Star-Angel
I'm magical inside, just a reason to smile
A.V.O.T.
Alien van onze Toekomst
Alien van onze Toekomst
Basis gedachte verhaal
Alien die eruit ziet als een 12 jarige jongen, verliest door een ongeluk in de ruimte het bewustzijn en beland in het verleden. (ons tijdperk) Daar komt ie achter dat zijn schip beschadigd is en dat ie niet terug kan naar zijn tijd voordat ie het gerepareerd heeft. De aarde zoals hij kent ziet er totaal anders uit en naar zijn gevoel voelt de aarde nu een stuk leger.
In zijn zoektocht naar materiaal om zijn schip te repareren stuit hij op één groot probleem. De volwassenen, in zijn tijdperk waren ze gewend aan meerdere rassen die op hun planeet woonde en werkte. Maar in dit tijdperk weten ze nog niet over het bestaan van aliens. Omdat Dylan over het algemeen wel uit ziet als een mensen kind, wordt hij ook zo behandeld. Met alle problemen van dien.
Dylan zal moeten leren om voorzichtig te zijn met het showen van zijn technologie en het feit dat hij niet een mens is.
•••••••••••••
Hoofdstuk 1 • Een vroege bestemming
Het was vroeg in de ochtend toen Dylan Rika langzamerhand zijn ogen met enige moeite opendeed. Hij keek met een blanke blik naar voren, terwijl hij een paar keer met zijn ogen knipperde om scherper te zien. Dit omdat zijn gezichtsveld nog erg wazig was.
Hij probeerde terwijl ie op de grond van zijn schip lag, na te denken of zijn laatste herinneringen wel echt waren. Naar zijn gevoel was dat namelijk niet zo, maar als dat zo was dacht ie waarom doet m’n lichaam dan zo zeer en waarom lig ik op de vloer? Uiteindelijk stelde zijn ogen zich scherp en paste ze zich aan op de omgeving waarin hij zich bevond. Naar zijn schrik zag hij dat zijn droom eigenlijk werkelijkheid was.
Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat zijn cockpit gevuld was met rook. Twee glazen computer schermen waren gesprongen en gedeelte van het glas lag verspreid over een ander computer paneel en over de grond waar hij op lag, twee andere schermen gaven de standaard rode noodverlichting aan en een paar andere gaven informatie aan over het schip en zijn omgeving. Een paar holografische schermen stonden ook nog aan en zoals gezegd kwam er rook uit een paar panelen aan de zijkant, met zo nu een dan een flits van elektriciteit dat afkomstig was van een paar kapotte kabels en schermen.
“Wat is er gebeurd”, zei hij met een zachte stem, terwijl hij zichzelf probeerde op te rapen van de grond.
Een minuut ging voorbij, voordat Dylan echt helemaal doorhad dat ie nog in de cockpit van zijn shuttle zat. “Oef”, zei ie stilletjes terwijl ie moeizaam via de stoel probeerde om op zijn twee benen te staan. “Computer”, zei Dylan met een zachte stem, terwijl ie z’n gewicht verplaatste van de stoel naar de computerpaneel die ervoor stond. “Status...”, zei ie zachtjes.
De computer van zijn shuttle reageerde op zijn stem met de hare. “hoofdmoteren zijn voor 21% beschadigd,
steunmoteren zijn volledig functioneel,
onzichtbaarheidschild is onbeschadigd en is actief,
wapens zijn voor 13% beschadigd,
de romp is voor 19% beschadigd aan de voorkant,
schilden zijn voor 80% beschadigd,
leefsysteem is onbeschadigd en actief,
sensoren aan de buitenkant zijn voor 30% beschadigd,
sensoren binnen de shuttle Arial 2 zijn onbeschadigd en actief,
communicatiesysteem is onbeschadigd,
replicatie systeem is onbeschadigd,
hoofdcomputer is voor 12% beschadigd en wordt gerepareerd,
.....
” Was de antwoord die de computer gaf aan mij.
“Pfff...”, Zei Dylan met een zachte stem, die met enige moeite ging zitten op de stoel die achter het computerpaneel stond waar hij voorheen op geleund had. “Waar zijn we?”, was zijn volgende vraag aan de computer, terwijl hij op antwoord wachtte. Tikte hij op het paneel wat voor hem stond, hierop riep hij enige informatie op over de exacte schade van zijn schip.
Na een paar seconden gaf de computer eindelijk antwoord op zijn tweede vraag. “Huidige locatie is de Aarde, Europa continent, Nederland, provincie Utrecht, Houten... verdere informatie is niet beschikbaar... ”, was de reactie van de computer.
Dylan was best wel verbaasd met dat antwoord, als ie op de aarde was gecrasht. Waarom waren er dan geen mensen van het hoofdkwartier hem komen helpen, waarom hadden ze hem niet voor de crash gestopt. Die gedachte was naar zijn mening erg vreemd. Dat kan niet kloppen dacht ie, maar hij wist dan ook nog niet dat de computer wel degelijk gelijk had wat betreft zijn locatie. De tijd waarin hij zich bevond echter was het enige wat niet klopte, maar daar zou hij snel genoeg achter komen.
“Hmm... oke, computer open een kanaal met het hoofdkwartier.” Zei Dylan met een wat krachtigere stem.
“Kanaal open...”, zei de computer met de vrouwelijke stem die het had gekregen.
“Dit is Dylan Rika voor hoofdkwartier, ik ben met mijn schip in de buurt van Utrecht gecrasht. Ik heb zowel medische als technische hulp nodig.”, zei ie terwijl hij een icoontje aantikte op zijn paneel.
“... ... ... ...”, Maar Dylan kreeg na een minuut of twee nog geen enkele reactie terug. “Wat is dit?”, zei Dylan tegen zichzelf. “Computer je zei dat de communicatiesysteem werkte.”
“Communicatie systeem is onbeschadigd en werkt naar behoren.”, Was haar reactie tegen hem.
“Waarom krijg ik dan geen reactie terug van het hoofdkwartier?”, Vroeg Dylan aan haar, terwijl ie verbaasd naar zijn scherm keek.
“Er is tot nu toe geen enkele communicatie binnengekomen.”, Zei ze met de koele stem die ze had sinds de dag dat ze was gemaakt.
“Reden?”, Vroeg Dylan met een wat meer verbaasde stem.
“Onbekend...”, was haar antwoord. “Wat??”, als reactie op haar antwoord tikte hij snel een paar dingen in op zijn paneel en deed een scan van de wijde omgeving van zijn huidige locatie tot aan de maan. Al gauw kwam er een antwoord uit op zijn computerpaneel die hem totaal niet beviel. Vanaf zijn huidige locatie tot aan de maan, was geen enkele vorm van de standaard communicatiesignalen aanwezig. Dat was nog niet het ergste wat hij las, want de computer gaf ook aan dat er geen ruimtestation boven de aarde was. Nog maar niet te spreken over de ruimte scheepsbouw, de talloze ruimteschepen of de gebouwen en koepels die de steden vormde op de maan.
“Dit kan niet...”, was zijn enige antwoord terwijl hij geschrokken nog steeds keek naar de computerpaneel. Wat is er aan de hand? vroeg hij zichzelf in enige paniek. Maar toen las hij ook de gegevens die hij ontving over de steden op de wereld.
Wat hij op zijn scherm nog meer las was dat er naast de dierlijke levensvormen er alleen maar mensen op de aarde waren. Er was geen enkele andere buitenaards levensvorm te vinden dan dat van hemzelf. Toen begon langzamerhand de vraag in zijn hoofd te vormen die tevens ook zijn antwoord zou worden. “Computer wat is de datum van vandaag?”
Één seconde ging voorbij, voordat de computer hem een antwoord gaf. “De datum van vandaag is 13 juli 2013...”, klonk het met de vrouwelijke stem.
“Wat!!!!”, Zei Dylan tot zijn schrik.
Wordt vervolgd...
is wel leuk hoor
