scenekid
Toplid
Hoi iedereen 
Heel trots presenteer ik iedereen mijn nieuwste verhaal; het project waar ik de afgelopen tijd dag en nacht aan heb gewerkt:
Het Slot.
Een uitgebreid, romantisch verhaal over een meisje dat wel érg geïnteresseerd raakt in de hobby van haar vriendje.
Het gedeelte met het slot zelf is nog niet langsgekomen, maar ik had nu zo'n leuke climax bereikt dat ik besloot dit deel alvast op internet te zetten. Als ik het verhaal af heb (kan niet lang duren) zal ik ook een PDF-versie maken; in een korte versie, met zo min mogelijk pagina's en veel aaneensluitende tekst, en een versie met enkele getekende illustraties, makkelijker leesbaar in een uitgeprinte vorm.
Ik heb me ook aangemeld op een professionelere verhalensite. Op deze site kent men (dankzij mij : ) nu het verschijnsel infantilisme, maar ik zou graag van jullie horen of het misschien een beetje té is. Ik kan dat zelf, als auteur, niet goed inschatten. Oké, dat heeft dus niet gewerkt XD. Nouja, als de wereld er klaar voor is...
Dus pak er een lekkere kop soep bij, wikkel je in een deken met een luier die nog even meekan eronder, en geniet vooral van mijn verhaal Wees ook vooral niet bescheiden met de kritiek; ik kan alleen leren van mijn fouten als ik weet wat anderen minder leuk vinden aan mijn stijl.
--
Het Slot
“Tot over zeven weken!”
Lisa’s hele familie stond aan het einde van de oprit, terwijl een volgeladen auto met haar oudere broer als passagier langzaam optrok en uiteindelijk om de hoek verdween. Even stond het gezin stil bij elkaar, tot het na enkele seconden gezamenlijk terugkeerde naar het huis. Pas toen Lisa over de drempel was gestapt en haar vader de deur achter haar dicht deed, werd de stilte verbroken – door haar moeder.
“Nou Lisa, ga je het uithouden zonder je grote broer?”
“Tuurlijk mam,” kreeg die uit haar keel. Hoewel ze haar broer vaak irritant had gevonden, zou ze hem wel missen nu hij uit huis ging. Maar het kon niet anders, zijn studie was te ver van huis.
Zwijgend liep haar moeder naar de keuken en begon thee te zetten. Lisa’s vader bleef ook stil en ging voor het raam staan, met zijn armen over elkaar. De activiteit van haar beide ouders maakte het Lisa ongemakkelijk; ze stond maar een beetje in de woonkamer.
In haar broekzak trilde haar telefoontje. Ze wist precies wie het was, maar ze had het komende halfuurtje even geen zin in contact. De langste periode die haar broer ooit van huis was geweest, was drie weken, toen hij met vrienden op vakantie gegaan was. Toen had ze hem al gemist. Nu bleef hij meer dan dubbel zo lang weg, en zou dan ook niet lang blijven.
Toen de thee klaar was bleven haar ouders nog even stil. Pas toen het hete goedje was afgekoeld en haar ouders op exact hetzelfde moment een slok namen – dat deden ze altijd – begonnen ze weer te praten. Alsof ze hun keel hadden moeten spoelen van verdriet.
“Tja, het gaat behoorlijk anders zijn nu,” zei haar vader, die met zijn thee tussen zijn handen geklemd met zijn ellebogen op zijn knieën was gaan leunen. Zachtjes knikte hij terwijl hij daar zat, niets in het bijzonder bevestigend.
“Stiller,” voegde haar moeder toe, met haar benen over elkaar. Goed opgemerkt, dacht Lisa. Toch maar een grote versterker en CD-speler kopen dan? Normaal zou ze dat gezegd hebben, maar ze voelde wel aan dat haar ouders op het moment ook even geen zin hadden om te lachen. Net als zij eigenlijk – anders had ze haar telefoontje wel uit haar zak gepakt.
Haar vader knikte naar haar moeder. “We hebben behoorlijk wat ruimte over,” begon hij weer. “Twee kamers zijn nu bijna helemaal leeg.”
“We kunnen er wel eentje gebruiken als opslag, of niet? Hij is toch helemaal achter in het huis. In de ander kun je misschien je biljartspel weer neerzetten, dan kunnen we de zolder weer…”
Lisa was snel opgestaan om haar ouders niet te laten merken dat de tranen snel waren komen opzetten. Ze rende de kamer uit, de trap op, haar kamer in, en liet zich snikkend op haar bed vallen.
Hoe konden ze? Rick was nog maar net weg en ze begonnen al vrolijk de extra ruimte in te delen! Ze hadden hun toneelstukje slim opgevoerd, dat moest ze toegeven. Lekker sentimenteel en stil doen, om vervolgens héél voorzichtig te beginnen over het gemak dat ze voortaan zouden hebben. Ze had het van begin af aan kunnen weten! Monsters waren het.
Zachtjes werd er op de deur geklopt die ze blijkbaar onbewust dicht had gedaan. Toen Lisa haar rode oog losmaakte van haar kussen, zag ze dat dat helemaal niet zo was. Haar moeder stond in de deuropening, te kloppen op de openstaande deur. Gewoon voor het dramatische effect. Leuk geprobeerd!
“Mag ik binnenkomen?” fluisterde ze. Het klonk eigenlijk niet monsterachtig, maar gewoon als haar moeder.
Antwoord verdiende ze niet. Wel een preek.
“Hij is nog maar net weg, en je hebt het nu al over alle voordelen! Konden jullie nou niet éven wachten? Als hij iets vergeten is en straks terugkomt, is het toch te gek voor woorden als zijn hele kamer al verbouwd is? Het lijkt wel of jullie het helemaal niet erg…” verder kwam ze niet, dus ze stortte zich maar weer in haar kussen. Haar moeder kwam op haar bed zitten en legde een hand op haar schokkende rug.
“Schat, je begrijpt het niet helemaal,” bracht haar moeder voorzichtig. Lisa geloofde er maar weinig van.
“Ik begrijp het helemaal! Jullie voerden een toneelstukje op zodat ik het niet zou merken!”
“We voerden inderdaad een toneelstukje op, maar het einde heb je gemist.”
Lisa stopte langzaam met snikken. Wat bedoelde ze daar nou weer mee?
“Jij krijgt Rick’s kamer.”
De daarop volgende dagen waren minder raar geweest dan ze vooraf had verwacht. Geen neerstortende vliegtuigen, maar één zinkend schip, geen aardbevingen, geen aanslagen; het leven leek gewoon door te gaan. Maar het grote verschil was dat in de kamer achteraan de overloop nu niet meer de spullen van haar broer lagen, maar vele vierkante meters plastic. En potten verf. En kwasten.
En Roy kwam helpen. Dat was misschien nog wel het bijzonderste van allemaal. Normaal kwam hij bijna nooit naar haar huis, voornamelijk te danken aan het enorme gebrek aan privacy dat Lisa had. Het was niet zozeer dat haar ouders haar de privacy niet gunden, ze begrepen natuurlijk ook wel dat een meisje van haar leeftijd ruimte nodig had en natuurlijk zo af en toe eens iets uit wilde halen met haar vriendje. Haar ouders vertrouwden haar haar seksuele leven bijna volledig toe; meer dan de meeste ouders. Maar het probleem was dat op de bovenverdieping van het huis, de deuren niet sloten. Een erkend architect had hen verzekerd dat open het nieuwe dicht was, en om eerlijk te zijn brachten de deuren zonder handvat wel een eigen sfeer mee, moest Lisa toegeven. Natuurlijk kon je de deur wel bijna sluiten, maar deze bleef vervolgens niet hangen, aangezien er geen deurknoppen waren. Elk ander persoon had het ontwerp om die reden afgekeurd, maar om de een of andere nog steeds onbekende reden hadden haar ouders het ontwerp met open armen ontvangen en meteen twee weken later laten uitvoeren. Koud werd het gelukkig niet snel, door een zeer goede isolatie en kleine drempeltjes bij de ramen. Heel omslachtig, maar het hoorde bij de deuren. En die deuren belemmerden haar de privacy.
Of Rick daar veel last van had gehad, wist ze eigenlijk niet. Hoewel zijzelf tientallen keren had gezeurd bij haar ouders om een oplossing, had ze eigenlijk geen idee of Rick überhaupt wel eens problemen had gehad met de privacy in het huis. Zij en haar broer hadden veel contact, meer dan een broer en zus van verschillende leeftijden normaal hadden. Maar over dit onderwerp hadden ze eigenlijk nooit gepraat.
Toen de kamer anderhalve maand later klaar was, moesten al haar spullen nog weer terug worden gezet. Haar ouders waren het helpen een beetje zat, dus toen haar spullen op een hoop in haar nieuwe kamer lagen, lieten ze haar in haar eentje achter met de rommel.
Zuchtend begon Lisa met het opbergen van haar gigantische muziekcollectie. Anders dan de meeste tieners, was Lisa van mening dat een artiest die je geweldig vond, het recht had om aan je te verdienen. Dit betekende wel dat ze inmiddels zo’n 1400 CD’s had, omdat ze nou eenmaal een heleboel artiesten ‘geweldig’ vond. Veertienhonderd unieke CD-hoesjes, verdeeld over zo’n 40 brede stackers. Haar geluidsinstallatie - een tweehonderd-watt versterker (niet dat ze enig idee had wat dat inhield, maar hij kon lekker hard), 2 grote speakers met subwoofer, en een hoogst eigen mengpaneeltje dat haar ouders voor haar hadden gekocht, om tussen 4 van haar 15 CD-spelers te kunnen wisselen zonder elke keer met de draden te hoeven sleutelen – was uit haar kamer gehaald, de snoeren uit de duct tape getrokken, en lag onderop de hoop. Haar kastjes met make-up en schoolspullen stonden al een beetje naar de muur toe, maar nog niet echt in een opstelling. Rick had ook een kast achtergelaten, dus ze moest nog maar even zien hoe ze alles zou indelen.
De eerste stacker was vol – ze had besloten haar verzameling eerst te sorteren, en dat duurde even – en kon worden opgeborgen. Ze wilde altijd goed bij haar muziek kunnen, maar het mocht ook niet in de weg staan. Ze moest nu eigenlijk wel besluiten hoe ze haar kamer zou indelen.
Na een kwartier passen en meten kwam ze met een aardig idee. Het kwam erop neer dat haar bureau met haar computer achter in de kamer zou komen, met uitkijk op de deur, met direct achter haar de kast die van Rick was geweest. Daarin kon ze gemakkelijk haar CD’s kwijt.
Nog een halfuur later had ze de bovenste twee planken van haar kast vol. Ze bekeek nog eens wat ze had gedaan, en kwam tot de conclusie dat de stackers allemaal een plankje omlaag mochten, omdat ze dan de bovenste plank kon gebruiken voor haar schoolspullen. Haar rug begon er moe van te worden.
Toen ze bijna klaar was met de onderste plank, die gelijk lag met de vloer, moest ze toch nadenken over Rick en zijn privacy. Rick had wel eens vriendinnetjes mee naar huis gebracht, maar ook die hadden nooit geklaagd over deuren die spontaan open gingen. Ze piekerde hier nog over toen ze haar laatste stacker op de grond in de kast zette, waarna ze een stukje achteruit liep om haar werk te bewonderen.
Het zag er goed uit, indrukwekkend, zoveel muziek. Niet helemaal recht alleen. De randjes van de stackers zaten niet perfect boven elkaar, en zo’n enorme collectie moest perfect zijn, vond Lisa. Ze begon alle stackers zo ver mogelijk opzij te schuiven.
Op de onderste plank lukte dat niet. De stackers wilden niet verder opzij, maar ze zaten nog zo’n 5 centimeter van waar de rand moest zitten. Duwen lukte niet, en Lisa stak verbaasd haar hand in de kast. Haar vingers raakten metaal.
“Hey Roy, moet je eens horen…”
Lisa zat op haar knieën op Roy’s bed, Roy op zijn kont en met zijn rug tegen de muur. Ze hadden zich zojuist geïnstalleerd, en het moment leek daar om Roy te vertellen over haar ontdekking.
“Ik heb gisteren bij het indelen van mijn kamer iets ontdekt,” begon ze. Roy zette zijn nieuwsgierig-gezicht op, en ze vertelde snel verder.
“Mijn broer heeft iets voor mij achtergelaten, voor hij uit huis ging. Ik vond een briefje in de kast met daarbij… dit.” Ze haalde het uit haar zak en liet het op bed vallen.
Een bescheiden koperen schuifslotje met een klein kettinkje aan het hendeltje plofte neer op het matras. Het metaal rinkelde even, maar liet daarna een stilte achter in de kamer. Roy was niet dom, hij wist precies wat dit betekende, bedacht Lisa.
“Hij heeft je er nooit iets over verteld?” Roy bracht het recht in mijn gezicht. Ik voelde een steek, dezelfde als gister, want ik zat hier inderdaad mee. Ze waren de beste maatjes geweest, maar nooit had Rick iets verteld over zijn slot. Misschien wisten haar ouders er zelfs wel niets van. Op Roy´s gezicht vormde een onzeker glimlachje.
Toen ze bijna een jaar geleden voor het eerst met Roy was uitgegaan, was ze tot de conclusie gekomen dat Roy een verlegen maar heel sympathieke jongen was. Hij hield veel rekening met haar, en had een goed beeld van romantiek, precies wat Lisa had gezocht. Ze waren bijna elke dag na school naar zijn huis gegaan, om op zijn piepkleine kamertje gezellig een film te kijken of gewoon wat te gaan zoenen.
Maar hoe langer ze hem kende, hoe meer ze erachter kwam dat de Roy die zij zag, de Roy die Roy aan de wereld liet zien, niet de volledige Roy was. Een paar maanden geleden had ze hem ermee geconfronteerd, en met een gestresst gezicht had hij verteld dat hij al lang iets wilde vertellen, maar zich nog een beetje moest voorbereiden op het gesprek. Lisa kon zich niet goed voorstellen waar hij het over had, maar gaf hem natuurlijk het extra paar dagen waar hij om vroeg.
Die zaterdag waren ze samen op zijn bed geklommen, en hij had om in te leiden gevraagd wat Lisa altijd deed wanneer ze even volledig wilde ontspannen. Voor hem gold ‘een boek pakken en lekker een paar uur stilzitten’ duidelijk niet, want hij vertelde haar dat zijn idee van ontspanning lag bij iets waar zij nooit op had kunnen komen. Hij vertelde over hoe luiers hem al heel lang hadden geïnteresseerd en zijn thuisleven hadden gevormd. Hoe hij ’s avonds elke keer zijn luier omdeed, zijn knuffel pakte, en vredig in slaap viel om ’s nachts zijn blaas met een gevoel van geluk te legen. Hoe hij in golven zichzelf haatte, of zichzelf gelukkig prees dat hij zo’n uitlaatklep had. Hoe hij zichzelf jaren had geïsoleerd door deze aangeleerde afwijking van de normaal, hoe hij zijn gevoelens had proberen te onderdrukken en pas twee jaar geleden had toegegeven aan de druk, en zich eindelijk thuis begon te voelen in de wereld.
Lisa had met open mond geluisterd terwijl Roy vertelde over zijn acties om te voorkomen dat zijn ouders ergens achter kwamen, zijn gedachten terwijl hij had moeten uitleggen waarom ze een knuffel onder zijn bed hadden gevonden, zijn avonturen om steeds weer nieuwe luiers op te halen, zijn vele internetvrienden die hij op een drukbezochte website hierover had ontmoet. Ze luisterde en verwerkte, en probeerde het te begrijpen. En hoe beter Roy het toelichtte, hoe beter het een plekje kon krijgen in haar hoofd. Dat het vergelijkbaar was met angst voor spinnen, dat het heel onschuldig was, alles hielp om de gedachten vast te lijmen in haar begrip, zodat de wervelstorm in haar hoofd ging liggen. Toen Roy klaar was met vertellen, waren er twee uren verstreken.
Voorzichtig had ze hem vragen gesteld, en Roy leek gelukkig te zijn dat ze hem niet meteen de rug toe keerde. Ze kon zich voorstellen dat hij dat ergens had verwacht, maar tot haar eigen verbazing vond ze de hele situatie helemaal niet zo erg, omdat ze wist dat haar Roy nog steeds haar Roy was. Dat de dagen van lachend op zijn bed liggen nog lang niet over waren, dat ze nog steeds even veel plezier zouden hebben.
Ondanks de vele vragen die ze had gesteld, moest ze op de fiets naar huis nog steeds een beetje grip krijgen op wat ze had gehoord. Het beeld dat ze in haar hoofd had gevormd van een dikke man die zijn hele leven had verwaarloosd, enkel en alleen om de hele dag in zijn eigen poep te kunnen zitten, verafschuwde haar. Maar ze wist ook, heel zeker, dat Roy totaal niet zo was. Ze had genoeg tijd met hem doorgebracht om te weten dat Roy bijna niet aan zichzelf dacht, altijd alles in orde probeerde te maken voor anderen en iedereen, vriend of vijand, te hulp schoot. Niet dat hij veel vijanden had. Iedereen mocht hem graag.
In de week die erop volgde hadden ze er nog veel over gepraat. Lisa begon het steeds beter te begrijpen, steeds leuker te vinden, en gaf op een gegeven aan wel eens te willen zien hoe haar vriendje er nu als baby uitzag. Roy was helemaal rood geworden, en had zijn knuffel onder zijn bed vandaan gehaald ter demonstratie, wetende dat ze het daar natuurlijk niet bij zou laten, en een kwartiertje later klikte het slot van de badkamer open, en stapte ze naar binnen om een beeld te zien dat ze nooit meer zou vergeten. Roy, de jongen van de spijkerbroeken, had geen broek aan, geen schoenen, slechts sokken. Wat leek op een zwart hemd of T-shirt, ging door tot onder zijn middel, zelfs onder zijn kruis door. De teddybeer in zijn hand had ze natuurlijk al eerder gezien, maar het randje van een spierwitte wegwerpluier dat onder de romper uitstak liet haar toch even duizelen. Roy keek meer verlegen dan ooit, met een tikkeltje bezorgdheid; hij vreesde natuurlijk dat ze hierdoor behoorlijk op hem af zou knappen. Haar eerste reactie was een soort geamuseerde lach, maar vrijwel direct daarna vloog ze hem om de hals voor een van de langste knuffels uit hun relatie tot noch toe. Ze had hem gevraagd zijn “kostuum” nog even aan te houden tot ze weg was, en tijdens hun gebruikelijke filmronde had ze meer naar hem gekeken dan naar de film. Hij had er zo knuffelig uitgezien, en al haar twijfels over hem waren totaal verdwenen, haar beeld van de gemiddelde luieraar totaal veranderd. Haar vriendje was graag een baby’tje, en ze was trots op hem. Halverwege de film had hij beschaamd gefluisterd dat hij moest plassen, en ze had slechts geantwoord met een tikkeltje stoute glimlach. Ze was nog dichter tegen hem aangekropen en had hem enkele seconden later helemaal voelen opwarmen, wetend dat dat waarschijnlijk niet alleen zijn luiertje was.
Die maandag, twee dagen later, waren ze weer samen naar zijn huis gegaan voor hun gebruikelijke middag samen. De spanning was er weer wat af, maar hun relatie had een volledig nieuw niveau gekregen. Lisa had hem gecommandeerd om zich om te kleden voor hij op bed kwam zitten, en hij had geantwoord dat hij niet elke dag zijn luier kon gebruiken, omdat hij dan te snel door zijn voorraad heen zou zijn. Toch plaste hij nog zeker de vier dagen erna in zijn luier - soms zelfs zoveel dat hij tussendoor moest verschonen - naast haar in bed. Van Lisa moest hij steeds opnieuw hele glazen water naar binnen werken, om vervolgens naar hem te gaan giechelen als er een gele plek in zijn luiertje verscheen. Zo noemde ze het altijd – luiertje. Eigenlijk waren zijn luiers totaal niet klein, het waren dikke incontinentieluiers, met meerdere plakstrips. Het idee dat mensen die ze niet nodig hadden incontinentieluiers zouden gebruiken had Lisa ontzettend raar gevonden, maar toen ze haar vriendje zo had zien staan was ze dat spontaan vergeten. Het had er zo schattig uitgezien, dat ze er nog steeds iedere avond aan moest denken. De witte randjes van een kinderlijk luiertje die onder zijn romper hadden uitgestoken, hoe hij zijn knuffel stevig onder zijn arm geklemd had. Het leek eigenlijk heel veel op echte baby’s. Roy was heel zenuwachtig geweest; bang dat zij het niks zou vinden, en daarom had hij zijn knuffel dicht tegen zich aan getrokken, net zoals baby’s dat doen. Die luier had er waarschijnlijk echt voor gezorgd dat hij volledig in die rol kwam. Dat had hij ook wel verteld, maar Lisa had het zich nog niet zo kunnen voorstellen. Hij leek inderdaad zo gelukkig in zijn luiertje, zo vredig, alsof hij even niet meer met de wereld meedraaide. Ze kon ook niet genoeg van hem krijgen als hij zo was.
Op die donderdag lagen ze, zoals ze de voorgaande dagen ook hadden gelegen, knus verstrengeld naar een film te kijken, en Roy moest weer plassen. Zoals elke keer giechelde Lisa er hartelijk om, maar toen ze zich weer in hem wilde nestelen brak hij haar actie af.
“Ik moet denk ik even verschonen, Lies. Ik moet vast straks weer en ik denk niet dat er nog een plas in kan.”
Dit was natuurlijk al vaker gebeurd, eigenlijk was dit al de derde dag op rij. En elke keer was Roy van het bed geglipt, waggelend – waar Lisa dan weer om moest giechelen –, had een luier en een plastic zakje van zijn verstopplek, een onhandig geplaatst kastje waar men maar moeilijk bij kon, gepakt en was, na even snel een broek aangedaan te hebben, naar de badkamer vertrokken om daar de douchemat in het midden van de ruimte te leggen en zichzelf horizontaal te verschonen. Binnen twee minuten was hij altijd weer terug, met in het plastic zakje nu een opgevouwen luier en weer helemaal witte randjes bij zijn billen. Maar vandaag niet.
“Waarom doe je dat niet hier?” het was er uit voor ze er erg in had. Maar bang was ze niet, het was immers haar vriendje, ze hield van hem.
Langzaam keerde hij zich, nog steeds waggelend, om. Zijn gezicht was helemaal rood geworden en hij probeerde aan haar te zien of ze het meende. Toen hij geen twijfel zag, stamelde hij:
“Vind je dat niet erg dan?” Die Roy toch. Altijd aan de ander denken.
“Natuurlijk niet, je bent toch mijn vriendje? Je hoeft je voor mij niet te schamen en op je bed is het veel makkelijker verschonen dan op de vloer, toch?” Antwoordde ze opgewekt.
Hij zei iets bevestigends en hij kwam terug naar het bed gewaggeld. Hij liet zich op het bed ploffen en zijn doorweekte luier maakte een geluidje. Dat was voor het eerst dat Lisa zich er echt van bewust werd dat hij in zijn luier plaste; ze had het altijd als een lief idee beschouwd, maar in het echt was het eigenlijk nog schattiger. Hij plaste naast haar in zijn luier, omdat zij dat wilde. Ze schoof een stukje op zodat hij languit kon gaan liggen.
Eenmaal ontspannen op zijn rug schoof hij zijn voeten naar zijn romp, met zijn knieën in de lucht. Hij trok de drukknoopjes aan de voorkant van de egaal zwarte romper los en het stukje stof zakte tussen zijn benen op zijn bed.
Dit had ze al eens eerder gezien, als hij van haar moest laten zien dat hij echt in zijn luier aan het plassen was. Dan maakte hij de knoopjes ook altijd even los. Maar omdat ze wist wat eraan zat te komen, voelde het toch nieuw.
Hij begon de bovenste plakstrips los te maken en een scheut van twijfel schoot door haar heen. Maar die wuifde ze al snel weer weg; het was haar vriendje en ze wilde hem eigenlijk wel eens naakt zien.
Alle plakkers waren los en langzaam tilde hij de voorkant van de luier van zijn kruis. Lisa reageerde niet geschokt, niet verrast, maar ze bleef eigenlijk gewoon geïnteresseerd zitten kijken. Het was niet confronterend geweest om hem naakt te zien, maar eigenlijk gewoon precies wat ze van hem verwacht had. Het was natuurlijk ook eigenlijk gewoon een verschoning, en dat was ook niet opwindend. Althans, voor haar. Roy had uitgelegd dat zulke gevoelens zich ook in het seksuele spectrum uiten, maar dat dat gedeelte zich meer concentreert op het gebruiken van luiers zonder daarbij in regressie te raken; geen plaats op het persoonlijke toneel om te vullen, alleen een luier. Maar dat spectrum was natuurlijk wel aanwezig. Hij had het geïllustreerd als een schuifknop. Helemaal aan de ene kant betekende volledig seksueel, en helemaal aan de andere kant betekende totaal niet seksueel. Het was een duidelijke uitleg geweest.
Hij tilde zijn billetjes op – zo noemde ze die. Als hij, min of meer, een baby’tje wilde zijn, dan had ze het ook over hem op die manier als hij dat wilde. Hij vond het niet altijd leuk om overal verkleinwoordjes bij te horen, maar ze begon langzaam in de gaten te krijgen bij welke woorden het precies de bedoeling was voor hem om weer klein te zijn.
Hij pakte er een washandje bij. Ze had niet eens gemerkt dat hij die bij zich had gehad. Maar het was natuurlijk wel nodig om goed te wassen als je een luiertje gebruikte. Ze vroeg zich af of hij ook voldoende had aan een washandje als hij meer dan alleen een plas deed, maar dat idee schudde ze huiverend van zich af. Met de tijd zou ze daar misschien vrede mee vinden, maar op het moment vond ze het idee om bewust te drukken in een luier allesbehalve fris.
Roy had zich helemaal gewassen en vouwde de nieuwe, schone luier uit om hem om te doen, maar Lisa vroeg of ze even mocht voelen voor hij dat deed. De binnenkant voelde zo zacht als een comfortabel dekbed, en ze begreep wel waarom hij dit zo graag droeg. Als haar onderbroeken zo zacht waren geweest had ze zich ook altijd vrolijk gevoeld. Alleen zou ze niet zo snel in haar onderbroeken plassen, en dat was toch echt de reden dat Roy dit zachte ondergoed droeg.
Toen hij de luier goed onder zich geplaatst had, merkte ze dat er kleine elastische randjes aan de zijkanten van de luier zaten. Het was haar nog nooit opgevallen, maar het leek eigenlijk wel logisch. Toen ze hem had gevraagd hoe dat nou voelde, had hij verteld dat de luier ongeveer tien seconden nodig heeft om de plas te absorberen. Het voelde eigenlijk als een leeglopend bad, had hij verteld, maar dan veel comfortabeler en het kriebelde een beetje. En ze bedacht dat als de luier de plas niet meteen opzoog, die dus wel goed binnenboord moest blijven. Daar waren die elastische randjes waarschijnlijk voor.
Hij trok de onderste plakstrips zo strak mogelijk over hem heen voor hij ze vastplakte.
“Waarom trek je ze zo strak?”
Hij had gebloosd en geantwoord: “Omdat het veiliger voelt als ze stevig vastzitten. En om de geurtjes een beetje binnen te houden.”
Van die geurtjes had ze eigenlijk nooit iets gemerkt, maar hij had zich natuurlijk altijd binnen een uur of twee verschoond. Misschien hield die schattige romper die wel tegen.
Hij plakte de bovenste plakstrips strak vast, plofte een beetje op en neer op zijn bed, met een stralende glimlach, en deed de knoopjes weer dicht.
“De volgende keer wil ik het wel doen hoor,” opperde Lisa dapperder dan ze eigenlijk was. Maar het leek haar oprecht leuk.
“Ah, dat is lief van je, maar er is geen ruimte om te staan daar,” bracht Roy, die nog steeds een beetje aan het skippyballen was op zijn luier, als tegenargument.
“Dan kunnen we het in de badkamer doen?” stelde Lisa voor. Maar ze bedacht zijn antwoord al: de badkamer was nog kleiner dan zijn kamer. Roy voelde aan dat ze het antwoord al had geraden en hield zijn mond.
“Maar als je ooit een oplossing vindt voor je slaapkamerdeur, dan wil ik best bij jou thuis komen spelen hoor,” zei Roy geruststellend, de keuze van de laatste woorden duidelijk expres.
Wat heb ik toch een bijzonder vriendje, zuchtte Lisa lachend. En een paar maanden later, samen op zijn bed, met het slotje tussen hen in, dacht ze dat nog steeds.
Roy moest al lang niet meer van haar elke dag omgekleed tegen haar aan kruipen, maar toch was de traditie een beetje blijven hangen. Zo nu en dan gebood ze hem om in zijn ontspannen stand te gaan, en ze probeerde hem zoveel mogelijk te assisteren bij het aankleden, en ze had zelfs al even mogen oefenen met de plakstrips, maar om de taak volledig van hem over te nemen was er simpelweg lang niet genoeg ruimte. De hele breedte van zijn kamer werd beslagen door zijn bed, en verder pasten er alleen een flinke hoeveelheid kastjes en een tv-meubel in. En natuurlijk een stel zoenende tieners, en op de grond een onmetelijke stapel schoolboeken.
Met een baby zoenen – waar het zo ongeveer op neerkwam – was minder moeilijk te accepteren geweest dan ze had gedacht. Het was net zoals zoenen met hem in normale kleding, maar nu had hij zon schattige voelbare dikke laag bij zijn billen, waar ze af en toe klopjes op gaf tijdens het veranderen van positie. Roy leek gelukkiger dan ooit nu hij haar had toegelaten in zijn persoonlijke wereldje en ze alles heel positief opnam. Ook als hij zo nu en dan een plasje liet lopen terwijl ze onder elkaar door rolden, maakte het haar niks uit. Ze was heel snel aan de nieuwe Roy gewend.
Het was heel soepel geworden. Als ze bij Roy thuis kwam, keek ze meteen even naar de omvang van zijn jeans om te zien of hij een luier omhad – dat was het enige waaraan je dat kon opmerken, en dan ook alleen als je wist waar je op moest letten. En als ze er al was, kon hij op zijn gemak even waar zij bij was van stand veranderen – met enige assistentie van haar, want ze vond het geweldig. Die luiers vond ze het leukst van het hele gebeuren, en Roy duidelijk ook.
Het slot betekende dat, zodra haar kamer helemaal af was, zij Roy eindelijk kon verzorgen en op hem kon passen. Haar ouders kwamen nooit binnen om te storen, en als de deur dan ook echt dicht bleef zouden ze haar nooit betrappen op het verschonen van haar vriendje. Haar ouders zouden het waarschijnlijk na een tijdje wel begrepen hebben, maar Roy kon het niet opbrengen om zich in zijn luier te vertonen waar mensen die hij niet had toegelaten tot zijn vertrouwen hem konden zien. Zij keek natuurlijk ook niet uit naar het moment dat haar moeder even langs kwam lopen en naar binnen keek, terwijl ze net met een washandje de sporen van de luier onder de billen van haar vriendje aan het wassen was. Maar dankzij dit geheim dat Rick al die tijd had gekoesterd, waren die zorgen nu verleden tijd. Hoe haar ouders zouden reageren als de deur niet openwilde, wist ze niet. Maar de kans dat ze dat zouden proberen was miniem; ze wisten – na al die ontelbare keren zeuren – dondersgoed dat hun dochter erg op haar privacy was gesteld.
En zo kwam het dat ze de daarop volgende anderhalve week beiden zenuwachtig de dagen telden, wachtend op de ultieme vrijheid.
Maar haar thuislocatie was niet de enige verandering in Lisa’s leven. Ze begon zich namelijk steeds meer in te leven in Roy, en vroeg hem steeds vaker zich te verkleden als baby’tje. Ze dacht dat hij het ook wel in de gaten had, want hij bekeek haar gezicht steeds beter bij bepaalde vertoningen, in plaats van naar beneden te kijken. Hij merkte dat ze weer bijna net zo gefascineerd naar zijn luier keek - terwijl hij daar niets speciaals mee deed - als in de eerste paar dagen dat hij ingepakt naast haar was gekropen. En op een natte vrijdag – het regende buiten, niet binnen – brak de barrière.
Ze lagen knus naar een griezelfilm te kijken, Roy met wat inmiddels een redelijk volle blaas moest zijn, en zij met een wisselende blik. Ze bleef Roy observeren, bijna ongeduldig. En die had dat in de gaten. Dus hij trok de knoopjes van zijn romper open en wachtte op een spannend schrikmoment om alles te laten lopen. Ze voelde zijn kruis tegen haar arm opwarmen, en het ongeduldige tintje op haar gezicht verdween direct.
“Dat was een grote plas, zeg,” zei ze, totaal overbodig. De hele luier was verkleurd, het vocht verspreid over de absorberende mat, van voor naar achter. “Moet je niet even verschonen?”
Roy voelde wel aan dat dit niet slechts om het lekgevaar ging. Hij greep snel alles bij elkaar, pauzeerde de film en Lisa ging op de rand van het bed zitten, vlak naast zijn hoofd. Ze keek aandachtig toe terwijl hij zijn luier losmaakte, hij zichzelf waste, en begon een beetje te blozen toen hij de nieuwe luier openvouwde. Ze riep hem een halt toe en vroeg of ze de luier even mocht voelen.
Het zachte matje ontving haar hand even liefdevol als het de vorige keer had gedaan. Ze streek met haar vingers van voor naar achter, van achter naar voor, voelend aan de kleine vouwlijntjes en de elastische randjes. Zo’n luier zat nog best ingewikkeld in elkaar, bedacht ze, terwijl ze het geval bewonderde.
“Wil je me soms iets vertellen, Lies?” Hij sloeg de spijker op zijn kop.
Heel trots presenteer ik iedereen mijn nieuwste verhaal; het project waar ik de afgelopen tijd dag en nacht aan heb gewerkt:
Het Slot.
Een uitgebreid, romantisch verhaal over een meisje dat wel érg geïnteresseerd raakt in de hobby van haar vriendje.
Het gedeelte met het slot zelf is nog niet langsgekomen, maar ik had nu zo'n leuke climax bereikt dat ik besloot dit deel alvast op internet te zetten. Als ik het verhaal af heb (kan niet lang duren) zal ik ook een PDF-versie maken; in een korte versie, met zo min mogelijk pagina's en veel aaneensluitende tekst, en een versie met enkele getekende illustraties, makkelijker leesbaar in een uitgeprinte vorm.
Ik heb me ook aangemeld op een professionelere verhalensite. Op deze site kent men (dankzij mij :
) nu het verschijnsel infantilisme, maar ik zou graag van jullie horen of het misschien een beetje té is. Ik kan dat zelf, als auteur, niet goed inschatten. Oké, dat heeft dus niet gewerkt XD. Nouja, als de wereld er klaar voor is...Dus pak er een lekkere kop soep bij, wikkel je in een deken met een luier die nog even meekan eronder, en geniet vooral van mijn verhaal
Wees ook vooral niet bescheiden met de kritiek; ik kan alleen leren van mijn fouten als ik weet wat anderen minder leuk vinden aan mijn stijl.--
Het Slot
“Tot over zeven weken!”
Lisa’s hele familie stond aan het einde van de oprit, terwijl een volgeladen auto met haar oudere broer als passagier langzaam optrok en uiteindelijk om de hoek verdween. Even stond het gezin stil bij elkaar, tot het na enkele seconden gezamenlijk terugkeerde naar het huis. Pas toen Lisa over de drempel was gestapt en haar vader de deur achter haar dicht deed, werd de stilte verbroken – door haar moeder.
“Nou Lisa, ga je het uithouden zonder je grote broer?”
“Tuurlijk mam,” kreeg die uit haar keel. Hoewel ze haar broer vaak irritant had gevonden, zou ze hem wel missen nu hij uit huis ging. Maar het kon niet anders, zijn studie was te ver van huis.
Zwijgend liep haar moeder naar de keuken en begon thee te zetten. Lisa’s vader bleef ook stil en ging voor het raam staan, met zijn armen over elkaar. De activiteit van haar beide ouders maakte het Lisa ongemakkelijk; ze stond maar een beetje in de woonkamer.
In haar broekzak trilde haar telefoontje. Ze wist precies wie het was, maar ze had het komende halfuurtje even geen zin in contact. De langste periode die haar broer ooit van huis was geweest, was drie weken, toen hij met vrienden op vakantie gegaan was. Toen had ze hem al gemist. Nu bleef hij meer dan dubbel zo lang weg, en zou dan ook niet lang blijven.
Toen de thee klaar was bleven haar ouders nog even stil. Pas toen het hete goedje was afgekoeld en haar ouders op exact hetzelfde moment een slok namen – dat deden ze altijd – begonnen ze weer te praten. Alsof ze hun keel hadden moeten spoelen van verdriet.
“Tja, het gaat behoorlijk anders zijn nu,” zei haar vader, die met zijn thee tussen zijn handen geklemd met zijn ellebogen op zijn knieën was gaan leunen. Zachtjes knikte hij terwijl hij daar zat, niets in het bijzonder bevestigend.
“Stiller,” voegde haar moeder toe, met haar benen over elkaar. Goed opgemerkt, dacht Lisa. Toch maar een grote versterker en CD-speler kopen dan? Normaal zou ze dat gezegd hebben, maar ze voelde wel aan dat haar ouders op het moment ook even geen zin hadden om te lachen. Net als zij eigenlijk – anders had ze haar telefoontje wel uit haar zak gepakt.
Haar vader knikte naar haar moeder. “We hebben behoorlijk wat ruimte over,” begon hij weer. “Twee kamers zijn nu bijna helemaal leeg.”
“We kunnen er wel eentje gebruiken als opslag, of niet? Hij is toch helemaal achter in het huis. In de ander kun je misschien je biljartspel weer neerzetten, dan kunnen we de zolder weer…”
Lisa was snel opgestaan om haar ouders niet te laten merken dat de tranen snel waren komen opzetten. Ze rende de kamer uit, de trap op, haar kamer in, en liet zich snikkend op haar bed vallen.
Hoe konden ze? Rick was nog maar net weg en ze begonnen al vrolijk de extra ruimte in te delen! Ze hadden hun toneelstukje slim opgevoerd, dat moest ze toegeven. Lekker sentimenteel en stil doen, om vervolgens héél voorzichtig te beginnen over het gemak dat ze voortaan zouden hebben. Ze had het van begin af aan kunnen weten! Monsters waren het.
Zachtjes werd er op de deur geklopt die ze blijkbaar onbewust dicht had gedaan. Toen Lisa haar rode oog losmaakte van haar kussen, zag ze dat dat helemaal niet zo was. Haar moeder stond in de deuropening, te kloppen op de openstaande deur. Gewoon voor het dramatische effect. Leuk geprobeerd!
“Mag ik binnenkomen?” fluisterde ze. Het klonk eigenlijk niet monsterachtig, maar gewoon als haar moeder.
Antwoord verdiende ze niet. Wel een preek.
“Hij is nog maar net weg, en je hebt het nu al over alle voordelen! Konden jullie nou niet éven wachten? Als hij iets vergeten is en straks terugkomt, is het toch te gek voor woorden als zijn hele kamer al verbouwd is? Het lijkt wel of jullie het helemaal niet erg…” verder kwam ze niet, dus ze stortte zich maar weer in haar kussen. Haar moeder kwam op haar bed zitten en legde een hand op haar schokkende rug.
“Schat, je begrijpt het niet helemaal,” bracht haar moeder voorzichtig. Lisa geloofde er maar weinig van.
“Ik begrijp het helemaal! Jullie voerden een toneelstukje op zodat ik het niet zou merken!”
“We voerden inderdaad een toneelstukje op, maar het einde heb je gemist.”
Lisa stopte langzaam met snikken. Wat bedoelde ze daar nou weer mee?
“Jij krijgt Rick’s kamer.”
De daarop volgende dagen waren minder raar geweest dan ze vooraf had verwacht. Geen neerstortende vliegtuigen, maar één zinkend schip, geen aardbevingen, geen aanslagen; het leven leek gewoon door te gaan. Maar het grote verschil was dat in de kamer achteraan de overloop nu niet meer de spullen van haar broer lagen, maar vele vierkante meters plastic. En potten verf. En kwasten.
En Roy kwam helpen. Dat was misschien nog wel het bijzonderste van allemaal. Normaal kwam hij bijna nooit naar haar huis, voornamelijk te danken aan het enorme gebrek aan privacy dat Lisa had. Het was niet zozeer dat haar ouders haar de privacy niet gunden, ze begrepen natuurlijk ook wel dat een meisje van haar leeftijd ruimte nodig had en natuurlijk zo af en toe eens iets uit wilde halen met haar vriendje. Haar ouders vertrouwden haar haar seksuele leven bijna volledig toe; meer dan de meeste ouders. Maar het probleem was dat op de bovenverdieping van het huis, de deuren niet sloten. Een erkend architect had hen verzekerd dat open het nieuwe dicht was, en om eerlijk te zijn brachten de deuren zonder handvat wel een eigen sfeer mee, moest Lisa toegeven. Natuurlijk kon je de deur wel bijna sluiten, maar deze bleef vervolgens niet hangen, aangezien er geen deurknoppen waren. Elk ander persoon had het ontwerp om die reden afgekeurd, maar om de een of andere nog steeds onbekende reden hadden haar ouders het ontwerp met open armen ontvangen en meteen twee weken later laten uitvoeren. Koud werd het gelukkig niet snel, door een zeer goede isolatie en kleine drempeltjes bij de ramen. Heel omslachtig, maar het hoorde bij de deuren. En die deuren belemmerden haar de privacy.
Of Rick daar veel last van had gehad, wist ze eigenlijk niet. Hoewel zijzelf tientallen keren had gezeurd bij haar ouders om een oplossing, had ze eigenlijk geen idee of Rick überhaupt wel eens problemen had gehad met de privacy in het huis. Zij en haar broer hadden veel contact, meer dan een broer en zus van verschillende leeftijden normaal hadden. Maar over dit onderwerp hadden ze eigenlijk nooit gepraat.
Toen de kamer anderhalve maand later klaar was, moesten al haar spullen nog weer terug worden gezet. Haar ouders waren het helpen een beetje zat, dus toen haar spullen op een hoop in haar nieuwe kamer lagen, lieten ze haar in haar eentje achter met de rommel.
Zuchtend begon Lisa met het opbergen van haar gigantische muziekcollectie. Anders dan de meeste tieners, was Lisa van mening dat een artiest die je geweldig vond, het recht had om aan je te verdienen. Dit betekende wel dat ze inmiddels zo’n 1400 CD’s had, omdat ze nou eenmaal een heleboel artiesten ‘geweldig’ vond. Veertienhonderd unieke CD-hoesjes, verdeeld over zo’n 40 brede stackers. Haar geluidsinstallatie - een tweehonderd-watt versterker (niet dat ze enig idee had wat dat inhield, maar hij kon lekker hard), 2 grote speakers met subwoofer, en een hoogst eigen mengpaneeltje dat haar ouders voor haar hadden gekocht, om tussen 4 van haar 15 CD-spelers te kunnen wisselen zonder elke keer met de draden te hoeven sleutelen – was uit haar kamer gehaald, de snoeren uit de duct tape getrokken, en lag onderop de hoop. Haar kastjes met make-up en schoolspullen stonden al een beetje naar de muur toe, maar nog niet echt in een opstelling. Rick had ook een kast achtergelaten, dus ze moest nog maar even zien hoe ze alles zou indelen.
De eerste stacker was vol – ze had besloten haar verzameling eerst te sorteren, en dat duurde even – en kon worden opgeborgen. Ze wilde altijd goed bij haar muziek kunnen, maar het mocht ook niet in de weg staan. Ze moest nu eigenlijk wel besluiten hoe ze haar kamer zou indelen.
Na een kwartier passen en meten kwam ze met een aardig idee. Het kwam erop neer dat haar bureau met haar computer achter in de kamer zou komen, met uitkijk op de deur, met direct achter haar de kast die van Rick was geweest. Daarin kon ze gemakkelijk haar CD’s kwijt.
Nog een halfuur later had ze de bovenste twee planken van haar kast vol. Ze bekeek nog eens wat ze had gedaan, en kwam tot de conclusie dat de stackers allemaal een plankje omlaag mochten, omdat ze dan de bovenste plank kon gebruiken voor haar schoolspullen. Haar rug begon er moe van te worden.
Toen ze bijna klaar was met de onderste plank, die gelijk lag met de vloer, moest ze toch nadenken over Rick en zijn privacy. Rick had wel eens vriendinnetjes mee naar huis gebracht, maar ook die hadden nooit geklaagd over deuren die spontaan open gingen. Ze piekerde hier nog over toen ze haar laatste stacker op de grond in de kast zette, waarna ze een stukje achteruit liep om haar werk te bewonderen.
Het zag er goed uit, indrukwekkend, zoveel muziek. Niet helemaal recht alleen. De randjes van de stackers zaten niet perfect boven elkaar, en zo’n enorme collectie moest perfect zijn, vond Lisa. Ze begon alle stackers zo ver mogelijk opzij te schuiven.
Op de onderste plank lukte dat niet. De stackers wilden niet verder opzij, maar ze zaten nog zo’n 5 centimeter van waar de rand moest zitten. Duwen lukte niet, en Lisa stak verbaasd haar hand in de kast. Haar vingers raakten metaal.
“Hey Roy, moet je eens horen…”
Lisa zat op haar knieën op Roy’s bed, Roy op zijn kont en met zijn rug tegen de muur. Ze hadden zich zojuist geïnstalleerd, en het moment leek daar om Roy te vertellen over haar ontdekking.
“Ik heb gisteren bij het indelen van mijn kamer iets ontdekt,” begon ze. Roy zette zijn nieuwsgierig-gezicht op, en ze vertelde snel verder.
“Mijn broer heeft iets voor mij achtergelaten, voor hij uit huis ging. Ik vond een briefje in de kast met daarbij… dit.” Ze haalde het uit haar zak en liet het op bed vallen.
Een bescheiden koperen schuifslotje met een klein kettinkje aan het hendeltje plofte neer op het matras. Het metaal rinkelde even, maar liet daarna een stilte achter in de kamer. Roy was niet dom, hij wist precies wat dit betekende, bedacht Lisa.
“Hij heeft je er nooit iets over verteld?” Roy bracht het recht in mijn gezicht. Ik voelde een steek, dezelfde als gister, want ik zat hier inderdaad mee. Ze waren de beste maatjes geweest, maar nooit had Rick iets verteld over zijn slot. Misschien wisten haar ouders er zelfs wel niets van. Op Roy´s gezicht vormde een onzeker glimlachje.
Toen ze bijna een jaar geleden voor het eerst met Roy was uitgegaan, was ze tot de conclusie gekomen dat Roy een verlegen maar heel sympathieke jongen was. Hij hield veel rekening met haar, en had een goed beeld van romantiek, precies wat Lisa had gezocht. Ze waren bijna elke dag na school naar zijn huis gegaan, om op zijn piepkleine kamertje gezellig een film te kijken of gewoon wat te gaan zoenen.
Maar hoe langer ze hem kende, hoe meer ze erachter kwam dat de Roy die zij zag, de Roy die Roy aan de wereld liet zien, niet de volledige Roy was. Een paar maanden geleden had ze hem ermee geconfronteerd, en met een gestresst gezicht had hij verteld dat hij al lang iets wilde vertellen, maar zich nog een beetje moest voorbereiden op het gesprek. Lisa kon zich niet goed voorstellen waar hij het over had, maar gaf hem natuurlijk het extra paar dagen waar hij om vroeg.
Die zaterdag waren ze samen op zijn bed geklommen, en hij had om in te leiden gevraagd wat Lisa altijd deed wanneer ze even volledig wilde ontspannen. Voor hem gold ‘een boek pakken en lekker een paar uur stilzitten’ duidelijk niet, want hij vertelde haar dat zijn idee van ontspanning lag bij iets waar zij nooit op had kunnen komen. Hij vertelde over hoe luiers hem al heel lang hadden geïnteresseerd en zijn thuisleven hadden gevormd. Hoe hij ’s avonds elke keer zijn luier omdeed, zijn knuffel pakte, en vredig in slaap viel om ’s nachts zijn blaas met een gevoel van geluk te legen. Hoe hij in golven zichzelf haatte, of zichzelf gelukkig prees dat hij zo’n uitlaatklep had. Hoe hij zichzelf jaren had geïsoleerd door deze aangeleerde afwijking van de normaal, hoe hij zijn gevoelens had proberen te onderdrukken en pas twee jaar geleden had toegegeven aan de druk, en zich eindelijk thuis begon te voelen in de wereld.
Lisa had met open mond geluisterd terwijl Roy vertelde over zijn acties om te voorkomen dat zijn ouders ergens achter kwamen, zijn gedachten terwijl hij had moeten uitleggen waarom ze een knuffel onder zijn bed hadden gevonden, zijn avonturen om steeds weer nieuwe luiers op te halen, zijn vele internetvrienden die hij op een drukbezochte website hierover had ontmoet. Ze luisterde en verwerkte, en probeerde het te begrijpen. En hoe beter Roy het toelichtte, hoe beter het een plekje kon krijgen in haar hoofd. Dat het vergelijkbaar was met angst voor spinnen, dat het heel onschuldig was, alles hielp om de gedachten vast te lijmen in haar begrip, zodat de wervelstorm in haar hoofd ging liggen. Toen Roy klaar was met vertellen, waren er twee uren verstreken.
Voorzichtig had ze hem vragen gesteld, en Roy leek gelukkig te zijn dat ze hem niet meteen de rug toe keerde. Ze kon zich voorstellen dat hij dat ergens had verwacht, maar tot haar eigen verbazing vond ze de hele situatie helemaal niet zo erg, omdat ze wist dat haar Roy nog steeds haar Roy was. Dat de dagen van lachend op zijn bed liggen nog lang niet over waren, dat ze nog steeds even veel plezier zouden hebben.
Ondanks de vele vragen die ze had gesteld, moest ze op de fiets naar huis nog steeds een beetje grip krijgen op wat ze had gehoord. Het beeld dat ze in haar hoofd had gevormd van een dikke man die zijn hele leven had verwaarloosd, enkel en alleen om de hele dag in zijn eigen poep te kunnen zitten, verafschuwde haar. Maar ze wist ook, heel zeker, dat Roy totaal niet zo was. Ze had genoeg tijd met hem doorgebracht om te weten dat Roy bijna niet aan zichzelf dacht, altijd alles in orde probeerde te maken voor anderen en iedereen, vriend of vijand, te hulp schoot. Niet dat hij veel vijanden had. Iedereen mocht hem graag.
In de week die erop volgde hadden ze er nog veel over gepraat. Lisa begon het steeds beter te begrijpen, steeds leuker te vinden, en gaf op een gegeven aan wel eens te willen zien hoe haar vriendje er nu als baby uitzag. Roy was helemaal rood geworden, en had zijn knuffel onder zijn bed vandaan gehaald ter demonstratie, wetende dat ze het daar natuurlijk niet bij zou laten, en een kwartiertje later klikte het slot van de badkamer open, en stapte ze naar binnen om een beeld te zien dat ze nooit meer zou vergeten. Roy, de jongen van de spijkerbroeken, had geen broek aan, geen schoenen, slechts sokken. Wat leek op een zwart hemd of T-shirt, ging door tot onder zijn middel, zelfs onder zijn kruis door. De teddybeer in zijn hand had ze natuurlijk al eerder gezien, maar het randje van een spierwitte wegwerpluier dat onder de romper uitstak liet haar toch even duizelen. Roy keek meer verlegen dan ooit, met een tikkeltje bezorgdheid; hij vreesde natuurlijk dat ze hierdoor behoorlijk op hem af zou knappen. Haar eerste reactie was een soort geamuseerde lach, maar vrijwel direct daarna vloog ze hem om de hals voor een van de langste knuffels uit hun relatie tot noch toe. Ze had hem gevraagd zijn “kostuum” nog even aan te houden tot ze weg was, en tijdens hun gebruikelijke filmronde had ze meer naar hem gekeken dan naar de film. Hij had er zo knuffelig uitgezien, en al haar twijfels over hem waren totaal verdwenen, haar beeld van de gemiddelde luieraar totaal veranderd. Haar vriendje was graag een baby’tje, en ze was trots op hem. Halverwege de film had hij beschaamd gefluisterd dat hij moest plassen, en ze had slechts geantwoord met een tikkeltje stoute glimlach. Ze was nog dichter tegen hem aangekropen en had hem enkele seconden later helemaal voelen opwarmen, wetend dat dat waarschijnlijk niet alleen zijn luiertje was.
Die maandag, twee dagen later, waren ze weer samen naar zijn huis gegaan voor hun gebruikelijke middag samen. De spanning was er weer wat af, maar hun relatie had een volledig nieuw niveau gekregen. Lisa had hem gecommandeerd om zich om te kleden voor hij op bed kwam zitten, en hij had geantwoord dat hij niet elke dag zijn luier kon gebruiken, omdat hij dan te snel door zijn voorraad heen zou zijn. Toch plaste hij nog zeker de vier dagen erna in zijn luier - soms zelfs zoveel dat hij tussendoor moest verschonen - naast haar in bed. Van Lisa moest hij steeds opnieuw hele glazen water naar binnen werken, om vervolgens naar hem te gaan giechelen als er een gele plek in zijn luiertje verscheen. Zo noemde ze het altijd – luiertje. Eigenlijk waren zijn luiers totaal niet klein, het waren dikke incontinentieluiers, met meerdere plakstrips. Het idee dat mensen die ze niet nodig hadden incontinentieluiers zouden gebruiken had Lisa ontzettend raar gevonden, maar toen ze haar vriendje zo had zien staan was ze dat spontaan vergeten. Het had er zo schattig uitgezien, dat ze er nog steeds iedere avond aan moest denken. De witte randjes van een kinderlijk luiertje die onder zijn romper hadden uitgestoken, hoe hij zijn knuffel stevig onder zijn arm geklemd had. Het leek eigenlijk heel veel op echte baby’s. Roy was heel zenuwachtig geweest; bang dat zij het niks zou vinden, en daarom had hij zijn knuffel dicht tegen zich aan getrokken, net zoals baby’s dat doen. Die luier had er waarschijnlijk echt voor gezorgd dat hij volledig in die rol kwam. Dat had hij ook wel verteld, maar Lisa had het zich nog niet zo kunnen voorstellen. Hij leek inderdaad zo gelukkig in zijn luiertje, zo vredig, alsof hij even niet meer met de wereld meedraaide. Ze kon ook niet genoeg van hem krijgen als hij zo was.
Op die donderdag lagen ze, zoals ze de voorgaande dagen ook hadden gelegen, knus verstrengeld naar een film te kijken, en Roy moest weer plassen. Zoals elke keer giechelde Lisa er hartelijk om, maar toen ze zich weer in hem wilde nestelen brak hij haar actie af.
“Ik moet denk ik even verschonen, Lies. Ik moet vast straks weer en ik denk niet dat er nog een plas in kan.”
Dit was natuurlijk al vaker gebeurd, eigenlijk was dit al de derde dag op rij. En elke keer was Roy van het bed geglipt, waggelend – waar Lisa dan weer om moest giechelen –, had een luier en een plastic zakje van zijn verstopplek, een onhandig geplaatst kastje waar men maar moeilijk bij kon, gepakt en was, na even snel een broek aangedaan te hebben, naar de badkamer vertrokken om daar de douchemat in het midden van de ruimte te leggen en zichzelf horizontaal te verschonen. Binnen twee minuten was hij altijd weer terug, met in het plastic zakje nu een opgevouwen luier en weer helemaal witte randjes bij zijn billen. Maar vandaag niet.
“Waarom doe je dat niet hier?” het was er uit voor ze er erg in had. Maar bang was ze niet, het was immers haar vriendje, ze hield van hem.
Langzaam keerde hij zich, nog steeds waggelend, om. Zijn gezicht was helemaal rood geworden en hij probeerde aan haar te zien of ze het meende. Toen hij geen twijfel zag, stamelde hij:
“Vind je dat niet erg dan?” Die Roy toch. Altijd aan de ander denken.
“Natuurlijk niet, je bent toch mijn vriendje? Je hoeft je voor mij niet te schamen en op je bed is het veel makkelijker verschonen dan op de vloer, toch?” Antwoordde ze opgewekt.
Hij zei iets bevestigends en hij kwam terug naar het bed gewaggeld. Hij liet zich op het bed ploffen en zijn doorweekte luier maakte een geluidje. Dat was voor het eerst dat Lisa zich er echt van bewust werd dat hij in zijn luier plaste; ze had het altijd als een lief idee beschouwd, maar in het echt was het eigenlijk nog schattiger. Hij plaste naast haar in zijn luier, omdat zij dat wilde. Ze schoof een stukje op zodat hij languit kon gaan liggen.
Eenmaal ontspannen op zijn rug schoof hij zijn voeten naar zijn romp, met zijn knieën in de lucht. Hij trok de drukknoopjes aan de voorkant van de egaal zwarte romper los en het stukje stof zakte tussen zijn benen op zijn bed.
Dit had ze al eens eerder gezien, als hij van haar moest laten zien dat hij echt in zijn luier aan het plassen was. Dan maakte hij de knoopjes ook altijd even los. Maar omdat ze wist wat eraan zat te komen, voelde het toch nieuw.
Hij begon de bovenste plakstrips los te maken en een scheut van twijfel schoot door haar heen. Maar die wuifde ze al snel weer weg; het was haar vriendje en ze wilde hem eigenlijk wel eens naakt zien.
Alle plakkers waren los en langzaam tilde hij de voorkant van de luier van zijn kruis. Lisa reageerde niet geschokt, niet verrast, maar ze bleef eigenlijk gewoon geïnteresseerd zitten kijken. Het was niet confronterend geweest om hem naakt te zien, maar eigenlijk gewoon precies wat ze van hem verwacht had. Het was natuurlijk ook eigenlijk gewoon een verschoning, en dat was ook niet opwindend. Althans, voor haar. Roy had uitgelegd dat zulke gevoelens zich ook in het seksuele spectrum uiten, maar dat dat gedeelte zich meer concentreert op het gebruiken van luiers zonder daarbij in regressie te raken; geen plaats op het persoonlijke toneel om te vullen, alleen een luier. Maar dat spectrum was natuurlijk wel aanwezig. Hij had het geïllustreerd als een schuifknop. Helemaal aan de ene kant betekende volledig seksueel, en helemaal aan de andere kant betekende totaal niet seksueel. Het was een duidelijke uitleg geweest.
Hij tilde zijn billetjes op – zo noemde ze die. Als hij, min of meer, een baby’tje wilde zijn, dan had ze het ook over hem op die manier als hij dat wilde. Hij vond het niet altijd leuk om overal verkleinwoordjes bij te horen, maar ze begon langzaam in de gaten te krijgen bij welke woorden het precies de bedoeling was voor hem om weer klein te zijn.
Hij pakte er een washandje bij. Ze had niet eens gemerkt dat hij die bij zich had gehad. Maar het was natuurlijk wel nodig om goed te wassen als je een luiertje gebruikte. Ze vroeg zich af of hij ook voldoende had aan een washandje als hij meer dan alleen een plas deed, maar dat idee schudde ze huiverend van zich af. Met de tijd zou ze daar misschien vrede mee vinden, maar op het moment vond ze het idee om bewust te drukken in een luier allesbehalve fris.
Roy had zich helemaal gewassen en vouwde de nieuwe, schone luier uit om hem om te doen, maar Lisa vroeg of ze even mocht voelen voor hij dat deed. De binnenkant voelde zo zacht als een comfortabel dekbed, en ze begreep wel waarom hij dit zo graag droeg. Als haar onderbroeken zo zacht waren geweest had ze zich ook altijd vrolijk gevoeld. Alleen zou ze niet zo snel in haar onderbroeken plassen, en dat was toch echt de reden dat Roy dit zachte ondergoed droeg.
Toen hij de luier goed onder zich geplaatst had, merkte ze dat er kleine elastische randjes aan de zijkanten van de luier zaten. Het was haar nog nooit opgevallen, maar het leek eigenlijk wel logisch. Toen ze hem had gevraagd hoe dat nou voelde, had hij verteld dat de luier ongeveer tien seconden nodig heeft om de plas te absorberen. Het voelde eigenlijk als een leeglopend bad, had hij verteld, maar dan veel comfortabeler en het kriebelde een beetje. En ze bedacht dat als de luier de plas niet meteen opzoog, die dus wel goed binnenboord moest blijven. Daar waren die elastische randjes waarschijnlijk voor.
Hij trok de onderste plakstrips zo strak mogelijk over hem heen voor hij ze vastplakte.
“Waarom trek je ze zo strak?”
Hij had gebloosd en geantwoord: “Omdat het veiliger voelt als ze stevig vastzitten. En om de geurtjes een beetje binnen te houden.”
Van die geurtjes had ze eigenlijk nooit iets gemerkt, maar hij had zich natuurlijk altijd binnen een uur of twee verschoond. Misschien hield die schattige romper die wel tegen.
Hij plakte de bovenste plakstrips strak vast, plofte een beetje op en neer op zijn bed, met een stralende glimlach, en deed de knoopjes weer dicht.
“De volgende keer wil ik het wel doen hoor,” opperde Lisa dapperder dan ze eigenlijk was. Maar het leek haar oprecht leuk.
“Ah, dat is lief van je, maar er is geen ruimte om te staan daar,” bracht Roy, die nog steeds een beetje aan het skippyballen was op zijn luier, als tegenargument.
“Dan kunnen we het in de badkamer doen?” stelde Lisa voor. Maar ze bedacht zijn antwoord al: de badkamer was nog kleiner dan zijn kamer. Roy voelde aan dat ze het antwoord al had geraden en hield zijn mond.
“Maar als je ooit een oplossing vindt voor je slaapkamerdeur, dan wil ik best bij jou thuis komen spelen hoor,” zei Roy geruststellend, de keuze van de laatste woorden duidelijk expres.
Wat heb ik toch een bijzonder vriendje, zuchtte Lisa lachend. En een paar maanden later, samen op zijn bed, met het slotje tussen hen in, dacht ze dat nog steeds.
Roy moest al lang niet meer van haar elke dag omgekleed tegen haar aan kruipen, maar toch was de traditie een beetje blijven hangen. Zo nu en dan gebood ze hem om in zijn ontspannen stand te gaan, en ze probeerde hem zoveel mogelijk te assisteren bij het aankleden, en ze had zelfs al even mogen oefenen met de plakstrips, maar om de taak volledig van hem over te nemen was er simpelweg lang niet genoeg ruimte. De hele breedte van zijn kamer werd beslagen door zijn bed, en verder pasten er alleen een flinke hoeveelheid kastjes en een tv-meubel in. En natuurlijk een stel zoenende tieners, en op de grond een onmetelijke stapel schoolboeken.
Met een baby zoenen – waar het zo ongeveer op neerkwam – was minder moeilijk te accepteren geweest dan ze had gedacht. Het was net zoals zoenen met hem in normale kleding, maar nu had hij zon schattige voelbare dikke laag bij zijn billen, waar ze af en toe klopjes op gaf tijdens het veranderen van positie. Roy leek gelukkiger dan ooit nu hij haar had toegelaten in zijn persoonlijke wereldje en ze alles heel positief opnam. Ook als hij zo nu en dan een plasje liet lopen terwijl ze onder elkaar door rolden, maakte het haar niks uit. Ze was heel snel aan de nieuwe Roy gewend.
Het was heel soepel geworden. Als ze bij Roy thuis kwam, keek ze meteen even naar de omvang van zijn jeans om te zien of hij een luier omhad – dat was het enige waaraan je dat kon opmerken, en dan ook alleen als je wist waar je op moest letten. En als ze er al was, kon hij op zijn gemak even waar zij bij was van stand veranderen – met enige assistentie van haar, want ze vond het geweldig. Die luiers vond ze het leukst van het hele gebeuren, en Roy duidelijk ook.
Het slot betekende dat, zodra haar kamer helemaal af was, zij Roy eindelijk kon verzorgen en op hem kon passen. Haar ouders kwamen nooit binnen om te storen, en als de deur dan ook echt dicht bleef zouden ze haar nooit betrappen op het verschonen van haar vriendje. Haar ouders zouden het waarschijnlijk na een tijdje wel begrepen hebben, maar Roy kon het niet opbrengen om zich in zijn luier te vertonen waar mensen die hij niet had toegelaten tot zijn vertrouwen hem konden zien. Zij keek natuurlijk ook niet uit naar het moment dat haar moeder even langs kwam lopen en naar binnen keek, terwijl ze net met een washandje de sporen van de luier onder de billen van haar vriendje aan het wassen was. Maar dankzij dit geheim dat Rick al die tijd had gekoesterd, waren die zorgen nu verleden tijd. Hoe haar ouders zouden reageren als de deur niet openwilde, wist ze niet. Maar de kans dat ze dat zouden proberen was miniem; ze wisten – na al die ontelbare keren zeuren – dondersgoed dat hun dochter erg op haar privacy was gesteld.
En zo kwam het dat ze de daarop volgende anderhalve week beiden zenuwachtig de dagen telden, wachtend op de ultieme vrijheid.
Maar haar thuislocatie was niet de enige verandering in Lisa’s leven. Ze begon zich namelijk steeds meer in te leven in Roy, en vroeg hem steeds vaker zich te verkleden als baby’tje. Ze dacht dat hij het ook wel in de gaten had, want hij bekeek haar gezicht steeds beter bij bepaalde vertoningen, in plaats van naar beneden te kijken. Hij merkte dat ze weer bijna net zo gefascineerd naar zijn luier keek - terwijl hij daar niets speciaals mee deed - als in de eerste paar dagen dat hij ingepakt naast haar was gekropen. En op een natte vrijdag – het regende buiten, niet binnen – brak de barrière.
Ze lagen knus naar een griezelfilm te kijken, Roy met wat inmiddels een redelijk volle blaas moest zijn, en zij met een wisselende blik. Ze bleef Roy observeren, bijna ongeduldig. En die had dat in de gaten. Dus hij trok de knoopjes van zijn romper open en wachtte op een spannend schrikmoment om alles te laten lopen. Ze voelde zijn kruis tegen haar arm opwarmen, en het ongeduldige tintje op haar gezicht verdween direct.
“Dat was een grote plas, zeg,” zei ze, totaal overbodig. De hele luier was verkleurd, het vocht verspreid over de absorberende mat, van voor naar achter. “Moet je niet even verschonen?”
Roy voelde wel aan dat dit niet slechts om het lekgevaar ging. Hij greep snel alles bij elkaar, pauzeerde de film en Lisa ging op de rand van het bed zitten, vlak naast zijn hoofd. Ze keek aandachtig toe terwijl hij zijn luier losmaakte, hij zichzelf waste, en begon een beetje te blozen toen hij de nieuwe luier openvouwde. Ze riep hem een halt toe en vroeg of ze de luier even mocht voelen.
Het zachte matje ontving haar hand even liefdevol als het de vorige keer had gedaan. Ze streek met haar vingers van voor naar achter, van achter naar voor, voelend aan de kleine vouwlijntjes en de elastische randjes. Zo’n luier zat nog best ingewikkeld in elkaar, bedacht ze, terwijl ze het geval bewonderde.
“Wil je me soms iets vertellen, Lies?” Hij sloeg de spijker op zijn kop.
