geschreven door: Wet Nicci
De diepe dreunen uit de speakers veroorzaakten een kriebel in Michaels maag. Het stroboscooplicht maakte dat geen van de dansende gestalten om hem heen vaste vorm leek te kunnen krijgen. Als schaduwen bewogen ze langs en door elkaar heen, hun armen schokkerig bewegend, alsof ze in een game zaten die te zwaar was voor de computer. De muren, de balkons boven, de bar: hij wist dat ze er moesten zijn, maar op dit moment leken ze niet te bestaan. Slechts één ding had vaste vorm. Eén rustpunt in een kolkende zee.
In het knipperende licht keek hij haar in de ogen en spiekte verlangend naar beneden. Een kort rokje, een naveltruitje met daaronder twee perfect gevormde welvingen, een kleine mond met roze lippen in een lichtbruin gezichtje en twee grote donkere ogen die door de oogschaduw nog groter leken staarden terug naar hem. Een slank handje met gelakte nagels werd in flikkerlicht naar zijn middel uitgestoken. Hij strekte twee armen uit en bevoelde haar middel. Langzaam trok hij Kyra, het meisje van zijn dromen dicht tegen zich aan en voelde haar lippen koel op de zijne. Hoeveel tijd ging er voorbij?
De muziek veranderde. De stroboscoop hield op. Een zachte hand duwde lichtjes tegen zijn borst en met tegenzin liet hij zijn handen losser langs haar middel glijden.
Ze zei iets, maar in het lawaai van de speaker kon hij niet horen wat. Hij keek haar vragend aan. Ze riep het nog eens. Deze keer klonk er een vage brei van geluid, maar nog steeds zonder betekenis. Hij pakte haar hand en trok haar zachtjes mee naar een plek dichtbij de garderobe. "Wat wou je zeggen?"
"Ik heb dorst", kon hij nu verstaan.
"Wat wil je drinken?"
"Doe maar een Breezer"
"Okee, ik ben zo terug." Terwijl Michael zich door een golvende zee van mensen ploegde op weg naar de bar vroeg hij zich wazig af of hij misschien al niet te veel gedronken had. Als hij Kyra straks mee wilde nemen naar zijn kamer wilde hij niet te misselijk zijn om iets te kunnen doen. Zij scheen daarentegen nog wel wat te kunnen hebben.
Twee ruggen verwijderden zich van elkaar en daarachter kwam de bar in zicht. Een brede kerel van een jaar of 24 die 'm duidelijk had zitten, wankelde vlak voor hem langs. Een duw van Michaels onderarm zond hem de menigte weer in. Even spiekte hij voor de zekerheid of de vent niet boos was. Die was tenslotte wel wat groter en breder dan hij. Niet dat Michael bang was trouwens. Met zijn achttien jaar was hij groot genoeg en de sportschool had hem voldoende spierbundels opgeleverd om die kerel aan te kunnen. Alleen stond hij nu zelf ook niet meer zo vast op z'n benen.
Gelukkig was de ander alweer ingesloten door de menigte en leek hij zich van hem niet eens bewust te zijn. Ja. Die was goed lam.
Met een glas bier in zijn linkerhand en een flesje Breezer in de rechter probeerde Michael zich even later weer een weg terug te ellebogen, voorzichtig om niet alles op de grond te morsen. Een lange magere gozer met een sloom brilletje stapte opzij en ineens kon Michael van een afstandje Kyra zien staan, maar Kyra was niet alleen. Ze stond te praten tegen iemand naast haar. Wie? De identiteit van de persoon ging schuil achter een pilaar. Wacht! De ander deed een stap naar voren en draaide het hoofd zodat hij het gezicht kon zien. Michael herkende het meisje direct en op slag voelde hij al het bloed uit zijn gezicht wegtrekken. "Fuck!" mompelde hij onwillekeurig. Wat deed Meike nou hier? Hier had hij niet op gerekend! Shit! Hoe kenden die twee elkaar?
Michael woog in zijn benevelde hoofd zo snel mogelijk de verschillende opties tegen elkaar af. Hij kon maken dat hij wegkwam maar dan zou Kyra denken dat hij haar had laten staan. De unieke kans die hij bij haar had zou verprutst zijn. Hij zou ook zijn gezicht strak kunnen houden en gewoon naar ze toe kunnen lopen alsof er niets aan de hand was, maar dan zou Meike weten dat hij met Kyra uit was. Zelfs als Kyra zich inhield zou zijn vriendin op z'n minst iets vermoeden. Hij kon beter wachten. Meike kon daar niet eeuwig blijven staan en dan zou hij snel naar Kyra toegaan en haar mee naar buiten nemen. Dat ging hij doen!
Michael wilde zich omdraaien om in de menigte te verdwijnen, maar net op dat moment zag hij hoe twee paar ogen zich op hem vestigden. Te laat!
Plan B: het hoofd koel houden dan maar. Zo goed als het ging probeerde Michael zijn gezicht in de plooi te houden en hoopte maar dat in het donker van de discotheek niet te zien was hoe nerveus hij was.
Als een kind dat voor het eerst op de hoge duikplank stond zette hij onwillig stap voor stap naar het tweetal toe. Het leek eeuwen te duren voor hij ze had bereikt. Het had van hem nog eeuwen langer gemogen.
"Hoi.. eh.. Meike! Wat doe jij nou hier?" probeerde hij zo luchtig mogelijk te vragen.
"O, ik belde je huisgenoot en die zei dat je hier was!" klonk het antwoord nonchalant. Godzijdank! Ze wist het niet. Als Kyra nou maar niet aan hem zou gaan hangen.."
"Was je hier al lang?" De poging om lichte conversatie te maken kostte hem moeite.
"Al een tijdje"
"Hoe lang dan?"
"O, een halfuur ofzo. Ik stond net al naar jullie te kijken". Michaels knieën begonnen te knikken. Ze wist het dus toch.
"Het zag er wel geil uit, vond ik". Wat de....
"Was je van plan om Kyra mee naar huis te nemen straks?" De vraag werd op een luchtige toon gesteld en Michael pijnigde verward zijn hersens. Hoe moest hij hier nu op reageren? Kyra was hem voor. "Ik hoopte van wel..." zei ze, terwijl haar hand over zijn buik streek. Nu kwam het. Michael kromp alvast ineen voor de scene die nu zou volgen.
"Mag ik ook mee?"
Michael kon niet geloven wat hij zojuist had gehoord. Zijn vriendin had hem betrapt met een ander meisje.... en ze wilde meedoen? Dit kon gewoon niet waar zijn!
"W.. wát zei je?"
"Of ik ook mee mag. Ik word er zo opgewonden van als ik jullie samen zie."
"Van mij mag ze hoor!" Viel Kyra bij.
"Eh... oké dan!" kon de halfdronken Michael nog net verbijsterd uitbrengen. Dit moest een droom zijn! Maar als het dan een droom was, kon hij er net zo goed maar van genieten.
"Zullen we maar gaan dan?" stelde hij met nieuw zelfvertrouwen gretig voor.
"Tuurlijk schat" zei Meike. Maar stap niet in die plas daar voor je voeten." Een blik naar beneden liet hem het bierglas zien dan horizontaal in zijn hand hing.
De diepe dreunen uit de speakers veroorzaakten een kriebel in Michaels maag. Het stroboscooplicht maakte dat geen van de dansende gestalten om hem heen vaste vorm leek te kunnen krijgen. Als schaduwen bewogen ze langs en door elkaar heen, hun armen schokkerig bewegend, alsof ze in een game zaten die te zwaar was voor de computer. De muren, de balkons boven, de bar: hij wist dat ze er moesten zijn, maar op dit moment leken ze niet te bestaan. Slechts één ding had vaste vorm. Eén rustpunt in een kolkende zee.
In het knipperende licht keek hij haar in de ogen en spiekte verlangend naar beneden. Een kort rokje, een naveltruitje met daaronder twee perfect gevormde welvingen, een kleine mond met roze lippen in een lichtbruin gezichtje en twee grote donkere ogen die door de oogschaduw nog groter leken staarden terug naar hem. Een slank handje met gelakte nagels werd in flikkerlicht naar zijn middel uitgestoken. Hij strekte twee armen uit en bevoelde haar middel. Langzaam trok hij Kyra, het meisje van zijn dromen dicht tegen zich aan en voelde haar lippen koel op de zijne. Hoeveel tijd ging er voorbij?
De muziek veranderde. De stroboscoop hield op. Een zachte hand duwde lichtjes tegen zijn borst en met tegenzin liet hij zijn handen losser langs haar middel glijden.
Ze zei iets, maar in het lawaai van de speaker kon hij niet horen wat. Hij keek haar vragend aan. Ze riep het nog eens. Deze keer klonk er een vage brei van geluid, maar nog steeds zonder betekenis. Hij pakte haar hand en trok haar zachtjes mee naar een plek dichtbij de garderobe. "Wat wou je zeggen?"
"Ik heb dorst", kon hij nu verstaan.
"Wat wil je drinken?"
"Doe maar een Breezer"
"Okee, ik ben zo terug." Terwijl Michael zich door een golvende zee van mensen ploegde op weg naar de bar vroeg hij zich wazig af of hij misschien al niet te veel gedronken had. Als hij Kyra straks mee wilde nemen naar zijn kamer wilde hij niet te misselijk zijn om iets te kunnen doen. Zij scheen daarentegen nog wel wat te kunnen hebben.
Twee ruggen verwijderden zich van elkaar en daarachter kwam de bar in zicht. Een brede kerel van een jaar of 24 die 'm duidelijk had zitten, wankelde vlak voor hem langs. Een duw van Michaels onderarm zond hem de menigte weer in. Even spiekte hij voor de zekerheid of de vent niet boos was. Die was tenslotte wel wat groter en breder dan hij. Niet dat Michael bang was trouwens. Met zijn achttien jaar was hij groot genoeg en de sportschool had hem voldoende spierbundels opgeleverd om die kerel aan te kunnen. Alleen stond hij nu zelf ook niet meer zo vast op z'n benen.
Gelukkig was de ander alweer ingesloten door de menigte en leek hij zich van hem niet eens bewust te zijn. Ja. Die was goed lam.
Met een glas bier in zijn linkerhand en een flesje Breezer in de rechter probeerde Michael zich even later weer een weg terug te ellebogen, voorzichtig om niet alles op de grond te morsen. Een lange magere gozer met een sloom brilletje stapte opzij en ineens kon Michael van een afstandje Kyra zien staan, maar Kyra was niet alleen. Ze stond te praten tegen iemand naast haar. Wie? De identiteit van de persoon ging schuil achter een pilaar. Wacht! De ander deed een stap naar voren en draaide het hoofd zodat hij het gezicht kon zien. Michael herkende het meisje direct en op slag voelde hij al het bloed uit zijn gezicht wegtrekken. "Fuck!" mompelde hij onwillekeurig. Wat deed Meike nou hier? Hier had hij niet op gerekend! Shit! Hoe kenden die twee elkaar?
Michael woog in zijn benevelde hoofd zo snel mogelijk de verschillende opties tegen elkaar af. Hij kon maken dat hij wegkwam maar dan zou Kyra denken dat hij haar had laten staan. De unieke kans die hij bij haar had zou verprutst zijn. Hij zou ook zijn gezicht strak kunnen houden en gewoon naar ze toe kunnen lopen alsof er niets aan de hand was, maar dan zou Meike weten dat hij met Kyra uit was. Zelfs als Kyra zich inhield zou zijn vriendin op z'n minst iets vermoeden. Hij kon beter wachten. Meike kon daar niet eeuwig blijven staan en dan zou hij snel naar Kyra toegaan en haar mee naar buiten nemen. Dat ging hij doen!
Michael wilde zich omdraaien om in de menigte te verdwijnen, maar net op dat moment zag hij hoe twee paar ogen zich op hem vestigden. Te laat!
Plan B: het hoofd koel houden dan maar. Zo goed als het ging probeerde Michael zijn gezicht in de plooi te houden en hoopte maar dat in het donker van de discotheek niet te zien was hoe nerveus hij was.
Als een kind dat voor het eerst op de hoge duikplank stond zette hij onwillig stap voor stap naar het tweetal toe. Het leek eeuwen te duren voor hij ze had bereikt. Het had van hem nog eeuwen langer gemogen.
"Hoi.. eh.. Meike! Wat doe jij nou hier?" probeerde hij zo luchtig mogelijk te vragen.
"O, ik belde je huisgenoot en die zei dat je hier was!" klonk het antwoord nonchalant. Godzijdank! Ze wist het niet. Als Kyra nou maar niet aan hem zou gaan hangen.."
"Was je hier al lang?" De poging om lichte conversatie te maken kostte hem moeite.
"Al een tijdje"
"Hoe lang dan?"
"O, een halfuur ofzo. Ik stond net al naar jullie te kijken". Michaels knieën begonnen te knikken. Ze wist het dus toch.
"Het zag er wel geil uit, vond ik". Wat de....
"Was je van plan om Kyra mee naar huis te nemen straks?" De vraag werd op een luchtige toon gesteld en Michael pijnigde verward zijn hersens. Hoe moest hij hier nu op reageren? Kyra was hem voor. "Ik hoopte van wel..." zei ze, terwijl haar hand over zijn buik streek. Nu kwam het. Michael kromp alvast ineen voor de scene die nu zou volgen.
"Mag ik ook mee?"
Michael kon niet geloven wat hij zojuist had gehoord. Zijn vriendin had hem betrapt met een ander meisje.... en ze wilde meedoen? Dit kon gewoon niet waar zijn!
"W.. wát zei je?"
"Of ik ook mee mag. Ik word er zo opgewonden van als ik jullie samen zie."
"Van mij mag ze hoor!" Viel Kyra bij.
"Eh... oké dan!" kon de halfdronken Michael nog net verbijsterd uitbrengen. Dit moest een droom zijn! Maar als het dan een droom was, kon hij er net zo goed maar van genieten.
"Zullen we maar gaan dan?" stelde hij met nieuw zelfvertrouwen gretig voor.
"Tuurlijk schat" zei Meike. Maar stap niet in die plas daar voor je voeten." Een blik naar beneden liet hem het bierglas zien dan horizontaal in zijn hand hing.
