A
Augur_DL
Guest
geschreven door: Wet Nicci
"Kijk, Mark! Het gaat dit weekend open!" Trisha wees op een felgekleurd reclamebord dat langs het fietspad stond. Mark keek op van zijn stuur.
"Wat?" Geïrriteerd fronste Trisha haar fijne wenkbrauwen. "Dat nieuwe pretpark natuurlijk! Zag je dat enorme bord niet of zo?" Mark moest snel een excuus verzinnen "Eh... ik zat niet op te letten. We hebben al zó vaak langs deze route naar school gefietst dat ik het zowat met mijn ogen dicht doe.." Eigenlijk zat hij de hele tijd vanuit zijn ooghoeken naar het mooie lichaam van Trisha te gluren, maar dat kon hij haar natuurlijk moeilijk vertellen.
"Die achtbaan schijnt echt zíekelijk eng te zijn..." Grijnsde Trisha, zichtbaar met voorpret. "Ik wed dat jij daar niet eens in durft" Verontwaardigd ging Mark rechtop zitten op zijn mountainbike. "Noem je mij een bangerik?" "Ja! Bangerik!" Trisha hief haar kin uitdagend omhoog en keek hem door half dichtgeknepen oogleden plagend aan.
"Ik zal je laten zien wie hier de bangerik is" snoefde Mark, nu echt beledigd. "Zaterdag, 10.00u in het nieuwe pretpark!" "Afgesproken!" glimlachte Trisha triomfantelijk. Ze had hem precies waar ze hem hebben wilde.
De warme zomerzon deed het zweet in straaltjes van Marks voorhoofd lopen. Het leek wel alsof de hele bevolking van Nederland zich hier tussen de nauwe hekjes voor de entree had opgehoopt. Al een halfuur had hij niets anders gezien dan de ruggen en achterhoofden van de mensen die voor hem stonden. In het gedrang werd een elleboog onzacht in zijn zij gedrukt. Geïrriteerd duwde hij terug. "Het is het waard, vertelde hij zichzelf."
Eindelijk kwam het loket in zicht en kon Mark zijn kaartje bemachtigen. Gelukkig was het aan de andere kant van de entree al een stuk minder benauwd. Op zijn tenen staand keek Mark de mensenmassa's langs, op zoek naar een glimp van Trisha's lange blonde haar.
Eindelijk zag hij vanuit zijn ooghoeken iets druk heen en weer bewegen. Links van hem, zittend op een terrasje zwaaide Trisha naar hem van onder de gele Lipton Ice-tea parasol die naast haar tafeltje stond. Voor haar op de tafel stond een groot glas cola.
Nu merkte Mark pas hoe droog zijn tong en lippen voelden. Hij ging tegenover Trisha aan het tafeltje zitten en bestelde bij een rondlopende ober een ijsthee. Tijdens het wachten op de bestelling volgden Mark en Trisha met hun ogen de beweging van het karretje dat met duizelingwekkende snelheid het spoor van de achtbaan volgde. De bovenste loops van de achtbaan waren net boven de bomen te zien.
"Weet je nog steeds zeker dat je daarin durft?" vroeg Trisha plagend terwijl ze hem met onschuldige blauwe ogen aankeek. "Natuurlijk. Niks engs aan." Antwoordde Mark. "Ik ben echt wel wat gewend qua achtbanen hoor."
"Ha! Volgens mij doe je het in je broek als je daarin zit.." plaagde Trisha verder. Mark grinnikte. "Ja hoor, whatever" Zou ze hem een lafaard vinden? Waarom bleef ze er zo over doordrammen dat hij bang voor die achtbaan zou zijn? Hij was echt wel vaker in een achtbaan geweest, en hoewel hij altijd een beetje zenuwachtig was van tevoren, vond hij het altijd heerlijk. Hij besloot er niet op door te gaan, maar Trisha had het onderwerp nog niet laten vallen.
"Wedden dat je het wel in je broek doet?" Mark keek haar ongelovig aan. "Wat? Je bedoelt echt? Dat doen toch alleen kleuters.. Denk je nou echt dat ik daarboven in m'n broek ga zitten plassen?" Trisha knikte alleen liefjes.
"Nou, dat wordt een makkelijke winst dan!" Mark liet zich onderuitzakken in zijn stoel en keek Trisha met een opgetrokken wenkbrauw uitdagend aan.
"Waar wedden we om?" Met een vaag glimlachje sloot Trisha even haar ogen en legde haar hoofd in haar nek alsof ze diep nadacht. Toen beantwoordde ze met haar blauwe ogen strak zijn blik. "Als jij wint... mag je drie dingen zeggen die ik dan móet doen, of ik het leuk vind of niet.." Mark glimlachte en feliciteerde zichzelf alvast. Dit kan nog leuk worden, dacht hij, terwijl hij zijn blik even van Trisha's ogen naar een plaats iets lager liet afdwalen.
"En stel je voor... In het héél onwaarschijnlijke geval dat ik zou verliezen... Wat zou jij dan krijgen?"
"Als je verliest..." sprak Trisha bedachtzaam. "En dat gaat niet gebeuren", onderbrak hij. "Áls je verliest..", ging Trisha onverstoorbaar verder "dan mag ík drie dingen bedenken die jíj moet doen. Afgesproken?"
"Afgesproken!" lachte Mark zelfverzekerd, terwijl hij de ober betaalde voor het glas ijsthee dat net voor hem werd neergezet. "Als jij graag wilt verliezen, vind ik het best!" Ineens stond Trisha half op uit haar stoel en wees naar een plaats achter Mark. "Kijk! Daar heb je Pieter, uit onze klas!" Mark draaide zich half om. "Waar dan?" "Daar! In de rij voor het reuzenrad! Kijk maar goed!" Mark zocht met zijn blik nauwgezet de rij mensen af. "Ik zie echt niets hoor. Waar staat hij dan?" "Laat maar. Ik zag het denk ik toch verkeerd."
Mark haalde zijn schouders op en hief zijn glas met ijsthee. "Nou, op een geslaagde weddenschap dan maar" Trisha hief haar cola. "proost!" Het zou aan hemzelf kunnen liggen, maar de ijsthee die hij dorstig achterover sloeg leek nét iets anders te smaken dan gewoonlijk.
Trisha zette haar lege glas met een klap op tafel, schoof haar stoel naar achteren en stond op. "Nou, zullen we dan maar?" "Okay, let's do it!" Bij het verlaten van het terras wierp Trisha met een onopvallende beweging een leeg medicijnstripje in de vuilnisbak.
Mark zag de massa's wachtenden als vanaf een rots in het midden van een trage maar onverbiddelijke rivier. Links noch rechts kon hij de kant bereiken zonder kopje onder te gaan. In plaats daarvan bewoog hij op zijn kleine eilandje onrustig van het ene been op het andere. De mensen bewogen zich door de slingerende hekjes als luie runderen die allemaal tegelijk de koele schaduw van de stal wilden opzoeken. Om de penetrante zweetlucht niet te ruiken haalde Mark door zijn mond diep adem en blies met een zucht uit.
Opnieuw een kwartier deze verdrukking beleven was het gewoon niet waard. Hij moest het de laatste vier meter tot de toegang maar volhouden en pas na de rit de wc opzoeken. Gelukkig kwam nu achter het toegangshek geleidelijk een karretje tot stilstand. Waggelend als dronkemannen verlieten de inzittenden de felrode bankjes.
Eindelijk kon hij zich daar naast Trisha in laten zakken. Met gebalde vuisten omklemde hij de harde stalen veiligheidsbeugel die oncomfortabel op zijn buik werd gedrukt.
"Zie je wel dat je bang bent!" giechelde Trisha naast hem. De waarheid was, dat de spanning die hij voelde minder te maken had met het vooruitzicht van de achtbaan dan met de onwaarschijnlijk snel stijgende druk op zijn blaas.
Het karretje zette zich slakachtig in beweging. Beetje bij beetje werd de kudde wachtenden beneden kleiner en kwam de hoogste punt in de rails dichterbij. Bijna horizontaal achterover hangend drukte de zwaartekracht Mark tegen de rugleuning van zijn stoel. Op het hoogtepunt zat hij weer even rechtop, maar voelde tegelijkertijd de gladde stang weer in zijn buik gedrukt worden. Hij drukte zijn benen krampachtig tegen elkaar. Één oneindig durende fractie van een seconde hing hij gewichtloos in de hoogte. Toen suisde de grond op hem af, om net op tijd plaats te maken voor een vallende horizon en een wolkenlucht.
De begrippen 'boven' en 'onder' verloren hun betekenis. Nu hij ruw van voor naar achter en van links naar rechts werd geslingerd en de zwaartekracht hem van iedere kant leek te willen grijpen kon Mark niet langer de stang vasthouden. Voor, achter en naast hem vulde de lucht zich met schrille kreten als van opvliegende vogels. Alle zelfbeheersing ten spijt lieten zijn handen de stang los en hij gilde met hen mee. In een onbeheersbare stroomversnelling van emoties liet hij zich tegen de suizende wind in door het luchtruim meevoeren.
Hoewel zijn lichaam nog leek te zweven kwam de wereld om hem heen na korte tijd tot stilstand. Met onvaste benen probeerde hij Trisha door de steeds langzamer golvende hekjes naar buiten te volgen. Het pretpark om hem heen kreeg weer vaste vorm. Half verscholen achter een snackkar ving hij een glimp op van een toilethokje en hij draaide zich half naar Trisha om, maar zodra hij zijn mond open deed om te zeggen waar hij heen ging drong het tot hem door dat zijn blaas niet meer zo gespannen aanvoelde. De reden voor het spottende glimlachje waarmee ze hem aankeek kon hij even niet thuisbrengen.
"Ik geloof dat ik gewonnen heb, Mark!"
"Wat.." Toen drong het besef door. Twee pijnlijk lange seconden gingen voorbij terwijl hij langzaam zijn blik naar beneden richtte. In het kruis van zijn lichtblauwe spijkerbroek bevond zich een grote donkere vlek die zich uitstrekte tot de binnenkant van zijn rechterdij. Van daaruit kronkelden dunne lijntjes langs de achterkant van zijn broekspijpen richting zijn schoenen.
Trisha wreef in haar handen.
"Kijk, Mark! Het gaat dit weekend open!" Trisha wees op een felgekleurd reclamebord dat langs het fietspad stond. Mark keek op van zijn stuur.
"Wat?" Geïrriteerd fronste Trisha haar fijne wenkbrauwen. "Dat nieuwe pretpark natuurlijk! Zag je dat enorme bord niet of zo?" Mark moest snel een excuus verzinnen "Eh... ik zat niet op te letten. We hebben al zó vaak langs deze route naar school gefietst dat ik het zowat met mijn ogen dicht doe.." Eigenlijk zat hij de hele tijd vanuit zijn ooghoeken naar het mooie lichaam van Trisha te gluren, maar dat kon hij haar natuurlijk moeilijk vertellen.
"Die achtbaan schijnt echt zíekelijk eng te zijn..." Grijnsde Trisha, zichtbaar met voorpret. "Ik wed dat jij daar niet eens in durft" Verontwaardigd ging Mark rechtop zitten op zijn mountainbike. "Noem je mij een bangerik?" "Ja! Bangerik!" Trisha hief haar kin uitdagend omhoog en keek hem door half dichtgeknepen oogleden plagend aan.
"Ik zal je laten zien wie hier de bangerik is" snoefde Mark, nu echt beledigd. "Zaterdag, 10.00u in het nieuwe pretpark!" "Afgesproken!" glimlachte Trisha triomfantelijk. Ze had hem precies waar ze hem hebben wilde.
De warme zomerzon deed het zweet in straaltjes van Marks voorhoofd lopen. Het leek wel alsof de hele bevolking van Nederland zich hier tussen de nauwe hekjes voor de entree had opgehoopt. Al een halfuur had hij niets anders gezien dan de ruggen en achterhoofden van de mensen die voor hem stonden. In het gedrang werd een elleboog onzacht in zijn zij gedrukt. Geïrriteerd duwde hij terug. "Het is het waard, vertelde hij zichzelf."
Eindelijk kwam het loket in zicht en kon Mark zijn kaartje bemachtigen. Gelukkig was het aan de andere kant van de entree al een stuk minder benauwd. Op zijn tenen staand keek Mark de mensenmassa's langs, op zoek naar een glimp van Trisha's lange blonde haar.
Eindelijk zag hij vanuit zijn ooghoeken iets druk heen en weer bewegen. Links van hem, zittend op een terrasje zwaaide Trisha naar hem van onder de gele Lipton Ice-tea parasol die naast haar tafeltje stond. Voor haar op de tafel stond een groot glas cola.
Nu merkte Mark pas hoe droog zijn tong en lippen voelden. Hij ging tegenover Trisha aan het tafeltje zitten en bestelde bij een rondlopende ober een ijsthee. Tijdens het wachten op de bestelling volgden Mark en Trisha met hun ogen de beweging van het karretje dat met duizelingwekkende snelheid het spoor van de achtbaan volgde. De bovenste loops van de achtbaan waren net boven de bomen te zien.
"Weet je nog steeds zeker dat je daarin durft?" vroeg Trisha plagend terwijl ze hem met onschuldige blauwe ogen aankeek. "Natuurlijk. Niks engs aan." Antwoordde Mark. "Ik ben echt wel wat gewend qua achtbanen hoor."
"Ha! Volgens mij doe je het in je broek als je daarin zit.." plaagde Trisha verder. Mark grinnikte. "Ja hoor, whatever" Zou ze hem een lafaard vinden? Waarom bleef ze er zo over doordrammen dat hij bang voor die achtbaan zou zijn? Hij was echt wel vaker in een achtbaan geweest, en hoewel hij altijd een beetje zenuwachtig was van tevoren, vond hij het altijd heerlijk. Hij besloot er niet op door te gaan, maar Trisha had het onderwerp nog niet laten vallen.
"Wedden dat je het wel in je broek doet?" Mark keek haar ongelovig aan. "Wat? Je bedoelt echt? Dat doen toch alleen kleuters.. Denk je nou echt dat ik daarboven in m'n broek ga zitten plassen?" Trisha knikte alleen liefjes.
"Nou, dat wordt een makkelijke winst dan!" Mark liet zich onderuitzakken in zijn stoel en keek Trisha met een opgetrokken wenkbrauw uitdagend aan.
"Waar wedden we om?" Met een vaag glimlachje sloot Trisha even haar ogen en legde haar hoofd in haar nek alsof ze diep nadacht. Toen beantwoordde ze met haar blauwe ogen strak zijn blik. "Als jij wint... mag je drie dingen zeggen die ik dan móet doen, of ik het leuk vind of niet.." Mark glimlachte en feliciteerde zichzelf alvast. Dit kan nog leuk worden, dacht hij, terwijl hij zijn blik even van Trisha's ogen naar een plaats iets lager liet afdwalen.
"En stel je voor... In het héél onwaarschijnlijke geval dat ik zou verliezen... Wat zou jij dan krijgen?"
"Als je verliest..." sprak Trisha bedachtzaam. "En dat gaat niet gebeuren", onderbrak hij. "Áls je verliest..", ging Trisha onverstoorbaar verder "dan mag ík drie dingen bedenken die jíj moet doen. Afgesproken?"
"Afgesproken!" lachte Mark zelfverzekerd, terwijl hij de ober betaalde voor het glas ijsthee dat net voor hem werd neergezet. "Als jij graag wilt verliezen, vind ik het best!" Ineens stond Trisha half op uit haar stoel en wees naar een plaats achter Mark. "Kijk! Daar heb je Pieter, uit onze klas!" Mark draaide zich half om. "Waar dan?" "Daar! In de rij voor het reuzenrad! Kijk maar goed!" Mark zocht met zijn blik nauwgezet de rij mensen af. "Ik zie echt niets hoor. Waar staat hij dan?" "Laat maar. Ik zag het denk ik toch verkeerd."
Mark haalde zijn schouders op en hief zijn glas met ijsthee. "Nou, op een geslaagde weddenschap dan maar" Trisha hief haar cola. "proost!" Het zou aan hemzelf kunnen liggen, maar de ijsthee die hij dorstig achterover sloeg leek nét iets anders te smaken dan gewoonlijk.
Trisha zette haar lege glas met een klap op tafel, schoof haar stoel naar achteren en stond op. "Nou, zullen we dan maar?" "Okay, let's do it!" Bij het verlaten van het terras wierp Trisha met een onopvallende beweging een leeg medicijnstripje in de vuilnisbak.
Mark zag de massa's wachtenden als vanaf een rots in het midden van een trage maar onverbiddelijke rivier. Links noch rechts kon hij de kant bereiken zonder kopje onder te gaan. In plaats daarvan bewoog hij op zijn kleine eilandje onrustig van het ene been op het andere. De mensen bewogen zich door de slingerende hekjes als luie runderen die allemaal tegelijk de koele schaduw van de stal wilden opzoeken. Om de penetrante zweetlucht niet te ruiken haalde Mark door zijn mond diep adem en blies met een zucht uit.
Opnieuw een kwartier deze verdrukking beleven was het gewoon niet waard. Hij moest het de laatste vier meter tot de toegang maar volhouden en pas na de rit de wc opzoeken. Gelukkig kwam nu achter het toegangshek geleidelijk een karretje tot stilstand. Waggelend als dronkemannen verlieten de inzittenden de felrode bankjes.
Eindelijk kon hij zich daar naast Trisha in laten zakken. Met gebalde vuisten omklemde hij de harde stalen veiligheidsbeugel die oncomfortabel op zijn buik werd gedrukt.
"Zie je wel dat je bang bent!" giechelde Trisha naast hem. De waarheid was, dat de spanning die hij voelde minder te maken had met het vooruitzicht van de achtbaan dan met de onwaarschijnlijk snel stijgende druk op zijn blaas.
Het karretje zette zich slakachtig in beweging. Beetje bij beetje werd de kudde wachtenden beneden kleiner en kwam de hoogste punt in de rails dichterbij. Bijna horizontaal achterover hangend drukte de zwaartekracht Mark tegen de rugleuning van zijn stoel. Op het hoogtepunt zat hij weer even rechtop, maar voelde tegelijkertijd de gladde stang weer in zijn buik gedrukt worden. Hij drukte zijn benen krampachtig tegen elkaar. Één oneindig durende fractie van een seconde hing hij gewichtloos in de hoogte. Toen suisde de grond op hem af, om net op tijd plaats te maken voor een vallende horizon en een wolkenlucht.
De begrippen 'boven' en 'onder' verloren hun betekenis. Nu hij ruw van voor naar achter en van links naar rechts werd geslingerd en de zwaartekracht hem van iedere kant leek te willen grijpen kon Mark niet langer de stang vasthouden. Voor, achter en naast hem vulde de lucht zich met schrille kreten als van opvliegende vogels. Alle zelfbeheersing ten spijt lieten zijn handen de stang los en hij gilde met hen mee. In een onbeheersbare stroomversnelling van emoties liet hij zich tegen de suizende wind in door het luchtruim meevoeren.
Hoewel zijn lichaam nog leek te zweven kwam de wereld om hem heen na korte tijd tot stilstand. Met onvaste benen probeerde hij Trisha door de steeds langzamer golvende hekjes naar buiten te volgen. Het pretpark om hem heen kreeg weer vaste vorm. Half verscholen achter een snackkar ving hij een glimp op van een toilethokje en hij draaide zich half naar Trisha om, maar zodra hij zijn mond open deed om te zeggen waar hij heen ging drong het tot hem door dat zijn blaas niet meer zo gespannen aanvoelde. De reden voor het spottende glimlachje waarmee ze hem aankeek kon hij even niet thuisbrengen.
"Ik geloof dat ik gewonnen heb, Mark!"
"Wat.." Toen drong het besef door. Twee pijnlijk lange seconden gingen voorbij terwijl hij langzaam zijn blik naar beneden richtte. In het kruis van zijn lichtblauwe spijkerbroek bevond zich een grote donkere vlek die zich uitstrekte tot de binnenkant van zijn rechterdij. Van daaruit kronkelden dunne lijntjes langs de achterkant van zijn broekspijpen richting zijn schoenen.
Trisha wreef in haar handen.
