Verhaal Klaar Het Slot

[luierfan_boy]

Re: Het Slot [laatste deel:6april12

Geweldig vervolg weer!
Had iedereen maar het geluk om op zo'n manier steun te krijgen tijdens
het vertellen van ons gezamenlijke geheim..

Mooie cliffhanger trouwens, ik ben benieuwd wat haar reactie gaat worden!

~ LB

 

[LBV]

Re: Het Slot [laatste deel:6april12

MEERMEERMEERMEERMEERMEER!

 

[Jasper-DL]

Re: Het Slot [laatste deel:6april12

Goed bezig!
Echt weer geweldig vervolg!
Ik kan niet wachten op een vervolg! ;D

 

[scenekid]

Re: Het Slot [laatste deel:8april12]

Weer een flinke lap tekst, geniet ervan! binnenkort alles, met illustraties in een mooie PDF.


Hoe vaak ze dit gesprek in haar hoofd alvast gevoerd had. Hoeveel vertelstrategieën ze had uitgewerkt. Hoe makkelijk het altijd was geweest. En nu, nu ze er dan in het echte leven aan moest beginnen, had ze geen flauw idee waar te beginnen. Kon ze niet veel meer doen dan slechts haar hoofd laten hangen en naar de verdikking onder haar spijkerbroek staren – die haar moeder hoogstwaarschijnlijk nog niet had opgemerkt. Lisa’s moeder trok een bedenkelijk gezicht terwijl ze langzaam naar het bed liep. Maar goed dat Roy er nog aan had gedacht het pak luiers weer onder het bureau te gooien, want ze wilde dit op haar eigen tempo uitleggen. Maar haar eigen tempo was wel een beetje te langzaam, want ze wist simpelweg niet waar te beginnen.
Lisa’s moeder voelde de spanning en zei geen woord. Roy schoot te hulp en Lisa keek dankbaar toe terwijl hij haar verhaal inleidde.
“Het leven is redelijk stressvol, toch?” Lisa kon zich herinneren dat hij exact hetzelfde tegen haar was begonnen, een paar maanden geleden. Maar Roy’s gezicht was niet op het hare gericht. Het was op dat van haar moeder gericht. Haar eigen moeder, waar ze nog jarenlang elke dag in zou kijken. Dat straks een frons of een lach zou hebben, en nooit meer helemaal weg zou gaan. Het was erop of eronder. En nadat Lisa’s moeder geknikt had, na een paar seconden – ze had vast gedacht dat het een retorische vraag was -, ging Roy door.
“En stress is niet goed. Het is belangrijk om je zo goed mogelijk te voelen, zoveel mogelijk te ontspannen, zodat je beter met de stress om kunt gaan.” Hij sprak alsof hij voorlas. Misschien was dat ook wel zo, bedacht Lisa. Hij las in zijn hoofd een lang voorbereide speech voor, die al maandenlang in zijn geheugen gekerfd stond. De overwinning van zijn twijfel. Hij deed dat nu voor haar. Het was tijd om te laten zien dat ze niet te zwak was om te praten.
“En iedereen doet dat op een andere manier,” mengde Lisa zich in de toespraak, vlak voor Roy waarschijnlijk hetzelfde wou zeggen. “De één leest een boek, de ander wandelt een eind.” Vriend en vriendin keken elkaar even aan – ze kwamen op hetzelfde moment tot de conclusie dat ze een stuk hadden overgeslagen.
“Maar was het leven altijd al zo stressvol?” zei Roy met een peinzende blik, alsof hij het zich oprecht afvroeg. “Nee. En wanneer niet?”
Lisa’s moeder schraapte haar keel. Te lang niets gezegd. Ze had aangevoeld dat ze dat beter niet kon doen. “In de vakantie?” Lisa schudde haar hoofd. “In je jeugd?” probeerde haar moeder, en zag aan haar dochter dat die blij was dat ze het zo snel geraden had. Goed dat ze haar een plezier kon doen, wat ze ook te vertellen had.
“Ja, precies. In je vroege jeugd was de hele wereld onschuldig. Waren er geen problemen, was er altijd een verzorgende ouder, zodat je je helemaal nergens druk om hoefde te maken,” ging Roy door. Hij knikte haar toe, en Lisa schraapte op haar beurt haar keel.
“Om volledig te ontspannen keren sommige mensen terug naar die situatie. Sommigen hebben er een drang voor, als sinds hun latere kindertijd, en sommigen zijn verkocht na het te proberen.” Lisa’s moeder keek vragend. “Proberen weer zorgeloos te zijn,” verduidelijkte Lisa. Met kloppend hart wachtte ze tot haar moeder zou reageren.
“Hoe bedoel je precies? Ik neem aan dat je jezelf bedoelt? Hoe bedoel je, ‘weer zorgeloos zijn’?” Drie vragen, met eigenlijk hetzelfde antwoord. Lisa keek Roy aan; die had veel meer verstand van de details. Aan haar blik kon Lisa zien dat haar moeder begreep dat Roy het beter wist.
“Het gaat van knuffels tot overmaatse kinderstoeltjes. Sommigen hebben geen behoefte aan badderen, gevoerd worden, met blokken spelen of kindertaal uitkramen. Maar bijna allemaal willen ze genieten van het verzorgd worden, de problemen gerust aan iemand anders kunnen overlaten.”
Lisa’s moeder keek met een blik die duizenden vragen tegelijk stelde. Haar mond hing beweeglijk open, en toen ze eindelijk besloot welke vraag ze wou gaan stellen, kreeg deze een stevigere vorm. “En jullie dan?” Ze vermoedde al dat Roy hetzelfde betrof als haar dochter. Dat was ook niet zo gek; hij had bijna alle vragen beantwoord.
Lisa zoog haar longen vol lucht omdat ze bang was flauw te vallen. Dat was haar al vaker gebeurd in extreem spannende situaties – gelukkig kon ze deze keer alles gerust laten lopen. Ze hees zich op haar benen, net als Roy, en trok haar broek soepel omlaag. Nog geen seconde later deed haar vriendje hetzelfde. Meteen toen zijn hand weer vrij was kneep Lisa die met twee handen stevig vast, en drukte zich tegen hem aan. Hij sloeg zijn arm om haar schouder, en beiden keken gespannen naar Lisa’s moeder, die haar ogen wat wijder had opengesperd.
“Meid, wat heb je aan? Een luier?” Ze ging staan. Achter het subtiele zandlopertje om haar dochters kruis was het opvallend witte ondergoed ook niet te missen. “Hoe komt het in je op? Gaan jullie wel gewoon naar de wc als je die om hebt?”
De stilte sprak boekdelen. Bezorgd trok de geschrokken moeder de rompersluiting van haar dochter open, en keek wat haar kruis bedekte.
“Incontinentiemateriaal? Ben je wel helemaal lekker? Dat is voor mensen die een blaas- of darmbeschadiging hebben, niet voor ontspannende tieners!” Met krachtige, snelle bewegingen stak ze haar hand voorin Lisa’s luier om geruststelling te zoeken. Een groot geluk dat Lisa die niet had gebruikt. Waarschijnlijk had ze dat niet eens gedurfd. Maar toen haar moeder haar hand uit Lisa’s luier haalde, begon die te snikken. Het was niet veel meer dan een stel rode ogen, een aantal tranen en een moeilijk gezicht, maar toen ze merkte dat haar moeder het zag kwam er geluid bij. Roy trok haar dicht tegen zich aan en keek beschuldigend naar haar moeder. Die besloot haar huilende dochter even te laten voor wat het was en wendde zich tot Roy.
“Weten jouw ouders hiervan?” Een knik. “Ze heeft die luier zeker van jou?” “Van mijn moeder, ja.”
Hoofdschuddend ging ze op de bureaustoel zitten, zo ver mogelijk van haar rare dochter en haar rare vriendje vandaan. Roy fluisterde geruststellingen naar Lisa en trok haar naar het bed om te gaan zitten. Toen ze wat gekalmeerd was, probeerde haar moeder het weer.
“Sorry dat het zo moet, lieverd. Maar ik schrik hier heel erg van.”
“We doen er toch niemand kwaad mee?” snikte Lisa. Ze haatte zichzelf erom dat ze was gaan huilen. Maar zo’n felle reactie had ze totaal niet verwacht.
“Het is vies, Lisa. En raar. En…”
“Ho, stop. U helpt uw dochter nergens mee als u haar kwetst met uw prehistorische vooroordelen,” zei Roy, dapper opkomend voor zijn huilende jonkvrouw. “Ik zou graag willen dat u mijn moeder belt. Als u het begrijpt, kunt u uw dochter beter helpen. Hopelijk ziet u dat in.”
Een staarwedstrijd van een paar seconden verloor Lisa’s moeder, en ze pakte het mobieltje dat Roy naar haar toestak gefrustreerd aan. “Jullie blijven hier. Ga geen kant op,” zei ze nog, voordat ze de deur dicht smakte. Die waaide natuurlijk meteen weer open, maar het dramatische effect was gelukt. Roy probeerde nog een tijdje zijn vriendin te kalmeren, maar besloot haar uiteindelijk maar in te stoppen. Ze snikte maar een paar seconden door, en viel daarna meteen in een diepe slaap. Geen dromen meer over luierduivels, maar over luierduivelinnen.


“Oké, ik heb Roy’s moeder even gesproken…” Lisa’s moeder begon al op de overloop te praten, maar stopte abrupt toen ze zag dat haar dochter lag te slapen. Roy schudde haar wakker en een aantal seconden later kon haar moeder verder praten.
“Ik heb Roy’s moeder even gesproken, en ik denk dat ik het nu beter begrijp.” Lisa klom rechtop in haar bed. Haar moeder keek even zenuwachtig of ze een natte plek kon ontdekken achter het zandlopertje, en ging enigszins gerustgesteld verder.
“Klopt het dat jullie niet echt proberen weer kind te worden?” vroeg ze, bevestiging willend. “Klopt, mevrouw Van Rijn,” antwoordde Roy snel. “Het is gewoon een soort rol.”
“Zeg maar Anne,” merkte die terloops op. Ze wilde meteen door met vragen.
“Meid, wil je alsjeblieft niet te vaak in je luier plassen? Ik wil niet dat je straks niet meer zindelijk bent, en jij denk ik al helemaal niet.” Dat laatste stak, maar haar moeder bedoelde het goed, dus stemde Lisa snel in. “Ik draag ze ook alleen in weekenden, mam.”
“Geweldig,” zei die, niet echt kijkend alsof ze het geweldig vond. “En als je, jeweetwel… een grote boodschap doet…” Lisa kon wel door de grond zakken. “…wil je dan alsjeblieft zorgen dat Patricia, of voor mijn part doet Roy het, je zo snel mogelijk verschoont?”
“Dat heb ik nog nooit gedaan, mam.” Knalrode wangen.
“Dat reken ik als ja. Houd het verder alsjeblieft zo onschuldig als jouw moeder beweert dat het is, Roy. Ik wil geen gekke dingen horen, als dat jullie elkaars poepluiers aandoen, elkaar bevredigen tijdens verschoningen, en verder van dat soort nachtmerries.”
“Mam! Doe normaal!” Roy begon ook rood te worden.
“Ben ik duidelijk?” probeerde Anne streng te eindigen. De beide tieners knikten snel en Anne zuchtte. “Hoe haal ik het in mijn hoofd dit toe te staan…” mompelde ze. “Helemaal niet smerig. Ik moet hen zelf maar eens verzorgen, jaja. Patricia heeft makkelijk praten…” Ze verdween door de deur.
Verbijsterd keken de twee grote kleintjes elkaar aan. De tranen kwamen bij Lisa weer op en ze vlogen elkaar in de armen. “Het is gelukt,” lachte ze door de tranen heen. “Het is jóú gelukt,” zei Roy trots. Lisa ging daar tegenin.
“Maar niet zonder jouw moeder.”


“Waarom slaap ik toch zoveel in babymode?” lachte Lisa. Het leek eeuwen geleden dat ze had gelachen, terwijl het gesprek inclusief onderbreking maar een halfuur had geduurd. Haar fietsketting sloeg een tand over en ze schoot door met haar trapper.
“Omdat je je veel beter op je gemak voelt, dat is toch logisch,” lachte Roy terug. “Dat komt mooi uit, want zo te zien heb jij heel wat slaap in te halen.”
“Je hebt helemaal gelijk. Zullen we meteen maar gaan slapen straks? Misschien plas ik wel weer onbewust.” zei Lisa ondeugend.
“Je durft het nog steeds niet, hè? Goed dan, ik zal wel wat te drinken regelen, dan help ik je wel weer omkleden, en dan gaan we maar lekker slapen.”
“Ja, mag ik?” lachte ze. “Dat is toch ook doodeng, in een luier plassen? Als het niet zo schattig had gevoeld had ik het niet eens gewild. Maar het blijft leuk jou in je luier te laten schijten. Ik geloof dat ik trouwens nog een film te kijken heb!”


Eenmaal in Roy’s huis wilde Lisa Patricia meteen omhelzen.
“Patricia, hoe heb je mijn…” begon ze, maar Patricia brak haar zin in tweeën. “Niets daarvan, vragen en bedankjes kunnen later wel. Ga je nu maar snel omkleden.” Lisa en Roy maakten aanstalten de trap op te gaan, maar Patricia bedacht zich.
“Wacht! Ik heb crème gekocht, ik help jullie wel,” zei ze, terwijl ze een waskrat neerzette en achter de twee aanliep.
“Waar is pap?” vroeg Roy zich nog bezorgd af.
“Die zit rustig te werken. Hij komt heus niet binnen, hoor. En anders hoor je hem wel aankomen.”
De spanning die ze had gevoeld toen ze de vorige keer werd uitgekleed, was helemaal weg. Haar terechte zorgen voor haar moeders reactie hadden nu geen zin meer, en bovendien was het Patricia die haar bewerkte – zo ongeveer de beste tante die je kon wensen. En terwijl Roy gefascineerd toekeek, vouwde haar ‘tante’ haar benen omhoog, schoof een zachte luier onder haar, en liet haar weer zakken. Elke keer werd het matje vertrouwder, verwelkomender. Ze wachtte braaf tot haar nieuwe tijdelijke ondergoed stevig dicht zou worden geplakt, maar dat gebeurde niet, en in plaats daarvan schroefde haar tante een potje open.
“Wat heb je nou precies gezegd, dat mijn moeder zo omsloeg?” vroeg Lisa, net zo gefascineerd als Roy zat toe te kijken. Patricia haalde twee vingers door het potje en wreef in haar handen.
“Ik heb eigenlijk alleen antwoord gegeven op haar vragen,” gaf ze toe, terwijl ze het koude goedje over Lisa’s huid smeerde. Die gaf nog steeds geen teken van schaamte. “Ze vroeg hoe ik ermee om was gegaan toen ik het te weten kwam.”
“En wat zei je?” wilde Lisa weten. Haar korte zin haperde in het midden, omdat Patricia haar billen weer even omhoog haalde.
“Ik zei dat ik zag hoe gelukkig jullie waren,” zei die tegen het achterwerk. “Dat heeft denk ik wel veel indruk gemaakt. Maar ze vond het wel smerig dat jullie je luiers gebruikten.”
“En toen?” Lisa zakte weer op haar luier nu ze helemaal was ingesmeerd, en Patricia begon hem strak dicht te plakken.
“Ik vertelde dat ik jullie hielp met verschonen, crème voor jullie had, en probeerde meteen klaar te staan als jullie uit de luiers wilden. Maar ja, toen kwamen de protesten natuurlijk weer. Ze begon te vertellen dat ze geen zin had weer je stinkende luiers te moeten verschonen, en ze werd bijna weer kwaad. Maar ik beloofde dat jij dat nooit van haar zou verwachten.”
Patricia glimlachte naar haar kleine meid en mepte op haar kont, voordat ze het zandlopertje aan haar als T-shirt uitziende romper vastpakte. “Bij mij mag je doen wat je wilt in je luier, voor mijn part gooi je er een kwarktaart in. Maar ik zou het rustig aan doen bij jou thuis.” En terwijl ze kleine Lisa optilde om haar op het bed te leggen sloot die haar armen om Patricia’s hals.
“Dankjewel,” fluisterde ze, en toen ze op het bed plofte, kreeg ze een stevige kus van haar tante.
Het was behoorlijk interessant om te zien hoe haar vriendje helemaal werd ingesmeerd. Hij hield zijn schaamhaar erg kort, had ze gemerkt. Misschien was dat ook wel logisch. Hij deed dit al veel langer dan zij, en had waarschijnlijk gemerkt dat hij zichzelf veel makkelijker kon schoonmaken zonder een oerwoud. Zijn moeder plaagde hem wat, met vragen als “Zo lag je een aantal dagen geleden ook, hè?” en opmerkingen als “Ik hoop voor je dat je dit keer braaf kunt blijven – we eten pizza.”
Die laatste opmerking begreep Lisa niet helemaal, dus vlak nadat Roy op zijn beurt een klap tegen zijn luier kreeg, vroeg ze: “Wat heeft dat met braaf zijn te maken?”
Patricia lachte, tilde haar zoon van de strijkplank en hielp haar ‘nichtje’ van het bed. “Niets bijzonders, hoor. Maar ik heb zo mijn eigen recept…”


“Ik ben echt blij dat het weer weekend is,” zuchtte Lisa verlicht. Roy trok de deken van zijn bed over hen heen – ze sliepen deze keer, om comfortredenen, naast elkaar in plaats van op elkaar. Maar natuurlijk wel heel, heel dicht tegen elkaar aangekropen.
“Zeker een liter drank op – ik voel al dat ik moet, je moeder is weer zo lief tegen ons, straks lekker pizza eten, het filmpje kijken dat je moeder had gemaakt, en natuurlijk in het echt meemaken hoe je dat doet,” eindigde ze dreigend lachend.
“Hoe weet je zo zeker dat ik weer straf krijg?” lachte Roy, met wel behoorlijk wat tikkeltjes bezorgdheid in zijn stem en gezicht, terug.
“Daar zorg ik wel voor,” sloot ze onheilspellend af, maar ze liet hem niet in spanning, en trok hem tegen haar aan. Het laatste wat ze hoorde voor ze in een diepe slaap viel was Roy die fluisterde dat haar luier zou gaan lekken als ze op haar zij bleef liggen, maar ze maakte al niet meer mee hoe hij haar op haar rug draaide en haar hand vastpakte.
In haar dromen confronteerde ze zichzelf. Ze verwerkte keer op keer de schrik en angst van de afgelopen middag. Vage kleuren symboliseerden de tranen die over haar wangen hadden gestroomd, de bevestiging van haar angsten. Maar uiteindelijk draaiden al haar dromen om de luier waarin ze sliep. Steeds opnieuw probeerde haar onderbewustzijn haar eraan te herinneren dat ze moest plassen, en nodig ook. Maar Lisa gaf niet toe – als ze aan het eind van haar droom in haar luier zou plassen, wist ze zeker dat ze wakker zou worden. Na elke droom werd de zonder woorden gestelde vraag strenger, tot ze in haar zoveelste droom terechtkwam. Een rare droom. Ze lag in de houding waarin ze waarschijnlijk ook lag te slapen, op hetzelfde bed, maar de rest van de kamer was niet hetzelfde. Het was de slaapkamer van Patricia. Het strijkijzer stond passief tegen de zijkant van een kledingkast, en waar hij normaal stond was nu een stoel – met Patricia erin.
Ze beleefde fragmentjes van de dag. Ze vroeg haar tante een aantal keer wat pizza met braaf zijn te maken had, en die legde ook een aantal keer uit hoe Anne was overtuigd. Maar toen kalmeerde het tijdsverloop en stopten de herinneringen.
“Wat is dat nou, met jou en luiers?” vroeg Patricia haar rechtstreeks. Maar Lisa wist dat het eigenlijk haar hoofd was dat het aan zichzelf vroeg.
“Wil je er in plassen of niet? En hoe zit het met dat idee dat je voor het slapengaan kreeg?”
Schuldbewust keek Lisa haar tante – of eigenlijk haar hoofd – aan. Ze vertelde, zonder per sé bestaande woorden te gebruiken, precies hoe het zat.
“Ik wil het wel, ik voel me dan lekker klein, maar vind het eng om het mee te maken.” Daar kwam het zo ongeveer op neer.
“Waar ben je dan bang voor?” Patricia’s gezicht begon haast te vertonen. Dat kon maar één ding betekenen. Lisa wist geen antwoord en Patricia maakte een opmerking.
“Je bent bang dat het zo voelt als het in je hoofd doet. Maar je weet niet of het zo voelt. Nou ja, wíst,” en bij dat laatste wees ze naar haar luier.
Lisa keek en zag en voelde dat ze haar luier langzaam begon te laten vollopen. Eerst langzaam, toen snel, en het ging lang door. Het voelde niet veel anders dan toen Roy de fles water had leeggeknepen in haar kruis, eigenlijk voelde het zelfs prettiger. Niet zo ijskoud als het bronwater, zelfs wat warmer dan haar huid. Het warme goedje verspreidde zich door het matje door haar hele luier, en overal voelde ze een beetje nattigheid. Waarschijnlijk was hoe ze het voelde precies zoals het was, voelde ze het gewoon in haar droom terwijl ze in de werkelijkheid haar luier volplaste. Het was helemaal niet zo eng geweest, maar de gedachte dat het urine was dat langs haar huid stroomde had het niet erg makkelijk gemaakt. Maar ze had het niet kunnen, niet willen stoppen. Ze had zich nog nooit zo klein gevoeld. De Patricia in haar droom had een glimlach gekregen en wilde iets zeggen, maar de droom verdween. “En je ingeving…” kreeg Lisa nog net mee, maar ze wist precies wat de rest van de zin geweest zou zijn.
“Lies? Lies, word wakker,” zei Roy stemloos, terwijl ze heen en weer geschud werd. Toen ze haar ogen opende zag ze dat hij over haar heen keek, dus waarschijnlijk stond Patricia – de echte – ook in de kamer. Lisa kwam uitgerust overeind en wreef de haren uit haar gezicht.
Roy rolde haar bovenop hem, schopte de dekens weg en gaf haar een lange kus. Patricia’s lach was de achtergrondmuziek.
“Ik geloof dat jij niet de enige bent met een natte luier, Roy.” Roy’s voelende hand drukte het vocht een beetje uit het matje, zoals Lisa al gewend was, en die zei opgewekt, als antwoord op Roy’s vragende blik, toen hun lippen zich scheidden: “Het was best leuk, eigenlijk.”


“Hier is je broek, Roy,” zei Patricia, terwijl ze haar zoon zijn broek toegooide. Moeder en zoon leken een klein beetje teleurgesteld dat het – min of meer – witte luiertje onder een broek moest verdwijnen, maar het moest.
“Ik geloof dat die van jou nog in mijn slaapkamer ligt, Lisa,” wendde Patricia zich tot het meisje dat nog steeds moest wennen aan het idee van haar luier die veel natter was dan de vorige keer. “Of wil je dat ik je verschoon?”
Dat werd nee, en ze liep aan de hand van Patricia mee naar de grote slaapkamer. Daar ging Lisa op bed zitten en begon te proberen haar broek over de wat dikke luier te krijgen.
“Hoe vind je het idee van Roy die zijn luier vult, meid?” vroeg Patricia. “Vind je het niet heel smerig?”
Lisa lachte. “Hij vindt het niet smerig, en ik vind het wel grappig dat hij zich er zo voor schaamt dat jij of ik het te zien krijgt. Hoezo?”
Patricia leek haar antwoord al te hebben, en maakte aanstalten weg te lopen. “Dan giet ik nog even snel een flink beetje pruimensap over zijn pizza. Dan mag jij vanavond of morgenochtend beslissen of hij braaf is geweest.”
Lisa kwam snel achter haar aan om verder te kunnen praten. “Beslist u dat maar, u bent de moeder. Maar dan krijgt hij zeker geen schone luier? Ik wil wel samen verschoond worden, hoor,” zei Lisa, serieus over wat ze zei. Op het gebied van het omhouden van een luier vond ze dat het helemaal tegelijk moest gaan. Ze wilde niet dat één van hen een verschoning kreeg, en de ander niet. Behalve afgelopen zaterdag dan, maar toen was ze er niet meer bij.
“Ik weet het goed gemaakt. Als Roy braaf is, mag hij naar de wc om de pizza naar buiten te laten, en krijgt hij na afloop een verschoning, net als jij. En als hij stout is, houden jullie allebei jullie luiers om. Maar op jouw pizza zit natuurlijk geen pruim,” eindigde Patricia knipogend.
“Klinkt als een plan,” zei Lisa. Ze vond het niet erg wat langer in haar natte luier rond te lopen, en zo zou het ten minste eerlijk gaan. Nu nog even bedenken wat Roy voor iets stouts kon gaan doen – deze keer zou ze de pret niet missen.


“Gezellig dat je weer mee-eet, Lisa,” zei meneer Van Drees. “Gaan we je elke week zien?”
“Ik hoop het wel, meneer. Ik vind het ook heel gezellig,” zei Lisa bescheiden.
“Blijf je ook weer slapen?” wilde meneer Van Drees weten. Waarschijnlijk eigenlijk niet, waarschijnlijk vroeg hij het alleen uit beleefdheid. Hij zou er toch weinig van merken. Hij bemoeide zich weinig met zijn zoon en diens vriendin.
“Ja, meneer.” Het werd erg stil aan tafel. Iedereen at ongemakkelijk door aan zijn pizza, in de hoop dat een ander een leuk onderwerp zou bedenken.
“Dus, hoe ging het grote gesprek, schat?” vroeg Patricia aan haar man. Die ging er meteen op in en begon uitgebreid te vertellen over de goede indruk die hij had gemaakt op zijn werk.
Lisa luisterde niet echt. Ze was aan het bedenken hoeveel moed ze had. Spanning was één van haar favoriete gevoelens in het leven – een goede verklaring voor het flinke repertoire aan films die ze kende. Maar hier ging het wel om Roy – ze wist niet of hij, als hij zijn best zou doen, echt geen fouten zou maken, waardoor beiden hun luiers niet af mochten doen.
Ik help hem wel een handje, bedacht Lisa, terwijl ze een punt van haar eigen pizza aan Roy voerde, en daarna nog één, en daarna nog één. Uit haar ooghoeken zag ze hoe Patricia haar ogen opensperde terwijl Roy op zijn beurt drie stukken pizza in haar mond schoof. Een vastbesloten knik naar Patricia maakte dat er geen weg terug was – beter had ze zich de laatste tijd niet gevoeld.
Ze ging anders zitten om haar luier even goed aan te voelen. Was het het waard? Nee, dat niet. Ze kon zich bijna niet voorstellen hoe het zou zijn, maar het leek haar helemaal niet zo’n goed idee om straks zomaar haar luier te gaan staan volpoepen – veel en veel te eng. Spanning was leuk, dat zeker, maar er was een grens. In haar jonge jaren had ze vaak gevreesd dat ze weer, en weer, en weer in haar broek zou plassen, maar die enkele keren dat dat gebeurde en ze dacht dat er iets mee zou komen, had ze vast in haar broek geplast van angst als ze dat niet al aan het doen was. In een luier was het natuurlijk heel wat anders. Dan had niemand er last van, was er geen opruimwerk nodig – hoewel het waarschijnlijk een tikkeltje gênant zou worden bij het verschonen – en kon ze bovendien aan Roy laten zien dat ze dat heus wel durfde. Ze twijfelde er niet aan dat ze het niet smerig zou vinden, luiers vond ze allang niet meer smerig.
Misschien was er een truc. Ze kon zorgen dat Roy stout was, wachten tot hij het liet gaan, en dan zo braaf zijn dat ze van haar ‘tante’ naar de wc mocht gaan. Die begreep haar plan natuurlijk en zou het haar niet makkelijk maken – dat wilde ze zelf. Er kwam een moment dat haar lieve tante een beetje consequent moest zijn, en niet van alles steeds moest vragen of ze dat wel wilde. En daar had ze met die hoofdknik om gevraagd.
Ze grinnikte zachtjes. Roy zou geen flauw vermoeden hebben. Hoewel hij het waarschijnlijk juist wel leuk zou vinden om echt overgeleverd te zijn aan zijn luier, was het veel grappiger om hem verrast te zien worden. Hij zou niet weten wat eraan kwam, als hij over een paar minuten te horen zou krijgen dat ze niet de kamer uit mochten komen zonder Patricia’s toestemming en begeleiding. Hij zou geen keus hebben. En zij ook niet.


“Oké, ik begreep van Lisa dat het klein zijn en verzorgen naar een hoger niveau gaat. Heb ik dit goed begrepen, Lisa?”
Patricia stond voor Roy’s bed, de twee tieners zaten erop. Roy keek vragend van de één naar de ander, en Lisa knikte ontdeugend. “Helemaal.”
“Dan heb ik een nieuwe regel voor jullie: jullie mogen niet buiten deze kamer komen zonder mijn persoonlijke toestemming én begeleiding.” Dat had Lisa goed voorspeld.
“Ik kom natuurlijk wel vaak langs, dus je hoeft niet bang te zijn dat jullie niet verschoond worden. Ik probeer niet strenger te worden, ik help jullie gewoon meer met het hele ‘klein zijn’. Dus zal ik vaak langskomen met water, maar ik sta natuurlijk wel klaar om te verschonen. Verschonen gaat wel tegelijk, ik begreep van Lisa dat ze dat graag wil.”
Roy wilde iets zeggen maar zijn moeder was hem te snel af. “Maak je daar maar niet druk om, ik ga helpen financieren. Ik betaal elke twee maanden één nieuw pak. Als jullie beiden ieder weekend twee luiers gebruiken, houden jullie het daarmee vijfenhalf weekend vol. Dan kunnen jullie zelf nog wel zien hoe jullie de rest van de luiers in kosten dekken. Ik snap dat het in de vakanties wat harder gaat, maar dat zien we dan nog wel.” Waarschijnlijk beantwoordde dat Roy’s vraag volledig want hij deed zijn mond weer dicht.
“Zo lang jullie geluierd zijn plassen jullie in je luiers.” Lisa voelde haar hart sneller gaan kloppen. “Het andere kun je op de wc doen, maar ik ga mee. Roy, ik heb met Lisa afgesproken dat ik mag bepalen of jij dat vandaag ook mag, dus kun je je maar beter goed gedragen. Lisa, je weet het, gedraagt hij zich niet, dan mag ook jij niet naar de wc.”
Lisa stak haar handen uit en Patricia kwam dichterbij. Lisa fluisterde iets in haar oor en Patricia’s mond vormde alweer een lach. “Dat vergat ik inderdaad. Mocht je toch de regels te buiten gaan, Roy, dan hoef je ook niet heel snel te rekenen op een verschoning als je nummer twee hebt gedaan. Echt veel regels zijn er natuurlijk niet, dus ik besluit als één van jullie moet wel of het mag.”
Patricia haalde haar handen van haar knieën en kwam overeind. “Nog steeds leuk?”
“Ja,” lachte Lisa. Ze kon aan Roy zien dat ze er uitzag als een stripfiguur, dat haar geluk van haar gezicht te lezen was. Roy’s gezicht voorspelde dat hij de nieuwe regeling niet erg vond, maar dat hij wel wat bezorgd was. Dus vlak voordat Patricia de kamer uitliep, vroeg hij:
“Tot wanneer moeten we toestemming hebben?”
Zijn moeder lachte met een vleugje genadeloosheid – dat merkte Roy ook.
“Tot en met overmorgen, kleintje. Genoeg om twee keer toestemming nodig te hebben.”


“Wat heb je gedaan, Lies?” zei Roy, quasi-wanhopig, terwijl hij bovenop haar dook. “Jij probeert er gewoon voor te zorgen dat ik mijn luier moet volpoepen en dat jij mag toekijken, zeker?” Hij kietelde haar zachtjes.
“Dat was wel in me opgekomen,” lachte Lisa terug. “Als jij straks met een stinkende luier ligt te slapen, geef ik je gewoon een harde mep op je kont.”
Roy grijnsde. “Je vergeet één ding: als ik niet naar de wc mag, mag jij dat ook niet. En ik ben het wel gewend het even op te houden, maar jij bent al minimaal vanaf vanochtend niet geweest.”
“Gisterochtend, kleine,” gaf Lisa hem duidelijkheid. Ze zette haar meest duivelse gezicht op.
“Maar jij hebt behoorlijk wat meer pruimen op dan ik.”
Roy werd stil en hij keek met een ongelovige blik. “Dit meen je?”
Lisa zat alweer geluidloos te lachen en knikte met haar ogen dicht. Roy’s gezicht vertoonde angst en toen Lisa haar ogen weer open had, zag ze in dat hij het echt spannend vond. Ze stopte met lachen en kwam naast hem in zijn bed zitten.
“Het komt erop neer dat ik straks gewoon mijn luier bruin móét maken?” zei hij met een extreem bezorgde stem.
Lisa wist dat hij het niet erg vond, maar ze snapte wel dat hij zich een beetje verraden voelde.
“Nee hoor, schat,” zei ze. “Ik heb dit niet bedacht zodat ik zelf zo meteen een beetje hier moet gaan staan schijten. Dat ben ik niet van plan. Dus als ik zelf moet, overtuig ik haar wel. Maar als ik niet hoef, en jij wel moet, dan ziet je toekomst er inderdaad bruin uit.” Roy lachte om haar woordgrap.
“Ze zei dat ze het zelf zou beslissen. Niet dat jij het mocht bepalen.”
“Ik ben een meisje, Roy,” lachte Lisa, blij dat ook haar vriendje weer lachen kon. “Naar mij luistert je moeder wel.” Ze wurmde haar hoofd onder zijn arm door en sloeg zelf haar arm om zijn schouder. “En nu wil ik dat filmpje wel eens zien!”


Roy was haarscherp in beeld. Patricia ook. Alles was goed te horen, alle emoties en gedachten waren van de gezichten te lezen.
“Mam, kom op,” smeekte Roy, niet zozeer beschaamd voor wat hij zou gaan doen, maar wel een beetje om het feit dat zijn moeder zou staan toekijken.
“Je hebt haar gehoord, Roy. Ik laat je er niet af voor je helemaal klaar bent.” Patricia zat op het bed, duidelijk ongeduldig wachtend tot haar zoon zich overgaf. Die begon steeds zenuwachtiger te kijken en observeerde hoe de riem hem vasthield. De sluiting zat onder de strijkplank. Hij kon geen kant op.
“Mam, alsjeblieft.” Het klonk bijna alsof hij het echt niet leuk vond. Maar zijn gezicht vertelde iets anders, ten minste aan zij die Roy goed kenden. Patricia ging staan en liep naar haar zoon.
“Op internet staat genoeg, Roy. Ik begrijp uit jouw uitleg dat je een mix bent tussen de zogenaamde ‘Teen Baby’ en ‘Diaper Lover’,” preekte ze terwijl ze klopjes op Roy’s kruis gaf. Aan zijn gezicht te zien zou het niet lang meer duren, dus trok ze zijn benen alvast een beetje uit elkaar en een stuk omhoog, zodat zij en de camera een goed beeld hadden.
“Je voelt je waarschijnlijk sterk aangetrokken tot luiers, maar merkt niet erg veel van de seksuele kant eraan. Toch spreken maar enkele elementen van het zogenaamde ‘Adult Baby’-gedoe je aan, en blijven je luiers toch het hoofdonderwerp.” Roy trok een moeilijk gezicht, waarschijnlijk niet alleen omdat zijn moeder in zijn hoofd zat.
“En je houdt er wel zeker van door een ander verschoond te worden.” Roy bleef het ophouden. Patricia’s gezicht ontspande zich en ze zei, op een liefkozend toontje:
“Laat het maar gaan, schat. Je vriendin heeft het al bepaald. En ik sta hier, om je meteen te verschonen.”
Roy’s gezicht was niet meer te zien, want hij ontspande zijn nek en, zo te zien, ook wat andere spieren. Zijn hele luier rekte uit om ruimte te maken voor wat hij aan het produceren was. En terwijl Patricia’s grijns steeds breder werd, rekte de bult in zijn luier uit naar boven. Waarschijnlijk schoof alles gewoon op. De overrompelde Roy kende het gevoel waarschijnlijk heel goed, en schaamde zich waarschijnlijk op het moment dood dat zijn moeder ernaar stond te kijken. Langzaam stopte de bult met uitrekken.
Patricia grinnikte. “Goed zo, Roy’tje. Ik zal eens een schoon luiertje voor je pakken.” En Patricia verdween uit beeld. Toen ze het scherm weer in kwam was ze enorm en keek ze recht de camera in. “Lisa wil vast dolgraag zien hoe goed ik ben in het verschonen van poepluiers,” zei ze terwijl ze de camera parallel aan de strijkplank zette. Ze verdween weer heel even uit beeld en was weer gekrompen toen ze weer zichtbaar werd.
“Je hebt goed je best gedaan,” zei ze plagend terwijl ze, ook om haar zoon te plagen, hard op de bult duwde. Die deukte in en breidde alle kanten op een beetje uit. Patricia streek nog een beetje tussen zijn benen door en legde aan de camera uit dat dat was om te laten zien dat ze zelfs de meest platgezeten poepluiers kon verschonen. Ze liet de benen van haar zoon zakken en had binnen een paar seconden de plakstrips losgescheurd. Krakend kwam de luier los terwijl Roy’s benen weer omhoog bewogen – zo hoog dat zijn billen in de lucht zweefden. Er zat een grote, regelmatige vlek op. Door het perspectief was te zien dat het strijken effectief was geweest; die arme Roy zag zelfs aan de voorkant nog bruin.
“Ik gebruik wel gezichtsreinigingsdoekjes, dat zijn eigenlijk gewoon grote babydoekjes,” zei Patricia tegen niemand in het bijzonder. Ze deed alsof ze een videoworkshop gaf.
Met het eerste doekjes was het midden van Roy’s kont al bijna schoon. En doekje voor doekje verdwenen klontjes en sporen, tot alleen nog de binnenkant van zijn benen een beetje vies was.
“Handig om te onthouden – de volgende keer dat ik je vasthoud tot je het laat gaan, vouw ik van te voren je beenrandjes naar binnen. Ik geloof dat jij dat ook leuker vind.” Roy antwoordde niet, hij was volledig overrompeld.
“Ik zal maar snel een crèmepje voor jullie billetjes kopen, dan blijft het in de luier liggen als ik hem losmaak, en gaan er geen klonten mee.” Ze legde het er behoorlijk dik bovenop.
Roy was van onderen schoon en Patricia trok de poepluier onder hem vandaan, vouwde en plakte hem dicht, en hield hem voor de camera. “Hij heeft zeker zijn best gedaan,” concludeerde ze even, voor ze de luier weer weglegde. Ze pakte een laatste doekje en veegde in één keer zijn kruis schoon. Ze ging er met de washand, die ze eerder ook voor Lisa had gebruikt, nog even overheen, en pakte toen zijn onderbroek erbij, om hem vakkundig binnen een halve seconde omhoog te trekken. Ze gaf een laatste tik op de billen van haar zoon en maakte de riem los. Terwijl Roy, hevig onder de indruk, probeerde goedmakend naar de camera te grijnzen, sloot Patricia af: “En zo, beste ouders, verschoont u uw Tiener Baby’s poepluier.” Een klik en het beeld werd zwart.
“Awh, vond je het een beetje eng,” zei Lisa meelevend tegen haar vriendje dat opvallend stil was geworden tijdens het filmpje. Lisa drukte met haar teen de DVD-speler uit en aaide hem over zijn haar. Ze kwam dan misschien meelevend over, in werkelijkheid was ze zelf ook diep onder de indruk. Ze wist nu hoe erg de schade was na het poepen in een luier – redelijk verspreid, maar dat had ze al vermoed – maar dat maakte haar weinig uit. Smerig vond ze het niet. Eng wel. Zolang het Roy gebeurde, en niet haar, vond ze het geweldig.
“Ik vond dat je het geweldig deed, hoor,” fleurde ze hem op. “Als jij niet zo dapper had liggen schijten,” ze gierde het uit, “dan had ik nu niet zoveel geleerd over het verschonen van een Tiener Baby.” Ze moest maar niet te ver doorgaan. Haar blaas begon al aan te geven dat de ietwat gele randjes van haar luier die onder haar romper uitstaken, straks nog wel een tintje geler konden worden. Eigenlijk maakte het niet zoveel uit. Roy mocht best kijken. Hij zou haar per slot van rekening toch niet veroordelen.
Lisa klom op haar knieën tegenover Roy. “Heb je nog een leuke film? Iets dat hierbij past, misschien?”
“Ik heb de Lion King nog steeds liggen?” stelde hij voor. Lisa klom behendig over het kastje en zocht, terwijl ze tussen bed en kast hing, de film tussen de anderen. Toen ze het hoesje te pakken had greep Roy haar bij haar middel en tilde haar weer op het bed. Weer tegen hem aan gaf ze hem een zoen en startte ze de film. Het openingslied was nog maar net begonnen, of Patricia kwam binnen met twee grote glazen water – zeker vijftig centiliter.
“Drink maar lekker op, dat is goed voor jullie,” zei ze met een knipoog. Toen ze had gezien dat de beide kleintjes hun glas leeg hadden, vertrok ze met de lege glazen, belovend snel terug te komen. En zo begonnen Lisa en Roy, bewust van hun onzekere komende tweeënhalve dag, onschuldig aan een tekenfilm. Wat er komen zou, zou komen – de kleintjes maakten zich geen zorgen.

 

[LBV]

Re: Het Slot [laatste deel:8april12]

Nice!!!!
MEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEER! dance dance dance dance

 

[Jasper-DL]

Re: Het Slot [laatste deel:8april12]

Super dat dit stuk er al zo snel op stond

Weer een geweldig vervolg!

Zoals luierbevuiler al zei: MEEER MEER MEEEEEEEEEEEEEER ;D

 

[scenekid]

Re: Het Slot [laatste deel:8april12]

Super dat dit stuk er al zo snel op stond

Weer een geweldig vervolg!

Zoals luierbevuiler al zei: MEEER MEER MEEEEEEEEEEEEEER ;D

Haha, ja hij heeft een persoonlijk mail-abbonement XD @lb dude van de komende keer heb ik geloof ik wat dingetjes veranderd dus dat je niet in de war raakt

Maar fijn om te weten dat het verhaal zo in de smaak valt Heb alweer een flink stuk geschreven vannacht, hoop dat ik het vandaag afkrijg, want morgen moet ik echt leren

 

[LBV]

Re: Het Slot [laatste deel:8april12]

Super dat dit stuk er al zo snel op stond

Weer een geweldig vervolg!

Zoals luierbevuiler al zei: MEEER MEER MEEEEEEEEEEEEEER ;D

Haha, ja hij heeft een persoonlijk mail-abbonement XD @lb dude van de komende keer heb ik geloof ik wat dingetjes veranderd dus dat je niet in de war raakt

Maar fijn om te weten dat het verhaal zo in de smaak valt Heb alweer een flink stuk geschreven vannacht, hoop dat ik het vandaag afkrijg, want morgen moet ik echt leren

Haha, nice
Ik merk het wel! ;D

 

[luieluieraar]

Re: Het Slot [laatste deel:8april12]

nou scenekid je kan een heel mooi verhaal vertellen op een proffecionele manier echt super goed kerel ik kijk uit naar het vervolg

luieluieraar

 

[scenekid]

Re: Het Slot [laatste deel:8april12]

Zo te zien vergeten het afgelopen stuk erop te zetten komt het, ik ben alweer wat verder dus straks een lang stuk:



Lisa ontwaakte uit haar volledige concentratie op de film toen ze voelde dat de spanning op haar blaas groter werd. Ze stootte Roy aan. “Wil je nog kijken? Ik mag dat bij jou ook altijd.”
Roy trok een vrolijk gezicht en zei: “Hou je het nog even?” Toen Lisa knikte trok hij haar een stuk naar voren op het bed, legde haar languit op haar rug en gooide de deken eraf. Wat hij toen precies deed zag Lisa niet, maar toen haar romper openging zag ze dat hij een camera in zijn hand had.
“Ik sta ook op film,” verdedigde hij. Lisa lachte. “Het mag best, hoor. Ik doe toch alleen een plas. En ik ben een hartstikke lieve baby.” De camera piepte, Roy nam een wat schuinere hoek aan en Lisa ontspande. “Daar twijfel ik niet aan, kleintje,” zei Roy nog snel.
Nog geen vijf seconden later voelde ze warm water langs haar huid, en ze merkte hoe het waterniveau vrij snel daalde en haar luier warm en vochtig achterliet. Een piepje.
“Awh, je hebt gelijk meid. Je bent een super lieve baby. Wil je het zien?” vroeg Roy. Lisa knikte en bedacht dat ze zichzelf eigenlijk wel in de spiegel wilde zien. Jammer dat Roy geen spiegel op zijn kamer had.
Lisa voelde het matje tegen haar huid drukken terwijl ze langzaam ging zitten. De Lion King ging op pauze en Roy verbond de camera met zijn televisie. Hij drukte wat knopjes in en het scherm werd roze. Een aantal tikken en geluiden klonk uit de luidsprekertjes en het zicht werd breder. Waar eerst alleen het onderste gedeelte van haar romper in beeld was geweest, lag nu een meisje op bed met een dikke luier om en hoog opgetrokken sokken aan. Haar blonde haren lagen verspreid onder en achter haar schouders, als bij een actrice die in een film net uit bed komt. Lisa vond het even moeilijk te geloven dat ze naar zichzelf keek.
“Daar twijfel ik niet aan, kleintje,” klonk Roy’s stem weer. De camera ging een beetje platter en al snel verscheen er een donkere vlek op haar toch al niet meer zo spierwitte luier. Roy had slim ingezien dat het grootste deel bij haar billen zou belanden als ze op haar rug lag, en de camera ging van boven naar onder om de uitbreidende vlek op de voet te volgen. Toen de vlek niet meer uitbreidde nam het beeld hen weer mee omhoog en werd Lisa weer helemaal zichtbaar. Haar knuffelige lachje was het laatste dat in beeld kwam voor het filmpje even bevroor en het menu weer zichtbaar werd. Lisa keek even naar beneden en constateerde dat de vlek inderdaad zo gevormd was.
“Hoe komt het dat het nu zoveel beter zichtbaar is dan net?” wilde Lisa weten. “Vanmiddag moest ik veel nodiger plassen.”
“Vanmiddag was het ook heel goed zichtbaar,” legde Roy uit. “Maar terwijl je er al niets meer van voelt verspreidt je luier alles nog extra goed zodat het kleurverschil verdwijnt.” Lisa knikte begrijpend.
“Je bent een expert, hoor ik. Kun je me dan ook alvast vertellen wat jouw billetjes straks gaan doormaken?” Die herinnering bracht de zorgelijkheid op Roy’s gezicht weer terug, maar hij begon wel te praten.
“Nou, waarschijnlijk ben ik tegen die tijd wel verschoond. Als m’n moeder…” Lisa keek hem beschuldigend aan en Roy verbeterde zichzelf. “…mama mijn luier heel strak besluit om te doen, dan veert de drol meteen terug van het matje en dan breidt het zich uit als een soort modderige rivier. Mijn luier absorbeert hem natuurlijk niet, en, nou ja, als ik dan ga zitten…” Roy’s angst voor wat er misschien komen zou overheerste de emoties in zijn gezicht. “dan zoekt het alle hoeken en gaten op. Als je gewoon in je luier plast, wordt het opgezogen en let je er al snel niet meer op. Maar als er meer in zit, dan blijf je dat merken. Elke keer als je beweegt verspreidt het zich verder. Waarschijnlijk doet ze mijn luier wel strak, anders zou ik gewoon zo kunnen gaan staan of zitten dat het me helemaal niet raakt. Maar ze is niet dom.” Roy besloot zich niet te laten kennen en eindigde met een voordeel. “Maar het is niet zo erg dat het overal komt, omdat ik mezelf niet hoef te verschonen.”
Lisa lachte hem uit. “Het is ook niet gênant dat je moeder voor mijn ogen je kont staat schoon te vegen, laat staan je,” ze kietelde zijn kruis, “plassertje.” Roy keek wat verslagen nu ze zijn enige argument van de baan had geveegd, en Lisa besloot dat het tijd werd zijn kant te kiezen.
“Ik zal je niet uitlachen, hoor, broertje. Iedereen poept – het gebeurt jou gewoon dat je het in een luier moet doen,” eindigde ze lachend, terwijl ze een arm om haar vriendje heen sloeg.
“Maar je bent en blijft mijn grote broertje, hoor. En ik weet zeker dat je mijn geheimpje zult blijven beschermen, ook met een gewicht in je luiertje,” troostte ze hem. Ze liet het klinken alsof zijn lot al bepaald was. Eigenlijk was dat ook zo, dacht Lisa grinnikend. Patricia vond het schattig als haar zoon zich schaamde voor zijn luier. Lisa vond ze sowieso al schattig. Lisa had haar tante, en daarmee haar broertje, in haar macht.
Terwijl ze, knus in elkaar verstrengeld, de film verder keken, Patricia nog een aantal keer naar binnen kwam om hen te laten drinken, en Roy nog eens in zijn luier plaste, verstreek de tijd, en voor Lisa het wist was het half elf. Het plannetje van Patricia begon door te zetten want ze voelde dat ze al weer bijna moest plassen. Ze hadden net een paar minuutjes liggen knuffelen na het eind van de film toen Patricia weer binnenkwam.
“Ah, de film is afgelopen. Dan moesten jullie maar eens gaan slapen.” Lisa knikte gehoorzaam.
“Zal ik jullie nog maar even verschonen? Je zou elkaar maar onder gaan lekken,” merkte Patricia op. Ze sloeg de dekens van hen af, tilde haar zoon op en droeg hem de kamer uit, twee schone luiers van zijn voorraad meenemend. Lisa bleef alleen achter, liggend in het bed, zonder deken, met haar benen een stukje uit elkaar. Voor het eerst besefte ze dat haar luier het belemmerde haar benen naast elkaar te houden. Ze grinnikte. Daarom hadden baby’s dus zo’n moeite met lopen.
Patricia kwam de kamer weer in en Lisa stak haar armen uit om opgetild te worden. Patricia pakte haar beet en trok haar omhoog, zette haar zittend op haar arm. Uit haar toch wel doorweekte luier kwam, door het harde oppervlak van haar tante’s arm, een boel vocht naar boven en stroomde weer een beetje langs haar huid. Maar het maakte niets uit – Patricia zou haar wel helpen. In de grote slaapkamer aangekomen draaide de wereld om haar heen toen Patricia vooroverboog om haar op het bed te leggen. Haar tante klapte het strijkijzer uit en tilde haar vriendje erop. Toen de plakkers behendig waren opengescheurd en Patricia met het washandje onbeschaamd zijn billetjes begon te wassen, begon ze te praten.
“Moet één van jullie straks al naar de wc?” vroeg ze, maar ze ging verder voor ze antwoord had. “Ik heb geen zin om vannacht jullie poepluiers te gaan verschonen, dus krijgen jullie dan een dikke laag crème. Als ik jou teruggeef aan je moeder met uitslag kan ik me nooit meer bij jou thuis vertonen,” lachte ze naar Lisa. “Maar als jullie niet hoeven, ga ik ook geen dikke laag opsmeren.”
Roy probeerde antwoord te geven, maar de eerste keer kwam er een raar geluidje uit zijn keel en hoestte hij tegen zijn hand. “Ik hoef nog niet. Misschien morgenochtend.”
Patricia keek Lisa aan, die nog steeds op haar rug lag, zoals ze neergelegd was, met haar benen uit elkaar. “Ik hoef ook nog niet,” lachte ze. Een plas zat er dik in, maar ze voelde nog weinig van het pruimensap.
Patricia was ondertussen bezig haar zoon goed op zijn nieuwe luier te leggen, en greep ondertussen met haar vingers in de crème. “Nou, ik zal de randjes van je luier maar alvast opzetten, misschien blijven ze een beetje staan voor als je straks wel moet.” Roy keek op zij naar Lisa, met een blik die ‘dit gaat fout’ zei. Lisa lag nog steeds vrolijk te wezen op het grote bed en lachte hem toe. “Ik doe hem ook maar strak dicht – als ik wil dat je je luiertje gebruikt zal ik daar wel een goede reden voor hebben. Dan mag je het voelen ook.” Ze gaf een klap op de verse luier om haar zoon. “Maar misschien is dat wel helemaal niet nodig,” sloot ze optimistisch af, terwijl ze het rompertje sloot en haar zoon naast Lisa op het bed legde. De zwaartekracht om haar heen werd sterker, tot Lisa zachtjes op de handdoek terecht kwam. Ook haar romper ging open en ook haar plakkers werden vakkundig losgetrokken. Ook haar huid werd zachtjes schoongestreken. Lisa vond het heerlijk dat ze precies hetzelfde behandeld werd als haar broertje.
“Ik neem aan dat je je kleine broertje nu wel hebt verteld over zijn speciale pizza?” zei Patricia. Lisa grinnikte en antwoordde: “Ja, hij weet het, hoor.”
“Zal ik in de rest van het eten ook maar wat pruimensap doen?” opperde Patricia met haar meest inspirerende blik. “Ik vraag het niet aan jou, Roy.”
Lisa’s hart klopte weer sneller terwijl haar benen boven haar hoofd zweefden. Ze wist wel genoeg over pruimen. Ze had wel eens, misschien twee of drie keer, een beetje moeite gehad met haar stoelgang, en haar moeder had toen pruimensap door de macaroni gedaan – niet zo heel veel, maar binnen ongeveer een dag had ze heel nodig naar de wc gemoeten. De keer daarna was het niet zo erg geweest, en had ze maar een klein beetje van het goedje gekregen. Het had een paar uur langer geduurd voor ze had gemoeten, en ze had lang niet zo nodig gemoeten. Patricia was een moeder – ze kende ongetwijfeld deze kenmerken van pruimensap. De kans was groot dat zij alleen al twee keer zoveel van het vruchtextract binnen had als ze de eerste keer van haar moeder had gekregen. De eigenschappen werkten in Lisa’s voordeel, want Roy zou eerder moeten dan zij. Ook al zouden ze nu allebei meer van het middel binnenkrijgen. Lisa knikte dus maar en wilde verder nadenken over haar komende dagen, maar Patricia verbrak haar concentratie.
“Waarom noem je mij eigenlijk je tante, terwijl je Roy je broertje noemt?” was Patricia nieuwsgierig.
“Ik denk omdat het gewoon zo voelt. Bij u voelt het als een af-en-toemoeder, maar Roy is en blijft gewoon mijn broertje. Maar als het u blij maakt; bij u voel ik mij meer op mijn gemak dan bij mijn echte moeder,” besloot Lisa.
“Leuk om te horen, schat,” zei Patricia glimlachend, terwijl ze Lisa liet zakken op haar nieuwe luier. “Ik zal bij jou ook de randjes maar even goed doen – je weet maar nooit. Misschien ben je wel helemaal niet braaf morgenochtend.” Ze knipoogde naar Lisa. Die wist wel dat van de beide baby’s, zij in ieder geval wel uit haar luier mocht. Maar de spanning maakte het wel veel leuker.
“Haha, ja, wie weet, tante.”


“Drink dit nog maar gauw even op, dan stop ik jullie lekker in.” Het dienblad kwam tussen de twee in te staan op het tweepersoonsbed, waar de ‘broer en zus’ aan hun nieuwe luiers lagen te wennen – weer allebei hun benen een stuk uit elkaar geduwd, merkte Lisa. Gek dat ze dat eerder nooit zo gezien en gevoeld had. De beide kleintjes draaiden zich op hun buik en dronken de grote tweevijfdeliterglazen in een paar slokjes leeg, terwijl Patricia tussen hen in kwam zitten, naast het dienblad, en beiden over hun rug en billetjes aaide.
“Nooit gedacht dat ik je nog eens in een luier zou meemaken, Roy,” zei ze zachtjes. Roy’s mond zat vol water, dus gaf hij geen antwoord. “Weer van die ontzettend dikke billetjes, die zachtjes indeuken – ik heb het eigenlijk wel een beetje gemist.” Ze gaf Lisa een klopje, dat een gedempt geluid gaf. “En jij maakt het mooi compleet. Jullie zijn de makkelijkste babytweeling aller tijden.” Roy kreeg een blos op zijn wangen, maar Lisa draaide zich weer op haar rug om een knuffel te krijgen van haar verzorgster. Overeind gekomen zette Patricia de strijkplank weer tegen de kast en trok de twee grote kleintjes overeind, Lisa teleurgesteld dat ze niet getild werd. Maar toen Patricia de gordijnen van Roy’s kamer had dichtgetrokken, haar en haar broertje knus tegen elkaar in had gestopt en hen beiden een goede nacht had gewenst, dacht ze daar al niet meer aan.
Ze liep weer over de wolken, zwom weer door de straten, in de diepste hoekjes en gaten van haar dromen. En steeds op haar absolute gemak. Geen terechtwijzende Patricia’s meer, geen angst meer om in haar luier te plassen. Gewoon gemak.


Voor de verandering werd Lisa als eerste wakker. Roy lag er zo lief bij dat ze weer dicht tegen hem aankroop, maar toen Patricia stilletjes haar hoofd door de deuropening stak, draaide ze zich om.
“Goedemorgen, zonnetje,” zei Patricia zachtjes. “Hebben jullie nog iets laten lopen of moet ik me zorgen gaan maken?”
Vol trots ging Lisa op haar knieën, met haar enkels over elkaar, richting haar ‘tante’ zitten. Ze maakte zachtjes haar romperbroekje open en liet haar spierwitte luier zien.
“Wat nu? Heb je niet genoeg gedronken, meid?” zei de moeder kalm. Lisa schudde haar hoofd. “Ik moet nu best wel nodig, maar ik ben pas net wakker en in mijn slaap is het niet gebeurd.”
“Nou, jullie mogen wel komen ontbijten. Doe het maar snel, anders zit je straks zo onrustig.”
Lisa knikte en Patricia wilde de kamer uitlopen, maar Lisa pakte haar hand en Patricia draaide zich weer om, om een wat donkere plek te zien verschijnen onderin haar kunststoffen beschermer. Terwijl Lisa nog aan het plassen was lachte Patricia haar al toe. “Goed gedaan, hoor,” zei ze, en terwijl Lisa nog steeds niet klaar was werd haar romper alweer dichtgedaan en werd ze opgetild van het bed.
Het voelde heel bijzonder. Ze zat op de sterke arm van Patricia, met het matje tegen haar huid gedrukt, en de constante verandering van de richting van de zwaartekracht maakte dat haar plasje door haar hele luier heen en weer schommelde voor het werd opgezogen. Patricia voelde de grote toename in warmte waarschijnlijk want ze lachte haar kleintje hartelijk toe. “Dat was een beste plas. Nou, zal ik je even helpen aankleden?”
Lisa vond Patricia’s definitie van ‘helpen aankleden’ – haar op bed laten liggen zonder iets te hoeven doen – wel een goede. Van al het gepraat was Roy inmiddels ook wakker geworden en hij lag de slaap uit zijn ogen te wrijven terwijl hij toekeek hoe zijn vriendinnetje werd aangekleed door zijn moeder. Die stopte echter al na haar broek omhoog gehesen te hebben en vertrok met de opmerking: “Trek maar wat warms aan, het is koud beneden.”
Partybroodjes als ontbijt – een ironische benaming van een ontbijt dat zeker een feestje zou opleveren. Roy’s vader zat al in zijn werkkamer dus konden de twee rustig praten, ook met Patricia die zo nu en dan de kamer binnenkwam om iets te brengen of te halen. Ze praatten over wat ze vandaag zouden doen, waar ze de komende week een date zouden hebben, of Lisa in haar babykleren zou slapen op het slaapfeestje van over een week, en natuurlijk grapten ze over elkaars toiletdrang van de komende dag.
“Nee, geloof me, je ziet er superschattig uit op die manier. Straks willen ze je allemaal op schoot.”
“Roy, ik wil niet alle aandacht naar me toetrekken. Het is niet mijn slaapfeestje, maar dat van Daniëlle.”
“Daniëlle wil niets lievers dan iets om zich mee te bemoeien, schat.”
Lisa lachte. “Oké, daar heb je een sterk argument. Maar het zijn meisjes, Roy. Ik weet niet hoeveel er komen en of ik ze allemaal heel goed ken, maar als er ook maar ééntje bij is die ik niet bijna iedere dag spreek, dan gaat mijn geheim de hele school door.”
Roy leek overtuigd. “Dat is al helemaal een sterk argument. Misschien moet je het inderdaad dan maar niet doen. Maar je zou het wel willen, hè?” eindigde hij lacherig.
Lisa grijnsde mee. “Misschien, misschien. Maar als ik het had gedaan, dan had ik jou er wel bijgehaald, hoor. Mogen ze van mij weten dat ik me graag klein gedraag, dan mogen ze dat van jou ook.”
“Ik vind het best, hoor. Iedereen mag weten dat we samen klein zijn.” De twee stopten even met praten toen Roy’s vader de kamer in kwam lopen om wat multomappen op te halen. Lisa groette hem beleefd en toen hij weer weg was, barstte het gesprek meteen weer los.
“Lisa, laat je je broertje een beetje in zijn waarde? Als je niet lief voor hem bent mag je je luiertje straks niet afdoen, hoor,” waarschuwde Patricia. De enige die daarna nog plagende opmerkingen maakte was Roy.

 

[LBV]

Re: Het Slot [laatste deel:8april12]

Nice!

 

[scenekid]

Re: Het Slot [laatste deel:10april12 2e keer]

nou nog een 2e keer vandaag, moet goed zijn zo morgen hopelijk weer iets



“Mag ik een paar sokken van je lenen, Roy? Ik had er niet op gerekend dat ik hier twee nachten zou blijven slapen,” zei Lisa, terwijl ze met haar luier op haar hielen steunde. De twee zaten tegenover elkaar op het kleine bed, met een Mens-erger-je-niet-speelbord tussen hen in.
“Tuurlijk,” zei Roy en hij gooide haar languit op het bed. Hij sprintte naar zijn kledingkast en pakte een paar wat kleinere sokken van een plank, trok die van zijn vriendin uit en wurmde zijn paar om haar voeten. “Dankjewel,” bedankte Lisa hem voor de ongevraagde verkleedbeurt. Toen ze overeind kwam voelde ze, heel subtiel, een signaaltje van haar darmen. Het zou niet al te lang meer duren, en – dacht ze glimlachend – voor haar kleine vriendje al helemaal niet. Als Patricia straks langs zou komen met wat te drinken zou het debat beginnen. Hoewel, bedacht ze, ze het eigenlijk al gewonnen had. Patricia vond het leuk dat haar ene kleintje het luierlot van het andere mocht bepalen, en, omdat het voor haar zo nieuw was, had ze Lisa als haar meesterkleintje gekozen. De lijn was wel een beetje rechtgetrokken nu ze zelf was gekomen met haar spannende voorstel, maar het bleef heel spannend voor haar – alleen gênant voor haar broertje. En, inderdaad, toen Patricia binnenkwam, maakte Roy aanstalten iets op te merken. Maar Lisa was hem voor.
“Het is echt leuk om zo consequent luiers te kunnen en moeten dragen, tante,” zei ze complimenteus. Patricia glimlachte en antwoordde: “Als het zo leuk is, drink dan maar gauw dit glas leeg.” Lisa grijnsde. De strijd was gestreden.
“Mam…” begon Roy heel voorzichtig. Patricia, die gebogen stond om het dienblad neer te zetten, begon al lichtjes mee te grijnzen met haar vrouwelijke kleintje. “Wat is er, schat?”
“Mag ik straks alsjeblieft even naar de wc?” Hij leek niet door te hebben dat hij al geen kans meer had. Patricia draaide naar hem toe, pakte zijn hand vast, ging zitten en zette haar meest laconieke gezicht op.
“Ik zie er op het moment niet zo erg tegenop je te verschonen, hoor,” zei Patricia, terwijl de boodschap langzaam tot Roy doordrong. “Het is veel leuker zo. Je mag je luiertje helemaal volpoepen, ik vind het niet erg. Staan de randjes nog een beetje goed?”
Roy staarde naar Lisa terwijl zijn moeder in zijn beenholtes duwde en aan zijn luier trok. Lisa lachte hem toe. “Kijk niet zo raar, Roy. Ze heeft gelijk. Het is veel leuker als je gewoon je luier gebruikt.” Ze lette even op hoe strak haar eigen luier om háár billen was gesloten, en grinnikte bij de gedachte die nu waarschijnlijk ook door haar vriendjes hoofd waaide.
“Wil je hem wel na een kwartiertje verschonen, tante? Ik moet hier straks nog slapen, hè,” zei Lisa. En ik moet zorgen dat ik niet zelf in mijn luier moet blijven als ik straks ook moet, voegde ze er in haar hoofd aan toe. Terwijl Patricia weer vertrok met een leeg dienblad verzette Lisa een poppetje op het speelveld. Roy pakte de dobbelsteen aan, maar leek niet geconcentreerd.
“Schat, luister nou maar. Ik vind het gewoon lief dat je dit gaat doen, je hoeft je niet voor mij te schamen.” De woorden maakten waarschijnlijk niet al teveel indruk. De twee speelden zwijgend door, tot Roy maar iets meer dan een minuut zei: “Ik zal maar even gaan liggen.”
“Waarom wil je het liggend doen?” wilde Lisa weten, terwijl haar vriendje, weer met zijn benen uit elkaar, op de deken plaatsnam.
“Dan ontspan ik nog een beetje, en sta ik niet zo ongemakkelijk een houding te zoeken.”
Lisa ging naast haar kleine vriend liggen en aaide hem een beetje. Ze giechelde terwijl ze aan Roy’s gezicht zag dat hij het hooguit nog een paar seconden kon binnenhouden. De pruimen deden hun werk uitstekend.
Lisa zag en hoorde dat Roy’s luier onder het zandlopertje een beetje uitrekte en weer terugveerde, en ze wist dat het was begonnen. Ze klom terug op haar knieën en keek hoe het oppervlak van het zwarte romperbroekje steeds verder van het lichaam verdween. Het ging ongeveer net zo snel als het op de film was gegaan; binnen een seconde of zeven zat er een vrij grote bult tussen de uit elkaar geduwde benen en stopte de luier met kreunen. Lisa ging tussen zijn benen zitten en begon haar vriendje, dat met een moeilijk gezicht naar haar keek, weer te strelen.
“Ach kleintje, kon je het niet binnenhouden?” Hij keek haar spottend aan, maar zijn wangen werden rood. Lisa dook bovenop hem, omhelsde hem en gaf hem een zoen. En nog één. En nog één, steeds opnieuw tot ze besloot haar lippen maar gewoon op de zijne te laten. Hij was toch oh zo bijzonder. Maar dit deed ze niet voor hem. Dit was voor haarzelf.
Ze waren over het bed gerold en nog steeds lagen ze innig verstrengeld toen Patricia de kamer in kwam.
“Is het al weer gebeurd?” Geen reactie. De twee hadden hun ogen nog dicht, sloten zich nog af van de rest van de wereld.
“Nou, Lies, heeft je broertje al een beetje mogen genieten van zijn situatie?” Er ging een ideetje branden in Lisa en ze duwde haar kleine vriend tegen zijn schouders omhoog. Die merkte haar plan te laat en zijn zusje lachte hem gierend uit toen hij met een plof op het bed belandde en zijn gezicht heel wat tinten roder en ongemakkelijker werd. “Nu wel.”
Roy maakte geen aanstalten om ergens heen te gaan en Patricia maakte geen aanstalten hem op te tillen, dus kroop Lisa knus op zijn schoot en grinnikte toen hij met nog meer gewicht op het bed werd gedrukt en hij nog roder werd. “Ach kleintje, dat hoort er nou eenmaal bij als je je luier vult.”
Roy keek omhoog opzij en zette een smekende blik op tegen zijn moeder. Die schoot in de lach.
“Ik kan jullie maar beter even verschonen voor de lunch, anders ruikt je vader misschien iets. Doe jij nog maar even snel een plas, Lisa, dan kun je rustig en droog eten.” Ze wachtte niet tot Lisa dat ook daadwerkelijk deed, pakte de twee kleintjes bij de hand en met z’n drieën liepen ze over de overloop. Lisa merkte nu echt op dat ze niet liep zoals ze normaal deed; haar benen konden niet tegen elkaar, dus zette ze haar sokken ver uit elkaar op het plastic vloerzijl. Diep onder haar voeten kletterde bestek.
In de slaapkamer aangekomen zette Patricia Lisa op het bed en tilde ze Roy op. Haar hand liet haar zoon steunen op zijn billen en Roy trok een moeilijk gezicht toen zijn werk van een aantal minuten geleden, aan de zorgen in zijn gezicht te zien, ver langs zijn benen naar voren werd geperst. Patricia zette klapte de strijkplank uit, vouwde de handdoek erover en zette hem op het harde oppervlak. De beweging onder hem was zelfs te horen.
“Nou, zullen we eens gaan kijken of hij goed zijn best heeft gedaan, Lisa?” grinnikte Patricia. De romper ging open en Roy werd roder naarmate zijn blootstelling dichterbij kwam. De plakstrips gingen los en de luier veerde praktisch gezien open. Langzaam en demonstrerend haalde Patricia het matje van zijn kruis en uiteindelijk lag Lisa’s vriendje toch met zijn billen bloot.
Roy had misschien zijn best gedaan – Lisa en Patricia nog beter, dacht Lisa grinnikend. De bijna symmetrische vlek op zijn billetjes besloeg bijna het hele oppervlak dat de luier ook had beslagen. Zijn benen waren deze keer inderdaad gespaard gebleven, maar de vlek ging door tot ver in zijn kruis. Het viel Lisa wel op dat er helemaal geen klontjes te vinden waren op zijn huid. Die crème werkte goed. Lisa rekte haar nek uit en zag dat het niet-vloeibare deel van haar vriendjes werk nog bijna in zijn geheel in de luier lag. Ze zou nog bijna vergeten hem uit te lachen.
“Nou, ik vind dat hij het goed heeft gedaan, hoor,” zei Lisa, terwijl ze naast haar tante kwam staan. Roy lag bijna op ooghoogte. Nu pas kwam het luchtje een beetje naar haar toegewaaid, maar de stank viel eigenlijk reuze mee. Roy had nog steeds de wat zorgelijke blik op.
Lisa keek aandachtig toe terwijl Patricia haar broertje schoonmaakte. Ze keek naar de intuïtieve bewegingen, naar de snelheid, naar de strijkrichting en ook naar de blik in haar tante’s ogen. Veel volwassenen klaagden altijd over het verschonen van de poepluiers van hun baby, maar Lisa zag geen enkel spoortje van tegenzin in de ogen van haar oppas. Nu vond ze Roy er zelf ook schattig uitzien, dus zou het daardoor kunnen komen. Maar de moeder leek oprecht blij dat ze de sporen van een bruine luier mocht weghalen. Blij dat ze weer een kleintje had dat verzorging nodig had. Waarschijnlijk stak ze daarom ook zoveel tijd in het gebeuren en had ze Lisa daarom al die tijd zo geknuffeld en verwend.
“Ik hoorde jullie praten over een slaapfeestje?” verbrak Patricia de stilte, terwijl ze krakend een nieuwe luier openvouwde. Lisa glimlachte.
“Daniëlle geeft een feestje, en omdat ze altijd zo geïnteresseerd is in geheimpjes vond Roy dat ik zo,” ze wees naar zichzelf, “moest overnachten.”
Patricia lachte. “Best een leuk idee. Je hoeft je geen zorgen te maken dat ze het gek vinden, denk ik. Niemand wil zo’n schatje als jij verdrietig maken.”
Lisa lachte. “Ik weet het niet, hoor. Als er twintig meisjes zijn, waarvan ik de helft niet goed ken, weet de hele school straks van mijn geheimpje.” Roy was ingesmeerd en de nieuwe luier ging ook weer strak dicht. Patricia tilde haar zoon van het strijkijzer, legde hem op het bed, en deed daar zijn romper dicht. Lisa kwam los van de grond.
“Als je ze niet goed kent, is het inderdaad misschien niet zo’n goed idee. Maar even heel wat anders – heb je nou al een plasje gedaan?”
Ze was het glad vergeten. “Ehm, nee, nog niet,” zei ze, met Patricia’s handen al bijna bij de plakstrips van haar luiertje. “Laat het maar gaan dan, schat.” Nog geen seconde later begon haar luier vol te stromen en kreeg Patricia, lang niet zo erg als Lisa, een rode blos op haar gezicht. Nog nauwelijks was ze klaar of Patricia duwde tegen Lisa’s kruis. Het nog niet goed geabsorbeerde vocht haastte zich over haar huid. Haar vrolijk kijkende tante wachtte even tot Lisa’s gezicht liet zien dat haar luier open kon, en maakte behendig de vier plakkers los.
Ze had zich wel een beetje geschaamd om zo voor de neus van haar oppas haar luier nat te plassen, bedacht Lisa. Niet zo erg, maar toch een beetje. Patricia gaf, nu de nieuwe regels ingesteld waren, lichte tekenen van dominantie af, en op een – geloofde ze – leuke manier was dat een beetje gênant. Roy had zich vast doodgeschaamd daarnet.
“Ik hoop dat je niet hoeft te poepen,” sprak haar tante het eufemismeloos uit, “terwijl we zitten te lunchen. Als je dan moet, gebruik je het woord, even denken, ‘uitgerust’ maar, dan loop ik even mee. Roy, dat geldt ook voor jou, hoewel jij waarschijnlijk de komende paar uur niet hoeft.”
Goed dat Patricia daar aan dacht. Ze zou wel even hulp nodig hebben om haar luier los en vast te krijgen, zonder te lang weg te blijven. Maar de drang was nog niet zo dichtbij, bedacht ze. Waarschijnlijk hield ze het nog wel tot een halfuurtje na de lunch vol.


“Wat een feestmaal, zeg!” zei meneer Van Drees. “Waar hebben we dat aan te danken?”
Patricia lachte. “Ik dacht dat het wel een leuk idee was ieder weekend een grote lunch te hebben, nu we Lisa ook steeds vaker gaan zien.”
De maaltijd was zeker voor meer dan vier personen. Misschien voor vier sumoworstelaars. Pasta’s, vleestosti’s, alles was er. Voor ieder stond een gigantisch bord met redelijke porties van alles wat er te vinden was – die van Lisa en Roy hoogstwaarschijnlijk ‘vergiftigd’.
“Nou Lisa, kom vooral zo vaak je kunt,” grapte Roy’s vader en Lisa lachte naar hem terwijl ze ging zitten en het droge matje tegen haar huid voelde drukken. Ze plofte lachend nog een paar keer op en neer, om een glimlach en een verbaasde frons van de andere tafelgenoten te ontvangen, en ging toen snel rustig zitten. En terwijl de vier uitbundig zaten te praten, heel veel zaten te eten, Patricia de twee tieners en glaasje sap aanbood en Roy’s vader nietsvermoedend grappen maakte over dezelfde kleren die Lisa altijd leek aan te hebben, drong een grote nieuwe dosis pruim de lichamen van de twee binnen. En met het eind van de lunch naderde de eerdere dosis het oppervlak van Lisa’s luier. Toen ze een bepaald punt bereikte, en dacht aan hoe snel Roy het niet meer had kunnen stoppen, besloot ze alarm te slaan.
“Nou, ik vind het fijn dat ik hier mag logeren. Na zo’n zware schoolweek ben ik nu wel weer een beetje uitgerust,” overdreef Lisa het laatste woord een beetje. Patricia knikte, zette het servies dat ze in haar hand had op het aanrecht en nam Lisa bij de arm. “Ik ben zo terug, schat,” zei ze nog tegen haar man, en Roy snelde achter hen aan. Met de deur van de woonkamer achter hen dicht begon Roy zijn betoog terwijl de drie de trap opliepen.
“Leuk hè, mam, dat Lisa het ook zo leuk vindt luiers te dragen? Wat een leuk vooruitzicht, dat ze haar luiertje zou vullen. Ze zou helemaal op jouw goede zorgen vertrouwen”
Lisa voelde aan de hand van haar tante iets veranderen, en kreeg het een beetje benauwd. Roy kreeg een bezorgde maar quasi-boze blik toegeworpen terwijl Lisa de lucht in ging, haar broek verloor, en schuin met haar romperbroekje tegen de hand van haar tante leunend in de lucht werd gehouden.
“Nou, kleintje, moet jij even heel erg je behoefte doen?” Zoveel zat er niet aan te komen, maar Lisa knikte maar snel. Patricia gaf haar een klein zetje omhoog en ze schudde even op en neer.
“Je weet hoe kleine baby’tjes dat doen, hè?” Lisa’s wangen werden nog roder, en kwam op het idee haar bange gezicht aan haar tante te laten zien. Die zou haar bange baby’tje natuurlijk een plezier willen doen.
“Nou, vooruit dan maar. Ik ga wel even mee. Je bent waarschijnlijk in een halve seconde klaar, want je hebt behoorlijk wat pruim op en er zit geen luier in de weg.” Bij dat laatste keek Lisa’s tante haar broertje even aan, maar Lisa voelde dat ze niet lang meer had en bewoog even ongemakkelijk om dat aan te geven.
Haar verzorgster nam haar, nog steeds ingepakt, mee naar de badkamer en draaide de deur voor Roy’s neus op slot. Het had Lisa weinig uitgemaakt, ze was allang blij dat ze niet zo erg voor schut zou staan tegenover Patricia. En zichzelf.
Lisa ging languit en Patricia begon langzaam haar romperbroekje en luier open te maken. Lisa begon te schudden en zei zenuwachtig: “Schiet op!” Patricia grijnsde, maar ging niet veel sneller te werk. Toen de luier open was wilde Lisa opstaan om naar de wc te lopen, maar Patricia hield haar tegen. Verbaasd en zenuwachtig keek Lisa naar haar tante, maar kon haar niet vinden. Nog geen halve seconde later ging de vloer omhoog en voelde ze haar romperbroekje omhoog geklapt worden. Een hand draaide haar luier, die op de grond achterbleef, een kwartslag en Lisa kwam weer recht te hangen.
Patricia tilde haar aan haar zijden op en ze kwam vlak boven het toilet te hangen. Patricia keek haar lachend aan, en zei: “Toe maar.”
Lisa was nog aan het nadenken of ze zich zo wel op haar gemak voelde toen alles er al uit was. Niet als een bom, maar gewoon snel. Haar plas begon te komen, en Patricia tilde haar heel snel weer boven de goed klaarliggende luier, legde haar kleintje neer en was al bijna klaar met de vierde plakstrip toen de natte plek pas begon te ontstaan in de voorheen echt spierwitte luier. Patricia was duidelijk trots op haar snelle handelen en mepte even soppend de volstromende luier tegen Lisa’s huid. Die lag nog overdonderd op de grond terwijl het waterniveau beneden nog steeg. Het was natuurlijk leuk dat ze haar plas – hij was niet mis – in haar luier kon doen, maar ze had het wel even spannend gevonden. Toen ze genoeg bijgekomen was om haar tante vragend aan te kijken, ontspande die haar schouders en zei liefkozend: “Kleine babymeisjes plassen nog niet op de wc, toch?” Ook daarvan was ze nog aan het bekomen toen ze de wc hoorde spoelen en een paar seconden later ineens weer naast Roy op zijn bed zat – weer om het nog niet geabsorbeerde vocht om haar huid te voelen soppen. Patricia beloofde eraan te komen met water terwijl Roy zijn zusje meetrok onder de dekens.
“Je moeder is wel een beetje érg enthousiast.”

 

[Jasper-DL]

Re: Het Slot [laatste deel:10april12 2e keer]

Goed bezig! ;D

Hopelijk komen er nog veel vervolgen!

Ga zo door! !1

 

[scenekid]

Re: Het Slot [laatste deel:10april12 2e keer]

Hier is er al weer eentje, Jasper Ben nog maar net op dreef! Ik hoop dat het een flink dik pakket wordt uiteindelijk, zodat de pdf-versie flink wat pagina's telt, want dat ziet er een stuk indrukwekkender uit dan maar 20 paginaatjes. Had ik al gezegd dat er waarschijnlijk illustraties in komen?





“Weet je wat ik denk?” zei Lisa, hun gesprek over hetzelfde onderwerp abrupt afbrekend. “Ik denk dat je moeder haar eigen plannetje trekt.”
Roy keek alsof hij uitleg wilde, en die gaf Lisa gebarend. “Ze is zo ongeveer de meest fantastische verzorgster die je je maar kunt wensen. Maar ze is geen robot, Roy. Ze vindt het niet alleen leuk ons een plezier te doen – ze vindt het leuk dat wij haar kleintjes zijn, waarop zij haar moederlijke gevoelens kan uitleven. Dáárom moest jij in je luier poepen, en mocht ik mijn plas niet gewoon op de wc doen. Dáárom komt ze ons om de tien minuten drinken brengen, stopt ze ons in en maakt ze een romper voor me.”
Roy zette een serieuze blik op. “Dat zo best goed kunnen. Hoe dan ook, het is toch wel leuk dat ze zo actief is. Zo hoef je haar niet de hele tijd te vertellen wat je van haar wilt.”
Lisa zette een knus lachje op. “Ja, het is superleuk. We hebben maar geluk met jouw moeder.”
Roy pakte zijn zusjes benen en legde die over die van hem, en hees haar kontje in zijn schoot. Lisa legde haar hoofd op zijn schouder. “Maar we moeten echt weer een beetje normaal worden, hoor.” Roy knikte, onzichtbaar voor haar, maar ze wist dat hij knikte. “We moeten dit vooral blijven doen, maar we moeten niet vergeten dat we samen niet alleen maar kleintjes zijn,” ging ze door.
“Ik weet iets,” zei Roy. “Donderdag gaan we gewoon weer eens skeeleren.”
“Ah nee,” klaagde Lisa. “Dan voel ik me ook zo veilig en schattig, en doe ik er tóch een luier onder.” Aan Roy te zien zag hij het probleem niet echt. “We moeten ook weer eens iets doen zónder luiers.”
“Weet je wat? Donderdagmiddag gaan we uit school met een groepje Lasergamen. Vond je leuk, toch?” Lisa schudde haar hoofd. “Wat is er nou leuker dan een meisjessoldaat met een luier om?”
Roy zuchtte lachend. “Oké, we kunnen uit school gaan zwemmen? En dan beloven we elkaar geen zwemluiers te dragen,” eindigde hij met een knipoog. Lisa vond het wel wat. “Klinkt leuk.”
“Dan gaan we daarna in de stad gezellig iets te eten halen,” ging Roy door.
“Dat is wel erg veel luierloosheid.”
“Dan gaan we daarna naar mijn huis, kleden we ons om, en gaan we naar het freestylepark. Goed idee?”
Lisa kreeg het helemaal warm van zijn voorstellen, maar liet zich natuurlijk niet kennen. “Goed dan. Maar dan ga jij ook geluierd skaten!”
Roy lachte. “Met alle plezier, kleintje.”


Roy lag op zijn buik met zijn wang op zijn opgerolde kussen, zijn dikke kont een stuk hoger dan zijn rug.
Toen Lisa haar ogen verder opende zag ze dat hij wakker was. Hij lag naar haar te staren. Of eigenlijk door haar. Het leek erop dat hij nog niet had gemerkt dat ze wakker was. Misschien had hij alleen oog voor haar geluierde bips, maar misschien was hij wel gewoon in gedachten verzonken.
Pas een seconde of tien nadat ze over zijn rug en billen was beginnen te aaien, draaide hij zijn hoofd een stukje om haar aan te kijken.
“Hé, ben je ook al wakker?” zei hij, een beetje schor. Lisa knikte slaperig en kwam dichterbij hem liggen. Een snelle kus en haar hoofd viel weer op bed.
“Waar pieker je over?” wilde Lisa weten. Roy zuchtte onvolledig, niet te triest, en zei: “Ruik je niets?”
Ze rook inderdaad niets, maar kon wel raden waar haar kleine broertje het over had. De pruimen hadden weer toegeslagen bij hem. Het was haar nog totaal niet opgevallen tijdens het aaien, maar nu ze zijn broekje goed bekeek zag ze dat er een flinke verdikking in zat. De pruimen hadden het proces van verteren met een paar uur versneld – aan de enorme bult te zien kon dit de partybroodjes wel zijn.
Lisa aaide lachend over zijn haar. “Rustig maar, schatje. Ik vind het niet erg.” Roy keek haar aan. “Maar kun je je mijn moeder straks voorstellen?”
Ja, die zou het haar zoon niet snel laten vergeten. Ze hoorde haar tante hem al toespreken. Ze lachte.
“Wacht even.”
Roy keek haar even na terwijl ze opstond, maar wilde zijn onderlijf niet bewegen om verdere troep te voorkomen en volgde zijn vriendin al niet meer toen hij zijn hoofd moest omdraaien. Toen het boek met een klap op zijn billen neerkwam schrok hij op. Lisa gierde het uit terwijl ze met haar benen uit elkaar naast het bed stond met een groot woordenboek in haar hand. Roy spreidde zijn benen nog veel verder en observeerde gevoelsmatig de schade. Lisa dook bovenop hem en nam hem lachend mee in haar rol. Roy lachte een beetje onzeker mee toen ze tot stilstand kwamen.
“Is het een beetje naar voren gekomen?” vroeg ze, terwijl ze onder haar vriendje lag. Hij knikte beschaamd en Lisa grinnikte terwijl ze met haar hand nog even van achter naar voren duwde tussen zijn benen. Roy rolde snel door, waarschijnlijk niet goed nagedacht hebbend, want Lisa bedacht dat hij nu nog meer tussen zijn benen door werkte. Hij stopte dan ook al gauw met rollen, deze keer onder uitkomend, en Lisa stortte zich zoenend op hem. Lang. Zo lang, dat ze voelde dat Roy nog iets liet lopen. Zo lang, dat ze pas stopten toen er een bekend geluid uit een bekende richting klonk. “Mam! Waar ben je mee bezig?”
Lisa keek recht in de lens maar schrok niet zo erg als de vorige keer dat Patricia hen had gefotografeerd. Integendeel, ze rolde naast hem op de dekens, spreidde haar benen ook wat verder, en hield haar hoofd tegen dat van Roy, haar arm om zijn schouder en zijn arm om de hare. Patricia sprintte het bed op en de camera klikte toen het generatieportret vereeuwigd werd.
“Hebben jullie lekker geslapen?” vroeg ze opgewekt.
“Ja, tante,” antwoordde Lisa meteen, en ze grinnikte er achteraan: “En Roy moest weer nodig.”
Patricia lachte. “Dat weet ik, kleintje. Hij vroeg net aan me of hij naar de wc mocht. Maar ja,” ze gebaarde alsof het de wet was, alsof ze er niets aan kon veranderen. “Kleine tienerbaby’s gebruiken geen wc. Die poepen gewoon in hun luiertje als mama dat wil.”
“Is jouw luier al flink nat, Lisa?” vroeg Roy aan het meisje naast hem, de kleinering van zijn moeder negerend. Lisa schoot in de lach. “Schat, ik moet bijna elk kwartier plassen door al dat water. Van mij mag jij best verschoond worden.”
Roy keek weer wat vrolijker maar kreeg weer een onzekere frons toen hij zijn moeder ontdeugend op hem neer keek. “Dan moeten jullie maar een schoon luiertje, hè?”
Op het zachte bed wachtend keek Lisa op haar rug toe hoe Patricia haar zoon nog wat optilde om zijn lunch naar elke hoek te verspreiden, en vervolgens naar Roy’s gezicht toen hij echt op een hard oppervlak kwam te zitten – het strijkijzer – waarna hij waarschijnlijk niet viezer meer kon. De luier gaf kleverig mee toen Patricia hem opentrok. Toen het saai werd op het bed kwam Lisa naast haar tante staan om te kijken hoe die net aan het kruis van haar broertje begon. Lisa lachte hem toe.
“Zo, het zit zelfs boven je plassertje,” zei Lisa. In werkelijkheid vond ze hem helemaal niet zo kleingeschapen, maar complimentjes waren niet de bedoeling van deze speech. De bruine vlek liep als een dal over zijn voorkant – links en rechts een stuk hoger dan in het midden. De partybroodjes leken er wel even groot weer uit te komen; natuurlijk niet echt, dan zou zijn luier waarschijnlijk ontploft zijn in zijn romper. Maar het was een behoorlijke hoop.
Nu het even kon kietelde Lisa over de buik van haar kleine vriendje. Het jongetje keek haar blozend aan ze wees spottend naar zichzelf. “Kijk eens? Ik zie er ook als een baby uit hoor. Schaam je nou maar niet voor mij.”
Eenmaal op de strijkplank met haar kruis tentoongesteld en haar tante die onder haar gezicht naar haar keek, kwam een echt gesprek op gang.
“Nou, schatje, ik vind het toch heel moedig dat je je durft laten verschonen door een vrouw die je tot twee weken geleden nog nauwelijks kende.”
Lisa giechelde. “U bent lief. Mensen die lief zijn mogen luiertje verschonen.” Ook Patricia lachte. “Ben ik ook lief nu ik je opzettelijk om de tien minuten volgiet met water, zodat je constant in je luiertje plast?”
“Ja,” was het resolute antwoord met een glimlach. Ze voelde crème over haar huid uitgesmeerd worden. “Als u bij het slaapfeestje was geweest, had ik wel honderd keer een plasje gedaan.”
“Nou, ik weet zeker dat je vriendinnen ook heel goede moeders zijn hoor,” antwoordde Patricia die haar luier strak dichtvouwde en de plakkers met spanning vastzette. Lisa dacht nog maar niet aan hoe dat eruit zou zien en concentreerde zich op de vingers van haar tante die de randjes bij haar benen omhoog zetten. Een mep op haar billen en ze stak haar armen al in de lucht om een aantal seconden later op het bed in Roy’s kamer te landen. Roy kwam naast haar terecht en de deken kwam over haar heen. Het dekbed werd in een patroontje om haar armen en borsten gelegd en onder de deken pakte ze Roy’s hand vast.


Het was waarschijnlijk nog geen halfuur later. Roy lag, naar haar mening, ontzettend lief te slapen en ze gaf hem een kusje op zijn voorhoofd. Een tijdje naar het plafond staren deed haar luier een keertje vollopen en ze draaide langzaam haar hoofd toen ze de deur zachtjes open hoorde gaan. Het hoofd van haar tante kwam de hoek om en Lisa zwaaide bescheiden. Toen Patricia de deur achter zich dichtdeed voelde Lisa haar hand bewegen en zag ze dat haar kleine broertje ook wakker was.
“Nu alweer wakker? Ik heb wat te drinken voor jullie.” Lisa goot het grote glas leeg in haar keel en het klonk alsof Roy hetzelfde deed.
“Wat willen jullie doen? Moet ik Monopoly even pakken? Ik zag het net weer eens staan.”
“Ehm, ja leuk, tante. Maar, ik moet weer even naar de wc.”
Patricia zette een meelevend gezicht op en tilde haar kleine meid op haar arm. “Moet je weer poepen, meisje?” Lisa knikte glimlachend.
“Wel jammer dat je het zo spannend vindt om het eens net als je broertje te proberen.” Lisa haalde haar schouders op. “Ach ja.”
Met Roy aan de hand liepen ze de kamerdeur door. “Onze kleine tienerbaby Lisa.” Een zetje de lucht in. “Tante moet je even helpen met je luiertje afdoen.” Een zetje de lucht in. “Maar je wilde dat ik mocht beslissen of jullie naar het toilet mochten, meisje. En tienerbaby’tjes kunnen eigenlijk helemaal niet naar de wc.” Het zetje duurde voor haar gevoel drie seconden. “Die poepen braaf in hun luier als tante dat wil.”
Het zetje duurde een oneindigheid.



”Huh?” Lisa begon een beetje te stressen, maar Patricia hield haar stevig op haar arm. “Het was toch zo leuk dat je je luiertje om moest houden?”
Lisa was bijna gestopt met ademen. Bij elke beweging voelde ze haar luier zachtjes over haar huid strijken, en ze probeerde te bedenken hoe het zou voelen. Ver kwam ze niet, maar gênant zou het zeker zijn.
“Het is leuk om Roy dat te zien doen,” protesteerde ze. Patricia lachte. “En nu ben jij aan de beurt. Roy mag toekijken als ik je verschoon.”
Lisa werd rood en haar gezicht honderd procent wanhopig. “Maar dat is eng. En dan schaam ik me zo.” Patricia mocht haar nu haar toiletvrijheid willen ontnemen – ze kon haar nog steeds alles vertellen.
“Aan alles komt een eerste keer, schatje. Toen Roy voor het eerst zijn luiertje voor mij vulde, bond ik hem vast aan de commode en wreef ik zijn werk over hem uit. Wat zeg je ervan, Roy, zullen we haar zo’n zelfde behandeling geven?” Roy keek haar ontdeugend aan en knikte naar zijn moeder. “Maar ik mag helpen! Zal ik de camera alvast pakken?”
Lisa zonk de moed in haar sokken. Haar gedachten wilden niet mee, maar toen ze op de commode lag was het al te laat – Patricia hield haar tegen de handdoek gedrukt en een paar seconden later zat ze met twee brede riemen plat tegen haar nieuwe badkamer geplakt. Het zweet brak haar uit toen ze voelde dat ze niet lang meer had.
“Ach Lisa, is het een beetje spannend?” Patricia was nog steeds een goede moeder. “Maak je maar geen zorgen – ik zorg wel dat Roy geen boek tegen je bips aanslaat. Ik ben de enige die aan je zit,” eindigde ze met een knipoog, en het schamen begon al. Lisa’s benen trilden terwijl ze zag dat Roy de camera op het statief draaide en op het knopje drukte.
“Jij blijft op het bed, Roy. Anders mag je de hele week niet naar de wc.” Roy sprong snel op het grote bed maar keek gefascineerd toe. Patricia sleepte het statief naar de strijkplank en concentreerde de lens op Lisa’s roze romperbroekje. Het werd Lisa allemaal een beetje te eng – het zweet brak haar uit terwijl het moment naderde.
“Nou, kleintje,” begon haar tante, die naast haar kwam staan. “Je hoeft niet bang te zijn, je bent in goede handen. Je hebt vast wel gemerkt dat ik mijn best doe om jullie goed te verzorgen, en ik weet ook wel hoe ik een poepluier verschoon, hoor.” Ze knipoogde weer. “Hoe erg het ook is.”
Ze voelde hoe haar romper wat bewoog en wist dat haar luier nu gewoon open en bloot te zien was voor haar tante en broertje. Met nog een paar seconden te gaan keek ze haar tante smekend aan, maar die aaide alleen over haar hoofd. Die ontspanning was genoeg.
Haar huid verloor even contact met de zachte mat terwijl haar lunch langzaam naar buiten kwam. Ongeveer anderhalve seconde later leerde ze waar Roy het over had gehad.
Het kleiachtige spul raakte haar huid en Lisa stopte weerstand te bieden. Terwijl het zich als een trilling in het water verspreidde, voelde ze zich kleiner en kleiner worden. Niet te ver ging het kringetje, want toen haar werk hoogstwaarschijnlijk als een drol in een rondje lag bouwde het verder naar boven en voelde Lisa het steeds meer teruggeduwd worden door haar witte beschermer. Wit niet te letterlijk.
Opluchting stroomde door haar heen toen het laatste beetje eruit was, maar de behoorlijke bal tegen haar billen weerhield haar om echt te ontspannen. Roy had vast de tijd van zijn leven – zo te voelen was haar luier wel tussen de vijf en tien centimeter uitgerekt.
Het aaien kwam uit een andere richting en Lisa keek op om haar tante bij haar benen te zien staan.
“Het ziet er echt heel schattig uit, hoor, meisje. Een lief klein tienerbabymeisje dat haar luiertje gevuld heeft – beter kan niet.”
“Kunt u me dan verschonen?” wilde de knalrode Lisa weten. Patricia lachte. “Natuurlijk meid. Even het filmpje – en mijn dag – opleuken.” Lisa vroeg zich nog af wat dat moest betekenen toen ze de riemen van haar lichaam voelde verdwijnen en ze de lucht in verdween. Onder haar oksels vastgehouden zweefde ze voor haar tante, tot ze omhoog ging en snel haar verzorgster om de hals greep. Ze voelde de hand al aankomen in gedachten.
Een ontzettend raar gevoel, niet te negeren. Alles week in razende vaart alle kanten op, verder opzij, een stukje omhoog, en veel raasde langs haar benen. Het werd tegen haar huid geplet, ze voelde de handpalm de massa die op het verkeerde moment of de verkeerde plek was stevig op haar huid drukken. Alles kwam schuivend tot stilstand om bij het volgende klapje weer in beweging te komen. Het ging alle kanten op, wat waarschijnlijk als normaal gevormde drol begon werd tot moes gemept.
“Hé,” schrok Lisa. Patricia grinnikte. “Och, tienerbaby’tje van me.” Ze leek heel bewust te blijven dat ze geen echte baby’s aan het verzorgen was. “Voor je een schone luier krijgt moet het wel een beetje verspreid zijn, hè. Anders is het zo zonde van je luiertje. Tienerbaby’tjes mogen best merken dat ze hun luiertje gebruikt hebben.”
Tijdens de speech was haar tante gelukkig wel gestopt met klapjes geven, maar ze hing nog steeds aan haar schouders voor haar. Lisa zag al aankomen wat er zou gebeuren. De ondersteuning biedende handen zetten alles weer in beweging daar beneden.
Roy had de camera mee verplaatst toen zijn zusje werd opgetild en met haar vrije hand richtte Patricia de camera naar een groter deel van de geïmproviseerde commode, met een wat diagonale hoek. Lisa voelde een arm langs haar rug en ze zweefde rechtop richting de strijkplank.
Handen waren niets vergeleken met een hard oppervlak. Álles, werkelijk álles, werd geplet. Helemaal geplet. De verhouding tennisbal op munt. Een deel dat niet bij de platgeperste massa paste schoot naar voren en Lisa kreunde een beetje. Haar wangen gloeiden. Ze bloosde vast nog erger dan Roy. Patricia lachte haar kleine meid toe en duwde haar plat op de commode. Niet meer vast, maar dat was logisch.
“Nou, toeschouwers,” begon Patricia tegen de camera te babbelen, terwijl ze aan de plakstrips begon te pulken, “vandaag verschonen we een meisjestienerbaby. Dat gaat wel een beetje anders dan bij een jongetje.” De vuist die tegen haar kruis drukte terwijl de randjes van de plakstrips gezocht werden maakten dat Lisa er bijna zeker van werd dat de luier straks helemaal schoon was, en alles aan haar huid zou zitten.
“We vouwen haar luiertje langzaam,” ze sprak het woord langzaam uit terwijl ze demonstreerde wat ze vertelde, “open, zodat hij niet scheurt als hij blijft plakken.” Blijven plakken deed hij zeker, voelde Lisa. Ze kon het niet zien, maar hij was in schokjes losgekomen.
“Nou, nu vegen we de dikke vastgeplakte stukken…” Lisa’s wangen lichtten nog verder op, “…met één doekje in haar luiertje. Dan nemen we een volgend doekje en vanaf nu vegen we met elk doekje maar één keer. We vegen van boven naar onder haar plassertje even schoon…” Bij baby’s was er natuurlijk geen verschil in dat woord, “en dan vegen we er steeds vanáf.” Lisa voelde steeds maar weer doekjes, en de klei verdween heel snel van haar huid.
“Nu gaat het hetzelfde als bij het jongetje – we houden haar beentjes omhoog,” Lisa vloog boven haar stinkende spoor, “en maken we haar billetjes aan de onderkant nog even schoon, nadat we de luier onder haar vandaan hebben gehaald.” Het laatste beetje klei verdween, maar het gevoel was nog niet helemaal weg. “En dan laat je haar zakken op haar nieuwe luiertje.”
Lisa had niet eens gemerkt dat er al een nieuwe voor haar had klaargelegen, maar ze was dolblij met haar schone spierwitte beenspreider. “Je kunt een beetje crème op een natte washand doen om haar tegelijk in te smeren en haar huid helemaal schoon te maken.” Geur van nieuwe luier. Die van haar of Roy dan. Ze had nog nooit een baby met zo’n geur opgemerkt, maar het was een prettige geur. Het matje kwam over haar huid en de plakstrips sloten haar schattige ondergoed vrij luchtdicht om haar middel. Het romperbroekje ging dicht en Lisa werd overeind geholpen.
“En zo,” Patricia gebaarde naar haar kleintje terwijl ze in de camera keek, “verschoont u uw tienerbabymeisje.”
Lisa was al weggerend en lag zoenend en omhelsend bovenop haar vriendje.

Ik hoop morgen weer een nieuw stuk

 

[Jasper-DL]

Re: Het Slot [laatste deel:11april12]

Helemaal top, scenekid! !1

Ja, je had al verteld dat er illustraties in je pdf-versie komen

Ga zo door ;D

 

[Timmie]

Re: Het Slot [laatste deel:11april12]

wanneer gaat het weer verder? super verhaal dance

 

[scenekid]

Re: Het Slot [laatste deel:11april12]

Heb heel lang moeten nadenken over hoe het nu verder zou gaan - er zat hier een beetje een gat in mijn idee. Maar nu dit deel zo ongeveer achter de rug is weet ik weer precies hoe het verder moet gaan. Het deel is iets korter dan de anderen, maar er zullen nu snel meer delen volgen. Enjoy!



“Ik hoef zeker niet te vragen hoe het was?” zei Roy, tegen zijn meisje aan onder de dekens. “Want waarschijnlijk heb je daar geen antwoord op.”
Hij had gelijk. Het was niet erg geweest. Het was niet niet leuk geweest. Maar leuk was het ook niet. Het was niet in zoiets uit te drukken. Het was gewoon een rare ervaring geweest. Overal tussenin. Het was heel beschamend, maar ze had zich ontzettend klein gevoeld terwijl haar tante haar had opgetild, en haar staat van “verschoning nodig hebben” heel definitief had gemaakt. Tante was een beetje gemeen terwijl ze dat deed, maar Lisa had meer dan ooit gevoeld dat ze helemaal op haar kon vertrouwen, dat het wel goed zou komen, dat ze zo klein mócht zijn bij haar.
Gewoon apart. Extreem. Wel iets voor haar, maar ook weer niet.
“Ik snap het nu, Roy. Het is pijnlijk gênant, maar je wilt het wel. Maar nu ben jij leeg, en ik ook,” ze rolde op haar buik bovenop hem, op de dekens, en liet haar benen boven haar lichaam zweven. “Dus wat gaan we doen? Tekenfilmpje? Ken je een leuk luierspel? Slapen misschien?”
Roy grijnsde. “Jezus, Lies. Een luierspel? Er is wel wat te vinden op internet voor onze situatie, maar dat is niet niks, hoor. Kruip nou maar gewoon tegen me aan, dan gaan we nog even lekker pitten voor het avondeten. Verwerk wat net gebeurde maar snel – je hebt kans dat we morgen weer in volle luiers lopen.”
Lisa volgde zijn aanvraag en kroop heel dicht tegen hem aan. “Vertel, wat voor spellen zijn dat dan?” Roy sloeg zijn arm om haar schouder.
“Voor onze situatie? Meestal iets met regels. Het is vaak een bekend spel, maar in plaats van bankroet te gaan, te pletter te vallen of gewoon te verliezen, vernedert de verzorger je dan. Een beetje rare spelletjes, maar zo werken ze ongeveer. Ik heb ook wel eens gezien dat bij iets als Luiermonopoly, de gevangenis eigenlijk gewoon elke halve minuut een glas drinken was, en in een luier vastgebonden op een stoel moeten zitten. Volgens mij heette het trouwens niet zo, maar ja. Dat is natuurlijk niet leuk genoeg, want jij vindt het helemaal niet erg in je luiertje te plassen.” Hij glimlachte en drukte tegen haar romperbroekje. “Of wel soms?”
Lisa liet hem. “Nee hoor. Maar een spelletje dat hierom draait lijkt me wel heel erg leuk. Zullen we tante vragen of ze een leuke voor ons wil zoeken? Dan kunnen we dat morgen doen.”
Roy keek wantrouwend. “Ben je wat er net gebeurd is alweer vergeten?” Lisa lachte. “Niet zo in het verleden leven, Roy. Je moeder heeft ons verschoond, oké, het was onbeschrijfelijk. Maar een spelletje is niet hetzelfde. Ik vraag het gewoon wel even. Je kunt altijd nog afhaken als het niet leuk is.”
Het been waar Lisa tegenaan lag warmde op en Roy glimlachte naar zijn vriendin. “Goed dan. Maar laten we dan nu maar even gaan slapen – voor je het weet liggen we weer op die strijkplank, met een duwende hand tussen onze benen…”
“Dat duurt heus nog wel even, joh. Maak je er nou maar niet zo druk om. En misschien kom je er wel onderuit als we dat in het spel betrekken? Als ik je ten minste niet versla, zodat, omdat…” De verdovende werking van Roy’s aaiende vingers maakte dat ze stopte met praten, en nog geen minuut later lagen de twee overmaatse baby’s stilletjes te slapen.


“Wake up, small dreamer.” Roy lag er niet meer. Een wazige vlek die op Patricia leek stond over haar heen gebogen, terwijl een wazige arm onder de dekens keek in hoeverre haar luier kon gaan lekken.
Alles werd scherper. “Waar is Roy?” Haar tante tilde haar uit bed en zette haar zittend op de rand van het bed. Vocht liep naar haar huid.
“Hij is alvast naar beneden. Jij zag eruit alsof je echt diep aan het slapen was, dus heb ik je nog maar even onder zeil gehouden. Maar de pasta staat op tafel, dus het is tijd om aan te vallen, meid.”
Alles werd nog scherper, en toen ze voelde dat haar benen het aankonden ging ze staan. “Pruimen?” De vraag was in één woord duidelijk. Patricia glimlachte. “Wat denk je?”
De broek was aan en het tweetal ging richting keuken. “Hé tante,” begon Lisa. “Roy vertelde me dat er luierspelletjes op internet staan. Zou je iets willen uitzoeken voor morgen?”
Patricia lachte zonder haar aan te kijken. “Ik heb geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen. Maar natuurlijk wil ik wel even wat leuks zoeken, hoor, schatje. En anders bedenk ik wel iets.”


“Om dit leuk te maken, is er gewicht nodig. Een beloning voor de winnaar – een straf voor de verliezer.
Ik heb al even een mailgesprek met je moeder, Lisa. Verwacht maar niet teveel medewerking van haar, maar ze heeft geen bezwaar meer dat je je luiers gebruikt. Sterker nog, ze heeft gezegd mee te doen met dit spel. Dat komt mooi uit, want anders had ik niets kunnen bedenken met genoeg gewicht.
De regels zijn simpel. De winnaar maakt rustig het weekend af, slaapt vannacht zonder luier – het moet een beetje speciaal blijven – en ontkomt veilig. De verliezer staat echter wat te wachten. Wie dit spel verliest krijgt een goede dosering pruimensap van mij. De luier gaat niet af. Je brengt de komende nacht nog in een luier door, je mag niet naar de wc – ja, je moeder vindt het stiekem wel leuk je met je luiers te plagen, Lisa – en je vult gegarandeerd voor morgenochtend je luier. Voor hij afgaat kom je bij je moeder. Lisa, in jouw geval komt er geen verschoning bij kijken, maar je moeder helpt zorgen dat je rustig een douche kunt nemen, zonder dat je vader het merkt. Roy, in jouw geval verschoon ik je wel even.”
Een prikkeling door Lisa’s hele lijf. Plagen was wel echt iets voor haar moeder. Het risico te lopen thuis weer zo’n kleibodem tegen haar huid te voelen – het had wel iets. Maar Roy zou zich ook niet te makkelijk gewonnen geven. Ze waakte uit haar gedachten en richtte zich tot Patricia, terwijl ze een glas water van even geleden in haar luier liet stromen.
“Maar er is nog een mogelijkheid – ik speel mee. Als ik van jullie beiden win, wacht jullie beiden een nacht met een luchtje.” Opletten dat ze niets sorteert dus.
“Verder spelen we gewoon ‘eenendertigen’. Ken je het, Lisa?” Lisa knikte. Het was niet zo’n moeilijk kaartspel. Net als bij het aloude enentwintigen was het de bedoeling de score uit de naam van het spel te behalen – hier met drie kaarten in plaats van twee. In het midden lagen drie kaarten open. Als je aan de beurt was, moest je één van de kaarten in je hand omruilen voor één van de kaarten op tafel. Punten van verschillende soorten – aas en klaver bijvoorbeeld – mocht je niet bij elkaar optellen, en het hoogste totaal telde. Als je niet wilde ruilen moest je stoppen en begon voor iedereen de laatste beurt. Als je alledrie je kaarten wilde ruilen voor wat er op tafel lag, was dat meteen je laatste beurt. Plaatjes waren tien, aas was elf. Kaarten onder de zeven deden niet mee in het spel. Met alles weer in haar geheugen vestigde Lisa zich, verend op haar natte matje, schuin tegenover de anderen op het bed. Patricia schudde de halve stapel en begon te delen. “Jij bent de gast, Lisa, dus jij mag beginnen. Open of ruilen?”
Ze moest even nadenken. Toen kwam het terug. Als je de ronde mocht beginnen, mocht je kiezen of je alle kaarten in je hand wilde ruilen voor de kaarten op tafel – zonder die laatste kaarten van te voren te mogen zien. Als je op zo’n moment alles wisselde, was het ook niet meteen de laatste beurt.
Lisa bekeek haar kaarten. Klaveracht, klavervrouw en ruitenheer. Maar niet wisselen. Lisa gebaarde naar haar tante dat de kaarten open mochten en de kaarten gingen open. Geen klavers. Wel twee boeren, harten en schoppen. En een hartenheer. Lisa besloot die maar te nemen, in ruil voor haar eigen heer. Volgende beurt misschien een klaver. Met een strakke pokerface keek ze haar beide tegenstanders aan. Roy had een slechte hand, dat zag ze aan hem. Waarschijnlijk kon hij haar hand ook wel voorspellen aan haar gezicht. Dat voordeel hadden ze wel tegenover Patricia. Die kon waarschijnlijk niet door hun stalen gezichten kijken.
Roy pakte één van de kaarten. Lisa wist niet zeker wat er had gelegen, maar er lag nu een schoppenheer. Ze probeerde te bedenken wat hij zou kunnen proberen, maar kwam er niet uit.
Patricia pakte de schoppenboer. Een schoppenvrouw. Het kon dus niet anders dan dat ze probeerde drie boeren te krijgen. Dat was gelijk aan dertig en een halve punt. Maar er lag nog geen klaver.
Heroverwegen. Klaver kon wel in de stapel zijn achtergebleven. Er waren nu maar twaalf kaarten in het spel. Een heer had ze, en er lag er nog één op tafel. Roy had geen opties gehad – waarschijnlijk wachtte hij op een goede kaart, net als zij had gedaan. Er was best veel kans dat er nog een heer in het spel zou komen. Dan maar de klavervrouw wegleggen en de ruitenheer pakken. Nu kon ze geen eenendertig meer halen – waarmee de ronde meteen klaar zou zijn en Roy en Patricia allebei een punt zouden krijgen. Roy’s gezicht vleurde een klein beetje op en ze wist dat ze een groot risico had genomen.


Ze maakte de deur verder open. Een klein tochtje kwam langs haar gezicht en ze liep naar binnen, bewust zoekend. Lang duurde de zoektocht niet. Het pak luiers stond vrij zichtbaar onder het bureau.
Met het volgeduwde plastic op haar schoot ging Anne op het bed van haar dochter zitten. Ze bekeek de beloftes op de verpakking en peuterde er een luier uit. Erg dik. Best zacht. Het beeld kwam weer terug, maar het was niet verontrustend meer.
Een zucht. Waarom moest haar dochter nou weer luiers gebruiken, het sloeg totaal nergens op. Liever dit dan drugs of iets anders gevaarlijks natuurlijk, maar ze snapte niet waarom het per sé luiers moesten zijn. Het kon niet anders of ze had hier een aanleg voor gehad – anders was ze niet zo gedreven doorgegaan nadat Roy haar tot het onderwerp had geïntroduceerd.
Ze legde het opgevouwen ondergoed op het bed en propte de plastic verpakken tussen de sportkleren in het onderste deel van haar dochters kledingkast. Daar viel het veel minder op, zou haar man nooit kijken en kon haar dochter rustig haar babykleren verstoppen.
Even vooruitdenken. Lisa die met een kletsnatte luier wakker wordt, en naar school moet. Een douche, of op zijn minst een goede schoonmaak met een washandje. Maar waar moest de luier naartoe? Maar even die keukenprullenbak uit de schuur halen. Die kon wel gewoon op haar kamer staan. Kon ze er misschien zelf nog een slot opzetten.
De luier nam ze mee. Als haar dochter zo graag luiers droeg, en dat vanavond misschien wel moest, kon ze haar ten minste helpen met omdoen. Als zij daar gelukkig van werd, dan maakte dat haar ook gelukkig.


Twee tegen twee tegen één. Één slechte hand en haar avond was bruin. Één slechte hand en Roy’s avond was bruin. Patricia kennende zou ze het niet laten bij een verschoning. Maar wat haar moeder zou doen als ze straks met een knalrood hoofd naar haar toe gewaggeld kwam, mompelend dat ze gepoept – nee, dat klonk zo smerig - haar luiertje gevuld had, daar had ze geen idee van. Maar nog één punt op haar naam en ze zou het meemaken.
Roy deelde. Het was spannend. Er stond veel op het spel. Na elke kaart keek iedere speler naar de combinaties. En het ging fout.
De golfjes in het gezicht van haar tante kregen een andere hoek. De mondhoeken krulden, de oogleden daalden licht. Na de derde kaart ongelovig te hebben bekeken kwam er een demonische grijns, en de moed zakte Lisa in de luier.
“Eenendertig.”




--wordt vervolgd--

 

[Jasper-DL]

Re: Het Slot [laatste deel:30april12]

Ik was bang dat dit verhaal ten einde was... maar gelukkigis dat niet zo ;D
Ben weer benieuwd naar het vervolg, veel succes

 

[luierfan_boy]

Re: Het Slot [laatste deel:30april12]

Leuk vervolg weer, mooi einde!

 

[LBV]

Re: Het Slot [laatste deel:30april12]

Leuk gedaan ;D
Wacht met smart op een vervolg!