Verhaal Klaar De Nieuwe Jongen in de Klas

[dampie]

Weer een goed deel hoop dat ik ooit zo kan schrijven =D

 

[Jasper-DL]

Leuk vervolg, je kan inderdaad erg goed schrijven.

Ga zo door!

 

[Baby Brendie]

Wacht met smart op een vervolg

 

[Bedplasser91]

Wacht met smart op een vervolg

Eigenlijk was dit verhaal afgelopen, maar omdat het zo veel wordt gelezen (bedankt allemaal!) komt er vast nog wel een deel. Ik heb al wel een idee....
Maar ik heb zojuist eerst een nieuw deel van Bedplassers Schoolreisje geplaatst (deel 4), veel plezier er mee!

 

[Bedplasser91]

Toch nog een nieuw deel geschreven bij De Nieuwe Jongen in de klas! Hopelijk vinden jullie het leuk. Ben ook druk bezig met Bedplassers Schoolreisje, daar komen nog minstens twee delen bij.

 

[Bedplasser91]

De nieuwe jongen in de klas - deel 5 (JL BP WL KL PB)

Deel 5
Het verhaal van Ivan​

Het was twee weken na ons avontuur in het bos. De waarschuwing van Tom's vader was kennelijk goed aangekomen bij de drie pestkoppen, want ze waren een stuk rustiger geworden. Het was ook een stuk makkelijker om niet bang te zijn voor een bullebak als Gelmar als je hem voor je ogen in zijn broek hebt zien plassen. Hetzelfde gold voor Ivan, die dus volgens zijn vrienden soms nog in bed plaste.
Het leek wel of Ivan van de drie het meest veranderd was. Hij hing bijna niet meer rond met Kees-Jan en Gelmar. Soms glimlachte hij zelfs tegen iemand uit een lagere klas in plaats van de gebruikelijke sneer, schop of klap. Een wat verlegen glimlach, alsof hij nog niet echt wist hoe het moest.
Op een dag waren we weer in de schooltuin aan het werk – alles moest klaar voor de grote vakantie, die er al gauw aan zou komen. Tom en ik waren uiteraard samen aan het werk en hadden elkaar zoals elke morgen weer even op de hoogte gebracht:
'In bed geplast?'
'Ja, hartstikke nat vannacht! En jij?'
'Ha ja, ik ook!'
Soms wisselden we al een paar woordjes uit door de heg, als Tom zijn plastic broekje en luiers aan de lijn hing en ik de kranten aan het bezorgen was.
Het was gewoon geruststellend om te weten dat we het allebei nog deden, en het was óns geheim, waar anderen niets mee te maken hadden.
'Zie je zo op school!'

Onze klas had tuincorvee, net als een paar jongens uit hogere klassen, die zeker niets beters te doen hadden en dus maar naar de tuin waren afgecommandeerd. Geen Gelmar, geen Kees-Jan, maar Ivan was er wel. En hij draaide maar om ons heen. Het viel op.
Tot het Tom te gek werd en hij tegen de oudere jongen zei: 'Heb ik wat van je aan soms?'
Oud maar doeltreffend, en knap brutaal van een een jongen van vijftien om dat tegen iemand van bijna zeventien te zeggen.
Maar Ivan vatte het op als een uitnodiging om met ons een praatje te beginnen, en zei tegen Tom:
'Jouw vader is toch de boswachter, hè? Heeft hij het wel eens over ons gehad?'
Tom deed alsof hij van niets wist en antwoordde: 'Nee, hoezo?'
Ivan keek opgelucht. Maar Tom vroeg nu door.
'Waarom wil je dat eigenlijk weten?'
Ongemakkelijk sprak Ivan:
'Nou, wij zijn hem laatst tegengekomen, in het bos.'
'Wat deed jij nou in het bos? Je lijkt me niet echt een natuurliefhebber.'
'We waren met z'n drieën, ik en Gelmar en Kees-Jan.....'
'Ook niet echt natuurliefhebbers, als je het mij vraagt!'
'Nee. En Gelmar, die naarling........'
'Laat hem het maar niet horen! Ik dacht trouwens dat jullie vrienden waren.'
'Hij kan om mij een meter in de stront zakken!' riep Ivan boos.
Hier hoorden wij van op.
'Ruzie gehad?'
'Ja....... dat akelig stuk vreten! Ik wil niks meer met hem te maken hebben!'
'Da's nogal heftig! Leg eens uit?'
Ivan werd rood. 'Dat.... uh.... vertel ik een andere keer wel eens.'

'Zelf weten', zei Tom, en maakte aanstalten om weer met het tuinwerk verder te gaan.
Uit zijn ooghoek keek hij even naar meneer Landman, de biologieleraar, die er op toe moest zien dat er gewerkt werd. Die zat echter lekker van het zonnetje te genieten, op een bankje met een boek, en het laatste wat hij deed was opletten of de jongens wel genoeg deden. Landman was ook al oud, toch zeker wel veertig, en erg streng was hij niet.
Toen Tom zag dat de leraar zich nergens druk om maakte, legde hij zijn schoffel weer neer en keek Ivan aan.
'Maar wat wou je nou eigenlijk van ons? Wij hebben geen ruzie met Gelmar, en dat willen we ook niet.'
Ivan schuifelde ongemakkelijk met zijn voeten. Zo mogelijk werd hij nog roder in zijn gezicht.
'Toen wij in het bos waren, heb ik wat gevonden. Een plastic broekje. Je weet wel, wat bedplassers nog aan hebben 's nachts. Over hun luier. Hing daar aan een boom.'
'Dat is daar vast niet gegroeid!' lachte ik. 'Plasticbroekjesbomen bestaan niet.'
'Nee. En toen ik er later over nadacht, schoot me te binnen dat er niet één, maar twee plastic broekjes hingen. Dat had ik toen zo gauw niet gezien... '
Tom en ik keken elkaar even stiekem aan. Waar wou Ivan naar toe met dit verhaal?
Ivan ging verder.
'En volgens mij hingen er ook luiers, aan de andere kant van de beek. Maar dat weet ik niet zeker. Het ging allemaal zo snel, en we waren stronken....'
Die uitdrukking kenden we niet.
Ik vroeg dus: 'Stronken?'
'Stoned en dronken...'
'In het bos?' vraagt Tom, quasi verontwaardigd. 'Je mag blij zijn dat mijn vader jullie niet heeft gezien!'
'Heeft hij dus wel! De boswachter. Jouw vader. En die stuurde ons weg omdat we zaten te roken...'
'Wat heeft dat dan met die plastic broekjes te maken?'
'Nou, niks. Maar ik dacht later, misschien waren die wel van jullie. Dat jullie ook in het bos waren, als je vader er ook was...'
'Lekker logisch. Als wij in het bos zijn, hangen we plastic broekjes in de bomen.'
'Het was weekend. Misschien hadden jullie daar wel gekampeerd of zo.'
Helemaal onnozel is Ivan kennelijk niet.
'Denk jij dan dat wij nog luiers nodig hebben 's nachts!'
Ivan haalde zijn schouders op.
'Zou toch kunnen.... ?'

Ivan vatte moed. Keek mij aan, en dan Tom. En zei:
'Ik plas ook nog wel eens in bed.'
'Jij??' deden we stomverwonderd.
'Je houdt je bek hè?' Even zagen we de oude Ivan weer.
'Best' zei ik. 'Ik zeg niks. Liggen wij niet wakker van, of jij nog in je bed pist of niet....'
'Ik doe het niet zo vaak meer......'
'Fijn voor je!'
'Maar als ik nat ben, krijg ik altijd een pak slaag van m'n pa. Met z'n riem, als hij een slecht humeur heeft.'
'Niet zo fijn voor je!'
'En nou dacht ik zo, als die plasticbroekjes van jullie waren....... Misschien kon je me dan wel vertellen waar ik die kan krijgen. En luiers. Dan doe ik die stiekem 's nachts aan. Blijft m'n bed droog. En dan slaat m'n pa me tenminste niet meer....'
'Je kan er immers niets aan doen, als je in bed plast', zei ik.
'Maak dat die ouwe maar eens wijs!' zuchtte Ivan. 'Hij denkt dat ik gewoon te lui ben om op te staan.'
'Onzin', zei Tom.
Maar Ivan praatte door.
'En als ik in bed geplast heb, vertelt Fien het altijd door aan Gelmar.... Ze gaat met hem.'
'Fien? Je zuster?'
'Ja. En Gelmar pest me er dan mee.'
'Leuke zus heb jij....... '
'Hadden jullie daar ruzie om? Jij en Gelmar?'
'Nee, daar niet om. Ik trok me er nooit zo veel van aan, als Gelmar me er mee pestte. Hij deed het ook niet altijd. Ik dacht dat we maten waren...'
'Waar hadden jullie dan wel ruzie om? Of wil je het niet vertellen?'
Ivan haalde weer zijn schouders op.
'Als hij er achter komt dat jullie het weten, ben ik dood!'
'Wij zeggen niks. Trouwens, we praten nooit met hem.'
'Okee dan maar. Gelmar had laatst in zijn broek gepist. '
'Gelmar had wát??'
'In zijn broek gepist. In het bos.'
'Ik dacht toch echt dat hij daar een beetje te groot voor was' lachte Tom, alsof hij dit voor het eerst hoorde. En ook ik lachte hartelijk met hem mee.
'Laat me nou uit vertellen. En zeg het nooit tegen Gelmar dat je het weet!'
Tom en ik beloofden het, en lieten Ivan weer aan het woord.

'Gelmar had dus in zijn broek gepist. En niet een beetje! Zijn hele spijkerbroek was nat van voren. En toen wou hij zo niet naar huis. En toen moest ik zijn broek aantrekken.'
'Dat deed je toch zeker niet?!'
'Ja, toch wel. Hij hield me z'n mes op m'n keel. Hij zei dat ik toch al een bedpisser was, en daarom ook wel met een natte broek thuis kon komen. Ik moest zijn natte onderbroek ook aan. En hij pikte mijn Bjorn Borg boxer in. Heb ik nooit terug gehad....'
'Dus jij had Gelmar zijn natgepiste broek aan?'
'Ja. En ik moest de halve stad nog door. Gelmar en Kees-Jan gingen nog naar de Mac. Ik mocht niet mee van hun, omdat ik een natte broek aan had! Kees-Jan zei dat hij niet met een broekjepisser gezien wou worden. Ze scholden mij uit, terwijl Gelmar het gedaan had! Toen was ik echt wel klaar met die gasten.'
'En toen?'
'Ze gingen naar de Mac, en ik liep naar huis. Onderweg keken alle mensen naar mijn natte broek. Het was koud ook. En ik schaamde me kapot.'
'Kan ik me voorstellen.'
'Kwam ik een jongetje tegen, van een jaar of tien of twaalf of zo. Die had ook in zijn broek geplast. In een kort spijkerbroekje. Dat gastje liep een heel eind met mij op. En maar lachen dat ik ook nat was.'
'Vond hij wel leuk, zeker!'
'Zeker weten. Hij vertelde dat hij nog in bed plaste. En dat hij daarom elke nacht luiers om moest. Voor het bedplassen. En het kon me toen niets meer schelen. Dus toen heb ik dat jochie maar verteld dat ik ook nog in bed plaste. Vond 'ie geweldig!'
'Op je tiende nog in bed plassen is niet zo erg. Deed ik ook nog!' zei Tom.
'Een natte broek op je tiende ook niet!' antwoordde ik, sprekend uit ervaring.

Ivan keek ons even opmerkzaam aan, maar vertelde toen verder:
'Het kon dat joch niks schelen dat hij nat was. Hij huppelde vrolijk met me mee. En toen bleef hij even stil staan, en plaste weer in zijn korte spijkerbroekje. Ik wist niet wat ik zag!'
'Hij plaste gewoon nog een keer in zijn broek?'
'Ja. Hij zei, moet je ook doen, wordt het weer lekker warm.'
'En? Heb je dat gedaan?'
Ivan werd weer knalrood, en knikte.
'Was het tenminste mijn eigen natte broek in plaats van Gelmar z'n pis! En het was inderdaad lekker warm. Ik moest nog een heel eind lopen.'

'En toen kwam je thuis.'
'Ja. Mijn vader was ook thuis. Hij gaf me geeneens de tijd om iets uit te leggen. Dat het Gelmar zijn broek was. Hij had me trouwens toch nooit geloofd...'
'Kreeg je op je donder?'
'Daar heb ik dit blauw oog aan overgehouden!'
'Lekkere pa heb jij' zei Tom.
'Hij heeft er al de pest aan als ik weer een keer in bed heb gepist. En toen hij me zag met een natte broek, ging 'ie helemaal over de rooie.'
'Doe je het eigenlijk nog vaak?' vroeg ik.
'Nee, niet meer', zei Ivan, 'één of twee keer in de maand, of zo. Maar ik krijg toch altijd op m'n flikker als ik nat ben.'
'Wat zegt je moeder daar dan van?' zei Tom.
'Die heb ik niet meer', antwoordde Ivan treurig.

We kregen nu toch wel medelijden met Ivan. Tenslotte wisten wij allebei maar al te goed wat bedplassen was, en dat je er niets aan kon doen als je 's morgens nat wakker werd. Daar hadden ze tenslotte luiers voor uitgevonden! We waren blij dat onze ouders niet zo waren. Onze moeders mochten dan nog wel eens mopperen dat we eigenlijk al te groot waren om nog in bed te plassen, maar wij kregen geen straf meer als we nat waren, en we kregen luiers en plastic broekjes als we ze nodig hadden. Ook al waren het dan soms, zoals bij Tom het geval was, luiers van hennep of biologisch geteelde katoen!

Tom nam een besluit, zag ik aan hem. Hij kan soms heel doortastend zijn, daar ken ik mijn vriend inmiddels goed genoeg voor.
'Je wilt dus luiers hebben. En een plastic broekje? Voor het lekken?'
Ivan knikte.
'Zodat hij niet ziet dat mijn bed nat is, als ik weer in bed heb geplast.'
'Komt je vader daar dan niet achter als je een luier om hebt? Of je grote zus?'
Ivan twijfelde even, maar schudde toen van nee.
'Ik heb genoeg plaatsen waar ik wat weg kan stoppen. En als m'n bed droog blijft, is er niks aan de hand. Hij controleert alleen maar 's morgens, als ik opgestaan ben en ga douchen. Een natgeplast laken kan ik niet verbergen, en hij heeft de sleutel van de linnenkast. Maar een natte luier kan ik wel kwijt op weg naar school. Genoeg afvalbakken onderweg!'
'En zo vaak doe je het niet meer..... dus je hebt ook niet zo veel luiers nodig. Als je luier droog blijft, kan je hem wel vaker aan. Moet je vader hem niet vinden overdag, natuurlijk.'

'Wij gaan je helpen, Ivan. Waarom weet ik niet, want zo aardig ben je voor ons nooit geweest!'
'Ik ben niet meer bij Gelmar en Kees-Jan. Het spijt me dat ik rot tegen jullie deed.'
'Is wel goed.'
'We praten van de week wel even verder, Ivan', zei Tom op besliste toon. 'We kunnen je vast wel een paar luiers bezorgen. Om je te helpen. Ik kan er niet tegen als mensen geslagen worden voor iets waar ze niets aan kunnen doen!'
'Die plastic broekjes in het bos.... Plassen jullie nou wel of niet in bed?'
Even, bijna onmerkbaar, schudde ik van nee. Tom zag het en begreep me: zo ver wilden we Ivan nu ook nog weer niet vertrouwen. Dat zou later wel komen. Misschien.

'Jullie staan al een half uur te niksen!' riep ineens meneer Landman, die opkeek uit zijn boek.
We schrokken op, pakten ons tuingereedschap weer. Ivan ging gauw weer terug naar zijn eigen bloemperk.
'Bedankt alvast!', fluisterde hij nog gauw.

'Die luiers voor Ivan zullen van jou moeten komen' zei Tom praktisch. 'Een drynite kan hij wel kwijt, maar een natte katoenen luier echt niet.'
Dat was ik met hem eens. En bovendien zou Ivan vast niet weten hoe hij zo'n katoenen luier om moest doen!
Ik zei:
'Ik hoop alleen maar dat de drynites hem nog passen. Gelukkig is hij net zo mager als wij, dus het zal wel.'
Tom en ik gingen weer aan de arbeid, lekker in de tuin, lekker in de zon. En ondertussen probeerden we te bedenken hoe we Ivan het beste konden helpen, want over één ding waren we het wel eens: wij bedplassers moesten solidair zijn met elkaar!

 

[dampie]

Ik hoop op nog een mooi deel

 

[Bedplasser91]

Ik hoop op nog een mooi deel

Bedankt! Blij dat je het mooi vindt
Er gaat ook zeker nog een deel komen, ik denk er nog over na hoe het afloopt.
Vanmorgen even een ander verhaal als tussendoortje geschreven (Angry Young Tiener).

 

[LuierTie]

Ja goed verhaal, dan zeker benieuwd naar het vervolg!

 

[smurfke]

Leuk verhaal...
Kijk al uit naar het vervolg

 

[Bedplasser91]

Leuk verhaal...
Kijk al uit naar het vervolg

Bedankt! Blij dat je het leuk vindt. Heb het momenteel erg druk, maar beloofd is beloofd: er komt nog een vervolg!

 

[daiperke1]

super verhaal en spannend ook , geniet ervan ook . !1 !1

 

[Bedplasser91]

Deel VI

Op verkenning​

Dat weekend bleef ik bij Tom slapen. Dat deden we vaker, bijvoorbeeld als we samen voor een moeilijke repetitie moesten leren. Tom bleef bij mij slapen, of ik bij hem. Op allebei onze kamers stond inmiddels een logeerbed, uiteraard voorzien van een rubber plaslaken. En onze ouders waren er inmiddels aan gewend om 's morgens twee tienerjongens in natte luiers en plastic broekjes te zien werken voor school of achter de computer te zien zitten. Zelf waren we ook blij niet de enige te zijn die op z'n vijftiende nog elke nacht in bed plaste en een vriend gevonden te hebben met hetzelfde probleem. Niet dat wij ons bedplassen als een probleem zagen, maar je weet wel wat ik bedoel.

Het geval met Ivan ging ons niet uit het hoofd. Hij mocht dan altijd een naarling zijn geweest, we hadden toch medelijden met hem gekregen, en bovendien had Tom hem hulp beloofd.
Het was duidelijk dat als we Ivan, zoals hij had gevraagd, luiers wilden bezorgen, die van mij zouden moeten komen. Katoenen luiers zoals Tom die droeg, zou Ivan onmogelijk kunnen wassen zonder dat iemand bij hem thuis het bemerkte, laat staan dat hij ze te drogen zou kunnen hangen. Gelukkig plaste Ivan volgens eigen zeggen niet elke nacht in bed, want dat zou logistiek een onmogelijke opgave voor ons worden. Wie net als ik elke nacht in bed plast, heeft tamelijk precies zeven luiers per week nodig. Ik hoefde niet te verdubbelen en gebruikte ook geen inleggers; samen met mijn plastic broekje hield mijn luier m'n bed altijd wel droog. Maar met andere woorden: als mijn luierverbruik te veel zou toenemen, zou dat bepaald opvallen. Misschien zouden we mijn ouders in vertrouwen moeten nemen. Maar zouden die goed geld aan een nietsnut als Ivan willen besteden, die niet eens tot onze vriendenkring behoorde?

Zo zaten we die morgen hardop te denken onder het genot van een glas vlierbessensap, dat Tom's moeder heel vriendelijk 's morgens op zijn kamertje was komen brengen. Tom kreeg ineens een lumineus idee. Hij stelde voor om een aantal luier proefpakketten aan te vragen. Er waren best wel veel verschillende merken en modellen, en bijna overal kon je wel een gratis proefpakket aanvragen. Dan kon Ivan in ieder geval een tijdje vooruit. We zouden er later wel over denken hoe we hem die luiers konden bezorgen, desnoods gaven we hem de pakketjes op school. Moest 'ie zelf maar zien waar hij die bij hem thuis wou verstoppen!
Tom vloog al over het toetsenbord en binnen de kortste keren had hij een aantal gratis proefpakketten gevonden. ´Ha, lachen!´ zei hij, ´kijk hier nou. Wasbare luiers zelfs, kan je met korting krijgen. Pandabeertjes nog al liefst, met biologisch afbreekbare inleggers! Als m´n moeder dat zag zou ze die meteen bestellen. Maar ´t is niks voor Ivan. Wat voor maat zou ´ie eigenlijk hebben?'
'Zelfde zo'n beetje als wij, denk ik', zat ik hardop te denken. 'Hij is ook lang en dun.'
Tom vulde ondertussen vlijtig online formulieren in en gaf om en om zijn eigen adres en dat van mij op, zodat we alle gratis luiers dubbel zouden krijgen. Zo zou Ivan een tijdje vooruit kunnen.

'Laten we vandaag eens bij zijn huis langs gaan', stelde ik voor. 'De kat eens uit de boom kijken!'
Dat leek ook Tom wel een goed plan, zolang Ivan's vader of Fien ons maar niet op zouden merken. Dus besloten we om er later die morgen even langs te gaan. Op de fiets was het niet zo ver en goed te doen, al woonde Ivan helemaal aan de rand van de stad, dicht tegen het bos aan.
'Okee, doen we!' zei ik. 'Maar nu wil ik eerst onder de douche, en die natte luier afdoen. Anders plas ik er zo dadelijk nog eens in. Je weet wel, dat vlierbessensap.... '
'Niet druk om maken', lachte Tom terug. 'Waar is die luier nou voor! Er kon bij mij zojuist ook nog wel wat bij.'
En inderdaad, toen ik keek was Tom's plastic broekje wel heel erg nat van binnen, en zijn luier echt totaal doorweekt. Ik lachte, liet het ook lekker warm in mijn luier lopen. 'Yolo!', dacht ik bij mezelf, en was blij met het plastic broekje. 'Maar ik ga nu toch even douchen, hoor!'

Bij Tom thuis hebben ze liever niet dat ik wegwerpluiers draag – het milieu, nietwaar! – dus had ik een biologisch afbreekbare luier van Tom aan onder m'n plastic broekje. In de badkamer koos ik de douche en liet de badkuip aan Tom over. Ik stapte uit het plastic broekje, deed de veiligheidsspelden los, de luier af en dumpte hem in de daarvoor bestemde emmer. Mijn plastic broekje spoelde ik af onder de douche. Dagelijkse routine.
Tom kwam de badkamer binnen, stroopte zijn plastic broekje naar beneden, liet zijn natte luier bovenop de mijne vallen en maakte het zich in de badkuip gemakkelijk. Ik had niet in de gaten dat hij zijn plastic broekje met koud water vulde, totdat de ijzige plens over het deurtje van de douche heen vloog en mij midscheeps trof. Tom stond hard te lachen. Ik minder. Huuu, dat was koud! En vroeg om wraak – maar wraak is een gerecht dat het beste koud gegeten wordt. Het kon wachten. Dus reageerde ik verder niet, hoewel mijn plastic broekje aan de kraan hing en ik dus makkelijk terug had kunnen schieten...

Fris gedoucht, en na onze plastic broekjes netjes te drogen te hebben gehangen op het rekje in Tom's kamer, schoten we in onze t-shirts en spijkerbroeken. We werkten we een ontbijtje naar binnen en daarna pakten we onze fietsen. Helemaal precies waar Ivan woonde wisten we niet, maar we hadden dankzij de schoolgids in ieder geval een adres.
In een straatje nogal achteraf stond een klein, tamelijk verwaarloosd huisje. De huisnummers van de linker en rechter buren hadden we gecontroleerd, dus dit moest Ivan's huis zijn! We slopen achterom. Ivan en zijn vader waren in de tuin, wat niet verbazend was, gezien het mooie zomerweer. Fien was nergens te bekennen; we dachten dat ze wel bij Gelmar zou zijn. Mooi, dat was alvast een paar ogen minder om ons te ontdekken. Wat we precies uit wilden vinden, wisten we zelf niet, maar het was in ieder geval wel spannend!
Het leek wel of Ivan's vader niet gewoon kon spreken. Hij brulde alleen maar tegen de jongen. Dat had in ieder geval het voordeel dat we alles goed konden verstaan.

'Breng die menie eens hier, beddepisser!' hoorden we.
Beddepisser? Zou Ivan die nacht weer een ongelukje hebben gehad?
We gluurden door de heg en ja hoor, er hing één laken aan de lijn, en een sportbroekje ernaast, dat in de kleuren van onze school en dus van Ivan was. Verder hing er geen wasgoed, en ons was het dus wel duidelijk dat Ivan die nacht inderdaad weer eens in bed had geplast. En toen we verder rondkeken in de rommelige tuin – voorzover onze blik door de heg reikte, dan – zagen we tegen de muur bij een zijdeurtje een oude matras staan te drogen, met een grote natte pisvlek erin. Het was bovendien goed te zien dat die grote natte vlek niet de eerste was. Die matras had al vaker te drogen gestaan! Het moest Ivan's matras wel zijn. Dat krijg je als je wel in bed plast maar geen luiers draagt, dachten we bij onszelf. Maar dat die vader zijn jongen niet eens een plastic of rubber laken gunde, was wel het toppunt! We stelden ons liever niet voor hoe die matras wel moest ruiken... en waren blij met onze luiers en plastic broekjes! We moesten Ivan helpen, hoe dan ook.
Nu zagen we dat Ivan's vader op een ladder stond. Een morsig type in vale, ouderwetse kleding, een hoedje dat wel van leer leek op zijn kalende kruin. Een bloemkooloor en een kromme neus die wel gebroken leek getuigden van een niet al te succesvolle carrière in een boksring ergens in lang vervlogen tijden. Ivan zelf had alleen maar een kort afgeknipt spijkerbroekje aan dat duidelijk betere tijden had gekend, zo versleten was het. Er stonden twee ladders tegen de dakgoot en het leek of Ivan en zijn vader de goten aan het repareren of schoonmaken waren.
'Niet onder die ladder door!' gilde Ivan's vader hysterisch. 'Dat brengt ongeluk!'
We zagen hoe Ivan zijn schouders ophaalde, omliep en zijn vader een pot verf aanreikte door een paar treden op diens ladder omhoog te gaan.
'Geen treden overslaan!' brulde de man tegen de jongen. 'Dat brengt ongeluk!'
'Die vent lijkt me nogal bijgelovig' fluisterde ik tegen Tom.
Die knikte.
'Dat viel mij ook al op. Misschien kunnen we daar iets mee.... '
'Huh?'
Tom mag dan nog elke nacht in zijn bed plassen, maar hij heeft een goed verstand en hij denkt vaak veel verder vooruit dan anderen. Mij was tenminste nog niet duidelijk wat we met dit gegeven aan moesten.
'Opschieten, beddepisser!'
'Pa, ik heet Ivan!'
'Hou je kop, snotjong! Zo lang je nog in je bed pist als een kleuter, noem ik je zoals ik wil, beddepisser!'
'Ik doe het haast nooit meer!'
'En wat staat daar dan tegen die muur, hè? Bedpisser!'
'Pa, als ik voor de zekerheid een luier om mocht....'
'Luiers zijn voor babies, niet voor jongens van 16!'
'Of een plaslaken, ik wil het wel van mijn zakgeld betalen....'
'Zakgeld? Je krijgt deze week geen zakgeld! Je hebt weer in bed gepist, ik moet m'n geldje weer aan waspoeder uitgeven!'
En vader haalde uit en gaf Ivan een harde klap recht in zijn gezicht.
Ivan reageerde nauwelijks, hij was het zeker wel gewend. Wel keek hij treurig, dat konden we zelfs van een afstandje zien. Ons medelijden groeide. Wat een hork van een vader had hij!
'En nou kop dicht, beddepisser! Je krijgt pas luiers van me als de kalveren op het ijs dansen! Als de kerkklok dertien slaat!'
Ineens begon hij hysterisch te gillen.
'Een zwarte kat! Aaaaahrgh! Dat brengt ongeluk!'
We keken om ons heen en waarachtig, daar liep rustig en zich nergens iets van aantrekkend, zoals alleen katten dat kunnen, een zwarte kat onder de heg door. Het dier bleef even staan, rechtte zijn staart en wierp een minachtende blik op de schreeuwende man op de ladder. Daarna marcheerde de kat met besliste pas verder de tuin in. Het effect was overweldigend.
'Hekserij! Naar binnen, naar binnen!' schreeuwde de man. 'Een zwarte kat! Dat brengt ongeluk!'
Hij sprong meer dan dat hij van de ladder af klóm. Overslaan van treden bracht kennelijk minder onheil met zich mee dan het zien van een zwarte kat. Hij stormde naar binnen, struikelde zowat over een hoek van Ivan's natgeplaste matras en gooide de deur achter zich dicht.
Ivan stond nog buiten, en Tom riep hem zachtjes.
'Hee, Ivan!'
Ivan liep naar de heg waarachter wij ons verborgen hielden.
'Wat doen jullie hier nou?' vroeg hij niet onvriendelijk.
'Kijken waar je woont. En jou zeggen dat we je luiers gaan bezorgen. Je krijgt binnenkort wel een pakje van ons. Hier, of op school, moeten we maar even kijken hoe we dat gaan doen.'
'Is die ouwe van jou bang van katten of zo?' vroeg ik.
'Alleen zwarte', antwoordde Ivan. 'Hij is nogal bijgelovig, weet je.'
'Ja, dat hebben we gezien' zei Tom. En ging verder: 'Had je vannacht weer in bed geplast?'
'Ja man, alles volgezeken vannacht. Ik had er niks van gemerkt, zoals gewoonlijk. Nou ja, tot ik wakker werd. En pa kwam controleren.'
'En toen?'
'Man, hij werd woest. Hij trok me zo m'n nest uit en ik kreeg een pak op m'n donder, zo op m'n natte broek. Had m'n gymbroekje van school aan. Had beter een luier kunnen zijn. Was m'n bed tenminste droog geweest!'
''n Dikke luier vangt de klappen ook beter op' lachte ik.
'Ik zei nog dat ik al weer een paar weken droog was gebleven, maar hij bleef maar meppen...'
Ivan keek me opmerkzaam aan.
'Volgens mij pissen jullie ook nog in bed. Of tenminste jij. Je weet veel te veel van luiers af en zo. Ik ben die plastic broekjes in het bos nog niet vergeten..... Die waren wel van jullie, hè?'
'Ivan', zei Tom streng, 'je moet niet alles willen weten.'
En met een lach voegde hij eraan toe: 'Dat brengt ongeluk!'
Het pleitte voor Ivan dat er een brede grijns op zijn gezicht verscheen. Hij had in ieder geval gevoel voor humor. Hij vroeg ook niet door over ons bedplassen.
'Ik moet naar binnen', zei hij, 'anders denkt mijn pa dat ik door die zwarte kat behekst wordt. En dan meent hij dat hij het eruit moet slaan. En eigenlijk vind ik dat ik vandaag al wel genoeg klappen heb gehad. Voor m'n natte bed.'
Maakte hij een grapje? Of was zijn vader echt zo dom dat hij dacht dat katten mensen konden beheksen? We wisten het niet, maar voor we het Ivan nader konden vragen, was hij al door de achterdeur naar binnen geglipt.
Nadenkend fietsten we naar Tom's huis terug.
Tom sprak: 'Het is goed dat we Ivan wat luiers gaan bezorgen. Kan hij af en toe een nat bed verbergen, en krijgt hij tenminste geen pak slaag. Maar we moeten nog wat anders verzinnen. Hij moet zelf luiers kunnen krijgen, of kopen voor mijn part. Ik heb iets gehoord zo straks. Ik ben het even kwijt, maar dat komt wel weer terug.'
'Ja' zei ik, 'morgen geef ik hem wel een tena van mij. 'n Slip, dan kan hij de plakkers vaker gebruiken als hij die nacht droog blijft. Als hij ze maar goed op de landingsbaan zet tenminste, maar dat leg ik hem wel uit!'
Toms moeder heette ons vriendelijk welkom.
'Jullie waren maar vroeg op pad vanmorgen, jongens! Weer allebei in bed geplast?'
We knikten 'ja ma' en 'ja mevrouw' en gingen naar boven, naar Tom's kamer. Onze plastic broekjes waren al droog. .
De zondag verliep verder zonder veel bijzonderheden. We maakten ons huiswerk af, zaten af en toe wat te gamen en maakten 's middags met Tom's vader, de boswachter, een natuurwandeling waarbij hij ons op de gekraagde roodstaart opmerkzaam maakte. Het was nogal een schuwe en onopvallende vogelsoort, maar de boswachter hoorde hoe het mannetje uitbundig zat te zingen en wees ons het dier aan. 'Holenbroeders', vertelde hij, 'maar ze maken ook wel eens gebruik van nestkastjes.'

Na een smakelijk en uiteraard biologisch volkomen verantwoord avondmaal en een rondje Kolonisten van Catan was het bedtijd voor ons jongens. We begaven ons naar Tom's kamertje, deden onze luiers om en onze plastic broekjes er over heen, checkten even bij elkaar of alles wel goed zat en kropen onder de wol. Na een lange dag in de buitenlucht waren we moe. Bovendien was het morgen een schooldag en niet te vergeten, ik moest natuurlijk de kranten doen; uitslapen was er niet bij. Zonder er iets van te merken ging mijn dag over in nacht, wakker in slapen. In de verte sloeg zachtjes een kerkklok......
'Wordt effe wakker man! Ik heb het!'
Dat was Tom.
Hij zat recht overeind in bed.
Slaperig vroeg ik: 'Wat is er aan de hand? Heb je gelekt?'
'Nee man, ik ben nog geeneens nat. Ik lag te denken....'
'Ik ben anders wel nat!'
Dat ken ik van mezelf. Zodra ik echt slaap plas ik in bed. Weet ik nog van toen we met de plaswekker bezig waren. Niet dat dat rotding hielp.
'Ja man, zeur nou even niet. Ik ben morgenochtend ook wel nat, zit er maar niet over in. Chill. Maar ik heb een idee. Om Ivan te helpen.'
'Wat dan?'
Al was ik nog zo slaperig en moe, de nieuwsgierigheid won het van de slaap.
'Ik hoorde de kerkklok slaan' zei Tom. 'En toen schoot het me weer te binnen.'
'Kan het ook wat duidelijker, vriend?'
'Ivan's vader zei dat Ivan luiers kon krijgen als de klok dertien sloeg. Weet je nog?'
Ik probeerde me het gesprek voor de geest te halen. Zoiets had die ouwe geloof ik inderdaad wel gezegd.
'En hij is zo bijgelovig als de pest....' ging Tom verder. 'Daar gaan we gebruik van maken. Die kerkklok gaat een keer dertien slaan.'
'Hoe wil je in de goeiigheid dát voor elkaar krijgen?' vroeg ik.
'Je moet niet alles willen weten', lachte Tom. 'Dat brengt ongeluk!'
En hij draaide zich om en viel in slaap, mij verbijsterd achterlatend. Ik lag nog steeds te denken wat mijn vriend van plan kon zijn, toen ik hoorde hoe Tom naast me in zijn bed plaste. Ja, dat hoor je, in het holst van de nacht wanneer de wereld stil is. Tom sliep dus echt en vanavond zou ik niets meer gewaar worden. Mijn vingers gleden geruststellend over mijn zachte, gladde, warme plasticbroekje en ik trok het nog even recht over de natte luier. Voor de ochtend kwam zou ik er waarschijnlijk nog wel een keer in geplast hebben. Nu ja, daar was het voor gemaakt!
Ik draaide me op m'n zij. En hoe nieuwsgierig ik ook was naar Tom's plannen, ditmaal won de slaap.
Heel in de verte sloeg de kerkklok weer. Geen van beide jongens hoorde het, maar het was geen dertien...

Wordt vervolgd.​

 

[LuierTie]

Weer een heel mooi deel hoor! dance
Benieuwd hoe het verder gaat.

 

[killer11]

super deel !1

hoop dat er snel een vervolg komt dance

gr dl boy1222

 

[Bedplasser91]

super deel !1

hoop dat er snel een vervolg komt dance

gr dl boy1222

Bedankt! Ik ben blij dat jullie het een leuk verhaal vinden. Het nieuwe deel komt er aan... ;D

 

[Bedplasser91]

De nieuwe jongen in de klas, deel VII

LUIERS VOOR IVAN, EN EEN PLAN​

Omdat ik de kranten moest doen stond ik ruim een uur eerder op dan Tom. Snel sprong ik onder de douche, schoof m'n plastic broekje naar beneden, deed m'n natte luier af en mikte die met een goedgerichte worp in de luieremmer. Tom's moeder waste nog echte luiers, ongetwijfeld met biologisch afbreekbaar waspoeder. Ik was er inmiddels al helemaal aan gewend om bij Tom thuis katoen te dragen, en zonder plastic broekje sliep ik al helemaal niet meer. Ook thuis had ik tegenwoordig 's nachts meestal een plastic broekje aan, deels omdat ik het voorbeeld van mijn vriend wilde volgen, en deels omdat de plastic broekjes me gewoon een fijn en ook veilig gevoel gaven. Eerst had mijn moeder het wat vreemd gevonden dat ik plastic broekjes wilde dragen. Ze beweerde stellig dat het bij de drynites, die ik nog het vaakste droeg, niet echt nodig was. Alweer iemand die de reclame geloofde! Maar nadat ze had vastgesteld dat ik mét plastic broekje minder vaak – eigenlijk haast nooit meer! – lekte dan zonder, had ze er vrede mee en kocht ze ze zelfs voor me.

Ik fietste langs ons eigen huis en pakte beide tassen vol met de kranten, die al klaar lagen. Met dit heerlijke zomerweer was het een fluitje van een cent. Ik dacht eraan dat ik dankzij de krantenroute mijn beste vriend had leren kennen, toen ik, zelf bedplasser, zijn luiers en plastic broekje in hun tuin had zien hangen. Nog altijd hield ik al fietsend mijn ogen open, maar als ik al eens een plastic broekje of luiers zag hangen, waren het babymaatjes. Jongens van onze leeftijd droegen kennelijk allemaal 'pampers' of plasten gewoon niet meer in bed, en ik besefte wat een geluk ik had gehad dat ik zo Tom had leren kennen. Maar wat was die jongen nou toch weer van plan?

Ik fietste met opzet langs de kerktoren. Die scheen een rol in Tom's plannen te spelen. Maar hoe of wat was me niet duidelijk. De kerkdeur stond open, de oude pastoor Huyghebaerdt liep net de kerk uit. Die was ook vroeg op! Ik groette hem vriendelijk en beleefd, en meneer pastoor groette mij even vriendelijk terug. Natuurlijk kende hij me wel, al waren wij thuis niet de meest trouwe kerkgangers. Misdienaar had ik ook al niet willen worden. Die maakten vaak uitstapjes, soms zelfs een heel weekend weg, samen met de acolieten, wat ongetwijfeld erg gezellig was, maar dan was mijn bedplassen vast en zeker uitgekomen. En dat had ik niet zien zitten, ook niet toen ik nog maar tien of elf was!
Ik vroeg me af of het mogelijk zou zijn in de toren te komen. Ik wist dat er vanuit de kerk een doorgang was, maar of die deur op slot of los was, daar had ik geen idee van. De kerk zelf was overdag altijd open, dat hoorde zo, vond meneer pastoor. Zou ik even gaan kijken? Misschien wat informatie voor Tom verzamelen? Maar nee, zoveel tijd was er nou ook weer niet, en voorlopig had ik immers toch geen flauw idee van wat Tom had bedacht.
De laatste krant – die voor Tom's vader en moeder – gooide ik natuurlijk niet in hun brievenbus, maar nam hem mee naar binnen.
Tom en zijn ouders waren inmiddels ook op, het ontbijt stond klaar en daarna wachtte ons een gewone schooldag. We fietsten samen die kant op en reden nog even langs ons huis om mijn schoolboeken op te pikken. En mijn plastic broekje weer op mijn kamer neer te leggen. Dat nam ik liefst echt niet mee naar school! Stel je voor dat er iemand in mijn tas zou kijken! En vannacht zou ik immers weer gewoon thuis slapen.
'Bijgeloof, dat is de sleutel' zei Tom. 'Die vent is al bang voor zijn eigen schaduw.'
'Is er niet één of ander bijgeloof over die achterbuurt waar ze wonen?' dacht ik hardop. 'Spookt het er soms? Is er vroeger een gruwelijke moord gepleegd? Of kwamen er heksen voor?'
Tom keek me goedkeurend aan. 'Je denkt de goede kant uit!'
Dat nam ik dan maar van hem aan.

De volgende dagen druppelden er zowel bij Tom als bij mij pakjes door de brievenbus. De proefmonsters van de diverse luierfabrikanten kwamen binnen.
Wat was wijsheid? De luiers meenemen naar school en ze daar aan Ivan geven? Met het risico dat ze of bij hem, of bij ons werden gevonden? In beide gevallen rampzalig voor onze of Ivan's reputatie: welke tienerjongen wil er bij zijn vrienden en klasgenoten als bedplasser bekend staan! Het leek ons beter om bij de Mac af te spreken. Daar waren genoeg hoekjes zonder al te veel inkijk. Tijdens een van de lessen buiten in de schooltuin seinden we Ivan in dat we hem dan en dan in de Mac verwachtten.
'Kom maar naar de bovenverdieping' zei Tom, 'daar is het nooit zo druk als beneden!'
Twee dagen later was het zo ver. Tom en ik fietsten van ons huis naar de McDonald's in het centrum, een bekend trefpunt van de plaatselijke tieners. Gek genoeg had Burger King het bij ons nooit gemaakt; we vonden de Mac gewoon lekkerder.
'De Mac is vet lekker, Burger King alleen maar vet', was het gezegde, al waren er vast ook wel jongens die Whoppers meer konden waarderen dan Big Macs.
Ivan was er al toen we kwamen en zat uitgebreid aan de kipnuggets. Kip 20 nog al liefst. Waar liet hij het! Want wat Ivan ook was, dik zeker niet.
Tom bestelde uiteraard een groenteburger, ik nam een QP, maar zonder kaas. Dan worden ze vers gemaakt, en zijn gloeiend heet. Dat zijn zo van die trucjes! De nieuwe sinaasappel-citroen shake wilden we allebei wel uitproberen, en smaakte uitstekend.

Het werd tijd om spijkers met koppen te slaan.
Of het de gewoonste zaak van de wereld was, legde ik een drynite op het tafeltje, Tom legde er een abri-form naast. Ivan keek gespannen toe.
'Die drynites zijn makkelijk', zei ik. 'Je doet 'm gewoon net als een onderbroek aan. Dat kan zelfs jij niet fout doen!'
Ivan keek wat twijfelend, maar zei niks.
Tom vouwde ondertussen de andere luier open.
'Kijk', zei hij, 'deze heeft extra lekrandjes. Die moet je opzetten. Zo, dus. En hier zit de plakstrip, die is hersluitbaar. Anders gezegd, die kan je losmaken en weer vastdoen.'
'Het is belangrijk dat je niet lekt', zei ik. 'Dus het moet wel goed passen. Niet te los. Denk je dat dat lukt?'
'Ik ben niet achterlijk!' zei Ivan beledigd.
'Dat zeg ik ook niet! Maar als je lekt, merkt je vader dat je toch nat bent.....'
Een blik van afschuw trok over Ivan's gezicht.
'En als hij dan merkt dat ik een luier om heb, slaat hij me half dood!'
Nu haalde Tom een plastic broekje te voorschijn. Ik herkende het als een van Tom's eigen plastic broekjes. Ivan voelde nieuwsgierig aan het zachte, gladde plastic.
'Deze doe je over die luier heen. Tegen het lekken. Als je verstandig bent, doe je er een strakke onderbroek overheen, dan ben je helemaal veilig. Of een sportbroekje. Voor mijn part allebei! Dan blijft alles op z'n plaats zitten, snap je. En niemand kan zien dat je een luier om hebt. Je vader controleert je alleen 's morgens vroeg?'
Ivan knikte.
'Hij kijkt elke morgen. Meestal ben ik droog. Maar als ik in bed gepist heb, krijg ik meteen een pak slaag.'
We herinnerden ons Ivan's blauw oog, nog niet zo lang terug.
'Met die luier om en dat plastic broekje aan, ziet hij niks, zelfs al ben je nat', zei ik, geruststellend.
'Als je nat bent, moet je dat plastic broekje even afspoelen. Neem het maar mee onder de douche. Je kan het bij jou thuis niet te drogen hangen natuurlijk.....', ging Tom verder.
Ivan schudde heftig van nee.
'…. maar dan moet je het maar even met een handdoek drogen. Is wel belangrijk, hoor. En heb je een plekje waar je een luier en dat plasticbroekje kan verstoppen?'
'Jazeker', antwoordde Ivan. 'Daar heb ik al over nagedacht. Maar hij kijkt toch nooit ergens naar in mijn kamer, en opruimen doet hij ook niet.'
'Als je een keer nat bent, zeg het dan even tegen ons op school. Zo dat niemand het hoort, natuurlijk. Vooral Gelmar en Kees-Jan niet!'
'Met die gasten heb ik niets meer te maken!'
'Des te beter!'
'Als je een nacht in bed hebt geplast, dan krijg je van ons weer een nieuwe luier. We hebben er nog veel meer voor je, maar een hele stapel in één keer leek ons niet zo'n goed idee. Als je vader ze toch vindt....'
'Je krijgt nu deze twee. Eén om 's nachts aan te doen, eentje voor reserve. Voor als je een keer twee nachten achter elkaar in bed plast. Het kan immers ook in het weekend zijn, en dan zien we je niet op school!'
Het was duidelijk dat Tom er over nagedacht had.
'En als de plakkers wat minder worden na een paar keer los en vastmaken, dan houdt dat plastic broekje en je sportbroekje alles wel op z'n plaats.'

Een jongetje van een jaar of tien, elf, klom uit de ballenbak en keek bij ons om het hoekje.
'Oooh, machtig!', riep hij uit, en wees op de drynite die Ivan in z'n handen had. 'Die heb ik ook aan, 's nachts!'
Het jochie keek Ivan trouwhartig aan. 'Doe jij het nog vaak?'
En toen Ivan niet gauw genoeg reageerde: 'In je bed plassen, bedoel ik?'
Zonder het antwoord af te wachten, kwebbelde hij verder:
'Het gaat vanzelf over, zegt mijn moeder. En een heleboel jongens doen het nog. Houdoe!'
En hij huppelde weer door het gangpad en sprong de ballenbak in.

Ik pakte de twee luiers en het plasticbroekje in een zak van de Hema.
'Zo ziet niemand wat je bij je hebt. Gaat het lukken, Ivan?'
'Nog even op een rijtje', zei de praktische Tom. 'Luier goed strak aansluiten, plastic broekje er over heen. Onderbroek er over heen, sportbroekje er over heen. Als je nat bent, plastic broekje afspoelen en afdrogen. Luier weggooien – heb je daar al over nagedacht, trouwens? – en bij een van ons melden, dan geven je weer een schone. Het zijn wel allemaal verschillende, we hebben gratis proefmonsters aangevraagd. Maar dat boeit niet. En één reserve heb je al.'
Ivan knikte.
'Naast de Jumbo bij ons staan altijd een paar afvalcontainters. Daar kan ik makkelijk een natte luier in kwijt zonder dat iemand het merkt.'
'En je bed blijft droog, dus je vader merkt het niet als je nat bent!'
'En daar gaat het om!'
'Geen klappen meer!'
Ivan keek opgelucht en blij.

Nu keek Tom Ivan ernstig aan.
'We hebben nog een ander plan. Luister goed wat ik zeg. En doe het.'
Ivan zag dat Tom het meende en was een en al oor. Net als ik trouwens, want Tom had mij de details van zijn plannen ook nog niet verteld.
Tom zei:
'Over dik drie weken is het vrijdag de dertiende, Ivan. En wat je ook doet, zorg ervoor dat je die nacht in bed plast. Desnoods plas je met opzet in bed. Liefst voor middernacht. En zorg dat je vader het merkt, dus geen luier om die nacht! Misschien krijg je nog wel wat klappen van hem, maar ik denk, dat het de laatste keer is dat hij je slaat voor bedplassen! Als alles gaat zoals ik hoop...'
Ivan keek Tom nieuwsgierig aan. 'Wat is je plan dan?'
'Dat kan ik je nog niet vertellen. Maar als je de komende tijd wat vaker dan anders het getal 13 ziet, hoef je je geen zorgen te maken. Dat is voor je pa bedoeld!'
Ivan begreep er niets van, maar Tom maakte hem niet wijzer.
'Het gaat goed komen!'
En daarmee stond hij op en wenkte mij om mee te gaan.

Ivan begon met een uitgebreid dankjewel, maar Tom kapte het af. Wel gaf hij Ivan een vriendschappelijke dreun op z'n schouder.
'We zijn op de wereld om mekaar te helpen!'
Ivan werd rood en begon te stotteren: 'Maar ik was vroeger niet erg aardig tegen jullie....'
'Leer er wat van', zei Tom zachtjes.
De oudere jongen knikte, en Tom en ik liepen de trap af en de Mac uit.
Ivan pakte het Hema-tasje met z'n geheime inhoud, en volgde op een afstandje.

Die avond fietsten Tom en ik langs Ivan's huis. Er brandde maar weinig licht, en een buitenlamp scheen er ook al niet te zijn. Tom knikte tevreden. Hij haalde een krijtje tevoorschijn.
Zonder aarzelen zette hij een grote 13 midden op het roestige tuinhek.
'Zou je me niet eens vertellen wat je plan precies is?' vroeg ik, nieuwsgierig en ook wel een beetje gepikeerd dat Tom zo geheimzinnig deed.
'Tuurlijk!' lachte Tom, terwijl we in de laatste avondzon wegfietsten. 'Ik heb een belangrijke rol voor jou bedacht!'
Ik barstte zowat van nieuwsgierigheid. Tom stopte bij een parkbankje, we gingen zitten en mijn vriend begon te vertellen:
'We gaan het volgende doen....!'

Wordt vervolgd.​

 

[Reppie]

leuk verhaal !!

 

[Bab Diap]

Wow wat een goed geschreven deel en een vervelende cliffhanger.
Ik wil het plan weten!!!!!
Ben reuze benieuwd naar het vervolg.
Ga zo door!!!!

 

[Bedplasser91]

De nieuwe jongen in de klas – deel VIII​

[size=14pt]

DERTIEN​

De week die volgde was niets bijzonders. Goed, school hield ons bezig, de zomervakantie kwam in zicht en alle leraren meenden dat ze ons zo nodig nog een proefwerk of repetitie moesten geven voor het laatste rapport. We waren dan ook elke avond druk met leren, en zo bleef óf Tom bij mij, óf ik bij Tom slapen. We plasten allebei elke nacht in bed, maar dat was niets nieuws en lag niet aan examenvrees of zoiets. Zorgen om rapportcijfers maakten we ons sowieso niet. We zouden vast wel over gaan. We stonden er goed genoeg voor, en Tom hielp mij met wiskunde en natuurkunde, terwijl ik hem met Engels en Duits kon helpen.
's Avonds fietsten we nog een keer langs het huis van Ivan. Het getal 13 was van het hek geveegd, maar het kostte Tom maar een paar seconden om het er met zijn krijtje weer ongezien op te zetten.

Een dag of tien na ons bezoek aan de Mac kwam Ivan naar ons toe, in de grote pauze. Hij keek om zich heen of er geen andere jongens in de buurt waren, en zei toen zachtjes, terwijl hij tot in zijn oren kleurde: 'Ik heb vannacht weer in bed gepist!'
'En hoe ging het?'
'Wreed man! Hartstikke goed! Hij merkte niks!'
'Je pa?'
'Ja. Hij gooide net als elke morgen de dekens terug en keek naar mijn gymbroekje. Ik had het niet meer, want ikzelf wist natuurlijk wel dat ik nat was. Goed zo beddepisser, zei hij. Weer droog gebleven. Hij moest eens weten! Die luier was doorweekt, man. Maar het plastic broekje had alles binnen gehouden, en je zag er niks van dat ik nat was. Mijn bed was droog!'
'En toen?'
'Ik kreeg dus geen pak slaag. Ik onder de douche. En de natte luier deed ik in een oude plastic tas. Van de Jumbo, en dat vond ik wel lollig, want daar heb ik 'm in de container gemikt. Ik had 'm gewoon mee in m'n rugzak van school.'
'En het plastic broekje?' vroeg Tom.
'Goed afgedroogd, zoals je had gezegd. Met een droge handdoek. En daarna heb ik het verstopt, bij die andere luier die ik van jullie had gekregen. Die doe ik vannacht om.'
Ivan stopte abrupt met praten, want zijn zuster Fien liep onze kant op, innig gearmd met haar vriendje. Gelmar negeerde ons volkomen, maar Fien zei snerend tegen haar broertje:
'Zo pissebed, hang je tegenwoordig bij de kleine jongetjes om?'
Ze wachtte niet op antwoord, maar Gelmar vroeg haar, voor iedereen hoorbaar:
'Pist 'ie nog steeds in zijn nest?'
'Wat dacht je. Elke nacht pist hij nog in bed, die baby.....'
'Niet waar!' riep Ivan uit in machteloze woede. 'Ik doe het bijna nooit meer!'
Maar toen hij merkte dat een paar jongens uit onze klas mee gingen luisteren, hield hij zich gauw weer stil, terwijl Fien en Gelmar gemeen lachend verder wandelden.
'Morgen neem ik een nieuwe luier voor je mee!', beloofde ik Ivan. 'Je hebt zo'n zelfde broodtrommeltje als ik. Ik doe 'm wel in mijn trommeltje. Kom in de kantine maar naast ons zitten in de kleine pauze, dan ruilen we even en niemand die het ziet.'
Nu uitleg niet meer nodig was, konden we het risico van een snelle ruil op school wel nemen. Niet nodig om naar de Mac te gaan deze keer.

De ruil ging de volgende dag inderdaad probleemloos. Tom had mijn lunch bij zich, zodat mijn broodtrommeltje als luiertransport kon worden gebruikt. Ivan pakte zogenaamd per ongeluk mijn trommeltje. Ik nam het zijne mee. We konden dat morgen wel weer ongemerkt terug ruilen.
'Ging het goed met de plakkers eigenlijk?' vroeg ik.
'Na een paar nachten wilden ze nog maar moeilijk vast, maar met het plastic broekje en een strakke onderbroek en m'n gymbroekje er over heen bleef de luier toch goed zitten. Ik had gisteren niet gelekt, anders had ik een probleem gehad!', antwoordde Ivan.
Dat waren Tom en ik het met hem eens.
'Heeft je vader die 13 op het tuinhek al ontdekt?', wou Tom weten.
'Oh ja zeker!' grijnsde Ivan. 'Hij was de hele dag van slag.'
Tom keek erg tevreden.
Ivan vertelde door.
'Hij heeft toch al zo'n hekel aan dat getal. Toen hij nog werk had moest hij een keer in een groot hotel op de dertiende verdieping slapen. Dat heeft hij niet gedaan. Hij sliep nog liever in de auto!'
'En het tuinhek?'
Tom drong nog even aan.
'Hij heeft het getal er trillend en bevend van af geveegd. Schietgebedjes prevelend. Maar een paar dagen later stond het er weer op. Hij had het niet meer! Zelfs Fien ging hem die dag liever uit de weg en ging naar Gelmar toe, en ze is anders zijn lievelingetje!'
'Mooi zo', lachte Tom. 'Als jij zelf maar niet bang wordt, en je mond maar niet voorbij praat!'
'Ik weet van niets', zei Ivan, 'mijn naam is Haas! En bijgelovig ben ik ook niet.'

Die avond reden we even langs Ivan's huis. Tom had het krijtje bij zich, en deze keer zette hij niet één keer 13 op het hek, maar welgeteld dertien keer, in de vorm van een kruis op z'n kop. Hij had er lol in.
Ivan's vader niet.
De volgende dag vertelde Ivan ons dat zijn vader ervan overtuigd was dat er een duivel of geest hem ongeluk toewenste. Het hek moest wel behekst zijn. Een toegangspoort van het Boze, noemde hij het. Alweer trillend en bevend had zijn vader het tuinhek gedemonteerd en naar de oud-ijzer-boer gebracht! Volgens Ivan nam zijn pa nu zelfs de achteruitgang van hun erf, om maar niet over de plaats te moeten lopen waar het hek gestaan had!

Die nacht stonden Tom en ik midden in de nacht op. Het was een uur of vier en we waren allebei al nat, maar we wilden niemand wakker maken door op dit nachtelijk uur te gaan douchen. Dus schoten we, vol vertrouwen in onze plastic broekjes, gewoon een spijkerbroek aan over de natte luiers. Zo slopen we het huis uit en pakten onze fietsen. Bij Ivan's huis aangekomen verfden Tom en ik een grote zwarte 13 midden op hun tuinpad. Met deze kwelgeesten was Ivan's vader nog niet klaar! Toegangspoort van het Boze? 't Mocht wat!
'Highway to hell', zong ik in mezelf en moest lachen. Mijn vader was nog altijd gek op AC/DC en ik kende al hun nummers.
Een half uurtje later lagen we weer in bed en sliepen nat maar tevreden weer in.

Vrijdag de dertiende kwam dichterbij. Een weekje nog. We seinden Ivan in dat hij op de dertiende beslist geen luier om mocht doen, en vooral in zijn bed moest plassen. Hoe natter zijn bed, hoe beter!
Ik had de kerk verkend en was er achter gekomen dat de deur naar de toren niet afgesloten werd. Als je eenmaal in de kerk was, kon je zo naar boven als je dat mocht willen. Probleem was alleen, dat de kerk zelf 's nachts werd afgesloten en ook de toren daarmee onbereikbaar werd. De oplossing was makkelijker dan ik ooit had kunnen denken. Op een dag stapte ik nieuwsgierig de kerk binnen. Toen ik zag dat er niemand binnen zat, haalde ik de sleutel uit het slot. Tot mijn verbazing was de baard van de sleutel een uiterst simpel geval. Het leek meer op een loper dan op een echte sleutel. Kennelijk was het slot net zo oud als de kerk zelf! Ik haalde mijn kauwgom uit mijn mond en drukte beide kanten van de sleutelbaard stevig in de kleverige massa. Die liet ik koud en hard worden. Zo kreeg ik een goede afdruk, en het was dan ook niet moeilijk om de sleutel na te maken tijdens de les techniek. Ik vijlde nog wat na en was tevreden. Tijdens het kranten bezorgen kon ik het niet laten om mijn eigen gemaakte sleutel uit te proberen. Het knarste wat, maar met een bevredigende klik ging de deur van het slot. Victorie!

Bijna elke avond tekenden we een 13 op de muren, de deur of het kozijn van Ivan's huis. Nu vond Tom het tijd om een stap verder te gaan. Hij vroeg me om een paar natte luiers te bewaren, en wel zulke met een geplastificeerde buitenkant. Dat was niet zo'n probleem, tenslotte maakte ik er elke nacht eentje nat. Tenminste, als ik thuis sliep en niet bij Tom in de biologische katoenen luiers plaste! Met een dikke zwarte stift zette Tom een 13 op het gladde plastic, en daarbij een grote letter G. Met een punaise prikten we die nacht de natte luier met de G op Ivan's kramakkelige voordeur. Bang om betrapt te worden waren we allang niet meer. De herhaalde 13 joeg Ivan's vader al genoeg angst in.
Maandagochtend zou hij de luier wel vinden!
De nacht daarop brachten we weer een natte luier aan, nu met de letter E er op, en datzelfde deden we de nacht daarna. Weer een E, en uiteraard ook een 13. Toen op donderdag een S, en tenslotte in de nacht van donderdag op vrijdag een T....... We waren er zeker van dat Ivan's vader het woord wel zou ontcijferen...... G E E S T!
Ivan liet ons op school weten dat zijn vader dacht dat de luiers met de letters inderdaad van een geest of spook afkomstig waren. Het verband tussen natte luiers op de deur en zijn bedplassende zoon zag hij echter niet, en dat was misschien maar goed ook.

We hadden Ivan de laatste paar dagen gevraagd om af en toe iets te mompelen over het zien van een luiergeest. De jongen deed zijn best, maar zijn vader wilde er helemaal niets van weten.
Spreken over geesten riep ze op, sprak hij bevreesd en snoerde Ivan meteen de mond.
Maar ongetwijfeld was er bij Ivan's vader wel wat blijven hangen.... en anders zouden we hem er die nacht wel aan herinneren. Op vrijdagnacht! Vrijdag de dertiende!!

Tom had ondertussen een plasticbroekje beschilderd met lichtgevende verf. Uiteraard stond er '13' op, en dan had hij nog een oud t-shirt voorzien van een soort geraamte. Het zag er uit als de spooktent op de kermis, en die hadden wij, toen we nog maar tien waren, al eerder lachwekkend dan griezelig gevonden. Maar voor Ivan's vader, wiens zenuwen toch al bloot lagen, zou het om het middernachtelijk uur, het spookuur, waarschijnlijk wel op een echte geest lijken! Tom had ook een grote witte katoenen luier omgetoverd tot een soort van masker, met gaten voor de ogen.
Die donderdag draaiden we proef. Ik had het slot van de oude kerkdeur nog van een druppeltje olie voorzien en de sleutel tot in perfectie bewerkt, en 's avonds trok Tom het spookkostuum aan. Wit luiermasker, wit t-shirt, wit plastic broekje, en alles rijkelijk met reflecterende verf bewerkt. Een giftig gele neonkleur.
Toen Tom het licht op z'n kamer uitdeed en z'n zaklamp langs z'n mager jongenslijf liet spelen, was het effect bijna bloedstollend – voor wie niet wist dat het Tom was. Niet helemaal Freddy Krueger, maar de Luiergeest was er klaar voor!
En ik ook. De rugzak lag klaar, de sleutel naar de kerktoren lag had ik in m'n broekzak.

Vrijdag was een drukkend warme dag. Af en toe rommelde er in de verte een donderslag, zonder dat het onweer echt doorbrak.
Op school voerde niemand nog wat uit, maar die vrijdagmorgen herinnerden we Ivan er nogmaals even aan dat hij die nacht in bed moest plassen. Zo rond middernacht, bij voorkeur! En geen luier om natuurlijk, want dan bleef zijn bed droog en was er geen reden voor zijn vader om boos te worden. Wij wilden de man eerst boos hebben, en daarna bang.
Erg bang!

Regen viel er niet, maar een brede, bleekblauwe bliksemschicht schoot door de invallende duisternis. De hemel was een vaalvuil paars. Zelfs de vogels vielen stil.
De natuur hield z'n adem in.
De avond van Vrijdag de Dertiende brak aan.

Wordt vervolgd.​