sintemette
pvc lover, af en toe luier
mijn verhaal.
Ik was een jaar of 7 toen ik mijn eerste plastiek broekje kreeg.
Ik had flink gewerkt op school en mijn ma vond dat ik een geschenk mocht kiezen. In de superette in het dorp, was ook een afdeling voor pasgeborenen en baby's. Daar had ik een mooi plastiek broekje gezien, en met enige schroom vroeg ik of ik dat kreeg als beloning.
Enkele dagen later had mijn moeder een broekje bij. Mooi glimmend, doorschijnend met witte streepjes. Ondanks dat het al meer dan 50 jaar geleden is, kan ik mij dat broekje nog goed voorstellen.
Zonder vragen te stellen gaf ze mij dat broekje, en ik voelde me heel gelukkig.
Ik kon niet wachten om het aan te doen. 's Anderderdaags, met kloppend hart, en mét plastiek broekje aan naar school. Turnen hadden we niet, dus ik kon de ganse dag mijn broekje aanhouden. Maar dat liep wel even anders. Zelf heb je de indruk dat iedereen hoort en ruikt dat je een plastiek broekje aan hebt. Toen een van mijn klasgenootjes op mijn billen kletste (waarom weet ik niet meer) dacht ik dat iedereen hoorde dat ik een plastiek broekje aan had. Onder de middag thuis dan toch maar uit gedaan, en in een gewoon slipje terug naar school. Ik deed het toen nog alleen thuis aan, maar zonder dat iemand het echt wist. Er werden ook geen vragen gesteld.
Enkele jaren later, ging ik bij mijn neef slapen, gewoon familie ondereen.
Het was geweten in de familie dat hij bedplaste, en daarom kreeg hij een luier en plastiek broek aan. Wat was ik jaloers, maar ik kon mijn geheim toch niet verklappen? Zo ging het enkele jaren verder. Ik deed mijn broekje stiekem aan, en genoot ervan.
Ondertussen had een andere tante al de babyspullen weggedaan, en daar had ik ook nog een plastiek broekje in gevonden. Eentje met drukknopen. Heerlijk, want mijn ander broekje was ondertussen stuk gegaan.
Helaas gingen we verhuizen, en juist in die periode werd ik ziek. Tijdens de verhuis bleef ik bij een tante logeren, en mijn broekjes konden niet mee verhuizen. Pech.
In onze nieuwe woonst had ik geen broekje meer, en een nieuw vragen dat durfde ik niet, omdat ik ondertussen al 12 jaar was geworden, en dus geen peuter meer was.
Dan maar af en toe een plastick zak genomen, de hoeken afgeknipt en maar fantaseren dat ik een mooi broekje aan had.
Jaren gingen voorbij, maar nog steeds zonder echte plastick broeken.
Eind jaren 70, toen mijn ouders gestorven waren, ik was 20 jaar, ging ik alleen op een appartement wonen. Ik was ondertussen vrijwillige ambulancier geworden.
Tijdens een van mijn opdrachten moesten wij een oude man ophalen, en naar het ziekenhuis brengen. Bij het klaarmaken voor het transport, zag ik dat de man een plastick broek droeg met een luier. Natuurlijk was die man incontinent, maar dat was niet wat ik moest weten. Er bestonden dus plastiek broeken voor volwassenen, dat was wat ik plots besefte. Mijn hart maakte echt een vreugdesprong. Kon ik eindelijk terug plastieken broeken kopen en aandoen. Nu was het niet moeilijk om te vinden in welke winkel datje die kon kopen, alleen was het probleem, hoe kom ik er aan.
Met het smoes van een incontinente moeder, kocht ik een plasticbroek bij een apotheker. Ik weet nog goed dat die vroeg of ik geen luiers nodig had. Maar ik voel graag het plastick op mijn lichaam, dus luiers had ik zeker niet nodig.
Enkele jaren heb ik alleen gewoond, een heerlijke tijd. ik kon mijn broekje aandoen zoveel ik wilde, er thuis mee rondlopen, er heerlijk in klaarkomen, af en toe in plassen, zonder dat er iemand zich vragen stelde, zonder dat ik me tegenover wie dan ook moest verantwoorden. Ik sliep zelfs regelmatig met mijn broekje aan. Het meeste kon ik genieten, als ik in bad was geweest. Nog nat van het bad, deed ik mijn broekje aan. Het water in mijn broekje maakte dat ik mijn ballen gemakkelijk kon masseren, waardoor ik lekker klaarkwam in mijn broekje.
Ondertussen had ik wel een meisje leren kennen, maar mijn geheim vertellen durfde ik toch niet. Uiteindelijk was ze toch 7 jaar jonger. Regelmatig befte ik haar, omdat zij nog wat jong was om al echte sex te hebben. maar mijn broekje heeft ze nooit gezien. Deze relatie bleef niet duren, en ik was weer alleen. Dus weer volop tijd om te genieten van mijn broekje.
Enkele jaren later leerde ik mijn vrouw kennen. Na 2 jaar zijn we getrouwd, en verhuisden we naar een moderner appartement. Helaas mijn broekje kon ik niet meenemen. Maar omdat we jong waren, en veel van elkaar hielden, werd het gemis van mijn broekje gecompenseerd door de sex.
Maar het leven gaat verder, en na de bevalling van 2 kinderen werd de sex heel wat minder. Toen zij daar bovenop nog eens een relatie had met een collega, was de sex helemaal verdwenen.
Ondertussen had ik in Brussel een winkel gevonden, waar ze ook plastick broeken verkochten. Niet dat ik echt nodig had, want via een postorderbedrijf had ik er ondertussen al 2 gekocht. Toen mijn vrouw een van die broeken had ontdekt, heeft ze die weggegooid. Ze heeft me daar nooit over aangesproken (ons huwelijk stelt niets meer voor). Gelukkiglijk had ik nog een broek in reserve.
Toen ik op een dag naar Brussel reed, kocht ik daar gelijk 2 mooie echte plastickbroeken. Eentje met drukknopen (een mooi geel) en een ander rood (slipmodel). Op de trein naar huis, deed ik mijn drukknopen broekje aan. Ik genoot. Als de treinconducteur langs kwam, had ik heimelijk binnenpretjes. Hij moest het eens weten. Ook de andere passagiers fantaseerde ik dat ze daar allemaal zaten met een plastickbroek aan. Ik moest nog even langs familie gaan, en daar zat ik ook te genieten van mijn broekje.
Ondertussen ben ik al enkele keren naar die winkel geweest. Ik denk dat ik nu al 5 broeken heb.
Ik ben ook van werk veranderd, waardoor ik nu regelmatig overdag met een broekje aan naar het werk ga. Soms vraag ik me af, hoe zouden mijn (vrouwelijke) collega's reageren, moest ik zeggen dat ik daar met en plastickbroekje aan zit?
Het gebeurd zelfs dat ik met mijn broekje aan slaap, naast mijn vrouw. Ze moest het weten. Maar ja, we hebben toch geen sex meer, en mij aanraken doet zij ook al jaren niet meer.
Soms als ik alleen thuis ben,en in een geile bui ben, trek ik mijn broekje aan, neem wat foto's van mezelf en mijn broekje, neem een vibrator, steek die in mijn holletje, en kom heerlijk klaar. Spijtig dat ik dat alleen moet doen, maar dit verhaal schrijven, helpt me bij mijn fantasie.
Ik vond het heerlijk om dit te schrijven, en laat jullie nu ook genieten.
Reacties zijn steeds welkom.
Ik was een jaar of 7 toen ik mijn eerste plastiek broekje kreeg.
Ik had flink gewerkt op school en mijn ma vond dat ik een geschenk mocht kiezen. In de superette in het dorp, was ook een afdeling voor pasgeborenen en baby's. Daar had ik een mooi plastiek broekje gezien, en met enige schroom vroeg ik of ik dat kreeg als beloning.
Enkele dagen later had mijn moeder een broekje bij. Mooi glimmend, doorschijnend met witte streepjes. Ondanks dat het al meer dan 50 jaar geleden is, kan ik mij dat broekje nog goed voorstellen.
Zonder vragen te stellen gaf ze mij dat broekje, en ik voelde me heel gelukkig.
Ik kon niet wachten om het aan te doen. 's Anderderdaags, met kloppend hart, en mét plastiek broekje aan naar school. Turnen hadden we niet, dus ik kon de ganse dag mijn broekje aanhouden. Maar dat liep wel even anders. Zelf heb je de indruk dat iedereen hoort en ruikt dat je een plastiek broekje aan hebt. Toen een van mijn klasgenootjes op mijn billen kletste (waarom weet ik niet meer) dacht ik dat iedereen hoorde dat ik een plastiek broekje aan had. Onder de middag thuis dan toch maar uit gedaan, en in een gewoon slipje terug naar school. Ik deed het toen nog alleen thuis aan, maar zonder dat iemand het echt wist. Er werden ook geen vragen gesteld.
Enkele jaren later, ging ik bij mijn neef slapen, gewoon familie ondereen.
Het was geweten in de familie dat hij bedplaste, en daarom kreeg hij een luier en plastiek broek aan. Wat was ik jaloers, maar ik kon mijn geheim toch niet verklappen? Zo ging het enkele jaren verder. Ik deed mijn broekje stiekem aan, en genoot ervan.
Ondertussen had een andere tante al de babyspullen weggedaan, en daar had ik ook nog een plastiek broekje in gevonden. Eentje met drukknopen. Heerlijk, want mijn ander broekje was ondertussen stuk gegaan.
Helaas gingen we verhuizen, en juist in die periode werd ik ziek. Tijdens de verhuis bleef ik bij een tante logeren, en mijn broekjes konden niet mee verhuizen. Pech.
In onze nieuwe woonst had ik geen broekje meer, en een nieuw vragen dat durfde ik niet, omdat ik ondertussen al 12 jaar was geworden, en dus geen peuter meer was.
Dan maar af en toe een plastick zak genomen, de hoeken afgeknipt en maar fantaseren dat ik een mooi broekje aan had.
Jaren gingen voorbij, maar nog steeds zonder echte plastick broeken.
Eind jaren 70, toen mijn ouders gestorven waren, ik was 20 jaar, ging ik alleen op een appartement wonen. Ik was ondertussen vrijwillige ambulancier geworden.
Tijdens een van mijn opdrachten moesten wij een oude man ophalen, en naar het ziekenhuis brengen. Bij het klaarmaken voor het transport, zag ik dat de man een plastick broek droeg met een luier. Natuurlijk was die man incontinent, maar dat was niet wat ik moest weten. Er bestonden dus plastiek broeken voor volwassenen, dat was wat ik plots besefte. Mijn hart maakte echt een vreugdesprong. Kon ik eindelijk terug plastieken broeken kopen en aandoen. Nu was het niet moeilijk om te vinden in welke winkel datje die kon kopen, alleen was het probleem, hoe kom ik er aan.
Met het smoes van een incontinente moeder, kocht ik een plasticbroek bij een apotheker. Ik weet nog goed dat die vroeg of ik geen luiers nodig had. Maar ik voel graag het plastick op mijn lichaam, dus luiers had ik zeker niet nodig.
Enkele jaren heb ik alleen gewoond, een heerlijke tijd. ik kon mijn broekje aandoen zoveel ik wilde, er thuis mee rondlopen, er heerlijk in klaarkomen, af en toe in plassen, zonder dat er iemand zich vragen stelde, zonder dat ik me tegenover wie dan ook moest verantwoorden. Ik sliep zelfs regelmatig met mijn broekje aan. Het meeste kon ik genieten, als ik in bad was geweest. Nog nat van het bad, deed ik mijn broekje aan. Het water in mijn broekje maakte dat ik mijn ballen gemakkelijk kon masseren, waardoor ik lekker klaarkwam in mijn broekje.
Ondertussen had ik wel een meisje leren kennen, maar mijn geheim vertellen durfde ik toch niet. Uiteindelijk was ze toch 7 jaar jonger. Regelmatig befte ik haar, omdat zij nog wat jong was om al echte sex te hebben. maar mijn broekje heeft ze nooit gezien. Deze relatie bleef niet duren, en ik was weer alleen. Dus weer volop tijd om te genieten van mijn broekje.
Enkele jaren later leerde ik mijn vrouw kennen. Na 2 jaar zijn we getrouwd, en verhuisden we naar een moderner appartement. Helaas mijn broekje kon ik niet meenemen. Maar omdat we jong waren, en veel van elkaar hielden, werd het gemis van mijn broekje gecompenseerd door de sex.
Maar het leven gaat verder, en na de bevalling van 2 kinderen werd de sex heel wat minder. Toen zij daar bovenop nog eens een relatie had met een collega, was de sex helemaal verdwenen.
Ondertussen had ik in Brussel een winkel gevonden, waar ze ook plastick broeken verkochten. Niet dat ik echt nodig had, want via een postorderbedrijf had ik er ondertussen al 2 gekocht. Toen mijn vrouw een van die broeken had ontdekt, heeft ze die weggegooid. Ze heeft me daar nooit over aangesproken (ons huwelijk stelt niets meer voor). Gelukkiglijk had ik nog een broek in reserve.
Toen ik op een dag naar Brussel reed, kocht ik daar gelijk 2 mooie echte plastickbroeken. Eentje met drukknopen (een mooi geel) en een ander rood (slipmodel). Op de trein naar huis, deed ik mijn drukknopen broekje aan. Ik genoot. Als de treinconducteur langs kwam, had ik heimelijk binnenpretjes. Hij moest het eens weten. Ook de andere passagiers fantaseerde ik dat ze daar allemaal zaten met een plastickbroek aan. Ik moest nog even langs familie gaan, en daar zat ik ook te genieten van mijn broekje.
Ondertussen ben ik al enkele keren naar die winkel geweest. Ik denk dat ik nu al 5 broeken heb.
Ik ben ook van werk veranderd, waardoor ik nu regelmatig overdag met een broekje aan naar het werk ga. Soms vraag ik me af, hoe zouden mijn (vrouwelijke) collega's reageren, moest ik zeggen dat ik daar met en plastickbroekje aan zit?
Het gebeurd zelfs dat ik met mijn broekje aan slaap, naast mijn vrouw. Ze moest het weten. Maar ja, we hebben toch geen sex meer, en mij aanraken doet zij ook al jaren niet meer.
Soms als ik alleen thuis ben,en in een geile bui ben, trek ik mijn broekje aan, neem wat foto's van mezelf en mijn broekje, neem een vibrator, steek die in mijn holletje, en kom heerlijk klaar. Spijtig dat ik dat alleen moet doen, maar dit verhaal schrijven, helpt me bij mijn fantasie.
Ik vond het heerlijk om dit te schrijven, en laat jullie nu ook genieten.
Reacties zijn steeds welkom.
