Karin_1982
Beginneling
De club van vijf
Een aantal van jullie – in ieder geval diegene die wel eens met mij hebben gechat – heb ik ooit eens verteld over mijn jeugd. Althans over de tijd dat ik tussen de 10 en 12 jaar oud was, voor het gemak de groepen 6 tot en met 8 van de basisschool. Ik woonde toen in een dorp en wel in een nieuwbouwwijk aan de rand ervan. Als ik nu nog wel eens daar kom, verbaas ik me erover dat die wijk in mijn herinnering heel groot was, maar in werkelijkheid heel klein blijkt te zijn. Wel opvallend dat de wijk als zodanig nog steeds aan de rand van het dorp ligt. Dus geen uitbreidingen of wat dan ook. De weilanden naast de wijk en het bos erachter uit mijn jeugdherinneringen bestaan nog steeds. En als je goed kijkt en op de juiste plekken komt, dan zie je zelfs nog overblijfselen van de avonturen van mij en mijn vriendjes en vriendinnetjes van toen, die overigens nog steeds deel uitmaken van mijn vrienden- en kennissenkring. Maar genoeg gemijmer. Terug naar toen. Het verhaal begint aan het einde van de zomervakantie. Ik zou na de vakantie naar groep 6 gaan.
“Karin kijk!” Mijn broertje stond voor het raam. Hij wees naar buiten. Ik keek op en zag een grote vrachtauto de straat binnen komen rijden. Het bleek een verhuiswagen te zijn. Nieuwsgierig als we waren, liepen we naar buiten. De wagen hield stil, toen de chauffeur mij zag. Even leek hij te aarzelen, maar besloot toen dat ik oud genoeg moest zijn om zijn vraag te beantwoorden. “He meissie, is dit de Seinelaan?” Ik knikte. “Ja meneer.” Ik was keurig opgevoed en de chauffeur leek te moeten lachen om mijn beleefde antwoord. “Mooi zo, bedankt.” Als beloning claxonneerde hij, wat mijn broertje deed stralen. Van een afstandje sloegen we het schouwspel gade. De chauffeur manoeuvreerde zijn auto behendig door de smalle straat en stopte schuin tegenover ons huis. “Nieuwe mensen” zei mijn broertje. Ik knikte. Even later kwam een auto de straat inrijden. De man achter het stuur parkeerde zijn auto voor de verhuiswagen en begon een praatje met de chauffeur. Die wees nog even op mij, alsof hij zeggen wilde: zonder dat grietje had ik het niet gevonden. Toen ik de man in mijn richting zag kijken, glimlachte ik verlegen. “Hallo” riep hij. Ik zwaaide beleefd. Even later stapte een vrouw uit de auto, die een baby uit het kinderzitje van de achterbank tilde. Aan de andere kant stapte een blond jongetje uit. Die was zo te zien ongeveer even oud als ik. Hij was erg verlegen of te eigengereid om ons op te merken en schoot achter zijn moeder aan naar binnen.
De volgende dag zaten mijn broertje, Mark, Tim, Lian en ik op het speelpleintje achter ons huis. Mark en Tim zaten bij mij in de klas. Ik kende hen al sinds de kleuterschool. Mijn ouders waren net als de ouders van Mark en Tim de eerste bewoners van de wijk. Tim was mijn buurjongen en Mark woonde schuin tegenover ons. Hij bleek naast de nieuwe mensen te wonen. Lian was het jongere zusje van Tim. Zij was een jaar ouder dan mijn broertje en moest het aankomende schooljaar naar groep 5 gaan. Op de een of andere manier waren wij als kinderen nooit zo met leeftijden bezig. Maar als ik eraan terugdenk, dan wisten we van elkaar precies in welke groep we zaten. En noem het maar een soort natuurlijk hiërarchie, de oudere kinderen namen het voortouw en van de oudere kinderen, dan natuurlijk de jongens. Tim had graag het hoogste woord en de wildste ideeën. Ik was de enige die hem soms wat kon temperen. En hij leek naar zijn buurmeisje te luisteren. Mark bleek te weten, dat de nieuwe jongen Stefan heette. In de baby hadden we natuurlijk geen interesse, daar konden we niks mee beginnen. Wat ik al vermoedde bleek te kloppen, want Mark had van zijn moeder gehoord dat Stefan het aankomende schooljaar in onze klas zou komen. “Maar eens kijken of hij lid kan worden” zei Tim die al liggend op zijn buik op de picknicktafel bezig was het droge zand nat te maken door een paar klodders spuug te laten vallen.
Lid worden, dat moet ik uitleggen. Tim, Mark, Lian, mijn broertje en ik waren samen de club van 5. Oh ja, voor ik het vergeet, mijn broertje heet Tom, om het gemakkelijk te maken. De club van 5. Zo had de vader van Mark ons eens genoemd, omdat we altijd met elkaar optrokken. Onze ouders, die elkaar allemaal goed kenden, vonden het fantastisch. Dat kinderen van verschillende leeftijden zo leuk met elkaar konden opschieten! En dat was ook zo. Want we hadden eigenlijk nooit ruzie. En als we al ruzie maakten, dan werd die altijd snel bijgelegd. Als er al eens ooit ruzie was, dan ging die vaak tussen broer en zus. En onze ouders waren zo aan elkaar gewend en respecteerden elkaar zo, dat het ook nog eens zo was, dat als we eens ondeugend waren of juist steun nodig hadden, het over en weer werd geaccepteerd dat er kordaat werd ingegrepen. Zo had Mark eens een flink standje gekregen van mijn vader toen hij steentjes in de wieldoppen van geparkeerde auto’s had gestopt en Lian een mep had verkocht toen zij hem er mee wilde laten stoppen. Toen hij bij zijn eigen papa verhaal ging halen, leverde hem dat nog een extra reprimande op, en een flinke draai om de oren. Want ook dat moet ik misschien vertellen: al onze ouders waren nog best van de oude stempel. Als je echt ondeugend was en iets uitgevreten had, kon het zijn dat je thuis werd getrakteerd op een portie billenkoek of een draai om de oren. Daar werd niet over gezeurd. En ach, zo stout waren we nu ook weer niet, hoewel dat misschien niet helemaal klopt, maar daar komen jullie nog wel achter.
De club van 5. Zoals een echte club betaamde, kenden we een soort bestuur. Het zal jullie niet verbazen, dat Tim de leider was. Ik was zijn rechterhand en samen namen we heuse besluiten. En we hadden ook ons eigen clubhuis, in het bos. Een fantastisch bouwwerk, dat onze vaders ooit nog eens met ons hadden gebouwd. Op een meter of twee boven de grond, was een waar gebouwtje in elkaar geknutseld. Met een planken vloer en zelfs aan een zijde een raam met echt glas. Het dak bestond uit houten planken met daarop (dat weet ik nu) bitumen daksingels: bijna waterdicht. Via een paar houten blokjes op de stam van de boom kon je naar boven klauteren. Via een luik in de vloer kon je boven komen. En dat luik konden we afsluiten met een heus hangslot. Zowel Tim als ik hadden daar de sleutel van. Binnen hadden we een oude boekenkist staan met daarin verkleedkleren en allerhande rommel: van oud speelgoed, tot boekjes en van touw tot keukenpapier. Regelmatig vulde we de voorraden aan. Zo hadden we er zomers een koelbox staan. Naar gelang het humeur van onze moeders, was die gevuld met frisdrank, snoep, koek en broodjes. We konden ons soms hele dagen vermaken en kwamen dan ’s avonds moe maar voldaan thuis. Een keer hebben we er zelfs mogen slapen, maar dat was geen aanrader. Mijn broertje en Lian waren eigenlijk nog te klein en wilden al direct toen het donker werd naar huis. Toen zijn wij ook maar gegaan. Maar al met al een prima plek voor een onbezorgde jeugd!
We hadden in het bos dus eigenlijk alles wat we nodig hadden om ons een hele dag te vermaken. Op één ding na en dat was een toilet. Lian en ik pendelden de eerste tijd nog regelmatig op en neer om thuis te plassen, maar op een gegeven moment vonden we dat lastig worden. We misten dan te veel speelplezier of hadden geen zin om weer helemaal terug te lopen. Kijk, voor de jongens was het natuurlijk gemakkelijk, dat hoef ik niet uit te leggen. En dus durfden we het op een gegeven moment aan, om gewoon tussen de bosjes te gaan.
Het moet een paar dagen na de komst van Stefan zijn geweest, dat we op een mooie zomerdag weer bijeen waren in de hut. Mark was net teruggekomen van vakantie en was blij zich weer bij ons aan te kunnen sluiten. Hij bleek op vakantie wat last gehad te hebben van zijn maag en had daar een poedertje voor gekregen dat hij ’s ochtends met wat water in moest nemen. Zijn moeder had hem gewaarschuwd dat hij misschien wat vaker naar de wc zou moeten, maar dat weerhield hem er niet van om met ons mee te gaan naar het bos. En toen we verstoppertje aan het spelen waren, gebeurde het volgende. Ik was hem en had Tim, Lian en mijn broertje al gevonden. Alleen Mark leek spoorloos te zijn. Hij had zich heel goed verstopt of was ertussenuit gepiept. Toen ik geen zin meer had om nog verder te zoeken, riepen we dat hij uit moest komen. Maar dat leverde geen resultaat op. Mark leek verdwenen te zijn. Het was mijn broertje die de ontdekking deed. Hij had een gil geslaakt en was verschrikt vanachter een bosje tevoorschijn gekomen. “Moet je komen kijken!” zei hij met zowel verbazing als afgrijzen in zijn stem. Tim liet zich dat geen tweede maal vertellen en was komen kijken. Hij had hard gelachen. Toen ook Lian en ik polshoogte kwamen nemen, moesten we allemaal lachen. Wat we vonden? Een jongensonderbroekje met daarin een stevige drol! Van wie zou die nu zijn?
Na het middageten liepen we gezamenlijk terug naar de hut. We hadden Mark thuis opgehaald. Hij wilde niet zeggen, waarom hij opeens weg was gegaan en schikte zich in zijn lot. Want op zonder iets te zeggen weggaan hadden we straf gesteld. En dat was eigenlijk ingegeven door onze ouders. Want ze vonden het wel prettig dat we gezamenlijk in het bos vertoefden en ons er steeds van vergewisten of we er nog allemaal waren. Precies, samen uit, samen thuis. Wij hielden onze mond, maar aan de geheimzinnige grijns op Tim’s gezicht leidde ik af, dat hij nog wat voor Mark in petto had.
Toen we weer in de hut waren, nam Tim het woord. Hij vond het altijd bijzonder om als leider te spreken en hij kondigde aan dat de club zich moest buigen over de wegloopkwestie van Mark. Waarschijnlijk had Tim iets te veel naar een of andere Amerikaanse rechtbankserie p[ tv gekeken, want hij vroeg of Mark schuld bekende voor het feit dat hij zonder iets te zeggen was weggegaan. Mark speelde het spelletje mee en hij bekende schuld. Hij maande Tim om snel te zijn, want hij vond het maar onzin. Maar toen speelde Tim zijn troef uit. “En, leden, er is nog een vergrijp waar Mark van wordt beschuldigd.” Tim had gevoel voor spanning en liet een stilte vallen. Mark leek al nattigheid te voelen (figuurlijk) maar hij hield zich stoer en lachte.”De club zal zich naar het krokus delicti begeven” zei Tim plechtig. Ik grinnikte om Tim’s verspreking. “Locus delicti meneer de leider” zei ik spottend. Tim reageerde kribbig, maar herpakte zich. Hij wilde zich niet uit het veld laten slaan, nu hij op het punt stond Mark een lesje te leren. En zo leidde Tim ons naar het bosje, waar we die ochtend de ontdekking hadden gedaan. Mark had al genoeg geweten, toen ze die kant opliepen. Hij had geklaagd, maar niemand had hem gesteund. “En wat is dit, meneer de poepfabriek” zei Tim lachend. Hij prikte met een stok in de onderbroek. Mark was wit weggetrokken en had wat gestameld. We moesten er allemaal hartelijk om lachen. En ik nam het voor Mark op, dat het kon gebeuren. Lian fluisterde Tim iets in het oor en die leek het idee van zijn zus goed te vinden. Tim nam mij apart en vertelde mij zijn idee, althans dat van Lian. “Lian wil morgen een luierbroekje meenemen van Ralf (het jongere broertje van Tim en Lian). Die moet Mark morgen voor straf dragen vanwege zijn poepbroek.” Ik vond het wel een leuke straf en stemde in. En zo sprak Tim de straf uit. Mark baalde natuurlijk enorm, maar hij hield zich groot. Hij wist dat als hij zou weigeren, hij uit de club gezet kon worden. “Als jullie maar stil houden” zei Mark verschrikt. “Als iemand dit op school hoort.” Tim stak zijn hand in de lucht en zei ernstig. “Alles wat er in de club van 5 gebeurd, blijft onder ons. Op verraad staat de allerhoogste straf.” En zo was Mark gerustgesteld. “Aanvaard je je straf” vervolgde Tim plechtig. “Ja leider” antwoordde Mark, die al weer helemaal was opgefleurd en zijn straf maar voor lief nam. Hij had nog uit willen leggen, waarom hij het niet meer op had kunnen houden, maar Tim zei dat niemand dat wat aanging. Mark was tevreden.
De volgende dag waren we al vroeg in de hut. Tim en Lian hadden Tom en mij thuis opgehaald. Gniffelend had Tim ons de luier laten zien, die ze hadden gepikt van de stapel die voor Ralf was bedoeld. Die had ’s nachts nog een luier nodig. Eenmaal in de hut aangekomen, had Mark het hoogste woord. Ik moest glimlachen om zijn houding, want hij leek duidelijk bezig om zich eruit te redden, maar daar trapte Tim niet in. Het in de lucht steken van de luier was voldoende om Mark tot zwijgen te manen. Mark lachte nerveus. “Is die van jou?” probeerde hij Tim te plagen, maar die trapte daar niet in. Tim wees in de richting van de hoek van de hut. Daar stelde hij Lian en Tom op om een kleed in de lucht te houden. Het was de bedoeling, dat Mark zich daarachter verkleedde. Mopperend onderging hij zijn lot. Ik had de eer om te controleren of alles goed zat. Ik keek achter het gordijn. Mark was er in geslaagde de luier goed aan te doen. Ik vond het wel een schattig gezicht en ook Mark speelde mee, door een paar keer met zijn billen te bewegen. Toen trok hij zijn trainingsbroek erover aan. Eigenlijk viel het niet echt op dat Mark een luier droeg. Alleen als hij rende of ging zitten, hoorden we het materiaal kraken. Tim legde nog maar eens uit, dat Mark de luier om moest houden, totdat we naar huis gingen. Mark knikte. Kennelijk had hij er nog niet over nagedacht, dat hij wel eens zou moeten plassen of poepen. Want toen we na een uurtje of twee spelen een paar glaasjes fris op hadden, liet Mark merken dat hij moest plassen. “Waar denk je dat ze luiers voor hebben uitgevonden?” vroeg Tim droog. Mark slikte. Hij had al wel vermoed, dat hij het ook echt in zijn luier moest doen, maar nu hij er daadwerkelijk mee werd geconfronteerd, bleek hij het toch vervelend te vinden.
Toen we na de lunch, die we vanwege de straf van Mark in de hut verorberden om Mark niet de gelegenheid te geven naar huis te gaan, een beetje in de hut zaten te praten, hoorden we beneden iemand aan komen fietsen. Tim keek uit het raam. “Het is die nieuwe” zei hij zacht. Mark keek mee en beaamde dat. “Wat doen we?” Tim haalde zijn schouder op. “Laten we maar even kennis maken.” Tim opende het luik en stak zijn hoofd erdoor. “Hallo!” zei hij triomfantelijk. De jongen keek Tim aan. “Hoi, ik ben Stefan jullie nieuwe straatgenoot. Mag ik boven komen?” Stefan had niet op antwoord gewacht en was omhoog geklommen. Tim had ruimte gemaakt en zo klom Stefan behendig naar boven. “Hoi” zei hij. Hij leek in ieder geval niet verlegen te zijn. “Vette hut hoor” zei hij prijzend. Zonder op een reactie te wachten, inspecteerde hij de hut en ging toen op de grond zitten. Afwachtend keek hij ons een voor een aan. Tim vertelde wat over de club en nodigde Stefan uit iets over zichzelf te vertellen. Hij vertelde dat hij uit de stad kwam en samen met zijn ouders en babyzusje Fieke hier was komen wonen. Hij zou het volgende schooljaar op de Klim-op beginnen, bij meneer Jaap. Dat was ook de nieuwe klas van Tim, Mark en mij. Dat vertelde Tim hem, maar Stefan bleek dat al te weten. “En denken jullie, dat ik lid kan worden van jullie club?” Tim keek mij aan. “Daar kunnen we nog niets van zeggen, maar je kunt je natuurlijk kandidaat stellen. Dan zullen wij besluiten of je lid kunt worden.” Stefan liet er geen gras over groeien. “Dan stel ik me nu kandidaat” zei hij en hij stak zijn hand uit om Tim de hand te schudden. Maar die liet zich als leider gelden, en weigerde de hand aan te nemen. “Nee, we kunnen pas handen schudden, als je lid bent.” “Ook goed” zei Stefan en hij trok zijn hand weer terug. Mark had ondertussen een krukje gepakt, omdat hij vond dat Stefan niet op de grond hoefde te zitten. “Draag jij nog een luier?” zei Stefan, en hij zei het niet eens op een vragende manier. Mark schrok. Snel deed hij zijn trainingsbroek omhoog en stamelde wat. Maar Stefan leek er geen acht op te slaan. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Tim besloot die opmerking aan te grijpen om Stefan een opdracht mee te geven om lid te kunnen worden. “Als je lid wilt worden, zul je twee opdrachten moeten vervullen.” “En die zijn?” vroeg Stefan, die zich al prima op zijn gemakt leek te voelen. Tim aarzelde. Hij had helemaal geen opdracht paraat. Niemand van ons had een opdracht hoeven te vervullen bij ons lidmaatschap. Ik besloot Tim te helpen. “De eerste opdracht is om een dag een luier aan te trekken.” Tim keek even verwonderd, maar besloot mijn idee te omarmen. “Precies.” Stefan leek niet onder de indruk. “Net als hij?” vroeg Stefan en wees op Mark. “Ja, en ieder jaar herhalen we dat als een soort broedereed.” “De leden in ieder geval” dekte Tim zich in, die er niet aan moest denken binnenkort ook met een luier om te moeten lopen. “Oke, en de tweede opdracht.” Tim liet zijn fantasie nu de vrije loop. “Je moet het ook een keer in je broek doen, maar dan wel waar anderen bij zijn.” Iedereen keek Tim verwonderd aan. Waar wilde hij heen. Stefan leek wel even te moeten slikken van die vreemde opdracht. Maar hij hield zich kalm. “Ik zal er over nadenken” zei hij cool. “Ik meld me wel als ik lid wil worden. Ajuus.” Behendig sprong hij de hut uit via het luik en stapte op zijn fiets. Als afscheidsgroet belde hij nog een keer. Lian vond de opdrachten maar vreemd, in ieder geval die tweede. Maar de rest van de groep hield zich op de vlakte.
De dag erop meldde Stefan zich al vroeg. Hij had ons opgewacht, want toen we naar boven klommen, kwam hij vanachter een boom vandaan. “Hoi” zei hij. We schrokken van zijn plotse verschijning. “Niet schrikken” zei hij lachend. “Ik doe het” ging hij verder. “Wat doe je?” vroeg Tim. “Ik doe de opdrachten om lid te worden. Maar meteen met de eerste opdracht beginnen?” Tim was even uit het veld geslagen, want hij was er niet aan gewend dat iemand anders al meteen de beslissing had genomen. Maar hij kon alleen maar instemmen. “Oke, kom maar boven.” Boven aangekomen, trok Stefan de band van zijn broek iets omlaag. We keken verbaasd. Hij bleek zelf al voor het materiaal van zijn eerste opdracht gezorgd te hebben. “Is die van jezelf?” vroeg Tim spottend, de opmerking van Mark van de dag ervoor overnemend. “Ik plaste tot voor kort nog wel eens in bed. Dus ja, hij is van mij.” Ik verwonderde me weer over de ad rem antwoorden van Stefan en zijn eerlijkheid. Ik begon hem al langzaam te mogen. En op die opmerking van Stefan had Tim zo snel geen gevatte reactie. Dus hij knikte maar. En zo begon Stefan gedwee aan zijn opdracht. We speelden verstoppertje, spraken alvast wat over onze nieuwe school en maakten afspraken over het bezoek van de hut tijdens de schoolweken. We zouden er dan in principe alleen op woensdag en op zaterdag komen. En natuurlijk weer in de herfstvakantie. “Moet ik er gewoon mijn je weet wel in doen?” vroeg Stefan opeens. We keken hem verbaasd aan. Hij trok zijn broek even omlaag en wees naar zijn luier. “Oh” antwoordde ik. Tim knikte. “Gewoon hier, of even in alle privacy?” “Wat jij wilt” antwoordde Tim. Stefan hurkte zonder te blikken of te blozen in het hoekje van de hut. Tot onze verbazing hoorde we hem zachtjes kreunen en opgelucht ademhalen. Aan het sissende geluid te merken, platste Stefan zijn luier nat. Zonder er nog aandacht aan te besteden, kroop hij weer dichterbij en ging op de kruk zitten waar hij zo-even ook al had gezeten. De verbaasde gezichten beantwoordde hij met net zo’n verbaasd gezicht. “Dat was toch jullie opdracht?” vroeg hij verwonderd. Tim knikte. En zo volbracht Stefan zijn opdracht. “Wanneer ik de tweede opdracht vervul, laat ik nog wel weten” zei hij en hij sprong op zijn fiets. Tim leek zich nu echt te irriteren. “Wij bepalen wel wanneer je de tweede opdracht moet vervullen” zei Tim met ingehouden woede. Stefan leek wederom niet onder de indruk. “Oke, dan hoor ik het wel. Tot maandag op school. Of gaan we gezamenlijk?” Lian knikte. “Om half negen bij ons voor de deur verzamelen.” Stefan stak zijn hand op als groet en fietste weg. Als groet trok hij nog even zijn broek naar beneden en hij wiegde met zijn geluierde billen. We moesten er allemaal hartelijk om lachen.
De zondag na de eerste schoolweek zaten Tim, Mark en ik bij Mark op diens kamer. De eerste week van school was snel voorbij gegaan. Meneer Jaap had iedereen een plaatsje aangewezen en de schoolregels nog maar eens uitgelegd. Hij had Stefan zich voor laten stellen en was de lessen rustig begonnen. Op school was Stefan al net zo eerlijk, kalm en recht voor zijn raap. Ook de meester leek zich soms te irriteren aan de soms dwingende manier waarop Stefan antwoord gaf. En dat had hem vrijdag al een portie strafwerk opgeleverd. Stefan nam de straf zonder zeuren en moest er zelf om lachen. Zijn stoere houding, maar vooral zijn goudeerlijkheid maakte hem meteen populair. En die populariteit straalde ook op Tim, Mark en mij af als zijn buurtgenootjes. Van de club van vijf wisten onze medeleerlingen niets en we hadden Stefan op het hart gedrukt, dat dat zo moest blijven. “Wat doen we met Stefan’s tweede opdracht?” begon Tim toen hij genoeg had van super Mario op de Nintendo van Mark. “We gaan volgende week toch op schoolreis met groep 4, 5 en 6?” Ik knikte. Tim had zijn idee klaar. “Mooi. Dan is de tweede opdracht duidelijk. Stefan moet zijn tweede opdracht op die dag volbrengen.” Mark en ik stemden in.
Stefan kreeg zijn opdracht de dag voor het schoolreisje te horen. Voor het eerst reageerde hij wat geërgerd, want hij vond dat we het hem wel eerder hadden kunnen vertellen. Dat was ik wel met hem eens. Hij liet niet meer merken of hij ermee instemde, dus voor ons was het een grote verrassing. In de rij voor de bus hoorde ik Mark nog wel in Stefan’s oor fluisteren, dat het nu of nooit was. Stefan had gezwegen. “Schijterd” mompelde Tim die naast me in de bus zat. “Durft het natuurlijk niet.” Ik haalde mijn schouders op. “We zien het wel.”
We gingen naar een pretpark in Nederland van wie jullie de naam allemaal kennen. In het park hield Stefan zich koest. Toen we voor de bus stonden te wachten op de reis terug, zorgde Stefan ervoor dat wij zijn vraag aan de meester goed konden horen. “Meester, mag ik nog even naar de wc?” Meneer Jaap zuchtte. “He Stefan, ik heb jullie een kwartier geleden nog gevraagd om te gaan. Je zult het op moeten houden tot we terug op school zijn.” “Oke” antwoordde Stefan, die er niet om leek te malen. Wel keek hij ons met een ondeugende glimlach op zijn gezicht aan. Mark, Tim en ik zorgden dat we in de buurt van Stefan in de bus zaten. De plek naast Stefan bleef – ondanks zijn populariteit - vrij. Daar zorgde hij voor, want hij zei veel ruimte nodig te hebben. Onze klasgenoten haalden hun schouders op en vroegen niet door. Tim en ik zaten achter hem, Mark zat aan de andere zijde van het gangpad. “Let maar op” zei Stefan zachtjes, maar hard genoeg zodat wij het hoorden. Stefan plande zijn opdracht heel nauwkeurig. Op het moment, dat de bus het dorp binnenreed, bijna terug bij school, tilde hij zijn billen op van zijn stoel. Even keek hij achterom om te zien of wij opletten. Reken maar! We zagen alleen zijn opmerkelijke houding en zijn frons op zijn gezicht. Meer was het niet. “Gaat het jongen?” vroeg een van de begeleiders, een moeder van een klasgenoot, toen ze Stefan moeilijk zag kijken. “Ja hoor best” zei hij triomfantelijk en hij liet zich heel voorzichtig terug in zijn stoel zakken. Even later roken Tim en ik een vieze lucht, zodat wij meteen konden vaststellen, dat Stefan ook zijn tweede opdracht had vervuld. Eenmaal buiten, zonderden we ons af. De bus met de klas van Lian was er nog niet, maar Tom sloot zich even later wel bij ons aan. Toen we ons bij de begeleidster af hadden gemeld, mochten we naar huis. Meneer Jaap vroeg aan Stefan of hij de school nog moest openen om Stefan de gelegenheid te bieden nog naar de wc te gaan, maar Stefan zei dat dat nief hoefde. Eenmaal van het schoolplein af lieten we Stefan zijn jas uittrekken. Hij liet het zich allemaal welgevallen en hij showde zonder problemen de inhoud van zijn onderbroek. Tim was ernstig. Hij stak zijn hand uit. Stefan nam hem aan. “Welkom bij de club van 5” zei hij. Mark gaf Stefan een klap op de schouder. “Wel stoer dat je het hebt gedurfd” zei hij bewonderend. Stefan liet zich de complimenten welgevallen. “Goed en nu ga ik naar huis. Ik zal ongezien langs mijn moeder moeten komen” zei hij ernstig. “Succes” riepen wij hem na. Hij wuifde.
En zo kende de club van 5 een zesde lid. Ik realiseer me nu pas eigenlijk, dat we nooit nagedacht hebben over het veranderen van de naam. Het bleef de club van 5. Stefan bleek uiterst loyaal te zijn aan de club en hij werd snel een echte vriend van ons allemaal. En ook zijn ouders werden bevriend met die van ons. En zo waren er ook perioden dat we na school niet naar de hut gingen, maar ons op en rond het speelveldje ophielden, of in de grote tuin van Stefan. Maar op woensdagen – weer of geen weer – bleef het vaste prik om in de hut te vertoeven. En dat gold ook voor de herfstvakantie. We keken daar allemaal enorm naar uit. En we waren dan ook dolblij toen we vrijdag de bel hoorden. Joepie! Vakantie. In onze kindertijd was het nog niet zo gebruikelijk dat je twee, drie keer op vakantie ging per jaar, dus voor alle zes gold dat de herfstvakantie thuis werd verpoosd.
Mark had voor zijn verjaardag een crossfiets gekregen. Stefan bleek twee oude crossfietsjes te bezitten. Zo legden we in het bos een waar fietscrossparcours aan. Daar vermaakten we ons de eerste dagen prima mee. Maar op een gegeven moment, hadden we het wel gezien. Mark’s fiets had een lekke band en één van de fietsen van Stefan viel zowat uit elkaar. We hingen wat rond in de hut, toen Stefan zich opeens weer zijn eerste opdracht herinnerde. “Trouwens” begon hij. “Jullie weten toch nog wel dat jullie vertelden dat de leden van de club een keer per jaar de eerste opdracht moeten herhalen.” We keken Stefan aan. Tim reageerde afwijkend, maar Stefan was er niet de jongen naar die zich met een kluitje in het riet liet sturen. “Als ik het goed begrijp, zijn jullie allemaal op dezelfde dag lid geworden. Mark heeft zijn opdracht al herhaald, maar de rest nog niet.” Weer werd er door ons niet echt geantwoord. Stefan voelde feilloos aan, dat hij Tim in zijn kamp moest proberen te lokken. “Jullie vertelden, dat alleen de leider vrijgesteld is, maar de rest van de leden moet er aan geloven toch?” Toen Tim zich realiseerde dat hij de dans kon ontspringen, hapte hij toe. “Ja, je hebt gelijk. Dat moet deze vakantie geregeld worden.” Hij stond op en liep naar de oude kist. Daaruit haalde hij drie luciferhoutjes. Twee daarvan maakte hij korter. Toen hield hij ze in zijn hand en nodigde Lian, Tom en mij uit om een houtje te trekken. Degene die het kortste stukje te pakken had, moest beginnen. Tom glunderde toen hij het ongebroken luciferhoutje te pakken had. Hij zou als laatste aan de beurt komen. Lian bleek het kortste houtje te pakken te hebben. Ze baalde er best van en toen ze Tim smalend zag kijken, kon ze niet nalaten om hem een steek onder de gordel toe te brengen. “Ik zal wel voor luiers zorgen, die liggen er bij ons toch genoeg. Want bij ons wordt er nog wel eens in bed geplast, he Tim?” De manier waarop Lian dat zei, kon maar één ding betekenen: niet alleen kleine Ralf, maar ook onze eigen leider hield het nog niet altijd droog. Tim kleurde rood en wilde Lian een stomp geven voor haar opmerking, maar dat verijdelde Stefan. “Ben blij dat je het hier niet hoeft” zei hij streng en hij liet merken de sterkste jongen van de club te zijn. Tim bond in, maar was duidelijk gekrenkt door Lian’s opmerking.
De volgende dag kwam Lian met twee schone luierbroekjes de hut in. Deze stopte ze in de boekenkist. Zelf tilde ze haar jurkje op, om ons te laten zien, dat ze haar luier al aan had. Echt spannend werd het niet hoor. Ik moet zeggen, dat ik me niet echt veel meer kan herinneren van deze dag. Volgens mij speelden we gewoon en was het verder geen item. Het was in ieder geval niet zo, dat we heel veel interesse hadden voor Lian’s lot. Maar de reden hiervoor is waarschijnlijk hoofdzakelijk gelegen in het feit, dat ik nog wel veel herinneringen heb aan de dag erop. De dag dat het mijn beurt was. Dat is stof voor het volgende deel van dit verhaal.
Wordt vervolgd…
Een aantal van jullie – in ieder geval diegene die wel eens met mij hebben gechat – heb ik ooit eens verteld over mijn jeugd. Althans over de tijd dat ik tussen de 10 en 12 jaar oud was, voor het gemak de groepen 6 tot en met 8 van de basisschool. Ik woonde toen in een dorp en wel in een nieuwbouwwijk aan de rand ervan. Als ik nu nog wel eens daar kom, verbaas ik me erover dat die wijk in mijn herinnering heel groot was, maar in werkelijkheid heel klein blijkt te zijn. Wel opvallend dat de wijk als zodanig nog steeds aan de rand van het dorp ligt. Dus geen uitbreidingen of wat dan ook. De weilanden naast de wijk en het bos erachter uit mijn jeugdherinneringen bestaan nog steeds. En als je goed kijkt en op de juiste plekken komt, dan zie je zelfs nog overblijfselen van de avonturen van mij en mijn vriendjes en vriendinnetjes van toen, die overigens nog steeds deel uitmaken van mijn vrienden- en kennissenkring. Maar genoeg gemijmer. Terug naar toen. Het verhaal begint aan het einde van de zomervakantie. Ik zou na de vakantie naar groep 6 gaan.
“Karin kijk!” Mijn broertje stond voor het raam. Hij wees naar buiten. Ik keek op en zag een grote vrachtauto de straat binnen komen rijden. Het bleek een verhuiswagen te zijn. Nieuwsgierig als we waren, liepen we naar buiten. De wagen hield stil, toen de chauffeur mij zag. Even leek hij te aarzelen, maar besloot toen dat ik oud genoeg moest zijn om zijn vraag te beantwoorden. “He meissie, is dit de Seinelaan?” Ik knikte. “Ja meneer.” Ik was keurig opgevoed en de chauffeur leek te moeten lachen om mijn beleefde antwoord. “Mooi zo, bedankt.” Als beloning claxonneerde hij, wat mijn broertje deed stralen. Van een afstandje sloegen we het schouwspel gade. De chauffeur manoeuvreerde zijn auto behendig door de smalle straat en stopte schuin tegenover ons huis. “Nieuwe mensen” zei mijn broertje. Ik knikte. Even later kwam een auto de straat inrijden. De man achter het stuur parkeerde zijn auto voor de verhuiswagen en begon een praatje met de chauffeur. Die wees nog even op mij, alsof hij zeggen wilde: zonder dat grietje had ik het niet gevonden. Toen ik de man in mijn richting zag kijken, glimlachte ik verlegen. “Hallo” riep hij. Ik zwaaide beleefd. Even later stapte een vrouw uit de auto, die een baby uit het kinderzitje van de achterbank tilde. Aan de andere kant stapte een blond jongetje uit. Die was zo te zien ongeveer even oud als ik. Hij was erg verlegen of te eigengereid om ons op te merken en schoot achter zijn moeder aan naar binnen.
De volgende dag zaten mijn broertje, Mark, Tim, Lian en ik op het speelpleintje achter ons huis. Mark en Tim zaten bij mij in de klas. Ik kende hen al sinds de kleuterschool. Mijn ouders waren net als de ouders van Mark en Tim de eerste bewoners van de wijk. Tim was mijn buurjongen en Mark woonde schuin tegenover ons. Hij bleek naast de nieuwe mensen te wonen. Lian was het jongere zusje van Tim. Zij was een jaar ouder dan mijn broertje en moest het aankomende schooljaar naar groep 5 gaan. Op de een of andere manier waren wij als kinderen nooit zo met leeftijden bezig. Maar als ik eraan terugdenk, dan wisten we van elkaar precies in welke groep we zaten. En noem het maar een soort natuurlijk hiërarchie, de oudere kinderen namen het voortouw en van de oudere kinderen, dan natuurlijk de jongens. Tim had graag het hoogste woord en de wildste ideeën. Ik was de enige die hem soms wat kon temperen. En hij leek naar zijn buurmeisje te luisteren. Mark bleek te weten, dat de nieuwe jongen Stefan heette. In de baby hadden we natuurlijk geen interesse, daar konden we niks mee beginnen. Wat ik al vermoedde bleek te kloppen, want Mark had van zijn moeder gehoord dat Stefan het aankomende schooljaar in onze klas zou komen. “Maar eens kijken of hij lid kan worden” zei Tim die al liggend op zijn buik op de picknicktafel bezig was het droge zand nat te maken door een paar klodders spuug te laten vallen.
Lid worden, dat moet ik uitleggen. Tim, Mark, Lian, mijn broertje en ik waren samen de club van 5. Oh ja, voor ik het vergeet, mijn broertje heet Tom, om het gemakkelijk te maken. De club van 5. Zo had de vader van Mark ons eens genoemd, omdat we altijd met elkaar optrokken. Onze ouders, die elkaar allemaal goed kenden, vonden het fantastisch. Dat kinderen van verschillende leeftijden zo leuk met elkaar konden opschieten! En dat was ook zo. Want we hadden eigenlijk nooit ruzie. En als we al ruzie maakten, dan werd die altijd snel bijgelegd. Als er al eens ooit ruzie was, dan ging die vaak tussen broer en zus. En onze ouders waren zo aan elkaar gewend en respecteerden elkaar zo, dat het ook nog eens zo was, dat als we eens ondeugend waren of juist steun nodig hadden, het over en weer werd geaccepteerd dat er kordaat werd ingegrepen. Zo had Mark eens een flink standje gekregen van mijn vader toen hij steentjes in de wieldoppen van geparkeerde auto’s had gestopt en Lian een mep had verkocht toen zij hem er mee wilde laten stoppen. Toen hij bij zijn eigen papa verhaal ging halen, leverde hem dat nog een extra reprimande op, en een flinke draai om de oren. Want ook dat moet ik misschien vertellen: al onze ouders waren nog best van de oude stempel. Als je echt ondeugend was en iets uitgevreten had, kon het zijn dat je thuis werd getrakteerd op een portie billenkoek of een draai om de oren. Daar werd niet over gezeurd. En ach, zo stout waren we nu ook weer niet, hoewel dat misschien niet helemaal klopt, maar daar komen jullie nog wel achter.
De club van 5. Zoals een echte club betaamde, kenden we een soort bestuur. Het zal jullie niet verbazen, dat Tim de leider was. Ik was zijn rechterhand en samen namen we heuse besluiten. En we hadden ook ons eigen clubhuis, in het bos. Een fantastisch bouwwerk, dat onze vaders ooit nog eens met ons hadden gebouwd. Op een meter of twee boven de grond, was een waar gebouwtje in elkaar geknutseld. Met een planken vloer en zelfs aan een zijde een raam met echt glas. Het dak bestond uit houten planken met daarop (dat weet ik nu) bitumen daksingels: bijna waterdicht. Via een paar houten blokjes op de stam van de boom kon je naar boven klauteren. Via een luik in de vloer kon je boven komen. En dat luik konden we afsluiten met een heus hangslot. Zowel Tim als ik hadden daar de sleutel van. Binnen hadden we een oude boekenkist staan met daarin verkleedkleren en allerhande rommel: van oud speelgoed, tot boekjes en van touw tot keukenpapier. Regelmatig vulde we de voorraden aan. Zo hadden we er zomers een koelbox staan. Naar gelang het humeur van onze moeders, was die gevuld met frisdrank, snoep, koek en broodjes. We konden ons soms hele dagen vermaken en kwamen dan ’s avonds moe maar voldaan thuis. Een keer hebben we er zelfs mogen slapen, maar dat was geen aanrader. Mijn broertje en Lian waren eigenlijk nog te klein en wilden al direct toen het donker werd naar huis. Toen zijn wij ook maar gegaan. Maar al met al een prima plek voor een onbezorgde jeugd!
We hadden in het bos dus eigenlijk alles wat we nodig hadden om ons een hele dag te vermaken. Op één ding na en dat was een toilet. Lian en ik pendelden de eerste tijd nog regelmatig op en neer om thuis te plassen, maar op een gegeven moment vonden we dat lastig worden. We misten dan te veel speelplezier of hadden geen zin om weer helemaal terug te lopen. Kijk, voor de jongens was het natuurlijk gemakkelijk, dat hoef ik niet uit te leggen. En dus durfden we het op een gegeven moment aan, om gewoon tussen de bosjes te gaan.
Het moet een paar dagen na de komst van Stefan zijn geweest, dat we op een mooie zomerdag weer bijeen waren in de hut. Mark was net teruggekomen van vakantie en was blij zich weer bij ons aan te kunnen sluiten. Hij bleek op vakantie wat last gehad te hebben van zijn maag en had daar een poedertje voor gekregen dat hij ’s ochtends met wat water in moest nemen. Zijn moeder had hem gewaarschuwd dat hij misschien wat vaker naar de wc zou moeten, maar dat weerhield hem er niet van om met ons mee te gaan naar het bos. En toen we verstoppertje aan het spelen waren, gebeurde het volgende. Ik was hem en had Tim, Lian en mijn broertje al gevonden. Alleen Mark leek spoorloos te zijn. Hij had zich heel goed verstopt of was ertussenuit gepiept. Toen ik geen zin meer had om nog verder te zoeken, riepen we dat hij uit moest komen. Maar dat leverde geen resultaat op. Mark leek verdwenen te zijn. Het was mijn broertje die de ontdekking deed. Hij had een gil geslaakt en was verschrikt vanachter een bosje tevoorschijn gekomen. “Moet je komen kijken!” zei hij met zowel verbazing als afgrijzen in zijn stem. Tim liet zich dat geen tweede maal vertellen en was komen kijken. Hij had hard gelachen. Toen ook Lian en ik polshoogte kwamen nemen, moesten we allemaal lachen. Wat we vonden? Een jongensonderbroekje met daarin een stevige drol! Van wie zou die nu zijn?
Na het middageten liepen we gezamenlijk terug naar de hut. We hadden Mark thuis opgehaald. Hij wilde niet zeggen, waarom hij opeens weg was gegaan en schikte zich in zijn lot. Want op zonder iets te zeggen weggaan hadden we straf gesteld. En dat was eigenlijk ingegeven door onze ouders. Want ze vonden het wel prettig dat we gezamenlijk in het bos vertoefden en ons er steeds van vergewisten of we er nog allemaal waren. Precies, samen uit, samen thuis. Wij hielden onze mond, maar aan de geheimzinnige grijns op Tim’s gezicht leidde ik af, dat hij nog wat voor Mark in petto had.
Toen we weer in de hut waren, nam Tim het woord. Hij vond het altijd bijzonder om als leider te spreken en hij kondigde aan dat de club zich moest buigen over de wegloopkwestie van Mark. Waarschijnlijk had Tim iets te veel naar een of andere Amerikaanse rechtbankserie p[ tv gekeken, want hij vroeg of Mark schuld bekende voor het feit dat hij zonder iets te zeggen was weggegaan. Mark speelde het spelletje mee en hij bekende schuld. Hij maande Tim om snel te zijn, want hij vond het maar onzin. Maar toen speelde Tim zijn troef uit. “En, leden, er is nog een vergrijp waar Mark van wordt beschuldigd.” Tim had gevoel voor spanning en liet een stilte vallen. Mark leek al nattigheid te voelen (figuurlijk) maar hij hield zich stoer en lachte.”De club zal zich naar het krokus delicti begeven” zei Tim plechtig. Ik grinnikte om Tim’s verspreking. “Locus delicti meneer de leider” zei ik spottend. Tim reageerde kribbig, maar herpakte zich. Hij wilde zich niet uit het veld laten slaan, nu hij op het punt stond Mark een lesje te leren. En zo leidde Tim ons naar het bosje, waar we die ochtend de ontdekking hadden gedaan. Mark had al genoeg geweten, toen ze die kant opliepen. Hij had geklaagd, maar niemand had hem gesteund. “En wat is dit, meneer de poepfabriek” zei Tim lachend. Hij prikte met een stok in de onderbroek. Mark was wit weggetrokken en had wat gestameld. We moesten er allemaal hartelijk om lachen. En ik nam het voor Mark op, dat het kon gebeuren. Lian fluisterde Tim iets in het oor en die leek het idee van zijn zus goed te vinden. Tim nam mij apart en vertelde mij zijn idee, althans dat van Lian. “Lian wil morgen een luierbroekje meenemen van Ralf (het jongere broertje van Tim en Lian). Die moet Mark morgen voor straf dragen vanwege zijn poepbroek.” Ik vond het wel een leuke straf en stemde in. En zo sprak Tim de straf uit. Mark baalde natuurlijk enorm, maar hij hield zich groot. Hij wist dat als hij zou weigeren, hij uit de club gezet kon worden. “Als jullie maar stil houden” zei Mark verschrikt. “Als iemand dit op school hoort.” Tim stak zijn hand in de lucht en zei ernstig. “Alles wat er in de club van 5 gebeurd, blijft onder ons. Op verraad staat de allerhoogste straf.” En zo was Mark gerustgesteld. “Aanvaard je je straf” vervolgde Tim plechtig. “Ja leider” antwoordde Mark, die al weer helemaal was opgefleurd en zijn straf maar voor lief nam. Hij had nog uit willen leggen, waarom hij het niet meer op had kunnen houden, maar Tim zei dat niemand dat wat aanging. Mark was tevreden.
De volgende dag waren we al vroeg in de hut. Tim en Lian hadden Tom en mij thuis opgehaald. Gniffelend had Tim ons de luier laten zien, die ze hadden gepikt van de stapel die voor Ralf was bedoeld. Die had ’s nachts nog een luier nodig. Eenmaal in de hut aangekomen, had Mark het hoogste woord. Ik moest glimlachen om zijn houding, want hij leek duidelijk bezig om zich eruit te redden, maar daar trapte Tim niet in. Het in de lucht steken van de luier was voldoende om Mark tot zwijgen te manen. Mark lachte nerveus. “Is die van jou?” probeerde hij Tim te plagen, maar die trapte daar niet in. Tim wees in de richting van de hoek van de hut. Daar stelde hij Lian en Tom op om een kleed in de lucht te houden. Het was de bedoeling, dat Mark zich daarachter verkleedde. Mopperend onderging hij zijn lot. Ik had de eer om te controleren of alles goed zat. Ik keek achter het gordijn. Mark was er in geslaagde de luier goed aan te doen. Ik vond het wel een schattig gezicht en ook Mark speelde mee, door een paar keer met zijn billen te bewegen. Toen trok hij zijn trainingsbroek erover aan. Eigenlijk viel het niet echt op dat Mark een luier droeg. Alleen als hij rende of ging zitten, hoorden we het materiaal kraken. Tim legde nog maar eens uit, dat Mark de luier om moest houden, totdat we naar huis gingen. Mark knikte. Kennelijk had hij er nog niet over nagedacht, dat hij wel eens zou moeten plassen of poepen. Want toen we na een uurtje of twee spelen een paar glaasjes fris op hadden, liet Mark merken dat hij moest plassen. “Waar denk je dat ze luiers voor hebben uitgevonden?” vroeg Tim droog. Mark slikte. Hij had al wel vermoed, dat hij het ook echt in zijn luier moest doen, maar nu hij er daadwerkelijk mee werd geconfronteerd, bleek hij het toch vervelend te vinden.
Toen we na de lunch, die we vanwege de straf van Mark in de hut verorberden om Mark niet de gelegenheid te geven naar huis te gaan, een beetje in de hut zaten te praten, hoorden we beneden iemand aan komen fietsen. Tim keek uit het raam. “Het is die nieuwe” zei hij zacht. Mark keek mee en beaamde dat. “Wat doen we?” Tim haalde zijn schouder op. “Laten we maar even kennis maken.” Tim opende het luik en stak zijn hoofd erdoor. “Hallo!” zei hij triomfantelijk. De jongen keek Tim aan. “Hoi, ik ben Stefan jullie nieuwe straatgenoot. Mag ik boven komen?” Stefan had niet op antwoord gewacht en was omhoog geklommen. Tim had ruimte gemaakt en zo klom Stefan behendig naar boven. “Hoi” zei hij. Hij leek in ieder geval niet verlegen te zijn. “Vette hut hoor” zei hij prijzend. Zonder op een reactie te wachten, inspecteerde hij de hut en ging toen op de grond zitten. Afwachtend keek hij ons een voor een aan. Tim vertelde wat over de club en nodigde Stefan uit iets over zichzelf te vertellen. Hij vertelde dat hij uit de stad kwam en samen met zijn ouders en babyzusje Fieke hier was komen wonen. Hij zou het volgende schooljaar op de Klim-op beginnen, bij meneer Jaap. Dat was ook de nieuwe klas van Tim, Mark en mij. Dat vertelde Tim hem, maar Stefan bleek dat al te weten. “En denken jullie, dat ik lid kan worden van jullie club?” Tim keek mij aan. “Daar kunnen we nog niets van zeggen, maar je kunt je natuurlijk kandidaat stellen. Dan zullen wij besluiten of je lid kunt worden.” Stefan liet er geen gras over groeien. “Dan stel ik me nu kandidaat” zei hij en hij stak zijn hand uit om Tim de hand te schudden. Maar die liet zich als leider gelden, en weigerde de hand aan te nemen. “Nee, we kunnen pas handen schudden, als je lid bent.” “Ook goed” zei Stefan en hij trok zijn hand weer terug. Mark had ondertussen een krukje gepakt, omdat hij vond dat Stefan niet op de grond hoefde te zitten. “Draag jij nog een luier?” zei Stefan, en hij zei het niet eens op een vragende manier. Mark schrok. Snel deed hij zijn trainingsbroek omhoog en stamelde wat. Maar Stefan leek er geen acht op te slaan. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Tim besloot die opmerking aan te grijpen om Stefan een opdracht mee te geven om lid te kunnen worden. “Als je lid wilt worden, zul je twee opdrachten moeten vervullen.” “En die zijn?” vroeg Stefan, die zich al prima op zijn gemakt leek te voelen. Tim aarzelde. Hij had helemaal geen opdracht paraat. Niemand van ons had een opdracht hoeven te vervullen bij ons lidmaatschap. Ik besloot Tim te helpen. “De eerste opdracht is om een dag een luier aan te trekken.” Tim keek even verwonderd, maar besloot mijn idee te omarmen. “Precies.” Stefan leek niet onder de indruk. “Net als hij?” vroeg Stefan en wees op Mark. “Ja, en ieder jaar herhalen we dat als een soort broedereed.” “De leden in ieder geval” dekte Tim zich in, die er niet aan moest denken binnenkort ook met een luier om te moeten lopen. “Oke, en de tweede opdracht.” Tim liet zijn fantasie nu de vrije loop. “Je moet het ook een keer in je broek doen, maar dan wel waar anderen bij zijn.” Iedereen keek Tim verwonderd aan. Waar wilde hij heen. Stefan leek wel even te moeten slikken van die vreemde opdracht. Maar hij hield zich kalm. “Ik zal er over nadenken” zei hij cool. “Ik meld me wel als ik lid wil worden. Ajuus.” Behendig sprong hij de hut uit via het luik en stapte op zijn fiets. Als afscheidsgroet belde hij nog een keer. Lian vond de opdrachten maar vreemd, in ieder geval die tweede. Maar de rest van de groep hield zich op de vlakte.
De dag erop meldde Stefan zich al vroeg. Hij had ons opgewacht, want toen we naar boven klommen, kwam hij vanachter een boom vandaan. “Hoi” zei hij. We schrokken van zijn plotse verschijning. “Niet schrikken” zei hij lachend. “Ik doe het” ging hij verder. “Wat doe je?” vroeg Tim. “Ik doe de opdrachten om lid te worden. Maar meteen met de eerste opdracht beginnen?” Tim was even uit het veld geslagen, want hij was er niet aan gewend dat iemand anders al meteen de beslissing had genomen. Maar hij kon alleen maar instemmen. “Oke, kom maar boven.” Boven aangekomen, trok Stefan de band van zijn broek iets omlaag. We keken verbaasd. Hij bleek zelf al voor het materiaal van zijn eerste opdracht gezorgd te hebben. “Is die van jezelf?” vroeg Tim spottend, de opmerking van Mark van de dag ervoor overnemend. “Ik plaste tot voor kort nog wel eens in bed. Dus ja, hij is van mij.” Ik verwonderde me weer over de ad rem antwoorden van Stefan en zijn eerlijkheid. Ik begon hem al langzaam te mogen. En op die opmerking van Stefan had Tim zo snel geen gevatte reactie. Dus hij knikte maar. En zo begon Stefan gedwee aan zijn opdracht. We speelden verstoppertje, spraken alvast wat over onze nieuwe school en maakten afspraken over het bezoek van de hut tijdens de schoolweken. We zouden er dan in principe alleen op woensdag en op zaterdag komen. En natuurlijk weer in de herfstvakantie. “Moet ik er gewoon mijn je weet wel in doen?” vroeg Stefan opeens. We keken hem verbaasd aan. Hij trok zijn broek even omlaag en wees naar zijn luier. “Oh” antwoordde ik. Tim knikte. “Gewoon hier, of even in alle privacy?” “Wat jij wilt” antwoordde Tim. Stefan hurkte zonder te blikken of te blozen in het hoekje van de hut. Tot onze verbazing hoorde we hem zachtjes kreunen en opgelucht ademhalen. Aan het sissende geluid te merken, platste Stefan zijn luier nat. Zonder er nog aandacht aan te besteden, kroop hij weer dichterbij en ging op de kruk zitten waar hij zo-even ook al had gezeten. De verbaasde gezichten beantwoordde hij met net zo’n verbaasd gezicht. “Dat was toch jullie opdracht?” vroeg hij verwonderd. Tim knikte. En zo volbracht Stefan zijn opdracht. “Wanneer ik de tweede opdracht vervul, laat ik nog wel weten” zei hij en hij sprong op zijn fiets. Tim leek zich nu echt te irriteren. “Wij bepalen wel wanneer je de tweede opdracht moet vervullen” zei Tim met ingehouden woede. Stefan leek wederom niet onder de indruk. “Oke, dan hoor ik het wel. Tot maandag op school. Of gaan we gezamenlijk?” Lian knikte. “Om half negen bij ons voor de deur verzamelen.” Stefan stak zijn hand op als groet en fietste weg. Als groet trok hij nog even zijn broek naar beneden en hij wiegde met zijn geluierde billen. We moesten er allemaal hartelijk om lachen.
De zondag na de eerste schoolweek zaten Tim, Mark en ik bij Mark op diens kamer. De eerste week van school was snel voorbij gegaan. Meneer Jaap had iedereen een plaatsje aangewezen en de schoolregels nog maar eens uitgelegd. Hij had Stefan zich voor laten stellen en was de lessen rustig begonnen. Op school was Stefan al net zo eerlijk, kalm en recht voor zijn raap. Ook de meester leek zich soms te irriteren aan de soms dwingende manier waarop Stefan antwoord gaf. En dat had hem vrijdag al een portie strafwerk opgeleverd. Stefan nam de straf zonder zeuren en moest er zelf om lachen. Zijn stoere houding, maar vooral zijn goudeerlijkheid maakte hem meteen populair. En die populariteit straalde ook op Tim, Mark en mij af als zijn buurtgenootjes. Van de club van vijf wisten onze medeleerlingen niets en we hadden Stefan op het hart gedrukt, dat dat zo moest blijven. “Wat doen we met Stefan’s tweede opdracht?” begon Tim toen hij genoeg had van super Mario op de Nintendo van Mark. “We gaan volgende week toch op schoolreis met groep 4, 5 en 6?” Ik knikte. Tim had zijn idee klaar. “Mooi. Dan is de tweede opdracht duidelijk. Stefan moet zijn tweede opdracht op die dag volbrengen.” Mark en ik stemden in.
Stefan kreeg zijn opdracht de dag voor het schoolreisje te horen. Voor het eerst reageerde hij wat geërgerd, want hij vond dat we het hem wel eerder hadden kunnen vertellen. Dat was ik wel met hem eens. Hij liet niet meer merken of hij ermee instemde, dus voor ons was het een grote verrassing. In de rij voor de bus hoorde ik Mark nog wel in Stefan’s oor fluisteren, dat het nu of nooit was. Stefan had gezwegen. “Schijterd” mompelde Tim die naast me in de bus zat. “Durft het natuurlijk niet.” Ik haalde mijn schouders op. “We zien het wel.”
We gingen naar een pretpark in Nederland van wie jullie de naam allemaal kennen. In het park hield Stefan zich koest. Toen we voor de bus stonden te wachten op de reis terug, zorgde Stefan ervoor dat wij zijn vraag aan de meester goed konden horen. “Meester, mag ik nog even naar de wc?” Meneer Jaap zuchtte. “He Stefan, ik heb jullie een kwartier geleden nog gevraagd om te gaan. Je zult het op moeten houden tot we terug op school zijn.” “Oke” antwoordde Stefan, die er niet om leek te malen. Wel keek hij ons met een ondeugende glimlach op zijn gezicht aan. Mark, Tim en ik zorgden dat we in de buurt van Stefan in de bus zaten. De plek naast Stefan bleef – ondanks zijn populariteit - vrij. Daar zorgde hij voor, want hij zei veel ruimte nodig te hebben. Onze klasgenoten haalden hun schouders op en vroegen niet door. Tim en ik zaten achter hem, Mark zat aan de andere zijde van het gangpad. “Let maar op” zei Stefan zachtjes, maar hard genoeg zodat wij het hoorden. Stefan plande zijn opdracht heel nauwkeurig. Op het moment, dat de bus het dorp binnenreed, bijna terug bij school, tilde hij zijn billen op van zijn stoel. Even keek hij achterom om te zien of wij opletten. Reken maar! We zagen alleen zijn opmerkelijke houding en zijn frons op zijn gezicht. Meer was het niet. “Gaat het jongen?” vroeg een van de begeleiders, een moeder van een klasgenoot, toen ze Stefan moeilijk zag kijken. “Ja hoor best” zei hij triomfantelijk en hij liet zich heel voorzichtig terug in zijn stoel zakken. Even later roken Tim en ik een vieze lucht, zodat wij meteen konden vaststellen, dat Stefan ook zijn tweede opdracht had vervuld. Eenmaal buiten, zonderden we ons af. De bus met de klas van Lian was er nog niet, maar Tom sloot zich even later wel bij ons aan. Toen we ons bij de begeleidster af hadden gemeld, mochten we naar huis. Meneer Jaap vroeg aan Stefan of hij de school nog moest openen om Stefan de gelegenheid te bieden nog naar de wc te gaan, maar Stefan zei dat dat nief hoefde. Eenmaal van het schoolplein af lieten we Stefan zijn jas uittrekken. Hij liet het zich allemaal welgevallen en hij showde zonder problemen de inhoud van zijn onderbroek. Tim was ernstig. Hij stak zijn hand uit. Stefan nam hem aan. “Welkom bij de club van 5” zei hij. Mark gaf Stefan een klap op de schouder. “Wel stoer dat je het hebt gedurfd” zei hij bewonderend. Stefan liet zich de complimenten welgevallen. “Goed en nu ga ik naar huis. Ik zal ongezien langs mijn moeder moeten komen” zei hij ernstig. “Succes” riepen wij hem na. Hij wuifde.
En zo kende de club van 5 een zesde lid. Ik realiseer me nu pas eigenlijk, dat we nooit nagedacht hebben over het veranderen van de naam. Het bleef de club van 5. Stefan bleek uiterst loyaal te zijn aan de club en hij werd snel een echte vriend van ons allemaal. En ook zijn ouders werden bevriend met die van ons. En zo waren er ook perioden dat we na school niet naar de hut gingen, maar ons op en rond het speelveldje ophielden, of in de grote tuin van Stefan. Maar op woensdagen – weer of geen weer – bleef het vaste prik om in de hut te vertoeven. En dat gold ook voor de herfstvakantie. We keken daar allemaal enorm naar uit. En we waren dan ook dolblij toen we vrijdag de bel hoorden. Joepie! Vakantie. In onze kindertijd was het nog niet zo gebruikelijk dat je twee, drie keer op vakantie ging per jaar, dus voor alle zes gold dat de herfstvakantie thuis werd verpoosd.
Mark had voor zijn verjaardag een crossfiets gekregen. Stefan bleek twee oude crossfietsjes te bezitten. Zo legden we in het bos een waar fietscrossparcours aan. Daar vermaakten we ons de eerste dagen prima mee. Maar op een gegeven moment, hadden we het wel gezien. Mark’s fiets had een lekke band en één van de fietsen van Stefan viel zowat uit elkaar. We hingen wat rond in de hut, toen Stefan zich opeens weer zijn eerste opdracht herinnerde. “Trouwens” begon hij. “Jullie weten toch nog wel dat jullie vertelden dat de leden van de club een keer per jaar de eerste opdracht moeten herhalen.” We keken Stefan aan. Tim reageerde afwijkend, maar Stefan was er niet de jongen naar die zich met een kluitje in het riet liet sturen. “Als ik het goed begrijp, zijn jullie allemaal op dezelfde dag lid geworden. Mark heeft zijn opdracht al herhaald, maar de rest nog niet.” Weer werd er door ons niet echt geantwoord. Stefan voelde feilloos aan, dat hij Tim in zijn kamp moest proberen te lokken. “Jullie vertelden, dat alleen de leider vrijgesteld is, maar de rest van de leden moet er aan geloven toch?” Toen Tim zich realiseerde dat hij de dans kon ontspringen, hapte hij toe. “Ja, je hebt gelijk. Dat moet deze vakantie geregeld worden.” Hij stond op en liep naar de oude kist. Daaruit haalde hij drie luciferhoutjes. Twee daarvan maakte hij korter. Toen hield hij ze in zijn hand en nodigde Lian, Tom en mij uit om een houtje te trekken. Degene die het kortste stukje te pakken had, moest beginnen. Tom glunderde toen hij het ongebroken luciferhoutje te pakken had. Hij zou als laatste aan de beurt komen. Lian bleek het kortste houtje te pakken te hebben. Ze baalde er best van en toen ze Tim smalend zag kijken, kon ze niet nalaten om hem een steek onder de gordel toe te brengen. “Ik zal wel voor luiers zorgen, die liggen er bij ons toch genoeg. Want bij ons wordt er nog wel eens in bed geplast, he Tim?” De manier waarop Lian dat zei, kon maar één ding betekenen: niet alleen kleine Ralf, maar ook onze eigen leider hield het nog niet altijd droog. Tim kleurde rood en wilde Lian een stomp geven voor haar opmerking, maar dat verijdelde Stefan. “Ben blij dat je het hier niet hoeft” zei hij streng en hij liet merken de sterkste jongen van de club te zijn. Tim bond in, maar was duidelijk gekrenkt door Lian’s opmerking.
De volgende dag kwam Lian met twee schone luierbroekjes de hut in. Deze stopte ze in de boekenkist. Zelf tilde ze haar jurkje op, om ons te laten zien, dat ze haar luier al aan had. Echt spannend werd het niet hoor. Ik moet zeggen, dat ik me niet echt veel meer kan herinneren van deze dag. Volgens mij speelden we gewoon en was het verder geen item. Het was in ieder geval niet zo, dat we heel veel interesse hadden voor Lian’s lot. Maar de reden hiervoor is waarschijnlijk hoofdzakelijk gelegen in het feit, dat ik nog wel veel herinneringen heb aan de dag erop. De dag dat het mijn beurt was. Dat is stof voor het volgende deel van dit verhaal.
Wordt vervolgd…
