scenekid
Toplid
Re: Het Slot [laatste deel:30april12]
Wind in de rug. Het was best ontspannend en vrolijkte haar op. Het was nooit makkelijk om het weekend bij Roy gedag te zeggen. Deze keer was het extra moeilijk geweest – Roy zou er niet bij zijn om haar te omarmen als ze morgenochtend het spel uitspeelde. Zij zou er niet bij zijn als Roy morgenochtend het spel uitspeelde. Tante zou er niet zijn om haar te verschonen, en haar moeder eigenlijk ook niet. Ze vroeg zich af hoe het was om dat bij jezelf te doen. Waarschijnlijk niet zo leuk. Sta je onder de douche, zijn je benen helemaal bruingespoeld.
Ze sudderde. Niet aan denken. Misschien kon haar moeder zich over haar onwennigheid heen zetten. Ze kon zich eigenlijk niet voorstellen hoe het was, verschoond worden door haar moeder. Natuurlijk, dat had ze al duizenden keren gedaan, maar toen was het nog gewoon. Niet als in ‘niet raar’, maar als in ‘zoals bijna iedereen’. Nu ze veel ouder was, en ze heel bewust en niet geheel onvrijwillig luiers gebruikte, was het toch een stuk minder gewoon.
Voor haar moeder was het vast ook niet makkelijk. Ze had haar dochter toch groot zien worden, en ineens weer terug zien springen. Niet helemaal natuurlijk – het was gewoon een interesse, een kink. Iets wat ze gewoon graag wilde.
Ze zuchtte terwijl ze in de schemering haar eigen straat infietste. Hoe lang was het nou geleden dat het begonnen was? Twee weken? Iets meer natuurlijk. Ze had al een week of wat met haar gevoelens rondgelopen. Te verlegen om het Roy te vertellen. Te bang dat hij haar meteen met een zwaai zou pamperen. Terwijl dat toch uiteindelijk was wat ze wilde. Terwijl dat toch uiteindelijk was wat ze had gedaan.
Het was allemaal begonnen met dat slot. Rick was uit huis gegaan en zij had dat slot gevonden – een mentaal zetje in de rug, een aanmoediging, om dan toch eens te proberen wat ze elke middag kon zien. Om met haar plas ook haar zorgen, stress, verantwoordelijkheden te laten gaan. Dat slotje, ze had de dagen geteld tot ze Roy ’s middags kon adopteren. Er waren wel een paar weken voorbij gegaan tot ze uiteindelijk zelf de kleine was geworden. En nog steeds zou dat slot betekenen dat ze weer samen met Roy volledige filmmarathons, muzieksessies en emotievolle zoenpartijen kon houden – zoals ze al zo vaak hadden gedaan. Deze keer dan wel echt zonder eruit te hoeven natuurlijk. Videoreportage op internet zetten – dan wel de verschoningen eruit knippen natuurlijk. En dan konden ze ook niet in hun babykleren lopen, kon Roy zijn knuffelbeer niet meenemen. Wat een leuk dingetje was dat eigenlijk. Roy had hem alleen maar in zijn hand, deed er niet veel mee, maar het maakte het plaatje wel leuker.
Haar fiets stond in de schuur en ze begon met de sleutel te klooien. Slot. Dat zetje. Het had haar relatie bepaald, gedefinieerd. Hoe lang was het nou geleden? Een week of…?
Zeven. Rick. Zondag. Armen. Schouder. Niet vergeten te ademen.
Tranen liepen over haar wangen terwijl ze om de hals van haar grote broer hing. Ze had hem gemist, en dat kwam er nu hortend en stotend uit. Maar hij was er weer. Het maakte allemaal niets meer uit. Hij was terug. Voor drie weken terug.
“Hey, zussie. Hoe heb je het hier gehad?” Rick maakte voorzichtig aanstalten de omklemmende armen van zijn nek te priegelen.
“Hartstikke leuk, hoor,” zei ze eerlijk, terwijl ze langzaam weer op de grond kwam. “Maar het was wel stilletjes in huis.”
“Nou, ik ben er weer, hoor. Je vindt het vast niet erg als ik bij je op de kamer slaap, Lisa? Mam wilde dat ik het even met je zou bespreken. Ik heb niet echt een kamer meer, hè.” Hij knipoogde. Ze hadden het toneelstukje bij zijn vertrek vast van te voren met hem doorgesproken.
Met haar broers arm om haar heen draaide Lisa zich naar haar moeder, die haar even evaluerend aankeek. Natuurlijk, dat spel. Even denken. Als het ’s nachts zou gebeuren, zou het wel behoorlijk gaan stinken. Maar het bed stond bij het raam, dat kon open. Maar, even omhoog denken; mocht Rick het merken? Waarom niet? Hij zou het echt niet erg vinden. Als zij er gelukkig van werd, waarom zou het dan van hem niet mogen? Eerlijk gezegd, zou ze het heerlijk vinden hem er over te kunnen vertellen. Alles met hem te kunnen bespreken.
Een knik naar haar moeder. Die haalde haar schouders op en wendde zich tot haar zoon. “Dan moet je me nog wel even helpen met het extra bed, Rick. Lisa, jij hebt al gegeten, toch?”
Lisa lachte. “Dat weet je best, mam.” Haar moeder deed niet haar best een realiserend gezicht op te zetten tijdens haar ‘oh ja’ en ze verdween de trap op. Voordat Rick er achteraan kon gaan, pakte Lisa haar grote broer bij de arm en drukte haar gezicht tegen zijn buik. “Blijf je straks even op de kamer? Dan kom ik ook.” Een stiekeme fluister. En Rick lachte haar aan en knikte, terwijl hij zich omdraaide om zijn slaapplaats te gaan regelen. De eerste steen was gelegd.
“Hé, Lisa. Kom je me straks nog wel even halen, voor… je weet wel…” Een ongemakkelijke ontmoeting in de deuropening van haar kamer. Lisa glipte langs haar moeder en zei: “Tuurlijk. Zonder dat ga ik echt niet naar bed,” en ze landde met een achterwaartse koprol op haar opgemaakte bed. De voeten van haar moeder gingen ritmisch de trap af en verdwenen uiteindelijk door een piepende kamerdeur. Zodra de deur dicht was rolde Lisa om naar haar grote broer en keek vrolijk naar hem op. “Rick, ik moet je echt iets vertellen. Er is zoveel gebeurd…”
Op haar broers bed ging ze op haar knieën zitten en vertelde vlot en onbeschaamd over haar interesse. “Ik was er al een tijdje heel nieuwsgierig naar, maar een tijdje nadat je was vertrokken heb ik het voor het eerst geprobeerd. Ik heb helemaal mijn nieuwe ding gevonden – luiers.”
Rick keek haar aan alsof ze een grapje maakte, met een voorzichtige opening om haar niet te beledigen als dat niet zo was. “Oh, ja, natuurlijk. Luiers zijn echt chill.”
Ze grijnsde en gaf hem een slome tik in zijn maag. “Ik meen het, Rick. Het is echt een ontspanning. Zolang je verzorgd wordt en met mensen bent die je vertrouwt hoef je je helemaal nergens druk om te maken, en je voelt je ook echt weer klein. En het heeft ook wel wat, zo’n luier,” eindigde ze, schuin naar haar broer kijkend. Die keek niet zo overweldigd als haar moeder, wat haar verbaasde.
“Nou, hartstikke leuk, toch? Als je dat fijn vindt, moet je het vooral doen.” Rick leek niet echt te weten wat hij moest zeggen. En eerlijk gezegd wist Lisa ook niet precies wat ze had verwacht.
Rick zag dat en vroeg maar door. “Heeft mamma je verzorgd?” Blij dat het gesprek doorging ging Lisa eropin. “Nee, die was niet echt blij toen ze het hoorde. Ze is wel al een stuk bijgedraaid, hoor. Ze werkt zelfs mee aan het spel van vandaag.” Rick fronste en ze praatte aan een stuk verder. “Roy heeft dezelfde gevoelens. Toen ik voor het eerst in een luier sliep ontdekte zijn moeder het – hij doet dit al veel langer, dat wist ik ook – en die was heel enthousiast. Ze verzorgde ons en ik bleef een nachtje slapen, en nadat ik het van de week aan mamma had verteld mocht ik dit weekend ook komen. Ze geeft ons ook heel veel te drinken en stopt pruimensap in ons eten, enzo.” Rick keek weer alsof hij het niet begreep. “Van pruimen moet je kakken, genie,” lachte ze Lisa. “En ik heb dus een spel verloren, en nu heb ik zoveel pruim in me dat ik vannacht waarschijnlijk heel nodig moet, en mamma zorgt dat ik dat echt in mijn luier doe.”
“Haha, echt waar? Dat is wel echt iets voor mamma.” Lisa had hetzelfde gedacht. “Dus jij slaapt ’s nachts voortaan in een luier, en ’s ochtends kunnen ze je eten van je huid vegen?”
Lisa bloosde. Haar broer wist het weer mooi neer te zetten. “Ik poep bijna nooit, hoor. Alleen als het moet. En ik slaap ook heus niet elke nacht in een luier, dat is veel te duur.”
“’t Is me wat met jou,” lachte Rick, terwijl hij opstond. “Heb in jaren je luiers niet verschoond zien worden, maar een paar keer herinner ik me nog wel.” Het blozen barstte nu los. “Rick, mamma wil me niet verschonen, hoor. Ze wil het niet teveel in haar gezicht gewreven krijgen dat ik luiers gebruik; ze vindt het idee niet zo fris.”
“Pff, die is zeker nooit student geweest. Rustig maar, Lies, als mamma het niet doet, doe ik het wel. Ik heb al wel een beetje ervaring met types als jij.”
Daar spitste Lisa haar oren bij. Dat het vaker voorkwam dan ze dacht, had Roy wel verteld. Maar het was niet echt tot haar doorgedrongen. “Van wie, dan?”
“Nou, ze was geen lolplasser…” Een mep van zijn zus, “…maar herinner je je Rianne nog? Ze is hier wel een paar keer geweest, geloof ik.”
Rianne. Het zei haar niet veel. Maar haar broer had dan ook ontelbare mensen mee naar huis genomen.
“Die meid uit Utrecht?” Natuurlijk. Lang zwart krulhaar, beetje gek type. Haar angstgrens was ver te zoeken geweest, dat had ze uitgestraald.
“Ze heeft een tijdje blaasontsteking gehad, toen we een paar jaar geleden met die groep naar Ibiza gingen. En omdat ze die antibiotica echt smerig vond, is ze halverwege de week naar de apotheek gelopen – ik was mee, en Gina, die ken je niet, ook – en heeft zo om een pak incontinentieluiers gevraagd. Ze heeft ze de hele rest van de vakantie ook echt gedragen en gebruikt, ik en nog een paar kamergenoten hebben haar ook wel verschoond toen ze dronken of moe was. Ze zei dat ze dit veel beter vond dan antibiotica, en ze had ook wel een punt. Ze hoefde natuurlijk ook niet naar de wc te gaan in de clubs, en omdat ze daardoor steeds de beste plaatsen had heeft ze daar ook nog even een vakantieliefde gehad. Die heeft nooit mogen oordelen over haar luiers, want zover is het niet gekomen. Maar ze zei wel dat ze het één van de betere vakanties had gevonden.”
Lisa was onbewust in kleermakerszit gaan zitten en had met open mond zitten luisteren. Toen tot haar doordrong dat haar broer geen lang verhaal aan het vertellen was zette ze haar mond goed en versoepelde haar zit. “Nou, ik snap wel waarom ze het zoveel fijner vond.”
“Maar Liesje, als Rianne moest poepen, deed ze hem even af,” knipoogde Rick. “En toen haar blaasontsteking weg was, heeft ze de overgebleven luiers aan een vriend gegeven voor zijn verjaardag, als grap. Die heeft iedereen op dat feest toen zo’n ding gegeven, en uiteindelijk gingen een paar mensen ook daadwerkelijk een ophoud-wedstrijdje doen. Helemaal dronken. Maar Rianne hield ze niet zelf, bedoel ik te zeggen.”
Lisa knikte serieus. “Ja, ik snap het, hoor. Maar ik voel me gewoon lief als ik in luiers loop, en het voelt als valsspelen om hem af te doen. Nou ja, ik doe hem wel gewoon af als ik moet poepen en ik heb een keus, maar het voelt ook gewoon geruststellend en klein als ik in mijn luiertje plas. Zie, ik zei al ‘luiertje’. Het gaat gewoon om dat klein zijn.”
Rick ging glimlachend naast haar zitten. “Van mij mag je, ik vind het ook wel schattig. Nee, probeer maar niet,” onderbrak hij zijn zusjes aanstalten om een voorstel te doen. “Ik help liever jou dan dat ik het doe. Denk ook niet dat ik mam dat aan kan doen,” eindigde hij lachend. Lisa lachte mee. “Nou, mam gaat er nu vanuit dat zij mijn luier om moet doen. Loop je even mee? Dan vragen we of jij het mag doen.”
Rick liep gehoorzaam achter haar aan en Lisa voelde een kacheltje aanslaan binnenin haar. Haar broer als verzorger, hoe gaaf was dat? Als zijn jongere zusje had ze altijd tegen hem opgekeken als, ja, eigenlijk als verzorger. Hij hielp haar heel soms wel eens met wiskunde, en als haar ouders weer eens op hetzelfde moment in een baggerhumeur waren, kwam hij altijd in haar kamer, zodat ze niet alleen was met haar zorgen over het huwelijk, wat nieuwe CD’s adviseren, beoordelen en beluisteren. Toen ze zich, aan het begin van hun relatie, veel zorgen maakte of Roy wel geïnteresseerd in haar was, was hij er altijd geweest. Zijn rol breidde zich perfect uit, nu ze erover nadacht. Hij was eigenlijk altijd al haar verzorger geweest.
Nadat ze samen hun tanden hadden gepoetst zochten ze hun moeder op in de grote slaapkamer, zonder hun vader tegen te komen. Die zat waarschijnlijk televisie te kijken.
Lisa kwam binnengehuppeld en begroette opgewekt haar moeder, die bijna klaar was het bed op te maken. Haar moeder maakte op hetzelfde opgewekte toontje een begroeting terug, maar faalde hopeloos in haar poging niet onzeker te klinken. Het was overduidelijk dat haar gedachten het niet unaniem eens waren haar dochter vannacht een luier te verplichten.
“Mam,” begon Lisa langgerekt, terwijl achter haar Rick binnen kwam lopen. “Is het ook goed als Rick mijn luier doet?”
Anne schrok een beetje. “Heb je het al verteld?”
“Ik deed het ook nog niet zo lang voor ik het jou vertelde, hoor, mam.”
“Ik vind het goed, hoor, zolang je maar niet vals speelt. Anders denkt Patricia nog dat ik geen goede tienerbaby-moeder ben.” Het laatste was niet echt serieus. “Ik zou zeggen, ga jij alvast maar je mooie kleertjes pakken, dan bespreek ik nog even iets met Rick.” Huppelend vertrok Lisa weer, proberend niet te laten merken dat ze met haar hele hoofd bedacht wat er te bespreken was. In haar kamer aangekomen besloot ze te gaan voor ‘het aanraken van delen’, terwijl ze op zoek ging naar haar romper. In haar tas, natuurlijk. Net toen ze het roze shirt gevonden had kwam Rick binnen, met Anne achter zich. Rick glimlachte kalm en duwde haar omver, languit op bed. Een knoopje en haar spijkerbroek gleed van haar benen. De wat koude temperatuur van de lucht overviel haar. “Het raam moet nog open, Rick. Anders gaat het zo stinken.”
“Komt straks wel, kleintje.” Hij schoof haar armen omhoog en trok haar T-shirt over haar hoofd, nog steeds in alle kalmte. Niet de eerste keer natuurlijk. In haar ondergoed keek ze met kloppend hart naar de dikke luier die haar moeder haar broer overhandigde. Het bleef altijd spannend. Besef viel over haar heen – morgenochtend zou ze daar daadwerkelijk in gepoept hebben. Ze dwong zichzelf stil te blijven liggen terwijl Rick zijn zusjes kruis ontblootte en bleef zichzelf vertellen dat als ze geen luier omhad, ze waarschijnlijk regelrecht in bed zou poepen. Na een paar seconden hielp het en vlak voordat haar broer het matje over haar heen wilde vouwen, schrok haar moeder in de deuropening wakker. “Wacht even, Rick. Ze gaat natuurlijk straks haar luiertje vullen -” een blik uit een ooghoek om te evalueren hoe Lisa het verkleinwoord vond – “dus moet je haar wel even goed insmeren. Echt goed, Rick, niet te verlegen zijn, anders krijgt ze straks precies op de meest gênante plaatsen uitslag. Echt Lisa,” wendde Anne zich tot haar dochter, “dat wil je niet.” Ze graaide in de tas van haar dochter en overhandigde het potje dat Patricia had meegegeven aan haar zoon. Die grinnikte terwijl hij snel het opschrift las – duidelijk niet met als doelgroep tieners – en begon in cirkeltjes Lisa’s huid in te smeren. Die deed haar best zo rustig mogelijk te blijven liggen, terwijl haar hart in haar keel klopte. Het werd ineens heel echt. Ze deed haar best de opwinding te negeren wanneer Rick bij speciale plaatsjes kwam en uiteindelijk – die huid van haar moest nu écht wel goed beschermd zijn, bedacht ze – verdwenen de vingers van haar huid. Rick veegde zijn vette vingers aan zijn broekspijp af en vouwde de luier over zijn zusje.
Haar hart werd rustiger. Luiers waren, naast zo’n opwinding, ook zo’n ontzettende geruststelling, dat ze zich heel snel op haar gemak voelde terwijl ze voelde dat Rick’s kunstwerk vannacht niet alleen bruin zou worden.
Na het tweede scheurende geluidje kwam het matje strak te staan. Goed strak. Het was goed te merken dat Rick geoefend had. Ze had helemaal geen zin om vannacht haar luier alle kanten op te voelen bewegen.
Na de vierde keer een vinger tegen haar blaas gedrukt te voelen krijgen liet Lisa weer lucht in haar buik lopen. Onbewust had ze die ingehouden – zonder dat had Rick de luier echt niet zo goed strak om kunnen krijgen. Wat een teamwork.
“Oh, wat ligt ze te stralen,” merkte Rick op, en Lisa waakte uit haar gedachten. Rick had haar romper van het voeteneind gepakt en Lisa strekte braaf haar armen boven haar hoofd. Rick wurmde haar armen door de gaten en Lisa voelde hoe ze een beetje diagonaal werd gehouden toen haar broer het romperbroekje onder haar vandaan trok. Aan de voorkant duwde hij het zandlopertje stevig dicht en gaf een aai over zijn kleine zusjes bolle billen. In de achtergrond zag Lisa haar moeder het raam een beetje openzetten, maar haar gedachten letten vooral op hoe leuk en bijzonder alles was. Ze voelde hoe Rick een paar van haar wollen wintersokken om haar voeten schoof, en de deken gladstreek onder haar rug. Hij hurkte en kwam dichtbij haar gezicht.
“Slaap jij maar lekker boven de dekens, Lies. Als je vannacht wakker bent, maak mij dan ook maar wakker. Dan lees ik wel een verhaaltje voor.” Hij kuste haar voorhoofd en Lisa’s ogen vielen dicht. Ze voelde aan haar oogleden hoe het licht uitgedaan werd en hoorde hoe haar moeder en Rick nog wat fluisterden en hoe Rick uiteindelijk ook zijn kleren uitdeed en in bed kroop. Niet veel maakte ze nog mee terwijl ze haar dromen vol vertrouwen en acceptatie tegemoet zag.
Haar ogen schoten open, maar er was niets te zien. Al voor de vorige droom had ze het gevoeld, maar in de roes van haar slaap had ze de waarschuwing weggewuifd. Nu was het heel dichtbij en was ze klaarwakker.
Ze zocht een comfortabele houding en eindigde met haar benen wat extra gespreid en haar rug volledig ongebogen – zo dacht ze het cadeau’tje voor Rick zo min mogelijk te vervormen en dus aan te raken. Ze sloot haar ogen weer en langzaam, maar sneller dan ze wilde, kwam de zucht van haar luier en wist ze dat er geen weg terug was. Heel langzaam schoof haar werk de luier in, zich langzaam ophopend voor de ingang. Ze voelde de verzameling tegen haar huid drukken terwijl haar luier verder uitgerekt werd en het spul steeds verder omhoog klom. Vlak onder het midden van haar luier hield het schuiven uiteindelijk op en Lisa werd zich heel bewust van de ongemakkelijke situatie waarin ze zich bevond. Ze bewoog voorzichtig een klein beetje en wenste dat ze op haar buik kon gaan liggen zonder alles in haar kruis te laten vallen. Ze negeerde de waarschuwing van haar blaas en terwijl ze haar luier langzaam vol voelde lopen dacht ze na. Op de wekker stond dat het nog geen half drie was; dat was nog wel een uur of wat slapen. Eigenlijk zou ze nu Rick wakker moeten maken, maar ze wilde hem eigenlijk niet storen in zijn slaap. Ze had het aanbod in haar hoofd eigenlijk al meteen afgeslagen.
Na even te hebben gelegen en steeds heel voorzichtig een beetje bewogen te hebben, gaf ze het op. Beseffend dat ze niet zo onbeweeglijk haar broer kon wekken kwam ze heel voorzichtig overeind, zonder iets te pletten op haar bed. Met haar benen wat gespreid liep ze stilletjes naar het bed van haar broer en gaf hem een klein duwtje tegen zijn schouder. “Rick!” fluisterde ze.
Na een paar pogingen opende haar broer zijn ogen en keek slaperig om zich heen. “Wat is er?”
“Ik heb gepoept en kan niet meer slapen,” zei Lisa verlegen. Luiers maakten ook altijd dat ze sneller ging blozen, verlegen werd, ze zich sneller een beetje ging schamen. Niet erg natuurlijk, ze vertoonde zich toch in luier bij haar verzorger. Maar een beetje bloos kwam er altijd bij kijken.
Rick glimlachte schuin en wreef in zijn ogen terwijl hij opstond uit bed. Hij wilde met zijn arm haar benen wegmaaien om haar op zijn arm te laten zitten, maar ze hield die angstig tegen. “Dan spreid je het zo uit.”
Rick lachte geruststellend en zei zacht: “Schat, als jij straks ligt te slapen, wordt het sowieso wel uitgespreid, hoor. Maar ik zal voorzichtig zijn, oké?”
Lisa knikte met een zorgelijk gezicht en voelde hoe Roy’s arm het geval platdrukte. Maar hij hield zijn woord – het uitspreiden bleef redelijk beperkt. Een arm achter haar rug maakte dat Rick zijn kleine zusje even heen en weer wiegde in de lucht, waar Lisa meteen volledig door gedesoriënteerd raakte. “Je had ook een plasje gedaan, zie ik?” fluisterde hij en Lisa glimlachte hem schuldbewust toe.
Ze zakte weer en voelde het bed op haar rug. Rick ging op de rand van haar bed zitten en aaide over haar blaas en luier, gefascineerd door het zachte ding waar zijn zusje daadwerkelijk in had geplast. Het andere was niet echt te zien, gelukkig, want anders zat hij misschien nu wel tegen haar billen te duwen.
“Ik vertel wel een verhaaltje. Je kent het waarschijnlijk wel, maar je hebt het denk ik nog niet gehoord.” Lisa wachtte af terwijl het langzame aaien doorging. “Het gaat over een dappere jonge ridder en een beeldschone jonge prinses, in een wereld geschapen door drie godinnen. De dappere ridder uit het woud trok de hele wereld door en bevocht monsters, loste raadsels op en reiste door de tijd om zijn prinses te kunnen redden uit de klauwen van een machtig monster.”
Lisa kon wel huilen. Het ontroerde haar dat haar broer het verhaal uit de videospellen van ‘The Legend of Zelda’ had gekozen en met een heerlijke vertelstem het hele spel ‘Ocarina Of Time’ aan het vertellen was. Natuurlijk kende ze het verhaal – hij had dat spelletje voor haar gekocht voor op hun eerste spelcomputer.
“De jonge ridder Link was slechts een woudmens, ofwel een ‘kokiri’. Deze mensen bleven altijd klein en speels, hoe oud ze ook werden. Net zoals jij, eigenlijk. Beschermd door de oudste boom van de wereld, leefden ze verscholen in het bos, gescheiden van de grote wereld door slechts de ‘bossen der verdwalen’. Al vele eeuwen leefden ze rustig hun kleine leventje, zoals jij vast ook nog lang je kleine leventje leven zal, tot de grote boom ziek werd. Bijna niemand mocht het weten, maar de grote boom was vervloekt. En toen Link dat hoorde, ging hij op zoek naar een zwaard en ging naar binnen bij de grote boom…”
Vogels vlogen op uit de bomen aan de rand van hun zicht. Basgeluid dreunde door de grond en ze keek haar riddervriendje Roy geschrokken aan. Hij keek geschrokken terug. Het plekje onder de boom in het kalme bos der verdwalen werd vager en Lisa viel plotseling achterover. Er was geen grond. Ze bleef vallen. Ze draaide door de lucht terwijl ze keek waar ze naartoe viel – wit met nog wittere balken. Geen tijd om na te denken wat het was. Ineens stopte haar slaapkamerplafond met dichterbij komen en Lisa schrok uit haar droom en liet, zeker deels van schrik, haar ontzettend volle blaas leeglopen. Rick stond voor haar voeteneind, lachte om haar dikke bescherming die donkerder werd en een geel tintje kreeg. Lisa kreeg weer gevoel en merkte meteen het zooitje tussen haar benen op. Ze spreidde haar benen wat verder en observeerde de schade. Een beetje geplet, maar het was niet echt verspreid.
“Je moet naar school, kleintje. Als je nog wat moet, kun je het nu nog doen.”
Lisa testte even maar ze was leeg. “Wil je me verschonen, Rick?” vroeg ze zachtjes. Een beetje een gênant moment, waar ze nog niet aan gedacht had. Leuk zou het worden, maar het was heel beschamend het te moeten vragen.
“Tuurlijk, zus.” Hij sleepte haar aan haar benen naar het voeteneind waar hij een beetje over haar heen boog. Hij vouwde zijn handen om haar schouders, besloot één hand naar haar nek te bewegen en die te strelen en haalde zijn andere hand weer terug.
“Ik had nog wel iets met mamma afgesproken, en die zei weer dat ze het met Roy’s moeder had afgesproken.” Lisa opende haar glimlach en vroeg: “Wat dan?”
“Ik moest nog even dit doen voor ik je verschoonde.” Zijn hand duwde haar bij haar nek ineens naar beneden en zijn andere hand lag ineens tussen haar benen. De wederzijdse druk verpletterde de lading tussen haar benen en die stroomde geluidloos alle kanten op. Lisa spartelde bang lachend om te ontsnappen en dat lukte – ze wist van het bed te rollen en op haar buik te landen.
Voor ze op kon staan zweefde ze in de lucht. Lachend zette Rick zijn hand in positie en liet zijn zusje erin vallen. Lisa kreunde even toen ze neerkwam en stopte verslagen met spartelen. “Wat een gemene grote broer ben jij! Kun je wel, tegen iemand van mijn leeftijd?” Rick lachte haar toe. “Lies, jij gaat niet huilen als mensen je drolletje expres helemaal platdrukken. Jij krijgt geen trauma’s voor de rest van je leven. Bij jou is het gewoon plagen. En het is leuk om zo’n grote kleine als jij te plagen. Geef toe, jij zou het ook gedaan hebben.”
Lisa verplaatste zich even in iemand die een tienerbaby mocht verzorgen. Ze zag voor zich hoe haar kleintje een bult in de luier vormde en – waarachtig – voelde dat ze zich waarschijnlijk dood zou lachen om het gezicht van haar kleintje wanneer ze de massa door de luier plette. Het was zo ironisch – een persoon die graag een luier gebruikte en probeerde te voorkomen er iets van te voelen.
Rick schudde zijn zusje nog wat op en neer en er was geen redden meer aan. Lisa greep zich vast om zijn nek en lachte hem uit. “Succes met verschonen, Rick.”
Het bed trilde toen ze op haar rug op de deken plofte. Rick werkte voorzichtig maar snel – hun vader kon natuurlijk zomaar langs komen lopen en dan hadden ze wat uit te leggen.
Het romperbroekje ging open en de plakkers kwamen keurig los en werden zorgvuldig teruggeplakt, zodat haar luier meteen weer dicht zou kunnen. Een ijskoude luchtvlaag kwam langs haar huid en Lisa lag ongemakkelijk, niet wetend wat te doen, naar het plafond te staren. “Lang school vandaag?” verbrak Rick, tot Lisa’s opluchting, de stilte. Hij schudde haar aan haar benen heen en weer om wat klontjes weg te schudden. Geen ervaring met de crème dus.
“Redelijk. Nu je het zegt – ik moet nog even aan Daniëlle vragen hoe laat het slaapfeestje begint.”
Rick glimlachte, terwijl hij haar billen beetje bij beetje schoonveegde met de doekjes uit haar tas. “Ga je doen wat ik denk dat je gaat doen?”
Lisa lachte kort. “Roy zegt ook al de hele tijd dat ik dat moet doen. Maar ik heb geen idee wat ik ervan moet verwachten. Ik wil het natuurlijk wel graag vertellen, maar je weet hoe meisjes zijn – straks weet iedereen het.”
Rick grinnikte terwijl hij heel langzaam haar plaatsjes schoonmaakte. “Maar als het er niet teveel zijn, zou ik het doen, hoor. Als je ze allemaal kent, natuurlijk.”
Lisa keek op en zag zijn hoofd, geconcentreerd starend tussen haar benen. “Hoezo dat?”
“Meisjes zijn beter in discussies. Ze laten zich overtuigen door goede argumenten. En jij kan volgens mij heel goed uitleggen waarom het geweldig is een luier te dragen. Dan heb je er straks misschien wel een aantal zusjes bij,” eindigde hij overdreven verleidend kijkend.
Lisa schoot in de lach door zijn blik, terwijl Rick haar romper over haar hoofd trok. De armen deed ze uiteraard niet zelf. “Rick, het lijkt me sterk dat ik het hele feest in één nacht kan overtuigen luiers te gebruiken.”
“Wie weet,” zei Rick afsluitend, terwijl hij een slip om haar benen schoof en zijn zusje overeind tilde. “Maar is zoveel aandacht niet heerlijk voor kleine Lisa?”
Als ik ergens Rick en Roy door elkaar heb gehaald, sorry
het was heel lastig met die twee namen. Het gaat nog verder hoor
Wind in de rug. Het was best ontspannend en vrolijkte haar op. Het was nooit makkelijk om het weekend bij Roy gedag te zeggen. Deze keer was het extra moeilijk geweest – Roy zou er niet bij zijn om haar te omarmen als ze morgenochtend het spel uitspeelde. Zij zou er niet bij zijn als Roy morgenochtend het spel uitspeelde. Tante zou er niet zijn om haar te verschonen, en haar moeder eigenlijk ook niet. Ze vroeg zich af hoe het was om dat bij jezelf te doen. Waarschijnlijk niet zo leuk. Sta je onder de douche, zijn je benen helemaal bruingespoeld.
Ze sudderde. Niet aan denken. Misschien kon haar moeder zich over haar onwennigheid heen zetten. Ze kon zich eigenlijk niet voorstellen hoe het was, verschoond worden door haar moeder. Natuurlijk, dat had ze al duizenden keren gedaan, maar toen was het nog gewoon. Niet als in ‘niet raar’, maar als in ‘zoals bijna iedereen’. Nu ze veel ouder was, en ze heel bewust en niet geheel onvrijwillig luiers gebruikte, was het toch een stuk minder gewoon.
Voor haar moeder was het vast ook niet makkelijk. Ze had haar dochter toch groot zien worden, en ineens weer terug zien springen. Niet helemaal natuurlijk – het was gewoon een interesse, een kink. Iets wat ze gewoon graag wilde.
Ze zuchtte terwijl ze in de schemering haar eigen straat infietste. Hoe lang was het nou geleden dat het begonnen was? Twee weken? Iets meer natuurlijk. Ze had al een week of wat met haar gevoelens rondgelopen. Te verlegen om het Roy te vertellen. Te bang dat hij haar meteen met een zwaai zou pamperen. Terwijl dat toch uiteindelijk was wat ze wilde. Terwijl dat toch uiteindelijk was wat ze had gedaan.
Het was allemaal begonnen met dat slot. Rick was uit huis gegaan en zij had dat slot gevonden – een mentaal zetje in de rug, een aanmoediging, om dan toch eens te proberen wat ze elke middag kon zien. Om met haar plas ook haar zorgen, stress, verantwoordelijkheden te laten gaan. Dat slotje, ze had de dagen geteld tot ze Roy ’s middags kon adopteren. Er waren wel een paar weken voorbij gegaan tot ze uiteindelijk zelf de kleine was geworden. En nog steeds zou dat slot betekenen dat ze weer samen met Roy volledige filmmarathons, muzieksessies en emotievolle zoenpartijen kon houden – zoals ze al zo vaak hadden gedaan. Deze keer dan wel echt zonder eruit te hoeven natuurlijk. Videoreportage op internet zetten – dan wel de verschoningen eruit knippen natuurlijk. En dan konden ze ook niet in hun babykleren lopen, kon Roy zijn knuffelbeer niet meenemen. Wat een leuk dingetje was dat eigenlijk. Roy had hem alleen maar in zijn hand, deed er niet veel mee, maar het maakte het plaatje wel leuker.
Haar fiets stond in de schuur en ze begon met de sleutel te klooien. Slot. Dat zetje. Het had haar relatie bepaald, gedefinieerd. Hoe lang was het nou geleden? Een week of…?
Zeven. Rick. Zondag. Armen. Schouder. Niet vergeten te ademen.
Tranen liepen over haar wangen terwijl ze om de hals van haar grote broer hing. Ze had hem gemist, en dat kwam er nu hortend en stotend uit. Maar hij was er weer. Het maakte allemaal niets meer uit. Hij was terug. Voor drie weken terug.
“Hey, zussie. Hoe heb je het hier gehad?” Rick maakte voorzichtig aanstalten de omklemmende armen van zijn nek te priegelen.
“Hartstikke leuk, hoor,” zei ze eerlijk, terwijl ze langzaam weer op de grond kwam. “Maar het was wel stilletjes in huis.”
“Nou, ik ben er weer, hoor. Je vindt het vast niet erg als ik bij je op de kamer slaap, Lisa? Mam wilde dat ik het even met je zou bespreken. Ik heb niet echt een kamer meer, hè.” Hij knipoogde. Ze hadden het toneelstukje bij zijn vertrek vast van te voren met hem doorgesproken.
Met haar broers arm om haar heen draaide Lisa zich naar haar moeder, die haar even evaluerend aankeek. Natuurlijk, dat spel. Even denken. Als het ’s nachts zou gebeuren, zou het wel behoorlijk gaan stinken. Maar het bed stond bij het raam, dat kon open. Maar, even omhoog denken; mocht Rick het merken? Waarom niet? Hij zou het echt niet erg vinden. Als zij er gelukkig van werd, waarom zou het dan van hem niet mogen? Eerlijk gezegd, zou ze het heerlijk vinden hem er over te kunnen vertellen. Alles met hem te kunnen bespreken.
Een knik naar haar moeder. Die haalde haar schouders op en wendde zich tot haar zoon. “Dan moet je me nog wel even helpen met het extra bed, Rick. Lisa, jij hebt al gegeten, toch?”
Lisa lachte. “Dat weet je best, mam.” Haar moeder deed niet haar best een realiserend gezicht op te zetten tijdens haar ‘oh ja’ en ze verdween de trap op. Voordat Rick er achteraan kon gaan, pakte Lisa haar grote broer bij de arm en drukte haar gezicht tegen zijn buik. “Blijf je straks even op de kamer? Dan kom ik ook.” Een stiekeme fluister. En Rick lachte haar aan en knikte, terwijl hij zich omdraaide om zijn slaapplaats te gaan regelen. De eerste steen was gelegd.
“Hé, Lisa. Kom je me straks nog wel even halen, voor… je weet wel…” Een ongemakkelijke ontmoeting in de deuropening van haar kamer. Lisa glipte langs haar moeder en zei: “Tuurlijk. Zonder dat ga ik echt niet naar bed,” en ze landde met een achterwaartse koprol op haar opgemaakte bed. De voeten van haar moeder gingen ritmisch de trap af en verdwenen uiteindelijk door een piepende kamerdeur. Zodra de deur dicht was rolde Lisa om naar haar grote broer en keek vrolijk naar hem op. “Rick, ik moet je echt iets vertellen. Er is zoveel gebeurd…”
Op haar broers bed ging ze op haar knieën zitten en vertelde vlot en onbeschaamd over haar interesse. “Ik was er al een tijdje heel nieuwsgierig naar, maar een tijdje nadat je was vertrokken heb ik het voor het eerst geprobeerd. Ik heb helemaal mijn nieuwe ding gevonden – luiers.”
Rick keek haar aan alsof ze een grapje maakte, met een voorzichtige opening om haar niet te beledigen als dat niet zo was. “Oh, ja, natuurlijk. Luiers zijn echt chill.”
Ze grijnsde en gaf hem een slome tik in zijn maag. “Ik meen het, Rick. Het is echt een ontspanning. Zolang je verzorgd wordt en met mensen bent die je vertrouwt hoef je je helemaal nergens druk om te maken, en je voelt je ook echt weer klein. En het heeft ook wel wat, zo’n luier,” eindigde ze, schuin naar haar broer kijkend. Die keek niet zo overweldigd als haar moeder, wat haar verbaasde.
“Nou, hartstikke leuk, toch? Als je dat fijn vindt, moet je het vooral doen.” Rick leek niet echt te weten wat hij moest zeggen. En eerlijk gezegd wist Lisa ook niet precies wat ze had verwacht.
Rick zag dat en vroeg maar door. “Heeft mamma je verzorgd?” Blij dat het gesprek doorging ging Lisa eropin. “Nee, die was niet echt blij toen ze het hoorde. Ze is wel al een stuk bijgedraaid, hoor. Ze werkt zelfs mee aan het spel van vandaag.” Rick fronste en ze praatte aan een stuk verder. “Roy heeft dezelfde gevoelens. Toen ik voor het eerst in een luier sliep ontdekte zijn moeder het – hij doet dit al veel langer, dat wist ik ook – en die was heel enthousiast. Ze verzorgde ons en ik bleef een nachtje slapen, en nadat ik het van de week aan mamma had verteld mocht ik dit weekend ook komen. Ze geeft ons ook heel veel te drinken en stopt pruimensap in ons eten, enzo.” Rick keek weer alsof hij het niet begreep. “Van pruimen moet je kakken, genie,” lachte ze Lisa. “En ik heb dus een spel verloren, en nu heb ik zoveel pruim in me dat ik vannacht waarschijnlijk heel nodig moet, en mamma zorgt dat ik dat echt in mijn luier doe.”
“Haha, echt waar? Dat is wel echt iets voor mamma.” Lisa had hetzelfde gedacht. “Dus jij slaapt ’s nachts voortaan in een luier, en ’s ochtends kunnen ze je eten van je huid vegen?”
Lisa bloosde. Haar broer wist het weer mooi neer te zetten. “Ik poep bijna nooit, hoor. Alleen als het moet. En ik slaap ook heus niet elke nacht in een luier, dat is veel te duur.”
“’t Is me wat met jou,” lachte Rick, terwijl hij opstond. “Heb in jaren je luiers niet verschoond zien worden, maar een paar keer herinner ik me nog wel.” Het blozen barstte nu los. “Rick, mamma wil me niet verschonen, hoor. Ze wil het niet teveel in haar gezicht gewreven krijgen dat ik luiers gebruik; ze vindt het idee niet zo fris.”
“Pff, die is zeker nooit student geweest. Rustig maar, Lies, als mamma het niet doet, doe ik het wel. Ik heb al wel een beetje ervaring met types als jij.”
Daar spitste Lisa haar oren bij. Dat het vaker voorkwam dan ze dacht, had Roy wel verteld. Maar het was niet echt tot haar doorgedrongen. “Van wie, dan?”
“Nou, ze was geen lolplasser…” Een mep van zijn zus, “…maar herinner je je Rianne nog? Ze is hier wel een paar keer geweest, geloof ik.”
Rianne. Het zei haar niet veel. Maar haar broer had dan ook ontelbare mensen mee naar huis genomen.
“Die meid uit Utrecht?” Natuurlijk. Lang zwart krulhaar, beetje gek type. Haar angstgrens was ver te zoeken geweest, dat had ze uitgestraald.
“Ze heeft een tijdje blaasontsteking gehad, toen we een paar jaar geleden met die groep naar Ibiza gingen. En omdat ze die antibiotica echt smerig vond, is ze halverwege de week naar de apotheek gelopen – ik was mee, en Gina, die ken je niet, ook – en heeft zo om een pak incontinentieluiers gevraagd. Ze heeft ze de hele rest van de vakantie ook echt gedragen en gebruikt, ik en nog een paar kamergenoten hebben haar ook wel verschoond toen ze dronken of moe was. Ze zei dat ze dit veel beter vond dan antibiotica, en ze had ook wel een punt. Ze hoefde natuurlijk ook niet naar de wc te gaan in de clubs, en omdat ze daardoor steeds de beste plaatsen had heeft ze daar ook nog even een vakantieliefde gehad. Die heeft nooit mogen oordelen over haar luiers, want zover is het niet gekomen. Maar ze zei wel dat ze het één van de betere vakanties had gevonden.”
Lisa was onbewust in kleermakerszit gaan zitten en had met open mond zitten luisteren. Toen tot haar doordrong dat haar broer geen lang verhaal aan het vertellen was zette ze haar mond goed en versoepelde haar zit. “Nou, ik snap wel waarom ze het zoveel fijner vond.”
“Maar Liesje, als Rianne moest poepen, deed ze hem even af,” knipoogde Rick. “En toen haar blaasontsteking weg was, heeft ze de overgebleven luiers aan een vriend gegeven voor zijn verjaardag, als grap. Die heeft iedereen op dat feest toen zo’n ding gegeven, en uiteindelijk gingen een paar mensen ook daadwerkelijk een ophoud-wedstrijdje doen. Helemaal dronken. Maar Rianne hield ze niet zelf, bedoel ik te zeggen.”
Lisa knikte serieus. “Ja, ik snap het, hoor. Maar ik voel me gewoon lief als ik in luiers loop, en het voelt als valsspelen om hem af te doen. Nou ja, ik doe hem wel gewoon af als ik moet poepen en ik heb een keus, maar het voelt ook gewoon geruststellend en klein als ik in mijn luiertje plas. Zie, ik zei al ‘luiertje’. Het gaat gewoon om dat klein zijn.”
Rick ging glimlachend naast haar zitten. “Van mij mag je, ik vind het ook wel schattig. Nee, probeer maar niet,” onderbrak hij zijn zusjes aanstalten om een voorstel te doen. “Ik help liever jou dan dat ik het doe. Denk ook niet dat ik mam dat aan kan doen,” eindigde hij lachend. Lisa lachte mee. “Nou, mam gaat er nu vanuit dat zij mijn luier om moet doen. Loop je even mee? Dan vragen we of jij het mag doen.”
Rick liep gehoorzaam achter haar aan en Lisa voelde een kacheltje aanslaan binnenin haar. Haar broer als verzorger, hoe gaaf was dat? Als zijn jongere zusje had ze altijd tegen hem opgekeken als, ja, eigenlijk als verzorger. Hij hielp haar heel soms wel eens met wiskunde, en als haar ouders weer eens op hetzelfde moment in een baggerhumeur waren, kwam hij altijd in haar kamer, zodat ze niet alleen was met haar zorgen over het huwelijk, wat nieuwe CD’s adviseren, beoordelen en beluisteren. Toen ze zich, aan het begin van hun relatie, veel zorgen maakte of Roy wel geïnteresseerd in haar was, was hij er altijd geweest. Zijn rol breidde zich perfect uit, nu ze erover nadacht. Hij was eigenlijk altijd al haar verzorger geweest.
Nadat ze samen hun tanden hadden gepoetst zochten ze hun moeder op in de grote slaapkamer, zonder hun vader tegen te komen. Die zat waarschijnlijk televisie te kijken.
Lisa kwam binnengehuppeld en begroette opgewekt haar moeder, die bijna klaar was het bed op te maken. Haar moeder maakte op hetzelfde opgewekte toontje een begroeting terug, maar faalde hopeloos in haar poging niet onzeker te klinken. Het was overduidelijk dat haar gedachten het niet unaniem eens waren haar dochter vannacht een luier te verplichten.
“Mam,” begon Lisa langgerekt, terwijl achter haar Rick binnen kwam lopen. “Is het ook goed als Rick mijn luier doet?”
Anne schrok een beetje. “Heb je het al verteld?”
“Ik deed het ook nog niet zo lang voor ik het jou vertelde, hoor, mam.”
“Ik vind het goed, hoor, zolang je maar niet vals speelt. Anders denkt Patricia nog dat ik geen goede tienerbaby-moeder ben.” Het laatste was niet echt serieus. “Ik zou zeggen, ga jij alvast maar je mooie kleertjes pakken, dan bespreek ik nog even iets met Rick.” Huppelend vertrok Lisa weer, proberend niet te laten merken dat ze met haar hele hoofd bedacht wat er te bespreken was. In haar kamer aangekomen besloot ze te gaan voor ‘het aanraken van delen’, terwijl ze op zoek ging naar haar romper. In haar tas, natuurlijk. Net toen ze het roze shirt gevonden had kwam Rick binnen, met Anne achter zich. Rick glimlachte kalm en duwde haar omver, languit op bed. Een knoopje en haar spijkerbroek gleed van haar benen. De wat koude temperatuur van de lucht overviel haar. “Het raam moet nog open, Rick. Anders gaat het zo stinken.”
“Komt straks wel, kleintje.” Hij schoof haar armen omhoog en trok haar T-shirt over haar hoofd, nog steeds in alle kalmte. Niet de eerste keer natuurlijk. In haar ondergoed keek ze met kloppend hart naar de dikke luier die haar moeder haar broer overhandigde. Het bleef altijd spannend. Besef viel over haar heen – morgenochtend zou ze daar daadwerkelijk in gepoept hebben. Ze dwong zichzelf stil te blijven liggen terwijl Rick zijn zusjes kruis ontblootte en bleef zichzelf vertellen dat als ze geen luier omhad, ze waarschijnlijk regelrecht in bed zou poepen. Na een paar seconden hielp het en vlak voordat haar broer het matje over haar heen wilde vouwen, schrok haar moeder in de deuropening wakker. “Wacht even, Rick. Ze gaat natuurlijk straks haar luiertje vullen -” een blik uit een ooghoek om te evalueren hoe Lisa het verkleinwoord vond – “dus moet je haar wel even goed insmeren. Echt goed, Rick, niet te verlegen zijn, anders krijgt ze straks precies op de meest gênante plaatsen uitslag. Echt Lisa,” wendde Anne zich tot haar dochter, “dat wil je niet.” Ze graaide in de tas van haar dochter en overhandigde het potje dat Patricia had meegegeven aan haar zoon. Die grinnikte terwijl hij snel het opschrift las – duidelijk niet met als doelgroep tieners – en begon in cirkeltjes Lisa’s huid in te smeren. Die deed haar best zo rustig mogelijk te blijven liggen, terwijl haar hart in haar keel klopte. Het werd ineens heel echt. Ze deed haar best de opwinding te negeren wanneer Rick bij speciale plaatsjes kwam en uiteindelijk – die huid van haar moest nu écht wel goed beschermd zijn, bedacht ze – verdwenen de vingers van haar huid. Rick veegde zijn vette vingers aan zijn broekspijp af en vouwde de luier over zijn zusje.
Haar hart werd rustiger. Luiers waren, naast zo’n opwinding, ook zo’n ontzettende geruststelling, dat ze zich heel snel op haar gemak voelde terwijl ze voelde dat Rick’s kunstwerk vannacht niet alleen bruin zou worden.
Na het tweede scheurende geluidje kwam het matje strak te staan. Goed strak. Het was goed te merken dat Rick geoefend had. Ze had helemaal geen zin om vannacht haar luier alle kanten op te voelen bewegen.
Na de vierde keer een vinger tegen haar blaas gedrukt te voelen krijgen liet Lisa weer lucht in haar buik lopen. Onbewust had ze die ingehouden – zonder dat had Rick de luier echt niet zo goed strak om kunnen krijgen. Wat een teamwork.
“Oh, wat ligt ze te stralen,” merkte Rick op, en Lisa waakte uit haar gedachten. Rick had haar romper van het voeteneind gepakt en Lisa strekte braaf haar armen boven haar hoofd. Rick wurmde haar armen door de gaten en Lisa voelde hoe ze een beetje diagonaal werd gehouden toen haar broer het romperbroekje onder haar vandaan trok. Aan de voorkant duwde hij het zandlopertje stevig dicht en gaf een aai over zijn kleine zusjes bolle billen. In de achtergrond zag Lisa haar moeder het raam een beetje openzetten, maar haar gedachten letten vooral op hoe leuk en bijzonder alles was. Ze voelde hoe Rick een paar van haar wollen wintersokken om haar voeten schoof, en de deken gladstreek onder haar rug. Hij hurkte en kwam dichtbij haar gezicht.
“Slaap jij maar lekker boven de dekens, Lies. Als je vannacht wakker bent, maak mij dan ook maar wakker. Dan lees ik wel een verhaaltje voor.” Hij kuste haar voorhoofd en Lisa’s ogen vielen dicht. Ze voelde aan haar oogleden hoe het licht uitgedaan werd en hoorde hoe haar moeder en Rick nog wat fluisterden en hoe Rick uiteindelijk ook zijn kleren uitdeed en in bed kroop. Niet veel maakte ze nog mee terwijl ze haar dromen vol vertrouwen en acceptatie tegemoet zag.
Haar ogen schoten open, maar er was niets te zien. Al voor de vorige droom had ze het gevoeld, maar in de roes van haar slaap had ze de waarschuwing weggewuifd. Nu was het heel dichtbij en was ze klaarwakker.
Ze zocht een comfortabele houding en eindigde met haar benen wat extra gespreid en haar rug volledig ongebogen – zo dacht ze het cadeau’tje voor Rick zo min mogelijk te vervormen en dus aan te raken. Ze sloot haar ogen weer en langzaam, maar sneller dan ze wilde, kwam de zucht van haar luier en wist ze dat er geen weg terug was. Heel langzaam schoof haar werk de luier in, zich langzaam ophopend voor de ingang. Ze voelde de verzameling tegen haar huid drukken terwijl haar luier verder uitgerekt werd en het spul steeds verder omhoog klom. Vlak onder het midden van haar luier hield het schuiven uiteindelijk op en Lisa werd zich heel bewust van de ongemakkelijke situatie waarin ze zich bevond. Ze bewoog voorzichtig een klein beetje en wenste dat ze op haar buik kon gaan liggen zonder alles in haar kruis te laten vallen. Ze negeerde de waarschuwing van haar blaas en terwijl ze haar luier langzaam vol voelde lopen dacht ze na. Op de wekker stond dat het nog geen half drie was; dat was nog wel een uur of wat slapen. Eigenlijk zou ze nu Rick wakker moeten maken, maar ze wilde hem eigenlijk niet storen in zijn slaap. Ze had het aanbod in haar hoofd eigenlijk al meteen afgeslagen.
Na even te hebben gelegen en steeds heel voorzichtig een beetje bewogen te hebben, gaf ze het op. Beseffend dat ze niet zo onbeweeglijk haar broer kon wekken kwam ze heel voorzichtig overeind, zonder iets te pletten op haar bed. Met haar benen wat gespreid liep ze stilletjes naar het bed van haar broer en gaf hem een klein duwtje tegen zijn schouder. “Rick!” fluisterde ze.
Na een paar pogingen opende haar broer zijn ogen en keek slaperig om zich heen. “Wat is er?”
“Ik heb gepoept en kan niet meer slapen,” zei Lisa verlegen. Luiers maakten ook altijd dat ze sneller ging blozen, verlegen werd, ze zich sneller een beetje ging schamen. Niet erg natuurlijk, ze vertoonde zich toch in luier bij haar verzorger. Maar een beetje bloos kwam er altijd bij kijken.
Rick glimlachte schuin en wreef in zijn ogen terwijl hij opstond uit bed. Hij wilde met zijn arm haar benen wegmaaien om haar op zijn arm te laten zitten, maar ze hield die angstig tegen. “Dan spreid je het zo uit.”
Rick lachte geruststellend en zei zacht: “Schat, als jij straks ligt te slapen, wordt het sowieso wel uitgespreid, hoor. Maar ik zal voorzichtig zijn, oké?”
Lisa knikte met een zorgelijk gezicht en voelde hoe Roy’s arm het geval platdrukte. Maar hij hield zijn woord – het uitspreiden bleef redelijk beperkt. Een arm achter haar rug maakte dat Rick zijn kleine zusje even heen en weer wiegde in de lucht, waar Lisa meteen volledig door gedesoriënteerd raakte. “Je had ook een plasje gedaan, zie ik?” fluisterde hij en Lisa glimlachte hem schuldbewust toe.
Ze zakte weer en voelde het bed op haar rug. Rick ging op de rand van haar bed zitten en aaide over haar blaas en luier, gefascineerd door het zachte ding waar zijn zusje daadwerkelijk in had geplast. Het andere was niet echt te zien, gelukkig, want anders zat hij misschien nu wel tegen haar billen te duwen.
“Ik vertel wel een verhaaltje. Je kent het waarschijnlijk wel, maar je hebt het denk ik nog niet gehoord.” Lisa wachtte af terwijl het langzame aaien doorging. “Het gaat over een dappere jonge ridder en een beeldschone jonge prinses, in een wereld geschapen door drie godinnen. De dappere ridder uit het woud trok de hele wereld door en bevocht monsters, loste raadsels op en reiste door de tijd om zijn prinses te kunnen redden uit de klauwen van een machtig monster.”
Lisa kon wel huilen. Het ontroerde haar dat haar broer het verhaal uit de videospellen van ‘The Legend of Zelda’ had gekozen en met een heerlijke vertelstem het hele spel ‘Ocarina Of Time’ aan het vertellen was. Natuurlijk kende ze het verhaal – hij had dat spelletje voor haar gekocht voor op hun eerste spelcomputer.
“De jonge ridder Link was slechts een woudmens, ofwel een ‘kokiri’. Deze mensen bleven altijd klein en speels, hoe oud ze ook werden. Net zoals jij, eigenlijk. Beschermd door de oudste boom van de wereld, leefden ze verscholen in het bos, gescheiden van de grote wereld door slechts de ‘bossen der verdwalen’. Al vele eeuwen leefden ze rustig hun kleine leventje, zoals jij vast ook nog lang je kleine leventje leven zal, tot de grote boom ziek werd. Bijna niemand mocht het weten, maar de grote boom was vervloekt. En toen Link dat hoorde, ging hij op zoek naar een zwaard en ging naar binnen bij de grote boom…”
Vogels vlogen op uit de bomen aan de rand van hun zicht. Basgeluid dreunde door de grond en ze keek haar riddervriendje Roy geschrokken aan. Hij keek geschrokken terug. Het plekje onder de boom in het kalme bos der verdwalen werd vager en Lisa viel plotseling achterover. Er was geen grond. Ze bleef vallen. Ze draaide door de lucht terwijl ze keek waar ze naartoe viel – wit met nog wittere balken. Geen tijd om na te denken wat het was. Ineens stopte haar slaapkamerplafond met dichterbij komen en Lisa schrok uit haar droom en liet, zeker deels van schrik, haar ontzettend volle blaas leeglopen. Rick stond voor haar voeteneind, lachte om haar dikke bescherming die donkerder werd en een geel tintje kreeg. Lisa kreeg weer gevoel en merkte meteen het zooitje tussen haar benen op. Ze spreidde haar benen wat verder en observeerde de schade. Een beetje geplet, maar het was niet echt verspreid.
“Je moet naar school, kleintje. Als je nog wat moet, kun je het nu nog doen.”
Lisa testte even maar ze was leeg. “Wil je me verschonen, Rick?” vroeg ze zachtjes. Een beetje een gênant moment, waar ze nog niet aan gedacht had. Leuk zou het worden, maar het was heel beschamend het te moeten vragen.
“Tuurlijk, zus.” Hij sleepte haar aan haar benen naar het voeteneind waar hij een beetje over haar heen boog. Hij vouwde zijn handen om haar schouders, besloot één hand naar haar nek te bewegen en die te strelen en haalde zijn andere hand weer terug.
“Ik had nog wel iets met mamma afgesproken, en die zei weer dat ze het met Roy’s moeder had afgesproken.” Lisa opende haar glimlach en vroeg: “Wat dan?”
“Ik moest nog even dit doen voor ik je verschoonde.” Zijn hand duwde haar bij haar nek ineens naar beneden en zijn andere hand lag ineens tussen haar benen. De wederzijdse druk verpletterde de lading tussen haar benen en die stroomde geluidloos alle kanten op. Lisa spartelde bang lachend om te ontsnappen en dat lukte – ze wist van het bed te rollen en op haar buik te landen.
Voor ze op kon staan zweefde ze in de lucht. Lachend zette Rick zijn hand in positie en liet zijn zusje erin vallen. Lisa kreunde even toen ze neerkwam en stopte verslagen met spartelen. “Wat een gemene grote broer ben jij! Kun je wel, tegen iemand van mijn leeftijd?” Rick lachte haar toe. “Lies, jij gaat niet huilen als mensen je drolletje expres helemaal platdrukken. Jij krijgt geen trauma’s voor de rest van je leven. Bij jou is het gewoon plagen. En het is leuk om zo’n grote kleine als jij te plagen. Geef toe, jij zou het ook gedaan hebben.”
Lisa verplaatste zich even in iemand die een tienerbaby mocht verzorgen. Ze zag voor zich hoe haar kleintje een bult in de luier vormde en – waarachtig – voelde dat ze zich waarschijnlijk dood zou lachen om het gezicht van haar kleintje wanneer ze de massa door de luier plette. Het was zo ironisch – een persoon die graag een luier gebruikte en probeerde te voorkomen er iets van te voelen.
Rick schudde zijn zusje nog wat op en neer en er was geen redden meer aan. Lisa greep zich vast om zijn nek en lachte hem uit. “Succes met verschonen, Rick.”
Het bed trilde toen ze op haar rug op de deken plofte. Rick werkte voorzichtig maar snel – hun vader kon natuurlijk zomaar langs komen lopen en dan hadden ze wat uit te leggen.
Het romperbroekje ging open en de plakkers kwamen keurig los en werden zorgvuldig teruggeplakt, zodat haar luier meteen weer dicht zou kunnen. Een ijskoude luchtvlaag kwam langs haar huid en Lisa lag ongemakkelijk, niet wetend wat te doen, naar het plafond te staren. “Lang school vandaag?” verbrak Rick, tot Lisa’s opluchting, de stilte. Hij schudde haar aan haar benen heen en weer om wat klontjes weg te schudden. Geen ervaring met de crème dus.
“Redelijk. Nu je het zegt – ik moet nog even aan Daniëlle vragen hoe laat het slaapfeestje begint.”
Rick glimlachte, terwijl hij haar billen beetje bij beetje schoonveegde met de doekjes uit haar tas. “Ga je doen wat ik denk dat je gaat doen?”
Lisa lachte kort. “Roy zegt ook al de hele tijd dat ik dat moet doen. Maar ik heb geen idee wat ik ervan moet verwachten. Ik wil het natuurlijk wel graag vertellen, maar je weet hoe meisjes zijn – straks weet iedereen het.”
Rick grinnikte terwijl hij heel langzaam haar plaatsjes schoonmaakte. “Maar als het er niet teveel zijn, zou ik het doen, hoor. Als je ze allemaal kent, natuurlijk.”
Lisa keek op en zag zijn hoofd, geconcentreerd starend tussen haar benen. “Hoezo dat?”
“Meisjes zijn beter in discussies. Ze laten zich overtuigen door goede argumenten. En jij kan volgens mij heel goed uitleggen waarom het geweldig is een luier te dragen. Dan heb je er straks misschien wel een aantal zusjes bij,” eindigde hij overdreven verleidend kijkend.
Lisa schoot in de lach door zijn blik, terwijl Rick haar romper over haar hoofd trok. De armen deed ze uiteraard niet zelf. “Rick, het lijkt me sterk dat ik het hele feest in één nacht kan overtuigen luiers te gebruiken.”
“Wie weet,” zei Rick afsluitend, terwijl hij een slip om haar benen schoof en zijn zusje overeind tilde. “Maar is zoveel aandacht niet heerlijk voor kleine Lisa?”
Als ik ergens Rick en Roy door elkaar heb gehaald, sorry
het was heel lastig met die twee namen. Het gaat nog verder hoor 
