Karin_1982
Beginneling
Broer en zus
Veronique beet op haar lip. De tomtom van vaders wagen gaf nog 125 kilometer aan tot het eindpunt, het tweede huisje van haar ouders in de Ardeche. Haar vader reed geconcentreerd, haar moeder en broertje sliepen. Normaal stond de radio aan en werd er volop gekletst, maar nu was het stil. Natuurlijk om de slapers niet wakker te maken, maar ook vanwege een akkefietje van een uur of wat eerder. Pa was gestopt bij een parkeerplaats waar ze wat hadden gegeten en gedronken en waar de mogelijkheid was geweest naar het toilet te gaan. Veronique e haar broertje waren boos geweest omdat pa de vorige stopmogelijkheid had overgeslagen, terwijl daar een McDonalds zat. Tim was erg kwaad geweest en Veronique was hem bijgevallen. Dat was bij pa en ma in het verkeerde keelgat geschoten en hadden hun kinderen een standje gegeven. Uit koppigheid had Veronique de toiletten bij de stop gemeden. Alleen ma en Tim hadden de, volgens haar moeder keurige schone, toiletten bezocht. Ze kon zich nu wel voor haar hoofd slaan om zoveel koppigheid. Ze moest nu erg nodig.
Ze wist dondersgoed dat ze niet hoefde te vragen nog een keer te stoppen. Ma had nog gewaarschuwd, erg kinderachtig, dat ze nu kon gaan en anders pas weer bij aankomst. Dat was voor Veronique helemaal reden geweest om niet meer te gaan. Wat dacht haar moeder wel! Ze was per slot van rekening 19 jaar oud. Veronique besloot maar net te doen alsof ze sliep en sloot haar ogen.
Tim was ondertussen wakker geworden en probeerde te polsen hoe kwaad zijn vader nog was. “He pap, mag de radio aan?” “Je moeder en zus slapen Tim, nee dus” antwoordde zijn vader. “Lekker saai” mopperde Tim. “Heel erg saai” antwoordde zijn vader, “en heel erg rustig”. “He nee he” . “Wat?” “File, en niet zo’n beetje ook”. “Oh” antwoordde Tim. Hij had gehoopt dat hij weer wat vrolijkheid in de auto had kunnen brengen. Niet zozeer daarom, maar meer om zijn prangende vraag te kunnen stellen met de hoop op een positief antwoord. Want ook Tim moest nodig, poepen wel te verstaan. De dertienjarige knaap had alleen geplast tijdens de stop. Daar baalde hij nu wel van. De toiletten waren schoon genoeg geweest voor een stevige kakpartij.
Tim dacht koortsachtig na. Hij wist dat hij in de problemen kwam, als hij daar al niet in zat. Hij moest en wel heel snel. Al was het maar op de vluchtstrook, kon hem niks schelen als andere automobilisten het zagen. Maar een ding wist hij zeker. Een vieze broek zou hem in de problemen brengen, de straf van zijn ouders zou niet mals zijn, vermoedde hij. En eigenlijk wist hij dondersgoed dat hij het helemaal aan zichzelf te wijten had. Als een klein kind gezeurd om de McDonalds en toen hij zijn zin niet kreeg geweigerd zijn behoefte te doen. Tim begon er van te zweten. Hij had het na zijn peutertijd nooit meer in zijn broek gedaan. Stel je voor!
Veronique had ondertussen precies dezelfde gedachten. Alleen kwam op haar “staat van dienst” wel een smetje voor. Zij had het gepresteerd om met een vriendinnetje uit te proberen hoe het voelde om in de broek te doen. Alleen was Veronique gefopt. Haar vriendinnetje, de slimmerik, had een luier gedragen die van de stapel bestemd voor haar broertje kwam. Veronique had het spel wel eerlijk gespeeld, wat had geresulteerd in een flinke poepbroek. En daar was haar moeder achtergekomen. Dat het geen ongelukje was, bleek al snel. En dat meisjes van 11 niet meer in hun broek poepen, werd haar ook snel duidelijk gemaakt. Ze was er vanaf gekomen met een stevige reprimande. En de waarschuwing dat als het nog een keer zou gebeuren ze weer een luier moest dragen. Veronique was sindsdien braaf geweest. Maar nu had ze wederom een probleem. Een poepbroek zou het niet worden, maar plassen moest ze vreselijk.
Tim had ondertussen krampen. Hij zweette en een traan sprong in zijn ogen. Een stevige wind deed de druk op zijn darmen voor even afnemen. Van de pijn had hij niet eens gemerkt dat de wind hoorbaar was geweest en zijn vader hem via de spiegel nu en dan in de gaten hield. Voor hem was het meteen duidelijk. Zijn zoon had hoge nood. Dat maakte hem inwendig boos. Hij had al vermoed dat Tim tijdens de stop pro forma met zijn moeder naar de toiletten was gegaan. Hij moest zich beheersen, wat lukte. Hij hield zijn mond en zette de radio aan.
De Franse omroeper vertelde met een stortvloed van woorden iets over de veeprijzen. Even later werd het filenieuws gemeld. Er bleek 6 kilometer file te staan, die maar langzaam oploste. Nog 80 kilometer voor aankomst.
Veronique was ondertussen echt in slaap gevallen en droomde. Droomde dat ze thuis op de wc zat en een stevige plas deed.
Tim had ondertussen opnieuw een wind gelaten. Hij had hem aan voelen komen en wist hem zonder geluid los te laten. Hij haalde opgelucht adem. Opnieuw had de wind de druk verlicht en hij had nu zelfs de hoop dat hij het op zou kunnen houden. Hij keek naar rechts en zag dat zijn zus sliep. Even gleed zijn blik over de bovenbenen van zijn zus. Toen hij opnieuw keek, wist hij waar de natte glans van moest komen. Hij werd van plaatsvervangende schaamte een beetje rood. Arme zus. Voor haar waren de rapen gaar. Hij duimde dat het noodlot hem bespaard zou blijven. Misschien, misschien kon hij er van profiteren.
Gelukkig bleef de overstroming beperkt tot de zitplaats van zijn zus. De lichte verhoging tussen de zitgedeelten van de achterbank fungeerde als een soort dijk. Tim moest inwendig lachen om die vergelijking. Hij had ondertussen stilletjes een boek onder zijn zitvlak gelegd. Die extra steun verlichtte de druk wat meer. Onwillekeurig dacht hij na hoe het zou zijn om het. Nee, daar moest hij niet aan denken. Hoe kwam hij daar bij. Maar toch. Hij was benieuwd hoe het zou voelen om. Ach, wat bezielde hem nu. Nee, hij moest aan iets anders denken.
Veronique werd wakker op het moment dat het verkeer weer begon te rijden. Het harde optrekken had haar wakker geschud. Ze voelde dat ze het koud had. En er was meer merkte ze. Langzaam keek ze naar beneden, naar haar kruis en bovenbenen. Ze slikte, werd rood en kon haar tranen niet bedwingen. Een stevige snik deed de aandacht van haar vader en broertje op zich vestigen.
Tim hield wijselijk zijn mond. Hij besloot zich buiten een discussie te houden, die ongetwijfeld zou volgen. Moeder bleek ook ontwaakt te zijn en stelde vast dat ze nog steeds reden. “Niet nog steeds” verbeterde pa, “de file is net opgelost, we rijden nog maar net.” Deze woorden sprak hij terwijl hij in de achteruitkijkspiegel keek. Hij wist dat er iets mis was gegaan op de achterbank. Pa besloot er voorlopig niks van te zeggen in de verwachting dat zijn vrouw of zoon, of misschien Veronique zelf er aandacht aan zou schenken. De snik van zijn dochter leek verder niemand opgevallen te zijn.
Het boek bleek niet te helpen. De druk op Tim’s darmen werd weer groter en hij zat nu erg onplezierig. Hij besloot het boek met een ruk weg te trekken. Dat maakte meer lawaai dan hij had verwacht en zijn moeder reageerde door om te kijken. “Oh zijn jullie wakker?” zei ze, en haar stem was weer opgewekt. Het McDonalds-incident leek vergeten. “Mmm” antwoordde Tim. Zijn moeder had zich nu echt omgedraaid en daarvoor haar gordel afgedaan. Ze legde een hand op de linkerknie van haar dochter, keek naar haar broek en ging toen weer normaal zitten. “Doe je gordel om” gebood haar man.
Zwijgend klikte ze de gordel vast en schraapte haar keel. “Veronique Smits” zei ze met helderde stem. Tim wist meteen hoe laat het was. Ma sprak altijd voor en achternaam uit als ze boos was en er een reprimande volgde. Veronique slikte en durfde niks te zeggen. “Veronique doe je ogen open, je moeder spreekt tegen je” bemoeide haar vader zich ermee. Veronique opende langzaam haar ogen. “Is dit wat ik denk dat het is?” vroeg haar moeder streng. Veronique begon als een klein kind te snikken. “Och toch onze kleine meid” zei haar moeder sarcastisch. “Als we er zijn, zwaait er wat, jonge dame.” Daar liet haar moeder het bij. Haar vader zweeg als het graf.
Tim had een beetje te doen met zus, maar besefte ook dat zijn redding nabij was. De aandacht was volledig op haar gericht. Misschien kon hij de dans ontspringen. Waarschijnlijk zouden ma en Veronique na aankomst meteen naar de badkamer gaan. Dan had hij de keuze of het toilet beneden te gebruiken of de badkamer met toilet boven. Tenminste als ma het binnen “uitvocht” en er geen ellenlange preek zou volgen zittend in de auto.
Vader nam de afslag. Dat betekende dat ze er nu bijna zouden zijn. Nog minder dan een kwartier. Tim kon een zucht van verlichting niet onderdrukken. Het mocht nu niet meer mis gaan!
Veronique slikte. Haar natte broek begon koud en klam aan te voelen. Ze kon wel door de grond zakken. Kinderachtig gedrag, daar stond natuurlijk een kinderachtige straf op, vermoedde ze. Ze hoopte maar dat haar moeder geen woord zou houden en haar luiers zou laten dragen, zoals ze 8 jaar geleden had aangekondigd. Maar geen enkele straf zou leuk worden. Huisarrest misschien? Dat zou betekenen niet skiën. Dan was de vakantie meteen verpest. Een pak voor haar broek? Dat was heel lang geleden en haar 1 keer overkomen toen ze expres de theepot kapot had gesmeten. Ze wist dat haar ouders daar eigenlijk helemaal niet voor waren. Alleen van Tim kon ze herinneren dat hij die straf een paar keer had gehad. Voor het pikken van snoepjes bij de snoepwinkel in het dorp een jaar of drie terug bijvoorbeeld. En toen hij een half jaar geleden stoer en wel aangeschoten terug was gekomen van een feestje.
Tim zat nu echt bijna in zijn broek te doen. Hij voelde dat het topje van een drol het textiel raakte. Met veel pijn en moeite kon hij het inhouden. Hij hoopte maar dat als hij zo meteen uitstapte, niet direct zijn broek zou volschijten. Ondertussen had hij eventjes een blik gewisseld met zijn zus. Deze keek beteuterd en hij gaf met zijn gelaatsuitdrukking te kennen met haar te doen te hebben. Ze moest eens weten waar hij tegen vocht!
Toen vader de oprit opreed en de motor afzette was Tim’s broek nog schoon, op een klein remspoor na misschien. De beslissing van zijn vader of moeder hoe ze Veronique aan zouden pakken, was nu allesbepalend. “Ik loop even door het huis, maak de lichten en verwarming aan en kom jullie dan halen” zei vader en zijn toon duldde geen tegenspraak. Tim zuchtte. Hij durfde niet te vragen mee te gaan, zodat hij direct het toilet op kon zoeken. Hij hoopte maar dat pa zijn technische kennis wat had opgekrikt. De vorige winter had hij de waakvlak van de cv pas na een half uur stuntelen aangekregen. En een half uur, dat hield de onderbroek van Tim niet vol! Moeder maakte van de afwezigheid van pa vast gebruik haar dochter voor te bereiden. “19 jaar en dan zeuren om McDonalds en weigeren naar de wc te gaan. Ik snap daar helemaal niks van jongedame!” “Ik doe het toch niet expres!” snikte Veronique boos. “Een beetje minder mag wel hoor, je hebt het helemaal aan jezelf te wijten.” Tim hield niet van ruzie en zijn hartslag ging omhoog. Hij hoopte maar dat pa hem snel zou verlossen. De lichten op de begane grond floepten aan. En uit de schoorsteen leek rook te komen. Even later verscheen vader in de deuropening. Hij wenkte. Tim gooide het portier open en sprintte naar de deur. Hij had niet in de gaten dat het pad glad was. Voor hij het wist gleed hij uit en belandde hij op zijn billen, net voor de openstaande deur. Vader zag meteen dat hij zich niet echt bezeerd had en lachend hielp hij zijn zoon overeind. “Haastige spoed Tim.” “Jaja” antwoordde hij en wreef over zijn pijnlijke achterwerk. “Help dadelijk mee de auto uitladen” gebood zijn vader. Tim passeerde hem. Een flinke wind klonk. Dat dacht zijn vader tenminste. Tim wist beter.
Op het moment dat hij de trap op klauterde, hoorde hij zijn moeder en Veronique ruziënd binnen komen. Hij bleef even op het gangpad staan en merkte dat vader hem niet was gevolgd, maar de auto ging uitruimen. Hij zuchtte en deed de badkamerdeur achter zich op slot. Snel trok hij zijn spijkerbroek omlaag en ging op de wc zitten. Langzaam begon hij de schade te bekijken. Hij voelde aan zijn onderbroek. Daar had zich een flinke drol genesteld. Langzaam stroopte hij zijn onderbroek naar beneden en liet het bruine monster in de wc-pot vallen. Even later plonsden nog een paar stevige jongens de pot in. Hij veegde zijn vieze kont zo goed en zo kwaad als het ging af. Hij wist dat hij niet te lang moest blijven, gaan douchen zou hem verraden. Hij deed zijn onderbroek uit en stopte het in een plastic zakje dat hij vond. Deze verstopte hij voorlopig onder zijn bed. Het zou het op een rustig moment wel weggooien. Zijn vieze billen veegde hij af met nat gemaakt wc-papier. Snel pakte hij een nieuw onderbroekje uit zijn kast, eigenlijk was deze een maat te klein, deed zijn spijkerbroek weer aan, waste zijn handen en meldde zich even later voor het uitruimen van de auto.
Veronique en moeder meldde zich pas een half uur later. De vrede leek een heel eind hersteld, maar uit het nog wat bedrukte gezicht van zijn zus leidde Tim af dat het geen leuk gesprek was geweest en de straf daar waarschijnlijk op aansloot. Zijn zus had zich in elk geval wel fris gedoucht en schone kleren aangetrokken. Pa werd door moeder op zachte toon in de keuken bijgepraat over de “kwestie”. Daar werden geen woorden meer aan vuil gemaakt. Tim trok zich na het eten terug en kondigde aan zich te gaan douchen.
Die avond zaten ze met zijn allen bij elkaar. Er werd met geen woord meer gesproken over het voorval en de stemming kwam er langzaam in. Ze speelden wat bordspelletjes. Op het moment dat Tim de dobbelstenen gooide, klonk een harde knal. Alle lichten sprongen uit. “He nee he!” zei moeder geïrriteerd. Stroomstoring. Vader sprong op en liep richting haldeur. Dat dacht hij tenminste, maar een vloek maakte iedereen er attent op dat hij zich gestoten had in de aardedonkere kamer. “Onder Tim’s bed ligt de zaklamp “zei moeder. “Geen overbodige luxe”. De vader van Tim haalde de lamp en een kwartiertje later had hij de stroom er weer op. Zijn opgewekte stemming was bekoeld. Als een duveltje uit een doosje legde hij een plastic zakje op de tafel. Tim slikte. Dat zakje kende hij. Langzaam werd hij rood en keek zijn vader aan. Moeder en Veronique keken verbaasd. “Zeg jij het, of moet ik gaan raden?” vroeg vader kalm. “Het was een ongelukje” zei Tim. “Ik, ik viel over de gladde stoep en toen, en toen had ik een volle broek. Ik.. ik” Moeder zuchtte. “Nou dat wordt dan nummer 2. Ook jij gaat terug in de tijd schat.” Tim keek zijn moeder verbaasd aan. “Ik zal duidelijk zijn. Veronique heeft straf gekregen voor haar natte broek in de auto. De straf is heel simpel. Zij draagt de komende dagen weer een luier, net als vroeger. Dag en nacht. Die natte boel, wil ik niet meer hebben. Dat gaat voor jou ook gebeuren. Kom maar mee.” Tim wist niet hoe hij het had. Gedwee volgde hij zijn moeder naar de badkamer beneden. Daar kreeg hij een luier omgedaan. “En nu gaan we slapen. Morgen kijken we wel verder.”
De volgende ochtend verschenen Veronique en Tim aan het ontbijt. Wat onwennig namen ze plaats. “Goed geslapen?” vroeg pa. “Best “ antwoordde Tim. “Ik zal zo meteen eventjes kijken of jullie een verschoning nodig hebben” zei moeder beslist. Tim had die ochtendvroeg een kleine plas gedaan. Hij had wel nagedacht om gewoon naar de wc te gaan, maar had de woorden ‘dag en nacht’ voor de zekerheid maar serieus genomen. De komende dagen zou hij wel proberen om moeder’s eisen te testen. Veronique stond, of beter zat, op het punt in haar luier te drukken. Ze besloot maar gewoon open kaart te spelen. “Ma, ik moet drukken.” Moeder keek op. “Je hebt niet voor niks een luier om schat.” Veronique slikte. Dit ging vader te ver. “Als je moet, dan ga je. Gewoon naar de wc wel te verstaan.” Hij keek zijn vrouw aan. “Dora, ik vind de straf prima als les, maar als er een toilet in de buurt is, wordt daar gewoon gebruik van gemaakt.” Moeder besloot zich te schikken en knikte. “Na het ontbijt” zei ze. Veronique slikte. Die regel bleef dus ook gewoon gelden. Tijdens het eten werd er niet opgestaan. Pas als iedereen klaar was. En dat kon nog wel even duren. Veronique zuchtte. Moeder kon het krijgen zoals ze het hebben wilde. Ze tilde haar bibs iets op en drukte.
Wordt vervolgd…
Veronique beet op haar lip. De tomtom van vaders wagen gaf nog 125 kilometer aan tot het eindpunt, het tweede huisje van haar ouders in de Ardeche. Haar vader reed geconcentreerd, haar moeder en broertje sliepen. Normaal stond de radio aan en werd er volop gekletst, maar nu was het stil. Natuurlijk om de slapers niet wakker te maken, maar ook vanwege een akkefietje van een uur of wat eerder. Pa was gestopt bij een parkeerplaats waar ze wat hadden gegeten en gedronken en waar de mogelijkheid was geweest naar het toilet te gaan. Veronique e haar broertje waren boos geweest omdat pa de vorige stopmogelijkheid had overgeslagen, terwijl daar een McDonalds zat. Tim was erg kwaad geweest en Veronique was hem bijgevallen. Dat was bij pa en ma in het verkeerde keelgat geschoten en hadden hun kinderen een standje gegeven. Uit koppigheid had Veronique de toiletten bij de stop gemeden. Alleen ma en Tim hadden de, volgens haar moeder keurige schone, toiletten bezocht. Ze kon zich nu wel voor haar hoofd slaan om zoveel koppigheid. Ze moest nu erg nodig.
Ze wist dondersgoed dat ze niet hoefde te vragen nog een keer te stoppen. Ma had nog gewaarschuwd, erg kinderachtig, dat ze nu kon gaan en anders pas weer bij aankomst. Dat was voor Veronique helemaal reden geweest om niet meer te gaan. Wat dacht haar moeder wel! Ze was per slot van rekening 19 jaar oud. Veronique besloot maar net te doen alsof ze sliep en sloot haar ogen.
Tim was ondertussen wakker geworden en probeerde te polsen hoe kwaad zijn vader nog was. “He pap, mag de radio aan?” “Je moeder en zus slapen Tim, nee dus” antwoordde zijn vader. “Lekker saai” mopperde Tim. “Heel erg saai” antwoordde zijn vader, “en heel erg rustig”. “He nee he” . “Wat?” “File, en niet zo’n beetje ook”. “Oh” antwoordde Tim. Hij had gehoopt dat hij weer wat vrolijkheid in de auto had kunnen brengen. Niet zozeer daarom, maar meer om zijn prangende vraag te kunnen stellen met de hoop op een positief antwoord. Want ook Tim moest nodig, poepen wel te verstaan. De dertienjarige knaap had alleen geplast tijdens de stop. Daar baalde hij nu wel van. De toiletten waren schoon genoeg geweest voor een stevige kakpartij.
Tim dacht koortsachtig na. Hij wist dat hij in de problemen kwam, als hij daar al niet in zat. Hij moest en wel heel snel. Al was het maar op de vluchtstrook, kon hem niks schelen als andere automobilisten het zagen. Maar een ding wist hij zeker. Een vieze broek zou hem in de problemen brengen, de straf van zijn ouders zou niet mals zijn, vermoedde hij. En eigenlijk wist hij dondersgoed dat hij het helemaal aan zichzelf te wijten had. Als een klein kind gezeurd om de McDonalds en toen hij zijn zin niet kreeg geweigerd zijn behoefte te doen. Tim begon er van te zweten. Hij had het na zijn peutertijd nooit meer in zijn broek gedaan. Stel je voor!
Veronique had ondertussen precies dezelfde gedachten. Alleen kwam op haar “staat van dienst” wel een smetje voor. Zij had het gepresteerd om met een vriendinnetje uit te proberen hoe het voelde om in de broek te doen. Alleen was Veronique gefopt. Haar vriendinnetje, de slimmerik, had een luier gedragen die van de stapel bestemd voor haar broertje kwam. Veronique had het spel wel eerlijk gespeeld, wat had geresulteerd in een flinke poepbroek. En daar was haar moeder achtergekomen. Dat het geen ongelukje was, bleek al snel. En dat meisjes van 11 niet meer in hun broek poepen, werd haar ook snel duidelijk gemaakt. Ze was er vanaf gekomen met een stevige reprimande. En de waarschuwing dat als het nog een keer zou gebeuren ze weer een luier moest dragen. Veronique was sindsdien braaf geweest. Maar nu had ze wederom een probleem. Een poepbroek zou het niet worden, maar plassen moest ze vreselijk.
Tim had ondertussen krampen. Hij zweette en een traan sprong in zijn ogen. Een stevige wind deed de druk op zijn darmen voor even afnemen. Van de pijn had hij niet eens gemerkt dat de wind hoorbaar was geweest en zijn vader hem via de spiegel nu en dan in de gaten hield. Voor hem was het meteen duidelijk. Zijn zoon had hoge nood. Dat maakte hem inwendig boos. Hij had al vermoed dat Tim tijdens de stop pro forma met zijn moeder naar de toiletten was gegaan. Hij moest zich beheersen, wat lukte. Hij hield zijn mond en zette de radio aan.
De Franse omroeper vertelde met een stortvloed van woorden iets over de veeprijzen. Even later werd het filenieuws gemeld. Er bleek 6 kilometer file te staan, die maar langzaam oploste. Nog 80 kilometer voor aankomst.
Veronique was ondertussen echt in slaap gevallen en droomde. Droomde dat ze thuis op de wc zat en een stevige plas deed.
Tim had ondertussen opnieuw een wind gelaten. Hij had hem aan voelen komen en wist hem zonder geluid los te laten. Hij haalde opgelucht adem. Opnieuw had de wind de druk verlicht en hij had nu zelfs de hoop dat hij het op zou kunnen houden. Hij keek naar rechts en zag dat zijn zus sliep. Even gleed zijn blik over de bovenbenen van zijn zus. Toen hij opnieuw keek, wist hij waar de natte glans van moest komen. Hij werd van plaatsvervangende schaamte een beetje rood. Arme zus. Voor haar waren de rapen gaar. Hij duimde dat het noodlot hem bespaard zou blijven. Misschien, misschien kon hij er van profiteren.
Gelukkig bleef de overstroming beperkt tot de zitplaats van zijn zus. De lichte verhoging tussen de zitgedeelten van de achterbank fungeerde als een soort dijk. Tim moest inwendig lachen om die vergelijking. Hij had ondertussen stilletjes een boek onder zijn zitvlak gelegd. Die extra steun verlichtte de druk wat meer. Onwillekeurig dacht hij na hoe het zou zijn om het. Nee, daar moest hij niet aan denken. Hoe kwam hij daar bij. Maar toch. Hij was benieuwd hoe het zou voelen om. Ach, wat bezielde hem nu. Nee, hij moest aan iets anders denken.
Veronique werd wakker op het moment dat het verkeer weer begon te rijden. Het harde optrekken had haar wakker geschud. Ze voelde dat ze het koud had. En er was meer merkte ze. Langzaam keek ze naar beneden, naar haar kruis en bovenbenen. Ze slikte, werd rood en kon haar tranen niet bedwingen. Een stevige snik deed de aandacht van haar vader en broertje op zich vestigen.
Tim hield wijselijk zijn mond. Hij besloot zich buiten een discussie te houden, die ongetwijfeld zou volgen. Moeder bleek ook ontwaakt te zijn en stelde vast dat ze nog steeds reden. “Niet nog steeds” verbeterde pa, “de file is net opgelost, we rijden nog maar net.” Deze woorden sprak hij terwijl hij in de achteruitkijkspiegel keek. Hij wist dat er iets mis was gegaan op de achterbank. Pa besloot er voorlopig niks van te zeggen in de verwachting dat zijn vrouw of zoon, of misschien Veronique zelf er aandacht aan zou schenken. De snik van zijn dochter leek verder niemand opgevallen te zijn.
Het boek bleek niet te helpen. De druk op Tim’s darmen werd weer groter en hij zat nu erg onplezierig. Hij besloot het boek met een ruk weg te trekken. Dat maakte meer lawaai dan hij had verwacht en zijn moeder reageerde door om te kijken. “Oh zijn jullie wakker?” zei ze, en haar stem was weer opgewekt. Het McDonalds-incident leek vergeten. “Mmm” antwoordde Tim. Zijn moeder had zich nu echt omgedraaid en daarvoor haar gordel afgedaan. Ze legde een hand op de linkerknie van haar dochter, keek naar haar broek en ging toen weer normaal zitten. “Doe je gordel om” gebood haar man.
Zwijgend klikte ze de gordel vast en schraapte haar keel. “Veronique Smits” zei ze met helderde stem. Tim wist meteen hoe laat het was. Ma sprak altijd voor en achternaam uit als ze boos was en er een reprimande volgde. Veronique slikte en durfde niks te zeggen. “Veronique doe je ogen open, je moeder spreekt tegen je” bemoeide haar vader zich ermee. Veronique opende langzaam haar ogen. “Is dit wat ik denk dat het is?” vroeg haar moeder streng. Veronique begon als een klein kind te snikken. “Och toch onze kleine meid” zei haar moeder sarcastisch. “Als we er zijn, zwaait er wat, jonge dame.” Daar liet haar moeder het bij. Haar vader zweeg als het graf.
Tim had een beetje te doen met zus, maar besefte ook dat zijn redding nabij was. De aandacht was volledig op haar gericht. Misschien kon hij de dans ontspringen. Waarschijnlijk zouden ma en Veronique na aankomst meteen naar de badkamer gaan. Dan had hij de keuze of het toilet beneden te gebruiken of de badkamer met toilet boven. Tenminste als ma het binnen “uitvocht” en er geen ellenlange preek zou volgen zittend in de auto.
Vader nam de afslag. Dat betekende dat ze er nu bijna zouden zijn. Nog minder dan een kwartier. Tim kon een zucht van verlichting niet onderdrukken. Het mocht nu niet meer mis gaan!
Veronique slikte. Haar natte broek begon koud en klam aan te voelen. Ze kon wel door de grond zakken. Kinderachtig gedrag, daar stond natuurlijk een kinderachtige straf op, vermoedde ze. Ze hoopte maar dat haar moeder geen woord zou houden en haar luiers zou laten dragen, zoals ze 8 jaar geleden had aangekondigd. Maar geen enkele straf zou leuk worden. Huisarrest misschien? Dat zou betekenen niet skiën. Dan was de vakantie meteen verpest. Een pak voor haar broek? Dat was heel lang geleden en haar 1 keer overkomen toen ze expres de theepot kapot had gesmeten. Ze wist dat haar ouders daar eigenlijk helemaal niet voor waren. Alleen van Tim kon ze herinneren dat hij die straf een paar keer had gehad. Voor het pikken van snoepjes bij de snoepwinkel in het dorp een jaar of drie terug bijvoorbeeld. En toen hij een half jaar geleden stoer en wel aangeschoten terug was gekomen van een feestje.
Tim zat nu echt bijna in zijn broek te doen. Hij voelde dat het topje van een drol het textiel raakte. Met veel pijn en moeite kon hij het inhouden. Hij hoopte maar dat als hij zo meteen uitstapte, niet direct zijn broek zou volschijten. Ondertussen had hij eventjes een blik gewisseld met zijn zus. Deze keek beteuterd en hij gaf met zijn gelaatsuitdrukking te kennen met haar te doen te hebben. Ze moest eens weten waar hij tegen vocht!
Toen vader de oprit opreed en de motor afzette was Tim’s broek nog schoon, op een klein remspoor na misschien. De beslissing van zijn vader of moeder hoe ze Veronique aan zouden pakken, was nu allesbepalend. “Ik loop even door het huis, maak de lichten en verwarming aan en kom jullie dan halen” zei vader en zijn toon duldde geen tegenspraak. Tim zuchtte. Hij durfde niet te vragen mee te gaan, zodat hij direct het toilet op kon zoeken. Hij hoopte maar dat pa zijn technische kennis wat had opgekrikt. De vorige winter had hij de waakvlak van de cv pas na een half uur stuntelen aangekregen. En een half uur, dat hield de onderbroek van Tim niet vol! Moeder maakte van de afwezigheid van pa vast gebruik haar dochter voor te bereiden. “19 jaar en dan zeuren om McDonalds en weigeren naar de wc te gaan. Ik snap daar helemaal niks van jongedame!” “Ik doe het toch niet expres!” snikte Veronique boos. “Een beetje minder mag wel hoor, je hebt het helemaal aan jezelf te wijten.” Tim hield niet van ruzie en zijn hartslag ging omhoog. Hij hoopte maar dat pa hem snel zou verlossen. De lichten op de begane grond floepten aan. En uit de schoorsteen leek rook te komen. Even later verscheen vader in de deuropening. Hij wenkte. Tim gooide het portier open en sprintte naar de deur. Hij had niet in de gaten dat het pad glad was. Voor hij het wist gleed hij uit en belandde hij op zijn billen, net voor de openstaande deur. Vader zag meteen dat hij zich niet echt bezeerd had en lachend hielp hij zijn zoon overeind. “Haastige spoed Tim.” “Jaja” antwoordde hij en wreef over zijn pijnlijke achterwerk. “Help dadelijk mee de auto uitladen” gebood zijn vader. Tim passeerde hem. Een flinke wind klonk. Dat dacht zijn vader tenminste. Tim wist beter.
Op het moment dat hij de trap op klauterde, hoorde hij zijn moeder en Veronique ruziënd binnen komen. Hij bleef even op het gangpad staan en merkte dat vader hem niet was gevolgd, maar de auto ging uitruimen. Hij zuchtte en deed de badkamerdeur achter zich op slot. Snel trok hij zijn spijkerbroek omlaag en ging op de wc zitten. Langzaam begon hij de schade te bekijken. Hij voelde aan zijn onderbroek. Daar had zich een flinke drol genesteld. Langzaam stroopte hij zijn onderbroek naar beneden en liet het bruine monster in de wc-pot vallen. Even later plonsden nog een paar stevige jongens de pot in. Hij veegde zijn vieze kont zo goed en zo kwaad als het ging af. Hij wist dat hij niet te lang moest blijven, gaan douchen zou hem verraden. Hij deed zijn onderbroek uit en stopte het in een plastic zakje dat hij vond. Deze verstopte hij voorlopig onder zijn bed. Het zou het op een rustig moment wel weggooien. Zijn vieze billen veegde hij af met nat gemaakt wc-papier. Snel pakte hij een nieuw onderbroekje uit zijn kast, eigenlijk was deze een maat te klein, deed zijn spijkerbroek weer aan, waste zijn handen en meldde zich even later voor het uitruimen van de auto.
Veronique en moeder meldde zich pas een half uur later. De vrede leek een heel eind hersteld, maar uit het nog wat bedrukte gezicht van zijn zus leidde Tim af dat het geen leuk gesprek was geweest en de straf daar waarschijnlijk op aansloot. Zijn zus had zich in elk geval wel fris gedoucht en schone kleren aangetrokken. Pa werd door moeder op zachte toon in de keuken bijgepraat over de “kwestie”. Daar werden geen woorden meer aan vuil gemaakt. Tim trok zich na het eten terug en kondigde aan zich te gaan douchen.
Die avond zaten ze met zijn allen bij elkaar. Er werd met geen woord meer gesproken over het voorval en de stemming kwam er langzaam in. Ze speelden wat bordspelletjes. Op het moment dat Tim de dobbelstenen gooide, klonk een harde knal. Alle lichten sprongen uit. “He nee he!” zei moeder geïrriteerd. Stroomstoring. Vader sprong op en liep richting haldeur. Dat dacht hij tenminste, maar een vloek maakte iedereen er attent op dat hij zich gestoten had in de aardedonkere kamer. “Onder Tim’s bed ligt de zaklamp “zei moeder. “Geen overbodige luxe”. De vader van Tim haalde de lamp en een kwartiertje later had hij de stroom er weer op. Zijn opgewekte stemming was bekoeld. Als een duveltje uit een doosje legde hij een plastic zakje op de tafel. Tim slikte. Dat zakje kende hij. Langzaam werd hij rood en keek zijn vader aan. Moeder en Veronique keken verbaasd. “Zeg jij het, of moet ik gaan raden?” vroeg vader kalm. “Het was een ongelukje” zei Tim. “Ik, ik viel over de gladde stoep en toen, en toen had ik een volle broek. Ik.. ik” Moeder zuchtte. “Nou dat wordt dan nummer 2. Ook jij gaat terug in de tijd schat.” Tim keek zijn moeder verbaasd aan. “Ik zal duidelijk zijn. Veronique heeft straf gekregen voor haar natte broek in de auto. De straf is heel simpel. Zij draagt de komende dagen weer een luier, net als vroeger. Dag en nacht. Die natte boel, wil ik niet meer hebben. Dat gaat voor jou ook gebeuren. Kom maar mee.” Tim wist niet hoe hij het had. Gedwee volgde hij zijn moeder naar de badkamer beneden. Daar kreeg hij een luier omgedaan. “En nu gaan we slapen. Morgen kijken we wel verder.”
De volgende ochtend verschenen Veronique en Tim aan het ontbijt. Wat onwennig namen ze plaats. “Goed geslapen?” vroeg pa. “Best “ antwoordde Tim. “Ik zal zo meteen eventjes kijken of jullie een verschoning nodig hebben” zei moeder beslist. Tim had die ochtendvroeg een kleine plas gedaan. Hij had wel nagedacht om gewoon naar de wc te gaan, maar had de woorden ‘dag en nacht’ voor de zekerheid maar serieus genomen. De komende dagen zou hij wel proberen om moeder’s eisen te testen. Veronique stond, of beter zat, op het punt in haar luier te drukken. Ze besloot maar gewoon open kaart te spelen. “Ma, ik moet drukken.” Moeder keek op. “Je hebt niet voor niks een luier om schat.” Veronique slikte. Dit ging vader te ver. “Als je moet, dan ga je. Gewoon naar de wc wel te verstaan.” Hij keek zijn vrouw aan. “Dora, ik vind de straf prima als les, maar als er een toilet in de buurt is, wordt daar gewoon gebruik van gemaakt.” Moeder besloot zich te schikken en knikte. “Na het ontbijt” zei ze. Veronique slikte. Die regel bleef dus ook gewoon gelden. Tijdens het eten werd er niet opgestaan. Pas als iedereen klaar was. En dat kon nog wel even duren. Veronique zuchtte. Moeder kon het krijgen zoals ze het hebben wilde. Ze tilde haar bibs iets op en drukte.
Wordt vervolgd…
