Nog niet klaar De Verlossing

[Elfje]

Langzaam als kind komt een eind aan het dragen van luiers.
Of je wilt of niet je moet die luier uit hebben, want je bent zindelijk geworden.
En dan is er geen plaats meer voor je luier.
Rustig gaat de tijd voorbij.
En dan opeens begint het te kriebelen bij het zien van een luier reclame.
Of je buurt kinderen die zomerdag in een luier rond lopen.
Je kijkt er naar, eerst wat sluiks, maar dan roept van binnen in je.
Luiers, ik wil luiers.
En langzaam komt het gevoel van toen naar boven drijven.
Misschien verzet je er tegen, maar hoe je er tegen verzet.
Wordt de roep erger, je kunt geen weerstand meer bieden.
En dan is het zover, je gaat een winkel in en zonder dat je verzet, kom je die winkel uit.
En snel spoed je naar huis, eerst aarzel je even.
Maar dan sta je na een lange poos in de spiegel te kijken en je kijkt naar je luier, je trekt het aan.
En langzaam zeer langzaam komt het innerlijke kind weer naar boven.
Je voelt aan je luier en je doet een paar passen.
Op je bed ligt een plasticbroek op je te wachten.
Je kijkt er na en dan is het zover je trekt die broek aan.
En opeens weet je het zeker, dit is je van het.
Het innerlijke kind is ontwaakt en je voelt gelukkig.
Wat een ander er van vindt, daar trek je niet van aan.
Jij ben herboren, en langzaam koop je meer luiers en spullen en je doet je ding.
Het is jou ding, of je het alleen doet of met zijn tweeën.
Niets kan je er van weer houden, je voelt je gelukkig.

 

[Arend]

Dat gevoel heb je goed verwoord! Dank je wel. Ik voel het ook zo.

 

[libero!]

Heel mooi, heel herkenbaar

 

[luierdromertje]

Prachtig omschreven in dit gedicht.

 

[Elfje]

Mijn vroegste herinnering heb ik een trauma over gehouden.
Die dag had ik voor het laatst mijn luier en plasticbroek aan.
ik was een jaar oud.
De hele dag droeg ik nog een luier.
Tot na het avond eten.
Ik zat in mijn kinderstoel, mijn moeder kwam er aan en trok mijn kleren uit.
Ik had alleen nog mijn hemdje aan en mijn plasticbroek en luier.
Zo werd ik op tafel gezet.
Mijn vader zat een krant te lezen en ik moest wachten.
Wachten op het potje, terwijl ik op de tafel liep voelde ik aan mijn plasticbroek.
Na het afwas kwam zij met het potje aan.
Ik wilde niet, en ik moest slikken, zij riep mij en langzaam liep ik huilend naar haar toe.
En toen gebeurde het, voor het laatst werd mijn plasticbroek uit getrokken.
Ik was jaar of zeven.
Toen de roep sterker werd.
Mijn nichtje had een plasticbroek aan en twee reserve broekjes lagen op de tafel.
Vlug pakte ik er één van en ging naar de wc en trok het aan.
Ik genoot van die broekje, maar helaas ik mocht het niet houden.
En weer verdween die gevoel.
Ik was tien jaar.
Het was in het jaar 1979, het was zomer.
Veel jongere buurt kinderen liepen in hun plasticbroekjes te spelen.
En weer riepen die broekjes naar mij.
Mijn moeder was lid van de Margriet.
En de postbode kwam met de Margriet aan.
Ik was even alleen thuis en bladerde door de Margriet.
En wat zag ik, kinderen op een soort van catwalk, gekleed in plasticbroekjes.
Twee kinderen stonden achter een pilaar met alleen een plasticbroek aan.
Ik kon het niet meer in houden, ik ging naar mijn spaarpot en haalden drie gulden er uit en ging naar de winkel.
En even later had ik drie plasticbroeken.
Trots ging ik naar huis en vlug naar boven en even later had ik die broekjes aan.
Die dingen zaten hemels.
Tot op een avond mijn vader mij betrapte in mijn plasticbroek.
Ik mocht die broekjes aan houden, maar hij was kwaad.
Als ik vannacht niet in mijn bed plaste mocht ik geen plasticbroekjes meer aan hebben.
Hij ging naar beneden, en ik dacht na.
Hoe kon ik weer in mijn bedplassen, en toen kreeg ik een idee.
Ik zorgde dat ik weer in mijn bed zou plassen, ik dronk water vier bekers vol en ging op bed liggen en viel in slaap.
De volgende morgen voelde ik dat mijn broek nat was.
Mijn moeder kwam en wekte mij.
Zij controleerde of mijn bed droog was, maar dat was het niet meer.
Die avond ging ik weer op bed, maar dit keer kreeg ik weer een luier aan,
Met daaroverheen een plasticbroek en weer dronk ik water en weer had ik in mijn bed geplast.
Elfje

 

[Januca]

Leuk Elfje,
Komen er nog meer herinneringen?

 

[anoniem444]

Wat een mooi verhaal, Komen er nog meer herrineringen?

 

[Elfje]

Ik was dertien jaar.
Mijn ouders waren teleur gesteld in mij.
De redenen ik droeg plasticbroekjes en luiers, wegens bedplassen.
Die ik kunstmatig in stand hield.
Om de redenen ik vond plasticbroekjes heerlijk zitten.
Tussen twee haakjes, ik vind het nog steeds heerlijk.
Op een geven moment moest ik van mijn moeder naar de dokter.
En moest een onderzoek komen en dus stuurden zij naar het ziekenhuis.
Ik moest daar heen, als ik wilde of niet.
Daar bij die arts kreeg ik een broekje, waar ik in plaste een lawaai veroorzaakte.
Ik moest zindelijk worden, als ik wilde of niet.
Dus werkte ik tot een bepaalde hoogte mee, en na een maand was ik droog.
Na opluchting van mijn vader.
Maar zodra ik dat broekje niet meer had, begon ik weer in bed te plassen.
Op een avond zat ik in mijn pyjama naar de tv te kijken.
Mijn moeder riep mij, ik moest naar de douch komen.
Luister jij eens, jij krijgt tijdens de zomervakantie luiers aan.
Maar je moet ook naar een jeugdpsychiater toe.
Ik had vaak ruzie met mijn ouders, ik mocht geen kind zijn.
Als ik zes jaar was moest ik acht zijn.
Ik moest twee jaar ouder zijn, dan ik werkelijk was.
En nu had ik een middel om wraak te nemen, de plasticbroek.
Dat was mijn wapen en dat vertelde ik ook aan haar.
Zij kijkt mij aan en begrijpt het.
Die strijd heeft een lange tijd geduurd, net zo lang als ik het huis uit was.
Maar nog steeds draag ik nog luiers.
Maar dat is een ander verhaal

 

[DiaperSniper010]

Aangrijpend verhaal.

 

[libero!]

Altijd speciaal dat we dit op een of andere manier herkennen. Wat een leuke plaats is dit toch voor ons (ons = ieder met zijn verhaal uit de kindertijd), ons = allemaal anders, allemaal hetzelfde)