Nog niet klaar Alin vindt TLC op reis in Roemenië
- Onderwerp starter Max1234
- Startdatum
In bad
De volgende ochtend maakt Xandra mij weer vrolijk wakker. En hoe is het met mijn geweldige baby? Ik wordt wakker en voel dat ik een scheet moet laten. Ik doe het en voel dat ik mijn luier helemaal vol poep. Ik kan het niet stoppen en voel het lopen langs mijn billen. Xandra hoort het ook en zegt, goed gedaan brave meid. We later de luier nog even zitten, mogelijk komt er nog meer.
Ze neemt mij mee naar de keuken voor ontbijt. Ik krijg pap met nog wat gele olie. En daarna een flesje melk. Xandra pakt een paar gele pilletjes uit de kast. En nog wat vitaminetjes voor de kleine. Na het ontbijt stelt Xandra voor om wat vrolijks te gaan doen. Ze brengt mij naar de kamer en ze de televisie aan. Op YouTube zoekt ze een vrolijk kinderfilmpje met dansmuziek. We dansen samen op de kinderliedjes op televisie. Ik laat nog een scheet maar ook dat klinkt als een lading diarree. De luier hangt zwaar tussen mijn billen. Kijk, wat goed roept Xandra, lol en werken tegelijkertijd.
Kom je mag wel in bad en ze neemt me mee naar de badkamer. In de badkamer is een grote inloopdouche, toilet en bad. Ze zet de kraan van het bad aan. Dan helpt ze mij met het uittrekken van de hansop. Die is een kleine beetje vies aan de binnenkant. Ga maar in de douche staan, ze pakt een vuilniszak en maakt de luier los. Ik stap onder de douche en er spoelt bruin water van mij af. Het is een regendouche met losse extra doucheslang. Xandra knoopt de luier los en stopt deze in de vuilniszak. Ze loopt weg. Ben zo terug zegt ze. Even later is ze terug in badpak. Wil mijn kleding niet vies maken zegt ze en stapt ook in de inloopdouche. Ze pakt de losse douche en spuit mij schoon. Ga maar krom staan zegt ze en spuit uitgebreid tussen mijn billen met een stevige straal. Er stroomt heel veel bruin water door de douche heen. En nu in bad.
Het bad zit net lekker vol met water en badschuim. Ik klim erin en krijg er wat waterspeelgoed bij. Xandra droogt zich wat af en doet een badjas aan. Ze gaat op de gesloten WC zitten en pakt haar computer erbij. Even wat werk doen voor Dr Stau terwijl jij in bad zit. Ze begint te typen. Ze zegt hardop wat ze aan het doen is, eerst een smartwatch, ip campera en laptop bestellen. Dan wat extra gordels en veiligheidsriemen. Gelukkig is dit allemaal op voorraad bij de leverancier. En nu de meubelen. Ze kijkt nadenkend omhoog. Ik kan beter eerst gaan kijken met mijn leverancier. Ze belt mevrouw Stau. Babbelt wat over vrouwendingen en vraagt dan of ze een afspraak kan maken. Dit kan al vrij vlot, over een paar dagen. Xandra reageert dat ze blij is dat het dan nog kan. Ze wil graag alle bestellingen doen voor haar vakantie. Daarna maakt ze een ander belletje. Blijkbaar is dit een aannemer of klusjesman. Ze vertelt dat ze een opdracht heeft voor een babykamer en of hij mee kan op gesprek. En vertrouwelijkheid is heel belangrijk, hij mag er niet over praten. Ze belt terug naar mevrouw Stau en vertelt dat ze komt met de klusjesman. En Alin komt natuurlijk ook mee.
Ga jij op vakantie vraag ik aan Xandra als ze klaar is met alle gesprekken. Ja, over een paar dagen is haar reactie. Ik ga 2 weken naar ‘st-Petersburg in Rusland verteld ze blij. Dan is mijn logeerpartij over zeg ik wat sipjes. En Xandra vertelt dat ze vanavond met Doina zal bellen om te vragen of ze weer beter is en of ik terug kan komen.
’s-Middags trekt Xandra zich terug achter de naaimachine en maakt een nieuwe baby jumpsuit voor mij. Het is een zachte witte stof met roze schaapje erop. Erg lief en babyachtig. Omdat ik het ben zet ze de rits sluiting op de rug ipv op buik. Als ze klaar is mag ik het gelijk aandoen. Ik kruip over de grond in mijn nieuwe kleding en speel met de Duplo.
Na het avondeten (Spinazie met gekookte aardappel) kijken we samen naar Buurman en Buurman. Ik moet er erg om lachen. Daarna verteld Xandra dat zijn Doina heeft gebeld. Zij is weer beter en ik kan daar nog logeren. Xandra zal me binnenkort brengen.
De volgende ochtend maakt Xandra mij weer vrolijk wakker. En hoe is het met mijn geweldige baby? Ik wordt wakker en voel dat ik een scheet moet laten. Ik doe het en voel dat ik mijn luier helemaal vol poep. Ik kan het niet stoppen en voel het lopen langs mijn billen. Xandra hoort het ook en zegt, goed gedaan brave meid. We later de luier nog even zitten, mogelijk komt er nog meer.
Ze neemt mij mee naar de keuken voor ontbijt. Ik krijg pap met nog wat gele olie. En daarna een flesje melk. Xandra pakt een paar gele pilletjes uit de kast. En nog wat vitaminetjes voor de kleine. Na het ontbijt stelt Xandra voor om wat vrolijks te gaan doen. Ze brengt mij naar de kamer en ze de televisie aan. Op YouTube zoekt ze een vrolijk kinderfilmpje met dansmuziek. We dansen samen op de kinderliedjes op televisie. Ik laat nog een scheet maar ook dat klinkt als een lading diarree. De luier hangt zwaar tussen mijn billen. Kijk, wat goed roept Xandra, lol en werken tegelijkertijd.
Kom je mag wel in bad en ze neemt me mee naar de badkamer. In de badkamer is een grote inloopdouche, toilet en bad. Ze zet de kraan van het bad aan. Dan helpt ze mij met het uittrekken van de hansop. Die is een kleine beetje vies aan de binnenkant. Ga maar in de douche staan, ze pakt een vuilniszak en maakt de luier los. Ik stap onder de douche en er spoelt bruin water van mij af. Het is een regendouche met losse extra doucheslang. Xandra knoopt de luier los en stopt deze in de vuilniszak. Ze loopt weg. Ben zo terug zegt ze. Even later is ze terug in badpak. Wil mijn kleding niet vies maken zegt ze en stapt ook in de inloopdouche. Ze pakt de losse douche en spuit mij schoon. Ga maar krom staan zegt ze en spuit uitgebreid tussen mijn billen met een stevige straal. Er stroomt heel veel bruin water door de douche heen. En nu in bad.
Het bad zit net lekker vol met water en badschuim. Ik klim erin en krijg er wat waterspeelgoed bij. Xandra droogt zich wat af en doet een badjas aan. Ze gaat op de gesloten WC zitten en pakt haar computer erbij. Even wat werk doen voor Dr Stau terwijl jij in bad zit. Ze begint te typen. Ze zegt hardop wat ze aan het doen is, eerst een smartwatch, ip campera en laptop bestellen. Dan wat extra gordels en veiligheidsriemen. Gelukkig is dit allemaal op voorraad bij de leverancier. En nu de meubelen. Ze kijkt nadenkend omhoog. Ik kan beter eerst gaan kijken met mijn leverancier. Ze belt mevrouw Stau. Babbelt wat over vrouwendingen en vraagt dan of ze een afspraak kan maken. Dit kan al vrij vlot, over een paar dagen. Xandra reageert dat ze blij is dat het dan nog kan. Ze wil graag alle bestellingen doen voor haar vakantie. Daarna maakt ze een ander belletje. Blijkbaar is dit een aannemer of klusjesman. Ze vertelt dat ze een opdracht heeft voor een babykamer en of hij mee kan op gesprek. En vertrouwelijkheid is heel belangrijk, hij mag er niet over praten. Ze belt terug naar mevrouw Stau en vertelt dat ze komt met de klusjesman. En Alin komt natuurlijk ook mee.
Ga jij op vakantie vraag ik aan Xandra als ze klaar is met alle gesprekken. Ja, over een paar dagen is haar reactie. Ik ga 2 weken naar ‘st-Petersburg in Rusland verteld ze blij. Dan is mijn logeerpartij over zeg ik wat sipjes. En Xandra vertelt dat ze vanavond met Doina zal bellen om te vragen of ze weer beter is en of ik terug kan komen.
’s-Middags trekt Xandra zich terug achter de naaimachine en maakt een nieuwe baby jumpsuit voor mij. Het is een zachte witte stof met roze schaapje erop. Erg lief en babyachtig. Omdat ik het ben zet ze de rits sluiting op de rug ipv op buik. Als ze klaar is mag ik het gelijk aandoen. Ik kruip over de grond in mijn nieuwe kleding en speel met de Duplo.
Na het avondeten (Spinazie met gekookte aardappel) kijken we samen naar Buurman en Buurman. Ik moet er erg om lachen. Daarna verteld Xandra dat zijn Doina heeft gebeld. Zij is weer beter en ik kan daar nog logeren. Xandra zal me binnenkort brengen.
Bij mevrouw Stau
De volgende ochtend wordt ik vroeg gewekt door Xandra. Vandaag is een belangrijke dag voor mij, we gaan alles regelen bij mevrouw Stau. Ik krijg van Xandra weer een nieuwe mooie jurk aan, het is rood en als ik ronddraai staat die wijd alsof er een hoepel in zit. Een draaijurk noemt Xandra het. Het is erg leuk, ik draai geregeld rondjes om de jurk wijd te laten staan.
Na het ontbijt rijden we samen naar het huis van Stau. Het ligt buiten de stad in een park. We stoppen voor een hek. Er komt een portier naar ons toe die vraagt waarom we het terrein willen inrijden. Hij controleert de ID papieren en maakt een kopie van mijn paspoort in een kantoortje. Nadat dit goed is mogen we doorrijden door het eerste hek. Meteen staan we voor een tweede hek dicht. We zijn blijkbaar een sluis ingereden. De portier sluit het eerste hek en loopt een rondje rond onze auto. Ze mogen door roept hij naar een collega. De collega zit in een klein hokje naast de auto. Hij doet iets waardoor het 2e hek opgaat. Als we erdoorheen zijn gereden gaat dit hek ook dicht. Dit ziet er wel heel goed beschermt uit probeer ik te zeggen. Op dit park staat ook de kliniek van Dr Stau vertelt Xandra. Hij is de directeur van de kliniek. De patiënten hier mogen niet ontsnappen. We rijden verder over het terrein langs een groot ouderwetse kliniek. Het heeft een paar zuilen staan bij de ingang. En voor alle ramen zie ik tralies zitten. We rijden om de kliniek naar de achterkant en komen aan bij een statig huis.
Mevrouw Stau doet voor ons open. Ze omhelst Xandra en geeft mij ook een knuffel. Wat een mooie jurk heb jij aan zegt mevrouw Stau. Ik laat zien dat als ik ronddraai de jurk in een hoepel ga staan. Ik ben er heel trots op en dans als meisje. Wat mooi zegt mevrouw Stau maar doe maar voorzichtig dat je niets breekt. Ik ben heel zuinig op mijn spullen. Ik probeer wat te antwoorden maar mijn tong is nog steeds verlamd.
Ze neemt ons mee naar de huiskamer. De aannemer komt pas over een uur. Xandra wil eerst de opdracht nogmaals bespreken met mevrouw Stau. Ik wordt naar een zijkamer gebracht waar een grote televisie staat. Blijf hier maar zitten en televisie kijken zegt mevrouw Stau. Daar kijk ik een poosje kindertelevisie. Na een poosje komt er vrolijk kindermuziek op televisie en ik spring omhoog om mee te dansen. Ik dans minutenlang op de muziek. Dan maak ik weer een rondje en stoot een grote vaas van een klein tafeltje. De vaas staat even te wankelen en valt dan hard op de houten vloer. De oor is er vanaf en een deel van de rand. Ik schrik mij dood en probeer zo snel mogelijk de vaas terug te zetten. Terwijl ik de vaas vast heb komt mevrouw Stau binnen gestormd. NEE. Wat is er gebeurt! Er is toch niets stuk roept ze. En ziet ze mij staan met de stukke vaas in mijn handen. Ze gilt het uit NEEEE. Niet die mooie vaas. MONSTER, je moet gestraft worden. Xandra staat schaapachtig achter haar te kijken.
De volgende ochtend wordt ik vroeg gewekt door Xandra. Vandaag is een belangrijke dag voor mij, we gaan alles regelen bij mevrouw Stau. Ik krijg van Xandra weer een nieuwe mooie jurk aan, het is rood en als ik ronddraai staat die wijd alsof er een hoepel in zit. Een draaijurk noemt Xandra het. Het is erg leuk, ik draai geregeld rondjes om de jurk wijd te laten staan.
Na het ontbijt rijden we samen naar het huis van Stau. Het ligt buiten de stad in een park. We stoppen voor een hek. Er komt een portier naar ons toe die vraagt waarom we het terrein willen inrijden. Hij controleert de ID papieren en maakt een kopie van mijn paspoort in een kantoortje. Nadat dit goed is mogen we doorrijden door het eerste hek. Meteen staan we voor een tweede hek dicht. We zijn blijkbaar een sluis ingereden. De portier sluit het eerste hek en loopt een rondje rond onze auto. Ze mogen door roept hij naar een collega. De collega zit in een klein hokje naast de auto. Hij doet iets waardoor het 2e hek opgaat. Als we erdoorheen zijn gereden gaat dit hek ook dicht. Dit ziet er wel heel goed beschermt uit probeer ik te zeggen. Op dit park staat ook de kliniek van Dr Stau vertelt Xandra. Hij is de directeur van de kliniek. De patiënten hier mogen niet ontsnappen. We rijden verder over het terrein langs een groot ouderwetse kliniek. Het heeft een paar zuilen staan bij de ingang. En voor alle ramen zie ik tralies zitten. We rijden om de kliniek naar de achterkant en komen aan bij een statig huis.
Mevrouw Stau doet voor ons open. Ze omhelst Xandra en geeft mij ook een knuffel. Wat een mooie jurk heb jij aan zegt mevrouw Stau. Ik laat zien dat als ik ronddraai de jurk in een hoepel ga staan. Ik ben er heel trots op en dans als meisje. Wat mooi zegt mevrouw Stau maar doe maar voorzichtig dat je niets breekt. Ik ben heel zuinig op mijn spullen. Ik probeer wat te antwoorden maar mijn tong is nog steeds verlamd.
Ze neemt ons mee naar de huiskamer. De aannemer komt pas over een uur. Xandra wil eerst de opdracht nogmaals bespreken met mevrouw Stau. Ik wordt naar een zijkamer gebracht waar een grote televisie staat. Blijf hier maar zitten en televisie kijken zegt mevrouw Stau. Daar kijk ik een poosje kindertelevisie. Na een poosje komt er vrolijk kindermuziek op televisie en ik spring omhoog om mee te dansen. Ik dans minutenlang op de muziek. Dan maak ik weer een rondje en stoot een grote vaas van een klein tafeltje. De vaas staat even te wankelen en valt dan hard op de houten vloer. De oor is er vanaf en een deel van de rand. Ik schrik mij dood en probeer zo snel mogelijk de vaas terug te zetten. Terwijl ik de vaas vast heb komt mevrouw Stau binnen gestormd. NEE. Wat is er gebeurt! Er is toch niets stuk roept ze. En ziet ze mij staan met de stukke vaas in mijn handen. Ze gilt het uit NEEEE. Niet die mooie vaas. MONSTER, je moet gestraft worden. Xandra staat schaapachtig achter haar te kijken.
Dr Stau komt ook binnen gestormd. Ik sta nog steeds met de stukke vaas in mijn handen. De vaas van de Japanse ambassadeur roept mevrouw Stau uit! Wat een ongeluk dat ze die stuk heeft gemaakt! Dr Stau is ook heel boos, hij krijgt rode vlekken in zijn nek. Wat is er gebeurt vraagt hij op luide toon. Mevrouw Stau gilt, Alin heeft de vaas gebroken met der wilde gedrag. Dat monster moet nu mijn huis uit roept mevrouw Stau. Xandra zegt schaapachtig, dan gaan we maar. Nee zegt mevrouw Stau, jij moet blijven. Wij hebben een afspraak met de aannemer. Zij moet weg! Dr. Stau zegt, ik bel Simon wel even dat ze haar moeten opvangen. Mogen zij wat observaties doen. Ik snap niet wat hij bedoelt. En Xandra stamelt, nee ik breng Alin wel naar huis. Mevrouw Stau snauwt naar Xandra, jij hebt hier geen schuld aan. En wij hebben een afspraak dametje, die gaat door. Laat Simon maar voor Alin zorgen.
Meekomen snauwt Dr Stau naar mij en draait zich om. Hij stampt boos door de gang. Ik loop achter hem aan door het huis heen en de dames lopen achter mij aan. Dr Stau heeft een grote werkkamer met een mooi bureau en leunstoelen ervoor. Ga daar maar zitten zegt hij, hij gaat achter zijn bureau zitten.
Dr Stau pakt zijn telefoon en drukt een voorkeuze nummer. Simon, kan je NU naar het huis komen en neem een collega, brancard en stress spullen mee. Ja, ik heb een spoedje. Kom maar naar mijn kantoor.
Hij maakt een nog telefoontje. “Megan, we hebben een nieuwe gast, regel het papierwerk. Ik stuur je een email met medische informatie. Vraag de portier om een copy van zijn paspoort. De naam is Alin.”
Dr Stau gooit de telefoon neer. Hij staart naar de monitor en typt wat terwijl hij hardop mompelt. Voorlopige observatie, draagt luier, vrouwenjurk, communicatie erg moeilijk praat niet verstaanbaar, agressief. Voorlopige diagnose: persoonlijkheidsstoornis, waanstoornis en/of psychose gecombineerd met agressiestoornis. Verder onderzoek nodig.
Medicijngebruik? Dr Stau kijkt naar mij, dan brabbelt hij wat Latijnse namen van medicijnen. Dit is wel een mooie start zegt hij zachtjes. Ondertussen komen er 2 mannen in witte jassen binnen met een brancard.
Dr. Stau zegt, dit is Alin. Hij komt voor observatie. Hij is agressief en heeft dingen stuk geslagen in mijn huis. Ook houdt hij van vrouwenjurken en babygedrag. Ik wil protesteren en begin luid te roepen. Mijn tong is nog steeds verlamt. Een geluid als een wolf in problemen komt uit mijn keel. Ik zwaai afwijzend met mijn armen en probeer zo de situatie uit te leggen. Simon zegt, “Rustig Alin, geen reden om te gaan vechten. We doen eerst een jas aan.” Hij houdt iets wits voor me met lange mouwen. Ik heb het idee dat hij het verkeerd om vasthoud en probeer te helpen. Ik spring overeind en mijn stoel valt op de grond. De verplegers worden alleen maar bozer en grijpen mij beet. Met veel moeite duwen ze mijn armen door de mouwen. Ze trekken de mouwen voor mijn buik langs en trekken ze door naar mijn rug. Ik realiseer me dat het een dwangbuis is. Ze binden de mouwen vast met banden op mijn rug. Ik voel dat ze op mijn rug bezig zijn om alles dicht te maken en vast te binden. Er is ook nog een band op mijn buik. Deze trekken ze door mijn kruis. Ze trekken de mooie jurk omhoog en frommelen deze tussen de riem en maken ook deze band vast op mijn rug. Daarna doen ze een canvas riem om mijn enkels en binden ook die aan elkaar.
Als de dwangbuis perfect is vastgemaakt leggen ze mij op mijn rug op de brancard. De broeders binden me vast met riemen op de brancard. Terwijl ze mij het kantoor uitrijden zie ik dat Xandra staat te huilen. Mevrouw Stau kijkt nog steeds erg boos naar mij. Ze roept nog, “Simon schat, ik ben zo blij dat jij nu voor Alin gaat zorgen. Stop der maar veilig in een isoleercel voor een paar dagen of weken.” Ik begin uit protest te gillen en raak in paniek.
We rijden via een zijdeur de kliniek in. Simon heeft een grote sleutelbos en moet verschillende deuren open maken. Ze rijden me een witte kamer in. Ze zetten de brancard naast een bed. Even overstappen zegt Simon. Ze maken me los van de brancard. En dan trekken ze me over naar het bed. Op het bed zitten ook allemaal riemen.
We plakken een paar plakkers op je borst zegt Simon. Kunnen we hartslag in de gaten houden. Ze maken de dwangbuis een klein beetje los bovenaan zodat ze bij mijn borst kunnen. Met wat moeite stoppen ze hun handen tussen de dwangbuis en mijn borst en maken de plakkers vast. Dan worden alle banden weer stevig aangetrokken en zit de dwangbuis weer strak. De dwangbuis wordt vastgebonden aan het bed. Mijn schouders en middel worden vastgemaakt. Mijn handen zitten al vast. De riem om mijn enkels maken ze los. Ze binden mijn enkels vast aan het voeteneind van het bed.
Wil je wat drinken vraagt Simon? Ik schudt ja. De andere broeder haalt een babyfles met speen waar een witte vloeistof inzit en stopt de speen in mijn mond. Zit het medicijn erin vraagt Simon? Ja zegt de verpleger, het is opgelost. Ik heb erge dorst en drink door.
Je mag zo gaan slapen zegt Simon. Wil je een fopspeen, vraag hij. Hij houdt een fopspeen op voor mijn gezicht. Als ik ja schudt smeert hij er iets op uit een tubetje. Een echte pacifier zegt Simon en steekt de speen in mijn mond. Hij pakt een beetje hechttape en plakt de speen vast in mijn mond. De hechtpleister loopt van mijn linkerwang over de speen naar mijn rechterwang. Ik voel de zalf die op de fopspeen zit en lik dat langzaam op.
Ze vertrekken uit mijn kamer en nemen de brancard mee. Ik val in slaap.
De volgende ochtend
Ik wordt wakker in een het witte bed. Ik ben erg duf en durf mij niet te bewegen. Ik weet niet waar ik ben. Ik probeer overeind te komen maar dat gaat niet. Langzaam trekt de mist wat op en kan ik wat voelen. Ik lig nog steeds vastgebonden op een bed. Kan alleen het plafond zien. Ik voel dat mijn armen, benen en lijf strak vastliggen op het matras. Zelfs mijn hoofd kan ik niet omhoog doen. Mijn blaas voelt vol.
Na lang wachten komt er een verpleegkundige binnen. Je bent weer wakker Alin zegt ze. Ik probeer wat te zeggen maar er komt alleen gebrabbel uit mijn mond. Je bent opgenomen in deze kliniek ter observatie. Het ging niet zo goed met jou en nu zorgen wij voor je. Ze maakt de speen los van mijn wangen en zet het hoofdeind van mijn bed wat omhoog. Wil je eerst wat drinken vraagt ze en houdt een rietjesbeker voor mijn hoofd. Ik drink die helemaal leeg. Er loopt wat kwijl over mijn kin dat de verpleegster liefdevol wegpoetst met een doekje. Daarna pakt ze een kom met pap en lepelt dit in mijn mond. Ik vind het heerlijk.
Simon komt ook binnen. Ah, je bent wakker Alin. Heeft hij zijn medicijnen al gehad vraagt hij aan de verpleegster. Ja, zegt ze, dat is al geregeld. Ik snap dat er medicijnen verstopt waren in het drinken of in de pap.
Simon zegt, we gaan je even verschonen en omkleden. Je gaat zo naar Dr Stau. Ze maken mij los van het bed. Het zijn veel banden om los te maken. Ik zit in dwangbuis op bed. Met z’n tweeën helpen ze mij omhoog en van bed af. We lopen naar de badkamer. Ze helpen mij uit de dwangbuis en jurk en maken de luier los. Ik wordt onder de douche gestuurd. De verpleegster blijft in de badkamer als ik ga douchen. Na het douchen wordt ik afgedroogd door de verpleegster. Daarna moet ik op een plastic bed liggen en de verpleegster plakt een schone luier om. Ze smeert alles goed in met zinkzalf. Mijn plasser zwelt er wat van op. Snel plakt ze er een dikke luier om. Daarna krijg ik een roze romper aan met lange mouwen. De romper heeft een rugsluiting en ik moet erin stappen. De verpleegster doet de romper dicht. Doe dit maar aan zegt ze en ze geeft een witte patiëntenjurk aan. Dit vind je wel mooi heb ik gehoord.
Ik kijk in een grote spiegel die in de badkamer hangt. Het geheel ziet er mooi uit. De witte jurk is lang en heeft geen mouwen. Mijn roze romper komt er onderuit en geeft een mooi baby-achtige look aan het geheel. Ik zie mijn naam op de jurk staan. Ik wijs op mijn naam en zeg: “Alllinnn.” De verpleegster reageert, dat heeft de dokter bestelt. Meestal is dat voor patiënten die langer dan een paar maanden blijven. Voor jou heeft Dr Stau het al heel snel geregeld. En niemand op deze afdeling heeft zo’n mooie jurk als jij.
Simon komt binnen lopen met een riem in zijn handen en wat andere spullen. Hij doet over mijn beide handen een soort dikke wanten. Bij de polsen zit een ijzeren ring met een musketonhaak. En om de polsen zit klittenband, ik kan ze niet losmaken. Misschien kan ik later met mijn tanden proberen om ze los te maken denk ik. Maar dan doet Simon de riem om mijn middel. De gesp gaat op mijn rug en hij trekt hem redelijk strak aan. Aan de riem zit middenvoor 2 ijzeren ringen. Hieraan haakt Simon de musketonhaken van de wanten. Ik zie eruit als een Amerikaanse gevangenen en kan niets meer met mijn handen. Ik probeer nog wel aan mijn handen te trekken maar deze zitten erg stevig vast aan mijn middel. En mijn vingers zijn compleet bedekt door de dikke wanten. Kom maar mee zegt hij.
We lopen door de gang. De witte jurk is lang en wat strak. Ik schuifel langzaam naast hem. Simon houdt mijn arm vast. Allerlei andere patiënten staren mij aan. Niemand ziet er uit zoals ik. De mannen lopen in een grijs of blauw jogging pak rond. De vrouwen hebben veelal een roze jogging pak aan. Of een rok blouse combinatie. Aan het einde van de gang blijven we bij een dichte deur staan. Simon zoekt een sleutel uit zijn bos en doet de deur van slot. Zo lopen we langzaam door allerlei gangen. Na 2 deuren zie ik geen patiënten meer, alleen nog medewerkers.
Opnamegesprek
We stoppen in een net uitziende gang met dikke vloerbedekking op de grond. In moet op een stoel gaan zitten en Simon meldt mij aan bij een receptioniste. Ik mag gelijk door naar binnen. Simon brengt mij naar binnen. Hier zit achter een groot bureau Dr. Stau en ook Alexandra. Simon wijst mij op een stoel en maakt mij aan weerskanen in de stoel vast aan een korte ketting. Deze kettingen loopt van de achterkant van de stoel naar mijn riem. Ik kan niet meer opstaan. Daarna maakt hij 2 banden vast rondom mijn enkels. Deze zitten vast aan de stoelpoten. Ook hiermee kan ik nu niets meer. Zo is het goed zegt Dr. Stau. Laat ons maar even alleen.
Als Simon weg is begint Dr. Stau te praten. Dit is mijn dochter Alexandra. Jullie kennen elkaar al, begreep ik van Alexandra haar stage. Ik zal je eerst uitleggen waar je bent. Ik ben directeur van een redelijk grote psychiatrische kliniek. Wij behandelen in verschillende afdelingen patiënten. Je zit nu op de dure particuliere afdeling. Dat is een toevluchtsoord voor mensen met geld die in psychische problemen zitten, of van rijke families van een kind ontspoord door een geestelijke nood of verslaving bijvoorbeeld. De zorg is intensief. Het eten is er goed. En we bieden activiteiten aan zoals tennissen, tafeltennissen, buiten wandelen en gamen. Natuurlijk hangt er wel een prijskaartje aan.
Daarnaast hebben we nog een aantal andere afdelingen voor meer kostenbewuste patiënten of minder rijke families. En aan de andere kant van het pand is een gesloten afdeling voor patiënten geplaatst door de staat. Dit gaat om mensen die een gevaar opleveren voor de samenleving of erg agressief zijn.
Ik heb je verzekering gebeld en zij vergoeden op basis van de voorlopige diagnose een opname in deze kliniek. Doordat de vergoedingen in Nederland hoger zijn dan in Roemenië kan ik je plaatsen in de particuliere afdeling. Dit is voor een periode van 4 tot 6 weken. Dat wil ik wel doen maar dan wil ik gelijk dat Alexandra een case study doet naar jouw vreemde drang naar baby gedrag en het feit dat je nog steeds luiers draagt. Dit zal een volledig psychisch en lichamelijk onderzoek zijn van een paar weken tot een paar maanden. Een onderzoek hierover stelt Alexandra in staat om haar opleiding tot psychiater af te ronden. Je moet aan deze opname wel toestemming geven. Zou je hieraan willen meewerken?
Ik blijf stil zitten en zeg niets.
De andere keus is, zegt Dr. Stau, dat je wordt geplaatst op de staatsafdeling. Dat kan ik zonder jouw toestemming regelen, dan neem ik je gedwongen op voor een aantal dagen en vraag ik een rechterlijke machtiging voor verlenging. Dit claimen we niet bij je verzekering maar wordt betaald door de staat. Hier is het wel een stuk armoediger. En je zit de veel tijd alleen in een isoleercel. Mijn vrouw wilde je al direct hiernaartoe sturen omdat je de vaas hebt gesloopt. Maar ik heb haar kunnen overtuigen dat je een perfect onderzoeks patiënt zal zijn voor onze dochter. Vandaar dat ik je de keuze biedt. Dus wat wil je, moet ik een rechterlijk machtiging gaan aanvragen voor opname op de staatsafdeling? Ik schudt NEE. Of wil je meewerken aan het onderzoek van Alexandra? Ik knik hard JA.
Dr Stau pakt een stapel papieren. Alexandra maakt mijn rechterhand los van de riem en verwijderd de dikke want ervan. Hier tekenen zegt Dr Stau en legt alleen de laatste pagina neer. Wat er in de rest van de papieren staat weet ik niet maar ik zet mijn handtekening. Daarna komt er een 2e en 3e formulier om te tekenen. En ik teken een toestemming voor het onderzoek door Alexandra.
Als ik alles getekend hebt zegt Dr Stau. Welkom, dit is nu je nieuwe huis voorlopig. Alexandra, zorg goed voor hem en maak er een mooi onderzoek van. Hij drukt op een belletje waarna Simon weer binnen komt.
Meekomen snauwt Dr Stau naar mij en draait zich om. Hij stampt boos door de gang. Ik loop achter hem aan door het huis heen en de dames lopen achter mij aan. Dr Stau heeft een grote werkkamer met een mooi bureau en leunstoelen ervoor. Ga daar maar zitten zegt hij, hij gaat achter zijn bureau zitten.
Dr Stau pakt zijn telefoon en drukt een voorkeuze nummer. Simon, kan je NU naar het huis komen en neem een collega, brancard en stress spullen mee. Ja, ik heb een spoedje. Kom maar naar mijn kantoor.
Hij maakt een nog telefoontje. “Megan, we hebben een nieuwe gast, regel het papierwerk. Ik stuur je een email met medische informatie. Vraag de portier om een copy van zijn paspoort. De naam is Alin.”
Dr Stau gooit de telefoon neer. Hij staart naar de monitor en typt wat terwijl hij hardop mompelt. Voorlopige observatie, draagt luier, vrouwenjurk, communicatie erg moeilijk praat niet verstaanbaar, agressief. Voorlopige diagnose: persoonlijkheidsstoornis, waanstoornis en/of psychose gecombineerd met agressiestoornis. Verder onderzoek nodig.
Medicijngebruik? Dr Stau kijkt naar mij, dan brabbelt hij wat Latijnse namen van medicijnen. Dit is wel een mooie start zegt hij zachtjes. Ondertussen komen er 2 mannen in witte jassen binnen met een brancard.
Dr. Stau zegt, dit is Alin. Hij komt voor observatie. Hij is agressief en heeft dingen stuk geslagen in mijn huis. Ook houdt hij van vrouwenjurken en babygedrag. Ik wil protesteren en begin luid te roepen. Mijn tong is nog steeds verlamt. Een geluid als een wolf in problemen komt uit mijn keel. Ik zwaai afwijzend met mijn armen en probeer zo de situatie uit te leggen. Simon zegt, “Rustig Alin, geen reden om te gaan vechten. We doen eerst een jas aan.” Hij houdt iets wits voor me met lange mouwen. Ik heb het idee dat hij het verkeerd om vasthoud en probeer te helpen. Ik spring overeind en mijn stoel valt op de grond. De verplegers worden alleen maar bozer en grijpen mij beet. Met veel moeite duwen ze mijn armen door de mouwen. Ze trekken de mouwen voor mijn buik langs en trekken ze door naar mijn rug. Ik realiseer me dat het een dwangbuis is. Ze binden de mouwen vast met banden op mijn rug. Ik voel dat ze op mijn rug bezig zijn om alles dicht te maken en vast te binden. Er is ook nog een band op mijn buik. Deze trekken ze door mijn kruis. Ze trekken de mooie jurk omhoog en frommelen deze tussen de riem en maken ook deze band vast op mijn rug. Daarna doen ze een canvas riem om mijn enkels en binden ook die aan elkaar.
Als de dwangbuis perfect is vastgemaakt leggen ze mij op mijn rug op de brancard. De broeders binden me vast met riemen op de brancard. Terwijl ze mij het kantoor uitrijden zie ik dat Xandra staat te huilen. Mevrouw Stau kijkt nog steeds erg boos naar mij. Ze roept nog, “Simon schat, ik ben zo blij dat jij nu voor Alin gaat zorgen. Stop der maar veilig in een isoleercel voor een paar dagen of weken.” Ik begin uit protest te gillen en raak in paniek.
We rijden via een zijdeur de kliniek in. Simon heeft een grote sleutelbos en moet verschillende deuren open maken. Ze rijden me een witte kamer in. Ze zetten de brancard naast een bed. Even overstappen zegt Simon. Ze maken me los van de brancard. En dan trekken ze me over naar het bed. Op het bed zitten ook allemaal riemen.
We plakken een paar plakkers op je borst zegt Simon. Kunnen we hartslag in de gaten houden. Ze maken de dwangbuis een klein beetje los bovenaan zodat ze bij mijn borst kunnen. Met wat moeite stoppen ze hun handen tussen de dwangbuis en mijn borst en maken de plakkers vast. Dan worden alle banden weer stevig aangetrokken en zit de dwangbuis weer strak. De dwangbuis wordt vastgebonden aan het bed. Mijn schouders en middel worden vastgemaakt. Mijn handen zitten al vast. De riem om mijn enkels maken ze los. Ze binden mijn enkels vast aan het voeteneind van het bed.
Wil je wat drinken vraagt Simon? Ik schudt ja. De andere broeder haalt een babyfles met speen waar een witte vloeistof inzit en stopt de speen in mijn mond. Zit het medicijn erin vraagt Simon? Ja zegt de verpleger, het is opgelost. Ik heb erge dorst en drink door.
Je mag zo gaan slapen zegt Simon. Wil je een fopspeen, vraag hij. Hij houdt een fopspeen op voor mijn gezicht. Als ik ja schudt smeert hij er iets op uit een tubetje. Een echte pacifier zegt Simon en steekt de speen in mijn mond. Hij pakt een beetje hechttape en plakt de speen vast in mijn mond. De hechtpleister loopt van mijn linkerwang over de speen naar mijn rechterwang. Ik voel de zalf die op de fopspeen zit en lik dat langzaam op.
Ze vertrekken uit mijn kamer en nemen de brancard mee. Ik val in slaap.
De volgende ochtend
Ik wordt wakker in een het witte bed. Ik ben erg duf en durf mij niet te bewegen. Ik weet niet waar ik ben. Ik probeer overeind te komen maar dat gaat niet. Langzaam trekt de mist wat op en kan ik wat voelen. Ik lig nog steeds vastgebonden op een bed. Kan alleen het plafond zien. Ik voel dat mijn armen, benen en lijf strak vastliggen op het matras. Zelfs mijn hoofd kan ik niet omhoog doen. Mijn blaas voelt vol.
Na lang wachten komt er een verpleegkundige binnen. Je bent weer wakker Alin zegt ze. Ik probeer wat te zeggen maar er komt alleen gebrabbel uit mijn mond. Je bent opgenomen in deze kliniek ter observatie. Het ging niet zo goed met jou en nu zorgen wij voor je. Ze maakt de speen los van mijn wangen en zet het hoofdeind van mijn bed wat omhoog. Wil je eerst wat drinken vraagt ze en houdt een rietjesbeker voor mijn hoofd. Ik drink die helemaal leeg. Er loopt wat kwijl over mijn kin dat de verpleegster liefdevol wegpoetst met een doekje. Daarna pakt ze een kom met pap en lepelt dit in mijn mond. Ik vind het heerlijk.
Simon komt ook binnen. Ah, je bent wakker Alin. Heeft hij zijn medicijnen al gehad vraagt hij aan de verpleegster. Ja, zegt ze, dat is al geregeld. Ik snap dat er medicijnen verstopt waren in het drinken of in de pap.
Simon zegt, we gaan je even verschonen en omkleden. Je gaat zo naar Dr Stau. Ze maken mij los van het bed. Het zijn veel banden om los te maken. Ik zit in dwangbuis op bed. Met z’n tweeën helpen ze mij omhoog en van bed af. We lopen naar de badkamer. Ze helpen mij uit de dwangbuis en jurk en maken de luier los. Ik wordt onder de douche gestuurd. De verpleegster blijft in de badkamer als ik ga douchen. Na het douchen wordt ik afgedroogd door de verpleegster. Daarna moet ik op een plastic bed liggen en de verpleegster plakt een schone luier om. Ze smeert alles goed in met zinkzalf. Mijn plasser zwelt er wat van op. Snel plakt ze er een dikke luier om. Daarna krijg ik een roze romper aan met lange mouwen. De romper heeft een rugsluiting en ik moet erin stappen. De verpleegster doet de romper dicht. Doe dit maar aan zegt ze en ze geeft een witte patiëntenjurk aan. Dit vind je wel mooi heb ik gehoord.
Ik kijk in een grote spiegel die in de badkamer hangt. Het geheel ziet er mooi uit. De witte jurk is lang en heeft geen mouwen. Mijn roze romper komt er onderuit en geeft een mooi baby-achtige look aan het geheel. Ik zie mijn naam op de jurk staan. Ik wijs op mijn naam en zeg: “Alllinnn.” De verpleegster reageert, dat heeft de dokter bestelt. Meestal is dat voor patiënten die langer dan een paar maanden blijven. Voor jou heeft Dr Stau het al heel snel geregeld. En niemand op deze afdeling heeft zo’n mooie jurk als jij.
Simon komt binnen lopen met een riem in zijn handen en wat andere spullen. Hij doet over mijn beide handen een soort dikke wanten. Bij de polsen zit een ijzeren ring met een musketonhaak. En om de polsen zit klittenband, ik kan ze niet losmaken. Misschien kan ik later met mijn tanden proberen om ze los te maken denk ik. Maar dan doet Simon de riem om mijn middel. De gesp gaat op mijn rug en hij trekt hem redelijk strak aan. Aan de riem zit middenvoor 2 ijzeren ringen. Hieraan haakt Simon de musketonhaken van de wanten. Ik zie eruit als een Amerikaanse gevangenen en kan niets meer met mijn handen. Ik probeer nog wel aan mijn handen te trekken maar deze zitten erg stevig vast aan mijn middel. En mijn vingers zijn compleet bedekt door de dikke wanten. Kom maar mee zegt hij.
We lopen door de gang. De witte jurk is lang en wat strak. Ik schuifel langzaam naast hem. Simon houdt mijn arm vast. Allerlei andere patiënten staren mij aan. Niemand ziet er uit zoals ik. De mannen lopen in een grijs of blauw jogging pak rond. De vrouwen hebben veelal een roze jogging pak aan. Of een rok blouse combinatie. Aan het einde van de gang blijven we bij een dichte deur staan. Simon zoekt een sleutel uit zijn bos en doet de deur van slot. Zo lopen we langzaam door allerlei gangen. Na 2 deuren zie ik geen patiënten meer, alleen nog medewerkers.
Opnamegesprek
We stoppen in een net uitziende gang met dikke vloerbedekking op de grond. In moet op een stoel gaan zitten en Simon meldt mij aan bij een receptioniste. Ik mag gelijk door naar binnen. Simon brengt mij naar binnen. Hier zit achter een groot bureau Dr. Stau en ook Alexandra. Simon wijst mij op een stoel en maakt mij aan weerskanen in de stoel vast aan een korte ketting. Deze kettingen loopt van de achterkant van de stoel naar mijn riem. Ik kan niet meer opstaan. Daarna maakt hij 2 banden vast rondom mijn enkels. Deze zitten vast aan de stoelpoten. Ook hiermee kan ik nu niets meer. Zo is het goed zegt Dr. Stau. Laat ons maar even alleen.
Als Simon weg is begint Dr. Stau te praten. Dit is mijn dochter Alexandra. Jullie kennen elkaar al, begreep ik van Alexandra haar stage. Ik zal je eerst uitleggen waar je bent. Ik ben directeur van een redelijk grote psychiatrische kliniek. Wij behandelen in verschillende afdelingen patiënten. Je zit nu op de dure particuliere afdeling. Dat is een toevluchtsoord voor mensen met geld die in psychische problemen zitten, of van rijke families van een kind ontspoord door een geestelijke nood of verslaving bijvoorbeeld. De zorg is intensief. Het eten is er goed. En we bieden activiteiten aan zoals tennissen, tafeltennissen, buiten wandelen en gamen. Natuurlijk hangt er wel een prijskaartje aan.
Daarnaast hebben we nog een aantal andere afdelingen voor meer kostenbewuste patiënten of minder rijke families. En aan de andere kant van het pand is een gesloten afdeling voor patiënten geplaatst door de staat. Dit gaat om mensen die een gevaar opleveren voor de samenleving of erg agressief zijn.
Ik heb je verzekering gebeld en zij vergoeden op basis van de voorlopige diagnose een opname in deze kliniek. Doordat de vergoedingen in Nederland hoger zijn dan in Roemenië kan ik je plaatsen in de particuliere afdeling. Dit is voor een periode van 4 tot 6 weken. Dat wil ik wel doen maar dan wil ik gelijk dat Alexandra een case study doet naar jouw vreemde drang naar baby gedrag en het feit dat je nog steeds luiers draagt. Dit zal een volledig psychisch en lichamelijk onderzoek zijn van een paar weken tot een paar maanden. Een onderzoek hierover stelt Alexandra in staat om haar opleiding tot psychiater af te ronden. Je moet aan deze opname wel toestemming geven. Zou je hieraan willen meewerken?
Ik blijf stil zitten en zeg niets.
De andere keus is, zegt Dr. Stau, dat je wordt geplaatst op de staatsafdeling. Dat kan ik zonder jouw toestemming regelen, dan neem ik je gedwongen op voor een aantal dagen en vraag ik een rechterlijke machtiging voor verlenging. Dit claimen we niet bij je verzekering maar wordt betaald door de staat. Hier is het wel een stuk armoediger. En je zit de veel tijd alleen in een isoleercel. Mijn vrouw wilde je al direct hiernaartoe sturen omdat je de vaas hebt gesloopt. Maar ik heb haar kunnen overtuigen dat je een perfect onderzoeks patiënt zal zijn voor onze dochter. Vandaar dat ik je de keuze biedt. Dus wat wil je, moet ik een rechterlijk machtiging gaan aanvragen voor opname op de staatsafdeling? Ik schudt NEE. Of wil je meewerken aan het onderzoek van Alexandra? Ik knik hard JA.
Dr Stau pakt een stapel papieren. Alexandra maakt mijn rechterhand los van de riem en verwijderd de dikke want ervan. Hier tekenen zegt Dr Stau en legt alleen de laatste pagina neer. Wat er in de rest van de papieren staat weet ik niet maar ik zet mijn handtekening. Daarna komt er een 2e en 3e formulier om te tekenen. En ik teken een toestemming voor het onderzoek door Alexandra.
Als ik alles getekend hebt zegt Dr Stau. Welkom, dit is nu je nieuwe huis voorlopig. Alexandra, zorg goed voor hem en maak er een mooi onderzoek van. Hij drukt op een belletje waarna Simon weer binnen komt.
Door de Corona heb ik wat tijd over om nog een stukje verder te schrijven. Vind het wel leuk om te doen.
-----------------------------------------------
Babytijd
De volgende dagen verlopen in een soort droom. Alexandra kocht een stapel babykleren voor mij. Mijn rode draaijurk wordt gewassen. Er ligt een stapel rompers in de kast. Ik krijg allerlei babyspeelgoed om mee te spelen. En wordt elke dag meegenomen naar de kleine boerderij van de kliniek om de konijnen te aaien. Alexandra regelt zelfs een zandbak en schommel voor mij in de tuin.
Alexandra geeft zelf de meeste voedingen. Als ik de fles krijg mag ik bij haar op schoot liggen. Ze streelt door mijn haar en zingt soms zachtjes voor me. ’s-Avonds leest ze nog een paar verhaaltjes voor. En dan brengt ze me naar bed. Ik slaap nu sinds een paar nachten in een trappelzak. Hij is wel aan 4 kanten vastgebonden en er loopt een leren riem over mijn middel. Maar het geeft toch meer vrijheid dan helemaal in de riemen te slapen. En ik krijg elke nacht een fopspeen. Daar mag ik heerlijk op zuigen. Ik vermoed dat hier een slaapmiddel op zit want ze smeert er elke avond wat zalf op. Maar ik slaap heerlijk daar in mijn trappelzak met fopspeen.
Elke keer als ik zit te spelen, na het eten of zelfs tijdens het slapen zit Alexandra iets verderop op haar computer te typen. Ik vermoed dat dit observaties zijn. Als de verlamming in mijn mond weer over is, hebben we lange gesprekken over mijn jeugd, mijn ouders, mijn angsten en dromen etc.
Na een paar dagen verteld Alexandra dat ik morgen een lichamelijk onderzoek heb in het ziekenhuis.
Op de dag dat we naar het ziekenhuis toe gaan krijg ik een luier aan en dezelfde roze romper en witte jurk die ik ook op de eerste dag droeg. Ik wordt vastgebonden in een rolstoel met mijn handen vast aan de leuningen en mijn voeten aan de voetensteunen. Let’s go zegt Alexandra en rijdt mij in een rolstoelbusje.
De uroloog
We worden binnen geroepen bij de Uroloog. Wat is het probleem vraagt hij. Ik vertel over mijn urine incontinentie en soms het verlies van ontlasting. Hij schrijft alles op, hoelang ik er al last van heb. En wat voor onderzoeken er eerder zijn gedaan. We gaan je goed onderzoeken zegt hij, een lichamelijk onderzoek, een echo flow echo, urine kweek, röntgenfoto, scopie van de blaas enz. Wat is dat allemaal vraag ik? Dat zie je wel is zijn reactie.
Is je blaas vol vraagt de uroloog. Dat is die nu wel. Ik wordt meegenomen naar een onderzoekskamer. Hier moet ik zitten op een soort po-stoel. In de stoel zit een gat. En hieronder is een grote trechter die uitkomt op een maatbeker. De maatbeker staat op een soort weegschaal met snoertje eraan. Ik moet op de po-stoel gaan zitten en in de trechter plassen. Terwijl ik plas komt er uit een printer een grafiekje hoe hard ik plas. Na het plassen moet ik op een onderzoekstafel liggen en maakt de assistente een echo van mijn blaas. Nog 300 cc urine in de blaas zegt ze tegen de Uroloog. Mijn urine uit het beker schenkt ze in een potje. Voor de urinekweek zegt ze. De uroloog bestudeerd een grafiek op een papiertje hoe snel ik geplast heb. Dat gaat een beetje langzaam zegt hij. En er blijft veel achter in de blaas.
We gaan nu voor een röntgen zegt de assistente. Ze pakt de rolstoel uit de hoek. Na even wachten mag ik naar binnen. Kom maar liggen op deze tafel zegt de radioloog. Jurk uit. Alexandra helpt me met uitkleden. Ik lig naakt op de tafel. De röntgenarts komt naast de tafel staan en legt uit. Je krijgt een katheter met contrastmiddel in je blaas. En dan gaan we foto’s maken. De röntgenarts pakt mijn plasser. Eerst even schoonmaken, hij pakt een doekje met wat alcohol en poetst mijn plasser schoon. Dan het glijmiddel. Hij pakt een grote injectiespuit (maar zonder naald) met glijmiddel en zet die voorop mijn plasser. Het middel spuit hij leeg in mijn plasbuis. Dit verdooft ook zegt hij. En nu de katheter, deze schuift hij erin. Dit voelt vervelend en pijnlijk aan. Als de katheter erin zit plakt hij hem vast met pleister aan mijn plasser. Daarna verbindt hij de katheter via een lange slang met een fles. Die fles hangt hij hoog op. Dit is het contrastmiddel zegt de arts. Het loopt nu in je blaas. Ik voel hoe mijn blaas langzaam aan wordt gevuld.
Alle anderen verlaten de röntgen ruimte. Stil blijven liggen. Ik blijf alleen naakt achter op de tafel. Al brommend worden de foto’s gemaakt. Ik moet plassen roep ik na een poosje. Door al het contrastmiddel voelt mijn blaas pijnlijk aan. Stil blijven liggen is de reactie. Na wat eindeloze minuten komen ze weer binnen. Niet plassen is de instructie. De fles wordt afgekoppeld en de assistente trekt de pleister van mijn plasser en haalt snel de katheter eruit. Ze hangt mijn plasser in een urinaal. Dat is een soort van grote plastic fles. Wachten met plassen, anders moeten we alles nog een keer doen. Snel loopt ze weg. Dan wordt er geroepen, je mag bijna plassen over 3, 2, 1 en nu. Ik plas in de fles. En door de spanning poep ik ook een lading diarree op de tafel. De röntgenarts is boos. Poep op mijn tafel, nu moet alles ontsmet worden. Alexandra kijkt moeilijk naar mij. Ze rolt mij op mijn zij en maakt mijn billen schoon met een soort billendoekjes. De luier, romper en jurk gaan weer aan en ik wordt snel vastgemaakt in de rolstoel.
We gaan nu voor de scopie zegt de assistente. We gaan terug naar urologie. Ik wordt daar naakt op een volgende onderzoekstafel gelegd. De assistente maakt 2 beensteunen vast aan de onderzoekstafel. Hier moet ik mijn benen in leggen. Dan klapt ze het onderste deel van de tafel weg. Ik lig alsof ik bij een gynaecoloog lig met mijn benen wijd te wachten op verder onderzoek. Mijn plasser en zak steken in de lucht. De uroloog komt binnen. Zo doe ik geen onderzoek bij een psychische patiënt. Maak hem vast, ik wil geen schop voor mijn hoofd. Alexandra pakt een paar leren riemen uit haar tas en bindt deze om mijn benen heen. Dan gaat er een riem om mijn middel. Mijn handen worden vastgemaakt aan de riem om mijn middel.
De uroloog komt weer binnen. Hij trekt handschoenen aan. Laten we eerst de boel schoonmaken. Hij pakt mijn plasser beet, schuift de voorhuid ver terug en poetst alles schoon met een doekje met alcohol. Nu komt de verdoving. Hij pakt een grote spuit (ook zonder injectienaald) en duwt deze voorin mijn plasser. Dit is net ook gebeurt zeg ik met een benepen stem. De uroloog lijkt mij niet eens te horen. Hij duwt een vloeistof in de plasser. Dit glijmiddel verdoofd de plasbuis zegt de uroloog. Dan pakt hij een scoop uit de verpakking. Het is een starre glimmende buis. Het ziet eruit als een lange metalen rietje of dikke breinaald met apparatuur op het uiteinde. Hij is wel 30 cm lang voor mijn gevoel. Dit kan toch niet piep ik, wat ga je daarmee doen. De uroloog zegt, ontspan je maar, trekt wat aan mijn plasser en schuift de scope via de plasbuis naar de blaas. Ik val bijna flauw van angst. De uroloog schuift de stijve scope door tot het einde in de blaas is. Aan de andere kant van de scope zit een apparaat waar de Uroloog in kijkt. Hij doet zijn oog voor deze lens en kijkt door de scope. O la la. Dat ziet er niet goed uit, zegt hij. Wat moeten we hieraan doen? Hij kijkt uitgebreid in mijn blaas en neemt er alle tijd voor. Dan laat hij een tweede arts nog kijken. Ik wil wel door de grond zakken maar ik kan niets. Na een paar minuten kijken trekt hij de scope weer terug.
Over mij heen praat de Uroloog tegen Alexandra. Normaal gebruiken we een flexibele cystoscoop voor deze onderzoeken. Maar die waren op. Vandaar dat ik de starre scoop heb gebruikt. Die kan wat oncomfortabel zijn voor de patiënt.
Net als ik denk dat hij klaar is, duwt hij een vinger in mijn anus. Die vinger duwt goed omhoog in de richting van mijn blaas. De uroloog voelt op verschillende plaatsen. De prostaat voelt ook wat dik zet de uroloog.
Daarna stopt hij echt en loopt naar zijn computer. Denk dat er nog een colonscopie nodig is. Ik zal die inplannen voor over een paar dagen. Mijn plasser en blaas doen pijn. Ik wordt losgemaakt van de onderzoekstafel. Krijg de luier aan, romper en mijn witte jurk weer aan en mag in de rolstoel gaan zitten. Van de spanning trilt mijn hele lichaam. Al bibberend wordt ik vastgemaakt. Hier heb je iets om te ontspannen zegt Alexandra en geeft mij een pilletje. Ik wordt langzaam wat rustiger. Daarna mogen we gelukkig weer terug naar huis.
Alexandra heeft erg met me te doen na deze onderzoeken. Als we terug zijn mag ik meteen naar bed en krijg een lekkere warme kruik in mijn trappelzak. Ik heb veel pijn in mijn plasser en blaas en Alexandra brengt mij een pijnstiller. Daarna kruipt ze bij mij in bed en blijft tegen me aan liggen. Met mijn hoofd op haar borst val ik in slaap.
-----------------------------------------------
Babytijd
De volgende dagen verlopen in een soort droom. Alexandra kocht een stapel babykleren voor mij. Mijn rode draaijurk wordt gewassen. Er ligt een stapel rompers in de kast. Ik krijg allerlei babyspeelgoed om mee te spelen. En wordt elke dag meegenomen naar de kleine boerderij van de kliniek om de konijnen te aaien. Alexandra regelt zelfs een zandbak en schommel voor mij in de tuin.
Alexandra geeft zelf de meeste voedingen. Als ik de fles krijg mag ik bij haar op schoot liggen. Ze streelt door mijn haar en zingt soms zachtjes voor me. ’s-Avonds leest ze nog een paar verhaaltjes voor. En dan brengt ze me naar bed. Ik slaap nu sinds een paar nachten in een trappelzak. Hij is wel aan 4 kanten vastgebonden en er loopt een leren riem over mijn middel. Maar het geeft toch meer vrijheid dan helemaal in de riemen te slapen. En ik krijg elke nacht een fopspeen. Daar mag ik heerlijk op zuigen. Ik vermoed dat hier een slaapmiddel op zit want ze smeert er elke avond wat zalf op. Maar ik slaap heerlijk daar in mijn trappelzak met fopspeen.
Elke keer als ik zit te spelen, na het eten of zelfs tijdens het slapen zit Alexandra iets verderop op haar computer te typen. Ik vermoed dat dit observaties zijn. Als de verlamming in mijn mond weer over is, hebben we lange gesprekken over mijn jeugd, mijn ouders, mijn angsten en dromen etc.
Na een paar dagen verteld Alexandra dat ik morgen een lichamelijk onderzoek heb in het ziekenhuis.
Op de dag dat we naar het ziekenhuis toe gaan krijg ik een luier aan en dezelfde roze romper en witte jurk die ik ook op de eerste dag droeg. Ik wordt vastgebonden in een rolstoel met mijn handen vast aan de leuningen en mijn voeten aan de voetensteunen. Let’s go zegt Alexandra en rijdt mij in een rolstoelbusje.
De uroloog
We worden binnen geroepen bij de Uroloog. Wat is het probleem vraagt hij. Ik vertel over mijn urine incontinentie en soms het verlies van ontlasting. Hij schrijft alles op, hoelang ik er al last van heb. En wat voor onderzoeken er eerder zijn gedaan. We gaan je goed onderzoeken zegt hij, een lichamelijk onderzoek, een echo flow echo, urine kweek, röntgenfoto, scopie van de blaas enz. Wat is dat allemaal vraag ik? Dat zie je wel is zijn reactie.
Is je blaas vol vraagt de uroloog. Dat is die nu wel. Ik wordt meegenomen naar een onderzoekskamer. Hier moet ik zitten op een soort po-stoel. In de stoel zit een gat. En hieronder is een grote trechter die uitkomt op een maatbeker. De maatbeker staat op een soort weegschaal met snoertje eraan. Ik moet op de po-stoel gaan zitten en in de trechter plassen. Terwijl ik plas komt er uit een printer een grafiekje hoe hard ik plas. Na het plassen moet ik op een onderzoekstafel liggen en maakt de assistente een echo van mijn blaas. Nog 300 cc urine in de blaas zegt ze tegen de Uroloog. Mijn urine uit het beker schenkt ze in een potje. Voor de urinekweek zegt ze. De uroloog bestudeerd een grafiek op een papiertje hoe snel ik geplast heb. Dat gaat een beetje langzaam zegt hij. En er blijft veel achter in de blaas.
We gaan nu voor een röntgen zegt de assistente. Ze pakt de rolstoel uit de hoek. Na even wachten mag ik naar binnen. Kom maar liggen op deze tafel zegt de radioloog. Jurk uit. Alexandra helpt me met uitkleden. Ik lig naakt op de tafel. De röntgenarts komt naast de tafel staan en legt uit. Je krijgt een katheter met contrastmiddel in je blaas. En dan gaan we foto’s maken. De röntgenarts pakt mijn plasser. Eerst even schoonmaken, hij pakt een doekje met wat alcohol en poetst mijn plasser schoon. Dan het glijmiddel. Hij pakt een grote injectiespuit (maar zonder naald) met glijmiddel en zet die voorop mijn plasser. Het middel spuit hij leeg in mijn plasbuis. Dit verdooft ook zegt hij. En nu de katheter, deze schuift hij erin. Dit voelt vervelend en pijnlijk aan. Als de katheter erin zit plakt hij hem vast met pleister aan mijn plasser. Daarna verbindt hij de katheter via een lange slang met een fles. Die fles hangt hij hoog op. Dit is het contrastmiddel zegt de arts. Het loopt nu in je blaas. Ik voel hoe mijn blaas langzaam aan wordt gevuld.
Alle anderen verlaten de röntgen ruimte. Stil blijven liggen. Ik blijf alleen naakt achter op de tafel. Al brommend worden de foto’s gemaakt. Ik moet plassen roep ik na een poosje. Door al het contrastmiddel voelt mijn blaas pijnlijk aan. Stil blijven liggen is de reactie. Na wat eindeloze minuten komen ze weer binnen. Niet plassen is de instructie. De fles wordt afgekoppeld en de assistente trekt de pleister van mijn plasser en haalt snel de katheter eruit. Ze hangt mijn plasser in een urinaal. Dat is een soort van grote plastic fles. Wachten met plassen, anders moeten we alles nog een keer doen. Snel loopt ze weg. Dan wordt er geroepen, je mag bijna plassen over 3, 2, 1 en nu. Ik plas in de fles. En door de spanning poep ik ook een lading diarree op de tafel. De röntgenarts is boos. Poep op mijn tafel, nu moet alles ontsmet worden. Alexandra kijkt moeilijk naar mij. Ze rolt mij op mijn zij en maakt mijn billen schoon met een soort billendoekjes. De luier, romper en jurk gaan weer aan en ik wordt snel vastgemaakt in de rolstoel.
We gaan nu voor de scopie zegt de assistente. We gaan terug naar urologie. Ik wordt daar naakt op een volgende onderzoekstafel gelegd. De assistente maakt 2 beensteunen vast aan de onderzoekstafel. Hier moet ik mijn benen in leggen. Dan klapt ze het onderste deel van de tafel weg. Ik lig alsof ik bij een gynaecoloog lig met mijn benen wijd te wachten op verder onderzoek. Mijn plasser en zak steken in de lucht. De uroloog komt binnen. Zo doe ik geen onderzoek bij een psychische patiënt. Maak hem vast, ik wil geen schop voor mijn hoofd. Alexandra pakt een paar leren riemen uit haar tas en bindt deze om mijn benen heen. Dan gaat er een riem om mijn middel. Mijn handen worden vastgemaakt aan de riem om mijn middel.
De uroloog komt weer binnen. Hij trekt handschoenen aan. Laten we eerst de boel schoonmaken. Hij pakt mijn plasser beet, schuift de voorhuid ver terug en poetst alles schoon met een doekje met alcohol. Nu komt de verdoving. Hij pakt een grote spuit (ook zonder injectienaald) en duwt deze voorin mijn plasser. Dit is net ook gebeurt zeg ik met een benepen stem. De uroloog lijkt mij niet eens te horen. Hij duwt een vloeistof in de plasser. Dit glijmiddel verdoofd de plasbuis zegt de uroloog. Dan pakt hij een scoop uit de verpakking. Het is een starre glimmende buis. Het ziet eruit als een lange metalen rietje of dikke breinaald met apparatuur op het uiteinde. Hij is wel 30 cm lang voor mijn gevoel. Dit kan toch niet piep ik, wat ga je daarmee doen. De uroloog zegt, ontspan je maar, trekt wat aan mijn plasser en schuift de scope via de plasbuis naar de blaas. Ik val bijna flauw van angst. De uroloog schuift de stijve scope door tot het einde in de blaas is. Aan de andere kant van de scope zit een apparaat waar de Uroloog in kijkt. Hij doet zijn oog voor deze lens en kijkt door de scope. O la la. Dat ziet er niet goed uit, zegt hij. Wat moeten we hieraan doen? Hij kijkt uitgebreid in mijn blaas en neemt er alle tijd voor. Dan laat hij een tweede arts nog kijken. Ik wil wel door de grond zakken maar ik kan niets. Na een paar minuten kijken trekt hij de scope weer terug.
Over mij heen praat de Uroloog tegen Alexandra. Normaal gebruiken we een flexibele cystoscoop voor deze onderzoeken. Maar die waren op. Vandaar dat ik de starre scoop heb gebruikt. Die kan wat oncomfortabel zijn voor de patiënt.
Net als ik denk dat hij klaar is, duwt hij een vinger in mijn anus. Die vinger duwt goed omhoog in de richting van mijn blaas. De uroloog voelt op verschillende plaatsen. De prostaat voelt ook wat dik zet de uroloog.
Daarna stopt hij echt en loopt naar zijn computer. Denk dat er nog een colonscopie nodig is. Ik zal die inplannen voor over een paar dagen. Mijn plasser en blaas doen pijn. Ik wordt losgemaakt van de onderzoekstafel. Krijg de luier aan, romper en mijn witte jurk weer aan en mag in de rolstoel gaan zitten. Van de spanning trilt mijn hele lichaam. Al bibberend wordt ik vastgemaakt. Hier heb je iets om te ontspannen zegt Alexandra en geeft mij een pilletje. Ik wordt langzaam wat rustiger. Daarna mogen we gelukkig weer terug naar huis.
Alexandra heeft erg met me te doen na deze onderzoeken. Als we terug zijn mag ik meteen naar bed en krijg een lekkere warme kruik in mijn trappelzak. Ik heb veel pijn in mijn plasser en blaas en Alexandra brengt mij een pijnstiller. Daarna kruipt ze bij mij in bed en blijft tegen me aan liggen. Met mijn hoofd op haar borst val ik in slaap.
Na alle positieve opmerkingen heb ik hard nagedacht over een vervolg. Wil niet teveel in herhaling vallen en er toch een leuke twist aan geven. Dat is wel een hele uitdaging. Denk dat ik een leuke volgend stukje heb geschreven met ruimte voor een vervolg.
-----------------------------------------
Alexandra probeert de dagen na het onderzoek alles om weer op te vrolijken. Na het onderzoek van de uroloog ben ik erg aangeslagen. Ze houdt me stevig vast voor mijn flesjes. Maakt mijn billen extra voorzichtig schoon bij een luierwissel. Smeert de zinkzalf extra nauwkeurig om huidirritaties te voorkomen. En ik mag de hele dag spelen met het speelgoed dat voor mij klaar ligt. Maar ik blijf erg knorrig. Ik weet ook niet hoe het komt, ik leef in een soort hemel met alle zorg van Alexandra en de anderen. Maar ik kan mij er niet overheen zetten en zit ernstig in een dip.
Na een week komt Professor Veska bij mij op bezoek. Hij is de professor die Alexandra begeleidt bij haar afstudeer opdracht. Blijkbaar heeft hij ook gehoord dat ik wegzak in een depressie en wilt mij persoonlijk ontmoeten. De Professor stelt mij niet zoveel vragen en observeert mij vooral. Na ongeveer een uur vertrekken hij en Alexandra samen van de afdeling.
Nog een poos later wordt de vepleegkundige gebeld en brengt zij mij naar het kantoor van Dr Stau. Hier zijn ze alle 3 aanwezig, Dr Stau, de Professor en Alexandra. Professor Veska neemt het woord. Alin, het is duidelijk dat je wegzakt in een depressie. Ik heb voorgesteld aan Dr Stau en Alexandra om een nieuw medicijn te proberen. Het medicijn heet BlyEy en stimuleert de gelukshormonen in je hersenen. Mijn team is bezig met onderzoek naar dit medicijn en we zijn bijna klaar om Europeese goedkeuring aan te vragen. Hiervoor zoeken we nog een paar patiënten die dit kunnen testen.
De professor legt mij uit dat als ik mee wil doen aan het onderzoek ik het medicijn via een injectie zal krijgen. Het is een eenmalige injectie van een klein staafje onder de huid. Dat staafje blijft 4 of 12 weken zitten en lost langzaam op waarbij het medicijn BlyEy vrijkomt. Het zal een paar weken duren voordat het medicijn goed werkt. In het begin zal je meer last hebben van bijwerkingen. De meeste bijwerkingen moeten langzaam wegzakken. Dat is doel van dit onderzoek om dat te bewijzen.
Professor Veska zegt, ik denk dat BlyEy perfect bij jou zou aansluiten. Bij andere patiënten heb ik een heel positief resultaat gezien Dit zal je meteen uit je depressieve spiraal halen.
Wat zijn de bijwerkingen, vraag ik. De professor reageert dat hij hierover niet teveel wil delen, dat is onderzoeksinformatie en mijn team houdt je goed in de gaten. Maar wat we veel zien is diarree en evenwichtsstoornissen. Maar van de andere patiënten waarvan de kuur is afgelopen zou 90% direct willen doorgaan met BlyEy. Van de patiënten die voor de 4 weekse variant hebben gekozen, heeft 100% spijt dat ze niet voor 12 weken zijn gegaan.
De Professor legt verder uit. je wordt opgenomen in mijn onderzoekskliniek, goed verzorgt en je krijgt een onkostenvergoeding van € 2.000 per maand. Eigenlijk wil ik niet weg uit deze kliniek naar een onderzoekskliniek, zeg ik. Ik zit hier veilig en voel mij hier thuis. Kan ik niet hier blijven? De professor denkt na. Even bespreken met Dr Stau is zijn reactie. En ze praten onderling in het Roemeens. De uitkomst is dat ik mag blijven! Mijn verblijfskosten zullen worden betaald door het onderzoeksinstituut van de Professor
Wil je nog meer weten voordat je een keuze maakt, vraagt de Professor. Ik voel mij wat overweldigd en kijk rond in de kamer. Alexandra legt haar hand op mijn knie, wat je ook kiest, wij zullen goed voor je zorgen. Maar dit is een gouden kans om een geweldig medicijn te proberen. En je krijgt nog betaald ook. Ik zeg, ik doe het!
Mooi, zegt de Professor. Ik laat de papieren klaarmaken. Als je die hebt getekend krijg je met enkele dagen je de injectie. Alexandra ziet mij moeilijk kijken bij het woord injectie. Ze reageert, die geven we wel in de nacht, tijdens je slaap. Krijg je wat extra slaapmiddel en wat morfine. Voel je dan niets van. En ik knik opgelucht.
We blijven nog wat kletsen terwijl de secretaresse van Dr Stau de papieren voorbereidt en uitprint. Ik krijg een dikke stapel papier om door te werken. Er staan controle vragen in of ik de bijwerkingen goed weet, risico’s aanvaar en mijn bankgegeven voor de betaling moet ik invullen. De laatste vraag is of ik de 4 of 12 weekse variant wil. Omdat iedereen van de 4 weekse variant spijt heeft kruis ik met zweet in mijn handen het 12 weeks vakje aan. Ik vind dit wel erg spannend.
Na het tekenen van de papieren wordt ik teruggebracht naar mijn kamer.
Vroeg in de avond zie ik Alexandra weer. De verpleegster heeft mij al omgekleed met een schone luier en een heerlijk zachte hansop bij mij aangedaan. Alexandra vertelt mij dat de proef over een paar dagen gaat beginnen. Er zijn nog 2 patiënten in de kliniek die meedoen. Dr Stau heeft besloten om ons onder te brengen in een aparte vleugel en deze wordt komende dagen ingericht. Daarna komt er een dokter van het onderzoeksinstituut mij de injectie geven.
’s-Nachts kan ik amper slapen van de spanning en de volgende ochtend wordt ik brak wakker. Alexandra vertelt mij bij het ontbijt dat er een boswandeling is voor iedereen die mee wil. Dat wil ik wel. Na het ontbijt krijg ik een schone luier aan, witte romper, een spijker tuinbroek met een zacht roze sweater. Ze hebben stevige wandelschoenen voor mij geregeld. En aan mijn pols maakt Alexandra een soort horloge vast. Het bandje gaat dicht met een klein tangetje. Kan je zien hoe laat het is en raak je niet kwijt zegt ze. Zij heeft er zelf ook een om.
We vertrekken uit de kliniek in een klein busje. We zijn met 5 patiënten en 3 medewerkers. Er gaan een paar rugzakken mee. Na een uurtje rijden komen we aan in de bergen bij een mooi dicht bos. Voordat we vertrekken krijgen we allemaal een helm op onze hoofd. De helm wordt vastgemaakt met een riempje onder mijn kin. Een medewerker die ik niet ken gaat voorop lopen om de weg te wijzen en wij lopen er achter aan. Ik ben al lang niet meer actief geweest en wordt al na 15 minuten lopen moe. Alexandra komt naast mij lopen. Gaat het Alin vraagt ze? Je hartslag schiet omhoog. Ze wijst op haar horloge waar 135 naast een kloppend hartje. Eronder staat in kleine letters Alin. Ik zeg dat het wel gaat en loop moeilijk door. Nog 20 minuten lopen komen we aan op onze bestemming. Door de inspanning heb ik onderweg mijn luier volgescheten. Ik voel de poep zitten in mijn luier. Gelukkig kunnen we nu zitten en zak ik neer op een bank. Ze zitten bovenaan een hoge rots met uitzicht over een vallei. Erg mooi maar het voelt wel wat gevaarlijk. Een andere patiënt loopt onrustig heen en weer en staat dicht bij de rand. GA ZITTEN zegt de verpleegkundige steeds luider maar hij luistert niet. Ze pakken hem met z’n tweeën beet en zetten hem op de bank naast mij. Dan doen we het zo zegt de verpleegkundige en opent 1 van de rugzakken. Ze haalt er een leren riem uit en maakt deze om zijn middel vast. Dan gaan zijn handen vast aan de riem. Daarna haalt ze een tweede riem uit de rugzak en bind een brede band om zijn enkels. Aan het andere einde van de riem (van ongeveer 60 cm) zit een tweede band. Deze bindt ze om mijn enkels heen. Sorry Alin, dat jij nu ook vast wordt gezet. Maar op deze manier zijn jullie allebei veilig. Ik zit nu vastgebonden naast de onrustige medepatiënt op deze bank in het bos. De verpleegkundige maakt lachend een grapje, jullie zijn nu maatjes.
We krijgen een lekkere lunch te eten. Mijn buurman moet gevoerd worden omdat hij zijn handen niet kan gebruiken. Tijdens het eten probeer ik stiekem de bank los te maken van mijn enkels. Ik schuif met mijn voeten en maak met mijn handen de gesp wat los. Dan ziet de verpleegkundige wat ik doe. Alin, dat is stout roept hij. Hij komt snel aanlopen en haalt nog een riem uit de rugtas. Deze bindt hij om mijn middel en maakt ook mijn handen vast waardoor ik zeker niet kan ontsnappen. Nog meer mensen die gevaarlijk willen doen vraag hij aan de andere patiënten terwijl hij rondkijkt.
We blijven nog een uurtje zitten. Mijn vieze luier voelt smerig aan en mijn buurman vind dat ik stink. Maar we kunnen geen kant uit en het is toch al zijn schuld dat we vast zitten, hij stikt er maar in. Ik wordt op een gegeven moment losgemaakt voor een luierwissel. Naast de groep hebben ze een plastic matje neergelegd. Hier moet ik op gaan liggen. Ik heb er helemaal geen zin in om met mijn blote kont naast de groep te gaan liggen. En de verpleger die het moet uitvoeren heeft er geen zin in om dit in het bos te doen op de grond. Maar het moet toch. Uit de rugtas komen een paar handschoenen voor de verpleger en een schone luier voor mij. De vieze luier wordt netjes in een vuilniszak gedaan en gaat terug de rugtas in om maar niet achter te laten in het bos. Hij maakt de leren riem weer vast om mijn middel maar mijn handen blijven los.
De riem die eerst onze voeten verbond is losgemaakt van de enkelband en wordt nu vastgeklikt aan mijn riem en die van mijn maatje. Dus we kunnen wel lopen maar kunnen niet alleen ontsnappen. De riem is langer gemaakt en beperkt onze onderlinge afstand tot ongeveer anderhalve meter. De verpleger maakt mijn helm los en schuift een paar oordoppen in mijn oren. Daarna wordt de helm weer over mijn hoofd geschoven en vastgemaakt. Ik hoor de stem van de verpleegkundige vertellen in mijn oordoppen, zo wat extra veiligheid. Kunnen jullie niet samen overleggen om weg te rennen. De andere 3 patiënten mogen zonder banden, riemen of oordoppen teruglopen. Ik voel mij opgesloten ondanks dat ik in een bos loop.
Zo lopen we weer terug over het pad. Hoewel het pad nu omlaag gaat, is het toch moeilijk lopen door de riem tussen ons in. Het is heel stil door de oordoppen, ik hoor helemaal niets. Alleen af en toe een vraag van de verpleegkundige of het nog allemaal goed gaat. Bijna bij de auto aangekomen struikelt mijn medepatiënt. Ik heb het te laat in de gaten en val op de grond. Gelukkig breekt mijn helm de val want mijn hoofd komt hard op een rots terecht. Ik voel er bijna niets van. Maar als ik ga zitten zie ik dat ik in een koeienvlaai ben gevallen. Mijn broek zit onder de koeienpoep. Alexandra komt bezorgt bij me kijken. Ze controleert eerst of ik niets gebroken heb maar gelukkig zijn het alleen wat schrammen en smerigheid aan mijn broek.
De andere patiënten worden eerst naar de auto gebracht en dan gaan ze op zoek naar een schone broek voor mij. Dat is niet te vinden, er ligt alleen een lange jurk in de bus met grote oranje letters op de borst en op de rug. Ik kan de Roemeense tekst niet lezen. Alexandra legt mij uit dat er psychiatrisch patiënt op staat in het Roemeens. Er is geen keus en mijn vieze tuinbroek en trui worden uitgetrokken en ik krijg de jurk aan. Gelukkig is die groot genoeg en past die mij perfect.
Bij de auto aangekomen moet ik naast mijn maatje op de achterste rij gaan zitten. Hier zitten blijkbaar extra riemen op de bank en we worden elk met een vierpunts gordel vastgemaakt die samenkomt voor onze buik. Alsof we in een raceauto zitten. En we krijgen dikke wanten aan waardoor we niets meer kunnen pakken. Ik heb nog steeds mijn helm op en de oordoppen in, ik kan nog steeds niets horen. De anderen zijn wel verlost van hun helm. Ik krijg een rietjesbeker met drinken en drink deze helemaal leeg. Daardoor vergeet ik het te zeggen van mijn helm en zit deze nog steeds op mijn hoofd, ondanks dat ik veilig in de auto zit.
We rijden met een extra grote rit terug naar de kliniek. Eerst worden we rondgereden in de stad langs wat mooie gebouwen. Soms zie ik kinderen staren en wijzen naar ons. Dat zal wel door de helm komen of de tekst op mijn jurk. Als ze zwaaien, zwaai ik terug met mijn gele patiënten want.
Als laatste mogen we naar de Mc Donalds. Dat is natuurlijk een feest. Ik ben hier al maanden niet geweest. De Mc Drive is dicht vanwege verbouwing dus we moeten naar binnen. Alexandra is er niet meer bij, zij is ergens afgezet.
De verpleger beslist dat ik mijn helm op moet houden. Je bent al een keer gevallen en door vermoeidheid kan dat nog een keer gebeuren zegt hij in mijn oordoppen. Als ik wil protesteren, zegt hij, dan moet je in de auto blijven. Op het terrein van de kliniek mag de helm weer af.
Binnen hebben we heel veel bekijks. Kinderen draaien zich op in hun stoel om ons te zien. Volwassen kijken allemaal maar stiekem. Ik zie zelfs telefoontjes die onze richting uit draait. De combinatie van de helm, de witte jurk met tekst en de gele wanten trekken ieders aandacht. Ik voel mijn wangen rood worden van de schaamte. Om mij wat te beschermen wordt ik in een hoek gezet met mijn rug naar de rest van de mensen.
Doordat mijn helm het zicht wat afschermt en ik door de oordoppen niets hoor, heb ik niet in de gaten wat er achter mij gebeurt. Op een gegeven moment wordt er een telefoon voor mijn hoofd gehouden en merk ik dat iemand haar hoofd naast mijn helm heeft. Als ik verbaast omhoog kijkt maakt de dame een selfie met mij. Ik hoor later dat er verschillende foto’s op sociale media stonden. Het wordt zo druk en chaotisch dat het restaurant de politie belt. Deze komen met verschillende auto’s om ons te ontzetten. En achter de politie aan komt de officiële media die wilt zien wat er bij Mc Donalds aan de hand is. Uiteindelijk worden wij onder grote belangstelling uit het restaurant terug naar het busje gebracht. En worden we onder politie begeleiding teruggebracht naar de kliniek.
Als we weer terug zijn ben ik ontzettend moe. Ik moet eerst in bad omdat ik zo vies ben geworden. Maar ik kan bijna niet wakker blijven. Vanuit het bad zie ik de televisie staan in de verte en zie daar beelden uit de Mc Donalds van vandaag. In het midden van het beeld zie ik mijn jurk. Hopelijk herkend niemand mij denk ik maar mijn gezicht is behoorlijk goed zichtbaar in beeld met daaronder de jurk met de grote oranje Roemeense letters die waarschuwen dat ik gek ben!
Alexandra helpt mij uit bad en droogt mij af. Van de spanning kan ik mijn handen niet stilhouden en pluk ik aan mijn luier en gezicht. Ik heb overal jeuk en krab eindeloos. Ze neemt mij mee naar bed en roept een collega. Samen binden ze mij vast op het bed met een groot aantal leren riemen. Ik wil niet dat jij je pijn doet zegt Alexandra en ze bindt een riem over mijn borst en haar collega is bezig om mijn middel vast te maken. Mijn handen worden aan de zijkant van het bed vastgebonden en mijn enkels aan het voeteneinde. Als dit allemaal vast zit, schuift ze weer een helm over mijn hoofd met een brede riem langs mijn kin. Die helm gaat ook vast en ik kan mijn hoofd niet meer optillen. Als laatste pakt Alexandra een fopspeen en smeert hier wat zalf aan. Die krijg ik in mijn mond. Ze zet de speen met een soort koord of elastiek vast aan de helm. Ik kan hem niet uit mijn mond verwijderen en zuig er maar op. Weltrusten zegt Alexandra en ze geeft een kus op mijn wang. Door de medicijnen op de speen zal je snel gaan slapen. Ze pakt nog een kinderboek en begint naast mijn bed met voorlezen. Voordat het eerste verhaaltje uit is, slaap ik al.
-----------------------------------------
Alexandra probeert de dagen na het onderzoek alles om weer op te vrolijken. Na het onderzoek van de uroloog ben ik erg aangeslagen. Ze houdt me stevig vast voor mijn flesjes. Maakt mijn billen extra voorzichtig schoon bij een luierwissel. Smeert de zinkzalf extra nauwkeurig om huidirritaties te voorkomen. En ik mag de hele dag spelen met het speelgoed dat voor mij klaar ligt. Maar ik blijf erg knorrig. Ik weet ook niet hoe het komt, ik leef in een soort hemel met alle zorg van Alexandra en de anderen. Maar ik kan mij er niet overheen zetten en zit ernstig in een dip.
Na een week komt Professor Veska bij mij op bezoek. Hij is de professor die Alexandra begeleidt bij haar afstudeer opdracht. Blijkbaar heeft hij ook gehoord dat ik wegzak in een depressie en wilt mij persoonlijk ontmoeten. De Professor stelt mij niet zoveel vragen en observeert mij vooral. Na ongeveer een uur vertrekken hij en Alexandra samen van de afdeling.
Nog een poos later wordt de vepleegkundige gebeld en brengt zij mij naar het kantoor van Dr Stau. Hier zijn ze alle 3 aanwezig, Dr Stau, de Professor en Alexandra. Professor Veska neemt het woord. Alin, het is duidelijk dat je wegzakt in een depressie. Ik heb voorgesteld aan Dr Stau en Alexandra om een nieuw medicijn te proberen. Het medicijn heet BlyEy en stimuleert de gelukshormonen in je hersenen. Mijn team is bezig met onderzoek naar dit medicijn en we zijn bijna klaar om Europeese goedkeuring aan te vragen. Hiervoor zoeken we nog een paar patiënten die dit kunnen testen.
De professor legt mij uit dat als ik mee wil doen aan het onderzoek ik het medicijn via een injectie zal krijgen. Het is een eenmalige injectie van een klein staafje onder de huid. Dat staafje blijft 4 of 12 weken zitten en lost langzaam op waarbij het medicijn BlyEy vrijkomt. Het zal een paar weken duren voordat het medicijn goed werkt. In het begin zal je meer last hebben van bijwerkingen. De meeste bijwerkingen moeten langzaam wegzakken. Dat is doel van dit onderzoek om dat te bewijzen.
Professor Veska zegt, ik denk dat BlyEy perfect bij jou zou aansluiten. Bij andere patiënten heb ik een heel positief resultaat gezien Dit zal je meteen uit je depressieve spiraal halen.
Wat zijn de bijwerkingen, vraag ik. De professor reageert dat hij hierover niet teveel wil delen, dat is onderzoeksinformatie en mijn team houdt je goed in de gaten. Maar wat we veel zien is diarree en evenwichtsstoornissen. Maar van de andere patiënten waarvan de kuur is afgelopen zou 90% direct willen doorgaan met BlyEy. Van de patiënten die voor de 4 weekse variant hebben gekozen, heeft 100% spijt dat ze niet voor 12 weken zijn gegaan.
De Professor legt verder uit. je wordt opgenomen in mijn onderzoekskliniek, goed verzorgt en je krijgt een onkostenvergoeding van € 2.000 per maand. Eigenlijk wil ik niet weg uit deze kliniek naar een onderzoekskliniek, zeg ik. Ik zit hier veilig en voel mij hier thuis. Kan ik niet hier blijven? De professor denkt na. Even bespreken met Dr Stau is zijn reactie. En ze praten onderling in het Roemeens. De uitkomst is dat ik mag blijven! Mijn verblijfskosten zullen worden betaald door het onderzoeksinstituut van de Professor
Wil je nog meer weten voordat je een keuze maakt, vraagt de Professor. Ik voel mij wat overweldigd en kijk rond in de kamer. Alexandra legt haar hand op mijn knie, wat je ook kiest, wij zullen goed voor je zorgen. Maar dit is een gouden kans om een geweldig medicijn te proberen. En je krijgt nog betaald ook. Ik zeg, ik doe het!
Mooi, zegt de Professor. Ik laat de papieren klaarmaken. Als je die hebt getekend krijg je met enkele dagen je de injectie. Alexandra ziet mij moeilijk kijken bij het woord injectie. Ze reageert, die geven we wel in de nacht, tijdens je slaap. Krijg je wat extra slaapmiddel en wat morfine. Voel je dan niets van. En ik knik opgelucht.
We blijven nog wat kletsen terwijl de secretaresse van Dr Stau de papieren voorbereidt en uitprint. Ik krijg een dikke stapel papier om door te werken. Er staan controle vragen in of ik de bijwerkingen goed weet, risico’s aanvaar en mijn bankgegeven voor de betaling moet ik invullen. De laatste vraag is of ik de 4 of 12 weekse variant wil. Omdat iedereen van de 4 weekse variant spijt heeft kruis ik met zweet in mijn handen het 12 weeks vakje aan. Ik vind dit wel erg spannend.
Na het tekenen van de papieren wordt ik teruggebracht naar mijn kamer.
Vroeg in de avond zie ik Alexandra weer. De verpleegster heeft mij al omgekleed met een schone luier en een heerlijk zachte hansop bij mij aangedaan. Alexandra vertelt mij dat de proef over een paar dagen gaat beginnen. Er zijn nog 2 patiënten in de kliniek die meedoen. Dr Stau heeft besloten om ons onder te brengen in een aparte vleugel en deze wordt komende dagen ingericht. Daarna komt er een dokter van het onderzoeksinstituut mij de injectie geven.
’s-Nachts kan ik amper slapen van de spanning en de volgende ochtend wordt ik brak wakker. Alexandra vertelt mij bij het ontbijt dat er een boswandeling is voor iedereen die mee wil. Dat wil ik wel. Na het ontbijt krijg ik een schone luier aan, witte romper, een spijker tuinbroek met een zacht roze sweater. Ze hebben stevige wandelschoenen voor mij geregeld. En aan mijn pols maakt Alexandra een soort horloge vast. Het bandje gaat dicht met een klein tangetje. Kan je zien hoe laat het is en raak je niet kwijt zegt ze. Zij heeft er zelf ook een om.
We vertrekken uit de kliniek in een klein busje. We zijn met 5 patiënten en 3 medewerkers. Er gaan een paar rugzakken mee. Na een uurtje rijden komen we aan in de bergen bij een mooi dicht bos. Voordat we vertrekken krijgen we allemaal een helm op onze hoofd. De helm wordt vastgemaakt met een riempje onder mijn kin. Een medewerker die ik niet ken gaat voorop lopen om de weg te wijzen en wij lopen er achter aan. Ik ben al lang niet meer actief geweest en wordt al na 15 minuten lopen moe. Alexandra komt naast mij lopen. Gaat het Alin vraagt ze? Je hartslag schiet omhoog. Ze wijst op haar horloge waar 135 naast een kloppend hartje. Eronder staat in kleine letters Alin. Ik zeg dat het wel gaat en loop moeilijk door. Nog 20 minuten lopen komen we aan op onze bestemming. Door de inspanning heb ik onderweg mijn luier volgescheten. Ik voel de poep zitten in mijn luier. Gelukkig kunnen we nu zitten en zak ik neer op een bank. Ze zitten bovenaan een hoge rots met uitzicht over een vallei. Erg mooi maar het voelt wel wat gevaarlijk. Een andere patiënt loopt onrustig heen en weer en staat dicht bij de rand. GA ZITTEN zegt de verpleegkundige steeds luider maar hij luistert niet. Ze pakken hem met z’n tweeën beet en zetten hem op de bank naast mij. Dan doen we het zo zegt de verpleegkundige en opent 1 van de rugzakken. Ze haalt er een leren riem uit en maakt deze om zijn middel vast. Dan gaan zijn handen vast aan de riem. Daarna haalt ze een tweede riem uit de rugzak en bind een brede band om zijn enkels. Aan het andere einde van de riem (van ongeveer 60 cm) zit een tweede band. Deze bindt ze om mijn enkels heen. Sorry Alin, dat jij nu ook vast wordt gezet. Maar op deze manier zijn jullie allebei veilig. Ik zit nu vastgebonden naast de onrustige medepatiënt op deze bank in het bos. De verpleegkundige maakt lachend een grapje, jullie zijn nu maatjes.
We krijgen een lekkere lunch te eten. Mijn buurman moet gevoerd worden omdat hij zijn handen niet kan gebruiken. Tijdens het eten probeer ik stiekem de bank los te maken van mijn enkels. Ik schuif met mijn voeten en maak met mijn handen de gesp wat los. Dan ziet de verpleegkundige wat ik doe. Alin, dat is stout roept hij. Hij komt snel aanlopen en haalt nog een riem uit de rugtas. Deze bindt hij om mijn middel en maakt ook mijn handen vast waardoor ik zeker niet kan ontsnappen. Nog meer mensen die gevaarlijk willen doen vraag hij aan de andere patiënten terwijl hij rondkijkt.
We blijven nog een uurtje zitten. Mijn vieze luier voelt smerig aan en mijn buurman vind dat ik stink. Maar we kunnen geen kant uit en het is toch al zijn schuld dat we vast zitten, hij stikt er maar in. Ik wordt op een gegeven moment losgemaakt voor een luierwissel. Naast de groep hebben ze een plastic matje neergelegd. Hier moet ik op gaan liggen. Ik heb er helemaal geen zin in om met mijn blote kont naast de groep te gaan liggen. En de verpleger die het moet uitvoeren heeft er geen zin in om dit in het bos te doen op de grond. Maar het moet toch. Uit de rugtas komen een paar handschoenen voor de verpleger en een schone luier voor mij. De vieze luier wordt netjes in een vuilniszak gedaan en gaat terug de rugtas in om maar niet achter te laten in het bos. Hij maakt de leren riem weer vast om mijn middel maar mijn handen blijven los.
De riem die eerst onze voeten verbond is losgemaakt van de enkelband en wordt nu vastgeklikt aan mijn riem en die van mijn maatje. Dus we kunnen wel lopen maar kunnen niet alleen ontsnappen. De riem is langer gemaakt en beperkt onze onderlinge afstand tot ongeveer anderhalve meter. De verpleger maakt mijn helm los en schuift een paar oordoppen in mijn oren. Daarna wordt de helm weer over mijn hoofd geschoven en vastgemaakt. Ik hoor de stem van de verpleegkundige vertellen in mijn oordoppen, zo wat extra veiligheid. Kunnen jullie niet samen overleggen om weg te rennen. De andere 3 patiënten mogen zonder banden, riemen of oordoppen teruglopen. Ik voel mij opgesloten ondanks dat ik in een bos loop.
Zo lopen we weer terug over het pad. Hoewel het pad nu omlaag gaat, is het toch moeilijk lopen door de riem tussen ons in. Het is heel stil door de oordoppen, ik hoor helemaal niets. Alleen af en toe een vraag van de verpleegkundige of het nog allemaal goed gaat. Bijna bij de auto aangekomen struikelt mijn medepatiënt. Ik heb het te laat in de gaten en val op de grond. Gelukkig breekt mijn helm de val want mijn hoofd komt hard op een rots terecht. Ik voel er bijna niets van. Maar als ik ga zitten zie ik dat ik in een koeienvlaai ben gevallen. Mijn broek zit onder de koeienpoep. Alexandra komt bezorgt bij me kijken. Ze controleert eerst of ik niets gebroken heb maar gelukkig zijn het alleen wat schrammen en smerigheid aan mijn broek.
De andere patiënten worden eerst naar de auto gebracht en dan gaan ze op zoek naar een schone broek voor mij. Dat is niet te vinden, er ligt alleen een lange jurk in de bus met grote oranje letters op de borst en op de rug. Ik kan de Roemeense tekst niet lezen. Alexandra legt mij uit dat er psychiatrisch patiënt op staat in het Roemeens. Er is geen keus en mijn vieze tuinbroek en trui worden uitgetrokken en ik krijg de jurk aan. Gelukkig is die groot genoeg en past die mij perfect.
Bij de auto aangekomen moet ik naast mijn maatje op de achterste rij gaan zitten. Hier zitten blijkbaar extra riemen op de bank en we worden elk met een vierpunts gordel vastgemaakt die samenkomt voor onze buik. Alsof we in een raceauto zitten. En we krijgen dikke wanten aan waardoor we niets meer kunnen pakken. Ik heb nog steeds mijn helm op en de oordoppen in, ik kan nog steeds niets horen. De anderen zijn wel verlost van hun helm. Ik krijg een rietjesbeker met drinken en drink deze helemaal leeg. Daardoor vergeet ik het te zeggen van mijn helm en zit deze nog steeds op mijn hoofd, ondanks dat ik veilig in de auto zit.
We rijden met een extra grote rit terug naar de kliniek. Eerst worden we rondgereden in de stad langs wat mooie gebouwen. Soms zie ik kinderen staren en wijzen naar ons. Dat zal wel door de helm komen of de tekst op mijn jurk. Als ze zwaaien, zwaai ik terug met mijn gele patiënten want.
Als laatste mogen we naar de Mc Donalds. Dat is natuurlijk een feest. Ik ben hier al maanden niet geweest. De Mc Drive is dicht vanwege verbouwing dus we moeten naar binnen. Alexandra is er niet meer bij, zij is ergens afgezet.
De verpleger beslist dat ik mijn helm op moet houden. Je bent al een keer gevallen en door vermoeidheid kan dat nog een keer gebeuren zegt hij in mijn oordoppen. Als ik wil protesteren, zegt hij, dan moet je in de auto blijven. Op het terrein van de kliniek mag de helm weer af.
Binnen hebben we heel veel bekijks. Kinderen draaien zich op in hun stoel om ons te zien. Volwassen kijken allemaal maar stiekem. Ik zie zelfs telefoontjes die onze richting uit draait. De combinatie van de helm, de witte jurk met tekst en de gele wanten trekken ieders aandacht. Ik voel mijn wangen rood worden van de schaamte. Om mij wat te beschermen wordt ik in een hoek gezet met mijn rug naar de rest van de mensen.
Doordat mijn helm het zicht wat afschermt en ik door de oordoppen niets hoor, heb ik niet in de gaten wat er achter mij gebeurt. Op een gegeven moment wordt er een telefoon voor mijn hoofd gehouden en merk ik dat iemand haar hoofd naast mijn helm heeft. Als ik verbaast omhoog kijkt maakt de dame een selfie met mij. Ik hoor later dat er verschillende foto’s op sociale media stonden. Het wordt zo druk en chaotisch dat het restaurant de politie belt. Deze komen met verschillende auto’s om ons te ontzetten. En achter de politie aan komt de officiële media die wilt zien wat er bij Mc Donalds aan de hand is. Uiteindelijk worden wij onder grote belangstelling uit het restaurant terug naar het busje gebracht. En worden we onder politie begeleiding teruggebracht naar de kliniek.
Als we weer terug zijn ben ik ontzettend moe. Ik moet eerst in bad omdat ik zo vies ben geworden. Maar ik kan bijna niet wakker blijven. Vanuit het bad zie ik de televisie staan in de verte en zie daar beelden uit de Mc Donalds van vandaag. In het midden van het beeld zie ik mijn jurk. Hopelijk herkend niemand mij denk ik maar mijn gezicht is behoorlijk goed zichtbaar in beeld met daaronder de jurk met de grote oranje Roemeense letters die waarschuwen dat ik gek ben!
Alexandra helpt mij uit bad en droogt mij af. Van de spanning kan ik mijn handen niet stilhouden en pluk ik aan mijn luier en gezicht. Ik heb overal jeuk en krab eindeloos. Ze neemt mij mee naar bed en roept een collega. Samen binden ze mij vast op het bed met een groot aantal leren riemen. Ik wil niet dat jij je pijn doet zegt Alexandra en ze bindt een riem over mijn borst en haar collega is bezig om mijn middel vast te maken. Mijn handen worden aan de zijkant van het bed vastgebonden en mijn enkels aan het voeteneinde. Als dit allemaal vast zit, schuift ze weer een helm over mijn hoofd met een brede riem langs mijn kin. Die helm gaat ook vast en ik kan mijn hoofd niet meer optillen. Als laatste pakt Alexandra een fopspeen en smeert hier wat zalf aan. Die krijg ik in mijn mond. Ze zet de speen met een soort koord of elastiek vast aan de helm. Ik kan hem niet uit mijn mond verwijderen en zuig er maar op. Weltrusten zegt Alexandra en ze geeft een kus op mijn wang. Door de medicijnen op de speen zal je snel gaan slapen. Ze pakt nog een kinderboek en begint naast mijn bed met voorlezen. Voordat het eerste verhaaltje uit is, slaap ik al.
De volgende dag voel ik mij ziek. Waarschijnlijk is het een combinatie van vermoeidheid van de wandeling, de val en de emoties maar ik voel mij helemaal aangeslagen. Alexandra zegt dat ik maar in bed moet blijven. Ze maakt alle riemen los. Ik mag kort uit bed voor een schone luier. Dan doet ze mij weer een roze onesie pyjama aan en helpt me terug het bed in. In bed ligt nu weer een slaapzak. Deze ligt vastgebonden aan de bedombouw. Als ik in de slaapzak lig, ritst Alexandra hem dicht en maakt een slotje vast waardoor ik hem niet open kan krijgen. Een andere verpleegkundige komt een kom pap brengen. Zitten de medicijnen erin vraagt Alexandra zachtjes en ze schudt ja. Alexandra voert mij de pap en poetst mijn kin schoon als dat nodig is. Als de kom leeg is pakt Alexandra de speen en smeert hier nog wat aan. Ze stopt de fopspeen tussen mijn lippen en zegt, blijf maar lekker liggen. Dan haalt ze een televisie op een karretje naar mijn kamer en zet deze bij mijn voeteind van het bed. Ze start een leuke kinderfilm. Ik kom helemaal tot rust en blijf stil op bed liggen. De hele dag kom ik er niet meer uit. Regelmatig doe ik een dutje en wordt dan na een uurtje weer wakker. De hele dag kom ik mijn bed niet uit en ’s-avonds val ik toch weer vroeg in bed.
De volgende ochtend zie ik Alexandra bij het ontbijt. Zullen we nog een dagje wat leuks doen? Dan gaan we naar het strand. Ik vind dat een erg leuk idee maar komt dit wel goed met mijn luier? Alexandra stelt me gerust en vertelt dat dit wel kan.
We worden weggebracht in een auto van de kliniek door een chauffeur. We zitten met z’n twee-en achterin de auto. Ik zit in een grote kinderstoel op de achterbank en ik wordt goed ingesnoerd met 5 riemen. Ik heb vandaag een luier en licht blauwe romper aangekregen met daaroverheen een dunne lange jumpsuit, wit van kleur met lichtblauwe streepjes als een ouderwets matrozen pakje. Zelfs het matrozenpetje zit erbij. Bij het strand aangekomen neemt Alexandra een rugtasje mee. De chauffeur pakt 2 grotere tassen uit de kofferbak en brengt die naar een strandtent. Op het strand aangekomen wordt ik eerst goed ingesmeerd met zonnebrand olie door Alexandra. Daarna mag ik in het zand spelen. Ik krijg het al snel erg warm op het strand. Kom maar hier zegt Alexandra en trekt mijn jumpsuit uit. Speel maar verder in je romper. Wat ik lange tijd doe. Er komen even later 2 kleine jongetjes bij zitten in het zand en we spelen samen en bouwen mooie kastelen. Hun moeder is met Alexandra aan het kletsen.
Ik krijg wat de drinken en te snoepen van de strandtent waar we voor zitten. En ik vraag Alexandra of ik mag zwemmen. De 2 jongetje zijn het water al in gerend. Natuurlijk mag dat zegt Alexandra maar dan doen we eerst een zwemluier en drijfpak aan. Loop maar mee naar de strandtent. Ze neemt me mee naar een grote kleedkamer achter in de strandtent. Hier staan de andere 2 tassen die de chauffeur bij zich had. Ik moet mijn romper en luier uittrekken. Alexandra doet mij een speciale zwemluier aan. Daarna heeft ze een drijfpak voor mij. Dat ziet eruit als een t-shirt en kort broek aan elkaar van rekbare stof zoals een zwembroek of badpak is. In de stof verwerkt zitten drijvers, dikke bulten van schuim ofzo. Deze drijvers zitten op mijn buik, rug en rond mijn nek. De stof is blauw met rood / gele goudvissen erop. Alexandra helpt mij met aantrekken en maakt de rits dicht op mijn rug. Alexandra doet haar jurk uit en hieronder had ze al een bikini aan. We lopen samen over het strand naar de waterkant. En aan mijn hand wordt ik meegenomen het water in. Het is heerlijk om het water in te gaan. Van Alexandra mag ik alleen tot de ballenlijn en niet dieper. Mijn twee vrienden spetteren hier ook rond en samen hebben we veel plezier. We spelen met een bal en een paar waterpistolen. Zij hebben alleen een zwembroekje aan en geen bandjes maar dat maakt mij niets uit. Ik ben in het water!
Na een poos zwemmen ben ik moe en wil terug op de kant. Alexandra heeft 2 strandstoelen onder een parasol geregeld en we liggen samen te relaxen. Alexandra gaapt wat en zegt dat ze wel wil slapen. Dat vind ik geen probleem. Alexandra staat op en pakt uit haar rugzak een leren tuigje met looplijn. De looplijn lijkt wel een leren riem zoals je ze ook voor honden ziet. Met aan de ene kant een musketonhaak en aan de andere kant van de riem een lus. De riem is ongeveer 3 meter lang. Alexandra maakt eerst de lus van de riem van aan de parasolvoet. Ze legt de lus om de voet heen, haalt het einde met de musketon haak erdoorheen en trekt dan de riem helemaal door totdat die om de parasolvoet heet zit. Dan maakt ze het tuigje vast over mijn schouders en borst. De sluiting hiervan zit op mijn rug. Ze trekt de riempjes wat aan zodat het tuigje strak zit. En dan hoor ik dat ze de musketonhaak van de riem aan het tuigje vastmaakt. Zo zit je veilig Alin, zegt ze. Als er iets is mag je mij wekken. Ik probeer wat aan het tuigje te prutsen maar er gebeurt niets. Ik ga ook achterover liggen op mijn strandstoel en val ik slaap.
Ik wordt wakker omdat het een stuk kouder is geworden. Met kippevel op mijn armen wordt ik wakker. Alexandra heeft in haar slaap de handdoek over zich heen getrokken en ligt er met opgetrokken knieën onder. Mijn handdoek is een stukje weggewaaid en ik probeer het wel te pakken maar de riem is tekort. Ik kan er niet bij. Door een andere strandganger wordt de handdoek aan mij gegeven.
Alexandra wordt wakker en merkt ook dat het kouder is. Kom zegt ze, we gaan wat warmers aantrekken. We lopen terug de standtent in naar de kleedkamer. In de hoek van de kleedkamer is een douche. Alexandra helpt mij uit het tuigje en het drijfpak. Ik mag eerst even kort douchen en Alexandra droogt mij dan af. Daarna kleed ze mij aan met een luier, romper en mijn matrozen pakje jumpsuit.
Alexandra wilt ook even douchen maar wilt mij niet alleen laten. Dus ze zegt ‘niet kijken’, stapt uit haar bikini en staat onder de douche. Natuurlijk kijk ik wel naar haar naakte lichaam en het ziet er goed uit. Na het afdrogen trekt zij een sexy sailor jumpsuit aan met kapiteinspet op haar hoofd. We lopen naar voren in de strandtent en daar staat blijkbaar al een tafel voor ons klaar. Alexandra kent de baas van de strandtent en samen trekken ze een fles wijn open. Ik krijg cola te drinken. De baas van de strandtent zorgt voor friet en vis voor ons allemaal. Alexandra en de baas worden steeds intiemer en zitten veel aan elkaar. Tijdens het ijs eten ging het niet helemaal goed bij mij en in knoei chocolade op mijn mooie witte jumpsuit. Alexandra probeert het nog te poetsen maar het blijft een vieze vlek. Het restaurant wordt rustiger en veel gasten vertrekken. We blijven hier slapen zegt Alexandra en we gaan mee naar het woonhuis wat boven de strandtent is. In een zijkamer is een logeerkamer, daar wordt ik naartoe gebracht. Daar moet ik mijn matrozen jumpsuit uitdoen en in een slaapzak kruipen. Alexandra geeft mij een pilletje. Neem deze maar, dan slaap je heerlijk. Daarna ritst ze de slaapzak dicht. De rits zet ze vast met een tie wrap. Ik val al snel in slaap.
De volgende ochtend wordt ik wakker gemaakt door Alexandra. Doordat we in de strandtent hebben geslapen mag ik ’s-morgens gelijk weer op het strand spelen. Ik krijg al direct mijn drijfpak aan en speel nog een paar uur in het zand en aan de waterkant. We lunchen nog bij de strandtent maar dan moeten we terug naar de kliniek. De chauffeur staat al op ons te wachten. Bij het omkleden bedenkt Alexandra dat er een probleem is, mijn matrozen onesie staat nog in een emmer met sop te weken. De chauffeur haalt de reserve kleding uit de auto en komt terug met de bekende witte jurk met Roemeense tekst erop. Ik wil dit eigenlijk niet aan maar Alexandra laat mij geen keus.
Als we de kleedkamer uitkomen biedt de baas ons nog koffie / cola aan. Daar hebben de chauffeur en Alexandra nog wel zin in en ze gaan weer op het terras zitten. Ik heb geen keus dan er tussen te gaan zitten met mijn opvallende jurk aan. Ik voel mij erg bekeken maar dan komt Alexandra op het idee om mij een jasje te geven om aan te trekken. De combinatie zie er vreemd uit maar de letters zijn nu wel bedekt. Na een kwartiertje koffie drinken ben ik het wel zat en wil toch weer in het zand spelen met mijn vriendjes. Die trekken zich niets aan van mijn vreemde outfit en samen kruipen we door het zand om het kasteel nog grote te maken. Ik heb het al snel warm en het jasje is alweer uit. Ze roepen mij steeds met een Roemeense naam dat wel lief klinkt ‘prietenul cu scutece’. Ik snap niet wat het betekent maar doe maar mee. Hun moeder maakt een paar foto’s van ons samen in het zand en zit druk te chatten op haar telefoon.
Na een paar uur spelen moeten we toch terug naar de kliniek. Mijn witte jurk is helemaal grijs bruin van de viezigheid maar dat vind Alexandra niet erg.
De volgende ochtend zie ik Alexandra bij het ontbijt. Zullen we nog een dagje wat leuks doen? Dan gaan we naar het strand. Ik vind dat een erg leuk idee maar komt dit wel goed met mijn luier? Alexandra stelt me gerust en vertelt dat dit wel kan.
We worden weggebracht in een auto van de kliniek door een chauffeur. We zitten met z’n twee-en achterin de auto. Ik zit in een grote kinderstoel op de achterbank en ik wordt goed ingesnoerd met 5 riemen. Ik heb vandaag een luier en licht blauwe romper aangekregen met daaroverheen een dunne lange jumpsuit, wit van kleur met lichtblauwe streepjes als een ouderwets matrozen pakje. Zelfs het matrozenpetje zit erbij. Bij het strand aangekomen neemt Alexandra een rugtasje mee. De chauffeur pakt 2 grotere tassen uit de kofferbak en brengt die naar een strandtent. Op het strand aangekomen wordt ik eerst goed ingesmeerd met zonnebrand olie door Alexandra. Daarna mag ik in het zand spelen. Ik krijg het al snel erg warm op het strand. Kom maar hier zegt Alexandra en trekt mijn jumpsuit uit. Speel maar verder in je romper. Wat ik lange tijd doe. Er komen even later 2 kleine jongetjes bij zitten in het zand en we spelen samen en bouwen mooie kastelen. Hun moeder is met Alexandra aan het kletsen.
Ik krijg wat de drinken en te snoepen van de strandtent waar we voor zitten. En ik vraag Alexandra of ik mag zwemmen. De 2 jongetje zijn het water al in gerend. Natuurlijk mag dat zegt Alexandra maar dan doen we eerst een zwemluier en drijfpak aan. Loop maar mee naar de strandtent. Ze neemt me mee naar een grote kleedkamer achter in de strandtent. Hier staan de andere 2 tassen die de chauffeur bij zich had. Ik moet mijn romper en luier uittrekken. Alexandra doet mij een speciale zwemluier aan. Daarna heeft ze een drijfpak voor mij. Dat ziet eruit als een t-shirt en kort broek aan elkaar van rekbare stof zoals een zwembroek of badpak is. In de stof verwerkt zitten drijvers, dikke bulten van schuim ofzo. Deze drijvers zitten op mijn buik, rug en rond mijn nek. De stof is blauw met rood / gele goudvissen erop. Alexandra helpt mij met aantrekken en maakt de rits dicht op mijn rug. Alexandra doet haar jurk uit en hieronder had ze al een bikini aan. We lopen samen over het strand naar de waterkant. En aan mijn hand wordt ik meegenomen het water in. Het is heerlijk om het water in te gaan. Van Alexandra mag ik alleen tot de ballenlijn en niet dieper. Mijn twee vrienden spetteren hier ook rond en samen hebben we veel plezier. We spelen met een bal en een paar waterpistolen. Zij hebben alleen een zwembroekje aan en geen bandjes maar dat maakt mij niets uit. Ik ben in het water!
Na een poos zwemmen ben ik moe en wil terug op de kant. Alexandra heeft 2 strandstoelen onder een parasol geregeld en we liggen samen te relaxen. Alexandra gaapt wat en zegt dat ze wel wil slapen. Dat vind ik geen probleem. Alexandra staat op en pakt uit haar rugzak een leren tuigje met looplijn. De looplijn lijkt wel een leren riem zoals je ze ook voor honden ziet. Met aan de ene kant een musketonhaak en aan de andere kant van de riem een lus. De riem is ongeveer 3 meter lang. Alexandra maakt eerst de lus van de riem van aan de parasolvoet. Ze legt de lus om de voet heen, haalt het einde met de musketon haak erdoorheen en trekt dan de riem helemaal door totdat die om de parasolvoet heet zit. Dan maakt ze het tuigje vast over mijn schouders en borst. De sluiting hiervan zit op mijn rug. Ze trekt de riempjes wat aan zodat het tuigje strak zit. En dan hoor ik dat ze de musketonhaak van de riem aan het tuigje vastmaakt. Zo zit je veilig Alin, zegt ze. Als er iets is mag je mij wekken. Ik probeer wat aan het tuigje te prutsen maar er gebeurt niets. Ik ga ook achterover liggen op mijn strandstoel en val ik slaap.
Ik wordt wakker omdat het een stuk kouder is geworden. Met kippevel op mijn armen wordt ik wakker. Alexandra heeft in haar slaap de handdoek over zich heen getrokken en ligt er met opgetrokken knieën onder. Mijn handdoek is een stukje weggewaaid en ik probeer het wel te pakken maar de riem is tekort. Ik kan er niet bij. Door een andere strandganger wordt de handdoek aan mij gegeven.
Alexandra wordt wakker en merkt ook dat het kouder is. Kom zegt ze, we gaan wat warmers aantrekken. We lopen terug de standtent in naar de kleedkamer. In de hoek van de kleedkamer is een douche. Alexandra helpt mij uit het tuigje en het drijfpak. Ik mag eerst even kort douchen en Alexandra droogt mij dan af. Daarna kleed ze mij aan met een luier, romper en mijn matrozen pakje jumpsuit.
Alexandra wilt ook even douchen maar wilt mij niet alleen laten. Dus ze zegt ‘niet kijken’, stapt uit haar bikini en staat onder de douche. Natuurlijk kijk ik wel naar haar naakte lichaam en het ziet er goed uit. Na het afdrogen trekt zij een sexy sailor jumpsuit aan met kapiteinspet op haar hoofd. We lopen naar voren in de strandtent en daar staat blijkbaar al een tafel voor ons klaar. Alexandra kent de baas van de strandtent en samen trekken ze een fles wijn open. Ik krijg cola te drinken. De baas van de strandtent zorgt voor friet en vis voor ons allemaal. Alexandra en de baas worden steeds intiemer en zitten veel aan elkaar. Tijdens het ijs eten ging het niet helemaal goed bij mij en in knoei chocolade op mijn mooie witte jumpsuit. Alexandra probeert het nog te poetsen maar het blijft een vieze vlek. Het restaurant wordt rustiger en veel gasten vertrekken. We blijven hier slapen zegt Alexandra en we gaan mee naar het woonhuis wat boven de strandtent is. In een zijkamer is een logeerkamer, daar wordt ik naartoe gebracht. Daar moet ik mijn matrozen jumpsuit uitdoen en in een slaapzak kruipen. Alexandra geeft mij een pilletje. Neem deze maar, dan slaap je heerlijk. Daarna ritst ze de slaapzak dicht. De rits zet ze vast met een tie wrap. Ik val al snel in slaap.
De volgende ochtend wordt ik wakker gemaakt door Alexandra. Doordat we in de strandtent hebben geslapen mag ik ’s-morgens gelijk weer op het strand spelen. Ik krijg al direct mijn drijfpak aan en speel nog een paar uur in het zand en aan de waterkant. We lunchen nog bij de strandtent maar dan moeten we terug naar de kliniek. De chauffeur staat al op ons te wachten. Bij het omkleden bedenkt Alexandra dat er een probleem is, mijn matrozen onesie staat nog in een emmer met sop te weken. De chauffeur haalt de reserve kleding uit de auto en komt terug met de bekende witte jurk met Roemeense tekst erop. Ik wil dit eigenlijk niet aan maar Alexandra laat mij geen keus.
Als we de kleedkamer uitkomen biedt de baas ons nog koffie / cola aan. Daar hebben de chauffeur en Alexandra nog wel zin in en ze gaan weer op het terras zitten. Ik heb geen keus dan er tussen te gaan zitten met mijn opvallende jurk aan. Ik voel mij erg bekeken maar dan komt Alexandra op het idee om mij een jasje te geven om aan te trekken. De combinatie zie er vreemd uit maar de letters zijn nu wel bedekt. Na een kwartiertje koffie drinken ben ik het wel zat en wil toch weer in het zand spelen met mijn vriendjes. Die trekken zich niets aan van mijn vreemde outfit en samen kruipen we door het zand om het kasteel nog grote te maken. Ik heb het al snel warm en het jasje is alweer uit. Ze roepen mij steeds met een Roemeense naam dat wel lief klinkt ‘prietenul cu scutece’. Ik snap niet wat het betekent maar doe maar mee. Hun moeder maakt een paar foto’s van ons samen in het zand en zit druk te chatten op haar telefoon.
Na een paar uur spelen moeten we toch terug naar de kliniek. Mijn witte jurk is helemaal grijs bruin van de viezigheid maar dat vind Alexandra niet erg.
