Verhaal Klaar De Proefpersoon - Het Genootschap
- Onderwerp starter Peter1970
- Startdatum
De proefpersoon deel 15
Mama stopt de laatste hapjes in mijn mond. 'Zo kleine meid dat zit er weer in, je kan weer even vooruit.
Ik zal jou eens lekker in de box leggen.' Mijn moeder tilt me uit de kinderstoel en zet me in der rolstoel.
Alle riempjes worden weer vast gemaakt zodat ik er niet uit kan vallen en mijn moeder duwt mij naar mijn kamer.
Liefdevol legt ze me in de box. Ze voelt ook nog even aan mijn luier. 'Ik voel dat je al een plasje hebt gedaan, maar hij kan nog wel even.
Pappie mag jou straks verschonen.' Ik schrik, ik wil helemaal niet dat die man mij straks verschoond. Maar helaas kan ik er niks aan doen.
Het enige waar ik op kan hopen is dat ik voorlopig niet hoeft te plassen en pas weer hoef te worden verschoond als mijn moeder terug is. Ze streekt door mijn haar en zingt een kinderliedje.
Ik raak gelukkig enigzins ontspannen. Ik wou dat mijn vader er niet was en dat alleen mijn moeder voor me zou zorgen.
Mijn moeder kietelt me een legt een doekje op mijn gezicht. Ze trekt het plotseling weg en roept 'kiekeboe' . Ik moet lachen en hoor me zelf kraaien van plezier. Mijn moeder geeft me een kusje. 'Dag lieve meid, ik ga zo weg als pappie thuis komt, ik hoop dat je veel plezier met hem hebt.'
Ik ben meteen weer terug in de realiteit. Zo aangenaam als het met mijn moeder was, zo onaantrekkelijk is het vooruitzicht de hele middag alleen met mijn vader te zijn. Even later hoor ik mijn vader thuiskomen, niet veel later gevolgd door het vertrek van mijn moeder.
'Zo, waar is mijn schatje?' Zegt mijn vader als hij mijn kamer binnenkomt. Het klinkt eerder dreigend dan vriendelijk. Ik krimp ineen.
'Zal pappie jou eens een boekje gaan voorlezen?' Wat krijgen we nu, denk ik. Wat is hiervan de bedoeling? Mijn vader tilt me uit de box en gaat met me op de bank zitten. Ik zit half op zijn schoot, hij slaat een arm om me heen en pakt 'nijntje naar de dierentuin' uit de kast achter ons.
Hij begint voor te lezen. Ik begrijp hier niks van, heb ik me dan vergist? Misschien is hij toch niet de bullebak die hij leek te zijn. Hoewel ik de tik op mijn wangen nog voel. Ik besluit hem een tweede kans te geven en probeer te ontspannen.
Het boekje is uit. 'Nog eentje doen? En hij pakt een boekje van Dribbel uit de kast. Ik kom tot rust en doordat ik mij ontspan merk ik dat ik begin te plassen.
Ik voel de warme urine in mijn kruis stromen. Ook mijn vader hoort mijn plas stromen. 'Goed zo meisje, ga maar lekker plassen. Papa zal eens aan je luier voelen. Hij legt zijn hand in mijn kruis en trekt de drukkertjes van de romper open.
Hij begint in mijn luier te knijpen mijn kruis te masseren. Wat krijgen we nu? Denk ik. 'Wat ben je toch een lief babietje' zegt hij. Hij streelt de binnenkant van mijn dijen. 'Zal pappie jou eens lekker verschonen?'. Dit is wel het laatste wat ik wil, dat deze viespeuk straks met zijn handen aan mijn blote kruis zit.
Maar wat voor keus heb ik? Mijn vader tilt me op de komode stroopt mijn rompertje omhoog en maakt mijn luier los.
'Nou, nou mijn schatje heeft flink geplast, pappie zal jou eens lekker schoon maken' Hij pakt een babydoekje en begint mijn kruis af te vegen. Langzaam maar zeker komt hij met zijn vingers steeds dichter bij de plekjes waar ze niet horen te zijn. Ik kan dit niet langer verdragen.
ik word hier min of meer verkracht. Wild begin ik met armen om heen te zwaaien en met mijn benen te trappelen. Mijn vader reageert woest. 'Wat zullen we nou krijgen, babietjes hebben niets vertellen, pappa's zijn de baas. Stoute babietjes verdienen straf.'
Mijn vader tilt me van de komode, gaat op de bank zitten en legt me over zijn knie, met mijn billen, geheel ontbloot, omhoog.
'Ik zal jou eens leren wat billenkoek is'. Met zijn vlakke hand begint hij keihard op mijn blote kont te slaan. Het doet echt pijn. Dit zijn geen corrigerende tikjes, maar een keihard pak slaag. Ik begin te huilen.
Na zo'n vijftien klappen vindt hij het genoeg. 'Ik hoop dat je je lesje hebt geleerd over wie hier de baas is.' Hij tilt me op zjn schouder en loopt naar een kast. Hij haalt er een aantal banden en riempjes uit. Mijn vader legt me weer op de komode. 'Ik zal eens zorgen dat jij geen problemen meer maakt. Met riempjes en banden bindt hij mijn voeten en handen vast.
Ik lig op mijn rug op de komode een kan me niet meer verzetten. Mijn billen branden van de pijn. Ruw gaat hij verder met me te verschonen. Ik moet laten welgevallen hoe mijn vader mijn intieme zones betast. Mijn tranen kan ik niet bedwingen.
Na het verschonen word ik weer in de box gelegd. Hij stopt een speentje in mijn mond en verlaat de kamer. Langzaam kom ik weer enigzins bij, maar mijn billen blijven gloeien.
Door alle emoties val ik uiteindelijk in slaap. Als ik mijn ogen open doe kijk ik in het gezicht van mijn moeder. Ik ben blij haar te zien. Mijn kont doet nog steeds zeer en zo te voelen heb ik ook nog gepoept. Dat heeft mijn moeder ook door. 'Zo kleine Sophie, zo te ruiken heb jij flink gepoept. Mammie zal jou eens een schone luier omdoen.'
Ze tilt me op en legt me op de komode. Ik zie haar verbaasd naar de hand- en voetboeien kijken. 'Wat heeft pappie nu gedaan? Pappie zei al dat jij een beetje stout was geweest' Mijn moeder maakt me romper en luier los en begint mijn billen schoon te vegen. Ik krimp van de pijn. Nu ziet mijn moeder het ook. Ze schrikt. 'Wat heb jij rode billetjes, heeft pappie dat gedaan?' Ik zie tranen in de ogen van mijn moeder. 'Je moet ook goed naar pappie luisteren, pappie is de baas in huis.'
Voorzichtig maakt mijn moeder het verschonen af. Ze smeert me billen met een dikke laag zinkzalf in. Wat heerlijk verkoelend is. Even later ben ik weer aangekleed en zit in de rolstoel. We gaan naar beneden, naar de keuken. Mijn vader zit de krant te lezen.
'Henry, heb jij Sophie een pak slaag gegeven?. 'Ik heb je toch gezegd dat ze stout was'. 'Maar ze is nog maar een baby, daar kan ze niets aan doen.' 'Dat bepaal ik zelf wel'. Ik vind dat je haar te hard hebt aangepakt.' Mijn vader staat op en geeft mijn moeder een tik in haar gezicht. 'Ik bepaal hier wat er gebeurd en daarmee afgelopen.' Ik zie mijn moeder verbijsterd kijken, maar vermoed dat dit niet de eerste keer is.
Hoe lief mijn moeder ook is, van haar hoef ik dus geen steun te verwachten. Van mijn vader heb ik echter alles te vrezen. Geen idee hoever die man zal gaan, maar de halve verkrachting van vanmiddag is geen goed voorteken. Ik moet hier weg, maar hoe? (Wordt vervolgd)
Mama stopt de laatste hapjes in mijn mond. 'Zo kleine meid dat zit er weer in, je kan weer even vooruit.
Ik zal jou eens lekker in de box leggen.' Mijn moeder tilt me uit de kinderstoel en zet me in der rolstoel.
Alle riempjes worden weer vast gemaakt zodat ik er niet uit kan vallen en mijn moeder duwt mij naar mijn kamer.
Liefdevol legt ze me in de box. Ze voelt ook nog even aan mijn luier. 'Ik voel dat je al een plasje hebt gedaan, maar hij kan nog wel even.
Pappie mag jou straks verschonen.' Ik schrik, ik wil helemaal niet dat die man mij straks verschoond. Maar helaas kan ik er niks aan doen.
Het enige waar ik op kan hopen is dat ik voorlopig niet hoeft te plassen en pas weer hoef te worden verschoond als mijn moeder terug is. Ze streekt door mijn haar en zingt een kinderliedje.
Ik raak gelukkig enigzins ontspannen. Ik wou dat mijn vader er niet was en dat alleen mijn moeder voor me zou zorgen.
Mijn moeder kietelt me een legt een doekje op mijn gezicht. Ze trekt het plotseling weg en roept 'kiekeboe' . Ik moet lachen en hoor me zelf kraaien van plezier. Mijn moeder geeft me een kusje. 'Dag lieve meid, ik ga zo weg als pappie thuis komt, ik hoop dat je veel plezier met hem hebt.'
Ik ben meteen weer terug in de realiteit. Zo aangenaam als het met mijn moeder was, zo onaantrekkelijk is het vooruitzicht de hele middag alleen met mijn vader te zijn. Even later hoor ik mijn vader thuiskomen, niet veel later gevolgd door het vertrek van mijn moeder.
'Zo, waar is mijn schatje?' Zegt mijn vader als hij mijn kamer binnenkomt. Het klinkt eerder dreigend dan vriendelijk. Ik krimp ineen.
'Zal pappie jou eens een boekje gaan voorlezen?' Wat krijgen we nu, denk ik. Wat is hiervan de bedoeling? Mijn vader tilt me uit de box en gaat met me op de bank zitten. Ik zit half op zijn schoot, hij slaat een arm om me heen en pakt 'nijntje naar de dierentuin' uit de kast achter ons.
Hij begint voor te lezen. Ik begrijp hier niks van, heb ik me dan vergist? Misschien is hij toch niet de bullebak die hij leek te zijn. Hoewel ik de tik op mijn wangen nog voel. Ik besluit hem een tweede kans te geven en probeer te ontspannen.
Het boekje is uit. 'Nog eentje doen? En hij pakt een boekje van Dribbel uit de kast. Ik kom tot rust en doordat ik mij ontspan merk ik dat ik begin te plassen.
Ik voel de warme urine in mijn kruis stromen. Ook mijn vader hoort mijn plas stromen. 'Goed zo meisje, ga maar lekker plassen. Papa zal eens aan je luier voelen. Hij legt zijn hand in mijn kruis en trekt de drukkertjes van de romper open.
Hij begint in mijn luier te knijpen mijn kruis te masseren. Wat krijgen we nu? Denk ik. 'Wat ben je toch een lief babietje' zegt hij. Hij streelt de binnenkant van mijn dijen. 'Zal pappie jou eens lekker verschonen?'. Dit is wel het laatste wat ik wil, dat deze viespeuk straks met zijn handen aan mijn blote kruis zit.
Maar wat voor keus heb ik? Mijn vader tilt me op de komode stroopt mijn rompertje omhoog en maakt mijn luier los.
'Nou, nou mijn schatje heeft flink geplast, pappie zal jou eens lekker schoon maken' Hij pakt een babydoekje en begint mijn kruis af te vegen. Langzaam maar zeker komt hij met zijn vingers steeds dichter bij de plekjes waar ze niet horen te zijn. Ik kan dit niet langer verdragen.
ik word hier min of meer verkracht. Wild begin ik met armen om heen te zwaaien en met mijn benen te trappelen. Mijn vader reageert woest. 'Wat zullen we nou krijgen, babietjes hebben niets vertellen, pappa's zijn de baas. Stoute babietjes verdienen straf.'
Mijn vader tilt me van de komode, gaat op de bank zitten en legt me over zijn knie, met mijn billen, geheel ontbloot, omhoog.
'Ik zal jou eens leren wat billenkoek is'. Met zijn vlakke hand begint hij keihard op mijn blote kont te slaan. Het doet echt pijn. Dit zijn geen corrigerende tikjes, maar een keihard pak slaag. Ik begin te huilen.
Na zo'n vijftien klappen vindt hij het genoeg. 'Ik hoop dat je je lesje hebt geleerd over wie hier de baas is.' Hij tilt me op zjn schouder en loopt naar een kast. Hij haalt er een aantal banden en riempjes uit. Mijn vader legt me weer op de komode. 'Ik zal eens zorgen dat jij geen problemen meer maakt. Met riempjes en banden bindt hij mijn voeten en handen vast.
Ik lig op mijn rug op de komode een kan me niet meer verzetten. Mijn billen branden van de pijn. Ruw gaat hij verder met me te verschonen. Ik moet laten welgevallen hoe mijn vader mijn intieme zones betast. Mijn tranen kan ik niet bedwingen.
Na het verschonen word ik weer in de box gelegd. Hij stopt een speentje in mijn mond en verlaat de kamer. Langzaam kom ik weer enigzins bij, maar mijn billen blijven gloeien.
Door alle emoties val ik uiteindelijk in slaap. Als ik mijn ogen open doe kijk ik in het gezicht van mijn moeder. Ik ben blij haar te zien. Mijn kont doet nog steeds zeer en zo te voelen heb ik ook nog gepoept. Dat heeft mijn moeder ook door. 'Zo kleine Sophie, zo te ruiken heb jij flink gepoept. Mammie zal jou eens een schone luier omdoen.'
Ze tilt me op en legt me op de komode. Ik zie haar verbaasd naar de hand- en voetboeien kijken. 'Wat heeft pappie nu gedaan? Pappie zei al dat jij een beetje stout was geweest' Mijn moeder maakt me romper en luier los en begint mijn billen schoon te vegen. Ik krimp van de pijn. Nu ziet mijn moeder het ook. Ze schrikt. 'Wat heb jij rode billetjes, heeft pappie dat gedaan?' Ik zie tranen in de ogen van mijn moeder. 'Je moet ook goed naar pappie luisteren, pappie is de baas in huis.'
Voorzichtig maakt mijn moeder het verschonen af. Ze smeert me billen met een dikke laag zinkzalf in. Wat heerlijk verkoelend is. Even later ben ik weer aangekleed en zit in de rolstoel. We gaan naar beneden, naar de keuken. Mijn vader zit de krant te lezen.
'Henry, heb jij Sophie een pak slaag gegeven?. 'Ik heb je toch gezegd dat ze stout was'. 'Maar ze is nog maar een baby, daar kan ze niets aan doen.' 'Dat bepaal ik zelf wel'. Ik vind dat je haar te hard hebt aangepakt.' Mijn vader staat op en geeft mijn moeder een tik in haar gezicht. 'Ik bepaal hier wat er gebeurd en daarmee afgelopen.' Ik zie mijn moeder verbijsterd kijken, maar vermoed dat dit niet de eerste keer is.
Hoe lief mijn moeder ook is, van haar hoef ik dus geen steun te verwachten. Van mijn vader heb ik echter alles te vrezen. Geen idee hoever die man zal gaan, maar de halve verkrachting van vanmiddag is geen goed voorteken. Ik moet hier weg, maar hoe? (Wordt vervolgd)
De proefpersoon deel 16
Ik word wakker en heb even de hoop dat alles een slechte droom was. Maar ik voel dat mijn handen en voeten gebonden zijn en me niet kan bewegen.
Ook voel ik de dikke warme prop tussen mijn benen. Het was geen droom ik lig hier als een babietje en ben 'geadopteerd' ,zeg maar gerust gekocht, door mijn nieuwe ouders.
Ik denk aan gisteren. Mijn vader is een tiran en mijn moeder heeft niets te vertellen.
'Goedemorgen Sophietje' mijn moeder komt de kamer in. Ze buigt zich over mijn ledikantje en geeft me een kus. Ook voelt ze even aan mijn luier. 'Zo hoogtijd om die te verschonen.' Ze maakt de riempjes van mijn armen,benen en de band rond mijn taille los.
Even later lig ik op de komode en word ik verschoond. 'Vandaag gaan we iets leuks doen, we gaan naar de dierentuin, ik zal je een leuk jurkje aantrekken.' Ik krijg een kort roze jurkje en een witte mailot aan.
Ze tilt me in mijn rolstoel en maakt de gespen vast zodat ik er niet uit kan vallen. 'Klaar voor het ontbijt' zegt ze en duwt me richting de keuken. Gelukkig is mijn vader er niet. Na dat ik een bordje pap hen gekregen neemt mijn moeder me op schoot voor een flesje melk. Ik weet niet wat het is maar elke keer als ik de fles krijg voel ik me gelukkig en ontspannen. Waar maak ik me druk om, denk ik dan.
Na de fles vertrekken we naar de dierentuin. Mijn moeder rijdt de rolstoel in de bus en zet die vast. De dierentuin is niet ver en niet veel later staan we in de rij voor de kassa.
Veel ouderen en moeders met jonge kinderen. Ik trek veel bekijks. 'wat is er met uw dochter aan de hand?' Vraagt een oudere mevrouw schaamteloos. Kleine kinderen die aan me willen zitten. Ik voel me net een bekeken dier.
De drukte word me wat te veel en ik voel een huilbui opkomen.
Mijn moeder ziet het ook en stopt snel een speentje in mijn mond. Dit kalmeert me, maar leidt tot nog meer aandacht van de omstanders. 'Kijk nou, ze is een babietje' roept een meisje van een jaar of vijf. Gelukkig zijn we aan de beurt bij de kassa.
Even later lopen we door de dierentuin en trekken we gelukkig wat minder bekijks. Plotseling voel ik dat ik moet poepen. Ik kan het niet ophouden en voel de hoe de poep zich in mijn luier verspreid en langs mijn bilnaad omhoog wordt gedrukt.
'Het is tijd om eens wat te gaan eten.' Zegt mijn moeder als we langs het restaurant lopen.' Ze checkt mijn luier. 'Zo kleine meid, jij hebt flink gepoept, ik zal jou eerst eens gaan verschonen.'
Voor de verschoningsruimte staat een rij met andere moeders en babies, we sluiten achter aan. Ook hier hebben we weer veel aandacht.
Moeders die aan mijn moeder vragen wat mij mankeert, moeders die zich met medelijden over me heen buigen. Als we eindelijk aan de beurt zijn tilt mijn moeder me op het verschoonkussen. En onder het toeziend oog van een aantal wildvreemde vrouwen krijg ik een schone luier, wat ik best genant vind.
Na het verschonen duwt mijn moeder me naar het terras van het restaurant. Het is niet zo druk. Mijn moeder zet mij naast een ouder echtpaar. 'Zouden julie even op haar willen letten terwijl ik binnen even wat te eten haal en het eten van mijn dochter opwarm?' 'Natuurlijk' antwoordt de vrouw.
Mijn moeder pakt een potje babyvoer uit de tas en loopt naar het restaurant. Dit is mijn kans, denk ik. Als ik nu uit mijn rolstoel kan komen en weg kan rennen dan kan ik misschien ontsnappen. Ik kan dan wel niet meer praten, maar als ik iets te schrijven kan vinden, kan ik duidelijk maken dat ik geestelijk nog normaal ben.
Ik maak de gespen van de band van mijn kruis los, maar de gespen van het tuigje rond mijn borst zitten op mijn rug. Ik kan er niet goed bij. 'Zal ik je effe helpen?' Zegt de man van het oudere echtpaar. 'Wat doe je nu Jaap?je kan die meid niet zomaar losmaken' 'je kan toch zo zien dat dat ding veel te strak zit, er kan niks gebeuren, we zijn er toch bij.' De man maakt de gesp los.
Ik ben vrij!. Ik probeer op te staan, maar heb al meer dan een week niet gelopen of gestaan. Ik wankel en val om. 'Zie je nou wat er van komt' zegt de vrouw. De man tilt me overeind, ik spartel tegen, maar heb te weinig kracht. De man zet mij terug in de rolstoel.
'Wat is hier aan de hand?' Hoor ik de stem van mijn moeder zeggen. 'Het is de schuld van mijn man, die dacht de bandjes wel loskonden.' Gelukkig zegt de vrouw niet dat ik zelf begonnen ben met de bandjes los te maken. Maar ik moet wel huilen vanwege mijn mislukte vluchtpoging. Tot mijn opluchting denk mijn moeder dat ik huil vanwege de val
'Ach mijn lieve schatje, ben jij gevallen door die domme meneer' troost ze me. Ze duwt een speentje in mijn mond en zet de riempjes weer vast. Ik ben bedroefd, ik was zo dicht bij en dit soort kansen komen niet vaak. Ik zal me zelf beter moeten voorbereiden voor het geval zich een nieuwe kans voordoet. Maar voorlopig ben ik weer gevangen in een babyleven (wordt vervolgd)
Ik word wakker en heb even de hoop dat alles een slechte droom was. Maar ik voel dat mijn handen en voeten gebonden zijn en me niet kan bewegen.
Ook voel ik de dikke warme prop tussen mijn benen. Het was geen droom ik lig hier als een babietje en ben 'geadopteerd' ,zeg maar gerust gekocht, door mijn nieuwe ouders.
Ik denk aan gisteren. Mijn vader is een tiran en mijn moeder heeft niets te vertellen.
'Goedemorgen Sophietje' mijn moeder komt de kamer in. Ze buigt zich over mijn ledikantje en geeft me een kus. Ook voelt ze even aan mijn luier. 'Zo hoogtijd om die te verschonen.' Ze maakt de riempjes van mijn armen,benen en de band rond mijn taille los.
Even later lig ik op de komode en word ik verschoond. 'Vandaag gaan we iets leuks doen, we gaan naar de dierentuin, ik zal je een leuk jurkje aantrekken.' Ik krijg een kort roze jurkje en een witte mailot aan.
Ze tilt me in mijn rolstoel en maakt de gespen vast zodat ik er niet uit kan vallen. 'Klaar voor het ontbijt' zegt ze en duwt me richting de keuken. Gelukkig is mijn vader er niet. Na dat ik een bordje pap hen gekregen neemt mijn moeder me op schoot voor een flesje melk. Ik weet niet wat het is maar elke keer als ik de fles krijg voel ik me gelukkig en ontspannen. Waar maak ik me druk om, denk ik dan.
Na de fles vertrekken we naar de dierentuin. Mijn moeder rijdt de rolstoel in de bus en zet die vast. De dierentuin is niet ver en niet veel later staan we in de rij voor de kassa.
Veel ouderen en moeders met jonge kinderen. Ik trek veel bekijks. 'wat is er met uw dochter aan de hand?' Vraagt een oudere mevrouw schaamteloos. Kleine kinderen die aan me willen zitten. Ik voel me net een bekeken dier.
De drukte word me wat te veel en ik voel een huilbui opkomen.
Mijn moeder ziet het ook en stopt snel een speentje in mijn mond. Dit kalmeert me, maar leidt tot nog meer aandacht van de omstanders. 'Kijk nou, ze is een babietje' roept een meisje van een jaar of vijf. Gelukkig zijn we aan de beurt bij de kassa.
Even later lopen we door de dierentuin en trekken we gelukkig wat minder bekijks. Plotseling voel ik dat ik moet poepen. Ik kan het niet ophouden en voel de hoe de poep zich in mijn luier verspreid en langs mijn bilnaad omhoog wordt gedrukt.
'Het is tijd om eens wat te gaan eten.' Zegt mijn moeder als we langs het restaurant lopen.' Ze checkt mijn luier. 'Zo kleine meid, jij hebt flink gepoept, ik zal jou eerst eens gaan verschonen.'
Voor de verschoningsruimte staat een rij met andere moeders en babies, we sluiten achter aan. Ook hier hebben we weer veel aandacht.
Moeders die aan mijn moeder vragen wat mij mankeert, moeders die zich met medelijden over me heen buigen. Als we eindelijk aan de beurt zijn tilt mijn moeder me op het verschoonkussen. En onder het toeziend oog van een aantal wildvreemde vrouwen krijg ik een schone luier, wat ik best genant vind.
Na het verschonen duwt mijn moeder me naar het terras van het restaurant. Het is niet zo druk. Mijn moeder zet mij naast een ouder echtpaar. 'Zouden julie even op haar willen letten terwijl ik binnen even wat te eten haal en het eten van mijn dochter opwarm?' 'Natuurlijk' antwoordt de vrouw.
Mijn moeder pakt een potje babyvoer uit de tas en loopt naar het restaurant. Dit is mijn kans, denk ik. Als ik nu uit mijn rolstoel kan komen en weg kan rennen dan kan ik misschien ontsnappen. Ik kan dan wel niet meer praten, maar als ik iets te schrijven kan vinden, kan ik duidelijk maken dat ik geestelijk nog normaal ben.
Ik maak de gespen van de band van mijn kruis los, maar de gespen van het tuigje rond mijn borst zitten op mijn rug. Ik kan er niet goed bij. 'Zal ik je effe helpen?' Zegt de man van het oudere echtpaar. 'Wat doe je nu Jaap?je kan die meid niet zomaar losmaken' 'je kan toch zo zien dat dat ding veel te strak zit, er kan niks gebeuren, we zijn er toch bij.' De man maakt de gesp los.
Ik ben vrij!. Ik probeer op te staan, maar heb al meer dan een week niet gelopen of gestaan. Ik wankel en val om. 'Zie je nou wat er van komt' zegt de vrouw. De man tilt me overeind, ik spartel tegen, maar heb te weinig kracht. De man zet mij terug in de rolstoel.
'Wat is hier aan de hand?' Hoor ik de stem van mijn moeder zeggen. 'Het is de schuld van mijn man, die dacht de bandjes wel loskonden.' Gelukkig zegt de vrouw niet dat ik zelf begonnen ben met de bandjes los te maken. Maar ik moet wel huilen vanwege mijn mislukte vluchtpoging. Tot mijn opluchting denk mijn moeder dat ik huil vanwege de val
'Ach mijn lieve schatje, ben jij gevallen door die domme meneer' troost ze me. Ze duwt een speentje in mijn mond en zet de riempjes weer vast. Ik ben bedroefd, ik was zo dicht bij en dit soort kansen komen niet vaak. Ik zal me zelf beter moeten voorbereiden voor het geval zich een nieuwe kans voordoet. Maar voorlopig ben ik weer gevangen in een babyleven (wordt vervolgd)
De proefpersoon deel 17
'Vandaag gaan we naar de kliniek voor controle' zegt mijn moeder terwijl ze mij aan het verschonen is.
Dit betekent dat ik nu al weer een maand bij mijn 'nieuwe' ouders ben.
Een maand waar ik met zeer gemengde gevoelens op terug kijk. Wel beschouwd bevalt het leventje als babietje ansich niet slecht. Het om hebben van luiers is aangenaam. Het gevoel als mijn luier zich vult met warme plas is heerlijk.
Ook het behandeld worden als een willoos persoontje geeft een prettig geborgen gevoel. Ik vraag me af in hoeverre dit door de medicijnen komt. Mijn moeder vertroetelt en verzorgt me met veel liefde, bij haar voel ik me op mijn gemak.
Maar helaas is er ook nog mijn vader. Gelukkig was ik de afgelopen maand niet heel veel met hem alleen. Maar de enkele keren dat ik door hem werd verschoond of gevoerd waren altijd onaangenaam. Of ik kreeg slaag of hij zat net iets te naderukkelijk aan mijn intieme delen.
Om hem wil ik ook weg uit deze situatie maar helaas heb ik nog geen nieuwe mogelijkheden gekregen. Ik ben zelden alleen en meestal in mijn rolstoel vastgebonden. Wel legt mijn moeder me 's ochtends vaak een uurtje in de box op mijn kamer. Ik ben dan even alleen en kan dan gaan staan en wat oefeningen doen.
Ik wil voorkomen dat ik bij een volgende vluchtpoging weer omval.
Ik ben ondertussen verschoond en aangekleed. 'Zo klaar is mijn kleine meid' en mijn moeder tilt me van de komode in de rolstoel en maakt de riempjes vast.
Even later rijden we in de het busje naar de kliniek, mijn vader is gelukkig niet mee. Als we van de parkeerplaats naar de ingang lopen komt een vrouw ons tegemoet, zij komt uit de kliniek, en duwt ook een rolstoel.
Als ze dichterbij komen begint mijn hart sneller te kloppen.
Ik herken de persoon in de rolstoel, het is Inez. Van opwinding roep ik haar naam, maar ben even vergeten dat ik niet kan praten. 'Unne, unne' Er komen alleen wat klanken uit mijn mond. 'Ja dat is een ander babietje' zegt mijn moeder.
Als we elkaar passeren kijk ik Inez aan. Ze herkent mij niet. Zo te zien is te ver heen, bij haar hebben de medicijnen waarschijnlijk wel hun volledige werk gedaan. Inez laat haar. knuffeltje vallen.
Mijn moeder raapt het op en geeft het aan Inez. Ze begint te lachen. 'Wat is ze schattig' zegt mijn moeder tegen de vrouw achter de rolstoel. 'Ja het is een hele lieve meid, maar die van u ziet er ook lief uit' de vrouw streelt over mijn wang.
'Ja, dat is ze ook ik ben er erg blij mee, het is een hele stap zo'n adoptie, maar ik zou haar niet meer willen missen.' Adoptie, denk ik, amehoela, ik ben gewoon gekocht en Inez waarschijnlijk ook.
Gaan deze dames nou een beetje de schijn lopen ophouden naar elkaar? 'Ik zou Inez ook niet meer willen missen ik vind het zo heerlijk om voor zo'n grote baby te zorgen.'
'Zullen we anders eens keertje koffie drinken dan kunnen we ervaringen uitwisselen?' Stelt mijn moeder voor.
'Ja dat lijkt me goed plan, ik pak even mijn telefoon en dan kunnen we gelijk even afspreken.'
'Over twee weken op woensdag?' 'Kom je dan bij ons?' Stelt de vrouw voor. 'Oke, is het goed als ik Sophie mee neem?'. 'Ja is goed, lijkt me ook leuk voor Inez.' 'Mooi afgesproken, wat is het adres?' De moeder van Inez geeft het adres.
'Maar nu moeten we snel gaan anders zijn we te laat.' Doei'. Ik werp een laatste blik op Inez, die zo te zien van het gesprek niets heeft meegekregen. Ze lijkt niet ongelukkig, maar toch heb ik met haar te doen.
Even later zitten we in de kamer van Joke Koenen, de directeur van de kliniek.'Hoe gaat het?' Vraagt Joke.
'Sophie is een heel lief babietje, makkelijk in de omgang, huilt weinig, drinkt zoet haar flesje en is niet moeilijk met eten.
Eigenlijk de perfecte baby.' 'Goed om te horen, geen moeite met het toedienen van de medicijnen?' 'Nee, die doe ik altijd door het flesje en Sophie vindt het krijgen van de fles heerlijk.'
'En ze poept en plast ook goed?' 'Ja dat is ook allemaal in orde. Ik heb nog wel een andere vraag ik zou het leuk vinden als Sophie zich wat zou ontwikkelen. Het lijkt me leuk om haar woordjes te leren of zo iets, is dit mogelijk?'
'In principe wel' antwoordt Joke. 'We zouden de dosering wat kunnen aanpassen, alleen is niet altijd goed te voorspellen wat de effecten zijn, maar we zouden eens wat kunnen proberen.
Ik zal wel dit wel even laten uitzoeken en zet de nieuwe dosering op de mail, is dat goed?' Mijn moeder knikt. 'ik heb dit trouwens nog voor u' Joke overhandigt een foldertje aan mijn moeder. 'Dit is van de dagopvang waar we goede contacten mee hebben. Misschien leuk voor Sophietje om eens in een andere omgeving wat indrukken op te doen. Heeft u verder nog vragen?'
Mijn moeder staat op om afscheid te nemen. Joke loopt naar me toe en streelt mijn haar. 'Fijn om te horen dat jij zo'n lief babietje bent geworden.'
Als ik 's avonds in mijn bed lig denk ik terug aan het gesprek met Joke, ik ben benieuwd wat het effect van de nieuwe dosering van de medicijnen zal zijn. Het is ook bizar dat ik Inez ben tegengekomen en dat we elkaar over twee weken zullen zien, ik kan me er nu al op verheugen.
Van de opwinding kan ik niet slapen. Ik probeer met te ontspannen door op mijn speentje te zuigen, bewegen kan ik me niet, ik ben volledig gefixeerd. Wel voel ik hoe mijn blaas leegloopt, de warme urine verspreidt zich in mijn kruis. Een heerlijk ontspannen gevoel overvalt me en ik doezel langzaam weg. Als plotseling de deur van mijn kamer open gaat en ik het silhouet van mijn vader in de deuropening zie. Ik schrik en ben meteen weer klaarwakker. Wat komt hij hier doen? (Wordt vervolgd)
'Vandaag gaan we naar de kliniek voor controle' zegt mijn moeder terwijl ze mij aan het verschonen is.
Dit betekent dat ik nu al weer een maand bij mijn 'nieuwe' ouders ben.
Een maand waar ik met zeer gemengde gevoelens op terug kijk. Wel beschouwd bevalt het leventje als babietje ansich niet slecht. Het om hebben van luiers is aangenaam. Het gevoel als mijn luier zich vult met warme plas is heerlijk.
Ook het behandeld worden als een willoos persoontje geeft een prettig geborgen gevoel. Ik vraag me af in hoeverre dit door de medicijnen komt. Mijn moeder vertroetelt en verzorgt me met veel liefde, bij haar voel ik me op mijn gemak.
Maar helaas is er ook nog mijn vader. Gelukkig was ik de afgelopen maand niet heel veel met hem alleen. Maar de enkele keren dat ik door hem werd verschoond of gevoerd waren altijd onaangenaam. Of ik kreeg slaag of hij zat net iets te naderukkelijk aan mijn intieme delen.
Om hem wil ik ook weg uit deze situatie maar helaas heb ik nog geen nieuwe mogelijkheden gekregen. Ik ben zelden alleen en meestal in mijn rolstoel vastgebonden. Wel legt mijn moeder me 's ochtends vaak een uurtje in de box op mijn kamer. Ik ben dan even alleen en kan dan gaan staan en wat oefeningen doen.
Ik wil voorkomen dat ik bij een volgende vluchtpoging weer omval.
Ik ben ondertussen verschoond en aangekleed. 'Zo klaar is mijn kleine meid' en mijn moeder tilt me van de komode in de rolstoel en maakt de riempjes vast.
Even later rijden we in de het busje naar de kliniek, mijn vader is gelukkig niet mee. Als we van de parkeerplaats naar de ingang lopen komt een vrouw ons tegemoet, zij komt uit de kliniek, en duwt ook een rolstoel.
Als ze dichterbij komen begint mijn hart sneller te kloppen.
Ik herken de persoon in de rolstoel, het is Inez. Van opwinding roep ik haar naam, maar ben even vergeten dat ik niet kan praten. 'Unne, unne' Er komen alleen wat klanken uit mijn mond. 'Ja dat is een ander babietje' zegt mijn moeder.
Als we elkaar passeren kijk ik Inez aan. Ze herkent mij niet. Zo te zien is te ver heen, bij haar hebben de medicijnen waarschijnlijk wel hun volledige werk gedaan. Inez laat haar. knuffeltje vallen.
Mijn moeder raapt het op en geeft het aan Inez. Ze begint te lachen. 'Wat is ze schattig' zegt mijn moeder tegen de vrouw achter de rolstoel. 'Ja het is een hele lieve meid, maar die van u ziet er ook lief uit' de vrouw streelt over mijn wang.
'Ja, dat is ze ook ik ben er erg blij mee, het is een hele stap zo'n adoptie, maar ik zou haar niet meer willen missen.' Adoptie, denk ik, amehoela, ik ben gewoon gekocht en Inez waarschijnlijk ook.
Gaan deze dames nou een beetje de schijn lopen ophouden naar elkaar? 'Ik zou Inez ook niet meer willen missen ik vind het zo heerlijk om voor zo'n grote baby te zorgen.'
'Zullen we anders eens keertje koffie drinken dan kunnen we ervaringen uitwisselen?' Stelt mijn moeder voor.
'Ja dat lijkt me goed plan, ik pak even mijn telefoon en dan kunnen we gelijk even afspreken.'
'Over twee weken op woensdag?' 'Kom je dan bij ons?' Stelt de vrouw voor. 'Oke, is het goed als ik Sophie mee neem?'. 'Ja is goed, lijkt me ook leuk voor Inez.' 'Mooi afgesproken, wat is het adres?' De moeder van Inez geeft het adres.
'Maar nu moeten we snel gaan anders zijn we te laat.' Doei'. Ik werp een laatste blik op Inez, die zo te zien van het gesprek niets heeft meegekregen. Ze lijkt niet ongelukkig, maar toch heb ik met haar te doen.
Even later zitten we in de kamer van Joke Koenen, de directeur van de kliniek.'Hoe gaat het?' Vraagt Joke.
'Sophie is een heel lief babietje, makkelijk in de omgang, huilt weinig, drinkt zoet haar flesje en is niet moeilijk met eten.
Eigenlijk de perfecte baby.' 'Goed om te horen, geen moeite met het toedienen van de medicijnen?' 'Nee, die doe ik altijd door het flesje en Sophie vindt het krijgen van de fles heerlijk.'
'En ze poept en plast ook goed?' 'Ja dat is ook allemaal in orde. Ik heb nog wel een andere vraag ik zou het leuk vinden als Sophie zich wat zou ontwikkelen. Het lijkt me leuk om haar woordjes te leren of zo iets, is dit mogelijk?'
'In principe wel' antwoordt Joke. 'We zouden de dosering wat kunnen aanpassen, alleen is niet altijd goed te voorspellen wat de effecten zijn, maar we zouden eens wat kunnen proberen.
Ik zal wel dit wel even laten uitzoeken en zet de nieuwe dosering op de mail, is dat goed?' Mijn moeder knikt. 'ik heb dit trouwens nog voor u' Joke overhandigt een foldertje aan mijn moeder. 'Dit is van de dagopvang waar we goede contacten mee hebben. Misschien leuk voor Sophietje om eens in een andere omgeving wat indrukken op te doen. Heeft u verder nog vragen?'
Mijn moeder staat op om afscheid te nemen. Joke loopt naar me toe en streelt mijn haar. 'Fijn om te horen dat jij zo'n lief babietje bent geworden.'
Als ik 's avonds in mijn bed lig denk ik terug aan het gesprek met Joke, ik ben benieuwd wat het effect van de nieuwe dosering van de medicijnen zal zijn. Het is ook bizar dat ik Inez ben tegengekomen en dat we elkaar over twee weken zullen zien, ik kan me er nu al op verheugen.
Van de opwinding kan ik niet slapen. Ik probeer met te ontspannen door op mijn speentje te zuigen, bewegen kan ik me niet, ik ben volledig gefixeerd. Wel voel ik hoe mijn blaas leegloopt, de warme urine verspreidt zich in mijn kruis. Een heerlijk ontspannen gevoel overvalt me en ik doezel langzaam weg. Als plotseling de deur van mijn kamer open gaat en ik het silhouet van mijn vader in de deuropening zie. Ik schrik en ben meteen weer klaarwakker. Wat komt hij hier doen? (Wordt vervolgd)
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
En weer een leuk en spannend hoofdstuk van één van de beste verhalen van dit forum 
kan nogmaals niet wachten op meer, keep up the good work !1
kan nogmaals niet wachten op meer, keep up the good work !1De proefpersoon deel 18
Mijn vader staat in de deuropening en het lijkt of hij twijfelt om binnen te komen.
Zachtjes loopt hij mijn kamer binnen. Hij staat aan de rand van mijn bed en begint door mijn haar te strelen.
Mijn hart klopt in mijn keel en mijn ademhaling versnelt. ''Rustig maar Sophietje, pappie gaat heel lief voor je zijn.'
Ik wil me verzetten maar lig volledig vastgebonden, ik kan geen kant op.
'Pappie wil alleen maar even met je spelen. Je bent best wel al een grote meid. Pappie heeft veel centjes voor je betaald. Jij vindt toch ook dat pappie daar wat voor terug mag krijgen?'
Mijn vaders hand streelt inmiddels mijn gezicht en kriebelt in mijn nek. Ik maak schud bewegingen met mijn hoofd ten teken dat ik dit niet wil. 'Kom Sophie je moet wel een beetje meewerken.' Mijn vader klinkt nu al een stuk minder vriendelijk.
Zijn hand gaat onder het dekbedje en zachtjes wrijft hij over mijn rompertje. Hij plaatst zijn hand op een van mijn borsten en begint deze te masseren. 'Zie je wel je bent helemaal geen babietje, je bent al een grote meid.'Van ontzetting probeer ik wat zeggen. 'Uhh, uhh,' zoals gebruikelijk stoot ik alleen wat klanken uit.
'Stil maar Sophietje, Als je lief bent voor Pappie zal ik je geen pijn doen. Langzaam verplaatst mijn vader zijn hand naar mijn buik en begint deze zachtjes te strelen.
Zijn hand zakt af naar mijn kruis. Hij trekt de knoopjes van mijn romper los. Ik lig als verstijfd, ik kan niks doen. Ik overweeg te gaan gillen maar ben bang dat het mijn vader alleen maar kwaad zal maken.
Mijn vader streelt de binnenkant van mijn dijen. 'Pappie zal eens voelen of jij al hebt geplast.' Zijn hand gaat langzaam in mijn luier. 'Ja, dit voelt lekker nat aan, je hebt al flink geplast. Mischien ben je toch niet zo'n grote meid als ik dacht.
Mijn vader's hand ligt nu vol op mijn kruis, dit gaat nu echt te ver, ik gil het uit. 'Stil jij, straks wordt je moeder nog wakker.' Sist hij, en legt zijn andere hand op mijn mond.
In stilte wacht mijn vader af of hij mijn moeder hoort. Blijkbaar heeft ze mijn gegil niet gehoord want het blijft stil in huis.
Mijn vader houdt een hand op mijn mond en zijn andere hand blijft in mijn luier. Ik hoor mijn vader zwaar ademen. 'Wat ben je toch een schattig meisje' hijgt hij. Inmiddels heeft hij zijn hand uit mijn luier gehaald en begint hij een van armen los te maken.
Terwijl zijn andere hand nog op mijn mond ligt pakt hij met zijn andere hand mijn losgemaakte arm en drukt mijn hand op zijn kruis.
Uit woede en machteloosheid bijt ik zo hard ik kan in zijn hand. Hij gilt het uit en ik gil ook in de hoop mijn moeder wakker te maken.
'Jij kleine etter', en geeft mij een tik in mijn gezicht. 'Hier krijg je spijt van' bijt hij me toe. 'Wat is hier aan de hand?' Tot mijn grote opluchting komt mijn moeder de kamer in.
'Niks, ik hoorde Sophie huilen en ik ging even kijken. 'Waarom is haar rompertje los en een van haar armen losgemaakt?' Vraagt mijn moeder.
'Ik dacht ik check even haar luier, misschien had ze gepoept'. Mijn moeder kijkt mijn vader ongelovig aan en kijkt dan naar mij.
Door de emoties barst ik in tranen uit. 'Ik weet niet wat hier gebeurd is Henri, maar ik vind het wel heel vreemd.' Mijn vader loopt kwaad de kamer uit. Mijn moeder maakt me los en tilt me uit het bed. Ze stopt een speentje in mijn mond waar ik gretig op begin te zuigen.
Ze neemt me op schoot en trekt zich stevig tegen haar aan. 'Och arme Sophietje wat is er toch met je gebeurt? Mammie zal goed voor je zorgen.'
Dat geloof ik ook wel, maar zal ze me kunnen beschermen tegen mijn vader? Ze kan me tenslotte niet 24 uur per dag in de gaten houden. Mijn moeder kroelt zachtjes door mijn haar en langzaam kalmeer ik weer wat. Uiteindelijk doezel ik weg en val op haar schoot in een diepe slaap.
'Wakker worden Sophietje' ik doe mijn ogen open en kijk in het gezicht van mijn moeder.
Meteen schiet de gebeurtenis van gisteren nacht door me heen. Het lijkt wel of mijn moeder dit aanvoelt. 'Je vader is al naar zijn werk' zegt ze ter geruststelling. Ik voel de opluchting door mijn lichaam trekken. Ik was gisteren blijkbaar zo diep in slaap dat ik niet meer heb gemerkt dat mijn moeder mij in bed heeft gelegd.
'Kom maar schatje, ik zal je lekker verschonen en aankleden.' Even later lig ik op het verschoonkussen. 'Vandaag gaan we kennismaken op de dagopvang. Dus je moet er een beetje leuk uitzien.' Ik krijg een kort jurkje aan met kniekousjes. Mijn moeder doet mij haar in twee staartjes. Als ik even later in de rolstoel zit rijdt me moeder me voor de spiegel.
'Kijk eens wat je er mooi uitziet.' Ik zie mezelf, een volwassen baby in een kleuterjurkje en een speen in haar mond. Het rare is dat dit plaatje me eigenlijk wel bevalt. Ik moet hier weg, dat is duidelijk, de situatie met mijn vader wordt steeds erger. Maar ik kan me ook niet voorstellen dat ik dit leventje als babietje moet missen. (Wordt vervolgd)
Mijn vader staat in de deuropening en het lijkt of hij twijfelt om binnen te komen.
Zachtjes loopt hij mijn kamer binnen. Hij staat aan de rand van mijn bed en begint door mijn haar te strelen.
Mijn hart klopt in mijn keel en mijn ademhaling versnelt. ''Rustig maar Sophietje, pappie gaat heel lief voor je zijn.'
Ik wil me verzetten maar lig volledig vastgebonden, ik kan geen kant op.
'Pappie wil alleen maar even met je spelen. Je bent best wel al een grote meid. Pappie heeft veel centjes voor je betaald. Jij vindt toch ook dat pappie daar wat voor terug mag krijgen?'
Mijn vaders hand streelt inmiddels mijn gezicht en kriebelt in mijn nek. Ik maak schud bewegingen met mijn hoofd ten teken dat ik dit niet wil. 'Kom Sophie je moet wel een beetje meewerken.' Mijn vader klinkt nu al een stuk minder vriendelijk.
Zijn hand gaat onder het dekbedje en zachtjes wrijft hij over mijn rompertje. Hij plaatst zijn hand op een van mijn borsten en begint deze te masseren. 'Zie je wel je bent helemaal geen babietje, je bent al een grote meid.'Van ontzetting probeer ik wat zeggen. 'Uhh, uhh,' zoals gebruikelijk stoot ik alleen wat klanken uit.
'Stil maar Sophietje, Als je lief bent voor Pappie zal ik je geen pijn doen. Langzaam verplaatst mijn vader zijn hand naar mijn buik en begint deze zachtjes te strelen.
Zijn hand zakt af naar mijn kruis. Hij trekt de knoopjes van mijn romper los. Ik lig als verstijfd, ik kan niks doen. Ik overweeg te gaan gillen maar ben bang dat het mijn vader alleen maar kwaad zal maken.
Mijn vader streelt de binnenkant van mijn dijen. 'Pappie zal eens voelen of jij al hebt geplast.' Zijn hand gaat langzaam in mijn luier. 'Ja, dit voelt lekker nat aan, je hebt al flink geplast. Mischien ben je toch niet zo'n grote meid als ik dacht.
Mijn vader's hand ligt nu vol op mijn kruis, dit gaat nu echt te ver, ik gil het uit. 'Stil jij, straks wordt je moeder nog wakker.' Sist hij, en legt zijn andere hand op mijn mond.
In stilte wacht mijn vader af of hij mijn moeder hoort. Blijkbaar heeft ze mijn gegil niet gehoord want het blijft stil in huis.
Mijn vader houdt een hand op mijn mond en zijn andere hand blijft in mijn luier. Ik hoor mijn vader zwaar ademen. 'Wat ben je toch een schattig meisje' hijgt hij. Inmiddels heeft hij zijn hand uit mijn luier gehaald en begint hij een van armen los te maken.
Terwijl zijn andere hand nog op mijn mond ligt pakt hij met zijn andere hand mijn losgemaakte arm en drukt mijn hand op zijn kruis.
Uit woede en machteloosheid bijt ik zo hard ik kan in zijn hand. Hij gilt het uit en ik gil ook in de hoop mijn moeder wakker te maken.
'Jij kleine etter', en geeft mij een tik in mijn gezicht. 'Hier krijg je spijt van' bijt hij me toe. 'Wat is hier aan de hand?' Tot mijn grote opluchting komt mijn moeder de kamer in.
'Niks, ik hoorde Sophie huilen en ik ging even kijken. 'Waarom is haar rompertje los en een van haar armen losgemaakt?' Vraagt mijn moeder.
'Ik dacht ik check even haar luier, misschien had ze gepoept'. Mijn moeder kijkt mijn vader ongelovig aan en kijkt dan naar mij.
Door de emoties barst ik in tranen uit. 'Ik weet niet wat hier gebeurd is Henri, maar ik vind het wel heel vreemd.' Mijn vader loopt kwaad de kamer uit. Mijn moeder maakt me los en tilt me uit het bed. Ze stopt een speentje in mijn mond waar ik gretig op begin te zuigen.
Ze neemt me op schoot en trekt zich stevig tegen haar aan. 'Och arme Sophietje wat is er toch met je gebeurt? Mammie zal goed voor je zorgen.'
Dat geloof ik ook wel, maar zal ze me kunnen beschermen tegen mijn vader? Ze kan me tenslotte niet 24 uur per dag in de gaten houden. Mijn moeder kroelt zachtjes door mijn haar en langzaam kalmeer ik weer wat. Uiteindelijk doezel ik weg en val op haar schoot in een diepe slaap.
'Wakker worden Sophietje' ik doe mijn ogen open en kijk in het gezicht van mijn moeder.
Meteen schiet de gebeurtenis van gisteren nacht door me heen. Het lijkt wel of mijn moeder dit aanvoelt. 'Je vader is al naar zijn werk' zegt ze ter geruststelling. Ik voel de opluchting door mijn lichaam trekken. Ik was gisteren blijkbaar zo diep in slaap dat ik niet meer heb gemerkt dat mijn moeder mij in bed heeft gelegd.
'Kom maar schatje, ik zal je lekker verschonen en aankleden.' Even later lig ik op het verschoonkussen. 'Vandaag gaan we kennismaken op de dagopvang. Dus je moet er een beetje leuk uitzien.' Ik krijg een kort jurkje aan met kniekousjes. Mijn moeder doet mij haar in twee staartjes. Als ik even later in de rolstoel zit rijdt me moeder me voor de spiegel.
'Kijk eens wat je er mooi uitziet.' Ik zie mezelf, een volwassen baby in een kleuterjurkje en een speen in haar mond. Het rare is dat dit plaatje me eigenlijk wel bevalt. Ik moet hier weg, dat is duidelijk, de situatie met mijn vader wordt steeds erger. Maar ik kan me ook niet voorstellen dat ik dit leventje als babietje moet missen. (Wordt vervolgd)
De proefpersoon deel 19
Na het flesje en het bordje pap vertrekken we naar de dagopvang.
Mijn moeder rolt mij rolstoel in het busje en zet deze vast. De dagopvang is niet ver rijden.
We naderen al snel een laag gebouw dat verscholen in de bossen ligt. Mijn moeder parkeert de auto en even later duwt ze mij de centrale hal in.
'We hebben een afspraak met de directeur mevrouw Groen.' Zegt mijn moeder tegen de receptioniste. 'Wat is uw naam, ik zal even bellen?'. 'Den Hartog'
Even later komt er een jonge vrouw op ons afgelopen. Ze stelt zich voor. 'Loopt u met mij mee?' We lopen door de gangen aan weerszijde zijn diverse kamers. Door het glas zie ik kleine groepjes, vooral jonge volwassenen. Voor zover ik kan zien dragen ze zonder uitzondering een luier, de meesten hebben ook een speentje in hun mond.
'Gaat u zitten, wilt u koffie? Fijn dat u belangstelling heeft voor onze opvang. Via Joke Koenen van de kliniek heb ik al een en ander vernomen van de situatie van Sophie.' Groen kijkt me met een glimlach aan.
'Ik zal uitleggen wie wij zijn en wat we hier doen. We bieden opvang aan een ieder die om een of andere reden terug wil naar zijn baby, peuter of kleuter tijd.
Dit kan personen betreffen zoals Sophie die dus daadwerkelijk het regressietraject naar babietje hebben doorgemaakt.' Het valt me op dat ze niet vermeldt dat ik het traject toch wel gedwongen heb doorgemaakt.
'Maar we bieden ook opvang aan mensen die door bijvoorbeeld een traumatische ervaring behoefte hebben om terug te keren naar de bescherming en geborgenheid van hun prilste jeugd.
Ook bieden we opvang aan personen die het gewoon prettig vinden om bijvoorbeeld een dag per week of eens af en toe een weekend te worden verzorgd als babietje.' Mij hart slaat een slag over. Bestaat dat dan mensen die voor hun plezier behandeld willen worden als baby?
Bij nader inzien toch niet zo vreemd bedenk ik me, het is dat ik gedwongen ben, maar het leven als babietje bevalt me eigenlijk wel, het genot van plassen in een luier en de warme slokjes melk van en flesje zijn heerlijk. Ook mijn moeder is blijkbaar verbaasd. 'Ik wist niet dat mensen dat voor hun plezier doen.'
'Ja dat is een grotere groep dan je zou denken, we hebben over belangstelling niet te klagen. Ons concept is dat op onze groepen iedereen door elkaar zit. We eisen dan ook van onze gasten dat ze zich volledig onderwerpen aan de regels en de wil van het begeleidend personeel, Heeft u zover nog vragen?' Mijn moeder schudt van nee.
'Sophie kan vanmiddag weleen middagje proefdraaien.' 'Oh dat lijkt me prima.' Zegt mijn moeder.
'Ik zal jullie naar een van de groepen brengen.' We lopen door de gang en Groen opent een van de deuren. Een zoete weeïge babylucht komt me tegemoet. 'Petra, Nicolien, we hebben een nieuwe gast, mag ik jullie voorstellen aan Sophie.
Twee jonge vrouwen in verpleegster uniform komen op ons af. 'Welkom Sophietje' en ze strelen door mijn haar. 'Wat een schatje'. 'Sophie komt van de kliniek van Joke Koenen, ze functioneert dus echt op het niveau van een babietje.'
Ik kijk de ruimte rond, er zijn nog 6 anderen 'babies' 4 jongemannen en 2 jonge vrouwen. Een paar liggen op hun rug op het speelkleed, slechts gekleed in een rompertje. ik zie duidelijk hun dikke luier. Twee zijn met blokken aan het spelen en gaan zo in hun spel op dat ze ons niet eens opmerken. Een jonge vrouw die aan een tafeltje zat te kleuren komt op ons af. Ze draagt een kort jurkje, waaronder duidelijk een dikke luier zichtbaar is. Ze wijst op mij. 'Is baby?' zegt ze op een kleutertoontje.
'Ja Malou dat is een nieuw babietje ze komt hier op de groep.' Zegt Nicolien. 'Mag ik aaien?' Vraagt Malou. 'Als je maar voorzichtig doet.' Malou begint me te aaien en doet dat wat onbeholpen zoals je van een kleuter zou verwachten.
Ik vraag me af of ze net als ik een regressie heeft doorgemaakt of dat ze dit speelt. 'Nou u ziet het Sophie valt meteen in de smaak.' Zegt Groen tegen mijn moeder. 'U kunt haar met een gerust hart hier laten.' Nou dan ga ik maar' mijn moeder geeft me een knuffel en kus, 'tot strakjes lieve schat.' Mijn moeder loopt samen met Groen de gang op.
'Zo Sophie eerst eens even voelen of jij al verschoond moet worden. ' Nicolien voelt aan mijn luier. 'Nou dat is wel nodig.' Ze rijdt me naar de verschoonruimte, maakt de riempjes van mijn rolstoel los en tilt me op het verschoonkussen.
'Ikke kijken naar baby.' Hoor ik Malou zeggen, 'kom maar kijken, maar nergens aan zitten'. Even later lig ook ik, verschoond en al op het speelkleed. Ik heb over belangstelling van Malou niet klagen. Ze knuffelt me en haalt regelmatig het speentje uit mijn mond, sabbelt er zelf op en stopt het dan bij mij weer terug.
'Rustig aan Malou het is geen pop.' hoor ik Petra en Nicolien regelmatig zeggen. Maar het deert me niet, ik geniet van de aandacht en ben blij dat ik na meer dan een maand eens wat andere aandacht krijg dan van mijn moeder en vooral van mijn vader. Ik hoop dat mijn moeder besluit vaker gebruik te maken van deze opvang (wordt vervolgd)
Na het flesje en het bordje pap vertrekken we naar de dagopvang.
Mijn moeder rolt mij rolstoel in het busje en zet deze vast. De dagopvang is niet ver rijden.
We naderen al snel een laag gebouw dat verscholen in de bossen ligt. Mijn moeder parkeert de auto en even later duwt ze mij de centrale hal in.
'We hebben een afspraak met de directeur mevrouw Groen.' Zegt mijn moeder tegen de receptioniste. 'Wat is uw naam, ik zal even bellen?'. 'Den Hartog'
Even later komt er een jonge vrouw op ons afgelopen. Ze stelt zich voor. 'Loopt u met mij mee?' We lopen door de gangen aan weerszijde zijn diverse kamers. Door het glas zie ik kleine groepjes, vooral jonge volwassenen. Voor zover ik kan zien dragen ze zonder uitzondering een luier, de meesten hebben ook een speentje in hun mond.
'Gaat u zitten, wilt u koffie? Fijn dat u belangstelling heeft voor onze opvang. Via Joke Koenen van de kliniek heb ik al een en ander vernomen van de situatie van Sophie.' Groen kijkt me met een glimlach aan.
'Ik zal uitleggen wie wij zijn en wat we hier doen. We bieden opvang aan een ieder die om een of andere reden terug wil naar zijn baby, peuter of kleuter tijd.
Dit kan personen betreffen zoals Sophie die dus daadwerkelijk het regressietraject naar babietje hebben doorgemaakt.' Het valt me op dat ze niet vermeldt dat ik het traject toch wel gedwongen heb doorgemaakt.
'Maar we bieden ook opvang aan mensen die door bijvoorbeeld een traumatische ervaring behoefte hebben om terug te keren naar de bescherming en geborgenheid van hun prilste jeugd.
Ook bieden we opvang aan personen die het gewoon prettig vinden om bijvoorbeeld een dag per week of eens af en toe een weekend te worden verzorgd als babietje.' Mij hart slaat een slag over. Bestaat dat dan mensen die voor hun plezier behandeld willen worden als baby?
Bij nader inzien toch niet zo vreemd bedenk ik me, het is dat ik gedwongen ben, maar het leven als babietje bevalt me eigenlijk wel, het genot van plassen in een luier en de warme slokjes melk van en flesje zijn heerlijk. Ook mijn moeder is blijkbaar verbaasd. 'Ik wist niet dat mensen dat voor hun plezier doen.'
'Ja dat is een grotere groep dan je zou denken, we hebben over belangstelling niet te klagen. Ons concept is dat op onze groepen iedereen door elkaar zit. We eisen dan ook van onze gasten dat ze zich volledig onderwerpen aan de regels en de wil van het begeleidend personeel, Heeft u zover nog vragen?' Mijn moeder schudt van nee.
'Sophie kan vanmiddag weleen middagje proefdraaien.' 'Oh dat lijkt me prima.' Zegt mijn moeder.
'Ik zal jullie naar een van de groepen brengen.' We lopen door de gang en Groen opent een van de deuren. Een zoete weeïge babylucht komt me tegemoet. 'Petra, Nicolien, we hebben een nieuwe gast, mag ik jullie voorstellen aan Sophie.
Twee jonge vrouwen in verpleegster uniform komen op ons af. 'Welkom Sophietje' en ze strelen door mijn haar. 'Wat een schatje'. 'Sophie komt van de kliniek van Joke Koenen, ze functioneert dus echt op het niveau van een babietje.'
Ik kijk de ruimte rond, er zijn nog 6 anderen 'babies' 4 jongemannen en 2 jonge vrouwen. Een paar liggen op hun rug op het speelkleed, slechts gekleed in een rompertje. ik zie duidelijk hun dikke luier. Twee zijn met blokken aan het spelen en gaan zo in hun spel op dat ze ons niet eens opmerken. Een jonge vrouw die aan een tafeltje zat te kleuren komt op ons af. Ze draagt een kort jurkje, waaronder duidelijk een dikke luier zichtbaar is. Ze wijst op mij. 'Is baby?' zegt ze op een kleutertoontje.
'Ja Malou dat is een nieuw babietje ze komt hier op de groep.' Zegt Nicolien. 'Mag ik aaien?' Vraagt Malou. 'Als je maar voorzichtig doet.' Malou begint me te aaien en doet dat wat onbeholpen zoals je van een kleuter zou verwachten.
Ik vraag me af of ze net als ik een regressie heeft doorgemaakt of dat ze dit speelt. 'Nou u ziet het Sophie valt meteen in de smaak.' Zegt Groen tegen mijn moeder. 'U kunt haar met een gerust hart hier laten.' Nou dan ga ik maar' mijn moeder geeft me een knuffel en kus, 'tot strakjes lieve schat.' Mijn moeder loopt samen met Groen de gang op.
'Zo Sophie eerst eens even voelen of jij al verschoond moet worden. ' Nicolien voelt aan mijn luier. 'Nou dat is wel nodig.' Ze rijdt me naar de verschoonruimte, maakt de riempjes van mijn rolstoel los en tilt me op het verschoonkussen.
'Ikke kijken naar baby.' Hoor ik Malou zeggen, 'kom maar kijken, maar nergens aan zitten'. Even later lig ook ik, verschoond en al op het speelkleed. Ik heb over belangstelling van Malou niet klagen. Ze knuffelt me en haalt regelmatig het speentje uit mijn mond, sabbelt er zelf op en stopt het dan bij mij weer terug.
'Rustig aan Malou het is geen pop.' hoor ik Petra en Nicolien regelmatig zeggen. Maar het deert me niet, ik geniet van de aandacht en ben blij dat ik na meer dan een maand eens wat andere aandacht krijg dan van mijn moeder en vooral van mijn vader. Ik hoop dat mijn moeder besluit vaker gebruik te maken van deze opvang (wordt vervolgd)
| Thread starter | Similar threads | Forum | Replies | Date |
|---|---|---|---|---|
| H | Meedoen als betaald medische proefpersoon. | Pub | 3 |