Eenpersoon
Nieuw lid
Je komt uit NoorT-Brabant? een beetje op je spelling lettenblijo zei:
het meisje aan de overkant
- Onderwerp starter mijn4
- Startdatum
Hoofdstuk 6: Wie weet wat?
Het ging goed op school, de groep hing goed aan elkaar, en ook de klas waarin Sofie zat was leuk.
Het waren enkele leuke weken, niemand was achter het luiergebruik van Sofie en Arne gekomen…
Althans dat dachten ze.
Het was een grauwe oktober maandag. Het regende gelukkig niet.
Arne ging alleen naar school, Sofie had een springuur omdat haar leerkracht afwezig was voor het eerste uur.
Arne kwam aan op school en zette zijn fiets weg.
Net toen hij de speelplaats op wilde lopen, kwam Lise aan.
“had jullie klas geen springuur?” vroeg Arne verbaasd.
“Jawel, maar anders heb ik geen bus meer,” antwoorde ze, “en m’n fiets is stuk.”
Arne knikte begrijpend, “dan moet je hem laten maken.”
“ja, dat moet dan inderdaad,” maar eigenlijk wil ik je nog iets vragen, iets persoonlijk.”
“ja, doe maar,” antwoord Arne verbaasd.
“Misschien dat we dan best wat rustiger gaan staan.”
En ze gaan naar een afgelegen hoekje op de speelplaats.
“Draagt Sofie soms luiers?” stak Lise van wal.
“Hoe weet jij dat?” vroeg Arne, niet wetende of hij boos of geschrokken moest reageren.
“Een roddel in onze klas, ik wilde het zeker weten, maar ik weet niet wat ik er aan zou moeten doen, hopelijk zal ze hier niet mee gepest worden. Ik denk dat ”
“Ik hoop het ook, kan jij een oogje in het zeil houden?”
TRIIIIIIIING! De bel voor het eerste uur gin.
“Doe ik.” Zei Lise als ze naar de klas gebouwen gingen.
S’middags hadden ze allemaal pauze, ze zaten zoals gewoonlijk ergens bij elkaar in een hoekje op de speelplaats.
Nuja, Arne en Sofie zaten een beetje van de rest, ze waren aan het praten.
“Heb jij ooit iets verteld? Aan iemand?” vroeg Sofie ongerust.
“Neen, nooit,” antwoorde Arne, “ik zweer het.”
“ik geloof je wel hoor, Maar nu de klas toch een vermoeden heeft, denk ik dat ik het best ook aan de groep kan zeggen, maar aan niemand anders, misschien weten zij meer.”
“dat is misschien geen slecht idee.”
“Wat misschien ook naar de roddelaar kan brengen,” begon Arne, “heb je ooit een broekje of een luier op school weg gegooit?”
“niet dat ik weet, en dagen dat ik L.O. heb, draag ik meestal een maandverband, ofzo.”
“ok, k hoop dat het niet te erg is.”
“voorlopig valt het nog mee,” stelde ze Arne gerust.
En ze zetten zich bij de rest. Zij hadden er ook al van gehoord. Ze spraken af om s’avonds met z’n allen naar bij Sofie te gaan.
Na school fietsten ze met z’n allen naar Sofie haar thuis, Lise zat achterop bij Sofie.
Het was een korte, maar niet voor allemaal even comfortabele rit.
“EINDELIJK van die *****fiets af!” riep Lise toen ze de oprit bij Sofie op reden.
Ze sprong direct van de fiets.
“haha, gaat het?” vroeg Sofie.
“za wel moeten”, zij Willem, “die bus waarmee ze vanmorgen kwam, zal niet veel comfortabeler zijn geweest.”
“ha-ha, op die bussen van tegenwoordig kan je al niet meer zitten” grapte Lise.
De rest zette hun fiets ook weg, en ze gingen naar binnen. Ze gingen allemaal naar Sofie haar kamer.
Ze gingen zitten waar plaats was, enkelen op het bed, aan de bureau, of op de grond. Het was even stil.
“Duuuus…” begon Arne.
“Ik draag dus nog luiers,” begon Sofie onzeker, “s’nachts omdat ik nog soms in bed plas, en overdag omdat het een beetje nodig is…”
“… en eigenlijk draag ik het best graag,” voegde ze er nog snel aan toe.
“klinkt een beetje raar, maar als jij er je goed bij voelt, is er eigenlijk geen probleem,” begon lise.
“Je kan er echter niet omheen dat sommigen het kinderachtig vinden.” Antwoorde Bart daarop.
“Ik denk dat niemand er in deze kamer iets tegen heeft.” Was Karen haar antwoord.
“… Maar we mogen niet vergeten dat wij niet de enige zijn die van je luiergebruik afweten…” reageerde bert, gevolgd door een korte “ons” van Arne.
“…van julie luiergebruik.” Maakte Bert opnieuw zijn zin af.
“jij ook?” vroeg karen.
“ja, zit eigenlijk wel goed,” antwoorde Arne, “maar we moeten afwachten hoe de rest gaat reageren, maar je weet dat wij achter je staan.”
“dankje” antwoorde Sofie.
“Misschien dat wij ook eens moeten ervaren hoe het is om een luier te dragen.” Stelde Lise even later voor.
“we kunnen een chalet huren, in een vakantiepark ofzo, kunnen we er een soort luiervakantie van maken.” Stelde Bart voor.
Hoofdstuk 7 gaan kamperen
Het ging goed op school, de groep hing goed aan elkaar, en ook de klas waarin Sofie zat was leuk.
Het waren enkele leuke weken, niemand was achter het luiergebruik van Sofie en Arne gekomen…
Althans dat dachten ze.
Het was een grauwe oktober maandag. Het regende gelukkig niet.
Arne ging alleen naar school, Sofie had een springuur omdat haar leerkracht afwezig was voor het eerste uur.
Arne kwam aan op school en zette zijn fiets weg.
Net toen hij de speelplaats op wilde lopen, kwam Lise aan.
“had jullie klas geen springuur?” vroeg Arne verbaasd.
“Jawel, maar anders heb ik geen bus meer,” antwoorde ze, “en m’n fiets is stuk.”
Arne knikte begrijpend, “dan moet je hem laten maken.”
“ja, dat moet dan inderdaad,” maar eigenlijk wil ik je nog iets vragen, iets persoonlijk.”
“ja, doe maar,” antwoord Arne verbaasd.
“Misschien dat we dan best wat rustiger gaan staan.”
En ze gaan naar een afgelegen hoekje op de speelplaats.
“Draagt Sofie soms luiers?” stak Lise van wal.
“Hoe weet jij dat?” vroeg Arne, niet wetende of hij boos of geschrokken moest reageren.
“Een roddel in onze klas, ik wilde het zeker weten, maar ik weet niet wat ik er aan zou moeten doen, hopelijk zal ze hier niet mee gepest worden. Ik denk dat ”
“Ik hoop het ook, kan jij een oogje in het zeil houden?”
TRIIIIIIIING! De bel voor het eerste uur gin.
“Doe ik.” Zei Lise als ze naar de klas gebouwen gingen.
S’middags hadden ze allemaal pauze, ze zaten zoals gewoonlijk ergens bij elkaar in een hoekje op de speelplaats.
Nuja, Arne en Sofie zaten een beetje van de rest, ze waren aan het praten.
“Heb jij ooit iets verteld? Aan iemand?” vroeg Sofie ongerust.
“Neen, nooit,” antwoorde Arne, “ik zweer het.”
“ik geloof je wel hoor, Maar nu de klas toch een vermoeden heeft, denk ik dat ik het best ook aan de groep kan zeggen, maar aan niemand anders, misschien weten zij meer.”
“dat is misschien geen slecht idee.”
“Wat misschien ook naar de roddelaar kan brengen,” begon Arne, “heb je ooit een broekje of een luier op school weg gegooit?”
“niet dat ik weet, en dagen dat ik L.O. heb, draag ik meestal een maandverband, ofzo.”
“ok, k hoop dat het niet te erg is.”
“voorlopig valt het nog mee,” stelde ze Arne gerust.
En ze zetten zich bij de rest. Zij hadden er ook al van gehoord. Ze spraken af om s’avonds met z’n allen naar bij Sofie te gaan.
Na school fietsten ze met z’n allen naar Sofie haar thuis, Lise zat achterop bij Sofie.
Het was een korte, maar niet voor allemaal even comfortabele rit.
“EINDELIJK van die *****fiets af!” riep Lise toen ze de oprit bij Sofie op reden.
Ze sprong direct van de fiets.
“haha, gaat het?” vroeg Sofie.
“za wel moeten”, zij Willem, “die bus waarmee ze vanmorgen kwam, zal niet veel comfortabeler zijn geweest.”
“ha-ha, op die bussen van tegenwoordig kan je al niet meer zitten” grapte Lise.
De rest zette hun fiets ook weg, en ze gingen naar binnen. Ze gingen allemaal naar Sofie haar kamer.
Ze gingen zitten waar plaats was, enkelen op het bed, aan de bureau, of op de grond. Het was even stil.
“Duuuus…” begon Arne.
“Ik draag dus nog luiers,” begon Sofie onzeker, “s’nachts omdat ik nog soms in bed plas, en overdag omdat het een beetje nodig is…”
“… en eigenlijk draag ik het best graag,” voegde ze er nog snel aan toe.
“klinkt een beetje raar, maar als jij er je goed bij voelt, is er eigenlijk geen probleem,” begon lise.
“Je kan er echter niet omheen dat sommigen het kinderachtig vinden.” Antwoorde Bart daarop.
“Ik denk dat niemand er in deze kamer iets tegen heeft.” Was Karen haar antwoord.
“… Maar we mogen niet vergeten dat wij niet de enige zijn die van je luiergebruik afweten…” reageerde bert, gevolgd door een korte “ons” van Arne.
“…van julie luiergebruik.” Maakte Bert opnieuw zijn zin af.
“jij ook?” vroeg karen.
“ja, zit eigenlijk wel goed,” antwoorde Arne, “maar we moeten afwachten hoe de rest gaat reageren, maar je weet dat wij achter je staan.”
“dankje” antwoorde Sofie.
“Misschien dat wij ook eens moeten ervaren hoe het is om een luier te dragen.” Stelde Lise even later voor.
“we kunnen een chalet huren, in een vakantiepark ofzo, kunnen we er een soort luiervakantie van maken.” Stelde Bart voor.
Hoofdstuk 7 gaan kamperen
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
ik zeg super leuke wending like knop klik
Hoofdstuk 7 gaan kamperen
Enkele weken later was het herfstvakantie, er werd goed weer voorspeld.
Ze hadden afgesproken om er een midweekje van te maken in hengelhoef. Zo konden zo nog wel enkele keren gaan zwemmen, maar de rest van de week zou het rustig zijn in de limburgse bossen.
Voor de benodigde luiers zouden Arne en sofie zorgen. Ze zouden 2 pakken drynites, 1 voor jongens en 1 voor meisjes nemen, en 3 pakken Tena’s. Als ze toch te weinig hadden, konden ze nog altijd naar de winkel gaan met de auto van Lens.
Ze hadden een stacaravan gehuurd, het zou krap worden, maar gezellig.
De eerste avond was rustig, voornamelijk spullen uitpakken. Na het eten deden ze nog een boswandeling. Tegen dat ze terugwaren was het ongeveer half tien, veel te vroeg om al te gaan slapen, dus speelden ze nog een spelletje Risk.
Als bij verassing, kwam Bert als winnaar uit de bus, maar de meesten hadden hun twijfels over hoe eerlijk hij had gewonnen. Maar dat kon de pret niet bederven.
ondertussen was het al bijna middernacht.
“Ik ga mezelf al een luier aandoen, wie wilt er ook al eentje?” vroeg Sofie.
Een beetje aarzelend volgde de rest ook.
“heb jij nog geen nieuwe nodig, Arne?” vroeg ze.
“Ja misschien is deze drynite toch een beetje te nat geworden.”
Dus gingen zij eerst, ze deed het gewoon in de living, zodat iedereen wist hoe het moet.
Eerst deed Arne haar een Tena aan en daarna andersom.
“wie volgt?” vroeg Sofie toen ze met Arne klaar was.
Maar niemand die vrijwillig kwam.
“Karen, kom jij anders eerst?” vroeg Sofie op een plagerige toon.
Een beetje twijfelend kwam Karen van de zitbank tot bij Sofie.
“Zo kan ik je geen luier aandoen. Kom broek uit,” zij ze een beetje dwingen.
Karen werd er een beetje rood van, maar deed toch wat Sofie vroeg, en ze ging liggen. Ach, ze wist toch dat de rest nog zou komen.
Sofie deed karen ook een luier om. En hielp haar recht, “wie volgt?” en ze gaf karen nog een tikje op de luier toen ze ging zitten.
“… lady’s first?” ging bert verder, “Lise, ga jij maar.”
“wie is hier nu de ‘pussy’,” grapte ze.
En ook zij deed haar broek uit en ging ligge, Sofie deed haar ook een luier om.
En zo volgde de rest.
“En hoe zit dat nu?” vroeg Sofie.
“wow, zit eigenlijk echt goed,” antwoorde bert.
“waarom zijn onze ouders hiermee gestopt?” vroeg bert, die zijn broer een high five gaf.
“ja, zit een beetje vreemd,” begon Karen, “maar het voelt lekker, ik kan het niet goed thuisbrengen.”
“tja, maar vanaf nu is het toilet dus wel verboden terrein voor iedereen denk ik?”
Iedereen stemde hiermee in.
Het begon al wat later te worden, en ze gingen slapen. Er waren 4 slaapplaatsen in kamers, de andere 4 sliepen in de living, op de zetels o een zetelbed.
De volgende morgen werd Karen als eerste wakker, of althans, dacht ze.
Ze moest nodig een groot toilet maken.
Ze sloop zo stil als ze kon van haar kamer naar het toilet.
“waar denk jij dat je naartoe gaat?” vroeg Sofie streng.
“ik, euhm…”
“Naar het toilet?” vroeg Sofie.
“ja, het is een grote...”
“Is toch niet erg, daarvoor heb je nu eenmaal een luier aan,” antwoorde Sofie, “Ik zal je na het ontbijt wel verversen.”
“zo lang nog?”
“Iedereen is hier eigenlijk al wakker hoor… denk ik”
En zo geschiede het, Karen was de eerste met een vuile luier.
Maar na het onbijt was ze niet meer de enige, Lens had zijn luier ook goed bevuild enkele na het ontbijt.
Maar iedereen zijn/haar luier was goed nat.
En iedereen vond dat het goed zat.
Na het ontbijt ververste Sofie de luiers, iedereen kreeg een drynite aan.
En vandaag gingen ze met de bootjes op het meer varen.
Het was een gezellige bedoening. Iedereen werd nat, en niet alleen de kleren werden nat.
Nadien gingen ze nog wat aan het strandje zitten spelen, in een lekkere herfstzon.
Ze droegen allemaal hun drynite, sommigen hadden zelfs al een tweede genomen.
Ze trokken zich niets aan van wat de andere mensen dachten, wat kon het hen schelen, niemand dat hen kende.
Zo wandelden ze ook terug tegen valavond.
iedereen begon honger te krijgen, Bert en Bart zouden de eerste avond iets koken.
De rest dekte de tafel buiten, en wachten tot het eten klaar was.
Behalve Bert, Arne en Sofie, die de drynites van de eerste twee moest verversen omdat ze eri hadden gekakt. Nadien gingen ze mee terug naar buiten.
Het was een soort pasta met zeevruchten.
Dat iedereen honger had, was een statement, alles was op, geen sliertje of garnaaltje meer over.
Nadat de afwas was gedaan, speelden ze opnieuw een spel.
En voor het slapengaan kreeg iedereen weer een Tena om.
Word vervolgd…
Hoofdstuk 8: een topvakantie
Enkele weken later was het herfstvakantie, er werd goed weer voorspeld.
Ze hadden afgesproken om er een midweekje van te maken in hengelhoef. Zo konden zo nog wel enkele keren gaan zwemmen, maar de rest van de week zou het rustig zijn in de limburgse bossen.
Voor de benodigde luiers zouden Arne en sofie zorgen. Ze zouden 2 pakken drynites, 1 voor jongens en 1 voor meisjes nemen, en 3 pakken Tena’s. Als ze toch te weinig hadden, konden ze nog altijd naar de winkel gaan met de auto van Lens.
Ze hadden een stacaravan gehuurd, het zou krap worden, maar gezellig.
De eerste avond was rustig, voornamelijk spullen uitpakken. Na het eten deden ze nog een boswandeling. Tegen dat ze terugwaren was het ongeveer half tien, veel te vroeg om al te gaan slapen, dus speelden ze nog een spelletje Risk.
Als bij verassing, kwam Bert als winnaar uit de bus, maar de meesten hadden hun twijfels over hoe eerlijk hij had gewonnen. Maar dat kon de pret niet bederven.
ondertussen was het al bijna middernacht.
“Ik ga mezelf al een luier aandoen, wie wilt er ook al eentje?” vroeg Sofie.
Een beetje aarzelend volgde de rest ook.
“heb jij nog geen nieuwe nodig, Arne?” vroeg ze.
“Ja misschien is deze drynite toch een beetje te nat geworden.”
Dus gingen zij eerst, ze deed het gewoon in de living, zodat iedereen wist hoe het moet.
Eerst deed Arne haar een Tena aan en daarna andersom.
“wie volgt?” vroeg Sofie toen ze met Arne klaar was.
Maar niemand die vrijwillig kwam.
“Karen, kom jij anders eerst?” vroeg Sofie op een plagerige toon.
Een beetje twijfelend kwam Karen van de zitbank tot bij Sofie.
“Zo kan ik je geen luier aandoen. Kom broek uit,” zij ze een beetje dwingen.
Karen werd er een beetje rood van, maar deed toch wat Sofie vroeg, en ze ging liggen. Ach, ze wist toch dat de rest nog zou komen.
Sofie deed karen ook een luier om. En hielp haar recht, “wie volgt?” en ze gaf karen nog een tikje op de luier toen ze ging zitten.
“… lady’s first?” ging bert verder, “Lise, ga jij maar.”
“wie is hier nu de ‘pussy’,” grapte ze.
En ook zij deed haar broek uit en ging ligge, Sofie deed haar ook een luier om.
En zo volgde de rest.
“En hoe zit dat nu?” vroeg Sofie.
“wow, zit eigenlijk echt goed,” antwoorde bert.
“waarom zijn onze ouders hiermee gestopt?” vroeg bert, die zijn broer een high five gaf.
“ja, zit een beetje vreemd,” begon Karen, “maar het voelt lekker, ik kan het niet goed thuisbrengen.”
“tja, maar vanaf nu is het toilet dus wel verboden terrein voor iedereen denk ik?”
Iedereen stemde hiermee in.
Het begon al wat later te worden, en ze gingen slapen. Er waren 4 slaapplaatsen in kamers, de andere 4 sliepen in de living, op de zetels o een zetelbed.
De volgende morgen werd Karen als eerste wakker, of althans, dacht ze.
Ze moest nodig een groot toilet maken.
Ze sloop zo stil als ze kon van haar kamer naar het toilet.
“waar denk jij dat je naartoe gaat?” vroeg Sofie streng.
“ik, euhm…”
“Naar het toilet?” vroeg Sofie.
“ja, het is een grote...”
“Is toch niet erg, daarvoor heb je nu eenmaal een luier aan,” antwoorde Sofie, “Ik zal je na het ontbijt wel verversen.”
“zo lang nog?”
“Iedereen is hier eigenlijk al wakker hoor… denk ik”
En zo geschiede het, Karen was de eerste met een vuile luier.
Maar na het onbijt was ze niet meer de enige, Lens had zijn luier ook goed bevuild enkele na het ontbijt.
Maar iedereen zijn/haar luier was goed nat.
En iedereen vond dat het goed zat.
Na het ontbijt ververste Sofie de luiers, iedereen kreeg een drynite aan.
En vandaag gingen ze met de bootjes op het meer varen.
Het was een gezellige bedoening. Iedereen werd nat, en niet alleen de kleren werden nat.
Nadien gingen ze nog wat aan het strandje zitten spelen, in een lekkere herfstzon.
Ze droegen allemaal hun drynite, sommigen hadden zelfs al een tweede genomen.
Ze trokken zich niets aan van wat de andere mensen dachten, wat kon het hen schelen, niemand dat hen kende.
Zo wandelden ze ook terug tegen valavond.
iedereen begon honger te krijgen, Bert en Bart zouden de eerste avond iets koken.
De rest dekte de tafel buiten, en wachten tot het eten klaar was.
Behalve Bert, Arne en Sofie, die de drynites van de eerste twee moest verversen omdat ze eri hadden gekakt. Nadien gingen ze mee terug naar buiten.
Het was een soort pasta met zeevruchten.
Dat iedereen honger had, was een statement, alles was op, geen sliertje of garnaaltje meer over.
Nadat de afwas was gedaan, speelden ze opnieuw een spel.
En voor het slapengaan kreeg iedereen weer een Tena om.
Word vervolgd…
Hoofdstuk 8: een topvakantie
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
leuk hoor details niet vergeten in het verhaal maakt het iets meer net een echt verhaal
Hoofdstuk 8: een topvakantie
De volgende dag zouden ze naar het subtropisch zwemparadijs op het domein zelf gaan.
Ze namen een familieruimte zodat ze hun ochtend-luier konden uitdoen, en ze hun zwemkledij aan konden doen.
Met een luier aan zwemmen ging niet, en het was misschien geen slecht idee om even zonder luier rond te lopen.
Iedereen had plezier.
Ze gingen vaak van de wildwater baan, eigenlijk was dat de enige reden om naar het zwembad te gaan.
S’ middags aten ze wat boterhammen die ze in hun rugzakken hadden meegenomen.
En in de namiddag gingen ze gewoon door, tot 4u. Dan was iedereen wat moe aan het worden en besloten ze terug te gaan.
Ze wilden weer een grote kleedkamer nemen, maar net als ze wilden binnengaan, was er een familie met kleinere kindjes die dezelfde kleedkamer wilde nemen. Aangezien het de laatste ‘grote’ kleedkamer was die voorlopig zou vrijkomen, besliste ze deze te delen.
Het oudste kind van de familie keek vreemd op toen hij Sofie bezig zag met de luiers.
“Ik hoop dat ik op die leeftijd geen luiers meer moet,” fluisterde hij tegen zijn ouders.
Willem en Arne konden een grijns niet onderdrukken, en Sofie deed haar best niet in lachen uit te barsten.
De rest had het niet gehoord en keek vreemd naar hen 3, omdat ze een vreemd gezicht trokken.
Eens omgekleed gingen ze terug naar de bungalow.
Idereen was vrij moe en na het eten maakten ze in de BBQ nog een klein kampvuurtje.
Maar ze gingen toch vrij vroeg slapen. En zoals gewoonlijk kreeg iedereen weer een propere luier.
De volgende dag stond een wandeling op het programma, en ze zouden weer even aan het meer gaan chillen.
Het was een gezellige bedoening. Met enkele luier verversingen aan het meer. Enkel Arne had daar een poepluier, en dat duurde dus ook het langste om te verversen.
De volgende dag moesten ze weer vertrekken. Ze stopten allemaal bij Sofie.
“Eigenlijk was dat luier dragen wel eens leuk,” begon Karen, “maar toch niet altijd hoor.”
“Dat is waar, moeten we eigenlijk nog eens doen,” ging Bart akkoord.
“dankje,” antwoorde Sofie.
Ze praten nog even, en dan ging de rest ook naar huis. Ze hadden maandag weer afgesproken aan de school.
Hoofdstuk 9: gepest
De volgende dag zouden ze naar het subtropisch zwemparadijs op het domein zelf gaan.
Ze namen een familieruimte zodat ze hun ochtend-luier konden uitdoen, en ze hun zwemkledij aan konden doen.
Met een luier aan zwemmen ging niet, en het was misschien geen slecht idee om even zonder luier rond te lopen.
Iedereen had plezier.
Ze gingen vaak van de wildwater baan, eigenlijk was dat de enige reden om naar het zwembad te gaan.
S’ middags aten ze wat boterhammen die ze in hun rugzakken hadden meegenomen.
En in de namiddag gingen ze gewoon door, tot 4u. Dan was iedereen wat moe aan het worden en besloten ze terug te gaan.
Ze wilden weer een grote kleedkamer nemen, maar net als ze wilden binnengaan, was er een familie met kleinere kindjes die dezelfde kleedkamer wilde nemen. Aangezien het de laatste ‘grote’ kleedkamer was die voorlopig zou vrijkomen, besliste ze deze te delen.
Het oudste kind van de familie keek vreemd op toen hij Sofie bezig zag met de luiers.
“Ik hoop dat ik op die leeftijd geen luiers meer moet,” fluisterde hij tegen zijn ouders.
Willem en Arne konden een grijns niet onderdrukken, en Sofie deed haar best niet in lachen uit te barsten.
De rest had het niet gehoord en keek vreemd naar hen 3, omdat ze een vreemd gezicht trokken.
Eens omgekleed gingen ze terug naar de bungalow.
Idereen was vrij moe en na het eten maakten ze in de BBQ nog een klein kampvuurtje.
Maar ze gingen toch vrij vroeg slapen. En zoals gewoonlijk kreeg iedereen weer een propere luier.
De volgende dag stond een wandeling op het programma, en ze zouden weer even aan het meer gaan chillen.
Het was een gezellige bedoening. Met enkele luier verversingen aan het meer. Enkel Arne had daar een poepluier, en dat duurde dus ook het langste om te verversen.
De volgende dag moesten ze weer vertrekken. Ze stopten allemaal bij Sofie.
“Eigenlijk was dat luier dragen wel eens leuk,” begon Karen, “maar toch niet altijd hoor.”
“Dat is waar, moeten we eigenlijk nog eens doen,” ging Bart akkoord.
“dankje,” antwoorde Sofie.
Ze praten nog even, en dan ging de rest ook naar huis. Ze hadden maandag weer afgesproken aan de school.
Hoofdstuk 9: gepest
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
mooi stukje
Hoofdstuk 9: gepest
Die maandag kwamen ze voor de school samen. Ze bespraken de vakantie nogwat voor ze naar hun lessen gingen.
De dag verliep rustig. De klas van Arne, Karen en Bert had een uur eerder gedaan en waren dus al naar huis.
En als ook de klas van Sofie klaar was, ging ze met Lise naar de fietsenstalling.
Ze schrok zich kapot toen ze haar fiets vond…
Of toch de fiets die stond waar ze haar fiets die ochtend had gezet, deze was volledig overgeplakt met pampers…
Er hing ook een briefje: “rijden babys al op fietsen?” stond er spottend op.
Sofie gaf een schreeuw, en Lise kwam direct aangelopen. Ook zij schrok zich kapot.
“Dit moeten we meteen melden!” zei lise op een dwingende toon.
En ze liepen terug de school in en melden dit bij de leerkracht van wie ze net les hadden. Mevrouw Van Doorne was nog een jonge leerkracht, streng maar rechtvaardig. Ze schrok, en besloot de jongeren te geloven en mee te wandelen naar de fietsenstalling.
Ze kon haar ogen niet geloven.
“Als je merkt dat er medeleerlingen dit nog doen, meld je dit bij mij,” zei ze.
Lise en Sofie knikten.
“ik zal dit ook melden bij de directie, maar meer kan ik op deze moment niet doen.”
“Ik hoop dat je het niet te erg vindt,” zei Lise.
Sofie knikte dat ze het niet zo erg vond, toch stonden de tranen nader dan het lachen.
Ze haalden met z’n drieën de luiers van de fiets, en gooiden deze in de vuilbak.
“mag ik vragen,” begon Mevrouw Van Doorne, “waarom denk je dat ze luiers hebben gebruikt?”
“ik draag nog luiers,” zei Sofie onzeker, “soms, niet altijd.”
“achzo, en wie weet hiervan?”
“Enkel mijn goede vrienden.”
“…die volledig te vertrouwen zijn en het zelf ook eens hebben gedragen,” voegde Lise er snel aan toe.
Als ze klaar waren, nam Lise de bus en Fietste Sofie naar huis.
Maar op de laatste moment bedacht ze zich en stak de straat over, en ging naar Arne.
Ze belde aan, en Arne deed open.
Ze nam hem onmiddellijk beet en begon te huilen.
“Hee, rustig maar,” begon Arne, “wat is er?”
Hij nam haar goed beet, en nam haar mee naar binnen, naar zijn kamer.
Sofie begon te praten, “toen de les gedaan was, en ik in de fietsenstalling mijn fiets wilde nemen…”
Snikte ze.
“wel enkele pestkoppen hadden hem vol pampers geplakt.”
Arne wist niet hoe hij hieop moest reageren.
Het was even stil.
“Hopelijk is het maar iets eenmaligs,” zij hij.
“Ik hoop het ook.”
Ze kalmeerde wat.
Sofie bleef nog bij Arne, en bleef ook slapen.
S’avonds ververste hij haar nog, en ze gingen slapen.
De volgende dag verliep rustig…
Tot s’ avonds…
Nu hadden ze op het zelfde uur gedaan, dus liepen ze met z’n allen naar de fietsenstalling.
Maar weer vonden ze haar fiets terug vol met pampers en een briefje “nog niet weg, baby”.
Weer maakte ze hier melding van bij mevrouw Van Doorne, die dit noteerde. Maar meer kon ook zij niet doen.
Bert kwam met een idee, “Ik heb thuis nog wat Spullen liggen, ik zal deze morgen anders meenemen.”
“Wat voor spullen,” vroeg Arne.
“Van m’n modelbouw,” Antwoorde Bert, “maar meer zeg ik je niet.”
Sofie stond er maar bedrukt bij, maar er werd tenminste iets gedaan.
De volgende morgen vertrokken Arne en Sofie met een klein hartje naar school.
Ze waren nieuwsgierig naar wat Bert had meegebracht.
Hoofdstuk 10: en ze leefden nog lang en gelukkig?
Die maandag kwamen ze voor de school samen. Ze bespraken de vakantie nogwat voor ze naar hun lessen gingen.
De dag verliep rustig. De klas van Arne, Karen en Bert had een uur eerder gedaan en waren dus al naar huis.
En als ook de klas van Sofie klaar was, ging ze met Lise naar de fietsenstalling.
Ze schrok zich kapot toen ze haar fiets vond…
Of toch de fiets die stond waar ze haar fiets die ochtend had gezet, deze was volledig overgeplakt met pampers…
Er hing ook een briefje: “rijden babys al op fietsen?” stond er spottend op.
Sofie gaf een schreeuw, en Lise kwam direct aangelopen. Ook zij schrok zich kapot.
“Dit moeten we meteen melden!” zei lise op een dwingende toon.
En ze liepen terug de school in en melden dit bij de leerkracht van wie ze net les hadden. Mevrouw Van Doorne was nog een jonge leerkracht, streng maar rechtvaardig. Ze schrok, en besloot de jongeren te geloven en mee te wandelen naar de fietsenstalling.
Ze kon haar ogen niet geloven.
“Als je merkt dat er medeleerlingen dit nog doen, meld je dit bij mij,” zei ze.
Lise en Sofie knikten.
“ik zal dit ook melden bij de directie, maar meer kan ik op deze moment niet doen.”
“Ik hoop dat je het niet te erg vindt,” zei Lise.
Sofie knikte dat ze het niet zo erg vond, toch stonden de tranen nader dan het lachen.
Ze haalden met z’n drieën de luiers van de fiets, en gooiden deze in de vuilbak.
“mag ik vragen,” begon Mevrouw Van Doorne, “waarom denk je dat ze luiers hebben gebruikt?”
“ik draag nog luiers,” zei Sofie onzeker, “soms, niet altijd.”
“achzo, en wie weet hiervan?”
“Enkel mijn goede vrienden.”
“…die volledig te vertrouwen zijn en het zelf ook eens hebben gedragen,” voegde Lise er snel aan toe.
Als ze klaar waren, nam Lise de bus en Fietste Sofie naar huis.
Maar op de laatste moment bedacht ze zich en stak de straat over, en ging naar Arne.
Ze belde aan, en Arne deed open.
Ze nam hem onmiddellijk beet en begon te huilen.
“Hee, rustig maar,” begon Arne, “wat is er?”
Hij nam haar goed beet, en nam haar mee naar binnen, naar zijn kamer.
Sofie begon te praten, “toen de les gedaan was, en ik in de fietsenstalling mijn fiets wilde nemen…”
Snikte ze.
“wel enkele pestkoppen hadden hem vol pampers geplakt.”
Arne wist niet hoe hij hieop moest reageren.
Het was even stil.
“Hopelijk is het maar iets eenmaligs,” zij hij.
“Ik hoop het ook.”
Ze kalmeerde wat.
Sofie bleef nog bij Arne, en bleef ook slapen.
S’avonds ververste hij haar nog, en ze gingen slapen.
De volgende dag verliep rustig…
Tot s’ avonds…
Nu hadden ze op het zelfde uur gedaan, dus liepen ze met z’n allen naar de fietsenstalling.
Maar weer vonden ze haar fiets terug vol met pampers en een briefje “nog niet weg, baby”.
Weer maakte ze hier melding van bij mevrouw Van Doorne, die dit noteerde. Maar meer kon ook zij niet doen.
Bert kwam met een idee, “Ik heb thuis nog wat Spullen liggen, ik zal deze morgen anders meenemen.”
“Wat voor spullen,” vroeg Arne.
“Van m’n modelbouw,” Antwoorde Bert, “maar meer zeg ik je niet.”
Sofie stond er maar bedrukt bij, maar er werd tenminste iets gedaan.
De volgende morgen vertrokken Arne en Sofie met een klein hartje naar school.
Ze waren nieuwsgierig naar wat Bert had meegebracht.
Hoofdstuk 10: en ze leefden nog lang en gelukkig?
thebestwinner
Ik hou zoveel van luiers
Spannend!!!!!
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
mooie clifhanger
