Michael0710
Gewaardeerd Lid
Erg goed verhaal en je schrijf stijl is top. Ben net zoals de rest benieuwd naar het vervolg. Zet hem op 
De proefpersoon 1 en 2 'het genootschap'
- Onderwerp starter Peter1970
- Startdatum
De proefpersoon deel 12
Ik word wakker en open mijn ogen en kijk in het lachende gezicht van Claudia. 'Zo Sophietje, vandaag is de grote dag, je gaat ons verlaten. Ik zal jou eens mooi aankleden.'
Claudia maakt de banden rond mijn taile en polsen los en tilt me naar de komode. "Fijn dat jij zo'n tenger meisje bent en ik jou makkelijk kan tillen.'
Claudia knoopt mijn rompertje open en knijpt even in mijn goed gevulde luier. 'Zo, zo die is wel toe aan vervanging, maar eerst zulen we jou eens lekker in bad stoppen. Je moet er tenslotte fris uitzien op deze belangrijke dag.'
Als ik naakt ben tilt Claudia me in het bad. Het is een bad op pootjes met een klein laagje water. Voorzichtig ondersteunt ze mijn hoofd zodat mijn gezicht niet onder water komt. Ze spettert een beetje water over me heen, ik moet zowaar lachen. Het is lekker om zo verzorgd te worden. Nadat mijn haren zijn gewassen wordt ik weer terug gelegd op de komode.
Claudia droogt me liefdevol af. Ze pakt een hele dikke luier en doet er een dubbele inleg in. 'Het wordt vandaag een lange dag, hiernee kan je even lekker vooruit.'. Claudia doet de plakkers dicht. Het dikke pakket voelt heerlijk aan tussen mijn benen, die ik nauwelijks bij elkaar krijg.
Claudia trekt me een schoon rompertje aan. Vervolgens een witte maillot, met daarover heen een kort roze jurkje, dat mijn luier nauwelijks verhult. Ze doet mijn haar in twee staartjes en stopt een speentje in mijn mond. Ik kan me zelf niet zien, maar ik voel me als een klein schattig babietje.
Claudia is in ieder geval verrukt. 'Je ziet er snoezig uit, kleine meid.' En ze geeft me een knuffel. Ik word in de rolstoel getild en de leren band in mijn kruis en het tuigje rond mijn borst worden vastgegespt. 'Zo nog een lekker bordje pap en we zijn klaar om te gaan.' Zegt Claudia.
'Het is tijd om te gaan, zeg maar dag tegen je vriendjes' Claudia pakt mijn hand en maakt daarmee een zwaai beweging naar de anderen, die kijken nietszeggend terug. 'Je bent een schattig babietje ik hoop dat er goed voor je gezorgd gaat worden.' Zijn de laatste woorden van Monique.
Claudia duwt me de babyzaal uit. We rijden door de gangen van de kliniek. Een aantal keren komen we door een soort sluisdeur die Claudia met een pasje open maakt. We komen in het gedeelte waar ik ook ontvangen ben en we rijden de kamer van Joke Koenen binnen, het hoofd van de kliniek.
Behalve Joke zijn er ook een man en vrouw aanwezig, ik schat ze eind dertig. Zodra ik binnenkom staat de vrouw op en loopt opgwonden op mij af. 'Oh, wat een schatje, precies waar ik op had gehoopt.' De vrouw omhelst me min of meer, ze kijkt me aan. 'Zo jij bent Sophie, ik ben jouw nieuwe mama en ga heel goed voor jou zorgen.'
Nieuwe mama? Denk ik, wat gaan we nu krijgen. Van verbazing probeer ik iets te zeggen, maar ik slaak alleen maar kreten uit. 'Rustig maar meisje, je hoeft niet bang te zijn.' Blijkbaar ziet ze de ontzetting en angst in mijn ogen.
Door de emotie en frustratie barst ik in huilen uit. 'Rustig maar schatje, kijk eens mammie heeft een lekker speentje voor je.' Ze stopt het speentje in mijn mond en langzaam kalmeer ik weer wat.
Als mijn nieuwe "moeder" weer is gaan zitten neemt Joke het woord. 'Ja, meneer en mevrouw Hendriks, dit is dus Sophie. Sophie is de eerste proefpersoon waarbij het regressie traject volledig en naar tevredenheid is verlopen. Voor zover wij kunnen beoordelen begeeft Sophie zich momenteel zowel fysiek als geestelijk op het niveau van een 6 maanden oud babietje.
En dat niveau zal ze ook houden zolang ze de medicijnen in de juiste combinatie en dosering blijft slikken. U heeft zich destijds bij ons aangemeld ondat u in aanmerking wilde komen voor een van onze proefpersonen.
'Inderdaad, mijn vrouw en ik kunnen geen kinderen krijgen, bovendien heeft mijn vrouw aangegegven juist het verzorgende aspect het leukst te vinden. Ze heeft om het simpel te zeggen niet zo veel affiniteit met oudere kinderen, maar juist wel met kleine kinderen, zo tot de peuterleeftijd. Wat uw kliniek biedt sluit volledig aan op onze wensen.'
'Ja ik denk dat we inderdaad in een grote behoefte voorzien van mensen die de baby en peutertijd de leukste periode van een kind vinden en ze het liefts voor altijd op deze leeftijd zouden willen houden, we hebben dan ook aan belangstelling niet te klagen, ondanks onze niet geringe vergoeding van €250.000,die we overigens in goede orde van u hebben ontvangen.'
Ik zit met stijgende verbazing te luisteren. Ik word hier gewoon verhandeld, verkocht, als een slaafje. Dit is je reinste mensenhandel. Voor 2,5 ton word ik het speeltje van een of andere rijke vrouw.
'Maar gaat niemand haar missen?' Vraagt de vrouw. Goede vraag denk ik, een van mijn vrienden zal me toch wel gaan missen en uiteindelijk naar de politie stappen. 'Ik denk het niet' zegt Joke. 'We selecteren onze proefpersonen zorgvuldig. Sophie's ouders zijn overleden ze heeft geen broers en zussen.
We hebben haar facebook en instagram account gehackt en posten af en toe een bericht. Haar vrienden denken dat ze in het buitenland zit voor een werkstage. We laten de contacten langzaam dood bloeden. Ik denk niet dat iemand actief naar haar gaat zoeken.'
Ik begin de uitzichtloosheid van mijn situatie te beseffen. De rest van mijn leven zal ik als babietje worden 'gehouden', ik barst weer in snikken uit. 'Ach schatje, jje hoeft toch geen huiltjes te doen, je gaat straks lekker mee naar ons huis en hebben een prachtig kamertje voor je.'
'Het mooie van ons programma is trouwens' vervolgt Joke' dat we de dosering langzaam kunnen aanpassen, hierdoor kan Sophie een natuurlijk ontwikkeling doormaken en bijvoorbeeld leren kruipen en simpele woordjes zeggen. Maar de dosering kan altijd weer worden verhoogd zodat ze naar, zeg maar, het basisniveau terug gaat.
Ik stel voor dat we een keer per maand een controle gesprek houden. Hebben jullie verder nog vragen?'
Even later word ik door mijn nieuwe mama de kliniek uitegeduwd, mijn leven tegemoet als veredeld huisdier, ik heb het gevoel van de regen in de drup te zijn beland (wordt vervolgd)
Ik word wakker en open mijn ogen en kijk in het lachende gezicht van Claudia. 'Zo Sophietje, vandaag is de grote dag, je gaat ons verlaten. Ik zal jou eens mooi aankleden.'
Claudia maakt de banden rond mijn taile en polsen los en tilt me naar de komode. "Fijn dat jij zo'n tenger meisje bent en ik jou makkelijk kan tillen.'
Claudia knoopt mijn rompertje open en knijpt even in mijn goed gevulde luier. 'Zo, zo die is wel toe aan vervanging, maar eerst zulen we jou eens lekker in bad stoppen. Je moet er tenslotte fris uitzien op deze belangrijke dag.'
Als ik naakt ben tilt Claudia me in het bad. Het is een bad op pootjes met een klein laagje water. Voorzichtig ondersteunt ze mijn hoofd zodat mijn gezicht niet onder water komt. Ze spettert een beetje water over me heen, ik moet zowaar lachen. Het is lekker om zo verzorgd te worden. Nadat mijn haren zijn gewassen wordt ik weer terug gelegd op de komode.
Claudia droogt me liefdevol af. Ze pakt een hele dikke luier en doet er een dubbele inleg in. 'Het wordt vandaag een lange dag, hiernee kan je even lekker vooruit.'. Claudia doet de plakkers dicht. Het dikke pakket voelt heerlijk aan tussen mijn benen, die ik nauwelijks bij elkaar krijg.
Claudia trekt me een schoon rompertje aan. Vervolgens een witte maillot, met daarover heen een kort roze jurkje, dat mijn luier nauwelijks verhult. Ze doet mijn haar in twee staartjes en stopt een speentje in mijn mond. Ik kan me zelf niet zien, maar ik voel me als een klein schattig babietje.
Claudia is in ieder geval verrukt. 'Je ziet er snoezig uit, kleine meid.' En ze geeft me een knuffel. Ik word in de rolstoel getild en de leren band in mijn kruis en het tuigje rond mijn borst worden vastgegespt. 'Zo nog een lekker bordje pap en we zijn klaar om te gaan.' Zegt Claudia.
'Het is tijd om te gaan, zeg maar dag tegen je vriendjes' Claudia pakt mijn hand en maakt daarmee een zwaai beweging naar de anderen, die kijken nietszeggend terug. 'Je bent een schattig babietje ik hoop dat er goed voor je gezorgd gaat worden.' Zijn de laatste woorden van Monique.
Claudia duwt me de babyzaal uit. We rijden door de gangen van de kliniek. Een aantal keren komen we door een soort sluisdeur die Claudia met een pasje open maakt. We komen in het gedeelte waar ik ook ontvangen ben en we rijden de kamer van Joke Koenen binnen, het hoofd van de kliniek.
Behalve Joke zijn er ook een man en vrouw aanwezig, ik schat ze eind dertig. Zodra ik binnenkom staat de vrouw op en loopt opgwonden op mij af. 'Oh, wat een schatje, precies waar ik op had gehoopt.' De vrouw omhelst me min of meer, ze kijkt me aan. 'Zo jij bent Sophie, ik ben jouw nieuwe mama en ga heel goed voor jou zorgen.'
Nieuwe mama? Denk ik, wat gaan we nu krijgen. Van verbazing probeer ik iets te zeggen, maar ik slaak alleen maar kreten uit. 'Rustig maar meisje, je hoeft niet bang te zijn.' Blijkbaar ziet ze de ontzetting en angst in mijn ogen.
Door de emotie en frustratie barst ik in huilen uit. 'Rustig maar schatje, kijk eens mammie heeft een lekker speentje voor je.' Ze stopt het speentje in mijn mond en langzaam kalmeer ik weer wat.
Als mijn nieuwe "moeder" weer is gaan zitten neemt Joke het woord. 'Ja, meneer en mevrouw Hendriks, dit is dus Sophie. Sophie is de eerste proefpersoon waarbij het regressie traject volledig en naar tevredenheid is verlopen. Voor zover wij kunnen beoordelen begeeft Sophie zich momenteel zowel fysiek als geestelijk op het niveau van een 6 maanden oud babietje.
En dat niveau zal ze ook houden zolang ze de medicijnen in de juiste combinatie en dosering blijft slikken. U heeft zich destijds bij ons aangemeld ondat u in aanmerking wilde komen voor een van onze proefpersonen.
'Inderdaad, mijn vrouw en ik kunnen geen kinderen krijgen, bovendien heeft mijn vrouw aangegegven juist het verzorgende aspect het leukst te vinden. Ze heeft om het simpel te zeggen niet zo veel affiniteit met oudere kinderen, maar juist wel met kleine kinderen, zo tot de peuterleeftijd. Wat uw kliniek biedt sluit volledig aan op onze wensen.'
'Ja ik denk dat we inderdaad in een grote behoefte voorzien van mensen die de baby en peutertijd de leukste periode van een kind vinden en ze het liefts voor altijd op deze leeftijd zouden willen houden, we hebben dan ook aan belangstelling niet te klagen, ondanks onze niet geringe vergoeding van €250.000,die we overigens in goede orde van u hebben ontvangen.'
Ik zit met stijgende verbazing te luisteren. Ik word hier gewoon verhandeld, verkocht, als een slaafje. Dit is je reinste mensenhandel. Voor 2,5 ton word ik het speeltje van een of andere rijke vrouw.
'Maar gaat niemand haar missen?' Vraagt de vrouw. Goede vraag denk ik, een van mijn vrienden zal me toch wel gaan missen en uiteindelijk naar de politie stappen. 'Ik denk het niet' zegt Joke. 'We selecteren onze proefpersonen zorgvuldig. Sophie's ouders zijn overleden ze heeft geen broers en zussen.
We hebben haar facebook en instagram account gehackt en posten af en toe een bericht. Haar vrienden denken dat ze in het buitenland zit voor een werkstage. We laten de contacten langzaam dood bloeden. Ik denk niet dat iemand actief naar haar gaat zoeken.'
Ik begin de uitzichtloosheid van mijn situatie te beseffen. De rest van mijn leven zal ik als babietje worden 'gehouden', ik barst weer in snikken uit. 'Ach schatje, jje hoeft toch geen huiltjes te doen, je gaat straks lekker mee naar ons huis en hebben een prachtig kamertje voor je.'
'Het mooie van ons programma is trouwens' vervolgt Joke' dat we de dosering langzaam kunnen aanpassen, hierdoor kan Sophie een natuurlijk ontwikkeling doormaken en bijvoorbeeld leren kruipen en simpele woordjes zeggen. Maar de dosering kan altijd weer worden verhoogd zodat ze naar, zeg maar, het basisniveau terug gaat.
Ik stel voor dat we een keer per maand een controle gesprek houden. Hebben jullie verder nog vragen?'
Even later word ik door mijn nieuwe mama de kliniek uitegeduwd, mijn leven tegemoet als veredeld huisdier, ik heb het gevoel van de regen in de drup te zijn beland (wordt vervolgd)
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Ik had het ook totaal niet verwacht dat het zo verder zou gaan, geen idee waarom ben toch benieuwd hoe het verder gaat, ga zo door! !1Absorin zei:
De proefpersoon deel 13
'Kijk Sophietje we hebben speciaal voor jou een nieuwe auto gekocht.' Op de parkeerplaats staat een busje met een grote sticker van invalidevervoer er op.
Hij is zo gemaakt dat je er een rolstoel zo ik kan rijden. Mijn rolstoel wordt goed vastgezet en we kunnen vertrekken. Hoewel het goed is om uit de kliniek te zijn voel ik mij toch treurig. Ik besef dat ik in mijn nieuwe leventje veroordeeld zal zijn tot deze rolstoel en niet meer de vrijheid het heb te gaan en te staan waar ik wil.
Na een kort ritje komen we in een mooie villawijk. Mijn 'nieuwe ouders' wonen in een prachtig huis.
Dat moet ook wel, ze hebben tenslotte 2,5 ton voor me kunnen betalen. 'Zo Sophie welkom in je nieuwe huis' mijn moeder duwt me door de voordeur in een prachtige marmeren hal.
'We zullen je je kamertje eens laten zien.' In de hoek van de hal is een lift.'Kijk Sophie we hebben special voor jou een lift laten installeren zodat je met je rolstoel naar boven kunt.' Even later word ik mijn kamer in geduwd.
Nou ja kamer, zeg maar gerust balzaal. Het is een prachtig grote ruimte vol babyspulletjes. Een mooi ledikantje, komode en een grote box, er is zelfs een aparte badkamer. '
Mammie zal eerst eens kijken of jij moet worden verschoond. Mijn moeder drukt haar hand in mijn kruis en knijpt een beetje in mijn luier. 'Hm, op zich kan hij nog wel, maar ik ga je toch lekker verschonen.'
Mijn moeder gespt de riempjes van het band in mijn kruis en het tuigje bij mijn borst los en tilt mij uit de rolstoel op de komode. 'Zo je bent ook niet zwaar.'
Mijn moeder trekt mijn maillot uit en knoopt de drukkertjes van mijn rompertje los. Even later ben ik zo goed als naakt en mijn moeder maakt mijn kruis schoon met babydoekjes.
Ze pakt een nieuwe dikke luier, vouwt hem open en schuift hem onder mijn billen. 'Oh mijn Sophietje heeft een beetje rode billetjes, ik zal jou een lekker inzalven.' Ze pakt een grote pot met zinkzalf en begint mijn kruis in te smeren, wat een heerlijk verkoelend gevoel geeft.
Even later ben ik weer aangekleed. 'Ik denk dat mijn kleine meisje wel trek heeft in een lekker flesje.' Ze legt me in de box. 'Mammie is zo terug.' Ik lig op mijn rug en kijk nog eens rond, het is werkelijk prachtig, de kamer is echt heel sfeervol ingericht. Door de verkoelende zinkzalf in mijn kruis voelt dikke luier tussen mijn benen voelt heerlijk aan. En ik krijg zo een lekker flesje. Misschien moet ik maar het beste er van maken, het leven als babietje is best zorgeloos en mijn nieuwe ouders willen, lijkt het wel, goed voor mij zorgen.
'Hier is mammie met het flesje'. Mijn moeder gaat naast me op de grond zitten, doet een zitkussen in haar rug en tilt mij half op haar schoot. Ze trekt het speentje uit mijn mond. Als reflex begint mijn onderlip te trillen en voel ik een huilbui op komen. Maar daar stopt mijn moeder gelukkig het flesje in mijn mond en ik begin meteen te zuigen.
Ik kalmeer helemaal, elke keer is ik een flesje krijg lig ik te genieten. Dit gevoel wil nooit meer missen, hiervoor wil ik een babietje zijn.
'Zo nu moet Sophietje even slaapjes gaan doen' zegt mijn moeder als de fles leeg is. Ze legt me in het ledikantje. 'Mamie zal er eens voorzorgen dat Sophietje lekker rustig slaapjes kan doen.' Ik zie mijn moeder naar een van de kasten lopen en daar diverse banden uitpakken die ik nog ken van de kliniek.
Allereerst wil ze mijn voeten vastbinden. Ik begin hevig te trappelen. 'Rustig maar Sophie, het is voor je eigen bestwil. Ik heb gelezen dat babietjes het rustigst slapen als ze volledig zijn gefixeerd, vroeger heette dat inbakeren.' Ik blijf trappelen, maar mijn moeder is te sterk, even later liggen mijn voeten vast.
Hierna begint ze aan mijn taille en borst, met diverse banden word ik vastgelelgd, ik kan me inmiddels geen milimeter bewegen. Tot slot worden ook mijn armen gefixeerd.
Mijn moeder stopt een speentje in mijn mond en geeft me een dikke kus. 'Slaap lekker'. Even later lig ik alleen. Ik kan me niet bewegen, de banden zitten tamelijk strak. Toch geeft het een rustig gevoel, ik geef me er aan over. Door de emoties van vandaag val ik al snel in een diepe slaap.
Als ik wakker word weet ik even niet waar ik ben. Ik probeer me te bewegen maar lig volledig vast. Aan het gevoel in mijn kruis te oordelen heb ik flink gepoept. Even later komt mijn moeder binnen. 'Nou ik ruik het al, er heeft hier iemand een grote bah gedaan.'
Ze maakt de banden los en tilt me uit het ledikant op de komode. Ik word liefdevol verschoond en mijn moeder doet ook nog een paar leuke spelletjes. Van blijdschap maak ik wat babygeluidjes. Mijn moeder zet mij in de rolstoel en maakt de fixatie banden vast.
'Jij hebt vast wel trek in een fruithapje.' Met de lift gaan we naar de begane grond en rijden door de hal naar de keuken. Het is prachtige moderne keuken met diverse luxe inbouw apparatuur. Bij de keukentafel staat ook een grote kinderstoel. De man, mijn nieuwe vader, zit aan de keukentafel.
'Zo Sophietje lekker geslapen.' Zegt hij. 'Pappie zal je een fruithapje geven, ik moet even een boodschap doen.' Ze geeft me een dikke kus. 'Tot zo'.
Mijn vader zet me in de kinderstoel en maakt weer een aantal riempjes vast zodat ik er niet uit kan vallen. Hij pakt een fruithapje uit de koelkast. 'Zo kijk eens wat ik hier heb'. Hij schept een hapje op een plasticlepeltje en duwt dat tegen mijn lippen. Maar ik houd mijn lippen stijf op elkaar.
Ik weet niet precies waaarom, op de een of andere manier staat dat fruithapje me niet aan. 'Kom op Sophie open je mond.' Het klint als een commando.
Ik ben niet gewend dat er op deze manier tegen me wordt gepraat, dus ik klem mijn kaken nog stijver opelkaar. Mijn vader probeert nu met geweld het lepeltje in mijn mond te duwen.
'Doe open die mond!' Schreeuwt hij nu bijna. Met een wild armgebaar sla ik het lepeltje weg. Pets! Ik krijg een ferme tik op mijn wang. Verbouwereerd en verschrikt zet ik het op een brullen. 'Wat zullen we nou krijgen kleine etter? Ik bepaal hier wat er gebeurt. Ik weet wel raad met jou.'
Met een ruw gebaar pakt hij mijn armen en zet ze met riempjes vast aan de kinderstoel. Hij brengt zijn gezicht dicht bij het mijne. 'En nou ga jij als een brave meid dit fruithapje opeten of anders zwaait er wat.'
Ik besluit maar mee te werken, maar ik kan niet ophouden met snikken. Door mijn tranen heen laat ik mij voeren en eet als een soort automaat het fruithapje op.
'Zie je wel dat je het kan' en mijn vader veegt met een ruw gebaar mijn gezicht schoon. Ik word door mijn vader naar mijn kamer gebracht en in de box gelegd. 'Zo ga hier maar even je zonden overdenken.' En hij loopt de kamer uit. Van mijn eerder wat positievere houding over mijn situatie is niets meer over.
Zachtjes begin ik te huilen, ik wil hier weg (wordt vervolgd)
'Kijk Sophietje we hebben speciaal voor jou een nieuwe auto gekocht.' Op de parkeerplaats staat een busje met een grote sticker van invalidevervoer er op.
Hij is zo gemaakt dat je er een rolstoel zo ik kan rijden. Mijn rolstoel wordt goed vastgezet en we kunnen vertrekken. Hoewel het goed is om uit de kliniek te zijn voel ik mij toch treurig. Ik besef dat ik in mijn nieuwe leventje veroordeeld zal zijn tot deze rolstoel en niet meer de vrijheid het heb te gaan en te staan waar ik wil.
Na een kort ritje komen we in een mooie villawijk. Mijn 'nieuwe ouders' wonen in een prachtig huis.
Dat moet ook wel, ze hebben tenslotte 2,5 ton voor me kunnen betalen. 'Zo Sophie welkom in je nieuwe huis' mijn moeder duwt me door de voordeur in een prachtige marmeren hal.
'We zullen je je kamertje eens laten zien.' In de hoek van de hal is een lift.'Kijk Sophie we hebben special voor jou een lift laten installeren zodat je met je rolstoel naar boven kunt.' Even later word ik mijn kamer in geduwd.
Nou ja kamer, zeg maar gerust balzaal. Het is een prachtig grote ruimte vol babyspulletjes. Een mooi ledikantje, komode en een grote box, er is zelfs een aparte badkamer. '
Mammie zal eerst eens kijken of jij moet worden verschoond. Mijn moeder drukt haar hand in mijn kruis en knijpt een beetje in mijn luier. 'Hm, op zich kan hij nog wel, maar ik ga je toch lekker verschonen.'
Mijn moeder gespt de riempjes van het band in mijn kruis en het tuigje bij mijn borst los en tilt mij uit de rolstoel op de komode. 'Zo je bent ook niet zwaar.'
Mijn moeder trekt mijn maillot uit en knoopt de drukkertjes van mijn rompertje los. Even later ben ik zo goed als naakt en mijn moeder maakt mijn kruis schoon met babydoekjes.
Ze pakt een nieuwe dikke luier, vouwt hem open en schuift hem onder mijn billen. 'Oh mijn Sophietje heeft een beetje rode billetjes, ik zal jou een lekker inzalven.' Ze pakt een grote pot met zinkzalf en begint mijn kruis in te smeren, wat een heerlijk verkoelend gevoel geeft.
Even later ben ik weer aangekleed. 'Ik denk dat mijn kleine meisje wel trek heeft in een lekker flesje.' Ze legt me in de box. 'Mammie is zo terug.' Ik lig op mijn rug en kijk nog eens rond, het is werkelijk prachtig, de kamer is echt heel sfeervol ingericht. Door de verkoelende zinkzalf in mijn kruis voelt dikke luier tussen mijn benen voelt heerlijk aan. En ik krijg zo een lekker flesje. Misschien moet ik maar het beste er van maken, het leven als babietje is best zorgeloos en mijn nieuwe ouders willen, lijkt het wel, goed voor mij zorgen.
'Hier is mammie met het flesje'. Mijn moeder gaat naast me op de grond zitten, doet een zitkussen in haar rug en tilt mij half op haar schoot. Ze trekt het speentje uit mijn mond. Als reflex begint mijn onderlip te trillen en voel ik een huilbui op komen. Maar daar stopt mijn moeder gelukkig het flesje in mijn mond en ik begin meteen te zuigen.
Ik kalmeer helemaal, elke keer is ik een flesje krijg lig ik te genieten. Dit gevoel wil nooit meer missen, hiervoor wil ik een babietje zijn.
'Zo nu moet Sophietje even slaapjes gaan doen' zegt mijn moeder als de fles leeg is. Ze legt me in het ledikantje. 'Mamie zal er eens voorzorgen dat Sophietje lekker rustig slaapjes kan doen.' Ik zie mijn moeder naar een van de kasten lopen en daar diverse banden uitpakken die ik nog ken van de kliniek.
Allereerst wil ze mijn voeten vastbinden. Ik begin hevig te trappelen. 'Rustig maar Sophie, het is voor je eigen bestwil. Ik heb gelezen dat babietjes het rustigst slapen als ze volledig zijn gefixeerd, vroeger heette dat inbakeren.' Ik blijf trappelen, maar mijn moeder is te sterk, even later liggen mijn voeten vast.
Hierna begint ze aan mijn taille en borst, met diverse banden word ik vastgelelgd, ik kan me inmiddels geen milimeter bewegen. Tot slot worden ook mijn armen gefixeerd.
Mijn moeder stopt een speentje in mijn mond en geeft me een dikke kus. 'Slaap lekker'. Even later lig ik alleen. Ik kan me niet bewegen, de banden zitten tamelijk strak. Toch geeft het een rustig gevoel, ik geef me er aan over. Door de emoties van vandaag val ik al snel in een diepe slaap.
Als ik wakker word weet ik even niet waar ik ben. Ik probeer me te bewegen maar lig volledig vast. Aan het gevoel in mijn kruis te oordelen heb ik flink gepoept. Even later komt mijn moeder binnen. 'Nou ik ruik het al, er heeft hier iemand een grote bah gedaan.'
Ze maakt de banden los en tilt me uit het ledikant op de komode. Ik word liefdevol verschoond en mijn moeder doet ook nog een paar leuke spelletjes. Van blijdschap maak ik wat babygeluidjes. Mijn moeder zet mij in de rolstoel en maakt de fixatie banden vast.
'Jij hebt vast wel trek in een fruithapje.' Met de lift gaan we naar de begane grond en rijden door de hal naar de keuken. Het is prachtige moderne keuken met diverse luxe inbouw apparatuur. Bij de keukentafel staat ook een grote kinderstoel. De man, mijn nieuwe vader, zit aan de keukentafel.
'Zo Sophietje lekker geslapen.' Zegt hij. 'Pappie zal je een fruithapje geven, ik moet even een boodschap doen.' Ze geeft me een dikke kus. 'Tot zo'.
Mijn vader zet me in de kinderstoel en maakt weer een aantal riempjes vast zodat ik er niet uit kan vallen. Hij pakt een fruithapje uit de koelkast. 'Zo kijk eens wat ik hier heb'. Hij schept een hapje op een plasticlepeltje en duwt dat tegen mijn lippen. Maar ik houd mijn lippen stijf op elkaar.
Ik weet niet precies waaarom, op de een of andere manier staat dat fruithapje me niet aan. 'Kom op Sophie open je mond.' Het klint als een commando.
Ik ben niet gewend dat er op deze manier tegen me wordt gepraat, dus ik klem mijn kaken nog stijver opelkaar. Mijn vader probeert nu met geweld het lepeltje in mijn mond te duwen.
'Doe open die mond!' Schreeuwt hij nu bijna. Met een wild armgebaar sla ik het lepeltje weg. Pets! Ik krijg een ferme tik op mijn wang. Verbouwereerd en verschrikt zet ik het op een brullen. 'Wat zullen we nou krijgen kleine etter? Ik bepaal hier wat er gebeurt. Ik weet wel raad met jou.'
Met een ruw gebaar pakt hij mijn armen en zet ze met riempjes vast aan de kinderstoel. Hij brengt zijn gezicht dicht bij het mijne. 'En nou ga jij als een brave meid dit fruithapje opeten of anders zwaait er wat.'
Ik besluit maar mee te werken, maar ik kan niet ophouden met snikken. Door mijn tranen heen laat ik mij voeren en eet als een soort automaat het fruithapje op.
'Zie je wel dat je het kan' en mijn vader veegt met een ruw gebaar mijn gezicht schoon. Ik word door mijn vader naar mijn kamer gebracht en in de box gelegd. 'Zo ga hier maar even je zonden overdenken.' En hij loopt de kamer uit. Van mijn eerder wat positievere houding over mijn situatie is niets meer over.
Zachtjes begin ik te huilen, ik wil hier weg (wordt vervolgd)
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Klopt volledig wat je zegt, PappiePappie zei:
Heb laatst ook het nieuwe hoofdstuk gelezen, en ben ook nu weer benieuwd hoe het verder zal gaan met Sophie in haar nieuwe huis ,./
Hoi, ik heb me blijkbaar vergist, op het verkeerde been gezet door de smiley met tranen. Fijn dat je benieuwd bent naar het vervolg.Little Endy zei:Klopt volledig wat je zegt, PappiePappie zei:
Heb laatst ook het nieuwe hoofdstuk gelezen, en ben ook nu weer benieuwd hoe het verder zal gaan met Sophie in haar nieuwe huis ,./
De proefpersoon deel 14
Ik word wakker, het is ochtend. Vannacht heb ik voor het eerst in mijn nieuwe huis geslapen.
Het huis van mijn nieuwe 'vader' en 'moeder' , het huis waar ik voorlopig, en misschien wel de rest van mijn leven, als babietje zal worden verzorgd.
Ik moet terug denken aan het vervelende incident met mijn vader. Gelukkig ben ik daarna alleen nog maar door mijn moeder verzorgd. Zij is gelukkig wel lief en als mijn moeder er bij is doet mijn vader ook normaal.
Ik lig te wachten tot mijn moeder komt. Mijn moeder vindt dat babietjes tijdens hun slaap zo min mogelijk moeten kunnen bewegen, ik lig dan ook volledig vastgebonden en kan alleen mijn hoofd een klein beetje bewegen.
Mijn benen zijn lichtjes gebogen, toch voel ik de dikke warme luier tussen mijn benen goed. Ik ontspan en voel mijn plas langs mijn billen in mijn luier stromen en merk dat de luier al redelijk verzadigd begint te raken. Het wordt tijd dat ik word verschoond.
'Goedemorgen, schatje' mijn moeder komt de kamer in. 'Heb je lekker geslapen?. Ze maakt de banden en gespjes los en tilt me op de komode. Ze wrijft over mijn kruis.
'Zo zo die is goed vol, mammie zal jou eens een lekkere schone luier omdoen. Ze trekt mijn pyamaatje uit, en opent de drukkertjes van mijn romper, gevolgd door het kenmerkende geluid van losgetrokken luierplakkers.
Mijn moeder maakt me zorgvuldig schoon en schuift een schone dikke luiier onder mijn billen. 'We gaan vandaag samen wat boodschapjes doen, dus je moet er een beetje mooi uit zien Sophietje.
Ik krijg een maillootje aan me konijntjes er op, een kort zacht geel rokje en een bijpassend shirtje. Mijn moeder trekt het speentje uit mijn mond en ziet mijn verschrikte blik.
'Rustig maar kindje, je krijgt hen zo terug, ze maakt het speentje aan een koordje vast dat ze met een clipje aan me shirtje vastmaakt.
Het speentje stopt ze gelukkig snel weer in mijn mond. 'Zo klaar is kees'. En ze tilt me van de komode in de rolstoel en maakt de gespjes vast zodat ik er niet uit kan vallen. 'We gaan ontbijten'. Even later zit ik in de kinderstoel in de keuken. Gelukkig is mijn vader er niet.
'Zo Sophie,we gaan boodschapjes doen, even lekker naar buiten.' Mijn moeder trekt me een gebreid vestje aan en zet me een mutsje op. Ze rolt me voor de grote spiegel in de gang. 'Kijk eens hoe mooi je er uit ziet' ik kijk in de spiegel en zie een grote baby en vraag me af hoe de buitenwereld zal reageren. Op een paar minuten lopen ligt een winkelcentrum.
Het is er best wel druk, ik word door veel mensen aangestaard, alsof ze door hebben dat ik niet een 'gewone' gehandicapte ben. Ik zie er natuurlijk ook wel heel babyachtig uit. We gaan de bakkerszaak binnen. 'Oh is dit er?' roept de bakkersvrouw zodra we binnenkomen'. 'Ja, dit is het gehandicapte meisje waar we voor gaan zorgen' hoor ik mijn moeder zeggen.
'Ik vind het toch zo nobel dat jullie de zorg van zo'n iemand op jullie nemen.' 'Ja we kunnen zelf geen kinderen krijgen en Sophie zat in een weeshuis een beetje weg te kwijnen, dus hebben we aangeboden haar in huis te nemen.'.
Ik ben verbluft. Ik ben niet alleen als een soort slaaf gekocht, mijn ouders doen ook nog eens voorkomen alsof ze enorme weldoenders zijn. De bakkerszaak is trouwens aardig vol en ik word door iedereen met een meelijdende blik aangestaard.
'Is ze nog een babietje?' Vraagt een jongentje van een jaar of acht aan mijn moeder. 'Ja Sophie is wat leeftijd wel volwassen, maar ze kan eigenlijk niet meer dan wat babies kunnen.
'Draagt ze ook nog een luier?' Vraagt het jongentje. 'Ja sophie is niet zindelijk dusmoet ze nog een luier dragen' Het jongentje kijkt mij ontzet aan. 'Dat geloof ik niet' zegt hij. 'Toch is het zo, kijk maar'.
Mijn moeder tilt een stukje van mijn rok op, door de maillot kan je duidelijk de luier zien zitten. Ik voel me enorm opgelaten, de hele bakkerij staat nu naar mijn kruis te kijken.
Het jongetje steekt zijn hand uit om aan mijn luier te voelen. 'Tommy laat dat!' Gelukkig grijpt zijn moeder in. Eindelijk zijn we aan de beurt en staan we even later weer buiten.
Ook bij de andere winkels is iedereen geinteresseerd in mij en word ik door mijn moeder als een troffee gepresenteerd. Ik word door diverse bejaarden op een kleutertoontje aangesproken en krijg meermalen en aai over mijn wang. ik realiseer me hierdoor des te harder dat mijn leven daadwerkeijk is gereduceerd tot dat van een 6 maandenhulpeloos afhankelijk babietje.
Eenmaal terug van het boodschappen doen krijg ik een lekker flesje melk van mijn moeder. Met kleine trekjes zuig ik de warme melk naar binnen. Ik voel me veilig in de geborgenheid van mijn moeder schoot. Zachtjes streelt ze door mijn haar en neuriet een kinder liedje. Na alle emoties van vanochtend val ik op haar schoot in slaap.
Als ik wakker word blijk ik in de box te liggen, mijn moeder zit in een hoekje van mijn kamer een boek te lezen. 'Zo meisje ben je weer wakker?' Mijn moeder voelt aan mijn luier. 'Nou, nou, daar kan niet veel meer bij.' Ik word op de komode getild en krijg een schone luier om. ' Ik denk dat mijn meisje wel honger zal hebben, we zullen eens een lekker bordje pap gaan eten' Even later zit ik de kinderstoel en laat me met gretigheid voeren. Ik heb inderdaad enorme honger. 'Mammie gaat vanmiddag golfen en pappie zal lekker voor jou gaan zorgen. Ik schrik me een ongeluk. Dat betekent dat ik vanmiddag alleen met hem ben. Met het incident van gisteren nog in mijn hoofd ben ik niet gerust op wat er komen gaat.(wordt vervolgd)
Ik word wakker, het is ochtend. Vannacht heb ik voor het eerst in mijn nieuwe huis geslapen.
Het huis van mijn nieuwe 'vader' en 'moeder' , het huis waar ik voorlopig, en misschien wel de rest van mijn leven, als babietje zal worden verzorgd.
Ik moet terug denken aan het vervelende incident met mijn vader. Gelukkig ben ik daarna alleen nog maar door mijn moeder verzorgd. Zij is gelukkig wel lief en als mijn moeder er bij is doet mijn vader ook normaal.
Ik lig te wachten tot mijn moeder komt. Mijn moeder vindt dat babietjes tijdens hun slaap zo min mogelijk moeten kunnen bewegen, ik lig dan ook volledig vastgebonden en kan alleen mijn hoofd een klein beetje bewegen.
Mijn benen zijn lichtjes gebogen, toch voel ik de dikke warme luier tussen mijn benen goed. Ik ontspan en voel mijn plas langs mijn billen in mijn luier stromen en merk dat de luier al redelijk verzadigd begint te raken. Het wordt tijd dat ik word verschoond.
'Goedemorgen, schatje' mijn moeder komt de kamer in. 'Heb je lekker geslapen?. Ze maakt de banden en gespjes los en tilt me op de komode. Ze wrijft over mijn kruis.
'Zo zo die is goed vol, mammie zal jou eens een lekkere schone luier omdoen. Ze trekt mijn pyamaatje uit, en opent de drukkertjes van mijn romper, gevolgd door het kenmerkende geluid van losgetrokken luierplakkers.
Mijn moeder maakt me zorgvuldig schoon en schuift een schone dikke luiier onder mijn billen. 'We gaan vandaag samen wat boodschapjes doen, dus je moet er een beetje mooi uit zien Sophietje.
Ik krijg een maillootje aan me konijntjes er op, een kort zacht geel rokje en een bijpassend shirtje. Mijn moeder trekt het speentje uit mijn mond en ziet mijn verschrikte blik.
'Rustig maar kindje, je krijgt hen zo terug, ze maakt het speentje aan een koordje vast dat ze met een clipje aan me shirtje vastmaakt.
Het speentje stopt ze gelukkig snel weer in mijn mond. 'Zo klaar is kees'. En ze tilt me van de komode in de rolstoel en maakt de gespjes vast zodat ik er niet uit kan vallen. 'We gaan ontbijten'. Even later zit ik in de kinderstoel in de keuken. Gelukkig is mijn vader er niet.
'Zo Sophie,we gaan boodschapjes doen, even lekker naar buiten.' Mijn moeder trekt me een gebreid vestje aan en zet me een mutsje op. Ze rolt me voor de grote spiegel in de gang. 'Kijk eens hoe mooi je er uit ziet' ik kijk in de spiegel en zie een grote baby en vraag me af hoe de buitenwereld zal reageren. Op een paar minuten lopen ligt een winkelcentrum.
Het is er best wel druk, ik word door veel mensen aangestaard, alsof ze door hebben dat ik niet een 'gewone' gehandicapte ben. Ik zie er natuurlijk ook wel heel babyachtig uit. We gaan de bakkerszaak binnen. 'Oh is dit er?' roept de bakkersvrouw zodra we binnenkomen'. 'Ja, dit is het gehandicapte meisje waar we voor gaan zorgen' hoor ik mijn moeder zeggen.
'Ik vind het toch zo nobel dat jullie de zorg van zo'n iemand op jullie nemen.' 'Ja we kunnen zelf geen kinderen krijgen en Sophie zat in een weeshuis een beetje weg te kwijnen, dus hebben we aangeboden haar in huis te nemen.'.
Ik ben verbluft. Ik ben niet alleen als een soort slaaf gekocht, mijn ouders doen ook nog eens voorkomen alsof ze enorme weldoenders zijn. De bakkerszaak is trouwens aardig vol en ik word door iedereen met een meelijdende blik aangestaard.
'Is ze nog een babietje?' Vraagt een jongentje van een jaar of acht aan mijn moeder. 'Ja Sophie is wat leeftijd wel volwassen, maar ze kan eigenlijk niet meer dan wat babies kunnen.
'Draagt ze ook nog een luier?' Vraagt het jongentje. 'Ja sophie is niet zindelijk dusmoet ze nog een luier dragen' Het jongentje kijkt mij ontzet aan. 'Dat geloof ik niet' zegt hij. 'Toch is het zo, kijk maar'.
Mijn moeder tilt een stukje van mijn rok op, door de maillot kan je duidelijk de luier zien zitten. Ik voel me enorm opgelaten, de hele bakkerij staat nu naar mijn kruis te kijken.
Het jongetje steekt zijn hand uit om aan mijn luier te voelen. 'Tommy laat dat!' Gelukkig grijpt zijn moeder in. Eindelijk zijn we aan de beurt en staan we even later weer buiten.
Ook bij de andere winkels is iedereen geinteresseerd in mij en word ik door mijn moeder als een troffee gepresenteerd. Ik word door diverse bejaarden op een kleutertoontje aangesproken en krijg meermalen en aai over mijn wang. ik realiseer me hierdoor des te harder dat mijn leven daadwerkeijk is gereduceerd tot dat van een 6 maandenhulpeloos afhankelijk babietje.
Eenmaal terug van het boodschappen doen krijg ik een lekker flesje melk van mijn moeder. Met kleine trekjes zuig ik de warme melk naar binnen. Ik voel me veilig in de geborgenheid van mijn moeder schoot. Zachtjes streelt ze door mijn haar en neuriet een kinder liedje. Na alle emoties van vanochtend val ik op haar schoot in slaap.
Als ik wakker word blijk ik in de box te liggen, mijn moeder zit in een hoekje van mijn kamer een boek te lezen. 'Zo meisje ben je weer wakker?' Mijn moeder voelt aan mijn luier. 'Nou, nou, daar kan niet veel meer bij.' Ik word op de komode getild en krijg een schone luier om. ' Ik denk dat mijn meisje wel honger zal hebben, we zullen eens een lekker bordje pap gaan eten' Even later zit ik de kinderstoel en laat me met gretigheid voeren. Ik heb inderdaad enorme honger. 'Mammie gaat vanmiddag golfen en pappie zal lekker voor jou gaan zorgen. Ik schrik me een ongeluk. Dat betekent dat ik vanmiddag alleen met hem ben. Met het incident van gisteren nog in mijn hoofd ben ik niet gerust op wat er komen gaat.(wordt vervolgd)
Pamperboy 42
Toplid
Ga zo door. Super verhaal
| Thread starter | Similar threads | Forum | Replies | Date |
|---|---|---|---|---|
| H | Meedoen als betaald medische proefpersoon. | Pub | 3 |