De Heropvoeding
Proloog
“tok!”
De slag met de hamer maakte het definitief…
Ik moet naar de heropvoedingsinstelling.
Niet leuk, nuja, ergens is het wel wat ik verdien.
Nooit de braafste geweest.
En de laatste jaren is het er niet beter op geworden.
Verkeerde vrienden, geen bal doen voor school, meer bezig zijn met drank, drugs, uitgaan, meisjes…
En voor zo’n dingen heb je geld nodig.
Niet dat ik eigenlijk te kort kwam, ik kreeg nog wel wat zakgeld, en ik had een baantje…
Kreeg en had, dat zal er nu wel niet meer in zitten.
Maar goed, ik ben dus door de jeugdrechter veroordeeld voor een “gewapende overval” op een nachtwinkel.
Nu, het wapen was een speelgoedwapen, het enige dat je er aan zou overhouden waren enkele blauwe plekken, maar wat weet de rechter daar van.
Ik moet nu naar het nieuwe opvoedingentrum.
Een van hun eerste gasten.
Nuja, er zijn enkele andere “jeugdige delinquenten” die hun straf lieten omzetten.
Maar ja.
Ik werd meteen weggebracht. Eerst naar een cel in het justitiegebouw in Antwerpen.
Na een uurtje werd ik weggevoerd naar dit opvoedingcentrum.
Het was een lange onaangename rit.
En de aankomst was ook niet al te aangenaam.
“Gsm? Mp-3 speler? Broeksriem? Schoenen?...” alles moest ik afgeven.
Ook de festivalbandjes werden afgeknipt
“F*CK, waarom moest ik ook zo stom zijn.”
Ik moest de bewaker naar de volgende ruimte volgen.
Het was een kale ruimte. Enkele meubels, maar ik lette er niet op.
“Dus je bent nieuw hier”, zij een vrouwenstem op een strenge toon.
Ik schrok en stamelde iets van “ja, euhm, ja, denk ik.”
“Ok, trek je kleren maar uit,” zei deze op een dwingende manier.
Ik schrok, en twijfelde.
“KLEREN UIT!”
“OF MOET IK JE ER VERDOMME NOG BIJ HELPEN?”
Toen zag ik haar staan, een jonge vrouw, met een bewaker er bij.
Ik deed mijn kleren uit, tot ik in m’n boxer stond.
“Wat? Is je boxer geen kledingstuk?” beet ze me toe.
Ik deed deze ook uit.
Ik werd beetgenomen en op een soort… comode gezet, en wat ik daar zag, tarte alle verbeelding…
Proloog
“tok!”
De slag met de hamer maakte het definitief…
Ik moet naar de heropvoedingsinstelling.
Niet leuk, nuja, ergens is het wel wat ik verdien.
Nooit de braafste geweest.
En de laatste jaren is het er niet beter op geworden.
Verkeerde vrienden, geen bal doen voor school, meer bezig zijn met drank, drugs, uitgaan, meisjes…
En voor zo’n dingen heb je geld nodig.
Niet dat ik eigenlijk te kort kwam, ik kreeg nog wel wat zakgeld, en ik had een baantje…
Kreeg en had, dat zal er nu wel niet meer in zitten.
Maar goed, ik ben dus door de jeugdrechter veroordeeld voor een “gewapende overval” op een nachtwinkel.
Nu, het wapen was een speelgoedwapen, het enige dat je er aan zou overhouden waren enkele blauwe plekken, maar wat weet de rechter daar van.
Ik moet nu naar het nieuwe opvoedingentrum.
Een van hun eerste gasten.
Nuja, er zijn enkele andere “jeugdige delinquenten” die hun straf lieten omzetten.
Maar ja.
Ik werd meteen weggebracht. Eerst naar een cel in het justitiegebouw in Antwerpen.
Na een uurtje werd ik weggevoerd naar dit opvoedingcentrum.
Het was een lange onaangename rit.
En de aankomst was ook niet al te aangenaam.
“Gsm? Mp-3 speler? Broeksriem? Schoenen?...” alles moest ik afgeven.
Ook de festivalbandjes werden afgeknipt
“F*CK, waarom moest ik ook zo stom zijn.”
Ik moest de bewaker naar de volgende ruimte volgen.
Het was een kale ruimte. Enkele meubels, maar ik lette er niet op.
“Dus je bent nieuw hier”, zij een vrouwenstem op een strenge toon.
Ik schrok en stamelde iets van “ja, euhm, ja, denk ik.”
“Ok, trek je kleren maar uit,” zei deze op een dwingende manier.
Ik schrok, en twijfelde.
“KLEREN UIT!”
“OF MOET IK JE ER VERDOMME NOG BIJ HELPEN?”
Toen zag ik haar staan, een jonge vrouw, met een bewaker er bij.
Ik deed mijn kleren uit, tot ik in m’n boxer stond.
“Wat? Is je boxer geen kledingstuk?” beet ze me toe.
Ik deed deze ook uit.
Ik werd beetgenomen en op een soort… comode gezet, en wat ik daar zag, tarte alle verbeelding…