Nog niet klaar Wees Voorzichtig met Wat Je Wenst

Hoe goed is dit verhaal?

  • 1

    Stemmen: 0 0,0%
  • 2

    Stemmen: 0 0,0%
  • 3

    Stemmen: 0 0,0%
  • 4

    Stemmen: 0 0,0%
  • 5

    Stemmen: 0 0,0%
  • 6

    Stemmen: 0 0,0%
  • 7

    Stemmen: 0 0,0%
  • 8

    Stemmen: 0 0,0%
  • 9

    Stemmen: 0 0,0%
  • 10

    Stemmen: 0 0,0%

  • Totaal stemmers
    0

Avery Fox

Flexible fox
Hey allemaal mijn naam is Avery en ik ben inmiddels denk ik al bijna een decenia lid van dit forum 2015 geloof ik.


Na al die Jaren genieten van de verhalen hier
lijkt het me leuk om een van mijn huidige avonturen met julie te delen.

Met één kleine disclaimer het origineel is in het Engels geschreven en bedraagt in totaal al bijna 50k

Dit kost heel veel tijd om te vertalen dus gebruik ik op het moment ai voor de vertaalslag ook al is dat niet helemaal hoe ik het zou willen
Dus feedback zou welkom zijn.

Without further a do enjoy the story and thanks to selena fox for helping me put this together.

Xoxo Avery Fox :3


(Added note on a later date
In the comment section i saw some confusion about if i am the owner of the story or merely translater
It is in fact my own story :) wich is normally written in english)

Hoofstuk 1 de brief​

"Zoe kon niet opletten op wat er in haar omgeving gebeurde, hoe hard ze ook probeerde. De week was redelijk goed verlopen, ze slaagde erin haar lessen te volgen, was er zeker van dat ze haar examen in haar klas Referentie- en Informatiediensten had gehaald, was de avond ervoor uit geweest met haar vrienden, maar met het weekend snel naderend, was Zoe een bundel zenuwen. Ze had geen idee wat haar bezielde om haar ouders een brief achter te laten voordat ze terug naar school ging. Misschien was het de gedachte aan de komende feestdagen of het feit dat ze gewoon echt behoefte had om dingen op te schrijven, maar het bekennen aan haar ouders dat ze graag volwassen luiers droeg als een copingmechanisme voor angst in een brief, voelde plotseling als een verschrikkelijk idee. Misschien hadden ze de brief niet eens gevonden. Er werd immers niets gezegd, dus misschien was alles in orde."

"De eerste persoon die merkte dat er iets aan de hand was, was haar kamergenoot Angelina, die haar een paar dagen eerder al intens had aangestaard. Het was niet alsof Zoe de hele tijd aan de brief dacht, maar als ze niet goed genoeg werd afgeleid, was het het enige waar ze aan kon denken.

"Wat is er met je aan de hand?" vroeg Angelina, terwijl ze op Zoe's bed sprong en huiverde bij het doffe protest dat het maakte bij haar plotselinge gewicht.

"Niets," antwoordde Zoe met een zucht.

"Oh, alsjeblieft," zei Angelina. "Je staart al uren naar je computerscherm en hebt niet eens één keer gescrold." Ze leunde over de bovenkant van Zoe's laptop. "En je kijkt niet eens naar een film, dus... wat is er aan de hand?"

Zoe kon alleen maar haar hoofd schudden als reactie, wat een zware, licht gefrustreerde zucht van Angelina uitlokte. "Prima," zei Angelina, Zoe's laptop met een scherp geluid sluitend. "Dan gaan we uit. Ik stuur de anderen een bericht." Hoewel het laatste waar Zoe zin in had, uitgaan was, ging ze met tegenzin mee. Ze was opgelucht dat niemand van hen vragen stelde over het lichte waggelen dat ze kreeg van de luier waarvoor ze gekozen had om te dragen. Wie wist dat een simpele uitdaging tijdens een spelletje doen, durven of de waarheid op een feestje tot dit zou leiden?

Aan het einde van de les keek Zoe met een lichte frons op haar telefoon. Na de hele week niet veel van haar ouders te hebben gehoord, was de enige melding van haar vader die ze kreeg om veilig naar huis te gaan, genoeg om haar op scherp te zetten. Wat dachten haar ouders?

De terugreis voelde langer dan normaal. Het geratel van de treinwielen tegen de rails leek net zo chaotisch als Zoe's gedachten. Het landschap vervaagde net zoals haar racende gedachten. Hoe dichter ze bij huis kwam, hoe meer angst en stres zich in Zoe's lijf nestelde en ze voelde zich bijna stijf van de anticipatie van wat er mogelijk zou kunnen komen. Terwijl het vertrouwde landschap van haar geboorteplaats in zicht kwam, voelde Zoe zichzelf huiveren bij de gedachte zelfs maar haar huis binnen te gaan.

Langzaam maakten de bomen en de rollende velden van landelijk Amerika plaats voor de huizen waar Zoe mee was opgegroeid. Terwijl de trein de buitenwijken van Zoe's geboorteplaats binnenreed, kwam de lange reis bijna ten einde, en Zoe kon het niet helpen maar een diepe zucht slaken. Het betekende dat ze nog ongeveer 10 minuten had voordat haar trein het station zou binnenrijden en ze voelde zichzelf aan de rand van paniek, een plek waar ze niet kon zeggen dat ze onbekend mee was.

Zoe voelde de vertrouwde golven van angst door haar lichaam stromen. Hoezeer ze het niet wilde, ze kon het niet helpen dat ze een beetje gefrustreerd raakte door zichzelf. Het voelde alsof haar brein had besloten om volledig de jaren van therapie die ze had gehad, samen met de grondingstechnieken die ze had geleerd te vergeten .
Ze was al een lange tijd gediagnosticeerd met een angststoornis. eigenlijk zolang als ze zich kon herinneren. Tussen haar therapie en de technieken die ze had geleerd, had ze grotendeels een ritme gevonden dat voor haar werkte.

Ze voelde alsof ze goed werk had geleverd om haar angsten grotendeels onder controle te houden. Naar haar bescheiden mening, zelfs met alle veranderingen van het universiteitsleven, had ze er uitstekend grip op gehouden. De dingen die ze had geleerd hielpen om de meeste van haar angsten de meeste tijd onder controle te houden, maar helaas was vandaag niet een van die dagen. Vandaag was anders.

Terwijl de trein langzamer begon te rijden en het station binnenreed, voelde Zoe de hamburger die ze eerder had gegeten zwaar op haar maag liggen. Ze voelde hoe haar maag zich in nog pijnlijkere knopen draaide haar inhoud ronddraaiend alsof ze een ketel was en een heks aan een borrelende brouwsel werkte. Zoe voelde het begin van de hoestbuien die ze vaak kreeg als ze angstig was en probeerde ze weg te duwen. Ze wist dat als ze eenmaal begon, het niet goed zou aflopen voor haar. Het zou niet de eerste keer zijn dat alles in haar maaginhoud besloot terug omhoog te komen vanwege de stress

Met een geknars van de remmen kwam de trein schokkend tot stilstand en stond Zoe op van haar stoel om uit te stappen met de grote menigte die zich bij de deuren verzamelde. Het zou niet lang duren voordat ze thuis zou aankomen. Zoe probeerde heel hard haar kleine hoestjes te stoppen die bijna onmogelijk leken weg te gaan zodra ze begonnen, terwijl ze uitstapte. Het was druk op het perron en in een roes baande Zoe zich een weg door de enorme menigte mensen met haar weekendtas in haar hand.

Hoezeer Zoe ook probeerde rationeel te zijn en na te denken over wat haar te wachten stond, niets leek haar beter te laten voelen. Haar ouders moesten haar brief toch hebben gelezen. Ze had het immers op een plek gelegd waarvan ze wist dat ze het zouden vinden. Maar wat als ze het haatten? Wat als ze haar haatten? Terwijl haar kenmerkende kleine hoestjes in intensiteit toenamen , rende Zoe zo snel mogelijk het treinstation uit. Ze ging recht op de dichtstbijzijnde struiken af,


Een slok nemend uit haar waterfles om de smaak uit haar mond te spoelen, als in een waas liep Zoe naar het busstation. Het was bijna alsof ze van bovenaf naar zichzelf keek, dacht ze, terwijl haar gedachten afdwaalden en de zorgen over het feit dat ze snel thuis zou zijn haar overnamen.

In feite leek het alsof er helemaal geen tijd was verstreken voordat Zoe zich weer thuis bevond. Ze was zo opgeslokt en verdwaald in haar gedachten dat haar lichaam leek te haperen en op de automatische piloot te zijn overgegaan. En van het ene op het andere moment stond ze voor de deur van haar ouders in de buitenwijken van Topeka, Kansas.

Zoe knipperde een paar keer met haar ogen, omdat ze niet helemaal zeker wist hoe ze daar terecht was gekomen. Ze herinnerde zich vaag dat ze in de bus was gestapt, maar alles was Wazig . Voordat Zoe haar tas kon doorzoeken naar haar sleutels, ging de deur open en schoten Zoe's ogen omhoog om de blik te ontmoeten van wie het ook waagde haar laatste momenten van rust te verstoren.

"Hee, Zoe! Je bent er," zei Zoe's moeder met een warme glimlach. Ze opende de deur wijd en wenkte Zoe naar binnen te komen, waarna ze de deur achter haar sloot. "Je bent precies op tijd thuis voor het avondeten. Leg je spullen aan de kant. en je handen wassen en schuif dan aan in de eetkamer."

Zoe staarde verdwaasd naar de rug van haar moeder terwijl ze verdween in de eetkamer waar de sterke geuren van het avondeten haar tegemoet kwamen. Het was allemaal heel vreemd, dacht Zoe. Ze verwachtte een volledig andere reactie van haar moeder - een spanning die tastbaar en overduidelijk zou zijn. Maar in plaats daarvan deed haar moeder alsof er niets anders was en alsof ze niet de moeilijkste brief van haar leven had geschreven. Zoe begreep het niet.

Het avondeten verliep grotendeels hetzelfde als altijd , de sfeer nog steeds zoals gewoonlijk. Zoe kon nauwelijks eten van de stress terwijl zoals altijd de gesprekken om haar heen stroomden. Ze slaagde erin om een snelle samenvatting te geven van hoe haar week was geweest, maar veel ervan kwam eruit in onhandig gestotter en verwarde gedachten. Het was een duidelijk teken dat haar stress op een hoogtepunt was, en haar ouders wisselden een veelzeggende blik uit maar zeiden geen woord.

Iedereen thuis wist dat het moment waarop haar gedachten en woorden niet duidelijk overkwamen, betekende dat ze hoog in haar stress zat. Zoe kon voelen dat Zara, haar jongere zus, haar vragend aanstaarde, maar vroeg niet wat er aan de hand was. Zoe had een haat-liefdeverhouding met haar jongere zus. Het was niet altijd gemakkelijk om met haar om te gaan, de leeftijdsverschillen tussen hen beiden leken op de een of andere manier als een enorme berg op de leeftijden van respectievelijk 19 en 14, en was het genoeg om af en toe een kleine kloof tussen hen te drijven. Het was niet alsof dingen nog steeds waren zoals toen ze beiden onder de 12 waren. Het worden van tieners had alles veranderd.

Maar de regel thuis was dat Zoe's angsten niet werden besproken tijdens het diner, dus Zara durfde niet te vragen wat er aan de hand was. Zoe kon niet zeggen dat ze de regel haatte en was er vooral dankbaar voor die avond. Tenminste, betekende het dat ze geen excuus hoefde te verzinnen waarom ze het zo moeilijk had.

Na het eten schraapte Zoe's moeder haar keel, gaf Zara een strakke glimlach. "Zara, als je het niet erg vindt, moeten je vader en ik even met Zoe praten. We zouden het waarderen als je naar je kamer ging," zei ze liefelijk, maar met een toon die impliceerde dat het geen vraag was. "En kom alsjeblieft niet terug naar beneden totdat we zeggen dat het mag, okay?"

"Okay," zei Zara, langzaam opstaand van de tafel. Toen ze langs haar ouders was, keek ze terug naar Zoe met een andere blik en vroeg in stilte, "Wat heb je gedaan?" Zoe schudde alleen haar hoofd als reactie, hield haar hoofd laag terwijl haar ouders opstonden en begonnen naar de woonkamer te lopen.

"Zoe? Kom " zei hun moeder. "Er is iets waar we over moeten praten. ."

Zara bleef even staan waar ze stond, een blik van stille vreugde verscheen op haar gezicht terwijl de kleur uit Zoe's gezicht verdween. Ze gaf niks om het feit dat Zoe het gevoel had dat haar longen in een ijzeren bankschroef werden fijngedrukt en dat er een olifant op haar borst zat waardoor ademhalen moeilijk was. Het enige wat Zoe wist was dat de tijd waar ze zo tegenop zag was aangebroken en ze voelde de hete tranen brandden in de hoeken van haar ogen

Ze was hier niet klaar voor

"Zara, ga naar boven!" riep Zoe's moeder, haar stem iets scherper. "En Zoe, kom hier."

Maar Zoe kon niet bewegen. Het was alsof ze was vergeten hoe ze haar brein moest sturen, dat zo van streek was dat ze haar ledematen niet kon bewegen. Het enige wat Zoe kon doen was zich concentreren op de zachte snikjes die ontsnapten uit haar lippen, gevolgd door haar hoestbuien terwijl ze langzaam begon te hyperventileren.

Ze voelde duidelijk hoe haar vaders sterke armen zich om haar heen sloten en haar bijna naar de bank droegen. Terwijl hete tranen langs haar wangen stroomden, ontmoette Zoe de bezorgde en geruststellende blik van haar moeder, die haar dicht tegen zich aan trok en zachte cirkels op haar rug wreef. Het was iets dat vroeger goed werkte toen Zoe nog een klein meisje was, en nu nog steeds. De combinatie van haar vaders kalmerende woorden, vermengd met het rustige, regelmatige kloppen van het hart van haar moeder en het zachtr wrijven over de rug brachten haar langzaam tot rust. Eerst kalmeerde Zoe's ademhaling en uiteindelijk droogden de tranen die uit haar ogen stroomden langzaam op.

"Gaat het wel, lieverd?" vroeg Zoe's vader, terwijl hij haar ietwat meer gefocuste blik ontmoette over de schouder van haar moeder. Hij bestudeerde haar gezicht nauwlettend en was opgelucht te zien dat de paniek met wilde ogen leek te zijn afgenomen.

"We zijn zo sorry, Zoe," vervolgde haar moeder voorzichtig. "Als we hadden geweten dat je zo gestrest was, hadden we gebeld of ge-sms't of iets dergelijks. We waarderen het echt dat je het ons verteld hebt ." Zoe's moeder trok zich voorzichtig terug, hield haar handen op Zoe's schouders om haar op armlengte te bekijken. "Maar ik moet ook toegeven dat we allebei verbaasd zijn En we zijn ook in de war door jouw onzekerheid. Dit komt niet zomaar uit de lucht vallen liefje ."

"Ja, het was niet bepaald iets wat we verwacht hadden," voegde Zoe's vader toe met een lichte grijns in zijn diepe bariton. Plotseling schoot Zoe's moeder overeind, starend naar iets bij de deuropening van de woonkamer.

"Zara!, als je niet binnen vijf seconden weer boven bent en daar blijft voor de rest van de avond totdat ik het zeg, dan zweer ik je dat je verjaardag nog heel lang op zich laten wachten."

Zoe keek haar moeder met grote ogen aan, maar schudde haar hoofd als antwoord. Ze zuchtte na een paar momenten voordat ze weer ging zitten.

"Sorry voordat , Zoe," zei haar moeder met een grimas.

"I-Ik wil niet dat ze er achter komt," stotterde Zoe, een duidelijk teken dat haar stress nog aanwezig was en niet was verdwenen.

"Ik begrijp het," antwoordde haar vader. "En we zullen het Zara niet vertellen. We beloven het. Maar waar komt dit vandaan, Zoe?"

"Het... het kalmeert me," gaf Zoe toe.

"Duidelijke zinnen, schat," herinnerde Zoe's moeder haar rustig . "Wat betekent dat?"

Diep ademhalend ging Zoe verder zonder haar aanhoudende gestotter. "Het begon allemaal met een stom spelletje Truth or Dare. Mijn studentenhuis had een feestje vlak voor de tentamens omdat we allemaal gestrest waren. We wilden gewoon iets leuks doen omdat het studeren verschrikkelijk was. Ik besefte niet hoe zwaar de lessen zouden zijn, dus toen ik hoorde dat er een feestje zou zijn, besloot ik te gaan. Er werd niet gedronken, dat beloof ik," voegde Zoe haastig aan toe. "Hoe dan ook, alles was prima. We luisterden gewoon naar muziek, maar toen stelde iemand voor om Truth or Dare te spelen."

"Ik was zelfs niet de eerste persoon die de opdracht kreeg, maar iemand dacht dat het grappig zou zijn om wat anderen proefpaketten van luiers te sturen, aangezien ze alleen om een adres en e-mail vroegen, dus het was als een grap. We vonden het allemaal grappig, en ik denk dat bijna iedereen ze op een gegeven moment ontving, sommigen meer dan anderen met alleen een briefje waarin hun naam was veranderd of iets dergelijks. Dus, toen het de beurt van Jeremy was om een opdracht te geven, vertelde hij aan Adriana om een van de luiers te dragen. Ik geloof dat ongeveer de helft van ons ze op een gegeven moment droeg, maar toen het weer mijn beurt was, daagde Laura me uit om één te gebruiken."

"Heb je dat gedaan?" onderbrak Zoe's moeder haar gealarmeerd, terwijl haar ogen zo groot werden als schoteltjes toen Zoe's gezicht vuurrood werd.

"Nee!" zei Zoe snel. "Niet voor de anderen."

"Dus heb je het later gedaan?"

"Niet meteen," gaf Zoe toe, terwijl haar gezicht nog onmogelijk veel roder werd. "Ik bewaarde degene van het feestje en begon hem gewoon aan te trekken om te dragen terwijl ik in mijn kamer was. Het, eh... het gaf me gewoon een gevoel van veiligheid omdat het zo comfortabel zat. Het voelde alsof het me bij elkaar hield als een knuffel bijna." Zoe haalde diep adem, met een huivering. Ze was nog steeds ontzettend gestrest door de hele situatie, ook al reageerden haar ouders niet zo negatief als ze vreesde.

"Ik weet niet waarom, maar ze geven me een gevoel van veiligheid en comfort," zei Zoe, terwijl ze haar armen strak om zichzelf heen sloeg, bijna alsof ze het punt wilde benadrukken. "Het helpt bij mijn paniekaanvallen en stress , maar het gaf ook heel veel stress. omdat het een geheim was. Ik voelde dat ik het aan iemand moest vertellen, en ik wist niet aan wie."

Zoe's moeder bestudeerde haar even voordat ze haar in een knuffel trok, zachtjes heen en weer wiegend terwijl ze dat deed. "We waarderen het zo veel dat je het ons vertelt. Mogen we vragen stellen, lieverd?" vroeg ze, achterover leunend zodat ze Zoe kon aankijken.

"Uhm, ik denk het wel," zei Zoe zachtjes.

"We proberen het alleen maar te begrijpen," zei Zoe's vader, zijn toon geruststellend. "Het is allemaal een beetje nieuw voor ons en we hebben veel nagedacht over je brief de afgelopen week. We wisten niet zeker hoe we ermee om wilden gaan, maar we begrepen gewoon - of begrijpen het nog steeds niet - wat dit allemaal voor jou betekent. Dus, dit is ons nu proberen om dat te doen."

"Dus laten we beginnen met de eenvoudige vragen eerst," onderbrak Zoe's moeder. "Hoe lang draag je ze al?"

Zoe moest even nadenken voordat ze antwoord gaf. "Een tijdje," gaf ze toe. "Bijna twee maanden nu, denk ik." Ze grimaste toen haar ouders grote ogen opzetten.

"Dus begon je echt met het dragen ervan na je tentamens?"

"Ja."

"Heb je ze ooit, eh... gedragen terwijl je hier thuis was?"

"Nee!" zei Zoe snel, haar hoofd krachtig schuddend en voelend hoe haar gezicht knalrood werd. "Nee, nooit. Ik was te bang dat jullie erachter zouden komen," gaf ze toe in een stem die nauwelijks luider was dan een zachte gefluister. "Het heeft aan me gevreten, ik heb me constant zorgen gemaakt. Vooral op school toen ik niet wilde dat mensen daar er achter zouden komen."

“Oh, schat,” zei Zoe's vader voorzichtig. "We vroegen ons af wat het was dat je al weken zo gespannen had. We waren bezorgd, maar je bent doordeweeks zo ver weg dat we niet echt de tijd konden vinden om je te vragen. We dachten dat het misschien gewoon stress was van je lessen, maar je leek nooit echt iets te zeggen over eventuele problemen daar."

Er werden nog een paar vragen gesteld - wist iemand anders ervan, vermoedde iemand anders het, wilde ze het aan andere mensen vertellen - maar Zoe werd steeds vermoeider met de minuut. Het was normaal dat haar angst haar ongelooflijk moe maakte en de toevoeging van de paniekaanval zorgde er meestal voor dat ze compleet uitgeput raakte. Vanavond was daarin niet anders.

Zoe was halverwege met uitleggen dat het dragen van luiers haar echt een gevoel van comfort gaf, een gevoel van niet de controle hebben maar toch in staat zijn om die te behouden, toen ze langzaam wegzakte met haar hoofd rustend tegen de borst van haar moeder.

haar ouders in slaagden ze erin Zoe zo neer te leggen zodat ze op de bank lag met haar hoofd rustend in de schoot van haar moeder en haar benen en voeten over die van haar vader, net zoals ze vroeger deden toen ze veel kleiner was. Ze keken elkaar even aan, nog steeds volledig in de war door de hele situatie, maar toch begonnen ze ook langzaam meer te begrijpen.
", Zack, wat gaan we hiermee doen?" vroeg Amelia, Zoe's moeder.

"We zullen haar natuurlijk steunen," antwoordde Zack met een lichte schouderophaling terwijl hij voorzichtig over Zoe's benen wreef. "Als ze gelukkig is met het dragen van luiers, dan laten we haar gewoon luiers dragen. Het doet niemand kwaad en het is niet alsof ze thuiskwam en zei dat ze cocaïne gebruikt. Ik begrijp alleen niet wat Zoe bedoelt met die controle?"

"Ik denk dat dat iets is wat we moeten uitzoeken," zuchtte Amelia terwijl ze Zoe's haar terugstreek van haar gezicht. "En we moeten ook bedenken wat we precies aan Zara vertellen. Maar ik heb wel een idee. De feestdagen zijn over een paar weken, dus we kunnen Zo terug in luiers doen en we zullen het voor haar bepalen denk ik en dan zien we wel hoe het gaat. We houden het vol tijdens de vakantie, en daarna praten we er met haar over en zien hoe ze zich voelt. Dingen kunnen veranderen en misschien vindt ze het dan niet meer zo fijn, maar we beginnen gewoon vanaf nul."

Zack dacht er even over na voordat hij knikte. "Ik denk dat dat een goed idee is," antwoordde hij. "Maar we zullen het morgen met Zo bespreken voordat we iets beslissen." Hij zuchtte en keek naar beneden naar Zoe. "Voor nu denk ik dat we haar in ieder geval naar boven moeten brengen en in haar bed moeten leggen. Ik denk niet dat ze hier beneden erg comfortabel zal zijn."

Met wat zeer voorzichtige manoeuvres slaagde Zack erin Zoe in zijn armen te nemen en liep hij naar boven om haar naar bed te brengen.

Amelia bleef achter op de bank, diep in gedachten verzonken. Ze had niet verwacht dat de dingen zo drastisch en zo plotseling zouden veranderen, maar ze dacht dat ze wist wat ze moest doen.
 
Laatst bewerkt:

Avery Fox

Flexible fox
hey allemaal
dan toch een tweede hoofstuk Avery is niet een groot fan van vertalen maar het is weer soort van geslaagd. Het laatste stukje is zelfs met de hand vertaald ongeveer van het moment dat ze een pull up aantrekt (spoilers)

laat me weten wat je er van vind

xoxo Avery fox

ps if someone loves this enough to try their hand at helping me translate feel the free'est of free to contact me





hoofstuk 2 meer vragen dan antwoorden


De dag na haar bekentenis daalde Zoe langzaam de trap af voor de lunch, ze had veel langer had geslapen dan normaal. De stress had haar uitgeput, zeker met haar paniekaanval erbij. Nadat ze om half elf wakker was geworden, voelde Zoe zich nog niet helemaal klaar om haar ouders onder ogen te komen en besloot ze nog even in bed te blijven liggen.

Ze voelde zich opgelucht nadat ze hen bijna alles had verteld en dat de reacties verrassend positief waren, zij het erg verbaasd. Maar Zoe kon niet zeggen dat ze hun onzekerheid niet begreep. Per slot van rekening was zij net zo onzeker , maar nu ook nieuwsgierig. Wat zou er nu gebeuren?

Zoe dacht dat het ergste scenario zou zijn dat ze het moest beperken tot haar slaapkamer in Columbia Ze durfde zichzelf niet eens voor te stellen wat het beste scenario zou zijn, omdat ze niet eens zeker wist wat dat zou zijn.


Toen Zoe beneden kwam, was ze verrast om te ontdekken dat alleen haar moeder thuis was in de keuken, de afwas aan het doen.

"Hoi, mam," begroette Zoe haar moeder terwijl ze nieuwsgierig rondkeek alsof haar vader en zus ergens verstopt waren. "Waar zijn Zara en pap?"

"Goedemorgen, lieverd," antwoordde haar moeder met een glimlach. "Je arme vader heeft Zara meegenomen, want zij heeft blijkbaar besloten dat ze blijkbaar niet genoeg kleren heeft," zei Amelia met rollende ogen. "En trouwens, dit geeft ons de kans om te praten." Amelia stopte met waar ze mee bezig was, droogde haar handen aan een nabijgelegen handdoek en draaide zich om naar Zoe. Ze fronste even toen ze zag dat Zoe meteen gespannen werd, haar angststoornis duidelijk weer de overhand nemend.

Amelia kon het niet helpen dat ze een kleine zuchtje slaakte die volledig onopgemerkt bleef door Zoe terwijl Zoe begon te friemelen met haar handen. Ze kon niet uitstaan dat haar meisje weer zoveel moeite had. Ze herinnerde zich hoe moeilijk het was toen ze besefte dat Zoe haar innerlijke dialoog haar zoveel problemen gaf. Het had veel ellende veroorzaakt toen ze nog veel jonger was. Amelia kon alleen maar hopen dat door het gesprek voort te zetten en de dialoog open te houden terwijl ze ook het plan deelde dat ze in haar hoofd had, dit zou helpen om wat van Zoe's angst weg te nemen

Zoe ontmoette met tegenzin de nieuwsgierige blik van haar moeder en voelde een golf van angst door haar heen gaan. Ze begon zich steeds onrustiger te voelen en probeerde het te verbergen door een beetje op haar tenen te wiebelen. Zoe wist niet zeker of het haar angst minder opvallend maakte, maar ze hoopte van wel. Maar de vraag die haar moeder stelde, was niet wat ze had verwacht.

"Hoe voel je je, Zoe?" vroeg Amelia eenvoudig.

"Ik voel me goe–" begon Zoe te zeggen, maar haar moeder trok een wenkbrauw op als antwoord, waardoor ze begreep dat ze niet verder moest gaan op die manier van antwoorden. Zoe slaakte een diepe zucht en keek weg. "Ik voel me stijf," zei ze uiteindelijk, terwijl ze aan de keukentafel ging zitten. "Mijn schouders doen veel pijn. Ik denk dat het stress is. Ik heb me veel zorgen gemaakt," ging Zoe aarzelend verder, terwijl ze op haar lip beet om iets te doen te hebben.

Het spijt me liefje ,” zei Amelia zachtjes. Ze zuchtte nogmaals voordat ze de kamer overstak naar Zoe en haar voorzichtig overeind trok. Ze ontging de grimas op Zoe's gezicht niet. Amelia dacht er even over na voordat ze Zoe uit de keuken trok en richting de trap liep. Zoe sleepte zichzelf achter haar moeder aan, niet helemaal zeker wat haar moeders plannen waren terwijl ze de trap opliepen.

Het besef begon eindelijk tot Zoe door te dringen toen haar moeder haar uitnodigde om mee te gaan naar de slaapkamer van haar ouders.
Een kleine bubbeltje van geluk dreigde tevoorschijn te komen te midden van de angst toen Zoe besefte wat er aan de hand was. Amelia schudde haar hoofd toen ze de tegenstrijdige uitdrukking op Zoe's gezicht opmerkte, voordat ze haar praktisch op het matras duwde.

"Ontspan maar, Zo," zei Amelia.

Zoe hoefde niet twee keer te worden gezegd en liet zichzelf in het zachte, matras zakken en de extreem zachte kussens die ze vaak dreigde te stelen. Ze paste zich aan om comfortabeler op haar buik te liggen met een zachte zucht, al genietend van wat er zou komen. Zoe voelde zich even ontspannen, tot ze bijna uit haar vel sprong met gilletje bij de plotselinge kou van de massagebar die tegen haar onderrug werd gedrukt.

"Oeps," zei Amelia als reactie, zonder ook maar een hint van spijt terwijl ze Zoe's favoriete massagebar over haar huid wreef. Ze liet de bar een beetje smelten zodat hij gemakkelijk over Zoe's huid gleed, ervoor zorgend dat de harde noppen van de massagebar niet te diep in de knopen in Zoe's rug drongen. Ze bewoog de bar in opwaartse richting naar Zoe's schouders en fronste toen ze hem van de ene kant naar de andere schoof en weer naar beneden. Zoe kreunde van zowel comfort als pijn toen de massagebar over elk bijzonder gevoelig gebied gleed en kromp bijna ineen van pijn toen haar moeder overschakelde op haar handen.

"Zoe!" schrok haar moeder plotseling, terwijl haar handen in Zoe's onderrug drukten. Zoe spande zich aan en kreeg een tik op haar schouder voordat ze weer terug werd geduwd in de kussens. "Hoe lang loop je hier al mee rond?" vroeg Amelia terwijl ze probeerde de knopen in Zoe's onderrug los te maken, die aanvoelden als een massief stuk marmer. Ze had nog nooit de rug van haar dochter zo stijf gevoeld en wist niet zeker of het één grote knoop was of iets anders waar ze geen naam aan kon geven.

Zoe kon het niet helpen om te grommen toen haar moeders vingers in haar rug drongen. "Ik weet het niet," mompelde Zoe met samengeknepen tanden. "Misschien zo'n twee maanden geleden?" voegde ze er met een onschuldige toon aan toe, in een poging te bagatelliseren hoeveel pijn ze had gehad. Er waren een paar dagen geweest dat ze zoveel pijn had gehad dat ze niet naar haar lessen kon gaan omdat ze nauwelijks uit bed kon komen.

"Je moet ons vertellen wanneer je rug weer zo gaat doen, Zo," zei Amelia met een lichte zucht. "Je weet dat we het voor je kunnen losmaken zodat het niet zo erg wordt." Zoe kon alleen maar kreunen van erkenning terwijl de vingers van haar moeder behendig in de pijnlijke spieren van haar onderrug drongen. Plotseling besloot haar moeder van onderwerp te veranderen na gemopper over hoe vreselijk de knopen in Zoe's rug waren geweest.

"Dus, we hebben gisteren een beetje over dingen gepraat," zei Amelia langzaam. "Dus... deze luiers - ben je ze gaan dragen sinds je midterms?"

"Mmhm," antwoordde Zoe.

"Hoe vaak draag je ze?"

"Eerst niet zo vaak," antwoordde Zoe na een paar momenten. "Maar nu misschien een paar keer per week of meer als ik een echt moeilijke toets heb."

"Heb je ze bij anderen gedragen?" vroeg Amelia terwijl ze zachtjes - en af en toe niet zo zachtjes - aan de andere knopen in Zoe's rug werkte.

"Ik heb ze naar school gedragen," bekende Zoe. "In mijn lessen." Zoe verstijfde even toen Amelia stopte met masseren, net lang genoeg voor haar om het op te merken. Amelia ging snel weer door toen Zoe een klein kreuntje liet horen. Zoe genoot van haar massages, vooral met de gepeperde massagebars die haar moeder graag kocht bij Lush. Het hielp haar te ontspannen, maar maakte haar ook vreselijk ongefilterd, omdat het haar brein in een gevoel van veiligheid wiegde.

"Maak je geen zorgen, ik stop niet," zei Amelia met een lach . Zoe slaakte een kreetje toen haar moeder een bijzonder gevoelige knoop begon te masseren. "Bovendien ben ik er vrij zeker van dat ik niet kan stoppen voordat dit allemaal een beetje minder als steen aanvoelt, anders zul je niet veel bewegen." Ze kon het niet helpen om te lachen toen Zoe, haar stem gedempt door haar kussens, zei dat ze eerder iets had willen zeggen omdat het pijn deed, maar niet zeker wist of het mogelijk was om steen te bewerken.

"Weten andere mensen dat je...je weet wel, draagt?" vervolgde Amelia nadat ze Zoe weer in de massage had laten ontspannen.

"Ik hoop van niet," mompelde Zoe. "Ik heb het in ieder geval aan niemand verteld, en ik denk niet dat iemand het ooit heeft opgemerkt."

"Gebruik je ze waar ze voor bedoeld zijn?"

Zoe wist dat haar gezicht vuurrood moest zijn geworden terwijl haar hele lichaam ongemakkelijk warm werd bij de vraag. Ze stopte haar hoofd in het kussen om haar gezicht verder te verbergen voordat ze gedempt zei: "Ja."

"Houd je ervan om ze op die manier te gebruiken?"

"Ja," antwoordde Zoe na een lange pauze. "Maar alleen om te plassen. Niets anders."

"Oh, oké," antwoordde Amelia, enigszins opgelucht tot Zoe's verrassing. Terwijl Amelia doorging met het werken aan Zoe's rug, probeerde ze een hardnekkige knoop te kneden die met een hoorbare plop loskwam. Ze werd zich zeer bewust van het feit dat ze een eenvoudige truc gebruikte om Zoe te laten praten. Het was een makkelijke manier om haar dochter te ondervragen zonder dat ze ooit volledig besefte wanneer ze klein was en het werkte nog steeds zelfs nu Zoe wat ouder was. Het hield haar ontspannen en dat betekende dat ze ongefilterd was met haar gedachten.

Zoe was in de hemel omdat haar rug bijna nergens meer zo pijn deed als eerst. Het was nog steeds pijnlijk van de het werk van haar moeder, maar het was niets vergeleken met de rots die het was geweest. Zoe voelde zich eindelijk ontspannen en gekalmeerd in voor het eerst in wat voelde als een eeuwigheid, en hoewel ze zich zeer bewust was van wat haar moeder deed, kon het haar niet veel schelen. Dus toen haar moeder vroeg of ze luiers thuis zou willen dragen, antwoordde Zoe zonder veel aarzeling dat het haar erg fijn leek

Zoe vond de vragen over controle lastig om te beantwoorden. Ze wist niet goed hoe ze moest reageren toen haar moeder vroeg of ze wilde dat iemand anders bepaalde wanneer ze haar luiers moest dragen, of wat dat precies inhield. Het kostte Zoe veel tijd om te antwoorden terwijl ze nadacht over haar reacties. Ze dacht dat ze een redelijk idee had van hoe ze moest antwoorden, tot de laatste vraag van haar moeder haar even deed aarzelen.

"Wil je verschoond worden nadat je je luier hebt gebruikt?" vroeg Amelia.

Na de tijd te hebben genomen om na te denken over hoe ze de andere vragen had beantwoord, voelde Zoe dat ze een antwoord had. Ze wist niet helemaal wat de consequenties zouden zijn maar Zoe antwoordde voorzichtig met een aarzelende ja, dat ze dat graag zou willen proberen. Zoe kon niet helpen trots te zijn dat ze antwoordde met slechts de kleinste hapering.

"Oké," zei Amelia zachtjes. "Ik zal daarover moeten nadenken, maar ik denk dat ik een idee heb dat voor ons allemaal zou kunnen werken. De vakantie is over een paar weken en je weet dat we op vakantie gaan. Ik denk dat we dan gaan proberen je in luiers te doen en kunnen zien hoe dat aan beide kanten werkt."

"Wat vertellen we Zara, dan?" vroeg Zoe, terwijl ze een kleine geeuw liet ontsnappen terwijl haar moeder haar shirt naar beneden trok en ze zich meer in het matras nestelde.

"We vertellen je zus dat je medische problemen hebt als ze erover begint," antwoordde Amelia. "Ik denk niet dat ze het zal opmerken, maar als dat wel zo is, is dat ons verhaal. Klinkt dat oké?"

"Ja, natuurlijk," antwoordde Zoe met nog een geeuw, voordat ze toevoegde voordat ze wegzakte, "Dat klinkt goed."

***

Zoe schoof nerveus heen en weer op haar stoel in de trein. Anders dan twee weken geleden was ze niet zo angstig. Nou ja, een beetje wel, maar lang niet zo erg als eerst. Ze was vooral nieuwsgierig naar wat er tijdens de aankomende vakantie zou gebeuren.

De afgelopen twee weken hadden veel veranderd. Zoe was nog steeds verbaasd dat ze haar ouders had durven vertellen over haar kleine geheim en het feit dat ze het dragen van luiers prettig vond. Tot haar nog grotere verbazing leken haar ouders het prima te vinden. Ze had met haar ouders kunnen praten over het onderwerp en een beetje kunnen uitleggen waarom ze ervan genoot.

Maar een nog grotere verrassing kwam toen haar moeder haar vroeg om de luiers te laten zien die ze momenteel gebruikte.

Zoe was dankbaar dat iedereen het huis uit was en dat alleen zij en haar moeder achterbleven. Ze liep naar haar kamer, volledig rood van schaamte, en keerde terug naar de slaapkamer van haar ouders met de eenvoudige pull-up die ze gebruikte in haar hand.

"Nou," zei Zoe, onhandig de pull-up in haar handen vasthoudend, haar gezicht dieprood van schaamte. "Dit is, eh, wat ik momenteel gebruik." Ze was nogal trots op zichzelf dat ze niet stotterde over haar woorden.

"Oh," antwoordde Amelia, enigszins verrast. Ze bestudeerde de grijze pull-up die Zoe in haar handen hield nieuwsgierig. Ze wist niet echt wat ze van Zoe kon verwachten. Aan de ene kant had ze zeker flitsen gehad van de oversized luiers die ze in kinderprogramma's had gezien, of had ze iets verwacht dat meer leek op een echte volwassen luier. Ze had zich ook iets voorgesteld dat leek op ondergoed met een iets dikkere inleg. Misschien zelfs iets vergelijkbaars met wat ze zelf gebruikt had na de geboorte van haar kinderen.

Maar dit was zeker niet dat.

Terwijl de pull-up die Zoe in haar handen hield duidelijk probeerde de kleuren van bescheiden ondergoed na te bootsen, met zelfs de algemene vorm van een bikinislip, was er absoluut geen vergissing mogelijk over de vulling of de lekgootjes.

Er zou heel weinig zijn om te verbergen wat het was.

Een verrassende gedachte kwam naar boven toen ze zich afvroeg hoe het er precies uitzag als het gedragen werd. Was het zo dik dat het voor iedereen duidelijk zou zijn?

Of zou het net als normaal ondergoed samensmelten in Zoe haar vorm.
Vastbesloten om Zoe te laten zien dat ze Zoe hierin steunde besloot haar moeder het gewoon te vragen.

Zoe? Haar moeder begon met een glimlach die hopelijk haar veel te gestreste dochter een beetje moest laten ontspannen. Zou je willen laten zien hoe het eruit ziet als je er een aan hebt?

Oh uhm stamelde Zoe verrast door haar moeder
Okay dat kan wel. Haar moeder was tenminste net zo rood als haar dacht Zoe.

Verbaasd zag Zoe dat haar moeder verder geen aanstalten maakte om te gaan uhm mam? Zou je me tenminste een beetje privacy kunnen geven?

Oh um natuurlijk zei Amelia snel opstaand als uit een waas gerukt uhm ik ben aan de andere kant van de deur.

Het moment dat haar moeder de deur sloot slaakte Zoe een diepe zucht en begon met het losmaken van haar riem. Ze voelde haar gezicht al weer rood worden

Zo snel mogelijk trok ze alles uit rillend toen de koude lucht haar raakte.

Ze voelde zich eigenlijk alleen nog maar meer ontbloot met een pull up dan als ze gewoon zonder voor haar moeder had gestaan.

Maar toen ze eindelijk haar pull up omhoog trok tot die knus tegen haar lichaam zat ging er een andere rilling door haar lichaam heen. Ditmaal een rilling van ontspanning het was niet hetzelfde als in haar kleine studentenkamertje in Columbia maar voor nu was het eigenlijk best wel fijn

Mam? Je mag binnenkomen zei Zoe met een nerveuze giechel terwijl ze zichzelf omdraaide om in de spiegel te kijken. Ze voelde zich eigenlijk best wel stom. Hier stond ze dan in haar ouders kamer 19 jaar oud in alleen een turquoise tshirt en een pull up.

Toen haar moeder de kamer inliep durfde ze amper in haar moeders ogen te kijken

Oh maar dat is eigenlijk best wel schattig zei haar moeder terwijl ze op het bed ging zitten.

Zoe draaide zich om haar moeder een verbaasde blik gevend deze reactie had ze nou ook weer niet verwacht.

Dus wat wil je hiermee doen Zoe? Gewoon het plan volgen tijdens de kerstvakantie.

Ja dat zou ik graag willen gaf Zoe toe. Als dat natuurlijk goed is met jouw en papa. Voegde ze er snel aan toe.

Dus zijn deze oké vroeg haar moeder wijzend naar de pull ups of zou je wat anders willen proberen. Vroeg Amelia kauwend op haar lip. Ik ben bang dat ik hier nog totaal geen verstand van heb.

Oh reageerde Zoe verast op deze vraag had ze niet geanticipeerd uhm Ze dacht na voor een paar seconden voordat ze voorzichtig antwoorde. Als het mag en het is mogelijk dan zou ik graag uhm dikkere luiers met tapes willen proberen.
Terwijl ze dit zei deed Zoe hasr uiterste best niet haar moeder te kijken maar in plaats daarvan ene grondige studie te maken van haar voeten.

Okay ik beloof niks zei Amelia maar ik zal gaan rondkijken ze bestuurde Zoe nog even voordat ze opstond en haar keel schraapte terwijl ze naar de tijd op de wekker keek.
Je zusje komt zo thuis dus ik denk dat je snel moet omkleden en je spullen moet wegstoppen.

De waarschuwing was duidelijk en Zoe greep snel haar broek ondergoed en schoenen van de vloer voordat ze de overloop overspurte naar de veiligheid van haar eigen kamer.

Achteraf had ze mischien beter eerst haar broek over haar pull up moeten trekken maar dat had te veel tijd gekost dacht ze.

Nu in de veiligheid van haar eigen slaapkamer kleedde Zoe zich snel om voordat ze in haar bed plofte.

Met een zucht besloot ze dat ze het fijne gevoel dat de pull up haar gaf nu al miste

Met een nog diepere zucht draaide ze zich vervolgens om pakte haar e reader in de hoop dat een boek haar mischien kon afleiden.

Eigenlijk pakte haar beslissing om het te vertellen aan haar ouders best wel goed uit maar Zoe was wel van mening dat ze ook prima zonder al deze toegevoegde stress had kunnen leven.
 

Abbjornnl

Wees jezelf ongeacht wat andere ervan zeggen
Goed verhaal leest erg lekker weg.
Ga zo door.
Denk dat het zelfs in het Engels net zo goed te lezen is
 

Avery Fox

Flexible fox
nog een hoofstukje erbij geniet ervan

xoxo Avery




Hoofdstuk 3
straf en beloning


Zoe zuchtte in een mengeling van frustratie en opluchting terwijl ze de sleutel in het slot van de voordeur draaide. Het voelde alsof haar tijd op school eindeloos had geduurd, en ze was nog nooit zo blij geweest om eindelijk thuis te zijn. Ze ging stilletjes het donkere en verder stille huis binnen met nog een lange zucht van opluchting. Ze was uitgeput en door meerdere vertragingen was het al laat. Iedereen was al naar bed gegaan en hoewel ze moe en hongerig was, kon ze nog wel even wachten.

Met een lange, trillende gaap besloot Zoe dat slapen precies was wat ze nu wilde doen. Ze sloop voorzichtig de trap op, zorgend dat ze de krakende trede oversloeg. Maar het leek erop dat ze niet zo stil was als ze dacht.

"Zoe? Ben jij dat?" klonk de slaperige stem van haar vader van bovenaan de trap, de stilte doorbrekend en haar halverwege een stap te bevriezen

"Uhm, ja," zei Zoe, zichzelf dwingend om weer verder de trap op te lopen. "De trein had vertragingen en zo, dus het duurde een eeuwigheid om thuis te komen," voegde ze er zwakjes aan toe.

"Ga maar snel naar bed," antwoordde haar vader. "Het is bijna middernacht."

En dat deed Zoe precies. Ze liet haar tas in haar kamer vallen, ging naar de badkamer om haar tanden te poetsen en plofte op haar bed zonder de gordijnen te sluiten. Op het moment dat haar hoofd het kussen raakte, viel ze in een diepe slaap.

De volgende ochtend openden Zoe's ogen zich langzaam door het licht dat door haar ramen naar binnen stroomde. Ze ging langzaam rechtop zitten, nog steeds uitzonderlijk slaperig. Ze was verrast om te ontdekken dat ze in de kleren van gisteren in slaap was gevallen, maar aan de andere kant was ze ook veel te moe geweest om zich daar druk over te maken.

Een plotselinge schok van verrassing ging door Zoe's ruggengraat bij een realisatie. Ze was niet alleen in haar kleren in slaap gevallen, maar toen ze haar benen bewoog om zich uit te rekken, werd ze zich scherp bewust van de duidelijke prop tussen haar benen. Een snelle aanraking bevestigde dat ze niet was veranderd uit de pull-up die ze had besloten te dragen tijdens haar lange reis terug. Ze had niet verwacht de hele nacht in eentje door te brengen.

Kijkend naar haar telefoon, zuchtte Zoe. Het was al 10 uur, veel later dan ze normaal op zou staan. Ze vond het meestal fijn om wat eerder op te zijn, maar ze moest wel erg moe zijn geweest van haar reis om zo lang te hebben uitgeslapen. Zoe luisterde aandachtig en besefte gelukkig dat de douche niet aan stond, dus ze kleedde zich snel om uit haar kleren en de pull-up van de vorige dag, trok iets simpels aan en haastte zich naar de douche.

Ze was blij te zien dat de badkamer onlangs was vrijgekomen, wat betekende dat niemand hem voorlopig zou gebruiken. Zoe ging optimaal profiteren van de bijna onbeperkte tijd die ze nu in de badkamer voor zichzelf had.

Een van de eerste dingen die Zoe opmerkte toen ze de deur van de badkamer sloot en goed rondkeek, was een nieuw vrijstaand kastje in de hoek. Een paar dingen waren verplaatst, wat haar enigszins desoriënteerde, maar het kastje was fascinerend. Zoe opende de verschillende laden, nieuwsgierig naar wat erin zat.

Ze was niet verbaasd om shampoos, conditioners en andere badkamerbenodigdheden te vinden. Zoe was nieuwsgierig naar de vochtige doekjes, maar dacht er verder niet veel over na. Er was één lade die duidelijk van Zara was, en ze deed die snel dicht, niet echt bereid om erin te kijken. Een kreet van plezier ontsnapte uit haar mond toen ze een lade vond die allerlei nieuwe massagebars van Lush en wat oliën bevatte. Ze waren duidelijk allemaal vers en Zoe inhaleerde diep de geuren van de massagebars. Het zou niet lang duren voordat ze zou besluiten die te gebruiken. Sommige van de andere laden waren momenteel nog leeg en Zoe vroeg zich af wat hun doel precies zou zijn.

Maar voor nu wachtte er een warme douche. Toen Zoe echter de douche instapte, merkte ze dat de twee wasmanden die haar moeder gewoonlijk gebruikte, er nu drie waren geworden. Ze fronste lichtjes bij deze nieuwe toevoeging, maar negeerde het voorlopig. Daar kon ze later wel over nadenken.

Na een heerlijk ontspannende douche droogde Zoe zich af en ging terug naar haar kamer om zich aan te kleden, zodat ze naar beneden kon gaan. Toen ze haar telefoon checkte, vond ze een paar whats app berichten van haar moeder.


"Goedemorgen, Zoe. Ik wilde het persoonlijk met je bespreken, maar het lijkt erop dat Zara al wakker is. Ik stuur je dit zodat je niet onvoorbereid bent.

Herinner je je nog dat we hadden besproken wat we Zara zouden vertellen?

We hadden besloten dat we haar zouden vertellen dat je een medisch probleem hebt en dat dat de reden is waarom je de komende weken luiers moet dragen.

Dus dit is een deel daarvan.

De afgelopen weken hebben je vader en ik besproken dat je nogal wat ongelukjes hebt gehad sinds de laatste keer dat je ziek was.

We hebben besloten dat ik zal zeggen dat je vandaag naar de dokter gaat.

Ik zal ook een "een beetje boos" op je worden omdat ik wat nat ondergoed zal vinden.

Ik zal dreigen je in luiers te doen voor de vakantie als je nog één ongelukje hebt voordat we vertrekken.

Dus natuurlijk zal je er één hebben

Maak je geen zorgen, we praten erover als je beneden komt.

Alles komt goed."

Zoe zat rechtop in bed met een diepe frons. Haar moeder deed echt veel moeite om Zara ervan te overtuigen dat er iets aan de hand was. Zoe was niet helemaal zeker of dit de juiste zet was, maar ze dacht dat het waarschijnlijk wel zou werken. Helaas had ze een reputatie opgebouwd van vaak ziek zijn, dus het zou niet ongeloofwaardig zijn. Als dit het excuus was dat ze gebruikten, had Zoe weinig twijfel dat Zara het zou betwijfelen.

Met dat in gedachten liep Zoe langzaam naar beneden. Haar maag knorde luid, haar lichaam was meer dan klaar voor ontbijt.

Toen ze de keuken binnenkwam, werd ze warm begroet door haar ouders, en ze merkte Zara's geamuseerde uitdrukking op haar gezicht op. Zoe wierp Zara een blik toe, maar negeerde haar verder.

"Goedemorgen," zei Zoe met een geeuw. Ze liep naar het aanrecht om wat toast te maken, maar voordat ze de broodrooster kon bereiken, sprak haar moeder.

"Zoe, lieverd, heb je even tijd om over een paar dingen te praten?" vroeg Amelia met een veelbetekenende blik naar boven.

Links van Zoe hoorde ze Zara meteen beginnen te giechelen, met een veelbetekenende blik op haar gezicht die haar zenuwachtig maakte. Zara's gelach leverde een scherpe blik op van hun moeder, en Zara trok een gezicht. Zoe keek tussen de broodrooster en haar moeder, hongerig, maar ze zette een glimlach op haar gezicht.

"Ja, natuurlijk," antwoordde ze, zelfverzekerder klinkend dan ze zich voelde.

Hoewel haar maag luid protesteerde, volgde ze haar moeder de trap op en naar de slaapkamer van haar ouders. Ze sloeg haar armen over elkaar terwijl haar moeder de deur sloot en fronste. "Dus, waar wilde je het over hebben mam?" vroeg Zoe.

Als antwoord wees Zoe's moeder naar het aangrenzende kantoor dat haar vader soms gebruikte om thuis te werken. Zoe ging zitten in een van de stoelen in het kantoor en keek toe hoe haar moeder aan de andere kant van het bureau ging zitten en begon door de laden te zoeken.

"Goed," zei Amelia terwijl ze een stapel papieren uit een lade trok. "Over een paar dagen vertrekken we op vakantie. Uiteraard ken je de plannen. Je vader en ik wilden gewoon zeker weten dat je nog steeds bereid bent om ermee door te gaan."

"Ja," antwoordde Zoe zonder aarzeling. Ze had al uitgekeken naar de vakantie voor wat voelde als een eeuwigheid. "Ja, ik wil het nog steeds doen."

"Oké," zei Amelia, terwijl ze naar de papieren voor zich keek en vervolgens Zoe serieus aankeek. "Er zullen regels zijn, Zoe. Als je dit wilt doen, moet je de regels volgen die je vader en ik hebben opgesteld."

“Wat zijn de regels, mam?” vroeg Zoe, nu geïntrigeerd. Haar maag begon steeds luider te rommelen, maar ze was nieuwsgierig naar wat er zou komen.

"Nou," zei Amelia, de papieren omdraaiend zodat Zoe ze kon zien, "ten eerste, als je luiers gaat dragen, verwachten we dat je ze gebruikt waarvoor ze bedoeld zijn. Ze zijn niet goedkoop voor volwassenen, en als wij ze kopen, dan gebruik jij ze.

"Ten tweede, de meeste verschoningen zullen door mij worden gedaan –" een diepe blos verscheen op Zoe's gezicht "– maar ik zal je leren hoe je het zelf kunt doen. Verschoningen worden zo veel mogelijk in privé gedaan, en als dat niet mogelijk is, vragen we om je toestemming of vinden we een oplossing."

"Ten derde, je zult ze te allen tijde dragen, en dat betekent altijd. Als er echter bepaalde situaties zijn waarin je ze echt niet wilt dragen, kun je om een uitzondering vragen. Wij, je vader en ik, zullen echter beslissen of we dat toestaan. En we verwachten dat je alleen in zeer beperkte situaties om een uitzondering vraagt, bijvoorbeeld wanneer je naar het zwembad gaat." Amelia haalde adem en zocht Zoe's gezicht met een lichte knik. "Tot zover duidelijk?"

Zoe knikte voordat ze even aarzelde. "Nog één vraag," zei ze met een licht nerveuze giechel terwijl ze de eerste paar regels op de pagina las. "Voor regel één, geldt dat voor alles? Of alleen voor, uhm... een nummer één."

"Alleen nummer één," antwoordde Amelia. "Ik denk niet dat een van ons iets anders wil verschonen."

"Oké, dan is alles duidelijk."


"Goed," zei Amelia, diep ademhalend. "Er zijn nog twee regels. Ten eerste, je vader en ik zullen doen alsof je ze nodig hebt en we zullen dat niet verbergen. We zullen er niet opzettelijk over praten, maar we zullen het feit dat je ze nodig hebt niet verbergen. Van jou verwachten we ook dat je, je gedraagt alsof je ze echt nodig hebt. Voel je vrij om daar op jouw manier mee om te gaan, maar vanaf het moment dat we beginnen, zul je je gedragen alsof je echt luiers moet dragen.

"Dit betekent, terugkomend op regel drie, dat als je geen luiers draagt, dit tot consequenties kan leiden. Eerst zullen we praten over de reden waarom je ze niet wilt dragen, maar het niet dragen kan leiden tot gênante ongelukjes als straf. We kunnen samen beslissen hoe we bepalen wat er gebeurt. We dachten aan iets in de trant van nummers trekken ofzo, maar we zijn er nog niet helemaal over uit."

Zoe dacht er een moment over na, niet helemaal zeker of ze het idee leuk vond, maar ze begreep het. Ze las de regels nog een paar keer door en knikte toen. "Oké," zei ze. "Klinkt goed voor mij."

"Geweldig. Nog één ding - als je echt wilt stoppen, echt helemaal wilt stoppen, dan kan dat natuurlijk, maar dan is het ook klaar voor de rest van de vakantie. We zullen halverwege de vakantie en aan het einde bekijken hoe dit allemaal werkt. Natuurlijk kunnen we altijd praten over dingen die niet werken of die jou of ons echt ongemakkelijk maken. Begrijp je alles?"



"Yeah, dat begrijp ik," mompelde Zoe. Ze was enigszins verrast en verbaasd over hoeveel moeite haar ouders hadden gedaan.

"Dus, schat, nu je de regels snapt samen met wat we hebben besproken tussen nu en de berichten die ik je eerder stuurde, wil je doorgaan?"

"Ja," antwoordde Zoe. "Ik vind het allemaal prima."

"Nou, prima dan," zei Amelia met een warme glimlach. "Dus, natuurlijk zie je dat de regels voor je liggen, en als je gewoon naar de achterkant van de tweede pagina gaat, zul je zien dat je vader erop stond dat we dit allemaal zo officieel mogelijk maken."

"Natuurlijk wil meneer de advocaat een contract," mompelde Zoe, de aangeboden pen van haar moeder aannemend en haar naam ondertekenend waar ze werd geïnstrueerd. Het voelde stom, maar ze begreep waarom het werd gedaan.

"Nou, nu het officieel is, betekent het dat ik je dit mag laten zien," zei Amelia, terwijl ze onder het bureau reikte en een doos op het bureaublad plaatste. Ze opende de deksel, waardoor de inhoud zichtbaar werd, en Zoe slaakte een kreet, terwijl haar ogen groot werden. In de doos lagen verschillende luiers en pull-ups die Zoe nog nooit eerder in het echt had gezien.

"Wow," riep Zoe uit toen haar moeder de inhoud op het bureau uitspreidde. Er lagen drie pull-ups in verschillende stijlen en drie luiers met plakstrips van verschillende maten en patronen. Ze had stiekem naar vergelijkbare dingen online gekeken, maar had nooit gedacht dat ze ze in het echt zou zien.

"Okay, Zoe," zei Amelia. "Het is echt simpel - de pull-up links en de luier uiterst links zijn voor 's nachts. Ze zijn allebei dikker dan wat je overdag zult dragen. Dan heb je de pull-ups. Deze," wees Amelia naar het middelste paar dat dunner leek dan wat ze momenteel gebruikte en verrassend veel leek op gewoon ondergoed, "is veel discreter dan de andere. Het lijkt veel op degene die je me liet zien, maar, nou ja..." Amelia stopte even, haar wangen licht rood wordend terwijl ze wat leek te zijn een informatief blaadje pakte. "Het kan niet zo veel absorberen als de andere."

Zoe's wangen kleurden lichtjes bij de opmerking, niet zeker of ze daar nu al over wilde nadenken. Ze waardeerde het hebben van een discrete optie, maar had nog niet overwogen hoeveel zo'n pull up kon opnemen.

"Uhm," zei Amelia, haar keel schrapend voordat ze doorging met een veel kieskeuriger tempo. "De volgende pull-up is dikker. Het kan iets meer vasthouden."

"Het heeft ook leuke patronen," merkte Zoe op, lichtjes giechelend bij de felle kleuren.

"Die zijn leuk hè?" stemde Amelia in.

"Hoe dan ook, deze luier hier," begon ze voordat ze een bijzonder dikke luier oppakte die egaal wit was met een paar roze strepen, "is ook voor 's nachts."

Terwijl Amelia de luier neerlegde, pakte Zoe de luier rechts op. Hij had behoorlijk wat vulling en het ontwerp was mooi met blauwe en zwarte bladeren en ranken die erop kronkelden. Het was niet kinderachtig, maar ook niet saai.

"Hij is zacht," mompelde Zoe, gefascineerd door het gevoel van de stof tussen haar vingers. Ze had niet verwacht dat hij zo zacht zou zijn. Nadat ze hem weer had neergelegd, keek ze naar de laatste luier die was neergelegd. Hij was helemaal wit en zag er verrassend slap uit, en ze gaf haar moeder een vragende blik.

"Dat is nog een discrete optie," zei Amelia. "Het is bedoeld om gemakkelijk verborgen te worden, maar het kan iets meer vasthouden dan de dunste pull up die ik je heb laten zien."

"Wauw," zei Zoe. "Je hebt echt veel onderzoek gedaan naar dit."

Amelia knikte. "Ja, dat wilde ik," zei ze. "Ik moet toegeven dat het fascinerend is hoeveel er te vinden is. Maar als we dit gaan doen, dan wil ik het doen op een manier die het gezondst en meest comfortabel is voor iedereen. Hoe dan ook, je krijgt niet alle zes. Nou ja, voor nu wel, want het is een proefpakket, maar je mag er een voor 's nachts en een voor overdag uitkiezen. Welke je ook het fijnst vindt, zal ik meer van bestellen."

Zoe dacht daar een moment over na. Ze twijfelde tussen de pull-up met de leuke patronen en de redelijk dikke luier met wervelende bladeren. Er was geen manier waarop ze die optie kon verbergen, maar ze wilde dat eigenlijk ook niet. Nadat ze haar besluit had genomen, koos Zoe voor de getapete optie en wees naar de metgezel voor 's nachts van de luier voor overdag. Er was iets aan het hebben van een getapete optie dat alles echter deed voelen, en dat maakte het deels leuk.

"Goed," zei Amelia met een vastberaden knikje. "Heel goed dan. Dus, hier is de deal: net na de lunch ga ik wat was doen. Ik ga toevallig een stuk van je ondergoed vinden dat duidelijk niet erg droog is. Ik zal je ermee confronteren en dreigen je in luiers te stoppen. Dat heb ik allemaal genoemd in de berichten."

"Ja, ik heb ze gelezen," bevestigde Zoe.

Dan is het simpel. Dit is officieel je laatste uitweg. Je hebt vandaag van na de lunch tot zondagmiddag om een 'ongelukje' te hebben. Daarna gaan we rijden om je benodigdheden te halen. Als je geen ongelukje hebt, gaan je vader en ik ervan uit dat je dit niet wilt doen. Is dat goed, schat?"

"Ja, dat is prima," zei Zoe, gelukzalig zuchtend bij het vooruitzicht om haar wens uit te voeren. Dat betekende echter niet dat Zoe zich geen zorgen maakte over wanneer haar moeder zou besluiten boos op haar te worden. Ondanks dat ze wist dat het eraan kwam en wat ze kon verwachten, liet het haar toch onrustig achter.

Ze slaagde erin om haar ontbijt en lunch zonder incident door te komen. Zoe besloot beneden te blijven, en deed alsof ze een boek las terwijl ze ook half naar de show keek die Zara aan het kijken was. Zara wierp haar tussen de reclames door een vreemde blik toe, alsof ze iets wilde zeggen en dan toch besloot om het niet te doen, maar Zoe kon niet helpen om haar lichte glimlach opmerken. Op een gegeven moment was Zoe er zeker van dat Zara eindelijk iets ging zeggen, maar toen werd de relatieve rust in huis verstoord.

Zoe Di Luca!" schreeuwde Amelia. "Wat is dit?"

Zoe keek op van haar boek met extreem wijde ogen toen haar moeder de woonkamer binnenstormde. Ze keek naar haar vader, die langzaam naar Amelia keek, zijn gezichtsuitdrukking snel veranderend van verrassing naar realisatie, een kleine frons op zijn gezicht. Zara barstte meteen in lachen uit. Zoe vroeg zich af wat er zo grappig was, tot ze zag wat haar moeder in haar hand hield; een stuk zeer, nou ja... niet droog ondergoed.

Onmiddellijk voelde Zoe haar gezicht knalrood worden. Ze wist dat het nep was, had het ondergoed dat haar moeder vasthield al in tijden niet gedragen, maar het was nog steeds gênant.

Zoe?” Amelia drong aan, praktisch het beledigende object heen en weer zwaaiend. “Nou? Wat is dit?”

Het kostte Zoe tijd om te bedenken wat ze moest zeggen, en haar onzekere gestamel terwijl ze haar woorden probeerde te formuleren, verkocht de situatie zeker. Haar gestotter was volledig aanwezig.

“Het was gewoon een ongelukje!” slaagde Zoe er eindelijk in stotterend uit te brengen. “De les duurde erg lang, en ik kon de klas niet uit.”
Amelia liet een zware zucht. "Ik ben behoorlijk moe van je ongelukjes," zei ze. "Elke keer als je thuiskomt, zijn er meer en meer van deze 'ongelukjes'." Ze slaakte nog een zware zucht, schudde haar hoofd terwijl ze het gegiechel van Zara negeerde. "Je gaat om 3 uur naar de dokter dus je kunt maar beter klaar zijn over een paar uur. Beschouw dit als een laatste waarschuwing - als je nog meer van dit soort ongelukjes hebt, zul je voor de rest van de vakantie in luiers worden gezet en denk maar niet dat ik bluf."

Dit deed Zara brullen van het lachen, vermaakt door de situatie die zich voor haar afspeelde. "Ik weet niet waarom je überhaupt de moeite neemt om haar te bedreigen," zei Zara tussen haar gelach door, waardoor Zoe verward keek terwijl ze nog steeds bevroren stond. "Alsof ze er niet al in zit!"

Amelia wierp Zara een blik toe, negeerde de geschokte blik op Zoe's gezicht. “Zara, je kunt nu stoppen met lachen, want als je je kamer niet opruimt, zal er helemaal geen vakantie zijn. En als je ermee doorgaat, dan zul je ook in luiers belanden!”

“Maar ik ben niet –”

“Geen woord meer,” siste Amelia, Zara met een blik vastpinnend. “Ik zal je kamer controleren wanneer we terugkomen van Zoe's afspraak, dus ik zou daaraan beginnen.”

Zara trok een gezicht toen Amelia de kamer uitliep, niet langer geamuseerd. Ze keek Zoe aan met een lichte grijns. “Ja, Zoe,” zei ze, de toon van haar moeder nadoend. “Geen ongelukjes meer.”

“Zara, hou je mond,” zei Zack, zonder op te kijken van de krant in zijn hand. “Ga je kamer opruimen.”

Met een snuifje stond Zara op van de bank en ging met tegenzin naar boven.
 

Diaperlover20003

Diaper lover
Een van de betere verhalen op dit fora wat mij betreft ookal weet ik dat je niet de originele schrijver bent . Dank voor het vertalen en ga zo door.
 

suprima

Superlid
Avery Fox dit is wel weer een knaller van een vervolg zeg ga zo door zou ik zeggen ik ben heel benieuwd naar het vervolg ;)
 

Avery Fox

Flexible fox
Een van de betere verhalen op dit fora wat mij betreft ookal weet ik dat je niet de originele schrijver bent . Dank voor het vertalen en ga zo door.
Ik ben zeker wel de originele schrijver alleen zoals ik aan het begin heb uitgelegd schrijf ik het origneel in het engels onder andere te vinden op adisc (ook onder avery fox)

En speciaal voor hier omdat ik al zo lang lid ben zet ik het ook om naar het Nederlands

Maar ben dus wel de originele auteur

xoxo Avery fox
 

Paddy

Superlid
Leuk verhaal, ik heb het opgezocht in het Engels zodat ik door kan lezen. Nu op vakantie in een gebied zonder internet. Dus heb ik mooi wat te lezen. Alleen tussen hoofdstuk 4 en 5 had ik het gevoel dat ik een stuk mis. Maar ik moet nog beginnen met hoofstuk 5 dus of het echt zo is.
 

Diaperlover20003

Diaper lover
Ik ben zeker wel de originele schrijver alleen zoals ik aan het begin heb uitgelegd schrijf ik het origneel in het engels onder andere te vinden op adisc (ook onder avery fox)

En speciaal voor hier omdat ik al zo lang lid ben zet ik het ook om naar het Nederlands

Maar ben dus wel de originele auteur

xoxo Avery fox
Sorry dan heb ik je verkeerd begrepen. Geweldig verhaal ga zo door
 

JdV

Something cool
Echte een fantastisch verhaal, ik heb hem in het engels gelezen omdat ik liever het origineel lees; maar absoluut een van de beste verhalen die er is. Het heeft heel erg het zelfde gevoel van "the trying policy", waar ik ook enorm fan van ben. Goed Bezig!!!
 

Avery Fox

Flexible fox
weer een klein stukje erbij eigenlijk een toevoeging op hoofdstuk 3

enjoy xoxo Avery fox


hoofdstuk 3.5
betrapt


Zoe bleef een moment verstijfd staan, een diepe frons op haar gezicht terwijl ze toekeek hoe Zara naar boven ging. Ze aarzelde een tijdje voordat ze besloot haar te volgen. Tot haar verbazing was Zara daadwerkelijk aan het opruimen, maar dat weerhield Zoe er niet van om haar met rust te laten. Zoe ging in de deuropening van Zara staan, sloeg haar armen over elkaar en probeerde de brandende gevoel in haar wangen te negeren.

“Wat bedoel je met ‘ik draag ze toch al?’” vroeg Zoe, terwijl ze haar wenkbrauw iets optrok.

Bij deze vraag gierde Zara het bijna uit van het lachen, waarbij ze de kleren die ze vasthield op de grond liet vallen terwijl ze haar zij vastpakte. Haar gelach verstomde echter bij de moordlustige blik op Zoe's gezicht. Hoewel het moeilijk was, slaagde ze erin haar gelach om te zetten in giechelen, trillend van ingehouden plezier.


"Ik zag je, Zo," zei Zara met een grijns. "Vorige week, toen je uit mama's kamer kwam. Je droeg een pull-up of iets dergelijks." Zara maakte een vage beweging met haar hand terwijl ze sprak, om uit te leggen wat ze had gezien.

Dat was helemaal ni begon Zoe te ontkennen voordat ze werd onderbroken door haar moeder Amelia.

“Als je je zo druk maakt over wat er vorige week gebeurde, Zoe, dat is dan nog niets vergeleken met de volgende keer dat je een ongelukje hebt,” dreigde Amelia. “Kom op,” voegde ze eraan toe. “We moeten over 30 minuten vertrekken voor je afspraak en we moeten nog rijden.” Amelia draaide zich snel om naar Zara en gaf haar een strenge blik. “En Zara, je kamer ziet eruit alsof er een granaat is ontploft. Als die niet schoon is tegen de tijd dat we terug zijn, is er voor jou geen vakantie.”

Zoe staarde haar moeder met open mond aan terwijl ze de kamer verliet en naar beneden ging. Dit was toch niet gepland, of wel? Van beneden hoorde ze haar moeder roepen: "Kom op, Zoe! Stop met treuzelen. We zijn al laat!"

Met enige haast rende Zoe de trap af, terwijl ze onderweg haar jas pakte. Amelia zat al in de auto, duidelijk ongeduldig, dus Zoe maakte snel aanstalten om in te stappen en de gordel vast te gespen, zodat haar moeder kon vertrekken.

"Uhm, mam?" vroeg Zoe nerveus nadat ze een tijdje hadden gereden. "We gaan toch niet echt naar een dokter, toch? Of...," Zoe slikte met een kleine rilling, "of naar een ziekenhuis?" Ze had in haar leven al meer dan genoeg dokters gezien door haar schijnbare aanleg om snel ziek te worden.

Amelia legde zachtjes een hand op Zoe’s knie, die trilde van de stress. “Nou, we gaan niet naar het ziekenhuis of een gewone dokter,” zei Amelia, en voegde snel toe toen Zoe haar verbaasd aankeek, “maar we gaan wel naar een specialist voor je rug.”
Zoe schrok toen ze een scherpe prik in haar rug voelde. “Au!” riep ze uit. “Wat was dat?” zei ze boos, terwijl ze een hand achter haar rug stak om deze te wrijven.

“Om een punt te maken,” antwoordde Amelia met een schouderophaal. “Ik heb helemaal niets bijzonders gedaan – gewoon aangeraakt. Ik denk zelfs niet dat ik het zou kunnen knijpen als ik het wilde. Je rug is zo hard als steen.”

"Nou, dit helpt niet echt," dacht Zoe bij zichzelf. Het idee om naar iemand te gaan die specifiek voor haar rug zou zorgen, klonk allesbehalve prettig. Het bleek al snel dat haar angsten sneller bevestigd zouden worden dan ze had verwacht.

Toen ze terugkwamen bij het huis, moest Zoe bijna letterlijk door haar ouders naar binnen worden gedragen en zonder veel ceremonie weer op haar bed worden neergelegd De masseur was allesbehalve zachtzinnig geweest en had bijna een uur gewerkt, niet alleen aan haar rug en schouders, maar ook op plekken waarvan Zoe zich niet eens bewust was dat ze pijn deden. Haar nek, benen en voeten kregen ook aandacht en hoewel haar nek en schouders beter aanvoelde, kon ze nauwelijks op haar benen staan.

“Ugh,” kreunde Zoe toen ze op haar matras werd neergelegd. “Ik ben helemaal klaar,” zei ze, haar ogen sluitend en met een wat zwaar ademende ademhaling. “Dat deed echt pijn.”

“Het was nodig, schat,” zei Amelia, terwijl ze zich voorover boog om Zoe snel op haar voorhoofd te kussen en daarna de gordijnen sloot. “Doe een dutje. We wekken je voor het avondeten.”

Zoe draaide zich in bed om een beetje comfortabeler te liggen. Ze kon stemmen in de gang horen – het leek alsof haar moeder met Zara aan het praten was. Ondanks haar vermoeidheid spande Zoe haar oren om te horen wat er werd gezegd, dankbaar dat de deur een beetje open was.

“Ja, ik weet dat Zoe een massage heeft gehad, maar het was geen prettige massage,” zei Amelia tegen een klaagzame Zara. “Haar spieren waren erg stijf, en ze moest losgemaakt worden, anders zou ze nog meer pijn hebben. Het was een combinatie van diepe weefselmassage en sportmassage – geen van beide zijn zachtzinnig of leuk.”

Is dat waarom Zoe ongelukjes heeft?” vroeg Zara nieuwsgierig. “Omdat ze zo stijf als een plank is?”

“Het heeft iets te maken met ...” begon Amelia uit te leggen, maar de slaperigheid die Zoe voelde begon in te zetten. Haar hoop om de rest van het gesprek te volgen verdween, maar ze hoorde Zara nog zeggen dat ze hoopte dat Zoe zich snel beter zou voelen.

Een kleine glimlach gleed over Zoe’s lippen bij die woorden. Ze plaagden elkaar vaak en hadden hun verschillen, maar ze waren nog steeds zussen. Geen hoeveelheid irritatie zou wegnemen dat er liefde was.

Toen Zoe’s ogen dichtvielen en ze in de matras wegzakte, begon ze zachtjes te snurken en viel als een blok in slaap.
 

ikkuh!

Superlid
Heb net met veel plezier allehoofdstukken gelezen.
Erg leuk verhaal :tmb

Verheug me op de volgende hoofdstukken :)
 
Bovenaan