geschreven door: Richy
Hoofdstuk 1
Het was zondagmorgen 10 uur en ik moest mij haasten om mijn vlucht te halen. Ik was natuurlijk weer veel te laat opgestaan en daarom had ik geen tijd om uitgebreid mijn ochtendritueel af te werken. Even snel mijn tanden poetsen maar voor de rest had ik geen tijd meer. Ik haaste mijzelf naar Schiphol, waar ik nog net op tijd aankwam om in te kunnen checken. Mijn grote koffer was gelukkig niet te zwaar, iets waar ik wel bang voor geweest was, want het zou een lange reis worden en ik had dus veel meegenomen.
Door al het rennen en vliegen had ik het wel warm gekregen en daarom liep ik naar de frisdrank automaat om een flesje water van een halve liter te kopen. Inmiddels was de rij voor de paspoort controle aardig lang geworden en nadat ik mijn water opgedronken had keek ik op mijn horloge. Nog maar een half uur om bij de gate te komen dacht ik. Ik werd al een beetje zenuwachtig. Hierdoor en door die halve liter water moest ik eigenlijk heel nodig plassen. Uit de rij gaan kon ik niet want dan moest ik weer achteraan sluiten en dan zou ik zeker mijn vlucht missen, dus ik besloot het maar op te houden.
Na een kwartier was ik eindelijk door de douane heen en ik rende naar de gate. Daar aangekomen stonden ze al op me te wachten, want iedereen was al aan boord en ik was dus de laatste. Ik zei dat ik nog even naar de wc moest, maar de stewardess zei dat ik dat maar aan boord moest doen, want ze moesten weg. Ik ging aan boord en moest meteen gaan zitten, want we gingen meteen weg. Om naar de wc te kunnen moest ik wachten todat de verlichting van stoelriemen vast was uitgegaan. Door het hobbelen van het vliegtuig werd de aandrang alleen maar erger. Ik stond echt op ploffen en had het gevoel dat bij een flinke hobbel er al een scheutje urine in mijn broek kwam.
Toen ik eindelijk op mocht staan en mijn riem los maakte, ontdekte ik tot mijn schrik dat de druppels redelijk doorgelekt waren en zij dus goed te zien waren in mijn lichte broek. Hierdoor zou iedereen in het vliegtuig kunnen zien wat er aan de hand was. Ik trok mijn trui zover mogelijk naar beneden om dit te verbergen en stond op van mijn stoel. Ik checkte nog even of er niets te zien was en ging daarna op zoek naar het toilet. Ik liep door het gangpad en daar was een stewardess bezig om iets zwaars in het bagagekastje te tillen. Toen dat niet lukte, bood ik haar spontaan aan om het voor haar te doen en tilde het spul omhoog. Wat ik me niet gerealiseerd had, was dat daardoor mijn trui omhoog geschoven was en de stewardess dus zicht had op de natte plek in mijn broek.
Ze kwam wat dichter naar mijn toe en fluisterde:"U moet zeker naar het toilet." Op dat moment realiseerde ik dat zij mijn natte broek kon zien en kreeg een rood hoofd. De stewardess zij:"Geeft niets hoor, er zijn nog veel meer mensen die hun plas niet goed op kunnen houden." Ik zei haar: "Het is niet wat u denkt, het is een ongelukje", maar uit haar gezichtuitdrukking kon ik zien dat ze mij niet helemaal geloofde. Ik zei:"ik ben op weg naar het toilet, weet u waar hij is?" Ze zei: "dat weet ik wel, maar daar schiet u niet veel mee op, want het toiletsysteem in deze vlucht is defect. Maar ik weet wel een oplossing voor uw probleempje. Loopt u maar even met mij mee."
Ik liep achter haar aan naar een prive gedeelte in het vliegtuig. Ze vertelde mij dat dit het gedeelte was waar de stewardessen konden rusten, in geval van lange vluchten, maar dat deze op deze vlucht niet gebruikt zou worden, omdat deze vlucht niet zo lang was. Ze zei:"Gaat u hier maar even zitten, ik moet even wat pakken." Toen ik daar zat kwam het vliegtuig in een luchtzak terecht, en door de enorme hobbel kwam er een flinke scheut urine in mijn broek. Deze begon nu al aardig nat te worden en ik kreeg weer een rood hoofd. Meteen schoot ook het lampje riemen-vast weer aan en ik deed mijn riem om.
Na een paar minuten kwam de stewardess terug met een pakje in haar hand en een toilettas. Ze duwde mijn stoel achterover en zei dat ik rustig moest blijven liggen. Ze deed mijn broek omlaag en ik wilde protesterend overeind komen. Dit lukte niet, omdat mijn riem vast zat en met een klap kwam ik terug in de stoel. "U moet wel even blijven zitten", zei ze, "anders kan ik u niet helpen. Het is helemaal niet erg wat er met u gebeurd is. Het gebeurd wel vaker en daarom hebben wij deze luiers ook aan boord."
"Luiers?", vroeg ik, "maar die heb ik helemaal niet nodig". "Dat ziet er anders niet zo uit", zei ze een beetje strenger. "Dat u uw probleem wilt ontkennen moet u zelf weten, maar we willen niet dat onze stoelen bevuild worden, dus u kunt kiezen of delen." Ik besloot haar maar te laten gaan en ze deed behendig mijn broek en onderbroek uit. "Zo", zei ze,"daar zit een behoorlijke bod schaamhaar. Dat moeten we even trimmen, anders gaat de luier misschien lekken." Ik dacht eraan om te protesteren, maar realiseerde dat dat toch geen zin zou hebben. Voor ik het wist had ze de spuitbus met scheerschuim al te pakken, en begon ze me helemaal kaal te scheren van onderen. Dit was eigenlijk wel een heel apart gevoel en ik gaf me aan haar over.
Toen ze klaar was, deed ze mij de luier om die ze meegenomen had en liep vervolgens met mijn broek en onderbroek weg. Ze zei: "Ik zal ze even in een tasje doen, je hebt ze nu toch even niet nodig." Ik zei dat ik niet zo in een luier terug naar mijn plaats kon en ze zei: "Dat hoeft ook niet blijf maar lekker even hier zitten. Ze bracht mij een drankje en zei: "Daar wordt je lekker rustig van." Ik dronk het op en merkte toen ineens weer dat ik heel erg nodig moest plassen, maar wilde het onder geen beding in die luier doen.
Twee uur later werd ik met een schok wakker. Ik herinnerde me in een keer weer wat er gebeurd was en dat ik zo nodig moest plassen, alleen ik merkte dat die aandrang helemaal weg was. Toen ik wilde verzitten merkte ik dat er een grote prop tussen mijn benen zat. Ik voelde even op mijn luier en realiseerde me dat ik mijn luier compleet volgeplast had. Op dat moment kwam de stewardess even kijken of ik al weer wakker was. Ze zei dat ze al gezien had, toen ik nog sliep, dat ik mijn luier had volgeplast, dus dat ik het niet meer hoefde te verbergen.
"Zie je wel", zei ze, "je hebt dus toch moeite om je plas op te houden. Geeft niets hoor, je bent echt niet de enige." Ze liep even weg en kwam terug met een schone luier. Ze begon mij te verschonen en ik liet het maar toe omdat er toch geen weg terug was. Ze zei dat als ze me niet zou verschonen ik dan waarschijnlijk zou gaan doorlekken en dan werden de stoelen alsnog vies. Vervolgens kwam ze nog met een schone joggingbroek. Ze zei: "Trek die maar aan, want we gaan bijna landen en wanneer je uitstapt kan niemand dan je probleempje zien." En ze knipoogde naar mij toen ze dat zei. Ik kreeg even een warm gevoel van binnen en dacht misschien is ze toch zo slecht nog niet.
Toen we eenmaal geland waren, liep ik bij het uitstappen aan haar voorbij. Ze lachte vriendelijk naar mij en zei me gedag, waarbij ik weer een knipoog van haar kreeg. Ze zei: "Misschien zie ik u de volgende keer wel weer aan boord. Ik stapte van boord en haalde mijn koffer op. Vervolgens ging ik naar de aankomst hal waar mijn collega me op zou staan wachten.
Hoofdstuk 1
Het was zondagmorgen 10 uur en ik moest mij haasten om mijn vlucht te halen. Ik was natuurlijk weer veel te laat opgestaan en daarom had ik geen tijd om uitgebreid mijn ochtendritueel af te werken. Even snel mijn tanden poetsen maar voor de rest had ik geen tijd meer. Ik haaste mijzelf naar Schiphol, waar ik nog net op tijd aankwam om in te kunnen checken. Mijn grote koffer was gelukkig niet te zwaar, iets waar ik wel bang voor geweest was, want het zou een lange reis worden en ik had dus veel meegenomen.
Door al het rennen en vliegen had ik het wel warm gekregen en daarom liep ik naar de frisdrank automaat om een flesje water van een halve liter te kopen. Inmiddels was de rij voor de paspoort controle aardig lang geworden en nadat ik mijn water opgedronken had keek ik op mijn horloge. Nog maar een half uur om bij de gate te komen dacht ik. Ik werd al een beetje zenuwachtig. Hierdoor en door die halve liter water moest ik eigenlijk heel nodig plassen. Uit de rij gaan kon ik niet want dan moest ik weer achteraan sluiten en dan zou ik zeker mijn vlucht missen, dus ik besloot het maar op te houden.
Na een kwartier was ik eindelijk door de douane heen en ik rende naar de gate. Daar aangekomen stonden ze al op me te wachten, want iedereen was al aan boord en ik was dus de laatste. Ik zei dat ik nog even naar de wc moest, maar de stewardess zei dat ik dat maar aan boord moest doen, want ze moesten weg. Ik ging aan boord en moest meteen gaan zitten, want we gingen meteen weg. Om naar de wc te kunnen moest ik wachten todat de verlichting van stoelriemen vast was uitgegaan. Door het hobbelen van het vliegtuig werd de aandrang alleen maar erger. Ik stond echt op ploffen en had het gevoel dat bij een flinke hobbel er al een scheutje urine in mijn broek kwam.
Toen ik eindelijk op mocht staan en mijn riem los maakte, ontdekte ik tot mijn schrik dat de druppels redelijk doorgelekt waren en zij dus goed te zien waren in mijn lichte broek. Hierdoor zou iedereen in het vliegtuig kunnen zien wat er aan de hand was. Ik trok mijn trui zover mogelijk naar beneden om dit te verbergen en stond op van mijn stoel. Ik checkte nog even of er niets te zien was en ging daarna op zoek naar het toilet. Ik liep door het gangpad en daar was een stewardess bezig om iets zwaars in het bagagekastje te tillen. Toen dat niet lukte, bood ik haar spontaan aan om het voor haar te doen en tilde het spul omhoog. Wat ik me niet gerealiseerd had, was dat daardoor mijn trui omhoog geschoven was en de stewardess dus zicht had op de natte plek in mijn broek.
Ze kwam wat dichter naar mijn toe en fluisterde:"U moet zeker naar het toilet." Op dat moment realiseerde ik dat zij mijn natte broek kon zien en kreeg een rood hoofd. De stewardess zij:"Geeft niets hoor, er zijn nog veel meer mensen die hun plas niet goed op kunnen houden." Ik zei haar: "Het is niet wat u denkt, het is een ongelukje", maar uit haar gezichtuitdrukking kon ik zien dat ze mij niet helemaal geloofde. Ik zei:"ik ben op weg naar het toilet, weet u waar hij is?" Ze zei: "dat weet ik wel, maar daar schiet u niet veel mee op, want het toiletsysteem in deze vlucht is defect. Maar ik weet wel een oplossing voor uw probleempje. Loopt u maar even met mij mee."
Ik liep achter haar aan naar een prive gedeelte in het vliegtuig. Ze vertelde mij dat dit het gedeelte was waar de stewardessen konden rusten, in geval van lange vluchten, maar dat deze op deze vlucht niet gebruikt zou worden, omdat deze vlucht niet zo lang was. Ze zei:"Gaat u hier maar even zitten, ik moet even wat pakken." Toen ik daar zat kwam het vliegtuig in een luchtzak terecht, en door de enorme hobbel kwam er een flinke scheut urine in mijn broek. Deze begon nu al aardig nat te worden en ik kreeg weer een rood hoofd. Meteen schoot ook het lampje riemen-vast weer aan en ik deed mijn riem om.
Na een paar minuten kwam de stewardess terug met een pakje in haar hand en een toilettas. Ze duwde mijn stoel achterover en zei dat ik rustig moest blijven liggen. Ze deed mijn broek omlaag en ik wilde protesterend overeind komen. Dit lukte niet, omdat mijn riem vast zat en met een klap kwam ik terug in de stoel. "U moet wel even blijven zitten", zei ze, "anders kan ik u niet helpen. Het is helemaal niet erg wat er met u gebeurd is. Het gebeurd wel vaker en daarom hebben wij deze luiers ook aan boord."
"Luiers?", vroeg ik, "maar die heb ik helemaal niet nodig". "Dat ziet er anders niet zo uit", zei ze een beetje strenger. "Dat u uw probleem wilt ontkennen moet u zelf weten, maar we willen niet dat onze stoelen bevuild worden, dus u kunt kiezen of delen." Ik besloot haar maar te laten gaan en ze deed behendig mijn broek en onderbroek uit. "Zo", zei ze,"daar zit een behoorlijke bod schaamhaar. Dat moeten we even trimmen, anders gaat de luier misschien lekken." Ik dacht eraan om te protesteren, maar realiseerde dat dat toch geen zin zou hebben. Voor ik het wist had ze de spuitbus met scheerschuim al te pakken, en begon ze me helemaal kaal te scheren van onderen. Dit was eigenlijk wel een heel apart gevoel en ik gaf me aan haar over.
Toen ze klaar was, deed ze mij de luier om die ze meegenomen had en liep vervolgens met mijn broek en onderbroek weg. Ze zei: "Ik zal ze even in een tasje doen, je hebt ze nu toch even niet nodig." Ik zei dat ik niet zo in een luier terug naar mijn plaats kon en ze zei: "Dat hoeft ook niet blijf maar lekker even hier zitten. Ze bracht mij een drankje en zei: "Daar wordt je lekker rustig van." Ik dronk het op en merkte toen ineens weer dat ik heel erg nodig moest plassen, maar wilde het onder geen beding in die luier doen.
Twee uur later werd ik met een schok wakker. Ik herinnerde me in een keer weer wat er gebeurd was en dat ik zo nodig moest plassen, alleen ik merkte dat die aandrang helemaal weg was. Toen ik wilde verzitten merkte ik dat er een grote prop tussen mijn benen zat. Ik voelde even op mijn luier en realiseerde me dat ik mijn luier compleet volgeplast had. Op dat moment kwam de stewardess even kijken of ik al weer wakker was. Ze zei dat ze al gezien had, toen ik nog sliep, dat ik mijn luier had volgeplast, dus dat ik het niet meer hoefde te verbergen.
"Zie je wel", zei ze, "je hebt dus toch moeite om je plas op te houden. Geeft niets hoor, je bent echt niet de enige." Ze liep even weg en kwam terug met een schone luier. Ze begon mij te verschonen en ik liet het maar toe omdat er toch geen weg terug was. Ze zei dat als ze me niet zou verschonen ik dan waarschijnlijk zou gaan doorlekken en dan werden de stoelen alsnog vies. Vervolgens kwam ze nog met een schone joggingbroek. Ze zei: "Trek die maar aan, want we gaan bijna landen en wanneer je uitstapt kan niemand dan je probleempje zien." En ze knipoogde naar mij toen ze dat zei. Ik kreeg even een warm gevoel van binnen en dacht misschien is ze toch zo slecht nog niet.
Toen we eenmaal geland waren, liep ik bij het uitstappen aan haar voorbij. Ze lachte vriendelijk naar mij en zei me gedag, waarbij ik weer een knipoog van haar kreeg. Ze zei: "Misschien zie ik u de volgende keer wel weer aan boord. Ik stapte van boord en haalde mijn koffer op. Vervolgens ging ik naar de aankomst hal waar mijn collega me op zou staan wachten.
