dikkeluier1975
Gewaardeerd Lid
Een luier fantasie voor het slapen gaan...
Diaperlovers.nl
Dolfje zat bij de dokter en keek nerveus om zich heen. Hij zag al die enge dingen die een arts gebruiken om je pijn te doen. De onderzoekstafel, als een moderne pijnbank tegen de muur. Instrumenten, stokjes en staafjes om mee in al je lichaamsholtes te poeren en nog veel engere dingen, zoals spuiten, met naalden. De arme jongen rilde bij de gedacht…
Hij was hier vandaag om de uitslag te krijgen van de onderzoeken die hij net had ondergaan. Dolf was een stoere jongen maar had een hekel aan de dokter. Zeker nu, na een miljoen vervelende onderzoeken. Ze waren zelfs met een heel klein cameraatje zeen plasser in gegaan om zijn blaas van binnen te kunnen bekijken. Dat deed pijn joh! En ze zeiden dat ik na de zeer pijnlijke prik niets meer zou voelen. Ik heb natuurlijk de uroloog (Plas dokter) flink de huid vol gescholden, zo behandelen mannen onder elkaar elkaar niet.
Eindelijk kwam de doktersassistente de spreekkamer binnen met een grote map. “Hier is de uitslag van het onderzoek” zei ze tegen de arts en legde de map voor haar op het bureau. Dokter Paardenslager (wie wilt nu dokter worden als je zo heet? Dat wekt toch geen vertrouwen?) pakte de map op en bekeek de inhoud. Haar gezicht verbleekte. Met een somber gezicht legde ze de map neer. “Ik heb helaas slecht nieuw Dolf. Dat was een van haar sterke kanten van de dokter, ze noemde hem Dolf en niet Dolfje, zoals de leerkrachten op school, zijn ouders en sommige, nu ex- vrienden deden.
Ze keek Dolf met een blik vol medelijden aan. “De uitslagen van die vervelende tests wijzen bijna allemaal op een aandoening aan de zenuwen rond je blaas. Eigenlijk ben ik nog verbaasd dat je niet overdag in je broek plast. Het ergste is dat je kwaal alleen maar erger zal worden. We kunnen de aandoening niet stoppen, alleen hopen dat het niet al te snel verloopt.
Dofje werd kwaad op de arts en begon te schreeuwen: :Heb je daarvoor zo hard gestudeerd, je kan me niet eens van het bedplassen af helpen? Betalen we daar onze belastingcenten voor TRUT!” Direct na die laatste woorden voelde Dolfje een felle pijn bij zijn rechter oor. Zijn moeder had hem een oorvijg gegeven. “Zo praat je niet tegen de dokter jongeman. Je mag dan wel dertien zijn, maar je gedraagt je bij volwassenen. Bied de dokter je excuses aan!”
“Waarom zou ik? Dat kutwijf kan mij niet eens helpen!” Nu werd ook de wang bij zijn andere oor rood als gevolg van de muilpeer die hem daar raakte. Dolf was geen domme jongen en begreep dat hij snel een complete fruitmand op zijn gezicht had als hij zijn excuses niet zou maken. Stamelend mompelde hij: “sorry”.
“Wat zei je?” vroeg zijn moeder. “Ik zei Sorry dokter, ik zal u niet meer uitschelden. U kunt er ook niets aan doen dat die bacterie mijn zenuwen heeft aangetast.” “Dat is beter” vond zijn moeder. “Dokter, kunnen we wel iets doen dat ik beter slaap, ik wordt nu telkens midden in de nacht wakker in een nat bed, dat stinkt, is koud en ik krijg te weinig slaap waardoor ik steeds kribbiger wordt.
Het beste lijkt me dat je opvang materiaal gaat gebruiken tijdens de nacht.” Dolfje werd weer erg nerveus, ze bedoelde toch geen… De dokter zag de vraagtekens in de ogen van de knul voor zich. “Ik bedoel dus luiers.” Inderdaad toch luiers! Dolfje begon te huilen. “Ik wil geen luiers, ik ben te oud voor luiers, luiers zijn veel te klein voor mij.”
De dokter pakte een recepten boekje en terwijl zij het een en ander op schreef vertelde ze dat er veel meer kinderen een luier droegen. “OK noem mij er eens één!” “Dat mag ik niet Dolf, jij zou het ook niet leuk vinden als ik tegen een andere jongen zou vertellen dat je een luier nodig hebt.” Grote mensen hebben altijd de beste smoesjes om maar je vragen ontwijkend te beantwoorden!
Terwijl ze het receptje van het blokje afscheurde zei ze tegen mevrouw Lither: Met dit receptje kunt u bij de apotheek luiers halen en een mild slaapmiddel voor uw zoon.
Mevrouw Lither liep met haar zoon de spreek kamer uit en liep naar de Apotheek die in het zelfde pand gevestigd was. Bij de Apotheker werd Dolf nog meer vernederd. “Welk merk luiers en welke maat heeft u nodig? Is het voor uw zoon?” Dolf wilde wel door de grond zakken toen de apothekers assistente dit gewoon hardop in de zaak zei. Gelukkig was er alleen een oud mannetje (vast wel veertig of vijftig, schatte Dolf) die naar de arme jonge toe liep en in zijn oor fluisterde: “Geeft niets knul, ik draag ook nog een luier.”
Dolf werd met zijn moeder naar een aparte kamer gebracht waar de assistente snel een aantal luiers liet zien. En weer werden er allerlei gênante vragen gesteld, zoals: “Hoe vaak plast u zoon per nacht in zijn bed?” en “Hoeveel plast hij per keer?” Zijn moeder bevestigde dat hij meestal niet vaker dan een keer per nacht in zijn bed plaste, maar dat het altijd wel een grote plas was, zijn pyjama was altijd vanaf borst hoogte tot aan zijn tenen drijf nat, en het laken was ook altijd helemaal doorweekt.
“OK, dan zijn luierbroekjes geen oplossing voor uw zoon, en kunt u het beste deze slips gebruiken. Ze pakte een grote luier uit een lade. Dolf keek zijn ogen uit. Het zag er uit als de Pampers die zijn baby broertje (ook al zes) iedere nacht droeg, alleen veel groter en dikker. Verschillende merken en modellen werden getoond en door de moeder bekeken en betast. Uiteindelijk wees ze op een exemplaar, Deze moest het maar worden, zei ze vrolijk. Dolf stond er bij maar er werd niets aan de jongen gevraagd. “Waarom mag ik niet kiezen?” Vroeg Dolf kwaad. “Ik moet ze toch ook dragen?”
De twee vrouwen keken hem verbaasd aan, alsof Dolf net uit de lucht was komen vallen. Voordat de assistente ook maar iets kon zeggen sprak zijn moeder: ”Maar ik moet ze betalen, dus zolang jij geen centen binnen brengt houd je je mond maar.” Dolfje hield zijn mond, tegen deze volwassenen dwaasheid kon hij niet op!
Met een groot pak luiers (gelukkig in bruin pakpapier ingepakt en een doosje met milde slaappillen verlieten de twee mensen het pand van de dokterspost. Thuis gekomen moest Dolfje de luiers naar zijn kamer brengen en in zijn klerenkast neer zetten.
Die avond toen het bedtijd was ging Dolf naar zijn kamer om zich uit te kleden. Stilletjes hoopte hij dat zijn moeder zou vergeten dat er luiers in zijn kast stonden. Ook hoopte hij dat als hij morgen wakker zou worden alles maar een kwade droom was geweest.
Helaas hoorde hij zijn moeder al naar boven komen en zijn kamerdeur ging open. Niet zijn moeder, maar zijn vader kwam de kamer binnen. “Mama is bij Otto die moet natuurlijk ook geholpen worden.” “Waarom moet ik gelijk met Otto mijn luier om? Ik ga toch veel later naar bed?” Zijn vader moest lachen. “Hoe vaak val jij ’s avonds in slaap voor de TV?” Vroeg hij fijntjes. Daar had zijn vader een punt, stel je voor dat hij op de bank in zijn broek zou plassen?
Dolf deed zijn onderbroek uit, in huize Lither werd er niet preuts gedaan, de gezinsleden liepen vaak naakt door het huis. Hij keek met grote angst ogen naar zijn bed. Daar lag hij dan, de nacht luier. Bevend ging hij op het ding liggen. Met een paar snelle handelingen, die jaren van ervaring verrieden, werd de luier om gedaan en in no time werd de laatste plakker bevestigd.. Met een vinger controleerde zijn vader of de lek randjes en de elastiekjes goed zaten en mocht Dolf zijn pyjama aan doen.
De luier voelde vreemd dik tussen zijn benen en het was moeilijk om zijn benen bij elkaar te krijgen. Ook moest Dolf op een andere manier lopen. Bij iedere stap die hij deed schuurde de luier tegen zijn kruis en maakte een duidelijk krakend geluid. Die avond viel Dolf niet voor de TV inslaap! Wie kan er slapen tijdens een James Bond film?
Diaperlovers.nl
Dolfje zat bij de dokter en keek nerveus om zich heen. Hij zag al die enge dingen die een arts gebruiken om je pijn te doen. De onderzoekstafel, als een moderne pijnbank tegen de muur. Instrumenten, stokjes en staafjes om mee in al je lichaamsholtes te poeren en nog veel engere dingen, zoals spuiten, met naalden. De arme jongen rilde bij de gedacht…
Hij was hier vandaag om de uitslag te krijgen van de onderzoeken die hij net had ondergaan. Dolf was een stoere jongen maar had een hekel aan de dokter. Zeker nu, na een miljoen vervelende onderzoeken. Ze waren zelfs met een heel klein cameraatje zeen plasser in gegaan om zijn blaas van binnen te kunnen bekijken. Dat deed pijn joh! En ze zeiden dat ik na de zeer pijnlijke prik niets meer zou voelen. Ik heb natuurlijk de uroloog (Plas dokter) flink de huid vol gescholden, zo behandelen mannen onder elkaar elkaar niet.
Eindelijk kwam de doktersassistente de spreekkamer binnen met een grote map. “Hier is de uitslag van het onderzoek” zei ze tegen de arts en legde de map voor haar op het bureau. Dokter Paardenslager (wie wilt nu dokter worden als je zo heet? Dat wekt toch geen vertrouwen?) pakte de map op en bekeek de inhoud. Haar gezicht verbleekte. Met een somber gezicht legde ze de map neer. “Ik heb helaas slecht nieuw Dolf. Dat was een van haar sterke kanten van de dokter, ze noemde hem Dolf en niet Dolfje, zoals de leerkrachten op school, zijn ouders en sommige, nu ex- vrienden deden.
Ze keek Dolf met een blik vol medelijden aan. “De uitslagen van die vervelende tests wijzen bijna allemaal op een aandoening aan de zenuwen rond je blaas. Eigenlijk ben ik nog verbaasd dat je niet overdag in je broek plast. Het ergste is dat je kwaal alleen maar erger zal worden. We kunnen de aandoening niet stoppen, alleen hopen dat het niet al te snel verloopt.
Dofje werd kwaad op de arts en begon te schreeuwen: :Heb je daarvoor zo hard gestudeerd, je kan me niet eens van het bedplassen af helpen? Betalen we daar onze belastingcenten voor TRUT!” Direct na die laatste woorden voelde Dolfje een felle pijn bij zijn rechter oor. Zijn moeder had hem een oorvijg gegeven. “Zo praat je niet tegen de dokter jongeman. Je mag dan wel dertien zijn, maar je gedraagt je bij volwassenen. Bied de dokter je excuses aan!”
“Waarom zou ik? Dat kutwijf kan mij niet eens helpen!” Nu werd ook de wang bij zijn andere oor rood als gevolg van de muilpeer die hem daar raakte. Dolf was geen domme jongen en begreep dat hij snel een complete fruitmand op zijn gezicht had als hij zijn excuses niet zou maken. Stamelend mompelde hij: “sorry”.
“Wat zei je?” vroeg zijn moeder. “Ik zei Sorry dokter, ik zal u niet meer uitschelden. U kunt er ook niets aan doen dat die bacterie mijn zenuwen heeft aangetast.” “Dat is beter” vond zijn moeder. “Dokter, kunnen we wel iets doen dat ik beter slaap, ik wordt nu telkens midden in de nacht wakker in een nat bed, dat stinkt, is koud en ik krijg te weinig slaap waardoor ik steeds kribbiger wordt.
Het beste lijkt me dat je opvang materiaal gaat gebruiken tijdens de nacht.” Dolfje werd weer erg nerveus, ze bedoelde toch geen… De dokter zag de vraagtekens in de ogen van de knul voor zich. “Ik bedoel dus luiers.” Inderdaad toch luiers! Dolfje begon te huilen. “Ik wil geen luiers, ik ben te oud voor luiers, luiers zijn veel te klein voor mij.”
De dokter pakte een recepten boekje en terwijl zij het een en ander op schreef vertelde ze dat er veel meer kinderen een luier droegen. “OK noem mij er eens één!” “Dat mag ik niet Dolf, jij zou het ook niet leuk vinden als ik tegen een andere jongen zou vertellen dat je een luier nodig hebt.” Grote mensen hebben altijd de beste smoesjes om maar je vragen ontwijkend te beantwoorden!
Terwijl ze het receptje van het blokje afscheurde zei ze tegen mevrouw Lither: Met dit receptje kunt u bij de apotheek luiers halen en een mild slaapmiddel voor uw zoon.
Mevrouw Lither liep met haar zoon de spreek kamer uit en liep naar de Apotheek die in het zelfde pand gevestigd was. Bij de Apotheker werd Dolf nog meer vernederd. “Welk merk luiers en welke maat heeft u nodig? Is het voor uw zoon?” Dolf wilde wel door de grond zakken toen de apothekers assistente dit gewoon hardop in de zaak zei. Gelukkig was er alleen een oud mannetje (vast wel veertig of vijftig, schatte Dolf) die naar de arme jonge toe liep en in zijn oor fluisterde: “Geeft niets knul, ik draag ook nog een luier.”
Dolf werd met zijn moeder naar een aparte kamer gebracht waar de assistente snel een aantal luiers liet zien. En weer werden er allerlei gênante vragen gesteld, zoals: “Hoe vaak plast u zoon per nacht in zijn bed?” en “Hoeveel plast hij per keer?” Zijn moeder bevestigde dat hij meestal niet vaker dan een keer per nacht in zijn bed plaste, maar dat het altijd wel een grote plas was, zijn pyjama was altijd vanaf borst hoogte tot aan zijn tenen drijf nat, en het laken was ook altijd helemaal doorweekt.
“OK, dan zijn luierbroekjes geen oplossing voor uw zoon, en kunt u het beste deze slips gebruiken. Ze pakte een grote luier uit een lade. Dolf keek zijn ogen uit. Het zag er uit als de Pampers die zijn baby broertje (ook al zes) iedere nacht droeg, alleen veel groter en dikker. Verschillende merken en modellen werden getoond en door de moeder bekeken en betast. Uiteindelijk wees ze op een exemplaar, Deze moest het maar worden, zei ze vrolijk. Dolf stond er bij maar er werd niets aan de jongen gevraagd. “Waarom mag ik niet kiezen?” Vroeg Dolf kwaad. “Ik moet ze toch ook dragen?”
De twee vrouwen keken hem verbaasd aan, alsof Dolf net uit de lucht was komen vallen. Voordat de assistente ook maar iets kon zeggen sprak zijn moeder: ”Maar ik moet ze betalen, dus zolang jij geen centen binnen brengt houd je je mond maar.” Dolfje hield zijn mond, tegen deze volwassenen dwaasheid kon hij niet op!
Met een groot pak luiers (gelukkig in bruin pakpapier ingepakt en een doosje met milde slaappillen verlieten de twee mensen het pand van de dokterspost. Thuis gekomen moest Dolfje de luiers naar zijn kamer brengen en in zijn klerenkast neer zetten.
Die avond toen het bedtijd was ging Dolf naar zijn kamer om zich uit te kleden. Stilletjes hoopte hij dat zijn moeder zou vergeten dat er luiers in zijn kast stonden. Ook hoopte hij dat als hij morgen wakker zou worden alles maar een kwade droom was geweest.
Helaas hoorde hij zijn moeder al naar boven komen en zijn kamerdeur ging open. Niet zijn moeder, maar zijn vader kwam de kamer binnen. “Mama is bij Otto die moet natuurlijk ook geholpen worden.” “Waarom moet ik gelijk met Otto mijn luier om? Ik ga toch veel later naar bed?” Zijn vader moest lachen. “Hoe vaak val jij ’s avonds in slaap voor de TV?” Vroeg hij fijntjes. Daar had zijn vader een punt, stel je voor dat hij op de bank in zijn broek zou plassen?
Dolf deed zijn onderbroek uit, in huize Lither werd er niet preuts gedaan, de gezinsleden liepen vaak naakt door het huis. Hij keek met grote angst ogen naar zijn bed. Daar lag hij dan, de nacht luier. Bevend ging hij op het ding liggen. Met een paar snelle handelingen, die jaren van ervaring verrieden, werd de luier om gedaan en in no time werd de laatste plakker bevestigd.. Met een vinger controleerde zijn vader of de lek randjes en de elastiekjes goed zaten en mocht Dolf zijn pyjama aan doen.
De luier voelde vreemd dik tussen zijn benen en het was moeilijk om zijn benen bij elkaar te krijgen. Ook moest Dolf op een andere manier lopen. Bij iedere stap die hij deed schuurde de luier tegen zijn kruis en maakte een duidelijk krakend geluid. Die avond viel Dolf niet voor de TV inslaap! Wie kan er slapen tijdens een James Bond film?