Karin_1982
Beginneling
Kirsty gaat trouwen
“En?” Kirsty keek met een afwachtende blik naar de vriendelijke medewerkster van de bruidswinkel. Die keek op het kookwekkertje dat ze had neergezet. “bijna 23 minuten.” Kirsty zuchtte. “Denk er nog eens over na” adviseerde de medewerkster de aanstaande bruid. Kirsty knikte. “Bedankt. Tot vrijdag. Dan neem ik mijn moeder weer mee.” Kirsty verliet de winkel en liep naar haar auto.
“Perfect. Oh schatje wat prachtig!” De moeder van Kirsty bewonderde haar dochter in de spiegel. “Die rozetjes zijn beeldig”. Kirsty straalde. Haar bruidsjurk was werkelijk een plaatje. “Niet te zwaar?” vroeg de medewerkster en ze bewoog haar schouders om aan te geven dat het daar niet te veel gewicht mocht hangen. Kirsty schudde van niet. “Mooi”. “Dan hebben we alles doorgenomen toch?” vroeg Kirstys moeder aan niemand in het bijzonder. Kirsty dacht aan haar vorige afspraak van een paar dagen eerder. En het was alsof de medewerkster van de bruidswinkel dezelfde gedachte had. Ze wachtte even om te kijken of de aanstaande bruid er zelf op terug zou komen, maar Kirsty maakte geen aanstalten. Wel kleurde haar wangen een beetje rood. “Heb je er nog over nagedacht?” vroeg de medewerkster toen. De moeder van Kirsty keek haar dochter afwachten aan. Ze begreep de vraag niet. De medewerkster keek nu even ongemakkelijk. Ze wist niet goed of ze het uit moest leggen. Kirsty knikte alsof ze zeggen wilde, vertel het maar. “U weet dat uw dochters jurk een pracht exemplaar is. Het aan- en uittrekken duurt ruim twintig minuten.” De moeder van Kirsty knikte. Alsof zij dat niet wist? Daar betaalde ze toch ook voor. Voordat Kirstys moeder er een opmerking over kon maken, ging de medewerkster verder. “Wij adviseren de bruid in zo’n geval om een bruiloftsluier te dragen, een bridal diaper”, besloot de medewerkster. “Wat?” zei Kirsty’s moeder verbaasd. “Mijn dochter in een luier op haar bruiloft?” Ze legde een hand op haar mond. “Ziet u. Het is een spannende dag. Weinig tijd voor toiletbreaks. Een toiletgang kost alleen al 40 minuten voor het uit- en aandoen van de jurk. Het dragen van een bd’tje, zoals wij het kortweg noemen, geeft rust en vertrouwen.” Kirsty keek haar moeder aan. Die kon zo snel niks uitbrengen. “We denken er nog over” besloot haar moeder. “Kom schat, we moeten door naar de bakker.”
“Mam?” “Ja schat”. “Ik denk dat ik het maar doe.” “Wat bedoel je lief?” Het was een dag later en Kirsty en haar moeder zaten in de auto.”Dat bd’tje” zei Kirsty. “Schat ik weet niet waar je het over hebt, al die moderne afkortingen.” Kirsty zuchtte. “Een luier onder mijn jurk mam”. Nu snapte haar moeder pas weer wat haar dochter bedoelde. “Geen denken aan. Ik ben in net zo’n jurk getrouwd. Al die moderne onzinnige dingen. Je kunt het toch wel ophouden? Er is best een mogelijkheid voor een toiletbezoek.” Kirsty zuchtte. Ze had dit antwoord wel verwacht. Haar moeder wilde bijna een kopie van haar eigen bruiloft. Kirsty werd een beetje geïrriteerd. “Best een momentje, met al die toeters en bellen zeker die jij hebt geregeld zeker!” Kirsty doelde op het strakke schema. Raadhuis en kerk in en uit en dan direct door naar de fotoshoot en het kasteeltje waar de dag verder zou worden gevierd. “Een dame van 24 draagt geen luier. In mijn tijd bestond die onzin nog niet.” Kirsty besloot er maar niet op door te gaan. Haar besluit stond al vast.
“Ah, dag mevrouw La Croix” begroette de eigenaresse van de bruidswinkel Kirsty. Zij bleef altijd wat stijfjes en formeel, in tegenstelling tot de medewerkers. “Kan ik u van dienst zijn?” “Is Gemma er niet?” “Jawel, ik roep haar”. Even later besprak Kirsty het onderwerp waarover ze met haar moeder niet kon praten. “Verstandig. Je zult er profijt van hebben. Ik zal je een paar modellen laten zien.” “Een paar modellen?” Kirsty keek verbaasd. “Ja, er wordt serieus werk gemaakt van bd’s. Wij hebben drie varianten.” De medewerkster liet ze zien. “Het is simpel. Deze is met name geschikt voor de kleine boodschap, als de dag niet al te lang duurt. Ik raad jou die af gelet op jouw trouwprogramma. Dan deze, die is al wat dikker. En dit zijn de veiligste modellen,maar misschien wat aan de grote kant. Niet erg modieus, maar ja je ziet er niks van.” Kirsty voelde aan het materiaal. “Wel erg dik.” De medewerkster knikte. “Ze zijn met name bedoeld om ook de grote boodschap op te vangen.” Kirsty bloosde. Daar had ze nog niet eens bij stilgestaan! Ze had alleen nagedacht over plassen. “Neem die twee anders mee, dan kun je ze thuis uitproberen.” Kirsty bloosde. “Moet dat echt?” “Is wel verstandig. Gewoon een dagje dragen. Ik geef je een toelichting mee. Volg de aanwijzingen, dan weet je straks zeker dat je de juiste kiest. Bel me maar voor je uiteindelijke keuze. Ik hoef de proefexemplaren niet terug te hebben.”
Kirsty had vier luiers meegekregen, twee van de middelvariant en twee dikker exemplaren. Haar aanstaande echtgenoot was voor zijn werk in het buitenland, dus kon Kirsty zonder gene de luiers uitproberen. De medewerkster van de bruidswinkel had haar aangeraden eerst te testen op “de kleine boodschap”. Ze legde uit dat de meeste bruiden alleen bescherming nodig hadden voor ‘natte ongelukjes’ zoals ze het had genoemd. Kirsty besloot met het dunne exemplaar te beginnen. In de toelichting las ze de poses die werden aangeraden om te testen. Het ging om zitten, lopen, hurken en knielen. Kirsty besloot om de veiligheid van haar huisje te gebruiken om te testen. Het aandoen koste weinig moeite. Het was een soort broekje dat ze kende van de reclame op tv over trainingbroekjes. Het zat best comfortabel merkte ze. Ze deed haar slip erover en schoot haar spijkerbroek aan. Oh nee. Ze had in de toelichting gelezen dat ze de trouwdag zo goed mogelijk moest nabootsen. Dus koos je voor een jurkje. De slip liet ze uit. Kirsty moest grinniken. Het was een dun zomerjurkje, niet te vergelijken met haar trouwjurk.
Na haar gebruikelijke kop koffie en licht ontbijt dronk ze een aantal glazen water leeg. Zo bouwde ze de aandrang langzaam op. Ze voelde dat ze ook aandrang kreeg voor een grote boodschap. Wat zou ze doen? Ze had zich voorgenomen alleen op de kleine boodschap te testen. Ze kreeg vlinders in haar maag. De gedachte dat ze zo meteen als een klein meisje in haar luier zou doen, leidde tot een spannend, zelfs ondeugend gevoel. Twee uur later had ze echt stevige aandrang. Normaal liet ze het nooit zo ver komen. Ze vond het prettig om te gaan als ze lichte aandrang had. Ze werd altijd zenuwachtig van een heviger gevoel ‘te moeten’. Dat deed haar terugdenken aan haar enige ongelukje dat ze ooit had gehad. Kirsty had gehoopt het te verdringen, maar eens in de zoveel tijd dacht ze terug aan het voorval. Ze moest vijftien of zestien zijn geweest. Met haar klas was ze een dagje naar de Efteling geweest. Het was broeierig warm geweest. Natuurlijk had ze veel en ongezond gegeten en gedronken. Tot misselijkheid toe. Toen ze op de terugweg de bus instapte, was de aandrang nog licht. Toen ze, na veel file, twee uur later de bus uitstapte was het ‘code rood’ geweest. Het feit dat ze niet de enige was die hoge nood had, verlichtte de situatie niet. Haar keus om zo snel mogelijk naar het fietsenhok te gaan en haar fiets te pakken, leek een goede beslissing. Ja, ze had al nagedacht over de mogelijkheid dat het mis zou gaan. En dan liever op weg van school naar huis op de fiets dan op het schoolplein of in de rij voor de meisjestoiletten. En op weg van school naar huis was uiteindelijk de locatie waar het mis ging. Ze had moeten wachten voor de brug. Toen ze van haar zadel schoot en naast haar fiets stond, ging het direct mis. Het harde zadel had als een soort kurk gewerkt, maar eenmaal onbeschermd was er geen houden aan. Het leek een wind, maar het was een stevige drol. In haar herinnering stond ze alleen te wachten en had ze even stiekem gevoeld wat de schade was. Een boodschap ter grootte van een flinke sinasappel merkte Kirsty tot haar afgrijzen. Het ergste kwam nog: het moeten platten van haar lading. Ze had geen keus. Ze moest nog minstens vijf kilometer fietsen. Lopen zou te lang duren. Wat een verschrikkelijke rit. Ze was zo ver mogelijk naar achteren gaan zitten op haar zadel, maar comfortabel was dat niet. Eenmaal thuis kon ze ongemerkt de badkamer in glippen. Gek genoeg wist ze nog precies wat voor shampoo en zeepjes er op het plankje voor de spiegel hadden gelegen. De gebeurtenis had dus veel indruk gemaakt. Aan de schoonmaakactie had ze vreemd genoeg geen herinneringen meer. Het voorval had ze verdrongen en ze had er nooit over gesproken. Met een schoolvriendinnetje waarmee ze was gaan studeren had ze nog wel een paar keer over het schooltripje gesproken. Steevast kwamen dan Sanne en Deborah over de tong. Zij hadden wel de pech gehad in het bijzijn van enkele klasgenootjes in hun broek te doen.
“Oeff”, Kirsty wreef over haar maag. Ze moest nu nodig poepen. De beste remedie was voorlopig om te blijven zitten. Ze verkoos de harde keukenstoel boven de zachte tweezitsbank. Kirsty concentreerde zich. Ze nam haar blaas in gedachte. Zo vol, dat haar buik ervan opbolde. Ze haalde diep adem en ontspande. Eerst gebeurde er niks. Toen kwam er een twijfelende straal. Kirsty schrok van het warme gevoel en hield haar plas op. Ze bevoelde de fijne stof van haar jurkje. Kurkdroog natuurlijk. Haar blaas brandde nu, ze kon het niet langer ophouden. “Oh, oh” kreunde ze en ze stond op. Ze liet haar plas lopen. Ze zuchtte van opluchting. Toen ging ze snel zitten. Met kaarsrechte rug en haar ogen zoekend door de kamer alsof ze vreesde dat er plotseling iemand was binnengekomen, liet ze haar lichaam wennen aan de situatie. Haar schaamstreek voelde warm aan, net als haar billen. Ze schrok van een plotseling koud gevoel bij haar linkerbovenbeen. Ze voelde. “Oeps” zei Kirsty zacht. Ze merkte dat de luier iets had gelekt. Geen wonder, want het was een flinke plas geweest. Ze wist dat ze nu de poses aan zou moeten nemen om te controleren of de luier goed bleef zitten. Zittend wel, dat was op het kleine lekje na geen probleem. Langzaam stond ze op om het lopen te testen. Eerst als een verdwaalde pinguïn, daarna ging het beter. Ze moest zich wel concentreren om niet te drukken. Haar billen kneep ze samen. Door de volheid merkte ze dat de luier iets was afgezakt. Vandaar dus het advies om er een slip over aan te trekken, bedacht ze. Als laatste stond de kniel- en hurkbeweging op het programma. Ze haalde diep adem. Kirsty hield rekening met de mogelijkheid dat ze nu zou poepen. Ze besloot wel om te proberen het op te houden, maar niet koste wat het kost. Snel dribbelde ze naar haar badkamer. Met haar linkerhand op haar billen en haar rechterhand in de broeksband van de afzakkende luier. Het moest een koddig gezicht zijn, dacht ze. Eenmaal in de badkamer deed ze de deur op slot. Ze grinnikte. Nergens voor nodig, maar ja. Ze pakte twee badlakens en vouwde deze als een verhoging. “Daar ga je” mompelde ze. Langzaam ging ze door de knieën en ze knielde op de verhoging van de badlakens. Een krachtige wind ontsnapte. Zachtjes kreunde ze. En toen vulde haar luier zich met een stevige grote boodschap. Verschrikt sprong Kirsty op met beide handen op haar bibs. Ze tilde afwisselend haar linker en rechter been op. Opnieuw voelde ze de vlinders in haar buik.
Anderhalf uur later zat Kirsty fris gewassen en opgelucht op de bank. Hoewel ze het verschrikkelijk vond had ze de tip in de toelichting opgevolgd. Ze had nog een tijdje in haar volle luier rondgelopen. Zitten durfde ze niet. Ze had zich voorgenomen niet verder te testen. De drie overgebleven luiers stopte ze in de tas die ze wegstopte op zolder. Ze was overtuigd. Ze zou dit model dragen. Voor de kleine boodschap was het perfect. Voor de grote misschien wat minder, maar ze had er over nagedacht. Stel ze zou aandrang krijgen voor een grote boodschap op haar trouwdag dan zou ze het zeker een halve dag kunnen ophouden. Wellicht zou ze dan de kans krijgen om toch een toilet op te zoeken. En zo niet dan betekende het dat ze veel moest blijven staan. Na het diner zou dat niet opvallen, dan begon immers de feestavond. Kirsty haalde opgelucht adem. Wat haar moeder er van vond kon haar niks schelen. Het was haar dag. Er kwam nog één vraag op. Haar beste vriendin Marleen zou Kirsty helpen met het aantrekken van de jurk. Zou ze het haar moeten vertellen?
Wordt vervolgd…
“En?” Kirsty keek met een afwachtende blik naar de vriendelijke medewerkster van de bruidswinkel. Die keek op het kookwekkertje dat ze had neergezet. “bijna 23 minuten.” Kirsty zuchtte. “Denk er nog eens over na” adviseerde de medewerkster de aanstaande bruid. Kirsty knikte. “Bedankt. Tot vrijdag. Dan neem ik mijn moeder weer mee.” Kirsty verliet de winkel en liep naar haar auto.
“Perfect. Oh schatje wat prachtig!” De moeder van Kirsty bewonderde haar dochter in de spiegel. “Die rozetjes zijn beeldig”. Kirsty straalde. Haar bruidsjurk was werkelijk een plaatje. “Niet te zwaar?” vroeg de medewerkster en ze bewoog haar schouders om aan te geven dat het daar niet te veel gewicht mocht hangen. Kirsty schudde van niet. “Mooi”. “Dan hebben we alles doorgenomen toch?” vroeg Kirstys moeder aan niemand in het bijzonder. Kirsty dacht aan haar vorige afspraak van een paar dagen eerder. En het was alsof de medewerkster van de bruidswinkel dezelfde gedachte had. Ze wachtte even om te kijken of de aanstaande bruid er zelf op terug zou komen, maar Kirsty maakte geen aanstalten. Wel kleurde haar wangen een beetje rood. “Heb je er nog over nagedacht?” vroeg de medewerkster toen. De moeder van Kirsty keek haar dochter afwachten aan. Ze begreep de vraag niet. De medewerkster keek nu even ongemakkelijk. Ze wist niet goed of ze het uit moest leggen. Kirsty knikte alsof ze zeggen wilde, vertel het maar. “U weet dat uw dochters jurk een pracht exemplaar is. Het aan- en uittrekken duurt ruim twintig minuten.” De moeder van Kirsty knikte. Alsof zij dat niet wist? Daar betaalde ze toch ook voor. Voordat Kirstys moeder er een opmerking over kon maken, ging de medewerkster verder. “Wij adviseren de bruid in zo’n geval om een bruiloftsluier te dragen, een bridal diaper”, besloot de medewerkster. “Wat?” zei Kirsty’s moeder verbaasd. “Mijn dochter in een luier op haar bruiloft?” Ze legde een hand op haar mond. “Ziet u. Het is een spannende dag. Weinig tijd voor toiletbreaks. Een toiletgang kost alleen al 40 minuten voor het uit- en aandoen van de jurk. Het dragen van een bd’tje, zoals wij het kortweg noemen, geeft rust en vertrouwen.” Kirsty keek haar moeder aan. Die kon zo snel niks uitbrengen. “We denken er nog over” besloot haar moeder. “Kom schat, we moeten door naar de bakker.”
“Mam?” “Ja schat”. “Ik denk dat ik het maar doe.” “Wat bedoel je lief?” Het was een dag later en Kirsty en haar moeder zaten in de auto.”Dat bd’tje” zei Kirsty. “Schat ik weet niet waar je het over hebt, al die moderne afkortingen.” Kirsty zuchtte. “Een luier onder mijn jurk mam”. Nu snapte haar moeder pas weer wat haar dochter bedoelde. “Geen denken aan. Ik ben in net zo’n jurk getrouwd. Al die moderne onzinnige dingen. Je kunt het toch wel ophouden? Er is best een mogelijkheid voor een toiletbezoek.” Kirsty zuchtte. Ze had dit antwoord wel verwacht. Haar moeder wilde bijna een kopie van haar eigen bruiloft. Kirsty werd een beetje geïrriteerd. “Best een momentje, met al die toeters en bellen zeker die jij hebt geregeld zeker!” Kirsty doelde op het strakke schema. Raadhuis en kerk in en uit en dan direct door naar de fotoshoot en het kasteeltje waar de dag verder zou worden gevierd. “Een dame van 24 draagt geen luier. In mijn tijd bestond die onzin nog niet.” Kirsty besloot er maar niet op door te gaan. Haar besluit stond al vast.
“Ah, dag mevrouw La Croix” begroette de eigenaresse van de bruidswinkel Kirsty. Zij bleef altijd wat stijfjes en formeel, in tegenstelling tot de medewerkers. “Kan ik u van dienst zijn?” “Is Gemma er niet?” “Jawel, ik roep haar”. Even later besprak Kirsty het onderwerp waarover ze met haar moeder niet kon praten. “Verstandig. Je zult er profijt van hebben. Ik zal je een paar modellen laten zien.” “Een paar modellen?” Kirsty keek verbaasd. “Ja, er wordt serieus werk gemaakt van bd’s. Wij hebben drie varianten.” De medewerkster liet ze zien. “Het is simpel. Deze is met name geschikt voor de kleine boodschap, als de dag niet al te lang duurt. Ik raad jou die af gelet op jouw trouwprogramma. Dan deze, die is al wat dikker. En dit zijn de veiligste modellen,maar misschien wat aan de grote kant. Niet erg modieus, maar ja je ziet er niks van.” Kirsty voelde aan het materiaal. “Wel erg dik.” De medewerkster knikte. “Ze zijn met name bedoeld om ook de grote boodschap op te vangen.” Kirsty bloosde. Daar had ze nog niet eens bij stilgestaan! Ze had alleen nagedacht over plassen. “Neem die twee anders mee, dan kun je ze thuis uitproberen.” Kirsty bloosde. “Moet dat echt?” “Is wel verstandig. Gewoon een dagje dragen. Ik geef je een toelichting mee. Volg de aanwijzingen, dan weet je straks zeker dat je de juiste kiest. Bel me maar voor je uiteindelijke keuze. Ik hoef de proefexemplaren niet terug te hebben.”
Kirsty had vier luiers meegekregen, twee van de middelvariant en twee dikker exemplaren. Haar aanstaande echtgenoot was voor zijn werk in het buitenland, dus kon Kirsty zonder gene de luiers uitproberen. De medewerkster van de bruidswinkel had haar aangeraden eerst te testen op “de kleine boodschap”. Ze legde uit dat de meeste bruiden alleen bescherming nodig hadden voor ‘natte ongelukjes’ zoals ze het had genoemd. Kirsty besloot met het dunne exemplaar te beginnen. In de toelichting las ze de poses die werden aangeraden om te testen. Het ging om zitten, lopen, hurken en knielen. Kirsty besloot om de veiligheid van haar huisje te gebruiken om te testen. Het aandoen koste weinig moeite. Het was een soort broekje dat ze kende van de reclame op tv over trainingbroekjes. Het zat best comfortabel merkte ze. Ze deed haar slip erover en schoot haar spijkerbroek aan. Oh nee. Ze had in de toelichting gelezen dat ze de trouwdag zo goed mogelijk moest nabootsen. Dus koos je voor een jurkje. De slip liet ze uit. Kirsty moest grinniken. Het was een dun zomerjurkje, niet te vergelijken met haar trouwjurk.
Na haar gebruikelijke kop koffie en licht ontbijt dronk ze een aantal glazen water leeg. Zo bouwde ze de aandrang langzaam op. Ze voelde dat ze ook aandrang kreeg voor een grote boodschap. Wat zou ze doen? Ze had zich voorgenomen alleen op de kleine boodschap te testen. Ze kreeg vlinders in haar maag. De gedachte dat ze zo meteen als een klein meisje in haar luier zou doen, leidde tot een spannend, zelfs ondeugend gevoel. Twee uur later had ze echt stevige aandrang. Normaal liet ze het nooit zo ver komen. Ze vond het prettig om te gaan als ze lichte aandrang had. Ze werd altijd zenuwachtig van een heviger gevoel ‘te moeten’. Dat deed haar terugdenken aan haar enige ongelukje dat ze ooit had gehad. Kirsty had gehoopt het te verdringen, maar eens in de zoveel tijd dacht ze terug aan het voorval. Ze moest vijftien of zestien zijn geweest. Met haar klas was ze een dagje naar de Efteling geweest. Het was broeierig warm geweest. Natuurlijk had ze veel en ongezond gegeten en gedronken. Tot misselijkheid toe. Toen ze op de terugweg de bus instapte, was de aandrang nog licht. Toen ze, na veel file, twee uur later de bus uitstapte was het ‘code rood’ geweest. Het feit dat ze niet de enige was die hoge nood had, verlichtte de situatie niet. Haar keus om zo snel mogelijk naar het fietsenhok te gaan en haar fiets te pakken, leek een goede beslissing. Ja, ze had al nagedacht over de mogelijkheid dat het mis zou gaan. En dan liever op weg van school naar huis op de fiets dan op het schoolplein of in de rij voor de meisjestoiletten. En op weg van school naar huis was uiteindelijk de locatie waar het mis ging. Ze had moeten wachten voor de brug. Toen ze van haar zadel schoot en naast haar fiets stond, ging het direct mis. Het harde zadel had als een soort kurk gewerkt, maar eenmaal onbeschermd was er geen houden aan. Het leek een wind, maar het was een stevige drol. In haar herinnering stond ze alleen te wachten en had ze even stiekem gevoeld wat de schade was. Een boodschap ter grootte van een flinke sinasappel merkte Kirsty tot haar afgrijzen. Het ergste kwam nog: het moeten platten van haar lading. Ze had geen keus. Ze moest nog minstens vijf kilometer fietsen. Lopen zou te lang duren. Wat een verschrikkelijke rit. Ze was zo ver mogelijk naar achteren gaan zitten op haar zadel, maar comfortabel was dat niet. Eenmaal thuis kon ze ongemerkt de badkamer in glippen. Gek genoeg wist ze nog precies wat voor shampoo en zeepjes er op het plankje voor de spiegel hadden gelegen. De gebeurtenis had dus veel indruk gemaakt. Aan de schoonmaakactie had ze vreemd genoeg geen herinneringen meer. Het voorval had ze verdrongen en ze had er nooit over gesproken. Met een schoolvriendinnetje waarmee ze was gaan studeren had ze nog wel een paar keer over het schooltripje gesproken. Steevast kwamen dan Sanne en Deborah over de tong. Zij hadden wel de pech gehad in het bijzijn van enkele klasgenootjes in hun broek te doen.
“Oeff”, Kirsty wreef over haar maag. Ze moest nu nodig poepen. De beste remedie was voorlopig om te blijven zitten. Ze verkoos de harde keukenstoel boven de zachte tweezitsbank. Kirsty concentreerde zich. Ze nam haar blaas in gedachte. Zo vol, dat haar buik ervan opbolde. Ze haalde diep adem en ontspande. Eerst gebeurde er niks. Toen kwam er een twijfelende straal. Kirsty schrok van het warme gevoel en hield haar plas op. Ze bevoelde de fijne stof van haar jurkje. Kurkdroog natuurlijk. Haar blaas brandde nu, ze kon het niet langer ophouden. “Oh, oh” kreunde ze en ze stond op. Ze liet haar plas lopen. Ze zuchtte van opluchting. Toen ging ze snel zitten. Met kaarsrechte rug en haar ogen zoekend door de kamer alsof ze vreesde dat er plotseling iemand was binnengekomen, liet ze haar lichaam wennen aan de situatie. Haar schaamstreek voelde warm aan, net als haar billen. Ze schrok van een plotseling koud gevoel bij haar linkerbovenbeen. Ze voelde. “Oeps” zei Kirsty zacht. Ze merkte dat de luier iets had gelekt. Geen wonder, want het was een flinke plas geweest. Ze wist dat ze nu de poses aan zou moeten nemen om te controleren of de luier goed bleef zitten. Zittend wel, dat was op het kleine lekje na geen probleem. Langzaam stond ze op om het lopen te testen. Eerst als een verdwaalde pinguïn, daarna ging het beter. Ze moest zich wel concentreren om niet te drukken. Haar billen kneep ze samen. Door de volheid merkte ze dat de luier iets was afgezakt. Vandaar dus het advies om er een slip over aan te trekken, bedacht ze. Als laatste stond de kniel- en hurkbeweging op het programma. Ze haalde diep adem. Kirsty hield rekening met de mogelijkheid dat ze nu zou poepen. Ze besloot wel om te proberen het op te houden, maar niet koste wat het kost. Snel dribbelde ze naar haar badkamer. Met haar linkerhand op haar billen en haar rechterhand in de broeksband van de afzakkende luier. Het moest een koddig gezicht zijn, dacht ze. Eenmaal in de badkamer deed ze de deur op slot. Ze grinnikte. Nergens voor nodig, maar ja. Ze pakte twee badlakens en vouwde deze als een verhoging. “Daar ga je” mompelde ze. Langzaam ging ze door de knieën en ze knielde op de verhoging van de badlakens. Een krachtige wind ontsnapte. Zachtjes kreunde ze. En toen vulde haar luier zich met een stevige grote boodschap. Verschrikt sprong Kirsty op met beide handen op haar bibs. Ze tilde afwisselend haar linker en rechter been op. Opnieuw voelde ze de vlinders in haar buik.
Anderhalf uur later zat Kirsty fris gewassen en opgelucht op de bank. Hoewel ze het verschrikkelijk vond had ze de tip in de toelichting opgevolgd. Ze had nog een tijdje in haar volle luier rondgelopen. Zitten durfde ze niet. Ze had zich voorgenomen niet verder te testen. De drie overgebleven luiers stopte ze in de tas die ze wegstopte op zolder. Ze was overtuigd. Ze zou dit model dragen. Voor de kleine boodschap was het perfect. Voor de grote misschien wat minder, maar ze had er over nagedacht. Stel ze zou aandrang krijgen voor een grote boodschap op haar trouwdag dan zou ze het zeker een halve dag kunnen ophouden. Wellicht zou ze dan de kans krijgen om toch een toilet op te zoeken. En zo niet dan betekende het dat ze veel moest blijven staan. Na het diner zou dat niet opvallen, dan begon immers de feestavond. Kirsty haalde opgelucht adem. Wat haar moeder er van vond kon haar niks schelen. Het was haar dag. Er kwam nog één vraag op. Haar beste vriendin Marleen zou Kirsty helpen met het aantrekken van de jurk. Zou ze het haar moeten vertellen?
Wordt vervolgd…
