Nog niet klaar David heeft ongelukjes
- Onderwerp starter geo
- Startdatum
Deze jongens voelen het wel aankomen als ze moeten poepen. Ze houden geen urine tegen, dus zwemluiers zijn niet nodig. Het zou hen waarschijnlijk wel leuk staan
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Toch maar wat vaart erachter gezet, hier is het vervolg al. Het volgende hoofdstuk kan wel een tijdje duren vrees ik. Ik schrijf te gedetailleerd, de bedoeling was 13 hoofdstukken, maar het zijn er nu al 20. Excuses daarvoor
XX
Mama heeft heerlijk gekookt, Surinaamse bami, één van mijn lievelingsgerechten. Iedereen vindt het heerlijk en kijkt er naar uit dat er nog meer Surinaams eten gaat komen deze week.
“Maar ík ga ook af en toe koken, hoor,” zegt tante Karlijn. “En ik wed dat jullie dat ook wel lusten, let maar op!”
Daar zijn we van overtuigd, we zullen niets tekort komen de komende dagen. Twee moeders die hun best doen om het ons naar de zin te maken, dat is helemaal top.
Na het eten gaan we een avondwandeling maken, de omgeving verkennen. Het zwembad was leuk, normaal zou het pas volgende maand open gaan, maar vanwege het warme voorjaar heeft de eigenaar van de camping het een maand vervroegd. Er zijn geen glijbanen of bubbelbad, maar dat hebben we ook niet nodig. We kunnen er zwemmen en duiken en zo, het is lekker om af te koelen en ons te vermaken.
Terug van de wandeling zijn we best moe.
Mama zegt dat het tijd is om te douchen en ons klaar te maken voor de nacht.
“Leuk, met z’n drieën onder de douche!” roept Ferrie.
“Dat dacht ik niet, makker,” reageert tante Karlijn. “De douchecabine hier is daar veel te klein voor. In het sanitairblok van de camping zijn de douches ruimer, daar zou het kunnen. Maar dat gaan we nu niet doen, het is al laat. David, ga jij als eerste, dan kan Bernice je daarna insmeren met crème. Dan gaat Timmie, en terwijl ik zijn huid daarna insmeer kan Ferrie lekker douchen. Die is toch snel klaar met zijn luier, jouw mama gebruikt toch geen crème, Ferrie?”
Dat klopt inderdaad, maar ze gebruikt wel talkpoeder om zijn huid te beschermen. Dat kost niet veel tijd om toe te passen, dus zó gaan we het doen. We kleden ons alledrie uit, en ìk ga als eerste douchen. Wanneer ik klaar ben droogt mama me af, terwijl Timmie door z’n mama onder de douche gezet wordt.
Onder het inzalven zegt mama dat ze vanmiddag een natte plek op mijn broekje gezien heeft, en ze vraagt hoe dat komt. Ik bloos terwijl ik vertel dat ik wel voelde dat ik moest plassen, maar dat we nèt te laat gestopt waren. Toen ik uit de auto stapte om te plassen, kwam er al een straaltje uit mijn plasser. Maar de rest ging goed, voegde ik eraan toe. Het was maar een klein vlekje tenslotte.
“Hmm,” zegt mama, “dat is zo. Ik denk niet dat de anderen iets gezien hebben.” Ik houd wijselijk mijn mond. “Ik vroeg het, omdat ik dacht dat je misschien zonder luier overdag zou kunnen proberen. Wat denk jij er zelf van?”
“Ik weet het niet, mama. Ik wil het wel proberen, maar ik ben toch een beetje bang dat ik een foutje maak. En ik wil niet met een natte broek rondlopen, deze vakantie.”
“Dat begrijp ik, jochie. Weet je wat, morgen gewoon een luier aan onder je broekje, en als je die droog houdt gaan we het overmorgen zonder luier doen. Uiteindelijk ben je groot genoeg om droog te kunnen blijven overdag. Kijk maar naar Timmetje, die is pas 11 jaar en blijft gewoon droog gedurende de dag.”
“En morgen wordt hij 12, net als Ferrie. Maar die heeft overdag ook ongelukjes, alleen gebruikt hij daar drynites voor. Ik ga mijn best doen, mama, als ik vaak naar de wc ga moet ik toch droog kunnen blijven.”
Als ik vast op bed lig te wachten, komen Timmie en zijn mama binnen. Die gaat hem nu insmeren met zalf, en mama gaat naar Ferrie, die nu aan het douchen is.
“Ik heb mijn knuffel meegenomen, een pinguïn. Die heb ik al sinds mijn geboorte, hij heet Pipi,” vertelt Timmie. “Heb jij een knuffel?”
“Jazeker, kijk, ik heb een beer, die heet Beer. Lekker makkelijk. Ik heb hem ook al sinds ik een baby was.”
“Even je billen omhoog, mooie jongen,” zegt tante Karlijn tegen Timmie, en ze schuift zijn katoenen luierbroekje onder z’n bips. Ze sluit het klittenband en trekt hem het plastic broekje aan. “Zo, twee ingepakte kerels, dat moet goed gaan vannacht.”
Daar komt Ferrie ook al. “Dit is de eerste keer dat ik twee jongens met een plastic broekje zie. En ik heb zometeen mijn eigen luier aan. Ik denk dat dat nog nooit is voorgekomen, dat er drie bedplassers bij elkaar in bed liggen!” zegt Ferrie. Hij gaat naast Timmie op bed liggen, waar mama de talkpoeder over zijn piemel en balletjes wrijft.
“Heb jij ook een knuffel meegenomen?” vraag ik hem.
“Nee, die heb ik niet meer, zegt hij. Maar ik heb wel een flesje. Daar doet mama altijd water in als ik ga slapen, dan kan ik wat drinken als ik een droge mond heb of moet hoesten. Dat heb ik ’s nachts soms.”
“Zit er een speen op?” vraagt Timmie verbaasd.
“Ja, anders zou het kunnen lekken, dat moet natuurlijk niet. En ik vind het lekker om zo in slaap te vallen.” Hij stopt de speen in zijn mond en begint te zuigen. “Dat ben ik zo gewend, en mama zegt dat dit mijn knuffel is.”
“Oké schatjes,” zegt mama, “niet blijven kletsen, lekker gaan slapen nu. Morgen is het vroeg dag, want Timmie zal op zijn verjaardag vast niet uitslapen, haha.”
Mama en tante Karlijn doen het licht uit en de deur dicht, en wij gaan natuurlijk nog lekker kletsen. We vinden dat er ruimte genoeg is voor ons drieën in bed, het zal zeker lukken om samen te slapen. Timmie wil weten wat we voor hem gekocht hebben, maar dat vertellen we niet. Natuurlijk praten we ook even over bedplassen, en onze luiers. Ferrie, die in het midden is gaan liggen, is toch wel benieuwd naar hoe het is om een katoenen luier met een plastic broekje te slapen. Hij voelt aan mijn plastic broekje en merkt op dat het zacht en glad aanvoelt.
“Lekt het niet door?” vraagt hij.
“Nee hoor, nooit,” zeg ik.
“Nou, nooit, het kan wel lekken, als je bijvoorbeeld drie keer plast. Of een gigantische plas doet. Maar eigenlijk gebeurt dat nooit hoor. Alleen als ik ’s morgens wakker word met een natte luier en nog een grote plas doe, dan kan het wel eens gaan lekken.” Timmie legt het allemaal mooi uit.
“Ja hoor, dat heb ik ook,” zegt Ferrie, “als ìk met een volle luier wakker word en nog eens plas, dan druppelt er soms ook wat uit. Zeker als ik er in knijp, haha.”
Zo praten we heel zachtjes, maar het duurt niet lang of Timmie valt in slaap. En even later volgt Ferrie zijn voorbeeld, en mijn ogen vallen dan ook dicht.
XX
Mama heeft heerlijk gekookt, Surinaamse bami, één van mijn lievelingsgerechten. Iedereen vindt het heerlijk en kijkt er naar uit dat er nog meer Surinaams eten gaat komen deze week.
“Maar ík ga ook af en toe koken, hoor,” zegt tante Karlijn. “En ik wed dat jullie dat ook wel lusten, let maar op!”
Daar zijn we van overtuigd, we zullen niets tekort komen de komende dagen. Twee moeders die hun best doen om het ons naar de zin te maken, dat is helemaal top.
Na het eten gaan we een avondwandeling maken, de omgeving verkennen. Het zwembad was leuk, normaal zou het pas volgende maand open gaan, maar vanwege het warme voorjaar heeft de eigenaar van de camping het een maand vervroegd. Er zijn geen glijbanen of bubbelbad, maar dat hebben we ook niet nodig. We kunnen er zwemmen en duiken en zo, het is lekker om af te koelen en ons te vermaken.
Terug van de wandeling zijn we best moe.
Mama zegt dat het tijd is om te douchen en ons klaar te maken voor de nacht.
“Leuk, met z’n drieën onder de douche!” roept Ferrie.
“Dat dacht ik niet, makker,” reageert tante Karlijn. “De douchecabine hier is daar veel te klein voor. In het sanitairblok van de camping zijn de douches ruimer, daar zou het kunnen. Maar dat gaan we nu niet doen, het is al laat. David, ga jij als eerste, dan kan Bernice je daarna insmeren met crème. Dan gaat Timmie, en terwijl ik zijn huid daarna insmeer kan Ferrie lekker douchen. Die is toch snel klaar met zijn luier, jouw mama gebruikt toch geen crème, Ferrie?”
Dat klopt inderdaad, maar ze gebruikt wel talkpoeder om zijn huid te beschermen. Dat kost niet veel tijd om toe te passen, dus zó gaan we het doen. We kleden ons alledrie uit, en ìk ga als eerste douchen. Wanneer ik klaar ben droogt mama me af, terwijl Timmie door z’n mama onder de douche gezet wordt.
Onder het inzalven zegt mama dat ze vanmiddag een natte plek op mijn broekje gezien heeft, en ze vraagt hoe dat komt. Ik bloos terwijl ik vertel dat ik wel voelde dat ik moest plassen, maar dat we nèt te laat gestopt waren. Toen ik uit de auto stapte om te plassen, kwam er al een straaltje uit mijn plasser. Maar de rest ging goed, voegde ik eraan toe. Het was maar een klein vlekje tenslotte.
“Hmm,” zegt mama, “dat is zo. Ik denk niet dat de anderen iets gezien hebben.” Ik houd wijselijk mijn mond. “Ik vroeg het, omdat ik dacht dat je misschien zonder luier overdag zou kunnen proberen. Wat denk jij er zelf van?”
“Ik weet het niet, mama. Ik wil het wel proberen, maar ik ben toch een beetje bang dat ik een foutje maak. En ik wil niet met een natte broek rondlopen, deze vakantie.”
“Dat begrijp ik, jochie. Weet je wat, morgen gewoon een luier aan onder je broekje, en als je die droog houdt gaan we het overmorgen zonder luier doen. Uiteindelijk ben je groot genoeg om droog te kunnen blijven overdag. Kijk maar naar Timmetje, die is pas 11 jaar en blijft gewoon droog gedurende de dag.”
“En morgen wordt hij 12, net als Ferrie. Maar die heeft overdag ook ongelukjes, alleen gebruikt hij daar drynites voor. Ik ga mijn best doen, mama, als ik vaak naar de wc ga moet ik toch droog kunnen blijven.”
Als ik vast op bed lig te wachten, komen Timmie en zijn mama binnen. Die gaat hem nu insmeren met zalf, en mama gaat naar Ferrie, die nu aan het douchen is.
“Ik heb mijn knuffel meegenomen, een pinguïn. Die heb ik al sinds mijn geboorte, hij heet Pipi,” vertelt Timmie. “Heb jij een knuffel?”
“Jazeker, kijk, ik heb een beer, die heet Beer. Lekker makkelijk. Ik heb hem ook al sinds ik een baby was.”
“Even je billen omhoog, mooie jongen,” zegt tante Karlijn tegen Timmie, en ze schuift zijn katoenen luierbroekje onder z’n bips. Ze sluit het klittenband en trekt hem het plastic broekje aan. “Zo, twee ingepakte kerels, dat moet goed gaan vannacht.”
Daar komt Ferrie ook al. “Dit is de eerste keer dat ik twee jongens met een plastic broekje zie. En ik heb zometeen mijn eigen luier aan. Ik denk dat dat nog nooit is voorgekomen, dat er drie bedplassers bij elkaar in bed liggen!” zegt Ferrie. Hij gaat naast Timmie op bed liggen, waar mama de talkpoeder over zijn piemel en balletjes wrijft.
“Heb jij ook een knuffel meegenomen?” vraag ik hem.
“Nee, die heb ik niet meer, zegt hij. Maar ik heb wel een flesje. Daar doet mama altijd water in als ik ga slapen, dan kan ik wat drinken als ik een droge mond heb of moet hoesten. Dat heb ik ’s nachts soms.”
“Zit er een speen op?” vraagt Timmie verbaasd.
“Ja, anders zou het kunnen lekken, dat moet natuurlijk niet. En ik vind het lekker om zo in slaap te vallen.” Hij stopt de speen in zijn mond en begint te zuigen. “Dat ben ik zo gewend, en mama zegt dat dit mijn knuffel is.”
“Oké schatjes,” zegt mama, “niet blijven kletsen, lekker gaan slapen nu. Morgen is het vroeg dag, want Timmie zal op zijn verjaardag vast niet uitslapen, haha.”
Mama en tante Karlijn doen het licht uit en de deur dicht, en wij gaan natuurlijk nog lekker kletsen. We vinden dat er ruimte genoeg is voor ons drieën in bed, het zal zeker lukken om samen te slapen. Timmie wil weten wat we voor hem gekocht hebben, maar dat vertellen we niet. Natuurlijk praten we ook even over bedplassen, en onze luiers. Ferrie, die in het midden is gaan liggen, is toch wel benieuwd naar hoe het is om een katoenen luier met een plastic broekje te slapen. Hij voelt aan mijn plastic broekje en merkt op dat het zacht en glad aanvoelt.
“Lekt het niet door?” vraagt hij.
“Nee hoor, nooit,” zeg ik.
“Nou, nooit, het kan wel lekken, als je bijvoorbeeld drie keer plast. Of een gigantische plas doet. Maar eigenlijk gebeurt dat nooit hoor. Alleen als ik ’s morgens wakker word met een natte luier en nog een grote plas doe, dan kan het wel eens gaan lekken.” Timmie legt het allemaal mooi uit.
“Ja hoor, dat heb ik ook,” zegt Ferrie, “als ìk met een volle luier wakker word en nog eens plas, dan druppelt er soms ook wat uit. Zeker als ik er in knijp, haha.”
Zo praten we heel zachtjes, maar het duurt niet lang of Timmie valt in slaap. En even later volgt Ferrie zijn voorbeeld, en mijn ogen vallen dan ook dicht.
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Weer een mooi deel! Ferrie ontdekt dat plasticbroekjes zacht en glad zijn. Ik hoop dat hij ook gauw ontdekt hoe lekker warm - en veilig! - het is om je plasticbroekje vol te plassen. Hij mag er vast wel eentje van Tim of David lenen!
anoniem444
Toplid
Mooi Vervolg weer ga zo door!
De eerste nacht gaat over op de dag. Het is Timmies verjaardag en de jongens worden actief.
Het wordt een lange dag, in dit hoofdstuk volgt alleen de ochtend.
XXI
Ik word wakker als ik een por in mijn zij krijg. ‘Wat is dat?’, denk ik, het kost me even tijd om me te oriënteren, het is nog donker. Ik hoor ademgeruis naast me, en dan dringt het tot me door dat ik op vakantie ben en in bed lig met Ferrie naast me en naast hem ligt Timmie. Tenminste, toen we gingen slapen was dat zo. Ik voel nu overal armen en benen. Er drukt een knie in mijn zij, die lijkt van Timmie te zijn. Die ligt nu zo’n beetje dwars, over Ferrie heen, en Ferrie ligt dan weer met zijn hoofd half op mijn borst. Ze slapen allebei nog. De deken is van ons afgevallen, maar het is warm genoeg op de kamer, en met ons drieën houden we elkaar ook wel warm. Hoe laat zou het zijn, ik denk midden in de nacht. Ik ben ook best moe nog. Ik hoef nu niet te plassen en voel of mijn luier al nat is. Dat is ie. ‘Zouden mijn vriendjes ook nat zijn?’ vraag ik me af. Het lukt niet om aan hun luier te voelen, mijn enige vrije arm reikt niet ver genoeg. Hé, daar ligt Ferries fles, ik probeer er wat uit te drinken, maar hij is leeg. ‘Die heeft dorst gehad’, concludeer ik. Dan draai ik me zo goed en kwaad als het kan op mijn zij, en val weer in slaap.
Als ik opnieuw wakker word is het al licht. Ik zie dat de anderen nu ook hun ogen openen. Er klinkt gelach uit de huiskamer, ik denk dat we daarvan wakker geworden zijn. We liggen nog steeds kriskras op bed, blijkbaar bewegen we veel in onze slaap.
Mijn luier is goed gevuld, als ik op mijn luier druk voelt het sponzig aan.
“Goeiemorgen,” zeg ik zachtjes.
“Môge,” hoor ik Ferrie zeggen. “Hé Timmie, gefeliciteerd!” zegt hij dan, en schudt ons jarige vriendje door elkaar.
“Twaalf jaar, het is mijn verjaardag!” roept Timmie.
Ik buig me naar hem toe en geef hem een kus. “Ja jôh, van harte, hieperdepiep!”
We hebben alledrie heerlijk geslapen, en constateren dat we ook alledrie in onze luier geplast hebben. Ferrie voelt eens goed aan mijn luier, hij zegt dat het anders aanvoelt dan de zijne. Timmie wrijft eens over Ferries wegwerpluier, hij merkt op dat die wel droog lijkt.
“Nee hoor, ik heb er wel in geplast, maar zo voelt dit soort luier aan. Van binnen voelt het ook droog, mijn plas verdwijnt er gewoon in. Maar let op, ik ga er nu nog een keer in plassen.”
Het is te horen dat hij aan het plassen is, en zijn luier wordt ook wat boller. Wanneer hij klaar is zie je, dat de luier nu wel echt flink bol staat, het is echt een kussentje tussen z’n benen.
“Als ik nog een keer zou plassen, denk ik dat mijn plastic broekje het niet meer houdt. Ik plas zo wel onder de douche,” zeg ik.
Timmie durft wel, hij plast er nog wat bij, je ziet de plas in zijn luier zitten. Maar er lekt niets langs het elastiek gelukkig.
We staan op en lopen de kamer uit.
“Daar zijn jullie!” zeggen de moeders, die al met een kopje koffie aan tafel zitten.
“Het is een vochtige nacht geweest, zo te zien,” merkt mama vrolijk op. “Gaan jullie maar eerst even douchen, één voor één.”
Ik stap als eerste de douchecabine in, trek mijn plastic broekje en de katoenen luier uit en spoel ze af. Intussen laat ik mijn plas lopen, want ik moest toch wel nodig nu.
Na mij gaat Timmie, die spoelt ook meteen zijn spullen uit, en Ferrie gaat als laatste. Hij had zijn luier al uitgetrokken en weggegooid. Dat is het gemak van wegwerpluiers natuurlijk.
Wanneer we alle vijf aan tafel zitten zingen we Timmie toe, die er wat verlegen bij kijkt.
Ik feliciteer hem nog een keer en geef hem zijn cadeau. Hij is erg blij met het zakmes, die gaat hij vandaag zeker gebruiken, als we buiten zijn. Van Ferrie krijgt hij een badmintonset. Ook daarmee gaan we vandaag spelen, besluit Tim. Hij heeft op de camping al gezien waar dat kan.
Zijn mama heeft natuurlijk ook iets voor hem, maar dat heeft ze niet hier bij zich, zegt ze. Het staat namelijk thuis. Ze geeft hem wel een envelop met een foto erin.
“Wauw, een nieuwe fiets! Gaaf model mam, en lekker rood, net als een Ferrari! Dankjewel!” roept hij uit en geeft zijn moeder een knuffel.
“Je bent aan het groeien, schat, ik hoop allereerst dat je er al op past en ook dat deze fiets nog een tijd meekan.”
“Ik ga op de middelbare zeker de blits maken hiermee,” verwacht Timmie. “Ik ga hem meteen proberen als we weer thuis zijn.”
Van mama krijgt hij ook nog iets, een Yahtzee spel. “Als het regent kunnen we dit gaan spelen,” zegt ze erbij.
Maar we hopen dat het de hele week droog blijft.
Onder het ontbijt bespreken we wat we vandaag gaan doen.
“Ik heb het volgende voorstel, jongens. Jullie kunnen fietsen ophalen bij de receptie, die hebben we gehuurd. Dat heeft jouw moeder geregeld, Ferrie. Dan kunnen jullie de omgeving van de camping verkennen, er is een mountainbike parcours. Dan doen Bernice en ik rustig aan vandaag, we gaan even zwemmen en ik krijg fijn een massage van haar. Heerlijk hoor! Wat vinden jullie ervan?”
Dat hoeft ze niet te vragen, uit onze uitroepen blijkt al dat we niet kunnen wachten om te mountainbiken.
Mama vraagt aan mij of ik het vandaag zonder luier wil proberen. “Als jullie in de buurt van de camping blijven fietsen, kun je makkelijk even hier naar de wc als je moet. En mocht het misgaan, dan ben je zó hier om een schoon broekje aan te trekken. Maar ik denk dat het je wel zal lukken om droog te blijven, het gaat tenslotte al een aantal dagen heel goed.”
Ik denk even na, zou het me lukken? Eigenlijk twijfel ik een beetje, maar besluit dan om het te proberen.
“Doe je groene broekje maar weer aan,” zegt mama, “dat zit strak, heel geschikt om mee te fietsen. Geen onderbroekje aantrekken, àls het toch misgaat scheelt me dat met wassen.”
Ik doe wat mama zegt en trek het groene broekje aan. Timmie staat al klaar terwijl Ferrie als altijd een speciaal onderbroekje aantrekt en daarover z’n korte broek.
Dan rennen we naar de receptie om de fietsen op te halen.
“Eerst hiernaartoe komen, dan kunnen wij de fietsen ook even zien!” roept tante Karlijn ons na.
We rijden eerst langs het huisje als we de fietsen hebben opgehaald. De mevrouw achter de balie heeft ons ook een kaart meegegeven, waarop fietsroutes staan, en ook een mountainbike parcours. We besluiten eerst een stuk op een pad te rijden om aan de fiets te wennen, en daarna onze mountainbikes pas echt te gebruiken warvoor ze bedoeld zijn. Dat vinden mama en tante Karlijn ook een goed idee. Ze zeggen dat we voor de lunch weer terug moeten zijn.
Dan gaan we op pad. Het is inderdaad even wennen, er zitten veel versnellingen op de fiets, alleen Ferrie heeft daar ervaring mee. Gaandeweg leren we daar handig mee omgaan, al schakel ik nog wel eens mis.
Dan rijden we richting het parcours, dat tegen een flinke heuvel is aan gelegd. Het is best lang, met natuurlijk veel hoogteverschil. Omhoog kun je uit twee routes kiezen, één over een “makkelijk” pad, verhard, en het andere gaat omhoog over een bospad. Die tweede lijkt ons voorlopig te moeilijk, dan moet je goed getraind zijn op de fiets. Wij hebben best een goede conditie, maar fietsen over heuvels zijn we echt niet gewend. Dus kiezen we voor de route die langzaam omhoog loopt over een asfaltweg. Dat blijkt al een hele klim te zijn, we doen het laatste stuk lopend met de fiets aan de hand.
Daar aangekomen voel ik dat ik moet plassen. Er is natuurlijk geen wc daar, dus ik ga maar tegen een boom plassen en dat doet Tim ook. Als ik bijna klaar ben komt er ineens iemand op de fiets aan. Ik schrik en trek vlug mijn broek op, waardoor het laatste straaltje in mijn broek loopt. “Getver,” zeg ik, “nou heb ik toch in mijn broek geplast.”
Tim, die al uitgeplast was, kijkt naar me en zegt dat het wel meevalt, het is net als gisteren eigenlijk. “Dat droogt zó weer op hoor,” probeert hij me gerust te stellen.
“En straks ben je zo bezweet, dan ben je helemaal nat, haha!” merkt Ferrie op. “Trouwens, op de fiets ziet niemand het, zo’n natte plek.”
“Hoef jij niet te plassen?” vraag ik hem.
Ferrie kijkt om zich heen, ziet dat de fietser al verderop is, en trekt zijn broekje omlaag. “Nu niet meer,” grinnikt hij, “kijk, ik heb ook geplast hoor,” en showt zijn Drynite. Je kunt zien dat hij er inderdaad in geplast heeft. “Mama zegt altijd dat ik me niet druk moet maken als ik aandrang voel, ik kan dan gewoon mijn plas laten lopen wanneer er geen wc in de buurt is. Daarom draag ik altijd dit soort onderbroekjes.”
Ja, dat is nog handiger dan tegen een boom plassen, bedenk ik me. Misschien had ik toch een luier aan moeten doen. Nou ja, met alleen mijn korte broekje aan voelt het toch ook wel lekker op de fiets. Toch wat luchtiger dan een luier.
Het pad door het bos is hartstikke gaaf, we hoeven niet veel te trappen, maar wel regelmatig flink remmen. Het is hobbelig en er zitten heel veel bochten in. En er staan natuurlijk veel bomen, waar je maar beter niet tegenaan kunt knallen. Het gaat soms maar net goed, af en toe valt een van ons om, en ik rijd een keer een struik in. Maar alles bij elkaar gaat het wel heel lekker.
Als we beneden zijn aangekomen hijgen we even uit, en besluiten we nóg een rondje te rijden. Dus eerst weer via de weg omhoog, en daar weer het parcours op. De tweede keer gaat wat makkelijker, omdat we de route nu een beetje kennen. En we worden er gewoon handiger in. We zijn sneller beneden dan de eerste keer, en hup, we doen nog een rondje. Daar hebben we nog wel tijd voor. Ons derde rondje worden we wat overmoedig, en het gaat een paar keer maar nèt goed. We hebben alledrie wel wat schrammen als we bij het eindpunt komen, Ferrie heeft een bebloede knie.
We zijn wel moe nu en hebben dorst. Bovendien is het tijd voor de lunch, dus we rijden terug naar de camping.
Het wordt een lange dag, in dit hoofdstuk volgt alleen de ochtend.
XXI
Ik word wakker als ik een por in mijn zij krijg. ‘Wat is dat?’, denk ik, het kost me even tijd om me te oriënteren, het is nog donker. Ik hoor ademgeruis naast me, en dan dringt het tot me door dat ik op vakantie ben en in bed lig met Ferrie naast me en naast hem ligt Timmie. Tenminste, toen we gingen slapen was dat zo. Ik voel nu overal armen en benen. Er drukt een knie in mijn zij, die lijkt van Timmie te zijn. Die ligt nu zo’n beetje dwars, over Ferrie heen, en Ferrie ligt dan weer met zijn hoofd half op mijn borst. Ze slapen allebei nog. De deken is van ons afgevallen, maar het is warm genoeg op de kamer, en met ons drieën houden we elkaar ook wel warm. Hoe laat zou het zijn, ik denk midden in de nacht. Ik ben ook best moe nog. Ik hoef nu niet te plassen en voel of mijn luier al nat is. Dat is ie. ‘Zouden mijn vriendjes ook nat zijn?’ vraag ik me af. Het lukt niet om aan hun luier te voelen, mijn enige vrije arm reikt niet ver genoeg. Hé, daar ligt Ferries fles, ik probeer er wat uit te drinken, maar hij is leeg. ‘Die heeft dorst gehad’, concludeer ik. Dan draai ik me zo goed en kwaad als het kan op mijn zij, en val weer in slaap.
Als ik opnieuw wakker word is het al licht. Ik zie dat de anderen nu ook hun ogen openen. Er klinkt gelach uit de huiskamer, ik denk dat we daarvan wakker geworden zijn. We liggen nog steeds kriskras op bed, blijkbaar bewegen we veel in onze slaap.
Mijn luier is goed gevuld, als ik op mijn luier druk voelt het sponzig aan.
“Goeiemorgen,” zeg ik zachtjes.
“Môge,” hoor ik Ferrie zeggen. “Hé Timmie, gefeliciteerd!” zegt hij dan, en schudt ons jarige vriendje door elkaar.
“Twaalf jaar, het is mijn verjaardag!” roept Timmie.
Ik buig me naar hem toe en geef hem een kus. “Ja jôh, van harte, hieperdepiep!”
We hebben alledrie heerlijk geslapen, en constateren dat we ook alledrie in onze luier geplast hebben. Ferrie voelt eens goed aan mijn luier, hij zegt dat het anders aanvoelt dan de zijne. Timmie wrijft eens over Ferries wegwerpluier, hij merkt op dat die wel droog lijkt.
“Nee hoor, ik heb er wel in geplast, maar zo voelt dit soort luier aan. Van binnen voelt het ook droog, mijn plas verdwijnt er gewoon in. Maar let op, ik ga er nu nog een keer in plassen.”
Het is te horen dat hij aan het plassen is, en zijn luier wordt ook wat boller. Wanneer hij klaar is zie je, dat de luier nu wel echt flink bol staat, het is echt een kussentje tussen z’n benen.
“Als ik nog een keer zou plassen, denk ik dat mijn plastic broekje het niet meer houdt. Ik plas zo wel onder de douche,” zeg ik.
Timmie durft wel, hij plast er nog wat bij, je ziet de plas in zijn luier zitten. Maar er lekt niets langs het elastiek gelukkig.
We staan op en lopen de kamer uit.
“Daar zijn jullie!” zeggen de moeders, die al met een kopje koffie aan tafel zitten.
“Het is een vochtige nacht geweest, zo te zien,” merkt mama vrolijk op. “Gaan jullie maar eerst even douchen, één voor één.”
Ik stap als eerste de douchecabine in, trek mijn plastic broekje en de katoenen luier uit en spoel ze af. Intussen laat ik mijn plas lopen, want ik moest toch wel nodig nu.
Na mij gaat Timmie, die spoelt ook meteen zijn spullen uit, en Ferrie gaat als laatste. Hij had zijn luier al uitgetrokken en weggegooid. Dat is het gemak van wegwerpluiers natuurlijk.
Wanneer we alle vijf aan tafel zitten zingen we Timmie toe, die er wat verlegen bij kijkt.
Ik feliciteer hem nog een keer en geef hem zijn cadeau. Hij is erg blij met het zakmes, die gaat hij vandaag zeker gebruiken, als we buiten zijn. Van Ferrie krijgt hij een badmintonset. Ook daarmee gaan we vandaag spelen, besluit Tim. Hij heeft op de camping al gezien waar dat kan.
Zijn mama heeft natuurlijk ook iets voor hem, maar dat heeft ze niet hier bij zich, zegt ze. Het staat namelijk thuis. Ze geeft hem wel een envelop met een foto erin.
“Wauw, een nieuwe fiets! Gaaf model mam, en lekker rood, net als een Ferrari! Dankjewel!” roept hij uit en geeft zijn moeder een knuffel.
“Je bent aan het groeien, schat, ik hoop allereerst dat je er al op past en ook dat deze fiets nog een tijd meekan.”
“Ik ga op de middelbare zeker de blits maken hiermee,” verwacht Timmie. “Ik ga hem meteen proberen als we weer thuis zijn.”
Van mama krijgt hij ook nog iets, een Yahtzee spel. “Als het regent kunnen we dit gaan spelen,” zegt ze erbij.
Maar we hopen dat het de hele week droog blijft.
Onder het ontbijt bespreken we wat we vandaag gaan doen.
“Ik heb het volgende voorstel, jongens. Jullie kunnen fietsen ophalen bij de receptie, die hebben we gehuurd. Dat heeft jouw moeder geregeld, Ferrie. Dan kunnen jullie de omgeving van de camping verkennen, er is een mountainbike parcours. Dan doen Bernice en ik rustig aan vandaag, we gaan even zwemmen en ik krijg fijn een massage van haar. Heerlijk hoor! Wat vinden jullie ervan?”
Dat hoeft ze niet te vragen, uit onze uitroepen blijkt al dat we niet kunnen wachten om te mountainbiken.
Mama vraagt aan mij of ik het vandaag zonder luier wil proberen. “Als jullie in de buurt van de camping blijven fietsen, kun je makkelijk even hier naar de wc als je moet. En mocht het misgaan, dan ben je zó hier om een schoon broekje aan te trekken. Maar ik denk dat het je wel zal lukken om droog te blijven, het gaat tenslotte al een aantal dagen heel goed.”
Ik denk even na, zou het me lukken? Eigenlijk twijfel ik een beetje, maar besluit dan om het te proberen.
“Doe je groene broekje maar weer aan,” zegt mama, “dat zit strak, heel geschikt om mee te fietsen. Geen onderbroekje aantrekken, àls het toch misgaat scheelt me dat met wassen.”
Ik doe wat mama zegt en trek het groene broekje aan. Timmie staat al klaar terwijl Ferrie als altijd een speciaal onderbroekje aantrekt en daarover z’n korte broek.
Dan rennen we naar de receptie om de fietsen op te halen.
“Eerst hiernaartoe komen, dan kunnen wij de fietsen ook even zien!” roept tante Karlijn ons na.
We rijden eerst langs het huisje als we de fietsen hebben opgehaald. De mevrouw achter de balie heeft ons ook een kaart meegegeven, waarop fietsroutes staan, en ook een mountainbike parcours. We besluiten eerst een stuk op een pad te rijden om aan de fiets te wennen, en daarna onze mountainbikes pas echt te gebruiken warvoor ze bedoeld zijn. Dat vinden mama en tante Karlijn ook een goed idee. Ze zeggen dat we voor de lunch weer terug moeten zijn.
Dan gaan we op pad. Het is inderdaad even wennen, er zitten veel versnellingen op de fiets, alleen Ferrie heeft daar ervaring mee. Gaandeweg leren we daar handig mee omgaan, al schakel ik nog wel eens mis.
Dan rijden we richting het parcours, dat tegen een flinke heuvel is aan gelegd. Het is best lang, met natuurlijk veel hoogteverschil. Omhoog kun je uit twee routes kiezen, één over een “makkelijk” pad, verhard, en het andere gaat omhoog over een bospad. Die tweede lijkt ons voorlopig te moeilijk, dan moet je goed getraind zijn op de fiets. Wij hebben best een goede conditie, maar fietsen over heuvels zijn we echt niet gewend. Dus kiezen we voor de route die langzaam omhoog loopt over een asfaltweg. Dat blijkt al een hele klim te zijn, we doen het laatste stuk lopend met de fiets aan de hand.
Daar aangekomen voel ik dat ik moet plassen. Er is natuurlijk geen wc daar, dus ik ga maar tegen een boom plassen en dat doet Tim ook. Als ik bijna klaar ben komt er ineens iemand op de fiets aan. Ik schrik en trek vlug mijn broek op, waardoor het laatste straaltje in mijn broek loopt. “Getver,” zeg ik, “nou heb ik toch in mijn broek geplast.”
Tim, die al uitgeplast was, kijkt naar me en zegt dat het wel meevalt, het is net als gisteren eigenlijk. “Dat droogt zó weer op hoor,” probeert hij me gerust te stellen.
“En straks ben je zo bezweet, dan ben je helemaal nat, haha!” merkt Ferrie op. “Trouwens, op de fiets ziet niemand het, zo’n natte plek.”
“Hoef jij niet te plassen?” vraag ik hem.
Ferrie kijkt om zich heen, ziet dat de fietser al verderop is, en trekt zijn broekje omlaag. “Nu niet meer,” grinnikt hij, “kijk, ik heb ook geplast hoor,” en showt zijn Drynite. Je kunt zien dat hij er inderdaad in geplast heeft. “Mama zegt altijd dat ik me niet druk moet maken als ik aandrang voel, ik kan dan gewoon mijn plas laten lopen wanneer er geen wc in de buurt is. Daarom draag ik altijd dit soort onderbroekjes.”
Ja, dat is nog handiger dan tegen een boom plassen, bedenk ik me. Misschien had ik toch een luier aan moeten doen. Nou ja, met alleen mijn korte broekje aan voelt het toch ook wel lekker op de fiets. Toch wat luchtiger dan een luier.
Het pad door het bos is hartstikke gaaf, we hoeven niet veel te trappen, maar wel regelmatig flink remmen. Het is hobbelig en er zitten heel veel bochten in. En er staan natuurlijk veel bomen, waar je maar beter niet tegenaan kunt knallen. Het gaat soms maar net goed, af en toe valt een van ons om, en ik rijd een keer een struik in. Maar alles bij elkaar gaat het wel heel lekker.
Als we beneden zijn aangekomen hijgen we even uit, en besluiten we nóg een rondje te rijden. Dus eerst weer via de weg omhoog, en daar weer het parcours op. De tweede keer gaat wat makkelijker, omdat we de route nu een beetje kennen. En we worden er gewoon handiger in. We zijn sneller beneden dan de eerste keer, en hup, we doen nog een rondje. Daar hebben we nog wel tijd voor. Ons derde rondje worden we wat overmoedig, en het gaat een paar keer maar nèt goed. We hebben alledrie wel wat schrammen als we bij het eindpunt komen, Ferrie heeft een bebloede knie.
We zijn wel moe nu en hebben dorst. Bovendien is het tijd voor de lunch, dus we rijden terug naar de camping.
anoniem444
Toplid
Wat een mooi vervolg ga zo door!
DiaperSniper010
Superlid
Kijk uit naar het vervolg!
