De Luierfee
- Onderwerp starter friendly
- Startdatum
friendly
Superlid
De Luierfee
Hoofdstuk 7: De Cyclus
Wat een fijne avond was dat geweest, dacht Mark, terug in zijn appartementje.
Toch weer wat meer toenadering tot zijn liefste vriendin.
Als hij 'normaal' was geweest en niet zo 'gecompliceerd', was de zaak duidelijk.
Ze waren verliefd op elkaar.
Maar goed, Marielle wist nog niet alles.
En het was nog maar de vraag hoe ze zou reageren als hij alles vertelde.
Ze zou het waarschijnlijk wel begrijpen, ergens.
Maar meer ook niet.
Een relatie zat er niet in.
Want hij was eigenlijk een vrouw en zij niet lesbisch.
Hij grinnikte een beetje voor zich uit.
Guttegut, wat ingewikkeld allemaal.
Gelukkig kon hij er nu, dankzij de rosé, nog even luchtig over denken.
Hoe het verder liep, dat zag hij later wel.
Na het gebruikelijke ritueel van douchen en tandenpoetsen was hij klaar om te gaan slapen.
Hij liep zijn slaapkamer in en deed alvast het licht uit.
In het maanlicht kon hij zijn kamer nog goed overzien.
Zijn dekbed lag er nog net zo rommelig bij als vanochtend.
Hij legde het kussen aan het hoofdeind, zocht de punten van het dekbed en sloeg het uit.
Het spreidde zich uit in de lucht en zakte als een parachute naar beneden.
Maar wat was dat?
Er was iets uitgevallen, aan de andere kant van het bed.
En wat een stof! Was dat van één dag?
Wel gek, het leek een beetje te glinsteren in het maanlicht.
En het verdween in de lucht alsof het oploste.
Gezichtsbedrog.
Te veel rosé, zeker. En prosecco!
Jezus, ze werden nog echte drankorgels, zo.
Toch maar even kijken wat er uit zijn dekbed gevallen was.
Hij liep om het bed en zag een wit, plat ding liggen.
Dat kwam hem bekend voor.
Hij ging zitten op bed en raapte hem op.
Het voelde zacht aan. Plasticachtig.
Met een schok realiseerde hij zich wat hij in zijn hand hield.
Een luier.
Maar niet zo een voor baby's.
Deze was groter. Voor volwassenen.
Hagelwit met zachtblauwe maantjes.
Hoe kwam die hier?
Hij had nog nooit zoiets gezien.
Of toch wel?
Een vage herinnering.
Een meisjeslichaam in de spiegel.
Babykleertjes aan en een luier om.
Net zo'n luier als deze.
Hij sloot zijn ogen.
Beelden van zilveren lokken en hemelsblauwe ogen.
Libellenvleugels en een ragfijn gewaad.
Een stafje met een blauw maantje erop.
"De luierfee..." mompelde hij voor zich uit.
Hij opende zijn ogen en daar was ze.
Net zo mooi als hij zich zojuist voorgesteld had.
Haar gewaad, fijn en doorzichtig, als het licht van de maan zelf.
Haar vrouwelijke vormen daaronder.
Haar stralende gezicht en haar warme glimlach.
"Hallo Mark."
Ademloos keek Mark naar de verschijning.
Hij was op slag volkomen nuchter.
Ja. Hij kende haar.
"H-hallo... ben je er weer? Droom ik weer?"
"Ja hoor. Als je dat wilt."
Hij zag het toverstafje in haar hand.
"Ga je weer een meisje van me maken?"
"Nee. Dat ben je al. Maar ik ga je weer je werkelijke zelf laten zijn."
Ze bracht het stafje naar zijn voorhoofd.
Hij sloot zijn ogen.
Het zachte tikje en de transformatie van zijn lichaam.
Ze nam de luier uit zijn hand.
"Ga maar liggen, Marcella."
Als vanzelf nam hij de luierpositie aan.
Even later het zachte kussentje onder zijn billen en tussen zijn benen.
Ze keek hem weer aan. Hij verdronk in die ogen.
"Vannacht is het de laatste nacht van de volle maan" fluisterde ze.
"Dan moeten we wachten tot de cyclus weer voltooid is."
"Is dit... is dit de laatste keer dan?"
"Voorlopig wel. Maar ook als de maan afneemt en weer aanwast, ben ik bij je. Hier."
Een koele wijsvinger op zijn voorhoofd.
"Totdat ook jouw cyclus voltooid is. Totdat jouw transformatie compleet is."
"Transformatie?"
"Ja. Je ben op de goede weg. Je hebt goed werk verricht. Je bent bijna bevrijd."
"Bevrijd?" vroeg hij wijfelend.
"Jawel. Zowel emotioneel als lichamelijk."
Lichamelijk?
Hij dacht aan zijn vermeende manboobs en zijn vollere heupen.
"Bedoel je..."
"Ja. Dat gaat gelijk op."
"Maar..."
Ze hield haar vinger tegen zijn lippen.
"Geen vragen meer. Kom."
Ze vleide zich naast hem op bed neer en spreidde haar armen.
"Kom maar."
Ze leek wel groter geworden.
Een groot, warm, uitnodigend moederlijk lichaam.
Gewillig kroop hij tegen haar aan.
Zijn gezicht op haar warme, volle borst.
Haar armen om hem heen.
Hij kon het niet laten. Hij moest haar strelen.
Zijn vingertoppen over de blanke, smetteloze huid van haar buik.
De luierfee streelde hem terug.
Haar vingertoppen over zijn rug en door zijn lange, bruine haren.
Voorzichtig raakte hij haar andere borst aan.
Ze liet hem begaan en hij begon zachtjes te kneden.
Nog nooit had hij een vrouwenborst aangeraakt.
En wat voelde het fijn. Ook al was het maar een droom.
Maar was het wel een droom?
Ja. Dat kon niet anders.
Hoe kon het anders zijn dat hij zomaar zijn plas liet lopen?
Hij was toch niet echt een baby?
De luier werd warm en dik tussen zijn benen en bij zijn billen.
En hij voelde direkt ook weer die warme kriebels daar beneden.
Hij kroop nog dichter tegen haar aan.
Een zacht gekreun ontsnapte hem.
"Goed zo" fluisterde ze. "Je moet nog zoveel leren. Ook dit hoort daarbij."
Ze legde haar been iets opzij en trok hem naar zich toe.
Hij kon niet anders dan haar dij tussen de zijne klemmen.
De druk van de natte luier in zijn kruis.
Wat voelde dat lekker.
Hij begon een beetje te schurken met zijn onderlichaam.
Kleine elektrische vonkjes vanuit zijn kruis door zijn hele lichaam.
"Goed zo, schatje. Goed zo" fluisterde de fee.
Opbouwende spanning in zijn onderlichaam.
Dit had hij nog nooit gevoeld.
En plotseling, terwijl hij haar dij nog steviger tussen de zijne klemde, een ontlading.
Een warme ontlading.
En met de ontlading, de tranen.
"Goed gedaan, meisje. Goed gedaan, Marcella" suste de fee zachtjes.
Ze veegde zijn tranen weg en kuste zijn voorhoofd.
De warme nagloed van deze onbekende, nieuwe climax.
Mark voelde dat hij begon weg te dommelen.
Terwijl hij in haar armen wegzakte hoorde hij haar zachtjes fluisteren.
"Nu weet je het. Nu weet je hoe het kan zijn."
En hij viel in een diepe, droomloze slaap.
8)&:-*
Hoofdstuk 7: De Cyclus
Wat een fijne avond was dat geweest, dacht Mark, terug in zijn appartementje.
Toch weer wat meer toenadering tot zijn liefste vriendin.
Als hij 'normaal' was geweest en niet zo 'gecompliceerd', was de zaak duidelijk.
Ze waren verliefd op elkaar.
Maar goed, Marielle wist nog niet alles.
En het was nog maar de vraag hoe ze zou reageren als hij alles vertelde.
Ze zou het waarschijnlijk wel begrijpen, ergens.
Maar meer ook niet.
Een relatie zat er niet in.
Want hij was eigenlijk een vrouw en zij niet lesbisch.
Hij grinnikte een beetje voor zich uit.
Guttegut, wat ingewikkeld allemaal.
Gelukkig kon hij er nu, dankzij de rosé, nog even luchtig over denken.
Hoe het verder liep, dat zag hij later wel.
Na het gebruikelijke ritueel van douchen en tandenpoetsen was hij klaar om te gaan slapen.
Hij liep zijn slaapkamer in en deed alvast het licht uit.
In het maanlicht kon hij zijn kamer nog goed overzien.
Zijn dekbed lag er nog net zo rommelig bij als vanochtend.
Hij legde het kussen aan het hoofdeind, zocht de punten van het dekbed en sloeg het uit.
Het spreidde zich uit in de lucht en zakte als een parachute naar beneden.
Maar wat was dat?
Er was iets uitgevallen, aan de andere kant van het bed.
En wat een stof! Was dat van één dag?
Wel gek, het leek een beetje te glinsteren in het maanlicht.
En het verdween in de lucht alsof het oploste.
Gezichtsbedrog.
Te veel rosé, zeker. En prosecco!
Jezus, ze werden nog echte drankorgels, zo.
Toch maar even kijken wat er uit zijn dekbed gevallen was.
Hij liep om het bed en zag een wit, plat ding liggen.
Dat kwam hem bekend voor.
Hij ging zitten op bed en raapte hem op.
Het voelde zacht aan. Plasticachtig.
Met een schok realiseerde hij zich wat hij in zijn hand hield.
Een luier.
Maar niet zo een voor baby's.
Deze was groter. Voor volwassenen.
Hagelwit met zachtblauwe maantjes.
Hoe kwam die hier?
Hij had nog nooit zoiets gezien.
Of toch wel?
Een vage herinnering.
Een meisjeslichaam in de spiegel.
Babykleertjes aan en een luier om.
Net zo'n luier als deze.
Hij sloot zijn ogen.
Beelden van zilveren lokken en hemelsblauwe ogen.
Libellenvleugels en een ragfijn gewaad.
Een stafje met een blauw maantje erop.
"De luierfee..." mompelde hij voor zich uit.
Hij opende zijn ogen en daar was ze.
Net zo mooi als hij zich zojuist voorgesteld had.
Haar gewaad, fijn en doorzichtig, als het licht van de maan zelf.
Haar vrouwelijke vormen daaronder.
Haar stralende gezicht en haar warme glimlach.
"Hallo Mark."
Ademloos keek Mark naar de verschijning.
Hij was op slag volkomen nuchter.
Ja. Hij kende haar.
"H-hallo... ben je er weer? Droom ik weer?"
"Ja hoor. Als je dat wilt."
Hij zag het toverstafje in haar hand.
"Ga je weer een meisje van me maken?"
"Nee. Dat ben je al. Maar ik ga je weer je werkelijke zelf laten zijn."
Ze bracht het stafje naar zijn voorhoofd.
Hij sloot zijn ogen.
Het zachte tikje en de transformatie van zijn lichaam.
Ze nam de luier uit zijn hand.
"Ga maar liggen, Marcella."
Als vanzelf nam hij de luierpositie aan.
Even later het zachte kussentje onder zijn billen en tussen zijn benen.
Ze keek hem weer aan. Hij verdronk in die ogen.
"Vannacht is het de laatste nacht van de volle maan" fluisterde ze.
"Dan moeten we wachten tot de cyclus weer voltooid is."
"Is dit... is dit de laatste keer dan?"
"Voorlopig wel. Maar ook als de maan afneemt en weer aanwast, ben ik bij je. Hier."
Een koele wijsvinger op zijn voorhoofd.
"Totdat ook jouw cyclus voltooid is. Totdat jouw transformatie compleet is."
"Transformatie?"
"Ja. Je ben op de goede weg. Je hebt goed werk verricht. Je bent bijna bevrijd."
"Bevrijd?" vroeg hij wijfelend.
"Jawel. Zowel emotioneel als lichamelijk."
Lichamelijk?
Hij dacht aan zijn vermeende manboobs en zijn vollere heupen.
"Bedoel je..."
"Ja. Dat gaat gelijk op."
"Maar..."
Ze hield haar vinger tegen zijn lippen.
"Geen vragen meer. Kom."
Ze vleide zich naast hem op bed neer en spreidde haar armen.
"Kom maar."
Ze leek wel groter geworden.
Een groot, warm, uitnodigend moederlijk lichaam.
Gewillig kroop hij tegen haar aan.
Zijn gezicht op haar warme, volle borst.
Haar armen om hem heen.
Hij kon het niet laten. Hij moest haar strelen.
Zijn vingertoppen over de blanke, smetteloze huid van haar buik.
De luierfee streelde hem terug.
Haar vingertoppen over zijn rug en door zijn lange, bruine haren.
Voorzichtig raakte hij haar andere borst aan.
Ze liet hem begaan en hij begon zachtjes te kneden.
Nog nooit had hij een vrouwenborst aangeraakt.
En wat voelde het fijn. Ook al was het maar een droom.
Maar was het wel een droom?
Ja. Dat kon niet anders.
Hoe kon het anders zijn dat hij zomaar zijn plas liet lopen?
Hij was toch niet echt een baby?
De luier werd warm en dik tussen zijn benen en bij zijn billen.
En hij voelde direkt ook weer die warme kriebels daar beneden.
Hij kroop nog dichter tegen haar aan.
Een zacht gekreun ontsnapte hem.
"Goed zo" fluisterde ze. "Je moet nog zoveel leren. Ook dit hoort daarbij."
Ze legde haar been iets opzij en trok hem naar zich toe.
Hij kon niet anders dan haar dij tussen de zijne klemmen.
De druk van de natte luier in zijn kruis.
Wat voelde dat lekker.
Hij begon een beetje te schurken met zijn onderlichaam.
Kleine elektrische vonkjes vanuit zijn kruis door zijn hele lichaam.
"Goed zo, schatje. Goed zo" fluisterde de fee.
Opbouwende spanning in zijn onderlichaam.
Dit had hij nog nooit gevoeld.
En plotseling, terwijl hij haar dij nog steviger tussen de zijne klemde, een ontlading.
Een warme ontlading.
En met de ontlading, de tranen.
"Goed gedaan, meisje. Goed gedaan, Marcella" suste de fee zachtjes.
Ze veegde zijn tranen weg en kuste zijn voorhoofd.
De warme nagloed van deze onbekende, nieuwe climax.
Mark voelde dat hij begon weg te dommelen.
Terwijl hij in haar armen wegzakte hoorde hij haar zachtjes fluisteren.
"Nu weet je het. Nu weet je hoe het kan zijn."
En hij viel in een diepe, droomloze slaap.
8)&:-*
Erik-diaper
Toplid
Mooi! Ga vooral door... ;-)
friendly
Superlid
Bedankt voor de reacties, lieve lezertjes!
De Luierfee
Hoofdstuk 8: Transformatie
Mark werd geleidelijk aan wakker.
De slaapkamer baadde al in de gouden gloed van de ochtendzon.
Hij lag op zijn zij. Zijn arm nog om de luierfee.
Hij sloot zijn ogen weer en drukte haar zich tegen aan.
Maar het was de fee niet.
Het was gewoon zijn kussen.
Wat dom. Natuurlijk.
Hij rolde op zijn rug en rekte zich verlekkerd uit.
Wat had hij heerlijk geslapen.
En wat had hij weer heerlijk gedroomd.
Deze keer kon hij zich meer details herinneren.
De luierfee was gekomen.
En hij was weer het meisje geworden zoals hij zichzelf altijd voorgesteld had.
En dan de luier... en daarna...
Hij rekte zich nogmaals uit en glimlachte.
Oh hemel. Hij voelde zich geweldig.
Dit ging een fantastische dag worden!
Energiek kwam hij overeind en ging aan de bedrand zitten.
Hee... weer dat rare glitterspul op de vloer.
Waar kwam dat toch vandaan?
Al zittend werd hij zich bewust hoe raar zijn boxer in zijn kruis plooide.
Zeker veel gewoeld vannacht.
Hij keek omlaag.
Hij had zijn boxer niet aan.
Hij had een luier aan.
Een witte met pastelblauwe maantjes erop.
En hij had erin geplast ook, zo te zien.
Verward sloot hij zijn ogen en legde een hand op zijn voorhoofd.
Ben ik gek aan het worden of zo? vroeg hij zich af.
Dromen worden toch geen werkelijkheid?
Met zijn vingers wreef hij over zijn voorhoofd.
Dit is niet normaal, dacht hij.
Hij moest actie ondernemen. En wel nu.
Snel weer liggen en de plakstrips van de luier los.
Hij trok de luier onder zijn billen uit en vouwde hem op.
De natte luier voelde zwaar in zijn hand.
Nu snel in de prullenbak gooien.
Get rid of the evidence.
Dan kon hij tenminste weer normaal denken.
Droom of werkelijkheid, droom of werkelijkheid.
Hij schudde met zijn hoofd en probeerde het van zich af te zetten.
Een raar begin van de dag, maar hij voelde zich op zich nog steeds fantastisch.
Ook bij de herinnering aan gisterenavond.
Die lieve, lieve Marielle. Wie had dat gedacht?
Nou ja. Misschien had hij wel vermoedens gehad.
Maar durfde hij er gewoon niet aan te denken.
Laat staan er iets mee doen.
Nou goed.
Even scheren en dan lekker heet douchen.
Voor de spiegel in de badkamer zag hij dat scheren nog steeds niet nodig was.
Zijn gezicht was zo glad als wat.
Hij bestuurde zijn kaken van dichtbij.
Nee, niks te zien. Geen enkel stoppeltje.
Zijn blik gleed omlaag.
Wat was dat?
Oh nee.
Waren dat zijn zogenaamde 'moobs'?
Nee. Nee nee nee.
Dit waren borstjes.
Stevige jonge borstjes.
Met een opstaande tepelhof en pronte tepels.
Hij kon het niet ontkennen.
Dit waren geen man-boobs meer.
Dit waren de borsten van een jonge vrouw.
Móóie borsten. Stevige borsten.
In zijn verbazing omvatte hij ze even met zijn handen.
Zacht, warm. Lekker.
Zijn tepels sprongen vooruit.
Hij liet zijn handen langs zijn flanken omlaag zakken.
De curve van zijn taille.
Nog duidelijker dan gisteren.
De blanke zachtheid van zijn buik.
Haarloos nu, net als bijna zijn gehele lichaam.
Transformatie, schoot het door hem heen.
Vannacht, de droom.
Fysieke transformatie.
Gelijk opgaand met emotionele transformatie.
Was dit het resultaat?
Zijn spiegelbeeld reikte maar tot zijn heupen.
Hij stond tenslotte vlak voor de badkamerspiegel.
Oh god.
Hij ademde diep in en sloot zijn ogen.
Hij deed een stap naar achteren, en opende zijn ogen weer.
En bekeek zijn spiegelbeeld, ook onder zijn heupen nu.
Een zucht van opluchting.
Hij zat er nog.
Het was maar een nutteloos ding, maar hij zat er nog.
Mark keek eens goed. Het zag er wél anders uit.
Kleiner, zachter. Roze.
Schattig, bijna.
Als een babypiemeltje, maar dan groter.
Hij draaide zich om.
Zijn magere, behaarde bilpartij was verdwenen.
In plaats daarvan twee roomblanke, bolle rondingen.
Hij wreef er met zijn handen overheen.
Niet verkeerd.
Stevig en toch zacht.
Het schoot door hem heen waar hij mee bezig was.
Hij stond hier gewoon te genieten van zijn steeds vrouwelijker wordende lichaam.
Los van hoe dat mogelijk was, had het consequenties.
In de werkelijke wereld. In de realiteit.
Hoe hield hij dit verborgen?
Op zijn werk straks, bijvoorbeeld.
En als dit proces doorzette, hoe ging hij het dan verklaren?
Aan zijn ouders? Zijn collega's? Zijn vriendinnen?
Aan Marielle?
Praktisch ingesteld als hij was, bedacht hij eerst een oplossing voor vandaag.
De rest kwam later wel, als hij de tijd had gehad om na te denken.
In zijn kledingkast zocht hij naar zijn strakste t-shirts.
Maat small. Ooit verkeerd besteld. Veel te strak.
Maar nu misschien wel handig.
Met moeite trok hij een van de t-shirts over zijn hoofd en omlaag langs zijn lichaam.
Een raar gevoel. Zijn nieuwe borstpartij strak ingepakt door het katoen.
Maar het was te doen.
Het zat ongemakkelijk, maar ja. Hij moest wat.
Met een ruim vallend overhemd erover zou het niet al te zeer opvallen.
Maar dan nog zijn kont.
Hij paste zijn normale pantalons zeker niet meer.
Rommelend tussen zijn hangers vond hij een oude bandplooibroek die hij ooit voor de lol gekocht had.
Expres retro voor één of ander trouwfeestje met als thema 'De Jaren Tachtig'.
Die zou wel over zijn nieuwe, ruimere bilpartij passen.
En als hij dan zijn oude bril met dat dikke montuur opzette zag hij er ironisch-sullig uit.
Ja! En dan zijn haar in zo'n strakke scheiding!
En als overhemd dan die blauw-wit gestreepte met die witte boord.
Dan leek het expres.
Gewoon een nieuwe stijl voor hem; een beetje kantoornerd-hipsterachtig.
Ja, daar kon hij wel mee wegkomen.
"Jezus, Mark! Wat zie jij eruit!"
Dezelfde collega die laatst die opmerking over zijn moobs maakte.
"Oh gewoon. Beetje experimenteren."
"Wat is dit voor stijl? Retro-lullig?"
"Ja, zoiets."
"Nou, de vrouwtjes zullen er vast voor vallen."
Hij proestte het uit.
"En de mannen ook, hahaha!"
Mark zuchtte.
Wat een eikel.
Maar hij had in ieder geval zijn nieuwe vrouwelijke vormen niet herkend.
Gelukkig maar.
Aan het werk maar weer.
Marielle had nog niet van zich laten horen.
Misschien had ze toch een beetje spijt van wat ze opgebiecht had.
En dan nog die tongzoen-actie.
Hij zou haar vanavond wel even bellen om haar gerust te stellen.
Intussen had hij een appje gekregen van Astrid.
De vriendin die hij al kende vanaf de basisschool.
Of hij zin had in een bakkie na het werk.
Ja, dat had hij wel.
Dus liep hij om vijf uur de Starbucks binnen.
Hij zag Astrid al zitten. Ze keek een beetje dromerig uit het raam.
Toen hij haar tafeltje naderde keek ze even naar hem op, en toen weer naar buiten.
En met een ruk weer terug.
"Jeetje! Mark! Ik had je bijna niet herkend!"
Ze stond op. Drie zoenen op de wang.
"Wat zie jij er goed uit! Ben je afgevallen? En die kleren! Te gek!"
"Ja, ik wilde eens wat anders. En afgevallen? Volgens mij niet."
"Volgens mij wel. Je gezicht is smaller."
"Echt?"
"Ja! Je jukbeenderen komen er nu heel goed uit. Of komt het door die bril?"
"Ik weet niet. Zou kunnen."
"Je hele uitstraling is anders. Zachter. Bijna... bijna vrouwelijk, hihihi."
Mark slikte even.
"Nee nee, ik bedoel het niet lullig! Het staat je juist heel goed. Je was altijd al een knappe jongen.
Maar nu heb je iets... delicaats. Ik weet niet."
"Nou, ik ben blij dat het je bevalt."
"Zeer zeker. Pas maar op."
"Hoe bedoel je?"
"Straks moet je de vrouwen nog van je af slaan."
"Ach. Ik ben niet op zoek."
"Weet ik. Maar toch. Veel vrouwen houden daar wel van, weet je."
"Tsja."
Ze keuvelden nog wat verder.
Over werk, gezamelijke vriendinnen en films die ze gezien hadden.
Maar haar opmerking bleef hem dwarszitten.
Blijkbaar was zijn vrouwelijkheid niet met alleen maar kleding te verhullen.
En zou hij er op een gegeven moment toch voor uit moeten komen.
Maar hoe deed je zoiets?
8)&:-*
De Luierfee
Hoofdstuk 8: Transformatie
Mark werd geleidelijk aan wakker.
De slaapkamer baadde al in de gouden gloed van de ochtendzon.
Hij lag op zijn zij. Zijn arm nog om de luierfee.
Hij sloot zijn ogen weer en drukte haar zich tegen aan.
Maar het was de fee niet.
Het was gewoon zijn kussen.
Wat dom. Natuurlijk.
Hij rolde op zijn rug en rekte zich verlekkerd uit.
Wat had hij heerlijk geslapen.
En wat had hij weer heerlijk gedroomd.
Deze keer kon hij zich meer details herinneren.
De luierfee was gekomen.
En hij was weer het meisje geworden zoals hij zichzelf altijd voorgesteld had.
En dan de luier... en daarna...
Hij rekte zich nogmaals uit en glimlachte.
Oh hemel. Hij voelde zich geweldig.
Dit ging een fantastische dag worden!
Energiek kwam hij overeind en ging aan de bedrand zitten.
Hee... weer dat rare glitterspul op de vloer.
Waar kwam dat toch vandaan?
Al zittend werd hij zich bewust hoe raar zijn boxer in zijn kruis plooide.
Zeker veel gewoeld vannacht.
Hij keek omlaag.
Hij had zijn boxer niet aan.
Hij had een luier aan.
Een witte met pastelblauwe maantjes erop.
En hij had erin geplast ook, zo te zien.
Verward sloot hij zijn ogen en legde een hand op zijn voorhoofd.
Ben ik gek aan het worden of zo? vroeg hij zich af.
Dromen worden toch geen werkelijkheid?
Met zijn vingers wreef hij over zijn voorhoofd.
Dit is niet normaal, dacht hij.
Hij moest actie ondernemen. En wel nu.
Snel weer liggen en de plakstrips van de luier los.
Hij trok de luier onder zijn billen uit en vouwde hem op.
De natte luier voelde zwaar in zijn hand.
Nu snel in de prullenbak gooien.
Get rid of the evidence.
Dan kon hij tenminste weer normaal denken.
Droom of werkelijkheid, droom of werkelijkheid.
Hij schudde met zijn hoofd en probeerde het van zich af te zetten.
Een raar begin van de dag, maar hij voelde zich op zich nog steeds fantastisch.
Ook bij de herinnering aan gisterenavond.
Die lieve, lieve Marielle. Wie had dat gedacht?
Nou ja. Misschien had hij wel vermoedens gehad.
Maar durfde hij er gewoon niet aan te denken.
Laat staan er iets mee doen.
Nou goed.
Even scheren en dan lekker heet douchen.
Voor de spiegel in de badkamer zag hij dat scheren nog steeds niet nodig was.
Zijn gezicht was zo glad als wat.
Hij bestuurde zijn kaken van dichtbij.
Nee, niks te zien. Geen enkel stoppeltje.
Zijn blik gleed omlaag.
Wat was dat?
Oh nee.
Waren dat zijn zogenaamde 'moobs'?
Nee. Nee nee nee.
Dit waren borstjes.
Stevige jonge borstjes.
Met een opstaande tepelhof en pronte tepels.
Hij kon het niet ontkennen.
Dit waren geen man-boobs meer.
Dit waren de borsten van een jonge vrouw.
Móóie borsten. Stevige borsten.
In zijn verbazing omvatte hij ze even met zijn handen.
Zacht, warm. Lekker.
Zijn tepels sprongen vooruit.
Hij liet zijn handen langs zijn flanken omlaag zakken.
De curve van zijn taille.
Nog duidelijker dan gisteren.
De blanke zachtheid van zijn buik.
Haarloos nu, net als bijna zijn gehele lichaam.
Transformatie, schoot het door hem heen.
Vannacht, de droom.
Fysieke transformatie.
Gelijk opgaand met emotionele transformatie.
Was dit het resultaat?
Zijn spiegelbeeld reikte maar tot zijn heupen.
Hij stond tenslotte vlak voor de badkamerspiegel.
Oh god.
Hij ademde diep in en sloot zijn ogen.
Hij deed een stap naar achteren, en opende zijn ogen weer.
En bekeek zijn spiegelbeeld, ook onder zijn heupen nu.
Een zucht van opluchting.
Hij zat er nog.
Het was maar een nutteloos ding, maar hij zat er nog.
Mark keek eens goed. Het zag er wél anders uit.
Kleiner, zachter. Roze.
Schattig, bijna.
Als een babypiemeltje, maar dan groter.
Hij draaide zich om.
Zijn magere, behaarde bilpartij was verdwenen.
In plaats daarvan twee roomblanke, bolle rondingen.
Hij wreef er met zijn handen overheen.
Niet verkeerd.
Stevig en toch zacht.
Het schoot door hem heen waar hij mee bezig was.
Hij stond hier gewoon te genieten van zijn steeds vrouwelijker wordende lichaam.
Los van hoe dat mogelijk was, had het consequenties.
In de werkelijke wereld. In de realiteit.
Hoe hield hij dit verborgen?
Op zijn werk straks, bijvoorbeeld.
En als dit proces doorzette, hoe ging hij het dan verklaren?
Aan zijn ouders? Zijn collega's? Zijn vriendinnen?
Aan Marielle?
Praktisch ingesteld als hij was, bedacht hij eerst een oplossing voor vandaag.
De rest kwam later wel, als hij de tijd had gehad om na te denken.
In zijn kledingkast zocht hij naar zijn strakste t-shirts.
Maat small. Ooit verkeerd besteld. Veel te strak.
Maar nu misschien wel handig.
Met moeite trok hij een van de t-shirts over zijn hoofd en omlaag langs zijn lichaam.
Een raar gevoel. Zijn nieuwe borstpartij strak ingepakt door het katoen.
Maar het was te doen.
Het zat ongemakkelijk, maar ja. Hij moest wat.
Met een ruim vallend overhemd erover zou het niet al te zeer opvallen.
Maar dan nog zijn kont.
Hij paste zijn normale pantalons zeker niet meer.
Rommelend tussen zijn hangers vond hij een oude bandplooibroek die hij ooit voor de lol gekocht had.
Expres retro voor één of ander trouwfeestje met als thema 'De Jaren Tachtig'.
Die zou wel over zijn nieuwe, ruimere bilpartij passen.
En als hij dan zijn oude bril met dat dikke montuur opzette zag hij er ironisch-sullig uit.
Ja! En dan zijn haar in zo'n strakke scheiding!
En als overhemd dan die blauw-wit gestreepte met die witte boord.
Dan leek het expres.
Gewoon een nieuwe stijl voor hem; een beetje kantoornerd-hipsterachtig.
Ja, daar kon hij wel mee wegkomen.
"Jezus, Mark! Wat zie jij eruit!"
Dezelfde collega die laatst die opmerking over zijn moobs maakte.
"Oh gewoon. Beetje experimenteren."
"Wat is dit voor stijl? Retro-lullig?"
"Ja, zoiets."
"Nou, de vrouwtjes zullen er vast voor vallen."
Hij proestte het uit.
"En de mannen ook, hahaha!"
Mark zuchtte.
Wat een eikel.
Maar hij had in ieder geval zijn nieuwe vrouwelijke vormen niet herkend.
Gelukkig maar.
Aan het werk maar weer.
Marielle had nog niet van zich laten horen.
Misschien had ze toch een beetje spijt van wat ze opgebiecht had.
En dan nog die tongzoen-actie.
Hij zou haar vanavond wel even bellen om haar gerust te stellen.
Intussen had hij een appje gekregen van Astrid.
De vriendin die hij al kende vanaf de basisschool.
Of hij zin had in een bakkie na het werk.
Ja, dat had hij wel.
Dus liep hij om vijf uur de Starbucks binnen.
Hij zag Astrid al zitten. Ze keek een beetje dromerig uit het raam.
Toen hij haar tafeltje naderde keek ze even naar hem op, en toen weer naar buiten.
En met een ruk weer terug.
"Jeetje! Mark! Ik had je bijna niet herkend!"
Ze stond op. Drie zoenen op de wang.
"Wat zie jij er goed uit! Ben je afgevallen? En die kleren! Te gek!"
"Ja, ik wilde eens wat anders. En afgevallen? Volgens mij niet."
"Volgens mij wel. Je gezicht is smaller."
"Echt?"
"Ja! Je jukbeenderen komen er nu heel goed uit. Of komt het door die bril?"
"Ik weet niet. Zou kunnen."
"Je hele uitstraling is anders. Zachter. Bijna... bijna vrouwelijk, hihihi."
Mark slikte even.
"Nee nee, ik bedoel het niet lullig! Het staat je juist heel goed. Je was altijd al een knappe jongen.
Maar nu heb je iets... delicaats. Ik weet niet."
"Nou, ik ben blij dat het je bevalt."
"Zeer zeker. Pas maar op."
"Hoe bedoel je?"
"Straks moet je de vrouwen nog van je af slaan."
"Ach. Ik ben niet op zoek."
"Weet ik. Maar toch. Veel vrouwen houden daar wel van, weet je."
"Tsja."
Ze keuvelden nog wat verder.
Over werk, gezamelijke vriendinnen en films die ze gezien hadden.
Maar haar opmerking bleef hem dwarszitten.
Blijkbaar was zijn vrouwelijkheid niet met alleen maar kleding te verhullen.
En zou hij er op een gegeven moment toch voor uit moeten komen.
Maar hoe deed je zoiets?
8)&:-*
Kleine Bram
Superlid
Als dit wordt verfilmd dan mag je mij de hoofdrol geven!
friendly
Superlid
De Luierfee
Hoofdstuk 9: Openheid
Die avond twijfelde hij nog of hij Marielle wel moest bellen.
Sommige dingen kun je misschien beter niet over de telefoon bespreken.
Dus appte hij alleen om voor de volgende dag af te spreken.
Ze stemde in. Eten en een filmpje kijken, bij hem thuis.
Na zijn nachtritueeltje wilde hij zijn bed in stappen.
Hij had tijdens het douchen maar zo min mogelijk naar zijn veranderende lichaam gekeken.
Geen zin om daar nu over na te denken.
Hij sloeg zijn dekbed terug, en wat lag daar?
Duidelijk zichtbaar in het licht van de nu afnemende maan?
Kant en klaar voor hem?
Het jurkje. Het broekje. De sokjes. De speen.
En een luier.
Verwarring.
Het was toch maar een droom geweest?
Maar dan wel een droom die zich steeds meer in de werkelijkheid begon te manifesteren.
Daar was alleen zijn lichaam al een levend bewijs van.
En die luier van vanochtend.
En dan nu ook nog eens dit.
Was de luierfee echt?
Maar feeën bestonden toch alleen in sprookjes?
Hoe dan ook, de kleertjes lagen er.
Tastbaar, echt.
Blijkbaar had de fee van zijn dromen besloten ook in haar afwezigheid voor hem te blijven zorgen.
En, werkelijkheid of droom, hij wilde haar niet teleurstellen.
Dus deed hij, na even nagedacht te hebben, zichzelf de luier om en het jurkje aan.
Daarna de sokjes en de speen.
Hij bewonderde zichzelf in de spiegel.
Oh, wat was dat mooi. Wat zag hij er schattig uit.
Hij was al bijna een echt babymeisje.
Ook zonder de magie van het maanstafje.
Hij kroop onder zijn dekbed.
Uit gewoonte wilde hij alweer het kussen op zijn hoofd leggen en zich opkrullen.
Zich afsluiten.
Zich ópsluiten. In zijn cocon.
Maar hij deed het toch niet.
In plaats daarvan klemde hij zijn kussen tegen zich aan, als een teddybeer.
En voelde ondanks alles de slaap naderen.
Zuigend op zijn speen probeerde hij zijn hoofd leeg te maken.
Dat lukte, en al snel dommelde hij in.
Veilig in zijn babywereld.
Een lucide droom, zoals hij die wel vaker had gehad.
Hij was op kantoor aan het werk.
En de luierfee verscheen.
Ze hief haar stafje op naar zijn voorhoofd.
Zijn collega's keken hem verbaasd aan.
Nu komen ze erachter, dacht hij. Nu zien ze wie ik werkelijk ben.
Nee, dat wil ik niet. Niet zo.
Ik moet naar huis.
En omdat hij dit soort dromen vaak kon sturen, was hij plotseling dus ook thuis.
Dat bewees voor hem ook dat dit een gewone droom was.
De luierfee was nog in retraite.
Dit deed hij zelf.
Hij keek eens om zich heen en zag dat hij zich vergist had.
Dit was niet zijn huis, maar dat van zijn ouders.
Ze zaten op de bank en keken hem verwachtingsvol aan.
De luierfee tikte op zijn voorhoofd en de transformatie begon.
Voor zover dat nog nodig was.
Ook in de droom was hij al bijna een meisje.
"Je bent goed op weg" zei de luierfee. "Maar je bent er nog niet helemaal."
Zijn ouders keken naar zijn veranderende lichaam,.
Daarna naar elkaar en knikten instemmend.
Niet verbaasd.
Alsof ze het al hadden geweten.
Nu stond hij daar.
Vrouwelijk. Meisjesachtig.
En met babykleertjes aan.
De dikke luier duidelijk zichtbaar onder zijn jurkje.
Nee, dacht hij. Nee, niet zo.
Ik wil naar huis.
Mijn eigen huis.
De omgeving veranderde direkt. Dit was zijn droom, tenslotte.
Wat hij wilde, gebeurde ook.
Maar desondanks was hij nog steeds niet thuis.
Hij keek om zich heen.
Nu waren ze in de woning van Marielle.
De luierfee sloeg haar armen om hem heen.
Warmte en koelte, geel en blauw.
Een arm om zijn schouder en een hand op zijn luierbillen.
Glitters dwarrelden in het rond.
Marielle verscheen in de deuropening en keek verbaasd naar het stel.
Naar Mark en de kleertjes die hij aanhad.
Toen knikte ze.
"Nu begrijp ik alles" zei ze zachtjes.
Nee nee nee, dacht hij.
Dit wil ik niet.
Niet zo.
Ik wil nú wakker worden.
Zwetend kwam hij overeind in bed.
Dat was op het nippertje, dacht hij.
Bijna wist iedereen alles.
Was alles uitgekomen.
Maar wat maakte het eigenlijk uit?
Het was maar een droom geweest.
Een echte droom, deze keer.
Hij liet zich terugzakken op bed.
Maar wel een droom met een opdracht, bedacht hij zich.
Een opdracht aan mezelf.
Ik moet meer openheid geven, misschien.
Nog meer openheid.
Aan Marielle. Ik moet eerlijk zijn.
Niet meer spelen met haar gevoelens.
Niet meer spelen met mijn gevoelens.
Openheid.
Hij dacht nog lang na.
En viel na veel woelen gelukkig nog even in slaap.
"Hallo zeg. Wat is dit?" vroeg Marielle verbaasd.
"Een hele nieuwe look? Hoezo dat ineens?"
Ze stapte naar binnen en gaf hem een zoen. Op de wang.
"Ja. Een nieuwe look. Uit noodzaak."
"Hoe bedoel je dat?"
"Ga zitten. Ik moet je wat vertellen."
"Goed. Wijntje erbij?"
Mark schonk twee glazen rosé in.
Hij ging zitten en zuchtte even.
Marielle probeerde normaal geïnteresseerd te kijken.
Maar hij zag dat ze gealarmeerd was.
Bang misschien, voor wat er nu ging komen.
Ze nipte aan haar rosé.
Haar hand trilde een beetje, zag Mark.
Hij verzamelde zijn moed en begon.
"Ik heb je verteld over mijn voorkeur voor meisjesdingen, als kind."
"Ja? En?"
"Nou, dat gaat misschien wat verder dan ik heb doen voorkomen. Ik heb die voorkeur nu nog."
"Weet ik toch? Je hebt toch ook alleen vriendinnen en zo?"
"Ja. Maar er is meer."
Hij moest even naar adem happen.
Gut, wat was dit moeilijk. Maar het moest eruit.
"Ik hield zoveel van meisjes dat ik... dat ik..."
Marielle keek hem onderzoekend aan.
De gealarmeerdheid was uit haar blik verdwenen.
Gelukkig maar.
"Dat ik... dat ik..." haperde hij.
"Dat je er zelf één wilde zijn?" vulde Marielle onverwacht aan.
Mark zuchtte.
"Ja. En nu nog steeds."
Zo, het was eruit.
Nu nog Marielle's reactie.
Ze keek hem uitdrukkingloos aan.
Nu komen de verwijten, dacht Mark.
Waarom heb je dat niet eerder gezegd?
Waarom zoende je me laatst dan?
Waarom liet je me verliefd op je worden?
Ze bleef maar kijken.
Mark voelde zich klein worden en sloeg zijn ogen neer.
"Ik wist het wel" fluisterde ze uiteindelijk.
"Ja... sorry... ik..."
Ze legde haar vinger op zijn lippen.
"Nooit sorry zeggen, Mark. Nooit je verontschuldigen voor wie je bent."
"Maar... ik heb het gevoel dat ik je..."
"Om de tuin geleid heb? Nee hoor. Ik wist het al. Heb het altijd geweten, denk ik."
"Maar hoe kan je dan..."
"Verliefd op je worden? Oh Mark. Je hebt nog veel te leren."
Ze sloeg haar armen om hem heen.
Hij verstijfde een beetje van schrik. Hij was zo gespannen.
Maar het was tenslotte Marielle maar.
Hij probeerde zich weer een beetje te ontspannen.
"Ik ben verliefd op jou als persóón. Dat begrijp je toch wel?" ging ze verder.
"J-ja. Ik denk het wel."
"En hoe die persoon er uitziet of wat hij tussen zijn benen heeft maakt me niets uit."
"E-echt?"
"Tuurlijk. Je kent me toch wel een beetje, hoop ik."
"Ja. Ja, ik denk het wel."
"Misschien had je een ander beeld van me vanwege die stoere vriendjes van me. Dat snap ik wel."
"Ja, misschien wel."
"Maar met jou heb ik een band. Zoiets heb ik nog nooit gehad, Mark."
"Dankjewel. Dat is lief."
"Ik heb nog wel een vraag. Maar misschien weet ik het antwoord al."
Mark knikte.
"Waarom heb je er nooit iets aan gedáán? Er is zó veel mogelijk tegenwoordig."
"Ik kon niet" zuchtte Mark.
Marielle knikte.
"Vanwege die smeerlap. Die ome Henk."
"Ja. Ik voelde me altijd zo vies als ik eraan dacht. Dus stopte ik het liever weg. Ontkende ik het."
Marielle keek hem aan.
Kleine tranen parelden in haar ooghoeken.
"En nu heb je zoveel tijd verloren. Maar het is nog niet te laat, Mark. Het kan nog."
Hij zoende haar dankbaar zachtjes op haar lippen.
Die hield ze deze keer wijselijk gesloten, merkte hij.
Maar toch, een teder moment.
"Dat is dus het volgende wat ik je moet vertellen" zei hij even later.
"En misschien meteen maar ook laten zien."
Hij stond op en begon zijn overhemd open te knopen.
"Mark..." zei Marielle.
"Nee. Ik moet het je laten zien."
Hij trok zijn overhemd uit en daarna moeizaam zijn strakke t-shirt over zijn hoofd.
Marielle ademde verschrikt in en sloeg een hand voor haar mond.
Mark spreidde zijn handen in een 'kijk maar'-gebaar.
Marielle liet haar ogen over zijn borstjes dwalen.
En naar beneden, over zijn taille.
Zijn gladde, haarloze buik.
"Maar Mark... hoe kan dit?"
"Weet ik niet. En dit is nog niet alles."
Hij gespte zijn riem los en trok zijn broek naar beneden.
De zachte ronding van zijn billen in zijn boxer.
Zijn blanke, haarloze benen.
"Maar je bent al bijna..." begon Marielle.
En deed er het zwijgen toe.
Ademloos bekeek ze zijn lichaam.
"Vandaar die nieuwe look. Om dit te verbergen" zei Mark.
Marielle knikte begrijpend.
Ze wees behoedzaam naar zijn kruis.
"En daar? Ben je daar ook...?"
"Nee. Die zit er nog. Maar hij is... ook veranderd."
"Laat eens zien" zei Marielle gedecideerd.
"Weet je het zeker? Vind je dat niet raar?"
"Na wat je me tot nu toe hebt laten zien niet, nee."
Hij deed wat ze wilde.
Ademloos bekeek ze zijn verkleinde, haarloze piemeltje.
Hij trok zijn boxer weer omhoog en Marielle hernam zich.
"Ik weet natuurlijk niet hoe hij er eerst uitzag, maar..."
"Nou, niet zó. Geloof me."
Marielle knikte en keek hem aan.
"Kom eens zitten" zei ze.
Hij ging zitten en Marielle bekeek hem nog eens van top tot teen.
"En je weet niet hoe dit komt. Geen hormonen. Geen dokters."
"Nee. Niets van dat alles."
Ze zuchtte diep.
"Dan wil ik eigenlijk maar één ding zeggen."
Mark zette zich schrap.
8)&:-*
Hoofdstuk 9: Openheid
Die avond twijfelde hij nog of hij Marielle wel moest bellen.
Sommige dingen kun je misschien beter niet over de telefoon bespreken.
Dus appte hij alleen om voor de volgende dag af te spreken.
Ze stemde in. Eten en een filmpje kijken, bij hem thuis.
Na zijn nachtritueeltje wilde hij zijn bed in stappen.
Hij had tijdens het douchen maar zo min mogelijk naar zijn veranderende lichaam gekeken.
Geen zin om daar nu over na te denken.
Hij sloeg zijn dekbed terug, en wat lag daar?
Duidelijk zichtbaar in het licht van de nu afnemende maan?
Kant en klaar voor hem?
Het jurkje. Het broekje. De sokjes. De speen.
En een luier.
Verwarring.
Het was toch maar een droom geweest?
Maar dan wel een droom die zich steeds meer in de werkelijkheid begon te manifesteren.
Daar was alleen zijn lichaam al een levend bewijs van.
En die luier van vanochtend.
En dan nu ook nog eens dit.
Was de luierfee echt?
Maar feeën bestonden toch alleen in sprookjes?
Hoe dan ook, de kleertjes lagen er.
Tastbaar, echt.
Blijkbaar had de fee van zijn dromen besloten ook in haar afwezigheid voor hem te blijven zorgen.
En, werkelijkheid of droom, hij wilde haar niet teleurstellen.
Dus deed hij, na even nagedacht te hebben, zichzelf de luier om en het jurkje aan.
Daarna de sokjes en de speen.
Hij bewonderde zichzelf in de spiegel.
Oh, wat was dat mooi. Wat zag hij er schattig uit.
Hij was al bijna een echt babymeisje.
Ook zonder de magie van het maanstafje.
Hij kroop onder zijn dekbed.
Uit gewoonte wilde hij alweer het kussen op zijn hoofd leggen en zich opkrullen.
Zich afsluiten.
Zich ópsluiten. In zijn cocon.
Maar hij deed het toch niet.
In plaats daarvan klemde hij zijn kussen tegen zich aan, als een teddybeer.
En voelde ondanks alles de slaap naderen.
Zuigend op zijn speen probeerde hij zijn hoofd leeg te maken.
Dat lukte, en al snel dommelde hij in.
Veilig in zijn babywereld.
Een lucide droom, zoals hij die wel vaker had gehad.
Hij was op kantoor aan het werk.
En de luierfee verscheen.
Ze hief haar stafje op naar zijn voorhoofd.
Zijn collega's keken hem verbaasd aan.
Nu komen ze erachter, dacht hij. Nu zien ze wie ik werkelijk ben.
Nee, dat wil ik niet. Niet zo.
Ik moet naar huis.
En omdat hij dit soort dromen vaak kon sturen, was hij plotseling dus ook thuis.
Dat bewees voor hem ook dat dit een gewone droom was.
De luierfee was nog in retraite.
Dit deed hij zelf.
Hij keek eens om zich heen en zag dat hij zich vergist had.
Dit was niet zijn huis, maar dat van zijn ouders.
Ze zaten op de bank en keken hem verwachtingsvol aan.
De luierfee tikte op zijn voorhoofd en de transformatie begon.
Voor zover dat nog nodig was.
Ook in de droom was hij al bijna een meisje.
"Je bent goed op weg" zei de luierfee. "Maar je bent er nog niet helemaal."
Zijn ouders keken naar zijn veranderende lichaam,.
Daarna naar elkaar en knikten instemmend.
Niet verbaasd.
Alsof ze het al hadden geweten.
Nu stond hij daar.
Vrouwelijk. Meisjesachtig.
En met babykleertjes aan.
De dikke luier duidelijk zichtbaar onder zijn jurkje.
Nee, dacht hij. Nee, niet zo.
Ik wil naar huis.
Mijn eigen huis.
De omgeving veranderde direkt. Dit was zijn droom, tenslotte.
Wat hij wilde, gebeurde ook.
Maar desondanks was hij nog steeds niet thuis.
Hij keek om zich heen.
Nu waren ze in de woning van Marielle.
De luierfee sloeg haar armen om hem heen.
Warmte en koelte, geel en blauw.
Een arm om zijn schouder en een hand op zijn luierbillen.
Glitters dwarrelden in het rond.
Marielle verscheen in de deuropening en keek verbaasd naar het stel.
Naar Mark en de kleertjes die hij aanhad.
Toen knikte ze.
"Nu begrijp ik alles" zei ze zachtjes.
Nee nee nee, dacht hij.
Dit wil ik niet.
Niet zo.
Ik wil nú wakker worden.
Zwetend kwam hij overeind in bed.
Dat was op het nippertje, dacht hij.
Bijna wist iedereen alles.
Was alles uitgekomen.
Maar wat maakte het eigenlijk uit?
Het was maar een droom geweest.
Een echte droom, deze keer.
Hij liet zich terugzakken op bed.
Maar wel een droom met een opdracht, bedacht hij zich.
Een opdracht aan mezelf.
Ik moet meer openheid geven, misschien.
Nog meer openheid.
Aan Marielle. Ik moet eerlijk zijn.
Niet meer spelen met haar gevoelens.
Niet meer spelen met mijn gevoelens.
Openheid.
Hij dacht nog lang na.
En viel na veel woelen gelukkig nog even in slaap.
"Hallo zeg. Wat is dit?" vroeg Marielle verbaasd.
"Een hele nieuwe look? Hoezo dat ineens?"
Ze stapte naar binnen en gaf hem een zoen. Op de wang.
"Ja. Een nieuwe look. Uit noodzaak."
"Hoe bedoel je dat?"
"Ga zitten. Ik moet je wat vertellen."
"Goed. Wijntje erbij?"
Mark schonk twee glazen rosé in.
Hij ging zitten en zuchtte even.
Marielle probeerde normaal geïnteresseerd te kijken.
Maar hij zag dat ze gealarmeerd was.
Bang misschien, voor wat er nu ging komen.
Ze nipte aan haar rosé.
Haar hand trilde een beetje, zag Mark.
Hij verzamelde zijn moed en begon.
"Ik heb je verteld over mijn voorkeur voor meisjesdingen, als kind."
"Ja? En?"
"Nou, dat gaat misschien wat verder dan ik heb doen voorkomen. Ik heb die voorkeur nu nog."
"Weet ik toch? Je hebt toch ook alleen vriendinnen en zo?"
"Ja. Maar er is meer."
Hij moest even naar adem happen.
Gut, wat was dit moeilijk. Maar het moest eruit.
"Ik hield zoveel van meisjes dat ik... dat ik..."
Marielle keek hem onderzoekend aan.
De gealarmeerdheid was uit haar blik verdwenen.
Gelukkig maar.
"Dat ik... dat ik..." haperde hij.
"Dat je er zelf één wilde zijn?" vulde Marielle onverwacht aan.
Mark zuchtte.
"Ja. En nu nog steeds."
Zo, het was eruit.
Nu nog Marielle's reactie.
Ze keek hem uitdrukkingloos aan.
Nu komen de verwijten, dacht Mark.
Waarom heb je dat niet eerder gezegd?
Waarom zoende je me laatst dan?
Waarom liet je me verliefd op je worden?
Ze bleef maar kijken.
Mark voelde zich klein worden en sloeg zijn ogen neer.
"Ik wist het wel" fluisterde ze uiteindelijk.
"Ja... sorry... ik..."
Ze legde haar vinger op zijn lippen.
"Nooit sorry zeggen, Mark. Nooit je verontschuldigen voor wie je bent."
"Maar... ik heb het gevoel dat ik je..."
"Om de tuin geleid heb? Nee hoor. Ik wist het al. Heb het altijd geweten, denk ik."
"Maar hoe kan je dan..."
"Verliefd op je worden? Oh Mark. Je hebt nog veel te leren."
Ze sloeg haar armen om hem heen.
Hij verstijfde een beetje van schrik. Hij was zo gespannen.
Maar het was tenslotte Marielle maar.
Hij probeerde zich weer een beetje te ontspannen.
"Ik ben verliefd op jou als persóón. Dat begrijp je toch wel?" ging ze verder.
"J-ja. Ik denk het wel."
"En hoe die persoon er uitziet of wat hij tussen zijn benen heeft maakt me niets uit."
"E-echt?"
"Tuurlijk. Je kent me toch wel een beetje, hoop ik."
"Ja. Ja, ik denk het wel."
"Misschien had je een ander beeld van me vanwege die stoere vriendjes van me. Dat snap ik wel."
"Ja, misschien wel."
"Maar met jou heb ik een band. Zoiets heb ik nog nooit gehad, Mark."
"Dankjewel. Dat is lief."
"Ik heb nog wel een vraag. Maar misschien weet ik het antwoord al."
Mark knikte.
"Waarom heb je er nooit iets aan gedáán? Er is zó veel mogelijk tegenwoordig."
"Ik kon niet" zuchtte Mark.
Marielle knikte.
"Vanwege die smeerlap. Die ome Henk."
"Ja. Ik voelde me altijd zo vies als ik eraan dacht. Dus stopte ik het liever weg. Ontkende ik het."
Marielle keek hem aan.
Kleine tranen parelden in haar ooghoeken.
"En nu heb je zoveel tijd verloren. Maar het is nog niet te laat, Mark. Het kan nog."
Hij zoende haar dankbaar zachtjes op haar lippen.
Die hield ze deze keer wijselijk gesloten, merkte hij.
Maar toch, een teder moment.
"Dat is dus het volgende wat ik je moet vertellen" zei hij even later.
"En misschien meteen maar ook laten zien."
Hij stond op en begon zijn overhemd open te knopen.
"Mark..." zei Marielle.
"Nee. Ik moet het je laten zien."
Hij trok zijn overhemd uit en daarna moeizaam zijn strakke t-shirt over zijn hoofd.
Marielle ademde verschrikt in en sloeg een hand voor haar mond.
Mark spreidde zijn handen in een 'kijk maar'-gebaar.
Marielle liet haar ogen over zijn borstjes dwalen.
En naar beneden, over zijn taille.
Zijn gladde, haarloze buik.
"Maar Mark... hoe kan dit?"
"Weet ik niet. En dit is nog niet alles."
Hij gespte zijn riem los en trok zijn broek naar beneden.
De zachte ronding van zijn billen in zijn boxer.
Zijn blanke, haarloze benen.
"Maar je bent al bijna..." begon Marielle.
En deed er het zwijgen toe.
Ademloos bekeek ze zijn lichaam.
"Vandaar die nieuwe look. Om dit te verbergen" zei Mark.
Marielle knikte begrijpend.
Ze wees behoedzaam naar zijn kruis.
"En daar? Ben je daar ook...?"
"Nee. Die zit er nog. Maar hij is... ook veranderd."
"Laat eens zien" zei Marielle gedecideerd.
"Weet je het zeker? Vind je dat niet raar?"
"Na wat je me tot nu toe hebt laten zien niet, nee."
Hij deed wat ze wilde.
Ademloos bekeek ze zijn verkleinde, haarloze piemeltje.
Hij trok zijn boxer weer omhoog en Marielle hernam zich.
"Ik weet natuurlijk niet hoe hij er eerst uitzag, maar..."
"Nou, niet zó. Geloof me."
Marielle knikte en keek hem aan.
"Kom eens zitten" zei ze.
Hij ging zitten en Marielle bekeek hem nog eens van top tot teen.
"En je weet niet hoe dit komt. Geen hormonen. Geen dokters."
"Nee. Niets van dat alles."
Ze zuchtte diep.
"Dan wil ik eigenlijk maar één ding zeggen."
Mark zette zich schrap.
8)&:-*
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Ik vind dit echt een heel mooi verhaal, of sterker nog, bijna een sprookje! Ik laat me bijna volledig met het verhaal meeslepen !1 
friendly
Superlid
Dank voor de reacties!
De Luierfee
Hoofdstuk 10: Trans-dinges
"Ja?" vroeg Mark onzeker.
Marielle zuchtte nogmaals.
"Ik vind je prachtig. Echt bijna een meisje. Een heel mooi meisje."
Mark ademde opgelucht uit.
"E-echt waar?"
"Ja, lieverd" zei Marielle en sloeg haar armen om hem heen.
"En het verandert niets aan mijn gevoelens voor je."
Ze kuste zijn lippen en keek hem vragend aan.
Hij knikte en ze kuste hem weer.
Ze liet haar lippen wijken en haar tong glipte naar binnen.
Een heerlijk hete, innige tongzoen.
Mark voelde iets kriebelen in zijn kruis.
Maar er stijfde niets op. Dat ging blijkbaar niet meer.
Hij trok haar steviger tegen zich aan en zoende haar terug.
Intens, innig, intiem.
Een heerlijk moment.
Maar ook verwarrend.
Want nu wist Marielle eigenlijk nog steeds niet alles.
Want hoe kon hij haar vertellen over de luierfee?
Hij wist zelf niet eens precies hoe dat zat.
En het babymeisje dat hij 's nachts werd.
Ze begreep veel, maar er waren natuurlijk grenzen.
Hij besloot te wachten. Tot het juiste moment.
Als dat ooit kwam.
Drie heerlijke weken volgden.
Mark en Marielle werden nu echt een stel.
Hun relatie verdiepte zich met ieder gesprek, iedere knuffel, iedere kus.
Zijn geheim was veilig bij haar, dat wist hij zeker.
Het was echt iets van hun tweeën alleen.
En ze stelde geen vragen meer.
Ze accepteerde hem zoals hij was.
Af en toe liet Marielle hem tijdens het shoppen een rokje of jurkje zien.
"Dat zou je goed staan" zei ze dan.
Hij glimlachte meestal maar wat.
Op een avond, na een paar glazen rosé, had ze hem opgemaakt.
Ze had hem even moeten overhalen, maar hij had uiteindelijk toegestemd.
Zogenaamd voor de grap. Kijken hoe het stond.
Maar ze maakte er serieus werk van.
Geconcentreerd bracht ze lipstick en mascara aan.
Het had raar aangevoeld, maar toen ze hem een spiegel voorhield was hij blij verrast.
Hij zag een meisje in de spiegel.
Niet van echt te onderscheiden.
Een móói meisje.
Marielle was oprecht blij voor hem, en met hem.
Hoe vrouwelijker hij er uitzag, hoe meer ze van hem leek te houden.
Omdat hij zijn diepste geheim met haar deelde, dacht hij.
Zijn werkelijke zelf aan haar durfde te tonen.
Het feit dat hun relatie geen seksueel aspect kon hebben leek haar niet te boeien.
Nog niet, in ieder geval.
Ze sliepen wel af en toe samen.
Heerlijk knus. Twee warme lichamen in één bed.
Echte vriendinnen, nu.
Als Marielle er was droomde hij niet.
Niet dat hij zich kon herinneren, in ieder geval.
De maan werd weer voller.
De cyclus was bijna voltooid.
Die nacht sliep Mark alleen.
Niet geheel tot zijn verbazing lagen zijn kleertjes alweer klaar.
En stond hij even later voor zijn spiegel.
Het babymeisje wat hij nu bijna was geworden te bewonderen.
Zijn gladde gezicht, smaller nu. De hoge jukbeenderen.
De borstjes onder de stof van zijn jurkje.
Zijn bilpartij, bedekt door de luier en het broekje.
Zijn lange, slanke benen, eindigend in de schattige babysokjes aan zijn voeten.
Het beeld was bijna compleet.
En binnenkort kwam de fee weer.
Oh, hij kon bijna niet wachten!
Hij wilde al in bed stappen toen hij merkte dat hij vergeten was te plassen.
Nou, in de luier dan maar. Daar was hij tenslotte voor.
Hij bleef naast bed staan en ontspande zich.
Even later voelde hij het warme vocht zich in de luier verspreiden.
De luier werd dik en warm aan de voorkant en tussen zijn benen.
Best een lekker gevoel, eigenlijk.
Nee, een heerlijk gevoel.
Om dat zomaar te doen. Als een baby.
Nu ging hij wel in bed liggen. Zijn dekbed aan zijn voeteneind.
Hij wiebelde een beetje met zijn benen om de natte luier goed te voelen.
Kriebels in zijn kruis. Maar er werd niks stijf daar beneden.
Vreemd. Hij was nog wel een jongen daar, voor zover hij wist.
Alleen in zijn dromen was hij een echt meisje geweest.
Hij wreef over het dikke pakket tussen zijn benen.
Wat daar ook onder zat, hij voelde het niet.
Alleen de zalige warme dikte.
Het zachte plastic laagje tegen zijn dijen.
Hij dacht aan de luierfee.
Hoe hij tegen haar aan gelegen had.
Spelend met haar borsten. Schurkend met zijn luier tegen haar been.
Haar stralende gezicht. Haar glimlach.
Al wrijvend begon er zich een spanning op te bouwen.
Elektrische vonkjes schoten vanuit zijn kruis door zijn hele lichaam.
Tot aan zijn tenen en vingertoppen toe.
Oh luierfee, mijn lieve mama, dacht hij.
Ik mis je zo. Kom snel terug, alsjeblieft.
Hij begon sneller en steviger te wrijven.
De spanning bereikte een grens.
En vlak voor de ontlading kwam veranderde het beeld dat hij voor ogen had.
Het was niet langer de luierfee, maar Marielle in wiens armen hij lag.
In zijn gedachten klemde hij zich aan haar vast.
En toen kwam het.
De extatische ontlading.
"Oooh Marielle, lieve lieve Marielle!" schreeuwde hij hardop.
De climax duurde langer nu, was heftiger en ging dieper.
Het was zijn eerste echte orgasme.
Nog nawrijvend kwam hij weer tot rust.
Hij onspande zich en legde zijn handen naast zijn gezicht.
Een diepgaande vermoeidheid doortrok zijn lichaam.
Alsof hij zwaar werk geleverd had.
En in zekere zin was dat ook zo.
Emotioneel zowel als lichamelijk.
Hij rolde op zijn zij en zakte weg, de natte luier nog om zijn billen.
Zo kan het dus ook, dacht hij nog, voor hij insliep.
Zo zou het ook kunnen zijn.
Met Marielle.
De ochendzon scheen door een kier in het gordijn.
Kleine stofjes dwarrelden rond.
Dansende schaduwen van boomblaadjes op de muur.
Hij werd wakker, rolde op zijn rug en rekte zich uit.
Nog steeds genoot hij ervan hoe lekker hij sliep buiten zijn cocon.
De luier om zijn billen was nog dikker en zwaarder geworden.
Hmmm, lekker. Hij had weer geplast in zijn slaap.
Hij wreef even over het dikke pakket.
En dacht terug aan de wrijfsessie van gisterenavond.
De heerlijke fantasie, dat hij ook dit deelde met Marielle.
En nog wel op zo'n intense, intieme manier.
Hij wist wel wat 'klaarkomen' was.
Maar hij had het nog nooit bewust meegemaakt.
Hij had altijd gedacht dat hij niet de juiste onderdelen daarvoor bezat.
Alleen die nutteloze piemel waar hij niets mee kon.
En altijd die ranzige bijgedachten bij alles wat met seks te maken had.
Maar dit was anders geweest.
Die dikke luier had hem als het ware geslachtsloos gemaakt.
Dat wil zeggen, in ieder geval zijn piemel buitenspel gezet.
Jongen of meisje, dat maakte op deze manier niet uit.
Het seksuele gevoel was daardoor in zekere zin onschuldig geworden.
Geen vochtig gehijg in zijn oor.
Geen besmettende ranzigheid.
Dit was zacht en lief.
Maar goed.
Hij dacht dus niet dat hij dit ooit aan Marielle zou kunnen opbiechten.
De fantasie zou wel een fantasie blijven.
Maar zo erg was dat misschien niet.
Want over een paar nachtjes kwam de luierfee tenslotte weer.
En zou hij weer als babymeisje in haar armen liggen, hoopte hij.
Hij stond op, deed de luier af en ging douchen.
Zijn kleren voor vandaag klaarleggen en naar het werk.
Bij de koffieautomaat kwam dezelfde vervelende collega hem weer lastigvallen.
"Mark, ik moet je waarschuwen. Je begint er steeds verwijfder uit te zien, man."
Mark keek hem van over de rand van zijn bril aan.
"Oh? Vind je?"
"Ja, man! Als ik niet beter wist..."
De collega liet een veelbetekenende pauze vallen.
Mark nipte aan zijn koffie.
"Ja? Dan wat?" vroeg hij luchtig.
"Dan dacht ik dat je zo'n trans-dinges was. Dat je je liet ombouwen."
Mark keek hem zo vriendelijk mogelijk aan.
"Ombouwen? Nee, dat niet precies."
"Wat is het dan?"
Mark glimlachte raadselachtig.
"Iets anders. Gaat jou niets aan, mannetje."
De collega fronste zijn wenkbrauwen.
"Jezus. Je bent echt net een vrouw" verzuchtte hij.
"Wen er maar aan" antwoordde Mark en liep naar zijn bureau.
Zijn collega verward achterlatend.
8)&:-*
De Luierfee
Hoofdstuk 10: Trans-dinges
"Ja?" vroeg Mark onzeker.
Marielle zuchtte nogmaals.
"Ik vind je prachtig. Echt bijna een meisje. Een heel mooi meisje."
Mark ademde opgelucht uit.
"E-echt waar?"
"Ja, lieverd" zei Marielle en sloeg haar armen om hem heen.
"En het verandert niets aan mijn gevoelens voor je."
Ze kuste zijn lippen en keek hem vragend aan.
Hij knikte en ze kuste hem weer.
Ze liet haar lippen wijken en haar tong glipte naar binnen.
Een heerlijk hete, innige tongzoen.
Mark voelde iets kriebelen in zijn kruis.
Maar er stijfde niets op. Dat ging blijkbaar niet meer.
Hij trok haar steviger tegen zich aan en zoende haar terug.
Intens, innig, intiem.
Een heerlijk moment.
Maar ook verwarrend.
Want nu wist Marielle eigenlijk nog steeds niet alles.
Want hoe kon hij haar vertellen over de luierfee?
Hij wist zelf niet eens precies hoe dat zat.
En het babymeisje dat hij 's nachts werd.
Ze begreep veel, maar er waren natuurlijk grenzen.
Hij besloot te wachten. Tot het juiste moment.
Als dat ooit kwam.
Drie heerlijke weken volgden.
Mark en Marielle werden nu echt een stel.
Hun relatie verdiepte zich met ieder gesprek, iedere knuffel, iedere kus.
Zijn geheim was veilig bij haar, dat wist hij zeker.
Het was echt iets van hun tweeën alleen.
En ze stelde geen vragen meer.
Ze accepteerde hem zoals hij was.
Af en toe liet Marielle hem tijdens het shoppen een rokje of jurkje zien.
"Dat zou je goed staan" zei ze dan.
Hij glimlachte meestal maar wat.
Op een avond, na een paar glazen rosé, had ze hem opgemaakt.
Ze had hem even moeten overhalen, maar hij had uiteindelijk toegestemd.
Zogenaamd voor de grap. Kijken hoe het stond.
Maar ze maakte er serieus werk van.
Geconcentreerd bracht ze lipstick en mascara aan.
Het had raar aangevoeld, maar toen ze hem een spiegel voorhield was hij blij verrast.
Hij zag een meisje in de spiegel.
Niet van echt te onderscheiden.
Een móói meisje.
Marielle was oprecht blij voor hem, en met hem.
Hoe vrouwelijker hij er uitzag, hoe meer ze van hem leek te houden.
Omdat hij zijn diepste geheim met haar deelde, dacht hij.
Zijn werkelijke zelf aan haar durfde te tonen.
Het feit dat hun relatie geen seksueel aspect kon hebben leek haar niet te boeien.
Nog niet, in ieder geval.
Ze sliepen wel af en toe samen.
Heerlijk knus. Twee warme lichamen in één bed.
Echte vriendinnen, nu.
Als Marielle er was droomde hij niet.
Niet dat hij zich kon herinneren, in ieder geval.
De maan werd weer voller.
De cyclus was bijna voltooid.
Die nacht sliep Mark alleen.
Niet geheel tot zijn verbazing lagen zijn kleertjes alweer klaar.
En stond hij even later voor zijn spiegel.
Het babymeisje wat hij nu bijna was geworden te bewonderen.
Zijn gladde gezicht, smaller nu. De hoge jukbeenderen.
De borstjes onder de stof van zijn jurkje.
Zijn bilpartij, bedekt door de luier en het broekje.
Zijn lange, slanke benen, eindigend in de schattige babysokjes aan zijn voeten.
Het beeld was bijna compleet.
En binnenkort kwam de fee weer.
Oh, hij kon bijna niet wachten!
Hij wilde al in bed stappen toen hij merkte dat hij vergeten was te plassen.
Nou, in de luier dan maar. Daar was hij tenslotte voor.
Hij bleef naast bed staan en ontspande zich.
Even later voelde hij het warme vocht zich in de luier verspreiden.
De luier werd dik en warm aan de voorkant en tussen zijn benen.
Best een lekker gevoel, eigenlijk.
Nee, een heerlijk gevoel.
Om dat zomaar te doen. Als een baby.
Nu ging hij wel in bed liggen. Zijn dekbed aan zijn voeteneind.
Hij wiebelde een beetje met zijn benen om de natte luier goed te voelen.
Kriebels in zijn kruis. Maar er werd niks stijf daar beneden.
Vreemd. Hij was nog wel een jongen daar, voor zover hij wist.
Alleen in zijn dromen was hij een echt meisje geweest.
Hij wreef over het dikke pakket tussen zijn benen.
Wat daar ook onder zat, hij voelde het niet.
Alleen de zalige warme dikte.
Het zachte plastic laagje tegen zijn dijen.
Hij dacht aan de luierfee.
Hoe hij tegen haar aan gelegen had.
Spelend met haar borsten. Schurkend met zijn luier tegen haar been.
Haar stralende gezicht. Haar glimlach.
Al wrijvend begon er zich een spanning op te bouwen.
Elektrische vonkjes schoten vanuit zijn kruis door zijn hele lichaam.
Tot aan zijn tenen en vingertoppen toe.
Oh luierfee, mijn lieve mama, dacht hij.
Ik mis je zo. Kom snel terug, alsjeblieft.
Hij begon sneller en steviger te wrijven.
De spanning bereikte een grens.
En vlak voor de ontlading kwam veranderde het beeld dat hij voor ogen had.
Het was niet langer de luierfee, maar Marielle in wiens armen hij lag.
In zijn gedachten klemde hij zich aan haar vast.
En toen kwam het.
De extatische ontlading.
"Oooh Marielle, lieve lieve Marielle!" schreeuwde hij hardop.
De climax duurde langer nu, was heftiger en ging dieper.
Het was zijn eerste echte orgasme.
Nog nawrijvend kwam hij weer tot rust.
Hij onspande zich en legde zijn handen naast zijn gezicht.
Een diepgaande vermoeidheid doortrok zijn lichaam.
Alsof hij zwaar werk geleverd had.
En in zekere zin was dat ook zo.
Emotioneel zowel als lichamelijk.
Hij rolde op zijn zij en zakte weg, de natte luier nog om zijn billen.
Zo kan het dus ook, dacht hij nog, voor hij insliep.
Zo zou het ook kunnen zijn.
Met Marielle.
De ochendzon scheen door een kier in het gordijn.
Kleine stofjes dwarrelden rond.
Dansende schaduwen van boomblaadjes op de muur.
Hij werd wakker, rolde op zijn rug en rekte zich uit.
Nog steeds genoot hij ervan hoe lekker hij sliep buiten zijn cocon.
De luier om zijn billen was nog dikker en zwaarder geworden.
Hmmm, lekker. Hij had weer geplast in zijn slaap.
Hij wreef even over het dikke pakket.
En dacht terug aan de wrijfsessie van gisterenavond.
De heerlijke fantasie, dat hij ook dit deelde met Marielle.
En nog wel op zo'n intense, intieme manier.
Hij wist wel wat 'klaarkomen' was.
Maar hij had het nog nooit bewust meegemaakt.
Hij had altijd gedacht dat hij niet de juiste onderdelen daarvoor bezat.
Alleen die nutteloze piemel waar hij niets mee kon.
En altijd die ranzige bijgedachten bij alles wat met seks te maken had.
Maar dit was anders geweest.
Die dikke luier had hem als het ware geslachtsloos gemaakt.
Dat wil zeggen, in ieder geval zijn piemel buitenspel gezet.
Jongen of meisje, dat maakte op deze manier niet uit.
Het seksuele gevoel was daardoor in zekere zin onschuldig geworden.
Geen vochtig gehijg in zijn oor.
Geen besmettende ranzigheid.
Dit was zacht en lief.
Maar goed.
Hij dacht dus niet dat hij dit ooit aan Marielle zou kunnen opbiechten.
De fantasie zou wel een fantasie blijven.
Maar zo erg was dat misschien niet.
Want over een paar nachtjes kwam de luierfee tenslotte weer.
En zou hij weer als babymeisje in haar armen liggen, hoopte hij.
Hij stond op, deed de luier af en ging douchen.
Zijn kleren voor vandaag klaarleggen en naar het werk.
Bij de koffieautomaat kwam dezelfde vervelende collega hem weer lastigvallen.
"Mark, ik moet je waarschuwen. Je begint er steeds verwijfder uit te zien, man."
Mark keek hem van over de rand van zijn bril aan.
"Oh? Vind je?"
"Ja, man! Als ik niet beter wist..."
De collega liet een veelbetekenende pauze vallen.
Mark nipte aan zijn koffie.
"Ja? Dan wat?" vroeg hij luchtig.
"Dan dacht ik dat je zo'n trans-dinges was. Dat je je liet ombouwen."
Mark keek hem zo vriendelijk mogelijk aan.
"Ombouwen? Nee, dat niet precies."
"Wat is het dan?"
Mark glimlachte raadselachtig.
"Iets anders. Gaat jou niets aan, mannetje."
De collega fronste zijn wenkbrauwen.
"Jezus. Je bent echt net een vrouw" verzuchtte hij.
"Wen er maar aan" antwoordde Mark en liep naar zijn bureau.
Zijn collega verward achterlatend.
8)&:-*
friendly
Superlid
De Luierfee
Hoofdstuk 11: Traject
Marielle had avonddienst en zou pas laat op de avond naar Mark toekomen.
Een beetje kletsen met een wijntje erbij en dan samen in zijn bed slapen.
Daarna allebei een week vakantie. Samen.
Heerlijk. Hij had er nu al zin in.
Intussen had Astrid hem geappt.
Ze wilde afspreken in het nieuwe, hippe Japanse restaurant in de stad.
En ze wilde hem iets vragen, had ze gezegd.
Dus zaten ze om een uur of zes aan een tweepersoonstafeltje bij het raam.
Het ene na het andere schoteltje met verfijnde oosterse liflafjes werd opgediend.
Om in stijl te blijven dronken ze er saké bij.
Voorzichtig, want dat spul steeg snel naar je hoofd.
Na een poosje al etend over ditjes en datjes bijgekletst te hebben viel er even een stilte.
"Dus. Je wilde me wat vragen" zei Mark.
"Ehm, ja" antwoordde Astrid en kreeg een blosje op haar wangen.
"Maar ik weet niet goed hoe. Ik wil je niet.."
Ze zweeg even, Mark aankijkend.
"Je wil me niet wat? Kwetsen?"
Ze knikte.
"Ja, dat vooral. Maar ik wil je ook niet voor het blok zetten."
"Nu maak je me wel erg nieuwsgierig, Astrid."
Astrid zuchtte en leek haar moed te verzamelen.
"We zij al lang vrienden toch?"
"Al heel lang, lieverd."
Hij legde ter aanmoediging zijn hand op de hare.
"En dat wil ik niet kwijt. Maar ik heb veel over je nagedacht de laatste tijd."
"Oh ja?"
"Ja, sinds laatst bij Starbucks. Over hoe je er toen uitzag. En ook nu weer, Mark."
"Hoe bedoel je?" vroeg hij voorzichtig.
"Dat is het juist. Ik denk dat je dat wel weet. Je ziet er steeds vrouwelijker uit."
"Vind je? Ik..."
"Ja. Zelfs nu, na een paar dagen alweer. Die nieuwe kledingstijl verhult veel, maar niet alles."
Mark deed er het zwijgen toe.
Maar Astrid ging verder.
"Ik ken je al zo lang. Misschien zelfs beter dan je zelf denkt. Altijd meisjes en vrouwen om je heen, maar nooit een relatie.
En ik zie hoe je naar vrouwen kijkt, Mark. Je bent geen homo. Maar er is wel iets."
Mark keek naar zijn handen.
"Je afkeer van die typische mannendingen. Jongensdingen, als kind al. Ik vermoedde op de basisschool soms al
dat je misschien liever een meisje had willen zijn. En toen wist ik nog niks van transgenders en dat soort dingen."
"Transgenders" fluisterde hij voor zich uit.
"En nu die opmerkelijke transformatie. Die nieuwe vrouwelijke trekjes. Dat is niet vanzelf gegaan."
"N-nee" stamelde hij.
"Ik wil je dus niet voor het blok zetten. Maar ik wil dat je weet dat je alles met mij kunt delen. Dat je alles tegen
me kunt zeggen. Zonder oordeel van mijn kant."
Hij keek haar weer aan.
"Dat weet ik toch, Astrid."
Ze boog zich naar hem toe.
"Nou? Waarom zeg je het dan niet?"
"Omdat... ik niet weet wát ik moet zeggen."
"Slik je hormonen? Ben je daarom zo vrouwelijk aan het worden?"
"Nee, ik slik geen hormonen, maar..."
"Maar je bent wél bezig een vrouw te worden."
"Astrid, ik..."
"Ik móet het weten, Mark!"
Hij voelde een brok in zijn keel die hem verhinderde te antwoorden.
Met moeite slikte hij hem weg.
"Ja. Ik ben een vrouw aan het worden."
Astrid zuchtte en legde haar handen op de zijne.
"Oh Mark. Waarom heb je dat geheim gehouden? Ik had je toch kunnen helpen. Je kunnen steunen."
"Ja maar... ik weet het pas sinds kort..."
"Sinds kort? Hoe kan dat? Zo snel gaat dat toch niet."
"In mijn geval wel."
"Maar er is toch een heel traject? Bij de transgenderkliniek? Dat duurt jaren!"
"Bij mij niet."
"Hoe bedoel je?"
"Ik loop niet bij die kliniek."
Ze keek hem verbijsterd aan.
"Maar ik zit wel in een traject."
"Wat voor traject?"
"Dat is... dat is iets tussen mij en Marielle."
En de luierfee, dacht hij.
"Jij en Marielle? Zijn jullie nu samen dan?"
"Ja. We zijn een stel. Sinds kort."
Astrid kneep in zijn handen.
"Wat fijn voor je. Dus toch!"
"Hoe bedoel je?"
"Ik was altijd zo bang dat je altijd alleen zou blijven. Ik ben zo blij voor je."
"Dankjewel. Het gaat ook heel goed."
"Ik dacht alleen dat ze op hele andere types viel?"
"Nu niet meer."
"En kun je dit ook met haar delen?"
"Ja. Ze weet alles."
Bijna alles, dacht hij.
"Wat fijn. Wat ontzettend fijn. Ik ben zó blij voor je."
Ze kneep nogmaals in zijn handen en keek hem vertederd aan.
Alweer.
Dat begrip.
Die steun.
Die acceptatie.
Wat is het toch heerlijk, al die vrouwen om me heen, dacht Mark.
Wat ben ik blij dat ik in die wereld leef.
Die avond, bij Mark thuis.
Marielle keek hem indringend aan.
"Dus je hebt haar alles verteld?"
"Ja. Ik moest wel. Ze bleef maar vragen."
"Nou en?"
"Nou ja, je weet toch dat ik haar al zowat heel mijn leven ken. Ze is altijd lief voor me geweest."
"Lief?"
"Ja, lief. Ze nam me zoals ik was. Stelde geen vragen."
"Behalve nu dan."
"Ja. Ik vond dat ik niet tegen haar kon liegen. Bovendien had ze al vermoedens, blijkbaar.
Die hoefde ik eigenlijk alleen maar te bevestigen."
"Okee" zuchtte Marielle.
Ze keek met een onbestemde blik de kamer in.
Mark dacht alweer te weten hoe laat het was.
Nu zouden de verwijten komen.
Waarom heb je het aan haar verteld?
Het is toch iets van ons samen?
Zoiets intiems deel je toch niet zomaar met een ander?
Zo zou een vrouw reageren, dacht hij.
Maar hij had beter moeten weten.
Marielle was niet zomaar een vrouw.
"Misschien is het wel goed" fluisterde ze voor zich uit.
Mark probeerde haar blik te vangen.
"Hoezo? Ik weet niet..."
"Nou. Als dit zo doorgaat, zul je toch op een gegeven moment een coming-out moeten hebben."
Nu keek ze hem aan.
"Misschien was dit een voorschot daarop. Een aanzet."
"Ja... misschien wel..."
"En in het kader daarvan..." zei Marielle en stond op.
"Ik ben voordat ik naar mijn werk ging nog even bij de H&M langsgegaan."
Ze nam het plastic tasje dat ze in haar hand had gehad toen ze binnenkwam.
Ze haalde er een stapeltje kleding uit.
"Deze kon ik echt niet laten hangen. Het is jouw maat."
Een zachtgeel zomerjurkje.
"Pas hem eens aan."
Verliefd keek Mark naar het jurkje.
Binnen een paar seconden stond hij in zijn boxer voor Marielle.
"Nee, wacht even. Die boxer kan natuurlijk niet meer, hierbij."
Ze haalde een paar slipjes uit het tasje.
Een witte, een roze en een zachtblauwe.
Ze koos de roze en hielp hem met aantrekken. Daarna het jurkje eroverheen.
Ze plukte en trok een beetje tot hij perfect zat.
"Ja. Staat je geweldig, lieverd."
Ze keek even naar zijn door de zachte stof omspannen borstjes.
"Ik had alleen ook meteen een behaatje voor je moeten kopen."
Mark liep naar de spiegel en bewonderde zichzelf.
Oh ja, dit was het.
Dit was het helemaal.
Hij draaide om en om.
De zoom van het jurkje dwarrelde op.
Tevreden keek Marielle met hem mee naar zijn spiegelbeeld.
Ze genoot overduidelijk van zijn reactie.
Hij draaide zich naar haar toe, sloeg zijn armen om haar hals en zoende haar.
"Dankjewel Marielle. Wat heerlijk is dit!"
"Ja he? Wil je het even aanhouden?
"Ja, alsjeblieft. Als het mag."
"Natuurlijk, lieverd. Zullen we samen nog even een wijntje drinken?"
"Jaaaa, gezellig!"
Als twee vriendinnen zaten ze even later op de bank van hun roséetje te nippen.
"Morgen gaan we een beha en schoenen voor je kopen. Dan is je outfit compleet."
"Outfit?"
"Ja, en als ik dan je haar doe en je een beetje opmaak ben je er klaar voor."
"Klaar voor? Hoe bedoel je?"
Marielle keek hem glimlachend aan.
"Je hebt toch volgende week dat personeelsfeest?"
8)&:-*
Hoofdstuk 11: Traject
Marielle had avonddienst en zou pas laat op de avond naar Mark toekomen.
Een beetje kletsen met een wijntje erbij en dan samen in zijn bed slapen.
Daarna allebei een week vakantie. Samen.
Heerlijk. Hij had er nu al zin in.
Intussen had Astrid hem geappt.
Ze wilde afspreken in het nieuwe, hippe Japanse restaurant in de stad.
En ze wilde hem iets vragen, had ze gezegd.
Dus zaten ze om een uur of zes aan een tweepersoonstafeltje bij het raam.
Het ene na het andere schoteltje met verfijnde oosterse liflafjes werd opgediend.
Om in stijl te blijven dronken ze er saké bij.
Voorzichtig, want dat spul steeg snel naar je hoofd.
Na een poosje al etend over ditjes en datjes bijgekletst te hebben viel er even een stilte.
"Dus. Je wilde me wat vragen" zei Mark.
"Ehm, ja" antwoordde Astrid en kreeg een blosje op haar wangen.
"Maar ik weet niet goed hoe. Ik wil je niet.."
Ze zweeg even, Mark aankijkend.
"Je wil me niet wat? Kwetsen?"
Ze knikte.
"Ja, dat vooral. Maar ik wil je ook niet voor het blok zetten."
"Nu maak je me wel erg nieuwsgierig, Astrid."
Astrid zuchtte en leek haar moed te verzamelen.
"We zij al lang vrienden toch?"
"Al heel lang, lieverd."
Hij legde ter aanmoediging zijn hand op de hare.
"En dat wil ik niet kwijt. Maar ik heb veel over je nagedacht de laatste tijd."
"Oh ja?"
"Ja, sinds laatst bij Starbucks. Over hoe je er toen uitzag. En ook nu weer, Mark."
"Hoe bedoel je?" vroeg hij voorzichtig.
"Dat is het juist. Ik denk dat je dat wel weet. Je ziet er steeds vrouwelijker uit."
"Vind je? Ik..."
"Ja. Zelfs nu, na een paar dagen alweer. Die nieuwe kledingstijl verhult veel, maar niet alles."
Mark deed er het zwijgen toe.
Maar Astrid ging verder.
"Ik ken je al zo lang. Misschien zelfs beter dan je zelf denkt. Altijd meisjes en vrouwen om je heen, maar nooit een relatie.
En ik zie hoe je naar vrouwen kijkt, Mark. Je bent geen homo. Maar er is wel iets."
Mark keek naar zijn handen.
"Je afkeer van die typische mannendingen. Jongensdingen, als kind al. Ik vermoedde op de basisschool soms al
dat je misschien liever een meisje had willen zijn. En toen wist ik nog niks van transgenders en dat soort dingen."
"Transgenders" fluisterde hij voor zich uit.
"En nu die opmerkelijke transformatie. Die nieuwe vrouwelijke trekjes. Dat is niet vanzelf gegaan."
"N-nee" stamelde hij.
"Ik wil je dus niet voor het blok zetten. Maar ik wil dat je weet dat je alles met mij kunt delen. Dat je alles tegen
me kunt zeggen. Zonder oordeel van mijn kant."
Hij keek haar weer aan.
"Dat weet ik toch, Astrid."
Ze boog zich naar hem toe.
"Nou? Waarom zeg je het dan niet?"
"Omdat... ik niet weet wát ik moet zeggen."
"Slik je hormonen? Ben je daarom zo vrouwelijk aan het worden?"
"Nee, ik slik geen hormonen, maar..."
"Maar je bent wél bezig een vrouw te worden."
"Astrid, ik..."
"Ik móet het weten, Mark!"
Hij voelde een brok in zijn keel die hem verhinderde te antwoorden.
Met moeite slikte hij hem weg.
"Ja. Ik ben een vrouw aan het worden."
Astrid zuchtte en legde haar handen op de zijne.
"Oh Mark. Waarom heb je dat geheim gehouden? Ik had je toch kunnen helpen. Je kunnen steunen."
"Ja maar... ik weet het pas sinds kort..."
"Sinds kort? Hoe kan dat? Zo snel gaat dat toch niet."
"In mijn geval wel."
"Maar er is toch een heel traject? Bij de transgenderkliniek? Dat duurt jaren!"
"Bij mij niet."
"Hoe bedoel je?"
"Ik loop niet bij die kliniek."
Ze keek hem verbijsterd aan.
"Maar ik zit wel in een traject."
"Wat voor traject?"
"Dat is... dat is iets tussen mij en Marielle."
En de luierfee, dacht hij.
"Jij en Marielle? Zijn jullie nu samen dan?"
"Ja. We zijn een stel. Sinds kort."
Astrid kneep in zijn handen.
"Wat fijn voor je. Dus toch!"
"Hoe bedoel je?"
"Ik was altijd zo bang dat je altijd alleen zou blijven. Ik ben zo blij voor je."
"Dankjewel. Het gaat ook heel goed."
"Ik dacht alleen dat ze op hele andere types viel?"
"Nu niet meer."
"En kun je dit ook met haar delen?"
"Ja. Ze weet alles."
Bijna alles, dacht hij.
"Wat fijn. Wat ontzettend fijn. Ik ben zó blij voor je."
Ze kneep nogmaals in zijn handen en keek hem vertederd aan.
Alweer.
Dat begrip.
Die steun.
Die acceptatie.
Wat is het toch heerlijk, al die vrouwen om me heen, dacht Mark.
Wat ben ik blij dat ik in die wereld leef.
Die avond, bij Mark thuis.
Marielle keek hem indringend aan.
"Dus je hebt haar alles verteld?"
"Ja. Ik moest wel. Ze bleef maar vragen."
"Nou en?"
"Nou ja, je weet toch dat ik haar al zowat heel mijn leven ken. Ze is altijd lief voor me geweest."
"Lief?"
"Ja, lief. Ze nam me zoals ik was. Stelde geen vragen."
"Behalve nu dan."
"Ja. Ik vond dat ik niet tegen haar kon liegen. Bovendien had ze al vermoedens, blijkbaar.
Die hoefde ik eigenlijk alleen maar te bevestigen."
"Okee" zuchtte Marielle.
Ze keek met een onbestemde blik de kamer in.
Mark dacht alweer te weten hoe laat het was.
Nu zouden de verwijten komen.
Waarom heb je het aan haar verteld?
Het is toch iets van ons samen?
Zoiets intiems deel je toch niet zomaar met een ander?
Zo zou een vrouw reageren, dacht hij.
Maar hij had beter moeten weten.
Marielle was niet zomaar een vrouw.
"Misschien is het wel goed" fluisterde ze voor zich uit.
Mark probeerde haar blik te vangen.
"Hoezo? Ik weet niet..."
"Nou. Als dit zo doorgaat, zul je toch op een gegeven moment een coming-out moeten hebben."
Nu keek ze hem aan.
"Misschien was dit een voorschot daarop. Een aanzet."
"Ja... misschien wel..."
"En in het kader daarvan..." zei Marielle en stond op.
"Ik ben voordat ik naar mijn werk ging nog even bij de H&M langsgegaan."
Ze nam het plastic tasje dat ze in haar hand had gehad toen ze binnenkwam.
Ze haalde er een stapeltje kleding uit.
"Deze kon ik echt niet laten hangen. Het is jouw maat."
Een zachtgeel zomerjurkje.
"Pas hem eens aan."
Verliefd keek Mark naar het jurkje.
Binnen een paar seconden stond hij in zijn boxer voor Marielle.
"Nee, wacht even. Die boxer kan natuurlijk niet meer, hierbij."
Ze haalde een paar slipjes uit het tasje.
Een witte, een roze en een zachtblauwe.
Ze koos de roze en hielp hem met aantrekken. Daarna het jurkje eroverheen.
Ze plukte en trok een beetje tot hij perfect zat.
"Ja. Staat je geweldig, lieverd."
Ze keek even naar zijn door de zachte stof omspannen borstjes.
"Ik had alleen ook meteen een behaatje voor je moeten kopen."
Mark liep naar de spiegel en bewonderde zichzelf.
Oh ja, dit was het.
Dit was het helemaal.
Hij draaide om en om.
De zoom van het jurkje dwarrelde op.
Tevreden keek Marielle met hem mee naar zijn spiegelbeeld.
Ze genoot overduidelijk van zijn reactie.
Hij draaide zich naar haar toe, sloeg zijn armen om haar hals en zoende haar.
"Dankjewel Marielle. Wat heerlijk is dit!"
"Ja he? Wil je het even aanhouden?
"Ja, alsjeblieft. Als het mag."
"Natuurlijk, lieverd. Zullen we samen nog even een wijntje drinken?"
"Jaaaa, gezellig!"
Als twee vriendinnen zaten ze even later op de bank van hun roséetje te nippen.
"Morgen gaan we een beha en schoenen voor je kopen. Dan is je outfit compleet."
"Outfit?"
"Ja, en als ik dan je haar doe en je een beetje opmaak ben je er klaar voor."
"Klaar voor? Hoe bedoel je?"
Marielle keek hem glimlachend aan.
"Je hebt toch volgende week dat personeelsfeest?"
8)&:-*
friendly
Superlid
De Luierfee
Hoofdstuk 12: Voortgang
Weer een heerlijke nacht in Marielle's armen.
Ze waren lekker tegen elkaar aan gekropen en al snel in slaap gevallen.
Geholpen door de wijn, natuurlijk.
In de loop van de nacht werd Mark wakker om te plassen.
Hij was op zijn andere zij gedraaid en Marielle lag nu tegen zijn rug, een arm om hem heen.
Voorzichtig stapte hij uit bed om haar niet te wekken.
Even stommelen in het donker en even later de heerlijk verlossende straal.
Dat krijg je van al die rosé, dacht hij, nog half in slaap.
Het maanlicht scheen door het WC-raampje naar binnen.
Hij is alweer bijna vol, dacht hij.
Morgen komt de luierfee weer.
Als in antwoord op zijn gedachten twinkelden er wat stofjes door het maanlicht.
Zou ze tevreden zijn?
Over zijn voortgang?
Zou ze hem weer omtoveren in het meisje dat hij nu al bijna was?
Zou ze hem weer een luier en babykleertjes aandoen?
En mocht hij dan weer lekker tegen haar aanliggen?
Tegen haar aanliggen en dan...
Dan weer die heerlijke climax ervaren.
Maar kon dat nog wel?
Hij was nu met Marielle.
Zou dat niet raar zijn?
Hij maakte zich toch al een beetje zorgen over Marielle.
Zou ze het niet missen?
De seks?
Zoals ze met al die mannen had gehad.
Of zou ze het gewoon accepteren?
Dat hun relatie nu eenmaal was hoe hij was.
Maar ook daarin zou hij zich kunnen ontwikkelen, toch?
Misschien kon hij ook op dat vlak iets voor haar betekenen.
Hij kon het op zijn minst proberen.
Hij was al lang klaar met plassen.
En realiseerde zich dat hij al een poosje in gedachten verzonken voor de WC stond.
Dus trok hij door en liep zachtjes terug naar zijn bed.
Zijn bed, waarin zijn vriendin nog heerlijk lag te slapen.
Zijn lieve, warme, begripvolle vriendin.
Hij kroop zachtjes in bed en tegen haar aan.
Ze maakte een lief, slaperig geluidje en sloeg haar arm om hem heen.
Mark lag nog even wakker en dacht na.
Toen zonk hij weer weg.
In een diepe, droomloze slaap.
"Goedemorgen, lieverd."
Marielle opende haar ogen en keek hem slaperig aan.
Een lief glimlachje verscheen op haar lippen.
"Goedemorgen schat" antwoordde ze.
Ze boog zich naar hem toe en kuste hem.
Daarna rolde ze op haar rug en rekte zich lekker uit.
"Heerlijk! Zaterdag. Lekker niks doen."
"Nou ja, we zouden nog naar de stad gaan, toch?"
"Ja, maar dat is leuk! Geen werk."
"Dat is waar."
Hij kroop wat dichter naar haar toe.
Als om hem te ontvangen spreidde ze haar armen.
Hij legde een hand in haar hals en trok haar naar zich toe.
Hij drukte zijn lippen op de hare en liet ze wijken.
Een lange, sensuele tongzoen.
"Hmmm, zo wil ik elke dag wel wakker worden" zei ze loom.
Mark kwam tegen haar aanliggen, zoals hij bij de luierfee gedaan had.
Met zijn hand begon hij zachtjes haar borst te strelen.
Zijn duim streek over haar tepel, die direkt opstijfde.
"Hmmm, dit is nieuw. Heb je plannen?" gromde ze zachtjes.
Als antwoord zoende hij haar weer.
Hij streelde haar gezicht, haar hals, haar borst, haar buik.
Naarmate zijn hand afdaalde gingen haar dijen iets open.
Ze nam zijn gezicht in haar handen en keek hem aan.
Hij zag de opwinding in haar ogen.
"Mark" hijgde ze.
"Je hoeft niets te doen wat je niet wil. Dat weet je."
"Ja. Maar ik wil dit."
"Ga dan alsjeblieft door."
Hij liet zijn hand tussen haar dijen glijden.
"Oh jaa! Daar!" kermde ze nu.
Hij klemde haar dij tussen de zijne.
Ze lagen nu in exact dezelfde positie als toen met de luierfee.
Met als verschil de positie van zijn hand.
Hij streelde haar schaamlippen.
Ook al was het voor het eerst, hij had wel een idee wat hij moest doen.
En hij liet zich leiden door haar reacties.
Een vinger tussen haar lippen door.
Warm en vochtig onder zijn vingertoppen.
Haar even stokkende ademhaling toen hij bovenin aangekomen was.
"Oh ja! Daar!" kermde ze weer.
Ze legde haar hand op de zijne en hielp hem te bewegen zoals zij dat prettig vond.
Hij begon een beetje met zijn kruis tegen haar dij te wrijven.
Ze bewoog haar heupen tegen zijn beweging in.
"En nu... naar binnen..." hijgde ze, en leidde zijn vingers.
"En dan met je duim... ja zo..."
Zijn wijs- en middelvinger gleden nu in haar vochtige opening heen en weer.
Met zijn duim streelde hij tegelijkertijd over dat gevoelige plekje erboven.
"Jaaa... nu zo doorgaan... ooh Mark... ooooh lieverd!"
Hij begon wat steviger te wrijven met zijn kruis tegen haar dij.
Tintelingen schoten door zijn onderlichaam.
Wat was dit heerlijk.
Wat was dit anders.
Wat was dit écht.
Ze had zijn hand losgelaten en greep nu zijn onderarm stevig beet.
Met haar andere arm trok ze hem tegen zich aan en kuste hem.
Daarna haar gezicht in zijn hals.
Heet en vochtig gehijg in zijn oor.
Heet en vochtig gehijg.
Maar het was Marielle, zijn lieve vriendin, die dat deed.
Het was Marielle die opgewonden van hem werd.
Van wat hij met haar deed.
"Oh lieverd... oh Mark...OOOOOHHH!!"
Hij voelde haar lichaam onder zich schokken.
Zich even ontspannen en opnieuw schokken.
En daarna weer ontspannen.
Hij voelde zich trots. Dat hij dit voor haar had kunnen doen.
Dat ze het samen gedaan hadden.
De tintelingen in zijn kruis trokken langzaam weg.
Geen hoogtepunt voor hem, deze keer.
Niet lichamelijk, in ieder geval.
Maar het kón. Hij voelde dat het zou kunnen.
Marielle keek hem warm en verliefd aan.
"Wat een heerlijk begin van de dag, lieverd. Dankjewel."
Als antwoord zoende hij haar.
Hij had eerder het gevoel dat hij háár moest bedanken.
Er was iets wezenlijks veranderd in hem, voelde hij.
Hij wist nog niet wat dat precies was.
Dat moest nog duidelijk worden..
Marielle kwam overeind en kuste hem.
Nog tederder dan ervoor.
"En hoe voel je je nu?"
"Heel goed. En jij?"
Ze giechelde even.
"Wat denk je?" zei ze lachend.
Ook hij moest even lachen.
"Maar had je geen... rare bijgedachten dan?" vroeg ze.
"Nee, totaal niet."
"Want dit was toch echt seks, Mark. Hoe je het ook wilt noemen."
"Ik weet het. Maar het voelde goed."
Marielle zuchtte even, opgelucht.
"Misschien is het toch niet zo gecompliceerd als je dacht."
Nee, dacht Mark.
En dat is het.
Dat is wat er veranderd is.
Ik ben er overheen, dacht hij.
Marielle's hijgende ademhaling had hem niet afgestoten.
Haar vochtige, opgewonden gehijg in zijn oor.
Dat geluid had een andere betekenis gekregen.
Een andere lading.
Met alleen maar positieve associaties.
Hij zuchtte eens diep.
Ome Henk behoorde nu definitief tot het verleden.
8)&:-*
Hoofdstuk 12: Voortgang
Weer een heerlijke nacht in Marielle's armen.
Ze waren lekker tegen elkaar aan gekropen en al snel in slaap gevallen.
Geholpen door de wijn, natuurlijk.
In de loop van de nacht werd Mark wakker om te plassen.
Hij was op zijn andere zij gedraaid en Marielle lag nu tegen zijn rug, een arm om hem heen.
Voorzichtig stapte hij uit bed om haar niet te wekken.
Even stommelen in het donker en even later de heerlijk verlossende straal.
Dat krijg je van al die rosé, dacht hij, nog half in slaap.
Het maanlicht scheen door het WC-raampje naar binnen.
Hij is alweer bijna vol, dacht hij.
Morgen komt de luierfee weer.
Als in antwoord op zijn gedachten twinkelden er wat stofjes door het maanlicht.
Zou ze tevreden zijn?
Over zijn voortgang?
Zou ze hem weer omtoveren in het meisje dat hij nu al bijna was?
Zou ze hem weer een luier en babykleertjes aandoen?
En mocht hij dan weer lekker tegen haar aanliggen?
Tegen haar aanliggen en dan...
Dan weer die heerlijke climax ervaren.
Maar kon dat nog wel?
Hij was nu met Marielle.
Zou dat niet raar zijn?
Hij maakte zich toch al een beetje zorgen over Marielle.
Zou ze het niet missen?
De seks?
Zoals ze met al die mannen had gehad.
Of zou ze het gewoon accepteren?
Dat hun relatie nu eenmaal was hoe hij was.
Maar ook daarin zou hij zich kunnen ontwikkelen, toch?
Misschien kon hij ook op dat vlak iets voor haar betekenen.
Hij kon het op zijn minst proberen.
Hij was al lang klaar met plassen.
En realiseerde zich dat hij al een poosje in gedachten verzonken voor de WC stond.
Dus trok hij door en liep zachtjes terug naar zijn bed.
Zijn bed, waarin zijn vriendin nog heerlijk lag te slapen.
Zijn lieve, warme, begripvolle vriendin.
Hij kroop zachtjes in bed en tegen haar aan.
Ze maakte een lief, slaperig geluidje en sloeg haar arm om hem heen.
Mark lag nog even wakker en dacht na.
Toen zonk hij weer weg.
In een diepe, droomloze slaap.
"Goedemorgen, lieverd."
Marielle opende haar ogen en keek hem slaperig aan.
Een lief glimlachje verscheen op haar lippen.
"Goedemorgen schat" antwoordde ze.
Ze boog zich naar hem toe en kuste hem.
Daarna rolde ze op haar rug en rekte zich lekker uit.
"Heerlijk! Zaterdag. Lekker niks doen."
"Nou ja, we zouden nog naar de stad gaan, toch?"
"Ja, maar dat is leuk! Geen werk."
"Dat is waar."
Hij kroop wat dichter naar haar toe.
Als om hem te ontvangen spreidde ze haar armen.
Hij legde een hand in haar hals en trok haar naar zich toe.
Hij drukte zijn lippen op de hare en liet ze wijken.
Een lange, sensuele tongzoen.
"Hmmm, zo wil ik elke dag wel wakker worden" zei ze loom.
Mark kwam tegen haar aanliggen, zoals hij bij de luierfee gedaan had.
Met zijn hand begon hij zachtjes haar borst te strelen.
Zijn duim streek over haar tepel, die direkt opstijfde.
"Hmmm, dit is nieuw. Heb je plannen?" gromde ze zachtjes.
Als antwoord zoende hij haar weer.
Hij streelde haar gezicht, haar hals, haar borst, haar buik.
Naarmate zijn hand afdaalde gingen haar dijen iets open.
Ze nam zijn gezicht in haar handen en keek hem aan.
Hij zag de opwinding in haar ogen.
"Mark" hijgde ze.
"Je hoeft niets te doen wat je niet wil. Dat weet je."
"Ja. Maar ik wil dit."
"Ga dan alsjeblieft door."
Hij liet zijn hand tussen haar dijen glijden.
"Oh jaa! Daar!" kermde ze nu.
Hij klemde haar dij tussen de zijne.
Ze lagen nu in exact dezelfde positie als toen met de luierfee.
Met als verschil de positie van zijn hand.
Hij streelde haar schaamlippen.
Ook al was het voor het eerst, hij had wel een idee wat hij moest doen.
En hij liet zich leiden door haar reacties.
Een vinger tussen haar lippen door.
Warm en vochtig onder zijn vingertoppen.
Haar even stokkende ademhaling toen hij bovenin aangekomen was.
"Oh ja! Daar!" kermde ze weer.
Ze legde haar hand op de zijne en hielp hem te bewegen zoals zij dat prettig vond.
Hij begon een beetje met zijn kruis tegen haar dij te wrijven.
Ze bewoog haar heupen tegen zijn beweging in.
"En nu... naar binnen..." hijgde ze, en leidde zijn vingers.
"En dan met je duim... ja zo..."
Zijn wijs- en middelvinger gleden nu in haar vochtige opening heen en weer.
Met zijn duim streelde hij tegelijkertijd over dat gevoelige plekje erboven.
"Jaaa... nu zo doorgaan... ooh Mark... ooooh lieverd!"
Hij begon wat steviger te wrijven met zijn kruis tegen haar dij.
Tintelingen schoten door zijn onderlichaam.
Wat was dit heerlijk.
Wat was dit anders.
Wat was dit écht.
Ze had zijn hand losgelaten en greep nu zijn onderarm stevig beet.
Met haar andere arm trok ze hem tegen zich aan en kuste hem.
Daarna haar gezicht in zijn hals.
Heet en vochtig gehijg in zijn oor.
Heet en vochtig gehijg.
Maar het was Marielle, zijn lieve vriendin, die dat deed.
Het was Marielle die opgewonden van hem werd.
Van wat hij met haar deed.
"Oh lieverd... oh Mark...OOOOOHHH!!"
Hij voelde haar lichaam onder zich schokken.
Zich even ontspannen en opnieuw schokken.
En daarna weer ontspannen.
Hij voelde zich trots. Dat hij dit voor haar had kunnen doen.
Dat ze het samen gedaan hadden.
De tintelingen in zijn kruis trokken langzaam weg.
Geen hoogtepunt voor hem, deze keer.
Niet lichamelijk, in ieder geval.
Maar het kón. Hij voelde dat het zou kunnen.
Marielle keek hem warm en verliefd aan.
"Wat een heerlijk begin van de dag, lieverd. Dankjewel."
Als antwoord zoende hij haar.
Hij had eerder het gevoel dat hij háár moest bedanken.
Er was iets wezenlijks veranderd in hem, voelde hij.
Hij wist nog niet wat dat precies was.
Dat moest nog duidelijk worden..
Marielle kwam overeind en kuste hem.
Nog tederder dan ervoor.
"En hoe voel je je nu?"
"Heel goed. En jij?"
Ze giechelde even.
"Wat denk je?" zei ze lachend.
Ook hij moest even lachen.
"Maar had je geen... rare bijgedachten dan?" vroeg ze.
"Nee, totaal niet."
"Want dit was toch echt seks, Mark. Hoe je het ook wilt noemen."
"Ik weet het. Maar het voelde goed."
Marielle zuchtte even, opgelucht.
"Misschien is het toch niet zo gecompliceerd als je dacht."
Nee, dacht Mark.
En dat is het.
Dat is wat er veranderd is.
Ik ben er overheen, dacht hij.
Marielle's hijgende ademhaling had hem niet afgestoten.
Haar vochtige, opgewonden gehijg in zijn oor.
Dat geluid had een andere betekenis gekregen.
Een andere lading.
Met alleen maar positieve associaties.
Hij zuchtte eens diep.
Ome Henk behoorde nu definitief tot het verleden.
8)&:-*
babysamantha
Nieuw lid
vandaag geen vervolg??????????
kan niet wachten is leuk verhaal
xxxx Samantha
kan niet wachten is leuk verhaal
xxxx Samantha