zhboy
Superlid
Deel 1
Het was al redelijk donker aan het worden, ondanks dat het niet laat op de avond was. Maar het was de hele dag al grijs geweest en dat zorgde ervoor dat deze herfstavond al vroeg begon. Achterin mijn bestelbus lagen nog redelijk wat pakketjes te wachten om afgeleverd te worden. Maar dat was niet mijn grootste zorg, ik wist dat ik op schema zat. Waar ik mij meer druk om maakte, was dat mijn blaas schreeuwde om geleegd te worden.
Ik had bij meerdere afleveradressen al gevraagd of ik daar naar de wc mocht, steeds met een afwijzend antwoord. Bij een café werd ik weggestuurd: alleen voor klanten. En het enige tankstation dat ik was tegengekomen, bleek geen wc te hebben. En hier midden in de stad op straat gaan staan plassen was vragen om moeilijkheden. Ik wilde geen boete riskeren voor wildplassen. Daar verdiende ik ook te weinig voor. Maar inmiddels stond mijn blaas dus wel op knappen en terug op de standplaats was ik voorlopig nog niet.
Ik parkeerde de bus vlakbij de volgende klant, waar toevallig een laad- en losplek was. Dat zat tenminste mee, zo hoefde ik me geen zorgen te maken om overijverige boa's die maar al te graag een bon schrijven. Snel liep ik met het pakketje naar de klant. Zou deze wel zo aardig zijn om me daar naar de wc te laten gaan? Het antwoord was niet eens nee, want nog tijdens het stellen van de vraag, viel de deur vlak voor mijn neus weer in het slot. Verbouwereerd én met een pijnlijke blaas liep ik terug naar mijn bus.
Daar viel het me pas op waar ik geparkeerd had. Naast de bus begon een smalle, donkere steeg. Ik besefte dat mijn bus het zicht op de steeg vanuit de woningen en de straat grotendeels blokkeerde. Ik begreep dat dit mijn kans was. Snel liep ik de steeg in. Toen ik ook nog groen ontwaarde dat tegen een muur opgroeide, wist ik dat het nu of nooit was. Ik ging richting het groen staan en opende de rits van mijn broek.
Op dat moment ging er recht boven mijn hoofd een lamp aan en hoorde ik hoe een raam werd geopend. ‘Wat wou je daar gaan doen?’ Hoorde ik een vrouwenstem zeggen. Ik voelde me betrapt. Nadat ik mijn gulp weer had gesloten, zei ik: ‘Sorry, maar ik moet al tijden nodig’. ‘Maar we hebben hier tegenwoordig iets moderns: de wc’. Was de reactie van de vrouw. ‘Loop maar naar de deur, dan doe ik hem open’. Zei de vrouw en wees naar een deur op de hoek van de steeg. Verrast deed ik wat me gezegd was. Mocht ik nou echt bij een onbekende die niet eens klant was naar de wc? Inderdaad werd de deur voor mij geopend. Aarzelend liep ik de trap op van de bovenwoning.
Bovenaan de trap stond een vrouw van begin 50 te wachten. Ze wees me de wc. ‘Daar denkt je werkgever niet aan hè, dat jullie ook weleens naar de wc moeten. Ga je gang. Daarna heb ik misschien iets voor je dat goed van pas komt’. Ik sloot de wc-deur achter me, opende mijn broek en liet die tegelijk met mijn onderbroek op de grond zakken. Met een grote zucht van opluchting, begon ik toen mijn blaas te legen. Dat was het beste gevoel sinds tijden. Terwijl mijn blaas zich leegde, cirkelde de laatste zin van de vrouw door mijn hoofd. Wat bedoelde ze met ‘iets dat goed van pas komt’?
Nadat de laatste druppels in de wc-pot waren verdwenen, maakte ik me klaar om weer te vertrekken. Ik opende de deur van de wc en stapte de gang in. ‘Ben je daar weer? Het lucht zeker wel op?’ Ik knikte. ‘Hartelijk bedankt’. ‘Het is goed. Ik heb nog iets voor je dat misschien wel handig is voor je.’ Zei de vrouw en ze wenkte me om haar te volgen. Nieuwsgierig liep ik achter haar aan. Waar zou ze het over hebben?
We liepen een slaapkamer binnen. Aan de inrichting te zien was het de kamer van een jongen van ongeveer mijn leeftijd, 22. ‘Laat je broek maar zakken en ga op bed liggen.’ Zei de vrouw vriendelijk. Ik was verbaasd. Mijn broek laten zakken? Maar de vriendelijke, vertrouwenwekkende stem van de vrouw maakte dat ik deed wat ze zei. Ik knoopte mijn broek los en met mijn broek op mijn enkels ging ik op het bed liggen. ‘Ik denk dat jij ook maat M hebt, net als mijn zoon.’ Hoorde ik de vrouw zeggen, terwijl ze met haar hoofd en handen in een kast verdween. Ze pakte er iets uit en liep naar me toe.
De vrouw had iets in haar handen en ik vroeg me af of ik het goed zag. ‘Mijn zoon is 19’, nam ze weer het woord, ‘maar hij is ‘s nachts nog nooit zindelijk geweest, dus deze hebben we altijd in huis.’ Ze liet zien wat ze had gepakt. Ik had het dus toch goed gezien: in haar hand had ze een luier. Ik keek haar verbaasd aan. Dacht ze nou echt dat ik me hier een luier om ging laten doen? Hier, op mijn 22ste, door een onbekende vrouw?
‘Kom, werk even mee.’ Sprak de vrouw op rustige, bijna hypnotiserende toon. Het deed me aan mijn moeder denken. Hierdoor werd ik op mijn gemak gesteld. ‘Doe je billen even omhoog.’ Zei de vrouw op dezelfde toon. Zonder aarzeling deed ik wat mij verteld werd. Met één hand schoof de vrouw mijn onderbroek naar beneden. Daarna vouwde ze de luier open en legde die klaar onder mij op bed. ‘Ga maar weer liggen.’ Ik liet mijn kont weer zakken. Ik voelde het materiaal van de luier tegen mijn rug, billen en benen. ‘Je ligt precies goed.’ Voor ik er erg in had, vouwde de vrouw de luier dicht en sloot ze hem behendig met de plakkers. ‘Klaar!.’ Zei ze enthousiast.
Beduusd door afgelopen minuten stond ik op van het bed. Ik keek naar beneden. Daar zag ik hoe een verse luier mijn middel bedekte. ‘Hoe vind je het?’ Vroeg de vrouw nieuwsgierig. ‘Wel fijn.' Antwoordde ik. Ik schrok. Fijn? Je bent 22 en staat met een luier om. Maar eigenlijk klopte het antwoord wel. Het voelde vertrouwd en ook wel comfortabel. ‘Ik denk dat je weer verder moet. De pakketjes moeten op hun bestemming komen.’ Ze had helemaal gelijk, ik was mijn bestelbus en de pakketten helemaal vergeten.
De vrouw hielp me mijn onderbroek uitdoen, die had ik toch niet nodig. Toen trok ik mijn broek weer aan en sloot hem. De luier zorgde voor een hele lichte verdikking in mijn broek, maar veel minder dan ik onbewust verwacht had. Achter de vrouw aan liep ik de slaapkamer uit, richting de buitendeur. Daar namen we afscheid.
Opvallend ontspannen liep ik naar mijn bus toe. Daar stopte ik mijn onderbroek in mijn tas en startte de motor. Even later reed ik weg, richting het volgende adres. Ik voelde me comfortabel en veilig in de luier.
Het was al redelijk donker aan het worden, ondanks dat het niet laat op de avond was. Maar het was de hele dag al grijs geweest en dat zorgde ervoor dat deze herfstavond al vroeg begon. Achterin mijn bestelbus lagen nog redelijk wat pakketjes te wachten om afgeleverd te worden. Maar dat was niet mijn grootste zorg, ik wist dat ik op schema zat. Waar ik mij meer druk om maakte, was dat mijn blaas schreeuwde om geleegd te worden.
Ik had bij meerdere afleveradressen al gevraagd of ik daar naar de wc mocht, steeds met een afwijzend antwoord. Bij een café werd ik weggestuurd: alleen voor klanten. En het enige tankstation dat ik was tegengekomen, bleek geen wc te hebben. En hier midden in de stad op straat gaan staan plassen was vragen om moeilijkheden. Ik wilde geen boete riskeren voor wildplassen. Daar verdiende ik ook te weinig voor. Maar inmiddels stond mijn blaas dus wel op knappen en terug op de standplaats was ik voorlopig nog niet.
Ik parkeerde de bus vlakbij de volgende klant, waar toevallig een laad- en losplek was. Dat zat tenminste mee, zo hoefde ik me geen zorgen te maken om overijverige boa's die maar al te graag een bon schrijven. Snel liep ik met het pakketje naar de klant. Zou deze wel zo aardig zijn om me daar naar de wc te laten gaan? Het antwoord was niet eens nee, want nog tijdens het stellen van de vraag, viel de deur vlak voor mijn neus weer in het slot. Verbouwereerd én met een pijnlijke blaas liep ik terug naar mijn bus.
Daar viel het me pas op waar ik geparkeerd had. Naast de bus begon een smalle, donkere steeg. Ik besefte dat mijn bus het zicht op de steeg vanuit de woningen en de straat grotendeels blokkeerde. Ik begreep dat dit mijn kans was. Snel liep ik de steeg in. Toen ik ook nog groen ontwaarde dat tegen een muur opgroeide, wist ik dat het nu of nooit was. Ik ging richting het groen staan en opende de rits van mijn broek.
Op dat moment ging er recht boven mijn hoofd een lamp aan en hoorde ik hoe een raam werd geopend. ‘Wat wou je daar gaan doen?’ Hoorde ik een vrouwenstem zeggen. Ik voelde me betrapt. Nadat ik mijn gulp weer had gesloten, zei ik: ‘Sorry, maar ik moet al tijden nodig’. ‘Maar we hebben hier tegenwoordig iets moderns: de wc’. Was de reactie van de vrouw. ‘Loop maar naar de deur, dan doe ik hem open’. Zei de vrouw en wees naar een deur op de hoek van de steeg. Verrast deed ik wat me gezegd was. Mocht ik nou echt bij een onbekende die niet eens klant was naar de wc? Inderdaad werd de deur voor mij geopend. Aarzelend liep ik de trap op van de bovenwoning.
Bovenaan de trap stond een vrouw van begin 50 te wachten. Ze wees me de wc. ‘Daar denkt je werkgever niet aan hè, dat jullie ook weleens naar de wc moeten. Ga je gang. Daarna heb ik misschien iets voor je dat goed van pas komt’. Ik sloot de wc-deur achter me, opende mijn broek en liet die tegelijk met mijn onderbroek op de grond zakken. Met een grote zucht van opluchting, begon ik toen mijn blaas te legen. Dat was het beste gevoel sinds tijden. Terwijl mijn blaas zich leegde, cirkelde de laatste zin van de vrouw door mijn hoofd. Wat bedoelde ze met ‘iets dat goed van pas komt’?
Nadat de laatste druppels in de wc-pot waren verdwenen, maakte ik me klaar om weer te vertrekken. Ik opende de deur van de wc en stapte de gang in. ‘Ben je daar weer? Het lucht zeker wel op?’ Ik knikte. ‘Hartelijk bedankt’. ‘Het is goed. Ik heb nog iets voor je dat misschien wel handig is voor je.’ Zei de vrouw en ze wenkte me om haar te volgen. Nieuwsgierig liep ik achter haar aan. Waar zou ze het over hebben?
We liepen een slaapkamer binnen. Aan de inrichting te zien was het de kamer van een jongen van ongeveer mijn leeftijd, 22. ‘Laat je broek maar zakken en ga op bed liggen.’ Zei de vrouw vriendelijk. Ik was verbaasd. Mijn broek laten zakken? Maar de vriendelijke, vertrouwenwekkende stem van de vrouw maakte dat ik deed wat ze zei. Ik knoopte mijn broek los en met mijn broek op mijn enkels ging ik op het bed liggen. ‘Ik denk dat jij ook maat M hebt, net als mijn zoon.’ Hoorde ik de vrouw zeggen, terwijl ze met haar hoofd en handen in een kast verdween. Ze pakte er iets uit en liep naar me toe.
De vrouw had iets in haar handen en ik vroeg me af of ik het goed zag. ‘Mijn zoon is 19’, nam ze weer het woord, ‘maar hij is ‘s nachts nog nooit zindelijk geweest, dus deze hebben we altijd in huis.’ Ze liet zien wat ze had gepakt. Ik had het dus toch goed gezien: in haar hand had ze een luier. Ik keek haar verbaasd aan. Dacht ze nou echt dat ik me hier een luier om ging laten doen? Hier, op mijn 22ste, door een onbekende vrouw?
‘Kom, werk even mee.’ Sprak de vrouw op rustige, bijna hypnotiserende toon. Het deed me aan mijn moeder denken. Hierdoor werd ik op mijn gemak gesteld. ‘Doe je billen even omhoog.’ Zei de vrouw op dezelfde toon. Zonder aarzeling deed ik wat mij verteld werd. Met één hand schoof de vrouw mijn onderbroek naar beneden. Daarna vouwde ze de luier open en legde die klaar onder mij op bed. ‘Ga maar weer liggen.’ Ik liet mijn kont weer zakken. Ik voelde het materiaal van de luier tegen mijn rug, billen en benen. ‘Je ligt precies goed.’ Voor ik er erg in had, vouwde de vrouw de luier dicht en sloot ze hem behendig met de plakkers. ‘Klaar!.’ Zei ze enthousiast.
Beduusd door afgelopen minuten stond ik op van het bed. Ik keek naar beneden. Daar zag ik hoe een verse luier mijn middel bedekte. ‘Hoe vind je het?’ Vroeg de vrouw nieuwsgierig. ‘Wel fijn.' Antwoordde ik. Ik schrok. Fijn? Je bent 22 en staat met een luier om. Maar eigenlijk klopte het antwoord wel. Het voelde vertrouwd en ook wel comfortabel. ‘Ik denk dat je weer verder moet. De pakketjes moeten op hun bestemming komen.’ Ze had helemaal gelijk, ik was mijn bestelbus en de pakketten helemaal vergeten.
De vrouw hielp me mijn onderbroek uitdoen, die had ik toch niet nodig. Toen trok ik mijn broek weer aan en sloot hem. De luier zorgde voor een hele lichte verdikking in mijn broek, maar veel minder dan ik onbewust verwacht had. Achter de vrouw aan liep ik de slaapkamer uit, richting de buitendeur. Daar namen we afscheid.
Opvallend ontspannen liep ik naar mijn bus toe. Daar stopte ik mijn onderbroek in mijn tas en startte de motor. Even later reed ik weg, richting het volgende adres. Ik voelde me comfortabel en veilig in de luier.
