geschreven door: Hans Broek
Allemachtig, wat had dat lang geduurd. Frank en ik waren de hele middag in de polder op sjouw geweest bij Bleskensgraaf, waar we voor onze studie landschapsarchitectuur, tekeningen hadden gemaakt van de dijkhuizen langs de vaart en nu hadden moeten wachten op de bus, die ons terug moest brengen naar Utrecht, waar we beiden op kamers woonden. De bus ging over vele dorpen en reed maar eens per 2 uur. We hadden zo vroeg in het voorjaar best staan kleumen en geconstateerd, dat er in het dorp ook geen café te bekennen was. Ik had best iets gelust en had eigenlijk ook best moeten plassen en zo midden op de dag in het dorp kon je dat ook niet zo maar even op straat doen. Dat moest dan maar wachten tot in Utrecht.
Nu de bus zo over de wegen hobbelde werd die aandrang echter steeds sterker. Ik probeerde er niet aan te denken en mij te concentreren op het gesprek met Frank, die vertelde over zijn stageplanning voor de zomer.
"Hè, luister je wel?", vroeg Frank even later.
"Sorry", zei ik, "ik was er met mijn gedachten even niet bij."
"Is er dan iets, je zit zo te schuiven" vervolgde Frank. Dat was zo. Wij zaten helemaal achterin, elk aan een kant van het gangpad. Er waren niet zoveel mensen in de bus geweest, dus hadden we daar het rijk voor onszelf. Ik voelde dat ik rood werd.
"Ik moet eigenlijk ontzettend plassen," zei ik, "maar er was daar niet eens een café en ik had het idee dat ik het wel tot Utrecht uit zou kunnen houden, maar nu betwijfel ik dat eigenlijk."
"Jee, zei Frank, dat is ook wat... als we bij een volgende halte uit zouden stappen, duurt het wéér 2 uur, voor we verder kunnen! Je kunt me dat toch niet maken!"
"Oké," zei ik, "...zal wel lukken." En ik begon in stilte af te tellen tot de eerstvolgende halte. De bus stopte nu in het volgende dorp. Ik keek enigszins smekend naar Frank, maar die keek vrij stuurs terug. Ik liet m'n uitstapkans voorbijgaan en voelde hoe de bus weer verder reed. Eigenlijk had ik dat niet moeten doen. Ik vloekte binnensmonds. Ik kreeg nu eigenlijk pijn in m'n onderbuik. Ik stopte mijn linkerhand in mijn broekzak en probeerde door mijn piemel stevig tegen mijn buik te drukken, de druk om te plassen te doen afnemen.
"Bij de volgende halte stap ik uit", zei ik gesmoord tegen Frank en keek hem daarbij doordringend aan. Ik voelde een pijnlijk kloppen in mijn onderbuik en juist op dat moment reed de bus over zo'n stomme drempel. Door dat onverwachtte, ontspandde ik blijkbaar automatisch, want ik voelde vrijwel metteen een behoorlijke straal door de stof van de onderbroek en stof van mijn broekzak zo mijn hand inspuiten. Ik schrok en probeerde mijn sluitspier weer dicht te knijpen. Mijn billen spanden zich, maar het leek of iets anders sterker was. En kijkend naar mijn kruis zag ik tot mijn ontsteltenis een steeds groter wordende natte vlek. Frank die het zag, had een hand voor zijn mond en proestte het zowat uit.
"Je lijkt wel een baby" zei hij, "gelukkig dat we hier alleen zitten. Ik was knalrood en kon wel janken. Het had geen nut meer het tegen te houden. Ik liet de plas dan ook gewoon lopen en voelde hoe mijn broek steeds natter werd; niet alleen bij mijn kruis, maar door de zitting van skai of plastic-immitatie-leer, werkte de stoelzitting als een bak, waardoor heel de achterkant van mijn dijen en billen kleddernat werden. Frank zijn ogen glinsterden. Hij staarde ongegeneerd naar mijn natte kruis en zei:
"Geloof het of niet, maar ik vind dit supergeil." Ik liet de woorden op me inwerken en dacht na. Hoe kon ik me hieruit redden ten opzichte van de chauffeur; als er maar niets op de grond liep en ik een beetje onopgemerkt de bus uit zou kunnen stappen. Ook dacht ik na over het woordje 'geil'. Ik merkte dat ik nu... na deze ongewilde ontlading... een behoorlijke stijve had. Het voelde op een of andere manier prettig warm aan. Het jeukte behoorlijk aan m'n billen en aan mijn onder- en dijbenen als ik mijn benen een beetje bewoog zodat de stof van mijn spijkerbroek een beetje schuurde over de huid.
Wij waren gewend tegenover elkaar geen blad voor de mond te nemen en we hadden ook wel eens wat met elkaar geëxperimenteerd, zodat ik best zeggen kon dat het mij ook opwond, maar dat ik van de andere kant niet wist hoe ik de bus uit zou kunnen, zonder dat iemand iets van dit ongelukje zou merken en... hoe ik door de stad (ongezien door bekenden) op mijn kamer zou geraken.
"We gaan er hier achterin uit en je houdt je tekenmap maar voor je kruis." Zei Frank. "Maar als jij het ook wel opwindend lijkt kunnen we misschien iets uitproberen? Hoe zou je het vinden als je vandaag verder behandelt zou worden als een ongehoorzaam nog in zijn broek plassend ventje? Dan moet je wel doen wat ik zeg? Ik heb er verschrikkelijk veel zin in om straks die natte jeans van je naar beneden te stropen om je eens een paar lekkere petsen op dat volgeplaste onderbroekje te verkopen en je stijve jongeheer te zien steigeren door de natte stof heen!"
Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn schaamte en ik stemde erin toe. Zodra we in Utrecht waren kon ik ongehinderd uitstappen en de bus reed verder, zonder dat iemand iets van het ongelukje had gemerkt.
"Zo, geef die map nu maar aan mij en ga maar voor me uit lopen met je handen naast je lichaam, zodat de mensen je goed kunnen zien. " Zei Frank gebiedend. Ik voelde zijn ogen priemen in mijn rug... wist zijn ogen gericht op de natte achterkant van mijn nauwsluitende jeans, die diep in mijn billen sneed... Voelde hoe het vocht steeds dieper introk in de stof... Nu al tot de achterkant van mijn knieën en de druppels, die bij elke stap in mijn sokken liepen. Ik zag de mensen kijken naar mijn natte kruis, stom verbaasd of geërgerd; stiekem lachend of leeftijdgenoten, die geen blad voor de mond namen en scholden van 'gore zeikerd' tot 'baby-boy'.
Ik voelde een geweldige vernedering en ging bijna door de grond toen plots een vriend van Frank, Onno opdook, die ik ook wel eens ontmoet had. Hij keek mij aan. Eerst ging zijn blik naar mijn gezicht... toen naar mijn broek... weer keek hij me recht aan om vervolgens door te lopen naar Frank, die achter me liep. Hij begroette hem en sprak met Frank op gedempte toon. Ik kon er niets van verstaan, ze lachten wat... totdat Frank hardop zei.
"Hij krijgt dadelijk straf als we thuis zijn. Je kunt wel meekomen om eens te kijken hoe kleine broekplassers zindelijkheidstraining krijgen. Misschien heb jij ook wel een idee. Dat zou kunnen helpen." Hier had ik niet op gerekend, maar ik had volledige gehoorzaamheid beloofd, dus er was geen weg terug meer.
We kwamen thuis aan en ik werd 'voor straf' naar boven gedirigeerd. Frank ging op mijn bed zitten en Onno in mijn luie stoel. Ik moest voor Frank komen staan, die mijn broek openritste en omlaag trok tot op mijn knieën. Hij greep in mijn natte gulp en trok me zo over zijn knieen. Liggend op mijn buik begreep ik wat er komen zou en instinctief kneep ik mijn billen samen. De vernedering die ik voelde met Onno erbij was enorm. Doordat mijn onderbroek doornat was, kwamen de slagen keihard aan, maar het duurde niet lang of Frank greep mijn broeksband en trok mijn slipje naar beneden.
"Dat niet." Riep ik, maar Onno stond op en hield mij ook al vast. Frank sloeg hard en lang en ik kon- ook van schaamte- mijn tranen niet langer bedwingen. Toen vonden ze het genoeg. Ik was murw en liet hen begaan. Ze kleden me liggend over Frank z'n knieën helemaal uit, waarna ik op mijn bed moest gaan liggen op mijn buik. Ik voelde iets kouds op m'n brandende billen. Onno ging met zijn hand vol zalf over mijn billen, gleed met zijn hand en wijsvinger van boven in mijn bilnaad, naar mijn gaatje en sopte dat voorzichtig met zijn vinger in, gleed met gespreide vingers tot onder mijn buik om mijn scrotum en klemde tenslotte zijn hand met op en neer gaande bewegingen rond mijn stijfgeworden tamp.
"Wacht maar vies geil jongetje, totdat Frank terugkomt van de apotheek." Zei Onno. Ik had niet eens gemerkt dat Frank de kamer uitgegaan was, maar daar kwam hij al binnen.
"Heb je hem goed ingesmeerd?" Vroeg Frank aan Onno. "Dan heb ik nu nog iets voor tussen zijn billen." Ik voelde hoe met drie vingers mijn poepgaatje werd blootgelegd en hoe Frank een zetpil naar binnen duwde. Toen ik die in mijn lichaam omhoog voelde komen, volgde er nog een.
"Zo jongetje en nu op je rug." Hij draaide mij op mijn rug en hield triomfantelijk een pakje omhoog. Ik heb met Onno afgesproken, dat je vanavond ècht heel klein zult worden. Je krijgt een luier om. Dat er straks wat inkomt... daar zijn die pillen voor! Onno... doe zijn benen eens omhoog, zodat ik de luier onder zijn bips kan leggen." Zei Frank. Het klonk heel natuurlijk en ik wende een beetje aan de situatie. Onno trok mijn benen omhoog en naar achteren waardoor Frank de luier opengevouwen onder mijn billen kon leggen.
"Nu eerst poederen." Zei Onno. "Heb je zoiets?" Frank dook in mijn etenskast en greep een zak bloem.
"Het effect is hetzelfde." Zei Frank en smeerde mijn billen in. Hij strooide kwistig de bloem op mijn ballen en schaamhaar, smeerde alles goed uit en pakte de voorkant van de luier beet. Hij plakte de luier goed vast ervoor zorgend dat mijn jongeheer naar boven wees, zodat die niet in de knel kon komen als hij eens rechtop staan wilde.
"Sta maar eens op!" zei Frank. Toen ik stond ging Frank op zijn hurken voor me zitten en controleerde met zijn vingers of alles wel goed dicht zat.
"Hoe zit dat?" Vroegen beiden ongeveer tegelijkertijd.
"Wel goed geloof ik." Zei ik. De luier vormde een behoorlijke prop tussen mijn benen. Mijn billen waren door de zalf wat minder heet, maar prikkelden wel wat. Ik liep naar de spiegel en bekeek mijzelf. Het was wel spannend nu en met een zekere opwinding keek ik naar Frank en toen naar Onno.
"Moet je al wat?" vroeg hij.
"Zo snel werkt dat ook niet." Zei Frank. "En dat moet ook niet. We gaan eerst een Chinees pikken, want ik heb onderhand honger."
"Hoe moet dat," zei ik, "ik krijg hier nooit mijn spijkerbroek overheen."
"Trek je joggingspak maar aan." Zei Frank. "Dat zit voor straks ook lekker makkelijk." Zo gezegd en gedaan. Een washandje door mijn gezicht na die huilpartij, was best nodig, maar vrij snel konden we op weg naar onze vaste Chinees in de stad.
Het eten was lekker, maar ik had niet veel praatjes meer. Onno en Frank spraken met elkaar en negeerden mij eigenlijk compleet. We gaan naar Hoog Catharijne zei Onno en jij mag weer voorlopen zoals straks. Dat was een heel eind en ik begon te beseffen wat de jongens van plan waren. Vanaf Kanaaleiland was dat een hele tippel, en er waren nu 2 uur voorbij sinds we uithuis waren gegaan. Ik zou wel zien. Het idee dat ik onderweg een volle luier zou krijgen wond mij op. De vraag of ik dat onzichtbaar kon houden voor de buitenwacht was spannend.
"Ik begon een druk te voelen toen we bij het centrum kwamen. Hoe zou dat aflopen. Op een brug over de Oude Gracht besloot ik, dat het dan nu maar moest gebeuren. Ik stopte bij de leuning en ging quasi nonchalant uitkijken over de brugleuning.
"Waarom stop je?" Vroeg Frank. Ik grijnsde terug en beiden begrepen ze dat het moment gekomen was. Ze stelden zich op met de rug tegen de andere kant van de brug. Ik spreidde mijn benen een beetje en dacht maar aan één ding. Het gevoel van 'echt moeten' liet ik oplopen door mijn billen stevig samen te knijpen. Op het hoogtepunt ontspande ik en met een torpedovaart gleed de warme massa mijn luier in. Ik voelde de druk tussen mijn billen, tegen de luier en terug tegen de anus. Tegengehouden door de luier zocht het een uitweg naar opzij. Ik voelde de warmte over mijn onderbillen tegen mijn balzak aan en tegen de rand van de luier en de achterkant van mijn dijbeen.
Na die nog vaste materie voelde ik nu de diarree komen en zich vermengen met de rest. Het was in 10 tellen voorbij, maar leek een eeuwigheid. Door mijn manier van doen wisten de jongens dat het gebeurd was. Ze hadden trouwens een beweging en verdikking zien optreden aan de onderste achterkant van mijn broek. Ik dacht niet aan hun. Het voelde naar 'geborgen'. Nu lopen!
Voorzichtig begon ik, je moest er doorheen lopen. Het voelde vreemd. Ik voelde voor het eerst mijn benen langs elkaar schuiven. Ik was automatisch omgedraaid en liep richting huis. Ik hoorde Frank en Onno wel, maar ook weer niet die riepen dat we zo de stad in moesten. Het interesseerde mij niet meer. Deze sensatie wilde ik voor mijzelf hebben. Het was ruim twee kilometer. Ik deed er een uur over voor ik de sleutel in het slot draaide. Frank en Onno waren er niet meer. Ze hadden begrip getoond voor mijn wens nu alleen te zijn. Ik liep de trap op naar mijn kamer. In trance kleedde ik mij uit, ging in bad en ruimde op.
Vanaf die dag was ik diaper-boy en speel het spel met regelmaat. Soms nog met Frank nu we beiden al weer jaren weg zijn uit Utrecht. Maar die eerste keer, blijft bijzonder.
Allemachtig, wat had dat lang geduurd. Frank en ik waren de hele middag in de polder op sjouw geweest bij Bleskensgraaf, waar we voor onze studie landschapsarchitectuur, tekeningen hadden gemaakt van de dijkhuizen langs de vaart en nu hadden moeten wachten op de bus, die ons terug moest brengen naar Utrecht, waar we beiden op kamers woonden. De bus ging over vele dorpen en reed maar eens per 2 uur. We hadden zo vroeg in het voorjaar best staan kleumen en geconstateerd, dat er in het dorp ook geen café te bekennen was. Ik had best iets gelust en had eigenlijk ook best moeten plassen en zo midden op de dag in het dorp kon je dat ook niet zo maar even op straat doen. Dat moest dan maar wachten tot in Utrecht.
Nu de bus zo over de wegen hobbelde werd die aandrang echter steeds sterker. Ik probeerde er niet aan te denken en mij te concentreren op het gesprek met Frank, die vertelde over zijn stageplanning voor de zomer.
"Hè, luister je wel?", vroeg Frank even later.
"Sorry", zei ik, "ik was er met mijn gedachten even niet bij."
"Is er dan iets, je zit zo te schuiven" vervolgde Frank. Dat was zo. Wij zaten helemaal achterin, elk aan een kant van het gangpad. Er waren niet zoveel mensen in de bus geweest, dus hadden we daar het rijk voor onszelf. Ik voelde dat ik rood werd.
"Ik moet eigenlijk ontzettend plassen," zei ik, "maar er was daar niet eens een café en ik had het idee dat ik het wel tot Utrecht uit zou kunnen houden, maar nu betwijfel ik dat eigenlijk."
"Jee, zei Frank, dat is ook wat... als we bij een volgende halte uit zouden stappen, duurt het wéér 2 uur, voor we verder kunnen! Je kunt me dat toch niet maken!"
"Oké," zei ik, "...zal wel lukken." En ik begon in stilte af te tellen tot de eerstvolgende halte. De bus stopte nu in het volgende dorp. Ik keek enigszins smekend naar Frank, maar die keek vrij stuurs terug. Ik liet m'n uitstapkans voorbijgaan en voelde hoe de bus weer verder reed. Eigenlijk had ik dat niet moeten doen. Ik vloekte binnensmonds. Ik kreeg nu eigenlijk pijn in m'n onderbuik. Ik stopte mijn linkerhand in mijn broekzak en probeerde door mijn piemel stevig tegen mijn buik te drukken, de druk om te plassen te doen afnemen.
"Bij de volgende halte stap ik uit", zei ik gesmoord tegen Frank en keek hem daarbij doordringend aan. Ik voelde een pijnlijk kloppen in mijn onderbuik en juist op dat moment reed de bus over zo'n stomme drempel. Door dat onverwachtte, ontspandde ik blijkbaar automatisch, want ik voelde vrijwel metteen een behoorlijke straal door de stof van de onderbroek en stof van mijn broekzak zo mijn hand inspuiten. Ik schrok en probeerde mijn sluitspier weer dicht te knijpen. Mijn billen spanden zich, maar het leek of iets anders sterker was. En kijkend naar mijn kruis zag ik tot mijn ontsteltenis een steeds groter wordende natte vlek. Frank die het zag, had een hand voor zijn mond en proestte het zowat uit.
"Je lijkt wel een baby" zei hij, "gelukkig dat we hier alleen zitten. Ik was knalrood en kon wel janken. Het had geen nut meer het tegen te houden. Ik liet de plas dan ook gewoon lopen en voelde hoe mijn broek steeds natter werd; niet alleen bij mijn kruis, maar door de zitting van skai of plastic-immitatie-leer, werkte de stoelzitting als een bak, waardoor heel de achterkant van mijn dijen en billen kleddernat werden. Frank zijn ogen glinsterden. Hij staarde ongegeneerd naar mijn natte kruis en zei:
"Geloof het of niet, maar ik vind dit supergeil." Ik liet de woorden op me inwerken en dacht na. Hoe kon ik me hieruit redden ten opzichte van de chauffeur; als er maar niets op de grond liep en ik een beetje onopgemerkt de bus uit zou kunnen stappen. Ook dacht ik na over het woordje 'geil'. Ik merkte dat ik nu... na deze ongewilde ontlading... een behoorlijke stijve had. Het voelde op een of andere manier prettig warm aan. Het jeukte behoorlijk aan m'n billen en aan mijn onder- en dijbenen als ik mijn benen een beetje bewoog zodat de stof van mijn spijkerbroek een beetje schuurde over de huid.
Wij waren gewend tegenover elkaar geen blad voor de mond te nemen en we hadden ook wel eens wat met elkaar geëxperimenteerd, zodat ik best zeggen kon dat het mij ook opwond, maar dat ik van de andere kant niet wist hoe ik de bus uit zou kunnen, zonder dat iemand iets van dit ongelukje zou merken en... hoe ik door de stad (ongezien door bekenden) op mijn kamer zou geraken.
"We gaan er hier achterin uit en je houdt je tekenmap maar voor je kruis." Zei Frank. "Maar als jij het ook wel opwindend lijkt kunnen we misschien iets uitproberen? Hoe zou je het vinden als je vandaag verder behandelt zou worden als een ongehoorzaam nog in zijn broek plassend ventje? Dan moet je wel doen wat ik zeg? Ik heb er verschrikkelijk veel zin in om straks die natte jeans van je naar beneden te stropen om je eens een paar lekkere petsen op dat volgeplaste onderbroekje te verkopen en je stijve jongeheer te zien steigeren door de natte stof heen!"
Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn schaamte en ik stemde erin toe. Zodra we in Utrecht waren kon ik ongehinderd uitstappen en de bus reed verder, zonder dat iemand iets van het ongelukje had gemerkt.
"Zo, geef die map nu maar aan mij en ga maar voor me uit lopen met je handen naast je lichaam, zodat de mensen je goed kunnen zien. " Zei Frank gebiedend. Ik voelde zijn ogen priemen in mijn rug... wist zijn ogen gericht op de natte achterkant van mijn nauwsluitende jeans, die diep in mijn billen sneed... Voelde hoe het vocht steeds dieper introk in de stof... Nu al tot de achterkant van mijn knieën en de druppels, die bij elke stap in mijn sokken liepen. Ik zag de mensen kijken naar mijn natte kruis, stom verbaasd of geërgerd; stiekem lachend of leeftijdgenoten, die geen blad voor de mond namen en scholden van 'gore zeikerd' tot 'baby-boy'.
Ik voelde een geweldige vernedering en ging bijna door de grond toen plots een vriend van Frank, Onno opdook, die ik ook wel eens ontmoet had. Hij keek mij aan. Eerst ging zijn blik naar mijn gezicht... toen naar mijn broek... weer keek hij me recht aan om vervolgens door te lopen naar Frank, die achter me liep. Hij begroette hem en sprak met Frank op gedempte toon. Ik kon er niets van verstaan, ze lachten wat... totdat Frank hardop zei.
"Hij krijgt dadelijk straf als we thuis zijn. Je kunt wel meekomen om eens te kijken hoe kleine broekplassers zindelijkheidstraining krijgen. Misschien heb jij ook wel een idee. Dat zou kunnen helpen." Hier had ik niet op gerekend, maar ik had volledige gehoorzaamheid beloofd, dus er was geen weg terug meer.
We kwamen thuis aan en ik werd 'voor straf' naar boven gedirigeerd. Frank ging op mijn bed zitten en Onno in mijn luie stoel. Ik moest voor Frank komen staan, die mijn broek openritste en omlaag trok tot op mijn knieën. Hij greep in mijn natte gulp en trok me zo over zijn knieen. Liggend op mijn buik begreep ik wat er komen zou en instinctief kneep ik mijn billen samen. De vernedering die ik voelde met Onno erbij was enorm. Doordat mijn onderbroek doornat was, kwamen de slagen keihard aan, maar het duurde niet lang of Frank greep mijn broeksband en trok mijn slipje naar beneden.
"Dat niet." Riep ik, maar Onno stond op en hield mij ook al vast. Frank sloeg hard en lang en ik kon- ook van schaamte- mijn tranen niet langer bedwingen. Toen vonden ze het genoeg. Ik was murw en liet hen begaan. Ze kleden me liggend over Frank z'n knieën helemaal uit, waarna ik op mijn bed moest gaan liggen op mijn buik. Ik voelde iets kouds op m'n brandende billen. Onno ging met zijn hand vol zalf over mijn billen, gleed met zijn hand en wijsvinger van boven in mijn bilnaad, naar mijn gaatje en sopte dat voorzichtig met zijn vinger in, gleed met gespreide vingers tot onder mijn buik om mijn scrotum en klemde tenslotte zijn hand met op en neer gaande bewegingen rond mijn stijfgeworden tamp.
"Wacht maar vies geil jongetje, totdat Frank terugkomt van de apotheek." Zei Onno. Ik had niet eens gemerkt dat Frank de kamer uitgegaan was, maar daar kwam hij al binnen.
"Heb je hem goed ingesmeerd?" Vroeg Frank aan Onno. "Dan heb ik nu nog iets voor tussen zijn billen." Ik voelde hoe met drie vingers mijn poepgaatje werd blootgelegd en hoe Frank een zetpil naar binnen duwde. Toen ik die in mijn lichaam omhoog voelde komen, volgde er nog een.
"Zo jongetje en nu op je rug." Hij draaide mij op mijn rug en hield triomfantelijk een pakje omhoog. Ik heb met Onno afgesproken, dat je vanavond ècht heel klein zult worden. Je krijgt een luier om. Dat er straks wat inkomt... daar zijn die pillen voor! Onno... doe zijn benen eens omhoog, zodat ik de luier onder zijn bips kan leggen." Zei Frank. Het klonk heel natuurlijk en ik wende een beetje aan de situatie. Onno trok mijn benen omhoog en naar achteren waardoor Frank de luier opengevouwen onder mijn billen kon leggen.
"Nu eerst poederen." Zei Onno. "Heb je zoiets?" Frank dook in mijn etenskast en greep een zak bloem.
"Het effect is hetzelfde." Zei Frank en smeerde mijn billen in. Hij strooide kwistig de bloem op mijn ballen en schaamhaar, smeerde alles goed uit en pakte de voorkant van de luier beet. Hij plakte de luier goed vast ervoor zorgend dat mijn jongeheer naar boven wees, zodat die niet in de knel kon komen als hij eens rechtop staan wilde.
"Sta maar eens op!" zei Frank. Toen ik stond ging Frank op zijn hurken voor me zitten en controleerde met zijn vingers of alles wel goed dicht zat.
"Hoe zit dat?" Vroegen beiden ongeveer tegelijkertijd.
"Wel goed geloof ik." Zei ik. De luier vormde een behoorlijke prop tussen mijn benen. Mijn billen waren door de zalf wat minder heet, maar prikkelden wel wat. Ik liep naar de spiegel en bekeek mijzelf. Het was wel spannend nu en met een zekere opwinding keek ik naar Frank en toen naar Onno.
"Moet je al wat?" vroeg hij.
"Zo snel werkt dat ook niet." Zei Frank. "En dat moet ook niet. We gaan eerst een Chinees pikken, want ik heb onderhand honger."
"Hoe moet dat," zei ik, "ik krijg hier nooit mijn spijkerbroek overheen."
"Trek je joggingspak maar aan." Zei Frank. "Dat zit voor straks ook lekker makkelijk." Zo gezegd en gedaan. Een washandje door mijn gezicht na die huilpartij, was best nodig, maar vrij snel konden we op weg naar onze vaste Chinees in de stad.
Het eten was lekker, maar ik had niet veel praatjes meer. Onno en Frank spraken met elkaar en negeerden mij eigenlijk compleet. We gaan naar Hoog Catharijne zei Onno en jij mag weer voorlopen zoals straks. Dat was een heel eind en ik begon te beseffen wat de jongens van plan waren. Vanaf Kanaaleiland was dat een hele tippel, en er waren nu 2 uur voorbij sinds we uithuis waren gegaan. Ik zou wel zien. Het idee dat ik onderweg een volle luier zou krijgen wond mij op. De vraag of ik dat onzichtbaar kon houden voor de buitenwacht was spannend.
"Ik begon een druk te voelen toen we bij het centrum kwamen. Hoe zou dat aflopen. Op een brug over de Oude Gracht besloot ik, dat het dan nu maar moest gebeuren. Ik stopte bij de leuning en ging quasi nonchalant uitkijken over de brugleuning.
"Waarom stop je?" Vroeg Frank. Ik grijnsde terug en beiden begrepen ze dat het moment gekomen was. Ze stelden zich op met de rug tegen de andere kant van de brug. Ik spreidde mijn benen een beetje en dacht maar aan één ding. Het gevoel van 'echt moeten' liet ik oplopen door mijn billen stevig samen te knijpen. Op het hoogtepunt ontspande ik en met een torpedovaart gleed de warme massa mijn luier in. Ik voelde de druk tussen mijn billen, tegen de luier en terug tegen de anus. Tegengehouden door de luier zocht het een uitweg naar opzij. Ik voelde de warmte over mijn onderbillen tegen mijn balzak aan en tegen de rand van de luier en de achterkant van mijn dijbeen.
Na die nog vaste materie voelde ik nu de diarree komen en zich vermengen met de rest. Het was in 10 tellen voorbij, maar leek een eeuwigheid. Door mijn manier van doen wisten de jongens dat het gebeurd was. Ze hadden trouwens een beweging en verdikking zien optreden aan de onderste achterkant van mijn broek. Ik dacht niet aan hun. Het voelde naar 'geborgen'. Nu lopen!
Voorzichtig begon ik, je moest er doorheen lopen. Het voelde vreemd. Ik voelde voor het eerst mijn benen langs elkaar schuiven. Ik was automatisch omgedraaid en liep richting huis. Ik hoorde Frank en Onno wel, maar ook weer niet die riepen dat we zo de stad in moesten. Het interesseerde mij niet meer. Deze sensatie wilde ik voor mijzelf hebben. Het was ruim twee kilometer. Ik deed er een uur over voor ik de sleutel in het slot draaide. Frank en Onno waren er niet meer. Ze hadden begrip getoond voor mijn wens nu alleen te zijn. Ik liep de trap op naar mijn kamer. In trance kleedde ik mij uit, ging in bad en ruimde op.
Vanaf die dag was ik diaper-boy en speel het spel met regelmaat. Soms nog met Frank nu we beiden al weer jaren weg zijn uit Utrecht. Maar die eerste keer, blijft bijzonder.
