Verhaal Klaar Laatste kans

[jonremillard]

Even een tussenstukje. Boeit het verhaal nog?


Intermezzo's

Inge:​

Het begon zo'n drie-en-een-half jaar geleden:

"Gatverdegatverdegatver!!!" Een stapel papieren vliegt door het kleine kantoortje dat Sandra en ik vandaag delen
"IK-BEN-HIER-WEL-ZO-KLAAR-MEE!!!"

"Zit je wat dwars, collega?"
Sandra kijkt me woest aan, ik kijk heel onschuldig terug alsof het oprecht een belangstellende vraag is waarop ik het antwoord nog niet weet, dan schiet ze in de lach.
Op de een of andere manier weet ik altijd precies op welke knopjes ik bij haar moet drukken; en zij bij mij.

"Het is dat Kwalitatief Uitermate Teleurstellende waarderingssysteem. Hier",
ze pakt een vel van de grond en leest voor:
"client gaat zorgzaam met zijn kleding om. Vink aan 1,2 of 3 punten. Client verzorgd zijn haar. 1,2 of 3. En zo gaat het maar door.
Bij 25 punten verdient 'client' een kwartier extra schermtijd, Bij 50 punten half uur langer opblijven. 100 is uurtje langer buiten blahblahblahblah Bah! .............Die gast doet aan gabberpunk, hij heeft een kale kop en loopt in gescheurde kleren. Nou vertel mij maar wat ik moet aanvinken!"

Dat is wat ik zo waardeer aan Sandra. Ze kan zo lekker geen blad voor de mond nemen. Ik ben zelf helemaal niet zo, veel gereserveerder en wat stiller. O, ik heb geen moeite om mijn mond open te trekken hoor maar dat extraverte van haar heb ik echt een beetje moeten leren.

Sinds we hier samenwerken (we kwamen ooit jong en vers van de opleiding vol van idealen over 'werken aan een betere wereld en zielige kinderen helpen' alleen maar om te merken dat de realiteit vaak hard en onbuigzamer was dan idealen zodat de frustratie over het gewoon niet bereiken van resultaten in verhouding tot onze inspanningen, die vaker wel dan niet ver over onze eigen grenzen heen gingen, meer en meer toenam) nemen we steeds meer van elkaar over.
Dat we niet verzuurden hadden we aan elkaar te danken.
Het was wel grappig toen we erachter kwamen dat we samen college hadden gelopen in Leiden voor onze opleiding toen we elkaar op deze groep tegen het lijf liepen.
We konden het gewoon goed met elkaar vinden zonder in iets klefs te vervallen of zo.

"Gewoon wat je vorige week ook hebt aangevinkt San. Bij Stan maakt het toch niet uit. Dat hele gedragsmodificatiesysteem werkt voor geen meter bij hem. Niks werkt bij hem."
"Bij niemand. We doen dit nu braaf al 3 maanden en ik zie geen ene moer verandering bij onze schatjes. Jij?"
Zo noemt ze onze pupillen cynisch, maar ik kan haar geen ongelijk geven.

We hadden deze discussies wel vaker gehad maar vandaag valt bij mij plots een kwartje.
Je hebt zo weleens van die 'Aha erlebnissen', soms klein, soms beslissend voor een kruispunt voor de rest van je leven.
"Herinner jij je die serie colege's nog van die prof die zichzelf zo grappig vond, en wij hem ook?.
Die ene keer toe wij elkaar voor het eerst zagen?."

Sandra knikt.
"Die laatste vergellijking van het gamen toen, weet je nog, 'level 1 opnieuw doen'. is me altijd bijgebleven."

Sandra kijkt me nadenkend aan en houdt – god wonder – wel vijf minuten haar mond.
Daarna raken we aan de praat, ik bedoel .............echt aan de praat.
------

Drie maanden later hadden we ons door bergen literatuur over hechtingsproblemen heen gewerkt, heel veel gesprekken gevoerd met elkaar, met een een kinder-en-jeugd psychiater op dit gebied, met managers en afdelingschefs, met de bank die met u meedenkt, en mochten we beginnen in een gewoon huis in de buurt. Als experiment.
Jesper van 3 was ons eerste kind waar ik mee mocht 'proberen'.
En Sandra?
Sandra nam Stan van 16 mee.
Om het wat kostendekkend te houden en ze toch niks meer kon verprutsen bij Stan....

Sandra​

In de tijd dat we ons op ons nieuwe leven voorbereidden en de literatuur bestudeerden hebben we wat afgelachen.

Het klonk zo makkelijk "level 1 opnieuw doen". De associatie met 'babytijd' was natuurlijk snel gemaakt en we rolden onder tafel bij het idee van onze groep pubers in de box, met babykleertjes, plastic broekjes, speentjes en al wat meer, en hoe snel ze zich dan wel als engeltjes zouden gaan gedragen, maar met hulp van de experts werden we al snel met onze beide benen weer op de grond gezet.

Wat ons te doen stond was de kern van het "baby" zijn zo goed mogelijk na te bootsen, de volledige afhankelijkheid van de verzorger: ons. Dat betekende concreet dus de buitenwereld de deur uit, geen tv of games, geen verantwoordelijkheden, alles moeten vragen etc. Maar vooral betekende het een zo groot mogelijke, constante nabijheid van ons om onvoorwaardelijke zorg te bieden. Alles bepalen, maar ook alles geven, wat ze ook deden.
En hoewel het te verwachten was dat onze pupillen enige regressie zouden gaan vertonen en zich jonger zouden gaan gedragen als gevolg van die setting was het natuurlijk onbespreekbaar om zoiets af te dwingen.

Maar het beeld van ons schatje Stan als gabberpuberbaby met een gescheurd luiertje, donshaartjes in een paarse hanenkam en een veiligheidsspeld door zijn neus heeft ons nog lang achtervolgt..............

Hoe jonger een kind zou zijn hoe "makkelijker" het zou moeten gaan. Een jong kind heeft van nature al meer verzorging nodig en gaf dus meer kansen op het creëren van intieme "ouder-kind" momenten.
Het grote verschil zat m erin dat we onze kinderen in deze regressie zouden mogen volgen in plaats van de gebruikelijke methode: zo snel mogelijk "groot" te krijgen.

Hoe groot die taak zou zijn werd ons eigenlijk pas echt duidelijk toen we eens tegenover onze begeleidend psychiater verzuchten:
"het lijkt wel alsof we een kind moeten krijgen".
Hij keek ons alleen maar aan en zweeg, net zolang tot we ons realiseerden dat dit eigenlijk ook precies zo was.
Dat was even slikken.

Met Stan van 16 hebben we het pragmatisch opgelost: we hebben hem omgekocht.
Hij kreeg 5 euro voor elke dag dat hij zich aan de afspraken hield, binnen bleef bij ons, alles vroeg, zijn kleren liet klaarleggen, buiten school geen contacten had, spelletjes met ons speelde, naast ons op de bank zat etc etc.
Maar Stan deed het, het verdiende beter dan vakkenvullen.
Zijn grootste hobby: het jatten van brommers en die in onderdelen doorverkopen aan zijn 'vrienden' zette hij er voor opzij.

Jesper was een heel ander verhaal.
Toen hij met zijn 3 jaar bij ons binnenkwam was hij totaal niet aanspreekbaar, huilde vrijwel de hele tijd dat hij niet sliep en sloopte alles waar hij met zijn handen aan kon komen.

Inge heeft het tenslotte rigoreus aangepakt en hem in een draagzak op haar buik de hele godganse dag rondgedragen om voortdurend letterlijk nabijheid en contact te bieden. Dat duurde twee maanden.
Toen begon al haar liefdevolle zorg resultaat te krijgen. Je zag hem gewoon terugglijden in de rol die we hem aanboden.
De herinnerring aan zijn eerste echt vrolijke lachje in het gezicht van Inge bezorgd me nog steeds koude rillingen en de eerste nacht volledig kunnen doorslapen was een geschenk uit de hemel.
Hij liet zich makkelijker verzorgen, het badje en de vele-vele luierverschoningen werden meer de gelukzalige momenten van nu in plaats van worstelingen.

Uiteindelijk is hij een half jaar echt onze babytje in huis geweest, daarna begon hij weer op te krabbelen en het was indrukwekkend hoe hij alle verloren tijd in no-time weer inhaalde.

Inge heeft in die tijd nooit verzaakt en verdiend echt een medaille. Wat een Topwijf!
Met haar heb ik ervaren dat het geen one-way-street is. Jesper raakte verbonden met Inge, maar Inge evenzoveel met Jesper.
Met de twee meiden die we nu al een tijdje in huis hebben maak ik nu hetzelfde mee.
Heel logisch natuurlijk maar op dat moment stopten wij met dit als werk te zien.

Stan was eigenlijk ook best een verrassing.
Eerst gedroeg hij zich voor geld, maar gaandeweg kregen Inge en ik meer en meer het idee dat hij het eigenlijk best wel prima vond.
Hij werd steeds meer een prettige coole gast om in huis te hebben en werd uiteindelijk een soort oom voor Jesper.

Stan is een half jaar geleden vertrokken, op kamers, we spreken elkaar regelmatig.
Maar die band zoals Jesper en Inge hebben........ die hebben Stan en ik nooit gekregen. Dat zat m toch in die nabijheid, die verzorging, elke kans daarop moet je gewoon grijpen, en Stan was daarvoor gewoon te groot.

Met de psych die ons begeleid hebben we het daar wel eens over gehad.
Het lijkt dat er wel een soort kritische grens is qua leeftijd om het op gang brengen van een hechtingsrelatie nog een laatste kans te kunnen geven.
Negen, tien jaar ongeveer.......

 

[lidmaatschap=beeindigd]

Ik ben geen AB-er, enkel DL-er, maar vind dit een leuk en bijzonder knap geschreven verhaal.
Hoewel hierbij vergeleken mijn communicatievermogen op vingerverf-nivo zit, toch een beetje feedback.
Ik kan het niet goed beschrijven (volgens al mijn vroegere leraren Nederlands) maar vind het knap hoe je zoveel inhoud via de in het algemeen korte zinnen overbrengt. Het leest hierdoor lekker weg en het heeft een prettig soort romantische maar geloofwaardige diepgang die je grotendeels zelf in kan vullen. Ik zou er bijna door willen reincarneren en ben heel benieuwd naar het vervolg.
Respect voor het maken en dank voor het delen van dit verhaal.

 

[jonremillard]

Valt wel mee met dat vingerverf-nivo. Je vroegere leraren zaten fout.
Bedankt voor de fijne reactie. (goed voor mn ego!)

Heb vandaag de bestaande hoofdstukken nagelopen, ze voorzien van titels en zo.
Zie de eerste post voor alle hoofdstukken.
Verhaal is klaar maar ik wacht altijd even met posten van de volgende delen om het eerst een paar keer na te lezen en bij te werken,
Dus nog even geduld

 

[mark]

Zulke regressie-therapie bestaat echt, in de z.g. transactionele analyse wordt (of werd) ook gebruik gemaakt van baby-behandelingen, inclusief luiers en flesjes. Dat betrof dan wel een korte periode van enkele dagen omdat anders het risico bestond dat een cliënt/patiënt teveel in die nagespeelde fase bleef hangen. De gedachte achter regressie-therapie is iemand een traumatiserende gebeurtenis of situatie opnieuw te laten beleven, maar ditmaal in een veilige omgeving. Die herbeleving biedt de mogelijkheid het trauma opnieuw, en ditmaal beter, te verwerken.

 

[jonremillard]

Hoofdstuk 11. Grenzen verleggen

De laatste week wordt ik niet meer uit mezelf wakker.
Inge wekt me steeds met wat nu ons gebruikelijke ritueel is geworden: eerst gaat ze zachtjes op het bed zitten op het laken door het dekbed alvast een stukje op te schuiven, buigt zich naar voren, kroelt een beetje door mijn haren en roept me zachtjes terug uit dromenland.
"Goedemorgen, smurf..........lekker geslapen?............, jammer he, maar 't is eeeeeecht tijd om op te staan............., school vandaag"
en wacht dan rustig op het tevreden loom uitrekken, de laatste gaap en tenslotte de ogen die openen en altijd de hare als eerste zien.
Op de een of andere manier zit ze altijd precies goed en lijkt het of Inge alle tijd van de wereld heeft terwijl ze ontzettend doelgericht en efficiënt is.

Ze heeft wat in haar handen. Schoon ondergoed en ..........ik herken het potje zalf van gisteren en het pak met de zachte doekjes uit de badkamer die voor babybillen zijn uitgevonden en wil me al verschrikt protesterend oprichten en het bed uit rollen. "Nee..........."
Inge legt een vinger op mijn lippen en drukt me op deze manier gelijk zacht terug in het kussen.

"Even wachten Lars, ik zie dat je schrikt, maar laat me het even uitleggen oke? Ik zal ondertussen niks doen. Alleen even luisteren".
"Gisteren heb ik je erg laten schrikken, en dat was niet mijn bedoeling.
Ik weet dat je gewend bent om jezelf te wassen 's-morgens, en dat doe je prima, kan je denk ik morgen ook weer gewoon doen, maar die rode plekjes van je, die moeten we vandaag wel even echt goed verzorgen, anders blijf je er langer last van houden dan nodig.
Daarom is het eigenlijk echt even beter als ik het vandaag doe met deze doekjes, die zijn er speciaal voor bedoeld, een washandje zou je nu juist pijn doen en je huid verder kapot maken, deze niet.
Maar Ik ga je niet meer laten schrikken.
Ik ga je steeds precies vertellen wat ik wil doen en ik vraag of kijk steeds of je het goed vindt.
En alleen dan doen we dat. Dus er gebeurt niks als je dat niet wilt oke?"

Ik knik voorzichtig, een beetje verbijsterd maar wel wat gerustgesteld door deze aanpak.

"We slaan je dekbed helemaal terug, 't is beter als je gewoon blijft liggen deze keer, ik blijf hier naast je zitten en als je wilt mag je zelf je pyamabroek al een beetje omlaag schuiven OK?"

Nog een knik en ze slaat het dekbed open.
Ik wurm zelf de pyamabroek wat naar beneden over mijn dikkere achterkant.
Ze neemt de broek over, kijkt op ik toestem en schuift hem langzaam verder over de enkels, uit.
Een klein knipoogje boven een glimlach is mijn loon als ik met een duidelijk dik volgeplaste luier naast haar lig.

"Als jij nu je knieën iets buigt en ze iets spreidt op bed maak ik hem los, zet je voeten maar tegen elkaar, da's makkelijker. Verder niks."
Ze wacht kalm af of ik aan haar verzoek voldoe. De plakstrips ritsen en hij zakt als vanzelf al iets naar beneden.
Ze trekt een doekje uit het pak.

"OK Lars, als je het goed vindt , en echt alleen als je het goed vindt, Laat ik je luier verder van je voorkant afzakken, laat hem op het bed liggen en dan maak ik je voorkant en de rode plekken daar schoon en droog. Ik doe heel voorzichtig. Je mag altijd stop zeggen, dan stop ik gelijk."

Stapje voor stapje leidt ze me vakkundig verder in het verleggen van mijn grenzen. Niet gehinderd of gestoord door mijn ogen die alles volgen wat ze doet; op zoek naar het eerst mogelijke teken van verraad.
Ik heb nog nooit zo open en bloot gespreid voor haar gelegen terwijl ze me zachtjes met het doekje schoonwrijft over de onderbuik, mijn liezen, mijn plassertje. Deppend op de plekken die pijn kunnen doen. Het voelt lekker fris en schoon.

"Nu moeten we de achterkant nog doen, durf je je knieën wat op te trekken en je benen in de lucht te houden, ik zal je niet vasthouden. Het hoeft niet hoog, maar een klein stukje, alleen zo dat ik erbij kan" fluistert ze.

't is de loomheid van de ochtend na de diepe slaap, de rust van haar stem en handen, de vertrouwde sfeer van mijn stille slaapkamer met het nog gedempte zonlicht door de gordijnen, het komt niet in me op te weigeren.
Doekje voor doekje maakt ze me verder zorgvuldig schoon.
De rest van de liezen, mijn billen en er tussen.
Gebruikte doekjes laat ze in de luier vallen en tot slot haalt ze alles onder mijn bips vandaan en vouwt hem met alles erin op.

Dan pakt ze het potje en kijkt me vragend aan.
"D'r moet wel wat nieuwe zalf op. Je kunt gewoon zo blijven liggen als je het goed vindt."

Op mijn onuitgesproken toestemming smeert ze de geïrriteerde plekken op billen en liezen voorzichtig in. Nu van achteren naar voren in omgekeerde richting. De zalf voelt koel en vettig romig aan terwijl ze het rustig inmasseert en laat intrekken.

"Je bent top. Het ziet er al veel beter uit. Je geneest snel. Ik denk dat we vanavond wel weer op de gewone manier kunnen doen die je gewend bent."

Ze helpt me met aantrekken van de onderbroek over de enkels, de rest doe ik zelf terwijl ze een kleine kus op mijn voorhoofd plant en alvast de rest van de kleren pakt en op bed legt.
"Tot zo, bij het ontbijt, grote smurf van me"..........................

Het duurt wel even voor ik opsta, te veel om over na te denken.

-------------------------

Jesper merkt er natuurlijk niks van maar voor mij is het overduidelijk.

Terwijl ik de boterhammen in kleine stukjes snijd en voor de meiden neerzet observeer steels ik hoe Lars en Inge in een soort zwanendans om elkaar heen draaien.
Inge is natuurlijk gewoon Inge, zoals altijd, en verdeelt handig haar aandacht tussen de twee jongens onder het smeren en vullen van de brooddoosjes door, ondertussen vrolijk de komende schooldag besprekend en belangstellend vragend.
Maar Lars is wat stiller, overduidelijk vol van gevoelens die hem voor nog onbeantwoorde vragen stellen.
Hij tast Inge meer af en, onzichtbaar voor iedereen die haar niet zo goed kent als ik, zijn Inge's handelingen in zijn richting net iets empatischer..... net iets meer aanvullend.

Daar groeit iets!

Ik zal er van Inge nooit de fijne details van horen natuurlijk, dat is tussen hen, maar ergens vandaag wordt het wel weer tijd voor een goed gesprek boven een grote mok thee denk ik zo!.
Dan wordt mijn aandacht al snel opgeeist door Leia die me guitig aankijkend de jam op brood als bodypaint op Louise's gezicht gebruikt................

"Foei!"

 

[jonremillard]

Hoofdstuk 12. Bijvangst

Hoe hij erop kwam weet ik niet maar Jesper wilde gewoon heel graag vissen.
Zal wel op school iets hebben gehad erover.
Hij was er in ieder geval niet vanaf te krijgen, hoe Inge hem ook probeerde af te leiden, dat zag ik wel.
Ze zei in ieder geval iets over "in de sloot vallen en geen zin hebben de modder uit je onderbroek en de kroos uit je oren te halen".
Maar vooral was ze bezorgd.

"En als ik nou met hem meega? Ik heb ook wel zin in vissen" probeerde ik voorzichtig.
"In het slootje hier vlak achter de tuin kan het best. Ik kan zwemmen en heb een diploma als er iets gebeurd,
we zullen heel voorzichtig zijn.................Mag het dan?"
Dat ik al tijden niet gezwommen had zei ik er maar niet bij. Dat leek me niet echt liegen.

Inge keek me met een schattende blik in haar ogen aan.
"Mmmmm, misschien wel eens goed als jullie zoiets samen gaan doen. Zo kunnen we eens kijken...............
Zou jij goed naar Lars kunnen luisteren, Superman?

Jesper knikte enthousiast van ja en ik kon mijn oren bijna niet geloven.
Dat we echt zouden mogen, zonder Inge. Dat was wel voor het eerst!
"Maar alleen hier achter het huis. Nergens anders!"

Dat bracht Jesper en mij op het probleem van de hengels, die hadden we natuurlijk niet.
Maar met wat bamboe tuinstokken, een hoop dun touw en een paar oude veiligheidsspelden hadden we al snel iets in elkaar geflansd.
Twee flessekurken dienden als dobbers. We waren er super trots op. Nog een zakje oud brood, twee flesjes drinken voor aan de waterkant en we konden op expeditie. Op jacht! De mannen gingen het avondeten wel even versieren!

Inge glimlachte alleen maar ten afscheid bij die laatste opmerking.
.....

Niet veel later zitten we aan de waterkant van het slootje achter het huis.
Het is lekker weer, broeierig warm zelfs. Er is niemand om ons heen, alleen twee meerkoeten die een eindje verderop tussen de rietstengels door laveren. Het duurt niet lang voor we gebroederlijk naast elkaar in het gras zitten te staren naar onze dobbers, helemaal verzonken in onze eigen gedachten.

"Waarom kan jij het niet zo fijn hebben met Inge in de badkamer als ik?"

Met een ruk schrik ik op en krijg rooie oren.
Echt wat voor Jesper om zo'n vraag zo direct, zo plotseling, zo ongegeneerd te stellen.
Ik durf hem niet aan te kijken.

"Ik weet niet.............. wat bedoel je"

"Ik heb je gezien laatst, op tafel, op het kussen"

"WAT!?"

Jesper giechelt. "Niet helemaal hoor, alleen je gezicht. Je huilde niet, maar je keek ook niet blij. Je hield je ogen dicht"
Even weet ik niet wat hierop te antwoorden.

"Ik weet niet, Ik kan het gewoon niet zoals jij, ik weet niet hoe........., wat ik moet......."
Het is even stil. Beiden staren we naar onze dobbers.

"Ik heb jou ook een keer gezien" zeg ik dan,.
"Ik zag je blote bips............... hij was heel wit."

Jesper giechelt weer. Hij lijkt er helemaal niet mee te zitten.
"Dat komt door het poeder, ik hou van poeder, het ruikt lekker en zacht, naar vroeger, en als inge het insmeert voelt het lekker glad, dat vind ik fijn."

Dit zo toch moeten voelen als een wat ongemakkelijk gesprek.
Maar hee, wij zijn beiden jongens, maken hetzelfde mee en ik praat hier met de expert, ook al is ie zes. Als er ergens een kans is om iets te weten te komen dan is het nu. Want nieuwsgierig ben ik wel en ik zou misschien.....

"Hoe komt het dan dat jij dat zo leuk kan vinden?"

Jesper kijkt een tijd over het water van de sloot naar de dobber, die nog steeds onbeweegelijk ligt, haalt hem even uit het water en gooit hem een stukje verderop weer het water in, zijn gedachten bij elkaar rapend.

"Toen ik heel klein was, was ik niet aardig, dat is me wel eens verteld. Maar eigenlijk weet ik er alleen nog van dat ik vooral bang was................
en alleen ............................van binnen.
Toen ging Inge voor me zorgen en die bleef altijd heel dicht bij me. Echt altijd. Het dichtste bij was in de badkamer. Ik denk omdat ik dan in mijn blootje was en ze me overal kon aanraken.
Als vanzelluf kwam Inge toen bij me in mijn binnenste, waar ik alles voel, mijn binnenstebinnen. Dat voelde heel fijn. Niet meer zo alleen...............
Nu we dat zo vaak hebben gedaan zitten Inge en ik zo aan elkaar vast van binnen.
Ik voel haar altijd in mijn binnenste, dus ben ik niet meer bang want ik ben samen, niet meer alleen, en als ik het niet meer weet kan ik altijd bedenken wat zij zou willen dat ik doe, en dat ze er is, wat er ook gebeurt.
Daarom ben ik veel minder bang, ook als ze niet in de buurt is.
Het is heel fijn om zo aan iemand vast te zitten."

Ïk heb Jesper nog nooit zo lang achter elkaar gehoord, maar ben diep onder de indruk.
Hij kan het goed vertellen.
"En je bent nu ook veel aardiger" zeg ik. Vluchtig kijkt Jesper even dankbaar op.

"Maar waarom dan elke keer, elke avond?"

Jesper denkt weer diep na, hij zoekt naar woorden om het uit te leggen.

"Vind je ijsjes lekker?"
"Ja............"
"Kan je je voorstellen dat je nu een ijsje eet? Hoe het ruikt, hoe het smaakt?"
"Ja............"
"Ik ook, maar toch is het lekker om elke avond een ijsje te eten........................."
We grinniken, Jesper is duidelijk trots op deze vergelijking.

"Maar waarom lukt dat dan niet bij mij? Inge is ook met mij in de badkamer maar ik voel dat niet zo van binnen", vraag ik weer.

"Ik was klein toen we begonnen.
Als je klein bent is het verschil tussen je buitenste en je binnenste niet zo groot. Dan gaat het vanzelf, denk ik.
Jij bent ouder, dan staat er een muur tussen..........., die moet weg."

Jesper laat zijn hengel de hengel en gaat voorover liggen in het gras. Hij speelt wat met de sprietjes. Dan vraagt hij plots:

"Voel jij je niet vaak alleen? Of bang?

"Ja"
Het is eruit voor ik er erg in heb.
Gek eigenlijk dat je een zesjarige nodig hebt om dit aan je zelf te kunnen bekennen. Maar het is best waar.
Ook met een hoop vriendjes in de klas kun je eenzaam zijn als je alleen oppervlakkige dingen met elkaar doet, en bang, ja bang ook moet ik toegeven.
Zoveel mogelijk zelf bepalen doe je niet voor niks tenslotte, dan hoef je niet bang te zijn voor de uitkomst.

"Dat komt omdat je nog aan niemand vast zit." vervolgt Jesper wijs
"Je binnenstebinnen nog met niemand deelt.
Het is heel fijn om je binnenstebinnen te kunnen delen.
Maar dat kan alleen maar met iemand die je vertrouwt............, echt vertrouwt."

Hij kijkt me nu recht aan alsof hij weet hoe belangrijk het is wat hij wil zeggen.

"Inge is blij met jou, dat zie ik, en ik ben niet jaloers, ze wil ook heel graag kennismaken met jouw binnenstebinnen omdat ze je ook daar wil helpen, net als mij. Ze wil graag dat je aan haar vast zit, net als ik, omdat dat helpt.
Maar ze kan niet meer zomaar binnenkomen, door die muur. Dat mag niet. Ze is geen inbreker.
Daarom zorgt ze heel goed voor jouw buitenste. Om jou te laten zien dat ze niks kapot wil maken."

Nu blijft het een hele tijd stil. Hier moet ik echt diep over nadenken.
Ik volg de meerkoeten terwijl het in m'n hoofd tolt van deze gedachte.

"Maar.........vind je het dan niet kinderachtig en moet ik dan ook zo?........., luiers zijn.... nou ja,wel handig maar voor baby's!

Maar Jesper laat zich niet van de wijs brengen.

"In de badkamer op het kleed kan ik terugdenken aan toen ik nog veel kleiner was,
toen er geen muurtje was,
en dan zijn we makkelijker als vanzelf weer heel dichtbij elkaar in mijn binnenstebinnen.
Dan voel ik me gelijk heel gelukkig. Ik hoef dan zelf niks meer te doen.
Ik weet dat ze in mijn binnenstebinnen goed voor me zorgt, omdat ze ook goed voor mijn buitenste zorgt.
Ik vindt het gevoel van mijn luier om mijn billen niet erg, maar juist fijn. Omdat het me helpt herinneren... overal.
Maar dat hoeft voor jou niet zo te zijn, misschien vinden jullie een andere manier."


Het is bijna tijd om terug te gaan.
We zoeken de spulletjes bij elkaar. Geen vis gevangen, maar genoeg om over na te denken.
Wie is hier nou de wijste eigenlijk? Zo heb ik jesper nog nooit bekeken. Maar ik bekijk hem wel met heel andere ogen. Hij lijkt een stuk gegroeid. Een laatste vraag brandt nog op m'n lippen.

"Maar waarom doet ze.............waarom doet ze dan niet meer bij mij............. zoals bij jou?"

Jesper is al aan het lopen

"Snap je dat dan niet? .............Echt niet?"
Hij kijkt me over z'n schouder even aan

"Nee, echt niet!"

"Nou da's toch makkelijk!..............,
ze is al weken om je heen aan het draaien, maar nu moet ze wachten"

"Op wie dan? "

Hij loopt voor me uit en gooit zijn armen in de lucht in zo'n gebaar alsof hij echt niet kan geloven dat ik het nog niet snap.

"ze wacht op jou, Suffie!!"

 

[jonremillard]

Hoofdstuk 13. Jericho

Mijn vierde zaterdag hier moest het er maar eens van komen. Ik had Jesper nu al drie keer vrolijk horen poedelen in bad en de verleiding werd uiteindelijk onweerstaanbaar.
Onweerstaanbaar genoeg om de badregels van Inge aan te kunnen.
Ze had me nu al een aantal keren in m'n nakie gezien tenslotte dus dat wassen zou ik ook wel overleven, had ik bedacht.

Jesper was verrukt toen ik de vraag "douchen of in bad?" deze keer met het tweede beantwoorde.
Sinds die keer aan de waterkant waren we zowieso al meer naar elkaar toe gegroeid.
Inge trok alleen even een wenkbrauw licht omhoog maar ging daarna zo gewoon verder dat ik me afvroeg of ik het goed gezien had.

"OK mannen. Prima. Jesper, kan jij deze keer zelf het bad laten vol lopen? Dan kom ik straks wel jullie kleren opruimen. En denk eraan, waar hoort al dat water?"
"In het bad" antwoordde Jesper
"Juist, superman. En daar blijft het dus ook anders zal ik je krijgen, hoe diep je ook denkt te duiken!"
En met onze beloften ons te gedragen mochten we grinnikend om de laatste opmerking van tafel.

Niet veel later was het feest met zijn tweeën in een warm bad waar de kragen van het schuim boven de rand uitkwamen en de warme waterdamp als een soort mist steeds lager in de badkamer begon te hangen.
Owwww, wat had ik het eigenlijk gemist! Zo lekker drijven en rommelen met al het speelgoed dat Jesper meegetroggeld had.
Vooral de waterpistooltjes waren favoriet, en we hadden zoveel schuim in het bad gedaan dat zelfs de bellenblaas rondjes werkten.
De bootjes dreven rondom ons heen en we hadden veel plezier met naspelen van de titanic die te pletter sloeg op de schuimkragen en voerden hele zeeslagen uit.

Voor ons gevoel kwam Inge veel te snel de kleren opruimen die haastig uitgetrokken door de hele badkamer verspreid lagen, en inmiddels dienden als dweilen omdat het water toch niet allemaal in het bad was gebleven natuurlijk, maar ze glimlachte alleen maar om de rotzooi en nam alles mee.
Ze was al snel weer terug en plukte de fles shampoo van de plank; een duidelijk signaal dat het haren-was-en-bijna-einde-van-de-pret-tijd was.
We werden met onze rug naar haar toe tegen de rand van het bad gezet en op beide haardossen ging een flinke dot shampoo.

Jesper en ik zaten met dichtgeknepen ogen te klagen dat het prikt ondanks het "Jullie stellen je een beetje aan mannen, het is babyshampoo!, die prikt niet" Toch was het fijn toen de douchekop erbij werdt gehaald en alles zorgvuldig en zorgzaam uitgespoeld.


"Jesper, ik was jou eerst even, dan ziet Lars hoe het gaat en weet hij wat hij kan verwachten".
Inge heeft intussen al een washandje gepakt en met veel geklets en gebabbel word Jesper overeind in bad gezet en van top tot teen ingezeept.
Ze maakt er een spelletje van door hem te laten raden welk onderdeel nu aan de beurt is.
"En nu, de..............neus van Jesper," dan "en de ...............knieen van Jesper" , "en het ......... achterwerk van jesper!"
Tot aan zijn kleine teen aan toe.
Ze vergeet natuurlijk ook niet "de kleine Jesper van Jesper"
Alles gelardeerd met veel gelach en gekietel.

Voor ik het weet duikt Jesper weer onder water om zelf de zeep in bad verder af te spoelen en sta ik al overeind om me voor het eerst in lange tijd door iemand anders te laten wassen.
Maar door het hele gebeuren voor me is alle schroom en terughoudend erover inmiddels wel verdwenen.

Ze laat me deze keer niet raden maar benoemt elk lichaamsdeel alsof ze een aankondiging in het circus doet en ik de grootste attractie.
"En dan nu, dames en heren de .........rug van grote smurf!"
Van boven naar beneden tot aan de "dikke billen van grote smurf" die flink worden ingezeept.
Ik ga makkelijk in het spel mee.

Dan draait ze me om, lijkt in te schatten hoever ze kan gaan, doet een flinke roffel op de rand van het bad, zwaait met het washandje voor mijn ogen en verkondigt:
"En dan nu, hooggeëerde gasten, speciaal voor u ..... voor de eerste keer in dit theater, de......... slurf van grote smurf!!!!"
Jesper verslikt zich zowat in het badwater van pret. Ik zak als vanzelf door mijn knieën van de slappe lach, terug het warme water in.


Inge houdt een grote zachte handdoek in haar handen als ze Jesper alvast een beetje afdroogt en dan helemaal uit bad tilt;
recht op de aankleedtafel. Ze begint hem zorgzaam af te drogen.
Het gaat zo vanzelf: als ze zijn rug en buik heeft gehad en aan zijn benen begint is hij al opzij gezakt en ligt overdwars op het kleed terwijl ze teen voor teen onder handen neemt, dan zijn piemel en liezen droogdept, en als laatste zijn billen en dijbenen aan de binnenkant droogt terwijl ze beide enkels met 1 hand in de lucht houd..
Het is gebeurt voor ik het in de gaten heb en begin te beseffen dat Jesper zijn luier om zal krijgen terwijl ik nog in de badkamer ben.
Maar Inge, noch Jesper lijken zich ook maar iets van mijn aanwezigheid in het bad aan te te trekken en gaan onverstoorbaar verder met doen, wat zij al jaren doen.
Rustig lig ik in het warme water toe te kijken als Inge eerst de pot met zalf pakt.

"We doen het vandaag wat minder uitgebreid, superman van me" zegt ze nu rustig
"Lars moet straks ook nog, maar we doen natuurlijk wel alles wat nodig is".
Kalm pakt ze Jespers enkels weer op , vouwt zijn knieën richting zijn neus en smeert zijn billen uitgebreid in met de witte zalf. Ook zijn liezen en kleine jesper niet vergetend.
Ze houdt hem met 1 hand vast, pakt ze een luier van de plank, vouwt hem open en terwijl ze Jesper aan zijn benen wat meer in de lucht trekt, schuift ze de luier onder hem, precies op de goede plek.
Jesper laat het zich allemaal op zijn dooie gemak aanleunen en het valt me op dat het zo perfect samen gaat. Jesper werkt met alles mee, al wat Inge doet is ondersteunen
Ze hoeft bijna niet te kijken naar wat ze doet en heeft alle ruimte Jesper's blik te beantwoorden die haar alleen maar aankijkt met een gelukzalige blik op zijn gezicht.
Ze zijn zo op elkaar afgestemd!

Nog steeds zijn enkels in de lucht steunend grijpt Inge naar de bus met talkpoeder die ze ruim op Jespers billen sprenkelt en uitwrijft tot ze zo wit zijn als ik eerder wel had gezien, laat dan zijn enkels zakken en met gespreide benen komt zijn voorkant aan de beurt.
Totdat alles glad en wit ingesmeerd is, bijna net zo wit als de luier die tussen jesper's benen door wordt gehaald en op zijn buik met een bubbelkus dichtgeplakt, een tevreden giechel aan hem ontlokkend.

Dan gaat Inge's blik naar mijn ogen, neus en mond die nog net boven het badwater uitkomen:
"Ik loop met Jesper even naar zijn slaapkamer voor zijn pyama, smurf. Blijf nog maar even lekker liggen dobberen, ik ben zo terug." zegt ze zachtjes.
Ik knik en zak nog wat verder terug in het warme water.
.........


De badkamer is stil, vredig. Alleen vanuit de gang drijven flarden van gepraat binnen als een soort achtergrondruis. Het water ondersteunt me en bijna gewichtloos drijf ik in de warmte die me helemaal omsluit. Het voelt goed.
Als vanzelf begin ik een beetje te neuriën

Joshua fit the battle of Jericho................Jericho,...........Jericho.

Het moet wel ok zijn als dat weer in me opkomt en ik denk terug aan het oude verhaal waar ik vroeger zo van kon genieten.
7 keer rond de stad.lopen.......... wat een held..................
De beelden vormen zich in mijn fantasie en mijmerend in het schuim draai ik het verhaal om en om.
Maar hoe meer en meer ik er over nadenk in het water bedenk ik me dat er iets niet klopt aan het verhaal dat zich als een film voor mijn ogen ontrolt.. Hoe kon dat eigenlijk? ............ Die stadsmuren donderden toch niet vanzelf in elkaar van een beetje erom heen lopen?
Er moet iets anders aan de hand zijn......................

De tijd verstrijkt maar ik merk het al niet meer. Verzonken in het net ontdekte probleem.
Joshua............. zeven keer ..............stadsmuren...................... en plots krijg ik een idee:
Om een stad heenlopen is heel veel werk. En dat zeven keer!,
Wat betekent dat? Dan laat je wel zien dat je iets wel heel graag wil! Niet van plan bent op te geven, maar ook dat je het gevecht wilt winnen zonder verliezers, zonder schade.
Toen de stad dat zag begrepen ze natuurlijk dat ze het niet konden winnen, dat Joshua ze geen kwaad wilde doen en zetten de poorten open.
Dat moest de oplossing van het verhaal wel zijn!
Tevreden met mijn eigen slimheid sluit ik mijn ogen en verdwijn helemaal onder water.............

"ze loopt al weken om je heen te draaien! "

Jesper's zin van een week geleden snijdt plots door m'n hoofd.
Mijn ogen flitsen open en zien Inge die op de rand van het bad zit en een handdoek klaar houdt.
"Wil grote smurf de standaard, of de superdeluxe behandeling?" vraagt ze.

"Ze wacht op jouw Suffie!".................

En dan begrijp ik.......... eindelijk.................


Ik ben haar Jericho!


Het is zo makkelijk, zo eenvoudig, uiteindelijk, als je maar wil en dat besluit ik daar ter plekke tussen de waterdampen.
Ik hoef mijn armen alleen maar naar haar uit te strekken en voor het eerst echt diep in haar ogen te kijken. Ze hoeft alleen maar terug te kijken en te begrijpen, zoals ze natuurlijk altijd alles begrijpt.......... "Ohhhhwww, smurfie........."

'And the walls came thumb'ling down.................'


---------------------------

We zijn op ontdekkingsreis.......... ik ben op ontdekkingsreis.
Er valt zoveel te zien in die ogen die me alleen maar ontvangen; binnen laten zoals ik haar binnenlaat, en niets achterhouden.
Sterrenstelsels ontdekken we; van flonkerende diepe gevoelens, zwarte gaten van onvoorwaardelijkheid.

Ik zweef in haar armen, zacht in het badstof van de handdoek die me omsluit en warm houdt na het water.
Ik drijf op de witte wolken van het kussen wat ik nauwelijks onder me voel, net als jesper dwars, languit liggend.
En ik voel.
Ik voel haar handen die met warme babyolie elk deel van mijn lijf insmeren en masseren in de aloude kunst van shantala.
Ik voel ze eerst van buiten op de huid en langzaam aan trekken ze met de zacht geurende olie helemaal door, naar binnen.
Naar waar ik werkelijk ben, mijn naakte, diepste ik.
En de ogen en handen begrijpen, voelen mee, zien en accepteren, zonder oordeel. Ze zijn..
Ze zijn........... en verder niets maar ze zijn genoeg. Ze dragen een belofte: 'Ik zal er altijd zijn Lars, gewoon zijn met jou samen. Dat is genoeg........'

Weer vormen zich tranen, maar deze keer is het geen verdriet, alleen van jaren ervaren gemis, en de belofte van het-komt-goed.
Ook haar ogen zijn vochtig, en ze laten niet los. Een zachte kus op m'n wang.
Zo moet geluk zijn

Een hand onder mijn enkels, en ik antwoord.
Ik trek mijn knieen moeiteloos in en zo wordt het een dans, een bijna elegante pas-de-deux, van zalf en poeder op alle plekken en in alle plooien, zacht strelend aangebracht in een tijdloos ritueel.
Als ze tenslotte mijn luier, dichtmaakt voet het als een verbond, verzegeld met elke plakker.


Als Inge hem tenslotte overeind zet en van de tafel af wil helpen slaat Lars zijn benen om haar middel, zijn handen om haar nek en begraaft zijn hoofd in haar hals, tussen de lange haren in.
Zijn blote lijf is duidelijk voorlopig nog niet van plan haar te laten gaan, en klemt zich aan haar vast.
Met haar handen onder zijn geluierde billen loopt ze stil naar de woonkamer en vangt Sandra met haar ogen die al samen met Jesper op de bank zit.
Sandra begrijpt het onmiddellijk.
Ook Jesper ziet het aan en lacht dan zonder geluid, geeft een knipoog, steekt even zijn duim op en kruipt voor deze keer lekker tegen Sandra aan om aan te geven dat hij het prima vindt de film vanavond met haar te bekijken en Inge best wel even een avondje kan missen.

"Wat een geweldig joch is het toch" denkt Inge.
Ze vormt een dankkus in de lucht en blaast hem in de richting van Jesper die hem vangt en over zijn wang wrijft.

Met haar stille smurf in haar armen loopt ze naar zijn slaapkamer en gaat op zijn bed zitten met haar rug tegen het hoofdeinde.
Lars kruipt in elkaar op haar schoot; zo dat ze hem kan steunen en hij met zijn hoofd op haar borst rustend naar haar gezicht kan blijven kijken.
Met de ene hand draait hij krullen in haar lange haren, de ander vind als vanzelf zijn gezicht en zonder het te merken stopt hij een duim in zijn mond.
Zo zitten ze een hele tijd............stil...........kijkend............., verder ontdekkend.

Dan slaat Inge het dekbed om hun beiden heen,
pakt een boek van het nachtkastje naast het bed,
en begint zachtjes voor te lezen...................

 

[jonremillard]

Epiloog


Als de bel gaat rent Jesper naar de deur en springt de lange slungelige jongeman met gescheurde spijkerbroek en neuspiercing in de armen.
Hij heeft hem lang niet gezien.

Samen lopen ze naar de kamer waar het verjaardagsfeest in volle gang is.
Slingers en ballonnen door de kamer. Tien is hij geworden!

De jarige job is blij met het kado wat hij heeft meegebracht, een boek over Dolfje, zegt netjes dank u wel tegen deze vreemde die hij voor het eerst ziet en zit even later met Jesper en twee uitgenodigde beste schoolvriendjes te spelen in de woonkamer die zich vult met onbezorgd gelach.

De lange slungel zit aan de keukentafel, met thee, met natuurlijk zelfgebakken taart, en met de vrouwen die hij zo goed kent.
Hij bestudeert het tafereel in de woonkamer eens goed.


"Zo te zien hebben jullie het gewoon weer geflikt", zegt Stan.

 

[verwijderd03]

Heel erg mooi verhaal

 

[speentje]

Schitterend verhaal

 

[Daltons]

heel mooi en goed verhaal. Jammer dat het afgelopen is

 

[BabyBoyKris]

Erg jammer dat het is afgelopen maar wat een top verhaal

 

[lidmaatschap=beeindigd]

Nogmaals bedankt voor het delen van dit leuke verhaal.
Ik vond de eerste hoofdstukken iets beter dan de laatsten maar ben toch heel nieuwsgierig naar een tweede verhaal .

 

[jonremillard]

Fijn om te lezen dat jullie het een leuk verhaal vonden.
We laten laten Lars nu maar gewoon in alle rust en privacy verder opgroeien.
@ EEE : ook zeer bedankt voor de kritische noot. Mocht je kunnen aangeven waarom zou ik waarderen, het helpt om een evt. volgend verhaal te verbeteren. (Ik was zelf bijv juist erg tevreden over hfdstk 12.)
@ Mark : Over transactionele analyse weet ik niet veel, en de regressie in dit verhaal is vanuit een andere methodiek opgezet. (Overigens één die wel degelijk een tijdje incidenteel gehanteerd werd.) Misschien een mooie ingang voor een heel ander nieuw verhaal.

 

[lidmaatschap=beeindigd]

@ jonremillard

De intermezzo vond ik vond ik prima, maar liet me aan het eind van het verhaal eigenlijk alleen met meer nieuwsgierigheid naar Sandra, Inge en Stan achter. Hopelijk is dit ook de bedoeling en krijgen we later meer boeiends over ze te lezen .

Dat de 6-jarige & graag kinderlijke Jesper alleen met Lars mag gaan vissen had ik niet verwacht (misschien omdat ik opgroeide in wijken met veel sloten waar nog geregeld kleine kinderen in verdrinken zodat de meeste geleerd worden er weg te blijven) maar dat hij ineens op zo'n volwassen nivo cq als psychotherapeut tot Lars praat vond ik moeilijk te geloven.

Omdat ik een afkeer van religie heb, las ik zo goed mogelijk over het Jericho-deel heen, tot het in hoofdstuk 13 prominent werd.
Ik vond het echt jammer hoe 11-jarige Lars via een compleet idiote redenatie & conclusie zogenaamd door religieuze wijsheid verlicht wordt ... tot ik in een poging om je vraag aan mij zo goed mogelijk te beantwoorden het Jericho-verhaal nog eens opzocht.

Omdat iets ervoor Jesper ineens onverwacht wijs sprak, had ik aangenomen dat je Lars ineens evenredig dommer gemaakt had (een gevolg dat ik helaas vaak vrees van religie, zonder iemand te willen beledigen !).

Ik heb ooit meerdere bijbels en andere religieuze werken o.a. aandachtig gelezen maar kon mij de Jericho-verovering niet meer
herinneren, en dacht/hoopte ten onrechte dat herlezen niet nodig was voor het verhaal. Wat meer Jericho-achtergrondinformatie erbij zou misschien goed geweest zijn voor ketters als mij maar misschien was dit juist niet de bedoeling .

Ik waardeer het dat Lars niet zo dom meer lijkt na herlezen van het Jericho-verhaal maar tegelijk minder dat we nu indirect moeten geloven dat stevige stadsmuren door trompetgeschal instorten e.d, zodat mijn totaalwaardering ongeveer gelijk blijft.

Fijn dat na herlezen van het Jericho-verhaal Lars z'n gedachtegang begrijpelijker wordt maar minder fijn dat er meer religie in zit dan ik aanvankelijk dacht, zodat mijn totaalwaardering ongeveer gelijk blijft.

P.S.1: Je haren-was-en-bijna-einde-van-de-pret-tijd vind ik een prachtig woord, geweldig voor Scrabble & Galgje en een inspiratie voor meer van zulke ruimdekkende znw-en, mits getypt !
P.S.2: Ik kreeg ooit Pesso-psychotherapie, waarbij telkens een hele ochtend oude situaties herbeleefd, onderzocht ed werden. Misschien een interessante therapie om te gebruiken in een AB-verhaal met telkens kortdurende regressie.

 

[FairryNL]

Wat een heerlijke manier van schrijven.
Dankjewel voor dit verhaal!
Omdat het ineens over Inge en Sandra ging en hun ontmoeting in de les, was Ik even in de war maar is in het geheel een heerlijk verhaal om zo te lezen.
DANKJEWEL!

 

[jonremillard]

@EEE
Mega bedankt voor je uitgebreide analyse.
Misschien is jesper idd wel wat al te makkelijk als 'deus ex machina' gebruikt.

 

[lidmaatschap=beeindigd]

... bedankt voor ...

Graag gedaan. Blij dat ik iets terug kan doen ter waardering.

 

[rog]

Wat een mooi verhaal

 

[blackdiaper]

Ik heb het nog niet volledig gelezen maar ik vindt het tot nu toe een zeer leuk verhaal