De proefpersoon 1 en 2 'het genootschap'
- Onderwerp starter Peter1970
- Startdatum
luierdrager15
Toplid
Wat een top verhaal, kom maar door met het vervolg !1
De proefpersoon deel 9
Ik verlaat de binnentuin en loop terug naar een van de relaxruimtes. Ik kies een lege ruimte uit, ga op het speelkleed liggen en stop mijn speentje in mijn mond.
Vanaf nu zal ik mij nog slechts als babietje gedragen. Na een poosje steekt een van de verpleegsters haar hoofd om de deur.
'Oh sophie, hier ben je. Kom je zo, het is tijd voor de medicijn ronde. En ik zal gelijk je luier even checken.' Ze buigt zich over me heen en voelt aan mijn luier. 'Nou die kan nog wel. Kom je mee?' Ik stoot wat brabbelklanken uit, wat me totaal geen moeite kost want ik kan toch niet praten.
Ik zwaai wat doelloos met mijn armen. 'He Sophietje, is alles goed?' Ik stoot nog wat vage klanken uit. De verpleegster gaat weg en komt even later terug met Marion.
Marion spreekt mij streng toe. 'Kom op Sophie, stel je niet aan, opstaan en meekomen voor de medicijnronde.' Ik ben verbaasd door de strenge toon van Marion. Ik vermoed dar ze me wil testen. Ik moet me nu van mijn 'baby' kant laten zien.
Gelukkig kost het me weinig moeite en barst ik in snikken uit. Marion lijkt overtuigd en begint me te troosten. 'Ach Sophietje zo bedoelde ik het niet, ik wist toch ook niet dat jij al een echt babietje bent.' De woorden van Marion kalmeren me weer enigzins. 'Ik denk dat Sophie klaar is voor de babyzaal ik breng haar er wel even naar toe, haal je even een rolstoel.' Zegt Marion tegen de andere verpleegster.
Even later word ik door de twee verpleegsters in een rolstoel gehesen. Ze trekken een leren band die vanuit mijn kruis naar mijn taille gaat en enigszins wijd uitloopt, tussen mijn benen en zetten die ter hoogte van mijn heupen met riempjes vast .
Hierdoor kan ik niet onderuit glijden. Ook mijn borst wordt met een tuigje vastgezet. Ik zit nu volledig gefixeerd in de rolstoel. Marion duwt mij. We rijden door de centrale ruimte en ik zie Inez ontzet naar mij kijken.
Ik kan haar helaas geen signaal geven dat het wel ok is. Via een soort sluisdeur die Marion met een pasje opent komen we in een ander deel van de kliniek.
We rijden een grote zaal in. Het is een vierkante ruimte met aan twee zijden bedden. Aan elke kant 6. Vier bedden zijn bezet. Ik herken de personen uit mijjn groep. Bart ligt aan de ene kant, de drie meiden aan de andere kant.
Ze lijken alle vier te slapen. In het middden van deruimte is een groot speelkleed waar diverse knuffeltjes en speeltjes op liggen, ook is er een aantal zitkussen.
Tegen de achterwand staan een tweetal komodes en is er een ingang naar een badkamer. Ook is er een zitje met twee bureaus. Aan de bureaus zitten twee verpleegsters.
Zodra ze ons zien binnenkomen staan ze op. 'Hoi marion, heb je weer een lief babietje voor ons?' 'Ja, dit is Sophie. Ze is echt een schatje. In de gesprekken die ik met haar heb gehad gaf ze steeds aan dat ze zich best prettig voelde als baby.
Natuurlijk was ze zoals iedereen ongerust over het regressieproces, maar haar geest verzette zich niet. Heel anders dan bijvoorbeeld bij Bart die een stuk opstandiger was. Ik denk dat ze nu ook best teverden is het lijkt me een lieve en blije baby.
Wat ik overigens wel vreemd vind is dat het regressieproces toch opeens vrij snel is verlopen. Gisteren was er behalve incontinentie en de zuigreflex nog weinig sprake van achteruitgang. Ik heb toen de combinatie en dosering van de medicijnen wel aangepast maar ik had niet verwacht dat het zo snel zou gaan.
Ik dacht dat ik nog wel een paar dagen nodig zou hebben om de juiste mix en dosering te vinden.' 'We zullen zien hoe stabiel ze is, we gaan gewoon door met het laatste recept en kijken wel hoe ze reageert.' zegt een van de verpleegsters.
Ze buigt zich over mij heen. 'Zo Sophie, ik ben Claudia en dit is mijn collega Monique. Ik hoor net dat jij een heel lief babietje bent, we zullen jou eens lekker gaan verzorgen. Ik stoot een kort vreugdekreetje uit. Claudia kijkt mij tevreden aan. 'Wat een schatje' zegt ze tegen Marion. Marion neemt afscheid van me een streelt me door mijn haar en geeft me een kus op mijn wang.
'Zo laten we eens beginnen met je lekker te verschonen.' Zegt Claudia. Ze rijdt me naar een van de komodes. Ze maakt de riempjes van het tuigje en de lerenband in mijn kruis los. Ze tilt me op de komode. 'Gelukkig ben je een tenger meisje en niet zo'n forse knul als Bart'. Claudia kleedt me uit en maakt mijn kruis met baby doekjes schoon. Even later schuift ze een hele dikke luier met extra inleg onder mijn billen. Ik heb nog niet eerder zo'n dikke luier om gehad.
Ik vraag me af of ik hier wel mee kan lopen. Maar realiseer me plotseling dat ik natuurlijk helemaal niet ga lopen, Claudia trekt me een rompertje aan met daaroverheen een kort jurkje. 'Zo nu kan je er voorlopig weer tegen aan.' Ze tilt me van de komode en legt me op het speelkleed.
'Zo kleine meid, ga maar even lekker liggen dan krijg je straks een lekkere fles'. Ik zie hoe Claudia en Monique vervolgens Bart en de drie meiden wakker maken en verschonen. Omdat Bart zo groot en zwaar is gebruiken ze voor hem een speciale takellift om hem uit zijn bed te tillen.
Na een poosje liggen we alle vijf op het speelkleed. 'Kijk nou wat een schattig gezicht' roept Claudia verrukt uit. Ik kijk naar Bart die naast me ligt. Ik zie geen blik van herkenning, hij lijkt volledig in zich zelf gekeerd en maakt af en toe een baby geluidje. Wat ik ook maar af en toe doe om niet uit de toon te vallen.
Ik ben wel verbaasd dat ik Bart hier aantref. Ik had gehoopt dat hij zou zijn 'opgehaald' maar hij is er nog. Is er dan geen weg uit deze kliniek? En wat is dan sowieso het nut of doel van onze regressie naar hulpbehoevende babietjes? (Wordt vervolgd)
Ik verlaat de binnentuin en loop terug naar een van de relaxruimtes. Ik kies een lege ruimte uit, ga op het speelkleed liggen en stop mijn speentje in mijn mond.
Vanaf nu zal ik mij nog slechts als babietje gedragen. Na een poosje steekt een van de verpleegsters haar hoofd om de deur.
'Oh sophie, hier ben je. Kom je zo, het is tijd voor de medicijn ronde. En ik zal gelijk je luier even checken.' Ze buigt zich over me heen en voelt aan mijn luier. 'Nou die kan nog wel. Kom je mee?' Ik stoot wat brabbelklanken uit, wat me totaal geen moeite kost want ik kan toch niet praten.
Ik zwaai wat doelloos met mijn armen. 'He Sophietje, is alles goed?' Ik stoot nog wat vage klanken uit. De verpleegster gaat weg en komt even later terug met Marion.
Marion spreekt mij streng toe. 'Kom op Sophie, stel je niet aan, opstaan en meekomen voor de medicijnronde.' Ik ben verbaasd door de strenge toon van Marion. Ik vermoed dar ze me wil testen. Ik moet me nu van mijn 'baby' kant laten zien.
Gelukkig kost het me weinig moeite en barst ik in snikken uit. Marion lijkt overtuigd en begint me te troosten. 'Ach Sophietje zo bedoelde ik het niet, ik wist toch ook niet dat jij al een echt babietje bent.' De woorden van Marion kalmeren me weer enigzins. 'Ik denk dat Sophie klaar is voor de babyzaal ik breng haar er wel even naar toe, haal je even een rolstoel.' Zegt Marion tegen de andere verpleegster.
Even later word ik door de twee verpleegsters in een rolstoel gehesen. Ze trekken een leren band die vanuit mijn kruis naar mijn taille gaat en enigszins wijd uitloopt, tussen mijn benen en zetten die ter hoogte van mijn heupen met riempjes vast .
Hierdoor kan ik niet onderuit glijden. Ook mijn borst wordt met een tuigje vastgezet. Ik zit nu volledig gefixeerd in de rolstoel. Marion duwt mij. We rijden door de centrale ruimte en ik zie Inez ontzet naar mij kijken.
Ik kan haar helaas geen signaal geven dat het wel ok is. Via een soort sluisdeur die Marion met een pasje opent komen we in een ander deel van de kliniek.
We rijden een grote zaal in. Het is een vierkante ruimte met aan twee zijden bedden. Aan elke kant 6. Vier bedden zijn bezet. Ik herken de personen uit mijjn groep. Bart ligt aan de ene kant, de drie meiden aan de andere kant.
Ze lijken alle vier te slapen. In het middden van deruimte is een groot speelkleed waar diverse knuffeltjes en speeltjes op liggen, ook is er een aantal zitkussen.
Tegen de achterwand staan een tweetal komodes en is er een ingang naar een badkamer. Ook is er een zitje met twee bureaus. Aan de bureaus zitten twee verpleegsters.
Zodra ze ons zien binnenkomen staan ze op. 'Hoi marion, heb je weer een lief babietje voor ons?' 'Ja, dit is Sophie. Ze is echt een schatje. In de gesprekken die ik met haar heb gehad gaf ze steeds aan dat ze zich best prettig voelde als baby.
Natuurlijk was ze zoals iedereen ongerust over het regressieproces, maar haar geest verzette zich niet. Heel anders dan bijvoorbeeld bij Bart die een stuk opstandiger was. Ik denk dat ze nu ook best teverden is het lijkt me een lieve en blije baby.
Wat ik overigens wel vreemd vind is dat het regressieproces toch opeens vrij snel is verlopen. Gisteren was er behalve incontinentie en de zuigreflex nog weinig sprake van achteruitgang. Ik heb toen de combinatie en dosering van de medicijnen wel aangepast maar ik had niet verwacht dat het zo snel zou gaan.
Ik dacht dat ik nog wel een paar dagen nodig zou hebben om de juiste mix en dosering te vinden.' 'We zullen zien hoe stabiel ze is, we gaan gewoon door met het laatste recept en kijken wel hoe ze reageert.' zegt een van de verpleegsters.
Ze buigt zich over mij heen. 'Zo Sophie, ik ben Claudia en dit is mijn collega Monique. Ik hoor net dat jij een heel lief babietje bent, we zullen jou eens lekker gaan verzorgen. Ik stoot een kort vreugdekreetje uit. Claudia kijkt mij tevreden aan. 'Wat een schatje' zegt ze tegen Marion. Marion neemt afscheid van me een streelt me door mijn haar en geeft me een kus op mijn wang.
'Zo laten we eens beginnen met je lekker te verschonen.' Zegt Claudia. Ze rijdt me naar een van de komodes. Ze maakt de riempjes van het tuigje en de lerenband in mijn kruis los. Ze tilt me op de komode. 'Gelukkig ben je een tenger meisje en niet zo'n forse knul als Bart'. Claudia kleedt me uit en maakt mijn kruis met baby doekjes schoon. Even later schuift ze een hele dikke luier met extra inleg onder mijn billen. Ik heb nog niet eerder zo'n dikke luier om gehad.
Ik vraag me af of ik hier wel mee kan lopen. Maar realiseer me plotseling dat ik natuurlijk helemaal niet ga lopen, Claudia trekt me een rompertje aan met daaroverheen een kort jurkje. 'Zo nu kan je er voorlopig weer tegen aan.' Ze tilt me van de komode en legt me op het speelkleed.
'Zo kleine meid, ga maar even lekker liggen dan krijg je straks een lekkere fles'. Ik zie hoe Claudia en Monique vervolgens Bart en de drie meiden wakker maken en verschonen. Omdat Bart zo groot en zwaar is gebruiken ze voor hem een speciale takellift om hem uit zijn bed te tillen.
Na een poosje liggen we alle vijf op het speelkleed. 'Kijk nou wat een schattig gezicht' roept Claudia verrukt uit. Ik kijk naar Bart die naast me ligt. Ik zie geen blik van herkenning, hij lijkt volledig in zich zelf gekeerd en maakt af en toe een baby geluidje. Wat ik ook maar af en toe doe om niet uit de toon te vallen.
Ik ben wel verbaasd dat ik Bart hier aantref. Ik had gehoopt dat hij zou zijn 'opgehaald' maar hij is er nog. Is er dan geen weg uit deze kliniek? En wat is dan sowieso het nut of doel van onze regressie naar hulpbehoevende babietjes? (Wordt vervolgd)
De proefpersoon deel 10
Hoewel de situatie eigenlijk te absurd voor woorden is, ik lig hier met vier andere volwassenen immers in een luier op een speelkleedje, voel ik me erg op mijn gemak.
De dikke luier tussen mijn benen geeft me een heerlijk veilig gevoel, het speentje bevredigt mijn zuigreflex en door de lieve woordjes van Monique en Claudia lijkt het of de situatie volkomen normaal is, alsof het zo hoort.
Claudia en Monique zijn bezig ons de fles te geven. Dit gaat gepaard met de nodige babygeluidjes van Bart, Katie, Lisa en Tanja. Ik ben zo aan de beurt. Claudia gaat op het speelkleed zitten en duwt een zitzak in haar rug. Monique tilt mij op en legt me half op de schoot van Claudia.
'Zo Sophietje zullen we jou eens een lekker flesje geven? Ze trekt het speentje uit mijn mond, door de zuigreflex hap ik naar lucht, mijn geest protesteert tegen deze verstoring en ik voel een huilbui opkomen. Maar daar is Claudia al met het flesje, gretig hap ik toe.
'Zo, zo er heeft er eentje honger' lacht ze. Ik zuig zo hard ik kan en voel de warme melk mijn mond instromen. Langzaam ontspan ik. Het lijkt of mijn spieren op spanning stonden en nu langzaam leeglopen. Ik voel ook hoe ik plas en de urine mijn luier inloopt waardoor mijn kruis heerlijk warm aanvoelt. 'Goed zo meisje, ontspan je maar lekker' zegt Claudia.
Na het flesje kan ik, gelukkig, wat nagenieten op het speelkleed. Ik val in slaap, als ik mijn ogen weer opendoen kijk ik in het gezicht van Claudia. 'Kom Sophietje we gaan zo wat oefeningen doen,' Blijkbaar is een vast onderdeel van het middagprogrmma het doen van oefeningen.
Monique is met Katie bezig. Ze probeert Katie te stimuleren dat ze van haar rug op haar buik draait. Uiteindelijk lukt het Katie zichzelf om te draaien. Katie lijkt het leuk te vinden en kraait van plezier. Vervolgens probeert Monique Katie te laten kruipen en dit lukt wonderwel ook heel goed.
Claudia is met Bart bezig, die inmiddels rechtop zit. Claudia gaat voor hem staan en pakt zijn handen. Ze trekt Bart overeind, wat nog lukt ook. Bart staat een beetje wankel op zijn benen, zijn kont ver naar achter, wat er door de dikke luier grappig uit ziet.
Bart lijkt inderdaad precies op een babietje van een jaar oud die voor het eerst staat. 'Goed zo Bartje' moedigt Claudia hem aan. 'Doe maar stapjes.' En ze trekt Bart iets naar voren.
Maar dit is letterlijk een stap te ver, Bart valt terug op zijn kont. Door de schrik begint Bart te huilen. 'Nou Bartje traantjes zijn toch niet nodig, je bent een grote knul hoor' troost Claudia hem. Bart is gelukkig snel weer gekalmeerd.
'We zullen eens kijken wat jij allemaal kan.' Monique loopt op me af. Monique probeert me te laten zitten. Ze staat achter me en met haar armen onder mij oksels tilt ze me overeind. Ik moet snel bedenken wat ik zal doen.
Katie en en Bart bewegen echt als een babietje. Met mijn motoriek is echter niets mis, ik ben bang dat Monique direct herkent dat het bij mij niet echt is. Het beste kan ik me gewoon volledig slap houden, dan kan ik mezelf ook niet verraden.
Zodra Monique me loslaat laat ik me omvallen. 'Nou, nou dat is niet veel soeps' en Monique probeert het nog eens. Weer laat ik me omvallen.
'Dat wordt niks me jou'. Concludeert ze. Ik weet niet of dit een goed of een slecht teken is. Monique laat me verder met rust en begint de oefeningen met Tanja. Als de oefeningen zijn afgelopen worden we weer netjes naast elkaar op het speelkleed gelegd. We krijgen wat knuffeltjes en speeltjes toegestopt.
Claudia en Monique gaan aan hun bureaus zitten, en beginnen druk op hun computer te typen. Ik vermoed om een verslag te maken. Ik ben verbaasd. Wat is het nut van deze oefeningen? Eerst worden we via medicijnen gereduceerd tot babietjes en vervolgens gaan ze oefeningen met ons doen om dat blijkbaar weer op te heffen. Ik begrijp er niks van.
'Kom Monique het is tijd voor hun fruithapje' hoor ik Claudia na tijdje zeggen. 'Eerst even de luiers controleren'. Geroutineerd controleren Monique en Claudia de luiers. 'Je hebt flink geplast Sophietje, maar de luier kan nog wel even'. Ik heb zelf het gevoel dat de luier al behoorlijk vol is, het rompertje staat helemaal strak in mijn kruis.
Tanja heeft gepoept dus die moet worden verschoond. Vervolgens worden we alle vijf in een rolstoel gezet. De lerenband tussen mijn benen en het tuigje bij mijn borst wordt vastgegespt, ook krijgen we een slabbetje om.
Even later staan we in een halve cirkel en beginnen Monique en Claudia met voeren. Lisa en Tanja zijn als eerste aan de beurt maar Lisa heeft er duidelijk geen trek in. Ze stribbelt tegen, maar Monique maakt er een leuk spelletje van, uiteindelijk eet Lisa het hele fruit hapje op.
Als we klaar zijn komt er plotseling een vrouw de babyzaal opgelopen. Ik herken haar als Joke Koenen, het hoofd van de kliniek die mij op de eerste dag verwelkomde. 'Zo dames, hoe gaat het hier?' 'Goed hoor, we hebben vandaag een nieuwe erbij' antwoordt Monique, 'Sophie heet ze, het is echt een schatje, kijk daar zit ze'.
Joke kijkt mijn kant op. 'Ah, Sophie, ja die herinner ik mijn nog, leuke meid.' Joke loopt op mij af.
'Hallo Sophietje, wat goed jou hier te zien, ik hoor dat jij een schattig babietje bent.' Ze streelt mijn wang en haar. 'Hoe gaat het met de oefeningen?' Vraagt Joke nu plotseling streng. 'We zien bij alle vier, ik tel Sophie nog even niet mee, nog teveel progressie, Bart kan zelfs al weer staan.
Ik vind zijn situatie nog niet stabiel genoeg.' Ook de drie meiden gaan nog te veel vooruit.'. 'En Sophie?'. 'Dat is nog te vroeg om te zeggen, maar het ziet er wel veel belovend uit, totaal geen progressie. Als dat zo doorgaat zou Sophie er wel eens snel klaar voor kunnen zijn.'
'Dat is heel mooi' antwoordt Joke. 'Houdt me op de hoogte, jullie weten dat de belangen groot zijn.' En met een laatste aai over mijn wang vertrekt Joke.
Ik overdenk de situatie. De oefeningen zijn blijkbaar bedoeld om te checken of het regressie proces naar babietje niet weer de andere kant op gaat. Als ik me dus zoveel mogelijk als baby gedraag ben ik er blijkbaar snel klaar voor. Maar klaar waarvoor? (Wordt vervolgd)
Hoewel de situatie eigenlijk te absurd voor woorden is, ik lig hier met vier andere volwassenen immers in een luier op een speelkleedje, voel ik me erg op mijn gemak.
De dikke luier tussen mijn benen geeft me een heerlijk veilig gevoel, het speentje bevredigt mijn zuigreflex en door de lieve woordjes van Monique en Claudia lijkt het of de situatie volkomen normaal is, alsof het zo hoort.
Claudia en Monique zijn bezig ons de fles te geven. Dit gaat gepaard met de nodige babygeluidjes van Bart, Katie, Lisa en Tanja. Ik ben zo aan de beurt. Claudia gaat op het speelkleed zitten en duwt een zitzak in haar rug. Monique tilt mij op en legt me half op de schoot van Claudia.
'Zo Sophietje zullen we jou eens een lekker flesje geven? Ze trekt het speentje uit mijn mond, door de zuigreflex hap ik naar lucht, mijn geest protesteert tegen deze verstoring en ik voel een huilbui opkomen. Maar daar is Claudia al met het flesje, gretig hap ik toe.
'Zo, zo er heeft er eentje honger' lacht ze. Ik zuig zo hard ik kan en voel de warme melk mijn mond instromen. Langzaam ontspan ik. Het lijkt of mijn spieren op spanning stonden en nu langzaam leeglopen. Ik voel ook hoe ik plas en de urine mijn luier inloopt waardoor mijn kruis heerlijk warm aanvoelt. 'Goed zo meisje, ontspan je maar lekker' zegt Claudia.
Na het flesje kan ik, gelukkig, wat nagenieten op het speelkleed. Ik val in slaap, als ik mijn ogen weer opendoen kijk ik in het gezicht van Claudia. 'Kom Sophietje we gaan zo wat oefeningen doen,' Blijkbaar is een vast onderdeel van het middagprogrmma het doen van oefeningen.
Monique is met Katie bezig. Ze probeert Katie te stimuleren dat ze van haar rug op haar buik draait. Uiteindelijk lukt het Katie zichzelf om te draaien. Katie lijkt het leuk te vinden en kraait van plezier. Vervolgens probeert Monique Katie te laten kruipen en dit lukt wonderwel ook heel goed.
Claudia is met Bart bezig, die inmiddels rechtop zit. Claudia gaat voor hem staan en pakt zijn handen. Ze trekt Bart overeind, wat nog lukt ook. Bart staat een beetje wankel op zijn benen, zijn kont ver naar achter, wat er door de dikke luier grappig uit ziet.
Bart lijkt inderdaad precies op een babietje van een jaar oud die voor het eerst staat. 'Goed zo Bartje' moedigt Claudia hem aan. 'Doe maar stapjes.' En ze trekt Bart iets naar voren.
Maar dit is letterlijk een stap te ver, Bart valt terug op zijn kont. Door de schrik begint Bart te huilen. 'Nou Bartje traantjes zijn toch niet nodig, je bent een grote knul hoor' troost Claudia hem. Bart is gelukkig snel weer gekalmeerd.
'We zullen eens kijken wat jij allemaal kan.' Monique loopt op me af. Monique probeert me te laten zitten. Ze staat achter me en met haar armen onder mij oksels tilt ze me overeind. Ik moet snel bedenken wat ik zal doen.
Katie en en Bart bewegen echt als een babietje. Met mijn motoriek is echter niets mis, ik ben bang dat Monique direct herkent dat het bij mij niet echt is. Het beste kan ik me gewoon volledig slap houden, dan kan ik mezelf ook niet verraden.
Zodra Monique me loslaat laat ik me omvallen. 'Nou, nou dat is niet veel soeps' en Monique probeert het nog eens. Weer laat ik me omvallen.
'Dat wordt niks me jou'. Concludeert ze. Ik weet niet of dit een goed of een slecht teken is. Monique laat me verder met rust en begint de oefeningen met Tanja. Als de oefeningen zijn afgelopen worden we weer netjes naast elkaar op het speelkleed gelegd. We krijgen wat knuffeltjes en speeltjes toegestopt.
Claudia en Monique gaan aan hun bureaus zitten, en beginnen druk op hun computer te typen. Ik vermoed om een verslag te maken. Ik ben verbaasd. Wat is het nut van deze oefeningen? Eerst worden we via medicijnen gereduceerd tot babietjes en vervolgens gaan ze oefeningen met ons doen om dat blijkbaar weer op te heffen. Ik begrijp er niks van.
'Kom Monique het is tijd voor hun fruithapje' hoor ik Claudia na tijdje zeggen. 'Eerst even de luiers controleren'. Geroutineerd controleren Monique en Claudia de luiers. 'Je hebt flink geplast Sophietje, maar de luier kan nog wel even'. Ik heb zelf het gevoel dat de luier al behoorlijk vol is, het rompertje staat helemaal strak in mijn kruis.
Tanja heeft gepoept dus die moet worden verschoond. Vervolgens worden we alle vijf in een rolstoel gezet. De lerenband tussen mijn benen en het tuigje bij mijn borst wordt vastgegespt, ook krijgen we een slabbetje om.
Even later staan we in een halve cirkel en beginnen Monique en Claudia met voeren. Lisa en Tanja zijn als eerste aan de beurt maar Lisa heeft er duidelijk geen trek in. Ze stribbelt tegen, maar Monique maakt er een leuk spelletje van, uiteindelijk eet Lisa het hele fruit hapje op.
Als we klaar zijn komt er plotseling een vrouw de babyzaal opgelopen. Ik herken haar als Joke Koenen, het hoofd van de kliniek die mij op de eerste dag verwelkomde. 'Zo dames, hoe gaat het hier?' 'Goed hoor, we hebben vandaag een nieuwe erbij' antwoordt Monique, 'Sophie heet ze, het is echt een schatje, kijk daar zit ze'.
Joke kijkt mijn kant op. 'Ah, Sophie, ja die herinner ik mijn nog, leuke meid.' Joke loopt op mij af.
'Hallo Sophietje, wat goed jou hier te zien, ik hoor dat jij een schattig babietje bent.' Ze streelt mijn wang en haar. 'Hoe gaat het met de oefeningen?' Vraagt Joke nu plotseling streng. 'We zien bij alle vier, ik tel Sophie nog even niet mee, nog teveel progressie, Bart kan zelfs al weer staan.
Ik vind zijn situatie nog niet stabiel genoeg.' Ook de drie meiden gaan nog te veel vooruit.'. 'En Sophie?'. 'Dat is nog te vroeg om te zeggen, maar het ziet er wel veel belovend uit, totaal geen progressie. Als dat zo doorgaat zou Sophie er wel eens snel klaar voor kunnen zijn.'
'Dat is heel mooi' antwoordt Joke. 'Houdt me op de hoogte, jullie weten dat de belangen groot zijn.' En met een laatste aai over mijn wang vertrekt Joke.
Ik overdenk de situatie. De oefeningen zijn blijkbaar bedoeld om te checken of het regressie proces naar babietje niet weer de andere kant op gaat. Als ik me dus zoveel mogelijk als baby gedraag ben ik er blijkbaar snel klaar voor. Maar klaar waarvoor? (Wordt vervolgd)
Pamperboy 42
Toplid
Goed vervolg. Hopelijk snel nieuw deel
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Idem dito :laugh:friendly zei:
De proefpersoon deel 11
De gedachte dat ik straks misschien ergens klaar voor ben houd me bezig. Het is denk ik een goede keus geweest om me bij de oefeningen zoveel mogelijk als babietje te gedragen.
Ik wil ontdekken wat het doel van dit alles is en waar het toe leidt.
Het is inmiddels blijkbaar tijd voor het avondeten. Onze rolstoelen staan weer in een halve cirkel. Claudia en Monique beginnen met ons te voeren.
We krijgen vandaag een of ander stamppotje. Lisa doet weer moeilijk en weigert te eten. Maar Claudia maakt er weer een leuk spelletje van en uiteindelijk eet ook Lisa haar bordje leeg. Nu ben ik aan de beurt om gevoerd te worden. 'Kijk Sophietje hier komt het paardje, doe de stal maar open.' Zegt Claudia.
Ik doe mijn mond open en Claudia stop het lepeltje in mijn mond. Weer komt die tweeslachtige gedachte bij me op. Aan de ene kant besef ik in wat voor absurde situatie ik zit, maar aan de andere kant voel ik me ook heel veilig en beschermd en geniet ik van elk hapje en de lieve woordjes van Claudia.
Plotseling voel ik dat ik moet poepen. Ik kan het niet ophouden. Toch valt het niet mee om zittend in de rolstoel te poepen. Gelukkig is door het babyeten van de afgelopen dagen mijn poep lekker zacht. Ik voel hoe de poep zich in mijn kruis verspreid, zowel aan de voorkant tot hoog in mijn bilnaad. Claudia heeft door wat er gebeurt.
'Zo Sophietje heb jij een grote bah gedaan, kom maar dan zal Claudia jou eens lekker verschonen.' Claudia duwt mijn rolstoel naar een van de komode's en maakt de riempjes van het tuigje en de band in mijn kruis los.
Ze tilt me op de komode. 'Fijn dat jij zo'n lekkere kleine meid bent en ik jou makkelijk kan tillen. Zo ik zal jou eerst eens even een speentje geven.'
Claudia stopt een speentje in mijn mond waar ik gretig op begin te sabbelen. Liefdevol maar vakkundig begint Claudia me te verschonen. 'Tjongejonge jij bent een kleine stinkert, ik wist niet dat kleine babietjes zoveel konden poepen.' Nadat ik weer schoon ben gemaakt pakt Claudia een dikke luier en schuift dit onder mijn billen ze doet er een extra inleg in doet de plakkers dicht.
Voor ze mijn rompertje dicht doet kietelt ze nog wat op mijn buik. Ze drukt haar lippen op mijn buik en blaast, hierdoor ontstaat een soort scheetjes geluid. Ik moet hierom lachen. 'Ja dit vindt mijn kleine meid wel leuk.'
Claudia gaat nog even door met leuke spelletjes en ik lig als een echt babietje te kraaien van plezier.
Even later zit ik weer in de rolstoel en worden de riempjes weer vastgegespt. 'Lieve schatjes, we gaan jullie zo het laatste flesje geven en lekker in bedje stoppen' kondigt Monique na een tijdje aan. Ik lig in de schoot van Monique en drink uit het flesje. Dit is toch wel mijn favoriete moment. Dit is zo ontspannend dat ik spontaan begin te plassen.
De warme melk die bij elk keer zuigen mijn mond in stroomt, de urine die mijn kruis lekker warm laat aanvoelen. Als ik ooit weer een normaal leven krijg vraag ik me af ik dit wel zou willen missen,
Na de fles word ik in bed gelegd. Monique maakt de taileband vast en fixeert mijn polsen. Ze stopt een speentje in mijn mond. 'Zo lieve meid lekker gaan slapen.' En ze geeft me eeen kusje en een aai over mijn gezicht. Even later liggen ook de anderen in hun bedje en gaat het licht uit. Het was best een emotionele dag en ik val snel in slaap.
De volgende dag worden we zo halverwege de ochtend opgeschrikt door een enorm gebrul. Marion duwt een rolstoel de babyzaal op. In de rolstoel zit Tim. Hij heeft het duidelijk niet naar zijn zin. Wild zwaait hij met zijn armen en stoot een soort dierlijke kreten uit.
'We hebben weer een babietje' zegt Marion. 'Nou hij is het er blijkbaar niet helemaal mee eens' zegt Monique. 'Ja dat klopt, blijkbaar verzet zijn geest zich heftig tegen de regressie, maar fysiek is hij wel zover.
Bij ons op de afdeling kunnen we hem niet meer handelen. Vandaar dat hij bij jullie moet.' 'Nou we hebben eerder met dit bijltje gehakt, we zullen hem wel een beetje kalmeren' zegt Claudia en ze pakt een injectiespuit.
'Hoe heet hij?' Vraagt ze. 'Tim'. 'Ok Timmetje, zuster Claudia gaat je even een prikje geven.'. Claudia zet de spuit in Tim's arm, Tim gilt het uit, maar even later lijkt alle energie uit Tim te vloeien en zakt hij als een dweil in elkaar, zijn mond half open.
'Kom dan leggen we hem even in zijn bed.' Even later ligt Tim vastgebonden met een speentje in zijn mond in een van de bedjes. Zijn ogen staren wezenloos naar het plafond.
In de middag is het weer tijd voor de oefeningen. Tim kan nog niet mee doen, die is duidelijk nog te ver heen. Als we gaan beginnen komt ook Joke Koenen de babyzaal op.
'Dag dames, ik wil eens kijken hoe het met Sophie gaat, een aantal mensen in de Raad van Bestuur wordt toch wat ongerust, ze willen meer voortgang zien.' 'We zullen eens kijken wat ze kan' zegt Claudia. Ze tilt me weer op onder mijn oksels en probeert met recht op te zetten. Ik houd me slap en laat me weer omvallen.
'Dat ziet er hoopvol uit' zegt Joke 'en omrollen, kan ze dat wel?' Claudia legt me op mijn rug, duwt een beetje in mijn zij, maar ik geef niet mee. 'Ook dit lukt niet' constateert ze. 'Ok, heb genoeg gezien. 'Zegt Joke. 'Ik durf het risico wel aan, ik denk dat Sophie er klaar voor is. Ik ga een en ander in gang zetten, zorgen jullie dat Sophie morgen klaar voor vertrek is?' Joke geeft me een knuffel. 'Jij bent zo'n lief babietje ik hoop dat je me niet teleur gaat stellen.'
'S Avonds brengt Claudia me naar bed. Ik lig op de komode en krijg een verse luier om. 'Ja nu gaat Sophietje ons verlaten en moeten Claudia en Monique jou missen.' Door het toontje van Claudia en de emoties van de dag en de onzekerheid over waar ik naar toe ga, barst ik in huilen uit. 'Ach schatje dan hoef je toch niet te huilen, het komt vast goed, voor zo'n lief babietje als jij wordt vast goed gezorgd. Claudia stopt een speentje in mijn mond waardoor ik weer wat kalmeer. Even later lig in mijn bedje en kan niet direct slapen. Eindelijk is het zover, ik ga hier weg. Ben benieuwd, maar er ook angstig voor, waar naar toe. (wordt vervolgd)
De gedachte dat ik straks misschien ergens klaar voor ben houd me bezig. Het is denk ik een goede keus geweest om me bij de oefeningen zoveel mogelijk als babietje te gedragen.
Ik wil ontdekken wat het doel van dit alles is en waar het toe leidt.
Het is inmiddels blijkbaar tijd voor het avondeten. Onze rolstoelen staan weer in een halve cirkel. Claudia en Monique beginnen met ons te voeren.
We krijgen vandaag een of ander stamppotje. Lisa doet weer moeilijk en weigert te eten. Maar Claudia maakt er weer een leuk spelletje van en uiteindelijk eet ook Lisa haar bordje leeg. Nu ben ik aan de beurt om gevoerd te worden. 'Kijk Sophietje hier komt het paardje, doe de stal maar open.' Zegt Claudia.
Ik doe mijn mond open en Claudia stop het lepeltje in mijn mond. Weer komt die tweeslachtige gedachte bij me op. Aan de ene kant besef ik in wat voor absurde situatie ik zit, maar aan de andere kant voel ik me ook heel veilig en beschermd en geniet ik van elk hapje en de lieve woordjes van Claudia.
Plotseling voel ik dat ik moet poepen. Ik kan het niet ophouden. Toch valt het niet mee om zittend in de rolstoel te poepen. Gelukkig is door het babyeten van de afgelopen dagen mijn poep lekker zacht. Ik voel hoe de poep zich in mijn kruis verspreid, zowel aan de voorkant tot hoog in mijn bilnaad. Claudia heeft door wat er gebeurt.
'Zo Sophietje heb jij een grote bah gedaan, kom maar dan zal Claudia jou eens lekker verschonen.' Claudia duwt mijn rolstoel naar een van de komode's en maakt de riempjes van het tuigje en de band in mijn kruis los.
Ze tilt me op de komode. 'Fijn dat jij zo'n lekkere kleine meid bent en ik jou makkelijk kan tillen. Zo ik zal jou eerst eens even een speentje geven.'
Claudia stopt een speentje in mijn mond waar ik gretig op begin te sabbelen. Liefdevol maar vakkundig begint Claudia me te verschonen. 'Tjongejonge jij bent een kleine stinkert, ik wist niet dat kleine babietjes zoveel konden poepen.' Nadat ik weer schoon ben gemaakt pakt Claudia een dikke luier en schuift dit onder mijn billen ze doet er een extra inleg in doet de plakkers dicht.
Voor ze mijn rompertje dicht doet kietelt ze nog wat op mijn buik. Ze drukt haar lippen op mijn buik en blaast, hierdoor ontstaat een soort scheetjes geluid. Ik moet hierom lachen. 'Ja dit vindt mijn kleine meid wel leuk.'
Claudia gaat nog even door met leuke spelletjes en ik lig als een echt babietje te kraaien van plezier.
Even later zit ik weer in de rolstoel en worden de riempjes weer vastgegespt. 'Lieve schatjes, we gaan jullie zo het laatste flesje geven en lekker in bedje stoppen' kondigt Monique na een tijdje aan. Ik lig in de schoot van Monique en drink uit het flesje. Dit is toch wel mijn favoriete moment. Dit is zo ontspannend dat ik spontaan begin te plassen.
De warme melk die bij elk keer zuigen mijn mond in stroomt, de urine die mijn kruis lekker warm laat aanvoelen. Als ik ooit weer een normaal leven krijg vraag ik me af ik dit wel zou willen missen,
Na de fles word ik in bed gelegd. Monique maakt de taileband vast en fixeert mijn polsen. Ze stopt een speentje in mijn mond. 'Zo lieve meid lekker gaan slapen.' En ze geeft me eeen kusje en een aai over mijn gezicht. Even later liggen ook de anderen in hun bedje en gaat het licht uit. Het was best een emotionele dag en ik val snel in slaap.
De volgende dag worden we zo halverwege de ochtend opgeschrikt door een enorm gebrul. Marion duwt een rolstoel de babyzaal op. In de rolstoel zit Tim. Hij heeft het duidelijk niet naar zijn zin. Wild zwaait hij met zijn armen en stoot een soort dierlijke kreten uit.
'We hebben weer een babietje' zegt Marion. 'Nou hij is het er blijkbaar niet helemaal mee eens' zegt Monique. 'Ja dat klopt, blijkbaar verzet zijn geest zich heftig tegen de regressie, maar fysiek is hij wel zover.
Bij ons op de afdeling kunnen we hem niet meer handelen. Vandaar dat hij bij jullie moet.' 'Nou we hebben eerder met dit bijltje gehakt, we zullen hem wel een beetje kalmeren' zegt Claudia en ze pakt een injectiespuit.
'Hoe heet hij?' Vraagt ze. 'Tim'. 'Ok Timmetje, zuster Claudia gaat je even een prikje geven.'. Claudia zet de spuit in Tim's arm, Tim gilt het uit, maar even later lijkt alle energie uit Tim te vloeien en zakt hij als een dweil in elkaar, zijn mond half open.
'Kom dan leggen we hem even in zijn bed.' Even later ligt Tim vastgebonden met een speentje in zijn mond in een van de bedjes. Zijn ogen staren wezenloos naar het plafond.
In de middag is het weer tijd voor de oefeningen. Tim kan nog niet mee doen, die is duidelijk nog te ver heen. Als we gaan beginnen komt ook Joke Koenen de babyzaal op.
'Dag dames, ik wil eens kijken hoe het met Sophie gaat, een aantal mensen in de Raad van Bestuur wordt toch wat ongerust, ze willen meer voortgang zien.' 'We zullen eens kijken wat ze kan' zegt Claudia. Ze tilt me weer op onder mijn oksels en probeert met recht op te zetten. Ik houd me slap en laat me weer omvallen.
'Dat ziet er hoopvol uit' zegt Joke 'en omrollen, kan ze dat wel?' Claudia legt me op mijn rug, duwt een beetje in mijn zij, maar ik geef niet mee. 'Ook dit lukt niet' constateert ze. 'Ok, heb genoeg gezien. 'Zegt Joke. 'Ik durf het risico wel aan, ik denk dat Sophie er klaar voor is. Ik ga een en ander in gang zetten, zorgen jullie dat Sophie morgen klaar voor vertrek is?' Joke geeft me een knuffel. 'Jij bent zo'n lief babietje ik hoop dat je me niet teleur gaat stellen.'
'S Avonds brengt Claudia me naar bed. Ik lig op de komode en krijg een verse luier om. 'Ja nu gaat Sophietje ons verlaten en moeten Claudia en Monique jou missen.' Door het toontje van Claudia en de emoties van de dag en de onzekerheid over waar ik naar toe ga, barst ik in huilen uit. 'Ach schatje dan hoef je toch niet te huilen, het komt vast goed, voor zo'n lief babietje als jij wordt vast goed gezorgd. Claudia stopt een speentje in mijn mond waardoor ik weer wat kalmeer. Even later lig in mijn bedje en kan niet direct slapen. Eindelijk is het zover, ik ga hier weg. Ben benieuwd, maar er ook angstig voor, waar naar toe. (wordt vervolgd)
luierdrager15
Toplid
Weer prachtig geschreven
| Thread starter | Similar threads | Forum | Replies | Date |
|---|---|---|---|---|
| H | Meedoen als betaald medische proefpersoon. | Pub | 3 |