beddenplasser
volwassen peuter
HOOFDSTUK 30 NIEUWE MAMA, NIEUWE PAPA
“Dag dokter.”
“Dag Inge. Ga zitten. Ik kan mis zijn, maar ik vind dat je er goed uit ziet. Klopt het ?”
“Ik voel me wel redelijk goed, ja. Maar ik heb dan ook goed nieuws gekregen daarjuist. Mijn mentor op school wist me te vertellen dat ik veruit de betere ben van de klas. En de verantwoordelijke van de crèche waar ik de voorbije weken stage deed, heeft bij mijn afscheid gepolst of ik niet al kan beginnen werken.”
“Geweldig. Hoe sta je tegenover dat aanbod ?”
“Mijn ego is natuurlijk enorm gestreeld, maar ik heb ook tegen haar gezegd dat ik eerst wil afstuderen. Maar ze houdt wel mijn plaats al vrij voor mijn eindstage. Ze wil absoluut dat ik die bij hen doe.”
“Zie je dat zitten ? Of gaat je interesse naar andere manieren van kinderopvang ?”
“Ik wil dat absoluut doen. Het is de crèche waar de kinderen van Koen hebben gezeten. Vlak bij huis, en een heel fijne ploeg van mensen. En niet zo groot dat je het gevoel hebt maar een nummer te zijn.”
“Super. Ik ben heel blij voor jou. Vooral ook dat dit zuiver jouw verdienste is. Weten ze daar dat jij bij Koen woont ?”
“Ja, ja. Dat wel. We hebben de verantwoordelijke een tijdje terug tegengekomen in de Colruyt. Maar ze zei me dat ze voor zichzelf al overtuigd was nadat ik er twee dagen had gewerkt, en ook de andere collega’s hadden blijkbaar al bij haar gepolst of ik niet kon blijven.”
“Inge, dat is toch gewoon schitterend. Dit is echt wat jij nodig hebt. Het gevoel dat je eigen werk ten volle wordt gewaardeerd.”
“Hoe is het eigenlijk met de meisjes ?”
“Ze zijn groot aan het worden, ook letterlijk trouwens. Je merkt dat ze op alle vlakken vooruitgang aan het maken zijn. Ook in de klas trouwens. Juf Franka zei het nog de laatste dag voor de verlof dat ze emotioneel stappen aan het zetten zijn. Ze merkt dat de tweeling nu veel meer gemotiveerd is om taakjes af te maken. En ze helpen andere kinderen in de klas waar ze kunnen.”
“Hoe is het met hun babytrekjes ? Is daar vooruitgang ?”
“Absoluut. Hun morgenfles is al een tijdje afgebouwd, en ook ’s avonds gebeurt het meer dan eens dat ze er geen meer moeten hebben. We bieden het nog wel elke avond aan, maar dikwijls genoeg moeten we ze niet maken, of maar één en geen twee.”
“En hun luiers ?”
“Dat verbetert ook hoe langer hoe meer. Ze dragen nu overdag nog wel een luierbroekje, maar je voelt dat ze eigenlijk klaar zijn om overdag terug over te schakelen naar onderbroekjes. Maar we houden ons aan de afspraak met de school om daar pas mee te starten na Nieuwjaar. Maar in regel blijft hun broekje droog.”
“Waarom houdt je hen dan in die luierbroekjes ?”
“Vooral omdat ze dat zelf willen. Ze zijn nog te bang voor accidentjes. Op dat vlak zijn ze zich nu ook veel meer bewust van hun omgeving geworden. Ze hebben nooit schaamte gevoeld voor hun luiers, maar iets zegt me dat ze nu wel schaamte zullen voelen mochten ze in hun broek plassen.”
“Maar ze weten wel dat het na Nieuwjaar zonder is ?”
“Absoluut. Alleen weten we dan niet goed hoe we het met Elena gaan aanpakken als ze blijft logeren.”
Eigenlijk besef ik pas op het moment dat ik wel degelijk water op mijn benen voel plenzen dat ik hier met blote benen zit. Het was in eerste instantie al niet de bedoeling dat de meisjes in bad zouden gaan vanavond en nog minder met zijn drieën tegelijk, maar veel keuze had ik natuurlijk niet.
Ik weet niet wie van de drie eigenlijk op het onzalige idee was gekomen, maar voor we het wisten was het te laat, en zaten ze in de zandbak zich uit te leven. Op zich plezant genoeg dat ze zich op die leeftijd toch kunnen smijten in onze kleine zandbak, die dan toch vooral was bedoeld voor de kleine kleuters die wij hadden, maar het blijft koud en vochtig novemberzand dat vroeg of laat overal in kruipt.
Inge waarschuwde me er al voor op het moment dat ze naar dokter De Ruyter vertrok, en een blik op Elena’s blonde haren vertelde me dat het zand echt overal zat. Ik wist dus wat te doen na het eten.
En de drie pakketjes naast me waren het bewijs dat het zand echt overal kruipt. Zoals verwacht twee droge luierbroekjes en één natte luier, maar alle drie ook gevuld met zand, ondanks de lagen kleding die erover was.
En vooral de tweeling kennende als die in bad gaan geen andere keuze dan me ook te ontkleden, op mijn onderbroek na. Dat ik de badkamer erna moet opdrogen, daar heb ik geen probleem mee, maar ik houd mijn kleren toch liever droog, zeker nu er het nodige zand bij in het water komt.
En dus besef ik heel goed dat Elena niet alleen helemaal bloot voor mij zit, maar dat ik ook zo goed als naakt naast haar zit om de drie meisjes in te zepen en hun haar te wassen. Ze geeft gelukkig geen krimp, maar ik besluit toch om haar straks maar even bij mij te nemen om te polsen of dit voor haar vreemd voelt.
Vooral omdat er meer is. Ze is het wel gewend om bloot voor me te liggen als ik haar luier verschoon, iets wat ik even dikwijls doe als Inge, maar dan beperkt het zich tot even met een doekje alles opfrissen. Maar nu moet ik haar volledig wassen, en zeker haar intieme delen waar het zand dat in de luier kroop met zekerheid weg moet zijn. En het jammere is dat Elena geen held is in het zichzelf daar wassen. Dat hebben we al ondervonden de voorbije weken dat ze hier bij ons logeerde.
Ik ben dan ook maar wat blij dat de baddertijd vlot verloopt, en ik hen één voor één een grote handdoek kan aanreiken. Ze weten zelf goed hun plan te trekken nu, en ik besluit de badkamer al aan kant te krijgen. Sneller dan verwacht staan ze afgedroogd voor me klaar, en zie ik me verplicht hun haren bij te drogen.
De eerste die ik doe is Elena, die ook het langste haar heeft. Ze blijft van dat dun zacht blond haar hebben, dit in tegenstelling tot de tweeling. Hun haar is beduidend steviger, een teken dat hun lichaam een overstap aan het maken is.
Tegen de tijd dat ik met Elena klaar ben, staat de tweeling al te trappelen om weg te gaan. Hun haren verder drogen lijkt me na een eerste controle ook niet meer zinvol. Ze weten dat het nu richting de verzorgingskamer trekt voor hun luier. Voor hun pyjama moet ik zelf even zien welke Inge proper in de kast heeft gelegd op hun kamer.
“Papa, mogen wij nog eens jouw pamper kiezen ?”
De vraag van Sofie overvalt me compleet. Het is niet de eerste keer dat ze dit doen, maar dat ze dit samen met Elena willen doen verbaast me des te meer. Elena weet wel dat wij luiers dragen ’s nachts, maar volgens mij niet dat wij ook een kleiner wordende selectie beprinte luiers hebben van toen ik het proefpakket had besteld.
Ik geef maar toe op voorwaarde dat ze voorzichtig zijn met de luiers en binnen de kortste keren zijn die drie meisjes in onze slaapkamer aan het kiezen uit mijn luierschuif. Eerlijk gezegd weet ik al wel vrij zeker wat ze voor mij in petto hebben, maar ik geef ze het voordeel van de twijfel.
Op het moment dat ik het laatste in de badkamer terug op zijn plaats zet, komen ze met hun drie terug binnen.
“Elena heeft van ons mogen kiezen. Zou je hem nu willen aandoen ? Wij willen heel graag jou er mee zien ?”
De ondeugendheid straalt van Sarah haar gezicht. Ik houd nog een kleine slag om de arm, maar waarschijnlijk gaat degene die ze gekozen hebben meer dan voldoende opvangcapaciteit hebben dat ik het gerust kan riskeren hem nu al aan te doen.
Op het moment dat ik onze slaapkamer binnenkom, zie ik wel degelijk de knalroze prinsessenluier op bed liggen, een luier die tot nu toe altijd buiten mijn keuze bleef. Misschien niet slecht dat ik er nu toe aangezet wordt, of zeg maar gedwongen. Dan wordt hij tenminste eens gebruikt en blijft hij iet voor eeuwig daar liggen.
“Geloof je haar niet ?”
“Ergens wel, maar het is zo onwezenlijk. We kennen elkaar nu pakweg vijf maand of zo, iets langer, en die zegt zoiets ? Dat kan er bij mij niet in.”
“Probeer eens, Inge. Stel dat ze nu wel degelijk ten volle de waarheid spreekt. Wat zou dat voor jou betekenen ? Heb je dat gevoel al eens ten volle proberen beleven ?”
“Ik zou een papa en mama hebben. En een broer en een zus. Wat ik nog nooit zou hebben gehad.”
“Eén broer ?”
“Daar heb ik ook al bij stilgestaan. Het zou onze relatie zoveel duidelijker maken, maar langs de andere kant vloekt dat met dat ene punt. Ik wil seks met hem hebben, niet nu, maar wanneer ik er terug echt klaar voor ben. Maar alleen met hem. Alleen hij mag de vader van mijn andere kinderen worden, en dat gaat niet als hij mijn broer is.”
“Weet hij daarvan ?”
“Ja, en hij zegt dat ik het niet zo zwart/wit mag zien. Het idee dat ik zijn zus ben, vind hij ergens wel een fijne gedachte. Gewoon, het maakt dat wij gewoon bij elkaar horen, zoals hij en zijn broer en zus bij elkaar horen. Maar gewoon het feit dat hij probeert in te denken dat hij de borst van zijn echte zus ’s avonds in bed in zijn hand zou nemen om in te slapen, dat beeld bezorgt hem oude rillingen en weerzin, terwijl dat bij ons heel gewoon is.”
“Dus Koen is wel gewonnen voor zo’n zus-broerrelatie, en toch ook seks met elkaar hebben.”
“Eigenlijk wel, ja. Het probleem ligt vooral bij mij.”
“Heeft zijn moeder er daarna nog iets van gezegd ?”
“ja. Eergisteren. Ze kwam iets van gereedschap oppikken. Ze stond in de keuken en keek me doordringend aan. Toen ik vroeg wat er was, zei ze dat ze nog nooit zo zeker waren van hun besluit mij te zien als hun jongste dochter.”
“Je bedoelt zij en haar man, Koen zijn vader ?”
“Ja.”
“Inge, ik ben eigenlijk totaal niet op de hoogte of juridische adoptie kan op volwassen leeftijd. Dat is voer voor een advocaat gespecialiseerd in familierecht, en helemaal niet de materie van een kinder- en jeugdpsychiater. Maar er bestaat wel zoiets als een gevoelsadoptie. Mensen die doelbewust iemand in hun meest intieme kring toelaten om die persoon een veilige haven te geven.
In zekere zin is dat iets dat Koen ook al heeft gedaan met jou, maar wat zijn ouders aangeven, leunt daar nog veel meer bij aan. Je bent groot en wijs genoeg om daar zelf een keuze in te maken, maar durf zeker mee denken in die richting. Je kan een gezonde gezinssituatie heel goed gebruiken.”
“Dat besef ik heel goed. Hoe meer ik dingen nu ervaar, hoe meer ik besef dat mijn moeder nooit een grote moederfiguur is geweest voor mij. Ze was veel weg, en zelfs op vakantiemomenten was ze toch vooral op haar eigen plezier gericht. Ze heeft me niet verwaarloosd, maar het hartelijke en het hechte dat ik ervaar bij de ouders van Koen, daarvan besef ik nu dat mijn eigen mama dat nooit heeft getoond.”
“Ook niet tegenover de tweeling ?”
“Eigenlijk niet. Ik ben er van overtuigd dat ze ons heel graag zag, maar hoe langer hoe meer zie ik nu ook in dat zij altijd de nodige afstand leek te houden.”
“Inge, ook hier, durf het vooral niet te zwart-wit te zien. Misschien dat je beeld van je moeder sterk vertroebeld is geraakt omdat je nu een andere moeder-kindrelatie ervaart die veel nauwer aanleunt bij wat jij nu nodig hebt. Gun jezelf tijd.”
Ik blijf het na al die maanden toch elke keer nog wat lastig, dat goed leggen van een luier en proberen in te schatten of hij goed in het midden ligt. Uiteindelijk ben ik zeker en haal ik de voorkant naar voor en kleef hem stevig dicht.
“Papa, ben jij klaar ?”
Ik verschiet mij compleet een bult. Ik ging er van uit dat ik de deur van onze slaapkamer had toegedaan om me uit te kleden en mijn luier aan te doen, maar ofwel hebben de meisjes de slaapkamerdeur zo zacht opengedaan dat ik het niet heb gehoord, ofwel was ze toch niet volledig toe, en is ze vanzelf terug open gekanteld.
En het is niet zozeer voor de tweeling. Zij hebben mij al meer dan eens naakt gezien. Dat is iets waar Inge steeds op heeft gehamerd, dat mijn naaktheid er ook mag en moet kunnen zijn. De tweeling kent heel goed het verschil tussen een jongen en een meisje.
Waar ik het vooral heel moeilijk mee heb is Elena. Dit staat even goed in de deuropening, en ik heb totaal geen idee wat zij allemaal te zien heeft gekregen. Ik heb totaal geen idee in hoeverre zij al veel naakte mannen te zien heeft gekregen, ondanks dat zij een vader en drie oudere broers heeft.
Veel tijd om me zorgen te maken, krijg ik niet, want nog terwijl mijn gedachten even door mijn hoofd spoken heeft Sarah zich al op mijn buik gezet en zit Sofie links van me, zo goed als naast mijn hoofd.
“Om hoe laat komt mama thuis ?”
“Dat gaat nog wel eventjes duren. Ze heeft jullie daarstraks al een nachtzoen gegeven vlak voor ze door ging. Jullie liggen al lang te slapen op het moment dat zij terug thuis komt. En het is niet de eerste keer dat haar gesprek met dokter De Ruyter langer duurt dan gepland.”
“Maar mama is toch niet ziek. Waarom gaat ze dan naar de dokter ?”
“Dokters zijn er niet alleen om mensen te genezen, maar ook om er voor te zorgen dat mensen niet ziek worden. Daarom dat mama naar dokter De Ruyter gaat. Die helpt mama, zodat die niet ziek wordt.”
De tweeling blijft doorvragen wat voor ziekte Inge dan zou kunnen krijgen, en waarom. Het is niks voor mij, zo’n gesprek, vooral ook omdat ik de tweeling niet ongerust wil maken of hen schrik doen geven dat hun mama zwaar ziek zou worden.
Pas na een tijdje heb ik door wat het vreemde gevoel is dat ik aan mijn luier voel. Elena is met haar vinger op mijn luier aan het voelen. Ik kan het niet zien, maar ik vermoed dat ze de prinsessentekening aan het volgen is. Alleen overschrijdt ze daarmee vlotjes mijn eigen grens, ongetwijfeld zonder het te beseffen. Vooral ook omdat ik het echt wel voel waar ik het totaal niet wil voelen.
“Sarah, meisje, denk je dat jij en Sofie zelf jullie pyjama gaat kunnen kiezen. Haal je pyjama’s maar heel voorzichtig uit de kast en kies er dan maar eentje en doe die al maar aan. Wij komen daarna ook.”
Sarah en Sofie stuiven weg naar hun slaapkamer, en ik zie nu inderdaad Elena zitten die nu de tekeningen tussen mijn benen aan het bekijken is. Met dat ze ziet dat mijn buik vrij is, kruipt zij gewoon mijn blote buik op, waar enkele seconden daarvoor Sarah nog zat en zet zich op dezelfde plek.
“Jij hebt een mooie pamper aan. Als ik later groot ben, wil ik ook zo’n pamper dragen. Die is mooier dan de mijne.”
“Zotteke. Ik ga er van uit dat tegen de tijd dat jij groot bent, dat jij tegen dan al lang geen pampertjes niet meer nodig hebt. Jouw lichaam heeft het nu misschien moeilijk op droog te zijn, maar dat gaat vanzelf komen.”
“Maar jullie dragen er toch ?”
“Wij dragen er omdat het zowel bij Inge als bij mij terug begonnen is. Wij zijn ooit allebei ook gewoon droog geweest, zoals eigenlijk iedereen. Dat wij nu terug luiers nodig hebben is een uitzondering. Dragen jouw mama of papa of jouw broers pampers ?”
Elena schudt haar hoofd.
‘Niet meer. Mama zegt dat Vitali ook tot heel laat in bed heeft geplast.”
“Ben jij ooit al droog geweest. Heb jij al zonder pampers geslapen ?”
Nu schud Elena resoluut het hoofd. Ik herinner me, die keer dat we van het zwembad terugkwamen, dat haar moeder zei dat ze soms nog luiers droeg. Was het schaamte, of een wens die voor werkelijkheid werd gehouden, maar het antwoord dat Elena nu geeft lijkt me veel meer waarheid te bevatten dan de uitspraak van haar moeder toen.
“En de kans is groot dat er een moment gaat komen dat je je echt te groot voelt voor een pamper, en dat je ze niet meer wilt. Dat hoort ook bij groot worden.”
Als reactie op dit laatste zwijgt Elena. Ze kijkt me heel doordringend aan. We kijken elkaar meerdere seconden recht in de ogen aan, vooraleer zij zich op mij legt en mij een heel zacht, teder, vlug kusje op de mond geeft.
Ze legt zich daarna voluit op mijn blote lijf. Het voelt toch ergens vertrouwd aan, haar blote lichaam zo tegen mijn bloot bovenlijf. Het was iets dat Janne ook graag deed.
“Bedankt voor dat kusje. Dat was lief. Waarom heb ik dat verdiend ?”
“Ik vind jou lief. Jij bent een echte papa. Jij speelt met ons. Jij kookt mee, jij wast ons, jij doet alles wat een papa moet doen.”
“Dank je. Doet jouw papa dat dan niet ??
“Papa doet niks met mij. Hij kijkt niet naar mij.
“En geeft hij dan niet soms een knuffel of zo ?”
Ergens voel ik haar achterdocht tegenover haar eigen vader. Een licht polsen naar lichamelijkheid brengt me hopelijk meer duidelijkheid of wat ik vrees misschien werkelijkheid is.
“Papa kijkt niet naar mij, en raakt mij al helemaal niet aan. Jij bent een echte papa. Ik mag jou wel knuffelen. Zoals nu. En ik vind het heel fijn als jij mij een propere pamper geeft.”
“Misschien dat je papa niet veel met je doet, maar hij houdt wel van je.”
“Papa houdt niet van mij. Hij houdt van mijn broers, maar niet van mij. Jij houdt wel van mij. Ik wil hier blijven wonen. Ik wil dat jij mijn nieuwe papa bent.”
“Inge, je bent nogal logisch altijd welkom, maar ik merk dat mijn bezorgdheid van het begin weg is. Ik had enkele maanden terug heel veel schrik dat de wijziging in leefomgeving je in een neerwaartse spiraal kon doen belanden. Het zou niet de eerste keer zijn dat een depressie zich pas uit als de kust veilig genoeg is.
Maar je weet wat ik heb gezegd. Ga ervoor. Durf te springen. Durf zien wie er op jouw pad komt.”
Inge sluit haar ogen en knikt. Ze begint het meer en meer voor zichzelf duidelijk te krijgen. Alleen die ene stap zetten zal nog veel energie vragen.
“En de meisjes ?”
“Die blijf ik opvolgen zolang jullie dat nodig vinden. Waar ik op gehoopt had, is ook uitgekomen. Hun regressie was inderdaad de emotionele verwerking van jaren wegsteken van gevoelens. Het zou kunnen dat er nog dingen gaan blijven hangen, maar de toekomst wijst dit uit.”
Vijf minuutjes later ligt Elena op mijn schoot, terwijl ik haar een zuigfles melk geef. Ze is zo gaan liggen dat ze zoveel mogelijk lichaamscontact heeft met me. We zijn nu wel allebei in onze pyjama, maar ik ben er zeker van dat ze ondanks die pyjama mijn lichaamswarmte voelt.
Ik straal helemaal door wat ze heeft gezegd, alhoewel ik ook super bedroefd ben voor haar. Het is duidelijk dat ze emotionele warmte mist, niet in het minst bij haar vader. Ik kan haar op dit moment alleen maar laten voelen dat ze dat hier wel kan krijgen.
En tegelijkertijd voel ik me een lafaard. Ze is nu twee keer los over mijn grens gegaan. De eerste keer door zo expliciet op mijn luier te voelen, de tweede keer toen ze vroeg of ze me nog eens mocht kussen, en er niet beter op vond dit zo’n negentig seconden lang vol te houden. Twee keer dat ik haar niet durfde onderbreken, om haar geen slecht gevoel te geven, maar dat ik het eigenlijk had moeten doen.
En ook nu besef ik dat ik geen woorden heb om haar dit duidelijk te maken. Ze grijpt elk momentje van liefde hier thuis aan, dat het onmogelijk is kwaad te zijn op dat schattige luierkindje. Alsof ze daarmee probeert te bereiken dat we haar in huis nemen.
In ieder geval zal ik blij zijn dat Inge terug is. Ik heb haar advies nodig.
“Dag dokter.”
“Dag Inge. Ga zitten. Ik kan mis zijn, maar ik vind dat je er goed uit ziet. Klopt het ?”
“Ik voel me wel redelijk goed, ja. Maar ik heb dan ook goed nieuws gekregen daarjuist. Mijn mentor op school wist me te vertellen dat ik veruit de betere ben van de klas. En de verantwoordelijke van de crèche waar ik de voorbije weken stage deed, heeft bij mijn afscheid gepolst of ik niet al kan beginnen werken.”
“Geweldig. Hoe sta je tegenover dat aanbod ?”
“Mijn ego is natuurlijk enorm gestreeld, maar ik heb ook tegen haar gezegd dat ik eerst wil afstuderen. Maar ze houdt wel mijn plaats al vrij voor mijn eindstage. Ze wil absoluut dat ik die bij hen doe.”
“Zie je dat zitten ? Of gaat je interesse naar andere manieren van kinderopvang ?”
“Ik wil dat absoluut doen. Het is de crèche waar de kinderen van Koen hebben gezeten. Vlak bij huis, en een heel fijne ploeg van mensen. En niet zo groot dat je het gevoel hebt maar een nummer te zijn.”
“Super. Ik ben heel blij voor jou. Vooral ook dat dit zuiver jouw verdienste is. Weten ze daar dat jij bij Koen woont ?”
“Ja, ja. Dat wel. We hebben de verantwoordelijke een tijdje terug tegengekomen in de Colruyt. Maar ze zei me dat ze voor zichzelf al overtuigd was nadat ik er twee dagen had gewerkt, en ook de andere collega’s hadden blijkbaar al bij haar gepolst of ik niet kon blijven.”
“Inge, dat is toch gewoon schitterend. Dit is echt wat jij nodig hebt. Het gevoel dat je eigen werk ten volle wordt gewaardeerd.”
“Hoe is het eigenlijk met de meisjes ?”
“Ze zijn groot aan het worden, ook letterlijk trouwens. Je merkt dat ze op alle vlakken vooruitgang aan het maken zijn. Ook in de klas trouwens. Juf Franka zei het nog de laatste dag voor de verlof dat ze emotioneel stappen aan het zetten zijn. Ze merkt dat de tweeling nu veel meer gemotiveerd is om taakjes af te maken. En ze helpen andere kinderen in de klas waar ze kunnen.”
“Hoe is het met hun babytrekjes ? Is daar vooruitgang ?”
“Absoluut. Hun morgenfles is al een tijdje afgebouwd, en ook ’s avonds gebeurt het meer dan eens dat ze er geen meer moeten hebben. We bieden het nog wel elke avond aan, maar dikwijls genoeg moeten we ze niet maken, of maar één en geen twee.”
“En hun luiers ?”
“Dat verbetert ook hoe langer hoe meer. Ze dragen nu overdag nog wel een luierbroekje, maar je voelt dat ze eigenlijk klaar zijn om overdag terug over te schakelen naar onderbroekjes. Maar we houden ons aan de afspraak met de school om daar pas mee te starten na Nieuwjaar. Maar in regel blijft hun broekje droog.”
“Waarom houdt je hen dan in die luierbroekjes ?”
“Vooral omdat ze dat zelf willen. Ze zijn nog te bang voor accidentjes. Op dat vlak zijn ze zich nu ook veel meer bewust van hun omgeving geworden. Ze hebben nooit schaamte gevoeld voor hun luiers, maar iets zegt me dat ze nu wel schaamte zullen voelen mochten ze in hun broek plassen.”
“Maar ze weten wel dat het na Nieuwjaar zonder is ?”
“Absoluut. Alleen weten we dan niet goed hoe we het met Elena gaan aanpakken als ze blijft logeren.”
Eigenlijk besef ik pas op het moment dat ik wel degelijk water op mijn benen voel plenzen dat ik hier met blote benen zit. Het was in eerste instantie al niet de bedoeling dat de meisjes in bad zouden gaan vanavond en nog minder met zijn drieën tegelijk, maar veel keuze had ik natuurlijk niet.
Ik weet niet wie van de drie eigenlijk op het onzalige idee was gekomen, maar voor we het wisten was het te laat, en zaten ze in de zandbak zich uit te leven. Op zich plezant genoeg dat ze zich op die leeftijd toch kunnen smijten in onze kleine zandbak, die dan toch vooral was bedoeld voor de kleine kleuters die wij hadden, maar het blijft koud en vochtig novemberzand dat vroeg of laat overal in kruipt.
Inge waarschuwde me er al voor op het moment dat ze naar dokter De Ruyter vertrok, en een blik op Elena’s blonde haren vertelde me dat het zand echt overal zat. Ik wist dus wat te doen na het eten.
En de drie pakketjes naast me waren het bewijs dat het zand echt overal kruipt. Zoals verwacht twee droge luierbroekjes en één natte luier, maar alle drie ook gevuld met zand, ondanks de lagen kleding die erover was.
En vooral de tweeling kennende als die in bad gaan geen andere keuze dan me ook te ontkleden, op mijn onderbroek na. Dat ik de badkamer erna moet opdrogen, daar heb ik geen probleem mee, maar ik houd mijn kleren toch liever droog, zeker nu er het nodige zand bij in het water komt.
En dus besef ik heel goed dat Elena niet alleen helemaal bloot voor mij zit, maar dat ik ook zo goed als naakt naast haar zit om de drie meisjes in te zepen en hun haar te wassen. Ze geeft gelukkig geen krimp, maar ik besluit toch om haar straks maar even bij mij te nemen om te polsen of dit voor haar vreemd voelt.
Vooral omdat er meer is. Ze is het wel gewend om bloot voor me te liggen als ik haar luier verschoon, iets wat ik even dikwijls doe als Inge, maar dan beperkt het zich tot even met een doekje alles opfrissen. Maar nu moet ik haar volledig wassen, en zeker haar intieme delen waar het zand dat in de luier kroop met zekerheid weg moet zijn. En het jammere is dat Elena geen held is in het zichzelf daar wassen. Dat hebben we al ondervonden de voorbije weken dat ze hier bij ons logeerde.
Ik ben dan ook maar wat blij dat de baddertijd vlot verloopt, en ik hen één voor één een grote handdoek kan aanreiken. Ze weten zelf goed hun plan te trekken nu, en ik besluit de badkamer al aan kant te krijgen. Sneller dan verwacht staan ze afgedroogd voor me klaar, en zie ik me verplicht hun haren bij te drogen.
De eerste die ik doe is Elena, die ook het langste haar heeft. Ze blijft van dat dun zacht blond haar hebben, dit in tegenstelling tot de tweeling. Hun haar is beduidend steviger, een teken dat hun lichaam een overstap aan het maken is.
Tegen de tijd dat ik met Elena klaar ben, staat de tweeling al te trappelen om weg te gaan. Hun haren verder drogen lijkt me na een eerste controle ook niet meer zinvol. Ze weten dat het nu richting de verzorgingskamer trekt voor hun luier. Voor hun pyjama moet ik zelf even zien welke Inge proper in de kast heeft gelegd op hun kamer.
“Papa, mogen wij nog eens jouw pamper kiezen ?”
De vraag van Sofie overvalt me compleet. Het is niet de eerste keer dat ze dit doen, maar dat ze dit samen met Elena willen doen verbaast me des te meer. Elena weet wel dat wij luiers dragen ’s nachts, maar volgens mij niet dat wij ook een kleiner wordende selectie beprinte luiers hebben van toen ik het proefpakket had besteld.
Ik geef maar toe op voorwaarde dat ze voorzichtig zijn met de luiers en binnen de kortste keren zijn die drie meisjes in onze slaapkamer aan het kiezen uit mijn luierschuif. Eerlijk gezegd weet ik al wel vrij zeker wat ze voor mij in petto hebben, maar ik geef ze het voordeel van de twijfel.
Op het moment dat ik het laatste in de badkamer terug op zijn plaats zet, komen ze met hun drie terug binnen.
“Elena heeft van ons mogen kiezen. Zou je hem nu willen aandoen ? Wij willen heel graag jou er mee zien ?”
De ondeugendheid straalt van Sarah haar gezicht. Ik houd nog een kleine slag om de arm, maar waarschijnlijk gaat degene die ze gekozen hebben meer dan voldoende opvangcapaciteit hebben dat ik het gerust kan riskeren hem nu al aan te doen.
Op het moment dat ik onze slaapkamer binnenkom, zie ik wel degelijk de knalroze prinsessenluier op bed liggen, een luier die tot nu toe altijd buiten mijn keuze bleef. Misschien niet slecht dat ik er nu toe aangezet wordt, of zeg maar gedwongen. Dan wordt hij tenminste eens gebruikt en blijft hij iet voor eeuwig daar liggen.
“Geloof je haar niet ?”
“Ergens wel, maar het is zo onwezenlijk. We kennen elkaar nu pakweg vijf maand of zo, iets langer, en die zegt zoiets ? Dat kan er bij mij niet in.”
“Probeer eens, Inge. Stel dat ze nu wel degelijk ten volle de waarheid spreekt. Wat zou dat voor jou betekenen ? Heb je dat gevoel al eens ten volle proberen beleven ?”
“Ik zou een papa en mama hebben. En een broer en een zus. Wat ik nog nooit zou hebben gehad.”
“Eén broer ?”
“Daar heb ik ook al bij stilgestaan. Het zou onze relatie zoveel duidelijker maken, maar langs de andere kant vloekt dat met dat ene punt. Ik wil seks met hem hebben, niet nu, maar wanneer ik er terug echt klaar voor ben. Maar alleen met hem. Alleen hij mag de vader van mijn andere kinderen worden, en dat gaat niet als hij mijn broer is.”
“Weet hij daarvan ?”
“Ja, en hij zegt dat ik het niet zo zwart/wit mag zien. Het idee dat ik zijn zus ben, vind hij ergens wel een fijne gedachte. Gewoon, het maakt dat wij gewoon bij elkaar horen, zoals hij en zijn broer en zus bij elkaar horen. Maar gewoon het feit dat hij probeert in te denken dat hij de borst van zijn echte zus ’s avonds in bed in zijn hand zou nemen om in te slapen, dat beeld bezorgt hem oude rillingen en weerzin, terwijl dat bij ons heel gewoon is.”
“Dus Koen is wel gewonnen voor zo’n zus-broerrelatie, en toch ook seks met elkaar hebben.”
“Eigenlijk wel, ja. Het probleem ligt vooral bij mij.”
“Heeft zijn moeder er daarna nog iets van gezegd ?”
“ja. Eergisteren. Ze kwam iets van gereedschap oppikken. Ze stond in de keuken en keek me doordringend aan. Toen ik vroeg wat er was, zei ze dat ze nog nooit zo zeker waren van hun besluit mij te zien als hun jongste dochter.”
“Je bedoelt zij en haar man, Koen zijn vader ?”
“Ja.”
“Inge, ik ben eigenlijk totaal niet op de hoogte of juridische adoptie kan op volwassen leeftijd. Dat is voer voor een advocaat gespecialiseerd in familierecht, en helemaal niet de materie van een kinder- en jeugdpsychiater. Maar er bestaat wel zoiets als een gevoelsadoptie. Mensen die doelbewust iemand in hun meest intieme kring toelaten om die persoon een veilige haven te geven.
In zekere zin is dat iets dat Koen ook al heeft gedaan met jou, maar wat zijn ouders aangeven, leunt daar nog veel meer bij aan. Je bent groot en wijs genoeg om daar zelf een keuze in te maken, maar durf zeker mee denken in die richting. Je kan een gezonde gezinssituatie heel goed gebruiken.”
“Dat besef ik heel goed. Hoe meer ik dingen nu ervaar, hoe meer ik besef dat mijn moeder nooit een grote moederfiguur is geweest voor mij. Ze was veel weg, en zelfs op vakantiemomenten was ze toch vooral op haar eigen plezier gericht. Ze heeft me niet verwaarloosd, maar het hartelijke en het hechte dat ik ervaar bij de ouders van Koen, daarvan besef ik nu dat mijn eigen mama dat nooit heeft getoond.”
“Ook niet tegenover de tweeling ?”
“Eigenlijk niet. Ik ben er van overtuigd dat ze ons heel graag zag, maar hoe langer hoe meer zie ik nu ook in dat zij altijd de nodige afstand leek te houden.”
“Inge, ook hier, durf het vooral niet te zwart-wit te zien. Misschien dat je beeld van je moeder sterk vertroebeld is geraakt omdat je nu een andere moeder-kindrelatie ervaart die veel nauwer aanleunt bij wat jij nu nodig hebt. Gun jezelf tijd.”
Ik blijf het na al die maanden toch elke keer nog wat lastig, dat goed leggen van een luier en proberen in te schatten of hij goed in het midden ligt. Uiteindelijk ben ik zeker en haal ik de voorkant naar voor en kleef hem stevig dicht.
“Papa, ben jij klaar ?”
Ik verschiet mij compleet een bult. Ik ging er van uit dat ik de deur van onze slaapkamer had toegedaan om me uit te kleden en mijn luier aan te doen, maar ofwel hebben de meisjes de slaapkamerdeur zo zacht opengedaan dat ik het niet heb gehoord, ofwel was ze toch niet volledig toe, en is ze vanzelf terug open gekanteld.
En het is niet zozeer voor de tweeling. Zij hebben mij al meer dan eens naakt gezien. Dat is iets waar Inge steeds op heeft gehamerd, dat mijn naaktheid er ook mag en moet kunnen zijn. De tweeling kent heel goed het verschil tussen een jongen en een meisje.
Waar ik het vooral heel moeilijk mee heb is Elena. Dit staat even goed in de deuropening, en ik heb totaal geen idee wat zij allemaal te zien heeft gekregen. Ik heb totaal geen idee in hoeverre zij al veel naakte mannen te zien heeft gekregen, ondanks dat zij een vader en drie oudere broers heeft.
Veel tijd om me zorgen te maken, krijg ik niet, want nog terwijl mijn gedachten even door mijn hoofd spoken heeft Sarah zich al op mijn buik gezet en zit Sofie links van me, zo goed als naast mijn hoofd.
“Om hoe laat komt mama thuis ?”
“Dat gaat nog wel eventjes duren. Ze heeft jullie daarstraks al een nachtzoen gegeven vlak voor ze door ging. Jullie liggen al lang te slapen op het moment dat zij terug thuis komt. En het is niet de eerste keer dat haar gesprek met dokter De Ruyter langer duurt dan gepland.”
“Maar mama is toch niet ziek. Waarom gaat ze dan naar de dokter ?”
“Dokters zijn er niet alleen om mensen te genezen, maar ook om er voor te zorgen dat mensen niet ziek worden. Daarom dat mama naar dokter De Ruyter gaat. Die helpt mama, zodat die niet ziek wordt.”
De tweeling blijft doorvragen wat voor ziekte Inge dan zou kunnen krijgen, en waarom. Het is niks voor mij, zo’n gesprek, vooral ook omdat ik de tweeling niet ongerust wil maken of hen schrik doen geven dat hun mama zwaar ziek zou worden.
Pas na een tijdje heb ik door wat het vreemde gevoel is dat ik aan mijn luier voel. Elena is met haar vinger op mijn luier aan het voelen. Ik kan het niet zien, maar ik vermoed dat ze de prinsessentekening aan het volgen is. Alleen overschrijdt ze daarmee vlotjes mijn eigen grens, ongetwijfeld zonder het te beseffen. Vooral ook omdat ik het echt wel voel waar ik het totaal niet wil voelen.
“Sarah, meisje, denk je dat jij en Sofie zelf jullie pyjama gaat kunnen kiezen. Haal je pyjama’s maar heel voorzichtig uit de kast en kies er dan maar eentje en doe die al maar aan. Wij komen daarna ook.”
Sarah en Sofie stuiven weg naar hun slaapkamer, en ik zie nu inderdaad Elena zitten die nu de tekeningen tussen mijn benen aan het bekijken is. Met dat ze ziet dat mijn buik vrij is, kruipt zij gewoon mijn blote buik op, waar enkele seconden daarvoor Sarah nog zat en zet zich op dezelfde plek.
“Jij hebt een mooie pamper aan. Als ik later groot ben, wil ik ook zo’n pamper dragen. Die is mooier dan de mijne.”
“Zotteke. Ik ga er van uit dat tegen de tijd dat jij groot bent, dat jij tegen dan al lang geen pampertjes niet meer nodig hebt. Jouw lichaam heeft het nu misschien moeilijk op droog te zijn, maar dat gaat vanzelf komen.”
“Maar jullie dragen er toch ?”
“Wij dragen er omdat het zowel bij Inge als bij mij terug begonnen is. Wij zijn ooit allebei ook gewoon droog geweest, zoals eigenlijk iedereen. Dat wij nu terug luiers nodig hebben is een uitzondering. Dragen jouw mama of papa of jouw broers pampers ?”
Elena schudt haar hoofd.
‘Niet meer. Mama zegt dat Vitali ook tot heel laat in bed heeft geplast.”
“Ben jij ooit al droog geweest. Heb jij al zonder pampers geslapen ?”
Nu schud Elena resoluut het hoofd. Ik herinner me, die keer dat we van het zwembad terugkwamen, dat haar moeder zei dat ze soms nog luiers droeg. Was het schaamte, of een wens die voor werkelijkheid werd gehouden, maar het antwoord dat Elena nu geeft lijkt me veel meer waarheid te bevatten dan de uitspraak van haar moeder toen.
“En de kans is groot dat er een moment gaat komen dat je je echt te groot voelt voor een pamper, en dat je ze niet meer wilt. Dat hoort ook bij groot worden.”
Als reactie op dit laatste zwijgt Elena. Ze kijkt me heel doordringend aan. We kijken elkaar meerdere seconden recht in de ogen aan, vooraleer zij zich op mij legt en mij een heel zacht, teder, vlug kusje op de mond geeft.
Ze legt zich daarna voluit op mijn blote lijf. Het voelt toch ergens vertrouwd aan, haar blote lichaam zo tegen mijn bloot bovenlijf. Het was iets dat Janne ook graag deed.
“Bedankt voor dat kusje. Dat was lief. Waarom heb ik dat verdiend ?”
“Ik vind jou lief. Jij bent een echte papa. Jij speelt met ons. Jij kookt mee, jij wast ons, jij doet alles wat een papa moet doen.”
“Dank je. Doet jouw papa dat dan niet ??
“Papa doet niks met mij. Hij kijkt niet naar mij.
“En geeft hij dan niet soms een knuffel of zo ?”
Ergens voel ik haar achterdocht tegenover haar eigen vader. Een licht polsen naar lichamelijkheid brengt me hopelijk meer duidelijkheid of wat ik vrees misschien werkelijkheid is.
“Papa kijkt niet naar mij, en raakt mij al helemaal niet aan. Jij bent een echte papa. Ik mag jou wel knuffelen. Zoals nu. En ik vind het heel fijn als jij mij een propere pamper geeft.”
“Misschien dat je papa niet veel met je doet, maar hij houdt wel van je.”
“Papa houdt niet van mij. Hij houdt van mijn broers, maar niet van mij. Jij houdt wel van mij. Ik wil hier blijven wonen. Ik wil dat jij mijn nieuwe papa bent.”
“Inge, je bent nogal logisch altijd welkom, maar ik merk dat mijn bezorgdheid van het begin weg is. Ik had enkele maanden terug heel veel schrik dat de wijziging in leefomgeving je in een neerwaartse spiraal kon doen belanden. Het zou niet de eerste keer zijn dat een depressie zich pas uit als de kust veilig genoeg is.
Maar je weet wat ik heb gezegd. Ga ervoor. Durf te springen. Durf zien wie er op jouw pad komt.”
Inge sluit haar ogen en knikt. Ze begint het meer en meer voor zichzelf duidelijk te krijgen. Alleen die ene stap zetten zal nog veel energie vragen.
“En de meisjes ?”
“Die blijf ik opvolgen zolang jullie dat nodig vinden. Waar ik op gehoopt had, is ook uitgekomen. Hun regressie was inderdaad de emotionele verwerking van jaren wegsteken van gevoelens. Het zou kunnen dat er nog dingen gaan blijven hangen, maar de toekomst wijst dit uit.”
Vijf minuutjes later ligt Elena op mijn schoot, terwijl ik haar een zuigfles melk geef. Ze is zo gaan liggen dat ze zoveel mogelijk lichaamscontact heeft met me. We zijn nu wel allebei in onze pyjama, maar ik ben er zeker van dat ze ondanks die pyjama mijn lichaamswarmte voelt.
Ik straal helemaal door wat ze heeft gezegd, alhoewel ik ook super bedroefd ben voor haar. Het is duidelijk dat ze emotionele warmte mist, niet in het minst bij haar vader. Ik kan haar op dit moment alleen maar laten voelen dat ze dat hier wel kan krijgen.
En tegelijkertijd voel ik me een lafaard. Ze is nu twee keer los over mijn grens gegaan. De eerste keer door zo expliciet op mijn luier te voelen, de tweede keer toen ze vroeg of ze me nog eens mocht kussen, en er niet beter op vond dit zo’n negentig seconden lang vol te houden. Twee keer dat ik haar niet durfde onderbreken, om haar geen slecht gevoel te geven, maar dat ik het eigenlijk had moeten doen.
En ook nu besef ik dat ik geen woorden heb om haar dit duidelijk te maken. Ze grijpt elk momentje van liefde hier thuis aan, dat het onmogelijk is kwaad te zijn op dat schattige luierkindje. Alsof ze daarmee probeert te bereiken dat we haar in huis nemen.
In ieder geval zal ik blij zijn dat Inge terug is. Ik heb haar advies nodig.
