Verhaal Klaar David heeft Ongelukjes

[rog]

Top vervolg weer

 

[speentje]

Schitterend vervolg

 

[Bedplasser91]

Weer een mooi deel! Ferrie ontdekt dat plasticbroekjes zacht en glad zijn. Ik hoop dat hij ook gauw ontdekt hoe lekker warm - en veilig! - het is om je plasticbroekje vol te plassen. Hij mag er vast wel eentje van Tim of David lenen!

 

[anoniem444]

Mooi Vervolg weer ga zo door!

 

[geo]

De eerste nacht gaat over op de dag. Het is Timmies verjaardag en de jongens worden actief.
Het wordt een lange dag, in dit hoofdstuk volgt alleen de ochtend.


XXI

Ik word wakker als ik een por in mijn zij krijg. ‘Wat is dat?’, denk ik, het kost me even tijd om me te oriënteren, het is nog donker. Ik hoor ademgeruis naast me, en dan dringt het tot me door dat ik op vakantie ben en in bed lig met Ferrie naast me en naast hem ligt Timmie. Tenminste, toen we gingen slapen was dat zo. Ik voel nu overal armen en benen. Er drukt een knie in mijn zij, die lijkt van Timmie te zijn. Die ligt nu zo’n beetje dwars, over Ferrie heen, en Ferrie ligt dan weer met zijn hoofd half op mijn borst. Ze slapen allebei nog. De deken is van ons afgevallen, maar het is warm genoeg op de kamer, en met ons drieën houden we elkaar ook wel warm. Hoe laat zou het zijn, ik denk midden in de nacht. Ik ben ook best moe nog. Ik hoef nu niet te plassen en voel dat mijn luier al nat is. ‘Zouden mijn vriendjes ook nat zijn?’ vraag ik me af. Het lukt niet om aan hun luier te voelen, mijn enige vrije arm reikt niet ver genoeg. Hé, daar ligt Ferries fles, ik probeer er wat uit te drinken, maar hij is leeg. ‘Die heeft dorst gehad’, concludeer ik. Dan draai ik me zo goed en kwaad als het kan op mijn zij, en val weer in slaap.

Als ik opnieuw wakker word is het al licht. Ik zie dat de anderen nu ook hun ogen openen. We liggen nog steeds kriskras op bed, blijkbaar bewegen we veel in onze slaap.
Mijn luier is goed gevuld, als ik op mijn luier druk voelt het sponzig aan.
“Goeiemorgen,” zeg ik zachtjes.
“Môge,” hoor ik Ferrie zeggen. “Hé Timmie, gefeliciteerd!” zegt hij dan, en schudt ons jarige vriendje door elkaar.
“Dertien jaar, het is mijn verjaardag!” roept Timmie.
Ik buig me naar hem toe en geef hem een kus. “Ja jôh, van harte, hieperdepiep!”
We hebben alledrie heerlijk geslapen, en constateren dat we ook alledrie in onze luier geplast hebben. Ferrie voelt eens goed aan mijn luier, hij zegt dat het anders aanvoelt dan de zijne. Timmie wrijft eens over Ferries wegwerpluier, hij merkt op dat die wel droog lijkt.
“Nee hoor, ik heb er wel in geplast, maar zo voelt dit soort luier aan. Van binnen voelt het ook droog, mijn plas verdwijnt er gewoon in. Maar let op, ik ga er nu nog een keer in plassen.”
Het is te horen dat hij aan het plassen is, en zijn luier wordt ook wat boller. Wanneer hij klaar is zie je, dat de luier nu wel echt wat bol staat, hij is heel dik tussen z’n benen.
“Als ik nog een keer zou plassen, denk ik dat mijn plastic broekje het niet meer houdt. Ik plas zo wel onder de douche,” zeg ik.
Timmie durft wel, hij plast er nog wat bij, je ziet de plas in zijn luier zitten. Maar er lekt niets langs het elastiek gelukkig.
We staan op en lopen de kamer uit.
“Daar zijn jullie!” zeggen de moeders, die al met een kopje koffie aan tafel zitten.
“Het is een vochtige nacht geweest, zo te zien,” merkt mama op. “Gaan jullie maar eerst even douchen, één voor één.”
Ik stap als eerste in de douchecabine, trek mijn plastic broekje en de katoenen luier uit en spoel ze af. Intussen laat ik mijn plas lopen, want ik moest toch wel nodig nu.
Na mij gaat Timmie, die spoelt ook meteen zijn spullen uit, en Ferrie gaat als laatste. Hij had zijn luier al uitgetrokken en weggegooid. Dat is het gemak van wegwerpluiers natuurlijk.

Wanneer we alle vijf aan tafel zitten zingen we Timmie toe, die er wat verlegen bij kijkt.
Ik feliciteer hem nog een keer en geef hem zijn cadeau. Hij is erg blij met het zakmes, die gaat hij vandaag zeker gebruiken, als we buiten zijn. Van Ferrie krijgt hij een badmintonset. Ook daarmee gaan we vandaag spelen, besluit Tim. Hij heeft op de camping al gezien waar dat kan.
Zijn mama heeft natuurlijk ook iets voor hem, maar dat heeft ze niet hier bij zich, zegt ze. Het staat namelijk thuis. Ze geeft hem wel een envelop met een foto erin.
“Wauw, een nieuwe fiets! Gaaf model mam, en lekker rood, net als een Ferrari! Dankjewel!” roept hij uit en geeft zijn moeder een knuffel.
“Je bent aan het groeien, schat, ik hoop allereerst dat je er al op past en ook dat deze fiets nog een tijd meekan.”
“Ik ga op de middelbare zeker de blits maken hiermee,” verwacht Timmie. “Ik ga hem meteen proberen als we weer thuis zijn.”
Van mama krijgt hij ook nog iets, een Yahtzee spel. “Als het regent kunnen we dit gaan spelen,” zegt ze erbij.
Maar we hopen dat het de hele week droog blijft.

Onder het ontbijt bespreken we wat we vandaag gaan doen.
“Ik heb het volgende voorstel, jongens. Jullie kunnen fietsen ophalen bij de receptie, die hebben we gehuurd. Dat heeft jouw moeder geregeld, Ferrie. Dan kunnen jullie de omgeving van de camping verkennen, er is een mountainbike parcours. Dan doen Bernice en ik rustig aan vandaag, we gaan even zwemmen en ik krijg fijn een massage van haar. Heerlijk hoor! Wat vinden jullie ervan?”
Dat hoeft ze niet te vragen, uit onze uitroepen blijkt al dat we niet kunnen wachten om te mountainbiken.

Mama vraagt aan mij of ik het vandaag zonder luier wil proberen. “Als jullie in de buurt van de camping blijven fietsen, kun je makkelijk even hier naar de wc af en toe. En mocht het misgaan, dan ben je zó hier om een schone broek aan te trekken. Maar ik denk dat het je wel zal lukken om droog te blijven, het gaat tenslotte al een aantal dagen heel goed.”
Ik denk even na, zou het me lukken? Eigenlijk twijfel ik een beetje, maar besluit dan om het te proberen.
“Doe je groene broekje maar weer aan,” zegt mama, “dat zit strak, heel geschikt om mee te fietsen. Geen onderbroekje aantrekken, àls het toch misgaat scheelt me dat met wassen.”
Ik doe wat mama zegt en trek het groene broekje aan. Timmie staat al klaar terwijl Ferrie als altijd een speciaal onderbroekje aantrekt en daarover z’n korte broek.
Dan rennen we naar de receptie om de fietsen op te halen.
“Eerst hiernaartoe komen, dan kunnen wij de fietsen ook even zien!” roept tante Karlijn ons na.

We rijden eerst langs het huisje als we de fietsen hebben opgehaald. De mevrouw achter de balie heeft ons ook een kaart meegegeven, waarop fietsroutes staan, en ook een mountainbike parcours. We besluiten eerst een stuk op een pad te rijden om aan de fiets te wennen, en daarna onze mountainbikes pas echt te gebruiken warvoor ze bedoeld zijn. Dat vinden mama en tante Karlijn ook een goed idee. Ze zeggen dat we voor de lunch weer terug moeten zijn.
Dan gaan we op pad. Het is inderdaad even wennen, er zitten veel versnellingen op de fiets, alleen Ferrie heeft daar ervaring mee. Gaandeweg leren we daar handig mee omgaan, al schakel ik nog wel eens mis.
Daarna rijden we richting het parcours, dat tegen een flinke heuvel is aan gelegd. Het is flink lang, met natuurlijk veel hoogteverschil. Omhoog kun je uit twee routes kiezen, één over een “makkelijk” verhard pad, en een ander gaat omhoog over een bospad. Die laatste lijkt ons voorlopig te moeilijk, dan moet je goed getraind zijn op de fiets. Wij hebben best een goede conditie, maar fietsen over heuvels zijn we echt niet gewend. Dus kiezen we voor de route die langzaam omhoog loopt over een asfaltweg. Dat blijkt al een hele klim te zijn, we doen het laatste stuk lopend met de fiets aan de hand.
Daar aangekomen voel ik dat ik moet plassen. Er is natuurlijk geen wc daar, dus ik ga maar tegen een boom plassen, dat doet Tim ook. Als ik bijna klaar ben komt er ineens iemand op de fiets aan. Ik schrik en trek vlug mijn broek op, waardoor het laatste straaltje in mijn broek loopt. “Getver,” zeg ik, “nou heb ik toch in mijn broek geplast.”
Tim, die al uitgeplast was, kijkt naar me en zegt dat het wel meevalt, net als gisteren eigenlijk. “Dat droogt zó weer op hoor,” probeert hij me gerust te stellen.
“En straks ben je zo bezweet, dan ben je helemaal nat, haha!” merkt Ferrie op. “Trouwens, op de fiets ziet niemand het, zo’n natte plek.”
“Hoef jij niet te plassen?” vraag ik hem.
Ferrie kijkt om zich heen, ziet dat de fietser al verderop is, en trekt zijn broekje omlaag. “Nu niet meer,” grinnikt hij, “kijk, ik heb ook geplast hoor,” en showt zijn drynite. Je kunt zien dat hij er inderdaad in geplast heeft. “Mama zegt altijd dat ik me niet druk moet maken als ik aandrang voel, ik kan dan gewoon mijn plas laten lopen wanneer er geen wc in de buurt is. Daarom draag ik altijd dit soort onderbroekjes.”
Ja, dat is nog handiger dan tegen een boom plassen, bedenk ik me. Misschien had ik toch een luier aan moeten doen. Nou ja, met allen mijn korte broek aan voelt het toch ook wel lekker op de fiets. Toch wat luchtiger dan een luier.

Het pad door het bos is hartstikke gaaf, we hoeven niet veel te trappen, maar wel regelmatig flink remmen. Het is hobbelig en er zitten heel veel bochten in. En er staan natuurlijk veel bomen, waar je maar beter niet tegenaan kunt knallen. Het gaat soms maar net goed, af en toe valt een van ons om, en ik rijd een keer een struik in. Maar alles bij elkaar gaat het wel heel lekker.
Als we beneden zijn aangekomen hijgen we even uit, en besluiten we nóg een rondje te rijden. Dus eerst weer via de weg omhoog, en daar weer het parcours op. De tweede keer gaat wat makkelijker, omdat we de route nu een beetje kennen. En we worden er gewoon handiger in. We zijn sneller beneden dan de eerste keer, en hup, we doen nog een rondje. Daar hebben we nog wel tijd voor. Ons derde rondje worden we wat overmoedig, en het gaat een paar keer maar nèt goed. We hebben alledrie wel wat schrammen als we bij het eindpunt komen, Ferrie heeft een bebloede knie.
We zijn moe nu en hebben dorst. Bovendien is het tijd voor de lunch, dus we rijden terug naar de camping.

 

[speentje]

Schitterend vervolg

 

[Babydre]

leuk verhaal Geo....

 

[anoniem444]

Wat een mooi vervolg ga zo door!

 

[DiaperSniper010]

Kijk uit naar het vervolg!

 

[rog]

Ik ook

 

[geo]

De middag en avond van Timmies verjaardag hebben we weer een hoop lol. En we vinden een nieuw vriendje.


XXII

Daar zitten de twee moeders in de schaduw te kletsen, als ze ons zien aankomen.
“Oooh jongens, ging het wel goed? Zijn jullie tegen elkaar aan gebotst? Kom eens hier, Ferrie, wat is er met je knie gebeurd?”
We praten alledrie door elkaar, het is duidelijk dat we enthousiast zijn, en die schrammetjes, ach dat stelt toch niks voor. De moeders moeten er om lachen, dat we het naar ons zin gehad hebben is wel duidelijk. Mama pakt een grote kan koud water en drie bekers, zodat we onze dorst kunnen lessen.
“Voordat we gaan lunchen moeten jullie wel even douchen hoor, al dat zweet en dat zand, zo gaan we niet aan tafel.
“Dan gaan we wel naar de doucheruimte van de camping, daar kunnen we tegelijk douchen,” opper ik.
“Dat is een goed idee, dan blijft het hier ook schoner,” reageert mama, “vergeet de handdoeken niet en schone spullen.”
We trekken onze vuile shirts en korte broekjes vast uit, die doen we toch niet meer aan.
“Ga jij in je Drynite?” vraagt Timmie aan Ferrie, die antwoordt dat het hem niets uitmaakt, het is gewoon een ander soort onderbroekje volgens hem.
En ik draai de handdoek om mijn middel, want in mijn blootje ga ik niet over de camping lopen. Mama geeft me een fles doucheschuim mee, dat is toch wel handig om bij ons te hebben.

Het is rustig op de camping, iedereen is op pad of zit te lunchen nu. Het is wel te zien dat Ferrie in zijn beschermende broekje geplast heeft, die zakt wel wat af. We passeren een vader met twee kleine jongens, 7 à 8 jaar schat ik, die kijken ons wel even aan. Eén van die twee wijst naar Ferrie en zegt “Kijk die jongen heeft net zo’n luier als ik” tegen zijn vader. Die antwoordt “Dan wel hij het wel nodig hebben, net als jij.” Ferrie haalt zijn schouders op en loopt gewoon door.
Er is niemand in de doucheruimte op dit tijdstip, dus we hebben het rijk voor onszelf.
We kiezen de familiedouche, die is lekker ruim en heeft twee douchekoppen, daar kunnen we samen onder de douche.
Ik sop mijn vriendjes in, en zij mij. We hebben natuurlijk de grootste lol, als jongens onder elkaar, maar even later zijn we toch echt schoon.
Na het afdrogen trek ik het onderbroekje aan dat ik meegenomen heb, en Timmie de zijne. Ferrie is vergeten om een verse drynite mee te nemen, maar hij zal zijn handdoek wel omslaan. Dat doet hij terwijl we de douchecabine uitstappen, en dan zien we dat er inmiddels een jongen van onze leeftijd in de wasruimte is gekomen, die ons vol verbazing aanstaart.
“Daarom was het zo’n herrie,” zegt hij, “jullie zijn met z’n drieën.”
“Ja, we waren bezweet en vuil van het mountainbiken,” zegt Ferrie.
“Je kan beter zwemmen met dit weer,“ merkt de jongen op, “dat is lekker verfrissend.”
We vinden dit geen gek idee, misschien moeten wij vanmiddag ook maar gaan zwemmen.
Na de lunch besluiten we inderdaad om te gaan zwemmen. Dan gaan we morgen wel weer fietsen.
Dat komt de moeders goed uit, terwijl wij zwemmen kan mama tante Karlijn mooi masseren, zoals ze beloofd heeft.
We trekken onze zwembroekjes aan en lopen naar het zwembad.

De hele middag zijn we in en rond het zwembad. Na een tijdje komt mama ons wat te drinken brengen, en ze heeft voor elk van ons een zakje chips bij zich. Maar voor we daaraan mogen beginnen, moeten we elkaar insmeren met zonnebrandcrème. Dan storten we ons op de chips en limo.
Op een gegeven moment komt de jongen die we gezien hebben bij de douches ook zwemmen. Hij krijgt ook limonade en we delen de chips met hem. Dan gaan we met ons vieren wedstrijdjes doen, wie het langste onder water kan blijven, wie het snelst heen en weer kan zwemmen, we duiken steentjes op die we in het water gegooid hebben, en ga zo maar door.
Het is heerlijk in het water, maar uiteindelijk vinden we het welletjes en gaan terug naar ons chalet.
Tante Karlijn verwelkomt ons met de woorden “Daar is de jarige met zijn clubje! Ga lekker in de schaduw zitten, jongens, zo te zien hebben jullie wel behoefte aan een drankje. Bernice!” roept ze, “laat de drank maar doorkomen, het feest kan beginnen!”
Mama komt naar buiten met limonade voor ons en witte wijn voor henzelf. We vertellen wat we allemaal gedaan hebben bij het zwembad en dat er nòg een jongen was van onze leeftijd, met wie we gespeeld hebben.
“Waarom hebben jullie hem niet meegenomen dan?” vraagt mama.
“Hij ging met zijn ouders naar een grot, in Nederland. In Maastricht, geloof ik. Gaan wij daar ook naartoe?” vraag ik.
“Als jullie dat leuk vinden, dan kunnen we dat morgen of overmorgen doen. Er wordt regen verwacht, daar heb je in een grot geen last van,” zegt tante Karlijn.
“En op de fiets over een glibberig pad is een garantie voor ongelukken,” voegt mama daar aan toe.
We zijn nu toch wel moe van onze activiteiten van vandaag, en we gaan op het gras liggen om rustig een beetje te kletsen. Mama gaat beginnen met de pindasoep, die we vanavond gaan eten, tante Karlijn gaat haar daarbij helpen.

Ik schrik op als Timmie me aanstoot. Ik moet me even oriënteren, blijkbaar was ik in slaap gevallen. Timmie zit vlak naast me.
“Ik heb in mijn zwembroek geplast, opeens, terwijl ik in het gras lag.,” fluistert hij.
“Sliep je?” vraag ik.
“Ik weet het niet, ik voelde opeens mijn zwembroek warm worden, ik dacht eerst dat het de zon was, maar toen merkte ik dat ik aan het plassen was.”
“In je zwembroekje, dat geeft toch niet, die is gemaakt om nat te worden, haha.”
“Zou ik nu ook overdag ongelukjes krijgen, net als jullie?”
“Ik denk dat je sliep, Timmie, dus het is meer iets zoals in bed plassen, in je luierbroekje.”
“Denk je echt? Ik hoop het wel, ik wil niet overdag een luier en plastic broekje aan hoor,” zegt Timmie, “ik ben toch ook 13 jaar nu!”
“Timmie, Ferrie is ook 13 en ik al 14, en toch plassen wij soms in onze broek. Dat is niet het eind van de wereld hoor. Maar als ik jou was zou ik er niet bang voor zijn, ik denk echt dat je sliep. Ik sliep zelf ook , en Ferrie slaapt nog steeds.”
“Maar jullie hebben niet geplast, wat zegt mama dan als mijn zwembroekje wel nat is?” gaat Timmie verder.
“Weet je wat? We gaan gewoon nog naar het zwembad, dan is het normaal om met een natte zwembroek rond te lopen, dan weet jouw mama niet dat je erin geplast hebt.” En ik roep naar mama en tante Karlijn dat we gaan zwemmen.
Mama antwoordt dat het maar even kan, hooguit 10 minuten, want de soep is bijna klaar.

We trekken een paar baantjes in het zwembad en lopen dan weer terug naar ons huisje.
Ferrie ligt niet meer te slapen, we zien hem nergens.
“Waar is Ferrie?” vraagt Timmie aan zijn moeder.
“Die staat te douchen, toen hij wakker werd had hij in zijn zwembroekje geplast. Dus ik heb hem onder de douche gestuurd.”
Daar komt ons vriendje het douchehokje uit. “Waar waren jullie?” vraagt hij, “ik was in slaap gevallen. Als jullie iets gaan doen moeten jullie me wel wakker maken hoor!”
“We gingen alleen even afkoelen in het zwembad, heel kort maar. Dus het was de moeite niet om jou wakker te maken, jij sliep nog zo lekker.”
“Ik heb geplast terwijl ik sliep, zoals gewoonlijk. En ik had geen beschermend broekje aan, dus mijn zwembroekje was kletsnat. Daarom ben ik gaan douchen,” meldt Ferrie nog even.
Dan loopt hij naar de slaapkamer om een pull-up aan te trekken. Wij volgen hem, want we gaan niet in onze natte zwembroek aan tafel zitten. We trekken allebei ons ‘Cars’ onderbroekje aan. “Jullie zijn net broers zo,” merkt Ferrie op, “allebei dezelfde onderbroekjes. Alleen ik val nu uit de toon, met mijn beschermende onderbroekje. Weten jullie dat ik niet eens een onderbroekje zoals jullie heb?”
“Niet iedereen heeft een ‘Cars’ onderbroek toch? Heb jij wel met een andere print? Ik vind deze een beetje kinderachtig, maar mama zegt dat ik eigenlijk ook nog een kind ben, met mijn ongelukjes,” zeg ik.
“Maar ik heb helemáál geen gewone onderbroekjes, bedoel ik. Ik draag eigenlijk altijd dit soort,” terwijl hij op zijn Drynite wijst, en ’s nachts natuurlijk mijn nachtluier. Hoe voelt dat eigenlijk, zo’n katoenen onderbroekje?”
“Hè, echt niet?” reageren Timmie en ik tegelijk.
“Het voelt….. tja, het voelt gewóón!”
“Jongens, aan tafel!!” klinkt het dan. En we rennen naar buiten, waar alles al klaar staat op het terras.

De pindasoep smaakt weer heerlijk. Mama heeft er kip ingedaan, en we eten er cassave chips bij. Voor wie wil heeft mama Surinaamse sambal neergezet, maar dat neemt ze alleen zelf. Ferrie zegt dat dit nog lekkerder is dan de pindasoep die hij eerder gegeten heeft.
“Dit is de lekkerste soep ooit!” roept Timmie. “Dit wil ik voortaan altijd op mijn verjaardag eten, mama! Ik hoop dat u goed opgelet heeft toen tante Bernice het maakte, want zo wil ik het veel vaker eten.”
Iedereen wil nog een tweede kom en eet het tot de laatste druppel op.
Als toetje hebben we niet iets Surinaams, maar eten we Limburgse vlaai. Appelkruimel, met slagroom. Het is tenslotte Timmies verjaardag.

Na het eten maken we nog een wandeling, het is een warme avond. Timmie vindt een tak, die hij als wandelstok wil gaan gebruiken. “Met mijn zakmes ga ik hem straks glad maken, dan wordt het een unieke wandelstok. En een aandenken aan deze vakantie.”
We gaan niet te ver, de moeders zien dat we best moe zijn na deze drukke dag. Bovendien ziet het ernaar uit dat het kan gaan regenen, voor het zover is willen we terug zijn.
Dat lukt maar net, de deur is nog niet dicht of de eerste druppels vallen.
“Jongens, het is al laat en jullie zijn moe, dus tijd om je klaar te maken voor de nacht. Jullie hebben al genoeg water gezien vandaag, dus douchen hoeft niet. Plassen en tanden poetsen, dan doen we de luiers aan en hup, het bed in!”
We stribbelen niet tegen, we voelen zelf ook wel dat we moe zijn. Dus we kleden ons uit, gaan een plas doen en poetsen onze tanden.
Timmie en ik worden weer gezalfd, Ferrie krijgt zijn talkpoeder van mama, de luiers gaan aan en dan kruipen we lekker dicht tegen elkaar aan.
“Misschien blijven jullie wel droog vannacht, kereltjes,” zegt tante Karlijn, “zou dat niet fijn zijn? Welterusten!”
Ferrie haalt zijn schouders op als de deur dicht is, “voor mij hoef ik niet droog te blijven, ik heb toch een luier aan. Ik vind het best een fijn gevoel, zo’n luier, vooral als ik aan het plassen ben. Dan voelt het lekker warm, en de luier wordt dikker tussen mijn benen, vind ik ook leuk.”
Dat vinden Timmie en ik ook, we zijn helemaal gewend om een luier aan te hebben in bed. “En als mama me daarbij helpt praat ze ook altijd zo lief, dat maakt me blij. Dan val ik vrolijk in slaap,” vertelt Timmie.
“Mama doet ook zo zorgzaam en lief tegen mij,” zeg ik.
“Mijn moeder geeft me mijn flesje en ze noemt me altijd haar lieve schat, en dan geeft ze me een kus, dat kan ze nu niet,” zegt Ferrie een beetje beteuterd.
Ik buig naar hem toe en geef hem een kus. “Denk maar dat je moeder dit doet, lieverd,” zeg ik tegen mijn vriendje. Ik ga nu half over hem heen hangen en geef Timmie ook een kus, “jij bent ook een grote schat, jarige Job.”
Dan vallen we in slaap.

 

[Bedplasser91]

"Ik vind het best een fijn gevoel, zo’n luier, vooral als ik aan het plassen ben. Dan voelt het lekker warm..."
Dat was ik helemaal met Ferrie eens, toen ik 13, 14 was en nog altijd in bed plaste. Ik wou wel van het bedplassen af, maar ontdekte dat er ook leuke kanten aan zaten. Maar dat kon je alleen maar aan een andere bedplasser vertellen!

 

[speentje]

Weeral schitterend vervolg

 

[anoniem444]

Wat een mooi vervolg weer ga zo door!

 

[geo]

XXIII

Het regent als we onze ogen open doen.
Alledrie weer met een natte luier. Ja, met kletterende regen rondom ons is het ook niet gek dat we onze plas laten lopen in onze slaap.
Grappig, toen we gingen slapen lag ik links in bed, nu bij het wakker worden lig ik rechts. Ferrie en Timmie liggen bijna dwars. We zijn blijkbaar flink aan het bewegen geweest deze nacht.
Ferrie voelt eens goed aan Timmies luier en aan de mijne.
“Ik ben toch wel benieuwd hoe dat voelt hoor, zo’n katoenen ding met een plastic broekje eroverheen. Wat vind jij fijner, David? Jij hebt met allebei ervaring.”
“Wegwerp is makkelijker, en als je geplast hebt voel je de dikkere prop tussen je benen, zonder dat het nat aanvoelt. Daar krijg ik een fijn gevoel van in mijn buik. Een nat katoenen luierbroekje voelt warm en broeierig als je onder de deken ligt, dat is wel speciaal. Maar als ik zo buiten zou lopen, met een natte katoenen luier onder mijn plastic broekje, zou het wel koud aanvoelen, denk ik. Dus dat doe ik natuurlijk niet.”
“Nee, ben je gek, dan heb je de kippen aan het dansen,” meent Timmie.
“Haha, de pòppen, dan heb je de poppen aan het dansen!” lacht Ferrie.
“Whatever, ik ga niet met mijn plastic broekje de deur uit hoor.”
“Nou, met mijn luier heb ik er geen problemen mee. De meeste mensen om me heen weten toch wel dat ik een luier draag, so what?” aldus Ferrie, en hij haalt zijn schouders op.
Dat heb ik gemerkt, Ferrie doet er erg makkelijk over dat hij een luier draagt. ‘Een speciaal onderbroekje’, moet ik zeggen, zo noemt hij het zelf meestal. Toen ik hem voor het eerst zag, liet hij zonder aarzelen zijn drynite zien. Hij kende me nog niet eens.
“Wil je een keer mijn luier aan, met plastic broekje?” vraagt Timmie aan Ferrie, “om te voelen hoe dat is. Van mij mag het hoor. Dan doe ik een wegwerp aan van jou. Tenminste, als mama het goed vindt, ze kickt nogal op milieubewust bezig zijn.”
“Vraag het vanavond maar,” zeg ik, “dan kunnen jullie switchen. En dan weet Ferrie hoe het is om een plastic broekje aan te hebben.”
Dat lijkt ons goed geregeld, en we staan op.
We hebben geen zin om door de regen naar de doucheruimte te gaan, dus we spoelen ons een voor een af in het kleine hokje hier.

Tijdens het ontbijt bespreken we wat we vandaag gaan doen. Vanwege de regen lijkt het voor de hand liggen dat we in elk geval een deel van de dag overdekt houden. We kunnen nu vanmorgen naar Maastricht, om de mergelgrotten te bezoeken en het fort St Pieter. Dan zijn we zo’n tweeënhalf uur onder de pannen. Onder de grond eigenlijk. Als we dat in de ochtend doen zien we vanmiddag wel weer verder, dan is het waarschijnlijk weer droog.
Dat vinden we allemaal goed klinken, dus zo doen we het.
Voor we vertrekken vraagt mama me of ik een luier aan wil. Voor het geval dàt natuurlijk, niet dat ze verwacht dat ik in mijn broek zal plassen.
Een gewetensvraag, ga ik het volhouden om op tijd naar de wc te gaan of heb ik te laat in de gaten dat ik aandrang heb? Ik vertrouw mezelf wel, denk ik, dus ik kan wel zonder luier. Dan loop ik ook geen risico dat iemand ziet dat ik als grote jongen nog een luier nodig heb. “Mama, ik kan zonder, ik weet het zeker. Het is toch niet ver rijden, dan val ik niet in de auto in slaap, en in Maastricht ga ik gewoon op tijd naar de wc.”
Timmie hoeft natuurlijk ook geen bescherming overdag, Ferrie doet zijn pull-up aan, zoals altijd. Het maakt hem ook niet uit als iemand vermoedt dat hij dat nodig heeft.

Het is allemaal heel indrukwekkend, wat we te zien krijgen. We beginnen in het fort, daar zijn we wel een uur, en gaan vervolgens de grot in. Het is een gigantisch stelsel van gangen en zalen met tekeningen op de muren, er is veel meer te zien dan we verwacht hadden. We mogen de gids niet uit het oog verliezen, anders kunnen we verdwalen. Dat wil niemand, dan ben je verloren, maakt de gids ons duidelijk.
Na verloop van tijd krijg ik toch het idee dat ik moet plassen. Tussen het bezoek aan het fort en deze rondleiding was er geen tijd om een wc op te zoeken, om eerlijk te zijn heb ik daar ook geen moment aan gedacht. Maar in de grot is geen toilet, tenminste niet tijdens de rondleiding. Dus kijk ik of er ergens een hoek of een nis is waar ik stiekem een plas kan doen, maar er zijn telkens mensen van onze groep die me kunnen zien. En ik durf niet om ergens achter te blijven om dan een plas te doen natuurlijk, dan ben ik de groep kwijt. Ik zeg tegen mijn vriendjes dat ik moet plassen, maar zij weten ook geen oplossing. Dus ik probeer zoveel mogelijk in beweging te blijven, en als we stil staan knijp ik gewoon mijn plasser dicht.
Dat lukt een tijdje, tot ik het echt moeilijk krijg. Oeps, daar gaat een straaltje. Ik knijp meteen wat harder, om te voorkomen dat er nog meer uitstroomt.
Ferrie ziet dat ik het echt moeilijk heb, en hij ziet ook dat zich op mijn korte broek al een natte vlek gevormd heeft.
“Waarom trek je niet gewoon je piemel onder het pijpje uit, dan kun je gewoon je plas laten lopen zonder dat je broekje nat wordt. En dan hoef je niet je broek te laten zakken ook, dus dat valt nauwelijks op.”
Dat is een slim idee, ik blijf iets afzijdig van de groep, zonder ze uit het oog te verliezen, en probeer mijn plasser te voorschijn te halen. Op zich niet moeilijk, normaal gesproken, maar ik moet hem dichtknijpen omdat er anders al plas uitstroomt. Met een hoop gefriemel lukt het uiteindelijk wel. Ferrie staat bij me in de buurt en kijkt wat ik allemaal doe. Hij staat een beetje te lachen omdat het zo onhandig gaat.
“Als je een tuinslang had was het makkelijker,“ zegt hij.
Zeker, maar zo lang is de mijne niet, jammer genoeg. Maar het lukt me met wat gedoe wel, en dan klettert de plas op de grond. Ik schrik van het geluid en spied of er mensen kijken, maar het is alleen Ferrie die volgt wat ik uitspook. Er loopt ook wat langs mijn been, dat maakt minder herrie. En dat droogt toch weer op voordat we weer buiten zijn, verwacht ik. De groep loopt weer verder voordat ik klaar ben, Timmie roept al waar we blijven. Dan ontdek ik dat ik ook lopend kan plassen, dat wist ik niet. Het gaat wel lastig, het meeste drupt langs mijn been. Gelukkig ben ik even later klaar en kan ik mijn ding weer terug stoppen. Timmie heeft nu ook gekeken wat ik aan het doen was, ook hij moet lachen.
“Moest je een plas doen, jòh? Het viel bijna niet op hoor, alleen toen ik keek zag ik het.”
“Ik hoop maar dat niemand anders aan het kijken was dan,” zeg ik. “Als we weer buiten komen, kunnen jullie dan een beetje voor me lopen, want mijn broek is nat en ik wil niet dat mama of tante Karlijn het ziet.”
Dat beloven de jongens, en nu mijn blaas weer leeg is, voel ik me eigenlijk wel op mijn gemak.

Eenmaal buiten lopen mijn vriendjes opzichtig vlak voor me. Het is inmiddels gestopt met regenen.
“Jongens, loop niet zo te klieren,” zegt tante Karlijn. “Hebben jullie zin in een patatje?”
Kijk, natuurlijk hebben we daar zin in. We hebben al veel gelopen sinds het ontbijt, onze energievoorraad mag wel weer aangevuld worden. Al wandelend door straatjes en over pleintjes kijken we of er een snackbar te vinden is.
Het duurt niet lang of we hebben er een gevonden waar we ook kunnen zitten. Iedereen kiest een stoel en als ik ga zitten vraagt mama of ik in mijn broek heb geplast. Ze ziet toch de natte plek blijkbaar. Ik kijk bedrukt en bedenk wat ik kan zeggen, maar voordat ik de kans krijg zegt Ferrie al, dat hij op een plein bij een fonteintje water over me heen gegooid heeft.
“Precies op zijn broekje, hihi,” voegt Timmie daar aan toe. “Nu lijkt het net of David in zijn broek geplast heeft.”
Ik knik maar een beetje, hopend dat mama dit leugentje pikt. Ze vraagt niet verder, dus dat zit wel goed.
“Zeg even wat je kiest, dan kun je eerst naar de wc terwijl wij de bestelling doen,” zegt ze.
We maken een keuze en gaan naar het toilet. Timmie en ik gebruiken de urinoir. Hij doet een grote plas, ik ben zó klaar. Ik hoor dat Ferrie zijn Drynite openscheurt, dan klinkt er wat gerommel. Hij trekt zijn korte broekje uit, weet ik, en doet een schone Drynite aan. Blijkbaar net als ik in de grot een plas gedaan, maar dan in zijn speciale onderbroekje. Dat is toch wel erg handig, bedenk ik me. Ik had natuurlijk een luier aan kunnen doen, net zo handig, maar ja. Misschien volgende keer toch maar dáárvoor kiezen.
Ferrie komt de wc uit met een opgepropte Drynite in zijn hand, en gooit het in de prullenmand naast de wastafel. Klinkt zwaar, schiet er door me heen. Hij kijkt triomfantelijk, en zegt dat hij er twee keer in geplast heeft. Meteen in de auto al en tegelijk met mij in de grot. Ik had niks in de gaten, was te druk met mezelf natuurlijk.
“Had je een schone bij je?” vraagt Timmie.
Ferrie trekt zijn broekje een stukje omlaag, zodat je zijn speciale onderbroekje kunt zien. “In mijn rugzak,” zegt hij, “ik heb bijna altijd een reserve bij me.”

’s Middags gaan we na een wandeling door de stad weer terug naar de camping. Het is nu warm en droog, we willen weer zwemmen.
Zodra de auto geparkeerd staat lopen we een rondje over de camping, om te zien of we ons vriendje van gisteren zien. Dan kunnen we met ons vieren gaan spelen, want dat was nog leuker dan met ons drieën.
Dat blijkt niet moeilijk te zijn, we zien hem van een afstandje al voor een tent zitten. “Dat is pas echt kamperen,” zegt Ferrie, “in een tent. Dat doen wij ook vaak, deze zomer gaan we naar de Ardennen, ook in België. Tenzij het slecht weer is, dan gaan we meer naar het zuiden.”
Het nieuwe vriendje ziet ons aankomen en kijkt verheugd op, “Hé, zijn jullie er weer?”
Z’n moeder komt op onze stemmen af om kennis te maken. Ons vriendje blijkt Fred te heten. Hij is bijna even oud als wij, twaalf jaar, maar wel de langste van ons vieren.
“Willen jullie wat drinken, jongens?” vraagt zijn moeder. “Ik heb cola en chocomel.”
Dat willen we wel, onder het opdrinken praten we over de grotten, waar hij gisteren al naar toe was.
Dan duikt hij hun tent in om zijn zwembroek aan te trekken, en loopt met ons mee naar ons vakantiehuisje. We laten hem onze slaapkamer zien terwijl we ons omkleden. Fred is jaloers dat wij met ons drieën lol kunnen maken als we gaan slapen, hij is alleen. Nou ja, met z’n ouders, maar dat is toch wat anders. We spreken af om deze week zoveel mogelijk samen dingen te doen, als het kan zonder ouders!
Daar ziet hij de plastic broekjes liggen en de luiers, en vraagt verbaasd van wie die zijn. We leggen uit dat we alledrie bedplassers zijn, en daarom een luier aantrekken als we gaan slapen.
“Weten jullie ouders dan, dat jullie in bed plassen?” vraagt hij ongelovig.
“Ja, natuurlijk! Mama koopt mijn luiers, en hun mama’s ook. En ze helpen om ze aan te trekken, want dan zitten ze veel beter,” vertelt Ferrie. “Dus ze weten heel goed dat we ’s nachts een luier aan hebben.”
“Maar jullie drie zijn nog ouder dan ik, plassen jullie dan nog gewoon in bed?”
We leggen uit dat sommige jongens er nu eenmaal langer over doen om zindelijk te worden. En dat wij elkaar eigenlijk om deze reden hebben leren kennen.
Hij kan het nauwelijks geloven, maar raakt gaandeweg wel overtuigd dat het allemaal heel gewoon is voor ons.
Dan is hij even stil, en vraagt dan of we gezien hebben dat er een slaapzak over de waslijn hing bij zijn tent. Die is van hem, hij had afgelopen nacht ook in bed geplast. “Maar dat doe ik nooit hoor, alleen vannacht.”
“Als je moet, moet je,” zegt Ferrie cryptisch. “Geeft toch niks? Straks is je slaapzak wel weer droog. Het zal wel door de regen gekomen zijn, als je dat op je tentdak hoort plas je automatisch terwijl je slaapt.”
Fred denkt even na, en komt tot de conclusie dat dat inderdaad wel de oorzaak van zijn ongelukje geweest kan zijn. Hij hoopt dat het niet meer regent deze week.
“Blijven jullie luieren of gaan jullie nog zwemmen?” vraagt tante Karlijn terwijl ze haar hoofd om de deur steekt en ons op bed ziet hangen. Ze moet lachen, ik bedenk me dat die moeders natuurlijk alles gehoord moeten hebben.
“We gaan zwemmen!” roepen we in koor.

We treffen het erg met het weer, nu we buiten zijn is het gewoon weer droog en warm.
Heerlijk de rest van de middag in en rond het zwembad spelen, we krijgen er geen genoeg van. Uiteindelijk wordt Fred door zijn vader opgehaald, want zij gaan uit eten. Morgen gaan we weer samen wat doen, spreken we af.
Wij gaan ook richting onze vakantiewoning, we voelen aan onze buik dat het tijd wordt voor het avondeten.
Van de twee moeders moeten we wel eerst even iets aantrekken. Timmie en ik doen een slipje aan, Ferrie zijn gebruikelijke ondergoed. Dat vindt Timmies mama niet genoeg, “ook een T-shirt aantrekken mannetjes, geen blote basten aan tafel.”
Na het eten gaan we badminton spelen, op het veldje waar de camping een net heeft opgehangen. Voor Timmie en mij is het de eerste keer dat we deze sport doen, maar Ferrie heeft het al vaak gedaan, hij is veel beter. Op een gegeven moment komt Fred aangewandeld, met z’n ouders.
“Hé jongens, ik wil ook meedoen! Ik haal mijn eigen rackets wel even op, dan kunnen we twee tegen twee spelen.” En tegen zijn ouders zegt hij: “Kijk, Ferrie heeft niet alleen ’s nachts een luier aan, hij heeft nu ook zoiets aan.”
Ferrie doet er niet moeilijk over en tilt zijn shirt iets omhoog, zodat Freds ouders het goed kunnen zien. “Voor als ik plas,” zegt hij. “bescherming.”
Ik sta er nog steeds van te kijken dat hij er zo open over is.
“Gelukkig heb jij dat niet nodig Fred, tenminste niet overdag,” merkt zijn vader op.
“’s Nachts ook niet hoor, ik heb in mijn slaapzak geplast omdat het regende, niet omdat ik een bedplasser ben!” zegt Fred verontwaardigd.
“Nou maar hopen dat het nooit meer regent dan,” gaat zijn moeder verder. “Die slaapzak van jou wil ik niet iedere dag wassen, denk erom!”
Fred komt terug met de extra rackets, zodat we twee tegen twee kunnen spelen. Hij is ook best goed, dus ik speel met hem en Tim met Ferrie. Het is een spannende strijd, maar we doen het niet echt om te winnen, het is gewoon leuk om samen te sporten.
Mama en tante Karlijn komen kijken hoe we bezig zijn, ze moedigen ons ook aan. Met publiek erbij is het nóg leuker. Totdat het tijd is om te stoppen natuurlijk, we moeten gaan douchen om het zweet af te spoelen.
“Kom mee,” zegt Ferrie tegen Fred, “dan douchen we met z’n allen.”
Onze mama’s heen drie handdoeken meegenomen, maar dat is geen probleem. “Wij doen wel samen met één handdoek,” zeg ik tegen hem.
In de doucheruimte kleden we ons uit, wat snel gaat met alleen een shirt en een slipje aan. Fred heeft nog wel een sportboekje aan over zijn onderbroek, maar dat is net zo snel uitgetrokken.

Onder de douche hebben we de grootste lol. We beginnen serieus, wassen elkaars haren en rug, maar daarna is het vooral plezier en uitdagen. Als we stemmen horen doen we weer rustig, we willen geen problemen krijgen op de camping. Ferrie schuift de douchekop een flink stuk omhoog, hij is langer dan wij zijn. We gaan met de ruggen tegen elkaar staan om onze lengte te vergelijken en constateren dat het niet altijd de oudste is die het langst is. Fred is nog langer dan ik. In de puberteit kan alles weer veranderen, maar volgens ons is geen van vieren al zover.
“Nou, misschien ben ik er al mee begonnen,” beweert Fred, “tenminste, dat zegt mama.”
Hij heeft de groeispurt al gehad, dat kàn wel als je twaalf bent.
Wonderbaarlijk, iedereen groeit verschillend, maar toch lijken we op elkaar, daar zijn we het over eens. Als we douchen doet Ferrie een plas, en wij volgen alledrie. Scheelt weer een wc bezoek.
Eenmaal afgedroogd zien we Fred een beetje klooien om zich aan te kleden. Hij probeert zijn onderbroekje aan te trekken met zijn handdoek om zijn middel. Dat valt niet mee, maar uiteindelijk kan hij zijn sportbroekje eroverheen aandoen. “Volgende keer maar in je blootje naar de tent lopen, veel handiger,” gniffelt Ferrie. We moeten er allemaal om lachen.

In ons huisje gaat tante Karlijn eerst Timmie zijn luier aantrekken. Ferrie krijgt als tweede zijn luier aan, en mama pakt mijn luierbroekje als ze me ingesmeerd heeft en trekt het plastic broekje eroverheen. We mogen nog even blijven praten, als we maar rustig doen.
Als de deur dicht is, vraag ik aan Timmie of hij niet tegen zijn mama heeft gezegd dat hij wel eens een wegwerpluier aan wil, en dat dat mag van Ferrie. Hij antwoordt dat hij dat niet durfde, hij is bang dat zijn mama dan boos op hem wordt, omdat die luiers niet ecologisch zijn.
“Weet je wat? Ik ga het wel vragen,” zeg ik, en ik sta op.
De moeders zijn verbaasd om me te zien verschijnen in de huiskamer.
“Wat is er schat? Lukt het niet om te slapen?”
Ik leg uit wat ik kom doen, en als ik uitgepraat ben overleggen de moeders even.
“Als die jongens dat graag willen uitproberen, laat ze dan maar,” zegt mama, “ik denk niet dat Yvonne dat een probleem vindt. Wat vind jij, Karlijn?”
“Je weet dat ik het milieu hoog in het vaandel heb staan. Dus tja, ik ben er niet vóór. Aan de andere kant, als Ferrie katoen draagt dan compenseert dat weer. Maar hij heeft toch geen katoenen luierbroekje met plastic broek?”
Daar heb ik wel een oplossing voor, zeg ik vlug. “Ze willen gewoon ruilen, dan draagt Ferrie gewoon Timmies spullen en hij een luier van Ferrie.”
Het was handiger geweest als we dit eerder geopperd hadden, vindt mama, maar goed, ze gaan aan de slag. De moeders lopen achter me aan naar de slaapkamer. Timmie wordt door z’n moeder geholpen, mama gaat bezig met Ferrie.
“Wacht even jongens,” zegt mama, “jullie hebben toch nog niet in je luier geplast, hè? Dan gaat het feest niet door natuurlijk.”
Ze ontkennen allebei, maar mama bekijkt Ferries luier voor de zekerheid toch nog goed. Dan gaat mama hem eerst insmeren met zalf, want ze wil niet dat hij straks met uitslag wakker wordt.

Timmie is al klaar, hij heeft voor het eerst in zijn leven een wegwerpluier aan. Hij voelt er eens goed aan. Bij Ferrie gaat het niet zo vlot, het katoenen broekje gaat nog net, maar de plastic bescherming is te krap. Hij is natuurlijk ook iets groter dan Timmie.
“Wat nu? Als het niet past moet je toch je eigen luier aan, sorry lieverd,” verontschuldigt mama zich.
“De mijne is een maatje groter toch?” opper ik. “Dan kan hij mijn luier wel aan met het plastic broekje, ik pas nog wel in die van Timmie.” Dat valt in goede aarde bij de anderen. Dus hup, mama trekt mijn plastic broekje uit en opent mijn katoenen luierbroekje.
“Wat is dit nu? Heb je er al in geplast?” merkt mama verbaasd op. Ze voelt dat hij wat nat is, ik had al ietsje plas voelen lopen.
Ik kijk wat ongemakkelijk en zeg dat het toch maar een heel klein beetje is.
“Maakt niet uit!” roept Ferrie vlug. Hij wil beslist een katoenen luier proberen. “Doe maar gewoon bij mij aan, tante Bernice.”
Mama twijfelt even maar haalt dan haar schouders op, en als Ferrie zijn kont optilt schuift ze de luier eronder en sluit hem vervolgens met het klittenband. Dan volgt de plastic broek, die is inderdaad iets groter en past hem precies. Hij kijkt tevreden, en voelt over het plastic. “Zit goed,” concludeert hij.
Ik krijg Timmies combinatie aan, zit iets strakker dan mijn eigen wasbare setje, maar niet vervelend.
We gaan alledrie in de spiegel kijken hoe het ons staat, en draaien een paar rondjes voor de ogen van de moeders. Die staan ons glimlachend te bekijken.
“En nu slapen!” zeggen ze.
We springen terug in bed, bespreken nog even wat we er van vinden, maar vallen heel vlot met een brede glimlach in slaap.


XXIV

“Oooh, ik ben nat,” hoor ik Ferrie de volgende ochtend zeggen.
“Dat is toch elke dag?” vraagt Timmie.
“Ja, maar nu voel ik het, dat ik nat ben. Warm en vochtig. Met mijn eigen luier voel ik dat niet.”
“Ik ben droog gebleven, geloof ik,” zegt Timmie aarzelend.
“Voel je geen prop tussen je benen dan?” vraag ik hem.
Ja, dat moet hij wel toegeven. Een dik, stevig gevoel is het. Ik leg uit dat hij dan wel geplast zal hebben vannacht, en dat de luier dat geabsorbeerd heeft. Ferrie zegt dat hij dat ook altijd zo voelt, maar nu lijkt het bij hem niet zozeer stevig te voelen, maar wel zompig.
“Wat vind je ervan?” wil ik weten.
Daar kan hij zo geen antwoord op geven, het is wel wennen.
Timmie bekijkt Ferries plastic broekje een goed, hij duwt er ook op en zegt dan, dat er best nog een plas bij kan.
Ferrie is wat wantrouwig, maar besluit het dan toch te proberen. Hij doet een plas, en we zien dat het in zijn plastic broekje loopt. Hij kijkt er gelukzalig bij.
“Ik zie zó wel hoe je het vindt,” merk ik op met een brede glimlach.
Timmie geniet, het voelt zo anders dan een katoenen luier. Droger, vooral, en minder broeierig.
“Plas jij ook nog eens erin,” moedigt Ferrie hem aan.
“Echt? Ik weet niet of ik wel kan.” Maar na een beetje concentreren horen we zijn plas de luier in stromen. “Hoei, dat is een raar gevoel! Het stroomt over mijn onderbuik en dan is het weg! Het wordt niet nat daarbinnen!”
We praten door elkaar over de voors en tegens van de verschillende luiers. Uiteindelijk beslissen we dat het te moeilijk is om een keuze te maken. Het hangt af van de omstandigheden, en de persoonlijke voorkeur. Als je met drie bedplassers drie weken op vakantie gaat, moet je de kofferbak volproppen met pakken luiers, dan kunnen er geen kleren meer bij. Is niet handig, volgens ons. Maar met katoenen luiers heb je veel meer werk, die moet je uitspoelen en wassen, en mama moet je liezen goed inzalven, anders krijg je uitslag of eczeem. We weten niet precies wat dat is, maar het klinkt niet best.

Daar horen we de moeders praten, die zijn ook wakker geworden.
Het koffiezetapparaat pruttelt al, en daar zwaait onze deur open.
“Jongens, opstaan! Het wordt weer een mooie dag! Er wordt geen regen verwacht. Hoe zit het met jullie nattigheid?”
We vertellen dat we alledrie weer in onze luiers geplast hebben, en leggen uit dat het een heel verschil is, katoen of wegwerp, maar dat we niet weten wat beter is.
“Nou, ik hoor het al, jullie hebben er flink over gedebatteerd, als bedplassers onder elkaar. En nu uit bed, dan kunnen jullie vers brood gaan halen.”
Dat doen we, en zo begint de nieuwe dag.

Onder het ontbijt hebben we het erover wat we vandaag zullen doen. De moeders laten het aan ons over, en wij willen wel weer gaan mountainbiken.
De moeders gaan een lange wandeling maken, we spreken af rond lunchtijd weer bij het huisje te zijn. Dan gaan we vanmiddag wat rustiger aan doen, bij het zwembad.
We spreken meteen af om morgen naar het Drielandenpunt in Vaals te gaan. Daar kun je met een paar stappen van België naar Duitsland naar Nederland gaan, of in drie landen tegelijk staan, dat willen we wel eens meemaken.
Voor mij is het weer een vraag, zal ik een luier aantrekken of gaat het me lukken om mijn broek droog te houden? Ik besluit dat ik groot genoeg ben om droog te blijven, en net als vorige keer doe ik voor de zekerheid geen onderbroekje aan, mocht ik toch per ongeluk plassen, dan scheelt dat weer was.
We rijden eerst langs Fred om te vragen of hij ook mee gaat fietsen. Nou, hij wil wel, maar het zal niet gaan.
“Hoezo, je hebt toch je fiets hier?” vraag ik hem.
“Zeker, die staat hier. Maar ik heb weer in bed geplast, kijk, daar hangt mijn slaapzak te drogen. Daarom heb ik een pak slaag gekregen van papa, en nu doet mijn kont pijn. Ik kan niet eens lekker op een luchtbed zitten, laat staan op een fietszadel.” Hij draait zich om en laat zijn billen zien. Ja, met zo’n rooie kont voelt een zadel als een spijkerbed, dat begrijpen wij ook wel. Maar Fred wil wel gaan kijken naar onze fietsvaardigheden, en vanmiddag doet hij gewoon weer mee in het zwembad.

Net als vorige keer proberen we omhoog te fietsen, en we komen fietsend wel wat verder, maar het laatste stuk moeten we weer lopen. Dan komt de afdaling, die kennen we nu wel, dus we gaan met een flink vaartje van start. Dat blijkt even later niet zo slim te zijn. Door de regen van gisteren is de trail wat modderig geworden, en vooral gladder. Bij de eerste bochten gaat het al bijna fout, we blijven nog nèt uit de struiken. We doen de rest wat rustiger aan, we zijn natuurlijk niet van plan om tegen een boom aan te knallen. Beneden staat Fred ons op te wachten, hij moet lachen als hij ons ziet.
“Jullie zien er uit alsof je een modderbad hebben genomen, haha.”
We bekijken elkaar nu eens goed en beginnen ook te lachen. Het klopt wat Fred zegt, we zitten onder de modderspetters, en de fietsen al helemaal!
“Gaan jullie nog een keer?” vraagt Fred.
“Ja natuurlijk, en jij kunt ook wel meedoen, onderweg zit je toch niet veel op het zadel, het is meer staan op de trappers, nu het zo modderig is,” zegt Ferrie.
Terwijl Fred zijn fiets gaat halen ga ik even tegen een boom plassen. Ik ben trots op mezelf dat ik er aan denk.
Even later beginnen we aan de tweede afdaling, Fred blijft wat achter, hij kent dit pad nog niet natuurlijk. Wanneer hij beneden arriveert is hij net zo modderig als wij. En hup, we gaan nog een keertje, we krijgen er steeds meer lol in. Ondanks de gladheid hier en daar proberen we toch steeds wat sneller te gaan. Dat gaat een hele tijd goed, totdat Ferrie bijna beneden een enorme slip maakt en half tegen een boom, half in de struiken terechtkomt. Hij zit beduusd naast zijn fiets in een modderige plas. Gelukkig heeft hij niets gebroken, hij kan na te zijn bekomen van de schrik gewoon weer opstaan. Maar op de mountainbike gaat niet meer lukken, zijn stuur staat helemaal scheef.
We zijn allemaal geschrokken, en besluiten maar terug te gaan naar de camping.
Onderweg vraagt Timmie aan me of ik geplast heb.
“Ja, een uurtje geleden, tegen een boom,” zeg ik.
“Maar daarna, toen Ferrie gevallen was? Je benen zaten eerst onder de modder, maar nu zijn ze schoon. Volgens mij heb je ze schoon geplast, hihihi.”
Ik kijk naar mijn benen en zie dat Timmie gelijk heeft. En mijn korte broek is flink nat, merk ik nu ook. Getsie, niks van gemerkt, en ik had nog wel een plas gedaan, bij die boom.
“Jongens, als we op de camping zijn ga ik eerst douchen hoor,” meld ik aan mijn vriendjes.
“Wij ook! Zoals we er nu uit zien weigeren tante Bernice en mama ons aan tafel,” zegt Timmie.
Bij de campingreceptie gaat Ferrie zeggen dat zijn stuur scheef staat, daar gaan ze naar kijken. We moeten de andere fietsen ook daar laten, dan worden ze schoon gespoten.
“Jullie mogen ook wel onder de sproeier, jongens, er zit meer modder op jullie dan op de fietsen,” zegt de camping assistent met een brede glimlach.
“OK, spuiten maar,” zeggen we even later als we op het pleintje staan waar de fietsen worden schoongespoten. We hebben de grootste lol als het water over ons heen klettert, maar het is wel kouder dan we dachten. We gaan dus toch nog even onder de campingdouche, om op te warmen en de laatste restjes modder van ons af te spoelen.
Eenmaal schoon bedenken we ons dat we vergeten zijn om onze handdoeken op te halen. Ik trek mijn sportbroekje aan en ren naar onze cabin om de handdoeken op te halen en droge kleren. De moeders komen er ook net aan, dus ik vertel in het kort wat ik aan het doen ben.
“Mooi zo, dan kunnen jullie zometeen schoon aan tafel,” zegt mama.

Zo gaat het, even later zitten we met ons allen aan tafel, Fred eet ook met ons mee. Het is duidelijk dat zijn kont nog pijnlijk is, hij zit ongemakkelijk te wippen op zijn stoel. Als tante Karlijn hiernaar vraagt, laat Fred zijn broek zakken om zijn billen te laten zien. Mama heeft medelijden met hem en gaat een crème halen om op zijn rode kont te smeren.
“Dat scheelt wel wat,” zegt ze, “en zo geneest het wat sneller. Ik respecteer jouw ouders, Fred, maar ik denk dat een pak slaag niet helpt tegen bedplassen. Als je het goedvindt zal ik wel met ze gaan praten.”
Nou, daar heeft hij geen bezwaar tegen. Niet dat hij nog een keer in bed zal plassen, beweert hij, maar het is altijd fijn als iemand het voor je opneemt.
Na de lunch gaan we richting zwembad, en daar zijn we de rest van de middag te vinden. Mama en tante Karlijn gaan intussen naar Freds ouders, om te praten over bedplassende jongens.
Net als we aan het uitrusten zijn van het zwemmen, komen ze allevier aangelopen. We krijgen ijs om af te koelen, en Fred krijgt te horen waar de ouders over gesproken hebben. Het pak slaag was niet als straf bedoeld, maar meer als wake-up call, legt Freds vader uit. Hij snapt ook wel dat je daarmee niet van het bedplassen afkomt. Dan vraagt hij aan ons hoe het is om met collega bedplassers op vakantie te zijn. Dat leggen we enthousiast aan hem uit, het is de leukste vakantie die we ooit gehad hebben. Het is heerlijk om niet als enige een luier aan te moeten ’s avonds, het is nu alsof het normaal is. Alsof alle jongens ’s nachts de controle over hun blaas verliezen. En onze luiers zorgen voor droge bedden, net zo makkelijk.
“Ja, dat begreep ik al van Bernice,” zegt Freds mama. “Daarom ga ik voor jou ook een pak luiers kopen, Fred. Ik weet wel dat je niet meer in bed wil plassen, maar je weet het nooit. Misschien heeft het met je groeispurt te maken, je hele lichaam moet aan de veranderingen wennen. Soms heb je dan een periode van bedplassen. Een ongelukje kan dus zomaar weer gebeuren, kijk maar naar je vriendjes.”
“Ik wil best een luier aan, hoor, dan blijft m’n slaapzak tenminste droog,” laat Fred aan zijn mama weten.
Het lijkt er op dat mama en tante Karlijn succes gehad hebben met hun gesprek met Freds ouders.
We gaan die avond bijtijds naar bed, moe als we zijn. Gewoon weer in onze eigen luiers. Even geen experimenten meer.


XXV

De volgende dag gaan we zoals afgesproken naar Vaals, een internationale expeditie.
Ik wil geen ongelukjes meer, of bijna ongelukjes, en kies er voor om dit keer een luier aan te doen. Mama is trots op me dat ik zo verstandig ben. Ferrie vindt het ook wel plezierig, om niet de enige jongen te zijn die overdag een luier draagt. Hij geeft me regelmatig een klap op mijn kont, als we over de Vaalserberg lopen. “Luierkont!” zegt hij dan liefkozend. Als we daar in het labyrint op zoek zijn naar de juiste weg, voel ik opeens dat ik aan het plassen ben. Goede keuze dus, om een luier aan te doen.
Op de terugweg in de auto vraagt mama aan Ferrie of hij ooit droog is geweest, overdag of ’s nachts. Hij moet hier eens goed over nadenken, en zegt na een tijdje dat hij het niet weet. Zijn mama heeft hem altijd een luier aangedaan ’s nachts, en hij wordt eigenlijk altijd met een natgeplaste luier wakker. Overdag heeft hij altijd speciaal ondergoed aan, een drynite of een ander merk. Soms plast hij op de wc, maar meestal in zijn beschermende onderbroekje. Hij weet niet beter, zegt hij, en mama zegt altijd dat het niet erg is. Sommige jongens hebben het gewoon niet in de gaten dat ze moeten plassen, heeft Yvonne hem uitgelegd, maar hij is toch haar grote knul.
“Ben je wel eens bij de dokter geweest voor het plassen?” wil tante Karlijn weten.
“Ja, die heeft me toen helemaal onderzocht. Moest ik in mijn blootje op een tafel liggen en heeft hij alles bekeken en gevoeld. Ook mijn piemel heeft hij geïnspecteerd, ik weet nog dat het kriebelde. En ik moest plassen in een potje, dat heeft hij ook onderzocht.”
“En wat kwam er uit al die onderzoeken, Ferrie?” vraagt mama.
“Dat weet ik niet meer, ik geloof niets. Ja, dat alles normaal was, ik ben niet ziek of zo. Ik denk dat hij gezegd heeft dat ik er wel overheen zal groeien, het duurt gewoon wat langer bij mij, dat hebben wel meer kinderen.”
Als mama het na de vakantie bij Yvonne navraagt, vertelt ze dat er inderdaad geen lichamelijke oorzaak te vinden is. Maar ze vindt het helemaal geen probleem, ze luiert haar zoontje altijd met plezier, vooral ook omdat hij er zelf ook geen probleem van maakt. Ze schept er genoegen in om hem op dit vlak te bemoederen, ook al is hij nu 13 jaar. Hij blijft toch een beetje haar kleine ventje zo.

De dagen die ons nog resten hebben we ook weer de grootste lol samen. Het weer blijft overdag warm en droog, ’s nachts hebben we een paar keer regen. We zijn veel bij het zwembad te vinden, en we gaan ook met ons allen wandelen.
Fred vertrekt de dag voor ons, als we afscheid nemen spreken we af om contact te houden. Hij heeft nog een keer in zijn slaap geplast, maar nu bleef zijn slaapzak gelukkig droog. Zijn luier had niet gelekt.
Wanneer wij op de terugweg zijn hebben we het al over de grote vakantie. Timmie gaat met zijn ouders naar Friesland, Ferrie naar de Ardennen, mits het weer daar lekker is. Zij gaan met de tent kamperen, dan is het toch wel fijn als het een beetje droog is.
Mama en ik hebben geen plannen, we zijn aan het sparen om naar Suriname te gaan, waarschijnlijk volgend jaar.
“Dan kun je dit jaar toch met ons mee?” oppert Ferrie. “Anders zit ik maar met mijn zusje, ze is wel aardig maar gewoon nog zo klein. En een meisje, dat is toch anders.”
Ik vraag aan mama of dat goed is, het lijkt mij natuurlijk fantastisch. Maar mama weet het nog niet, ze zal er eens goed over nadenken.
“Ik wil in elk geval proberen om je te trainen om droog te blijven, overdag,” zegt mama. “En ik weet niet hoe Ferries ouders er over denken, dat moet ik eerst bespreken. Bovendien zijn we aan het sparen voor onze grote reis, dat weet je.”
Ik word stil, zo gemakkelijk gaat het dus niet. Dan fluistert Ferrie in mijn oor dat het wel los zal lopen, hij verwacht geen problemen met zijn ouders.
We gaan zien wat het wordt, ik zal geduld moeten hebben. Zindelijkheidstraining, ja, dat is misschien toch ook wel handig, ik realiseer me dat ik alweer zonder erg geplast heb, gelukkig draag ik een luier.

Het is duidelijk dat we allemaal een heerlijke vakantieweek ervaren hebben, ook de twee moeders voelen zich uitgerust.
Of we ooit nog eens met drie bedplassers op vakantie zullen zijn lijkt ons niet waarschijnlijk. Dit was toch wel een unieke gebeurtenis, denken we. Maar je weet het nooit, we hopen alledrie dat we nog veel vaker met elkaar op pad zullen gaan.

 

[speentje]

Weeral schitterend vervolg

 

[anoniem444]

Een halve dag op pad en een halve dag op de camping.
In dit hoofdstuk is een alinea schuin geschreven. Omdat ik eerder een opmerking gekregen heb van de moderator, vind ik het beter om die situatie voorzichtig te beschrijven. Niet dat het origineel grof is of zo, maar misschien iets te expliciet voor sommigen. Bij interesse stuur een privé bericht.


XXIII

Het regent als we onze ogen open doen.
Alledrie weer met een natte luier. Ja, met kletterende regen rondom ons is het ook niet gek dat we onze plas laten lopen in onze slaap.
Grappig, toen we gingen slapen lag ik links in bed, nu bij het wakker worden lig ik rechts. Ferrie en Timmie liggen bijna dwars. We zijn blijkbaar flink aan het bewegen geweest deze nacht.
Ferrie voelt eens goed aan Timmies luier en aan de mijne.
“Ik ben toch wel benieuwd hoe dat voelt hoor, zo’n katoenen ding met een plastic broekje eroverheen. Wat vind jij fijner, David? Jij hebt met allebei ervaring.”
“Wegwerp is makkelijker, en als je geplast hebt voel je de dikkere prop tussen je benen, zonder dat het nat aanvoelt. Daar krijg ik een fijn gevoel van in mijn buik. Een nat katoenen luierbroekje voelt warm en broeierig als je onder de deken ligt, dat is wel speciaal. Maar als ik zo buiten zou lopen, met een natte katoenen luier onder mijn plastic broekje, zou het wel koud aanvoelen, denk ik. Dus dat doe ik natuurlijk niet.”
“Nee, ben je gek, dan heb je de kippen aan het dansen,” meent Timmie.
“Haha, de pòppen, dan heb je de poppen aan het dansen!” lacht Ferrie.
“Whatever, ik ga niet met mijn plastic broekje de deur uit hoor.”
“Nou, met mijn luier heb ik er geen problemen mee. De meeste mensen om me heen weten toch wel dat ik een luier draag, so what?” aldus Ferrie, en hij haalt zijn schouders op.
Dat heb ik gemerkt, Ferrie doet er erg makkelijk over dat hij een luier draagt. ‘Een speciaal onderbroekje’, moet ik zeggen, zo noemt hij het zelf meestal. Toen ik hem voor het eerst zag, liet hij zonder aarzelen zijn drynite zien. Hij kende me nog niet eens.
“Wil je een keer mijn luier aan, met plastic broekje?” vraagt Timmie aan Ferrie, “om te voelen hoe dat is. Van mij mag het hoor. Dan doe ik een wegwerp aan van jou. Tenminste, als mama het goed vindt, ze kickt nogal op milieubewust bezig zijn.”
“Vraag het vanavond maar,” zeg ik, “dan kunnen jullie switchen. En dan weet Ferrie hoe het is om een plastic broekje aan te hebben.”
Dat lijkt ons goed geregeld, en we staan op.
We hebben geen zin om door de regen naar de doucheruimte te gaan, dus we spoelen ons een voor een af in het kleine hokje hier.

Tijdens het ontbijt bespreken we wat we vandaag gaan doen. Vanwege de regen lijkt het voor de hand liggen dat we in elk geval een deel van de dag overdekt houden. We kunnen nu vanmorgen naar Maastricht, om de mergelgrotten te bezoeken en het fort St Pieter. Dan zijn we zo’n tweeënhalf uur onder de pannen. Onder de grond eigenlijk. Als we dat in de ochtend doen zien we vanmiddag wel weer verder, dan is het waarschijnlijk weer droog.
Dat vinden we allemaal goed klinken, dus zo doen we het.
Voor we vertrekken vraagt mama me of ik een luier aan wil. Voor het geval dàt natuurlijk, niet dat ze verwacht dat ik in mijn broek zal plassen.
Een gewetensvraag, ga ik het volhouden om op tijd naar de wc te gaan of heb ik te laat in de gaten dat ik aandrang heb? Ik vertrouw mezelf wel, denk ik, dus ik kan wel zonder luier. Dan loop ik ook geen risico dat iemand ziet dat ik als grote jongen nog een luier nodig heb. “Mama, ik kan zonder, ik weet het zeker. Het is toch niet ver rijden, dan val ik niet in de auto in slaap, en in Maastricht ga ik gewoon op tijd naar de wc.”
Timmie hoeft natuurlijk ook geen bescherming overdag, Ferrie doet zijn pull-up aan, zoals altijd. Het maakt hem ook niet uit als iemand vermoedt dat hij dat nodig heeft.

Het is allemaal heel indrukwekkend, wat we te zien krijgen. We beginnen in het fort, daar zijn we wel een uur, en gaan vervolgens de grot in. Het is een gigantisch stelsel van gangen en zalen met tekeningen op de muren, er is veel meer te zien dan we verwacht hadden. We mogen de gids niet uit het oog verliezen, anders kunnen we verdwalen. Dat wil niemand, dan ben je verloren, maakt de gids ons duidelijk.
Na verloop van tijd krijg ik toch het idee dat ik moet plassen. Tussen het bezoek aan het fort en deze rondleiding was er geen tijd om een wc op te zoeken, om eerlijk te zijn heb ik daar ook geen moment aan gedacht. Maar in de grot is geen toilet, tenminste niet tijdens de rondleiding. Dus kijk ik of er ergens een hoek of een nis is waar ik stiekem een plas kan doen, maar er zijn telkens mensen van onze groep die me kunnen zien. En ik durf niet om ergens achter te blijven om dan een plas te doen natuurlijk, dan ben ik de groep kwijt. Ik zeg tegen mijn vriendjes dat ik moet plassen, maar zij weten ook geen oplossing. Dus ik probeer zoveel mogelijk in beweging te blijven, en als we stil staan knijp ik gewoon mijn plasser dicht.
Dat lukt een tijdje, tot ik het echt moeilijk krijg. Oeps, daar gaat een straaltje. Ik knijp meteen wat harder, om te voorkomen dat er nog meer uitstroomt.
Ferrie ziet dat ik het echt moeilijk heb, en hij ziet ook dat zich op mijn korte broekje al een natte vlek gevormd heeft.
“Waarom trek je niet gewoon je piemel onder het pijpje uit, dan kun je gewoon je plas laten lopen zonder dat je broekje nat wordt. En dan hoef je niet je broek te laten zakken ook, dus dat valt nauwelijks op.”
Dat is een slim idee, ik blijf iets afzijdig van de groep, zonder ze uit het oog te verliezen, en probeer mijn plasser te voorschijn te halen. Op zich niet moeilijk, normaal gesproken, maar ik moet mijn plassertje dicht knijpen omdat er anders al plas uitstroomt. Met een hoop gefriemel lukt het uiteindelijk wel. Ferrie staat bij me in de buurt en kijkt wat ik allemaal doe. Hij staat een beetje te lachen omdat het zo onhandig gaat.
“Als je een tuinslang had was het makkelijker,“ zegt hij.
Zeker, maar zo lang is de mijne niet, jammer genoeg. Maar het lukt me met wat gedoe wel, en dan klettert de plas op de grond. Ik schrik van het geluid en spied of er mensen kijken, maar het is alleen Ferrie die volgt wat ik uitspook. Er loopt ook wat langs mijn been, dat maakt minder herrie. En dat droogt toch weer op voordat we weer buiten zijn, verwacht ik. De groep loopt weer verder voordat ik klaar ben, Timmie roept al waar we blijven. Dan ontdek ik dat ik ook lopend kan plassen, dat wist ik niet. Het gaat wel lastig, het meeste drupt langs mijn been. Gelukkig ben ik even later klaar en kan ik mijn plasser weer terug stoppen. Timmie heeft nu ook gekeken wat ik aan het doen was, ook hij moet lachen.
“Moest je een plas doen, jòh? Het viel bijna niet op hoor, alleen toen ik keek zag ik het.”
“Ik hoop maar dat niemand anders aan het kijken was dan,” zeg ik. “Als we weer buiten komen, kunnen jullie dan een beetje voor me lopen, want mijn broek is nat en ik wil niet dat mama of tante Karlijn het ziet.”
Dat beloven de jongens, en nu mijn blaas weer leeg is, voel ik me eigenlijk wel op mijn gemak.

Eenmaal buiten lopen mijn vriendjes opzichtig vlak voor me. Het is inmiddels gestopt met regenen.
“Jongens, loop niet zo te klieren,” zegt tante Karlijn. “Hebben jullie zin in een patatje?”
Kijk, natuurlijk hebben we daar zin in. We hebben al veel gelopen sinds het ontbijt, onze energievoorraad mag wel weer aangevuld worden. Al wandelend door straatjes en over pleintjes kijken we of er een snackbar te vinden is.
Het duurt niet lang of we hebben er een gevonden waar we ook kunnen zitten. Iedereen kiest een stoel en als ik ga zitten vraagt mama of ik in mijn broek heb geplast. Ze ziet toch de natte plek blijkbaar. Ik kijk bedrukt en bedenk wat ik kan zeggen, maar voordat ik de kans krijg zegt Ferrie al, dat hij op een plein bij een fonteintje water over me heen gegooid heeft.
“Precies op zijn broekje, hihi,” voegt Timmie daar aan toe. “Nu lijkt het net of David in zijn broek geplast heeft.”
Ik knik maar een beetje, hopend dat mama dit leugentje pikt. Ze vraagt niet verder, dus dat zit wel goed.
“Zeg even wat je kiest, dan kun je eerst naar de wc terwijl wij de bestelling doen,” zegt ze.
We maken een keuze en gaan naar het toilet. Timmie en ik gebruiken de urinoir. Hij doet een grote plas, ik ben zó klaar. Ik hoor dat Ferrie zijn Drynite openscheurt, dan klinkt er wat gerommel. Hij trekt zijn korte broekje uit, weet ik, en doet een schone Drynite aan. Blijkbaar net als ik in de grot een plas gedaan, maar dan in zijn speciale onderbroekje. Dat is toch wel erg handig, bedenk ik me. Ik had natuurlijk een luier aan kunnen doen, net zo handig, maar ja. Misschien volgende keer toch maar dáárvoor kiezen.
Ferrie komt de wc uit met een opgepropte Drynite in zijn hand, en gooit het in de prullenmand naast de wastafel. Klinkt zwaar, schiet er door me heen. Hij kijkt triomfantelijk, en zegt dat hij er twee keer in geplast heeft. Meteen in de auto al en tegelijk met mij in de grot. Ik had niks in de gaten, was te druk met mezelf natuurlijk.
“Had je een schone bij je?” vraagt Timmie.
Ferrie trekt zijn broekje een stukje omlaag, zodat je zijn speciale onderbroekje kunt zien. “In mijn rugzak,” zegt hij, “ik heb bijna altijd een reserve bij me.”

’s Middags gaan we na een wandelingetje door de stad weer terug naar de camping. Het is nu warm en droog, we willen weer zwemmen.
Zodra de auto geparkeerd staat lopen we een rondje over de camping, om te zien of we ons vriendje van gisteren zien. Dan kunnen we met ons vieren gaan spelen, want dat was nog leuker dan met ons drieën.
Dat blijkt niet moeilijk te zijn, we zien hem van een afstandje al voor een tent zitten. “Dat is pas echt kamperen,” zegt Ferrie, “in een tent. Dat doen wij ook vaak, deze zomer gaan we naar de Ardennen, ook in België. Tenzij het slecht weer is, dan gaan we meer naar het zuiden.”
Het nieuwe vriendje ziet ons aankomen en kijkt verheugd op, “Hé, zijn jullie er weer?”
Z’n moeder komt op onze stemmen af om kennis te maken. Ons vriendje blijkt Fred te heten. Hij is bijna even oud als wij, twaalf jaar, maar wel de langste van ons vieren.
“Willen jullie wat drinken, jongens?” vraagt zijn moeder. “Ik heb cola en chocomel.”
Dat willen we, onder het opdrinken praten we over de grotten, waar hij gisteren al naar toe was.
Dan duikt hij hun tent in om zijn zwembroek aan te trekken, en loopt met ons mee naar ons vakantiehuisje. We laten hem onze slaapkamer zien terwijl we ons omkleden. Fred is jaloers dat wij met ons drieën lol kunnen maken als we gaan slapen, hij is alleen. Nou ja, met z’n ouders, maar dat is toch wat anders. We spreken af om deze week zoveel mogelijk samen dingen te doen, als het kan zonder ouders!
Dan ziet hij de plastic broekjes liggen en de luiers, en vraagt verbaasd van wie die zijn. We leggen uit dat we alledrie bedplassers zijn, en daarom een luier aantrekken als we gaan slapen.
“Weten jullie ouders dan, dat jullie in bed plassen?” vraagt hij ongelovig.
“Ja, natuurlijk! Mama koopt mijn luiers, en hun mama’s ook. En ze helpen om ze aan te trekken, want dan zitten ze veel beter,” vertelt Ferrie. “Dus ze weten heel goed dat we ’s nachts een luier aan hebben.”
“Maar jullie drie zijn nog ouder dan ik, plassen jullie dan nog gewoon in bed?”
We leggen uit dat sommige jongens er nu eenmaal langer over doen om zindelijk te worden. En dat wij elkaar eigenlijk om deze reden hebben leren kennen.
Hij kan het nauwelijks geloven, maar raakt gaandeweg wel overtuigd dat het allemaal heel gewoon is voor ons.
Dan is hij even stil, en vraagt dan of we gezien hebben dat er een slaapzak over de waslijn hing bij zijn tent. Die is van hem, hij had afgelopen nacht ook in bed geplast. “Maar dat doe ik nooit hoor, alleen vannacht.”
“Als je moet, moet je,” zegt Ferrie cryptisch. “Geeft toch niks? Straks is je slaapzak wel weer droog. Het zal wel door de regen gekomen zijn, als je dat op je tentdak hoort plas je automatisch terwijl je slaapt.”
Fred denkt even na, en komt tot de conclusie dat dat inderdaad wel de oorzaak van zijn ongelukje geweest kan zijn. Hij hoopt dat het niet meer regent deze week.
“Blijven jullie luieren of gaan jullie nog zwemmen?” vraagt tante Karlijn terwijl ze haar hoofd om de deur steekt en ons op bed ziet hangen. Ze moet lachen, ik bedenk me dat die moeders natuurlijk alles gehoord moeten hebben.
“We gaan zwemmen!” roepen we in koor.

We treffen het erg met het weer, nu we buiten zijn is het gewoon weer droog en warm.
Heerlijk de rest van de middag in en rond het zwembad spelen, we krijgen er geen genoeg van. Uiteindelijk wordt Fred door zijn vader opgehaald, want zij gaan uit eten. Morgen gaan we weer samen wat doen, spreken we af.
Wij gaan ook richting onze vakantiewoning, we voelen aan onze buik dat het tijd wordt voor het avondeten.
Van de twee moeders moeten we wel eerst even iets aantrekken. Timmie en ik doen een slipje aan, Ferrie zijn gebruikelijke ondergoed. Dat vindt Timmies mama niet genoeg, “ook een T-shirt aantrekken mannetjes, geen blote basten aan tafel.”
Na het eten gaan we badminton spelen, op het veldje waar de camping een net heeft opgehangen. Voor Timmie en mij is het de eerste keer dat we deze sport doen, maar Ferrie heeft het al vaak gedaan, hij is veel beter. Op een gegeven moment komt Fred aangewandeld, met z’n ouders.
“Hé jongens, ik wil ook meedoen! Ik haal mijn eigen rackets wel even op, dan kunnen we twee tegen twee spelen.” En tegen zijn ouders zegt hij: “Kijk, Ferrie heeft niet alleen ’s nachts een luier aan, hij heeft nu ook zoiets aan.”
Ferrie doet er niet moeilijk over en tilt zijn shirt iets omhoog, zodat Freds ouders het goed kunnen zien. “Voor als ik plas,” zegt hij. “bescherming.”
Ik sta er nog steeds van te kijken dat hij er zo open over is.
“Gelukkig heb jij dat niet nodig Fred, tenminste niet overdag,” merkt zijn vader op.
“’s Nachts ook niet hoor, ik heb in mijn slaapzak geplast omdat het regende, niet omdat ik een bedplasser ben!” zegt Fred verontwaardigd.
“Nou maar hopen dat het nooit meer regent dan,” gaat zijn moeder verder. “Die slaapzak van jou wil ik niet iedere dag wassen, denk erom!”
Fred komt terug met de extra rackets, zodat we twee tegen twee kunnen spelen. Hij is ook best goed, dus ik speel met hem en Tim met Ferrie. Het is een spannende strijd, maar we doen het niet echt om te winnen, het is gewoon leuk om samen te sporten.
Mama en tante Karlijn komen kijken hoe we bezig zijn, ze moedigen ons ook aan. Met publiek erbij is het nóg leuker. Totdat het tijd is om te stoppen natuurlijk, we moeten gaan douchen om het zweet af te spoelen.
“Kom mee,” zegt Ferrie tegen Fred, “dan douchen we met z’n allen.”
Onze mama’s heen drie handdoeken meegenomen, maar dat is geen probleem. “Wij doen wel samen met één handdoek,” zeg ik tegen hem.
In de doucheruimte kleden we ons uit, wat snel gaat met alleen een shirt en een slipje aan. Fred heeft nog wel een sportboekje aan over zijn onderbroekje, maar dat is net zo snel uitgetrokken.

Onder de douche hebben we de grootste lol. We beginnen serieus, wassen elkaars haren en rug, maar daarna is het vooral plezier en uitdagen. Als we stemmen horen doen we weer rustig, we willen geen problemen krijgen op de camping. Ferrie schuift de douchekop iets omhoog, hij is langer dan wij zijn. We vergelijken onze lengte en constateren dat het niet altijd de oudste is die het langst is. Fred is nog groter dan ik. In de puberteit kan alles weer veranderen, maar volgens ons is geen van vieren al zover.
“Nou, misschien ben ik er al mee begonnen,” beweert Fred, “tenminste, dat zegt mama.”
Hij is wel lang, natuurlijk. Dus wie weet, puberteit kàn wel als je twaalf bent.
Wonderbaarlijk, iedereen groeit verschillend, maar toch lijken we op elkaar, daar zijn we het over eens. Als we douchen doet Ferrie een plas, en wij volgen alledrie. Scheelt weer een wc bezoek.
Eenmaal afgedroogd zien we Fred een beetje klooien om zich aan te kleden. Hij probeert zijn onderbroekje aan te trekken met zijn handdoek om zijn middel. Dat valt niet mee, maar uiteindelijk kan hij zijn sportbroekje eroverheen aandoen. “Volgende keer maar in je blootje naar de tent lopen, veel handiger,” gniffelt Ferrie. We moeten er allemaal om lachen.

In ons huisje gaat tante Karlijn eerst Timmie zijn luier aantrekken. Ferrie krijgt als tweede zijn luier aan, en mama pakt mijn luierbroekje als ze me ingesmeerd heeft en trekt het plastic broekje eroverheen. We mogen nog even blijven praten, als we maar rustig doen.
Als de deur dicht is, vraag ik aan Timmie of hij niet tegen zijn mama heeft gezegd dat hij wel eens een wegwerpluier aan wil, en dat dat mag van Ferrie. Hij antwoordt dat hij dat niet durfde, hij is bang dat zijn mama dan boos op hem wordt, omdat die luiers niet ecologisch zijn.
“Weet je wat? Ik ga het wel vragen,” zeg ik, en ik sta op.
De moeders zijn verbaasd om me te zien verschijnen in de huiskamer.
“Wat is er schat? Lukt het niet om te slapen?”
Ik leg uit wat ik kom doen, en als ik uitgepraat ben overleggen de moeders even.
“Als die jongens dat graag willen uitproberen, laat ze dan maar,” zegt mama, “ik denk niet dat Yvonne dat een probleem vindt. Wat vind jij, Karlijn?”
“Je weet dat ik het milieu hoog in het vaandel heb staan. Dus tja, ik ben er niet vóór. Aan de andere kant, als Ferrie katoen draagt dan compenseert dat weer. Maar hij heeft toch geen katoenen luierbroekje met plastic broek?”
Daar heb ik wel een oplossing voor, zeg ik vlug. “Ze willen gewoon ruilen, dan draagt Ferrie gewoon Timmies spullen en hij een luier van Ferrie.”
Het was handiger geweest als we dit eerder geopperd hadden, vindt mama, maar goed, ze gaan aan de slag. De moeders lopen achter me aan naar de slaapkamer. Timmie wordt door z’n moeder geholpen, mama gaat bezig met Ferrie.
“Wacht even jongens,” zegt mama, “jullie hebben toch nog niet in je luier geplast, hè? Dan gaat het feest niet door natuurlijk.”
Ze ontkennen allebei, maar mama bekijkt Ferries luier voor de zekerheid toch nog goed. Dan gaat mama hem eerst insmeren met zalf, want ze wil niet dat hij straks met uitslag wakker wordt.
“Hé kereltje, krijg je al wat haren bij je plasser? Heeft je mama dat al gezien? Luierdragers kunnen beter kaal zijn, dat is veel frisser. Ik zal het wel aan Yvonne melden, dan moet zij maar beslissen hoe ze het aan gaat pakken.”
Het was Ferrie nog niet eens opgevallen, en wij hebben het onder de douche ook niet gezien.
“Het is nog niet veel hoor, maak je nou maar niet druk,” zegt mama.
Timmie is al klaar, hij heeft voor het eerst in zijn leven een wegwerpluier aan. Hij voelt er eens goed aan. Bij Ferrie gaat het niet zo vlot, het katoenen broekje gaat nog net, maar de plastic bescherming is te krap. Hij is natuurlijk ook iets groter dan Timmie.
“Wat nu? Als het niet past moet je toch je eigen luier aan, sorry lieverd,” verontschuldigt mama zich.
“De mijne is een maatje groter toch?” opper ik. “Dan kan hij mijn luier wel aan met het plastic broekje, ik pas nog wel in die van Timmie.” Dat valt in goede aarde bij de anderen. Dus hup, mama trekt mijn plastic broekje uit en opent mijn katoenen luierbroekje.
“Wat is dit nu? Heb je er al in geplast?” merkt mama verbaasd op. Ze voelt dat hij wat nat is, ik had al ietsje plas voelen lopen.
Ik kijk wat ongemakkelijk en zeg dat het toch maar een heel klein beetje is.
“Maakt niet uit!” roept Ferrie vlug. Hij wil beslist een katoenen luier proberen. “Doe maar gewoon bij mij aan, tante Bernice.”
Mama twijfelt even maar haalt dan haar schouders op, en als Ferrie zijn kont optilt schuift ze de luier eronder en sluit hem vervolgens met het klittenband. Dan volgt de plastic broek, die is inderdaad iets groter en past hem precies. Hij kijkt tevreden, en voelt over het plastic. “Zit goed,” concludeert hij.
Ik krijg Timmies combinatie aan, zit iets strakker dan mijn eigen wasbare setje, maar niet vervelend.
We gaan alledrie in de spiegel kijken hoe het ons staat, en draaien een paar rondjes voor de ogen van de moeders. Die staan ons glimlachend te bekijken.
“En nu slapen!” zeggen ze.
We springen terug in bed, bespreken nog even wat we er van vinden, maar vallen heel vlot met een brede glimlach in slaap.

Wat een mooi vervolg weer ga zo door en vraag me echt af wat ze er van vinden.

 

[Snakebite]

@geo - zoals beloofd, inclusief inhoudsopgave!

 

[Bedplasser91]

Mooi dat het verhaal weer terug is!
Er zit voor mij best wel veel herkenbaars in, want ik plaste zelf tot m'n 16e in bed.

 

[geo]

Mijn verhaal houdt hier op. Het is veel langer geworden dan ik gedacht had, maar dit is het moment om te stoppen.
Ik heb het na een aantal waarschuwingen herschreven, zonder de essentie aan te tasten. Een aantal overbodige details zijn er uitgehaald.
Mogelijk komt er over een tijd nog een vervolg, want ik heb ook nog wel herinneringen aan een zomervakantie.