Verhaal Klaar De nieuwe jongen in de klas (JL BP WL KL PB)

[Bedplasser91]

De nieuwe jongen in de klas – deel IX

De nacht van de luiergeest - I​

Uiteraard was ik dat weekend bij Tom blijven slapen. Tom's ouders gingen altijd vroeg in de veren, en ook wij besloten om die avond – zogenaamd – vroeg naar bed te gaan. Ik deed met opzet geen luier om en zelfs geen plastic broekje aan. Zonder voelde ik me altijd ongemakkelijk, en het was niet de bedoeling dat we die nacht door zouden slapen! Maar het was wel erg warm en drukkend. Zou het allemaal lukken? Eigenlijk wou ik helemaal niet in slaap vallen. Toch stond voor alle zekerheid de wekfunctie van onze telefoons op 2300 uur. Ze lagen naast ons hoofd op onze kussens. Zo zouden we het signaal niet missen. We waren klaar voor een zeer speciale nacht!

Huh? Wat is er... m'n telefoon trilde als een gek...... en ik had in bed geplast. Het hele bed was doorweekt. Toch in slaap gevallen! Tom was al wakker en moest lachen toen hij zag hoe nat ik was. Zelf had hij het nog droog gehouden. Hij was al bezig om zijn geestenpak aan te trekken, een woest samenvoegsel van luiers, plastic broekjes, lichtgevende verf en opgeschilderde botten, die de indruk van een skelet moeten wekken.

Om Tom's ouders niet wakker te maken kon ik natuurlijk niet midden in de nacht gaan douchen, dus sponste ik me gauw wat af met een washandje en hoopte er maar het beste van. Er zal wel niemand aan me willen snuffelen vannacht, grimlachte ik, en bovendien, morgenochtend zou ik toch vast wel weer in bed hebben geplast. Ik schoot m'n korte spijkerbroekje aan, een zwart t-shirt, klokte snel een koud blikje cola naar binnen en hing de rugzak om. Wat was hij zwaar!
Tom sloeg een wijde, zwarte regencape om. Het was niet de bedoeling dat iemand zijn wonderlijk kostuum zag voordat hij bij Ivan's huis was aangekomen. Zo vreemd zou die cape niet gevonden worden, áls iemand hem op dit uur al zag, want het onweer dreigde nog steeds en de nacht was zwaar van regen. Je kon de regenwolken bijna ruiken. Toch was het nog steeds droog, en we hoopten dat het nog even zo zou blijven!
Een donderslag rolde in de verte toen Tom en ik voorzichtig de achterdeur achter ons dicht trokken. We gaven elkaar een high-five en fietsten vervolgens elk een andere kant uit. Tom naar Ivan's huis, ik naar de kerk.

Het kerkgebouw doemde op als een groot, dreigend stenen monster. De torenspits leek een drakentand tegen de paarszwarte nacht. Ik parkeerde mijn fiets achter de heg, binnen het hek. Niet opvallen. Even schrok ik toen ik de sleutel niet in de zakken van mijn spijkerbroekje vond, maar toen bedacht ik dat die in een voorvakje van de rugzak zat. Het slot opende probleemloos. Goed dat ik het nog even geölied had! Binnen voelde de kerk veilig, de vage geur van wierook was vertrouwd en bekend. Onwillekeurig ging mijn hand naar rechts, vond het wijwaterbakje. Ik sloeg een kruis en voelde me er beter bij. Ik kon elke hulp wel gebruiken, ook die van boven! Daar was de deur naar de toren al. Een stenen wenteltrap voerde de hoogte in. In het donker begon ik te klimmen.

Ivan lag wakker. Vrijdag de dertiende! Het was de nacht dat hij van Tom en zijn vriend in bed moest plassen, en dat ook nog op een of andere manier aan zijn vader moest laten merken. Ivan had in zijn leven al genoeg klappen gehad voor zijn bedplassen, maar met opzet in bed plassen was wat anders. De woede van zijn vader schrok hem af. Als hij nou maar wist wat Tom van plan was! Luiergeest, het mocht wat. Maar toch, zijn vader wás ongerust, de vele ongeluksgetallen op hek, muren en deuren hadden hun sporen achtergelaten in diens bijgelovige hart. Dertien, op vrijdag de dertiende.
Ivan had extra veel gedronken vanavond, en zelfs stiekem nog een flesje bier van zijn pa geleegd. Hij verlangde naar de veiligheid van een luier en het plastic broekje. Maar beide had hij vannacht niet mogen gebruiken, Tom was daar heel stellig in geweest, en dus had Ivan zijn geheime verstopplaats niet aangeraakt en was zo, in alleen een gymbroekje, naar bed gegaan. Hij moest nu al nodig. Keek op de wekker, die op z'n nachtkastje stond.
Half twaalf. Het moest maar. Ivan draaide zich op zijn zij en probeerde te plassen. Dat viel nog niet eens mee, hoe nodig hij ook moest. Hij ademde zo rustig mogelijk. Ging weer op z'n rug liggen. Concentreren! Wie had gedacht dat bedplassen zo moeilijk kon zijn! Anders kon hij het zelfs slapend wel!
Eindelijk schoot er een straal zijn broekje in. Hij schrok er zelf van. En wat was dat warm! Best lekker eigenlijk. Maar nu was er geen houden meer aan. Ivan doorweekte zijn gymbroekje, en de natte vlek in zijn laken en zijn matras werd groter en groter. Ivan plaste in zijn bed, en hoe!
Kwart voor twaalf.
Ivan klom uit zijn bed, deed het nachtlampje aan. Zijn bed was kletsnat, zag hij, een grote, ovaalronde donkere vlek in zijn laken, en Ivan wist dat de matras daaronder ook weer doorweekt was. Dat werd dus weer oude kranten. Of de matras buiten zetten als het mooi weer was. Waarom mocht hij ook niet gewoon een plaslaken hebben, net als andere jongens die nog wel eens ongelukjes hadden?
Nu moest hij van Tom zijn vader waarschuwen. Dat had hij vreemd gevonden, want anders sliep hij altijd gewoon door als hij in bed geplast had en meldde het de volgende ochtend pas, als zijn pa zijn bed kwam controleren. Maar Tom had gezegd dat het belangrijk was dat Ivan's vader wakker was om middernacht! Nou ja, met een beetje geluk zat die ouwe nog beneden, hij sliep slecht de laatste tijd.
De deur van Fien's kamer, vlak naast die van Ivan, ging open. Ja hoor, zijn zus wakker, dat kon er ook nog wel bij!
'Wat doe jij nog op?' zei Fien, 'klein rotjoch, weet je wel hoe laat het is?'
Haar blik viel op Ivan's natgeplaste gymbroekje, dat doorweekt om zijn mager jongenslijf hing.
'Ach gut, het is weer zover!' riep Fien spottend uit. 'De beddepisser is weer bezig, hoor!'
En meteen riep ze:
'Pa! Ivan heeft weer in zijn bed gepist!'
Ze siste Ivan toe:
'Ik hoop dat je met de riem krijgt! Vindt Gelmar altijd zo leuk om te horen! Hij vond het al jammer dat je zo lang droog bleef deze keer.'
En nog een keer riep ze, harder nog:
'Ivan heeft weer in bed gepist, pa!'
Gemeen lachend trok ze de deur van haar kamer dicht. Ivan huiverde.
Onder hem ging de deur naar het trapgat open. Ivan's vader zat inderdaad nog beneden. Op deze ongeluksdag durfde hij echt niet vroeg naar bed te gaan. Wie weet wat er kon gebeuren! Zijn slecht humeur werd er niet beter op toen hij zijn dochter boven hoorde roepen. Was de jongen weer nat? Die stomme beddepisser! Maar hij zou het hem wel afleren! Hij riep in het trapgat:
'Kom naar beneden, Ivan! Nu!'
Hij begon zijn riem los te maken.
Ivan kwam beneden. Ja hoor, dat joch was weer nat. Bijna zeventien, en nog bedplasser. Een schande was het, zo'n jongen! Kijk 'm daar nou staan, in een natgeplast broekje! Woede rees in Ivan's vader op, en hij haalde uit.
Op dat moment ontplofte buiten de wereld en er weerklonk een hels gegil. Rood licht scheen door de ramen naar binnen. Ivan's vader kromp ineen.

De treden van de wenteltrap waren smal en hoog. Klimmen was niet makkelijk en de rugzak, met de grote, zware kei er in, maakte het ook niet gemakkelijker. Gelukkig had ik een goeie conditie. Geleidelijk aan zag ik ook meer, mijn ogen wenden aan het donker. Toch kwam het als een verrassing dat de wenteltrap ineens ophield en overging in een soort platform. Ik was al wel hoog, maar nog niet bij de kerkklokken. Hoe verder?
Ik ontwaarde een ladder, lang en smal. Iets van licht sijpelde van boven. Er waren waarschijnlijk spleten, raampjes of galmgaten ergens hoger op. Bij dat beetje licht kon ik zien dat de ladder door een gat in een volgende zoldering verdween, zeker tien meter hoger nog. Erg vertrouwenwekkend zag die smalle houten ladder er niet uit, maar er zat niets anders op. Ik schoof mijn zware rugzak recht en begon weer te klimmen. Er kwam nog een ladder, en daarna nog eentje. Hoe hoog zou ik wel niet zijn? Niet voor niets staat onze kerktoren bekend als een van de hoogste van de hele streek! Eindelijk zag ik de kerkklok boven me. Wat was dat ding groot! Zwart en machtig hing hij boven me, en ik voelde me klein en nietig. Hoe moest ik uit dit monstrum geluid toveren? Maar daarvoor had ik die kei immers bij me! Een grote, ronde zwerfkei die Tom's vader ooit had gevonden en meegenomen had ter decoratie van de tuin. Er hoorde een heel verhaal bij over de ijstijd en eindmorenen en zo, maar dat boeide me op dit moment rijkelijk weinig. Hoe kreeg ik met die kei de klok aan het slaan, dat boeide me meer.

Het was dus zaak om boven de kerkklok te komen. Ik had al in de gaten dat ik die zware kei ook van hier, vlak onder de klok, niet omhoog zou kunnen gooien. Als ik de klok al zou raken, was hooguit een bescheiden klank te verwachten, niet de dertiende slag die we nodig hadden. Ik moest dus boven de klok uitkomen en begon weer te klimmen. Hier waren zelfs geen smalle laddertjes meer. Nog hoger dan de kerkklok had niemand ooit wat te zoeken, tenslotte. Maar de torenspits liep hier al smaller toe, en ik zag kans mezelf op een dwarsbalk te hijsen, vanwaar ik me tussen de spanten van de spits omhoog kon werken. De bescheiden lichtbundel van mijn zaklantaarn slingerde heen en weer: ik had geen hand meer over om de lamp vast te houden en te richten. Toch gaf het me idee genoeg van hoe het er in de torenspits uitzag, ook al omdat door de galmgaten toch nog wat licht naar binnen kwam. Helemaal donker wordt het in een hoogzomerse nacht niet, zelfs niet als er onweer dreigt. Ik keek schuin naar beneden door een van de galmgaten, zag de lichten van de stad. Hoogtevrees heb ik gelukkig niet! Ergens daar waren Ivan en zijn vader, en Tom. Ik hoopte dat alles volgens plan verliep. We zouden niet bellen tot alles voorbij was. Trouwens, ik had toch niet bij mijn telefoon kunnen komen, simpelweg omdat ik geen hand meer over had.

De kei had ik inmiddels niet meer op mijn rug, want ik klemde mezelf tussen de spanten, mijn rug tegen de panlatten waarop de leien bevestigd waren. Overal zaten spinnenwebben. De rugzak bungelde nu voor mijn borst en het gewicht dreigde me naar voren te laten vallen, waarbij ik bovenop de kerkklok terecht zou zijn gekomen. Er liep een spin over mijn hand.
Al mijn spieren deden pijn, maar ik werkte me beetje voor beetje omhoog tussen de opstaande spanten van de torenspits, tot ik ongeveer anderhalve meter boven de klok geklemd zat. Ik hing wat naar voren, gedwongen door de steeds smallere spits, maar dat was goed. Nog wat hoger! De kei leek al zwaarder en zwaarder. Maar ik kwam er. Boven de klok. Nog wat hoger.
Hier zat ik goed. Als ik de rugzak open zou trekken, viel de kei boven op de klok. Kon niet missen! Ik keek op mijn horloge en zag dat er nog maar een paar minuten te gaan was tot aan middernacht. De klimpartij had langer geduurd dan ik had gedacht, was ook – vooral het laatste deel – een stuk moeilijker geweest dan ik had gedacht, maar ik was waar ik wilde zijn. Klaar om de klok dertien te laten slaan!

BENGGGGG!!!

Middernacht! De klokslag was letterlijk oorverdovend. Wat over stad en land hoorbaar moet zijn, is van zo heel dichtbij verbijsterend luid. Ik had het verwacht, maar schrok toch.
Op slag – letterlijk! – plaste ik in mijn broek. Dat blikje cola! Of het de schrik was? Of dat mijn brein gewoon met te veel andere dingen tegelijk bezig was? De kei klaarhouden, mezelf klem zetten in een ongelukkige hoek boven in een torenspits, de tijd in de gaten houden, klaar staan om goed getimed een dertiende klokslag te laten horen.... Ik denk dat er gewoon niet voldoende geheugencapaciteit was om ook nog mijn blaas te kunnen beheersen. De adrenaline gierde door m'n lijf. Dus nam ik alles haarscherp waar: hoe nat en warm het werd voorin mijn korte spijkerbroekje, hoe mijn pis in en door het broekje stroomde, en zelfs dat het anders aanvoelde dan wanneer ik 's morgens nog eens in bed plaste. (Wakker en met opzet, wat elke bedplasser wel eens doet. Een van onze best bewaarde geheimen. Waarom vroeg opstaan als je toch al nat bent?)
Maar het voelde anders, omdat er nu niets tegen werd gehouden door een luier en een plastic broekje. Het liep inmiddels in straaltjes uit mijn korte spijkerbroekje. Ik was blij dat ik een korte broek aan had: geen natte slobberende pijpen om mijn benen, wat altijd zo vervelend aanvoelt als het afkoelt en koud wordt.
Mijn spijkerbroekje was inmiddels van voren doorweekt, de versleten denimstof verzadigd. Van achteren niet. Vreemd hoe perfect ik dat waarnam. Verhoogde waarneming. In dit moment van vermeend gevaar nam mijn oertijd-ik het over. Ik hoorde zelfs duidelijk hoe de warme pis op de kerkklok klaterde!
Ik hing in ieder geval op de goede plaats, dacht ik opgelucht en was er blij om. Mijn natte broek kon me op dat moment niet zo veel schelen. Meetellen!
Drie...
Vier....
Vijf.
Ik checkte de rugzak nog eens. Klep is los. Kei ligt los. Kantelen is vallen. ….
Zeven.....
Acht.....
Wat een dreunen, die klokslagen! Ik trilde letterlijk mee.
Negen....
Tien...
Elf.....
Bijna was het zover.
Twaalf!!
Nu de juiste interval. Ik had het ritme van de klokslagen in mijn systeem.
NU!
Precies in de goede fractie van de seconde liet ik de kei vallen. Ik verbeeldde me dat ik hem door de lucht hoorde suizen, maar dat was natuurlijk onzin.

BENGGGGG!

De kei klapte op de klok! Dertien!!! Halleluja, dacht ik gelukzalig. Succes!
Ik had nauwelijks verschil gehoord tussen de echte klokslagen en de door mij veroorzaakte slag. Wat dat betreft, was het zonder meer gelukt! Dertien slagen hadden over de stad gegalmd. Ik voelde me happy, opgelucht, en niet alleen omdat ik minstens zes kilo kei kwijt was en niet meer mee hoefde te zeulen. Langzaam en voorzichtig begon ik aan de moeizame afdaling uit het topje van de torenspits.

Ik tastte me de smalle laddertjes af naar beneden, kwam uiteindelijk weer uit bij de stenen wenteltrap. Het leek nu wel een autosnelweg, en ik huppelde bijna de treden af, die me, nadat ik de houten laddertjes en de spanten in de spits nader had leren kennen, veel breder en wijder toeleken dan op de weg naar boven. Ik vond mijn fiets, slingerde me op het zadel en stond op de trappers. Dat ik een natgeplast spijkerbroekje aanhad was ik allang weer vergeten en trouwens, in de opwinding van dit moment kon het me ook totaal niet schelen. En wie zou het om dit uur kunnen zien? Chill, mij interesseerde alleen maar hoe het Tom zou zijn vergaan, en Ivan. Ik vloog de stad door, naar Ivan's huis.

Wordt vervolgd.​

 

[Abbjornnl]

top weer een prima hoofdstuk dat het wachtten waard was

 

[luieluieraar]

mooie clifhanger

 

[mitch]

Ik heb ineens alles gelezen! Supermooi verhaal! Goed geschreven ook! Ik kan niet wachten op het vervolg!

 

[Bedplasser91]

De nieuwe jongen in de klas – deel X

De nacht van de luiergeest - II​

Tom deed het masker af en schoof de kap, die hij van een oude katoenen luier had gemaakt, naar beneden. Bij het licht van een straatlantaarn, een paar honderd meter van Ivan's huis, keek hij naar mijn natgeplaste spijkerbroekje.
'Het was spannend zeker?' zei hij vragend.
'Ja' zei ik eerlijk, 'en moeilijker dan ik dacht.'
Ik zag mezelf weer boven in de torenspits geklemd, bungelend boven de grote klok.
'Maar vertel! Hoe is het hier gegaan!', riep ik nieuwsgierig.
Mij viel Tom's plastic broekje op. Onder de lichtgevende neonverf, waarmee hij '13' op het broekje had geschilderd, kon ik zien dat ook Tom het niet droog gehouden had. Maar hij had tenminste onder zijn plasticbroekje een luier om gehad. Tom zag me kijken, en lachte:
'Extra nat, speciaal voor de luiergeest!'
Ivan stond een beetje afzijdig, maar keek opgewekt. Ook zijn sportbroekje was kletsnat. Geen wonder, hij had immers nog geen uur geleden in bed geplast, en dat zonder luier om.
'Het is weer fraai', zei Tom. 'Alle drie een natte broek! Maar ik denk dat het het waard was!'
Tom keek ons aan en nam het woord.
'Ik lag dus in de voortuin hier. Ik had de bouwlamp bij me met die rode plastic kap, vuurwerk, een paar verfbommen. En het pak drynites. Die waren voor Ivan bedoeld. Het liep tegen twaalven. Kwart voor of zo. En toen hoorde ik Fien roepen, boven, en wist dat het feest ging beginnen!'
'Je hoorde Fien praten?'
'Ja, met die hitte hadden ze alle ramen boven open. Ze riep naar beneden dat Ivan in bed geplast had. En toen belde ze Gelmar.'

'Gel? Ja, met mij. Fien, ja. Wie anders. Hee schat van me, ik moet je wat vertellen! Zal je wel leuk vinden.... Kan je hem weer lekker mee pesten! Ja, hij heeft weer in zijn bed gepist! Stom rotjoch. Ik kwam hem net tegen op de gang. Z'n hele broek volgepist. Nee, niet z'n spijkerbroek. Dat gymbroekje waar hij altijd in slaapt. Ja, zeiknat. Hahaaha, zeiknat, jij bent ook altijd zo grappig, schatje van me! Huh? Weet ik veel wat hij op de gang deed? Was zeker wakker geworden in zijn natte stinkbed...'

Tom: 'Ik stond op scherp. Ik zag beneden in de huiskamer hun pa overeind komen. Hij haalde zijn riem uit zijn broek en keek knap gemeen. Fien kletste nog even door.'

'Hee Gel, ik denk dat Ivan wel met de riem zal krijgen. Hahahaa, zijn verdiende loon, die stomme bedpisser. Pa leert het hem wel af! Wat zeg je? Nu nog? Kom je kijken? Oh, okee. Ik doe de achterdeur wel los. Maar laat pa je niet zien, want hij heeft de hele week al een slecht humeur!'

Tom: 'Daar had ik niet op gerekend. Dat Gelmar ook nog langs zou kunnen komen! Maar gelukkig woont hij aan de andere kant van de stad. En voordat hij z'n scooter uit het hok had en hier naar toe was gereden, was ik wel weg, hoopte ik. Trouwens, ik heb hem nóg niet gezien, en het is al over half één! Misschien heeft dat ouwe kreng van 'm weer pech gekregen. Maar goed. Ik zag door het raam dat de deur van de trap openging. Ivan stapte de kamer binnen.'

Ivan zelf kwam er bij staan en mengde zich nu in het verhaal.
'Fien had me verraden, en pa had me geroepen. Ik was bang. Hij slaat hard, en de riem op m'n natte broek doet echt pijn. Klappen kunnen me niks schelen, maar die riem! En ik kan het toch niet helpen, als ik in bed plas?'
'Vannacht wel!' lachte Tom. 'Je had toch met opzet in bed geplast deze keer?'
Ivan knikte. 'Maar dat wist pa niet. Voor hem was ik gewoon weer een keer nat. Toch ging ik naar beneden. Je had immers gezegd dat ik het hem moest laten weten als ik nat was? En ik was goed nat ook!'
Tom knikte weer, en hervatte het verhaal.
'Ik zag dus dat de deur naar de trap open ging. Ivan stapte de kamer binnen. En z'n vader haalde uit. Op dat moment deed ik de bouwlamp aan. Het hele huis stond in een rood licht! Tegelijkertijd stak ik wat vuurwerk af. Eerst een handje kanonslagen die ik bij elkaar gebonden had. Een pijl schoot recht tegen de deur en ontplofte daar. Dat was niet mijn bedoeling, maar de fles viel om....'
'Waar haal jij trouwens midden in de zomer vuurwerk vandaan?' vroeg ik.
Tom keek verlegen.
'Uhhh..... mijn vader neemt wel eens vuurwerk in beslag, als mensen dat in of bij het bos af willen steken. In december, natuurlijk. Meestal knallen we dat zelf wel af met oud en nieuw, maar dit jaar was het zo veel dat er over was. Dat lag al tijden in de schuur bij ons, in een metalen kist. Mijn vader was het vast vergeten, en ik dacht dat wat lawaai, rook en vuur wel goed bij de luiergeest zouden passen!'
'Dat deed het ook', zei Ivan. 'Mijn vader kromp in elkaar toen het begon. Hij dacht dat je een geest rechtstreeks uit de hel was. En toen begon jij ook nog te praten!'
'Ja', zei Tom. 'Ik riep: “Geef Ivan luiers! Nu!” Ik vond het wat lullig klinken, maar ik wist zo gauw niets beters!'
Ivan nam het verhaal weer over,
'Mijn vader hoorde het en hij riep: “Ja! Ja! Geest, doe mij niets!” Maar jij bleef doorpraten. Het was heel duidelijk. “Geef Ivan Luiers!” en “Geen slaag voor bedplassers!” Toen mijn vader dat hoorde, gooide hij de riem op de grond. “Ik zal het nooit meer doen!” jammerde hij. Ik wist niet waar ik moest kijken. Fien ook niet. Even keek ze om de hoek van de trap, maar ze vluchtte meteen weer naar boven! En toen trapte jij de deur open.... '
'Ja' zei Tom, 'ik wist al dat de voordeur niet op slot was. Ik stond in de gang voor ik het wist. Wie A zegt moet ook B zeggen, dus ik gaf de kamerdeur een gigantisch harde schop en hield ondertussen de zaklantaarn onder mijn kin. De bouwlamp wierp nog steeds een eng rood licht op het huis en dus ook in de gang, want ik had de voordeur natuurlijk open gelaten. Ook zodat ik snel weg kon als het nodig zou zijn.'
'Met dat rode licht achter je leek het wel of de gang in brand stond', voegde Ivan toe. 'Ik wist dat jij het was, maar zelfs ik schrok toen je ineens in de deuropening stond en de kamer in keek. Met al dat lawaai en dat licht leek dat skelet net echt. En die luier over je hoofd met die grote zwarte gaten van ogen! Mijn vader viel op zijn knieën en jij begon over de kerkklok te roepen, dat hij dertien zou slaan. Ik dacht dat je het overdreef en dat je dat nooit waar kon maken, maar mijn vader slikte alles voor zoete koek! Hij bleef maar Weesgegroetjes mompelen en dan riep hij weer dat hij mij nooit meer zou slaan. En dat ik in bed mocht plassen zo veel als ik wou!'
'Dat hoorde ik hem zeggen!' grijnsde Tom. 'En ik riep er met een holle stem achteraan dat ik hem er aan zou houden'.
Tom zette weer even zijn naargeestigste stem op en daverde:
'De luiergeest weet alles! Ziet alles! Zowaar de klok dertien zal slaan!'
Wie had gedacht dat er zo veel lawaai in zo'n magere jongen kon zitten!

'En toen begon in de verte de kerkklok te slaan. We kunnen hem hier altijd wel horen, maar het draagt ver in de nacht. De slagen klonken glashelder. Mijn vader en ik telden allebei mee en ik hoorde zelfs Fien achter de trapdeur buiten adem meetellen. Het leek of de tijd stil stond.... '
'Ik wist natuurlijk ook niet of het zou lukken', zei Tom. 'Er was best een stuk bluf bij, maar ik had vertrouwen in mijn vriend. Die zat op dat moment in de kerktoren als het goed was.'
Ivan viel hem in de rede:
'En toen zag ik dat je in je luier stond te pissen! Het liep ook zo je plasticbroekje in!'
'Ja, ik vond dat een echte luiergeest ook echt zijn luier moest gebruiken!'
'Grappig!' mengde ik me in het gesprek. 'Want dat was precies het moment waarop ik ook in mijn broek plaste!'
Tom keek even naar mijn natgeplaste spijkerbroekje, waar de pisvlek voorin niets te raden overliet. 'Echte vrienden doen dingen samen!' zei hij diepzinnig, en gaf me een knipoog.
Ivan hervatte:
'Toch leidde dat me maar even af. Ik vond het inderdaad niet echt vreemd dat een luiergeest een natte luier om had. Wel geinig ook, omdat ik in m'n achterhoofd wel wist dat jij het was die daar in een luier stond te pissen. Maar er was ook helemaal geen tijd om daar bij stil te blijven staan. We telden de klokslagen. Man, wat was dat spannend! Ik geloofde nooit dat er een dertiende slag zou komen. Ik dacht dat dat de betovering zou verbreken. Was bang dat mijn vader er niets meer van zou geloven. Dat hij de riem zou pakken en niet alleen mij af zou ranselen, maar jou ook, Tom!'

Tien....
Elf....
Twaalf....
DERTIEN!!

'En toen kwam echt de dertiende slag.'
Tom keek mij aan.
'Geweldig dat je dat klaarspeelde! Ik wist dat je het kon!'
Hij straalde.
'Ja, toen kwam de dertiende slag. Ik hoorde Fien achter de trapdeur haar adem inhouden. Ze ging er vandoor. De achterdeur uit. En ik zag mijn vader verstijven. Hij zat al op de grens, maar het leek wel of hij nu echt gebroken was. Hij bleef liggen op de grond. Zijn armen en benen beefden ongecontroleerd. En toen gooide jij die drynites de kamer in!'

'Het hele pak?' vroeg ik aan Tom.
Ik kon me voorstellen hoe dat eruit gezien had, in dat angstaanjagend licht, bij dat gegil en lawaai, en op dat moment. De dertiende slag. Ze hadden waarschijnlijk eerder aan een vliegende duivel uit de hel gedacht dan aan een pak luiers!
'Ja, en met een boog', lachte Tom bij de herinnering. 'En ik riep: Luiers voor Ivan! En tegen je vader, dat hij nieuwe moest kopen, als ze op waren! Hij knikte wel, maar of hij me echt begrepen had? Zijn ogen waren groot van angst! Maar ik denk wel dat hij het vat. En anders moet de luiergeest nog maar eens terugkomen! Er komt vast wel weer een keer een vrijdag de dertiende!'
'Misschien ben ik tegen die tijd wel van het bedplassen af!' zuchtte Ivan.
'Misschien ook wel niet', zei ik. 'Dus je kan maar beter wat op voorraad houden! Eigenlijk wilden we een pak Tena's voor je kopen, die zijn beter, maar de drynites waren in de aanbieding!'
'En zo rijk zijn de luiergeesten nou ook weer niet', lachte Tom.
'Drynites zijn wel goed', zei Ivan. 'Ze passen me nog, en ze houden mijn bed droog. En daar gaat het om. Nooit meer een pak slaag!'
'Dat riep ik ook nog een paar keer!' grijnsde Tom bij de herinnering. 'Zoiets als “Sla Ivan niet!” en “Je kan het niet helpen als je in bed plast!” En je vader maar mompelen van “Ja geest, zeker geest, het zal geschieden geest!” Inwendig had ik het niet meer van het lachen. En het werd ook tijd om er van door te gaan. Die dertien klokslagen waren echt het hoogtepunt!'
'Je gooide nog een verfbommetje naar mijn pa!' zei Ivan. 'Om het af te ronden, zeker. En je riep maar van 'luiers voor Ivan'. En ineens was je weg. Als bij toverslag.'

Ivan lachte nog bij de herinnering.
'De ouwe bleef nog wel vijf minuten liggen. Zo bang was hij. Met die verf in zijn beetje haar zag hij er trouwens nog stommer uit dan anders! Fien was nergens te bekennen. Ik bracht de drynites naar mijn kamertje, en draaide de natte matras maar vast om. Dan had ik dat maar klaar. Toen ik weer beneden kwam, was pa naar bed gegaan. De fles jenever had hij meegenomen, zag ik.'
'Denk je dat het heeft geholpen?' vroeg Tom aan Ivan. 'Zal hij je voortaan met rust laten, als je weer eens nat bent?
'Ik denk het wel', zei Ivan. 'Hij was echt bang. En hij is zo bijgelovig als de pest. Hij gelooft nu zeker en vast in de luiergeest. Hij heeft 'm immers zelf gezien?!'
'Mooi zo!' zei Tom tevreden. 'Eind goed, al goed!'
'En anders zet ik wel weer een grote 13 op de voordeur!' lachte Ivan. 'Wedden dat 'ie dan meteen een pak luiers voor me koopt!'
We lachten alle drie.

Ivan keek nu mij aan en vroeg hoe ik dat had gedaan met die dertiende slag. 'Ik begrijp van Tom dat jij in de kerktoren zat?'
Ik wilde net uitgebreid gaan vertellen wat mijn rol in het geheel was geweest, toen we een tamelijk beroerd lopende scooter aan hoorden komen. Fien's schelle stem schalde door de nacht: 'Nee echt Gel, het spookt bij ons! Ik was doodsbang, dus ben ik je tegemoet gegaan. Pas je op?'
We moesten snel maken dat we onder de straatlantaarn vandaan kwamen! Gelmar en Fien waren wel de laatsten die we op deze plaats, op dit tijdstip, tegen wilden komen. Maar wat was dat? Van de andere kant naderde met grote stappen Tom's vader, de boswachter!
Waar moesten we heen?!

Wordt vervolgd.​

 

[Abbjornnl]

Enige tijd moeten wachtten op dot nieuwe top stuk.
Heb alleen 1 vraagje wat betekend nou precies het onderstaande stukje:

Werd het Scylla, of Charybdis?

 

[Bedplasser91]

Bedankt dat je het verhaal leuk vindt!
Charybdis is een zeemonster in de Griekse mythologie. Ze is de dochter van Poseidon en zuster van Scylla. Samen met haar zuster huist ze in een spelonk, ieder aan een kant van een zeeëngte (de Straat van Messina). Charybdis verzwelgt driemaal per dag het zeewater met de voorbijvarende schepen. De uitdrukking betekent hier dus zoveel als moeten kiezen tussen twee grote gevaren.
Maar ik zal dat regeltje maar even uit het verhaal halen. Voegt niet echt wat toe. Het zal mijn ene jaartje gymnasium wel zijn

 

[Abbjornnl]

Bedankt voor je uitleg had al een vermoeden dat het om iets mythologisch ging en laat het maar staan voegt terdege wat toe aan het verhaal.

 

[Bedplasser91]

Sorry dat het zo lang duurt voor het vervolg komt. Mijn computer was gecrasht en ik was het vervolg helemaal kwijt :'( . Duurde even voor ik er weer zin in had om het opnieuw te schrijven! Maar nu ben ik weer begonnen! Nog even geduld...

 

[Abbjornnl]

Goed dat je het meld nu weten we hier in ieder geval waar we aan toe zijn. Vind het verhaal erg goed. En dat een computer crasht daar kan je vaak niets aan doen.

 

[Bedplasser91]

De nieuwe jongen in de klas - Deel XI​

Gelmar's afgang​

We doken de bosjes in. Wat moesten we anders? Ik zag er nog het gewoonste uit in m'n spijkerbroek en donkere jas. Hooguit wat te warm voor de tijd van het jaar. Maar Ivan droeg alleen een kort gymbroekje, niet echt gewoon voor dit tijdstip ver na middernacht, zelfs niet in een hoogzomerse nacht. En Tom zou zéker wat uit te leggen hebben, met zijn skeletkostuum, masker, zwart gezicht en cape, en dat alles gedrapeerd over een luier en een plasticbroekje, allebei overduidelijk doorweekt en volgeplast.
Er stond een soort van hekje om het gemeentegroen. Erg zichtbaar was dat niet in het duister, en Tom stootte dan ook behoorlijk zijn scheenbeen. Hij kon een luid 'AU!' niet onderdrukken. Ik duwde hem vooruit en we struikelden, meer dan dat we liepen, het struikgewas in. Ivan was de laatste, en helaas had de kreet van Tom de aandacht van Gelmar en Fien getrokken. Wij konden hen horen, dus het was niet meer dan logisch dat ze ons ook konden horen. En Ivan, de laatste om in het gebladerte te verdwijnen, was ook het meest zichtbaar met z'n magere, bleke jongenslijf, omdat hij immers alleen maar in een gymbroekje gekleed was.

'Dat lijkt m'n broertje wel!' schreeuwde Fien geestdriftig.
'Er heen, Gelmar! Die beddepisser heeft wat uit te leggen!'
Ivan, goedzak die hij was, bleef staan en wachtte op zijn zus. Maar het was Gelmar die het eerst wat zei, en uit zijn woorden sprak een mateloze verachting.
'Kijk hem nou. Zestien en in zijn broek gepist. Alles nat. Dat is toch je slaapbroekje, pissebed?'
'Ja Gelmar, dat is het!' deed Fien weer een duit in het zakje.
'Hij pist altijd in zijn bed in dat broekje!'
Demonstratief kneep ze haar neus dicht, alsof ze wat onaangenaams rook.
'Weet je niet dat baby's luiers om moeten hebben?' sneerde Gelmar. 'Luierkind! Beddepisser!'
Ivan bleef verbazend rustig en stond met z'n armen over elkaar het misbaar van Gelmar en Fien aan te horen. Hij stak z'n hand uit in een stop-gebaar en Gelmar hield zowaar even z'n mond.
Tom en ik stonden in de bosjes te kijken en te luisteren. Tot nu toe had niemand ons ontdekt, en waren we veilig! Maar we lieten Ivan niet in de steek en bleven hier.

Ivan zei: 'Ik ben geen baby. Ik ben een tienerjongen van zestien, net als jij. Alleen heb ik 's nachts soms nog een probleem: ik plas nog in bed. Dat gebeurt als je slaapt. Kan je niets aan doen.'
Gelmar liet zich niet zo maar de les lezen:
'Je wil toch niet beweren dat het gewoon is om op je zestiende nog in je nest te zeiken, wel?!'
'Er zijn genoeg jongens van mijn leeftijd die het ook nog doen.'
'Die gasten waar je tegenwoordig mee omhangt zeker! Die Tom. En dat vriendje van 'm, hoe heet 'ie ook alweer. Dat lijken me ook echt van die bedpissers!'
Hoewel Gelmar daar gelijk in had - ook al wist hij het niet en riep hij maar wat om Ivan te kwetsen - toch voelde ik mezelf rood worden. Om door een jongen van zo'n beetje je eigen leeftijd voor bedplasser te worden uitgemaakt komt hard aan, vooral als het waar is. Ik voelde m'n natgeplaste spijkerbroek en hoopte dat Gelmar niet de kans zou krijgen om dat te ontdekken. En Tom stond hier nota bene in een natte luier onder een plastic broekje!
Fien dacht ineens terug aan de luiergeest.
'Gelmar, vraag hem eens wat hij van dat spook weet!'
'Doe niet zo stom, wijf!' zei Gelmar ruw. 'Spoken bestaan niet!'
Fien keek beledigd.
'Jawel hoor! Ik heb het zelf gezien! Hij spuugde vuur en rook en er was zo'n raar rood licht!'
'Kletskoek!'
'Niet waar, Gelmar! Hij was er echt! Hij zei dat Ivan luiers om moest 's nachts.... '
'Daar had hij wel een punt. Die pissebed heeft ze nodig, hahahaa!'
'… en dat pa hem niet meer mocht slaan.... '
'Jammer, Dat had ik nou juist wel willen zien, dat die bedpisser met de riem kreeg!'
'Pa zei dat hij het niet meer zou doen. Hij was doodsbenauwd!'
'Je pa is een bijgelovige idioot. Dat weet je toch!'
Misschien wist Fien dat wel, maar het was toch niet echt wat ze wilde horen.
'Hee! Je hebt het wel over mijn vader, Gelmar! En dat spook..... '
'Ach, hou toch je bek met je gezeur!'

'Zo praat je niet tegen mijn zuster!' zei Ivan opeens.
Gelmar begon hatelijk te lachen.
'Wat zou jij nou, bedpisser! Waar bemoei je je mee!'
Ivan leek te groeien. Zijn ogen fonkelden.
'Je hebt me wel gehoord!'
Gelmar had ineens een mes in zijn hand. Maar Ivan was niet onder de indruk.
Tot ons aller verbazing zei hij luid en duidelijk:
'Gelmar, je hebt mijn spijkerbroek aan. Kan ik die even terugkrijgen?'
'Jouw spijkerbroek?' deed Fien verwonderd.
'Ja' zei Ivan, 'en hij weet het nog wel! In het bos! Hij wou mijn spijkerbroek aan omdat hij zelf in zijn eigen broek gepist had!'
'Gelmar! Had JIJ in je broek gepist??'
Fien keek geschokt.
Ze dacht terug.
'Ik weet nog dat Ivan thuis kwam met een natte broek! En ik dacht al, wat vreemd. Hij plast wel in bed, maar ik had hem nog nooit met een natte broek gezien. Nou ja, tenminste niet meer na de basisschool.'
'Dank je, zusje!'
'Hij wou wat uitleggen, maar pa was buiten zichzelf van woede. Dat Ivan in zijn broek had gepist. En gek, ik dacht toen al een seconde dat die natte spijkerbroek eigenlijk van jou was, Gelmar. Maar dat kon niet, dacht ik. Maar nu....'
'Als jullie niet allebei je bek houden, dan.... dan …. '
Gelmar smoorde er zowat in van woede, en zwaaide met het mes.

Het leek Tom een goed moment voor actie.
Hij knipte de zaklamp met het rode filter aan en hield die onder zijn kin. Het masker met de grote, zwarte dode ogen, dat hij van een oude katoenen luier had gemaakt, had hij nog op. Het skelet lichtte op bij het schijnsel van de straatlantaarn. Hij slaakte een ijzingwekkende kreet en sprong zo uit het struikgewas de straat op.
Gelmar schrok, en deinsde achteruit. Hij wist net zo min als wij dat hadden geweten, dat er een laag hekje rond de struiken stond, en viel er dan ook pontificaal overheen. Hij klapte languit voor mijn voeten en lag daar schuimbekkend tussen de brandnetels. Ik zat meteen bovenop hem en Ivan kwam er bij. Samen hielden we Gelmar tegen de grond. Gelmars schoenen vlogen zonder ceremonieel de bosjes in en Ivan trok hem behendig de spijkerbroek uit.
'Zo, die heb ik terug!' hijgde hij triomfantelijk, zwaaide zijn spijkerbroek boven zijn hoofd en trok hem meteen aan over zijn korte rode gymbroekje.

Gelmar lag in de struiken te schelden en te vloeken. Hij tastte naar zijn mes, dat in het donker weggevlogen was, maar vond het pas toen ineens een fel witte schijnwerper aanging. Hij greep het mes, maar voordat hij overeind kon komen en er onheil mee kon aanrichten, stond er een maatje 48 op zijn arm.
'Wel wel wel!' zei de boswachter, 'Wie hebben we hier! Had ik jou niet gewaarschuwd dat ik geen messen meer wou zien?!
Tom's vader plukte het mes uit Gelmars hand en trok de jongen overeind. Gelmar probeerde zich een houding te geven, beet nog even van zich af en zei: 'Blijf met je poten van me af!' maar het maakte geen indruk meer. Zonder schoenen en in je onderbroek in een bos op de aarde liggen is niet echt vet cool. Meer een afgang.

Maar nog was Gelmars gifbeker niet helemaal leeggedronken. Hij trok zijn t-shirt en hoodie zo ver mogelijk naar beneden, alsof hij zich schaamde dat hij in zijn onderbroek stond. En nu pas viel het mij op. Bekende opschriften: Rip it up. 29. De motorfiets die een wheelie doet. 65. Patching air. Gelmar had een drynite boy aan! De 8 tot 15 jaar zonder twijfel, die pasten mij ook nog.
Tom was katoenen luiers gewend, biologische ook nog wel. Ivan mocht van zijn pa geen luiers om en moest in een nat bed slapen om sneller van het bedplassen af te komen. Tom en Ivan herkenden dan ook niet wat Gelmar aan had – wat voor een goede eigenschap van drynites spreekt: ze vallen niet direct als luierbroekjes op. Maar ik wist het wel degelijk.
'Zijn wij een beetje DL, Gelmar?' vroeg ik vilein maar zachtjes. 'Of heb je die drynites echt nog nodig?' Dat laatste leek me niet waarschijnlijk, want Gelmars luierbroekje was droog. En daarmee was hij, onder ons gezegd, de enige van ons jongens.
Gelmar keek nu ineens bijna smekend.
'Je houdt je toch stil hè?'
'ALS jij Ivan nooit meer pest met z'n bedplassen....'
'Nee, nee, heus niet! Ik zal hem er nooit meer mee pesten!'
'En ALS jij je verder altijd netjes gedraagt tegen ons, en tegenover iedereen bij ons op school....'
'Ja, ja! Ik beloof het!'
'En ALS je NU die drynite vol plast.... '
Gelmar keek ronduit angstig.
'Ik moet niet' piepte hij.
'Nou, laat dat dan maar!' zei ik genadig. En verheugde me er nu al op dat ik dit straks allemaal aan Tom kon vertellen.

Tom had zich in zijn wondere vermomming weer in de bosjes teruggetrokken, toen zijn vader ten tonele verscheen. Hij begreep wel dat hij nog wel wat had uit te leggen! Maar dit leek hem niet helemaal het goede moment daarvoor. En hij wilde ook liever niet dat Gelmar en Fien in het schijnwerperlicht zouden ontdekken dat hij een luier en een plasticbroekje aan had, die, drijfnat, overduidelijk waren gebruikt waar ze voor gemaakt waren.
Fien stond met Ivan te fluisteren.
'Dat was Tom toch? Die luiergeest zo net?'
Ivan haalde zijn schouders op.
'Als ik voortaan nou maar luiers om mag, zo lang ik nog in bed plas. Fien, ik kan er echt niks aan doen als ik nat ben. En ik wil niet altijd in een nat bed liggen.... '
'Ik denk dat Pa het nu wel snapt' zei Fien. 'Hij was echt bang voor die luiergeest. En het eerste pak luiers heb je immers al? Dat gooide de geest de kamer in.....'
'Inderdaad', zei Ivan, en lachte weer bij de gedachte. Die Tom!
'En anders praat ik wel eens met pa' zei Fien. 'Ik wil je wel eens luieren!'
'Als je het maar uit je hoofd laat!' riep Ivan. 'Dat kan ik zelf wel, hoor! Ik ben geen babypop!'
Ze lachten samen.

De boswachter keek om zich heen. Fien en Ivan hadden het naar hun zin. Ik stond er tevreden bij. Tom stond wat achteruit, en de boswachter gebaarde dat dat goed was. Tegen Tom zei hij: 'Klim op de fiets jongen, en ga naar huis.' En tegen mij: 'Blijf jij vannacht maar bij ons slapen, het is al veel te laat om jouw ouders nog wakker te maken! Je kan wel je-weet-wel van Tom lenen vannacht!'
Toch netjes dat de boswachter het niet over luiers en zo had waar anderen bij waren. Hij kon tenslotte niet weten dat Ivan ook nog in bed plaste, en dat ik Gelmar zojuist in een drynite luierbroekje betrapt had.
Hij richtte zich tot Gelmar.
'Dit is de laatste keer dat ik van jou last wil hebben! Volgende keer ga ik naar je ouders en naar je school, en dan zwaait er wat. Duidelijk?!!'
Vanachter de rug van de boswachter wees ik naar Gelmars drynite'je. Ik hield m'n wijsvinger voor m'n mond van ssttt, wees weer op het luierbroekje dat Gelmar aanhad en haalde daarna mijn vinger over mijn keel. De boodschap kwam over. Gelmar rende weg in het donker, op blote voeten en zonder spijkerbroek aan. Hij struikelde naar zijn brommertje, trapte het kavalje aan en suisde weg, de nacht in. We lachten allemaal.
Fien en Ivan waren dicht bij huis en liepen samen, dicht naast elkaar, die kant op.
Tom en ik pakten onze fietsen.
De boswachter keek ons aan.

'Wat er hier allemaal gebeurd is, is me nog niet recht duidelijk. Dat moeten jullie me morgen maar eens vertellen. Maar het schijnt dat jullie toch iets goed gedaan hebben, en zeker als die pestkop voortaan die Ivan met rust laat. Die arme jongen heeft het niet makkelijk met die vader. Al begrijp ik niet dat de kerkklok dertien sloeg? En Tom, carnaval is pas over een paar maanden, hoor! Naar huis en naar bed, jongens, en zachtjes. Niet je moeder wakker maken, Tom!'
We fietsten door het staartje van de nacht en kwamen niemand meer tegen. Bij Tom's huis aangekomen gingen we zo stil mogelijk naar boven en naar bed. Ik kreeg van Tom een biologisch katoenen luier en een plasticbroekje. Tom deed zijn spookkostuum uit en verwisselde zijn natte luier voor een droge.
Ondanks de opwinding van die nacht sliepen we meteen en werden pas uren later wakker, toen het allang weer licht was. Dat we 's morgens alletwee weer in bed geplast hadden, verbaasde ons dan ook niets. Vrolijk gingen we richting ontbijt.
Een nieuwe dag brak aan.

Einde​

 

[Abbjornnl]

Slot conclusie: fantastisch verhaal een verdiende 9.

 

[Reppie]

Leuk slot

 

[rog]

!1 !1 !1 !1 !1 dance

 

[Bedplasser91]

Wow, meer dan 25.000 keer gelezen! Boven verwachting en dat voor mijn eerste verhaal. Lezers allemaal bedankt! !1

 

[jos]

Ehhhmmmm , ik draag alleen maar katoen ^-^
Ik ook dikke vouw luiers van Teddy

 

[Mike_y]

I Love Tom. Had ik vroeger ook maar zo iemand ontmoet. Ik wil hem klonen zodat ik ook beste vrienden met hem kan zijn.
Mooie verhalen, vooral de eerste drie.

 

[Bedplasser91]

I Love Tom. Had ik vroeger ook maar zo iemand ontmoet. Ik wil hem klonen zodat ik ook beste vrienden met hem kan zijn.
Mooie verhalen, vooral de eerste drie.

Ja, Tom is een goeie jongen. En bedankt voor het compliment! Ik ben blij dat het gewaardeerd wordt. Maar even puur uit nieuwsgierigheid als de schrijver, waarom vind je de eerste drie verhalen beter dan de rest?

 

[Mike_y]

Ja, Tom is een goeie jongen. En bedankt voor het compliment! Ik ben blij dat het gewaardeerd wordt. Maar even puur uit nieuwsgierigheid als de schrijver, waarom vind je de eerste drie verhalen beter dan de rest?

Omdat de eerste drie verhalen, waarvan de eerste zeker, gaan over de opbouw van een vriendschap tussen twee personen die elkaar proberen te ontdekken. Daarna zijn het vooral (heb nog niet alle hoofdstukken gelezen), avonturen die ze samen beleven.

 

[Meeee133]

Leuk verhaal! Ik heb het met veel plezier gelezen! !1