn leven, toen mijn vader zei: Doe je jas aan, we gaan naar Tong Au!

Tong Au was de plaatselijke Chinees waar iedereen uit de buurt uit eten ging op een zaterdag avond. Wij aten er vaak als mijn moeder geen zin had om te koken.

Ik kan zo toch niet naar een restaurant gaan? Probeerde ik voorzichtig, maar mijn vader vond dat mijn moeder niet gestraft hoefde te worden omdat ik een luier moest dragen.

In het restaurant was het druk, we moesten aan de baar tien minuten wachten tot er een tafeltje vrij kwam. De serveerster zag mijn plastic broek en glimlachte zoals alleen een Chinees dat kan doen en zei vriendelijk dat er wel vaker kinderen kwamen die in hun broek plasten en dat er in het dames toilet speciale verschoon tafel was voor grote kinderen.

Ik voelde hoe alle kleur uit mijn hoofd weg liep. Lijk bleek nam ik plaats aan de tafel die ons werd aangeboden. Ik weet niet meer wat ik die avond gegeten heb. Alles wat ik me kan herinneren is dat ik het gevoel had dat iedereen mij aankeek.

Ik heb me die avond inslaap gehuild.

 

[Joopluier]

Wat een irritant lettertype om een verhaal te lezen

Jammer dat je niet gewoon vroeg om het lettertype te veranderen.