pinokio
Gewaardeerd Lid
Hallo, ik ben pinokio en sinds kort ingelogd op dit forum. Een paar dagen geleden stelde ik me reeds voor. Dit verhaal is voor mij een uitgebreidere voorstelling. Ik vertel hier mijn eigen verhaal. Ik ga zo ver als mijn herinneringen dit toelaten terug. Ik probeer chronologisch te zijn en mijn verhaal te schrijven vanuit mijn luierperspectief.
Dit verhaal is waar gebeurd, het is mijn eigen verhaal. Ik schreef dit verhaal oorspronkelijk om voor mezelf alles op een rijtje te krijgen en ook voor mijn vrouw, zodat ze beter zou begrijpen waarom ik luiers draag. Ik vraag jullie om er met het nodige respect mee om te gaan. De namen zijn gewoon letters (het zijn niet de juiste beginletters, ik heb getracht elke letter slechts 1 keer te gebruiken om verwarring te voorkomen).
Mijn verhaal.
De jongste jaren van mijn leven waren ook de jaren dat mijn ouders zeer weinig tijd hadden voor de kinderen. Eerst de drukkerij die failliet ging en dan de beslommeringen van het afbetalen van hun schulden. Mijn vader werkte veel over na het faillissement om de schuld te betalen, mijn moeder ging overal kuisen. Ik en mijn oudere broer (G) werden veel verzorgd door mijn oudste broer (L) en door meter H. Hoe dat verzorgen geweest is kan ik niet zeggen, dat herinner ik me niet, maar ik vermoed dat het vooral een technische handeling was met weinig genegenheid. Ik denk dat mijn moeder ons ook zo verzorgde.
Ik was laat droog, het wou maar niet lukken. Toen ik naar het eerste kleuterklasje ging droeg ik nog steeds dag en nacht luiers. Van die periode blijft mij ook het eerste gevoel bij van echt liefde ontvangen, de eerste keer dat ik dit echt zelf ervoer. Dit gevoel kreeg ik steeds als de juf mij verschoonde. Ze besteedde echt aandacht aan mij en ik kreeg steeds de nodige knuffels erbij. Ze was ook nooit boos over een natte luier en zette mij ook niet te schande voor de klas (mijn klasgenootjes waren nl. wel allemaal droog overdag).
Vanaf mijn vierde werd de druk echter zeer hoog opgevoerd. In die zomer zouden ze (meter H en ons moeder) er werk van maken want voor de tweede kleuterklas moesten en zouden ze me droog krijgen. Overdag kreeg ik plots geen luier meer om. Dit was een groot probleem voor mij, want ik werd ook niet tijdig op de WC gezet, wat de kleuterjuf wel deed, waardoor ik soms toch droog bleef. Ons moeder had dus een vertekend beeld van mijn plasgedrag. Als ik al eens droog bleef, had ik dat louter en alleen aan de juf te danken. Nu was ik meestal zeer geconcentreerd bezig en vergat zelf tijdig te roepen. Ik had ook veel schrik van de WC, ik was bang dat ik er in zou vallen. Een potje in mijn buurt hielp ook niet veel, want daar kregen ze mij om een of ander reden moeilijk op. Van dag op dag moest ik dus uit mezelf droog blijven. Ik plaste dikwijls toch in mijn broek. buiten spelen met de anderen deed ik niet, want natuurlijk wisten G en L dat ik moeilijk droog bleef en werd ik uitgelachen als ik het in mijn broek deed. Als ik in mijn broek plaste durfde ik op de koop toe nog niets te zeggen en bleef ik dus maar rondlopen met mijn natte broek.
De nachten dan. Mijn moeder had twee voorbeeldkinderen gehad wat betreft droog zijn. De twee oudsten waren namelijk droog voor de eerste kleuterklas en een beetje later ook ’s nachts. Ik sliep in die periode samen met G in één bed en om één of ander reden deed ons moeder G ook nog een luier aan, ook al was die reeds droog. Ik moest nog een luier, maar G niet dus deze begon ook druk op me uit te oefenen. Het was mijn schuld volgens hem dat hij een luier aan moest. Waar hij kon pestte hij me dus. Plaats om ons apart te leggen was er niet, dus, ik moest maar zien dat ik droog was zodat G ook van zijn luier af kon.
Rest nog meter L. Bij haar was het anders. Bij haar was ik graag. Soms logeerde ik daar samen met F, mijn neef die één jaar jonger is. Hij was ook nog niet zindelijk. Meter L kende mijn probleem uiteraard ook, en ze kon er niet tegen dat de anderen mij pestten. Haar man was ook zeer rechtvaardig en gaf hen dan ook telkens opmerkingen. De anderen gingen niet graag naar daar denk ik, maar voor mij was het een zegen. Als ik bij meter L was speelde ik meestel met F, met hem kon ik het leukste spelen en meter L gaf me ook de kans om ongestoord te spelen, ze deed me gewoon een luier om zodat ik nergens op hoefde te letten en op kon gaan in mijn spel. Gevolg was dat er een grote druk van me af viel als ik daar was en dat ik ook vaker proper bleef. Van haar man moest ik ook niet op de plank-WC, maar ik mocht gewoon plassen in de beek. Plassen moest zich blijkbaar ineens niet meer afspelen in een vuil, donker hok. ‘s Nachts legde meter L mij en F meestal in hetzelfde bed en G en L ook samen, zo was iedereen tevreden. De twee luierkindjes samen en de twee luiervrije kindjes samen. Een luier was daar plots geen probleem meer, het werd aanvaard. Ook met het verschonen ging meter L helemaal anders om. Ze verschoonde mij en F samen, we werden allebei even veel vertroeteld (thuis verschoonde ons moeder mijn jongste broer S in een aparte ruimte).
Bij meter L mocht ik kind zijn op mijn eigen tempo en ongestoord spelen. Ik moest niet voldoen aan maatschappelijke normen (in dit geval, droog zijn voor de kleuterklas). Helaas, de momenten bij meter L waren zeldzaam.
Van mijn vijf en zes weet ik nog weinig. Ik moet stilaan wel droog geworden zijn overdag, hoewel ik toch nog dikwijls in mijn broek plaste. Ik was namelijk zeer verlegen en durfde dikwijls mijn vinger niet opsteken om naar toilet te gaan, dus was het uiteindelijk zo hoog water dat ik het niet meer kon houden. ’s Nachts is toch altijd een beetje moeilijk geweest. (nu nog, maar daarover verder meer). Ik weet dat ik regelmatig in een nat bed wakker werd en dat dan bijna niet durfde zeggen. Als ik uit bed kwam met een natte pyjama, dan werd ik door de anderen uitgelachen, dus bleef ik soms liggen tot ons moeder naar boven kwam omdat ze dacht dat ik weer hoofdpijn had. Dan moest ik niet nat naar beneden en wist alleen zij het, dacht ik. Beneden zou dan blijken dat de andere het toch wisten, want we droegen steeds allemaal dezelfde pyjama, dus als ik in een andere naar beneden kwam wisten ze het. Op de koop toe vertelde ons moeder het toch zodat ik weer te schande stond. Ik plaste toen vooral in bed als het koud was en bij van die rare dromen die niemand had (en waar ons moeder ook behoorlijk boos over kon zijn, al die onzin).
Nu ik dit schrijf denk ik dat ik weet waar mijn chronische kinderhoofdpijn vandaan kwam. Ik durfde bijna niet meer diep te slapen, want dan was het zeker prijs, dus altijd op mijn hoede, ook ’s nachts wanneer de geest eigenlijk moet rusten. Misschien was het wel daarom dat ik dikwijls ’s nachts tekende en las (ik mocht dit ook als enige). Ik was dan wakker en kon tijdig op de pot geraken.
Bij meter L mocht ik nog een luier aan, de zeldzame keren dat ik daar was, want F droeg er ook nog steeds een (tot zijn zesde ongeveer). Ze verschoonde ons ook niet openlijk, waar iedereen bij was (te schande dus), maar gewoon op ons bed in onze kamer, niemand wist het behalve wijzelf, maar wij beschermden elkaar uiteraard en hielden het stil. Ze riep ons ook niet op van onder aan de trap, maar kwam naar onze kamer. Eerst werden de luiers uitgedaan en dan pas gingen we naar beneden. Uiteraard had ik bij haar steeds een natte luier, maar dat kwam waarschijnlijk omdat er geen andere mogelijkheid was om te plassen (ik kon de luier niet zelf uit doen) en ook omdat ik daar in alle vertrouwen in slaap viel en dus ook zeer vast sliep. Bij haar werd ik ook altijd later wakker dan thuis (thuis was ik altijd als eerste op, dan zag niemand mijn natte pyjama), bij meter L sliep ik makkelijk een uur of twee langer. Het mocht daar ook, uiteraard omdat we daar enkel af en toe sliepen als het geen school was. Bij meter L werden de “kindjes” beschermd.
En dan kwam de lagere school.
Dat is de grote school vanuit kleuterperspectief gezien, en daarbij hoorde zeker ook “groot zijn”. En daar knelde het schoentje. Ik wou eigenlijk nog niet naar die school, ik wou in de kleuterklas blijven en spelen, niet leren. Leren was iets nieuws voor mij, spelen, daar was ik mee vertrouwd. Ik kon dan tekenen, boetseren, … . Nu zou dat allemaal wegvallen, want na de schooluren was er ook nog huiswerk, en dan nog TV, want die was ondertussen ook bij ons uitgevonden. Ik had twee voorbeelden van oudere broers en ik vond dit niet leuk. Ik was in die periode een beetje jaloers op S, want die mocht nog spelen, die begon nog maar aan de kleuterklas. Eigenlijk wou ik ruilen met hem. Ik was nog niet schoolrijp, denk ik, maar het moest, het hoorde zo.
Ik keek wel erg uit naar mijn eerste communie. Dat was iets magisch voor mij, maar daarvoor moest je ook in het eerste schooljaar zitten. Dat was wel een argument voor mij. Die eerste communie eindigde ook weer op een sisser, want uitgerekend die ochtend werd ik natuurlijk wakker in een nat bed (de spanning waarschijnlijk). Dus dat was weer eens het gespreksonderwerp van de dag. Leuke eerste communie.
Zoals eerder gezegd was ik zeer verlegen, dus het in mijn broek doen op de schoolbanken ging verder. Ik had niet veel vriendjes, want ik was een beetje vies en deed bovendien geen jongensspelletjes. Ik had eigenlijk maar één vriendje, JB en die zat toevallig naast me op de bank omdat we nummer 3 en 4 van de klas waren (1ste schooljaar, nadien werden we volgens punten gezet, maar dan waren we meestal ook 3 en 4).
Uiteindelijk was het broeder K die me een beetje van mijn plasprobleem af hielp. Op één of andere manier slaagde hij er in dat ik mijn verlegenheid overwon en mijn vinger opstak om naar toilet te gaan. Dat was in het derde schooljaar.
Mijn plasprobleem loste zich eigenlijk nooit op. De meeste leraars wisten wel dat ik “een kleine blaas” had en lieten me dan, in tegenstelling tot de andere leerlingen, tijdens de les naar toilet gaan, maar toch overviel het me nog eens in het vijfde schooljaar. Toen ging ik echt af.
Normaal dronk ik nooit iets tijdens de speeltijd, maar die dag was er iemand jarig en die trakteerde op cola. Iedereen van onze klas kreeg dus een cola. Na de speeltijd was er nog een uurtje of zo les en dan hadden we turnen. Tijdens de turnles moesten we van de turnleraar oefeningen doen, maar door de cola was mijn blaas natuurlijk behoorlijk gevuld. Voor ik aan de beurt was vroeg ik of ik eerst nog vlug naar de WC mocht, maar het antwoord was resoluut “nee”, “dat doe je tijdens de speeltijd” zei hij. Argumenteren hielp niet, hij was niet de andere leraars, en hij maakte voor mij geen uitzondering. Het gevolg laat zich al raden, ik hield het niet meer, uitgerekend net toen ik aan de beurt was voor de oefening en al mijn klasgenootjes dus naar mij stonden te kijken. De plas liep me gewoon lang de benen, iedereen lachte en bovendien had ik de turnzaal vuil gemaakt. Dus kreeg ik een dweil en een emmer en met een natte broek, natte kousen en turnschoenen moest ik de turnzaal helemaal dweilen. Je moeder is hier toch kuisvrouw, zei hij nog, dus jij zal ook wel kunnen kuisen. Het was nog waar ook, want ik hielp haar dikwijls en kon reeds goed met de dweil overweg. Na de turnles ben ik zo naar huis gegaan, want ik had geen propere onderbroek. Heel de rang heeft het dus ook gezien.
Dat was al vlug de hele school rond natuurlijk, en G, die op dezelfde school zaten, deed er nog een schepje bovenop, uiteraard omdat hij nu ook gepest werd met het feit dat we de zoontjes van de kuisvrouw waren en dus konden kuisen. Dat was voor meisjes, jongens hoeven dat toch niet te doen.
Wat er na dit voorval gebeurde vertel ik niet graag, het is pijnlijk, strafbaar, maar ik wens het niet aan te klagen. Voor mij is het een deel van mijn leven waarmee ik verder moet; Het is allemaal zo lang geleden, de persoon in kwestie is reeds gestorven, dus is het aan mij om er verder mee te gaan.
Zoals reeds gezegd ging het nieuwsje de school rond, dus het kwam zeker ook de broeders en leraars ter ore. Ons moeder was kuisvrouw op de school, wat maakte dat ik dikwijls ook op school was op vrije momenten, wat normaal niet was toegestaan. Ik zat op een broederschool en als een van de enigen had ik vrije toegang tot het kloostergebouw, de bibliotheek, de kapel. Dat kwam deels door mijn misdienaar zijn, maar ook om een geheel andere reden. Er was namelijk een broeder die zich iets meer om mij bekommerde dan de anderen. Het was broeder E. Dat was de broeder die verantwoordelijk was voor de drankjes tijdens de speeltijd, de kippen, de groententuin, … . Hij was dus de broeder die de meeste werkjes deed afgezonderd van de rest, die gaven les, waren directeur of deden secretariaatswerk. Uiteraard was ook hem het nieuwsje ter ore gekomen en hij riep me op een middag als hij kippen eten gaf en ik de inhoud van de vuilbakken aan het verbranden was, een deel van wat we deden als we ons moeder hielpen. Hij zou me helpen met mijn probleem, ik moest maar eens bij hem komen. Als kind ben je zeer gevoelig voor zoiets, want thuis werd het natuurlijk weer afgewimpeld, en het voorval werd door peter L uiteraard geplaatst als een afrekening van de turnleraar naar hem toe (strijd om het trainerschap van de plaatselijke voetbalclub). Daarmee was alles opgelost en bleef ik alleen staan met mijn probleem. Ik was me ondertussen wel gaan realiseren dat ik een blaasprobleem had, want de andere kinderen konden wel hun plas ophouden en ik niet.
Van zo gauw ik kon trok in dus naar broeder E, want hij zou me helpen. Hij legde me mooi uit dat er veel mensen zijn die zoiets hebben, dat het niet zo ongewoon is, dat er niets fout mee is, enzovoorts. Dat was maar de inleiding, zo bleek, maar dat wist ik toe nog niet. Toen deed hij me het volgende voorstel. Hij zou me een luier omdoen, als ik dat wilde, en kijken wat het effect daarvan was. Ik stemde toe, hoewel ik een beetje beschaamd was om voor een broeder (een geestelijke toch ?) in mijn blote piemel te liggen. Het viel allemaal wel mee. Hij zalfde mijn billen, poederde me en deed me een luier om. Net zoals meter L dat deed. Hierover een plastic broekje en dan mijn gewone kleren weer aan. Niemand zou het weten, op voorwaarde dat ook ik niets zei uiteraard. Ik kreeg nog een limonade, zo’n lekkere van Roman. Dan gingen we samen in de tuin werken en bij de kippen en zo, je weet wel, allemaal leuke dingen. En omdat ik natuurlijk zo opging in het werk waarmee ik bezig was, merkte ik plots weer dat mijn blaas zich behoorlijk had gevuld met die lekkere limonade. Daar ik een luier aan had en geen zin had zo ver te lopen naar de WC liet ik het maar vrijuit stromen. Natuurlijk schaamde ik me nadien en durfde ik niets te zeggen en had ik nog de ijdele hoop dat ik zelf de luier zou kunnen uitdoen maar die vlieger ging natuurlijk niet op. Het tuinwerk was gedaan en ik ging weer mee naar zijn kamer. Daar vroeg hij me uiteraard hoe het met me was, en daar ik niets durfde te zeggen deed hij mijn broek maar naar beneden. Mijn luier was uiteraard helemaal nat. Hij deed hem los, zonder me te bestraffen, integendeel. Hij verzorgde me met veel aandacht en liefde, waste me helemaal proper en ik kon weer mijn gewone kleren aan. Niemand zou weten wat er deze middag was gebeurd. Ik ging nog veel terug naar broeder E, soms mocht ik zelfs mee met zijn auto als hij een overschot aan groenten naar zijn familie bracht. Er was 1 constante, bij hem had ik steeds een luier om en kon dat. Mijn moeder rook uiteraard geen onraad, ze dacht, net als vele anderen dat dit wel een deel van mijn roeping was (iedereen dacht namelijk dat ik in het klooster zou gaan), en ik bracht ook dikwijls groenten mee naar huis. Ik voelde me dus ook niet schuldig.
Later, veel later, toen die pedofiliezaken zo in de actualiteit kwamen heb ik pas begrepen wat er toen is gebeurd. Voor broeder E gaf dit waarschijnlijk ook een kick, mijn piemeltje en poep wassen.
Voor mezelf heb ik toen ook begrepen dat dit een deel van mezelf is. Ik had dit eigenlijk graag, ik heb het zelf dus nooit als misbruik ervaren, ik genoot ervan om een luier te kunnen dragen en er in te mogen plassen, gewoon nergens op moeten letten, gewoon laten stromen als de stroom zich aandient.
Jeugdbewegingen, wat normaal zo bij de lagere schoolperiode hoort, waren ook niets voor mij. Het risico was voor mij te groot dat ik toch om een of andere reden eens in mijn broek zou doen en dan zou worden uitgelachen. Ik moest wel bij de scouts (heb enkel de welpjes gedaan), de rest was er ook bij, dus waarom ik niet. Geamuseerd heb ik me er nooit. Steeds opletten dat ik niet teveel opging in het spel zorgt ervoor dat een spel niet meer boeiend is. Op kamp gaan was helemaal een ramp. Ik durfde gewoon niet in slaap vallen, gevolg hoofdpijn, in bed voor de rest van de dag, dus een kamp in bed. Er werd al vlug gezegd dat de hoofdpijn kwam door heimwee (was ook een beetje, maar niet helemaal). Wat ging er in mij om ? Ik durfde niet slapen, maar durfde dikwijls ook niet uit bed ’s nachts om naar toilet te gaan. Ik probeerde me zo goed mogelijk in te houden, wat meestal wel lukte. ’s Morgens had ik natuurlijk barstende hoofdpijn. Volle blaas en niet slapen, de ideale combinatie. Ik bleef dan meestal liggen en als de eerste activiteit bezig was kwam de hoofdleidster meestal wel naar me toe. Ondertussen was ik nog niet naar toilet geweest en meestal kwam ze maar juist op tijd, soms niet. Ze praatte dan wat met me, vroeg wat ik juist voelde en meestal begon het dan met mijn hoofdpijn, ik begon dan meestal te huilen, dus ook keelpijn, want ik durfde niet te zeggen wat er juist was. Als ze zelf niet vroeg of ik naar toilet moest, was het meestal te laat. De derde dag van een kamp was voor mij meestal fataal, dan werd ik nat wakker. Uiteindelijk slaap je toch eens en dan heb je wat in te halen. Te vast slapen is dan het gevolg, een natte broek onvermijdelijk. Weer blijven liggen, maar deze keer wendde ik de hoofdpijn alleen maar voor omdat niemand me zou zien in een natte pyjama. Als de hoofdleidster dan kwam rook ze meestal wel onraad, tja, urinegeur verstop je niet zomaar. Maar die hoofdleidster was wel lief tegen me en de rest van de dag vertroetelde ze me wat extra. Twee kampen maakte ik mee, en dan ging ik uit de scouts.
Het enige kamp dat ik graag heb gedaan is dat met de school zelf, het zesde leerjaar. Dat was met de leraars, en hen kende ik genoeg om te durven vragen voor toilet. Zij kenden ook mijn kleine-blaasprobleem van op school. Ze legden me ook steeds in het bed het dichtste bij de WC en nooit van boven in een stapelbed.
Na de lagere school was het uit met het mooie leventje. Ik ging kokschool doen, het werd Antwerpen. Het eerste jaar van de kokschool kon ik nog wel eens naar broeder E, maar dat kon toch niet teveel meer want dat vond men dan maar raar. Op de koop toe verhuisden we naar Z, dus de broeders vielen nu voorgoed weg. Op mijn twaalfde naar een nieuwe, grote school in een grote stad. Het was keihard. De mentaliteit was er een van pesten en uitlachen en ik was natuurlijk een gemakkelijk slachtoffer. Ik denk niet dat er iemand is achter gekomen op die school dat ik moeilijk mijn plas kon ophouden. We moesten veel van klas wisselen en op elke gang waren toiletten, dus ik maakte er een gewoonte van om als eerste buiten te zijn, rap te stappen, vlug een plas en naar de volgende les. Ik moest dus zelden 2 lesuren overbruggen.
’s Nachts had ik soms nog wel eens prijs, maar niet zoveel meer. Ondertussen was ik ook niet meer zo bang in het donker, dus ik werd meestal wel wakker en ging, ik spaarde het niet meer op tot ’s morgens. Als ik al eens nat was, was dat meestal maar het begin van een plas, ik werd dus al wakker als het begon. Ik kon het dan afremmen, dus de schade was te beperken. Komt daar bij dat in Z heel onze huiselijke toestand veranderde. Ons moeder keek iets minder naar ons om, onze kleren lagen op onze kamer en van de trap ging je rechtstreeks naar de badkamer. Je hoefde niet meer eerst langs de eettafel te passeren en kon dus iets veiliger doorglippen indien nodig. Maar het was eigenlijk bijna niet meer nodig. Ik kon ook boven al een verse onderbroek aandoen en ik kleedde me, ook al was het ijzig koud, aan en uit op mij slaapkamer. Dat voelde veiliger voor me.
Ook vatte ik het systeem op om zelf mijn bed goed te leggen. Dan keek ons moeder daar niet meer naar. Soms had ik wel eens volledig prijs. Toen zijn mijn rare dromen begonnen, en die heb ik nu soms nog. Als ik in een diepe slaap lag had ik zeer vaak dromen. Een opeenvolging van verschillende, maar één droom kwam dikwijls terug. In deze droom stond ik gewoon voor een WC te plassen, meer was het niet. Alleen was er één probleem. Meestal werd ik wakker als een plas zich aandrong, ik was dan dikwijls nog maar een klein scheutje verloren, dat werd gemakkelijk door mijn onderbroek geabsorbeerd. Bij deze droom echter was ik in de volle overtuiging dat ik werkelijk voor een WC stond, dus ik liet alles vrijelijk stromen. Als ik het moeilijk had op school of thuis, of ik was zeer moe, dan kwam deze droom meer terug. En eigenlijk vond ik dat wel leuk, die droom, en in bed plassen. Alleen zat ik ’s morgens met een probleem: natte lakens, en te nat om mijn bed toe te leggen. Meestal waren ze niet vervangen en gewoon gedroogd, mijn bed had dan geen frisse geur, maar dat nam ik er maar bij. Soms waren ze wel vervangen, misschien toeval, misschien wist ons moeder wel meer. Dikwijls speelde ik met de idee om stiekem luiers te kopen van mijn zakgeld, zodat bij een ongelukje mijn bed niet nat zou zijn, maar dat durfde ik niet. Soms, als ik heel moe was, na weer een paar nachten niet goed slapen, deed ik een handdoek in mijn broek, maar ik was dan nog niet gerust, dus dat hielp niet veel. Ik wist wel dat eens de handdoek vol, het toch op mijn lakens zou zijn.
Dan kwam de periode van meisjes. Hierover zou ik nooit spreken, dus het werd diep in mijn binnenste opgeborgen. Ik was gewoon steeds op mijn hoede en zei maar dat ik een kleine blaas had en dus dikwijls naar toilet moest. Dat was alvast niet gelogen. Ik sliep slecht, niet alleen van verliefdheid, maar veeleer van een andere spanning. Ik wou dat ik gewoon zou durven zeggen dat ik liever een luier om heb ’s nachts, dat ik me dan een stuk veiliger zou voelen. Vanaf ongeveer mijn twintigste zit ik met dit probleem. Bij het huis uitgaan dacht ik dit te veranderen, maar N (mijn eerste partner waarmee ik later ben gaan samenwonen) was te hard daarvoor, dus toen ik op kot ging, en ik iets had kunnen veranderen, durfde ik ook niets te zeggen uit schrik haar te verliezen. Toen maakte ik mezelf wijs dat ik het vanaf het begin van onze relatie had moeten doen, niet nu nog. Uiteindelijk raakte ik haar toch kwijt.
Na de kokschool ging ik naar het kunstonderwijs. Op die school werd ik geconfronteerd met iets soortgelijks, zij het dat het wel verder ging dan wat ik verlangde. In een andere klas zat een meisje dat steevast als baby gekleed naar school kwam. In volledige outfit. Babykleertjes, slabbetje, tutter, flesje,… . Nu, zeer vreemd vond niemand dat, want op die school waren we wel wat gewoon wat betreft outing. Daar was het echt, zoveel mensen, zoveel verschillen. Over of ze nu al dan niet een luier droeg werd wel eens gespeculeerd. Ik heb steeds gedacht van wel, aan de dikte van haar poep. Nu ik ondertussen meer heb opgezocht over deze levensstijl ben ik er bijna 100% zeker van, maar toen had ik er geen benul van dat dit bestond. Als men het haar vroeg stopte ze haar duim in haar mond en werd hoogrood. Antwoorden deed ze niet echt, ze liet alles in het midden.
Toen ik op kot ging dacht ik mijn situatie te veranderen. Ik had me voorgenomen luiers te gaan kopen, maar het is er eigenlijk nooit van gekomen. Ik wist eigenlijk niet waar ik er aan moest geraken, en ze kopen durfde ik toch niet. Ik dacht er wel regelmatig aan, maar ik borg het gevoel maar weer vlug op in mijn binnenste, veilig weggeborgen voor iedereen, ook voor mezelf. Het bedplassen is wel verergerd in die periode. Misschien omdat ik geruster was, want de controle van mijn moeder was weggevallen, en mijn vriendin bleef nooit slapen (dat mocht ze niet van thuis). Ik gebruikte wel regelmatig handdoeken en dweilen voor meer veiligheid ’s nachts, vooral dan in perioden dat die rare plasdroom weer de kop opstak. Wel plaste ik ook regelmatiger in bed zonder die droom. Van thuis had ik een grote plastic meegenomen, zogezegd om mijn tafel te beschermen bij het schilderen, maar eigenlijk was het om mijn matras af te dekken. Het is wel niet zo leuk om op te slapen, maar zo zou de kotmadam op het einde van het schooljaar tenminste geen beplaste matras vinden. Ik bracht elke week mijn lakens mee naar huis, maar of mijn moeder ooit geroken heeft dat ze natgeplast waren, dat weet ik niet. Ze heeft er nooit iets van gezegd. Het bedplassen had één groot voordeel, als ik het toeliet dat het wel eens gebeurde, dan sliep ik veel beter. Ik was dan minder gespannen. Ik vond mezelf in die periode wel vies en vuil. Ik vond mezelf ook zeer abnormaal, temeer omdat ik het eigenlijk niet zo erg vond om in bed te plassen en ook wel eens over luiers fantaseerde. Ik kon het allemaal niet goed plaatsen, wist er geen blijf mee. Ik dacht dat ik alleen was met dit probleem, zowel met het bedplassen als met de luierfantasie. Ik had beter moeten weten, want op school liep een AB-meisje rond. Maar toen is dat nooit tot me doorgedrongen. Hoe kan een mens toch blind zijn voor zoiets.
Na mijn schoolperiode ben ik vrijwel onmiddellijk met N gaan samenwonen. We hadden een huisje kunnen kopen en konden er in oktober reeds in. Ik moest dus niet lang meer terug naar huis. Maar het samenwonen bracht een ander probleem met zich mee. Hoe zou ik mijn bedplassen voor N kunnen verbergen. Ik wou het haar niet vertellen, want ik dacht dat ze me zou laten vallen. De luierfantasie verbergen was makkelijker, dat zat enkel in mijn hoofd en ik was al gewoon om dat weg te moffelen. Uiteindelijk had ik een constructie bedacht. Ik had reeds een wasmachine en wist hoe die te bedienen, dus ik vulde die steeds en deed de was. Dat was voor mij de mogelijkheid om alles te kunnen verbergen. Ik denk ook dat ze nooit iets gemerkt heeft, en anders heeft ze er net als mijn moeder nooit iets van gezegd, hoewel me dat zou verwonderen. Ik sliep wel slechter, want ik durfde weer niet goed te slapen. Ik was dus al snel weer vermoeid en gespannen. Dat kwam onze relatie natuurlijk niet ten goede. Ik plaste dus weer minder in bed, maar het gebeurde wel nog. Ik had wel geluk dat het meestal gebeurde als zij eerder dan mij moest opstaan en dat ik ook een harde zweter ben ’s nachts. Al bij al, ze heeft het volgens mij nooit geweten. Het samenwonen duurde echter niet zo lang.
Toen ze bij me vertrokken is begon ik weer frequenter te bedplassen, maar ook beter te slapen. Die rare plasdroom begon ook weer. Ik begon die natte bedden toch wel een beetje beu te worden, want het bedplassen verergerde. Ik plaste in die periode terug bijna iedere nacht in bed. Waarschijnlijk kwam dat deels door de emoties die een scheiding met zich meebrengen, maar het feit dat ik geen zin meer had me ook ’s nachts nog in te spannen zal er zeker ook toe bijgedragen hebben. Ik begon me wel beter te voelen, was meer uitgerust en kon mijn werk terug beter aan. De druk thuis was weg, ik voelde me steeds vrijer maar ook eenzaam. Bij mijn ouders kon ik niet echt terecht, want zulke dingen horen gewoon bij het leven en je moet sterk zijn en je er doorheen slaan. Over gevoelens werd bij ons nooit gepraat. In die periode kocht ik mijn eerste luiers. Ik raapte alle moed bijeen en reed naar een winkel waar niemand me kende. Ik kocht de grootste maat kinderluiers die ze daar hadden want ik dacht dat het wel zou gaan. In die tijd waren de grootste kinderluiers voor kinderen tot 35 kg, ik woog er 50 maar was zeer tenger gebouwd. Helaas, ze waren te klein. Met wat moeite kon ik ze net dichtplakken, maar ze spanden dan wel erg en losten dikwijls gedurende de nacht. Toch behielp ik me zo, ik legde een plastic onder mij en een grote handdoek en deed boven de luier een goed aanspannende onderbroek. Wat lekte werd zo opgevangen. Ik voelde me geborgen en veilig, sliep goed en was ’s morgens goed uitgerust. Ik begon meer en meer te genieten van mijn luiers. Ze bezorgden me alles wat ik in mijn relatie met N nooit had ervaren, geborgenheid, liefde, warmte, veiligheid. Het zalige aan de luiers was ook dat ik niet meer van de kou na het plassen wakker werd, die luiers bleven namelijk lekker warm. Vaak merkte ik pas bij een toevallig wakker worden dat ik nat was. Wel bleef er een probleem, de luiers waren niet bedoeld voor een plas van een volwassene (even bij vertellen dat bij mij mijn urine ’s nachts niet genoeg geconcentreerd word waardoor de plas groot is). Hoewel ik mijn gedrag nog steeds als abnormaal ervoer, vooral het genieten van een luier dan, begon ik het mezelf meer en meer te vergeven. Ik woonde alleen, dus deed er toch niemand kwaad mee. Ook al was ik de enige die dit deed (bij mijn weten), ik aanvaarde dat dit zo was en leerde van mezelf houden, ook al deed ik rare dingen. Ik deed ook al eens op een vrij moment luiers om.
Ik denk wel dat mijn vrienden ooit eens een pak luiers ontdekt hebben, want met een verjaardag kreeg ik van hen eens een pak luiers cadeau, uitgerekend diegene die ik gebruikte. Ik hield me van de domme, maar was er de rest van de avond toch niet gerust in. Wie weet wat hadden ze nog meer voor me in petto.
Op een dag leerde ik K kennen. Toen maakte ik de grootste fout van mijn leven. Ik borg mijn luiergedachten weer op in plaats van het te vertellen. Het probleem was dat ik vooral weer ’s nachts moest trachten droog te blijven. Het gekke is dat als ik me voldoende concentreer dat wel lukt, maar ik moet dan een paar keer per nacht naar de WC. Ik wende weer mijn kleine blaas voor en als het al eens misging verschool ik me weer achter overvloedig zweten. Tien jaar hield ik dat zo vol, de spannende momenten van toch nat wakker worden ben ik al bij al zonder kleerscheuren doorgekomen. Ik heb nooit gesnapt dat het nooit eens uitkwam, ofwel zweeg ook deze partner er weer over. Wat ik nu helemaal niet meer snap is hoe je jezelf zoiets kan opleggen en het zo lang kan volhouden, enkel door gebruik te maken van je wilskracht.
Ondertussen was internet bij ons uitgevonden en kwam ik door op zoek te zijn naar informatie over bedplassen en wat er aan te doen was in contact met die andere luiersites. Die waar mensen ervoor kiezen een luier te dragen. Er ging een wereld voor me open, ik was niet alleen die ervan genoot om in een luier te plassen. Dit had ik nooit gedacht, ik was minder “abnormaal” dan ik dacht.
Uiteindelijk besloot ik alles op te biechten, voor mij was het zo niet langer houdbaar. Ik zette hiermee wel een heel goede relatie op het spel, maar wat heb je te verliezen. Ik begon mezelf te overtuigen dat ze het wel zou aanvaarden en als dat niet zo was, dat de relatie, hoe goed ook, voor mij niet de moeite was om te behouden. Ik zou niet zoals mijn vader sterven zonder ooit zichzelf te kunnen zijn tijdens het leven. Dan ging ik liever alleen verder en zou ik de consequenties van een scheiding er bij nemen. Ik biechtte alles op en het kwam goed. We zijn diezelfde dag samen luiers voor volwassenen gaan kopen. Ik zou ze vanaf nu ook kunnen dragen, maar ze zou me niet verversen en zo, dat was de afspraak. Voor haar bleef ik dezelfde, met of zonder luiers. Ze had me liever ontspannen met luiers dan gespannen zonder.
En hoe zit het nu. We zijn nog steeds gelukkig samen, gelukkiger dan ooit. De band is precies nog sterker geworden. Voorlopig is zij de enige die er van afweet, zowel van het bedplassen als van de luierliefhebberij. De luiers horen er nu bij, zowel ’s nachts als overdag. Ondertussen laat ik ook nog andere gevoelens toe zoals het klein willen zijn. K vind dat geen probleem, als ik maar gelukkig ben. Ondertussen heb ik al een hele collectie knuffels, flesjes en speentjes. Benieuwd wat de Sint brengt dit jaar, want die komt ook terug langs.
Pinokio
Dit verhaal is waar gebeurd, het is mijn eigen verhaal. Ik schreef dit verhaal oorspronkelijk om voor mezelf alles op een rijtje te krijgen en ook voor mijn vrouw, zodat ze beter zou begrijpen waarom ik luiers draag. Ik vraag jullie om er met het nodige respect mee om te gaan. De namen zijn gewoon letters (het zijn niet de juiste beginletters, ik heb getracht elke letter slechts 1 keer te gebruiken om verwarring te voorkomen).
Mijn verhaal.
De jongste jaren van mijn leven waren ook de jaren dat mijn ouders zeer weinig tijd hadden voor de kinderen. Eerst de drukkerij die failliet ging en dan de beslommeringen van het afbetalen van hun schulden. Mijn vader werkte veel over na het faillissement om de schuld te betalen, mijn moeder ging overal kuisen. Ik en mijn oudere broer (G) werden veel verzorgd door mijn oudste broer (L) en door meter H. Hoe dat verzorgen geweest is kan ik niet zeggen, dat herinner ik me niet, maar ik vermoed dat het vooral een technische handeling was met weinig genegenheid. Ik denk dat mijn moeder ons ook zo verzorgde.
Ik was laat droog, het wou maar niet lukken. Toen ik naar het eerste kleuterklasje ging droeg ik nog steeds dag en nacht luiers. Van die periode blijft mij ook het eerste gevoel bij van echt liefde ontvangen, de eerste keer dat ik dit echt zelf ervoer. Dit gevoel kreeg ik steeds als de juf mij verschoonde. Ze besteedde echt aandacht aan mij en ik kreeg steeds de nodige knuffels erbij. Ze was ook nooit boos over een natte luier en zette mij ook niet te schande voor de klas (mijn klasgenootjes waren nl. wel allemaal droog overdag).
Vanaf mijn vierde werd de druk echter zeer hoog opgevoerd. In die zomer zouden ze (meter H en ons moeder) er werk van maken want voor de tweede kleuterklas moesten en zouden ze me droog krijgen. Overdag kreeg ik plots geen luier meer om. Dit was een groot probleem voor mij, want ik werd ook niet tijdig op de WC gezet, wat de kleuterjuf wel deed, waardoor ik soms toch droog bleef. Ons moeder had dus een vertekend beeld van mijn plasgedrag. Als ik al eens droog bleef, had ik dat louter en alleen aan de juf te danken. Nu was ik meestal zeer geconcentreerd bezig en vergat zelf tijdig te roepen. Ik had ook veel schrik van de WC, ik was bang dat ik er in zou vallen. Een potje in mijn buurt hielp ook niet veel, want daar kregen ze mij om een of ander reden moeilijk op. Van dag op dag moest ik dus uit mezelf droog blijven. Ik plaste dikwijls toch in mijn broek. buiten spelen met de anderen deed ik niet, want natuurlijk wisten G en L dat ik moeilijk droog bleef en werd ik uitgelachen als ik het in mijn broek deed. Als ik in mijn broek plaste durfde ik op de koop toe nog niets te zeggen en bleef ik dus maar rondlopen met mijn natte broek.
De nachten dan. Mijn moeder had twee voorbeeldkinderen gehad wat betreft droog zijn. De twee oudsten waren namelijk droog voor de eerste kleuterklas en een beetje later ook ’s nachts. Ik sliep in die periode samen met G in één bed en om één of ander reden deed ons moeder G ook nog een luier aan, ook al was die reeds droog. Ik moest nog een luier, maar G niet dus deze begon ook druk op me uit te oefenen. Het was mijn schuld volgens hem dat hij een luier aan moest. Waar hij kon pestte hij me dus. Plaats om ons apart te leggen was er niet, dus, ik moest maar zien dat ik droog was zodat G ook van zijn luier af kon.
Rest nog meter L. Bij haar was het anders. Bij haar was ik graag. Soms logeerde ik daar samen met F, mijn neef die één jaar jonger is. Hij was ook nog niet zindelijk. Meter L kende mijn probleem uiteraard ook, en ze kon er niet tegen dat de anderen mij pestten. Haar man was ook zeer rechtvaardig en gaf hen dan ook telkens opmerkingen. De anderen gingen niet graag naar daar denk ik, maar voor mij was het een zegen. Als ik bij meter L was speelde ik meestel met F, met hem kon ik het leukste spelen en meter L gaf me ook de kans om ongestoord te spelen, ze deed me gewoon een luier om zodat ik nergens op hoefde te letten en op kon gaan in mijn spel. Gevolg was dat er een grote druk van me af viel als ik daar was en dat ik ook vaker proper bleef. Van haar man moest ik ook niet op de plank-WC, maar ik mocht gewoon plassen in de beek. Plassen moest zich blijkbaar ineens niet meer afspelen in een vuil, donker hok. ‘s Nachts legde meter L mij en F meestal in hetzelfde bed en G en L ook samen, zo was iedereen tevreden. De twee luierkindjes samen en de twee luiervrije kindjes samen. Een luier was daar plots geen probleem meer, het werd aanvaard. Ook met het verschonen ging meter L helemaal anders om. Ze verschoonde mij en F samen, we werden allebei even veel vertroeteld (thuis verschoonde ons moeder mijn jongste broer S in een aparte ruimte).
Bij meter L mocht ik kind zijn op mijn eigen tempo en ongestoord spelen. Ik moest niet voldoen aan maatschappelijke normen (in dit geval, droog zijn voor de kleuterklas). Helaas, de momenten bij meter L waren zeldzaam.
Van mijn vijf en zes weet ik nog weinig. Ik moet stilaan wel droog geworden zijn overdag, hoewel ik toch nog dikwijls in mijn broek plaste. Ik was namelijk zeer verlegen en durfde dikwijls mijn vinger niet opsteken om naar toilet te gaan, dus was het uiteindelijk zo hoog water dat ik het niet meer kon houden. ’s Nachts is toch altijd een beetje moeilijk geweest. (nu nog, maar daarover verder meer). Ik weet dat ik regelmatig in een nat bed wakker werd en dat dan bijna niet durfde zeggen. Als ik uit bed kwam met een natte pyjama, dan werd ik door de anderen uitgelachen, dus bleef ik soms liggen tot ons moeder naar boven kwam omdat ze dacht dat ik weer hoofdpijn had. Dan moest ik niet nat naar beneden en wist alleen zij het, dacht ik. Beneden zou dan blijken dat de andere het toch wisten, want we droegen steeds allemaal dezelfde pyjama, dus als ik in een andere naar beneden kwam wisten ze het. Op de koop toe vertelde ons moeder het toch zodat ik weer te schande stond. Ik plaste toen vooral in bed als het koud was en bij van die rare dromen die niemand had (en waar ons moeder ook behoorlijk boos over kon zijn, al die onzin).
Nu ik dit schrijf denk ik dat ik weet waar mijn chronische kinderhoofdpijn vandaan kwam. Ik durfde bijna niet meer diep te slapen, want dan was het zeker prijs, dus altijd op mijn hoede, ook ’s nachts wanneer de geest eigenlijk moet rusten. Misschien was het wel daarom dat ik dikwijls ’s nachts tekende en las (ik mocht dit ook als enige). Ik was dan wakker en kon tijdig op de pot geraken.
Bij meter L mocht ik nog een luier aan, de zeldzame keren dat ik daar was, want F droeg er ook nog steeds een (tot zijn zesde ongeveer). Ze verschoonde ons ook niet openlijk, waar iedereen bij was (te schande dus), maar gewoon op ons bed in onze kamer, niemand wist het behalve wijzelf, maar wij beschermden elkaar uiteraard en hielden het stil. Ze riep ons ook niet op van onder aan de trap, maar kwam naar onze kamer. Eerst werden de luiers uitgedaan en dan pas gingen we naar beneden. Uiteraard had ik bij haar steeds een natte luier, maar dat kwam waarschijnlijk omdat er geen andere mogelijkheid was om te plassen (ik kon de luier niet zelf uit doen) en ook omdat ik daar in alle vertrouwen in slaap viel en dus ook zeer vast sliep. Bij haar werd ik ook altijd later wakker dan thuis (thuis was ik altijd als eerste op, dan zag niemand mijn natte pyjama), bij meter L sliep ik makkelijk een uur of twee langer. Het mocht daar ook, uiteraard omdat we daar enkel af en toe sliepen als het geen school was. Bij meter L werden de “kindjes” beschermd.
En dan kwam de lagere school.
Dat is de grote school vanuit kleuterperspectief gezien, en daarbij hoorde zeker ook “groot zijn”. En daar knelde het schoentje. Ik wou eigenlijk nog niet naar die school, ik wou in de kleuterklas blijven en spelen, niet leren. Leren was iets nieuws voor mij, spelen, daar was ik mee vertrouwd. Ik kon dan tekenen, boetseren, … . Nu zou dat allemaal wegvallen, want na de schooluren was er ook nog huiswerk, en dan nog TV, want die was ondertussen ook bij ons uitgevonden. Ik had twee voorbeelden van oudere broers en ik vond dit niet leuk. Ik was in die periode een beetje jaloers op S, want die mocht nog spelen, die begon nog maar aan de kleuterklas. Eigenlijk wou ik ruilen met hem. Ik was nog niet schoolrijp, denk ik, maar het moest, het hoorde zo.
Ik keek wel erg uit naar mijn eerste communie. Dat was iets magisch voor mij, maar daarvoor moest je ook in het eerste schooljaar zitten. Dat was wel een argument voor mij. Die eerste communie eindigde ook weer op een sisser, want uitgerekend die ochtend werd ik natuurlijk wakker in een nat bed (de spanning waarschijnlijk). Dus dat was weer eens het gespreksonderwerp van de dag. Leuke eerste communie.
Zoals eerder gezegd was ik zeer verlegen, dus het in mijn broek doen op de schoolbanken ging verder. Ik had niet veel vriendjes, want ik was een beetje vies en deed bovendien geen jongensspelletjes. Ik had eigenlijk maar één vriendje, JB en die zat toevallig naast me op de bank omdat we nummer 3 en 4 van de klas waren (1ste schooljaar, nadien werden we volgens punten gezet, maar dan waren we meestal ook 3 en 4).
Uiteindelijk was het broeder K die me een beetje van mijn plasprobleem af hielp. Op één of andere manier slaagde hij er in dat ik mijn verlegenheid overwon en mijn vinger opstak om naar toilet te gaan. Dat was in het derde schooljaar.
Mijn plasprobleem loste zich eigenlijk nooit op. De meeste leraars wisten wel dat ik “een kleine blaas” had en lieten me dan, in tegenstelling tot de andere leerlingen, tijdens de les naar toilet gaan, maar toch overviel het me nog eens in het vijfde schooljaar. Toen ging ik echt af.
Normaal dronk ik nooit iets tijdens de speeltijd, maar die dag was er iemand jarig en die trakteerde op cola. Iedereen van onze klas kreeg dus een cola. Na de speeltijd was er nog een uurtje of zo les en dan hadden we turnen. Tijdens de turnles moesten we van de turnleraar oefeningen doen, maar door de cola was mijn blaas natuurlijk behoorlijk gevuld. Voor ik aan de beurt was vroeg ik of ik eerst nog vlug naar de WC mocht, maar het antwoord was resoluut “nee”, “dat doe je tijdens de speeltijd” zei hij. Argumenteren hielp niet, hij was niet de andere leraars, en hij maakte voor mij geen uitzondering. Het gevolg laat zich al raden, ik hield het niet meer, uitgerekend net toen ik aan de beurt was voor de oefening en al mijn klasgenootjes dus naar mij stonden te kijken. De plas liep me gewoon lang de benen, iedereen lachte en bovendien had ik de turnzaal vuil gemaakt. Dus kreeg ik een dweil en een emmer en met een natte broek, natte kousen en turnschoenen moest ik de turnzaal helemaal dweilen. Je moeder is hier toch kuisvrouw, zei hij nog, dus jij zal ook wel kunnen kuisen. Het was nog waar ook, want ik hielp haar dikwijls en kon reeds goed met de dweil overweg. Na de turnles ben ik zo naar huis gegaan, want ik had geen propere onderbroek. Heel de rang heeft het dus ook gezien.
Dat was al vlug de hele school rond natuurlijk, en G, die op dezelfde school zaten, deed er nog een schepje bovenop, uiteraard omdat hij nu ook gepest werd met het feit dat we de zoontjes van de kuisvrouw waren en dus konden kuisen. Dat was voor meisjes, jongens hoeven dat toch niet te doen.
Wat er na dit voorval gebeurde vertel ik niet graag, het is pijnlijk, strafbaar, maar ik wens het niet aan te klagen. Voor mij is het een deel van mijn leven waarmee ik verder moet; Het is allemaal zo lang geleden, de persoon in kwestie is reeds gestorven, dus is het aan mij om er verder mee te gaan.
Zoals reeds gezegd ging het nieuwsje de school rond, dus het kwam zeker ook de broeders en leraars ter ore. Ons moeder was kuisvrouw op de school, wat maakte dat ik dikwijls ook op school was op vrije momenten, wat normaal niet was toegestaan. Ik zat op een broederschool en als een van de enigen had ik vrije toegang tot het kloostergebouw, de bibliotheek, de kapel. Dat kwam deels door mijn misdienaar zijn, maar ook om een geheel andere reden. Er was namelijk een broeder die zich iets meer om mij bekommerde dan de anderen. Het was broeder E. Dat was de broeder die verantwoordelijk was voor de drankjes tijdens de speeltijd, de kippen, de groententuin, … . Hij was dus de broeder die de meeste werkjes deed afgezonderd van de rest, die gaven les, waren directeur of deden secretariaatswerk. Uiteraard was ook hem het nieuwsje ter ore gekomen en hij riep me op een middag als hij kippen eten gaf en ik de inhoud van de vuilbakken aan het verbranden was, een deel van wat we deden als we ons moeder hielpen. Hij zou me helpen met mijn probleem, ik moest maar eens bij hem komen. Als kind ben je zeer gevoelig voor zoiets, want thuis werd het natuurlijk weer afgewimpeld, en het voorval werd door peter L uiteraard geplaatst als een afrekening van de turnleraar naar hem toe (strijd om het trainerschap van de plaatselijke voetbalclub). Daarmee was alles opgelost en bleef ik alleen staan met mijn probleem. Ik was me ondertussen wel gaan realiseren dat ik een blaasprobleem had, want de andere kinderen konden wel hun plas ophouden en ik niet.
Van zo gauw ik kon trok in dus naar broeder E, want hij zou me helpen. Hij legde me mooi uit dat er veel mensen zijn die zoiets hebben, dat het niet zo ongewoon is, dat er niets fout mee is, enzovoorts. Dat was maar de inleiding, zo bleek, maar dat wist ik toe nog niet. Toen deed hij me het volgende voorstel. Hij zou me een luier omdoen, als ik dat wilde, en kijken wat het effect daarvan was. Ik stemde toe, hoewel ik een beetje beschaamd was om voor een broeder (een geestelijke toch ?) in mijn blote piemel te liggen. Het viel allemaal wel mee. Hij zalfde mijn billen, poederde me en deed me een luier om. Net zoals meter L dat deed. Hierover een plastic broekje en dan mijn gewone kleren weer aan. Niemand zou het weten, op voorwaarde dat ook ik niets zei uiteraard. Ik kreeg nog een limonade, zo’n lekkere van Roman. Dan gingen we samen in de tuin werken en bij de kippen en zo, je weet wel, allemaal leuke dingen. En omdat ik natuurlijk zo opging in het werk waarmee ik bezig was, merkte ik plots weer dat mijn blaas zich behoorlijk had gevuld met die lekkere limonade. Daar ik een luier aan had en geen zin had zo ver te lopen naar de WC liet ik het maar vrijuit stromen. Natuurlijk schaamde ik me nadien en durfde ik niets te zeggen en had ik nog de ijdele hoop dat ik zelf de luier zou kunnen uitdoen maar die vlieger ging natuurlijk niet op. Het tuinwerk was gedaan en ik ging weer mee naar zijn kamer. Daar vroeg hij me uiteraard hoe het met me was, en daar ik niets durfde te zeggen deed hij mijn broek maar naar beneden. Mijn luier was uiteraard helemaal nat. Hij deed hem los, zonder me te bestraffen, integendeel. Hij verzorgde me met veel aandacht en liefde, waste me helemaal proper en ik kon weer mijn gewone kleren aan. Niemand zou weten wat er deze middag was gebeurd. Ik ging nog veel terug naar broeder E, soms mocht ik zelfs mee met zijn auto als hij een overschot aan groenten naar zijn familie bracht. Er was 1 constante, bij hem had ik steeds een luier om en kon dat. Mijn moeder rook uiteraard geen onraad, ze dacht, net als vele anderen dat dit wel een deel van mijn roeping was (iedereen dacht namelijk dat ik in het klooster zou gaan), en ik bracht ook dikwijls groenten mee naar huis. Ik voelde me dus ook niet schuldig.
Later, veel later, toen die pedofiliezaken zo in de actualiteit kwamen heb ik pas begrepen wat er toen is gebeurd. Voor broeder E gaf dit waarschijnlijk ook een kick, mijn piemeltje en poep wassen.
Voor mezelf heb ik toen ook begrepen dat dit een deel van mezelf is. Ik had dit eigenlijk graag, ik heb het zelf dus nooit als misbruik ervaren, ik genoot ervan om een luier te kunnen dragen en er in te mogen plassen, gewoon nergens op moeten letten, gewoon laten stromen als de stroom zich aandient.
Jeugdbewegingen, wat normaal zo bij de lagere schoolperiode hoort, waren ook niets voor mij. Het risico was voor mij te groot dat ik toch om een of andere reden eens in mijn broek zou doen en dan zou worden uitgelachen. Ik moest wel bij de scouts (heb enkel de welpjes gedaan), de rest was er ook bij, dus waarom ik niet. Geamuseerd heb ik me er nooit. Steeds opletten dat ik niet teveel opging in het spel zorgt ervoor dat een spel niet meer boeiend is. Op kamp gaan was helemaal een ramp. Ik durfde gewoon niet in slaap vallen, gevolg hoofdpijn, in bed voor de rest van de dag, dus een kamp in bed. Er werd al vlug gezegd dat de hoofdpijn kwam door heimwee (was ook een beetje, maar niet helemaal). Wat ging er in mij om ? Ik durfde niet slapen, maar durfde dikwijls ook niet uit bed ’s nachts om naar toilet te gaan. Ik probeerde me zo goed mogelijk in te houden, wat meestal wel lukte. ’s Morgens had ik natuurlijk barstende hoofdpijn. Volle blaas en niet slapen, de ideale combinatie. Ik bleef dan meestal liggen en als de eerste activiteit bezig was kwam de hoofdleidster meestal wel naar me toe. Ondertussen was ik nog niet naar toilet geweest en meestal kwam ze maar juist op tijd, soms niet. Ze praatte dan wat met me, vroeg wat ik juist voelde en meestal begon het dan met mijn hoofdpijn, ik begon dan meestal te huilen, dus ook keelpijn, want ik durfde niet te zeggen wat er juist was. Als ze zelf niet vroeg of ik naar toilet moest, was het meestal te laat. De derde dag van een kamp was voor mij meestal fataal, dan werd ik nat wakker. Uiteindelijk slaap je toch eens en dan heb je wat in te halen. Te vast slapen is dan het gevolg, een natte broek onvermijdelijk. Weer blijven liggen, maar deze keer wendde ik de hoofdpijn alleen maar voor omdat niemand me zou zien in een natte pyjama. Als de hoofdleidster dan kwam rook ze meestal wel onraad, tja, urinegeur verstop je niet zomaar. Maar die hoofdleidster was wel lief tegen me en de rest van de dag vertroetelde ze me wat extra. Twee kampen maakte ik mee, en dan ging ik uit de scouts.
Het enige kamp dat ik graag heb gedaan is dat met de school zelf, het zesde leerjaar. Dat was met de leraars, en hen kende ik genoeg om te durven vragen voor toilet. Zij kenden ook mijn kleine-blaasprobleem van op school. Ze legden me ook steeds in het bed het dichtste bij de WC en nooit van boven in een stapelbed.
Na de lagere school was het uit met het mooie leventje. Ik ging kokschool doen, het werd Antwerpen. Het eerste jaar van de kokschool kon ik nog wel eens naar broeder E, maar dat kon toch niet teveel meer want dat vond men dan maar raar. Op de koop toe verhuisden we naar Z, dus de broeders vielen nu voorgoed weg. Op mijn twaalfde naar een nieuwe, grote school in een grote stad. Het was keihard. De mentaliteit was er een van pesten en uitlachen en ik was natuurlijk een gemakkelijk slachtoffer. Ik denk niet dat er iemand is achter gekomen op die school dat ik moeilijk mijn plas kon ophouden. We moesten veel van klas wisselen en op elke gang waren toiletten, dus ik maakte er een gewoonte van om als eerste buiten te zijn, rap te stappen, vlug een plas en naar de volgende les. Ik moest dus zelden 2 lesuren overbruggen.
’s Nachts had ik soms nog wel eens prijs, maar niet zoveel meer. Ondertussen was ik ook niet meer zo bang in het donker, dus ik werd meestal wel wakker en ging, ik spaarde het niet meer op tot ’s morgens. Als ik al eens nat was, was dat meestal maar het begin van een plas, ik werd dus al wakker als het begon. Ik kon het dan afremmen, dus de schade was te beperken. Komt daar bij dat in Z heel onze huiselijke toestand veranderde. Ons moeder keek iets minder naar ons om, onze kleren lagen op onze kamer en van de trap ging je rechtstreeks naar de badkamer. Je hoefde niet meer eerst langs de eettafel te passeren en kon dus iets veiliger doorglippen indien nodig. Maar het was eigenlijk bijna niet meer nodig. Ik kon ook boven al een verse onderbroek aandoen en ik kleedde me, ook al was het ijzig koud, aan en uit op mij slaapkamer. Dat voelde veiliger voor me.
Ook vatte ik het systeem op om zelf mijn bed goed te leggen. Dan keek ons moeder daar niet meer naar. Soms had ik wel eens volledig prijs. Toen zijn mijn rare dromen begonnen, en die heb ik nu soms nog. Als ik in een diepe slaap lag had ik zeer vaak dromen. Een opeenvolging van verschillende, maar één droom kwam dikwijls terug. In deze droom stond ik gewoon voor een WC te plassen, meer was het niet. Alleen was er één probleem. Meestal werd ik wakker als een plas zich aandrong, ik was dan dikwijls nog maar een klein scheutje verloren, dat werd gemakkelijk door mijn onderbroek geabsorbeerd. Bij deze droom echter was ik in de volle overtuiging dat ik werkelijk voor een WC stond, dus ik liet alles vrijelijk stromen. Als ik het moeilijk had op school of thuis, of ik was zeer moe, dan kwam deze droom meer terug. En eigenlijk vond ik dat wel leuk, die droom, en in bed plassen. Alleen zat ik ’s morgens met een probleem: natte lakens, en te nat om mijn bed toe te leggen. Meestal waren ze niet vervangen en gewoon gedroogd, mijn bed had dan geen frisse geur, maar dat nam ik er maar bij. Soms waren ze wel vervangen, misschien toeval, misschien wist ons moeder wel meer. Dikwijls speelde ik met de idee om stiekem luiers te kopen van mijn zakgeld, zodat bij een ongelukje mijn bed niet nat zou zijn, maar dat durfde ik niet. Soms, als ik heel moe was, na weer een paar nachten niet goed slapen, deed ik een handdoek in mijn broek, maar ik was dan nog niet gerust, dus dat hielp niet veel. Ik wist wel dat eens de handdoek vol, het toch op mijn lakens zou zijn.
Dan kwam de periode van meisjes. Hierover zou ik nooit spreken, dus het werd diep in mijn binnenste opgeborgen. Ik was gewoon steeds op mijn hoede en zei maar dat ik een kleine blaas had en dus dikwijls naar toilet moest. Dat was alvast niet gelogen. Ik sliep slecht, niet alleen van verliefdheid, maar veeleer van een andere spanning. Ik wou dat ik gewoon zou durven zeggen dat ik liever een luier om heb ’s nachts, dat ik me dan een stuk veiliger zou voelen. Vanaf ongeveer mijn twintigste zit ik met dit probleem. Bij het huis uitgaan dacht ik dit te veranderen, maar N (mijn eerste partner waarmee ik later ben gaan samenwonen) was te hard daarvoor, dus toen ik op kot ging, en ik iets had kunnen veranderen, durfde ik ook niets te zeggen uit schrik haar te verliezen. Toen maakte ik mezelf wijs dat ik het vanaf het begin van onze relatie had moeten doen, niet nu nog. Uiteindelijk raakte ik haar toch kwijt.
Na de kokschool ging ik naar het kunstonderwijs. Op die school werd ik geconfronteerd met iets soortgelijks, zij het dat het wel verder ging dan wat ik verlangde. In een andere klas zat een meisje dat steevast als baby gekleed naar school kwam. In volledige outfit. Babykleertjes, slabbetje, tutter, flesje,… . Nu, zeer vreemd vond niemand dat, want op die school waren we wel wat gewoon wat betreft outing. Daar was het echt, zoveel mensen, zoveel verschillen. Over of ze nu al dan niet een luier droeg werd wel eens gespeculeerd. Ik heb steeds gedacht van wel, aan de dikte van haar poep. Nu ik ondertussen meer heb opgezocht over deze levensstijl ben ik er bijna 100% zeker van, maar toen had ik er geen benul van dat dit bestond. Als men het haar vroeg stopte ze haar duim in haar mond en werd hoogrood. Antwoorden deed ze niet echt, ze liet alles in het midden.
Toen ik op kot ging dacht ik mijn situatie te veranderen. Ik had me voorgenomen luiers te gaan kopen, maar het is er eigenlijk nooit van gekomen. Ik wist eigenlijk niet waar ik er aan moest geraken, en ze kopen durfde ik toch niet. Ik dacht er wel regelmatig aan, maar ik borg het gevoel maar weer vlug op in mijn binnenste, veilig weggeborgen voor iedereen, ook voor mezelf. Het bedplassen is wel verergerd in die periode. Misschien omdat ik geruster was, want de controle van mijn moeder was weggevallen, en mijn vriendin bleef nooit slapen (dat mocht ze niet van thuis). Ik gebruikte wel regelmatig handdoeken en dweilen voor meer veiligheid ’s nachts, vooral dan in perioden dat die rare plasdroom weer de kop opstak. Wel plaste ik ook regelmatiger in bed zonder die droom. Van thuis had ik een grote plastic meegenomen, zogezegd om mijn tafel te beschermen bij het schilderen, maar eigenlijk was het om mijn matras af te dekken. Het is wel niet zo leuk om op te slapen, maar zo zou de kotmadam op het einde van het schooljaar tenminste geen beplaste matras vinden. Ik bracht elke week mijn lakens mee naar huis, maar of mijn moeder ooit geroken heeft dat ze natgeplast waren, dat weet ik niet. Ze heeft er nooit iets van gezegd. Het bedplassen had één groot voordeel, als ik het toeliet dat het wel eens gebeurde, dan sliep ik veel beter. Ik was dan minder gespannen. Ik vond mezelf in die periode wel vies en vuil. Ik vond mezelf ook zeer abnormaal, temeer omdat ik het eigenlijk niet zo erg vond om in bed te plassen en ook wel eens over luiers fantaseerde. Ik kon het allemaal niet goed plaatsen, wist er geen blijf mee. Ik dacht dat ik alleen was met dit probleem, zowel met het bedplassen als met de luierfantasie. Ik had beter moeten weten, want op school liep een AB-meisje rond. Maar toen is dat nooit tot me doorgedrongen. Hoe kan een mens toch blind zijn voor zoiets.
Na mijn schoolperiode ben ik vrijwel onmiddellijk met N gaan samenwonen. We hadden een huisje kunnen kopen en konden er in oktober reeds in. Ik moest dus niet lang meer terug naar huis. Maar het samenwonen bracht een ander probleem met zich mee. Hoe zou ik mijn bedplassen voor N kunnen verbergen. Ik wou het haar niet vertellen, want ik dacht dat ze me zou laten vallen. De luierfantasie verbergen was makkelijker, dat zat enkel in mijn hoofd en ik was al gewoon om dat weg te moffelen. Uiteindelijk had ik een constructie bedacht. Ik had reeds een wasmachine en wist hoe die te bedienen, dus ik vulde die steeds en deed de was. Dat was voor mij de mogelijkheid om alles te kunnen verbergen. Ik denk ook dat ze nooit iets gemerkt heeft, en anders heeft ze er net als mijn moeder nooit iets van gezegd, hoewel me dat zou verwonderen. Ik sliep wel slechter, want ik durfde weer niet goed te slapen. Ik was dus al snel weer vermoeid en gespannen. Dat kwam onze relatie natuurlijk niet ten goede. Ik plaste dus weer minder in bed, maar het gebeurde wel nog. Ik had wel geluk dat het meestal gebeurde als zij eerder dan mij moest opstaan en dat ik ook een harde zweter ben ’s nachts. Al bij al, ze heeft het volgens mij nooit geweten. Het samenwonen duurde echter niet zo lang.
Toen ze bij me vertrokken is begon ik weer frequenter te bedplassen, maar ook beter te slapen. Die rare plasdroom begon ook weer. Ik begon die natte bedden toch wel een beetje beu te worden, want het bedplassen verergerde. Ik plaste in die periode terug bijna iedere nacht in bed. Waarschijnlijk kwam dat deels door de emoties die een scheiding met zich meebrengen, maar het feit dat ik geen zin meer had me ook ’s nachts nog in te spannen zal er zeker ook toe bijgedragen hebben. Ik begon me wel beter te voelen, was meer uitgerust en kon mijn werk terug beter aan. De druk thuis was weg, ik voelde me steeds vrijer maar ook eenzaam. Bij mijn ouders kon ik niet echt terecht, want zulke dingen horen gewoon bij het leven en je moet sterk zijn en je er doorheen slaan. Over gevoelens werd bij ons nooit gepraat. In die periode kocht ik mijn eerste luiers. Ik raapte alle moed bijeen en reed naar een winkel waar niemand me kende. Ik kocht de grootste maat kinderluiers die ze daar hadden want ik dacht dat het wel zou gaan. In die tijd waren de grootste kinderluiers voor kinderen tot 35 kg, ik woog er 50 maar was zeer tenger gebouwd. Helaas, ze waren te klein. Met wat moeite kon ik ze net dichtplakken, maar ze spanden dan wel erg en losten dikwijls gedurende de nacht. Toch behielp ik me zo, ik legde een plastic onder mij en een grote handdoek en deed boven de luier een goed aanspannende onderbroek. Wat lekte werd zo opgevangen. Ik voelde me geborgen en veilig, sliep goed en was ’s morgens goed uitgerust. Ik begon meer en meer te genieten van mijn luiers. Ze bezorgden me alles wat ik in mijn relatie met N nooit had ervaren, geborgenheid, liefde, warmte, veiligheid. Het zalige aan de luiers was ook dat ik niet meer van de kou na het plassen wakker werd, die luiers bleven namelijk lekker warm. Vaak merkte ik pas bij een toevallig wakker worden dat ik nat was. Wel bleef er een probleem, de luiers waren niet bedoeld voor een plas van een volwassene (even bij vertellen dat bij mij mijn urine ’s nachts niet genoeg geconcentreerd word waardoor de plas groot is). Hoewel ik mijn gedrag nog steeds als abnormaal ervoer, vooral het genieten van een luier dan, begon ik het mezelf meer en meer te vergeven. Ik woonde alleen, dus deed er toch niemand kwaad mee. Ook al was ik de enige die dit deed (bij mijn weten), ik aanvaarde dat dit zo was en leerde van mezelf houden, ook al deed ik rare dingen. Ik deed ook al eens op een vrij moment luiers om.
Ik denk wel dat mijn vrienden ooit eens een pak luiers ontdekt hebben, want met een verjaardag kreeg ik van hen eens een pak luiers cadeau, uitgerekend diegene die ik gebruikte. Ik hield me van de domme, maar was er de rest van de avond toch niet gerust in. Wie weet wat hadden ze nog meer voor me in petto.
Op een dag leerde ik K kennen. Toen maakte ik de grootste fout van mijn leven. Ik borg mijn luiergedachten weer op in plaats van het te vertellen. Het probleem was dat ik vooral weer ’s nachts moest trachten droog te blijven. Het gekke is dat als ik me voldoende concentreer dat wel lukt, maar ik moet dan een paar keer per nacht naar de WC. Ik wende weer mijn kleine blaas voor en als het al eens misging verschool ik me weer achter overvloedig zweten. Tien jaar hield ik dat zo vol, de spannende momenten van toch nat wakker worden ben ik al bij al zonder kleerscheuren doorgekomen. Ik heb nooit gesnapt dat het nooit eens uitkwam, ofwel zweeg ook deze partner er weer over. Wat ik nu helemaal niet meer snap is hoe je jezelf zoiets kan opleggen en het zo lang kan volhouden, enkel door gebruik te maken van je wilskracht.
Ondertussen was internet bij ons uitgevonden en kwam ik door op zoek te zijn naar informatie over bedplassen en wat er aan te doen was in contact met die andere luiersites. Die waar mensen ervoor kiezen een luier te dragen. Er ging een wereld voor me open, ik was niet alleen die ervan genoot om in een luier te plassen. Dit had ik nooit gedacht, ik was minder “abnormaal” dan ik dacht.
Uiteindelijk besloot ik alles op te biechten, voor mij was het zo niet langer houdbaar. Ik zette hiermee wel een heel goede relatie op het spel, maar wat heb je te verliezen. Ik begon mezelf te overtuigen dat ze het wel zou aanvaarden en als dat niet zo was, dat de relatie, hoe goed ook, voor mij niet de moeite was om te behouden. Ik zou niet zoals mijn vader sterven zonder ooit zichzelf te kunnen zijn tijdens het leven. Dan ging ik liever alleen verder en zou ik de consequenties van een scheiding er bij nemen. Ik biechtte alles op en het kwam goed. We zijn diezelfde dag samen luiers voor volwassenen gaan kopen. Ik zou ze vanaf nu ook kunnen dragen, maar ze zou me niet verversen en zo, dat was de afspraak. Voor haar bleef ik dezelfde, met of zonder luiers. Ze had me liever ontspannen met luiers dan gespannen zonder.
En hoe zit het nu. We zijn nog steeds gelukkig samen, gelukkiger dan ooit. De band is precies nog sterker geworden. Voorlopig is zij de enige die er van afweet, zowel van het bedplassen als van de luierliefhebberij. De luiers horen er nu bij, zowel ’s nachts als overdag. Ondertussen laat ik ook nog andere gevoelens toe zoals het klein willen zijn. K vind dat geen probleem, als ik maar gelukkig ben. Ondertussen heb ik al een hele collectie knuffels, flesjes en speentjes. Benieuwd wat de Sint brengt dit jaar, want die komt ook terug langs.
Pinokio
