Verhaal Klaar Hermelien's Fout
- Onderwerp starter darkcloud
- Startdatum
Lars2443
Nieuw lid
ik heb nog een stukje proberen te vertalen 
(denk dat er wel wat taalfouten inzitten)
De 4 van hen aten diner alsof dit het laatste voedsel was dat ze ooit zullen krijgen. Hermelien weigerde opnieuw te drinken uit haar beker. Ze gaf de voorkeur te drinken uit haar zuigfles, althans zo kon ze niet alles over zichzelf gooien als ze dronk uit een zuigfles. De vier waren klaar zijn met hun respectievelijke maaltijden en trokken zich terug in de gemeenschappelijke ruimte om te praten. Hermelien verontschuldigde zich op de weg daar, en maakte het de beurt om naar het kantoor van Mevrouw Pleister te gaan. Ze keek om zich heen in de gang om ervoor te zorgen dat niemand iets door had, en vervolgens controleerde ze de achterkant van haar luier om te zien of er eventuele klontjes waren. Ze was overtuigd zijn dat ze er niet waren, ze riep een gele stok en stak het over de rug van haar luier. Ze trok een back-up en zag geen fecale materie op. Ze zuchtte van opluchting en klopte op de deur van mevrouw Pleister. Toen de deur openging, trok Hermelien een reserve luier uit haar tas.
"Zou je het erg vinden?" vroeg ze aan Mevrouw Pleister.
"Natuurlijk niet, antwoordde Mevrouw Pleister.
Hermelien wist dat ze perfect in staat was om haar eigen luier te vervangen, maar het gevoel hebben van dat iemand anders haar verschoonde was zo intens, het overwon de verlegenheid die kwam met haar. Mevrouw Pleister trok Hermelien's broek naar beneden en vertelde haar vast te gaan liggen. Hermelien hoorde dat Mevrouw Pleister de zijkanten van haar luier los maakte. Ze tilde Hermelien op om de natte luier weg te nemen. Ze keek naar de achterkant van luier, Hermelien zag duidelijk dat het was van een ontlasting.
"Braaf meisje" verklaarde Mevrouw Pleister.
Hermelien kon het niet helpen, maar een gevoel van trots op te horen was ze een braaf meisje, zelfs de verklaring was meer geschikt voor een jong kind. Alles wat ze kon doen was lachen en zeggen: "Dank je"
"Graag gedaan, lieverd" antwoordde Mevrouw Pleister. Ze verschoonde Hermelien in een nieuwe luier, en glimlachte toen ze zag dat Hermelien op haar duim aan het zuigen was zonder het te beseffen. Hermelien stond op en werd weer geholpen in haar broek door Mevrouw Pleister. Hermelien besefte toen dat ze op haar duim aan het zuigen was en haastig trok ze haar duim uit haar mond. Mevrouw Pleister glimlachte en stuurde haar op haar weg.
Hermelien verliet het kantoor en liep terug voor de gemeenschappelijke ruimte, opnieuw stak ze haar duim in haar mond.
Gelukkig voor Hermelien, zat de gemeenschappelijke ruimte op de weg van het kantoor van Mevrouw Pleister. Als dat wel zo was hadden ze gezien dat ze op haar duim aan het zuigen was. Ze besefte dat ze op haar duim aan het zuigen was slechts enkele seconden voordat ze bij de deur van de gemeenschappelijke ruimte was. Ze nam haar duim uit haar mond, en hield hem haar zak, voor het geval dat. Ze ging de gemeenschappelijke ruimte in, en zag haar vrienden zitten en praten. Ze voegde zich bij hen en samen spraken ze over willekeurige dingen voor een paar uur. Na dat ze zich verontschuldigde en zich terug trok in haar eigen kamer. In haar kamer deed Hermelien de deur op slot en trok haar broek uit. Ze ging zitten en maakte haar natte luier los. Terwijl ze dat deed, kwam een vertrouwde geur haar neus binnen. Ze zuchtte, en ging door het proces van afvegen van de fecale materie van haar billen en de urine van haar lies. Ze verbande de vuile luier en ging op een nieuwe zitten. Ze poederde zichzelf en plakte de luier dicht. Toen ze klaar was, sprong ze op haar bed en pakte haar baby fles uit onder haar bed. Ze vulde de fles met melk en zoog totdat ze klaar was. Ze vulde hem weer en dronk hem op. Toen ze de fles weer weggelegd had in haar gebruikelijke rustplaats, begonnen haar ogen te hangen. Voordat ze in slaap viel pakte ze haar speen en maakte hem schoon, en vervolgens stak ze hem in haar mond. Terwijl ze dat deed, viel ze in slaap.
Tijdens haar slaap, kreeg ze opnieuw haar vertrouwde droom. Deze keer, echter, werd het onderbroken door een luide plof en veel pijn. Ze opende haar ogen om te zien dat ze op de vloer lag. Ze kreunde en stond op. Ze liep op haar tenen weer haar bed in en ging weer liggen. Ze probeerde te denken aan een idee, en uiteindelijk kwam er een naar haar toe. Ze pakte haar toverstok en verhoogde de zijkanten van haar bed, zodat die ongeveer een halve meter hoog was. Ze voelde weer een van die rare impulsen en, toverde haar bed in een volwassen baby wiegje. Ze zuchte en ging weer terug, maar de baby mobiele over haar ging ineens aan. Ze staarde naar de draaiende konijnen als "Rock-a-Bye Baby" speelde op de achtergrond. Ze vond zichzelf in de ban van de konijnen en viel een paar minuten later in slaap, ze knuffelde de grote teddybeer die ze niet herinnerde ook erbij getoverd te hebben.
De volgende ochtend werd Hermelien wakker en zag dat ze de teddybeer aan het knuffelen was. Ze had een verwarde blik op haar gezicht, en liet hem vallen. Ze keek om zich heen en bloosde toen ze besefte dat ze een wieg getoverd had. Ze wist niet hoe ze de wieg weg moest toveren, maar in plaats daarvan zette ze de babyfoon uit en verlaagde de zijkant. Ze stapte uit bed en keek naar de kribbe, ze besefte dat het niet erg makkelijk te missen was. Ze had een idee en haalde haar toverstok tevoorschijn.
"Selectus invisibilis" zei ze.
Een blauwe bundel afkomstig uit haar toverstok kwam rond de kribbe. Toen de straal weg ging, zag de wieg er nog steeds hetzelfde uit, maar volgens de spreuk zou dat moeten. De betovering was vroeger bedoeld om een object onzichtbaar te maken voor iedereen behalve Hermelien en iemand anders ze koos. Hermelien wilde alleen maar dat het zichtbaar was naar haar, dus iedereen zou haar gewone bed zien. Ze kon niet denken aan een manier om het te testen zonder het risico te lopen dat iemand de wieg zag, dus ze hoopte maar op het beste en ging door het proces van het veranderen van haar luier. Ze trok haar broek omhoog toen ze klaar was legde ze haar fopspeen in haar gebruikelijke rustplaats. Ze ging naar beneden en zag dat Ginny op haar wachten.
"Je bent zo traag" jankte Ginny.
"Je hoefde niet op me te wachten, weet je? 'antwoordde Hermelien.
"Ja, dat doe ik wel, je zou ook huilen als ik niet zou wachten" grijnsde Ginny.
"Ja, ok" zei Hermelien sarcastisch, en rolde met haar ogen.
De 2 meisjes lachte en gingen samen naar het ontbijt.
wordt vervolgd...
(denk dat er wel wat taalfouten inzitten)De 4 van hen aten diner alsof dit het laatste voedsel was dat ze ooit zullen krijgen. Hermelien weigerde opnieuw te drinken uit haar beker. Ze gaf de voorkeur te drinken uit haar zuigfles, althans zo kon ze niet alles over zichzelf gooien als ze dronk uit een zuigfles. De vier waren klaar zijn met hun respectievelijke maaltijden en trokken zich terug in de gemeenschappelijke ruimte om te praten. Hermelien verontschuldigde zich op de weg daar, en maakte het de beurt om naar het kantoor van Mevrouw Pleister te gaan. Ze keek om zich heen in de gang om ervoor te zorgen dat niemand iets door had, en vervolgens controleerde ze de achterkant van haar luier om te zien of er eventuele klontjes waren. Ze was overtuigd zijn dat ze er niet waren, ze riep een gele stok en stak het over de rug van haar luier. Ze trok een back-up en zag geen fecale materie op. Ze zuchtte van opluchting en klopte op de deur van mevrouw Pleister. Toen de deur openging, trok Hermelien een reserve luier uit haar tas.
"Zou je het erg vinden?" vroeg ze aan Mevrouw Pleister.
"Natuurlijk niet, antwoordde Mevrouw Pleister.
Hermelien wist dat ze perfect in staat was om haar eigen luier te vervangen, maar het gevoel hebben van dat iemand anders haar verschoonde was zo intens, het overwon de verlegenheid die kwam met haar. Mevrouw Pleister trok Hermelien's broek naar beneden en vertelde haar vast te gaan liggen. Hermelien hoorde dat Mevrouw Pleister de zijkanten van haar luier los maakte. Ze tilde Hermelien op om de natte luier weg te nemen. Ze keek naar de achterkant van luier, Hermelien zag duidelijk dat het was van een ontlasting.
"Braaf meisje" verklaarde Mevrouw Pleister.
Hermelien kon het niet helpen, maar een gevoel van trots op te horen was ze een braaf meisje, zelfs de verklaring was meer geschikt voor een jong kind. Alles wat ze kon doen was lachen en zeggen: "Dank je"
"Graag gedaan, lieverd" antwoordde Mevrouw Pleister. Ze verschoonde Hermelien in een nieuwe luier, en glimlachte toen ze zag dat Hermelien op haar duim aan het zuigen was zonder het te beseffen. Hermelien stond op en werd weer geholpen in haar broek door Mevrouw Pleister. Hermelien besefte toen dat ze op haar duim aan het zuigen was en haastig trok ze haar duim uit haar mond. Mevrouw Pleister glimlachte en stuurde haar op haar weg.
Hermelien verliet het kantoor en liep terug voor de gemeenschappelijke ruimte, opnieuw stak ze haar duim in haar mond.
Gelukkig voor Hermelien, zat de gemeenschappelijke ruimte op de weg van het kantoor van Mevrouw Pleister. Als dat wel zo was hadden ze gezien dat ze op haar duim aan het zuigen was. Ze besefte dat ze op haar duim aan het zuigen was slechts enkele seconden voordat ze bij de deur van de gemeenschappelijke ruimte was. Ze nam haar duim uit haar mond, en hield hem haar zak, voor het geval dat. Ze ging de gemeenschappelijke ruimte in, en zag haar vrienden zitten en praten. Ze voegde zich bij hen en samen spraken ze over willekeurige dingen voor een paar uur. Na dat ze zich verontschuldigde en zich terug trok in haar eigen kamer. In haar kamer deed Hermelien de deur op slot en trok haar broek uit. Ze ging zitten en maakte haar natte luier los. Terwijl ze dat deed, kwam een vertrouwde geur haar neus binnen. Ze zuchtte, en ging door het proces van afvegen van de fecale materie van haar billen en de urine van haar lies. Ze verbande de vuile luier en ging op een nieuwe zitten. Ze poederde zichzelf en plakte de luier dicht. Toen ze klaar was, sprong ze op haar bed en pakte haar baby fles uit onder haar bed. Ze vulde de fles met melk en zoog totdat ze klaar was. Ze vulde hem weer en dronk hem op. Toen ze de fles weer weggelegd had in haar gebruikelijke rustplaats, begonnen haar ogen te hangen. Voordat ze in slaap viel pakte ze haar speen en maakte hem schoon, en vervolgens stak ze hem in haar mond. Terwijl ze dat deed, viel ze in slaap.
Tijdens haar slaap, kreeg ze opnieuw haar vertrouwde droom. Deze keer, echter, werd het onderbroken door een luide plof en veel pijn. Ze opende haar ogen om te zien dat ze op de vloer lag. Ze kreunde en stond op. Ze liep op haar tenen weer haar bed in en ging weer liggen. Ze probeerde te denken aan een idee, en uiteindelijk kwam er een naar haar toe. Ze pakte haar toverstok en verhoogde de zijkanten van haar bed, zodat die ongeveer een halve meter hoog was. Ze voelde weer een van die rare impulsen en, toverde haar bed in een volwassen baby wiegje. Ze zuchte en ging weer terug, maar de baby mobiele over haar ging ineens aan. Ze staarde naar de draaiende konijnen als "Rock-a-Bye Baby" speelde op de achtergrond. Ze vond zichzelf in de ban van de konijnen en viel een paar minuten later in slaap, ze knuffelde de grote teddybeer die ze niet herinnerde ook erbij getoverd te hebben.
De volgende ochtend werd Hermelien wakker en zag dat ze de teddybeer aan het knuffelen was. Ze had een verwarde blik op haar gezicht, en liet hem vallen. Ze keek om zich heen en bloosde toen ze besefte dat ze een wieg getoverd had. Ze wist niet hoe ze de wieg weg moest toveren, maar in plaats daarvan zette ze de babyfoon uit en verlaagde de zijkant. Ze stapte uit bed en keek naar de kribbe, ze besefte dat het niet erg makkelijk te missen was. Ze had een idee en haalde haar toverstok tevoorschijn.
"Selectus invisibilis" zei ze.
Een blauwe bundel afkomstig uit haar toverstok kwam rond de kribbe. Toen de straal weg ging, zag de wieg er nog steeds hetzelfde uit, maar volgens de spreuk zou dat moeten. De betovering was vroeger bedoeld om een object onzichtbaar te maken voor iedereen behalve Hermelien en iemand anders ze koos. Hermelien wilde alleen maar dat het zichtbaar was naar haar, dus iedereen zou haar gewone bed zien. Ze kon niet denken aan een manier om het te testen zonder het risico te lopen dat iemand de wieg zag, dus ze hoopte maar op het beste en ging door het proces van het veranderen van haar luier. Ze trok haar broek omhoog toen ze klaar was legde ze haar fopspeen in haar gebruikelijke rustplaats. Ze ging naar beneden en zag dat Ginny op haar wachten.
"Je bent zo traag" jankte Ginny.
"Je hoefde niet op me te wachten, weet je? 'antwoordde Hermelien.
"Ja, dat doe ik wel, je zou ook huilen als ik niet zou wachten" grijnsde Ginny.
"Ja, ok" zei Hermelien sarcastisch, en rolde met haar ogen.
De 2 meisjes lachte en gingen samen naar het ontbijt.
wordt vervolgd...
babygwiffy
Gewaardeerd Lid
Als je net als ik niet meer kan wachten op dat iemand weer gaat vertalen dan is hier het verhaal in het Engels! http://www.ginnypotter.com/phpnuke/modules.php?name=Fictioneer&file=index&options=DisplayStory&storyid=7571
Lars2443
Nieuw lid
Het ontbijt verliep vlot voor de groep, net zoals de rest van de dag. Hermelien merkte op dat het een van de minst drukke dagen was in een paar weken. Ze was niet licht in haar hoofd, het was geen onverklaarbare gedrag, en ze miste geen lessen. Het enige probleem dat ze had was het realiseren van toen ze begon te zuigen aan haar duim. Ze stopte er telkens vanzelf mee elke keer dat ze het deed, maar ze had nog steeds het probleem van het doen in de eerste plaats. Diner was normaal, behalve voor het feit dat Hermelien opnieuw weigerde te drinken uit een beker.
Na het diner, ging Hermelien naar het kantoor van Mevrouw Pleister. Op haar weg, zorgde ze ervoor dat ze zichzelf niet bevuild had. Tevreden dat ze zichzelf niet bevuild had, bleef Hermelien naar het kantoor lopen. Hermelien klopte op de deur. Een paar seconden later, antwoordde mevrouw Pleister. Hermelien hield haar schone luier in het bijzijn van haar zien en glimlachte. Mevrouw Pleister kreeg het bericht en leidde Hermelien naar binnen. Mevrouw Pleister trok Hermelien's broek omlaag en ging door naar het proces van het veranderen van haar luier. Toen ze klaar was, hielp ze Hermelien in haar broek en stuurde haar op haar weg. Hermelien bedankte haar en vertrok naar de gemeenschappelijke ruimte.
Toen ze bij de gemeenschappelijke ruimte kwam, was Hermelien begonnen met haar huiswerk. Ongeveer de helft van de weg door een essay, begon ze zich licht in haar hoofd te voelen. Ze dacht dat ze gewoon moe was en bleef werken. Een paar minuten later, besefte ze dat ze was niet langer brieven zat te schrijven, net krabbels. Ze keek verward, maar besefte toen dat ze niet meer kon lezen wat ze had geschreven. Ze kon zich nog de letters herkennen, maar voor haar waren ze zinloos. Ze stopte zelf met huilen om niet een scène te beginnen, maar ze kon niet zelf stoppen met het zuigen aan haar duim. Ze greep snel haar spullen en ging naar boven, in de hoop dat niemand zag dat ze op haar duim zoog.
Ze ging haar kamer in en sloot de deur achter haar, vergeten om de deur op slot te doen. Terwijl ze haar kamer inging, werd haar hoofd nog lichter, en ze viel op haar knieën. Ze wilde niet te proberen om op te staan, zodat ze kroop naar haar wieg. Ze stak haar hand onder haar bedje en trok haar speen, zuigfles, luiers en luier verschoningsspullen. Hermelien trok haar broek uit en maakte de banden van haar luier los. Terwijl ze dit deed, haar leekt het of het licht in het hoofd gestegen was, en ze keek verward. Ze wist niet wat te doen. Ze greep de nieuwe luier, maar ze wist niet meer wat ze er mee moest doen. Ze giechelde en gooide de luier door de kamer. Ze greep toen de fles van de baby poeder, en lachte toen ze de fles rond zwaaide, overal lag nu babypoeder. Ze vond haar speen en plaatste die in haar mond. Hermelien kroop door de kamer en ging voor haar wieg zitten, zich niet realiserend dat ze aan het plassen was op het tapijt toen ze dat deed. Hermelien begon toen met dingen rond te gooien in de kamer, en giechelen als ze dat deed. Ze vond haar toverstok in haar broekzak, en niet wetend wat het was, begon ze naar de dingen te brabbelen. Ze had gewezen op de kribbe, en buiten medeweten van haar, sprak ze de Selectus Invisibilis spreuk uit. De kribbe was nu zichtbaar voor iedereen die de kamer in liep van Hermelien.
Hermelien onwetend wees de staf op zichzelf en brabbelde weer. Deze keer, liet de staf haar shirt en beha verdwijnen. De infantiele geest van Hermelien begreep niet wat borsten waren, dus ze begon ze aan te raken om uit te vinden wat ze waren. Ze begon te huilen toen ze erachter kwam dat het pijn deed wanneer ze haar borsten aanraakte. Na een beetje gehuilt te hebben, kalmeerde Hermelien en begon weer te kruipen. Ze kroop naar het midden van haar kamer, waar ze om ongevuur om 10 uur in slaap viel.
Om middernacht, was Ginny net klaar met haar huiswerk. Ze besefte dat ze Hermelien haar favoriete ganzenveer had geleend eerder die dag, dus besloot ze dat ze die terug zou geven. Ze ging naar de kamer van Hermelien, en klopte stil op de deur, alleen in het geval dat Hermelien sliep. Toen niemand antwoordde, dacht ze dat Hermelien lag te slapen. Ze probeerde de deur, in de verwachting dat die opslot zat, maar in plaats daarvan was ze verbaasd toen het slot niet op de deur zat. Ze opende de deur, en rustig sloop ze naar binnen. Wat zij zag, verbaasde haar. Hermelien was naakt en de kamer was een puinhoop; een wit poeder dat Ginny niet kon identificeren was besprenkeld overal, alle dingen waren overal naartoe gegooid, en er waren vreemde vlekken over het tapijt, maar onder Hermelien in het bijzonder. Ginny was ook verward over de wieg in de kamer. Ginny keek naar Hermelien en zag dat ze op dit moment was plassen op het tapijt.
"Wat de hel is hier aan de hand?" dacht Ginny.
Ginny draaide zich om en zag een pakket van luiers op de vloer.
"Hermelien draagt luiers?" dacht Ginny. "Ik denk dat dat verklaart waarom het zo lang duurt om je kleren te verwisselen de hele tijd."
Ginny nam een luier uit de verpakking en voelde eraan. Ze keek naar Hermelien en besefte dat als ze Hermelien geen luier om zou doen, zou niemand het doen. Ginny verzamelde de wilskracht en begon het proces van het verschonen van Hermelien. Ze schoof de luier onder haar en wilde hem net dicht doen toen ze de fles van de baby poeder zag liggen.
"Dat is wat dat witte poeder" dacht Ginny.
Ginny nam de fles, maar besefte dat het leeg was. Ze vulde het met haar toverstok en in poederde Hermelien’s kruis ermee in. Ze trok de luier omhoog over het kruis Hermelien en plakte de luier dicht. Ze realiseerde zich dat het te koud was om Hermelien gewoon te laten slapen in alleen een luier, dus besloot ze om een outfit op te roepen voor haar. Ze was op het punt om een set van nachtkleding geschikt voor een 17-jarige te roepen, maar stopte toen ze de wieg zag. Ze dacht dat ze Hermelien’s nachtkleding zou aanpassen bij het thema. Ginny riep vervolgens een baby rompertje op. Ginny was geslaagd om de slapende Hermelien in het rompertje krijgen zonder haar wakker te maken. Ginny lachte om het infantiele kledingstuk dat Hermelien droeg. Vervolgens had Ginny de zijkant van de wieg naar beneden gedaan en hielp Hermelien. Terwijl ze dat deed, werd de mobiel ingeschakeld en een slaapliedje begon te spelen. Ginny giechelde en getogen aan de zijkant weer. Ze keek toen naar het slapende meisje en besefte dat ze schattig keek op een manier die een 17-jarig meisje niet zou moeten. Ginny vervolgens gebruikt haar toverstok om de puinhoop in de kamer van Hermelien's, met inbegrip van de plas vlekken op het tapijt te reinigen. Ginny dan links de kamer, zich afvragend hoe Hermelien zou reageren in de ochtend.
wordt vervolgt
Na het diner, ging Hermelien naar het kantoor van Mevrouw Pleister. Op haar weg, zorgde ze ervoor dat ze zichzelf niet bevuild had. Tevreden dat ze zichzelf niet bevuild had, bleef Hermelien naar het kantoor lopen. Hermelien klopte op de deur. Een paar seconden later, antwoordde mevrouw Pleister. Hermelien hield haar schone luier in het bijzijn van haar zien en glimlachte. Mevrouw Pleister kreeg het bericht en leidde Hermelien naar binnen. Mevrouw Pleister trok Hermelien's broek omlaag en ging door naar het proces van het veranderen van haar luier. Toen ze klaar was, hielp ze Hermelien in haar broek en stuurde haar op haar weg. Hermelien bedankte haar en vertrok naar de gemeenschappelijke ruimte.
Toen ze bij de gemeenschappelijke ruimte kwam, was Hermelien begonnen met haar huiswerk. Ongeveer de helft van de weg door een essay, begon ze zich licht in haar hoofd te voelen. Ze dacht dat ze gewoon moe was en bleef werken. Een paar minuten later, besefte ze dat ze was niet langer brieven zat te schrijven, net krabbels. Ze keek verward, maar besefte toen dat ze niet meer kon lezen wat ze had geschreven. Ze kon zich nog de letters herkennen, maar voor haar waren ze zinloos. Ze stopte zelf met huilen om niet een scène te beginnen, maar ze kon niet zelf stoppen met het zuigen aan haar duim. Ze greep snel haar spullen en ging naar boven, in de hoop dat niemand zag dat ze op haar duim zoog.
Ze ging haar kamer in en sloot de deur achter haar, vergeten om de deur op slot te doen. Terwijl ze haar kamer inging, werd haar hoofd nog lichter, en ze viel op haar knieën. Ze wilde niet te proberen om op te staan, zodat ze kroop naar haar wieg. Ze stak haar hand onder haar bedje en trok haar speen, zuigfles, luiers en luier verschoningsspullen. Hermelien trok haar broek uit en maakte de banden van haar luier los. Terwijl ze dit deed, haar leekt het of het licht in het hoofd gestegen was, en ze keek verward. Ze wist niet wat te doen. Ze greep de nieuwe luier, maar ze wist niet meer wat ze er mee moest doen. Ze giechelde en gooide de luier door de kamer. Ze greep toen de fles van de baby poeder, en lachte toen ze de fles rond zwaaide, overal lag nu babypoeder. Ze vond haar speen en plaatste die in haar mond. Hermelien kroop door de kamer en ging voor haar wieg zitten, zich niet realiserend dat ze aan het plassen was op het tapijt toen ze dat deed. Hermelien begon toen met dingen rond te gooien in de kamer, en giechelen als ze dat deed. Ze vond haar toverstok in haar broekzak, en niet wetend wat het was, begon ze naar de dingen te brabbelen. Ze had gewezen op de kribbe, en buiten medeweten van haar, sprak ze de Selectus Invisibilis spreuk uit. De kribbe was nu zichtbaar voor iedereen die de kamer in liep van Hermelien.
Hermelien onwetend wees de staf op zichzelf en brabbelde weer. Deze keer, liet de staf haar shirt en beha verdwijnen. De infantiele geest van Hermelien begreep niet wat borsten waren, dus ze begon ze aan te raken om uit te vinden wat ze waren. Ze begon te huilen toen ze erachter kwam dat het pijn deed wanneer ze haar borsten aanraakte. Na een beetje gehuilt te hebben, kalmeerde Hermelien en begon weer te kruipen. Ze kroop naar het midden van haar kamer, waar ze om ongevuur om 10 uur in slaap viel.
Om middernacht, was Ginny net klaar met haar huiswerk. Ze besefte dat ze Hermelien haar favoriete ganzenveer had geleend eerder die dag, dus besloot ze dat ze die terug zou geven. Ze ging naar de kamer van Hermelien, en klopte stil op de deur, alleen in het geval dat Hermelien sliep. Toen niemand antwoordde, dacht ze dat Hermelien lag te slapen. Ze probeerde de deur, in de verwachting dat die opslot zat, maar in plaats daarvan was ze verbaasd toen het slot niet op de deur zat. Ze opende de deur, en rustig sloop ze naar binnen. Wat zij zag, verbaasde haar. Hermelien was naakt en de kamer was een puinhoop; een wit poeder dat Ginny niet kon identificeren was besprenkeld overal, alle dingen waren overal naartoe gegooid, en er waren vreemde vlekken over het tapijt, maar onder Hermelien in het bijzonder. Ginny was ook verward over de wieg in de kamer. Ginny keek naar Hermelien en zag dat ze op dit moment was plassen op het tapijt.
"Wat de hel is hier aan de hand?" dacht Ginny.
Ginny draaide zich om en zag een pakket van luiers op de vloer.
"Hermelien draagt luiers?" dacht Ginny. "Ik denk dat dat verklaart waarom het zo lang duurt om je kleren te verwisselen de hele tijd."
Ginny nam een luier uit de verpakking en voelde eraan. Ze keek naar Hermelien en besefte dat als ze Hermelien geen luier om zou doen, zou niemand het doen. Ginny verzamelde de wilskracht en begon het proces van het verschonen van Hermelien. Ze schoof de luier onder haar en wilde hem net dicht doen toen ze de fles van de baby poeder zag liggen.
"Dat is wat dat witte poeder" dacht Ginny.
Ginny nam de fles, maar besefte dat het leeg was. Ze vulde het met haar toverstok en in poederde Hermelien’s kruis ermee in. Ze trok de luier omhoog over het kruis Hermelien en plakte de luier dicht. Ze realiseerde zich dat het te koud was om Hermelien gewoon te laten slapen in alleen een luier, dus besloot ze om een outfit op te roepen voor haar. Ze was op het punt om een set van nachtkleding geschikt voor een 17-jarige te roepen, maar stopte toen ze de wieg zag. Ze dacht dat ze Hermelien’s nachtkleding zou aanpassen bij het thema. Ginny riep vervolgens een baby rompertje op. Ginny was geslaagd om de slapende Hermelien in het rompertje krijgen zonder haar wakker te maken. Ginny lachte om het infantiele kledingstuk dat Hermelien droeg. Vervolgens had Ginny de zijkant van de wieg naar beneden gedaan en hielp Hermelien. Terwijl ze dat deed, werd de mobiel ingeschakeld en een slaapliedje begon te spelen. Ginny giechelde en getogen aan de zijkant weer. Ze keek toen naar het slapende meisje en besefte dat ze schattig keek op een manier die een 17-jarig meisje niet zou moeten. Ginny vervolgens gebruikt haar toverstok om de puinhoop in de kamer van Hermelien's, met inbegrip van de plas vlekken op het tapijt te reinigen. Ginny dan links de kamer, zich afvragend hoe Hermelien zou reageren in de ochtend.
wordt vervolgt
Schweinefleisch
Nieuw lid
Eigenlijk klopt het niet zo goed. want ze kunnen niet zomaar dingen tevoorschijn komen zoals in jou verhaal een speen en een flesje enzo.. of ze moeten accio gebruiken maar dan moet het al in de buurt liggen.
maargoed daar gaat het niet om
keep it wet!
maargoed daar gaat het niet om
keep it wet!
Lars2443
Nieuw lid
Hermelien werd wakker in de ochtend en wreef over haar ogen. Toen ze dat deed, besefte ze dat ze in haar wieg was. Ze probeerde zich te herinneren wat er was gebeurd in de nacht eerder, maar haar geheugen was vaag. Terwijl ze ging zitten, viel haar deken van haar lichaam. Ze keek naar haar kleren en staarde in shock. Ze keek naar de outfit die ze droeg en zag dat het een shirt was, maar het bleef naar beneden gaan totdat hij rond haar kruis zat. Het werd gemaakt voor baby's, rondom het kruis zaten snaps om gemakkelijk te verschonen. Ze probeerde te bedenken hoe het heette en na een paar minuten herinnerde ze dat zich.
"Een rompertje!" Dacht ze bij zichzelf: "Dat is wat het was heet."
Toen ze begon na te denken waarom ze was er een droeg, in het bijzonder een grote romper, hoorde ze haar deur open gaan. Ze pakte de deken en gooide het over haar lichaam.
"De wieg kan tenminste niet worden gezien vanwege mijn spreuk" dacht Hermelien.
Hermelien zag Ginny naar binnen gaan en deed alsof ik sliep. Hermelien liet een van haar ogen een beetje open, zodat ze kon zien wat Ginny deed. Ze keek toen Ginny naar de kribbe liep en deed iets wat ze dacht dat niet mogelijk was. Ze liet de wand van de wieg zakken.
"Ze kan de kribbe zien?" dacht Hermelien: "Waarom is ze niet in de war door de spreuk?"
Ginny schudde toen om Hermelien wakker te maken. Hermelien deed net of ze wakker werd, zodat Ginny haar mysterieuze rompertje zag.
"Goedemorgen" zei Hermelien met de fopspeen nog steeds in haar mond.
"Als je de speen uit doet dan is het wat makkelijker om te praten, Hermelien." Ginny zei: "Dan ben je gemakkelijker te begrijpen"
Hermelien bloosde en trok de speen uit haar mond. "Ik zei, Goede morgen"
"Ik weet wat je zei," antwoordde Ginny. Ze gebruikte deze gelegenheid om Hermelien’s deken van haar af te trekken. Hermelien bloosde 5 tinten van rood toen ze zich realiseerde dat ze haar rompertje toonde. Ze probeerde tevergeefs om het te bedekken met haar handen, maar haar pogingen waren tevergeefs.
"Doe niet zo bescheiden." Zei Ginny, helemaal niet verbaasd: "Wie denk je dat je in dat rompertje gedaan heeft."
Hermelien's kaak raakte de grond bijna.
"Jij!" schreeuwde Hermelien: "Waar heb je het over!"
"Ik kwam de ganzenveer terugbrengen die ik had geleend van je, en toen zag ik je naakt op de vloer, slapen en plassen." antwoordde Ginny. "Ik was geschokt, toen zag ik de luiers heb je er een om gedaan. Ook heb ik je in de kribbe gelegd en de kamer gereinigd."
"Hoe kun je de wieg zien?" Vroeg Hermelien, duidelijk in de war.
"Wat bedoel je? 'vroeg Ginny, duidelijk in de war.
"Ik heb een spreuk uitgesproken, zodat alleen ik kon zien dat het een kribbe was" antwoordde Hermelien met een licht gevoel in het hoofd.
"Oh. Ik weet niet. Misschien werkte de spreuk niet "zei Ginny
"Dat denk ik" antwoordde Hermelien, nog steeds geschokt.
Toen begon Hermelien te huilen.
"Wat is er mis Hermelien?" zei Ginny betrokken.
"Het is gewoon dat je erachter kwam dat ik luiers draag, en-" riep Hermelien, maar ze werd onderbroken.
"Het is oke, Hermelien" zei Ginny geruststellend. "Ik zal het niemand vertellen."
"Beloof je dat?" Vroeg Hermelien, en ze kalmeerde een beetje
"Ja" antwoordde Ginny.
Hermelien vertelde Ginny waarom ze luiers droeg, maar de delen over haar onverklaarbare gedrag en de luier verschoningen door Mevrouw Pleister liet ze weg.
"Wow" Ginny zei, verdoofd "En je weet niet wat de oorzaak is."
"Nee" antwoordde Hermelien.
Hermelien stond op uit de wieg, nog steeds met een licht gevoel in het hoofd, en vroeg Ginny de zaal te verlaten, zodat ze zich om kon kleden. Ginny knikte alleen maar en verliet de kamer, en sloot de deur achter haar. Toen Hermelien tevergeefs geprobeerd had om haar rompertje over haar hoofd te trekken, herinnerde ze zich de drukkers die de 2 helften samen rond haar kruis dicht hielden. Ze wilde ze bereiken, maar haar gevoel in haar hoofd maakte liet haar wankelen. Ze keek naar het rompertje en realiseerde zich dat ze een idee had hoe ze ze los zou krijgen. Ze dacht dat ze het zou moeten weten om de drukkers los te krijgen, maar de informatie niet langs haar gevoel in haar hoofd gaan.
"Ginny" schreeuwde ze, zelfs zich niet te realiseren dat ze dat gedaan had.
"Wat is er?" schreeuwde Ginny achter de deur.
"Kan je even komen?" schreeuwde Hermelien terug.
Hermelien zag de deur open gaan en Ginny liep naar binnen, en ze keek een beetje in de war.
"Wat wil je?" vroeg Ginny.
"Kun je dit stomme ding open maken voor mij?" zei Hermelien blozend.
"Oh, oke" zei Ginny.
Ginny liep en knielde neer. Ze stak haar hand voor de drukkers en maakte ze met relatief gemak openen.
"Alsjeblieft" lachte Ginny en aaide op het hoofd van Hermelien.
Hermelien bloosde en keek naar Ginny die de kamer uit liep. Omdat ze een rompertje droeg, kon ze haar luier te verschonen, zonder alles uit te trekken. Ze stond op het punt om haar luier te verschonen, maar een vertrouwde geur ging naar haar duizelig hoofd. Ze begon in paniek te raken, maar slaagde om iets te zeggen wat ze niet wilde.
"Ginny?" zei Hermelien, vlak voor Ginny de kamer verlaten had.
"Ja?" antwoordde Ginny.
"Kun je mijn luier verschonen?" zei Hermelien, en ze krijgt een blik van pure verbazing in haar antwoord.
Het duurde Ginny een goede 10 seconden voordat ze haar gedachten verzameld, maar voor Hermelien voelde het als 10 uur. Ginny was er eindelijk in geslaagd een vraag te stotteren.
"Wh-waarom?" vroeg Ginny, nog steeds verbijsterd.
"Het lijkt wel of ik het niet zelf lijk te kunnen" antwoordde Hermelien blozen.
'Oke.' Was alles dat Ginny kon zeggen. Ze wist niet waarom ze had ingestemd. "Hermelien had zichzelf ook wel kunnen verschonen omdat ze ze al zo lang draagt." dacht Ginny. Ondanks dat, had Ginny toch besloten om haar vriendin te helpen. Ze liep naar Hermelien, die zat op de vloer, blozend. Ginny bloosde ook, maar slaagde erin om Hermelien te vertellen dat ze moest gaan liggen. Hermelien deed dit, en voelde dat Ginny's handen haar los gemaakte rompertje om haar lichaam trok om haar natte luier bloot te leggen. Vervolgens maakte Ginny de tapes los en liet de luier van Hermelien af vallen zodat haar privé gedeelte zichtbaar was. Ginny pakte een paar babydoekjes en reinigde de urine van Hermelien af, en probeerde om oogcontact met haar vriendin te voorkomen. Vervolgens gleed de gebruikte luier van onder Hermelien en gooide het in de luieremmer ze opgeroepen. Ginny greep toen een nieuwe luier en gebruikt haar andere hand om de benen van Hermelien in de lucht te houden. Ginny deed de luier onder Hermelien en pakte de baby-poeder, en nog steeds hield ze Hermelien’s benen in de lucht. Ze poederde Hermelien's billen en liet haar benen zakken en daarna poederde ze haar kruis. Ginny trok de voorkant van de luier over haar kruis en plakte de kanten op elkaar. Ze liet het rompertje open zodat Hermelien van kleding zou kunnen veranderen voor de dag.
"Klaar" zei Ginny, met een glimlach.
"Dank je" lachte Hermelien.
Op dat moment, voelde Hermelien dat haar hoofd lichter werd en ze was niet in staat om op te staan of lopen. Ze probeerde te bedenken wat te doen, maar ze was plotseling vergeten wat het probleem was, en ze begon op haar tenen te zuigen.
"Hermelien, wat doe je?" vroeg Ginny, in de war.
Alles wat Ginny ontving als antwoord was baby brabbelen. Ginny keek verward, maar al snel dacht ze dat Hermelien gewoon een grapje uithaalde, zich niet realiserend dat Hermelien dat niet deed. Ginny lachte en besloot om mee te gaan naar de poppenkast. Ginny nam Hermelien’s tenen uit haar mond, en deed haar fopspeen in. Hermelien zoog vrolijk op haar speen, terwijl Ginny haar rompertje dichtdeed. Daarna keek Ginny verward toen ze zag dat Hermelien begon met het persen van iets. Ze probeerde te achterhalen wat Hermelien aan het doen was, maar toen Hermelien stopte en keek ze opgelucht. Ginny keek verward tot haar neus werd aangevallen met een geur en ze wist dat Hermelien zichzelf net had vervuild.
"Hermelien, heb je jezelf net onder gepoept?" vroeg Ginny, denkend dat Hermelien een beetje te goed had geacteerd.
"Poepie!" Antwoordde Hermelien, kruipend door de kamer.
"Heb je behoefte aan hulp om te worden verschoond?" vroeg Ginny, in de hoop dat ze geen hulp nodig zou hebben.
Hermelien gaf geen antwoord, maar in plaats daarvan pakte ze een schone luier uit haar tas en gaf het aan Ginny.
"Natuurlijk" zei Ginny, ongelukkig.
Ginny ging weer door het proces van het verschonen van Hermelien’s luier, maar niet voordat ze had gekokhalst bij het zien en ruiken van de poep. Toen Ginny dat gedaan had, deed ze het rompertje dicht en hielp haar overeind.
"Moet je niet klaar te zijn voor je lessen vandaag?" vroeg Ginny.
Ze kreeg geen antwoord, dus ze keek naar Hermelien schema's en realiseerde zich dat ze geen klassen hadden vandaag. Vandaag was de dag voor de kerstvakantie, dus Hermelien zou toch niet veel gehad hebben aan haar lessen. Ginny wist dat ze beide geen klassen hadden vandaag, dus ze haalde haar schouders op.
"Hoe lang ga je hier mee door?" vroeg Ginny aan Hermelien.
Hermelien brabbelde gewoon. Ginny zuchtte en dacht dat dit een lange dag zou gaan worden, ondanks het feit dat diep van binnen, vond ze de behandeling die ze Hermelien gaf leuk.
"Een rompertje!" Dacht ze bij zichzelf: "Dat is wat het was heet."
Toen ze begon na te denken waarom ze was er een droeg, in het bijzonder een grote romper, hoorde ze haar deur open gaan. Ze pakte de deken en gooide het over haar lichaam.
"De wieg kan tenminste niet worden gezien vanwege mijn spreuk" dacht Hermelien.
Hermelien zag Ginny naar binnen gaan en deed alsof ik sliep. Hermelien liet een van haar ogen een beetje open, zodat ze kon zien wat Ginny deed. Ze keek toen Ginny naar de kribbe liep en deed iets wat ze dacht dat niet mogelijk was. Ze liet de wand van de wieg zakken.
"Ze kan de kribbe zien?" dacht Hermelien: "Waarom is ze niet in de war door de spreuk?"
Ginny schudde toen om Hermelien wakker te maken. Hermelien deed net of ze wakker werd, zodat Ginny haar mysterieuze rompertje zag.
"Goedemorgen" zei Hermelien met de fopspeen nog steeds in haar mond.
"Als je de speen uit doet dan is het wat makkelijker om te praten, Hermelien." Ginny zei: "Dan ben je gemakkelijker te begrijpen"
Hermelien bloosde en trok de speen uit haar mond. "Ik zei, Goede morgen"
"Ik weet wat je zei," antwoordde Ginny. Ze gebruikte deze gelegenheid om Hermelien’s deken van haar af te trekken. Hermelien bloosde 5 tinten van rood toen ze zich realiseerde dat ze haar rompertje toonde. Ze probeerde tevergeefs om het te bedekken met haar handen, maar haar pogingen waren tevergeefs.
"Doe niet zo bescheiden." Zei Ginny, helemaal niet verbaasd: "Wie denk je dat je in dat rompertje gedaan heeft."
Hermelien's kaak raakte de grond bijna.
"Jij!" schreeuwde Hermelien: "Waar heb je het over!"
"Ik kwam de ganzenveer terugbrengen die ik had geleend van je, en toen zag ik je naakt op de vloer, slapen en plassen." antwoordde Ginny. "Ik was geschokt, toen zag ik de luiers heb je er een om gedaan. Ook heb ik je in de kribbe gelegd en de kamer gereinigd."
"Hoe kun je de wieg zien?" Vroeg Hermelien, duidelijk in de war.
"Wat bedoel je? 'vroeg Ginny, duidelijk in de war.
"Ik heb een spreuk uitgesproken, zodat alleen ik kon zien dat het een kribbe was" antwoordde Hermelien met een licht gevoel in het hoofd.
"Oh. Ik weet niet. Misschien werkte de spreuk niet "zei Ginny
"Dat denk ik" antwoordde Hermelien, nog steeds geschokt.
Toen begon Hermelien te huilen.
"Wat is er mis Hermelien?" zei Ginny betrokken.
"Het is gewoon dat je erachter kwam dat ik luiers draag, en-" riep Hermelien, maar ze werd onderbroken.
"Het is oke, Hermelien" zei Ginny geruststellend. "Ik zal het niemand vertellen."
"Beloof je dat?" Vroeg Hermelien, en ze kalmeerde een beetje
"Ja" antwoordde Ginny.
Hermelien vertelde Ginny waarom ze luiers droeg, maar de delen over haar onverklaarbare gedrag en de luier verschoningen door Mevrouw Pleister liet ze weg.
"Wow" Ginny zei, verdoofd "En je weet niet wat de oorzaak is."
"Nee" antwoordde Hermelien.
Hermelien stond op uit de wieg, nog steeds met een licht gevoel in het hoofd, en vroeg Ginny de zaal te verlaten, zodat ze zich om kon kleden. Ginny knikte alleen maar en verliet de kamer, en sloot de deur achter haar. Toen Hermelien tevergeefs geprobeerd had om haar rompertje over haar hoofd te trekken, herinnerde ze zich de drukkers die de 2 helften samen rond haar kruis dicht hielden. Ze wilde ze bereiken, maar haar gevoel in haar hoofd maakte liet haar wankelen. Ze keek naar het rompertje en realiseerde zich dat ze een idee had hoe ze ze los zou krijgen. Ze dacht dat ze het zou moeten weten om de drukkers los te krijgen, maar de informatie niet langs haar gevoel in haar hoofd gaan.
"Ginny" schreeuwde ze, zelfs zich niet te realiseren dat ze dat gedaan had.
"Wat is er?" schreeuwde Ginny achter de deur.
"Kan je even komen?" schreeuwde Hermelien terug.
Hermelien zag de deur open gaan en Ginny liep naar binnen, en ze keek een beetje in de war.
"Wat wil je?" vroeg Ginny.
"Kun je dit stomme ding open maken voor mij?" zei Hermelien blozend.
"Oh, oke" zei Ginny.
Ginny liep en knielde neer. Ze stak haar hand voor de drukkers en maakte ze met relatief gemak openen.
"Alsjeblieft" lachte Ginny en aaide op het hoofd van Hermelien.
Hermelien bloosde en keek naar Ginny die de kamer uit liep. Omdat ze een rompertje droeg, kon ze haar luier te verschonen, zonder alles uit te trekken. Ze stond op het punt om haar luier te verschonen, maar een vertrouwde geur ging naar haar duizelig hoofd. Ze begon in paniek te raken, maar slaagde om iets te zeggen wat ze niet wilde.
"Ginny?" zei Hermelien, vlak voor Ginny de kamer verlaten had.
"Ja?" antwoordde Ginny.
"Kun je mijn luier verschonen?" zei Hermelien, en ze krijgt een blik van pure verbazing in haar antwoord.
Het duurde Ginny een goede 10 seconden voordat ze haar gedachten verzameld, maar voor Hermelien voelde het als 10 uur. Ginny was er eindelijk in geslaagd een vraag te stotteren.
"Wh-waarom?" vroeg Ginny, nog steeds verbijsterd.
"Het lijkt wel of ik het niet zelf lijk te kunnen" antwoordde Hermelien blozen.
'Oke.' Was alles dat Ginny kon zeggen. Ze wist niet waarom ze had ingestemd. "Hermelien had zichzelf ook wel kunnen verschonen omdat ze ze al zo lang draagt." dacht Ginny. Ondanks dat, had Ginny toch besloten om haar vriendin te helpen. Ze liep naar Hermelien, die zat op de vloer, blozend. Ginny bloosde ook, maar slaagde erin om Hermelien te vertellen dat ze moest gaan liggen. Hermelien deed dit, en voelde dat Ginny's handen haar los gemaakte rompertje om haar lichaam trok om haar natte luier bloot te leggen. Vervolgens maakte Ginny de tapes los en liet de luier van Hermelien af vallen zodat haar privé gedeelte zichtbaar was. Ginny pakte een paar babydoekjes en reinigde de urine van Hermelien af, en probeerde om oogcontact met haar vriendin te voorkomen. Vervolgens gleed de gebruikte luier van onder Hermelien en gooide het in de luieremmer ze opgeroepen. Ginny greep toen een nieuwe luier en gebruikt haar andere hand om de benen van Hermelien in de lucht te houden. Ginny deed de luier onder Hermelien en pakte de baby-poeder, en nog steeds hield ze Hermelien’s benen in de lucht. Ze poederde Hermelien's billen en liet haar benen zakken en daarna poederde ze haar kruis. Ginny trok de voorkant van de luier over haar kruis en plakte de kanten op elkaar. Ze liet het rompertje open zodat Hermelien van kleding zou kunnen veranderen voor de dag.
"Klaar" zei Ginny, met een glimlach.
"Dank je" lachte Hermelien.
Op dat moment, voelde Hermelien dat haar hoofd lichter werd en ze was niet in staat om op te staan of lopen. Ze probeerde te bedenken wat te doen, maar ze was plotseling vergeten wat het probleem was, en ze begon op haar tenen te zuigen.
"Hermelien, wat doe je?" vroeg Ginny, in de war.
Alles wat Ginny ontving als antwoord was baby brabbelen. Ginny keek verward, maar al snel dacht ze dat Hermelien gewoon een grapje uithaalde, zich niet realiserend dat Hermelien dat niet deed. Ginny lachte en besloot om mee te gaan naar de poppenkast. Ginny nam Hermelien’s tenen uit haar mond, en deed haar fopspeen in. Hermelien zoog vrolijk op haar speen, terwijl Ginny haar rompertje dichtdeed. Daarna keek Ginny verward toen ze zag dat Hermelien begon met het persen van iets. Ze probeerde te achterhalen wat Hermelien aan het doen was, maar toen Hermelien stopte en keek ze opgelucht. Ginny keek verward tot haar neus werd aangevallen met een geur en ze wist dat Hermelien zichzelf net had vervuild.
"Hermelien, heb je jezelf net onder gepoept?" vroeg Ginny, denkend dat Hermelien een beetje te goed had geacteerd.
"Poepie!" Antwoordde Hermelien, kruipend door de kamer.
"Heb je behoefte aan hulp om te worden verschoond?" vroeg Ginny, in de hoop dat ze geen hulp nodig zou hebben.
Hermelien gaf geen antwoord, maar in plaats daarvan pakte ze een schone luier uit haar tas en gaf het aan Ginny.
"Natuurlijk" zei Ginny, ongelukkig.
Ginny ging weer door het proces van het verschonen van Hermelien’s luier, maar niet voordat ze had gekokhalst bij het zien en ruiken van de poep. Toen Ginny dat gedaan had, deed ze het rompertje dicht en hielp haar overeind.
"Moet je niet klaar te zijn voor je lessen vandaag?" vroeg Ginny.
Ze kreeg geen antwoord, dus ze keek naar Hermelien schema's en realiseerde zich dat ze geen klassen hadden vandaag. Vandaag was de dag voor de kerstvakantie, dus Hermelien zou toch niet veel gehad hebben aan haar lessen. Ginny wist dat ze beide geen klassen hadden vandaag, dus ze haalde haar schouders op.
"Hoe lang ga je hier mee door?" vroeg Ginny aan Hermelien.
Hermelien brabbelde gewoon. Ginny zuchtte en dacht dat dit een lange dag zou gaan worden, ondanks het feit dat diep van binnen, vond ze de behandeling die ze Hermelien gaf leuk.
Lars2443
Nieuw lid
Na een paar uur van vergelijkbare capriolen, was Hermelien eindelijk in slaap gevallen. Ginny slaakte een zucht van opluchting en hielp Hermelien in haar wieg. Ze bracht de zijkant van het bedje naar beneden en voelde zelf dat ze ook dutje wilde doen. Het was vermoeiend, het verzorgen van een baby, laat staan een 17 jaar oude baby. Ondanks haar uitputting, was Ginny onder de indruk dat Hermelien in staat was om voor zo'n lange tijd een infantiele poppenkast te trekken. Ginny viel een paar minuten later ook in slaap, ze werd in slaap gewiegd door het slaapliedje gespeeld door de mobiele telefoon.
Toen Ginny een uur later wakker werd voelde het fris. Net toen ze wakker werd, werd Hermelien ook wakker. Hermelien ging rechtop zitten en wreef in haar ogen, zich niet herinnerend wat er was gebeurd voordat ze ging slapen. Ze keek verward toen zag ze Ginny liggen aan de voet van haar wieg. Ginny keek op en zei: "Goedemorgen, slaapkop" naar Hermelien. Hermelien bloosde, zich niet herinnerend dat Ginny al wist over haar luiers en haar wieg. "Euh, goede morgen" antwoordde Hermelien zwak.
"Oh, dus je bent klaar met het spel?" vroeg Ginny.
"Welk spel?" Vroeg Hermelien, op zoek verward.
"De 'gedraagt zich als een baby' spel." Vroeg Ginny.
Zodra Ginny dat zei, kwam het geheugen van Hermelien van de eerdere dagen terug. Ze had het gevoel dat ze zou flauwvallen van verlegenheid, maar het lukte haar om bij bewustzijn te blijven. Ze wilde sterven van wat Ginny zag. Ze kruipte, brabbelde, huilde en over het algemeen gewoon kinderachtige dingen. Ginny verlaagde de zijkant van het bedje en haalde de deken van Hermelien af.
"Kom op, sta op" zei Ginny met een glimlach.
Hermelien ging wankel rechtop zitten en werd uit bed geholpen door Ginny. Ginny legde Hermelien op de grond.
"Wat ben je aan het doen?" Vroeg Hermelien.
"Het verschonen van je luier, natuurlijk" zei Ginny met een lach.
"Oh" Was alles wat Hermelien kon zeggen. Ze wilde protesteren en Ginny uit haar kamer gooien, maar ze kon het gewoon niet. Ze wist niet waarom ze het zo accepterde, maar ze deed het gewoon.
Ginny verschoonde Hermelien in een nieuwe luier, en hielp Hermelien in een aantal normale kleren. De twee meisjes realiseerde zich dat het tijd was voor de lunch, dus ze gingen naar beneden om wat te eten. Tijdens de lunch spraken zij over wie zou vertrekken naar huis tijdens de kerstvakantie. Zij bepaalden dat Ron en Harry naar de Burrow gingen, maar Ginny bleef achter om haar schoolwerk in te halen. Hermelien bleef ook achter, omdat ze haar geluierde staat niet wilde uitleggen aan haar ouders. Het leek alsof er heel weinig mensen achter blijven dit jaar. Dat vond Hermelien, want dat zorgde ervoor dat ze een kleinere kans had om geluierd gepakt te worden.
Na de lunch, vertrokken Harry, Ron, Hermelien en Ginny naar de gemeenschappelijke ruimte. Op de weg, deed Ginny iets wat Hermelien nooit verwacht had dat ze zou doen, ze deed haar eerste twee vingers langs haar band van haar broek en in haar luier. Hermelien slaakte een lichte snik, maar niet aan te trekken ongewenste aandacht. Ginny trok haar vingers uit de luier van Hermelien, en knikte.
"Eh jongens, we ontmoeten elkaar in de gemeenschappelijke ruimte. We moeten even het toilet gebruiken 'zei Ginny.
"Ok" zei Harry.
De twee meisjes namen een omweg naar het toilet en gingen naar binnen. Als ze dat deden, vroeg Hermelien aan Ginny waarom ze haar vingers in haar luier stak.
"Om te zien of die nat was, natuurlijk. 'Zei Ginny.
Toen Ginny een uur later wakker werd voelde het fris. Net toen ze wakker werd, werd Hermelien ook wakker. Hermelien ging rechtop zitten en wreef in haar ogen, zich niet herinnerend wat er was gebeurd voordat ze ging slapen. Ze keek verward toen zag ze Ginny liggen aan de voet van haar wieg. Ginny keek op en zei: "Goedemorgen, slaapkop" naar Hermelien. Hermelien bloosde, zich niet herinnerend dat Ginny al wist over haar luiers en haar wieg. "Euh, goede morgen" antwoordde Hermelien zwak.
"Oh, dus je bent klaar met het spel?" vroeg Ginny.
"Welk spel?" Vroeg Hermelien, op zoek verward.
"De 'gedraagt zich als een baby' spel." Vroeg Ginny.
Zodra Ginny dat zei, kwam het geheugen van Hermelien van de eerdere dagen terug. Ze had het gevoel dat ze zou flauwvallen van verlegenheid, maar het lukte haar om bij bewustzijn te blijven. Ze wilde sterven van wat Ginny zag. Ze kruipte, brabbelde, huilde en over het algemeen gewoon kinderachtige dingen. Ginny verlaagde de zijkant van het bedje en haalde de deken van Hermelien af.
"Kom op, sta op" zei Ginny met een glimlach.
Hermelien ging wankel rechtop zitten en werd uit bed geholpen door Ginny. Ginny legde Hermelien op de grond.
"Wat ben je aan het doen?" Vroeg Hermelien.
"Het verschonen van je luier, natuurlijk" zei Ginny met een lach.
"Oh" Was alles wat Hermelien kon zeggen. Ze wilde protesteren en Ginny uit haar kamer gooien, maar ze kon het gewoon niet. Ze wist niet waarom ze het zo accepterde, maar ze deed het gewoon.
Ginny verschoonde Hermelien in een nieuwe luier, en hielp Hermelien in een aantal normale kleren. De twee meisjes realiseerde zich dat het tijd was voor de lunch, dus ze gingen naar beneden om wat te eten. Tijdens de lunch spraken zij over wie zou vertrekken naar huis tijdens de kerstvakantie. Zij bepaalden dat Ron en Harry naar de Burrow gingen, maar Ginny bleef achter om haar schoolwerk in te halen. Hermelien bleef ook achter, omdat ze haar geluierde staat niet wilde uitleggen aan haar ouders. Het leek alsof er heel weinig mensen achter blijven dit jaar. Dat vond Hermelien, want dat zorgde ervoor dat ze een kleinere kans had om geluierd gepakt te worden.
Na de lunch, vertrokken Harry, Ron, Hermelien en Ginny naar de gemeenschappelijke ruimte. Op de weg, deed Ginny iets wat Hermelien nooit verwacht had dat ze zou doen, ze deed haar eerste twee vingers langs haar band van haar broek en in haar luier. Hermelien slaakte een lichte snik, maar niet aan te trekken ongewenste aandacht. Ginny trok haar vingers uit de luier van Hermelien, en knikte.
"Eh jongens, we ontmoeten elkaar in de gemeenschappelijke ruimte. We moeten even het toilet gebruiken 'zei Ginny.
"Ok" zei Harry.
De twee meisjes namen een omweg naar het toilet en gingen naar binnen. Als ze dat deden, vroeg Hermelien aan Ginny waarom ze haar vingers in haar luier stak.
"Om te zien of die nat was, natuurlijk. 'Zei Ginny.
Lars2443
Nieuw lid
De twee meisjes zorgde ervoor dat er op dit moment niemand in dit toilet kon en gingen aan de slag. Ginny gebruikte haar toverstok op de deur van de badkamer en deed hem op slot, zodat niemand binnen kon komen, en daarna toverde ze een commode. Ze hielp Hermelien op de commode en trok haar broek naar beneden. Daarna maakte Ginny de tapes van de luier van Hermelien los en schoof de luier onder Hermelien. Toen nam ze een paar babydoekjes en veegde haar kont hiermee af. Ze greep de baby poeder uit haar tas en in strooide het over Hermelien's kruis. Toen deed ze Hermelien's billen en zetten de baby poeder weg. Daarna pakte ze een nieuwe luier en schoof die onder Hermelien. Ze trok de voorkant boven het kruis van Hermelien en plakte de zijkanten dicht. Toen klopte de voorkant van haar luier en trok haar broek weer omhoog. Ginny hielp Hermelien van de commode en daarna het weggooien van de natte luier.
"All done" zei Ginny met een glimlach.
Hermelien mompelde een bedankje, en bloosde. De twee meisjes verlieten het toilet en vervolgden hun weg naar de gemeenschappelijke ruimte, zich niet realiserend dat ze spoedig zou van mening dat dit de norm was.
De volgende dag was het tijd om afscheid te nemen van degene die naar huis gingen deze kerstvakantie. Harry en Ron gingen naar de Burrow. Ginny bleef achter omdat ze achter liep in een van haar lessen en die wilde inhalen. Hermelien bleef ook achter, omdat ze niet wilde dat haar ouders te weten komen over haar "conditie". Het werd duidelijk dat er het minste aantal studenten achter bleven dan ooit tevoren, omdat ze op de lijst aan het kijken waren hoeveel leerlingen er naar huis zouden gaan. Ongeveer 95% van Zweinstein ging naar huis voor de week. Ginny en Hermelien namen afscheid van Ron en Harry en gingen naar de gemeenschappelijke ruimte. Ginny verschoonde Hermelien in een schone luier, zonder gedoe van Hermelien en ging met haar naar de Grote Zaal voor het ontbijt. Beneden in de grote zaal, waren ze verbaasd om te zien hoe weinig mensen over waren.
"All done" zei Ginny met een glimlach.
Hermelien mompelde een bedankje, en bloosde. De twee meisjes verlieten het toilet en vervolgden hun weg naar de gemeenschappelijke ruimte, zich niet realiserend dat ze spoedig zou van mening dat dit de norm was.
De volgende dag was het tijd om afscheid te nemen van degene die naar huis gingen deze kerstvakantie. Harry en Ron gingen naar de Burrow. Ginny bleef achter omdat ze achter liep in een van haar lessen en die wilde inhalen. Hermelien bleef ook achter, omdat ze niet wilde dat haar ouders te weten komen over haar "conditie". Het werd duidelijk dat er het minste aantal studenten achter bleven dan ooit tevoren, omdat ze op de lijst aan het kijken waren hoeveel leerlingen er naar huis zouden gaan. Ongeveer 95% van Zweinstein ging naar huis voor de week. Ginny en Hermelien namen afscheid van Ron en Harry en gingen naar de gemeenschappelijke ruimte. Ginny verschoonde Hermelien in een schone luier, zonder gedoe van Hermelien en ging met haar naar de Grote Zaal voor het ontbijt. Beneden in de grote zaal, waren ze verbaasd om te zien hoe weinig mensen over waren.
Lars2443
Nieuw lid
De twee jonge heksen aten hun ontbijt en gingen naar boven, naar de gemeenschappelijke ruimte. Ginny deed Hermelien een nieuwe luier om en de twee meisjes werkte aan wat huiswerk. Na ongeveer twee uur, controleerde Ginny, Hermelien's luier door twee van haar vingers in de tailleband van de luier te steken. Na bevestiging dat de luier nat was, legde Ginny Hermelien op de grond. Hermelien was in de war, omdat ze in de gemeenschappelijke ruimte waren en niet in haar kamer. Ginny pakte een extra luier uit haar tas en ging naar Hermelien en trok haar broek naar beneden.
"Wat doe je? 'vroeg Hermelien in verlegenheid gebracht. Ze hoefde zich niet te schamen, omdat Hermelien en Ginny de enigen in de gemeenschappelijke ruimte waren.
"Hoe ziet het eruit?" antwoordde Ginny.
"Maar we zijn in de gemeenschappelijke ruimte, niet mijn kamer." Zei Hermelien.
"Maar er is niemand hier," antwoordde Ginny. "Zou het ook niet makkelijker zijn dan opstaan en naar je kamer te gaan, en dan weer naar beneden te gaan."
"Ik denk het," antwoordde Hermelien, wetende dat ze net had toegegeven aan Ginny.
Ginny verschoonde Hermelien en de twee gingen terug om daar te werken. Na een tijdje, besloten de meisjes dat het genoeg was voor de vandaag en besloten om in de sneeuw te gaan spelen.
Na enige tijd in de sneeuw, besloot Ginny dat de twee binnen naar binnen moesten gaan, want Hermelien had behoefte aan een verschoning. Hermelien zei dat het niet nodig was omdat ze niet in gevaar was van lekken.
"Ok, 'zei Ginny. "Je mag niet in gevaar zijn van lekken, maar ik kan je wel ruiken vanaf hier."
Hermelien bloosde en realiseerde zich dat ook, zij kon de geur van ontlasting in de lucht ook ruiken. Hermelien ging met tegenzin naar binnen gevolgd door Ginny. Ginny legde Hermelien op de grond in de kamer van Hermelien en ging over tot het verschonen van Hermelien's luier. Na de luier, hielp Ginny Hermelien op, en daarna verlaagde ze de zijkant van wieg van Hermelien.
"Wat ben je aan het doen?" Vroeg Hermelien.
"Het is tijd voor je dutje" beantwoordde Ginny.
"Dutje? 'vroeg Hermelien" Ik heb geen dutje nodig. "
Terwijl ze dat zei, besefte ze dat ze eigenlijk dat ze best moe was. Ginny leidde Hermelien in haar bedje en deed de zijkant omhoog. Hermelien viel een paar seconden later in slaap. Ginny besloot toen om een probleem aan te pakken. Ginny verliet de kamer en liet Hermelien alleen om te slapen, terwijl de mobiel een zacht slaapliedje suste, keerde zij in haar steeds terugkerende droom.
"Wat doe je? 'vroeg Hermelien in verlegenheid gebracht. Ze hoefde zich niet te schamen, omdat Hermelien en Ginny de enigen in de gemeenschappelijke ruimte waren.
"Hoe ziet het eruit?" antwoordde Ginny.
"Maar we zijn in de gemeenschappelijke ruimte, niet mijn kamer." Zei Hermelien.
"Maar er is niemand hier," antwoordde Ginny. "Zou het ook niet makkelijker zijn dan opstaan en naar je kamer te gaan, en dan weer naar beneden te gaan."
"Ik denk het," antwoordde Hermelien, wetende dat ze net had toegegeven aan Ginny.
Ginny verschoonde Hermelien en de twee gingen terug om daar te werken. Na een tijdje, besloten de meisjes dat het genoeg was voor de vandaag en besloten om in de sneeuw te gaan spelen.
Na enige tijd in de sneeuw, besloot Ginny dat de twee binnen naar binnen moesten gaan, want Hermelien had behoefte aan een verschoning. Hermelien zei dat het niet nodig was omdat ze niet in gevaar was van lekken.
"Ok, 'zei Ginny. "Je mag niet in gevaar zijn van lekken, maar ik kan je wel ruiken vanaf hier."
Hermelien bloosde en realiseerde zich dat ook, zij kon de geur van ontlasting in de lucht ook ruiken. Hermelien ging met tegenzin naar binnen gevolgd door Ginny. Ginny legde Hermelien op de grond in de kamer van Hermelien en ging over tot het verschonen van Hermelien's luier. Na de luier, hielp Ginny Hermelien op, en daarna verlaagde ze de zijkant van wieg van Hermelien.
"Wat ben je aan het doen?" Vroeg Hermelien.
"Het is tijd voor je dutje" beantwoordde Ginny.
"Dutje? 'vroeg Hermelien" Ik heb geen dutje nodig. "
Terwijl ze dat zei, besefte ze dat ze eigenlijk dat ze best moe was. Ginny leidde Hermelien in haar bedje en deed de zijkant omhoog. Hermelien viel een paar seconden later in slaap. Ginny besloot toen om een probleem aan te pakken. Ginny verliet de kamer en liet Hermelien alleen om te slapen, terwijl de mobiel een zacht slaapliedje suste, keerde zij in haar steeds terugkerende droom.
Lars2443
Nieuw lid
Het heeft lang geduurd, maar ik ben maar weer even verder gegaan met het vertalen van dit verhaal.
Enjoy,
Hermelien werd ongeveer een uur later wakker en besloot om gewoon in de wieg te blijven liggen totdat Ginny terugkwam. Ze vroeg zich af waarom Ginny door al deze problemen zou gaan om haar alleen te helpen. Vond zij ook niet dat het raar was? Zelfs Hermelien dacht dat het raar was, en het gebeurde bij haarzelf!
Een paar minuten later kwam Ginny de kamer in gelopen.
“Oh, je bent wakker”, zei Ginny.
“Err, ja”, zei Hermelien. “Mag ik je een vraag stellen?”
“Zeker” , antwoordde Ginny.
“Waarom doe je dit?” , vroeg Hermelien.
“Wat doe ik?” , antwoordde Ginny.
“Mij helpen met deze aandoening. Denk je niet dat dit raar is?” vroeg Hermelien.
“Ja” , antwoordde Ginny, “maar jij bent mijn vriendin. Daar zijn vriendinnen voor. In goede en slechte tijden. Je weet wel.”
Hermelien glimlachte, toen Ginny de zijkant van de wieg liet zakken.
“Oke, nu dat dat gedaan is, zal ik je maar een schone luier aandoen” , zei Ginny.
Ginny hielp Hermelien uit de wieg en leidde haar naar de commode toe, die ze net getoverd had. Ginny hielp Hermelien op de commode te komen en trok haar broek uit. Ginny deed de doorweekte luier af en deed deze in de luieremmer. Hermelien hoorde het geluid van cellofaan scheuren. Ze keek naar Ginny en zag dat ze net een nieuw pak luiers had geopend.
“Waarom open je een nieuw pak luiers?” , vroeg Hermelien.
“Omdat het andere pak op is” , antwoordde Ginny.
“Dat begrijp ik, maar waar komen ze vandaan?” , vroeg Hermelien.
“Oh, ik heb ze bij Madam Pleister gehaald” , antwoordde Ginny. Toen ze dat zei viel Hermelien’s mond open en kreeg haar gezicht een helder rode kleur.
“Ging je naar Madam Pleister?” , schreeuwde Hermelien. “Ik had kunnen gaan. Nu weet ze dat jij mijn geheim weet!”
“Rustig aan” , zei Ginny. “Ze vond het leuk dat ik besloten had om jou te helpen. Ze weet niet dat ik je luiers nog verschoon. Ik heb gezegd dat je druk bezig was en gezegd dat ik aangeboden heb om een nieuw pak luiers voor je te halen. Ik kon je vertellen dat je je dutje hard nodig had en ik denk niet dat je naar Madam Pleister zou willen gaan in een doorweekte luier.
“Oke” , zei Hermelien gedwee. “Dank je”.
“Geen probleem” , antwoordde Ginny.
Ginny deed Hermelien een schone luier om. Na de verschoning merkte Hermelien op dat deze luiers even dik waren als de andere. Ginny hielp haar om haar broek aan te doen en leidde haar terug naar de gemeenschappelijke ruimte. Hier gingen ze verder met werken. Na een paar minuten zei Ginny dat ze iets was vergeten. Ze stak haar hand in haar zak en haalde Hermelien’s fopspeen eruit. Deze maakte ze schoon met haar toverstaf. Hermelien was in het midden van het 5de perkament van haar 10 perkament essay toen Ginny de fopspeen in haar mond deed. Hermelien’s gezicht werd rood en ze wilde de fopspeen uitspugen. Alleen haar mond wilde dat niet toe laten, dus bleef ze zuigen. Er was niemand anders in de gemeenschappelijke ruimte op dat moment zodat ze zich geen zorgen hoefde te maken dat iemand er grapjes over kon maken.
Na haar 8ste stuk perkament, ongeveer 2 uur later, voelde Hermelien dat haar ogen begonnen te hangen en haar visie werd waziger. Ze probeerde de naderende slaapaanval te voorkomen, maar de vermoeidheid had gewonnen. Hermelien viel op de bank, in de gemeenschappelijke ruimte, in slaap en haar huiswerk samen met de inktpot vielen op de grond. De inkt morste op het tapijt. Ginny zuchtte en maakte het tapijt schoon en ruimde de inkt op. Ze pakte het perkament op en deed het terug in Hermelien haar tas. Ginny keek naar de slapende Hermelien, die op haar fopspeen aan het zuigen was en besefte dat ze Hermelien niet haar wieg kon brengen. Ze moest haar hier wel laten slapen. Ginny ging gewoon door met haar werk terwijl ze af en toe is een blik wierp op de slapende Hermelien.
Enjoy
,Hermelien werd ongeveer een uur later wakker en besloot om gewoon in de wieg te blijven liggen totdat Ginny terugkwam. Ze vroeg zich af waarom Ginny door al deze problemen zou gaan om haar alleen te helpen. Vond zij ook niet dat het raar was? Zelfs Hermelien dacht dat het raar was, en het gebeurde bij haarzelf!
Een paar minuten later kwam Ginny de kamer in gelopen.
“Oh, je bent wakker”, zei Ginny.
“Err, ja”, zei Hermelien. “Mag ik je een vraag stellen?”
“Zeker” , antwoordde Ginny.
“Waarom doe je dit?” , vroeg Hermelien.
“Wat doe ik?” , antwoordde Ginny.
“Mij helpen met deze aandoening. Denk je niet dat dit raar is?” vroeg Hermelien.
“Ja” , antwoordde Ginny, “maar jij bent mijn vriendin. Daar zijn vriendinnen voor. In goede en slechte tijden. Je weet wel.”
Hermelien glimlachte, toen Ginny de zijkant van de wieg liet zakken.
“Oke, nu dat dat gedaan is, zal ik je maar een schone luier aandoen” , zei Ginny.
Ginny hielp Hermelien uit de wieg en leidde haar naar de commode toe, die ze net getoverd had. Ginny hielp Hermelien op de commode te komen en trok haar broek uit. Ginny deed de doorweekte luier af en deed deze in de luieremmer. Hermelien hoorde het geluid van cellofaan scheuren. Ze keek naar Ginny en zag dat ze net een nieuw pak luiers had geopend.
“Waarom open je een nieuw pak luiers?” , vroeg Hermelien.
“Omdat het andere pak op is” , antwoordde Ginny.
“Dat begrijp ik, maar waar komen ze vandaan?” , vroeg Hermelien.
“Oh, ik heb ze bij Madam Pleister gehaald” , antwoordde Ginny. Toen ze dat zei viel Hermelien’s mond open en kreeg haar gezicht een helder rode kleur.
“Ging je naar Madam Pleister?” , schreeuwde Hermelien. “Ik had kunnen gaan. Nu weet ze dat jij mijn geheim weet!”
“Rustig aan” , zei Ginny. “Ze vond het leuk dat ik besloten had om jou te helpen. Ze weet niet dat ik je luiers nog verschoon. Ik heb gezegd dat je druk bezig was en gezegd dat ik aangeboden heb om een nieuw pak luiers voor je te halen. Ik kon je vertellen dat je je dutje hard nodig had en ik denk niet dat je naar Madam Pleister zou willen gaan in een doorweekte luier.
“Oke” , zei Hermelien gedwee. “Dank je”.
“Geen probleem” , antwoordde Ginny.
Ginny deed Hermelien een schone luier om. Na de verschoning merkte Hermelien op dat deze luiers even dik waren als de andere. Ginny hielp haar om haar broek aan te doen en leidde haar terug naar de gemeenschappelijke ruimte. Hier gingen ze verder met werken. Na een paar minuten zei Ginny dat ze iets was vergeten. Ze stak haar hand in haar zak en haalde Hermelien’s fopspeen eruit. Deze maakte ze schoon met haar toverstaf. Hermelien was in het midden van het 5de perkament van haar 10 perkament essay toen Ginny de fopspeen in haar mond deed. Hermelien’s gezicht werd rood en ze wilde de fopspeen uitspugen. Alleen haar mond wilde dat niet toe laten, dus bleef ze zuigen. Er was niemand anders in de gemeenschappelijke ruimte op dat moment zodat ze zich geen zorgen hoefde te maken dat iemand er grapjes over kon maken.
Na haar 8ste stuk perkament, ongeveer 2 uur later, voelde Hermelien dat haar ogen begonnen te hangen en haar visie werd waziger. Ze probeerde de naderende slaapaanval te voorkomen, maar de vermoeidheid had gewonnen. Hermelien viel op de bank, in de gemeenschappelijke ruimte, in slaap en haar huiswerk samen met de inktpot vielen op de grond. De inkt morste op het tapijt. Ginny zuchtte en maakte het tapijt schoon en ruimde de inkt op. Ze pakte het perkament op en deed het terug in Hermelien haar tas. Ginny keek naar de slapende Hermelien, die op haar fopspeen aan het zuigen was en besefte dat ze Hermelien niet haar wieg kon brengen. Ze moest haar hier wel laten slapen. Ginny ging gewoon door met haar werk terwijl ze af en toe is een blik wierp op de slapende Hermelien.
| Thread starter | Similar threads | Forum | Replies | Date |
|---|---|---|---|---|
| E | Heb ik iets fout gedaan? (Alle fotos worden verwijderd?) | Forum en Chatregels | 59 | |
| A | Had slappe lacht en toen ging het fout | AB/DL Filmpjes | 4 | |
|
Productie fout... wel eens meegemaakt? | Volwassen Baby's / Luierliefhebbers | 10 | |
| B | Fout abdl Marktplaats contact | Pub | 11 |