rog
Superlid
Zo ja ik ookAls ik als kind had geweten dat er zo'n kamp zou kunnen bestaan was ik daar zeker mijn zomervakanties aan het doorbrengen..... het blijft een zalig verhaal
Verhaal Klaar Bedplaskamp
- Onderwerp starter Bedplasser91
- Startdatum
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
marcel
Geniet van elke dag met een brede lach :-)
Nee Jos niet af en toe. Ik draag 24/7 en sla af en toe een keertje over. Het verschil is dat ik een vrije keuze heb en jij waarschijnlijk niet en dat vind ik vervelend voor je. Althans daar ga ik vanuit omdat je aangeeft dat je ze om moet. Ik hoop voor je dat je er geen moeite mee hebt in ieder geval.
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Dat komt er. Corona of niet, het is gewoon erg druk. En dan laat de inspiratie wel eens te wensen over. Maar ik heb nu eerst een vervolg geschreven voor 'Bedplasser op Koningsdag'. Dat verschijnt uiteraard morgen..... op Koningsdag!
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Bedplaskamp deel 17 – Kampvuur. En afscheid.
Het kampvuur was leuk. We zaten er met z'n allen omheen, op de boomstammen die rond de vuurplaats lagen. Hier werd duidelijk vaker gekampeerd. Tim haalde zijn gitaar tevoorschijn en er waren zelfs liedjes die we allemaal mee konden blèren. Het lalalala gedeelte van Claude lukte ons uit volle borst, het Frans wat minder. Of we daar het songfestival mee gingen winnen leek ons onwaarschijnlijk, maar wakker lagen we er niet van. Alleen oude mensen kijken er naar.
We roosterden marshmallows op stokjes en er was cola en sinas. Er waren worstjes en gevulde koeken. Tienerdieet!
Vuur verveelt nooit om naar te kijken, al werden we stiller naarmate het uur vorderde. Bij het schijnsel van het vuur zag ik dat sommige jongens hun plasticbroekjes en luiers al aan hadden. Klaar voor de nacht. Het gladde plastic van hun broekjes glansde in het dansende licht van de vlammen.
De nacht was gevallen en zo langzamerhand merkten we toch dat we moe waren. Geen wonder als je de hele dag buiten bent.
Derk zat naast me en het verbaasde me niet toen hij in zijn korte broekje plaste. Bij het weinige licht van het kampvuur zag ik hoe zijn spijkerbroekje van voren nat werd, en de pisvlek groter en groter. Ik had allang door dat hij dat met opzet en met veel plezier deed. Op het bedplaskamp kon dat.
Derk lachte toen hij merkte dat ik het zag en fluisterde "Lekker warm!" in mijn oor.
"Moet je ook doen!" voegde hij er aan toe.
Ik schudde van nee.
Dat ik nog altijd in bed plaste was een gegeven, maar in m'n broek plassen deed ik nog maar hoogst zelden en zeker niet met opzet!
"Als je niet in je broek had gepist, had je hier nooit gezeten!" zei Derk terecht.
Daar had hij gelijk in, en het bedplaskamp was een ervaring die ik niet graag had willen missen.
Ik keek om me heen en ontwaarde in het oranje schijnsel de gezichten van de jongens die ik een paar dagen geleden nog niet eens kende, maar inmiddels als goede vrienden beschouwde. Ik zag nu ook dat van sommige jongens hun plasticbroekjes en luiers al behoorlijk nat waren.
Kai zat aan de andere kant van mij en had al een tijdje zitten knikkebollen, af en toe zijn ogen dicht, en ik dacht al dat hij in slaap was gevallen, maar nu reageerde hij op ons gesprek.
"Zit Derk weer in z'n broek te pissen?"
De aangesprokene knikte en wees grijnzend op de doorweekte voorzijde van zijn korte spijkerbroekje.
Kai schudde zijn hoofd en trok een bedroefd gezicht.
"Pisbroek!" zei hij.
Hij klopte op zijn Duitse leren broekje.
"Veel beter! Bij mij zie je er niks van!"
"Ben jij ook nat dan?" vroeg ik hem. Kai ontkende het niet.
"Al twee keer in gepist na het eten! Ik loop toch niet bij het kampvuur weg...?"
Ik moest lachen.
Moest mij weer overkomen!
Zat ik uitgerekend tussen twee jongens die niet alleen in bed, maar ook nog in hun broek plasten.
Hoewel, Rogier had ook nog wel eens een natte broek. Hij zei het zelf, en ik had het ook zelf gezien.
Even schoot het door m'n hoofd dat ik het ook wel kon doen.
Niemand zou er hier over vallen, en mijn boze vader was ver weg.
Ik dacht aan alle verhalen die ik van de jongens had gehoord.
Bedplassers, net als ik.
In gedachten verzonken merkte ik pas dat Tim het woord had genomen toen Derk me een por in m'n zij gaf.
Mijn korte spijkerbroekje was nog droog, zag ik. Maar ik wist dat het niet veel had gescheeld.
“Tijd om te gaan slapen!” zei Tim. “Morgen weer een dag!”
Hij maakte zijn standaard grapje: “Nog even naar de wc voor je gaat slapen!”, wat met hartelijk gelach begroet werd.
Maar wat bedtijd betrof had hij gelijk, en we waren ook best moe.
“Luiers niet vergeten! En doe je plasticbroekjes aan!”
Geroep van ‘slaap lekker’ en ‘welterusten!’ weerklonk, en we scharrelden naar onze tenten.
Bij het licht van een enkele zaklantaarn kleedden we ons uit, deden onze luiers om en de plasticbroekjes aan en kropen gezellig in onze slaapzakken.
Derk, die in de slaapzak naast mij lag, deed geen moeite om nog even te gaan douchen.
Met een paar wasknijpers hing hij zijn natte spijkerbroekje en het doorweekte onderbroekje aan een scheerlijn op.
De zon was om vier uur al op, dus tegen de tijd dat hij weer wakker werd zou het wel droog zijn. Niet dat het bij Derk lang droog zou blijven…. !
Ook in de andere tenten werd het stil.
Ik lag nog even wakker en dacht na.
Drie dagen bedplaskamp had ik uiteindelijk van mijn boze vader gekregen, daarna – morgen al! - zouden we verder gaan.
Wilde ik wel met de familie mee op vakantie, of wilde ik hier blijven?
Ik dacht niet dat ik de keus zou krijgen.
Mijn vader was nooit erg toeschietelijk, en al helemaal niet als het om mijn bedplassen ging. Om over natte broekjes maar helemaal te zwijgen.
Het was dat mijn moeder inzag dat ik er niets aan kon doen dat ik op m’n vijftiende nog in bed plaste en mij meestal tegen Pa’s woedeuitbarstingen in bescherming nam. Ik wilde wel van het bedplassen af, had gewillig de plaswekker geprobeerd, had na zessen niets meer gedronken, had een vreemd soort kussen achter op mijn matras verdragen, zodat mijn voeten hoger kwamen te liggen. Vieze drankjes gedronken van één of ander vaag kruidenvrouwtje. Het had allemaal niet geholpen. Maar ooit zou ik wel eens droog worden!
Mijn ogen vielen dicht. Ik hoorde nog net hoe Derk in bed plaste. In de stilte van de nacht hoor je ook de zachtste geluiden, en ik weet hoe het klinkt. De jongen draaide zich om in zijn slaap. Zijn arm lag nu over mijn schouder. Het voelde warm en op de één of andere manier vertrouwd.
Ik legde Derks arm niet aan de kant en viel in slaap. Het was goed. Derk was een vriend.
De volgende morgen werd ik kletsnat wakker. Ik had vanzelfsprekend weer in bed geplast en het was slechts aan mijn nachtluier en het plasticbroekje te danken dat de slaapzak nog droog was. Ook alle andere jongens hadden weer in bed geplast. Het kamp deed zijn naam eer aan!
Even na het ontbijt kwam het telefoontje. En al had ik m’n telefoon al twee dagen niet opgeladen, hij deed ‘t nog.
Ik had ‘m dan ook nauwelijks gebruikt. Genoeg te doen en te beleven met mijn nieuwe vrienden! En een gamer was ik nooit geweest.
Het was mijn vader. Ze dronken nog koffie op hun camping, en dan kwamen ze mij ophalen.
Of ik maar klaar kon staan. Hij klonk onverwacht vriendelijk. Misschien had hij mij wel gemist.
Ik liep naar Tim en de andere leiders, die weer in de grote tent zaten om plannen voor de dag te maken, en vertelde hun het nieuws.
En zei dat ik eigenlijk niet weg wilde…
Eigenlijk zouden we vandaag weer op de fiets ergens naar toe gaan.
Maar de leiding beloofde om het vertrek uit te stellen tot ik hun zou verlaten.
In die paar dagen had iedereen op het kamp wel het gevoel gekregen dat ik echt bij hun paste.
Ik mocht niet zo maar weggaan zonder dag te zeggen!
Niet dat ik dat van plan was. Ik zou de jongens erg gaan missen, dat wist ik nu al.
Derk natuurlijk, en Kai met zijn leren broekje, en de altijd vrolijke Rogier.
Ramon die me zijn “echte” luier had gegeven toen ik hier zo onverwacht en per ongeluk opdook, Timo… ja, allemaal.
We zaten in een kring voor onze tent. Wisselden gegevens uit.
Snapchat, whatsapp, insta, tiktok. Natuurlijk had Derk er een peepants challenge op staan, dat kon niet missen!
Onze plasticbroekjes hingen weer te drogen en met een lach bedacht ik dat ik die nog maar een paar dagen geleden voor kleurige vlaggetjes had aangezien. Toen had ik me nog niet voor kunnen stellen dat er een bedplaskamp bestond, waar alle jongens net als ik ‘s nachts nat waren!
De blikjes fris gingen rond en het duurde niet lang of ik zag Kai weer in zijn leren broekje plassen.
Geen pisvlek voorin zijn broekje, maar het liep er in niet te missen straaltjes uit. Die Duitse broekjes waren zo gek nog niet!
Derks stoere korte, versleten spijkerbroekje bleef droog.
Het viel me gewoon op. En toen ik hem er gekscherend naar vroeg, zei hij verlegen dat het voor mij was.
“Ik weet dat je vader een hekel aan pisbroekjes heeft. Maar ik wil wel dag tegen je zeggen straks, bij de auto…. “
Ik was bijna ontroerd.
“Je komt bij me logeren, hoor! En ik zorg er wel voor dat hij niet boos wordt als je in je bed plast!”
Derk lachte. “Dan doe ik overdag ook wel een plasticbroekje aan! Dan ziet ‘ie het niet! Of ik leen dat leren broekje van Kai… “
“Dat past jou niet!” piepte Kai, die klein van stuk was. “En ik heb het zelf nodig!”
Alle jongens lachten. Ze liepen allemaal mee naar de auto, toen mijn vader het grasveld op reed.
Ook Tim, de kampleider, was er bij. Hij sprak kort met mijn vader, die kennelijk nog steeds in een goed humeur was, voor de verandering.
Ik gooide mijn tas op de achterbank en keek naar mijn nieuwe vrienden, die om ons heen stonden.
Met boks en hi-five nam ik van iedereen afscheid.
Derk sloeg zijn armen om mij heen.
Alleen hij en ik wisten dat ik één van zijn, Derks, eigen plasticbroekjes aan had, wat hij mij “als aandenken” had gegeven.
Tot mijn verbazing bedankte mijn vader Tim voor het feit dat ze mij opgevangen hadden.
Hij gaf hem zelfs een hand.
En waar alle jongens bij waren, deed hij een toezegging die ik al helemaal niet van hem verwacht had. Hij hoopte wel dat alle jongens gauw droog zouden worden (“Jullie zijn echt te groot om het nog altijd in bed te doen!”) maar ALS er volgend jaar weer een bedplaskamp zou worden gehouden, en ALS ik dan nog altijd in bed plaste, dan mocht ik als echte deelnemer komen! Er ging een klein gejuich op.
Ik dacht het ijzer te smeden als het heet is, stelde Derk voor als mijn beste maat, en of hij een keer bij ons mocht logeren? Of ik bij hem?
Pa keek Derk eens op en neer en zag een vrolijke tienerjongen in een netjes ruitjeshemd en een – droog! – kort spijkerbroekje. Derk had zelfs de moeite genomen om sokken en schoenen aan te trekken, hoewel hij en de meeste andere jongens hier op het grasveld altijd op blote voeten liepen.
Pa dacht maar heel even na , knikte toen en vond het goed! Ik voelde me op dat moment de gelukkigste bedplasser op aard.
Nog één keer keek ik de kring rond en stapte toen achter in de auto, waar mijn moeder me vriendelijk begroette.
Ze had me gemist, zei ze!
Langzaam reden we het terrein af. Ik keek achterom en zag hoe de jongens me stonden uit te zwaaien.
Het laatste wat ik zag was hoe Derk zijn benen een beetje uit elkaar zette en hoe zijn spijkerbroekje donkernat kleurde.
Ik lachte hardop, tot verbazing van mijn ouders. Uitleggen waarom ik lachte kon ik natuurlijk niet.
Maar ik wist dat Derk vond dat hij nu wel weer lang genoeg droog was geweest!
EINDE
Epiloog.
Natuurlijk heb ik ook de rest van die vakantie in bed geplast. Ik ben nou een keer nog bedplasser. Derk heeft al twee keer bij ons gelogeerd en ik bij hem. We hebben met bijna alle jongens nog contact. Drie van hen zijn inmiddels droog geworden. Kai kreeg een groeistuip en schoot de lucht in, maar Duitse kennissen van hen wisten opnieuw een leren broekje op te scharrelen via de Duitse ebay, origineel uit de sixties of zo. Kai wou niet zonder.
Hij stuurde een selfie rond waarop hij trots zijn zwarte gladleren broekje aan had, net zo kort en net zo stoer als het broekje wat hem inmiddels te klein was geworden. Diegenen uit onze tent die het 's nachts nog steeds niet droog houden, hebben zich weer voor het komende bedplaskamp opgegeven, en ik ook. Hoe verheug ik me er op ze allemaal weer terug te zien!
Het kampvuur was leuk. We zaten er met z'n allen omheen, op de boomstammen die rond de vuurplaats lagen. Hier werd duidelijk vaker gekampeerd. Tim haalde zijn gitaar tevoorschijn en er waren zelfs liedjes die we allemaal mee konden blèren. Het lalalala gedeelte van Claude lukte ons uit volle borst, het Frans wat minder. Of we daar het songfestival mee gingen winnen leek ons onwaarschijnlijk, maar wakker lagen we er niet van. Alleen oude mensen kijken er naar.
We roosterden marshmallows op stokjes en er was cola en sinas. Er waren worstjes en gevulde koeken. Tienerdieet!
Vuur verveelt nooit om naar te kijken, al werden we stiller naarmate het uur vorderde. Bij het schijnsel van het vuur zag ik dat sommige jongens hun plasticbroekjes en luiers al aan hadden. Klaar voor de nacht. Het gladde plastic van hun broekjes glansde in het dansende licht van de vlammen.
De nacht was gevallen en zo langzamerhand merkten we toch dat we moe waren. Geen wonder als je de hele dag buiten bent.
Derk zat naast me en het verbaasde me niet toen hij in zijn korte broekje plaste. Bij het weinige licht van het kampvuur zag ik hoe zijn spijkerbroekje van voren nat werd, en de pisvlek groter en groter. Ik had allang door dat hij dat met opzet en met veel plezier deed. Op het bedplaskamp kon dat.
Derk lachte toen hij merkte dat ik het zag en fluisterde "Lekker warm!" in mijn oor.
"Moet je ook doen!" voegde hij er aan toe.
Ik schudde van nee.
Dat ik nog altijd in bed plaste was een gegeven, maar in m'n broek plassen deed ik nog maar hoogst zelden en zeker niet met opzet!
"Als je niet in je broek had gepist, had je hier nooit gezeten!" zei Derk terecht.
Daar had hij gelijk in, en het bedplaskamp was een ervaring die ik niet graag had willen missen.
Ik keek om me heen en ontwaarde in het oranje schijnsel de gezichten van de jongens die ik een paar dagen geleden nog niet eens kende, maar inmiddels als goede vrienden beschouwde. Ik zag nu ook dat van sommige jongens hun plasticbroekjes en luiers al behoorlijk nat waren.
Kai zat aan de andere kant van mij en had al een tijdje zitten knikkebollen, af en toe zijn ogen dicht, en ik dacht al dat hij in slaap was gevallen, maar nu reageerde hij op ons gesprek.
"Zit Derk weer in z'n broek te pissen?"
De aangesprokene knikte en wees grijnzend op de doorweekte voorzijde van zijn korte spijkerbroekje.
Kai schudde zijn hoofd en trok een bedroefd gezicht.
"Pisbroek!" zei hij.
Hij klopte op zijn Duitse leren broekje.
"Veel beter! Bij mij zie je er niks van!"
"Ben jij ook nat dan?" vroeg ik hem. Kai ontkende het niet.
"Al twee keer in gepist na het eten! Ik loop toch niet bij het kampvuur weg...?"
Ik moest lachen.
Moest mij weer overkomen!
Zat ik uitgerekend tussen twee jongens die niet alleen in bed, maar ook nog in hun broek plasten.
Hoewel, Rogier had ook nog wel eens een natte broek. Hij zei het zelf, en ik had het ook zelf gezien.
Even schoot het door m'n hoofd dat ik het ook wel kon doen.
Niemand zou er hier over vallen, en mijn boze vader was ver weg.
Ik dacht aan alle verhalen die ik van de jongens had gehoord.
Bedplassers, net als ik.
In gedachten verzonken merkte ik pas dat Tim het woord had genomen toen Derk me een por in m'n zij gaf.
Mijn korte spijkerbroekje was nog droog, zag ik. Maar ik wist dat het niet veel had gescheeld.
“Tijd om te gaan slapen!” zei Tim. “Morgen weer een dag!”
Hij maakte zijn standaard grapje: “Nog even naar de wc voor je gaat slapen!”, wat met hartelijk gelach begroet werd.
Maar wat bedtijd betrof had hij gelijk, en we waren ook best moe.
“Luiers niet vergeten! En doe je plasticbroekjes aan!”
Geroep van ‘slaap lekker’ en ‘welterusten!’ weerklonk, en we scharrelden naar onze tenten.
Bij het licht van een enkele zaklantaarn kleedden we ons uit, deden onze luiers om en de plasticbroekjes aan en kropen gezellig in onze slaapzakken.
Derk, die in de slaapzak naast mij lag, deed geen moeite om nog even te gaan douchen.
Met een paar wasknijpers hing hij zijn natte spijkerbroekje en het doorweekte onderbroekje aan een scheerlijn op.
De zon was om vier uur al op, dus tegen de tijd dat hij weer wakker werd zou het wel droog zijn. Niet dat het bij Derk lang droog zou blijven…. !
Ook in de andere tenten werd het stil.
Ik lag nog even wakker en dacht na.
Drie dagen bedplaskamp had ik uiteindelijk van mijn boze vader gekregen, daarna – morgen al! - zouden we verder gaan.
Wilde ik wel met de familie mee op vakantie, of wilde ik hier blijven?
Ik dacht niet dat ik de keus zou krijgen.
Mijn vader was nooit erg toeschietelijk, en al helemaal niet als het om mijn bedplassen ging. Om over natte broekjes maar helemaal te zwijgen.
Het was dat mijn moeder inzag dat ik er niets aan kon doen dat ik op m’n vijftiende nog in bed plaste en mij meestal tegen Pa’s woedeuitbarstingen in bescherming nam. Ik wilde wel van het bedplassen af, had gewillig de plaswekker geprobeerd, had na zessen niets meer gedronken, had een vreemd soort kussen achter op mijn matras verdragen, zodat mijn voeten hoger kwamen te liggen. Vieze drankjes gedronken van één of ander vaag kruidenvrouwtje. Het had allemaal niet geholpen. Maar ooit zou ik wel eens droog worden!
Mijn ogen vielen dicht. Ik hoorde nog net hoe Derk in bed plaste. In de stilte van de nacht hoor je ook de zachtste geluiden, en ik weet hoe het klinkt. De jongen draaide zich om in zijn slaap. Zijn arm lag nu over mijn schouder. Het voelde warm en op de één of andere manier vertrouwd.
Ik legde Derks arm niet aan de kant en viel in slaap. Het was goed. Derk was een vriend.
De volgende morgen werd ik kletsnat wakker. Ik had vanzelfsprekend weer in bed geplast en het was slechts aan mijn nachtluier en het plasticbroekje te danken dat de slaapzak nog droog was. Ook alle andere jongens hadden weer in bed geplast. Het kamp deed zijn naam eer aan!
Even na het ontbijt kwam het telefoontje. En al had ik m’n telefoon al twee dagen niet opgeladen, hij deed ‘t nog.
Ik had ‘m dan ook nauwelijks gebruikt. Genoeg te doen en te beleven met mijn nieuwe vrienden! En een gamer was ik nooit geweest.
Het was mijn vader. Ze dronken nog koffie op hun camping, en dan kwamen ze mij ophalen.
Of ik maar klaar kon staan. Hij klonk onverwacht vriendelijk. Misschien had hij mij wel gemist.
Ik liep naar Tim en de andere leiders, die weer in de grote tent zaten om plannen voor de dag te maken, en vertelde hun het nieuws.
En zei dat ik eigenlijk niet weg wilde…
Eigenlijk zouden we vandaag weer op de fiets ergens naar toe gaan.
Maar de leiding beloofde om het vertrek uit te stellen tot ik hun zou verlaten.
In die paar dagen had iedereen op het kamp wel het gevoel gekregen dat ik echt bij hun paste.
Ik mocht niet zo maar weggaan zonder dag te zeggen!
Niet dat ik dat van plan was. Ik zou de jongens erg gaan missen, dat wist ik nu al.
Derk natuurlijk, en Kai met zijn leren broekje, en de altijd vrolijke Rogier.
Ramon die me zijn “echte” luier had gegeven toen ik hier zo onverwacht en per ongeluk opdook, Timo… ja, allemaal.
We zaten in een kring voor onze tent. Wisselden gegevens uit.
Snapchat, whatsapp, insta, tiktok. Natuurlijk had Derk er een peepants challenge op staan, dat kon niet missen!
Onze plasticbroekjes hingen weer te drogen en met een lach bedacht ik dat ik die nog maar een paar dagen geleden voor kleurige vlaggetjes had aangezien. Toen had ik me nog niet voor kunnen stellen dat er een bedplaskamp bestond, waar alle jongens net als ik ‘s nachts nat waren!
De blikjes fris gingen rond en het duurde niet lang of ik zag Kai weer in zijn leren broekje plassen.
Geen pisvlek voorin zijn broekje, maar het liep er in niet te missen straaltjes uit. Die Duitse broekjes waren zo gek nog niet!
Derks stoere korte, versleten spijkerbroekje bleef droog.
Het viel me gewoon op. En toen ik hem er gekscherend naar vroeg, zei hij verlegen dat het voor mij was.
“Ik weet dat je vader een hekel aan pisbroekjes heeft. Maar ik wil wel dag tegen je zeggen straks, bij de auto…. “
Ik was bijna ontroerd.
“Je komt bij me logeren, hoor! En ik zorg er wel voor dat hij niet boos wordt als je in je bed plast!”
Derk lachte. “Dan doe ik overdag ook wel een plasticbroekje aan! Dan ziet ‘ie het niet! Of ik leen dat leren broekje van Kai… “
“Dat past jou niet!” piepte Kai, die klein van stuk was. “En ik heb het zelf nodig!”
Alle jongens lachten. Ze liepen allemaal mee naar de auto, toen mijn vader het grasveld op reed.
Ook Tim, de kampleider, was er bij. Hij sprak kort met mijn vader, die kennelijk nog steeds in een goed humeur was, voor de verandering.
Ik gooide mijn tas op de achterbank en keek naar mijn nieuwe vrienden, die om ons heen stonden.
Met boks en hi-five nam ik van iedereen afscheid.
Derk sloeg zijn armen om mij heen.
Alleen hij en ik wisten dat ik één van zijn, Derks, eigen plasticbroekjes aan had, wat hij mij “als aandenken” had gegeven.
Tot mijn verbazing bedankte mijn vader Tim voor het feit dat ze mij opgevangen hadden.
Hij gaf hem zelfs een hand.
En waar alle jongens bij waren, deed hij een toezegging die ik al helemaal niet van hem verwacht had. Hij hoopte wel dat alle jongens gauw droog zouden worden (“Jullie zijn echt te groot om het nog altijd in bed te doen!”) maar ALS er volgend jaar weer een bedplaskamp zou worden gehouden, en ALS ik dan nog altijd in bed plaste, dan mocht ik als echte deelnemer komen! Er ging een klein gejuich op.
Ik dacht het ijzer te smeden als het heet is, stelde Derk voor als mijn beste maat, en of hij een keer bij ons mocht logeren? Of ik bij hem?
Pa keek Derk eens op en neer en zag een vrolijke tienerjongen in een netjes ruitjeshemd en een – droog! – kort spijkerbroekje. Derk had zelfs de moeite genomen om sokken en schoenen aan te trekken, hoewel hij en de meeste andere jongens hier op het grasveld altijd op blote voeten liepen.
Pa dacht maar heel even na , knikte toen en vond het goed! Ik voelde me op dat moment de gelukkigste bedplasser op aard.
Nog één keer keek ik de kring rond en stapte toen achter in de auto, waar mijn moeder me vriendelijk begroette.
Ze had me gemist, zei ze!
Langzaam reden we het terrein af. Ik keek achterom en zag hoe de jongens me stonden uit te zwaaien.
Het laatste wat ik zag was hoe Derk zijn benen een beetje uit elkaar zette en hoe zijn spijkerbroekje donkernat kleurde.
Ik lachte hardop, tot verbazing van mijn ouders. Uitleggen waarom ik lachte kon ik natuurlijk niet.
Maar ik wist dat Derk vond dat hij nu wel weer lang genoeg droog was geweest!
EINDE
Epiloog.
Natuurlijk heb ik ook de rest van die vakantie in bed geplast. Ik ben nou een keer nog bedplasser. Derk heeft al twee keer bij ons gelogeerd en ik bij hem. We hebben met bijna alle jongens nog contact. Drie van hen zijn inmiddels droog geworden. Kai kreeg een groeistuip en schoot de lucht in, maar Duitse kennissen van hen wisten opnieuw een leren broekje op te scharrelen via de Duitse ebay, origineel uit de sixties of zo. Kai wou niet zonder.
Hij stuurde een selfie rond waarop hij trots zijn zwarte gladleren broekje aan had, net zo kort en net zo stoer als het broekje wat hem inmiddels te klein was geworden. Diegenen uit onze tent die het 's nachts nog steeds niet droog houden, hebben zich weer voor het komende bedplaskamp opgegeven, en ik ook. Hoe verheug ik me er op ze allemaal weer terug te zien!
Laatst bewerkt:
Stefan-biboy
Stefan-DL-Sissy-Biboy
Leuke serie
Lang geleden ook al eens gelezen en zojuist nog een keer grotendeels alle losse delen.
Ik zat zo in het verhaal dat ik mij ook een van de beddepissers voelde
Lang geleden ook al eens gelezen en zojuist nog een keer grotendeels alle losse delen.
Ik zat zo in het verhaal dat ik mij ook een van de beddepissers voelde
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Bedplaskamp 2 zit er nog niet meteen in Maar de jongens van 'Pissebed in Thailand" gaan binnenkort ook een kamp (van die scouts) bezoeken, en wie weet wat daar gebeurt....Ik hoop op bedplaskamp 2 en Rogier is ook nog steeds niet droog overdag en ‘s nachts
Lom houdt het vast niet droog.En wat Rogier betreft die het ook nog niet droog houdt: ik ook niet!