Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
björn (XXVI) zei:
nogmaals bedankt ;D
Verhaal Klaar Lean in de Underground
- Onderwerp starter Little Endy
- Startdatum
-
- Tags
- sayori's stories
nogmaals bedankt ;D
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
13
Het eerste wat ik dacht toen ik wakker werd, was: waar lig ik ineens, en waar is de wake-uplight? Maar na 15 seconden wist ik weer dat ik bij Mettaton op de kamer lag, en die heeft geen wake-uplight maar glow-in-the-dark sterretjes op zijn plafond. Ze gaven licht omdat ze met het eerste beetje zonlicht door de gordijnen opgeladen waren, wat op zich een mooi gezicht was.
Ik keek op de klok naast me, en het was al half 10! Ik was nog niet klaarwakker, maar Mettaton sliep nog, want die sliep altijd lang. Ik gooide de dekens van me af, ging rechtop staan en begon te stuiteren, zodat vrijwel het hele bed ging veren.
"Wakker worden!" riep ik met een lichtelijk hese stem. Oh nee, als ik straks maar geen keelpijn had...
"Hoe laat is het...?" vroeg Mettaton, terwijl ik me op mijn achterste liet vallen.
"Tijd om beneden te eten!" riep ik, waarna ik in een fikse hoestbui uitbarstte.
"Gaat het wel, Lean?" vroeg Mettaton bezorgd. "Je stem klinkt ineens anders. In ieder geval, heb je goed geslapen?"
Ik knikte, want ik had zeker wel goed geslapen. Maar mijn keel deed wel een beetje zeer, en ik had zelfs een beetje moeite met slikken gekregen.
"Hier doet het au" zei ik, terwijl ik mijn hand voorzichtig op mijn keel legde, zodat ik de precieze bron van de pijn aan kon wijzen.
"Och, meisje..." zei Mettaton bezorgd. "Ik hoop niet dat je echt keelpijn krijgt. Kom, ik zal je klaarmaken voor de dag." Hij tilde me op en bracht me naar mijn kamer, waar ik (als eerste!) verschoond en aangekleed werd.
Ik zag, terwijl mijn haar geborsteld werd, dat de wake-uplight nog aan stond en wees erop.
"Dat los ik zometeen wel op" zei Mettaton, "anders is je haar nog niet zo mooi." Wat hij zei klopte wel, want als mijn haar niet geborsteld was, leek het alsof ik een jaar lang in een open storm had geslapen.
Hierna ging de deur van de kamer ineens open. Het waren Toriel en Frisk.
"Sorry, stoorde ik jullie?" vroeg Toriel verbaasd. "Ik zal die wake-uplight gelijk even uitzetten." Ze zette Frisk op het kussen neer en zette de wake-uplight uit.
"Dank je, Tori" zei Mettaton. "Heeft Lean nu de mooiste haren." Hij legde de borstel terug en deed een serie strikjes in mijn haar.
"Mooi!" zei ik, toen ik in de spiegel aan de muur naast me keek.
"Morgen, Lean" zei Frisk, "goed geslapen?"
"Ja" zei ik, "jij?"
"Ik ook" antwoordde Frisk. "Je ziet er leuk uit."
"Dank je" zei ik blij, waarop ik Frisk knuffelde en weer de hal in liep, waar ik Sans en Chara zag.
"Hallo Sans" zei ik, "hallo Chara. Goed geslapen?"
"Ik heb prima geslapen" zei Sans, "zoals gewoonlijk." Hij gaf me een aai over mijn bol.
"Schattig" zei Chara, toen hij naar mijn strikjes wees.
"Dank je" zei ik, en ik deed mijn speentje uit om Chara een zoentje te geven op zijn wang. Sans lachte naar me, want nu wist ik wel beter wat ik moest doen als ik iemand een zoentje kwam brengen.
De ochtend verliep zoals gewoonlijk weer snel, maar het was deze dag niet zoals alle andere ochtenden: het was erg tumulteus en iedereen praatte veel.
"Ik ben eens benieuwd hoe gezond ik ben" hoorde ik Sans zeggen.
"Hoe kan ik gewogen worden?" vroeg Napstablook.
"Maak je toch geen zorgen, Blooky" zei Alphys.
"De weegschaal moet erbij worden gepakt, zo te horen" zei Undyne, die naar de kelder liep om de weegschaal te halen.
Toen de weegschaal er eenmaal was barstte de tumult nog erger los en ik kon er even niet meer tegen. Ik werd geïrriteerd, snelde me al struikelend naar boven en ging met mijn handen op mijn oren voor de kamerdeur zitten om mijn rust te pakken te krijgen en niemand pijn te doen.
Ik zag in de woonruimte dat Frisk zich onder het witte doek uit de kist had verstopt en Chara opgerold achter een sofa lag, waarschijnlijk konden zij het ook even niet meer aan. Iedereen moest om de beurt op de weegschaal staan om te kijken of hun gewicht nog in orde was. Zo te zien aan de veelgebruikte gebaren wel.
Ik wist niet veel meer te doen, dus ik staarde maar geïrriteerd voor me uit, totdat iemand mij ineens zag zitten. Het was Papyrus. Ik haalde mijn handen van mijn oren af om te luisteren naar wat hij zei.
"Hi Lean" was het eerste dat hij zei, maar algauw zei hij:
"Zeg Lean, wat kijk je boos..."
"Ik ben ook boos" zei ik, terwijl ik mijn armen over elkaar deed en mijn wangen een beetje opblies.
"Vertel eens, waarom?" vroeg Papyrus.
"Daarom" zei ik, want ik had geen zin in uitleg over dat het druk was en zo.
"Papy" hoorde ik Sans zeggen, "als ze boos is, laat haar dan alsjeblieft even boos zijn." Papyrus zuchtte en liep weer naar beneden, terwijl Frisk en Chara de trap op kwamen.
"Lean" zei Chara, "wij nog op de weegschaal."
"Weet ik" zei ik. "Was net erg druk. Nu niet zo."
"Was je boos?" vroeg Chara.
"Dat was ze ook" zei Frisk, die mij hielp met staan zodat we naar beneden konden. De weegschaal stond er gelukkig nog.
Ik twijfelde eerst, maar gaf Frisk een gebaar dat hij er eerst op mocht, omdat hij de oudste was van ons. Hij ging er voorzichtig op staan. 59 kilo, mooi gewicht.
"Mama" riep ik, "Sans. Hoeveel weegt Frisk?" Toriel en Sans kwamen bij ons staan en keken naar het display op de weegschaal.
"Mooi gewicht!" zei Sans, terwijl hij op zijn knieën ging zitten zodat Frisk hem een knuffel kon geven. Hierbij ging ik op de weegschaal staan, hopend dat ik niet even zwaar was gebleven als eerst...
"62!" riep Toriel, "het is echt veel beter met je gegaan laatst!" Ik klapte een paar keer en lachte, want ik was echt blij dat ik 8 kilo was verloren! Ik leek ook veel minder dik toen ik net verhuisd was.
Hierna liet ik Chara op de weegschaal, en die woog precies 60,5. Dat is zo'n 1,5 kilo verschil per persoon. We waren alledrie blij met ons gewicht, en Sans noteerde het zelfs in een notitieboekje dat hij toevallig nog bij zich had.
"Dit is eigenlijk het gewicht inclusief de kleding en het eten dat we net hebben gehad" zei Toriel tegen Sans, "volgende keer zouden we ons moeten laten wegen in Undyne's badkamer, en dan ook als we nog geen ontbijt hebben gehad."
"Dat is waar" zei Sans, die Toriel knuffelde. Wacht, wat? Waren zij ook verliefd op elkaar? En zo ja, sinds wanneer?
"Ik ook een knuffel" riep ik, "ik ook!" Dit resuleerde erin dat Toriel, Sans, de jongens en ik elkaar een groepsknuffel gaven voor zo'n 10 seconden, en dat voelde zeer vertrouwd.
De jongens en ik hadden weer even geslapen, en het eerste waar ik wakker van werd was pianoklanken. Ik keek op de klok, en het was 12 uur, het gewoonlijke tijdstip waarop ik 's middags wakker werd voor mijn lunch.
Ik ging stilletjes mijn bed uit, maar de jongens waren blijkbaar ook al wakker, dus ik pakte mijn mobieltje en ik had blijkbaar bericht.
Hoi Lean, hoe is het met je? Lang niet meer gesproken. Het was van Asriel, dus ik besloot maar te antwoorden.
Prima, en met jou? Net even geslapen en wakker geworden van Undyne die weer piano speelt. Ik wilde de box in klimmen toen ik me ineens realiseerde dat Adi ook mee moest, dus ik pakte de knuffel en ging daarna de box in. Nog een bericht.
Ik ga zodadelijk lunchen en relaxen, jij? Mens, ik wist niet eens wat ik ging doen. Dus ik antwoordde: Weet ik niet. Heb iets gehoord over de fotostudio, hopen dat dat goed gaat. Ja, ik had Sans en Toriel horen praten over de fotostudio voordat de jongens en ik even gingen slapen.
Chara was intussen ook uit zijn bed gekomen en gooide Tangerine eerst in de box voordat hij er zelf in ging.
"Wie ben je aan het berichten?" vroeg Chara, "als ik vragen mag?"
"Asriel" zei ik. "Heb hem lang niet meer gesproken." Op dat moment stuurde Asriel een foto van zichzelf toen hij ongeveer 4 was, met de tekst: Lol, ik ben haast niet veranderd van de 4-jarige ik. Ik moest lachen en stuurde wat willekeurige smileys die met lachen te maken hadden.
"Hoi" zei Frisk, die ook zijn bed uit was gekomen. "Zijn jullie ook wakker?" Hij deed Blewis om zijn nek alsof het een cape was, klom in de box en deed de deken hierna weer af.
"Kijk deze foto van Asriel eens" zei ik, terwijl ik Frisk de foto liet zien. Hij lachte erbij.
"Zal Blooky ons weer komen halen?" zei Chara.
"Ik hoop het" zei ik, en op dat moment ging de deur open, waarbij de pianoklanken beter te horen waren. Het was Napstablook.
"Horen jullie dat...?" vroeg hij. "Dat is Undyne, zij kan echt mooi spelen..."
"Foto?" vroeg ik, terwijl ik mijn mobieltje aan Napstablook overhandigde, die ons hierna zo goed mogelijk fotografeerde.
"Raad eens..." zei Napstablook. "Wij gaan zo naar de fotostudio...! Wat vinden jullie daarvan...?"
"Deel dat" zei Frisk, "ze moeten dat weten."
"Leuk zeg" zei Chara. "Gaan ze mooie foto's maken."
Napstablook postte intussen de foto van net op onze Undernet met de tekst: 'Wij gaan zo dadelijk naar de fotostudio! Dan gaan ze mooie foto's van ons nemen'. Uiteraard ook met een aantal smileys erbij.
Hierna stopte Napstablook het mobieltje terug in de laptoptas en zei:
"Ik ben Alphys even halen... ben zo terug..." Hij verliet de kamer, waarbij de jongens en ik nog even in de box speelden.
"Ik hoop echt dat die fotograaf goed is" zei ik.
"We zullen zien" zei Frisk.
Ik ging op mijn buik liggen en deed mijn onderbenen omhoog, zodat ik echt ontspannen overkwam als het aan wachten lag. Chara legde Tangerine voor de grap op mijn rug, wat mij aan het lachen maakte.
"Hallo, kinderen!" zei Alphys, toen ze onze kamer betrad. "Lekker geslapen?"
"Ja" zei Frisk.
"Kijk" zei ik, "er is een schildpadje op mijn rug!" Ik wees op Tangerine, en Chara was er helemaal blij mee.
"Mijn idee" zei Chara. "Lean oefent voor de foto's."
"Oh, dus Blooky heeft het jullie al verteld?" zei Alphys. "Dan hoef ik dat niet meer te doen." Lachend haalde ze ons één voor één uit de box en verwees ons naar het kussen, zodat ze om de beurt iemands luier kon verwisselen. Dat ging snel, want niemand had gedefeceerd in hun slaap.
Hierna gingen we naar beneden, waar we nu wel met zijn tienen gingen lunchen, wat haast niet gebeurde.
Er was een uitgebreide lunch, vandaar dat we allemaal aan tafel zaten! Soep met broodjes als lunch gebeurde niet vaak, maar het smaakte wel lekker voor dat niet vaak gebeuren.
Na de lunch vertrokken we allemaal in verschillende auto's om naar de fotostudio te gaan, en het was maar 10 minuten rijden. De jongens en ik zaten bij Toriel en Sans, waarbij er uitbundig gepraat werd over tientallen onderwerpen tegelijk.
Bij Undyne en Mettaton daarentegen hadden ze weer heel harde muziek opgezet, waarbij ze gek gingen dansen en wat mij en de jongens het meest aan het lachen maakte.
In de fotostudio was het erg rustig, wij waren de enige bezoekers.
"Goedemiddag" zei een vrouwelijke fotograaf*, "waren jullie de bezoekers die voor vandaag hadden gereserveerd?"
"Dat zijn wij" zei Sans, die verder met de fotografe praatte. Ze had halflang, roodblond, golvend haar, blauwe ogen en was ongeveer een jaar ouder dan ik.
"Hebben jullie al zin in een foto?" vroeg Toriel. "Daarom zien jullie er zo goed uit!"
"Ik ben zo schattig!" zei ik, terwijl ik omhoog keek terwijl ik mijn serie strikjes eigenlijk niet kon zien. Frisk en Chara daarentegen hadden hun haar een beetje naar beneden geborsteld zitten, en Undyne had zelfs de streken vlakbij hun gezicht bewerkt met de krultang, zodat het er ook bij hen schattig uit zag.
"Ik vind jullie haar zo leuk zitten!" zei de fotografe, die blijkbaar naar ons toe was gekomen. "Kom, dan mogen jullie bij de witte achtergrond zitten."
Toriel, de jongens en ik waren de eersten die naar het stuk met de witte achtergrond werden verwezen, en de rest kwam later, omdat ze het pas later door hadden vanwege het feit dat ze nog druk aan het praten waren.
Er werden eerst een serie groepsfoto's gemaakt, waarbij we onze beste lach op mochten zetten. Mijn lach was de breedste glimlach die je je niet kan voorstellen, en het zag er nog schattiger uit door de strikjes die in mijn haar zaten.
Hierna werd iedereen verdeeld voor kleinere groepsfoto's, en de jongens en ik als eerste. We werden de hele tijd overgooid met complimenten over ons uiterlijk en zo, en dat bracht ons de beste lach op.
"Het zijn schitterende en fenomenale foto's geworden" zei de fotografe, die ons weer terug naar de wachthoek met de sofa's verwees. "Volgende personen... Sans en Papyrus?"
Toen ik weer op zo'n sofa zat, kreeg ik een beetje pijn in mijn onderbuik, want ik had de hele tijd mijn fecaliën op moeten houden gedurende het maken van de foto's. Ik kon het echt niet meer houden, dus ik gooide het allemaal maar uit mijn systeem, waarbij ik helaas wel wist dat ik in een semi-openbare ruimte was, dus ik verbleekte een beetje.
"Het is niet erg" zei Undyne, die toevallig naast me zat, "straks krijg je wel een schone van me... waar zijn de wc's..." Ze keek rond of er ergens een deur naar de wc was.
Ik werd in de tussentijd door Frisk aangetikt op mijn handpalm, waarbij hij op zijn broek wees. Ik zag dat deze een bolling had gekregen, dus ik was gelukkig niet de enige die het al die tijd in had moeten houden. En na ongeveer een halve minuut had Chara ook al een vuile luier.
"Dat zou lang wachten moeten zijn geweest" hoorde ik Toriel tegen Undyne zeggen. "Zelfs je kleding moet er nog op zijn best uit zien!" Dit maakte hen wel aan het lachen, terwijl de jongens en ik daar nog een beetje bleek bij zaten. Bij mij vormden de eerste tranen zich zelfs al in mijn ogen.
"Kom maar..." zei Undyne kalm. "Ik heb de wc's toch al gevonden, maar of ze ook tafels** hebben weet ik niet..." Ze liep, met mij en Frisk in haar kielzog, de wc's binnen, maar daar was geen tafel te bekennen. Dan moest het maar op de koude tegels.
"Undyne, je zou helaas die koude vloer maar moeten gebruiken" hoorde ik Sans zeggen, die met Chara in zijn kielzog voor de deur stond. "Chara, je mag verder." Chara liep verbijsterd verder, vanwege het feit dat hij in de hal van een meisjes-wc stond.
Ik lag intussen zachtjes wenend op de koude tegels, waarbij ik een kussentje onder mijn hoofd kreeg zodat ik geen pijn zou krijgen.
"Lean, luister" zei Undyne zachtjes. "Het is echt niet erg. Het kan iedereen wel eens gebeuren. Zometeen voel je je een stuk schoner." Ze streelde me over mijn wangen, veegde met haar duimen mijn tranen weg en gaf me mijn speentje, waarna ze een beetje nerveus mijn luier verschoonde.
Door die nervositeit ging het verschonen iets langzamer dan ik normaal meemaakte, maar ik voelde me inderdaad een stuk beter toen ik eenmaal een schone luier aan had.
Hierna was Frisk aan de beurt, en ik zat bij Chara, hem troostend omdat hij ook in wenen was uitgebarsten.
"Ik voel me zo vies..." snikte Chara.
"Het zal ons vaker gebeuren dan je denkt" fluisterde ik hem toe, waarbij ik hem knuffelde en over zijn rug streelde.
Toen Frisk ook weer schoon was, hielp ik Chara zachtjes op de vloer zodat hij ook het kussentje onder zijn hoofd had.
"Dit is me serieus nog nooit gebeurd in het openbaar...!" fluisterde Frisk in mijn oor. Zijn ogen zagen er rood en een beetje nat uit.
"Mij ook niet echt" fluisterde ik terug. "En iedereen van 21 maanden weent er wel om...!"
Frisk knuffelde en streelde mij en probeerde mij zelfs op zijn schoot te nemen, maar nee, ik was te zwaar om er stabiel op te blijven zitten.
Undyne was in de tussentijd minder nerveus geworden als het op vuile luiers verwisselen aankwam, want ze deed het bij Chara iets sneller dan bij mij en Frisk.
"Zo, Chara" zei ze uiteindelijk, "nu ben jij er ook weer van af. Hoe voelt dat dan?"
"Fijn, Undyne" zei Chara, die rechtop ging zitten en het kussentje bij zich nam. Hij was opvallend rustiger geworden, want in een schone luier voel je je inderdaad veel beter.
"Jongens, blijven jullie even hier?" zei Undyne, toen ze alle rommel had opgeruimd. "Ik moet zelf ook nog even, want van die zenuwen blaast je blaas zich erger op dan normaal...!" Ze verdween in een wc-hokje, waarbij de jongens en ik dus nog even moesten wachten.
"Die vloer zit niet lekker...!" fluisterde Frisk.
"Ik heb honger..." zei ik, toen ik mijn buik een beetje geluid hoorde maken.
"Ik eigenlijk ook" fluisterde Frisk me toe, "nu je het zegt." Hij tikte twee keer op zijn buik en zoog luidruchtig op zijn speentje.
Na drie kwart minuut was Undyne ook klaar en ze waste nog even goed haar handen. Hierna liep ze met ons de wc uit en moest Undyne zelf nog op de foto met Alphys, maar de jongens en ik mochten alweer in de auto zitten nadat we de fotografe een fijne middag hadden gewenst.
"Hoe was dat dan?" vroeg Toriel ons, "dat jullie op foto's staan?"
"Weet ik niet" zei Frisk. "Ik hoop mooi."
"Waarschijnlijk wel" zei Sans, die in zijn tas keek.
"Mama, Sans, mag ik drinken?" vroeg ik, want mijn honger was inmiddels wel toegenomen.
"Ik heb ook honger!" zei Chara. "En Frisk ook."
"Goed punt dat ik dan iets voor jullie heb" zei Sans, die drie flessen uit een vak van zijn tas haalde, het vak waar dingen warm of koud worden gehouden. Sans gaf ons één voor één een fles aan.
"Dank je" zei ik en ik begon gulzig te drinken, wat niet werd tegengehouden toen de auto na anderhalve minuut begon met rijden.
De avond viel snel, waarbij om 6 uur weer gegeten werd en de jongens en ik om half 7 weer eens in bad zaten. Ik blies een badeendje door het water alsof het een papieren bootje was.
"We moeten allemaal blazen" zei ik, dus het werd zeg maar 'overblazen' in plaats van het gewoonlijke overgooien.
Halverwege het spel nieste ik drie keer, wat er wel in resuleerde dat er wat urine aan het badwater werd toegevoegd.
"Dat is niet erg" zei Chara, "dat heb ik ook zo vaak gehad."
Het eendje was inmiddels achter Frisk's rug gaan zitten, want niezen geeft meer zuurstof dan blazen. Chara blies het eendje achter Frisk's rug vandaan.
"Hij had zich verstopt!" lachte Frisk, die zich blijkbaar eerder zorgen hierover maakte. Hij blies het eendje weer naar mij toe, en we bliezen net zo lang totdat Toriel weer op kwam dagen en ons afdroogde en aankleedde.
Het was al 10 voor 7, dus de jongens en ik gingen maar gelijk tandenpoetsen om snel de cartoons vanaf 7 uur te kunnen kijken, en gelukkig duurde het tandenpoetsen niet zo lang, dus we waren op tijd.
Tijdens het cartoons kijken hoorde ik de volwassenen spreken over hoe de foto's eindelijk in hun mailbox waren gekomen en zo. Dus de foto's werden na het fotograferen eindelijk verstuurd? Ik wist niet dat dit in de Underground zo werkte.
"Denk jij dat we goed op de foto's staan?" vroeg ik de jongens zachtjes.
"Ik hoop het" zei Chara.
"Ik ook" zei Frisk.
"Ik sta er vast nogal gênant op" zei ik, "voordat ik gedefeceerd had..." Ik lachte nerveus.
"Vast niet" lachte Chara, "dan zou ik er wel zo op staan."
"Nee, ik!" zei Frisk. "Of... wij alledrie."
"Zou kunnen" zei ik, terwijl ik geconcentreerd verder keek naar de cartoons. Normaal vond ik cartoons niet zo interessant, maar sinds ik 21 maanden 'was geworden' wel.
Om half 8 waren de cartoons afgelopen en zette ik de televisie uit, want het was weer eens tijd voor ons 'relax-uurtje', waar we eigenlijk anderhalf uur over deden. We gingen naar de andere sofa's en sloten ons daar aan, waar het gepraat tussen de volwassenen meteen stopte. Ze praatten meestal over onderwerpen waar wij 'te jong' voor waren.
"Hallo" zei ik, en ik zwaaide voorzichtig met mijn rechterhand, want links had ik mijn knuffel vast. Ik werd gelijk door Toriel op haar schoot getild en daar zat ik dan... op de deken die zij over zich heen had.
"Oneerlijker kan het niet" lachte Toriel, die mij even naast haar neerzette, de deken over mij heen deed en mij weer op haar schoot zette.
"Ik ook zitten" zei Frisk, die op de bank probeerde te komen. Chara hielp hem op de bank, maar hij kon er nu zelf niet op.
"Jou vergeten we natuurlijk ook nooit" zei Papyrus, die Chara op de bank zette en zijn deken met hem deelde.
Frisk had zijn eigen deken al, dus hij kon meeluisteren en knuffelen tegelijk.
Ik luisterde eigenlijk niet echt mee met de gesprekken, ik zat hoogstens op Toriel's schoot te knuffelen met Adi, intensief zuigend op mijn speentje en zo nu en dan keek ik op van de zoveelste lachsalvo.
Ik was rond 9 uur bijna in slaap gevallen, en Chara sliep echt, dus zo'n beetje rond die tijd gingen de jongens en ik naar boven en had ik eindelijk alle ruimte om echt te slapen, wat overigens snel het geval was.
*Dit is een karakter gebaseerd op mezelf!
**Van die inklapbare tafels waar kinderen op worden verschoond. Je ziet ze bij de meeste openbare wc's.
Het eerste wat ik dacht toen ik wakker werd, was: waar lig ik ineens, en waar is de wake-uplight? Maar na 15 seconden wist ik weer dat ik bij Mettaton op de kamer lag, en die heeft geen wake-uplight maar glow-in-the-dark sterretjes op zijn plafond. Ze gaven licht omdat ze met het eerste beetje zonlicht door de gordijnen opgeladen waren, wat op zich een mooi gezicht was.
Ik keek op de klok naast me, en het was al half 10! Ik was nog niet klaarwakker, maar Mettaton sliep nog, want die sliep altijd lang. Ik gooide de dekens van me af, ging rechtop staan en begon te stuiteren, zodat vrijwel het hele bed ging veren.
"Wakker worden!" riep ik met een lichtelijk hese stem. Oh nee, als ik straks maar geen keelpijn had...
"Hoe laat is het...?" vroeg Mettaton, terwijl ik me op mijn achterste liet vallen.
"Tijd om beneden te eten!" riep ik, waarna ik in een fikse hoestbui uitbarstte.
"Gaat het wel, Lean?" vroeg Mettaton bezorgd. "Je stem klinkt ineens anders. In ieder geval, heb je goed geslapen?"
Ik knikte, want ik had zeker wel goed geslapen. Maar mijn keel deed wel een beetje zeer, en ik had zelfs een beetje moeite met slikken gekregen.
"Hier doet het au" zei ik, terwijl ik mijn hand voorzichtig op mijn keel legde, zodat ik de precieze bron van de pijn aan kon wijzen.
"Och, meisje..." zei Mettaton bezorgd. "Ik hoop niet dat je echt keelpijn krijgt. Kom, ik zal je klaarmaken voor de dag." Hij tilde me op en bracht me naar mijn kamer, waar ik (als eerste!) verschoond en aangekleed werd.
Ik zag, terwijl mijn haar geborsteld werd, dat de wake-uplight nog aan stond en wees erop.
"Dat los ik zometeen wel op" zei Mettaton, "anders is je haar nog niet zo mooi." Wat hij zei klopte wel, want als mijn haar niet geborsteld was, leek het alsof ik een jaar lang in een open storm had geslapen.
Hierna ging de deur van de kamer ineens open. Het waren Toriel en Frisk.
"Sorry, stoorde ik jullie?" vroeg Toriel verbaasd. "Ik zal die wake-uplight gelijk even uitzetten." Ze zette Frisk op het kussen neer en zette de wake-uplight uit.
"Dank je, Tori" zei Mettaton. "Heeft Lean nu de mooiste haren." Hij legde de borstel terug en deed een serie strikjes in mijn haar.
"Mooi!" zei ik, toen ik in de spiegel aan de muur naast me keek.
"Morgen, Lean" zei Frisk, "goed geslapen?"
"Ja" zei ik, "jij?"
"Ik ook" antwoordde Frisk. "Je ziet er leuk uit."
"Dank je" zei ik blij, waarop ik Frisk knuffelde en weer de hal in liep, waar ik Sans en Chara zag.
"Hallo Sans" zei ik, "hallo Chara. Goed geslapen?"
"Ik heb prima geslapen" zei Sans, "zoals gewoonlijk." Hij gaf me een aai over mijn bol.
"Schattig" zei Chara, toen hij naar mijn strikjes wees.
"Dank je" zei ik, en ik deed mijn speentje uit om Chara een zoentje te geven op zijn wang. Sans lachte naar me, want nu wist ik wel beter wat ik moest doen als ik iemand een zoentje kwam brengen.
De ochtend verliep zoals gewoonlijk weer snel, maar het was deze dag niet zoals alle andere ochtenden: het was erg tumulteus en iedereen praatte veel.
"Ik ben eens benieuwd hoe gezond ik ben" hoorde ik Sans zeggen.
"Hoe kan ik gewogen worden?" vroeg Napstablook.
"Maak je toch geen zorgen, Blooky" zei Alphys.
"De weegschaal moet erbij worden gepakt, zo te horen" zei Undyne, die naar de kelder liep om de weegschaal te halen.
Toen de weegschaal er eenmaal was barstte de tumult nog erger los en ik kon er even niet meer tegen. Ik werd geïrriteerd, snelde me al struikelend naar boven en ging met mijn handen op mijn oren voor de kamerdeur zitten om mijn rust te pakken te krijgen en niemand pijn te doen.
Ik zag in de woonruimte dat Frisk zich onder het witte doek uit de kist had verstopt en Chara opgerold achter een sofa lag, waarschijnlijk konden zij het ook even niet meer aan. Iedereen moest om de beurt op de weegschaal staan om te kijken of hun gewicht nog in orde was. Zo te zien aan de veelgebruikte gebaren wel.
Ik wist niet veel meer te doen, dus ik staarde maar geïrriteerd voor me uit, totdat iemand mij ineens zag zitten. Het was Papyrus. Ik haalde mijn handen van mijn oren af om te luisteren naar wat hij zei.
"Hi Lean" was het eerste dat hij zei, maar algauw zei hij:
"Zeg Lean, wat kijk je boos..."
"Ik ben ook boos" zei ik, terwijl ik mijn armen over elkaar deed en mijn wangen een beetje opblies.
"Vertel eens, waarom?" vroeg Papyrus.
"Daarom" zei ik, want ik had geen zin in uitleg over dat het druk was en zo.
"Papy" hoorde ik Sans zeggen, "als ze boos is, laat haar dan alsjeblieft even boos zijn." Papyrus zuchtte en liep weer naar beneden, terwijl Frisk en Chara de trap op kwamen.
"Lean" zei Chara, "wij nog op de weegschaal."
"Weet ik" zei ik. "Was net erg druk. Nu niet zo."
"Was je boos?" vroeg Chara.
"Dat was ze ook" zei Frisk, die mij hielp met staan zodat we naar beneden konden. De weegschaal stond er gelukkig nog.
Ik twijfelde eerst, maar gaf Frisk een gebaar dat hij er eerst op mocht, omdat hij de oudste was van ons. Hij ging er voorzichtig op staan. 59 kilo, mooi gewicht.
"Mama" riep ik, "Sans. Hoeveel weegt Frisk?" Toriel en Sans kwamen bij ons staan en keken naar het display op de weegschaal.
"Mooi gewicht!" zei Sans, terwijl hij op zijn knieën ging zitten zodat Frisk hem een knuffel kon geven. Hierbij ging ik op de weegschaal staan, hopend dat ik niet even zwaar was gebleven als eerst...
"62!" riep Toriel, "het is echt veel beter met je gegaan laatst!" Ik klapte een paar keer en lachte, want ik was echt blij dat ik 8 kilo was verloren! Ik leek ook veel minder dik toen ik net verhuisd was.
Hierna liet ik Chara op de weegschaal, en die woog precies 60,5. Dat is zo'n 1,5 kilo verschil per persoon. We waren alledrie blij met ons gewicht, en Sans noteerde het zelfs in een notitieboekje dat hij toevallig nog bij zich had.
"Dit is eigenlijk het gewicht inclusief de kleding en het eten dat we net hebben gehad" zei Toriel tegen Sans, "volgende keer zouden we ons moeten laten wegen in Undyne's badkamer, en dan ook als we nog geen ontbijt hebben gehad."
"Dat is waar" zei Sans, die Toriel knuffelde. Wacht, wat? Waren zij ook verliefd op elkaar? En zo ja, sinds wanneer?
"Ik ook een knuffel" riep ik, "ik ook!" Dit resuleerde erin dat Toriel, Sans, de jongens en ik elkaar een groepsknuffel gaven voor zo'n 10 seconden, en dat voelde zeer vertrouwd.
De jongens en ik hadden weer even geslapen, en het eerste waar ik wakker van werd was pianoklanken. Ik keek op de klok, en het was 12 uur, het gewoonlijke tijdstip waarop ik 's middags wakker werd voor mijn lunch.
Ik ging stilletjes mijn bed uit, maar de jongens waren blijkbaar ook al wakker, dus ik pakte mijn mobieltje en ik had blijkbaar bericht.
Hoi Lean, hoe is het met je? Lang niet meer gesproken. Het was van Asriel, dus ik besloot maar te antwoorden.
Prima, en met jou? Net even geslapen en wakker geworden van Undyne die weer piano speelt. Ik wilde de box in klimmen toen ik me ineens realiseerde dat Adi ook mee moest, dus ik pakte de knuffel en ging daarna de box in. Nog een bericht.
Ik ga zodadelijk lunchen en relaxen, jij? Mens, ik wist niet eens wat ik ging doen. Dus ik antwoordde: Weet ik niet. Heb iets gehoord over de fotostudio, hopen dat dat goed gaat. Ja, ik had Sans en Toriel horen praten over de fotostudio voordat de jongens en ik even gingen slapen.
Chara was intussen ook uit zijn bed gekomen en gooide Tangerine eerst in de box voordat hij er zelf in ging.
"Wie ben je aan het berichten?" vroeg Chara, "als ik vragen mag?"
"Asriel" zei ik. "Heb hem lang niet meer gesproken." Op dat moment stuurde Asriel een foto van zichzelf toen hij ongeveer 4 was, met de tekst: Lol, ik ben haast niet veranderd van de 4-jarige ik. Ik moest lachen en stuurde wat willekeurige smileys die met lachen te maken hadden.
"Hoi" zei Frisk, die ook zijn bed uit was gekomen. "Zijn jullie ook wakker?" Hij deed Blewis om zijn nek alsof het een cape was, klom in de box en deed de deken hierna weer af.
"Kijk deze foto van Asriel eens" zei ik, terwijl ik Frisk de foto liet zien. Hij lachte erbij.
"Zal Blooky ons weer komen halen?" zei Chara.
"Ik hoop het" zei ik, en op dat moment ging de deur open, waarbij de pianoklanken beter te horen waren. Het was Napstablook.
"Horen jullie dat...?" vroeg hij. "Dat is Undyne, zij kan echt mooi spelen..."
"Foto?" vroeg ik, terwijl ik mijn mobieltje aan Napstablook overhandigde, die ons hierna zo goed mogelijk fotografeerde.
"Raad eens..." zei Napstablook. "Wij gaan zo naar de fotostudio...! Wat vinden jullie daarvan...?"
"Deel dat" zei Frisk, "ze moeten dat weten."
"Leuk zeg" zei Chara. "Gaan ze mooie foto's maken."
Napstablook postte intussen de foto van net op onze Undernet met de tekst: 'Wij gaan zo dadelijk naar de fotostudio! Dan gaan ze mooie foto's van ons nemen'. Uiteraard ook met een aantal smileys erbij.
Hierna stopte Napstablook het mobieltje terug in de laptoptas en zei:
"Ik ben Alphys even halen... ben zo terug..." Hij verliet de kamer, waarbij de jongens en ik nog even in de box speelden.
"Ik hoop echt dat die fotograaf goed is" zei ik.
"We zullen zien" zei Frisk.
Ik ging op mijn buik liggen en deed mijn onderbenen omhoog, zodat ik echt ontspannen overkwam als het aan wachten lag. Chara legde Tangerine voor de grap op mijn rug, wat mij aan het lachen maakte.
"Hallo, kinderen!" zei Alphys, toen ze onze kamer betrad. "Lekker geslapen?"
"Ja" zei Frisk.
"Kijk" zei ik, "er is een schildpadje op mijn rug!" Ik wees op Tangerine, en Chara was er helemaal blij mee.
"Mijn idee" zei Chara. "Lean oefent voor de foto's."
"Oh, dus Blooky heeft het jullie al verteld?" zei Alphys. "Dan hoef ik dat niet meer te doen." Lachend haalde ze ons één voor één uit de box en verwees ons naar het kussen, zodat ze om de beurt iemands luier kon verwisselen. Dat ging snel, want niemand had gedefeceerd in hun slaap.
Hierna gingen we naar beneden, waar we nu wel met zijn tienen gingen lunchen, wat haast niet gebeurde.
Er was een uitgebreide lunch, vandaar dat we allemaal aan tafel zaten! Soep met broodjes als lunch gebeurde niet vaak, maar het smaakte wel lekker voor dat niet vaak gebeuren.
Na de lunch vertrokken we allemaal in verschillende auto's om naar de fotostudio te gaan, en het was maar 10 minuten rijden. De jongens en ik zaten bij Toriel en Sans, waarbij er uitbundig gepraat werd over tientallen onderwerpen tegelijk.
Bij Undyne en Mettaton daarentegen hadden ze weer heel harde muziek opgezet, waarbij ze gek gingen dansen en wat mij en de jongens het meest aan het lachen maakte.
In de fotostudio was het erg rustig, wij waren de enige bezoekers.
"Goedemiddag" zei een vrouwelijke fotograaf*, "waren jullie de bezoekers die voor vandaag hadden gereserveerd?"
"Dat zijn wij" zei Sans, die verder met de fotografe praatte. Ze had halflang, roodblond, golvend haar, blauwe ogen en was ongeveer een jaar ouder dan ik.
"Hebben jullie al zin in een foto?" vroeg Toriel. "Daarom zien jullie er zo goed uit!"
"Ik ben zo schattig!" zei ik, terwijl ik omhoog keek terwijl ik mijn serie strikjes eigenlijk niet kon zien. Frisk en Chara daarentegen hadden hun haar een beetje naar beneden geborsteld zitten, en Undyne had zelfs de streken vlakbij hun gezicht bewerkt met de krultang, zodat het er ook bij hen schattig uit zag.
"Ik vind jullie haar zo leuk zitten!" zei de fotografe, die blijkbaar naar ons toe was gekomen. "Kom, dan mogen jullie bij de witte achtergrond zitten."
Toriel, de jongens en ik waren de eersten die naar het stuk met de witte achtergrond werden verwezen, en de rest kwam later, omdat ze het pas later door hadden vanwege het feit dat ze nog druk aan het praten waren.
Er werden eerst een serie groepsfoto's gemaakt, waarbij we onze beste lach op mochten zetten. Mijn lach was de breedste glimlach die je je niet kan voorstellen, en het zag er nog schattiger uit door de strikjes die in mijn haar zaten.
Hierna werd iedereen verdeeld voor kleinere groepsfoto's, en de jongens en ik als eerste. We werden de hele tijd overgooid met complimenten over ons uiterlijk en zo, en dat bracht ons de beste lach op.
"Het zijn schitterende en fenomenale foto's geworden" zei de fotografe, die ons weer terug naar de wachthoek met de sofa's verwees. "Volgende personen... Sans en Papyrus?"
Toen ik weer op zo'n sofa zat, kreeg ik een beetje pijn in mijn onderbuik, want ik had de hele tijd mijn fecaliën op moeten houden gedurende het maken van de foto's. Ik kon het echt niet meer houden, dus ik gooide het allemaal maar uit mijn systeem, waarbij ik helaas wel wist dat ik in een semi-openbare ruimte was, dus ik verbleekte een beetje.
"Het is niet erg" zei Undyne, die toevallig naast me zat, "straks krijg je wel een schone van me... waar zijn de wc's..." Ze keek rond of er ergens een deur naar de wc was.
Ik werd in de tussentijd door Frisk aangetikt op mijn handpalm, waarbij hij op zijn broek wees. Ik zag dat deze een bolling had gekregen, dus ik was gelukkig niet de enige die het al die tijd in had moeten houden. En na ongeveer een halve minuut had Chara ook al een vuile luier.
"Dat zou lang wachten moeten zijn geweest" hoorde ik Toriel tegen Undyne zeggen. "Zelfs je kleding moet er nog op zijn best uit zien!" Dit maakte hen wel aan het lachen, terwijl de jongens en ik daar nog een beetje bleek bij zaten. Bij mij vormden de eerste tranen zich zelfs al in mijn ogen.
"Kom maar..." zei Undyne kalm. "Ik heb de wc's toch al gevonden, maar of ze ook tafels** hebben weet ik niet..." Ze liep, met mij en Frisk in haar kielzog, de wc's binnen, maar daar was geen tafel te bekennen. Dan moest het maar op de koude tegels.
"Undyne, je zou helaas die koude vloer maar moeten gebruiken" hoorde ik Sans zeggen, die met Chara in zijn kielzog voor de deur stond. "Chara, je mag verder." Chara liep verbijsterd verder, vanwege het feit dat hij in de hal van een meisjes-wc stond.
Ik lag intussen zachtjes wenend op de koude tegels, waarbij ik een kussentje onder mijn hoofd kreeg zodat ik geen pijn zou krijgen.
"Lean, luister" zei Undyne zachtjes. "Het is echt niet erg. Het kan iedereen wel eens gebeuren. Zometeen voel je je een stuk schoner." Ze streelde me over mijn wangen, veegde met haar duimen mijn tranen weg en gaf me mijn speentje, waarna ze een beetje nerveus mijn luier verschoonde.
Door die nervositeit ging het verschonen iets langzamer dan ik normaal meemaakte, maar ik voelde me inderdaad een stuk beter toen ik eenmaal een schone luier aan had.
Hierna was Frisk aan de beurt, en ik zat bij Chara, hem troostend omdat hij ook in wenen was uitgebarsten.
"Ik voel me zo vies..." snikte Chara.
"Het zal ons vaker gebeuren dan je denkt" fluisterde ik hem toe, waarbij ik hem knuffelde en over zijn rug streelde.
Toen Frisk ook weer schoon was, hielp ik Chara zachtjes op de vloer zodat hij ook het kussentje onder zijn hoofd had.
"Dit is me serieus nog nooit gebeurd in het openbaar...!" fluisterde Frisk in mijn oor. Zijn ogen zagen er rood en een beetje nat uit.
"Mij ook niet echt" fluisterde ik terug. "En iedereen van 21 maanden weent er wel om...!"
Frisk knuffelde en streelde mij en probeerde mij zelfs op zijn schoot te nemen, maar nee, ik was te zwaar om er stabiel op te blijven zitten.
Undyne was in de tussentijd minder nerveus geworden als het op vuile luiers verwisselen aankwam, want ze deed het bij Chara iets sneller dan bij mij en Frisk.
"Zo, Chara" zei ze uiteindelijk, "nu ben jij er ook weer van af. Hoe voelt dat dan?"
"Fijn, Undyne" zei Chara, die rechtop ging zitten en het kussentje bij zich nam. Hij was opvallend rustiger geworden, want in een schone luier voel je je inderdaad veel beter.
"Jongens, blijven jullie even hier?" zei Undyne, toen ze alle rommel had opgeruimd. "Ik moet zelf ook nog even, want van die zenuwen blaast je blaas zich erger op dan normaal...!" Ze verdween in een wc-hokje, waarbij de jongens en ik dus nog even moesten wachten.
"Die vloer zit niet lekker...!" fluisterde Frisk.
"Ik heb honger..." zei ik, toen ik mijn buik een beetje geluid hoorde maken.
"Ik eigenlijk ook" fluisterde Frisk me toe, "nu je het zegt." Hij tikte twee keer op zijn buik en zoog luidruchtig op zijn speentje.
Na drie kwart minuut was Undyne ook klaar en ze waste nog even goed haar handen. Hierna liep ze met ons de wc uit en moest Undyne zelf nog op de foto met Alphys, maar de jongens en ik mochten alweer in de auto zitten nadat we de fotografe een fijne middag hadden gewenst.
"Hoe was dat dan?" vroeg Toriel ons, "dat jullie op foto's staan?"
"Weet ik niet" zei Frisk. "Ik hoop mooi."
"Waarschijnlijk wel" zei Sans, die in zijn tas keek.
"Mama, Sans, mag ik drinken?" vroeg ik, want mijn honger was inmiddels wel toegenomen.
"Ik heb ook honger!" zei Chara. "En Frisk ook."
"Goed punt dat ik dan iets voor jullie heb" zei Sans, die drie flessen uit een vak van zijn tas haalde, het vak waar dingen warm of koud worden gehouden. Sans gaf ons één voor één een fles aan.
"Dank je" zei ik en ik begon gulzig te drinken, wat niet werd tegengehouden toen de auto na anderhalve minuut begon met rijden.
De avond viel snel, waarbij om 6 uur weer gegeten werd en de jongens en ik om half 7 weer eens in bad zaten. Ik blies een badeendje door het water alsof het een papieren bootje was.
"We moeten allemaal blazen" zei ik, dus het werd zeg maar 'overblazen' in plaats van het gewoonlijke overgooien.
Halverwege het spel nieste ik drie keer, wat er wel in resuleerde dat er wat urine aan het badwater werd toegevoegd.
"Dat is niet erg" zei Chara, "dat heb ik ook zo vaak gehad."
Het eendje was inmiddels achter Frisk's rug gaan zitten, want niezen geeft meer zuurstof dan blazen. Chara blies het eendje achter Frisk's rug vandaan.
"Hij had zich verstopt!" lachte Frisk, die zich blijkbaar eerder zorgen hierover maakte. Hij blies het eendje weer naar mij toe, en we bliezen net zo lang totdat Toriel weer op kwam dagen en ons afdroogde en aankleedde.
Het was al 10 voor 7, dus de jongens en ik gingen maar gelijk tandenpoetsen om snel de cartoons vanaf 7 uur te kunnen kijken, en gelukkig duurde het tandenpoetsen niet zo lang, dus we waren op tijd.
Tijdens het cartoons kijken hoorde ik de volwassenen spreken over hoe de foto's eindelijk in hun mailbox waren gekomen en zo. Dus de foto's werden na het fotograferen eindelijk verstuurd? Ik wist niet dat dit in de Underground zo werkte.
"Denk jij dat we goed op de foto's staan?" vroeg ik de jongens zachtjes.
"Ik hoop het" zei Chara.
"Ik ook" zei Frisk.
"Ik sta er vast nogal gênant op" zei ik, "voordat ik gedefeceerd had..." Ik lachte nerveus.
"Vast niet" lachte Chara, "dan zou ik er wel zo op staan."
"Nee, ik!" zei Frisk. "Of... wij alledrie."
"Zou kunnen" zei ik, terwijl ik geconcentreerd verder keek naar de cartoons. Normaal vond ik cartoons niet zo interessant, maar sinds ik 21 maanden 'was geworden' wel.
Om half 8 waren de cartoons afgelopen en zette ik de televisie uit, want het was weer eens tijd voor ons 'relax-uurtje', waar we eigenlijk anderhalf uur over deden. We gingen naar de andere sofa's en sloten ons daar aan, waar het gepraat tussen de volwassenen meteen stopte. Ze praatten meestal over onderwerpen waar wij 'te jong' voor waren.
"Hallo" zei ik, en ik zwaaide voorzichtig met mijn rechterhand, want links had ik mijn knuffel vast. Ik werd gelijk door Toriel op haar schoot getild en daar zat ik dan... op de deken die zij over zich heen had.
"Oneerlijker kan het niet" lachte Toriel, die mij even naast haar neerzette, de deken over mij heen deed en mij weer op haar schoot zette.
"Ik ook zitten" zei Frisk, die op de bank probeerde te komen. Chara hielp hem op de bank, maar hij kon er nu zelf niet op.
"Jou vergeten we natuurlijk ook nooit" zei Papyrus, die Chara op de bank zette en zijn deken met hem deelde.
Frisk had zijn eigen deken al, dus hij kon meeluisteren en knuffelen tegelijk.
Ik luisterde eigenlijk niet echt mee met de gesprekken, ik zat hoogstens op Toriel's schoot te knuffelen met Adi, intensief zuigend op mijn speentje en zo nu en dan keek ik op van de zoveelste lachsalvo.
Ik was rond 9 uur bijna in slaap gevallen, en Chara sliep echt, dus zo'n beetje rond die tijd gingen de jongens en ik naar boven en had ik eindelijk alle ruimte om echt te slapen, wat overigens snel het geval was.
*Dit is een karakter gebaseerd op mezelf!
**Van die inklapbare tafels waar kinderen op worden verschoond. Je ziet ze bij de meeste openbare wc's.
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
,./ ^-^ ;Dbjörn (XXVI) zei:
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
14
Het was niet gewoon dat Undyne in de ochtend ook piano speelde, want ik werd wakker van de klanken. En ik was niet de enige...!
"Morgen, jongens" zei ik, toen ik rechtop in mijn bed ging zitten.
"Morgen, Lean" zeiden Frisk en Chara tegelijk.
Ik luisterde intussen nog intensiever naar de pianoklanken, want ze klonken erg als een bekend liedje...
"Is er iets?" vroeg Frisk, wat mij gelijk weer 'naar de aarde' bracht.
"Nee, ik ken het liedje gewoon" zei ik, maar op dat moment klonken er ineens andere klanken.
"En ken je deze ook?" vroeg Chara.
"Reken maar" zei ik, waarop ik zachtjes mee begon te zingen:
Today is gonna be the day
That they're gonna throw it back to you
By now, you should've somehow
Realized what you gotta do
I don't believe that anybody
Feels the way I do
About you now
Backbeat, the word is on the street
That the fire in your heart is out
I'm sure you've heard it all before
But you never really had a doubt
I don't believe that anybody
Feels the way I do
About you now...
"Hoe ken jij die tekst zo goed?" vroeg Frisk. "Je lievelingsliedje?"
"Nee" zei ik snel, "nou... eigenlijk wel, sinds een muziekles die ik een jaar geleden had. Hierbij moesten we dit ook op de piano spelen, en dat klonk naar mijn mening veel beter dan het origineel."
"Ik vond muziek niet zo" zei Chara. "Op gegeven moment bleef ik met slechts 3 andere klasgenoten achter, omdat de rest zich niet goed kon gedragen en concentreren."
"Ik was één van die klasgenoten!" lachte Frisk, waarop Chara hem zoende.
Best leuk, om eens verhalen over de ander te horen. Als ze maar positief waren, want anders weende ik me suf.
Ik keek intussen op de klok, en het was half 9. Hoe kon Undyne nou zo vroeg opstaan om piano te willen spelen? Ik snapte het even niet.
"Ik ben benieuwd hoe het weer vandaag is" zei Frisk, die onder de gordijnen door keek. Chara en ik deden precies hetzelfde.
"Jongens, kijk eens!" riep ik blij. "De zon heeft zich eindelijk laten zien! Dit is hét perfecte weer om naar buiten te gaan! Maar hoe, eigenlijk...?"
"Weet ik niet" zei Frisk. "We hebben recentelijk wel al de aangepaste wagen via de post gekregen, en ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe deze zit."
"Wat dacht je van een dagje spelen of zo?" zei Chara. "Op loopafstand is dat perfect."
"Als de mensen ons zien" zei ik, "zullen ze ons vierkant uitlachen, dus we moeten een beetje onherkenbaar gaan en in iedereens kielzog."
"Wat maakt het uit?" zei Chara, "heb gewoon de pest aan ze, dan kijken ze ons niet zo aan."
"Wat hij zei" zei Frisk. We gingen alledrie weer in de box zitten en wachten tot iemand op kwam dagen om ons aan te kleden, te verschonen en naar het eten te brengen. Dat ging sneller dan we verwachtten.
"Goedemorgen, kinderen!" zei Toriel. "Lekker uitgeslapen?" Ze barstte in semi-hysterisch lachen uit, zeker vanwege de piano vanmorgen.
"Ja" zei ik, terwijl ik ging staan en mijn armen uitstak.
"De zon schijnt" zei Chara, "dus wij naar buiten?"
"Als jullie dat willen" zei Toriel, die mij uit de box tilde en op het kussen neer wilde zetten, maar mij eerst toch maar op de commode legde.
Ik deed mijn best om stil te blijven liggen, maar ik bewoog toch een beetje. Ik voelde hierna aan mijn luier, en die was inderdaad best wel beladen, dus niet moeilijk dat ik als eerste op de commode lag. Snel hierna werd ik in een handomdraai verschoond en aangekleed, maar het borstelen kwam later van pas omdat de jongens natuurlijk ook klaar moesten zijn voor de dag die ons opwachtte.
"Goedemorgen!" riep Alphys, die toevallig ook de kamer binnenkwam. "Zo, Lean, je haar ziet er erg rommelig uit. Tori, is het erg als ik haar haren even ga borstelen?"
"Ga je gang" zei Toriel, en Alphys nam me op schoot, waarbij ze mijn haar voorzichtig borstelde, maar wel zo dat de klitten eruit gingen.
"Je haar ziet er echt beeldig uit" zei Alphys, toen ze klaar was en een strikje in mijn haar deed. Dat was inderdaad wel beeldig.
Ik gleed van haar schoot en toen kon Chara zijn haar laten borstelen, en ik wachtte nog even omdat Frisk nog geen kleding en uitgekamd haar had.
Al snel waren de jongens en ik klaar om de dag te beginnen, dus we gingen maar naar beneden en gelijk door naar de keuken, waar we zowaar smachtten voor het ontbijt.
"Morgen, jongens" zeiden Sans en Papyrus tegelijk, waarop ik mijn schattigste gezicht opzette van blijheid.
"Goeiemorgen" zei Undyne, die ook kwam zitten. "Kijk eens naar buiten! Het zonnetje is eens op."
Ik keek naar het raam, waar het er nu nog beter uit zag met de zon erbij. De zon scheen een beetje door de bomen heen, en we konden in de Underground de zon wel zien omdat er soms wat gluur-gleufjes in de bovenkant zaten.
"Ik wil vandaag buiten zijn!" riep ik enthousiast. "Het is mooi weer."
"Dat is het zeker" zei Sans, "en wat fijn dat jij je nu zo zonnig voelt!" Hij knuffelde mij en gaf me een zoen in de hals.
"Sans, hou eens op met die woordgrappen" zei Papyrus, lichtelijk geïrriteerd. "Ik ben dat inmiddels al jaren beu."
"Papyrus, alsjeblieft" zei Alphys, "kijk eens, zijn er alleen volwassenen aanwezig op dit moment?"
"Sorry" zei Papyrus, lichtelijk gegeneerd, "daar dacht ik even niet aan...!" Waar zijn wangen hoorden te zitten, sloeg het rood uit.
"Goeiemorgen!" riep Mettaton uitgelaten, toen hij de keuken binnenkwam. "Hoe voelen jullie je nu, gezien de zon er eindelijk weer eens is?"
"Mettie!" riep ik blij.
"Ik voel me prima" zei Sans, "eindelijk weer eens wat zonneschijn in ons leven... en naast me!" Hij wees op mij, want ik was inderdaad best blij.
"Dus daar is het zonnetje in huis nu?" zei Mettaton, toen hij bij mijn stoel aan kwam zetten. "Lekker geslapen, schatje?" Hij gaf me een knuffel.
"Undyne speelde piano" zei ik. "Heb wel goed geslapen."
"Ik sliep daar doorheen!" lachte Mettaton, tot grote verbazing van Undyne, die graag geloofde dat men van pianoklanken altijd wakker werd.
"Wij niet" zei Chara, "wij dat eerst horen."
"Ik sliep er ook niet echt doorheen..." zei Sans, die de krant er zoals gewoonlijk weer bij pakte.
Het ontbijt was lekker, en de ochtend verliep weer eens rustig. Toen de jongens en ik na half 10 onze tanden hadden gepoetst, zaten we beneden gezellig op de sofa met de anderen. Ik zat bij Mettaton op schoot, niet bepaald luisterend naar wat hij tegen de anderen zei. Ik luisterde alleen naar zijn hart, wat niet gewoonlijk was bij een androïde. Maar als hij een hart had, was het maar zo, dus ik luisterde alsnog, wat mij wel rustig maakte. Verder ving ik alleen kleine stukjes van de gesprekken op, zoals dat iedereen eens zou moeten weten hoe ze een luier zouden moeten verwisselen, dat school onnodig voor ons was, en dat soort dingen. School was inderdaad onnodig, want wie wil er nou naar school als ze er een stom gevolg van hebben gekregen!
"Mama" zei ik, "wanneer wij naar buiten?"
"Over ongeveer een uurtje, Lean" zei Toriel. "Het is nu veel te gezellig." Dat was het inderdaad wel, al kon ik niet echt mee praten. De jongens trouwens ook niet, want Chara zat bij Undyne op schoot met een lange streek aan kraaltjes en dergelijke te spelen, en Frisk zat daar maar tussen Toriel en Sans in met zijn deken. Ik had trouwens zelf ook mijn knuffel bij me, die ik al heel lang dicht bij me hield.
De seconden leken langzaam voorbij te gaan, en ik kreeg aandrang om te gaan defeceren, dus ik gooide dat maar uit mijn systeem, al luisterend naar een androïde hart en intensief zuigend op mijn speentje. Vrijwel niemand die dit opmerkte. Ik keek rond en zag Chara ook al aan zijn broek voelen, waar ik bijna duidelijk een bolling zag zitten.
Undyne merkte dit op, en nam Chara op haar arm mee naar boven om zijn luier te verwisselen. Serieus, niemand die dit bij mij zag...? Ik begon nu echt nerveus te worden en ik vond dat echt goor, donkere materie die aan mijn achterste gekleefd zat, dus even later begon ik hard te wenen, wat iedereens aandacht trok.
"Hé, Lean, gaat het wel?" vroeg Toriel bezorgd, maar toen Frisk kort hierna ook begon te wenen, wist ze het al.
"Mozes" zei Alphys, "het is echt de één na de ander als het om een vieze luier gaat. Wie van jullie wil hier iemand verschonen?"
"Ik durf niet!" zei Sans. "Ook nooit gedurfd. No way."
"Ik ook niet" zei Papyrus.
"Watjes" plaagde Toriel, die Frisk op haar arm nam en hem intussen rustig probeerde te maken. "Ik had zelf wel één zoon, maar ik weet hier nog steeds alles van."
Ik had intussen mijn metaforische volumeknop wat hoger gezet, wat Mettaton's aandacht meer trok.
"Oh, sorry, klein zoetje" zei Mettaton, "ik had je niet langer mogen laten zitten in je eigen vuil. Beetje dom van mij dat ik dat dan zo deed." Hij nam me op mijn arm en bracht me naar de kamer, waar toevallig Undyne al klaar was met Chara te verschonen. Ik werd weer op de commode gelegd en eindelijk ging mijn luier eens uit, want na lange tijd voelt het echt niet fijn meer.
"Ik moet hier zelf nog even aan wennen" zei Mettaton zachtjes, "maar Lean, het is goed... je voelt je zometeen een stuk schoner." Hij maakte mijn achterste grondig schoon en deed me hierop een schone luier aan, wat de rust bij mij weer terug liet keren. Hierna werd ik weer op Mettaton's arm genomen en naar beneden gebracht, waarbij Toriel nu alle ruimte kreeg om Frisk te verschonen.
Ik keek, nogmaals luisterend naar Mettaton's hart, op de klok, en de tijd ging inderdaad wel langzaam. Zo langzaam, dat ik languit in slaap viel...
Ik werd rond 11 uur weer wakker, maar ik zat nu ergens anders. Ik keek om me heen, en ik zat in een auto. Was dit een droom? Ik kneep in mijn wang, maar nee, het was echt waar.
"Wij zometeen naar buiten?" zei ik, terwijl ik ineens ook merkte dat ik mijn jas en schoenen aan had.
"Ik denk het" zei Frisk. "Ik ben benieuwd waar het precies is..."
Ik keek uit het raam en zag wel de deur van de garage naar de woonkamer open staan, maar vrijwel niemand die op de deuropening lette.
"Waar blijft mama nou?" vroeg Chara ongeduldig.
"Ik wil mama ook" zei ik, want ik vond het nu wel erg lang duren. Zo lang, dat ik opnieuw begon te wenen.
"Waar is mijn geduld...?" zuchtte Frisk, die nu bij wijze van spreken met zijn ogen aan het raam gelijmd zat, net zolang tot Toriel en Sans eindelijk op kwamen dagen.
"Sorry, we rekten te veel tijd" zei Sans, "is mijn fout." Toen ik dit hoorde, werd ik stil en gelijk een stuk rustiger.
"Sans!" riep ik blij. "Gaan wij zo?"
"Naar een plek die jullie erg leuk zullen vinden" zei Sans.
"Waar is dat dan?" vroeg Chara.
"Wil ik ook weten" zei Frisk.
"Dat zullen jullie wel zien" zei Toriel, die eindelijk ook in kwam stappen. Nadat zij eindelijk ook in de gordel zat, startte Sans de auto en gingen we maar.
Gedurende de autorit hadden we maar wat gepraat over verschillende onderwerpen, zoals de gewoonlijke gesprekken meestal verlopen. Totdat we bij een grote speelplaats aan kwamen, waar het redelijk rustig was voor een doordeweekse dag.
De jongens en ik werden uit onze zitjes geholpen en zaten nadat de tassen uit de achterbak werden gehaald verdeeld over Toriel en Sans.
"Raad eens wie er al eerder was?" zei Toriel, toen we eenmaal binnen waren gekomen. Ze wees op één van de parkbankjes, waar Napstablook ons op zat te wachten.
"Blooky!" riep ik, en ik stak mijn armen al naar hem uit om een knuffel van hem te krijgen.
"Hey, meisje..." zei Napstablook. "Alles goed...?"
"Ik ben blij" zei ik, "ik ga zo spelen, en jij bent er."
"Ja, waar gaan wij eerst?" vroeg Frisk. Hij werd door Sans neergezet en ging eerst op het parkbankje zitten.
"Weet niet" zei Chara.
"Wij blijven hier" zei Toriel, "en Napstablook neemt bij jullie de leiding, goed? Onthoud wel dat hij met jullie terugkomt als jullie honger krijgen."
"Ja, mama" zei ik, "tot zo!" Ik en de jongens volgden Napstablook alsof wij een stel jonge eendjes waren, en zo bezochten we allerlei speeltoestellen, waarbij er ook nog wat foto's van ons werden genomen op de meest perfecte momenten. Nee, echt! We kregen ze te zien en ze waren geen greintje bewogen.
"Wil je dat ik de foto's naar je opstuur...?" vroeg Napstablook zachtjes, waarop ik een bevestigend knikje gaf en verder speelde.
De jongens en ik waren echt overal op en af geweest: de glijbaan, de schommels, de wip, het klimrek, de kabelbaan, de tunnels, enzovoorts. In ieder geval hadden we het echt ontzettend leuk.
"Ik ben zo moe..." zei ik na een aantal uur gespeeld te hebben.
"En ik wil iets drinken" zei Frisk.
"Dat is goed..." zei Napstablook, "als jullie dat willen..." We gingen terug naar het parkbankje waar we afgesproken hadden en kregen daar iets te drinken. Daar was ik dus ook nodig aan toe, want van intensief spelen krijg je wel erge dorst.
"Zal ik nog een foto van jullie maken?" vroeg Toriel. "Napstablook, mag ik de camera even van je lenen?" Napstablook overhandigde haar de camera en de jongens en ik gingen zo goed mogelijk zitten en... klik. Weer een perfecte foto genomen.
"Mogen we naar huis toe?" vroeg Chara. "Ik wil slapen."
"Ik ook" zei Frisk.
"Alsjeblieft?" smeekte ik, met spieren die zeurden van de lichte pijn.
"Gezien het nu toch tegen 4 uur is" zei Sans, "is dat een goed idee." Dus we gingen allemaal weer de auto in (en Napstablook ook) en terug naar huis. Ik was voordat de auto startte in slaap gevallen.
Toen we eindelijk weer thuis waren, werd ik op de sofa wakker van een paar geluiden uit de keuken. Ik lag onder een deken en had mijn knuffel blijkbaar bij me gekregen. Hoe lang had ik wel niet geslapen? Ik zag dat het al half 5 was, dus ongeveer een half uurtje.
"Hé Lean..." vroeg Napstablook, die voor me zweefde. "Goede middagrust gehad...?"
Ik antwoordde niet, want daar was ik nog te moe voor. Ik ging rechtop zitten en weer zat ik in mijn eigen fecaliën. Ik deed echt wel mijn best om niet te wenen, maar dat mislukte. Ik weende zachtjes voor me uit.
"Wat is er...?" vroeg Napstablook onzeker. "Heb je weer honger gekregen?"
Ik schudde mijn hoofd, en tegelijkertijd werd Chara wakker, die ook tranen in zijn ogen kreeg toen hij rechtop ging zitten.
"Wat is er ineens gaande?" hoorde ik Sans vanaf de andere sofa vragen. "Heersen er slechte dromen of zo?"
"Nee..." zei Napstablook. "Ik weet het zelf ook niet."
"Ik heb met slapen in mijn broek gedaan" weende Chara. "Mijn luier is vies..." Hier stond Napstablook even versteld van, maar hij begreep het eindelijk wel.
"Het mijne ook" snikte ik. De fecaliën voelden om één of andere reden ook veel minder hard dan normaal... zouden ze mij en de jongens ineens handmatig gemodificeerd eten geven zodat het makkelijker gaat?
Frisk werd uiteindelijk ook wakker en ook hij barstte in wenen uit.
"Dat hebben kleintjes van die leeftijd wel vaker" zei Toriel tegen Napstablook. "Ik spreek uit ervaring." Ze nam Chara en mij in haar armen, waarop Sans Frisk optilde.
"Ik had niets door" zei Frisk, die alle moeite deed om zijn tranen in te houden, maar de tranen waren net watervallen, zo snel kwamen ze.
"Weet je, Frisk" zei Sans, "daar kan niet veel aan gedaan worden, want zo is het leven nu..." Hij streelde Frisk over zijn hoofd en schouders.
Toen we bij de kamer waren, werd Chara als eerste verschoond, want bij hem scheen het het ergste te zijn.
"Sans" zei Toriel, toen ze het laatste doekje had gepakt om Chara's achterste schoon te maken, "het is misschien een goed idee om ze nu even in bad te doen, denk je niet?"
"Dat is het inderdaad" zei Sans, die mij en Frisk nog even in de gaten hield.
Nadat Frisk en ik ook geen kleding of luier meer aan hadden, moesten we nog even wachten totdat de badkuip vol genoeg zat en het water op de goede temperatuur was. Dat duurde wel even, maar in bad gaan na een drukke dag op een nieuwe plek is de moeite wel waard.
"Lekker hè?" zei Toriel, toen ze mijn gezicht schoonmaakte met de spons. "Al je energie eerst kwijt, en dan weer wat erbij."
"Ik vond het fijn" zei ik, "zoveel spelen."
"Wat eten wij zo?" vroeg Chara, wiens gezicht door Sans werd schoongemaakt met een spons.
"Weet ik eigenlijk niet" zei Toriel. "Gezien niemand zin heeft om eten te maken, houden we het maar simpel." Ze was klaar met het schoonmaken van mijn gezicht en begon nu bij Frisk.
"Fruit?" zei ik, want dat vond ik het simpelste om te eten.
"Nee, dat kost onze hele fruitschaal" lachte Sans.
"Pannenkoeken dan?" zei Chara.
"Ik heb geen idee" zei Toriel. "Ik zal wel zien wat ik bij elkaar kan vinden."
"Moet wel lekker zijn" zei Frisk, "anders niet."
"Daar zullen we zeker voor zorgen" zei Sans, die de handdoeken pakte en mij als eerste afdroogde. Gelijk na het afdrogen legde Toriel me op de commode en werd mij een luier en simpele kleding aangedaan. Simpele kleding houdt een sportbroek en een T-shirt in, en dat zit meestal ook lekker.
"Sans, wil jij zo ook even hun haar borstelen?" vroeg Toriel, toen ze Chara aankleedde.
"Oké" zei Sans, "als jij dat wilt, doe ik dat." Nadat hij Frisk aan Toriel had gegeven gaf hij haar een knuffel.
Nadat de jongens en ik de kleding aan hadden, werd ons haar weer eens geborsteld. En dat is altijd wel broodnodig na in bad te hebben gezeten!
Toen mijn haar als laatste werd gedaan, zag ik dat het al bijna 6 uur was, dus bijna tijd om te eten. Gelukkig was bij mij het borstelen ook snel klaar.
Chara zou helderziend kunnen zijn, want we aten inderdaad pannenkoeken, en ze waren klein maar toch erg verslavend! Tot ik uiteindelijk mijn vierde had gehad, toen kon er echt niets meer bij. De volwassenen konden schijnbaar nog altijd eten, want zij aten meer dan de jongens en ik op konden.
Het scheen dat niet alleen wij, maar ook de rest van het huis erg moe was, en sommigen ook echt wilden liggen of hun rust zochten. Maar wat zag ik nou...? Mettaton lag op de vleugel en bleef er ook nog op toen Undyne iets begon te spelen! Dat maakte me wel aan het lachen.
"Doet hij wel vaker" zei Undyne, "om mij een beetje te plagen als ik moe ben." Ze stopte met spelen en begon Mettaton te kietelen, wat hem wel van de vleugel af leidde.
"Eindelijk rust..." zuchtte Napstablook, die eigenlijk geen pianoklanken meer wilde horen en op het voetenbankje ging liggen, waarbij hij zijn ogen sloot.
"Blooky slapen?" zei ik.
"Moet je zingen" zei Frisk.
"Wel zachtjes" zei Chara.
Ik ging van de sofa af, liep naar het voetenbankje en begon zachtjes voor Napstablook te zingen. Het waren gewoon wat willekeurige woordjes en klanken, maar hij scheen er wel rustig van te worden. Na een tijdje zei ik:
"Mettie, nu moet Blooky in bed. Hij slaapt echt."
"Denk je?" zei Mettaton. "Hij had eigenlijk nooit tegen slaapliedjes gekund, maar als jij het zo zegt..." Hij tilde Napstablook voorzichtig op alsof hij een baby was, en hij reageerde niet, dus hij sliep wel echt.
"Gek meisje" lachte Undyne. "Dat je dan ook nog eens gelijk hebt." Ze nam mij op schoot en knuffelde een beetje met me.
"Ik slaap zonder liedjes" zei Chara. "Kan ik niet goed tegen."
"Ik weet niet" zei Frisk, die op de sofa was gekomen waar ik op Undyne's schoot zat.
Chara ging op het voetenbankje zitten en keek naar het televisiescherm dat zwart was.
"Wil je televisiekijken, jongen?" vroeg Undyne.
"Nee" zei Chara. "Niet televisie. Ik ben moe." Hij ging liggen en rolde zich op tot een bal.
"Snap ik wel" zei Toriel, "dat ze moe zijn van al dat spelen." Ze keek in de boekenkast, pakte er een boek uit en ging deze op de sofa lezen.
Papyrus had ook een boek gepakt voor ongeveer 'onze' leeftijd, en las deze aan Frisk voor, die met alle genot ernaar luisterde.
"Nu héél zachtjes doen" zei Mettaton, toen hij van Napstablook's kamer af kwam. "Blooky slaapt. Zeg, niemand die nu televisie kijkt?"
"Chara is moe" zei Undyne, "dus die wilde niet. Lean, hoe voel jij je?"
"Ik wil knuffelen" zei ik, "en Adi ook knuffelen." Ik nam de knuffel dicht tegen me aan.
"Wat zou je zeggen van eerst tandenpoetsen?" zei Sans. "Anders heb je morgen pijn in je tanden, en dat is niet fijn." Hij nam Frisk en Chara in zijn armen en mij op zijn rug, en we gingen naar de badkamer.
Na 4 minuten over het tandenpoetsen te hebben gedaan, mochten we weer naar beneden, maar daar was niemand geïnteresseerd in, dus mocht er iemand naar onze kamer komen. Gebeurt bijna nooit, maar vandaag blijkbaar wel. Goed punt dat er dan ook een paar luie stoelen in onze kamer stonden.
Toen Undyne en Mettaton binnen kwamen, keken ze ons eerst verbaasd aan.
"Sans hier zitten" zei Chara. Best wel grappig, want we zaten nu alledrie op zo'n stoel.
"En waar mag ik dan zitten?" vroeg Undyne, waarop Frisk voor haar van zijn stoel af ging en haar erop liet zitten.
Sans tilde Chara even op om zelf op de stoel te gaan zitten, en Mettaton volgde bij mijn stoel hetzelfde voorbeeld op.
"Mettie, Undyne en Sans zijn lief" zei ik, toen ik een relaxte houding aan wilde nemen, wat niet echt lukte.
"Zijn jullie ook" zei Undyne, die Frisk zachtjes in zijn hals kietelde. "De liefste kinderen van het universum, die niemand zich kan voorstellen."
"Undyne!" zei Frisk. "Alphys, Papyrus, Blooky en mama ook lief."
"Iedereen hier" zei Chara, die op zijn zij probeerde te liggen.
Ik lag intussen in een soort van relaxte houding en Mettaton wilde een grapje bij me uithalen, dus hij pakte de ring van mijn speentje tussen zijn vingers.
"Nee!" zei ik. "Is van mij." En ik zoog er nog intensiever op om hem niet kwijt te raken.
"Mett" zei Undyne, "als ze dat niet wilt, wil ze dat ook niet, zie je dat?" Hierop liet Mettaton de ring los en kneep me maar in mijn wang.
"Jij niet speentje van Frisk pakken, Undyne?" zei ik. "Dat was heel stout van Mettie dat hij dat bij mij deed."
"Niemand mag jullie speentje hebben" lachte Undyne, "slecht voor onze tanden." Ze aaide mij over mijn voorhoofd.
"Behalve dat van jullie" zei Sans, toen hij Chara rechtop op zijn schoot liet zitten.
Ik zag dat Mettaton op de klok keek en Undyne en Sans een teken gaf, waarna hij mij in bed legde. Het was al half 9, en ik voelde me echt moe.
"Lekker slapen, hè?" zei Sans. "Morgen zal het rustiger worden." Hij liep de kamer uit.
"Mama moet nog komen" zei Frisk.
"Wij krijgen een zoentje van mama" zei Chara.
Toriel kwam toevallig binnen en was trots op het feit dat Undyne, Sans en Mettaton mij en de jongens al in hadden gestopt, en dan ook nog eens zo perfect mogelijk.
"Wat zijn jullie toch perfect om mee te wonen" zei Toriel, waarbij ze Undyne en Mettaton een klopje op de schouder gaf. "En ook zo aardig." Ze ging bij Frisk's bed zitten en praatte nog even met hem.
De jongens en ik werden bijna doodgegooid met nachtzoenen, maar slapen kon Chara nog lang niet, terwijl Frisk en ik echt al doodmoe waren.
"Was het ineens zo druk hier?" vroeg Toriel.
"Nee" zei Chara. "Kan gewoon niet slapen." Hij draaide zich op zijn zij en rolde zich op, maar zijn ogen wilden maar niet dicht blijven.
"Ik hoop dat je snel wel slaapt" zei Toriel. "Tot morgen, jongens."
"Slaap lekker, schatjes" zei Mettaton, die ook de kamer uit liep.
"Dus nu ben ik er alleen nog..." zei Undyne. "Chara, hoe kan ik jou dan in slaap krijgen?"
"Niet zingen, toch?" mompelde Frisk.
Ik babbelde maar wat voor me uit, omdat ik in praten toch geen zin meer had.
"Wel zingen" zei Chara. "Eerst proberen."
"Oké" zei Undyne, "als jij dat dan wilt... probeer ik het maar." Ze ging zo staan dat alle bedden in haar gezichtsveld waren en begon zachtjes te zingen. In mijn ooghoek zag ik dat Chara hierbij wel iets rustiger werd en uiteindelijk vrijwel helemaal ontspannen werd.
Undyne zong net zolang tot de jongens en ik alledrie bijna sliepen, en dat lukte snel. Om ongeveer tien over half 9 waren we al vertrokken naar de 'film' die men een droom noemt.
Het was niet gewoon dat Undyne in de ochtend ook piano speelde, want ik werd wakker van de klanken. En ik was niet de enige...!
"Morgen, jongens" zei ik, toen ik rechtop in mijn bed ging zitten.
"Morgen, Lean" zeiden Frisk en Chara tegelijk.
Ik luisterde intussen nog intensiever naar de pianoklanken, want ze klonken erg als een bekend liedje...
"Is er iets?" vroeg Frisk, wat mij gelijk weer 'naar de aarde' bracht.
"Nee, ik ken het liedje gewoon" zei ik, maar op dat moment klonken er ineens andere klanken.
"En ken je deze ook?" vroeg Chara.
"Reken maar" zei ik, waarop ik zachtjes mee begon te zingen:
Today is gonna be the day
That they're gonna throw it back to you
By now, you should've somehow
Realized what you gotta do
I don't believe that anybody
Feels the way I do
About you now
Backbeat, the word is on the street
That the fire in your heart is out
I'm sure you've heard it all before
But you never really had a doubt
I don't believe that anybody
Feels the way I do
About you now...
"Hoe ken jij die tekst zo goed?" vroeg Frisk. "Je lievelingsliedje?"
"Nee" zei ik snel, "nou... eigenlijk wel, sinds een muziekles die ik een jaar geleden had. Hierbij moesten we dit ook op de piano spelen, en dat klonk naar mijn mening veel beter dan het origineel."
"Ik vond muziek niet zo" zei Chara. "Op gegeven moment bleef ik met slechts 3 andere klasgenoten achter, omdat de rest zich niet goed kon gedragen en concentreren."
"Ik was één van die klasgenoten!" lachte Frisk, waarop Chara hem zoende.
Best leuk, om eens verhalen over de ander te horen. Als ze maar positief waren, want anders weende ik me suf.
Ik keek intussen op de klok, en het was half 9. Hoe kon Undyne nou zo vroeg opstaan om piano te willen spelen? Ik snapte het even niet.
"Ik ben benieuwd hoe het weer vandaag is" zei Frisk, die onder de gordijnen door keek. Chara en ik deden precies hetzelfde.
"Jongens, kijk eens!" riep ik blij. "De zon heeft zich eindelijk laten zien! Dit is hét perfecte weer om naar buiten te gaan! Maar hoe, eigenlijk...?"
"Weet ik niet" zei Frisk. "We hebben recentelijk wel al de aangepaste wagen via de post gekregen, en ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe deze zit."
"Wat dacht je van een dagje spelen of zo?" zei Chara. "Op loopafstand is dat perfect."
"Als de mensen ons zien" zei ik, "zullen ze ons vierkant uitlachen, dus we moeten een beetje onherkenbaar gaan en in iedereens kielzog."
"Wat maakt het uit?" zei Chara, "heb gewoon de pest aan ze, dan kijken ze ons niet zo aan."
"Wat hij zei" zei Frisk. We gingen alledrie weer in de box zitten en wachten tot iemand op kwam dagen om ons aan te kleden, te verschonen en naar het eten te brengen. Dat ging sneller dan we verwachtten.
"Goedemorgen, kinderen!" zei Toriel. "Lekker uitgeslapen?" Ze barstte in semi-hysterisch lachen uit, zeker vanwege de piano vanmorgen.
"Ja" zei ik, terwijl ik ging staan en mijn armen uitstak.
"De zon schijnt" zei Chara, "dus wij naar buiten?"
"Als jullie dat willen" zei Toriel, die mij uit de box tilde en op het kussen neer wilde zetten, maar mij eerst toch maar op de commode legde.
Ik deed mijn best om stil te blijven liggen, maar ik bewoog toch een beetje. Ik voelde hierna aan mijn luier, en die was inderdaad best wel beladen, dus niet moeilijk dat ik als eerste op de commode lag. Snel hierna werd ik in een handomdraai verschoond en aangekleed, maar het borstelen kwam later van pas omdat de jongens natuurlijk ook klaar moesten zijn voor de dag die ons opwachtte.
"Goedemorgen!" riep Alphys, die toevallig ook de kamer binnenkwam. "Zo, Lean, je haar ziet er erg rommelig uit. Tori, is het erg als ik haar haren even ga borstelen?"
"Ga je gang" zei Toriel, en Alphys nam me op schoot, waarbij ze mijn haar voorzichtig borstelde, maar wel zo dat de klitten eruit gingen.
"Je haar ziet er echt beeldig uit" zei Alphys, toen ze klaar was en een strikje in mijn haar deed. Dat was inderdaad wel beeldig.
Ik gleed van haar schoot en toen kon Chara zijn haar laten borstelen, en ik wachtte nog even omdat Frisk nog geen kleding en uitgekamd haar had.
Al snel waren de jongens en ik klaar om de dag te beginnen, dus we gingen maar naar beneden en gelijk door naar de keuken, waar we zowaar smachtten voor het ontbijt.
"Morgen, jongens" zeiden Sans en Papyrus tegelijk, waarop ik mijn schattigste gezicht opzette van blijheid.
"Goeiemorgen" zei Undyne, die ook kwam zitten. "Kijk eens naar buiten! Het zonnetje is eens op."
Ik keek naar het raam, waar het er nu nog beter uit zag met de zon erbij. De zon scheen een beetje door de bomen heen, en we konden in de Underground de zon wel zien omdat er soms wat gluur-gleufjes in de bovenkant zaten.
"Ik wil vandaag buiten zijn!" riep ik enthousiast. "Het is mooi weer."
"Dat is het zeker" zei Sans, "en wat fijn dat jij je nu zo zonnig voelt!" Hij knuffelde mij en gaf me een zoen in de hals.
"Sans, hou eens op met die woordgrappen" zei Papyrus, lichtelijk geïrriteerd. "Ik ben dat inmiddels al jaren beu."
"Papyrus, alsjeblieft" zei Alphys, "kijk eens, zijn er alleen volwassenen aanwezig op dit moment?"
"Sorry" zei Papyrus, lichtelijk gegeneerd, "daar dacht ik even niet aan...!" Waar zijn wangen hoorden te zitten, sloeg het rood uit.
"Goeiemorgen!" riep Mettaton uitgelaten, toen hij de keuken binnenkwam. "Hoe voelen jullie je nu, gezien de zon er eindelijk weer eens is?"
"Mettie!" riep ik blij.
"Ik voel me prima" zei Sans, "eindelijk weer eens wat zonneschijn in ons leven... en naast me!" Hij wees op mij, want ik was inderdaad best blij.
"Dus daar is het zonnetje in huis nu?" zei Mettaton, toen hij bij mijn stoel aan kwam zetten. "Lekker geslapen, schatje?" Hij gaf me een knuffel.
"Undyne speelde piano" zei ik. "Heb wel goed geslapen."
"Ik sliep daar doorheen!" lachte Mettaton, tot grote verbazing van Undyne, die graag geloofde dat men van pianoklanken altijd wakker werd.
"Wij niet" zei Chara, "wij dat eerst horen."
"Ik sliep er ook niet echt doorheen..." zei Sans, die de krant er zoals gewoonlijk weer bij pakte.
Het ontbijt was lekker, en de ochtend verliep weer eens rustig. Toen de jongens en ik na half 10 onze tanden hadden gepoetst, zaten we beneden gezellig op de sofa met de anderen. Ik zat bij Mettaton op schoot, niet bepaald luisterend naar wat hij tegen de anderen zei. Ik luisterde alleen naar zijn hart, wat niet gewoonlijk was bij een androïde. Maar als hij een hart had, was het maar zo, dus ik luisterde alsnog, wat mij wel rustig maakte. Verder ving ik alleen kleine stukjes van de gesprekken op, zoals dat iedereen eens zou moeten weten hoe ze een luier zouden moeten verwisselen, dat school onnodig voor ons was, en dat soort dingen. School was inderdaad onnodig, want wie wil er nou naar school als ze er een stom gevolg van hebben gekregen!
"Mama" zei ik, "wanneer wij naar buiten?"
"Over ongeveer een uurtje, Lean" zei Toriel. "Het is nu veel te gezellig." Dat was het inderdaad wel, al kon ik niet echt mee praten. De jongens trouwens ook niet, want Chara zat bij Undyne op schoot met een lange streek aan kraaltjes en dergelijke te spelen, en Frisk zat daar maar tussen Toriel en Sans in met zijn deken. Ik had trouwens zelf ook mijn knuffel bij me, die ik al heel lang dicht bij me hield.
De seconden leken langzaam voorbij te gaan, en ik kreeg aandrang om te gaan defeceren, dus ik gooide dat maar uit mijn systeem, al luisterend naar een androïde hart en intensief zuigend op mijn speentje. Vrijwel niemand die dit opmerkte. Ik keek rond en zag Chara ook al aan zijn broek voelen, waar ik bijna duidelijk een bolling zag zitten.
Undyne merkte dit op, en nam Chara op haar arm mee naar boven om zijn luier te verwisselen. Serieus, niemand die dit bij mij zag...? Ik begon nu echt nerveus te worden en ik vond dat echt goor, donkere materie die aan mijn achterste gekleefd zat, dus even later begon ik hard te wenen, wat iedereens aandacht trok.
"Hé, Lean, gaat het wel?" vroeg Toriel bezorgd, maar toen Frisk kort hierna ook begon te wenen, wist ze het al.
"Mozes" zei Alphys, "het is echt de één na de ander als het om een vieze luier gaat. Wie van jullie wil hier iemand verschonen?"
"Ik durf niet!" zei Sans. "Ook nooit gedurfd. No way."
"Ik ook niet" zei Papyrus.
"Watjes" plaagde Toriel, die Frisk op haar arm nam en hem intussen rustig probeerde te maken. "Ik had zelf wel één zoon, maar ik weet hier nog steeds alles van."
Ik had intussen mijn metaforische volumeknop wat hoger gezet, wat Mettaton's aandacht meer trok.
"Oh, sorry, klein zoetje" zei Mettaton, "ik had je niet langer mogen laten zitten in je eigen vuil. Beetje dom van mij dat ik dat dan zo deed." Hij nam me op mijn arm en bracht me naar de kamer, waar toevallig Undyne al klaar was met Chara te verschonen. Ik werd weer op de commode gelegd en eindelijk ging mijn luier eens uit, want na lange tijd voelt het echt niet fijn meer.
"Ik moet hier zelf nog even aan wennen" zei Mettaton zachtjes, "maar Lean, het is goed... je voelt je zometeen een stuk schoner." Hij maakte mijn achterste grondig schoon en deed me hierop een schone luier aan, wat de rust bij mij weer terug liet keren. Hierna werd ik weer op Mettaton's arm genomen en naar beneden gebracht, waarbij Toriel nu alle ruimte kreeg om Frisk te verschonen.
Ik keek, nogmaals luisterend naar Mettaton's hart, op de klok, en de tijd ging inderdaad wel langzaam. Zo langzaam, dat ik languit in slaap viel...
Ik werd rond 11 uur weer wakker, maar ik zat nu ergens anders. Ik keek om me heen, en ik zat in een auto. Was dit een droom? Ik kneep in mijn wang, maar nee, het was echt waar.
"Wij zometeen naar buiten?" zei ik, terwijl ik ineens ook merkte dat ik mijn jas en schoenen aan had.
"Ik denk het" zei Frisk. "Ik ben benieuwd waar het precies is..."
Ik keek uit het raam en zag wel de deur van de garage naar de woonkamer open staan, maar vrijwel niemand die op de deuropening lette.
"Waar blijft mama nou?" vroeg Chara ongeduldig.
"Ik wil mama ook" zei ik, want ik vond het nu wel erg lang duren. Zo lang, dat ik opnieuw begon te wenen.
"Waar is mijn geduld...?" zuchtte Frisk, die nu bij wijze van spreken met zijn ogen aan het raam gelijmd zat, net zolang tot Toriel en Sans eindelijk op kwamen dagen.
"Sorry, we rekten te veel tijd" zei Sans, "is mijn fout." Toen ik dit hoorde, werd ik stil en gelijk een stuk rustiger.
"Sans!" riep ik blij. "Gaan wij zo?"
"Naar een plek die jullie erg leuk zullen vinden" zei Sans.
"Waar is dat dan?" vroeg Chara.
"Wil ik ook weten" zei Frisk.
"Dat zullen jullie wel zien" zei Toriel, die eindelijk ook in kwam stappen. Nadat zij eindelijk ook in de gordel zat, startte Sans de auto en gingen we maar.
Gedurende de autorit hadden we maar wat gepraat over verschillende onderwerpen, zoals de gewoonlijke gesprekken meestal verlopen. Totdat we bij een grote speelplaats aan kwamen, waar het redelijk rustig was voor een doordeweekse dag.
De jongens en ik werden uit onze zitjes geholpen en zaten nadat de tassen uit de achterbak werden gehaald verdeeld over Toriel en Sans.
"Raad eens wie er al eerder was?" zei Toriel, toen we eenmaal binnen waren gekomen. Ze wees op één van de parkbankjes, waar Napstablook ons op zat te wachten.
"Blooky!" riep ik, en ik stak mijn armen al naar hem uit om een knuffel van hem te krijgen.
"Hey, meisje..." zei Napstablook. "Alles goed...?"
"Ik ben blij" zei ik, "ik ga zo spelen, en jij bent er."
"Ja, waar gaan wij eerst?" vroeg Frisk. Hij werd door Sans neergezet en ging eerst op het parkbankje zitten.
"Weet niet" zei Chara.
"Wij blijven hier" zei Toriel, "en Napstablook neemt bij jullie de leiding, goed? Onthoud wel dat hij met jullie terugkomt als jullie honger krijgen."
"Ja, mama" zei ik, "tot zo!" Ik en de jongens volgden Napstablook alsof wij een stel jonge eendjes waren, en zo bezochten we allerlei speeltoestellen, waarbij er ook nog wat foto's van ons werden genomen op de meest perfecte momenten. Nee, echt! We kregen ze te zien en ze waren geen greintje bewogen.
"Wil je dat ik de foto's naar je opstuur...?" vroeg Napstablook zachtjes, waarop ik een bevestigend knikje gaf en verder speelde.
De jongens en ik waren echt overal op en af geweest: de glijbaan, de schommels, de wip, het klimrek, de kabelbaan, de tunnels, enzovoorts. In ieder geval hadden we het echt ontzettend leuk.
"Ik ben zo moe..." zei ik na een aantal uur gespeeld te hebben.
"En ik wil iets drinken" zei Frisk.
"Dat is goed..." zei Napstablook, "als jullie dat willen..." We gingen terug naar het parkbankje waar we afgesproken hadden en kregen daar iets te drinken. Daar was ik dus ook nodig aan toe, want van intensief spelen krijg je wel erge dorst.
"Zal ik nog een foto van jullie maken?" vroeg Toriel. "Napstablook, mag ik de camera even van je lenen?" Napstablook overhandigde haar de camera en de jongens en ik gingen zo goed mogelijk zitten en... klik. Weer een perfecte foto genomen.
"Mogen we naar huis toe?" vroeg Chara. "Ik wil slapen."
"Ik ook" zei Frisk.
"Alsjeblieft?" smeekte ik, met spieren die zeurden van de lichte pijn.
"Gezien het nu toch tegen 4 uur is" zei Sans, "is dat een goed idee." Dus we gingen allemaal weer de auto in (en Napstablook ook) en terug naar huis. Ik was voordat de auto startte in slaap gevallen.
Toen we eindelijk weer thuis waren, werd ik op de sofa wakker van een paar geluiden uit de keuken. Ik lag onder een deken en had mijn knuffel blijkbaar bij me gekregen. Hoe lang had ik wel niet geslapen? Ik zag dat het al half 5 was, dus ongeveer een half uurtje.
"Hé Lean..." vroeg Napstablook, die voor me zweefde. "Goede middagrust gehad...?"
Ik antwoordde niet, want daar was ik nog te moe voor. Ik ging rechtop zitten en weer zat ik in mijn eigen fecaliën. Ik deed echt wel mijn best om niet te wenen, maar dat mislukte. Ik weende zachtjes voor me uit.
"Wat is er...?" vroeg Napstablook onzeker. "Heb je weer honger gekregen?"
Ik schudde mijn hoofd, en tegelijkertijd werd Chara wakker, die ook tranen in zijn ogen kreeg toen hij rechtop ging zitten.
"Wat is er ineens gaande?" hoorde ik Sans vanaf de andere sofa vragen. "Heersen er slechte dromen of zo?"
"Nee..." zei Napstablook. "Ik weet het zelf ook niet."
"Ik heb met slapen in mijn broek gedaan" weende Chara. "Mijn luier is vies..." Hier stond Napstablook even versteld van, maar hij begreep het eindelijk wel.
"Het mijne ook" snikte ik. De fecaliën voelden om één of andere reden ook veel minder hard dan normaal... zouden ze mij en de jongens ineens handmatig gemodificeerd eten geven zodat het makkelijker gaat?
Frisk werd uiteindelijk ook wakker en ook hij barstte in wenen uit.
"Dat hebben kleintjes van die leeftijd wel vaker" zei Toriel tegen Napstablook. "Ik spreek uit ervaring." Ze nam Chara en mij in haar armen, waarop Sans Frisk optilde.
"Ik had niets door" zei Frisk, die alle moeite deed om zijn tranen in te houden, maar de tranen waren net watervallen, zo snel kwamen ze.
"Weet je, Frisk" zei Sans, "daar kan niet veel aan gedaan worden, want zo is het leven nu..." Hij streelde Frisk over zijn hoofd en schouders.
Toen we bij de kamer waren, werd Chara als eerste verschoond, want bij hem scheen het het ergste te zijn.
"Sans" zei Toriel, toen ze het laatste doekje had gepakt om Chara's achterste schoon te maken, "het is misschien een goed idee om ze nu even in bad te doen, denk je niet?"
"Dat is het inderdaad" zei Sans, die mij en Frisk nog even in de gaten hield.
Nadat Frisk en ik ook geen kleding of luier meer aan hadden, moesten we nog even wachten totdat de badkuip vol genoeg zat en het water op de goede temperatuur was. Dat duurde wel even, maar in bad gaan na een drukke dag op een nieuwe plek is de moeite wel waard.
"Lekker hè?" zei Toriel, toen ze mijn gezicht schoonmaakte met de spons. "Al je energie eerst kwijt, en dan weer wat erbij."
"Ik vond het fijn" zei ik, "zoveel spelen."
"Wat eten wij zo?" vroeg Chara, wiens gezicht door Sans werd schoongemaakt met een spons.
"Weet ik eigenlijk niet" zei Toriel. "Gezien niemand zin heeft om eten te maken, houden we het maar simpel." Ze was klaar met het schoonmaken van mijn gezicht en begon nu bij Frisk.
"Fruit?" zei ik, want dat vond ik het simpelste om te eten.
"Nee, dat kost onze hele fruitschaal" lachte Sans.
"Pannenkoeken dan?" zei Chara.
"Ik heb geen idee" zei Toriel. "Ik zal wel zien wat ik bij elkaar kan vinden."
"Moet wel lekker zijn" zei Frisk, "anders niet."
"Daar zullen we zeker voor zorgen" zei Sans, die de handdoeken pakte en mij als eerste afdroogde. Gelijk na het afdrogen legde Toriel me op de commode en werd mij een luier en simpele kleding aangedaan. Simpele kleding houdt een sportbroek en een T-shirt in, en dat zit meestal ook lekker.
"Sans, wil jij zo ook even hun haar borstelen?" vroeg Toriel, toen ze Chara aankleedde.
"Oké" zei Sans, "als jij dat wilt, doe ik dat." Nadat hij Frisk aan Toriel had gegeven gaf hij haar een knuffel.
Nadat de jongens en ik de kleding aan hadden, werd ons haar weer eens geborsteld. En dat is altijd wel broodnodig na in bad te hebben gezeten!
Toen mijn haar als laatste werd gedaan, zag ik dat het al bijna 6 uur was, dus bijna tijd om te eten. Gelukkig was bij mij het borstelen ook snel klaar.
Chara zou helderziend kunnen zijn, want we aten inderdaad pannenkoeken, en ze waren klein maar toch erg verslavend! Tot ik uiteindelijk mijn vierde had gehad, toen kon er echt niets meer bij. De volwassenen konden schijnbaar nog altijd eten, want zij aten meer dan de jongens en ik op konden.
Het scheen dat niet alleen wij, maar ook de rest van het huis erg moe was, en sommigen ook echt wilden liggen of hun rust zochten. Maar wat zag ik nou...? Mettaton lag op de vleugel en bleef er ook nog op toen Undyne iets begon te spelen! Dat maakte me wel aan het lachen.
"Doet hij wel vaker" zei Undyne, "om mij een beetje te plagen als ik moe ben." Ze stopte met spelen en begon Mettaton te kietelen, wat hem wel van de vleugel af leidde.
"Eindelijk rust..." zuchtte Napstablook, die eigenlijk geen pianoklanken meer wilde horen en op het voetenbankje ging liggen, waarbij hij zijn ogen sloot.
"Blooky slapen?" zei ik.
"Moet je zingen" zei Frisk.
"Wel zachtjes" zei Chara.
Ik ging van de sofa af, liep naar het voetenbankje en begon zachtjes voor Napstablook te zingen. Het waren gewoon wat willekeurige woordjes en klanken, maar hij scheen er wel rustig van te worden. Na een tijdje zei ik:
"Mettie, nu moet Blooky in bed. Hij slaapt echt."
"Denk je?" zei Mettaton. "Hij had eigenlijk nooit tegen slaapliedjes gekund, maar als jij het zo zegt..." Hij tilde Napstablook voorzichtig op alsof hij een baby was, en hij reageerde niet, dus hij sliep wel echt.
"Gek meisje" lachte Undyne. "Dat je dan ook nog eens gelijk hebt." Ze nam mij op schoot en knuffelde een beetje met me.
"Ik slaap zonder liedjes" zei Chara. "Kan ik niet goed tegen."
"Ik weet niet" zei Frisk, die op de sofa was gekomen waar ik op Undyne's schoot zat.
Chara ging op het voetenbankje zitten en keek naar het televisiescherm dat zwart was.
"Wil je televisiekijken, jongen?" vroeg Undyne.
"Nee" zei Chara. "Niet televisie. Ik ben moe." Hij ging liggen en rolde zich op tot een bal.
"Snap ik wel" zei Toriel, "dat ze moe zijn van al dat spelen." Ze keek in de boekenkast, pakte er een boek uit en ging deze op de sofa lezen.
Papyrus had ook een boek gepakt voor ongeveer 'onze' leeftijd, en las deze aan Frisk voor, die met alle genot ernaar luisterde.
"Nu héél zachtjes doen" zei Mettaton, toen hij van Napstablook's kamer af kwam. "Blooky slaapt. Zeg, niemand die nu televisie kijkt?"
"Chara is moe" zei Undyne, "dus die wilde niet. Lean, hoe voel jij je?"
"Ik wil knuffelen" zei ik, "en Adi ook knuffelen." Ik nam de knuffel dicht tegen me aan.
"Wat zou je zeggen van eerst tandenpoetsen?" zei Sans. "Anders heb je morgen pijn in je tanden, en dat is niet fijn." Hij nam Frisk en Chara in zijn armen en mij op zijn rug, en we gingen naar de badkamer.
Na 4 minuten over het tandenpoetsen te hebben gedaan, mochten we weer naar beneden, maar daar was niemand geïnteresseerd in, dus mocht er iemand naar onze kamer komen. Gebeurt bijna nooit, maar vandaag blijkbaar wel. Goed punt dat er dan ook een paar luie stoelen in onze kamer stonden.
Toen Undyne en Mettaton binnen kwamen, keken ze ons eerst verbaasd aan.
"Sans hier zitten" zei Chara. Best wel grappig, want we zaten nu alledrie op zo'n stoel.
"En waar mag ik dan zitten?" vroeg Undyne, waarop Frisk voor haar van zijn stoel af ging en haar erop liet zitten.
Sans tilde Chara even op om zelf op de stoel te gaan zitten, en Mettaton volgde bij mijn stoel hetzelfde voorbeeld op.
"Mettie, Undyne en Sans zijn lief" zei ik, toen ik een relaxte houding aan wilde nemen, wat niet echt lukte.
"Zijn jullie ook" zei Undyne, die Frisk zachtjes in zijn hals kietelde. "De liefste kinderen van het universum, die niemand zich kan voorstellen."
"Undyne!" zei Frisk. "Alphys, Papyrus, Blooky en mama ook lief."
"Iedereen hier" zei Chara, die op zijn zij probeerde te liggen.
Ik lag intussen in een soort van relaxte houding en Mettaton wilde een grapje bij me uithalen, dus hij pakte de ring van mijn speentje tussen zijn vingers.
"Nee!" zei ik. "Is van mij." En ik zoog er nog intensiever op om hem niet kwijt te raken.
"Mett" zei Undyne, "als ze dat niet wilt, wil ze dat ook niet, zie je dat?" Hierop liet Mettaton de ring los en kneep me maar in mijn wang.
"Jij niet speentje van Frisk pakken, Undyne?" zei ik. "Dat was heel stout van Mettie dat hij dat bij mij deed."
"Niemand mag jullie speentje hebben" lachte Undyne, "slecht voor onze tanden." Ze aaide mij over mijn voorhoofd.
"Behalve dat van jullie" zei Sans, toen hij Chara rechtop op zijn schoot liet zitten.
Ik zag dat Mettaton op de klok keek en Undyne en Sans een teken gaf, waarna hij mij in bed legde. Het was al half 9, en ik voelde me echt moe.
"Lekker slapen, hè?" zei Sans. "Morgen zal het rustiger worden." Hij liep de kamer uit.
"Mama moet nog komen" zei Frisk.
"Wij krijgen een zoentje van mama" zei Chara.
Toriel kwam toevallig binnen en was trots op het feit dat Undyne, Sans en Mettaton mij en de jongens al in hadden gestopt, en dan ook nog eens zo perfect mogelijk.
"Wat zijn jullie toch perfect om mee te wonen" zei Toriel, waarbij ze Undyne en Mettaton een klopje op de schouder gaf. "En ook zo aardig." Ze ging bij Frisk's bed zitten en praatte nog even met hem.
De jongens en ik werden bijna doodgegooid met nachtzoenen, maar slapen kon Chara nog lang niet, terwijl Frisk en ik echt al doodmoe waren.
"Was het ineens zo druk hier?" vroeg Toriel.
"Nee" zei Chara. "Kan gewoon niet slapen." Hij draaide zich op zijn zij en rolde zich op, maar zijn ogen wilden maar niet dicht blijven.
"Ik hoop dat je snel wel slaapt" zei Toriel. "Tot morgen, jongens."
"Slaap lekker, schatjes" zei Mettaton, die ook de kamer uit liep.
"Dus nu ben ik er alleen nog..." zei Undyne. "Chara, hoe kan ik jou dan in slaap krijgen?"
"Niet zingen, toch?" mompelde Frisk.
Ik babbelde maar wat voor me uit, omdat ik in praten toch geen zin meer had.
"Wel zingen" zei Chara. "Eerst proberen."
"Oké" zei Undyne, "als jij dat dan wilt... probeer ik het maar." Ze ging zo staan dat alle bedden in haar gezichtsveld waren en begon zachtjes te zingen. In mijn ooghoek zag ik dat Chara hierbij wel iets rustiger werd en uiteindelijk vrijwel helemaal ontspannen werd.
Undyne zong net zolang tot de jongens en ik alledrie bijna sliepen, en dat lukte snel. Om ongeveer tien over half 9 waren we al vertrokken naar de 'film' die men een droom noemt.
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Editor's note: ik plaats dit hoofdstuk iets eerder omdat ik over een paar uur een weekend naar Soest ga, waarbij ik van harte hoop dat ik daar ook weer internet heb!
15
Vandaag begon het voor mij wel erg vreemd, want ik werd ineens wakker in de woonruimte, waar ik op iemands schoot lag en blijkbaar een fles in mijn mond had gekregen.
"Hé, ze is wakker!" hoorde ik iemand op de achtergrond zeggen. Ik was te moe om de stem precies te herkennen.
"Hallo Lean..." zei degene bij wie ik op schoot zat. Ik deed mijn ogen open en ik zag dat het Toriel was, dus ik schrok niet echt. "Je hebt lang geslapen, want Frisk zei dat."
"Chara slaapt nog" zei Frisk. "Hij slaapt altijd veel."
Ik draaide met mijn ogen en zocht hiermee naar de klok, waar ik zag dat het al 10 uur was! Had ik serieus zo lang geslapen? Maar zorgen hoefde ik me toch niet te maken, want ik ging niet meer naar school en ik had lekker drinken, dus genieten kon ik zeker.
"Morgen, meisje..." zei Sans, die mij over mijn hoofd streelde. "Ik hou van je bolle wangen, ze zijn zo schattig." Hij kneep helaas iets te hard in mijn wang, wat maakte dat ik even hard "au" riep.
"Doe je voorzichtig met haar, lieverd?" grapte Toriel, "ze is net wakker!"
Alphys kwam naast me zitten en borstelde voorzichtig mijn haar door met haar kam.
"Zo, kleine slaapkop" zei Alphys. "Ik hoorde dat je gisteren zo intensief had gespeeld dat je wel 13 uur hebt geslapen! Hoe knap is dat?" Ze gaf me een zoentje op mijn wang en borstelde verder.
Wat heerlijk, zo'n leven waar ik altijd krijg wat ik wil. Op dit moment waren dat mijn fles en het doorborstelen van mijn haar. Ik was eens benieuwd of Frisk vanmorgen hetzelfde had?
Mijn fles was uiteindelijk leeg en ik wilde weer rechtop zitten, maar nee, ik was zo moe, dat ging niet.
"Ik had vanmorgen ook een fles en mijn haar geborsteld" zei Frisk.
"Nee, je haar laten borstelen, gekke druif" zei Alphys.
Dus Frisk had hetzelfde gekregen als ik? Dan was ik eens benieuwd of hetzelfde voor Chara zou gaan gelden.
Toen Toriel me rechtop hielp zitten, kreeg ik ineens het gevoel alsof ik met mijn achterste op een heet stuk ijzer ging zitten, het brandde een beetje. Maar het bleek dat ik zomaar uit het niets defeceerde, dus ik zette het op een wenen.
"Lean wenen?" zei Frisk, die mij zo'n 3 seconden een knuffel gaf. "Oh, jij moet ook een andere luier." Hij had mijn beladen luier opgemerkt.
"Daar zorg ik wel voor" zei Toriel, die mij optilde en tegelijkertijd rustig probeerde te maken, het laatste ging overigens wel na zo'n 15 seconden.
"Lean, je hebt me laten schrikken" zei Toriel zachtjes, toen ik op de commode lag. "Ik had je eigenlijk nog even hier moeten laten liggen." Ze lachte zachtjes, en ik keek naar mijn luier, die inderdaad wel uit moest. Dus ik liet het maar even toe, wat resuleerde in dat mijn achterste ongeveer anderhalve minuut lang moest wachten tot hij schoon was.
"Veel beter" zei ik, toen het eindelijk klaar was en ik een schone luier aan kreeg. Ik keek intussen in mijn ooghoek en zag dat Chara nog steeds sliep, hoewel mijn zicht dan nog wel eens geblokkeerd werd door kleding die ik aan kreeg.
"Lean" zei Toriel, toen ik mijn kleding aan had. "Wist je dat Blooky ook nog slaapt? Ik zal hem even wakker maken, en wil jij dan hier wachten?"
Ik knikte en ging even naar mijn bed zodat ik mijn speentje dat ik net had kon verwisselen met degene die ik overdag altijd had. Vervolgens bleef ik aan de rand van Chara's bed staan, en hij sliep nog steeds. Hij bleef zelfs slapen toen ik voorzichtig mijn neus boven zijn broek hield, waarop ik kon merken dat hij ook nodig verschoond moest worden.
"Chara?" fluisterde ik. Maar dat maakte hem er niet wakker op. Ik aaide hem zelfs over zijn wang, waar hij niet op reageerde.
Om ongeveer kwart over 10 kwam Toriel terug, en zag ik dat Chara's ogen langzaam open gingen.
"Goedemorgen, Chara!" zei Toriel zachtjes. "Jij hebt lang geslapen, of niet?"
Chara antwoordde niet, in plaats daarvan begon hij te wenen.
"Mama" zei ik, "zijn luier is vies. Hij moet een nieuwe."
"Mozes, dat is al de derde vandaag!" lachte Toriel, die Chara uit bed haalde en hem verschoonde en aankleedde.
Ik zat op de vloer en hoorde Chara vanaf de commode uiteindelijk rustiger worden en zelfs giechelen.
"Lean is lief!" riep Chara, toen hij ook aangekleed was. Hij liep naar me toe, waarbij ik opstond en hij mij een knuffel gaf. Ik gaf hem er uiteraard eentje terug.
"Wil je naar beneden?" vroeg ik zachtjes. "Daar zijn een borstel en een fles voor jou."
Chara knikte instemmend, en werd door Toriel naar beneden gebracht, terwijl ik richting de badkamer ging om mijn tanden te poetsen.
Het was inderdaad niet zo'n bijzondere dag, want niemand had zin om iets te doen. Behalve Napstablook dan, die deed vandaag de boodschappen via het internet, want er moest weer een voorraad aan keuken- en wc-papier aangeslagen worden, en nog meer dingen in die categorie. Ja, daar zaten ook luiers en lotiondoekjes tussen, want die hebben kinderen van 21 maanden nou eenmaal nodig.
"Handig zeg..." zei Napstablook. "Zonder gène naar de winkel, vanaf je computer nog wel...!"
"Hoe lang deden we dit eigenlijk al?" vroeg Sans. "Boodschappen met de computer? Ik doe dit al... sinds 2 jaar geleden of zo?"
"Ik deed het sinds het systeem uitgevonden was" zei Toriel. "Scheelt me heel wat kilometers lopen of rijden, en zeker als het bezorgd wordt."
De jongens en ik zaten in het speelhoekje en hadden maar wat willekeurige speeltjes om ons heen liggen, waar we tientallen dingen mee konden verzinnen.
Ik bouwde van een stel blokken een muur, die perfecte geometrie bevatte. Een muur waar een opening was die een deur voor moest stellen, en ik had al een doek klaar liggen voor als dak, want anders vielen die blokken er gewoon doorheen, en een lawaai dat dat geeft...!
Maar toen het bouwwerk af was, kwam de vraag. Wie of wat moest erin wonen? Ik paste er niet in, eigenlijk niemand die hier woonde. Zelfs Adi kon er niet wonen, want als ze viel, stortte het geval in, en in opnieuw beginnen had ik eigenlijk niet zo'n zin.
"Mooi" zei Frisk. "Wie woont er?"
"Nog niemand" zei ik. "Adi kan er niet wonen, want dan valt het om." Ik lag nog lang op mijn buik in de opening van het bouwwerk te staren, naar de pure leegte en de achtergrond van de gekleurde blokken.
"Tangerine ook niet" zei Chara. "Die is te groot."
"Blewis is te slap" zei Frisk. "De andere knuffels kunnen er misschien ook niet in." Hij zette een pluchen konijn, dat ik altijd Marie noemde, voor de opening neer, maar duwde haar niet verder erin. Ze zag er inderdaad te groot uit.
"Marie en Ann wonen daar al" zei ik, toen ik wees op het huis gemaakt van de grote pluchen blokken, en ik zette Marie er ook neer, want anders voelde Ann zich misschien wel alleen...!
"Dat is waar" zei Chara. "Die is groot genoeg voor hen." Toen ik terug ging naar mijn bouwwerk, kreeg ik van Napstablook ineens iets in mijn handen geduwd. Ik keek zo geconcentreerd naar Napstablook, dat ik alleen kon voelen dat het iets zachts was.
"Voor jou..." zei Napstablook. "Omdat je zo lief bent..." Hij kwam bij me, zodat ik hem kon knuffelen, en keek toen in mijn hand waar ik hetgene nog vast had. Het was een pop...! En wat zag ze er schattig uit!
"Dank je, Blooky!" zei ik blij, en ik haalde mijn speentje uit mijn mond om Napstablook een zoen te geven.
Ik deed mijn speentje terug in mijn mond en bekeek de pop beter. Ze was blank, had bruine haren, grote blauwe ogen, een rood jasje en lange blauw met wit gestreepte sokken aan.
"Frisk, Chara, kijk!" zei ik, toen ik hen de pop liet zien. "Van Blooky, voor mij."
"Wauw...!" zei Frisk. "Wat is haar naam?"
"Weet ik niet" zei ik, want ik had de pop inderdaad nog geen naam gegeven. Ik dacht even diep na...
"Lean" zei Chara, "heet zij Mira?"
"Ja!" zei ik blij. Mira... wat een leuke naam! Ik keek eerst naar haar en dan naar het bouwwerk, maar ja, zij was er helaas ook te groot voor. Dus ik zette Adi er voorzichtig in en wilde de rest Mira graag laten zien.
"Ben je er blij mee...?" vroeg Napstablook hoopvol.
"Ja!" zei ik. "Blij met Mira." Ik drukte de pop stevig tegen me aan.
"Zo heet mijn zusje ook!" zei Mettaton enthousiast. "Wie kwam er met die naam? Echt heel mooi."
"Chara" zei ik, en ik lachte, want Chara en ik waren beste vrienden.
"Zullen wij bij iedereen langs lopen?" vroeg Mettaton, die mij op zijn arm nam. "Dan kan iedereen haar zien."
"Blooky kent haar al" zei ik. "Hij gaf haar aan mij." Zodra Mettaton bij iemand naderde, liet ik Mira zien, en keek hoe ze reageerden. De meeste reacties waren positief, en Napstablook had zelfs nog even een foto van mij en Mira gemaakt! Deze zette hij met mijn hulp op de Undernet.
"Ik zal inderdaad ook even aan een tablet denken..." zei Napstablook. "Wel vinden de meeste kijkers jullie foto's mooi... en ik heb echt mijn best gedaan om de mooiste te plaatsen... goed hè?" Ik gaf Napstablook nog eens een knuffel en een zoen, want ik was echt blij.
Gezien ik toch veel te blij met Mira was, duwde ik het bouwwerk omver, maar niet voordat Adi eruit was. Het viel gelukkig zacht door het doek dat erop lag.
Ik was wel erg moe geworden van het blij zijn, dus ik ging naar de sofa en ging daar liggen. De jongens deden precies hetzelfde, wat resuleerde dat wij één voor één door Mettaton naar ons bed werden gebracht, zodat we nog even konden slapen voor de lunch. Ik met zowel Mira als Adi... zouden de jongens ook een knuffel krijgen van Napstablook?
Ik werd wakker van iemand die zachtjes aan het zingen was. Sinds wanneer zong Frisk of Chara zoals een 15-jarige? Dat is het eerste wat ik dacht, totdat ik langzaam mijn ogen open deed en ik Undyne voor de bedden zag staan.
Undyne stopte pas met zingen toen de jongens ook wakker waren.
"Hallo..." zei Undyne. "Dit hadden jullie niet verwacht, hè? Dat ik jullie wakker zou gaan zingen. Hoe voelen jullie je nu?"
"Goed" zei ik, "maar mijn luier niet. Die is nat."
"Lean, Frisk, kijk eens!" riep Chara verrast. "Dit lag ineens naast me." Ik keek naar Chara en hij had een volledig wit popje vast. Hij zag er nieuw uit. Zou die ook door Napstablook zijn gegeven?
"Was Blooky dat?" vroeg ik, "die Chara die pop gaf?"
"Ja!" zei Undyne verbaasd. "Hoe weet jij dat nou?"
"Undyne, jij dat vergeten?" zei Frisk.
"Lean heeft Mira gekregen van Blooky!" zei Chara.
"Oh ja" zei Undyne, die haar hand op haar voorhoofd plantte. "Stom van me, zeg, dat ik dat ben vergeten..." Ze tilde me uit bed, verschoonde mijn luier bijna vakkundig en deed me mijn broek en hesje weer aan.
Toen ik op het kussen zat, zag ik dat Frisk stomverbaasd naar zijn schoot keek. Was er iets aan de hand?
"Frisk?" vroeg ik. "Gaat goed?"
"Is je luier zo vol dat het op het beddengoed is gekomen?" vroeg Undyne, waarna ze zachtjes zei: "Alsjeblieft, laat het niet zo zijn..."
"Nee" zei Frisk. "Ik ook van Blooky gekregen?" Hij liet ons een pluchen bloemetje zien dat van zijn schoot afkomstig was.
"Toen jullie sliepen" vertelde Undyne, "dacht Napstablook dat het wel een beetje zielig voor jullie was dat alleen Lean een knuffel had gekregen, dus gaf hij jullie er ook eentje." Ze slaakte hierna een zucht van opluchting dat het beddengoed niet nat was geworden, en tilde Chara uit zijn bed om ook zijn luier te verschonen en broek weer aan te trekken. Dit was even later ook het geval voor Frisk.
De jongens en ik liepen naar beneden met de knuffels die wij pas hadden gekregen, en Napstablook kreeg van de jongens natuurlijk ook een knuffel en een zoen als dank.
De lunch was ook niet slecht, vers gebakken broodjes met heel veel jam en chocoladehagelslag, of soms jam en een marshmallow die half gesmolten was. Erg lekker in ieder geval.
"Wat lief van Napstablook dat hij dat voor jullie deed, Frisk en Chara" zei Toriel. "Lean, dacht jij ook dat zij een knuffel zouden krijgen?"
"Ja" zei ik, "anders héél zielig voor Frisk en Chara." Ik praatte zo intensief dat één achtste van mijn eten op mijn slab om mijn hals belandde.
"Ik zometeen mijn knuffel weer zien" zei Chara, die zijn mond aan zijn slab afveegde. Deze zat vrijwel helemaal onder de kruimels en jam.
"Ja, ik ook!" zei Frisk blij. Hij zoog nog even op zijn vingers om de laatste restjes eraf te krijgen.
De lunch verliep redelijk snel voor ons, maar sommigen vonden het zo lekker dat ze bewust iets langzamer aten, wat mij en de jongens weer wat verveling opbracht. Dus mochten we op iemands schoot zitten als die klaar was met eten. Hiervoor werd natuurlijk onze slab af gedaan.
Ik zat dus bij Mettaton op schoot, die niet echt geïnteresseerd was in meer eten, en die dus slechts één broodje had. Maar ja, voor ieder wat wils, een heel bekende zin.
Ik keek, omdat ik niet veel te doen had aan tafel, rond in de keuken, en ook hoe de jongens op iemand anders zijn schoot zaten. Chara bij Toriel, Frisk bij Sans. De gesprekken begrepen we toch niet zo goed.
"Mettie" zei ik, "ik af?" Dit vroeg ik altijd als ik van tafel af wilde.
"Ga je gang, schatje" zei Mettaton, die mij een zoen gaf en op de grond zette. Ik liep naar de deur en gebaarde de jongens dat zij ook van tafel af moesten zodat we de knuffels weer konden zien.
Toen ze ook af mochten, pakte ik mijn speentje uit mijn broekzak, stak deze in mijn mond en liep naar het speelhoekje, waar de knuffels lagen.
"Wat zal ik doen?" zei ik, toen ik in de box zat en met Mira achter een fort van pluchen blokken zat, dat zij 'met mijn hulp had gebouwd'.
"Mira wil ze zien" zei Frisk, die zijn knuffel het fort om liet gooien. "Anders voelt ze zich alleen."
"Zeg, onze knuffels hebben nog geen naam!" zei Chara. "Weten jullie er misschien een?" Hij wreef voorzichtig over zijn kin en zoog iets intensiever op zijn speentje tijdens het denken.
Ik dacht ook na, maar ik wist even niets.
Frisk dacht zo intensief na dat hij zijn speen even verloor en deze zelfs aan zijn knuffel probeerde te geven, wat dus niet lukte omdat het geen opening in de mond had.
"Blanco?" zei ik, toen ik op Chara's knuffel wees.
"Nee, Genji" zei Chara na een tijdje. "Hij is nu al lief." Hij liet de knuffel op één van de blokken zitten, vlak bij Mira. Ik draaide haar 90 graden opzij.
"Zij nog héél verlegen" zei ik. "Ze kent Genji niet."
"En deze ook niet" zei Frisk, die zijn knuffel op een ander blok liet zitten. "Hoe heet hij eigenlijk?"
"Genji vindt hem nu al aardig" zei Chara, die Genji de andere knuffel een 'zoen' liet geven, maar de andere knuffel gaf hierop ineens licht.
"Lichtje?" zei ik, toen ik op de knuffel wees.
"Leuke naam!" zei Frisk, die zijn knuffel een zoen gaf.
En hierbij konden we nog urenlang spelen met de knuffels die Napstablook ons had gegeven.
Het einde van de middag viel snel, waarin de jongens en ik zelfs nog even op de sofa kwamen zitten om wat cartoons te kijken toen er werd gekookt.
"Jullie houden veel van de knuffels..." zei Napstablook. "Daar ben ik blij mee... want zomaar een cadeautje krijgen is altijd leuk..."
We waren inderdaad allang jarig geweest, dus zomaar cadeaus krijgen was inderdaad wel leuk.
"En met kerst" zei ik, "en je verjaardag."
"Maar dan krijg je ze niet zomaar" zei Papyrus, "dan zijn kerst en je verjaardag een reden. Ik weet eigenlijk niet wanneer je dan zomaar cadeaus krijgt, nu je het zo zegt..."
"Bij een ander feest?" zei Alphys. "Nog nooit meegemaakt, dat ik een cadeau kreeg met Halloween of zelfs met Pasen."
"Nee, stel je toch eens voor!" lachte Undyne, die Alphys aanstak met haar lachen.
Onder paastakken of in pompoenen kreeg je inderdaad geen cadeaus, maar in het laatste kreeg je wel altijd heel veel snoep, maar alleen als je als een eng iets verkleed was. Zo was ik laatste Halloween een spin, en ook eng genoeg om de meeste mensen af te schrikken, zeker als ze bang waren voor echte spinnen.
Ik was al diep in deze gedachten verzonken toen we opeens weer aan tafel moesten komen, waar ik lichtelijk van schrok. Maar dat verpestte het eten niet, want het waren gevulde aardappels uit de oven geworden, en die vond ik altijd lekker.
Na het eten waren de jongens en ik nog even op het kussen in onze kamer omdat er nog even niemand tijd had om ons in bad te stoppen.
"Ik wil nu ook echt in bad" zei Frisk na een tijdje, "want normaal is dat altijd het geval om 7 uur. Kijk eens hoe laat het nu is!" Het was al kwart over 7, dus we wachtten al een kwartier.
"Straks moet ik wel" zei ik, waarbij ik zo ontspannen mogelijk ging liggen en wat fecaliën uit mijn systeem gooide. "Wie nog meer?"
"Deze vraag klinkt raar" zei Chara een beetje nerveus, "maar mag ik misschien voelen?"
"Als jij dat wilt" zei ik, "doe het vooral." Chara legde half nerveus een hand op mijn broek neer, en ik moest toevallig weer, dus ik liet het nog eens eruit.
"Hoe vaak gebeurt dit wel?" lachte Chara, toen hij zijn hand een aantal seconden hierna van mijn broek af haalde.
"Echter soms" zei ik. "Ik hoop dat degene die ons zo in bad stopt dit wel aankan, maar mama kan dat zeker."
"Of dat hij of zij misschien twee keer zoveel aankan" zei Frisk, die slechts een beetje kracht hoefde te zetten of er verscheen al een bolling in zijn broek. "Of misschien drie keer...?"
"Nu je het zegt" zei Chara, "is dat zo wel het geval." Hij ademde diep in en zette het kleinste beetje kracht om te defeceren. En toen waren er drie beladen luiers achter elkaar. Zou, wie ons ook in bad zou stoppen, dat aan kunnen? Ik hoopte het van harte.
Om ongeveer 8 voor half 8 kwam er eindelijk iemand opdagen... nee, twee zelfs! Het waren Undyne en Alphys.
"Nee" zei Alphys nerveus, "ik durf dit niet...!" Ze had waarschijnlijk onze luiers al via onze broek gezien.
"Kan je uiteindelijk wel" stelde Undyne haar gerust, "met mijn hulp." Ze tilde Chara de commode op en kleedde hem tot op zijn luier uit.
"Ik zou het toch maar moeten accepteren" zuchtte Alphys, "het feit dat kinderen van zo'n jonge leeftijd het nog niet zelf kunnen." Ze graaide in haar zak, pakte er een wasknijper uit, zette deze op haar neus en maakte Chara's luier voorzichtig los.
"Goedzo" zei Undyne, "dat is één van de eerste stappen. Wil je misschien wat hulp van me hebben?" Ze hielp Alphys met de rest, en met name met het schoonmaken van Chara's hele streek.
"Alphys" brabbelde Chara, die een beetje onrustig begon te bewegen.
"Ja Chara" zuchtte Alphys, "je bent zo klaar om in bad te gaan." Dit was na een paar seconden ook het geval.
Undyne hielp Alphys ook met het uitkleden van mij en Frisk. Goed punt dat ik als tweede werd gedaan, want wat ik in mijn luier had gedaan was twee keer zo erg als bij beide jongens.
Na ongeveer 15 minuten in bad te hebben gezeten, werden we afgedroogd en kregen we een schone luier en onze pyjama's aan, maar onze slaapzak nog niet. Waarom, vroeg ik me af.
"Kijk jullie nagels eens" zei Alphys, "ze zijn zo lang, dat straks zelfs de katten die vaak krabben bang van jullie worden!" Ik keek naar mijn nagels van mijn vingers en ze waren inderdaad best lang geworden. Ze schilferden zelfs een beetje. Hierna bekeek ik mijn teennagels en die zagen er ook een beetje uit alsof ik arm was.
Sans en Toriel kwamen uiteindelijk opdagen, en zij deden de nagels van de jongens, terwijl Alphys het mijne deed. Het zag er na het knippen zoveel beter uit dan eerst. Maar toen kreeg ik een idee...
"Wondermiddel" zei ik toen Sans, Toriel en Alphys weg waren. Ik liep naar mijn bagage, pakte de toilettas en haalde er een soort stift* voor de nagels uit.
"Is dat om nagels te laten groeien?" vroeg Frisk.
"Of om ze te ontsmetten?" vroeg Chara.
"Nee" zei ik, "sterker nog, als je dit aanbrengt, blijven je nagels altijd dezelfde lengte! Goed hè? Bij diezelfde winkel gekocht." Ik haalde de dop van de stift en bracht het wondermiddel eerst op mijn eigen nagels aan, en hierna op die van de jongens.
"Ik hoop dat het echt werkt..." zei Frisk.
"Altijd gebruiken als je nagels droog zijn" zei ik. "Ik gebruikte het per ongeluk eens vóór het douchen, dus daarom groeiden mijn nagels ineens weer. Slim van me, hè?" Ik deed de stift terug en lachte een beetje.
Hierna gingen we onze tanden poetsen en naar beneden, om nog even te relaxen. Mét onze nieuwe knuffels natuurlijk.
"Jullie zijn er echt blij mee, hè?" zei Toriel, toen het haar ook opviel.
"Ja, mama" zei ik. "Jullie allemaal heel lief." Ik gaf haar een knuffel.
"En ik dan?" zei Sans plagerig. "Krijg ik geen knuffel?"
"Jawel, Sans!" lachte ik, terwijl ik hem ook een knuffel gaf, en hierbij iedereen wel een knuffel kreeg. Zelfs Frisk en Chara, die toevallig ook knuffels gaven aan de rest.
Om ongeveer tien voor 9 werden mijn ogen een beetje slap en onstnapte er zelfs een gaap uit mij.
"Ik zag het wel...!" plaagde Napstablook, die mij een zoentje gaf. "Ik zie wel dat je moe bent...!"
"Ik ook" gaapte Frisk, waarop wij gelijk door Toriel, Undyne en Alphys naar bed werden gebracht.
Na alle nachtzoenen konden we nog niet slapen, totdat Frisk iets heel slims bedacht. Hij pakte Lichtje, zijn knuffel, erbij en liet hem weer licht geven.
Na het lang kijken naar zijn zachte licht sliepen de jongens en ik echt.
*Lees eens goed door wat het wondermiddel doet. Ik zou best willen dat dit echt bestond, en jullie?
15
Vandaag begon het voor mij wel erg vreemd, want ik werd ineens wakker in de woonruimte, waar ik op iemands schoot lag en blijkbaar een fles in mijn mond had gekregen.
"Hé, ze is wakker!" hoorde ik iemand op de achtergrond zeggen. Ik was te moe om de stem precies te herkennen.
"Hallo Lean..." zei degene bij wie ik op schoot zat. Ik deed mijn ogen open en ik zag dat het Toriel was, dus ik schrok niet echt. "Je hebt lang geslapen, want Frisk zei dat."
"Chara slaapt nog" zei Frisk. "Hij slaapt altijd veel."
Ik draaide met mijn ogen en zocht hiermee naar de klok, waar ik zag dat het al 10 uur was! Had ik serieus zo lang geslapen? Maar zorgen hoefde ik me toch niet te maken, want ik ging niet meer naar school en ik had lekker drinken, dus genieten kon ik zeker.
"Morgen, meisje..." zei Sans, die mij over mijn hoofd streelde. "Ik hou van je bolle wangen, ze zijn zo schattig." Hij kneep helaas iets te hard in mijn wang, wat maakte dat ik even hard "au" riep.
"Doe je voorzichtig met haar, lieverd?" grapte Toriel, "ze is net wakker!"
Alphys kwam naast me zitten en borstelde voorzichtig mijn haar door met haar kam.
"Zo, kleine slaapkop" zei Alphys. "Ik hoorde dat je gisteren zo intensief had gespeeld dat je wel 13 uur hebt geslapen! Hoe knap is dat?" Ze gaf me een zoentje op mijn wang en borstelde verder.
Wat heerlijk, zo'n leven waar ik altijd krijg wat ik wil. Op dit moment waren dat mijn fles en het doorborstelen van mijn haar. Ik was eens benieuwd of Frisk vanmorgen hetzelfde had?
Mijn fles was uiteindelijk leeg en ik wilde weer rechtop zitten, maar nee, ik was zo moe, dat ging niet.
"Ik had vanmorgen ook een fles en mijn haar geborsteld" zei Frisk.
"Nee, je haar laten borstelen, gekke druif" zei Alphys.
Dus Frisk had hetzelfde gekregen als ik? Dan was ik eens benieuwd of hetzelfde voor Chara zou gaan gelden.
Toen Toriel me rechtop hielp zitten, kreeg ik ineens het gevoel alsof ik met mijn achterste op een heet stuk ijzer ging zitten, het brandde een beetje. Maar het bleek dat ik zomaar uit het niets defeceerde, dus ik zette het op een wenen.
"Lean wenen?" zei Frisk, die mij zo'n 3 seconden een knuffel gaf. "Oh, jij moet ook een andere luier." Hij had mijn beladen luier opgemerkt.
"Daar zorg ik wel voor" zei Toriel, die mij optilde en tegelijkertijd rustig probeerde te maken, het laatste ging overigens wel na zo'n 15 seconden.
"Lean, je hebt me laten schrikken" zei Toriel zachtjes, toen ik op de commode lag. "Ik had je eigenlijk nog even hier moeten laten liggen." Ze lachte zachtjes, en ik keek naar mijn luier, die inderdaad wel uit moest. Dus ik liet het maar even toe, wat resuleerde in dat mijn achterste ongeveer anderhalve minuut lang moest wachten tot hij schoon was.
"Veel beter" zei ik, toen het eindelijk klaar was en ik een schone luier aan kreeg. Ik keek intussen in mijn ooghoek en zag dat Chara nog steeds sliep, hoewel mijn zicht dan nog wel eens geblokkeerd werd door kleding die ik aan kreeg.
"Lean" zei Toriel, toen ik mijn kleding aan had. "Wist je dat Blooky ook nog slaapt? Ik zal hem even wakker maken, en wil jij dan hier wachten?"
Ik knikte en ging even naar mijn bed zodat ik mijn speentje dat ik net had kon verwisselen met degene die ik overdag altijd had. Vervolgens bleef ik aan de rand van Chara's bed staan, en hij sliep nog steeds. Hij bleef zelfs slapen toen ik voorzichtig mijn neus boven zijn broek hield, waarop ik kon merken dat hij ook nodig verschoond moest worden.
"Chara?" fluisterde ik. Maar dat maakte hem er niet wakker op. Ik aaide hem zelfs over zijn wang, waar hij niet op reageerde.
Om ongeveer kwart over 10 kwam Toriel terug, en zag ik dat Chara's ogen langzaam open gingen.
"Goedemorgen, Chara!" zei Toriel zachtjes. "Jij hebt lang geslapen, of niet?"
Chara antwoordde niet, in plaats daarvan begon hij te wenen.
"Mama" zei ik, "zijn luier is vies. Hij moet een nieuwe."
"Mozes, dat is al de derde vandaag!" lachte Toriel, die Chara uit bed haalde en hem verschoonde en aankleedde.
Ik zat op de vloer en hoorde Chara vanaf de commode uiteindelijk rustiger worden en zelfs giechelen.
"Lean is lief!" riep Chara, toen hij ook aangekleed was. Hij liep naar me toe, waarbij ik opstond en hij mij een knuffel gaf. Ik gaf hem er uiteraard eentje terug.
"Wil je naar beneden?" vroeg ik zachtjes. "Daar zijn een borstel en een fles voor jou."
Chara knikte instemmend, en werd door Toriel naar beneden gebracht, terwijl ik richting de badkamer ging om mijn tanden te poetsen.
Het was inderdaad niet zo'n bijzondere dag, want niemand had zin om iets te doen. Behalve Napstablook dan, die deed vandaag de boodschappen via het internet, want er moest weer een voorraad aan keuken- en wc-papier aangeslagen worden, en nog meer dingen in die categorie. Ja, daar zaten ook luiers en lotiondoekjes tussen, want die hebben kinderen van 21 maanden nou eenmaal nodig.
"Handig zeg..." zei Napstablook. "Zonder gène naar de winkel, vanaf je computer nog wel...!"
"Hoe lang deden we dit eigenlijk al?" vroeg Sans. "Boodschappen met de computer? Ik doe dit al... sinds 2 jaar geleden of zo?"
"Ik deed het sinds het systeem uitgevonden was" zei Toriel. "Scheelt me heel wat kilometers lopen of rijden, en zeker als het bezorgd wordt."
De jongens en ik zaten in het speelhoekje en hadden maar wat willekeurige speeltjes om ons heen liggen, waar we tientallen dingen mee konden verzinnen.
Ik bouwde van een stel blokken een muur, die perfecte geometrie bevatte. Een muur waar een opening was die een deur voor moest stellen, en ik had al een doek klaar liggen voor als dak, want anders vielen die blokken er gewoon doorheen, en een lawaai dat dat geeft...!
Maar toen het bouwwerk af was, kwam de vraag. Wie of wat moest erin wonen? Ik paste er niet in, eigenlijk niemand die hier woonde. Zelfs Adi kon er niet wonen, want als ze viel, stortte het geval in, en in opnieuw beginnen had ik eigenlijk niet zo'n zin.
"Mooi" zei Frisk. "Wie woont er?"
"Nog niemand" zei ik. "Adi kan er niet wonen, want dan valt het om." Ik lag nog lang op mijn buik in de opening van het bouwwerk te staren, naar de pure leegte en de achtergrond van de gekleurde blokken.
"Tangerine ook niet" zei Chara. "Die is te groot."
"Blewis is te slap" zei Frisk. "De andere knuffels kunnen er misschien ook niet in." Hij zette een pluchen konijn, dat ik altijd Marie noemde, voor de opening neer, maar duwde haar niet verder erin. Ze zag er inderdaad te groot uit.
"Marie en Ann wonen daar al" zei ik, toen ik wees op het huis gemaakt van de grote pluchen blokken, en ik zette Marie er ook neer, want anders voelde Ann zich misschien wel alleen...!
"Dat is waar" zei Chara. "Die is groot genoeg voor hen." Toen ik terug ging naar mijn bouwwerk, kreeg ik van Napstablook ineens iets in mijn handen geduwd. Ik keek zo geconcentreerd naar Napstablook, dat ik alleen kon voelen dat het iets zachts was.
"Voor jou..." zei Napstablook. "Omdat je zo lief bent..." Hij kwam bij me, zodat ik hem kon knuffelen, en keek toen in mijn hand waar ik hetgene nog vast had. Het was een pop...! En wat zag ze er schattig uit!
"Dank je, Blooky!" zei ik blij, en ik haalde mijn speentje uit mijn mond om Napstablook een zoen te geven.
Ik deed mijn speentje terug in mijn mond en bekeek de pop beter. Ze was blank, had bruine haren, grote blauwe ogen, een rood jasje en lange blauw met wit gestreepte sokken aan.
"Frisk, Chara, kijk!" zei ik, toen ik hen de pop liet zien. "Van Blooky, voor mij."
"Wauw...!" zei Frisk. "Wat is haar naam?"
"Weet ik niet" zei ik, want ik had de pop inderdaad nog geen naam gegeven. Ik dacht even diep na...
"Lean" zei Chara, "heet zij Mira?"
"Ja!" zei ik blij. Mira... wat een leuke naam! Ik keek eerst naar haar en dan naar het bouwwerk, maar ja, zij was er helaas ook te groot voor. Dus ik zette Adi er voorzichtig in en wilde de rest Mira graag laten zien.
"Ben je er blij mee...?" vroeg Napstablook hoopvol.
"Ja!" zei ik. "Blij met Mira." Ik drukte de pop stevig tegen me aan.
"Zo heet mijn zusje ook!" zei Mettaton enthousiast. "Wie kwam er met die naam? Echt heel mooi."
"Chara" zei ik, en ik lachte, want Chara en ik waren beste vrienden.
"Zullen wij bij iedereen langs lopen?" vroeg Mettaton, die mij op zijn arm nam. "Dan kan iedereen haar zien."
"Blooky kent haar al" zei ik. "Hij gaf haar aan mij." Zodra Mettaton bij iemand naderde, liet ik Mira zien, en keek hoe ze reageerden. De meeste reacties waren positief, en Napstablook had zelfs nog even een foto van mij en Mira gemaakt! Deze zette hij met mijn hulp op de Undernet.
"Ik zal inderdaad ook even aan een tablet denken..." zei Napstablook. "Wel vinden de meeste kijkers jullie foto's mooi... en ik heb echt mijn best gedaan om de mooiste te plaatsen... goed hè?" Ik gaf Napstablook nog eens een knuffel en een zoen, want ik was echt blij.
Gezien ik toch veel te blij met Mira was, duwde ik het bouwwerk omver, maar niet voordat Adi eruit was. Het viel gelukkig zacht door het doek dat erop lag.
Ik was wel erg moe geworden van het blij zijn, dus ik ging naar de sofa en ging daar liggen. De jongens deden precies hetzelfde, wat resuleerde dat wij één voor één door Mettaton naar ons bed werden gebracht, zodat we nog even konden slapen voor de lunch. Ik met zowel Mira als Adi... zouden de jongens ook een knuffel krijgen van Napstablook?
Ik werd wakker van iemand die zachtjes aan het zingen was. Sinds wanneer zong Frisk of Chara zoals een 15-jarige? Dat is het eerste wat ik dacht, totdat ik langzaam mijn ogen open deed en ik Undyne voor de bedden zag staan.
Undyne stopte pas met zingen toen de jongens ook wakker waren.
"Hallo..." zei Undyne. "Dit hadden jullie niet verwacht, hè? Dat ik jullie wakker zou gaan zingen. Hoe voelen jullie je nu?"
"Goed" zei ik, "maar mijn luier niet. Die is nat."
"Lean, Frisk, kijk eens!" riep Chara verrast. "Dit lag ineens naast me." Ik keek naar Chara en hij had een volledig wit popje vast. Hij zag er nieuw uit. Zou die ook door Napstablook zijn gegeven?
"Was Blooky dat?" vroeg ik, "die Chara die pop gaf?"
"Ja!" zei Undyne verbaasd. "Hoe weet jij dat nou?"
"Undyne, jij dat vergeten?" zei Frisk.
"Lean heeft Mira gekregen van Blooky!" zei Chara.
"Oh ja" zei Undyne, die haar hand op haar voorhoofd plantte. "Stom van me, zeg, dat ik dat ben vergeten..." Ze tilde me uit bed, verschoonde mijn luier bijna vakkundig en deed me mijn broek en hesje weer aan.
Toen ik op het kussen zat, zag ik dat Frisk stomverbaasd naar zijn schoot keek. Was er iets aan de hand?
"Frisk?" vroeg ik. "Gaat goed?"
"Is je luier zo vol dat het op het beddengoed is gekomen?" vroeg Undyne, waarna ze zachtjes zei: "Alsjeblieft, laat het niet zo zijn..."
"Nee" zei Frisk. "Ik ook van Blooky gekregen?" Hij liet ons een pluchen bloemetje zien dat van zijn schoot afkomstig was.
"Toen jullie sliepen" vertelde Undyne, "dacht Napstablook dat het wel een beetje zielig voor jullie was dat alleen Lean een knuffel had gekregen, dus gaf hij jullie er ook eentje." Ze slaakte hierna een zucht van opluchting dat het beddengoed niet nat was geworden, en tilde Chara uit zijn bed om ook zijn luier te verschonen en broek weer aan te trekken. Dit was even later ook het geval voor Frisk.
De jongens en ik liepen naar beneden met de knuffels die wij pas hadden gekregen, en Napstablook kreeg van de jongens natuurlijk ook een knuffel en een zoen als dank.
De lunch was ook niet slecht, vers gebakken broodjes met heel veel jam en chocoladehagelslag, of soms jam en een marshmallow die half gesmolten was. Erg lekker in ieder geval.
"Wat lief van Napstablook dat hij dat voor jullie deed, Frisk en Chara" zei Toriel. "Lean, dacht jij ook dat zij een knuffel zouden krijgen?"
"Ja" zei ik, "anders héél zielig voor Frisk en Chara." Ik praatte zo intensief dat één achtste van mijn eten op mijn slab om mijn hals belandde.
"Ik zometeen mijn knuffel weer zien" zei Chara, die zijn mond aan zijn slab afveegde. Deze zat vrijwel helemaal onder de kruimels en jam.
"Ja, ik ook!" zei Frisk blij. Hij zoog nog even op zijn vingers om de laatste restjes eraf te krijgen.
De lunch verliep redelijk snel voor ons, maar sommigen vonden het zo lekker dat ze bewust iets langzamer aten, wat mij en de jongens weer wat verveling opbracht. Dus mochten we op iemands schoot zitten als die klaar was met eten. Hiervoor werd natuurlijk onze slab af gedaan.
Ik zat dus bij Mettaton op schoot, die niet echt geïnteresseerd was in meer eten, en die dus slechts één broodje had. Maar ja, voor ieder wat wils, een heel bekende zin.
Ik keek, omdat ik niet veel te doen had aan tafel, rond in de keuken, en ook hoe de jongens op iemand anders zijn schoot zaten. Chara bij Toriel, Frisk bij Sans. De gesprekken begrepen we toch niet zo goed.
"Mettie" zei ik, "ik af?" Dit vroeg ik altijd als ik van tafel af wilde.
"Ga je gang, schatje" zei Mettaton, die mij een zoen gaf en op de grond zette. Ik liep naar de deur en gebaarde de jongens dat zij ook van tafel af moesten zodat we de knuffels weer konden zien.
Toen ze ook af mochten, pakte ik mijn speentje uit mijn broekzak, stak deze in mijn mond en liep naar het speelhoekje, waar de knuffels lagen.
"Wat zal ik doen?" zei ik, toen ik in de box zat en met Mira achter een fort van pluchen blokken zat, dat zij 'met mijn hulp had gebouwd'.
"Mira wil ze zien" zei Frisk, die zijn knuffel het fort om liet gooien. "Anders voelt ze zich alleen."
"Zeg, onze knuffels hebben nog geen naam!" zei Chara. "Weten jullie er misschien een?" Hij wreef voorzichtig over zijn kin en zoog iets intensiever op zijn speentje tijdens het denken.
Ik dacht ook na, maar ik wist even niets.
Frisk dacht zo intensief na dat hij zijn speen even verloor en deze zelfs aan zijn knuffel probeerde te geven, wat dus niet lukte omdat het geen opening in de mond had.
"Blanco?" zei ik, toen ik op Chara's knuffel wees.
"Nee, Genji" zei Chara na een tijdje. "Hij is nu al lief." Hij liet de knuffel op één van de blokken zitten, vlak bij Mira. Ik draaide haar 90 graden opzij.
"Zij nog héél verlegen" zei ik. "Ze kent Genji niet."
"En deze ook niet" zei Frisk, die zijn knuffel op een ander blok liet zitten. "Hoe heet hij eigenlijk?"
"Genji vindt hem nu al aardig" zei Chara, die Genji de andere knuffel een 'zoen' liet geven, maar de andere knuffel gaf hierop ineens licht.
"Lichtje?" zei ik, toen ik op de knuffel wees.
"Leuke naam!" zei Frisk, die zijn knuffel een zoen gaf.
En hierbij konden we nog urenlang spelen met de knuffels die Napstablook ons had gegeven.
Het einde van de middag viel snel, waarin de jongens en ik zelfs nog even op de sofa kwamen zitten om wat cartoons te kijken toen er werd gekookt.
"Jullie houden veel van de knuffels..." zei Napstablook. "Daar ben ik blij mee... want zomaar een cadeautje krijgen is altijd leuk..."
We waren inderdaad allang jarig geweest, dus zomaar cadeaus krijgen was inderdaad wel leuk.
"En met kerst" zei ik, "en je verjaardag."
"Maar dan krijg je ze niet zomaar" zei Papyrus, "dan zijn kerst en je verjaardag een reden. Ik weet eigenlijk niet wanneer je dan zomaar cadeaus krijgt, nu je het zo zegt..."
"Bij een ander feest?" zei Alphys. "Nog nooit meegemaakt, dat ik een cadeau kreeg met Halloween of zelfs met Pasen."
"Nee, stel je toch eens voor!" lachte Undyne, die Alphys aanstak met haar lachen.
Onder paastakken of in pompoenen kreeg je inderdaad geen cadeaus, maar in het laatste kreeg je wel altijd heel veel snoep, maar alleen als je als een eng iets verkleed was. Zo was ik laatste Halloween een spin, en ook eng genoeg om de meeste mensen af te schrikken, zeker als ze bang waren voor echte spinnen.
Ik was al diep in deze gedachten verzonken toen we opeens weer aan tafel moesten komen, waar ik lichtelijk van schrok. Maar dat verpestte het eten niet, want het waren gevulde aardappels uit de oven geworden, en die vond ik altijd lekker.
Na het eten waren de jongens en ik nog even op het kussen in onze kamer omdat er nog even niemand tijd had om ons in bad te stoppen.
"Ik wil nu ook echt in bad" zei Frisk na een tijdje, "want normaal is dat altijd het geval om 7 uur. Kijk eens hoe laat het nu is!" Het was al kwart over 7, dus we wachtten al een kwartier.
"Straks moet ik wel" zei ik, waarbij ik zo ontspannen mogelijk ging liggen en wat fecaliën uit mijn systeem gooide. "Wie nog meer?"
"Deze vraag klinkt raar" zei Chara een beetje nerveus, "maar mag ik misschien voelen?"
"Als jij dat wilt" zei ik, "doe het vooral." Chara legde half nerveus een hand op mijn broek neer, en ik moest toevallig weer, dus ik liet het nog eens eruit.
"Hoe vaak gebeurt dit wel?" lachte Chara, toen hij zijn hand een aantal seconden hierna van mijn broek af haalde.
"Echter soms" zei ik. "Ik hoop dat degene die ons zo in bad stopt dit wel aankan, maar mama kan dat zeker."
"Of dat hij of zij misschien twee keer zoveel aankan" zei Frisk, die slechts een beetje kracht hoefde te zetten of er verscheen al een bolling in zijn broek. "Of misschien drie keer...?"
"Nu je het zegt" zei Chara, "is dat zo wel het geval." Hij ademde diep in en zette het kleinste beetje kracht om te defeceren. En toen waren er drie beladen luiers achter elkaar. Zou, wie ons ook in bad zou stoppen, dat aan kunnen? Ik hoopte het van harte.
Om ongeveer 8 voor half 8 kwam er eindelijk iemand opdagen... nee, twee zelfs! Het waren Undyne en Alphys.
"Nee" zei Alphys nerveus, "ik durf dit niet...!" Ze had waarschijnlijk onze luiers al via onze broek gezien.
"Kan je uiteindelijk wel" stelde Undyne haar gerust, "met mijn hulp." Ze tilde Chara de commode op en kleedde hem tot op zijn luier uit.
"Ik zou het toch maar moeten accepteren" zuchtte Alphys, "het feit dat kinderen van zo'n jonge leeftijd het nog niet zelf kunnen." Ze graaide in haar zak, pakte er een wasknijper uit, zette deze op haar neus en maakte Chara's luier voorzichtig los.
"Goedzo" zei Undyne, "dat is één van de eerste stappen. Wil je misschien wat hulp van me hebben?" Ze hielp Alphys met de rest, en met name met het schoonmaken van Chara's hele streek.
"Alphys" brabbelde Chara, die een beetje onrustig begon te bewegen.
"Ja Chara" zuchtte Alphys, "je bent zo klaar om in bad te gaan." Dit was na een paar seconden ook het geval.
Undyne hielp Alphys ook met het uitkleden van mij en Frisk. Goed punt dat ik als tweede werd gedaan, want wat ik in mijn luier had gedaan was twee keer zo erg als bij beide jongens.
Na ongeveer 15 minuten in bad te hebben gezeten, werden we afgedroogd en kregen we een schone luier en onze pyjama's aan, maar onze slaapzak nog niet. Waarom, vroeg ik me af.
"Kijk jullie nagels eens" zei Alphys, "ze zijn zo lang, dat straks zelfs de katten die vaak krabben bang van jullie worden!" Ik keek naar mijn nagels van mijn vingers en ze waren inderdaad best lang geworden. Ze schilferden zelfs een beetje. Hierna bekeek ik mijn teennagels en die zagen er ook een beetje uit alsof ik arm was.
Sans en Toriel kwamen uiteindelijk opdagen, en zij deden de nagels van de jongens, terwijl Alphys het mijne deed. Het zag er na het knippen zoveel beter uit dan eerst. Maar toen kreeg ik een idee...
"Wondermiddel" zei ik toen Sans, Toriel en Alphys weg waren. Ik liep naar mijn bagage, pakte de toilettas en haalde er een soort stift* voor de nagels uit.
"Is dat om nagels te laten groeien?" vroeg Frisk.
"Of om ze te ontsmetten?" vroeg Chara.
"Nee" zei ik, "sterker nog, als je dit aanbrengt, blijven je nagels altijd dezelfde lengte! Goed hè? Bij diezelfde winkel gekocht." Ik haalde de dop van de stift en bracht het wondermiddel eerst op mijn eigen nagels aan, en hierna op die van de jongens.
"Ik hoop dat het echt werkt..." zei Frisk.
"Altijd gebruiken als je nagels droog zijn" zei ik. "Ik gebruikte het per ongeluk eens vóór het douchen, dus daarom groeiden mijn nagels ineens weer. Slim van me, hè?" Ik deed de stift terug en lachte een beetje.
Hierna gingen we onze tanden poetsen en naar beneden, om nog even te relaxen. Mét onze nieuwe knuffels natuurlijk.
"Jullie zijn er echt blij mee, hè?" zei Toriel, toen het haar ook opviel.
"Ja, mama" zei ik. "Jullie allemaal heel lief." Ik gaf haar een knuffel.
"En ik dan?" zei Sans plagerig. "Krijg ik geen knuffel?"
"Jawel, Sans!" lachte ik, terwijl ik hem ook een knuffel gaf, en hierbij iedereen wel een knuffel kreeg. Zelfs Frisk en Chara, die toevallig ook knuffels gaven aan de rest.
Om ongeveer tien voor 9 werden mijn ogen een beetje slap en onstnapte er zelfs een gaap uit mij.
"Ik zag het wel...!" plaagde Napstablook, die mij een zoentje gaf. "Ik zie wel dat je moe bent...!"
"Ik ook" gaapte Frisk, waarop wij gelijk door Toriel, Undyne en Alphys naar bed werden gebracht.
Na alle nachtzoenen konden we nog niet slapen, totdat Frisk iets heel slims bedacht. Hij pakte Lichtje, zijn knuffel, erbij en liet hem weer licht geven.
Na het lang kijken naar zijn zachte licht sliepen de jongens en ik echt.
*Lees eens goed door wat het wondermiddel doet. Ik zou best willen dat dit echt bestond, en jullie?
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
16
Ik werd, zoals de meeste keren, weer eens als eerste wakker. Ik keek door het spleetje van de gordijnen bij het linkerraam en zag dat de zon er weer eens was! Nog meer fijn weer om er eens lekker op uit te gaan... omdat ik de rest van de Underground graag wilde zien. Ik kende hem niet helemaal, dus dat moest eigenlijk wel. Het enige wat ik goed kende waren de ruïnes, waar ik woonde bij aankomst, een deel van Snowdin, zowel het bos als het dorp, en New Home, waar koning Asgore en prins Asriel in het kasteel woonden. Maar ik wilde best de rest te zien krijgen.
Ik voelde me, ondanks het feit dat ik vroeg wakker ben geworden, nog best moe, dus ik draaide me weer op mijn buik en sloot mijn ogen, met Mira in mijn linkerarm geklemd en Adi over mijn gezicht heen.
Ik schrok ineens van een geluid dat van beneden kwam, het klonk als een soort doffe knal, waarna iemand heel hard "au" riep. Was dat Undyne? En was ze misschien van de trap gevallen? Want zo klonk dat wel.
Ik bleef ondanks het schrikken kalm, maar ik hoorde Frisk wel zachtjes wenen van de schrik. Ik keek naar Chara's bed, en verrassend genoeg werd hij er niet wakker van.
"Frisk" fluisterde ik, "het was Undyne maar, die van de trap gevallen is. Dat denk ik ten minste..."
"Undyne heeft nu pijn...!" snikte Frisk. "Ik wil kijken of het gaat."
"Maar Frisk" zei ik, "kijk eens naar buiten! Kijk eens wat zich weer eens laat zien..."
Frisk keek naar het raam, en hij werd gelijk stil. Hij ging maar weer liggen, sloot zijn ogen en trok Blewis over zijn gezicht.
In de hal hoorde ik dat er al iemand te hulp schoot.
Het was gelukkig nog vroeg in de ochtend, dus ik sliep nog even...
En ongeveer 3 kwartier later werd ik weer wakker van zacht gezang. Ik draaide me nog eens om en kon het hierbij beter horen. Was Mettaton ons wakker aan het zingen?
"Morgen, Mettie..." zei ik, nog half slapend.
"Goedemorgen Lean...!" zei Mettaton zachtjes, waarbij hij mij uit bed tilde en een knuffel gaf. "Heb je het al gemerkt buiten?"
"Undyne is gevallen" zei ik. "Nu heeft ze au." Wat bedoelde hij precies?
"Nee, de zon is op, gek snoepje!" lachte Mettaton. "Natuurlijk had jij ook gelijk over wat je zei. Heb je het dan ook gehoord?"
Ik knikte, en liet me weer op de commode leggen zodat ik een schone luier en mijn kleding aan kreeg, wat overigens wel vlot ging.
"Ik beneden?" vroeg ik, terwijl ik nog even bij mijn bed stond om mijn andere speentje te pakken.
"Als je wilt, meis" zei Mettaton, die mij een aai over mijn hoofd gaf. Ik liep hierbij de kamer uit en ging op handen en voeten de trap af. Toen ik eindelijk echt beneden was werd ik uitbundig begroet door degenen die er al waren.
"Goeiemorgen, zoetje!" zei Alphys, en ze gaf me een knuffel. "Wat zie je er leuk uit vandaag." Ze nam me op schoot en begon met mijn haar door te borstelen.
Ik zag er, ondanks mijn ongeborstelde haar, inderdaad erg leuk uit. Ik droeg een wit T-shirt met een groot roze hart erop, een donkerpaars hesje en een lichtroze, lekker zittende broek waar allemaal snoepjes op stonden.
"Alphys, heeft Undyne au?" vroeg ik, toen ik Undyne op de pianokruk zag zitten met een koude lap op haar knie.
"Heb je het dan ook gehoord?" vroeg Alphys, lichtelijk verbaasd. "Ik dacht dat jullie er doorheen waren geslapen."
"Frisk ging wenen toen hij het hoorde" zei ik, "en ik geschrokken. Alleen Chara nog slapen." Op dat moment was mijn haar vrij van klitten en werd het in twee staartjes gedaan.
"Gelukkig gaat het nog goed met jullie, in dat geval" zei Undyne. "Ik moet mijn pleister nog steeds krijgen!" Ze klonk ongeduldig.
"Gaat het, Undyne?" vroeg ik bezorgd.
"Deels" zuchtte Undyne. "Ik heb nu een schram en een grotere blauwe plek. Dat doet echt au, geloof me!"
"Alsof ze dat niet zou doen!" zei Alphys, die mij tegen zich aan drukte en weer knuffelde. Ik lachte erbij.
Even later kwam Frisk naar beneden, en wilde hij ook op de sofa waar ik en Alphys zaten, maar ging hij eerst even naar Undyne.
"Ik wenen omdat jij viel" zei Frisk, en hij gaf een zoentje op het koude doek op Undyne's knie.
"Het komt goed, rakker" zei Undyne, die Frisk een aai over zijn hoofd gaf. Frisk liep hierbij echt naar de sofa en werd op Alphys' schoot gezet zodat zijn haar ook gedaan kon worden.
"Goedemorgen!" zei Sans, die de keuken uit kwam lopen. "Zorgen jullie een beetje goed voor Undyne, kinderen?"
"Ja, Sans" zei ik, terwijl ik naar hem toe liep om hem een knuffel te geven.
"Ik ook knuffel!" riep Frisk, "ik ook!" Hij liep ook naar Sans, en we kregen hierop allebei een knuffel.
"Slaapt Chara nog?" vroeg Sans.
"Chara is wakker" zei Frisk, "hij alleen een schone luier en zijn kleding aan. Mettie zong ons wakker."
"Ik het als eerste gehoord" zei ik, "en de zon gezien!"
"Het is inderdaad weer mooi weer, meisje" zei Sans. "Wil je misschien weer naar buiten?"
"Plekken zien die ik niet ken!" riep ik.
"Dan zal ik dat zo tegen mam vertellen, goed?" zei Sans, die weer terug naar de keuken liep. Toevallig kwam Toriel er op dat moment ook aan.
"Goedemorgen, Frisk en Lean!" zei ze als eerste.
"Morgen, mama" zei ik, en ik omhelsde haar.
"Ik schrok vanmorgen" zei Frisk.
"Van Undyne die viel?" zei Toriel. "Dat hoorde ik niet eens!"
"Frisk ook zachtjes geweend" zei ik, "en ik schrikken en Chara nog slapen."
"Goedemorgen!" hoorde ik uit twee verschillende plekken van het huis komen. Het waren Mettaton bij de trap en Papyrus bij de keuken.
"Morgen, Papyrus!" riep ik, en ik begroette hem ook met een knuffel.
"Goeiemorgen, Mett" hoorde ik Alphys vanaf de sofa zeggen. "En jij natuurlijk ook, kereltje." Dat laatste zei ze tegen Chara.
"Hebben jullie het vanmorgen gehoord?" vroeg Papyrus. "Dat Undyne was gevallen?"
"Ja" zei ik, "ik geschrokken, Frisk geweend, Chara sliep nog." Ik liep hierbij weer terug naar de woonkamer, waar Chara op Alphys' schoot zat en zijn haar door haar werd doorgeborsteld.
"Wat is er met Undyne?" vroeg Chara.
"Zij heeft au" zei ik, "zij vanmorgen gevallen. Hoorde jij niet, ik en Frisk wel. Frisk moest wenen."
"Goed dat je dat nu zo zegt" zei Toriel, die naar de keuken liep, "ik ga gauw een pleister pakken. Undyne, ik heb zo de pleister." Binnen no time was ze alweer terug, maakte de door het natte doek vochtige plek droog en plakte de pleister op Undyne's knie.
"Geef ze nu een zoen" zei ik, terwijl ik voorzichtig een zoentje op de pleister gaf.
Chara, wiens haar op dat moment al goed doorgeborsteld was, gaf er ook een zoentje, en hierna gingen we maar eten.
Om ongeveer kwart over 10 merkte ik weer dat Napstablook nog niet wakker was.
"Mama!" riep ik, "wij Blooky wakker maken? Hij slaapt nog."
"Echt waar?" zei Toriel. "Dan moet je dat inderdaad maar doen."
"Frisk, Chara, kom" zei ik, "wij Blooky wakker maken. En Mettie, ik niet nog eens pijn, hè?" Ik ging als eerste de trap op.
"Jullie maken hem altijd goed wakker, schatjes" zei Mettaton, "dus ik beloof dat ik niet weer zomaar op kom dagen."
Ik deed de deur van Napstablook's kamer voorzichtig open, rende een beetje naar binnen, klom op het bed en begon te springen.
"Wakker worden!" riep Frisk. "Jij weer lang geslapen!"
"Hoe laat is het wel...?" kreunde Napstablook. "Bijna 10 voor half 11... dan moet ik echt opstaan."
"Anders is het eten koud" zei ik, en ik begon langzamer te springen.
Chara liet zich op zijn achterste vallen en probeerde niet om te vallen.
Frisk landde bij de laatste sprong op zijn rug, en rolde hierbij van het bed af, waarbij hij op zijn voeten landde.
Toen Napstablook het bed uit was, gingen de jongens en ik maar van de kamer af en terug naar beneden, om weer op de sofa te zitten.
"Jongens" zei ik zachtjes, "ik wil graag de rest van de Underground zien. Zijn jullie ook geïnteresseerd?"
De jongens knikten uitbundig, want zij wilden ook wel naar buiten op een zonnige dag als deze.
"Sans" vroeg ik, "wij zo naar buiten?"
"Mag Papyrus mee?" vroeg Frisk.
"Lean, we gaan zometeen" zei Sans, "en ja Frisk, Papyrus gaat ook mee."
"Maar wij niet veel lopen" zei Chara. "Anders is iedereen moe." Hij hoopte, net als ik en Frisk, dat we in een aangepaste wagen mochten zitten.
"Geen zorgen" zei Toriel. "Via de post hebben we laatst weer eens iets gekregen, wat jullie kinderen heel veel stappen scheelt..."
"Post!" riepen de jongens en ik blij. Dat zou de wagen best kunnen zijn!
Papyrus kwam uit het kleine halletje voor de voordeur opdagen, met drie jassen en drie paar schoenen, van mij en de jongens. Die deed Sans bij ons aan.
"Ja!" riep ik opgewonden. "Ik zo de rest zien!"
"Wacht" zei Chara, "ik even iets halen, zo terug!" Hij ging naar onze kamer en kwam even later terug met onze meest recent gekregen knuffels.
"Wij ze veilig bij ons houden" zei Frisk. "Ze mogen niet kwijt."
"Dat zal ook wel niet gebeuren" zei Toriel, die naar de garage liep en even later terugkwam... met de aangepaste wagen voor mij en de jongens! We waren echt héél blij toen we deze zagen.
"Heb je dingen als luiers voor ze onderweg?" vroeg Alphys. "Want soms moeten ze dat wel hebben."
"Heb ik" zei Toriel, die een tas in de mand aan de onderkant deed. "Er zitten flessen, luiers en doekjes in."
"Dan kunnen we gaan" zei Sans, die Chara als eerste in de wagen wilde tillen, maar Chara wilde nog niet.
"Iedereen eerst een knuffel!" zei hij. "Anders missen ze ons erg." Hij gaf ons een klein gebaartje, en we gaven iedereen die niet meeging nog even een knuffel voor we weg gingen. Hierna werden we één voor één in de wagen getild, wat lekker warm aanvoelde omdat we met onze voeten en ons onderlichaam in een soort deken zaten.
"Gezien het soms ook koud kan zijn" zei Papyrus, "moeten we dit ook niet vergeten." Hij gaf onze handschoenen, mutsen en sjaals, en we waren nu echt klaar om terug in de koude te gaan.
Om ongeveer 11 uur waren we buiten, en het was, ondanks dat het zonnig was, inderdaad ook een beetje koud. Ik zat in het midden van de wagen en keek om me heen. Wat een mooi uitzicht was het toch.
"Als we een beetje een houding van 21 maanden aannemen" fluisterde ik, "dan kijken de mensen ons niet zo aan."
"Goede" zei Frisk, die een beetje met zijn knuffel begon te spelen.
Chara zei niets, hij had zich een beetje in zijn jas, sjaal, muts en de deken genesteld om geen kou te vatten. Hij hield zijn knuffel stevig tegen zich aan gedrukt en zoog stilletjes op zijn speentje.
"Mooi hè?" vroeg Papyrus van achter de wagen.
"Ja, mooi" zei ik. We liepen langs de watervallen, en daar kon het best wel koud zijn.
Ik had het gelukkig slechts een beetje koud, maar ik zat net als Chara ook een beetje in mijn jas, sjaal, muts en deken genesteld, en had Mira stevig tegen mijn borst gedrukt.
"Straks zijn we in Hotland" zei Sans, "zeg het dan maar als jullie het warm krijgen."
"Mag de jas al los?" vroeg ik, terwijl ik aan mijn handschoenen frunnikte om deze af te krijgen.
Sans kwam naar ons toe gelopen en ritste onze jassen los, waarna we weer verder gingen.
Ik deed, eenmaal aangekomen in Hotland, mijn muts af en worstelde met mijn sjaal. Mira had ik bij mijn knieën neergelegd.
"Sans" zei Frisk, "Papyrus, jullie ons even helpen?"
Papyrus en Sans hielpen ons drieën meteen, en legden de mutsen, sjaals, handschoenen en jassen zo in de mand aan de onderkant neer, dat ze niet kwijt konden.
Ik hield vrijwel de hele reis Mira tegen me aan, zodat ze niet kwijt kon. De jongens deden hetzelfde met hun knuffels, en onze spenen zaten ook aan een speciaal koordje zodat ze niet kwijt konden.
"Ik wil iets drinken" zei Chara na een tijdje.
"Ik ook" zei Frisk.
"Wij zo een fles hebben?" vroeg ik.
"Nu is het ook tijd voor een lunchpauze" zei Sans, die bij een bankje stopte en de wagen zo neerzette dat we hem en Papyrus konden zien.
Papyrus pakte de lunches van hem en Sans uit de tas, terwijl Sans voor mij en de jongens de flessen pakte, die nog warm waren, dus we konden even iets drinken terwijl ik heel veel om me heen keek omdat ik Hotland nog niet zo goed kende.
Gedurende het drinken moest ik heel nodig, dus ik gooide de materie maar uit mijn systeem, wat best wel opluchtte.
Binnen 10 minuten waren we allemaal klaar met de lunch, en konden we weer verder, maar Chara onderbrak Sans door aan zijn mouw te trekken.
"Wat is er aan de hand, Chara?" vroeg Papyrus, al werd hij niet aan zijn mouw getrokken.
"Ik een volle luier" zei Chara.
"Wat zeg je me nu?" zei Sans, die op zijn wangen een beetje blauw (in plaats van rood) uitsloeg van de nervositeit. "Meen je dit?"
"Ik ook!" riep ik. "Echt waar."
"Voelt niet lekker" zei Frisk, die dus ook in zijn luier gedefeceerd had. Dat gebeurde dus altijd, dat de jongens en ik op hetzelfde moment bijna tegelijkertijd defeceerden! Of het toeval was, was me nog steeds een raadsel.
"Ik durf het niet te doen...!" zei Papyrus. "Sans, doe jij het alsjeblieft?"
"Goed, Papy" zei Sans doodszenuwachtig, "als jij dat wilt..." We gingen naar een gebouw met openbare wc's, en gelukkig was daar ook de gelegenheid om luiers te verwisselen.
Sans was echt nerveus, hij trilde haast toen hij Chara op de tafel tilde en wat luiers en doekjes uit de tas haalde. Maar Chara brabbelde tegen Sans, en dat kalmeerde hem wel, dus het ging vanaf dat moment wat sneller.
Hierna was Frisk aan de beurt, die niet stil kon zitten, maar hiervoor echt wel zijn best deed.
"Frisk, niet bewegen" zei Chara, "anders is Sans een beetje vies."
"Ik niet bewegen" zei Frisk, die zijn benen stil hield, zodat Sans er makkelijker bij kon met het doekje. Na een tijdje was Frisk weer schoon en was de beurt aan mij.
"Gaat het, Sans?" vroeg ik, toen mijn broek omlaag werd gedaan.
"Ik begin het onder de knie te krijgen" zei Sans, "bij wijze van spreken natuurlijk. Het is wel vies, maar ik wen eraan." Hij maakte de luier los en trok deze met een vies gezicht onder mijn achterste vandaan, waarna ik daar goed werd schoongeveegd en ik binnen ongeveer no time ook weer schoon was.
Hierna hield Papyrus mij en de jongens in de gaten, omdat Sans zelf ook nog even naar de wc moest. Dat heb je wel vaker, als je langer ergens bent.
"Weten jullie waar ik erge zin in heb?" zei Papyrus.
"Om weer thuis te zijn?" vroeg Frisk.
"In een snoepje?" vroeg ik. "Op mijn broek zijn ze niet eetbaar."
"Of in wafels?" vroeg Chara.
"Nee" zei Papyrus, "sterker nog, ik heb zin in een ijsje! Wat vinden jullie daarvan?"
"Ja, lekker!" riep ik.
Sans kwam even later van de wc terug en hoorde ons praten.
"Sans, jij een ijsje?" vroeg Chara.
"Papyrus zei het ons" zei ik.
"Ik hoef op zich niet" zei Sans.
"Ik eigenlijk ook niet, nu ik erover nadenk" zei Papyrus, "maar jullie dus wel? Dat is mooi." We gingen het gebouw uit en na een groot aantal stappen waren we bij iemand aangekomen die ijsjes verkocht.
We kregen alledrie een ijsje, met aardbeiensmaak en wat slagroom, dus dat viel niet tegen. Hier smaakt het ijs zelfs veel lekkerder dan in Amerika!
Tegen 3 uur waren we alweer thuis, en waren de jongens en ik erg moe geworden van alle inspanning, waarbij Toriel, die ons als eerste zag, ons lekker even naar bed bracht, zodat we weer even 'bij konden tanken'.
Ik werd rond zessen wakker, en ik voelde me weer helemaal energiek. Ik ging mijn bed uit en liep naar beneden toe, waar ik weer begroet werd.
"Hey Lean!" zei Toriel. "Lekker kunnen slapen?"
Ik knikte, en ging naast haar op de sofa zitten.
"Hé, snoepje van me!" zei Undyne, die toevallig ook op de sofa zat. "Ben je weer wakker?"
"Ik als eerste wakker!" riep ik.
"Slapen de andere kleine rakkers dan nog?" vroeg Undyne.
"Ja" zei ik, en ik zag haar pleister weer. Ik deed mijn best om niet aan deze te gaan frunniken.
Ik hoorde ook dat de televisie toevallig aan stond aan de andere kant van de woonruimte... maar wat hoorde ik daar? Cartoons? Wie was er dan aan het kijken?
"Mama?" vroeg ik, "wie is er tekenfilmpjes kijken?"
"Sans en Papyrus" zei Toriel, "zij kijken naar cartoons van toen zij zelf kind waren, omdat ze daar weer eens zin in hadden. Vraag me alsjeblieft niet waarom."
"Misschien begrijp je ze later wel" zei Undyne, "want in de cartoons komen er wat intensievere onderwerpen van pas, zoals Pac-Man die alle spoken steeds op moet eten..."
"Toch niet Blooky?" zei ik geschrokken, hoewel ik eigenlijk wel wist hoe Pac-Man ging, want ik keek het als 5-jarige ook wel eens.
"Nee joh!" lachte Undyne, "cartoons zijn niet echt! Trouwens, die videospellen waarop ze gebaseerd zijn ook niet..."
"Dat weet ik--" wilde Alphys zeggen, die ook even op kwam dagen, "Lean! Lekker geslapen, krullenbol?"
"Alphys!" riep ik blij, en ik stak mijn armen uit om een knuffel van haar te krijgen.
Alphys ging op de sofa zitten en praatte met Undyne uitbundig over alle oude videospellen die ze vroeger speelden, Pac-Man hier en Q*bert daar, Frogger vroeger en Space Invaders later, enzovoorts.
"Mama, wij zo eten?" vroeg ik.
"Als Frisk en Chara ook wakker zijn" zei Toriel, waarbij ze me een aai over mijn hoofd gaf. "Mettaton is bijna klaar met het eten maken."
Toevallig kwam Chara onze kamer uit, en ging naar beneden, waarna hij bij ons op de sofa ging zitten.
"Hallo Chara" zei Toriel, "lekker kunnen slapen?"
"Ja" zei Chara, "Frisk slaapt nog."
Het verbaasde mij dat nog niemand mijn natte luier op was gevallen, want ik vond het eigenlijk best wel lekker zitten, als het er net was. Mij boeide het niet zoveel dat mijn blaas het er ongemerkt uit gooide, ik hield gewoon van warmte.
"Hallo Undyne" zei Chara, die zwaaide. "Hallo Alphys."
"Hoi kleine" zei Alphys, "lekker geslapen?"
Chara knikte, en gaf mij uit het niets een knuffel en een zoen, waarbij ik het bij hem terug deed.
"Wij Frisk halen?" vroeg ik. "Ik wil eten."
"Ja, ik ook honger" zei Chara.
"Goed" zei Toriel, "als jullie dat willen, dan halen we Frisk wel. Misschien dat hij inmiddels al wakker is." Ze nam mij en Chara op haar armen en liep naar onze kamer, waar Frisk inderdaad wakker was geworden.
"Mama!" riep Frisk blij, waarbij hij zijn armen uitstak.
"Lekker geslapen, jongen?" vroeg Toriel.
"Ja" zei Frisk, "maar mijn luier is nat. Ik een droge?"
"Dan zullen jullie ook al een natte luier hebben" zei Toriel, "nietwaar, Chara en Lean?"
Chara en ik knikten allebei bevestigend, en één voor één kregen de jongens en ik een droge luier, waarna we gelijk aan tafel moesten.
In de keuken rook het lekker, en het eten was ook erg lekker, want het was rijst met aubergine en een beetje tomatensaus. Aparte combinatie, maar toch lekker.
Gedurende het eten stond er, zoals gewoonlijk, wat muziek aan, en ik luisterde er aandachtig naar. Héél soms was het muziek die ik wel kende, maar voor de rest niet echt.
Na het eten waren de jongens en ik zoals gewoonlijk weer in bad gegaan en hadden we onze tanden gepoetst zodat we beneden nog wat konden relaxen en zo.
Ondanks dat het buiten weer eens koud geworden was, had ik een halflange nachtjapon aan en was het in huis lekker warm. Op de sofa had ik een deken over me heen, mijn speentje in en mijn knuffel bij me.
"Hoe ging het buiten eigenlijk?" vroeg Toriel aan Sans, waarbij ze een heel gesprek aangingen, waar ik geen zin had om naar te luisteren, dus richtte ik mijn aandacht maar op de anderen.
"Was het vandaag leuk?" vroeg ik aan de jongens.
"Ja, lekker gekeken" zei Frisk, "en een ijsje gehad, was ook lekker."
"Wat vond jij, Lean?" vroeg Chara.
"Heel leuk" zei ik, "heb veel gezien, was heel mooi. En het ijsje ook."
"Wat zeggen jullie daar?" vroeg Alphys. "Hebben jullie van Sans en Papyrus een ijsje gekregen? Ik ben jaloers!"
"Ja, die was lekker" zei ik, "met aardbei en slagboom."
Alphys viel om van het lachen bij het woord slagboom.
"Nee, slagroom, gekkie!" lachte Mettaton. "Toch geen slagboom? Die is veel te groot voor je ijsje! Ik zou eigenlijk mee moeten gaan volgende keer."
"Ik heb vanmiddag ook iets grappigs gedaan" zei Undyne. "Mett, wil je alsjeblieft weer druiven pakken en op de piano liggen?"
Wat zei ze nu? Met druiven op de piano? Druiven konden toch geen piano spelen? Mettaton liep naar de keuken en kwam een paar seconden later terug met een tros paarse druiven, waarna hij op de vleugel ging liggen.
"Mettaton?" riep Papyrus verbaasd, toen hij dit zag.
"Hoi" zei Mettaton, terwijl hij zijn eerste druif van de tros plukte.
"En dan nu" zei Undyne, die op de pianokruk ging zitten, "aan het werk." Ze begon te spelen en te zingen, terwijl Mettaton daar gewoon nog druiven lag te eten.
"Zo deden ze dat een paar jaar geleden ook...!" zei Alphys. "Het stond ooit eens op video, en dat van vanmiddag trouwens ook."
De jongens en ik lachten ons dood, want zoiets geks hadden we serieus nog nooit gezien. Het liedje was wel mooi, het heette Lost en het stond heel lang in de top 10 toen ik ongeveer 7 was.
"Doet me teveel denken aan zo lang geleden...!" schaterde Papyrus vanaf de andere sofa. Hij was daar dan blijkbaar ook bij.
Na ongeveer 3 minuten was het liedje klaar en was ook Mettaton's tros druiven leeg. Undyne tilde met al haar kracht Mettaton van de vleugel af en ging op de sofa zitten, waarbij Toriel toevallig begon te lachen.
"Lach je nu om mij?" vroeg Undyne verbaasd. "Dat ik Mett van de vleugel af til is toch ook weer niet zó grappig?"
"Sans, jij bent soms ook echt een vet, slap watje!" lachte Toriel. "Maar goed dat je je toen vastberaden genoeg voelde!"
Volgens mij lachte Toriel om het feit dat Sans geen luiers durfde te verwisselen, maar ja, als een soort vaderfiguur moet dat wel.
Mettaton stond ook een beetje versteld toen hij de keuken uit kwam lopen.
"Wat is er zo grappig?" vroeg hij.
"Sans is volgens Toriel een watje...?" zei Undyne. "Vraag me niet waarom."
"Hij had voor één keer in de vele weinige keren luiers verwisseld!" schaterde Toriel, "en dat terwijl hij dit normaal niet durft!"
"Ik kan het überhaupt niet..." zei Napstablook van achter zijn computer. "Ik heb geeneens handen... En toch werk ik op de computer..."
"Maar goed dat ik het langer doe dan jij, Sans" zei Mettaton. "Je moet er echt aan wennen, als je het mij vraagt." Hij ging zitten en nam mij op schoot, waarbij de deken van me af viel en ik het koud kreeg.
"Ik ben dan wel de enige die een kind heeft gehad" zei Toriel, "maar de meeste van jullie krijgen het gelukkig snel onder de knie, bij wijze van spreken."
"Ik eigenlijk niet..." zei Alphys, "alleen met Undyne kan ik het beter."
"Dat is toch niet zo erg, schat" zei Undyne, die haar een aai gaf.
Ik had het nog steeds koud, waarbij de jongens iets dichter bij mij en Mettaton gingen zitten zodat ik ook nog een deel van de deken had.
"Sorry meisje" zei Mettaton, "ik had het niet door, dat de deken van je af ging." Hij gaf me een knuffel.
Chara ging op zijn rug liggen met zijn hoofd naar mij gericht. Ik aaide over zijn gezicht en kneep zachtjes in zijn wang, wat hij niet erg vond.
"Was leuk buiten" zei Chara. "Waarom jij niet mee, Mettie?"
"Ik wou graag even bijpraten met Undyne" zei Mettaton, "zoals we dat vroeger wel eens deden aan de bar, met wat snacks, maar nu op de bank met iets te drinken."
"Was eerst erg koud" zei Frisk, "en later erg warm, dus jassen en alles uit zodat we niet heet kregen." Hij lag op zijn zij, half opgerold, zodat de bovenste rand van zijn luier zichtbaar was.
"Jij lief, Mettie" zei Chara, en hij probeerde Mettaton te aaien, maar dat lukte niet zo goed omdat hij ondersteboven keek.
Dus nam Mettaton Chara ook maar op schoot, en aaide hem, onder zijn shirtje, over zijn half-opgeblazen buik.
"Jij een bolle buik, Chara" zei ik, en ik gaf Chara precies in zijn navel een zoentje, waarop hij begon te lachen.
"Dat kietelt" giechelde Chara, wat hij beter niet had kunnen zeggen, want toen Mettaton hem even omhoog hield, zijn shirtje half omhoog deed en in zijn navel blies, lachte Chara nog harder. Het lachen verzachtte toen hij meerdere zoenen op zijn buik kreeg en terug op Mettaton's schoot werd gezet.
"Ik ook!" riep Frisk. "Mettie ook blazen!" Hierbij deed Mettaton precies hetzelfde bij Frisk, en ik schudde duidelijk mijn hoofd toen ik omhoog werd gehouden.
"Wil je niet dat ik in je navel blaas?" vroeg Mettaton.
"Nee" zei ik, terwijl ik op mijn rug neergelegd werd en mijn nachtjapon nu zo zat dat mijn luier redelijk goed zichtbaar was.
In plaats van een sessie blazen kreeg ik de kieteldood, en ik kon maar niet stoppen met giechelen, net zolang tot Mettaton zag dat mijn luier langzamerhand nat werd. Dat was altijd het moment dat men stopte met mij te kietelen.
"Ik nog lang niet moe" zei ik, terwijl mijn blik zich op de klok richtte. Het was 10 voor half 9 en van lachen bleef ik altijd wakker.
"Dat was dan heel slim van mij" lachte Mettaton, "dat ik jullie plaagde." Hij trok mijn nachtjapon op tot mijn buik en gaf een serie zoenen erop. Ik deed de nachtjapon weer terug omlaag naar mijn knieën en ging rechtop zitten.
"Als ik zo terug ben" zei Undyne, "en zij een droge luier hebben, doen we het rustiger aan, Mett. Ben ik helder?"
"Goed" zei Mettaton, die mij en de jongens één voor één aan Undyne gaf, waarna we alledrie naar boven werden gebracht en een droge luier kregen. Toen we terug in de woonruimte kwamen, was het inderdaad een stuk rustiger geworden. Sans, Papyrus en Toriel lazen alledrie in verschillende boeken, Napstablook lag op Alphys' schoot moe te zijn en Mettaton wachtte weer op mij en de jongens.
"Willen jullie misschien nog wat televisiekijken?" vroeg Undyne, waarop het antwoord "nee" was, want van televisiekijken naar cartoons konden we ook niet moe worden, al waren ze op dit tijdstip een stuk rustiger.
Ik werd ook langzamerhand heel moe, want ik lag bijna tegen Mettaton aan te slapen, met mijn knuffel stevig tegen mij aan gedrukt.
"Hadden jullie een leuke dag?" vroeg Mettaton, "al weet ik er slechts een deel van door de andere verhalen die ik net hoorde?"
"Ja, Mettie" gaapte Chara, die zo'n beetje tegen mij aan lag. Ik gaf Chara voorzichtig een zoentje op zijn wang.
En het grappigste van deze avond was dat Frisk ook tegen Chara aan lag, dus we hadden een beetje een ketting van slaperige kleintjes.
"Zo te zien moeten er nu drie naar bed" zei Toriel van achter haar boek.
"Nee, vier" zei Alphys, die de inmiddels slapende Napstablook aan Mettaton overhandigde, zodat hij hem naar zijn bed kon brengen.
"Dan regelen wij de rest wel" zei Undyne, die de jongens op haar armen nam, terwijl Alphys mij optilde, en zo werden we naar onze kamer gebracht.
Toen we onze slaapzakken aan hadden en in onze bedden lagen, werd er nog even een foto van ons gemaakt, om op onze Undernet te delen.
De jongens en ik verwisselen onze (persoonlijke!) speentjes, die goed opgeladen waren vlakbij de lamp, die nu gedimd werd zodat het licht zachter was.
"Slaap lekker, kinderen" zei Alphys, en van haar en Undyne kregen we nog een nachtzoen.
"Goedenacht" zei Undyne, en zij en Alphys liepen onze kamer uit.
"Mag Lichtje weer even aan?" vroegen ik en Chara. "Goedenacht, trouwens."
"Dat mag ze altijd" zei Frisk, "slaap lekker!" Hij liet Lichtje weer licht geven, en na een kwartier lagen we alweer diep te slapen.
Ik werd, zoals de meeste keren, weer eens als eerste wakker. Ik keek door het spleetje van de gordijnen bij het linkerraam en zag dat de zon er weer eens was! Nog meer fijn weer om er eens lekker op uit te gaan... omdat ik de rest van de Underground graag wilde zien. Ik kende hem niet helemaal, dus dat moest eigenlijk wel. Het enige wat ik goed kende waren de ruïnes, waar ik woonde bij aankomst, een deel van Snowdin, zowel het bos als het dorp, en New Home, waar koning Asgore en prins Asriel in het kasteel woonden. Maar ik wilde best de rest te zien krijgen.
Ik voelde me, ondanks het feit dat ik vroeg wakker ben geworden, nog best moe, dus ik draaide me weer op mijn buik en sloot mijn ogen, met Mira in mijn linkerarm geklemd en Adi over mijn gezicht heen.
Ik schrok ineens van een geluid dat van beneden kwam, het klonk als een soort doffe knal, waarna iemand heel hard "au" riep. Was dat Undyne? En was ze misschien van de trap gevallen? Want zo klonk dat wel.
Ik bleef ondanks het schrikken kalm, maar ik hoorde Frisk wel zachtjes wenen van de schrik. Ik keek naar Chara's bed, en verrassend genoeg werd hij er niet wakker van.
"Frisk" fluisterde ik, "het was Undyne maar, die van de trap gevallen is. Dat denk ik ten minste..."
"Undyne heeft nu pijn...!" snikte Frisk. "Ik wil kijken of het gaat."
"Maar Frisk" zei ik, "kijk eens naar buiten! Kijk eens wat zich weer eens laat zien..."
Frisk keek naar het raam, en hij werd gelijk stil. Hij ging maar weer liggen, sloot zijn ogen en trok Blewis over zijn gezicht.
In de hal hoorde ik dat er al iemand te hulp schoot.
Het was gelukkig nog vroeg in de ochtend, dus ik sliep nog even...
En ongeveer 3 kwartier later werd ik weer wakker van zacht gezang. Ik draaide me nog eens om en kon het hierbij beter horen. Was Mettaton ons wakker aan het zingen?
"Morgen, Mettie..." zei ik, nog half slapend.
"Goedemorgen Lean...!" zei Mettaton zachtjes, waarbij hij mij uit bed tilde en een knuffel gaf. "Heb je het al gemerkt buiten?"
"Undyne is gevallen" zei ik. "Nu heeft ze au." Wat bedoelde hij precies?
"Nee, de zon is op, gek snoepje!" lachte Mettaton. "Natuurlijk had jij ook gelijk over wat je zei. Heb je het dan ook gehoord?"
Ik knikte, en liet me weer op de commode leggen zodat ik een schone luier en mijn kleding aan kreeg, wat overigens wel vlot ging.
"Ik beneden?" vroeg ik, terwijl ik nog even bij mijn bed stond om mijn andere speentje te pakken.
"Als je wilt, meis" zei Mettaton, die mij een aai over mijn hoofd gaf. Ik liep hierbij de kamer uit en ging op handen en voeten de trap af. Toen ik eindelijk echt beneden was werd ik uitbundig begroet door degenen die er al waren.
"Goeiemorgen, zoetje!" zei Alphys, en ze gaf me een knuffel. "Wat zie je er leuk uit vandaag." Ze nam me op schoot en begon met mijn haar door te borstelen.
Ik zag er, ondanks mijn ongeborstelde haar, inderdaad erg leuk uit. Ik droeg een wit T-shirt met een groot roze hart erop, een donkerpaars hesje en een lichtroze, lekker zittende broek waar allemaal snoepjes op stonden.
"Alphys, heeft Undyne au?" vroeg ik, toen ik Undyne op de pianokruk zag zitten met een koude lap op haar knie.
"Heb je het dan ook gehoord?" vroeg Alphys, lichtelijk verbaasd. "Ik dacht dat jullie er doorheen waren geslapen."
"Frisk ging wenen toen hij het hoorde" zei ik, "en ik geschrokken. Alleen Chara nog slapen." Op dat moment was mijn haar vrij van klitten en werd het in twee staartjes gedaan.
"Gelukkig gaat het nog goed met jullie, in dat geval" zei Undyne. "Ik moet mijn pleister nog steeds krijgen!" Ze klonk ongeduldig.
"Gaat het, Undyne?" vroeg ik bezorgd.
"Deels" zuchtte Undyne. "Ik heb nu een schram en een grotere blauwe plek. Dat doet echt au, geloof me!"
"Alsof ze dat niet zou doen!" zei Alphys, die mij tegen zich aan drukte en weer knuffelde. Ik lachte erbij.
Even later kwam Frisk naar beneden, en wilde hij ook op de sofa waar ik en Alphys zaten, maar ging hij eerst even naar Undyne.
"Ik wenen omdat jij viel" zei Frisk, en hij gaf een zoentje op het koude doek op Undyne's knie.
"Het komt goed, rakker" zei Undyne, die Frisk een aai over zijn hoofd gaf. Frisk liep hierbij echt naar de sofa en werd op Alphys' schoot gezet zodat zijn haar ook gedaan kon worden.
"Goedemorgen!" zei Sans, die de keuken uit kwam lopen. "Zorgen jullie een beetje goed voor Undyne, kinderen?"
"Ja, Sans" zei ik, terwijl ik naar hem toe liep om hem een knuffel te geven.
"Ik ook knuffel!" riep Frisk, "ik ook!" Hij liep ook naar Sans, en we kregen hierop allebei een knuffel.
"Slaapt Chara nog?" vroeg Sans.
"Chara is wakker" zei Frisk, "hij alleen een schone luier en zijn kleding aan. Mettie zong ons wakker."
"Ik het als eerste gehoord" zei ik, "en de zon gezien!"
"Het is inderdaad weer mooi weer, meisje" zei Sans. "Wil je misschien weer naar buiten?"
"Plekken zien die ik niet ken!" riep ik.
"Dan zal ik dat zo tegen mam vertellen, goed?" zei Sans, die weer terug naar de keuken liep. Toevallig kwam Toriel er op dat moment ook aan.
"Goedemorgen, Frisk en Lean!" zei ze als eerste.
"Morgen, mama" zei ik, en ik omhelsde haar.
"Ik schrok vanmorgen" zei Frisk.
"Van Undyne die viel?" zei Toriel. "Dat hoorde ik niet eens!"
"Frisk ook zachtjes geweend" zei ik, "en ik schrikken en Chara nog slapen."
"Goedemorgen!" hoorde ik uit twee verschillende plekken van het huis komen. Het waren Mettaton bij de trap en Papyrus bij de keuken.
"Morgen, Papyrus!" riep ik, en ik begroette hem ook met een knuffel.
"Goeiemorgen, Mett" hoorde ik Alphys vanaf de sofa zeggen. "En jij natuurlijk ook, kereltje." Dat laatste zei ze tegen Chara.
"Hebben jullie het vanmorgen gehoord?" vroeg Papyrus. "Dat Undyne was gevallen?"
"Ja" zei ik, "ik geschrokken, Frisk geweend, Chara sliep nog." Ik liep hierbij weer terug naar de woonkamer, waar Chara op Alphys' schoot zat en zijn haar door haar werd doorgeborsteld.
"Wat is er met Undyne?" vroeg Chara.
"Zij heeft au" zei ik, "zij vanmorgen gevallen. Hoorde jij niet, ik en Frisk wel. Frisk moest wenen."
"Goed dat je dat nu zo zegt" zei Toriel, die naar de keuken liep, "ik ga gauw een pleister pakken. Undyne, ik heb zo de pleister." Binnen no time was ze alweer terug, maakte de door het natte doek vochtige plek droog en plakte de pleister op Undyne's knie.
"Geef ze nu een zoen" zei ik, terwijl ik voorzichtig een zoentje op de pleister gaf.
Chara, wiens haar op dat moment al goed doorgeborsteld was, gaf er ook een zoentje, en hierna gingen we maar eten.
Om ongeveer kwart over 10 merkte ik weer dat Napstablook nog niet wakker was.
"Mama!" riep ik, "wij Blooky wakker maken? Hij slaapt nog."
"Echt waar?" zei Toriel. "Dan moet je dat inderdaad maar doen."
"Frisk, Chara, kom" zei ik, "wij Blooky wakker maken. En Mettie, ik niet nog eens pijn, hè?" Ik ging als eerste de trap op.
"Jullie maken hem altijd goed wakker, schatjes" zei Mettaton, "dus ik beloof dat ik niet weer zomaar op kom dagen."
Ik deed de deur van Napstablook's kamer voorzichtig open, rende een beetje naar binnen, klom op het bed en begon te springen.
"Wakker worden!" riep Frisk. "Jij weer lang geslapen!"
"Hoe laat is het wel...?" kreunde Napstablook. "Bijna 10 voor half 11... dan moet ik echt opstaan."
"Anders is het eten koud" zei ik, en ik begon langzamer te springen.
Chara liet zich op zijn achterste vallen en probeerde niet om te vallen.
Frisk landde bij de laatste sprong op zijn rug, en rolde hierbij van het bed af, waarbij hij op zijn voeten landde.
Toen Napstablook het bed uit was, gingen de jongens en ik maar van de kamer af en terug naar beneden, om weer op de sofa te zitten.
"Jongens" zei ik zachtjes, "ik wil graag de rest van de Underground zien. Zijn jullie ook geïnteresseerd?"
De jongens knikten uitbundig, want zij wilden ook wel naar buiten op een zonnige dag als deze.
"Sans" vroeg ik, "wij zo naar buiten?"
"Mag Papyrus mee?" vroeg Frisk.
"Lean, we gaan zometeen" zei Sans, "en ja Frisk, Papyrus gaat ook mee."
"Maar wij niet veel lopen" zei Chara. "Anders is iedereen moe." Hij hoopte, net als ik en Frisk, dat we in een aangepaste wagen mochten zitten.
"Geen zorgen" zei Toriel. "Via de post hebben we laatst weer eens iets gekregen, wat jullie kinderen heel veel stappen scheelt..."
"Post!" riepen de jongens en ik blij. Dat zou de wagen best kunnen zijn!
Papyrus kwam uit het kleine halletje voor de voordeur opdagen, met drie jassen en drie paar schoenen, van mij en de jongens. Die deed Sans bij ons aan.
"Ja!" riep ik opgewonden. "Ik zo de rest zien!"
"Wacht" zei Chara, "ik even iets halen, zo terug!" Hij ging naar onze kamer en kwam even later terug met onze meest recent gekregen knuffels.
"Wij ze veilig bij ons houden" zei Frisk. "Ze mogen niet kwijt."
"Dat zal ook wel niet gebeuren" zei Toriel, die naar de garage liep en even later terugkwam... met de aangepaste wagen voor mij en de jongens! We waren echt héél blij toen we deze zagen.
"Heb je dingen als luiers voor ze onderweg?" vroeg Alphys. "Want soms moeten ze dat wel hebben."
"Heb ik" zei Toriel, die een tas in de mand aan de onderkant deed. "Er zitten flessen, luiers en doekjes in."
"Dan kunnen we gaan" zei Sans, die Chara als eerste in de wagen wilde tillen, maar Chara wilde nog niet.
"Iedereen eerst een knuffel!" zei hij. "Anders missen ze ons erg." Hij gaf ons een klein gebaartje, en we gaven iedereen die niet meeging nog even een knuffel voor we weg gingen. Hierna werden we één voor één in de wagen getild, wat lekker warm aanvoelde omdat we met onze voeten en ons onderlichaam in een soort deken zaten.
"Gezien het soms ook koud kan zijn" zei Papyrus, "moeten we dit ook niet vergeten." Hij gaf onze handschoenen, mutsen en sjaals, en we waren nu echt klaar om terug in de koude te gaan.
Om ongeveer 11 uur waren we buiten, en het was, ondanks dat het zonnig was, inderdaad ook een beetje koud. Ik zat in het midden van de wagen en keek om me heen. Wat een mooi uitzicht was het toch.
"Als we een beetje een houding van 21 maanden aannemen" fluisterde ik, "dan kijken de mensen ons niet zo aan."
"Goede" zei Frisk, die een beetje met zijn knuffel begon te spelen.
Chara zei niets, hij had zich een beetje in zijn jas, sjaal, muts en de deken genesteld om geen kou te vatten. Hij hield zijn knuffel stevig tegen zich aan gedrukt en zoog stilletjes op zijn speentje.
"Mooi hè?" vroeg Papyrus van achter de wagen.
"Ja, mooi" zei ik. We liepen langs de watervallen, en daar kon het best wel koud zijn.
Ik had het gelukkig slechts een beetje koud, maar ik zat net als Chara ook een beetje in mijn jas, sjaal, muts en deken genesteld, en had Mira stevig tegen mijn borst gedrukt.
"Straks zijn we in Hotland" zei Sans, "zeg het dan maar als jullie het warm krijgen."
"Mag de jas al los?" vroeg ik, terwijl ik aan mijn handschoenen frunnikte om deze af te krijgen.
Sans kwam naar ons toe gelopen en ritste onze jassen los, waarna we weer verder gingen.
Ik deed, eenmaal aangekomen in Hotland, mijn muts af en worstelde met mijn sjaal. Mira had ik bij mijn knieën neergelegd.
"Sans" zei Frisk, "Papyrus, jullie ons even helpen?"
Papyrus en Sans hielpen ons drieën meteen, en legden de mutsen, sjaals, handschoenen en jassen zo in de mand aan de onderkant neer, dat ze niet kwijt konden.
Ik hield vrijwel de hele reis Mira tegen me aan, zodat ze niet kwijt kon. De jongens deden hetzelfde met hun knuffels, en onze spenen zaten ook aan een speciaal koordje zodat ze niet kwijt konden.
"Ik wil iets drinken" zei Chara na een tijdje.
"Ik ook" zei Frisk.
"Wij zo een fles hebben?" vroeg ik.
"Nu is het ook tijd voor een lunchpauze" zei Sans, die bij een bankje stopte en de wagen zo neerzette dat we hem en Papyrus konden zien.
Papyrus pakte de lunches van hem en Sans uit de tas, terwijl Sans voor mij en de jongens de flessen pakte, die nog warm waren, dus we konden even iets drinken terwijl ik heel veel om me heen keek omdat ik Hotland nog niet zo goed kende.
Gedurende het drinken moest ik heel nodig, dus ik gooide de materie maar uit mijn systeem, wat best wel opluchtte.
Binnen 10 minuten waren we allemaal klaar met de lunch, en konden we weer verder, maar Chara onderbrak Sans door aan zijn mouw te trekken.
"Wat is er aan de hand, Chara?" vroeg Papyrus, al werd hij niet aan zijn mouw getrokken.
"Ik een volle luier" zei Chara.
"Wat zeg je me nu?" zei Sans, die op zijn wangen een beetje blauw (in plaats van rood) uitsloeg van de nervositeit. "Meen je dit?"
"Ik ook!" riep ik. "Echt waar."
"Voelt niet lekker" zei Frisk, die dus ook in zijn luier gedefeceerd had. Dat gebeurde dus altijd, dat de jongens en ik op hetzelfde moment bijna tegelijkertijd defeceerden! Of het toeval was, was me nog steeds een raadsel.
"Ik durf het niet te doen...!" zei Papyrus. "Sans, doe jij het alsjeblieft?"
"Goed, Papy" zei Sans doodszenuwachtig, "als jij dat wilt..." We gingen naar een gebouw met openbare wc's, en gelukkig was daar ook de gelegenheid om luiers te verwisselen.
Sans was echt nerveus, hij trilde haast toen hij Chara op de tafel tilde en wat luiers en doekjes uit de tas haalde. Maar Chara brabbelde tegen Sans, en dat kalmeerde hem wel, dus het ging vanaf dat moment wat sneller.
Hierna was Frisk aan de beurt, die niet stil kon zitten, maar hiervoor echt wel zijn best deed.
"Frisk, niet bewegen" zei Chara, "anders is Sans een beetje vies."
"Ik niet bewegen" zei Frisk, die zijn benen stil hield, zodat Sans er makkelijker bij kon met het doekje. Na een tijdje was Frisk weer schoon en was de beurt aan mij.
"Gaat het, Sans?" vroeg ik, toen mijn broek omlaag werd gedaan.
"Ik begin het onder de knie te krijgen" zei Sans, "bij wijze van spreken natuurlijk. Het is wel vies, maar ik wen eraan." Hij maakte de luier los en trok deze met een vies gezicht onder mijn achterste vandaan, waarna ik daar goed werd schoongeveegd en ik binnen ongeveer no time ook weer schoon was.
Hierna hield Papyrus mij en de jongens in de gaten, omdat Sans zelf ook nog even naar de wc moest. Dat heb je wel vaker, als je langer ergens bent.
"Weten jullie waar ik erge zin in heb?" zei Papyrus.
"Om weer thuis te zijn?" vroeg Frisk.
"In een snoepje?" vroeg ik. "Op mijn broek zijn ze niet eetbaar."
"Of in wafels?" vroeg Chara.
"Nee" zei Papyrus, "sterker nog, ik heb zin in een ijsje! Wat vinden jullie daarvan?"
"Ja, lekker!" riep ik.
Sans kwam even later van de wc terug en hoorde ons praten.
"Sans, jij een ijsje?" vroeg Chara.
"Papyrus zei het ons" zei ik.
"Ik hoef op zich niet" zei Sans.
"Ik eigenlijk ook niet, nu ik erover nadenk" zei Papyrus, "maar jullie dus wel? Dat is mooi." We gingen het gebouw uit en na een groot aantal stappen waren we bij iemand aangekomen die ijsjes verkocht.
We kregen alledrie een ijsje, met aardbeiensmaak en wat slagroom, dus dat viel niet tegen. Hier smaakt het ijs zelfs veel lekkerder dan in Amerika!
Tegen 3 uur waren we alweer thuis, en waren de jongens en ik erg moe geworden van alle inspanning, waarbij Toriel, die ons als eerste zag, ons lekker even naar bed bracht, zodat we weer even 'bij konden tanken'.
Ik werd rond zessen wakker, en ik voelde me weer helemaal energiek. Ik ging mijn bed uit en liep naar beneden toe, waar ik weer begroet werd.
"Hey Lean!" zei Toriel. "Lekker kunnen slapen?"
Ik knikte, en ging naast haar op de sofa zitten.
"Hé, snoepje van me!" zei Undyne, die toevallig ook op de sofa zat. "Ben je weer wakker?"
"Ik als eerste wakker!" riep ik.
"Slapen de andere kleine rakkers dan nog?" vroeg Undyne.
"Ja" zei ik, en ik zag haar pleister weer. Ik deed mijn best om niet aan deze te gaan frunniken.
Ik hoorde ook dat de televisie toevallig aan stond aan de andere kant van de woonruimte... maar wat hoorde ik daar? Cartoons? Wie was er dan aan het kijken?
"Mama?" vroeg ik, "wie is er tekenfilmpjes kijken?"
"Sans en Papyrus" zei Toriel, "zij kijken naar cartoons van toen zij zelf kind waren, omdat ze daar weer eens zin in hadden. Vraag me alsjeblieft niet waarom."
"Misschien begrijp je ze later wel" zei Undyne, "want in de cartoons komen er wat intensievere onderwerpen van pas, zoals Pac-Man die alle spoken steeds op moet eten..."
"Toch niet Blooky?" zei ik geschrokken, hoewel ik eigenlijk wel wist hoe Pac-Man ging, want ik keek het als 5-jarige ook wel eens.
"Nee joh!" lachte Undyne, "cartoons zijn niet echt! Trouwens, die videospellen waarop ze gebaseerd zijn ook niet..."
"Dat weet ik--" wilde Alphys zeggen, die ook even op kwam dagen, "Lean! Lekker geslapen, krullenbol?"
"Alphys!" riep ik blij, en ik stak mijn armen uit om een knuffel van haar te krijgen.
Alphys ging op de sofa zitten en praatte met Undyne uitbundig over alle oude videospellen die ze vroeger speelden, Pac-Man hier en Q*bert daar, Frogger vroeger en Space Invaders later, enzovoorts.
"Mama, wij zo eten?" vroeg ik.
"Als Frisk en Chara ook wakker zijn" zei Toriel, waarbij ze me een aai over mijn hoofd gaf. "Mettaton is bijna klaar met het eten maken."
Toevallig kwam Chara onze kamer uit, en ging naar beneden, waarna hij bij ons op de sofa ging zitten.
"Hallo Chara" zei Toriel, "lekker kunnen slapen?"
"Ja" zei Chara, "Frisk slaapt nog."
Het verbaasde mij dat nog niemand mijn natte luier op was gevallen, want ik vond het eigenlijk best wel lekker zitten, als het er net was. Mij boeide het niet zoveel dat mijn blaas het er ongemerkt uit gooide, ik hield gewoon van warmte.
"Hallo Undyne" zei Chara, die zwaaide. "Hallo Alphys."
"Hoi kleine" zei Alphys, "lekker geslapen?"
Chara knikte, en gaf mij uit het niets een knuffel en een zoen, waarbij ik het bij hem terug deed.
"Wij Frisk halen?" vroeg ik. "Ik wil eten."
"Ja, ik ook honger" zei Chara.
"Goed" zei Toriel, "als jullie dat willen, dan halen we Frisk wel. Misschien dat hij inmiddels al wakker is." Ze nam mij en Chara op haar armen en liep naar onze kamer, waar Frisk inderdaad wakker was geworden.
"Mama!" riep Frisk blij, waarbij hij zijn armen uitstak.
"Lekker geslapen, jongen?" vroeg Toriel.
"Ja" zei Frisk, "maar mijn luier is nat. Ik een droge?"
"Dan zullen jullie ook al een natte luier hebben" zei Toriel, "nietwaar, Chara en Lean?"
Chara en ik knikten allebei bevestigend, en één voor één kregen de jongens en ik een droge luier, waarna we gelijk aan tafel moesten.
In de keuken rook het lekker, en het eten was ook erg lekker, want het was rijst met aubergine en een beetje tomatensaus. Aparte combinatie, maar toch lekker.
Gedurende het eten stond er, zoals gewoonlijk, wat muziek aan, en ik luisterde er aandachtig naar. Héél soms was het muziek die ik wel kende, maar voor de rest niet echt.
Na het eten waren de jongens en ik zoals gewoonlijk weer in bad gegaan en hadden we onze tanden gepoetst zodat we beneden nog wat konden relaxen en zo.
Ondanks dat het buiten weer eens koud geworden was, had ik een halflange nachtjapon aan en was het in huis lekker warm. Op de sofa had ik een deken over me heen, mijn speentje in en mijn knuffel bij me.
"Hoe ging het buiten eigenlijk?" vroeg Toriel aan Sans, waarbij ze een heel gesprek aangingen, waar ik geen zin had om naar te luisteren, dus richtte ik mijn aandacht maar op de anderen.
"Was het vandaag leuk?" vroeg ik aan de jongens.
"Ja, lekker gekeken" zei Frisk, "en een ijsje gehad, was ook lekker."
"Wat vond jij, Lean?" vroeg Chara.
"Heel leuk" zei ik, "heb veel gezien, was heel mooi. En het ijsje ook."
"Wat zeggen jullie daar?" vroeg Alphys. "Hebben jullie van Sans en Papyrus een ijsje gekregen? Ik ben jaloers!"
"Ja, die was lekker" zei ik, "met aardbei en slagboom."
Alphys viel om van het lachen bij het woord slagboom.
"Nee, slagroom, gekkie!" lachte Mettaton. "Toch geen slagboom? Die is veel te groot voor je ijsje! Ik zou eigenlijk mee moeten gaan volgende keer."
"Ik heb vanmiddag ook iets grappigs gedaan" zei Undyne. "Mett, wil je alsjeblieft weer druiven pakken en op de piano liggen?"
Wat zei ze nu? Met druiven op de piano? Druiven konden toch geen piano spelen? Mettaton liep naar de keuken en kwam een paar seconden later terug met een tros paarse druiven, waarna hij op de vleugel ging liggen.
"Mettaton?" riep Papyrus verbaasd, toen hij dit zag.
"Hoi" zei Mettaton, terwijl hij zijn eerste druif van de tros plukte.
"En dan nu" zei Undyne, die op de pianokruk ging zitten, "aan het werk." Ze begon te spelen en te zingen, terwijl Mettaton daar gewoon nog druiven lag te eten.
"Zo deden ze dat een paar jaar geleden ook...!" zei Alphys. "Het stond ooit eens op video, en dat van vanmiddag trouwens ook."
De jongens en ik lachten ons dood, want zoiets geks hadden we serieus nog nooit gezien. Het liedje was wel mooi, het heette Lost en het stond heel lang in de top 10 toen ik ongeveer 7 was.
"Doet me teveel denken aan zo lang geleden...!" schaterde Papyrus vanaf de andere sofa. Hij was daar dan blijkbaar ook bij.
Na ongeveer 3 minuten was het liedje klaar en was ook Mettaton's tros druiven leeg. Undyne tilde met al haar kracht Mettaton van de vleugel af en ging op de sofa zitten, waarbij Toriel toevallig begon te lachen.
"Lach je nu om mij?" vroeg Undyne verbaasd. "Dat ik Mett van de vleugel af til is toch ook weer niet zó grappig?"
"Sans, jij bent soms ook echt een vet, slap watje!" lachte Toriel. "Maar goed dat je je toen vastberaden genoeg voelde!"
Volgens mij lachte Toriel om het feit dat Sans geen luiers durfde te verwisselen, maar ja, als een soort vaderfiguur moet dat wel.
Mettaton stond ook een beetje versteld toen hij de keuken uit kwam lopen.
"Wat is er zo grappig?" vroeg hij.
"Sans is volgens Toriel een watje...?" zei Undyne. "Vraag me niet waarom."
"Hij had voor één keer in de vele weinige keren luiers verwisseld!" schaterde Toriel, "en dat terwijl hij dit normaal niet durft!"
"Ik kan het überhaupt niet..." zei Napstablook van achter zijn computer. "Ik heb geeneens handen... En toch werk ik op de computer..."
"Maar goed dat ik het langer doe dan jij, Sans" zei Mettaton. "Je moet er echt aan wennen, als je het mij vraagt." Hij ging zitten en nam mij op schoot, waarbij de deken van me af viel en ik het koud kreeg.
"Ik ben dan wel de enige die een kind heeft gehad" zei Toriel, "maar de meeste van jullie krijgen het gelukkig snel onder de knie, bij wijze van spreken."
"Ik eigenlijk niet..." zei Alphys, "alleen met Undyne kan ik het beter."
"Dat is toch niet zo erg, schat" zei Undyne, die haar een aai gaf.
Ik had het nog steeds koud, waarbij de jongens iets dichter bij mij en Mettaton gingen zitten zodat ik ook nog een deel van de deken had.
"Sorry meisje" zei Mettaton, "ik had het niet door, dat de deken van je af ging." Hij gaf me een knuffel.
Chara ging op zijn rug liggen met zijn hoofd naar mij gericht. Ik aaide over zijn gezicht en kneep zachtjes in zijn wang, wat hij niet erg vond.
"Was leuk buiten" zei Chara. "Waarom jij niet mee, Mettie?"
"Ik wou graag even bijpraten met Undyne" zei Mettaton, "zoals we dat vroeger wel eens deden aan de bar, met wat snacks, maar nu op de bank met iets te drinken."
"Was eerst erg koud" zei Frisk, "en later erg warm, dus jassen en alles uit zodat we niet heet kregen." Hij lag op zijn zij, half opgerold, zodat de bovenste rand van zijn luier zichtbaar was.
"Jij lief, Mettie" zei Chara, en hij probeerde Mettaton te aaien, maar dat lukte niet zo goed omdat hij ondersteboven keek.
Dus nam Mettaton Chara ook maar op schoot, en aaide hem, onder zijn shirtje, over zijn half-opgeblazen buik.
"Jij een bolle buik, Chara" zei ik, en ik gaf Chara precies in zijn navel een zoentje, waarop hij begon te lachen.
"Dat kietelt" giechelde Chara, wat hij beter niet had kunnen zeggen, want toen Mettaton hem even omhoog hield, zijn shirtje half omhoog deed en in zijn navel blies, lachte Chara nog harder. Het lachen verzachtte toen hij meerdere zoenen op zijn buik kreeg en terug op Mettaton's schoot werd gezet.
"Ik ook!" riep Frisk. "Mettie ook blazen!" Hierbij deed Mettaton precies hetzelfde bij Frisk, en ik schudde duidelijk mijn hoofd toen ik omhoog werd gehouden.
"Wil je niet dat ik in je navel blaas?" vroeg Mettaton.
"Nee" zei ik, terwijl ik op mijn rug neergelegd werd en mijn nachtjapon nu zo zat dat mijn luier redelijk goed zichtbaar was.
In plaats van een sessie blazen kreeg ik de kieteldood, en ik kon maar niet stoppen met giechelen, net zolang tot Mettaton zag dat mijn luier langzamerhand nat werd. Dat was altijd het moment dat men stopte met mij te kietelen.
"Ik nog lang niet moe" zei ik, terwijl mijn blik zich op de klok richtte. Het was 10 voor half 9 en van lachen bleef ik altijd wakker.
"Dat was dan heel slim van mij" lachte Mettaton, "dat ik jullie plaagde." Hij trok mijn nachtjapon op tot mijn buik en gaf een serie zoenen erop. Ik deed de nachtjapon weer terug omlaag naar mijn knieën en ging rechtop zitten.
"Als ik zo terug ben" zei Undyne, "en zij een droge luier hebben, doen we het rustiger aan, Mett. Ben ik helder?"
"Goed" zei Mettaton, die mij en de jongens één voor één aan Undyne gaf, waarna we alledrie naar boven werden gebracht en een droge luier kregen. Toen we terug in de woonruimte kwamen, was het inderdaad een stuk rustiger geworden. Sans, Papyrus en Toriel lazen alledrie in verschillende boeken, Napstablook lag op Alphys' schoot moe te zijn en Mettaton wachtte weer op mij en de jongens.
"Willen jullie misschien nog wat televisiekijken?" vroeg Undyne, waarop het antwoord "nee" was, want van televisiekijken naar cartoons konden we ook niet moe worden, al waren ze op dit tijdstip een stuk rustiger.
Ik werd ook langzamerhand heel moe, want ik lag bijna tegen Mettaton aan te slapen, met mijn knuffel stevig tegen mij aan gedrukt.
"Hadden jullie een leuke dag?" vroeg Mettaton, "al weet ik er slechts een deel van door de andere verhalen die ik net hoorde?"
"Ja, Mettie" gaapte Chara, die zo'n beetje tegen mij aan lag. Ik gaf Chara voorzichtig een zoentje op zijn wang.
En het grappigste van deze avond was dat Frisk ook tegen Chara aan lag, dus we hadden een beetje een ketting van slaperige kleintjes.
"Zo te zien moeten er nu drie naar bed" zei Toriel van achter haar boek.
"Nee, vier" zei Alphys, die de inmiddels slapende Napstablook aan Mettaton overhandigde, zodat hij hem naar zijn bed kon brengen.
"Dan regelen wij de rest wel" zei Undyne, die de jongens op haar armen nam, terwijl Alphys mij optilde, en zo werden we naar onze kamer gebracht.
Toen we onze slaapzakken aan hadden en in onze bedden lagen, werd er nog even een foto van ons gemaakt, om op onze Undernet te delen.
De jongens en ik verwisselen onze (persoonlijke!) speentjes, die goed opgeladen waren vlakbij de lamp, die nu gedimd werd zodat het licht zachter was.
"Slaap lekker, kinderen" zei Alphys, en van haar en Undyne kregen we nog een nachtzoen.
"Goedenacht" zei Undyne, en zij en Alphys liepen onze kamer uit.
"Mag Lichtje weer even aan?" vroegen ik en Chara. "Goedenacht, trouwens."
"Dat mag ze altijd" zei Frisk, "slaap lekker!" Hij liet Lichtje weer licht geven, en na een kwartier lagen we alweer diep te slapen.
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
super bedankt, echt fijn om te horen/(of in dit geval→) lezen! ^-^björn (XXVI) zei:
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
17
Slapen kon ik 's nachts niet. Ik had ontzettende kramp in mijn streek en buik, ik wreef met mijn vuist (in plaats van te krabben) over de pijnlijke streek heen, maar dat hielp niet. Dus begon ik maar hard te wenen, terwijl de jongens nog lagen te slapen.
Niemand die me hoorde, maar ik stopte wel een tijdje met wenen omdat ik eindelijk de oorzaak wist: mijn systeem wilde donkere materie kwijt. Dus ik liet alles eruit, en dat luchtte op.
Weer begon ik te wenen, want nu was mijn luier zo vol dat deze nu echt verwisseld moest worden.
Een halve minuut later werd Chara ook wenend wakker. Zou er met hem hetzelfde aan de hand zijn als met mij? Het was een kwestie van afwachten tot er eindelijk iemand op kwam dagen, wat ook snel gebeurde.
"Chara en Lean, wat is er toch aan de hand?" vroeg Undyne zachtjes vanaf de deuropening. "Voelen jullie je niet lekker?"
"Ik had au in mijn buik" snikte ik, "en ik ook in mijn broek gedaan."
"Ik niet au" weende Chara, "maar in mijn broek gedaan, ik voel me zo vies..."
Undyne zuchtte, trok mijn slaapzak even uit, legde me op de commode neer en trok met een vies gezicht mijn luier uit.
"Och, meisje toch" zuchtte Undyne, "goed van je dat je me even wakker hebt gekregen, je voelt je echt niet lekker, hè?" Ik keek even naar mijn benen en zag dat er wel erg dunne fecaliën aan mijn bovenbenen geplakt zaten. Ik had dus buikloop gekregen. Mijn bovenbenen werden wel goed schoongemaakt, net als mijn streek, en ik had hierna weer een schone luier aan, maar ik had het ineens erg warm gekregen.
"Het is zo warm hier" zuchtte ik.
"Kind, je hebt koorts" zei Undyne bezorgd, toen ze aan mijn voorhoofd voelde. "Je kunt zo beter bij mij en Alphys liggen." Ze legde mij even terug in bed en verschoonde Chara maar. Ik zag dat hij ook buikloop had gekregen en hij zag er zelf ook nogal koortsachtig uit.
"Heeft Frisk ook koorts?" vroeg Chara.
"Goed dat je dat vraagt" zei Undyne, die Chara weer even in zijn bed legde. "Ik zal even kijken." Ze voelde aan Frisk's voorhoofd en knikte. Frisk's voorhoofd zag er bovendien erg bezweet uit.
"Dan is zijn luier ook vies" zei ik, want ik vermoedde wel dat dat zo was. Op dat moment werd Frisk ook wenend wakker, en Undyne ritste zijn slaapzak even los, waarna ze hem ook verschoonde. Hieruit bleek dat we alledrie nu buikloop en koorts hadden gekregen.
"Niet te geloven..." zuchtte Undyne. "Het is net 1 uur in de nacht en er zijn er 3 bijna ziek geworden. Ik ben haast in paniek...!" Tranen ontstonden in haar ogen, maar ze knipperde ze snel weer weg.
"Undyne wenen?" zei ik. Ze hoorde me niet goed, omdat Frisk nog steeds aan het wenen was, en nu ook iets harder.
"Ik wil slapen...!" klaagde Chara, die net als ik zijn handen even op zijn oren had gelegd.
"Mama..." weende Frisk alleen maar. Het resuleerde er wel in dat hij op Toriel's kamer kwam te liggen. In alleen zijn luier natuurlijk, want anders zou hij het echt warm krijgen door de koorts.
"Dan mogen jullie even bij mij en Alphys liggen" zei Undyne, die mij en Chara op haar armen nam en naar haar en Alphys' kamer bracht.
Eens op de kamer lagen Chara en ik daar op een groot matras in de hoek van de kamer, in alleen een luier, maar al snel kregen we een extra deken over ons heen zodat we niet zoveel kou vatten.
"Wel zachtjes doen voor Alphys, hè?" fluisterde Undyne, die een vinger voor haar lippen legde. Ik knikte zwakjes, terwijl ik zag dat Alphys inderdaad zo diep lag te slapen dat ze echt niet gestoord mocht worden.
Ik sliep weer om ongeveer 10 over half 2.
Om ongeveer 10 uur werd ik wakker, en Chara sliep nog steeds naast me. Zijn wangen zagen er roder uit dan normaal, en er stond wat zweet op zijn voorhoofd.
Ik veegde het zweet van mijn eigen voorhoofd weg en merkte dat ik weer eens gedefeceerd had in mijn slaap. Dan zou dat bij Frisk en Chara hetzelfde geval zijn...
Ik begon zachtjes te wenen, want ik wilde niet alleen maar mijn tijd liggend doorbrengen.
Undyne kwam uit het bed, tilde me van het matras af en knuffelde mij even.
"Wat is het toch niet leuk om ziek te zijn" zei ze, "hè liefje? En zeker niet als Frisk en Chara dat ook zijn."
Chara was ook wakker geworden, maar hij was stil, ondanks dat er zich wat tranen in zijn ogen hadden gevormd. Undyne tilde hem ook van het matras af en nam ons mee naar onze kamer, waar verrassend genoeg de wake-uplight al uit stond. Misschien waren Frisk en Toriel ook al wakker?
Chara en ik kregen om de beurt een schone luier en makkelijke kleding aan, zodat we niet de hele dag halfnaakt op de sofa hoefden te hangen.
Beneden hoorde ik een aantal volwassenen lachen, terwijl de jongens en ik dat totaal niet konden. Alphys en Sans zongen zelfs een liedje dat ik nog uit het videospel Lego Island kende. Ik stond bijna versteld van dat ik dat nog wist van toen ik nog héél jong was en voor het eerst achter de computer mocht.
Ik kreeg mijn fles van Toriel, terwijl Chara het zijne van Undyne kreeg.
"Wat zielig nou" zei Toriel bezorgd, "dat jullie zo plotseling koorts hadden gekregen. Misschien waren jullie gisteren zo geconcentreerd en verrast op het zien van nieuwe plaatsen?"
Ik kon niet antwoorden, alleen maar aan de fles zuigen en naar Toriel's hart luisteren. In de fles zat wel iets te drinken dat deels naar medicijnen smaakte. Zou dat tegen de buikloop en koorts zijn?
Na de fles werd ik geholpen met het haar borstelen en tandenpoetsen omdat ik geen zin had om te staan, want als ik stond viel ik abrupt om.
Voor de rest hingen de jongens en ik maar op dezelfde sofa, met zo'n 38,5 graden koorts en gevoelsmatig constant blijvende buikloop, waardoor we dus ook vaker verschoond moesten worden. Per keer weer door iemand anders die durfde.
Of we lagen alledrie op iemand anders zijn schoot, gewoon een beetje tegen diegene te brabbelen omdat we geen zin hadden in praten.
Frisk had zelfs vaker de puffer nodig omdat zijn astma bij ziekte altijd erger werd.
Ik werd om half 1 wakker op de sofa, waar ik schijnbaar heel apart ben gaan liggen. Mijn speentje hing bijna uit mijn mond en mijn benen hingen van de sofa af, waarbij ik er op elk moment van af kon glijden.
"Wat lig jij er gek bij...!" zei Napstablook, die een foto van mij en de jongens op de sofa maakte en deze postte op onze Undernet. Hij liet het even later zien, en het berichtje erbij luidde 'Ziek dagje... let niet op Lean's houding ;p'.
"Ik honger" kreunde ik, terwijl Napstablook mij hielp met het rechtop zitten. Ik zat niet echt lekker met die zwaar beladen luier onder mijn achterste.
Undyne tilde me op en nam me even mee naar boven zodat ik voor de gevoelsmatig achtste keer verschoond werd. Toen ik weer beneden kwam, mocht ik bij Mettaton op schoot liggen, waar ik mijn fles kreeg.
"Voel je je nog erg moe, schatje?" vroeg Mettaton. Ik knikte zwakjes, en probeerde mijn hoofd zo te leggen dat ik naar zijn hart kon luisteren.
Ik dronk vandaag echt veel langzamer uit mijn fles dan op de gewoonlijke dagen. Wel had ik het na het slapen minder warm gekregen, dus mijn koorts zou wel gezakt moeten zijn.
Gelijk nadat de fles leeg was, sloot ik mijn ogen en kreeg ik mijn speentje weer in, waarna ik dus weer in slaap viel. Nou ja, voor zo'n 5 minuten, want ik werd hierna weer wakker van Chara die heel hard aan het wenen was. De inhoud van zijn luier was er een héél klein beetje uit gelopen, en dat moest wel gauw opgelost worden. Gelukkig gebeurde dat ook, want Toriel schoot te hulp en ging hierna snel naar boven om Chara te verschonen.
"Ik heb wel gehoord dat de buikloop minder is geworden" hoorde ik Sans zeggen. "Maar ja, bij anderen kan dat weer even duren voordat dat ook daadwerkelijk zo is..."
"Ik had gelukkig laatst alleen koorts" zei Alphys, "maar grieperig zijn is ook niet echt prettig, moet ik je zeggen..."
"En te denken dat ik sinds androïde-zijnde echt nóóit meer ziek ben geworden!" zei Mettaton. "Gewoon niet te geloven."
Ik kreeg weer buikpijn, en mijn gezicht verschoot van neutraal naar pijnlijk, dus ik begon maar een willekeurige klank te schreeuwen. Dat trok alle aandacht wel.
"Meisje toch" zei Undyne bezorgd, terwijl ze met een papieren tissue het zweet van mijn voorhoofd veegde. "Die pijn maakt je dag er ook niet beter op, hè...?"
"Weet je" zei Mettaton zachtjes, "Frisk, Chara en jij hebben straks wat afleiding nodig. Wat vind je daarvan?"
Ik lachte even lichtjes, maar deze verdween gauw weer toen ik voor de zoveelste keer moest defeceren en het er zonder enige waarschuwing van geen enkel zintuig meteen uit liep.
"Ik doe dat te veel" zei ik, "ik wil ermee stoppen..." Er vormden zich wat tranen in mijn ogen, wat overging in stil wenen.
"Ik wil ook dat je snel weer beter wordt" zei Mettaton bezorgd, toen hij mij, nog steeds in mijn liggende houding, naar boven bracht om mij te verschonen.
"Ik morgen beter voelen?" vroeg ik, terwijl mijn zoveelste vuile luier werd uitgedaan.
"Dat zal wel gaan" zei Mettaton, "met de wondermiddeltjes die jullie met de fles krijgen. Niet alleen ik wil dat jullie je beter voelen, ook mama, Alphys, Undyne, Sans, Papyrus en Blooky... en jullie zelf natuurlijk ook." Hij bracht een tikje zalf op mijn achterste aan nadat deze was schoongemaakt en deed me bijna vakkundig een schone luier aan.
"Mettie, wij zo iets doen?" vroeg ik.
"Wat zou je zeggen van de computer?" zei Mettaton. "Ik ben er van uit dat je die erg leuk zal vinden..." Hij nam me mee naar de computerkamer, en ik was wel benieuwd wat we dan achter de computer gingen doen. Toch niet door iedereens bestanden neuzen, nam ik aan? Nee, sterker nog, Mettaton startte, toen de computer eenmaal aan stond, Paint op, zodat ik willekeurige kunst kon maken, en daar vermaakte ik me wel mee.
Toen de avond viel, kregen de jongens en ik onze derde fles, want we konden nog steeds niet veel eten, ondanks dat onze koorts al flink gezakt was en de buikloop ook goed afgenomen.
"Hoe voel je je nu, Lean?" vroeg Toriel, nadat mijn fles leeg was.
"Niet meer zo warm" zei ik, "en minder vies."
"Goed om te horen" zei Toriel, "want dat gaat de goede kant op." Ze knuffelde me voorzichtig en streelde me over mijn buik.
"Mama, wij zo in bad?" vroeg Frisk. "Mijn luier is vies."
"Niet alledrie" zei Chara, "anders wij ziek blijven, is niet leuk."
"Goed dat je dat zo zegt, Chara" zei Toriel, "dan gaan jullie vandaag maar om de beurt in bad. Geen slecht idee."
Mijn buikloop mocht dan wel afgenomen zijn, maar ik moest weer, dus ik liet het weer lopen.
Frisk werd intussen door Undyne mee naar boven gebracht zodat hij als eerste in bad kon, en ik kon niet wachten tot ik er zelf in mocht. Maar ik hoopte niet dat ik in hetzelfde badwater zou gaan zitten.
Algauw had Chara ook een beladen luier, en omdat we toch niet alledrie in hetzelfde bad konden, werden we alledrie in een ander bad gestopt, zodat we ook niet zo lang hoefden te wachten.
Chara werd in Mettaton's badkamer in bad gezet, terwijl ik in Toriel's bad ging. Dat voelde echt lekker, een bad op een dag dat je ziek bent.
Om ongeveer kwart over 8 mocht ik alweer uit bad en voelde ik me een stuk slaperiger.
Net zoals vanmorgen werden de jongens en ik met het haar borstelen en tandenpoetsen geholpen, omdat we kort hierna toch weer naar bed gingen.
Nadat Toriel, Undyne en Mettaton ons nog even een goede nacht hadden gewenst en nachtzoenen hadden gegeven, konden we even bijpraten.
"Stom hè?" zei ik, "ziek zijn. Ik merkte het als eerste."
"Waren we lang niet meer ziek geweest" zei Chara, "worden we het ineens alledrie. Maar Lean, je had echt gelijk over dat je luier zelfs je materie opneemt bij buikloop. Jij bent echt slim."
"Hoe zou het toch komen?" vroeg Frisk, "dat we ineens ziek werden?"
"Weet ik niet" zei ik. "Misschien door het feit dat ik heel veel nieuwe plekken had gezien in de Underground? Dat was erg vermoeiend."
Ik legde mijn handen in elkaar en begon te bidden, in de hoop dat we de volgende dag beter zouden worden.
"En dan hoop ik dat de laatste bacteriële materie er 's nachts uit kan" zei Frisk, "dus niet straks, want anders moet ik weer mijn keel beschadigen."
"Ik hoop het ook" zei ik. "Dat kan ook wel het geval zijn, gezien wij volgens Mettaton 'wondermiddeltjes' toegediend kregen via de fles. Daarom smaakte het zo naar medicijnen. Hebben jullie dat gemerkt?"
"Ik wou net precies hetzelfde vragen!" zei Chara. "Dat proefde ik inderdaad. Zelfs toen ik met Alphys achter de computer ging, had ik er nog een lichte smaak van in mijn mond."
"Ik had dat ook" zei Frisk. "Trouwens, Lean, zat jij ook achter de computer vanmiddag? Volgens mij zag ik jou bij Mettaton zitten, en ik zat met Sans. Wat hebben jullie gedaan?"
"Tekeningen gemaakt op Paint" zei ik. "Ik heb zelfs een kamer gemaakt met allerlei vormen!"
"Dat had ik ook!" zei Frisk. "Is dat even toevallig."
"Dan was dat onze afleiding voor vandaag" zei Chara. Hij gaapte zachtjes maar duidelijk, waarna hij zich op zijn buik draaide en zijn knuffels bij zich nam. "Slaap lekker trouwens."
"Welterusten" zei Frisk, die Lichtje weer licht liet geven en Blewis over zijn hoofd heen deed.
"Goedenacht..." gaapte ik, terwijl ik Adi weer over mijn gezicht deed, zoals gewoonlijk, en Mira in mijn arm nam.
Daar lagen we dan, alledrie in verschillende bedden, maar dan zonder slaapzakken aan, in simpele pyjama's, speentje in en een iets dunne deken over ons heen, zodat we het ook weer niet koud kregen 's nachts.
Om ongeveer 9 uur sliepen we al, en dat was ook echt nodig.
Slapen kon ik 's nachts niet. Ik had ontzettende kramp in mijn streek en buik, ik wreef met mijn vuist (in plaats van te krabben) over de pijnlijke streek heen, maar dat hielp niet. Dus begon ik maar hard te wenen, terwijl de jongens nog lagen te slapen.
Niemand die me hoorde, maar ik stopte wel een tijdje met wenen omdat ik eindelijk de oorzaak wist: mijn systeem wilde donkere materie kwijt. Dus ik liet alles eruit, en dat luchtte op.
Weer begon ik te wenen, want nu was mijn luier zo vol dat deze nu echt verwisseld moest worden.
Een halve minuut later werd Chara ook wenend wakker. Zou er met hem hetzelfde aan de hand zijn als met mij? Het was een kwestie van afwachten tot er eindelijk iemand op kwam dagen, wat ook snel gebeurde.
"Chara en Lean, wat is er toch aan de hand?" vroeg Undyne zachtjes vanaf de deuropening. "Voelen jullie je niet lekker?"
"Ik had au in mijn buik" snikte ik, "en ik ook in mijn broek gedaan."
"Ik niet au" weende Chara, "maar in mijn broek gedaan, ik voel me zo vies..."
Undyne zuchtte, trok mijn slaapzak even uit, legde me op de commode neer en trok met een vies gezicht mijn luier uit.
"Och, meisje toch" zuchtte Undyne, "goed van je dat je me even wakker hebt gekregen, je voelt je echt niet lekker, hè?" Ik keek even naar mijn benen en zag dat er wel erg dunne fecaliën aan mijn bovenbenen geplakt zaten. Ik had dus buikloop gekregen. Mijn bovenbenen werden wel goed schoongemaakt, net als mijn streek, en ik had hierna weer een schone luier aan, maar ik had het ineens erg warm gekregen.
"Het is zo warm hier" zuchtte ik.
"Kind, je hebt koorts" zei Undyne bezorgd, toen ze aan mijn voorhoofd voelde. "Je kunt zo beter bij mij en Alphys liggen." Ze legde mij even terug in bed en verschoonde Chara maar. Ik zag dat hij ook buikloop had gekregen en hij zag er zelf ook nogal koortsachtig uit.
"Heeft Frisk ook koorts?" vroeg Chara.
"Goed dat je dat vraagt" zei Undyne, die Chara weer even in zijn bed legde. "Ik zal even kijken." Ze voelde aan Frisk's voorhoofd en knikte. Frisk's voorhoofd zag er bovendien erg bezweet uit.
"Dan is zijn luier ook vies" zei ik, want ik vermoedde wel dat dat zo was. Op dat moment werd Frisk ook wenend wakker, en Undyne ritste zijn slaapzak even los, waarna ze hem ook verschoonde. Hieruit bleek dat we alledrie nu buikloop en koorts hadden gekregen.
"Niet te geloven..." zuchtte Undyne. "Het is net 1 uur in de nacht en er zijn er 3 bijna ziek geworden. Ik ben haast in paniek...!" Tranen ontstonden in haar ogen, maar ze knipperde ze snel weer weg.
"Undyne wenen?" zei ik. Ze hoorde me niet goed, omdat Frisk nog steeds aan het wenen was, en nu ook iets harder.
"Ik wil slapen...!" klaagde Chara, die net als ik zijn handen even op zijn oren had gelegd.
"Mama..." weende Frisk alleen maar. Het resuleerde er wel in dat hij op Toriel's kamer kwam te liggen. In alleen zijn luier natuurlijk, want anders zou hij het echt warm krijgen door de koorts.
"Dan mogen jullie even bij mij en Alphys liggen" zei Undyne, die mij en Chara op haar armen nam en naar haar en Alphys' kamer bracht.
Eens op de kamer lagen Chara en ik daar op een groot matras in de hoek van de kamer, in alleen een luier, maar al snel kregen we een extra deken over ons heen zodat we niet zoveel kou vatten.
"Wel zachtjes doen voor Alphys, hè?" fluisterde Undyne, die een vinger voor haar lippen legde. Ik knikte zwakjes, terwijl ik zag dat Alphys inderdaad zo diep lag te slapen dat ze echt niet gestoord mocht worden.
Ik sliep weer om ongeveer 10 over half 2.
Om ongeveer 10 uur werd ik wakker, en Chara sliep nog steeds naast me. Zijn wangen zagen er roder uit dan normaal, en er stond wat zweet op zijn voorhoofd.
Ik veegde het zweet van mijn eigen voorhoofd weg en merkte dat ik weer eens gedefeceerd had in mijn slaap. Dan zou dat bij Frisk en Chara hetzelfde geval zijn...
Ik begon zachtjes te wenen, want ik wilde niet alleen maar mijn tijd liggend doorbrengen.
Undyne kwam uit het bed, tilde me van het matras af en knuffelde mij even.
"Wat is het toch niet leuk om ziek te zijn" zei ze, "hè liefje? En zeker niet als Frisk en Chara dat ook zijn."
Chara was ook wakker geworden, maar hij was stil, ondanks dat er zich wat tranen in zijn ogen hadden gevormd. Undyne tilde hem ook van het matras af en nam ons mee naar onze kamer, waar verrassend genoeg de wake-uplight al uit stond. Misschien waren Frisk en Toriel ook al wakker?
Chara en ik kregen om de beurt een schone luier en makkelijke kleding aan, zodat we niet de hele dag halfnaakt op de sofa hoefden te hangen.
Beneden hoorde ik een aantal volwassenen lachen, terwijl de jongens en ik dat totaal niet konden. Alphys en Sans zongen zelfs een liedje dat ik nog uit het videospel Lego Island kende. Ik stond bijna versteld van dat ik dat nog wist van toen ik nog héél jong was en voor het eerst achter de computer mocht.
Ik kreeg mijn fles van Toriel, terwijl Chara het zijne van Undyne kreeg.
"Wat zielig nou" zei Toriel bezorgd, "dat jullie zo plotseling koorts hadden gekregen. Misschien waren jullie gisteren zo geconcentreerd en verrast op het zien van nieuwe plaatsen?"
Ik kon niet antwoorden, alleen maar aan de fles zuigen en naar Toriel's hart luisteren. In de fles zat wel iets te drinken dat deels naar medicijnen smaakte. Zou dat tegen de buikloop en koorts zijn?
Na de fles werd ik geholpen met het haar borstelen en tandenpoetsen omdat ik geen zin had om te staan, want als ik stond viel ik abrupt om.
Voor de rest hingen de jongens en ik maar op dezelfde sofa, met zo'n 38,5 graden koorts en gevoelsmatig constant blijvende buikloop, waardoor we dus ook vaker verschoond moesten worden. Per keer weer door iemand anders die durfde.
Of we lagen alledrie op iemand anders zijn schoot, gewoon een beetje tegen diegene te brabbelen omdat we geen zin hadden in praten.
Frisk had zelfs vaker de puffer nodig omdat zijn astma bij ziekte altijd erger werd.
Ik werd om half 1 wakker op de sofa, waar ik schijnbaar heel apart ben gaan liggen. Mijn speentje hing bijna uit mijn mond en mijn benen hingen van de sofa af, waarbij ik er op elk moment van af kon glijden.
"Wat lig jij er gek bij...!" zei Napstablook, die een foto van mij en de jongens op de sofa maakte en deze postte op onze Undernet. Hij liet het even later zien, en het berichtje erbij luidde 'Ziek dagje... let niet op Lean's houding ;p'.
"Ik honger" kreunde ik, terwijl Napstablook mij hielp met het rechtop zitten. Ik zat niet echt lekker met die zwaar beladen luier onder mijn achterste.
Undyne tilde me op en nam me even mee naar boven zodat ik voor de gevoelsmatig achtste keer verschoond werd. Toen ik weer beneden kwam, mocht ik bij Mettaton op schoot liggen, waar ik mijn fles kreeg.
"Voel je je nog erg moe, schatje?" vroeg Mettaton. Ik knikte zwakjes, en probeerde mijn hoofd zo te leggen dat ik naar zijn hart kon luisteren.
Ik dronk vandaag echt veel langzamer uit mijn fles dan op de gewoonlijke dagen. Wel had ik het na het slapen minder warm gekregen, dus mijn koorts zou wel gezakt moeten zijn.
Gelijk nadat de fles leeg was, sloot ik mijn ogen en kreeg ik mijn speentje weer in, waarna ik dus weer in slaap viel. Nou ja, voor zo'n 5 minuten, want ik werd hierna weer wakker van Chara die heel hard aan het wenen was. De inhoud van zijn luier was er een héél klein beetje uit gelopen, en dat moest wel gauw opgelost worden. Gelukkig gebeurde dat ook, want Toriel schoot te hulp en ging hierna snel naar boven om Chara te verschonen.
"Ik heb wel gehoord dat de buikloop minder is geworden" hoorde ik Sans zeggen. "Maar ja, bij anderen kan dat weer even duren voordat dat ook daadwerkelijk zo is..."
"Ik had gelukkig laatst alleen koorts" zei Alphys, "maar grieperig zijn is ook niet echt prettig, moet ik je zeggen..."
"En te denken dat ik sinds androïde-zijnde echt nóóit meer ziek ben geworden!" zei Mettaton. "Gewoon niet te geloven."
Ik kreeg weer buikpijn, en mijn gezicht verschoot van neutraal naar pijnlijk, dus ik begon maar een willekeurige klank te schreeuwen. Dat trok alle aandacht wel.
"Meisje toch" zei Undyne bezorgd, terwijl ze met een papieren tissue het zweet van mijn voorhoofd veegde. "Die pijn maakt je dag er ook niet beter op, hè...?"
"Weet je" zei Mettaton zachtjes, "Frisk, Chara en jij hebben straks wat afleiding nodig. Wat vind je daarvan?"
Ik lachte even lichtjes, maar deze verdween gauw weer toen ik voor de zoveelste keer moest defeceren en het er zonder enige waarschuwing van geen enkel zintuig meteen uit liep.
"Ik doe dat te veel" zei ik, "ik wil ermee stoppen..." Er vormden zich wat tranen in mijn ogen, wat overging in stil wenen.
"Ik wil ook dat je snel weer beter wordt" zei Mettaton bezorgd, toen hij mij, nog steeds in mijn liggende houding, naar boven bracht om mij te verschonen.
"Ik morgen beter voelen?" vroeg ik, terwijl mijn zoveelste vuile luier werd uitgedaan.
"Dat zal wel gaan" zei Mettaton, "met de wondermiddeltjes die jullie met de fles krijgen. Niet alleen ik wil dat jullie je beter voelen, ook mama, Alphys, Undyne, Sans, Papyrus en Blooky... en jullie zelf natuurlijk ook." Hij bracht een tikje zalf op mijn achterste aan nadat deze was schoongemaakt en deed me bijna vakkundig een schone luier aan.
"Mettie, wij zo iets doen?" vroeg ik.
"Wat zou je zeggen van de computer?" zei Mettaton. "Ik ben er van uit dat je die erg leuk zal vinden..." Hij nam me mee naar de computerkamer, en ik was wel benieuwd wat we dan achter de computer gingen doen. Toch niet door iedereens bestanden neuzen, nam ik aan? Nee, sterker nog, Mettaton startte, toen de computer eenmaal aan stond, Paint op, zodat ik willekeurige kunst kon maken, en daar vermaakte ik me wel mee.
Toen de avond viel, kregen de jongens en ik onze derde fles, want we konden nog steeds niet veel eten, ondanks dat onze koorts al flink gezakt was en de buikloop ook goed afgenomen.
"Hoe voel je je nu, Lean?" vroeg Toriel, nadat mijn fles leeg was.
"Niet meer zo warm" zei ik, "en minder vies."
"Goed om te horen" zei Toriel, "want dat gaat de goede kant op." Ze knuffelde me voorzichtig en streelde me over mijn buik.
"Mama, wij zo in bad?" vroeg Frisk. "Mijn luier is vies."
"Niet alledrie" zei Chara, "anders wij ziek blijven, is niet leuk."
"Goed dat je dat zo zegt, Chara" zei Toriel, "dan gaan jullie vandaag maar om de beurt in bad. Geen slecht idee."
Mijn buikloop mocht dan wel afgenomen zijn, maar ik moest weer, dus ik liet het weer lopen.
Frisk werd intussen door Undyne mee naar boven gebracht zodat hij als eerste in bad kon, en ik kon niet wachten tot ik er zelf in mocht. Maar ik hoopte niet dat ik in hetzelfde badwater zou gaan zitten.
Algauw had Chara ook een beladen luier, en omdat we toch niet alledrie in hetzelfde bad konden, werden we alledrie in een ander bad gestopt, zodat we ook niet zo lang hoefden te wachten.
Chara werd in Mettaton's badkamer in bad gezet, terwijl ik in Toriel's bad ging. Dat voelde echt lekker, een bad op een dag dat je ziek bent.
Om ongeveer kwart over 8 mocht ik alweer uit bad en voelde ik me een stuk slaperiger.
Net zoals vanmorgen werden de jongens en ik met het haar borstelen en tandenpoetsen geholpen, omdat we kort hierna toch weer naar bed gingen.
Nadat Toriel, Undyne en Mettaton ons nog even een goede nacht hadden gewenst en nachtzoenen hadden gegeven, konden we even bijpraten.
"Stom hè?" zei ik, "ziek zijn. Ik merkte het als eerste."
"Waren we lang niet meer ziek geweest" zei Chara, "worden we het ineens alledrie. Maar Lean, je had echt gelijk over dat je luier zelfs je materie opneemt bij buikloop. Jij bent echt slim."
"Hoe zou het toch komen?" vroeg Frisk, "dat we ineens ziek werden?"
"Weet ik niet" zei ik. "Misschien door het feit dat ik heel veel nieuwe plekken had gezien in de Underground? Dat was erg vermoeiend."
Ik legde mijn handen in elkaar en begon te bidden, in de hoop dat we de volgende dag beter zouden worden.
"En dan hoop ik dat de laatste bacteriële materie er 's nachts uit kan" zei Frisk, "dus niet straks, want anders moet ik weer mijn keel beschadigen."
"Ik hoop het ook" zei ik. "Dat kan ook wel het geval zijn, gezien wij volgens Mettaton 'wondermiddeltjes' toegediend kregen via de fles. Daarom smaakte het zo naar medicijnen. Hebben jullie dat gemerkt?"
"Ik wou net precies hetzelfde vragen!" zei Chara. "Dat proefde ik inderdaad. Zelfs toen ik met Alphys achter de computer ging, had ik er nog een lichte smaak van in mijn mond."
"Ik had dat ook" zei Frisk. "Trouwens, Lean, zat jij ook achter de computer vanmiddag? Volgens mij zag ik jou bij Mettaton zitten, en ik zat met Sans. Wat hebben jullie gedaan?"
"Tekeningen gemaakt op Paint" zei ik. "Ik heb zelfs een kamer gemaakt met allerlei vormen!"
"Dat had ik ook!" zei Frisk. "Is dat even toevallig."
"Dan was dat onze afleiding voor vandaag" zei Chara. Hij gaapte zachtjes maar duidelijk, waarna hij zich op zijn buik draaide en zijn knuffels bij zich nam. "Slaap lekker trouwens."
"Welterusten" zei Frisk, die Lichtje weer licht liet geven en Blewis over zijn hoofd heen deed.
"Goedenacht..." gaapte ik, terwijl ik Adi weer over mijn gezicht deed, zoals gewoonlijk, en Mira in mijn arm nam.
Daar lagen we dan, alledrie in verschillende bedden, maar dan zonder slaapzakken aan, in simpele pyjama's, speentje in en een iets dunne deken over ons heen, zodat we het ook weer niet koud kregen 's nachts.
Om ongeveer 9 uur sliepen we al, en dat was ook echt nodig.
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
18
Het was dan wel slecht weer, maar ik voelde me vanmorgen een stuk beter. Mijn koorts en buikloop leken volledig verdwenen te zijn. Ik was gelukkig ook pas wakker om 9 uur, en dat was een goed teken.
"Goeiemorgen, Lean" zei Frisk. "Hoe voel je je?"
"Stukken beter" zei ik, "het lijkt allemaal verdwenen als... sneeuw voor de zon, hoewel het nu met bakken uit de lucht valt."
"Dat is mooi" zei Frisk, "want zo voel ik me ook. Ten minste... als ik zometeen ook verschoond word. Mijn luier heeft zich er echt zwaar aan getild!" Hij trok zijn broek iets naar beneden en hij had nog eens gelijk ook.
Hierbij moest ik ook maar kijken of ik een vuile luier had. En dat had ik ook. Dan was er ook een redelijke kans dat Chara hetzelfde had.
Ik keek naar links en zag dat Chara zoals gewoonlijk nog steeds lag te slapen. Hij lag bijna in de houding van een foetus, en zijn vingers waren ook bijna in zijn handen gevouwen. Dat was de meest ontspannen houding die ik ooit had gezien.
"Goedemorgen, kinderen" zei Toriel, die de deur voorzichtig open deed. "Hoe voelen jullie je vandaag?"
Ik legde een vinger voor mijn lippen en wees naar Chara, die nog sliep.
"Ik voel me goed" fluisterde ik, "en Frisk ook."
"Dat is goed om te horen" zei Toriel, die Frisk als eerste uit zijn bed haalde en op de commode legde om hem te verschonen en aan te kleden.
Ik ging ondertussen op mijn rug liggen met mijn armen onder mijn hoofd, en links van me zag ik dat Chara ook wakker werd.
"Morgen, Chara" zei ik. "Hoe voel je je?"
"Beter" zei Chara half slapend. "Ik geen pijn meer, maar mijn luier wel vies. Ik zo een schone?"
"Geduld" zei ik, "Frisk is nog, en ik zo ook nog."
"Geduld is een schone zaak" zei Toriel, "en met de nadruk op schoon. Hè, Frisk?" Ze zette Frisk op het kussen neer en toen was ik aan de beurt voor een schone luier en kleding.
"Wat doen wij vandaag?" vroeg Frisk. "Buiten weer regenen."
"Ja, ik ook weer iets doen" zei ik.
"Ik zou het niet weten" zei Toriel. "Napstablook maakt altijd muziek op zijn computer, en hij vindt dat dat niet gaat vervelen, maar wij wel. Dus de rest van ons zou er nog over na moeten denken." Ze was klaar met mij aan te kleden en zette mij op het kussen neer, waarna Chara uit zijn bed werd gehaald voor een verschoning en kleding.
"Ik nog niet in het water geweest" zei Frisk, "te lang geleden."
"Ik durf niet in het water" zei ik, "te koud en enge beestjes die er zwemmen."
"Niet in de zee!" lachte Frisk. "Het zwembad, en daar geen beestjes."
"Wij wel" zei Chara, die zijn T-shirt aan kreeg. "Mama, wij zo het zwembad in?"
"Dat is wel een goede" zei Toriel, "ik zal het zo even aan de rest vragen, of één van hen ook geïnteresseerd is." Ietsje later was ze ook klaar met Chara aankleden en zette hem ook op het kussen neer, waarna we naar beneden gingen voor het ontbijt.
Om ongeveer half 11, nadat de jongens en ik onze tanden hadden gepoetst en ons haar hadden laten borstelen door Toriel, stopte het maar niet met regenen. En ik vroeg me af waar dat zwembad was en wanneer we er heen gingen? Ik zat op de sofa en had Mira op mijn schoot terwijl ik luidruchtig op mijn speentje zoog.
"Hallo, rakkers" zei Undyne op gegeven moment. "Zal ik jullie iets heel leuks laten zien? Het is in de achtertuin, dus ik haal jullie jas en laarzen wel even." Iets leuks in de achtertuin? Toch geen zwembad in de open lucht? Nee, want dan zouden we weer ziek worden omdat we constant in de kou moesten.
"Wat denk jij dat het is?" vroeg Frisk aan Chara.
"Misschien een geheime tuin?" zei Chara. "Met allerlei groenten en fruit die we niet kennen? Lijkt me leuk."
"Of gratis snoep, koekjes en drinken" zei Frisk. "Ik ken iemand die Muffet heet en echt heel lekkere donuts en drinken verkoopt. Misschien staat zij toevallig wel in de achtertuin?"
"Ja, die wil ik ook leren kennen!" zei ik enthousiast.
"Dan moet je geen arachnafobie hebben" zei Chara, "want ze is een vermenselijkte spin, dat je dat weet."
"Heb ik ook niet" zei ik met een grote grijns, die zich half achter mijn speentje verschool.
Undyne kwam terug met drie paar laarzen en drie regenjassen die we aan kregen. Ze trok bij ons ook de capuchon over het hoofd, zodat we niet nat werden.
"Zijn jullie klaar om te zien wat er zo bijzonder is?" vroeg Alphys, die in haar regenkleding binnenkwam en een paraplu opstak.
"Alphys, schat, dat brengt ongeluk" zei Undyne, die de paraplu gauw weer dicht deed en zelf ook haar regenkleding aan deed.
"Ik wil het zien!" riep ik enthousiast. "Wat is het?"
"Ik wil het ook weten!" riep Frisk.
"Vertel eens!" riep Chara nieuwsgierig.
"Dus jullie willen het ook echt weten?" zei Alphys. "Nou, toen we hier net kwamen wonen, had Mettaton ervoor gezorgd, maar hij was het ons vergeten te vertellen. Lekker slim van hem...!"
"Wat ben ik vergeten?" vroeg Mettaton van achter de andere sofa, waar hij met Napstablook op een laptop werkte.
"Niets bijzonders..." zei Alphys, die naar een deur in één van de garages wees. Zou het daar zijn? Was het misschien de levensboom uit een animatie die ik eerder op televisie had gezien?
"Trouwens, Undyne" zei Alphys, "het is die kant op, dus het was eigenlijk niet nodig om die regenkleding aan te doen." Ze tilde ons één voor één van de sofa en liep met ons naar de garage met de aangewezen deur.
"Oh ja, vergeten..." lachte Undyne, en ze haalde de sleutel van de deur uit haar zak, waarbij ze deze ontgrendelde. Er zat een prachtige ruimte met een massive zwembad en een paar banken achter...!
"Wauw...!" zei ik verrast, toen ik het zag. Mijn speentje viel bijna uit van verbazing en Mira was op de grond gevallen. Haar pakte ik overigens ook weer op.
"Die is groot!" zei Chara, die er ook met grote ogen naar keek.
"Gaan wij daar zo in?" vroeg Frisk ongeduldig.
"Zometeen" zei Undyne, "ik moet nog even iets halen, ik ben zo terug..." Ze liep naar boven, terwijl Alphys maar op ons drieën lette.
"Mooi hè?" zei ze. "En het licht maakt het alleen maar mooier!" Ze wees op de splinternieuwe tl-buizen die op het plafond bevestigd zaten.
"Wij zo zwemmen" zei ik, terwijl ik Mira naast me neer zette. "Maar jij niet, Mira. Jij hier zitten tot we weer klaar zijn." Ik deed met moeite mijn regenlaarzen uit en worstelde hierna met mijn regenjas.
"Hier kunnen jullie natuurlijk niet in zwemmen, nee" lachte Alphys, die mij hielp met het uittrekken van de regenjas. Ze trok ook de regenjassen van de jongens uit, die ook allang hun laarzen uit hadden getrokken.
"Tangerine hier ook zitten" zei Chara, "mag ook niet zwemmen. Hier, praat maar met Mira." Hij legde Tangerine naast Mira neer, terwijl ik Mira voor de grap op zijn rug zette.
"En dan op een droge plek" zei Frisk, "maar waar?"
Op dat moment kwam Undyne opdagen met stapels handdoeken en zwemkleding, die ze op het bankje neerlegde.
"Frisk, Chara, kijk" zei ik, terwijl ik Tangerine en Mira voorzichtig naar de leuning van het bankje verplaatste. "Blijven ze droog."
"Dat is heel verstandig van je, Lean" zei Undyne, "dan blijven ze inderdaad droog." Ze tilde mij op en nam ook een deel van de stapel mee. Op een ander bankje werd ik geholpen met het omkleden, en dat was ook wel nodig, want van die verbazing was mijn luier flink nat geworden.
Het verbaasde me dat ik niet meteen mijn zwemkleding aan kreeg, zoals ik dat vroeger bij zwemlessen moest doen. Want het eerste wat ik aan kreeg was een zwemluier, en die was natuurlijk perfect voor jonge kinderen die het zwembad bezochten! Hierna kreeg ik lange zwemkleding aan, zodat het niet zo opviel.
"Hoe vind je het zitten, meisje?" vroeg Undyne.
"Zit lekker, Undyne" zei ik, en daar was niets van gelogen, want ik had eindelijk eens zwemkleding aan waarvan ik eerder al eeuwen gedroomd had.
Uiteraard mocht een paar zwembandjes om mijn armen ook niet ontbreken, want anders kon ik echt niet zwemmen. Ik zag er nu uit alsof ik echt klaar was om lekker in het water te spelen. Alleen wist ik de temperatuur van het water niet, dus was het maar even afwachten.
De jongens kregen niet veel later ook hun zwemkleding aan, maar Alphys en Undyne waren er nog niet klaar voor. Zwemmen in je dagelijkse kleding, stel je toch eens voor!
"Wij zo wel zwemmen" zei ik, "maar niet met speentje in." Ik deed mijn speentje uit en legde hem bij de knuffels op de leuning neer.
"Goed punt" zei Chara, die zijn speentje ook uit deed zodat ik hem ook op de leuning neer kon leggen.
Frisk deed het zijne ook uit, gaf hem door aan Chara, die hem weer doorgaf aan mij en zo lagen er drie speentjes en twee knuffels op de leuning van het bankje.
Ik staarde in de bodem van het zwembad, en het zag er zo mooi uit, die blauwe kleur. De bodem was ook deels verlicht, waardoor het echt op magie leek.
Op gegeven moment kwamen Undyne en Alphys weer terug in hun zwemkleding en met drie grote banden.
Hoezee, dacht ik, die waren voor ons! En dat gevoel was ook waar, want meteen kregen we de band onder onze benen door om ons middel.
"Ik ben zelf eens benieuwd hoe het water voelt!" zei Undyne, die op de rand van het zwembad ging zitten en haar voeten in het water stak. Ze trok ze er niet meteen uit, dus dat betekende dat het water goed was.
"Ik ook erin!" riep Frisk, "ik ook!" Hij stak zijn armen uit en Undyne stond weer op, waarna ze Frisk voorzichtig in het zwembad zette. Hij kreeg het ook niet koud.
Chara en ik staken onze armen ook uit, en wij werden ook door Undyne en Alphys in het zwembad gezet. Undyne ging er gelijk helemaal in, terwijl Alphys nog erover twijfelde.
"Het is niet eng!" riep ik, "het water is warm!" Nee, dit laatste kwam niet omdat ik in het water had geürineerd. Bovendien was dat bijna onmogelijk door de zwemluier die ik aan had.
"Ik hoop dat ik op zijn minst nog kan staan...!" zei Alphys, die via de ladder in het zwembad ging en trots was op het feit dat ze inderdaad de bodem nog kon voelen.
Hierna hadden Undyne, Alphys, de jongens en ik nog héél lang plezier van het zwemmen, want de omgeving van het zwembad en de temperatuur van het water waren echt perfect.
Om ongeveer half 2 was het tijd om uit het water te gaan. Ik begon het langzaam koud te krijgen en zat met mijn band steeds meer bij de rand. Hierna ging Alphys als eerste het zwembad uit en tilde mij op de kant, waar ook mijn zwembandjes af gingen en ik een handdoek om me heen kreeg, waarna ik op hetzelfde bankje mocht zitten.
De jongens zaten op gegeven moment ook op het bankje met een handdoek om hen heen, en we wachtten smachtend op iets te drinken.
"Wat vonden jullie van het zwembad?" vroeg Alphys. "Ik vond het eigenlijk best wel leuk!"
"Ik ook!" riepen de jongens en ik bijna in koor.
"Ik heb me ook wel vermaakt vandaag" zei Undyne, die als laatste uit het zwembad kwam, haar handen afdroogde en mij en de jongens iets te drinken gaf. Na heel lang zwemmen leste dat zeker de dorst.
"Jongens, ik ben zo terug" zei Alphys, "ik ga even douchen en omkleden." Met haar stapeltje kleding liep ze naar een kleine ruimte waar toevallig ook douches waren.
"Wij zo ook in bad?" vroeg Chara.
"Als ik ook onder de douche ben geweest" zei Undyne, die haar stapeltje kleding klaarlegde. "Moet Alphys zometeen wel terug zijn."
En dat gebeurde ook redelijk snel, want na 5 minuten was Undyne aan de beurt.
"Goed nieuws" zei Alphys, "er is daar ook een grote badkuip, dus jullie kunnen er zo in."
De jongens en ik waren al blij, want anders moesten wij ook onder de douche staan, en van lang staan worden mijn benen moe.
Ongeveer 8 minuten waren verstreken na het drinken, en ik voelde mijn buik al rommelen. Dat was een redelijk teken, want vaak nadat ik iets had gedronken, moest ik defeceren. En dat gebeurde ook snel, waarna ik bleek uitsloeg van het feit dat dit wel erg plotseling gebeurde.
"Heb je het zó koud gekregen?" zei Alphys verbaasd toen ze mij zag.
"Nee..." stotterde ik. "Ik heb... ik heb in mijn broek gedaan..."
"Je bent niet de enige..." fluisterde Chara in mijn oor. "Nu heb je drie keer zo veel vuil..."
Undyne kwam ook best wel snel terug, wat betekende dat het tijd was voor ons bad. Natuurlijk namen de jongens en ik wel even mee wat we eerder bij ons hadden, en dat stond even later op een aparte plank, zodat het dan ook niet nat werd.
"Frisk, Lean, kijk" zei Chara. "We kunnen zo al in bad." Hij wees op de badkuip, die al voor ons gevuld was.
"Eerst onze kleren uit!" zei ik.
"Dat is ook wel nodig" zei Undyne, die bij ons één voor één de zwemkleding, op de luier na, uit deed. "Sloeg het drinken een beetje op jullie buik aan?"
"Het ging snel" zei Frisk, "kort na het drinken was mijn luier vies geworden. En ik niet de enige!"
"Dan is een bad zeker wel van belang" zei Undyne, die Chara als eerste neerlegde, zijn luier uit deed en zijn streek goed schoonmaakte.
Nadat bij mij en Frisk hetzelfde werd gedaan, zaten wij en Chara binnen no time in bad en werden we goed ingezeept en weer schoongemaakt met de spons.
"Fijn hè?" zei Alphys, "dat hier ook een bad is. Dan hoeven we niet zo naar boven te gaan."
"Makkelijker" zei Chara. "Dan wij zo ook weer op de sofa en naar de televisie kijken!"
Na het bad werd ons haar geborsteld en kregen we weer een droge luier en onze kleding aan en waren we wel zo moe geworden dat we nog maar even geslapen hadden.
Om half 6 werden we weer wakker, en Frisk ging als eerste naar beneden. Half slapend volgden Chara en ik hem, waarna we op onze vaste sofa gingen zitten en een deken over ons heen namen.
"Hallo, kinderen" zei Sans. "Hoe was het op die plek die ik niet ken?"
"Het is een zwembad!" zei ik, "en hij is lekker warm. Jij er ook eens heen."
"Papyrus toch ook?" zei Frisk.
"Nee, wij houden niet zo van zwemmen" zei Sans, "maar wat gaaf dat wij een zwembad binnen hebben bij ons huis! Hoeven we niet zo te rijden." Hij ging bij ons op de sofa zitten en deed de televisie aan, waarbij we nog even keken naar kleine tekenfilmpjes voordat het eten klaar was.
"Kijk!" lachte Frisk. "Die inktvis zwemt in zijn eigen inkt."
"Daar leven ze ook" zei Chara. "Anders heten ze niet zo."
"Dat is een goede van je!" lachte Sans, die Chara een knuffel gaf.
Ik keek geconcentreerd naar het filmpje waar allerlei kleuren inkt waren met verschillende kleuren inktvissen... die in mensen veranderden? Dit waren Inklings! We keken naar een tekenfilmpje over Splatoon!
"Dat kan toch niet?" zei ik. "Een inktvis wordt toch geen mens?"
"In tekenfilms is alles mogelijk, krullenbol" zei Sans. "Zelfs dat mensen kunnen vliegen. In het echt zou dat eigenlijk ook wel moeten." Hij aaide mij over mijn schouder.
Een half uur later zaten we allemaal aan tafel en aten we bagels uit de oven met soep, omdat Papyrus weer eens geen zin had om spaghetti te koken, wat hij normaal erg lekker vond.
"Hoe ging het zwemmen, kinderen?" vroeg Toriel.
"Het was leuk" zei ik met volle mond, waarbij ik niet echt geloofwaardig overkwam.
"Het was echt leuk!" zei Frisk, wiens gezicht nu een beetje onder de kruimels zat.
"Met lekker warm water" zei Chara, "en Undyne en Alphys vonden het ook leuk."
"Ik vond het eerst wel een beetje eng" zei Alphys. "Maar gelukkig kon ik de bodem voelen, en de kinderen vonden het ook erg leuk, dus we hadden het vanmiddag echt leuk gehad!"
"Dat is fijn om te horen" zei Mettaton, "behalve dat ik nu als androïde natuurlijk niet meer kan zwemmen. Sorry Blooky, maar je zou het toch maar in je eentje of met de anderen moeten proberen..."
"Ik hou er toch niet zo van..." zei Napstablook. "Liedjes maken met de computer vind ik leuker... verdien ik ten minste nog een deel van ons geld..."
"Da's waar" zei Sans. "Dat is leuker dan de hele dag naar de regen kijken of met je neus achter een boek zitten, waar je absoluut niets mee verdient."
"Of de wacht houden" zei Papyrus. "Al verdien ik er prima mee."
Om 5 over half 7 mochten we allemaal van tafel en zaten de jongens en ik weer lekker op de sofa met de knuffels en de grote deken over ons heen. We werden door Napstablook zelfs gefilmd, want die relaxte houding van ons had niemand anders. Napstablook postte het filmpje op onze Undernet met de tekst 'Na het zwemmen en het eten is relaxen wel nodig'.
"Ik post gewoon alles voor jullie..." fluisterde Napstablook tegen ons. "Is dat goed...?"
De jongens en ik knikten bevestigend, maar natuurlijk kon Napstablook ook aan iemand anders vragen of zij voor ons foto's of filmpjes konden maken. Of dat ging gebeuren wisten we niet.
"Blooky?" vroeg Frisk. "Jij zo iemand halen? Of jij zo bij ons zitten?"
"Ik wil wel bij jullie zitten..." zei Napstablook, die op onze sofa plaats nam en van ons ook een deel van de deken kreeg. "Jullie zijn lief..."
De reactie hierop was dat de jongens en ik hem om de beurt een zoentje gaven.
"Mira ook" zei ik, toen ik Mira naar Napstablook's wang bracht om haar ook een 'zoentje' te laten geven.
"Je vindt haar echt lief, hè...?" zei Napstablook verlegen.
"Ja!" zei ik. "Chara vindt Genji lief, en Frisk vindt Lichtje ook lief."
"Lichtje geeft voor we slapen wat licht" zei Frisk, "dan slapen we sneller."
"Genji is gezellig" zei Chara, "anders Tangerine zo alleen."
"Wij ze zo halen?" stelde ik voor. "Maar eerst tanden poetsen. Wij zo terug, Blooky." De jongens en ik liepen naar boven, gingen onze tanden poetsen en haalden ook de rest van onze knuffels uit het bed.
"Gezellig wordt het hier..." zei Napstablook, toen we weer beneden waren.
"Jij ook een knuffel gehad?" vroeg ik, terwijl ik met alle moeite op de sofa probeerde te komen, maar het lukte niet.
"Heb ik nog steeds..." zei Napstablook. "Ze ligt bij mij in bed en ze heet Sweetie... ik heb haar al sinds ik geboren werd en sindsdien zijn we onafscheidelijk..."
Chara was wel op de sofa gekomen, maar Frisk en ik hadden nog steeds moeite ermee.
"Kom, schatjes, dan help ik jullie wel" zei Mettaton, en hij hielp ons ook daadwerkelijk de sofa op, waarna hij er ook bij kwam zitten.
"Blewis houdt Lichtje warm" zei Frisk, die zijn deken over de knuffel heen had gelegd. "Wij 's nachts niet koud."
"Adi en Mira vinden mij ook lief" zei ik, terwijl ik ze allebei stevig omhelsde.
"Mettie?" vroeg Chara. "Jij ook eens knuffels gehad, of niet?"
"Eigenlijk niet" zei Mettaton, "hooguit een kussen dat ik altijd als hoofdkussen gebruik! Hij voelt aan als een grote marshmallow..."
"Kun je niet eten, hè?" zei ik. "Geen echte marshmallow, denk ik."
Toen ik dat zei, wreef Mettaton voorzichtig door mijn krullen en gaf me een knuffel en een zoen op mijn wang.
Ongeveer een paar uur later, om ongeveer 5 voor 9, vielen we zowaar op de sofa in slaap, dat Napstablook ons weer eens wakker moest houden.
"Mama" riep ik, "wij naar bed?"
"Is het al zo laat?" zei Toriel. "Ja... dan zit er maar niets anders op."
De jongens en ik wensten de rest van de volwassenen nog een goede nacht, en gingen naar onze kamer, mét onze knuffels natuurlijk.
We kregen nog even een droge luier en onze slaapkleding aan, en uiteraard nog een paar nachtzoenen, en hierna lagen we alweer in onze bedden, kijkend naar het zachte licht dat Lichtje voor ons liet zien.
En sinds we gezwommen hadden en dat ons redelijk moe had gemaakt, vielen we gewoon binnen een halve minuut in slaap.
Het was dan wel slecht weer, maar ik voelde me vanmorgen een stuk beter. Mijn koorts en buikloop leken volledig verdwenen te zijn. Ik was gelukkig ook pas wakker om 9 uur, en dat was een goed teken.
"Goeiemorgen, Lean" zei Frisk. "Hoe voel je je?"
"Stukken beter" zei ik, "het lijkt allemaal verdwenen als... sneeuw voor de zon, hoewel het nu met bakken uit de lucht valt."
"Dat is mooi" zei Frisk, "want zo voel ik me ook. Ten minste... als ik zometeen ook verschoond word. Mijn luier heeft zich er echt zwaar aan getild!" Hij trok zijn broek iets naar beneden en hij had nog eens gelijk ook.
Hierbij moest ik ook maar kijken of ik een vuile luier had. En dat had ik ook. Dan was er ook een redelijke kans dat Chara hetzelfde had.
Ik keek naar links en zag dat Chara zoals gewoonlijk nog steeds lag te slapen. Hij lag bijna in de houding van een foetus, en zijn vingers waren ook bijna in zijn handen gevouwen. Dat was de meest ontspannen houding die ik ooit had gezien.
"Goedemorgen, kinderen" zei Toriel, die de deur voorzichtig open deed. "Hoe voelen jullie je vandaag?"
Ik legde een vinger voor mijn lippen en wees naar Chara, die nog sliep.
"Ik voel me goed" fluisterde ik, "en Frisk ook."
"Dat is goed om te horen" zei Toriel, die Frisk als eerste uit zijn bed haalde en op de commode legde om hem te verschonen en aan te kleden.
Ik ging ondertussen op mijn rug liggen met mijn armen onder mijn hoofd, en links van me zag ik dat Chara ook wakker werd.
"Morgen, Chara" zei ik. "Hoe voel je je?"
"Beter" zei Chara half slapend. "Ik geen pijn meer, maar mijn luier wel vies. Ik zo een schone?"
"Geduld" zei ik, "Frisk is nog, en ik zo ook nog."
"Geduld is een schone zaak" zei Toriel, "en met de nadruk op schoon. Hè, Frisk?" Ze zette Frisk op het kussen neer en toen was ik aan de beurt voor een schone luier en kleding.
"Wat doen wij vandaag?" vroeg Frisk. "Buiten weer regenen."
"Ja, ik ook weer iets doen" zei ik.
"Ik zou het niet weten" zei Toriel. "Napstablook maakt altijd muziek op zijn computer, en hij vindt dat dat niet gaat vervelen, maar wij wel. Dus de rest van ons zou er nog over na moeten denken." Ze was klaar met mij aan te kleden en zette mij op het kussen neer, waarna Chara uit zijn bed werd gehaald voor een verschoning en kleding.
"Ik nog niet in het water geweest" zei Frisk, "te lang geleden."
"Ik durf niet in het water" zei ik, "te koud en enge beestjes die er zwemmen."
"Niet in de zee!" lachte Frisk. "Het zwembad, en daar geen beestjes."
"Wij wel" zei Chara, die zijn T-shirt aan kreeg. "Mama, wij zo het zwembad in?"
"Dat is wel een goede" zei Toriel, "ik zal het zo even aan de rest vragen, of één van hen ook geïnteresseerd is." Ietsje later was ze ook klaar met Chara aankleden en zette hem ook op het kussen neer, waarna we naar beneden gingen voor het ontbijt.
Om ongeveer half 11, nadat de jongens en ik onze tanden hadden gepoetst en ons haar hadden laten borstelen door Toriel, stopte het maar niet met regenen. En ik vroeg me af waar dat zwembad was en wanneer we er heen gingen? Ik zat op de sofa en had Mira op mijn schoot terwijl ik luidruchtig op mijn speentje zoog.
"Hallo, rakkers" zei Undyne op gegeven moment. "Zal ik jullie iets heel leuks laten zien? Het is in de achtertuin, dus ik haal jullie jas en laarzen wel even." Iets leuks in de achtertuin? Toch geen zwembad in de open lucht? Nee, want dan zouden we weer ziek worden omdat we constant in de kou moesten.
"Wat denk jij dat het is?" vroeg Frisk aan Chara.
"Misschien een geheime tuin?" zei Chara. "Met allerlei groenten en fruit die we niet kennen? Lijkt me leuk."
"Of gratis snoep, koekjes en drinken" zei Frisk. "Ik ken iemand die Muffet heet en echt heel lekkere donuts en drinken verkoopt. Misschien staat zij toevallig wel in de achtertuin?"
"Ja, die wil ik ook leren kennen!" zei ik enthousiast.
"Dan moet je geen arachnafobie hebben" zei Chara, "want ze is een vermenselijkte spin, dat je dat weet."
"Heb ik ook niet" zei ik met een grote grijns, die zich half achter mijn speentje verschool.
Undyne kwam terug met drie paar laarzen en drie regenjassen die we aan kregen. Ze trok bij ons ook de capuchon over het hoofd, zodat we niet nat werden.
"Zijn jullie klaar om te zien wat er zo bijzonder is?" vroeg Alphys, die in haar regenkleding binnenkwam en een paraplu opstak.
"Alphys, schat, dat brengt ongeluk" zei Undyne, die de paraplu gauw weer dicht deed en zelf ook haar regenkleding aan deed.
"Ik wil het zien!" riep ik enthousiast. "Wat is het?"
"Ik wil het ook weten!" riep Frisk.
"Vertel eens!" riep Chara nieuwsgierig.
"Dus jullie willen het ook echt weten?" zei Alphys. "Nou, toen we hier net kwamen wonen, had Mettaton ervoor gezorgd, maar hij was het ons vergeten te vertellen. Lekker slim van hem...!"
"Wat ben ik vergeten?" vroeg Mettaton van achter de andere sofa, waar hij met Napstablook op een laptop werkte.
"Niets bijzonders..." zei Alphys, die naar een deur in één van de garages wees. Zou het daar zijn? Was het misschien de levensboom uit een animatie die ik eerder op televisie had gezien?
"Trouwens, Undyne" zei Alphys, "het is die kant op, dus het was eigenlijk niet nodig om die regenkleding aan te doen." Ze tilde ons één voor één van de sofa en liep met ons naar de garage met de aangewezen deur.
"Oh ja, vergeten..." lachte Undyne, en ze haalde de sleutel van de deur uit haar zak, waarbij ze deze ontgrendelde. Er zat een prachtige ruimte met een massive zwembad en een paar banken achter...!
"Wauw...!" zei ik verrast, toen ik het zag. Mijn speentje viel bijna uit van verbazing en Mira was op de grond gevallen. Haar pakte ik overigens ook weer op.
"Die is groot!" zei Chara, die er ook met grote ogen naar keek.
"Gaan wij daar zo in?" vroeg Frisk ongeduldig.
"Zometeen" zei Undyne, "ik moet nog even iets halen, ik ben zo terug..." Ze liep naar boven, terwijl Alphys maar op ons drieën lette.
"Mooi hè?" zei ze. "En het licht maakt het alleen maar mooier!" Ze wees op de splinternieuwe tl-buizen die op het plafond bevestigd zaten.
"Wij zo zwemmen" zei ik, terwijl ik Mira naast me neer zette. "Maar jij niet, Mira. Jij hier zitten tot we weer klaar zijn." Ik deed met moeite mijn regenlaarzen uit en worstelde hierna met mijn regenjas.
"Hier kunnen jullie natuurlijk niet in zwemmen, nee" lachte Alphys, die mij hielp met het uittrekken van de regenjas. Ze trok ook de regenjassen van de jongens uit, die ook allang hun laarzen uit hadden getrokken.
"Tangerine hier ook zitten" zei Chara, "mag ook niet zwemmen. Hier, praat maar met Mira." Hij legde Tangerine naast Mira neer, terwijl ik Mira voor de grap op zijn rug zette.
"En dan op een droge plek" zei Frisk, "maar waar?"
Op dat moment kwam Undyne opdagen met stapels handdoeken en zwemkleding, die ze op het bankje neerlegde.
"Frisk, Chara, kijk" zei ik, terwijl ik Tangerine en Mira voorzichtig naar de leuning van het bankje verplaatste. "Blijven ze droog."
"Dat is heel verstandig van je, Lean" zei Undyne, "dan blijven ze inderdaad droog." Ze tilde mij op en nam ook een deel van de stapel mee. Op een ander bankje werd ik geholpen met het omkleden, en dat was ook wel nodig, want van die verbazing was mijn luier flink nat geworden.
Het verbaasde me dat ik niet meteen mijn zwemkleding aan kreeg, zoals ik dat vroeger bij zwemlessen moest doen. Want het eerste wat ik aan kreeg was een zwemluier, en die was natuurlijk perfect voor jonge kinderen die het zwembad bezochten! Hierna kreeg ik lange zwemkleding aan, zodat het niet zo opviel.
"Hoe vind je het zitten, meisje?" vroeg Undyne.
"Zit lekker, Undyne" zei ik, en daar was niets van gelogen, want ik had eindelijk eens zwemkleding aan waarvan ik eerder al eeuwen gedroomd had.
Uiteraard mocht een paar zwembandjes om mijn armen ook niet ontbreken, want anders kon ik echt niet zwemmen. Ik zag er nu uit alsof ik echt klaar was om lekker in het water te spelen. Alleen wist ik de temperatuur van het water niet, dus was het maar even afwachten.
De jongens kregen niet veel later ook hun zwemkleding aan, maar Alphys en Undyne waren er nog niet klaar voor. Zwemmen in je dagelijkse kleding, stel je toch eens voor!
"Wij zo wel zwemmen" zei ik, "maar niet met speentje in." Ik deed mijn speentje uit en legde hem bij de knuffels op de leuning neer.
"Goed punt" zei Chara, die zijn speentje ook uit deed zodat ik hem ook op de leuning neer kon leggen.
Frisk deed het zijne ook uit, gaf hem door aan Chara, die hem weer doorgaf aan mij en zo lagen er drie speentjes en twee knuffels op de leuning van het bankje.
Ik staarde in de bodem van het zwembad, en het zag er zo mooi uit, die blauwe kleur. De bodem was ook deels verlicht, waardoor het echt op magie leek.
Op gegeven moment kwamen Undyne en Alphys weer terug in hun zwemkleding en met drie grote banden.
Hoezee, dacht ik, die waren voor ons! En dat gevoel was ook waar, want meteen kregen we de band onder onze benen door om ons middel.
"Ik ben zelf eens benieuwd hoe het water voelt!" zei Undyne, die op de rand van het zwembad ging zitten en haar voeten in het water stak. Ze trok ze er niet meteen uit, dus dat betekende dat het water goed was.
"Ik ook erin!" riep Frisk, "ik ook!" Hij stak zijn armen uit en Undyne stond weer op, waarna ze Frisk voorzichtig in het zwembad zette. Hij kreeg het ook niet koud.
Chara en ik staken onze armen ook uit, en wij werden ook door Undyne en Alphys in het zwembad gezet. Undyne ging er gelijk helemaal in, terwijl Alphys nog erover twijfelde.
"Het is niet eng!" riep ik, "het water is warm!" Nee, dit laatste kwam niet omdat ik in het water had geürineerd. Bovendien was dat bijna onmogelijk door de zwemluier die ik aan had.
"Ik hoop dat ik op zijn minst nog kan staan...!" zei Alphys, die via de ladder in het zwembad ging en trots was op het feit dat ze inderdaad de bodem nog kon voelen.
Hierna hadden Undyne, Alphys, de jongens en ik nog héél lang plezier van het zwemmen, want de omgeving van het zwembad en de temperatuur van het water waren echt perfect.
Om ongeveer half 2 was het tijd om uit het water te gaan. Ik begon het langzaam koud te krijgen en zat met mijn band steeds meer bij de rand. Hierna ging Alphys als eerste het zwembad uit en tilde mij op de kant, waar ook mijn zwembandjes af gingen en ik een handdoek om me heen kreeg, waarna ik op hetzelfde bankje mocht zitten.
De jongens zaten op gegeven moment ook op het bankje met een handdoek om hen heen, en we wachtten smachtend op iets te drinken.
"Wat vonden jullie van het zwembad?" vroeg Alphys. "Ik vond het eigenlijk best wel leuk!"
"Ik ook!" riepen de jongens en ik bijna in koor.
"Ik heb me ook wel vermaakt vandaag" zei Undyne, die als laatste uit het zwembad kwam, haar handen afdroogde en mij en de jongens iets te drinken gaf. Na heel lang zwemmen leste dat zeker de dorst.
"Jongens, ik ben zo terug" zei Alphys, "ik ga even douchen en omkleden." Met haar stapeltje kleding liep ze naar een kleine ruimte waar toevallig ook douches waren.
"Wij zo ook in bad?" vroeg Chara.
"Als ik ook onder de douche ben geweest" zei Undyne, die haar stapeltje kleding klaarlegde. "Moet Alphys zometeen wel terug zijn."
En dat gebeurde ook redelijk snel, want na 5 minuten was Undyne aan de beurt.
"Goed nieuws" zei Alphys, "er is daar ook een grote badkuip, dus jullie kunnen er zo in."
De jongens en ik waren al blij, want anders moesten wij ook onder de douche staan, en van lang staan worden mijn benen moe.
Ongeveer 8 minuten waren verstreken na het drinken, en ik voelde mijn buik al rommelen. Dat was een redelijk teken, want vaak nadat ik iets had gedronken, moest ik defeceren. En dat gebeurde ook snel, waarna ik bleek uitsloeg van het feit dat dit wel erg plotseling gebeurde.
"Heb je het zó koud gekregen?" zei Alphys verbaasd toen ze mij zag.
"Nee..." stotterde ik. "Ik heb... ik heb in mijn broek gedaan..."
"Je bent niet de enige..." fluisterde Chara in mijn oor. "Nu heb je drie keer zo veel vuil..."
Undyne kwam ook best wel snel terug, wat betekende dat het tijd was voor ons bad. Natuurlijk namen de jongens en ik wel even mee wat we eerder bij ons hadden, en dat stond even later op een aparte plank, zodat het dan ook niet nat werd.
"Frisk, Lean, kijk" zei Chara. "We kunnen zo al in bad." Hij wees op de badkuip, die al voor ons gevuld was.
"Eerst onze kleren uit!" zei ik.
"Dat is ook wel nodig" zei Undyne, die bij ons één voor één de zwemkleding, op de luier na, uit deed. "Sloeg het drinken een beetje op jullie buik aan?"
"Het ging snel" zei Frisk, "kort na het drinken was mijn luier vies geworden. En ik niet de enige!"
"Dan is een bad zeker wel van belang" zei Undyne, die Chara als eerste neerlegde, zijn luier uit deed en zijn streek goed schoonmaakte.
Nadat bij mij en Frisk hetzelfde werd gedaan, zaten wij en Chara binnen no time in bad en werden we goed ingezeept en weer schoongemaakt met de spons.
"Fijn hè?" zei Alphys, "dat hier ook een bad is. Dan hoeven we niet zo naar boven te gaan."
"Makkelijker" zei Chara. "Dan wij zo ook weer op de sofa en naar de televisie kijken!"
Na het bad werd ons haar geborsteld en kregen we weer een droge luier en onze kleding aan en waren we wel zo moe geworden dat we nog maar even geslapen hadden.
Om half 6 werden we weer wakker, en Frisk ging als eerste naar beneden. Half slapend volgden Chara en ik hem, waarna we op onze vaste sofa gingen zitten en een deken over ons heen namen.
"Hallo, kinderen" zei Sans. "Hoe was het op die plek die ik niet ken?"
"Het is een zwembad!" zei ik, "en hij is lekker warm. Jij er ook eens heen."
"Papyrus toch ook?" zei Frisk.
"Nee, wij houden niet zo van zwemmen" zei Sans, "maar wat gaaf dat wij een zwembad binnen hebben bij ons huis! Hoeven we niet zo te rijden." Hij ging bij ons op de sofa zitten en deed de televisie aan, waarbij we nog even keken naar kleine tekenfilmpjes voordat het eten klaar was.
"Kijk!" lachte Frisk. "Die inktvis zwemt in zijn eigen inkt."
"Daar leven ze ook" zei Chara. "Anders heten ze niet zo."
"Dat is een goede van je!" lachte Sans, die Chara een knuffel gaf.
Ik keek geconcentreerd naar het filmpje waar allerlei kleuren inkt waren met verschillende kleuren inktvissen... die in mensen veranderden? Dit waren Inklings! We keken naar een tekenfilmpje over Splatoon!
"Dat kan toch niet?" zei ik. "Een inktvis wordt toch geen mens?"
"In tekenfilms is alles mogelijk, krullenbol" zei Sans. "Zelfs dat mensen kunnen vliegen. In het echt zou dat eigenlijk ook wel moeten." Hij aaide mij over mijn schouder.
Een half uur later zaten we allemaal aan tafel en aten we bagels uit de oven met soep, omdat Papyrus weer eens geen zin had om spaghetti te koken, wat hij normaal erg lekker vond.
"Hoe ging het zwemmen, kinderen?" vroeg Toriel.
"Het was leuk" zei ik met volle mond, waarbij ik niet echt geloofwaardig overkwam.
"Het was echt leuk!" zei Frisk, wiens gezicht nu een beetje onder de kruimels zat.
"Met lekker warm water" zei Chara, "en Undyne en Alphys vonden het ook leuk."
"Ik vond het eerst wel een beetje eng" zei Alphys. "Maar gelukkig kon ik de bodem voelen, en de kinderen vonden het ook erg leuk, dus we hadden het vanmiddag echt leuk gehad!"
"Dat is fijn om te horen" zei Mettaton, "behalve dat ik nu als androïde natuurlijk niet meer kan zwemmen. Sorry Blooky, maar je zou het toch maar in je eentje of met de anderen moeten proberen..."
"Ik hou er toch niet zo van..." zei Napstablook. "Liedjes maken met de computer vind ik leuker... verdien ik ten minste nog een deel van ons geld..."
"Da's waar" zei Sans. "Dat is leuker dan de hele dag naar de regen kijken of met je neus achter een boek zitten, waar je absoluut niets mee verdient."
"Of de wacht houden" zei Papyrus. "Al verdien ik er prima mee."
Om 5 over half 7 mochten we allemaal van tafel en zaten de jongens en ik weer lekker op de sofa met de knuffels en de grote deken over ons heen. We werden door Napstablook zelfs gefilmd, want die relaxte houding van ons had niemand anders. Napstablook postte het filmpje op onze Undernet met de tekst 'Na het zwemmen en het eten is relaxen wel nodig
'."Ik post gewoon alles voor jullie..." fluisterde Napstablook tegen ons. "Is dat goed...?"
De jongens en ik knikten bevestigend, maar natuurlijk kon Napstablook ook aan iemand anders vragen of zij voor ons foto's of filmpjes konden maken. Of dat ging gebeuren wisten we niet.
"Blooky?" vroeg Frisk. "Jij zo iemand halen? Of jij zo bij ons zitten?"
"Ik wil wel bij jullie zitten..." zei Napstablook, die op onze sofa plaats nam en van ons ook een deel van de deken kreeg. "Jullie zijn lief..."
De reactie hierop was dat de jongens en ik hem om de beurt een zoentje gaven.
"Mira ook" zei ik, toen ik Mira naar Napstablook's wang bracht om haar ook een 'zoentje' te laten geven.
"Je vindt haar echt lief, hè...?" zei Napstablook verlegen.
"Ja!" zei ik. "Chara vindt Genji lief, en Frisk vindt Lichtje ook lief."
"Lichtje geeft voor we slapen wat licht" zei Frisk, "dan slapen we sneller."
"Genji is gezellig" zei Chara, "anders Tangerine zo alleen."
"Wij ze zo halen?" stelde ik voor. "Maar eerst tanden poetsen. Wij zo terug, Blooky." De jongens en ik liepen naar boven, gingen onze tanden poetsen en haalden ook de rest van onze knuffels uit het bed.
"Gezellig wordt het hier..." zei Napstablook, toen we weer beneden waren.
"Jij ook een knuffel gehad?" vroeg ik, terwijl ik met alle moeite op de sofa probeerde te komen, maar het lukte niet.
"Heb ik nog steeds..." zei Napstablook. "Ze ligt bij mij in bed en ze heet Sweetie... ik heb haar al sinds ik geboren werd en sindsdien zijn we onafscheidelijk..."
Chara was wel op de sofa gekomen, maar Frisk en ik hadden nog steeds moeite ermee.
"Kom, schatjes, dan help ik jullie wel" zei Mettaton, en hij hielp ons ook daadwerkelijk de sofa op, waarna hij er ook bij kwam zitten.
"Blewis houdt Lichtje warm" zei Frisk, die zijn deken over de knuffel heen had gelegd. "Wij 's nachts niet koud."
"Adi en Mira vinden mij ook lief" zei ik, terwijl ik ze allebei stevig omhelsde.
"Mettie?" vroeg Chara. "Jij ook eens knuffels gehad, of niet?"
"Eigenlijk niet" zei Mettaton, "hooguit een kussen dat ik altijd als hoofdkussen gebruik! Hij voelt aan als een grote marshmallow..."
"Kun je niet eten, hè?" zei ik. "Geen echte marshmallow, denk ik."
Toen ik dat zei, wreef Mettaton voorzichtig door mijn krullen en gaf me een knuffel en een zoen op mijn wang.
Ongeveer een paar uur later, om ongeveer 5 voor 9, vielen we zowaar op de sofa in slaap, dat Napstablook ons weer eens wakker moest houden.
"Mama" riep ik, "wij naar bed?"
"Is het al zo laat?" zei Toriel. "Ja... dan zit er maar niets anders op."
De jongens en ik wensten de rest van de volwassenen nog een goede nacht, en gingen naar onze kamer, mét onze knuffels natuurlijk.
We kregen nog even een droge luier en onze slaapkleding aan, en uiteraard nog een paar nachtzoenen, en hierna lagen we alweer in onze bedden, kijkend naar het zachte licht dat Lichtje voor ons liet zien.
En sinds we gezwommen hadden en dat ons redelijk moe had gemaakt, vielen we gewoon binnen een halve minuut in slaap.
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
19
"Goeiemorgen, slaapkopjes" zei Chara vanmorgen. Was hij echt eerder wakker geworden dan mij en Frisk?
"Morgen, Chara" zei ik, "hoe laat is het? En waarom ben je zo vroeg wakker?"
"Het is nu 5 voor 9" zei Chara. "Maar hoe ik vroeg wakker ben geworden? Geen idee, waarschijnlijk de natuur of zo."
Ik draaide me nog even op mijn andere zij, maar Chara wilde weer zo lollig zijn dat hij mij terug op mijn rug rolde.
"Chara, mag ik alsjeblieft nog één minuutje blijven liggen?" zei ik, een beetje geërgerd. "Frisk slaapt ook nog."
"Oh, sorry" zei Chara, "ik dacht dat je de grap wel leuk zou vinden. Maar ik zal vanaf nu ook wat zachter praten." Hij pakte zijn knuffels en ging ermee de box in, waarbij hij er zachtjes mee ging spelen.
Ik rolde me op tot een bal en sloot mijn ogen nog even. Na een tijdje verveelde het wel een beetje, dus sloeg ik de dekens van me af, nam mijn knuffels mee en ging ook de box in.
"Wat denk jij dat we vandaag gaan doen?" vroeg ik zachtjes.
"Ik weet het niet" zei Chara. "Het is bewolkt, dus het enige wat we zouden kunnen doen is binnen zitten." Hij ging op zijn zij liggen en pakte een kussen uit een hoek van de box.
"En cartoons kijken" zei ik. "Die van Splatoon gisteren was echt leuk! Doet me denken aan de tijd dat ik het speelde met mijn vriendje... die helaas kort voor mijn vertrek overleed aan hartproblemen."
"Och, meisje" zei Chara, en hij streelde mij over mijn schouder. "Dat is niet leuk, een vriendje verliezen. Weet je, kort voor mijn geboorte verloor ik ook mijn vader. Heb ik nog nooit verteld, denk ik..."
Ik knikte, en probeerde mijn tranen in te houden.
"Ik zou het mijne ook verloren kunnen zijn" zuchtte ik, "gezien hij zoveel gebruikte dat het niet meer te geloven was."
"Dan hebben we alledrie ouders die... weet je wel, een beetje problematisch zijn" zei Chara. "We zijn op zijn minst blij met ons nieuwe leven hier."
"Da's waar" zei ik, en er ontsnapten toch drie kleine tranen uit mijn ogen, die gauw in mijn mouw verdwenen. "Wacht, Frisk ook? Ik zal het hem zelf maar laten vertellen..."
Ik hoorde Frisk ook wakker worden, en niet veel later kwamen hij en zijn knuffels ook gezellig bij mij en Chara in de box zitten.
"Morgen, Frisk" zeiden Chara en ik.
"Morgen" zei Frisk. "Wacht, wie werd hier als eerst wakker?"
"Chara" zei ik, en ik deed mijn speentje even uit om Chara een dikke zoen op zijn wang te geven.
"En we discussieerden net over een heel moeilijk onderwerp..." zei Chara. "Misschien wil jij er even over meepraten?"
"Ik had dus een vriendje" zei ik, "met wie ik om de dag Splatoon speelde. Maar ongeveer 3 weken voor mijn vertrek overleed hij aan hartproblemen, en dat vind ik nog steeds erg moeilijk om mee om te gaan..." Toen de zoveelste tranen uit mijn ogen ontsnapten, gaf Frisk mij een knuffel en streelde mij over mijn rug.
"Ik heb geen ouders" zei Frisk, "ik heb ze maar héél even gehad, maar toen waren ze engelen geworden, als je begrijpt wat ik bedoel..."
Ik knikte, want ik kende wel meer mensen die geen ouders hadden.
"Ik heb geen vader" zei Chara, "en Lean kan haar ouders misschien ook kwijt zijn, omdat ze veel gebruikten. Snap je dat?"
Frisk knikte, want hij had het ook van mij gehoord.
"Mijn ouders waren toch niet aardig" snikte ik. "Dat klinkt misschien hard, maar ik schold zoveel op ze omdat ze zo vaak weer gebruikten... er ontsnapte zelfs nog wel eens een verwensing uit mijn metaforische woordenboek, dus het zou best kunnen."
"Mijn pleegouders waren wel erg aardig op het eerst" zei Frisk, "maar sinds er problemen in hun familie kwamen, deden ze ineens heel raar, en ook tegen mij en de anderen. En daarom ben ik hier, en ik heb jullie nu, dus zorgen hoef ik me eigenlijk niet meer te maken, en zeker niet om het feit dat ik nu twee keer geadopteerd ben."
Ik lachte er zwakjes om. Twee keer geadopteerd zijn komt ook niet vaak voor.
"Wij zijn een sterk team" zei ik, "een team van two guys and a girl die door ons verleden heel hecht met elkaar zijn. Als een stalen ketting." Ik pakte de handen van de jongens vast en zette mijn meest vastberaden positie op.
"Strong" zei Frisk, "dat is wat we zijn."
"En wat we ook zullen blijven" zei Chara. Daar zaten we dan, alledrie op onze knieën, handen vast en een vastberaden positie alsof we een menselijke ketting waren. Op gegeven moment liet ik hun handen los en liet mezelf op mijn rug in de kussens vallen.
De jongens deden precies hetzelfde en we lachten erom. Ik lachte zelfs mijn verdriet weg, en dat was altijd goed om te doen.
We speelden nog even met onze knuffels totdat de deur open ging.
"Goedemorgen, kinderen" zei Toriel. "Lekker geslapen?"
"Ja, mama" zei Frisk, die Blewis over mijn gezicht heen legde.
"Hé!" riep ik lachend. "Wat moet dat?"
"Lean, waar ben jij ineens gebleven?" vroeg Toriel. "Ik zie alleen Frisk en Chara. Ben jij onzichtbaar geworden?"
Oh ja, dacht ik, dat is waar ook! Als ik een deken over mijn gezicht heb, ben ik 'onzichtbaar', net als een echte peuter!
"Hier ben ik!" riep ik, toen ik Blewis van me af gooide. "Ik ben er altijd."
"Net niet!" zei Chara, die mij wilde kietelen, maar zich nog net in kon houden en me toch maar in mijn wang kneep.
"Jullie zijn me wel lieve kinderen" zei Toriel, "maar goed dat ik jullie altijd heb!" Ze tilde ons alledrie tegelijk de box uit, waarna ze ons even op het kussen neerlegde, maar Chara niet. Hij mocht op de commode, waar zijn luier verwisseld werd en hij ook zijn kleding kreeg.
Frisk en ik kregen even later hetzelfde, maar we droegen vandaag niet zomaar kleding! Waarom was dat ineens het geval?
"Waarom heb ik dit aan?" vroeg ik, terwijl ik mijn hele jurk onderzocht. Hij was wit met roze stikseltjes erop.
"Dat vertel ik jullie beneden wel" zei Toriel. "Wat vinden jullie trouwens van de kleding?" Ze pakte de borstel en begon met mijn haren te borstelen.
"Anders dan normaal" zei Frisk.
"Wel mooi" zei Chara.
"Hij is prachtig!" zei ik, want ik was echt blij met mijn jurk. Hij zat ook zo lekker, en volgens mij was hij ook van satijn gemaakt, want hij voelde lekker zacht aan. En in combinatie met de lichtroze leggings en de witte enkelsokken was hij ook best mooi!
"Ik zal de kleren geen au doen" zei Frisk, die echt trots was op zijn grijze vestje met het witte bloesje eronder, en een lichter grijze broek die het helemaal afmaakte.
"Maar je kan de kleren toch ook geen pijn doen!" lachte Toriel, die mijn haar over mijn schouders verdeelde en één stuk per zijde begon te vlechten.
"Maar jawel, mama!" zei Chara, "als er een gat in zit, heeft hij au, en moet het gat dicht." Hij droeg ongeveer hetzelfde als Frisk, maar het enige verschil was dat het vestje en de broek zo blauw als spijkerstof waren.
"Dan ben ik ook maar zichtig!" zei ik, terwijl ik enthousiast mijn handen in elkaar deed en mijn schattigste lach opzette.
"Voorzichtig is het, hè?" zei Toriel. "Dat zal je zeker wel wezen." Ze was klaar met mijn haren vlechten en nam de jongens op schoot zodat ze hun haar om de beurt kon borstelen.
"Ik naar beneden?" vroeg ik. "Ze willen me zien!"
Toriel knikte bevestigend, en ik liep, nog steeds met de schattige lach op mijn gezicht, de kamer uit. Alleen kon ik niet in stijl van de trap af lopen, dus deed ik met maar zoals ik het normaal ook altijd deed.
"Goeiemorgen, meisje!" riep Alphys blij. "Wat zie jij er leuk uit! Weet je al wat we gaan doen?"
"Mama zegt het ons zo" zei ik, en ik werd door Alphys op de sofa getild.
"Je bent er wel goed voor gekleed" zei Alphys, "maar sommigen echter niet... zoals mama...!" Dat laatste fluisterde ze in mijn oor.
"Jij wel een leuke jurk!" zei ik blij, toen ik op Alphys' jurk wees. Hij was zwart met kleine witte stippen.
"Dank je!" riep Alphys blij, en ze gaf me een knuffel en een zoen.
Als ik iedere dag knuffels en zoenen kreeg, deed het me goed.
Wat ik vooral zo leuk vond staan bij mijn jurk, was mijn witte speentje dat ik overdag altijd had. Maar ja, mijn speentje maakte me altijd al schattiger dan ik dacht dat ik eigenlijk was.
Ik keek boven in de hal en zag Napstablook uit zijn kamer komen.
"Blooky!" riep ik blij. "Jij een leuke strik!" Napstablook had inderdaad een strikje in zijn hals, omdat hij geen hesje of smoking aan kon trekken. Geen enkel spook kon dat.
"Dank je..." zei Napstablook. "Een leuk begin van mijn ochtend... een mooie strik...!" Hij kwam naar beneden en ging ook even op de sofa zitten.
Toen kwamen Toriel en de jongens ook van onze kamer naar beneden, waarbij ik maar niets ging zeggen over wat Toriel aan moest trekken of niet.
"Wij het zo weten?" vroeg Frisk.
"Ja, ik wil het weten!" zei ik.
"Ik al mierig!" riep Chara.
"Nee, nieuwsgierig, jongeman" zei Alphys. Dat laatste was als grap bedoeld. "We krijgen het zo wel te horen."
"Oh ja, bijna vergeten!" zei Toriel. "Ben zo terug. Ik heb de verkeerde kleding aan!" Ze snelde zich naar haar kamer, waarbij Undyne en Papyrus toevallig uit de keuken kwamen lopen.
"Goedemorgen, allemaal!" riepen ze.
"Morgen, Papyrus!" zei ik. "Morgen, Undyne!"
Ik bekeek de twee nog eens goed, en zij waren ook heel chic gekleed!
"Waar is Toriel?" vroeg Papyrus.
"Die had de verkeerde kleren aangetrokken!" lachte Alphys. "Ze liep nota bene nog in haar gewoonlijke kleding, en dat past niet bij wat we vandaag gaan doen!"
"Zo'n gewaad is inderdaad niet echt fancy" zei Undyne, "maar dit soort kleding wel!" Zelf had zij een lange, paarsachtige jurk aan en haar haren hingen over haar schouders. Een echte dame.
Even later zaten we allemaal aan de ontbijttafel en werden we bijna doodgegooid met complimenten naar en van elkaar.
Ook werd ons verteld dat we vanmiddag naar een klein cafeetje aan de voet van de watervallen gingen, dus dat we daarom zo chic gekleed waren. Ik had er al zin in...!
De tijd vloog, waarin de jongens en ik na het tandenpoetsen nog even tijd kregen om te slapen, waarbij de rest van de volwassenen wel stil waren, want we sliepen op de sofa.
Om half 12 werden we wakker van zachtjes gepraat, en ik merkte dat ik wel een schone luier nodig had. Dus ik begon maar wat te roepen.
"Ja, meisje?" zei Sans, die als eerste reageerde.
"Ik een schone luier?" zei ik. "En Frisk en Chara?"
"Ik... weet het niet..." zei Sans nerveus.
"Kom op, Sans!" zei Toriel. "Ik weet dat je het kan, schat!"
"En als je het kan" zei Mettaton, "doe het dan ook!" Dit resuleerde erin dat alle volwassenen riepen "doe het", om Sans zowel uit te dagen als aan te moedigen. De jongens en ik moesten er alleen maar om lachen.
"Goed dan" zuchtte Sans, "als jullie dat zo nodig willen, doe ik het wel." Hij nam mij in zijn armen en wilde naar boven gaan, maar Papyrus hield ons tegen.
"En als je het wilt doen" zei Papyrus, "laat het ons dan ook zien!"
Wacht, wat? Het hen laten zien? Moest ik dan halfnaakt in de woonruimte liggen? Ik had daar absoluut geen zin in, dus ik begon helemaal onrustig te bewegen.
"Dan doe ik het maar zonder enige censuur..." zuchtte Sans. "Papyrus, jij kunt echt lastig zijn."
"Ben ik wel vaker" zei Papyrus, die terug naar de sofa ging.
Sans liet mij even los en liep naar onze kamer om daar wat spulletjes te halen voor het luierverschonen.
Ik stond midden in de kamer en zocht naar een goede beschutte plek waar ik verschoond zou kunnen worden, maar ik kon er geen vinden.
De jongens waren inmiddels ook van de sofa af gegaan en waren op de vloer gaan zitten.
Ietsje later kwam Sans terug met een klein stapeltje spullen in zijn handen, en bovenop lag een serie handdoeken, waar de jongens en ik normaal op lagen als we bij openbare wc's verschoond werden.
Ik ging zitten en wachtte maar af.
"Toch niet midden in de kamer, gekkie" zei Sans. "Daar achter dat bijzettafeltje, dan is er wat beschutting en kan niemand zien of je een jongen of een meisje bent." Dat laatste was een grapje.
"Ik een meisje!" riep ik, en ik ging achter het bijzettafeltje liggen, waarbij er wat handdoeken en een kussentje onder me werden neergelegd.
Sans wreef zenuwachtig in zijn handen en trok eerst mijn jurk omhoog en legging omlaag, waarna het wel 10 seconden duurde voordat mijn luier eens uit ging.
Wat erna gebeurde ging eigenlijk wel snel, want ik kreeg slechts 2 doekjes over mijn streek heen en algauw had ik weer een droge luier aan.
De volwassenen bij de andere sofa's applaudisseerden voor wat ze daarnet hadden gezien.
Bij de jongens duurde het een paar seconden korter dan bij mij, maar ja, dat is ook omdat jongens minder bij hun streek hebben dan meisjes.
"Hadden jullie bij moeten zijn" zei ik, "en Papyrus was dat, toen Sans het deed toen ik buiten was."
"Maar ik hou er gewoon van om Sans te plagen, zoetje!" zei Toriel. "Omdat hij mij ook vaak plaagt."
"Ik had trouwens nog wat voor je, snoepje" zei Mettaton, die iets achter zijn rug vandaan haalde en het op mijn hoofd zette. Het was een witte strooien hoed met een roze bloemetje eraan, en hij was echt mooi!
"Dank je, Mettie!" riep ik. "Hij is erg mooi!" Ik gaf hem een knuffel en een zoen, omdat ik er echt blij mee was.
"Wacht..." zei Napstablook, "er is iets niet in orde..."
"Wat dan?" vroeg Undyne. "Is mijn hoed dan mooier?" Zij had zelf een paarse hoed met een gekromde voorste rand en glitters op.
"Is het mijn hesje dat niet goed zit?" vroeg Mettaton.
"Of heb ik het verkeerde hoofddeksel op?" vroeg Papyrus. "Dan heb ik deze bolhoed dus voor niks op..."
"Nee..." zei Napstablook. "Dat is het niet... Lean... je moet Mira nog hebben...! Want echte mooie meisjes hebben vaak een pop bij zich...!"
"Net zoals ik vroeger!" zei Undyne.
"En ik" zei Alphys.
"Ik ben Mira halen" zei ik, en ik ging even naar de kamer, en al snel was ik weer terug. Nou ja, wij, want ik had Mira bij me.
Toen ik weer beneden was, dacht ik dat Napstablook me even voor de gek hield, want toen ik weg was, had hij nog geen hoge hoed op, maar toen ik terug kwam wel!
"Blooky ook een hoed op!" riep ik.
"Dan kunnen we bijna gaan" zei Toriel. "Ik moet nog even de tas voor de kinderen inpakken! Sans, kun jij me alsjeblieft die handdoeken en zo aangeven, want die heb ik hoogstwaarschijnlijk ook nodig 's middags." Sans gaf Toriel de handdoeken, het kussentje en de doekjes en die stopte zij weer in een tas.
De jongens en ik mochten, nadat we van Undyne en Papyrus onze schoenen aan hadden gekregen, in de auto zitten, waarbij we echter zo'n 5 minuten hoefden te wachten, want Toriel en Sans kwamen al snel opdagen.
"En nu kunnen we echt gaan" zei Sans, "daar naar dat kleine café aan de voet van de watervallen." Hij startte de auto op, deed de garagedeur op afstand open, reed de garage uit, deed de deur weer dicht en we waren al op weg.
Het was nog steeds bewolkt, maar een garage hebben was zo fijn, want dan beschadigde je auto nog niet zo snel. Of meer voertuigen, maar die hadden we niet. We hadden 2 auto's en een paar fietsen, maar niemand was ooit geïnteresseerd geweest in een eindje fietsen door de Underground.
Om 5 voor 12 kwamen we bij het café aan, en hij zag er van buiten erg normaal uit, zoals de meeste café's. Ik was eens benieuwd hoe hij er van binnen uit zou zien?
Sans en Toriel liepen naar het café met ons in hun kielzog, gevolgd door Papyrus, Undyne, Alphys, Mettaton en Napstablook, waarbij we 10 goed geklede gasten waren voor het bezoekje aan het café.
"Goedemorgen" zei een barman toen we binnenkwamen, "ja, ik mag het nu nog zeggen, maar hadden jullie toevallig gereserveerd op tafel 10?"
"Ja, dat zijn wij" zei Sans.
"Kom verder" zei de barman, die ons naar de tafel leidde. De tafel was rond en heel netjes gedekt, dus die zou ik zeker geen kwaad willen doen.
Toen ik er eens zat, keek ik het hele café rond. Wat zag dat er toch mooi uit! Paars licht, paarse muren, paarse kroonluchters, zwarte gordijnen aan de ramen en soms wat spinnenwebben voor de sier. Paars gaf me rust, en ik was echt onder de indruk. Zelfs het uitzicht over de watervallen was adembenemend, want buiten was er een blauwe gloed en die paste wel goed bij het paars van het café.
"Ik ben hier zelf ook nog nooit geweest...!" fluisterde Frisk in mijn oor. "Chara trouwens ook niet, maar deze plek is echt fantastisch...!"
Ik knikte, en liet Mira zelfs een beetje het café rond kijken. Vanuit een stoel zag alles er altijd mooier uit.
Op de achtergrond hoorde ik rustige muziek* spelen, en dat paste wel bij de sfeer van dit café, want ik zag er veel gasten erg ontspannen bij zitten.
"Mooi hè?" zei Undyne.
"Ja, mooi" zei ik zachtjes. "Veel paars." Zelfs mijn jurk zag er een beetje paars uit door de verlichting, en de roze stikseltjes vielen ook meer op.
Ik keek nog eens om me heen, en ik zag ineens een spiegel! Ik liep er naar toe, en bekeek mezelf eens goed. Ik zag er echt beeldig uit, met mijn witte jurk, hoed, schoentjes en speentje, lichtroze leggings en halflange, rode vlechten met witte strikjes aan het einde. Dat ik Mira vasthield en mijn speentje in had liet me echt op een hele jonge dame lijken. Ik ging na een halve minuut weer terug naar de tafel.
"Wat was er zo leuk?" vroeg Frisk.
"Spiegel" zei ik. "Moet je eens kijken hoe mooi je bent."
"Ik ook kijken!" zei Chara.
En zo stonden de jongens allebei voor de spiegel zichzelf te verwonderen. Ik lachte erbij.
"Jullie jezelf al gezien?" vroeg ik aan de rest.
"Ik zie er prima uit..." zei Napstablook.
"De stippen op mijn jurk lijken paars in plaats van wit!" zei Alphys.
"Mijn jurk geeft haast licht" zei Undyne.
"Waar zijn Frisk en Chara?" vroeg Sans ineens.
"Spiegel" zei ik. "Ik mezelf ook bekeken, erg mooi. Jullie ook kijken?"
"Eigenlijk wel..." zei Napstablook, en hij ging naar de spiegel, waarbij de jongens terug kwamen omdat zij zichzelf ook genoeg hadden bekeken.
"Weet je, Lean" fluisterde Chara in mijn oor, "eigenlijk vloekt mijn speentje wel bij de kleding! Maar ja, ik kan toch niet zonder, dus het hoeft niet echt iets uit te maken..."
"Bij mij ook..." fluisterde Frisk. "En ik kan ook niet meer zonder, behalve als de lunch zo komt. Wat denk je dat het zal zijn?"
Ik haalde mijn schouders op, hield Mira tegen me aan en ging een beetje naar achteren zitten, in een relaxte houding.
"Goedemiddag" zei een barvrouw, die op een vermenselijkte spin leek. "Wat mag het zijn?" Dit vroeg ze aan de volwassenen.
"Blooky!" zei ik niet te hard, "lunch!" Napstablook ging gelijk weer terug aan tafel en stond een beetje versteld van wie hij daar zag.
"Hallo, Muffet...!" zei hij. "Hoe is het met je?"
"Napstablook!" zei de barvrouw die blijkbaar Muffet heette. "Met mij gaat het prima. Ik heb je lang niet meer gezien!"
Dus dat was Muffet over wie Frisk vertelde? Ze zag er in het echt beter uit dan ik me had voorgesteld.
"Dat is Muffet?" vroeg ik zachtjes aan Frisk.
Frisk knikte bevestigend, en lachte erbij.
"Ik hoop dat de lunch wel lekker is...!" zei Chara zachtjes.
"Ik ken Muffet wel goed" zei Frisk, "want ze verkocht vroeger wel eens donuts en drinken, die erg lekker waren. En als de jaarlijkse vrij- en rommelmarkt aanbreekt, doet ze dat ook altijd."
Een rommelmarkt in de Underground, daar zou ik wel eens heen willen! Dat wordt dan één van mijn toekomstplannen.
"Kinderen..." zei Napstablook, "kunnen jullie de mooiste pose aannemen voor een foto...?" Hij pakte de camera erbij, de jongens en ik poseerden en... klik. We kregen de foto ook nog even te zien, en hij werd ook op de Undernet gezet met de tekst: 'Waar zijn we? Daar in dat kleine café aan de voet van de watervallen!'.
"Wij zo wel eten" zei ik, waarbij ik mijn speentje even uit deed en deze op een servetje bij mijn plaats neerlegde.
"Heel verstandig van je, lieveling" zei Undyne, die een arm om mijn schouder heen sloeg en me een zoen op mijn wang gaf.
De jongens deden precies hetzelfde als ik, zodat we ook daadwerkelijk klaar voor de lunch leken.
Hierna kregen we van Toriel onze slabbetjes om, want anders zag onze kleding er niet meer zo best uit na het eten straks.
"Mama, wat eten wij zo?" vroeg Frisk.
"Meerdere dingen" antwoordde Toriel. "Straks mag je zelf kiezen wat je hebben wil, en let er wel op dat het er allemaal even aantrekkelijk uit ziet."
Allemaal even aantrekkelijk...? Dan zou kiezen zeker moeilijk worden. Maar in meerdere dingen eten had ik wel zin.
Ik verveelde me langzamerhand een beetje meer, terwijl de jongens elkaars handen vasthielden en elkaar zeer vertederd aankeken. Niemand die het zag, dus het was goed.
"Duurt het lang?" vroeg Sans. "Ik vind dat ook, hoor."
"Ja, ik wil de lunch" zei ik. "Veel lekkere dingen."
"Ik voel me niet veel rustiger dan jij, Sans" zei Papyrus. "Jij bent altijd zo goed in wachten...!"
"Da's Sans" zei Toriel, "de geduldigste heer van de hele Underground."
Eindelijk! Ik zag Muffet uit de keuken komen met meerdere dienbladen. Wat erop lag, zag er inderdaad erg aantrekkelijk uit.
"Alstublieft" zei Muffet, toen ze bij onze tafel aankwam. "Ik hoop dat dit naar wens is." Ze zette de dienbladen neer en de jongens en ik waren al helemaal onder de indruk van wat erop lag.
"Ziet er weer mooi uit, zoals gewoonlijk!" complementeerde Papyrus.
"En lekker" zei ik. "Ik heb er al zin in!"
"Dan hebben jullie je zin ook" lachte Muffet naar ons. "Want in een café als dit krijg je dat altijd!"
Ik lachte terug en bekeek goed wat ik allemaal wilde hebben. Uiteindelijk lag er van ieder hapje één op mijn bord, en dan ook nog eens op kleur gesorteerd. Dit was blijkbaar zo professioneel gedaan dat Napstablook weer een foto had gemaakt en deze ook had gepost.
De lunch smaakte echt lekker... het deed me denken aan de afternoon tea die ik nog wel eens had op sommige vrijdagen op school, met allerlei zoete hapjes en zelfs lekker drinken, dat ik nu ook had. Een soort cider, maar dan zonder alcohol en suiker, dus een stuk gezonder en beter.
"Ik zou dit best iedere dag willen eten...!" zei Alphys, die erbij glunderde. "Maar ja, dat zou erg veel geld en gezondheid kosten...!"
"En je tanden" zei Sans. "Want alleen maar suiker eten wordt op gegeven moment ook wel irri-tand...!"
Dit maakte iedereen behalve Papyrus aan het lachen. Ik moest zelfs zo hard lachen dat ik nauwelijks door had dat mijn luier bijna op springen stond, omdat mijn blaas een beetje met mij mee 'lachte'.
Gelukkig keek niemand op van ons lachen, want er waren meerdere lachsalvo's te horen van andere tafels.
Ik stond nog half lachend van tafel op, nam mijn speentje en Mira mee en liep naar Toriel.
"Wat is er, meisje?" vroeg Toriel.
"Mijn luier is nat" zei ik zachtjes.
"Dan krijg je snel een droge van me" zei Toriel. "Ik ben zo terug!" Dit laatste zei ze tegen de rest, voordat we naar de wc's liepen, waar gelukkig wat tafels waren.
Ik werd op zo'n tafel neergelegd, met een stel handdoeken onder me, en binnen no time had ik al een droge luier aan. En wat ook nog eens zo fijn was, was het feit dat Toriel en ik de enige twee waren bij de wc's, dus niemand die het zag.
Toen we terug waren bij de tafel, schrok ik lichtelijk, want de jongens en Sans waren even weg. Maar dat was omdat zij ook naar de wc's waren gegaan, en dat maakte me weer iets rustiger.
Ik had niet veel te doen, dus ik zat maar voor de rest van de uren bij Mettaton op schoot half mee te luisteren naar de gesprekken die hij met de anderen voerde.
Ik hoorde nog wel eens een woord langskomen dat ik dan anders na zei, net als in eerdere gesprekken. Net hoorde ik Alphys 'manga' zeggen, dus wilde ik dat ook proberen te zeggen.
"Mangaan" zei ik.
"Lean, wat zeg jij nu allemaal?" vroeg Alphys verbaasd.
"Jij zei mangaan" zei ik, "dus ik zei ook mangaan."
"Ik zei manga!" lachte Alphys. "Toch geen mangaan?"
"Ze leert iedere dag nieuwe woorden" zei Mettaton, "en dat moet je misschien nog even leren snappen."
"Wat hij zei" zei Undyne, die ook niet kon stoppen met lachen om mij.
In de tussentijd zag ik Sans en de jongens weer terug komen, en na zo'n 5 minuten was het alweer tijd om te gaan. Terwijl de rest naar de auto's terug ging, betaalde Sans voor de lunch en het reserveren.
Dit was echt één van de beste bezoeken aan een café ooit.
De tijd vloog weer, en het avondeten viel ook niet echt tegen. Het werd simpel gehouden, dus we aten bonen en aardappels. Nou ja, slechts drie bonen voor mij en de jongens, want wij hielden er niet zo van.
Na het eten zaten de jongens en ik op de sofa, en we deden nog steeds uiterst voorzichtig met onze kleding. Mijn hoed had ik inmiddels niet meer op, want die had ik alleen nodig op openbare plekken waar chique kleding verplicht was.
"Ik verveel me!" riep ik, terwijl ik naar de klok keek. Het was al bijna half 8, dus tijd om in bad te gaan.
"Wat zouden jullie zeggen van een lekker warm bad?" zei Alphys.
"Na zo'n lange dag moeten jullie natuurlijk ook ontspannen" zei Undyne.
De jongens en ik knikten, en we gingen naar boven. Onderweg naar boven had ik echter gedefeceerd, maar ik was lang niet de enige. De jongens en ik hadden dat al zo lang niet meer gedaan, dat het wel nodig was.
"De dag was lang en leuk" zei ik, toen we op onze kamer aankwamen.
"Ik vond het vooral leuk" zei Alphys.
"En paars" zei Frisk.
"En in uren als deze moeten jullie ook wel echt in bad" grapte Undyne, die Chara als eerste op de commode legde en hem op zijn luier na uitkleedde. De luier zag er zwaar uit, dus ik snapte best wat Undyne bedoelde.
"Ik zal het weer proberen..." zei Alphys nerveus, die de wasknijper weer uit haar zak haalde, op haar neus zette en met een vies gezicht Chara's luier uitdeed en zijn streek volledig schoonmaakte.
Undyne was intussen al bezig met het bad vol te laten lopen en wat zeep toe te voegen.
Frisk was als tweede aan de beurt om uitgekleed te worden, maar dankzij zijn gebrabbel werd Alphys al een stuk minder nerveus.
"In bad gaan is fijn!" zei Frisk blij.
"Dat is het ook" zei Alphys, "ik zou dat vanavond ook maar moeten doen. Undyne, is het bad al bijna vol?"
"Bijna!" riep Undyne vanuit de badkamer.
Alphys bracht Frisk naar de badkamer en kleedde mij volledig uit. Ze keek er een stuk gemakkelijker bij.
"Wij zo tandenpoetsen in bad?" vroeg ik. "Mag dat?"
"Natuurlijk mag dat" zei Alphys. "Dat is eigenlijk een stuk handiger dan na het bad, nu ik erover nadenk." Ze nam mij mee naar de badkamer, waar het bad net vol was, dus ik mocht er gelijk als eerste in.
Toen de jongens en ik alledrie in bad zaten, kregen we onze tandenborstels, waarbij we onze tanden nog mochten poetsen, omdat dat in bad zelf een stuk sneller ging.
"Dat was een goed voorstel van je, Lean" zei Undyne. "Ik zou het maar aan de anderen moeten vertellen." Ze haalde een spons over Chara's gezicht.
Na ongeveer een kwartier mochten we uit bad, werden we zo goed mogelijk afgedroogd en werd ons haar ook nog even geborsteld.
"Zouden jullie op een dag nog eens naar dat café willen?" vroeg Alphys.
De jongens en ik knikten instemmend, want het was vandaag echt leuk. Na het afdrogen en zo liet Undyne Alphys ons één voor één in een schone luier en onze slaapkleding doen. Dat deed ze met veel minder zenuwen.
"Willen jullie misschien nog even wat relaxen?" vroeg Undyne.
Mijn hoofd hing een beetje slap van de moeheid, maar nee schudden ging gelukkig nog. De jongens waren ook nog te moe om beneden te zijn, dus gingen we maar naar bed.
Toriel kwam ons nog even een goedenacht wensen en nachtzoenen geven, en nadat Alphys hetzelfde had gedaan, bleef Undyne nog even om mij en de jongens, vergezeld door het licht van Lichtje, in slaap te zingen.
Nadat zij ons daarna ook een nachtzoen had gegeven, lagen we meteen te slapen.
*Kennen jullie het liedje 'Sleep Away' van Bob Acri? Fantaseer het café (zoals hij beschreven is) eens voor je terwijl je het liedje luistert, en vertel me gerust wat je je erbij hebt voorgesteld!
"Goeiemorgen, slaapkopjes" zei Chara vanmorgen. Was hij echt eerder wakker geworden dan mij en Frisk?
"Morgen, Chara" zei ik, "hoe laat is het? En waarom ben je zo vroeg wakker?"
"Het is nu 5 voor 9" zei Chara. "Maar hoe ik vroeg wakker ben geworden? Geen idee, waarschijnlijk de natuur of zo."
Ik draaide me nog even op mijn andere zij, maar Chara wilde weer zo lollig zijn dat hij mij terug op mijn rug rolde.
"Chara, mag ik alsjeblieft nog één minuutje blijven liggen?" zei ik, een beetje geërgerd. "Frisk slaapt ook nog."
"Oh, sorry" zei Chara, "ik dacht dat je de grap wel leuk zou vinden. Maar ik zal vanaf nu ook wat zachter praten." Hij pakte zijn knuffels en ging ermee de box in, waarbij hij er zachtjes mee ging spelen.
Ik rolde me op tot een bal en sloot mijn ogen nog even. Na een tijdje verveelde het wel een beetje, dus sloeg ik de dekens van me af, nam mijn knuffels mee en ging ook de box in.
"Wat denk jij dat we vandaag gaan doen?" vroeg ik zachtjes.
"Ik weet het niet" zei Chara. "Het is bewolkt, dus het enige wat we zouden kunnen doen is binnen zitten." Hij ging op zijn zij liggen en pakte een kussen uit een hoek van de box.
"En cartoons kijken" zei ik. "Die van Splatoon gisteren was echt leuk! Doet me denken aan de tijd dat ik het speelde met mijn vriendje... die helaas kort voor mijn vertrek overleed aan hartproblemen."
"Och, meisje" zei Chara, en hij streelde mij over mijn schouder. "Dat is niet leuk, een vriendje verliezen. Weet je, kort voor mijn geboorte verloor ik ook mijn vader. Heb ik nog nooit verteld, denk ik..."
Ik knikte, en probeerde mijn tranen in te houden.
"Ik zou het mijne ook verloren kunnen zijn" zuchtte ik, "gezien hij zoveel gebruikte dat het niet meer te geloven was."
"Dan hebben we alledrie ouders die... weet je wel, een beetje problematisch zijn" zei Chara. "We zijn op zijn minst blij met ons nieuwe leven hier."
"Da's waar" zei ik, en er ontsnapten toch drie kleine tranen uit mijn ogen, die gauw in mijn mouw verdwenen. "Wacht, Frisk ook? Ik zal het hem zelf maar laten vertellen..."
Ik hoorde Frisk ook wakker worden, en niet veel later kwamen hij en zijn knuffels ook gezellig bij mij en Chara in de box zitten.
"Morgen, Frisk" zeiden Chara en ik.
"Morgen" zei Frisk. "Wacht, wie werd hier als eerst wakker?"
"Chara" zei ik, en ik deed mijn speentje even uit om Chara een dikke zoen op zijn wang te geven.
"En we discussieerden net over een heel moeilijk onderwerp..." zei Chara. "Misschien wil jij er even over meepraten?"
"Ik had dus een vriendje" zei ik, "met wie ik om de dag Splatoon speelde. Maar ongeveer 3 weken voor mijn vertrek overleed hij aan hartproblemen, en dat vind ik nog steeds erg moeilijk om mee om te gaan..." Toen de zoveelste tranen uit mijn ogen ontsnapten, gaf Frisk mij een knuffel en streelde mij over mijn rug.
"Ik heb geen ouders" zei Frisk, "ik heb ze maar héél even gehad, maar toen waren ze engelen geworden, als je begrijpt wat ik bedoel..."
Ik knikte, want ik kende wel meer mensen die geen ouders hadden.
"Ik heb geen vader" zei Chara, "en Lean kan haar ouders misschien ook kwijt zijn, omdat ze veel gebruikten. Snap je dat?"
Frisk knikte, want hij had het ook van mij gehoord.
"Mijn ouders waren toch niet aardig" snikte ik. "Dat klinkt misschien hard, maar ik schold zoveel op ze omdat ze zo vaak weer gebruikten... er ontsnapte zelfs nog wel eens een verwensing uit mijn metaforische woordenboek, dus het zou best kunnen."
"Mijn pleegouders waren wel erg aardig op het eerst" zei Frisk, "maar sinds er problemen in hun familie kwamen, deden ze ineens heel raar, en ook tegen mij en de anderen. En daarom ben ik hier, en ik heb jullie nu, dus zorgen hoef ik me eigenlijk niet meer te maken, en zeker niet om het feit dat ik nu twee keer geadopteerd ben."
Ik lachte er zwakjes om. Twee keer geadopteerd zijn komt ook niet vaak voor.
"Wij zijn een sterk team" zei ik, "een team van two guys and a girl die door ons verleden heel hecht met elkaar zijn. Als een stalen ketting." Ik pakte de handen van de jongens vast en zette mijn meest vastberaden positie op.
"Strong" zei Frisk, "dat is wat we zijn."
"En wat we ook zullen blijven" zei Chara. Daar zaten we dan, alledrie op onze knieën, handen vast en een vastberaden positie alsof we een menselijke ketting waren. Op gegeven moment liet ik hun handen los en liet mezelf op mijn rug in de kussens vallen.
De jongens deden precies hetzelfde en we lachten erom. Ik lachte zelfs mijn verdriet weg, en dat was altijd goed om te doen.
We speelden nog even met onze knuffels totdat de deur open ging.
"Goedemorgen, kinderen" zei Toriel. "Lekker geslapen?"
"Ja, mama" zei Frisk, die Blewis over mijn gezicht heen legde.
"Hé!" riep ik lachend. "Wat moet dat?"
"Lean, waar ben jij ineens gebleven?" vroeg Toriel. "Ik zie alleen Frisk en Chara. Ben jij onzichtbaar geworden?"
Oh ja, dacht ik, dat is waar ook! Als ik een deken over mijn gezicht heb, ben ik 'onzichtbaar', net als een echte peuter!
"Hier ben ik!" riep ik, toen ik Blewis van me af gooide. "Ik ben er altijd."
"Net niet!" zei Chara, die mij wilde kietelen, maar zich nog net in kon houden en me toch maar in mijn wang kneep.
"Jullie zijn me wel lieve kinderen" zei Toriel, "maar goed dat ik jullie altijd heb!" Ze tilde ons alledrie tegelijk de box uit, waarna ze ons even op het kussen neerlegde, maar Chara niet. Hij mocht op de commode, waar zijn luier verwisseld werd en hij ook zijn kleding kreeg.
Frisk en ik kregen even later hetzelfde, maar we droegen vandaag niet zomaar kleding! Waarom was dat ineens het geval?
"Waarom heb ik dit aan?" vroeg ik, terwijl ik mijn hele jurk onderzocht. Hij was wit met roze stikseltjes erop.
"Dat vertel ik jullie beneden wel" zei Toriel. "Wat vinden jullie trouwens van de kleding?" Ze pakte de borstel en begon met mijn haren te borstelen.
"Anders dan normaal" zei Frisk.
"Wel mooi" zei Chara.
"Hij is prachtig!" zei ik, want ik was echt blij met mijn jurk. Hij zat ook zo lekker, en volgens mij was hij ook van satijn gemaakt, want hij voelde lekker zacht aan. En in combinatie met de lichtroze leggings en de witte enkelsokken was hij ook best mooi!
"Ik zal de kleren geen au doen" zei Frisk, die echt trots was op zijn grijze vestje met het witte bloesje eronder, en een lichter grijze broek die het helemaal afmaakte.
"Maar je kan de kleren toch ook geen pijn doen!" lachte Toriel, die mijn haar over mijn schouders verdeelde en één stuk per zijde begon te vlechten.
"Maar jawel, mama!" zei Chara, "als er een gat in zit, heeft hij au, en moet het gat dicht." Hij droeg ongeveer hetzelfde als Frisk, maar het enige verschil was dat het vestje en de broek zo blauw als spijkerstof waren.
"Dan ben ik ook maar zichtig!" zei ik, terwijl ik enthousiast mijn handen in elkaar deed en mijn schattigste lach opzette.
"Voorzichtig is het, hè?" zei Toriel. "Dat zal je zeker wel wezen." Ze was klaar met mijn haren vlechten en nam de jongens op schoot zodat ze hun haar om de beurt kon borstelen.
"Ik naar beneden?" vroeg ik. "Ze willen me zien!"
Toriel knikte bevestigend, en ik liep, nog steeds met de schattige lach op mijn gezicht, de kamer uit. Alleen kon ik niet in stijl van de trap af lopen, dus deed ik met maar zoals ik het normaal ook altijd deed.
"Goeiemorgen, meisje!" riep Alphys blij. "Wat zie jij er leuk uit! Weet je al wat we gaan doen?"
"Mama zegt het ons zo" zei ik, en ik werd door Alphys op de sofa getild.
"Je bent er wel goed voor gekleed" zei Alphys, "maar sommigen echter niet... zoals mama...!" Dat laatste fluisterde ze in mijn oor.
"Jij wel een leuke jurk!" zei ik blij, toen ik op Alphys' jurk wees. Hij was zwart met kleine witte stippen.
"Dank je!" riep Alphys blij, en ze gaf me een knuffel en een zoen.
Als ik iedere dag knuffels en zoenen kreeg, deed het me goed.
Wat ik vooral zo leuk vond staan bij mijn jurk, was mijn witte speentje dat ik overdag altijd had. Maar ja, mijn speentje maakte me altijd al schattiger dan ik dacht dat ik eigenlijk was.
Ik keek boven in de hal en zag Napstablook uit zijn kamer komen.
"Blooky!" riep ik blij. "Jij een leuke strik!" Napstablook had inderdaad een strikje in zijn hals, omdat hij geen hesje of smoking aan kon trekken. Geen enkel spook kon dat.
"Dank je..." zei Napstablook. "Een leuk begin van mijn ochtend... een mooie strik...!" Hij kwam naar beneden en ging ook even op de sofa zitten.
Toen kwamen Toriel en de jongens ook van onze kamer naar beneden, waarbij ik maar niets ging zeggen over wat Toriel aan moest trekken of niet.
"Wij het zo weten?" vroeg Frisk.
"Ja, ik wil het weten!" zei ik.
"Ik al mierig!" riep Chara.
"Nee, nieuwsgierig, jongeman" zei Alphys. Dat laatste was als grap bedoeld. "We krijgen het zo wel te horen."
"Oh ja, bijna vergeten!" zei Toriel. "Ben zo terug. Ik heb de verkeerde kleding aan!" Ze snelde zich naar haar kamer, waarbij Undyne en Papyrus toevallig uit de keuken kwamen lopen.
"Goedemorgen, allemaal!" riepen ze.
"Morgen, Papyrus!" zei ik. "Morgen, Undyne!"
Ik bekeek de twee nog eens goed, en zij waren ook heel chic gekleed!
"Waar is Toriel?" vroeg Papyrus.
"Die had de verkeerde kleren aangetrokken!" lachte Alphys. "Ze liep nota bene nog in haar gewoonlijke kleding, en dat past niet bij wat we vandaag gaan doen!"
"Zo'n gewaad is inderdaad niet echt fancy" zei Undyne, "maar dit soort kleding wel!" Zelf had zij een lange, paarsachtige jurk aan en haar haren hingen over haar schouders. Een echte dame.
Even later zaten we allemaal aan de ontbijttafel en werden we bijna doodgegooid met complimenten naar en van elkaar.
Ook werd ons verteld dat we vanmiddag naar een klein cafeetje aan de voet van de watervallen gingen, dus dat we daarom zo chic gekleed waren. Ik had er al zin in...!
De tijd vloog, waarin de jongens en ik na het tandenpoetsen nog even tijd kregen om te slapen, waarbij de rest van de volwassenen wel stil waren, want we sliepen op de sofa.
Om half 12 werden we wakker van zachtjes gepraat, en ik merkte dat ik wel een schone luier nodig had. Dus ik begon maar wat te roepen.
"Ja, meisje?" zei Sans, die als eerste reageerde.
"Ik een schone luier?" zei ik. "En Frisk en Chara?"
"Ik... weet het niet..." zei Sans nerveus.
"Kom op, Sans!" zei Toriel. "Ik weet dat je het kan, schat!"
"En als je het kan" zei Mettaton, "doe het dan ook!" Dit resuleerde erin dat alle volwassenen riepen "doe het", om Sans zowel uit te dagen als aan te moedigen. De jongens en ik moesten er alleen maar om lachen.
"Goed dan" zuchtte Sans, "als jullie dat zo nodig willen, doe ik het wel." Hij nam mij in zijn armen en wilde naar boven gaan, maar Papyrus hield ons tegen.
"En als je het wilt doen" zei Papyrus, "laat het ons dan ook zien!"
Wacht, wat? Het hen laten zien? Moest ik dan halfnaakt in de woonruimte liggen? Ik had daar absoluut geen zin in, dus ik begon helemaal onrustig te bewegen.
"Dan doe ik het maar zonder enige censuur..." zuchtte Sans. "Papyrus, jij kunt echt lastig zijn."
"Ben ik wel vaker" zei Papyrus, die terug naar de sofa ging.
Sans liet mij even los en liep naar onze kamer om daar wat spulletjes te halen voor het luierverschonen.
Ik stond midden in de kamer en zocht naar een goede beschutte plek waar ik verschoond zou kunnen worden, maar ik kon er geen vinden.
De jongens waren inmiddels ook van de sofa af gegaan en waren op de vloer gaan zitten.
Ietsje later kwam Sans terug met een klein stapeltje spullen in zijn handen, en bovenop lag een serie handdoeken, waar de jongens en ik normaal op lagen als we bij openbare wc's verschoond werden.
Ik ging zitten en wachtte maar af.
"Toch niet midden in de kamer, gekkie" zei Sans. "Daar achter dat bijzettafeltje, dan is er wat beschutting en kan niemand zien of je een jongen of een meisje bent." Dat laatste was een grapje.
"Ik een meisje!" riep ik, en ik ging achter het bijzettafeltje liggen, waarbij er wat handdoeken en een kussentje onder me werden neergelegd.
Sans wreef zenuwachtig in zijn handen en trok eerst mijn jurk omhoog en legging omlaag, waarna het wel 10 seconden duurde voordat mijn luier eens uit ging.
Wat erna gebeurde ging eigenlijk wel snel, want ik kreeg slechts 2 doekjes over mijn streek heen en algauw had ik weer een droge luier aan.
De volwassenen bij de andere sofa's applaudisseerden voor wat ze daarnet hadden gezien.
Bij de jongens duurde het een paar seconden korter dan bij mij, maar ja, dat is ook omdat jongens minder bij hun streek hebben dan meisjes.
"Hadden jullie bij moeten zijn" zei ik, "en Papyrus was dat, toen Sans het deed toen ik buiten was."
"Maar ik hou er gewoon van om Sans te plagen, zoetje!" zei Toriel. "Omdat hij mij ook vaak plaagt."
"Ik had trouwens nog wat voor je, snoepje" zei Mettaton, die iets achter zijn rug vandaan haalde en het op mijn hoofd zette. Het was een witte strooien hoed met een roze bloemetje eraan, en hij was echt mooi!
"Dank je, Mettie!" riep ik. "Hij is erg mooi!" Ik gaf hem een knuffel en een zoen, omdat ik er echt blij mee was.
"Wacht..." zei Napstablook, "er is iets niet in orde..."
"Wat dan?" vroeg Undyne. "Is mijn hoed dan mooier?" Zij had zelf een paarse hoed met een gekromde voorste rand en glitters op.
"Is het mijn hesje dat niet goed zit?" vroeg Mettaton.
"Of heb ik het verkeerde hoofddeksel op?" vroeg Papyrus. "Dan heb ik deze bolhoed dus voor niks op..."
"Nee..." zei Napstablook. "Dat is het niet... Lean... je moet Mira nog hebben...! Want echte mooie meisjes hebben vaak een pop bij zich...!"
"Net zoals ik vroeger!" zei Undyne.
"En ik" zei Alphys.
"Ik ben Mira halen" zei ik, en ik ging even naar de kamer, en al snel was ik weer terug. Nou ja, wij, want ik had Mira bij me.
Toen ik weer beneden was, dacht ik dat Napstablook me even voor de gek hield, want toen ik weg was, had hij nog geen hoge hoed op, maar toen ik terug kwam wel!
"Blooky ook een hoed op!" riep ik.
"Dan kunnen we bijna gaan" zei Toriel. "Ik moet nog even de tas voor de kinderen inpakken! Sans, kun jij me alsjeblieft die handdoeken en zo aangeven, want die heb ik hoogstwaarschijnlijk ook nodig 's middags." Sans gaf Toriel de handdoeken, het kussentje en de doekjes en die stopte zij weer in een tas.
De jongens en ik mochten, nadat we van Undyne en Papyrus onze schoenen aan hadden gekregen, in de auto zitten, waarbij we echter zo'n 5 minuten hoefden te wachten, want Toriel en Sans kwamen al snel opdagen.
"En nu kunnen we echt gaan" zei Sans, "daar naar dat kleine café aan de voet van de watervallen." Hij startte de auto op, deed de garagedeur op afstand open, reed de garage uit, deed de deur weer dicht en we waren al op weg.
Het was nog steeds bewolkt, maar een garage hebben was zo fijn, want dan beschadigde je auto nog niet zo snel. Of meer voertuigen, maar die hadden we niet. We hadden 2 auto's en een paar fietsen, maar niemand was ooit geïnteresseerd geweest in een eindje fietsen door de Underground.
Om 5 voor 12 kwamen we bij het café aan, en hij zag er van buiten erg normaal uit, zoals de meeste café's. Ik was eens benieuwd hoe hij er van binnen uit zou zien?
Sans en Toriel liepen naar het café met ons in hun kielzog, gevolgd door Papyrus, Undyne, Alphys, Mettaton en Napstablook, waarbij we 10 goed geklede gasten waren voor het bezoekje aan het café.
"Goedemorgen" zei een barman toen we binnenkwamen, "ja, ik mag het nu nog zeggen, maar hadden jullie toevallig gereserveerd op tafel 10?"
"Ja, dat zijn wij" zei Sans.
"Kom verder" zei de barman, die ons naar de tafel leidde. De tafel was rond en heel netjes gedekt, dus die zou ik zeker geen kwaad willen doen.
Toen ik er eens zat, keek ik het hele café rond. Wat zag dat er toch mooi uit! Paars licht, paarse muren, paarse kroonluchters, zwarte gordijnen aan de ramen en soms wat spinnenwebben voor de sier. Paars gaf me rust, en ik was echt onder de indruk. Zelfs het uitzicht over de watervallen was adembenemend, want buiten was er een blauwe gloed en die paste wel goed bij het paars van het café.
"Ik ben hier zelf ook nog nooit geweest...!" fluisterde Frisk in mijn oor. "Chara trouwens ook niet, maar deze plek is echt fantastisch...!"
Ik knikte, en liet Mira zelfs een beetje het café rond kijken. Vanuit een stoel zag alles er altijd mooier uit.
Op de achtergrond hoorde ik rustige muziek* spelen, en dat paste wel bij de sfeer van dit café, want ik zag er veel gasten erg ontspannen bij zitten.
"Mooi hè?" zei Undyne.
"Ja, mooi" zei ik zachtjes. "Veel paars." Zelfs mijn jurk zag er een beetje paars uit door de verlichting, en de roze stikseltjes vielen ook meer op.
Ik keek nog eens om me heen, en ik zag ineens een spiegel! Ik liep er naar toe, en bekeek mezelf eens goed. Ik zag er echt beeldig uit, met mijn witte jurk, hoed, schoentjes en speentje, lichtroze leggings en halflange, rode vlechten met witte strikjes aan het einde. Dat ik Mira vasthield en mijn speentje in had liet me echt op een hele jonge dame lijken. Ik ging na een halve minuut weer terug naar de tafel.
"Wat was er zo leuk?" vroeg Frisk.
"Spiegel" zei ik. "Moet je eens kijken hoe mooi je bent."
"Ik ook kijken!" zei Chara.
En zo stonden de jongens allebei voor de spiegel zichzelf te verwonderen. Ik lachte erbij.
"Jullie jezelf al gezien?" vroeg ik aan de rest.
"Ik zie er prima uit..." zei Napstablook.
"De stippen op mijn jurk lijken paars in plaats van wit!" zei Alphys.
"Mijn jurk geeft haast licht" zei Undyne.
"Waar zijn Frisk en Chara?" vroeg Sans ineens.
"Spiegel" zei ik. "Ik mezelf ook bekeken, erg mooi. Jullie ook kijken?"
"Eigenlijk wel..." zei Napstablook, en hij ging naar de spiegel, waarbij de jongens terug kwamen omdat zij zichzelf ook genoeg hadden bekeken.
"Weet je, Lean" fluisterde Chara in mijn oor, "eigenlijk vloekt mijn speentje wel bij de kleding! Maar ja, ik kan toch niet zonder, dus het hoeft niet echt iets uit te maken..."
"Bij mij ook..." fluisterde Frisk. "En ik kan ook niet meer zonder, behalve als de lunch zo komt. Wat denk je dat het zal zijn?"
Ik haalde mijn schouders op, hield Mira tegen me aan en ging een beetje naar achteren zitten, in een relaxte houding.
"Goedemiddag" zei een barvrouw, die op een vermenselijkte spin leek. "Wat mag het zijn?" Dit vroeg ze aan de volwassenen.
"Blooky!" zei ik niet te hard, "lunch!" Napstablook ging gelijk weer terug aan tafel en stond een beetje versteld van wie hij daar zag.
"Hallo, Muffet...!" zei hij. "Hoe is het met je?"
"Napstablook!" zei de barvrouw die blijkbaar Muffet heette. "Met mij gaat het prima. Ik heb je lang niet meer gezien!"
Dus dat was Muffet over wie Frisk vertelde? Ze zag er in het echt beter uit dan ik me had voorgesteld.
"Dat is Muffet?" vroeg ik zachtjes aan Frisk.
Frisk knikte bevestigend, en lachte erbij.
"Ik hoop dat de lunch wel lekker is...!" zei Chara zachtjes.
"Ik ken Muffet wel goed" zei Frisk, "want ze verkocht vroeger wel eens donuts en drinken, die erg lekker waren. En als de jaarlijkse vrij- en rommelmarkt aanbreekt, doet ze dat ook altijd."
Een rommelmarkt in de Underground, daar zou ik wel eens heen willen! Dat wordt dan één van mijn toekomstplannen.
"Kinderen..." zei Napstablook, "kunnen jullie de mooiste pose aannemen voor een foto...?" Hij pakte de camera erbij, de jongens en ik poseerden en... klik. We kregen de foto ook nog even te zien, en hij werd ook op de Undernet gezet met de tekst: 'Waar zijn we? Daar in dat kleine café aan de voet van de watervallen!
'."Wij zo wel eten" zei ik, waarbij ik mijn speentje even uit deed en deze op een servetje bij mijn plaats neerlegde.
"Heel verstandig van je, lieveling" zei Undyne, die een arm om mijn schouder heen sloeg en me een zoen op mijn wang gaf.
De jongens deden precies hetzelfde als ik, zodat we ook daadwerkelijk klaar voor de lunch leken.
Hierna kregen we van Toriel onze slabbetjes om, want anders zag onze kleding er niet meer zo best uit na het eten straks.
"Mama, wat eten wij zo?" vroeg Frisk.
"Meerdere dingen" antwoordde Toriel. "Straks mag je zelf kiezen wat je hebben wil, en let er wel op dat het er allemaal even aantrekkelijk uit ziet."
Allemaal even aantrekkelijk...? Dan zou kiezen zeker moeilijk worden. Maar in meerdere dingen eten had ik wel zin.
Ik verveelde me langzamerhand een beetje meer, terwijl de jongens elkaars handen vasthielden en elkaar zeer vertederd aankeken. Niemand die het zag, dus het was goed.
"Duurt het lang?" vroeg Sans. "Ik vind dat ook, hoor."
"Ja, ik wil de lunch" zei ik. "Veel lekkere dingen."
"Ik voel me niet veel rustiger dan jij, Sans" zei Papyrus. "Jij bent altijd zo goed in wachten...!"
"Da's Sans" zei Toriel, "de geduldigste heer van de hele Underground."
Eindelijk! Ik zag Muffet uit de keuken komen met meerdere dienbladen. Wat erop lag, zag er inderdaad erg aantrekkelijk uit.
"Alstublieft" zei Muffet, toen ze bij onze tafel aankwam. "Ik hoop dat dit naar wens is." Ze zette de dienbladen neer en de jongens en ik waren al helemaal onder de indruk van wat erop lag.
"Ziet er weer mooi uit, zoals gewoonlijk!" complementeerde Papyrus.
"En lekker" zei ik. "Ik heb er al zin in!"
"Dan hebben jullie je zin ook" lachte Muffet naar ons. "Want in een café als dit krijg je dat altijd!"
Ik lachte terug en bekeek goed wat ik allemaal wilde hebben. Uiteindelijk lag er van ieder hapje één op mijn bord, en dan ook nog eens op kleur gesorteerd. Dit was blijkbaar zo professioneel gedaan dat Napstablook weer een foto had gemaakt en deze ook had gepost.
De lunch smaakte echt lekker... het deed me denken aan de afternoon tea die ik nog wel eens had op sommige vrijdagen op school, met allerlei zoete hapjes en zelfs lekker drinken, dat ik nu ook had. Een soort cider, maar dan zonder alcohol en suiker, dus een stuk gezonder en beter.
"Ik zou dit best iedere dag willen eten...!" zei Alphys, die erbij glunderde. "Maar ja, dat zou erg veel geld en gezondheid kosten...!"
"En je tanden" zei Sans. "Want alleen maar suiker eten wordt op gegeven moment ook wel irri-tand...!"
Dit maakte iedereen behalve Papyrus aan het lachen. Ik moest zelfs zo hard lachen dat ik nauwelijks door had dat mijn luier bijna op springen stond, omdat mijn blaas een beetje met mij mee 'lachte'.
Gelukkig keek niemand op van ons lachen, want er waren meerdere lachsalvo's te horen van andere tafels.
Ik stond nog half lachend van tafel op, nam mijn speentje en Mira mee en liep naar Toriel.
"Wat is er, meisje?" vroeg Toriel.
"Mijn luier is nat" zei ik zachtjes.
"Dan krijg je snel een droge van me" zei Toriel. "Ik ben zo terug!" Dit laatste zei ze tegen de rest, voordat we naar de wc's liepen, waar gelukkig wat tafels waren.
Ik werd op zo'n tafel neergelegd, met een stel handdoeken onder me, en binnen no time had ik al een droge luier aan. En wat ook nog eens zo fijn was, was het feit dat Toriel en ik de enige twee waren bij de wc's, dus niemand die het zag.
Toen we terug waren bij de tafel, schrok ik lichtelijk, want de jongens en Sans waren even weg. Maar dat was omdat zij ook naar de wc's waren gegaan, en dat maakte me weer iets rustiger.
Ik had niet veel te doen, dus ik zat maar voor de rest van de uren bij Mettaton op schoot half mee te luisteren naar de gesprekken die hij met de anderen voerde.
Ik hoorde nog wel eens een woord langskomen dat ik dan anders na zei, net als in eerdere gesprekken. Net hoorde ik Alphys 'manga' zeggen, dus wilde ik dat ook proberen te zeggen.
"Mangaan" zei ik.
"Lean, wat zeg jij nu allemaal?" vroeg Alphys verbaasd.
"Jij zei mangaan" zei ik, "dus ik zei ook mangaan."
"Ik zei manga!" lachte Alphys. "Toch geen mangaan?"
"Ze leert iedere dag nieuwe woorden" zei Mettaton, "en dat moet je misschien nog even leren snappen."
"Wat hij zei" zei Undyne, die ook niet kon stoppen met lachen om mij.
In de tussentijd zag ik Sans en de jongens weer terug komen, en na zo'n 5 minuten was het alweer tijd om te gaan. Terwijl de rest naar de auto's terug ging, betaalde Sans voor de lunch en het reserveren.
Dit was echt één van de beste bezoeken aan een café ooit.
De tijd vloog weer, en het avondeten viel ook niet echt tegen. Het werd simpel gehouden, dus we aten bonen en aardappels. Nou ja, slechts drie bonen voor mij en de jongens, want wij hielden er niet zo van.
Na het eten zaten de jongens en ik op de sofa, en we deden nog steeds uiterst voorzichtig met onze kleding. Mijn hoed had ik inmiddels niet meer op, want die had ik alleen nodig op openbare plekken waar chique kleding verplicht was.
"Ik verveel me!" riep ik, terwijl ik naar de klok keek. Het was al bijna half 8, dus tijd om in bad te gaan.
"Wat zouden jullie zeggen van een lekker warm bad?" zei Alphys.
"Na zo'n lange dag moeten jullie natuurlijk ook ontspannen" zei Undyne.
De jongens en ik knikten, en we gingen naar boven. Onderweg naar boven had ik echter gedefeceerd, maar ik was lang niet de enige. De jongens en ik hadden dat al zo lang niet meer gedaan, dat het wel nodig was.
"De dag was lang en leuk" zei ik, toen we op onze kamer aankwamen.
"Ik vond het vooral leuk" zei Alphys.
"En paars" zei Frisk.
"En in uren als deze moeten jullie ook wel echt in bad" grapte Undyne, die Chara als eerste op de commode legde en hem op zijn luier na uitkleedde. De luier zag er zwaar uit, dus ik snapte best wat Undyne bedoelde.
"Ik zal het weer proberen..." zei Alphys nerveus, die de wasknijper weer uit haar zak haalde, op haar neus zette en met een vies gezicht Chara's luier uitdeed en zijn streek volledig schoonmaakte.
Undyne was intussen al bezig met het bad vol te laten lopen en wat zeep toe te voegen.
Frisk was als tweede aan de beurt om uitgekleed te worden, maar dankzij zijn gebrabbel werd Alphys al een stuk minder nerveus.
"In bad gaan is fijn!" zei Frisk blij.
"Dat is het ook" zei Alphys, "ik zou dat vanavond ook maar moeten doen. Undyne, is het bad al bijna vol?"
"Bijna!" riep Undyne vanuit de badkamer.
Alphys bracht Frisk naar de badkamer en kleedde mij volledig uit. Ze keek er een stuk gemakkelijker bij.
"Wij zo tandenpoetsen in bad?" vroeg ik. "Mag dat?"
"Natuurlijk mag dat" zei Alphys. "Dat is eigenlijk een stuk handiger dan na het bad, nu ik erover nadenk." Ze nam mij mee naar de badkamer, waar het bad net vol was, dus ik mocht er gelijk als eerste in.
Toen de jongens en ik alledrie in bad zaten, kregen we onze tandenborstels, waarbij we onze tanden nog mochten poetsen, omdat dat in bad zelf een stuk sneller ging.
"Dat was een goed voorstel van je, Lean" zei Undyne. "Ik zou het maar aan de anderen moeten vertellen." Ze haalde een spons over Chara's gezicht.
Na ongeveer een kwartier mochten we uit bad, werden we zo goed mogelijk afgedroogd en werd ons haar ook nog even geborsteld.
"Zouden jullie op een dag nog eens naar dat café willen?" vroeg Alphys.
De jongens en ik knikten instemmend, want het was vandaag echt leuk. Na het afdrogen en zo liet Undyne Alphys ons één voor één in een schone luier en onze slaapkleding doen. Dat deed ze met veel minder zenuwen.
"Willen jullie misschien nog even wat relaxen?" vroeg Undyne.
Mijn hoofd hing een beetje slap van de moeheid, maar nee schudden ging gelukkig nog. De jongens waren ook nog te moe om beneden te zijn, dus gingen we maar naar bed.
Toriel kwam ons nog even een goedenacht wensen en nachtzoenen geven, en nadat Alphys hetzelfde had gedaan, bleef Undyne nog even om mij en de jongens, vergezeld door het licht van Lichtje, in slaap te zingen.
Nadat zij ons daarna ook een nachtzoen had gegeven, lagen we meteen te slapen.
*Kennen jullie het liedje 'Sleep Away' van Bob Acri? Fantaseer het café (zoals hij beschreven is) eens voor je terwijl je het liedje luistert, en vertel me gerust wat je je erbij hebt voorgesteld!
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
20
Het was weer eens een regenachtige dag waarop buiten niet veel te doen viel. Ik werd eerder wakker van de regen dan van de wake-uplight, want regen maakt meer geluid.
Ik draaide me nog eens op mijn andere zij, want met het geluid van de regen op de achtergrond kon ik een stuk rustiger liggen.
De jongens sliepen nog, misschien ook door de regen. Ik zou het zelf echt niet weten, maar het zou goed kunnen.
Ietsje later verveelde ik me best wel, dus ging ik zachtjes met mijn knuffels de box in en lag zo'n beetje op mijn zij te spelen, waarbij ik ongeveer 5 minuten later weer in slaap viel.
Totdat ik wakker werd van iemand die mij zachtjes op mijn wang zoende. Het was Frisk, en hij zag er ook redelijk moe uit.
"Goeiemorgen, slaapkopje" zei Frisk. "Had je zin om te spelen maar was je nog te moe?"
"Ik denk het" zei ik, waarbij ik moeizaam weer overeind ging zitten en mijn knuffels tegen me aan hield en een beetje voor me uit keek.
"Weer typisch zo'n dag om slaap te vatten..." zei Frisk.
"Ik wil straks tekenen" zei ik. "Heb ik lang niet meer gedaan. Enig idee wat ik straks zou moeten tekenen?"
Frisk haalde zijn schouders op en ging ook op zijn zij liggen, met Blewis over zich heen en Lichtje tegen zich aan. Hij viel op gegeven moment ook weer in slaap, en ik liet hem maar even slapen, want daar had ik eigenlijk ook wel behoefte aan. Ik rolde me op, legde Adi over mijn gezicht, nam Mira stevig tegen mijn borst en sliep weer even.
Ongeveer een uur later maakte Frisk me weer wakker met de voorzichtige zoen op mijn wang.
"Slaapt Chara nog?" was het eerste dat ik vroeg. Ik klonk een beetje versuft.
"Misschien hadden we ook maar moeten blijven liggen" giechelde Frisk, "want hij slaapt echt zo diep als alle dieren in een winterslaap bij elkaar."
Ik lachte half slapend om de grap, want die was eigenlijk wel goed.
Frisk hielp me met rechtop zitten, en dat ging niet echt lekker, want we waren ten eerste allebei bijna even zwaar, en ten tweede was ik blijkbaar in mijn fecaliën gaan zitten, en dat voelde best wel onaangenaam, dus mijn gezicht vertrok een beetje.
"Wat is er?" vroeg Frisk. "Ben je te zwaar voor me?"
"Nee" zei ik, "ik ben in mijn eigen materie gaan zitten, en dat voelt niet echt lekker, zoals je weet."
"Da's waar" zei Frisk. "Ik werd er zelfs mee wakker, en ik ben het echter bijna gewend!"
Ik gooide eerst mijn knuffels uit de box, ging er toen zelf uit en hielp hierna Frisk en zijn knuffels eruit. Toen ik Mira terug in mijn bed legde, had ik ineens een heel leuk idee om Chara wakker te krijgen.
"Frisk" zei ik, "zullen we Chara wakker krijgen op een leuke manier?"
"Hoe?" vroeg Frisk.
Ik keek op de klok, en het was al bijna kwart over 9.
"Nou, het zit zo" zei ik. "Jij knijpt in zijn wang, terwijl ik hem op zijn voorhoofd zoen. Is dat niet leuk?" Ik giechelde erbij, en stak Frisk ermee aan.
We gingen voor Chara's bed staan, terwijl Frisk zijn hand in de juiste houding klaar hield. Zodra ik het eerste zoentje op Chara's voorhoofd plaatste, werd hij ook nog eens zachtjes in zijn wang geknepen door Frisk. Ik gaf een gebaar toen ik merkte dat Chara langzamerhand wakker werd, waarbij Frisk en ik nog eens giechelden.
Chara opende langzaam zijn ogen, brabbelde wat en draaide zich half op zijn rug. Toen hij ons zag giechelen, lachte hij terug naar ons.
"Lekker geslapen, Chara?" grapte Frisk.
"Beetje té goed, Frisk" zei Chara half slapend.
"Goeiemorgen, Chara, en leuk om te horen hoe jij weer sliep als alle dieren in een winterslaap bij elkaar" zei ik.
Chara lachte om de grap, want hij had hem meteen begrepen.
"Mogen we zo al naar beneden?" vroeg Chara, "ik heb honger, te lang geslapen en een schone luier nodig."
"Je mag wel al uit bed" zei ik, en hielp Chara met het uit bed komen. Ook ritsten we alledrie onze slaapzakken af, zodat het voor degene die zo zou komen makkelijker werd om ons aan te kleden.
Niet veel later kwam Toriel onze kamer binnen.
"Goedemorgen, kinderen" zei ze, "hebben jullie goed geslapen?"
"Beetje té goed" zei Chara.
"Twee keer" zei Frisk.
"Waarom twee keer?" vroeg Toriel. "Vroeg wakker geworden?"
"Ik wilde spelen" zei ik, "en toen sliep ik, en Frisk mij wakker maken, ik later weer slapen, dus ik drie keer geslapen."
"Jij kunt er wel wat van, meisje" grapte Toriel, die mij optilde en knuffelde. "En van uitscheiden ook. Wil je je kleren al aan?"
Ik knikte en werd hierbij op de commode gelegd, waarna ik een verschoning en wat makkelijke kleding kreeg. Want voor altijd in je eigen urine en fecaliën blijven zitten is ook niet goed voor de gezondheid.
Nadat de jongens ook hun kleding en schone luier hadden gekregen, werd ons haar één voor één geborsteld. Hierna gingen we naar beneden.
Toen ik eenmaal beneden was, rook ik iets eigenaardigs. Ik wist niet precies wat het was, maar het maakte mij wel aan het niezen, en van de trap hoorde ik de jongens ook al niezen.
"Sorry" hoorde ik Papyrus zeggen, "in de waskamer had ik per ongeluk een doos waspoeder laten vallen, en dat is best wel wat werk om het weer op te ruimen!"
"Lekker slim" zei Toriel, "dat het waspoeder precies daar stond. Misschien moet ik het maar in de kast opbergen."
Ik dacht voordat Toriel het zei nog even dat ik allergisch was voor waspoeder, maar gelukkig was dat niet het geval.
Toen Mettaton en Alphys uit de keuken kwamen, waren ze verrast van het feit dat de jongens en ik aan één stuk door leken te niezen.
"Zeg, wat is dit?" zei Alphys. "Heerst er ineens een verkoudheid of een andere epidemie hier?"
"Waspoeder" riep Sans, "Papyrus is zo slim geweest om een doos waspoeder om te stoten in de waskamer."
"Ik wist niet dat die doos daar stond!" riep Papyrus gefrustreerd, terwijl hij met een veger en blik nog de laatste restjes probeerde te verzamelen.
"Mettie! Alphys!" riep ik blij, en ik rende half struikelend op ze af voor een knuffel.
"Hé, goeiemorgen, snoepje!" zei Mettaton blij, terwijl hij me optilde en knuffelde. "Hoe is het met je?"
"Drie keer geslapen" zei ik, "en Frisk me twee keer wakker gemaakt, wij hierna Chara wakker maken."
Alphys en Mettaton moesten lachen om mijn verhaal.
"Ik twee keer geslapen!" riep Frisk uitgelaten.
"Weten jullie" zei Mettaton, "ik was vanaf half 8 wakker en ben vanaf dat moment meteen maar gaan eten, omdat ik toch niet zoveel te doen had. Dus mijn honger is in ieder geval wel al gestild."
Ik had ook honger, maar tegelijkertijd werd ik langzamerhand ook weer erg moe, dus ik leunde met mijn hoofd over Mettaton's schouder.
"Er is hier iemand moe én hongerig!" zei Alphys. "Goed punt dat ik al wat flessen voor jullie klaar heb staan, ik hoef ze alleen nog maar te verwarmen en dan zijn ze voor jullie." Ze liep even terug naar de keuken om de flessen op te warmen.
Niet veel later zaten de jongens en ik alledrie op de sofa, vergezeld door Mettaton en Napstablook en met een fles bij ons. Ik was nog steeds een beetje moe, dus met mijn fles werd ik even geholpen door Napstablook.
Nadat de jongens en ik onze tanden hadden gepoetst, hoorden we Napstablook weer wenen. Mettaton was ervan geschrokken.
"Mettie" zei Chara, "Blooky weer verdrietig."
"Dit weer is altijd verdrietig..." snikte Napstablook. "Het is alsof ze bovenaan ook wenen..." Hij leek wel ontroostbaar, zo zielig.
"Het is niet erg, Blooky" zei Mettaton, die Napstablook knuffelde en streelde. "Niemand vindt de regen leuk."
"De bloemetjes wel" zei ik, terwijl ik bij de tafel van het speelhoekje een stuk papier pakte en begon te tekenen. Ik kon toch al niet zo goed tekenen, dus ze zouden me altijd wel geloven.
Ik tekende de regen en een heel stel bloemetjes, die blij keken vanwege het feit dat ze weer eens water kregen.
"Wat teken jij?" vroeg Frisk, en ik liet hem de tekening zien die toevallig bijna af was.
"Mettie zei dat niemand regen leuk vindt" zei ik, "maar ik zei dat bloemetjes dat wel vinden, want zij dan meer water krijgen."
"Slakken vinden regen ook leuk" zei Chara, "ik weet niet waarom." Dat inspireerde me, dus ik tekende hier en daar ook nog een slak. Mét huisje natuurlijk, want anders hadden ze geen plek om te wonen.
Toen de tekening echt af was, liep ik naar het whiteboard in de hal tussen de woonruimte en de keuken en hing de tekening er op.
"Blooky, kijk" zei ik, "bloemetjes en slakken houden wel van regen." Ik wees op de tekening, en Napstablook ging meteen naar het whiteboard toe om de tekening eens goed te bekijken.
"Da's waar wat je zegt..." zei Napstablook. "De slakken die ik vroeger had vonden regen ook leuk... en de bloemen buiten werden er ook erg mooi op..."
Mettaton kwam ook even naar de tekening kijken, en gaf me hierbij een aai over mijn hoofd.
"Jij kunt echt prachtig tekenen, schatje" zei hij, en knuffelde me eens goed.
Ik heb nog nooit het compliment gekregen dat ik mooi kon tekenen, dus dit maakte mijn wangen dieprood als bessensap, omdat ik zelf vond dat ik niet zo goed kon tekenen.
Toen ik 's middags wakker werd, was het nog steeds niet gestopt met regenen. Het was ook niet harder of zachter gaan regenen.
Gezien de jongens en ik ook wakker werden nadat alle volwassenen hun lunch hadden gehad, kregen we gewoon de simpelste lunch die je kunt verzinnen: de fles.
"Voel je je niet meer zo moe?" vroeg Undyne, die mij op schoot nam.
Ik schudde mijn hoofd, want ik voelde me klaarwakker.
"Wel hongerig" zei ik, en ik lachte erbij.
"Dan is het maar goed dat ik iets lekkers voor je heb, meisje" zei Undyne, en ze gaf mij de fles. Ik legde mijn hoofd tegen haar borst en zoog tevreden aan de flesspeen.
Alphys vond het er zo enig uitzien dat ze er zelfs een foto van had gemaakt en deze had doorgestuurd naar Napstablook zodat hij deze op onze Undernet kon zetten.
Toen ik met mijn fles op de helft was, voelde ik tegelijkertijd dat ik defeceerde en hoe de kleverige materie zich in mijn luier vestigde. Gelukkig had niemand dit door tot de fles leeg was.
"Wat voel ik nou?" grapte Undyne, die mij op haar arm nam. "Heb je zomaar een vuile luier gekregen, zonder dat je het door had?"
Ik vond het helemaal geen fijn gevoel, want ik weende erbij.
"Ze is straks lang niet meer de enige..." zei Napstablook, die toevallig bij ons op de sofa zat.
"Ik snap dat je het geen fijn gevoel vindt, zoetje" zei Undyne, die mij tegelijkertijd troostte. "Maar dat gevoel is zo weer weg, hè?" Ze gaf me mijn speentje terug, een zoen op mijn voorhoofd, nam me mee naar de kamer, legde me op de commode neer en droogde eerst mijn tranen.
"Ik voel nog meer..." snikte ik, want ik voelde ook dat ik nog eens moest, dus ik zette weinig kracht en mijn luier werd er nog zwaarder op.
"Stil maar, liefje" suste Undyne, "ik ben bij je." Ze deed mijn luier uit en veegde met meerdere doekjes het ergste geval weg.
Doordat mijn achterste schoon werd gemaakt, vaagde het grootste deel van mijn verdriet weg, en stopten mijn ogen met tranen produceren. Dit voelde echt veel beter en schoner aan, en zeker toen ik ook nog zo heftig ingepoederd werd dat ik in een hoestbui uitbarstte.
"Oh, sorry" zei Undyne, "heel venijnig spul is dit soms." Ze deed me een schone luier aan, deed mijn broek weer omhoog en zoende me nog eens op mijn voorhoofd. Hierna gingen we weer naar beneden, waar ik op de bank een deken over me heen kreeg.
"Hallo, schatje" zei Mettaton, die op dezelfde sofa zat. "Lekker aan het chillen? Er is toch niet veel te doen bij regen, hè?"
"Jullie lezen veel" zei ik, "ik nu niets te doen."
"Weet je" zei Mettaton, "ik of Undyne zou nu best eens voor je kunnen lezen, wat vind je daarvan?" Hij gaf me een zoen in mijn hals. "Wat ruik je lekker, trouwens."
"Ik kan dan wel net luiers verwisselen" zei Undyne, "maar ik heb haar zo intensief ingepoederd dat ze nu dus lekker ruikt." Ze tilde me op met mijn buik naar haar gezicht en rook nog even aan de bovenkant van mijn luier. "Mett, je hebt groot gelijk."
Mettaton was bij de boekenkast gaan staan en kon niet kiezen uit een boek dat hij voor mij zou kunnen lezen.
In de tussentijd waren Toriel en Chara ook naar boven gegaan, want wat Napstablook zei toen ik een vuile luier had, was nog waar ook.
"Ik ook op de sofa" zei Frisk, die met twee knuffels uit het speelhoekje op kwam dagen: één voor mij, één voor zichzelf.
"Jij ook luisteren?" vroeg ik. "Mettie gaat zo voor ons lezen."
"Ja, ik ook luisteren!" zei Frisk enthousiast, en hij werd door Undyne op de sofa geholpen. Hij gaf mij Ann de pluchen octopus, die ik altijd al erg lief vond.
"Ann en Marie ook luisteren" zei ik, "en Chara misschien ook!"
"Mag ik ook meeluisteren...?" vroeg Napstablook. "Ik hoop maar niet dat het een saai boek is..."
"Blooky ook luisteren" zei Frisk. "Mettie, geen saai boek pakken."
"Waarom?" vroeg Mettaton.
"Omdat Napstablook ook mee wil luisteren" lachte Undyne, "en hij wil niet dat je een saai boek voor hen leest!"
Chara en Toriel kwamen even later ook weer beneden, en Chara ging gelijk het speelhoekje in om ook een knuffel te pakken en bij ons op de sofa te komen zitten. Hij kwam even later weer bij ons opdagen met een grote pluchen ster die handen had.
"Wil jij ook naar een verhaal luisteren, Chara?" vroeg Undyne.
Chara knikte, en werd naast ons op de sofa gezet.
Napstablook, de jongens en ik wachtten nog een tijdje totdat Mettaton eindelijk een boek uit had gekozen. Hij ging weer op de sofa zitten en opende het boek, waarbij hij bladerde naar een geschikt verhaal.
Het werd een verhaal over Q*bert, die een magische berg beklom en van zijn planeet de beste wilde maken. Mettaton, Undyne, de jongens en ik waren op gegeven moment zo'n beetje in elkaar genesteld, alsof we een klein gezinnetje waren, en Napstablook lag op de rugleuning mee te luisteren naar het verhaal. Dat we zo op de bank zaten, gaf me echt een warm en vertrouwd gevoel van binnen, en daar hield ik van.
Na ongeveer een kwartier was het verhaal tot het einde gekomen en waren de jongens, Napstablook en ik heel ontspannen geworden. Zo ontspannen dat we bijna op de sofa lagen te slapen.
"Ik heb lang niet meer van die verhalen gehoord..." zei Napstablook. "Echt leuk om ze weer eens te herbeleven..."
"Ze zouden 's avonds voor slapen ook moeten lezen" zei ik.
"Weten jullie" zei Undyne, "als ik of Alphys niet kan slapen, dan lezen we gewoon. Dat geeft rust."
"Als ik niet kan slapen..." zei Napstablook, "dan kijk ik omhoog... want daar hangt een mobiel die mijn nichtje ooit aan mij cadeau gaf... Ik vind hem heel erg mooi... en vooral hoe ze die heeft gemaakt..."
"Voor het slapen geeft Lichtje licht voor ons" zei Frisk, "dat geeft rust, en wij slapen dan meteen."
"Of iemand zingt voor ons" zei Chara. "Of ze zingen als we wakker worden."
"Natuurlijk hangt mijn mobiel nooit stil..." ging Napstablook verder. "Ik blaas altijd een beetje zodat de muzieknoten die eraan hangen in beweging komen... dan slaap ik meestal na een kwartiertje..."
"Jouw knuffel dan ook kijken?" vroeg ik. "Mijn knuffels liggen altijd dicht bij me, en slapen eerder dan ik, zodat ik ook ga slapen."
Napstablook knikte. "En dan ligt ze meestal onder mijn hoofd... maar kijkt vanuit haar ooghoeken mee... zodat zij het ook kan zien..."
"Als ik zelf niet kan slapen" zei Mettaton, "dan bedenk ik de hemel voor me en tel ik de sterren die erin hangen, net zolang tot ik slaap. Heerlijk, om eens aan een sterrenhemel in de zomer te denken..."
"Jij de maan dan ook tellen?" zei Chara. "Of is de maan geen ster?"
"De maan alleen een komeet of zoiets" zei Frisk.
"Een planeet" zei Mettaton, "ja, maar die tel ik dan weer net niet mee, want ik zie de maan eerder als een soort koning van de sterren."
"Dan gaan de maanmannetjes de sterretjes plagen" zei ik, "en ze kunnen jou ook plagen, Mettie."
Toen ik dit zei, barstte Mettaton in een luid gelach uit, waarbij hij haast niet meer bij kon komen en er zelfs tranen van het lachen verschenen.
"Niet wenen, Mettie" zei Chara, die Mettaton over zijn schouder aaide.
"Maar hij weent toch ook niet...?" zei Napstablook. "Hij heeft alleen maar tranen omdat hij heel hard moet lachen om wat Lean zei..."
"Ze zijn mij in ieder geval nog nooit komen plagen" zei Undyne, "die gekke maanmannetjes. Ze zijn bang voor me, want ik heb ze eens heel hard afgeschrokken met een pluchen spin die ik altijd bij me heb."
"Zij bang voor spinnen" zei ik, "en ik niet, lieve beestjes."
"Soms niet" zei Frisk, "maar bij ons wel."
"Dan moet ik ze tegen die tijd ook maar afschrikken" lachte Mettaton, "maar ik weet niet waarmee. Blooky, wil jij het misschien voor me doen als we weer eens bij elkaar slapen?"
"Dat lijkt me erg leuk..." zei Napstablook, "want ik ben voor hen eng... maar voor jullie schattig...!" Ook hij begon luid te lachen.
"Zij hebben een leuke dag met die regen" zei ik, met mijn breedste lach.
Ik werd rond zessen wakker van zachtjes gezang. Ja, de jongens en ik lagen op de sofa te slapen, want we waren heel moe geworden van het relaxen en lachen met de anderen.
Het gezang stopte toen we alledrie echt wakker waren.
"Lekker geslapen, kinderen?" vroeg Toriel. "Het eten is zo klaar."
"Veel gelachen" zei ik, "dus veel geslapen en nu veel honger."
"Ik een slaapkopje" giechelde Frisk.
"De maanmannetjes ons niet plagen" zei Chara, "ik heb net sterretjes gezien, in mijn droom zo."
"Ik zei het je toch" lachte Undyne, "want raad eens wie ik bij me heb?" We keken alledrie naar haar en zagen uiteindelijk een pluchen spin op haar schoot liggen, die er best wel schattig uit zag.
"Dat ze bang zijn voor zoiets schattigs" lachte Toriel. "Ik ken iets nog veel engers, het heten insecten en ze zijn hier gelukkig niet."
Insecten waren inderdaad erg eng, dus ik was aan de andere kant ook weer heel blij dat ik nu niet meer in Amerika woonde.
Een kwartiertje later zaten we allemaal aan tafel en hadden we lekkere aardappelgratin gegeten, die echt perfect gelukt was. Complimenten aan Alphys die het had voorgesteld!
Na het eten zaten de jongens en ik weer eens lekker in bad, waar het water vol schuim stond, dus we deden hele leuke dingen met het schuim.
Ik had een hoed, Frisk had allerlei baarden en Chara had zelfs schouderbeschermers en een heel masker gemaakt!
"Schuim is echt leuk" lachte ik, terwijl ik een beetje op mijn oorlelletjes aanbracht. "Kijk, ik heb oorbellen gekregen."
"Ik heb zo'n ding in mijn neus" lachte Chara, die schuim op vrijwel zijn hele neus had zitten.
"Een piercing, bedoel je?" zei Toriel. "Maar goed dat hij van schuim is, dan." Lachend haalde ze een spons over Frisk's rug.
"Mama, jij als kind ook schuim leuk gevonden?" vroeg Frisk.
"Weten jullie" zei Toriel, "soms nog steeds. Dan doe ik voor het grootste deel zeep in het bad en dan maak ik hele leuke dingen van het schuim, dus ook hoeden en zo."
Na het bad werden we afgedroogd, waarbij we tegelijkertijd onze tanden poetsten, en hierna een droge luier en onze slaapkleding aan kregen.
Alphys kwam weer eens aanzetten met de borstel, en borstelde onze haren voorzichtig maar zeker.
"Wat jammer dat je nou bijna geen krullen hebt na het bad, Lean" zei Alphys, toen ik als laatste aan de beurt was.
"Mijn haar wel even donkerder" zei ik, "dat vind ik mooi."
"Ik vind dat soms ook" zei Alphys, "als Undyne bijvoorbeeld net uit bad komt, dan is haar haar ook iets donkerder."
Even later mochten we alweer beneden relaxen, en ik had Adi weer bij me. Ik kon gewoon bijna niet zonder haar.
"Zullen we dan maar met zijn allen televisiekijken?" stelde Sans voor.
"Als het een leuk programma is!" zei Alphys, "anders niet!"
"Ik weet wel een leuk programma" zei Toriel, die de televisie aan zette en deze op de comedyzender zette. Toevallig was de reclame afgelopen en keken we naar dezelfde familievriendelijke comedy als een aantal dagen geleden. De tijd gaat echt snel...!
Daar zaten we dan, als een hele hechte familie op een sofa, kijkend naar de leukste comedy van de Underground. Zelfs Napstablook had de camera ergens neergezet en hem op zelfontspanner gezet zodat we met zijn allen zo gezellig op een foto stonden. De foto ging uiteraard wel op iedereens Undernet, want hij werd naar degenen die een account op de Undernet hadden doorgestuurd.
We hadden allemaal nog lang televisie gekeken tot het 9 uur was, want toen gingen Napstablook, de jongens en ik naar bed.
"Hadden jullie ondanks de regen toch een leuke dag?" vroeg Toriel aan ons.
"Ja, veel gelachen" zei ik, "en rustig aan gedaan."
"Moeten we nog eens doen" zei Frisk, die Lichtje weer licht liet geven.
"Wij nu lekker slapen" zei Chara, die zich op zijn buik draaide.
Toriel zong nog even zachtjes voor ons, totdat we na haar nachtzoenen alledrie echt lagen te slapen en op dat moment was de regen ook opgehouden.
Het was weer eens een regenachtige dag waarop buiten niet veel te doen viel. Ik werd eerder wakker van de regen dan van de wake-uplight, want regen maakt meer geluid.
Ik draaide me nog eens op mijn andere zij, want met het geluid van de regen op de achtergrond kon ik een stuk rustiger liggen.
De jongens sliepen nog, misschien ook door de regen. Ik zou het zelf echt niet weten, maar het zou goed kunnen.
Ietsje later verveelde ik me best wel, dus ging ik zachtjes met mijn knuffels de box in en lag zo'n beetje op mijn zij te spelen, waarbij ik ongeveer 5 minuten later weer in slaap viel.
Totdat ik wakker werd van iemand die mij zachtjes op mijn wang zoende. Het was Frisk, en hij zag er ook redelijk moe uit.
"Goeiemorgen, slaapkopje" zei Frisk. "Had je zin om te spelen maar was je nog te moe?"
"Ik denk het" zei ik, waarbij ik moeizaam weer overeind ging zitten en mijn knuffels tegen me aan hield en een beetje voor me uit keek.
"Weer typisch zo'n dag om slaap te vatten..." zei Frisk.
"Ik wil straks tekenen" zei ik. "Heb ik lang niet meer gedaan. Enig idee wat ik straks zou moeten tekenen?"
Frisk haalde zijn schouders op en ging ook op zijn zij liggen, met Blewis over zich heen en Lichtje tegen zich aan. Hij viel op gegeven moment ook weer in slaap, en ik liet hem maar even slapen, want daar had ik eigenlijk ook wel behoefte aan. Ik rolde me op, legde Adi over mijn gezicht, nam Mira stevig tegen mijn borst en sliep weer even.
Ongeveer een uur later maakte Frisk me weer wakker met de voorzichtige zoen op mijn wang.
"Slaapt Chara nog?" was het eerste dat ik vroeg. Ik klonk een beetje versuft.
"Misschien hadden we ook maar moeten blijven liggen" giechelde Frisk, "want hij slaapt echt zo diep als alle dieren in een winterslaap bij elkaar."
Ik lachte half slapend om de grap, want die was eigenlijk wel goed.
Frisk hielp me met rechtop zitten, en dat ging niet echt lekker, want we waren ten eerste allebei bijna even zwaar, en ten tweede was ik blijkbaar in mijn fecaliën gaan zitten, en dat voelde best wel onaangenaam, dus mijn gezicht vertrok een beetje.
"Wat is er?" vroeg Frisk. "Ben je te zwaar voor me?"
"Nee" zei ik, "ik ben in mijn eigen materie gaan zitten, en dat voelt niet echt lekker, zoals je weet."
"Da's waar" zei Frisk. "Ik werd er zelfs mee wakker, en ik ben het echter bijna gewend!"
Ik gooide eerst mijn knuffels uit de box, ging er toen zelf uit en hielp hierna Frisk en zijn knuffels eruit. Toen ik Mira terug in mijn bed legde, had ik ineens een heel leuk idee om Chara wakker te krijgen.
"Frisk" zei ik, "zullen we Chara wakker krijgen op een leuke manier?"
"Hoe?" vroeg Frisk.
Ik keek op de klok, en het was al bijna kwart over 9.
"Nou, het zit zo" zei ik. "Jij knijpt in zijn wang, terwijl ik hem op zijn voorhoofd zoen. Is dat niet leuk?" Ik giechelde erbij, en stak Frisk ermee aan.
We gingen voor Chara's bed staan, terwijl Frisk zijn hand in de juiste houding klaar hield. Zodra ik het eerste zoentje op Chara's voorhoofd plaatste, werd hij ook nog eens zachtjes in zijn wang geknepen door Frisk. Ik gaf een gebaar toen ik merkte dat Chara langzamerhand wakker werd, waarbij Frisk en ik nog eens giechelden.
Chara opende langzaam zijn ogen, brabbelde wat en draaide zich half op zijn rug. Toen hij ons zag giechelen, lachte hij terug naar ons.
"Lekker geslapen, Chara?" grapte Frisk.
"Beetje té goed, Frisk" zei Chara half slapend.
"Goeiemorgen, Chara, en leuk om te horen hoe jij weer sliep als alle dieren in een winterslaap bij elkaar" zei ik.
Chara lachte om de grap, want hij had hem meteen begrepen.
"Mogen we zo al naar beneden?" vroeg Chara, "ik heb honger, te lang geslapen en een schone luier nodig."
"Je mag wel al uit bed" zei ik, en hielp Chara met het uit bed komen. Ook ritsten we alledrie onze slaapzakken af, zodat het voor degene die zo zou komen makkelijker werd om ons aan te kleden.
Niet veel later kwam Toriel onze kamer binnen.
"Goedemorgen, kinderen" zei ze, "hebben jullie goed geslapen?"
"Beetje té goed" zei Chara.
"Twee keer" zei Frisk.
"Waarom twee keer?" vroeg Toriel. "Vroeg wakker geworden?"
"Ik wilde spelen" zei ik, "en toen sliep ik, en Frisk mij wakker maken, ik later weer slapen, dus ik drie keer geslapen."
"Jij kunt er wel wat van, meisje" grapte Toriel, die mij optilde en knuffelde. "En van uitscheiden ook. Wil je je kleren al aan?"
Ik knikte en werd hierbij op de commode gelegd, waarna ik een verschoning en wat makkelijke kleding kreeg. Want voor altijd in je eigen urine en fecaliën blijven zitten is ook niet goed voor de gezondheid.
Nadat de jongens ook hun kleding en schone luier hadden gekregen, werd ons haar één voor één geborsteld. Hierna gingen we naar beneden.
Toen ik eenmaal beneden was, rook ik iets eigenaardigs. Ik wist niet precies wat het was, maar het maakte mij wel aan het niezen, en van de trap hoorde ik de jongens ook al niezen.
"Sorry" hoorde ik Papyrus zeggen, "in de waskamer had ik per ongeluk een doos waspoeder laten vallen, en dat is best wel wat werk om het weer op te ruimen!"
"Lekker slim" zei Toriel, "dat het waspoeder precies daar stond. Misschien moet ik het maar in de kast opbergen."
Ik dacht voordat Toriel het zei nog even dat ik allergisch was voor waspoeder, maar gelukkig was dat niet het geval.
Toen Mettaton en Alphys uit de keuken kwamen, waren ze verrast van het feit dat de jongens en ik aan één stuk door leken te niezen.
"Zeg, wat is dit?" zei Alphys. "Heerst er ineens een verkoudheid of een andere epidemie hier?"
"Waspoeder" riep Sans, "Papyrus is zo slim geweest om een doos waspoeder om te stoten in de waskamer."
"Ik wist niet dat die doos daar stond!" riep Papyrus gefrustreerd, terwijl hij met een veger en blik nog de laatste restjes probeerde te verzamelen.
"Mettie! Alphys!" riep ik blij, en ik rende half struikelend op ze af voor een knuffel.
"Hé, goeiemorgen, snoepje!" zei Mettaton blij, terwijl hij me optilde en knuffelde. "Hoe is het met je?"
"Drie keer geslapen" zei ik, "en Frisk me twee keer wakker gemaakt, wij hierna Chara wakker maken."
Alphys en Mettaton moesten lachen om mijn verhaal.
"Ik twee keer geslapen!" riep Frisk uitgelaten.
"Weten jullie" zei Mettaton, "ik was vanaf half 8 wakker en ben vanaf dat moment meteen maar gaan eten, omdat ik toch niet zoveel te doen had. Dus mijn honger is in ieder geval wel al gestild."
Ik had ook honger, maar tegelijkertijd werd ik langzamerhand ook weer erg moe, dus ik leunde met mijn hoofd over Mettaton's schouder.
"Er is hier iemand moe én hongerig!" zei Alphys. "Goed punt dat ik al wat flessen voor jullie klaar heb staan, ik hoef ze alleen nog maar te verwarmen en dan zijn ze voor jullie." Ze liep even terug naar de keuken om de flessen op te warmen.
Niet veel later zaten de jongens en ik alledrie op de sofa, vergezeld door Mettaton en Napstablook en met een fles bij ons. Ik was nog steeds een beetje moe, dus met mijn fles werd ik even geholpen door Napstablook.
Nadat de jongens en ik onze tanden hadden gepoetst, hoorden we Napstablook weer wenen. Mettaton was ervan geschrokken.
"Mettie" zei Chara, "Blooky weer verdrietig."
"Dit weer is altijd verdrietig..." snikte Napstablook. "Het is alsof ze bovenaan ook wenen..." Hij leek wel ontroostbaar, zo zielig.
"Het is niet erg, Blooky" zei Mettaton, die Napstablook knuffelde en streelde. "Niemand vindt de regen leuk."
"De bloemetjes wel" zei ik, terwijl ik bij de tafel van het speelhoekje een stuk papier pakte en begon te tekenen. Ik kon toch al niet zo goed tekenen, dus ze zouden me altijd wel geloven.
Ik tekende de regen en een heel stel bloemetjes, die blij keken vanwege het feit dat ze weer eens water kregen.
"Wat teken jij?" vroeg Frisk, en ik liet hem de tekening zien die toevallig bijna af was.
"Mettie zei dat niemand regen leuk vindt" zei ik, "maar ik zei dat bloemetjes dat wel vinden, want zij dan meer water krijgen."
"Slakken vinden regen ook leuk" zei Chara, "ik weet niet waarom." Dat inspireerde me, dus ik tekende hier en daar ook nog een slak. Mét huisje natuurlijk, want anders hadden ze geen plek om te wonen.
Toen de tekening echt af was, liep ik naar het whiteboard in de hal tussen de woonruimte en de keuken en hing de tekening er op.
"Blooky, kijk" zei ik, "bloemetjes en slakken houden wel van regen." Ik wees op de tekening, en Napstablook ging meteen naar het whiteboard toe om de tekening eens goed te bekijken.
"Da's waar wat je zegt..." zei Napstablook. "De slakken die ik vroeger had vonden regen ook leuk... en de bloemen buiten werden er ook erg mooi op..."
Mettaton kwam ook even naar de tekening kijken, en gaf me hierbij een aai over mijn hoofd.
"Jij kunt echt prachtig tekenen, schatje" zei hij, en knuffelde me eens goed.
Ik heb nog nooit het compliment gekregen dat ik mooi kon tekenen, dus dit maakte mijn wangen dieprood als bessensap, omdat ik zelf vond dat ik niet zo goed kon tekenen.
Toen ik 's middags wakker werd, was het nog steeds niet gestopt met regenen. Het was ook niet harder of zachter gaan regenen.
Gezien de jongens en ik ook wakker werden nadat alle volwassenen hun lunch hadden gehad, kregen we gewoon de simpelste lunch die je kunt verzinnen: de fles.
"Voel je je niet meer zo moe?" vroeg Undyne, die mij op schoot nam.
Ik schudde mijn hoofd, want ik voelde me klaarwakker.
"Wel hongerig" zei ik, en ik lachte erbij.
"Dan is het maar goed dat ik iets lekkers voor je heb, meisje" zei Undyne, en ze gaf mij de fles. Ik legde mijn hoofd tegen haar borst en zoog tevreden aan de flesspeen.
Alphys vond het er zo enig uitzien dat ze er zelfs een foto van had gemaakt en deze had doorgestuurd naar Napstablook zodat hij deze op onze Undernet kon zetten.
Toen ik met mijn fles op de helft was, voelde ik tegelijkertijd dat ik defeceerde en hoe de kleverige materie zich in mijn luier vestigde. Gelukkig had niemand dit door tot de fles leeg was.
"Wat voel ik nou?" grapte Undyne, die mij op haar arm nam. "Heb je zomaar een vuile luier gekregen, zonder dat je het door had?"
Ik vond het helemaal geen fijn gevoel, want ik weende erbij.
"Ze is straks lang niet meer de enige..." zei Napstablook, die toevallig bij ons op de sofa zat.
"Ik snap dat je het geen fijn gevoel vindt, zoetje" zei Undyne, die mij tegelijkertijd troostte. "Maar dat gevoel is zo weer weg, hè?" Ze gaf me mijn speentje terug, een zoen op mijn voorhoofd, nam me mee naar de kamer, legde me op de commode neer en droogde eerst mijn tranen.
"Ik voel nog meer..." snikte ik, want ik voelde ook dat ik nog eens moest, dus ik zette weinig kracht en mijn luier werd er nog zwaarder op.
"Stil maar, liefje" suste Undyne, "ik ben bij je." Ze deed mijn luier uit en veegde met meerdere doekjes het ergste geval weg.
Doordat mijn achterste schoon werd gemaakt, vaagde het grootste deel van mijn verdriet weg, en stopten mijn ogen met tranen produceren. Dit voelde echt veel beter en schoner aan, en zeker toen ik ook nog zo heftig ingepoederd werd dat ik in een hoestbui uitbarstte.
"Oh, sorry" zei Undyne, "heel venijnig spul is dit soms." Ze deed me een schone luier aan, deed mijn broek weer omhoog en zoende me nog eens op mijn voorhoofd. Hierna gingen we weer naar beneden, waar ik op de bank een deken over me heen kreeg.
"Hallo, schatje" zei Mettaton, die op dezelfde sofa zat. "Lekker aan het chillen? Er is toch niet veel te doen bij regen, hè?"
"Jullie lezen veel" zei ik, "ik nu niets te doen."
"Weet je" zei Mettaton, "ik of Undyne zou nu best eens voor je kunnen lezen, wat vind je daarvan?" Hij gaf me een zoen in mijn hals. "Wat ruik je lekker, trouwens."
"Ik kan dan wel net luiers verwisselen" zei Undyne, "maar ik heb haar zo intensief ingepoederd dat ze nu dus lekker ruikt." Ze tilde me op met mijn buik naar haar gezicht en rook nog even aan de bovenkant van mijn luier. "Mett, je hebt groot gelijk."
Mettaton was bij de boekenkast gaan staan en kon niet kiezen uit een boek dat hij voor mij zou kunnen lezen.
In de tussentijd waren Toriel en Chara ook naar boven gegaan, want wat Napstablook zei toen ik een vuile luier had, was nog waar ook.
"Ik ook op de sofa" zei Frisk, die met twee knuffels uit het speelhoekje op kwam dagen: één voor mij, één voor zichzelf.
"Jij ook luisteren?" vroeg ik. "Mettie gaat zo voor ons lezen."
"Ja, ik ook luisteren!" zei Frisk enthousiast, en hij werd door Undyne op de sofa geholpen. Hij gaf mij Ann de pluchen octopus, die ik altijd al erg lief vond.
"Ann en Marie ook luisteren" zei ik, "en Chara misschien ook!"
"Mag ik ook meeluisteren...?" vroeg Napstablook. "Ik hoop maar niet dat het een saai boek is..."
"Blooky ook luisteren" zei Frisk. "Mettie, geen saai boek pakken."
"Waarom?" vroeg Mettaton.
"Omdat Napstablook ook mee wil luisteren" lachte Undyne, "en hij wil niet dat je een saai boek voor hen leest!"
Chara en Toriel kwamen even later ook weer beneden, en Chara ging gelijk het speelhoekje in om ook een knuffel te pakken en bij ons op de sofa te komen zitten. Hij kwam even later weer bij ons opdagen met een grote pluchen ster die handen had.
"Wil jij ook naar een verhaal luisteren, Chara?" vroeg Undyne.
Chara knikte, en werd naast ons op de sofa gezet.
Napstablook, de jongens en ik wachtten nog een tijdje totdat Mettaton eindelijk een boek uit had gekozen. Hij ging weer op de sofa zitten en opende het boek, waarbij hij bladerde naar een geschikt verhaal.
Het werd een verhaal over Q*bert, die een magische berg beklom en van zijn planeet de beste wilde maken. Mettaton, Undyne, de jongens en ik waren op gegeven moment zo'n beetje in elkaar genesteld, alsof we een klein gezinnetje waren, en Napstablook lag op de rugleuning mee te luisteren naar het verhaal. Dat we zo op de bank zaten, gaf me echt een warm en vertrouwd gevoel van binnen, en daar hield ik van.
Na ongeveer een kwartier was het verhaal tot het einde gekomen en waren de jongens, Napstablook en ik heel ontspannen geworden. Zo ontspannen dat we bijna op de sofa lagen te slapen.
"Ik heb lang niet meer van die verhalen gehoord..." zei Napstablook. "Echt leuk om ze weer eens te herbeleven..."
"Ze zouden 's avonds voor slapen ook moeten lezen" zei ik.
"Weten jullie" zei Undyne, "als ik of Alphys niet kan slapen, dan lezen we gewoon. Dat geeft rust."
"Als ik niet kan slapen..." zei Napstablook, "dan kijk ik omhoog... want daar hangt een mobiel die mijn nichtje ooit aan mij cadeau gaf... Ik vind hem heel erg mooi... en vooral hoe ze die heeft gemaakt..."
"Voor het slapen geeft Lichtje licht voor ons" zei Frisk, "dat geeft rust, en wij slapen dan meteen."
"Of iemand zingt voor ons" zei Chara. "Of ze zingen als we wakker worden."
"Natuurlijk hangt mijn mobiel nooit stil..." ging Napstablook verder. "Ik blaas altijd een beetje zodat de muzieknoten die eraan hangen in beweging komen... dan slaap ik meestal na een kwartiertje..."
"Jouw knuffel dan ook kijken?" vroeg ik. "Mijn knuffels liggen altijd dicht bij me, en slapen eerder dan ik, zodat ik ook ga slapen."
Napstablook knikte. "En dan ligt ze meestal onder mijn hoofd... maar kijkt vanuit haar ooghoeken mee... zodat zij het ook kan zien..."
"Als ik zelf niet kan slapen" zei Mettaton, "dan bedenk ik de hemel voor me en tel ik de sterren die erin hangen, net zolang tot ik slaap. Heerlijk, om eens aan een sterrenhemel in de zomer te denken..."
"Jij de maan dan ook tellen?" zei Chara. "Of is de maan geen ster?"
"De maan alleen een komeet of zoiets" zei Frisk.
"Een planeet" zei Mettaton, "ja, maar die tel ik dan weer net niet mee, want ik zie de maan eerder als een soort koning van de sterren."
"Dan gaan de maanmannetjes de sterretjes plagen" zei ik, "en ze kunnen jou ook plagen, Mettie."
Toen ik dit zei, barstte Mettaton in een luid gelach uit, waarbij hij haast niet meer bij kon komen en er zelfs tranen van het lachen verschenen.
"Niet wenen, Mettie" zei Chara, die Mettaton over zijn schouder aaide.
"Maar hij weent toch ook niet...?" zei Napstablook. "Hij heeft alleen maar tranen omdat hij heel hard moet lachen om wat Lean zei..."
"Ze zijn mij in ieder geval nog nooit komen plagen" zei Undyne, "die gekke maanmannetjes. Ze zijn bang voor me, want ik heb ze eens heel hard afgeschrokken met een pluchen spin die ik altijd bij me heb."
"Zij bang voor spinnen" zei ik, "en ik niet, lieve beestjes."
"Soms niet" zei Frisk, "maar bij ons wel."
"Dan moet ik ze tegen die tijd ook maar afschrikken" lachte Mettaton, "maar ik weet niet waarmee. Blooky, wil jij het misschien voor me doen als we weer eens bij elkaar slapen?"
"Dat lijkt me erg leuk..." zei Napstablook, "want ik ben voor hen eng... maar voor jullie schattig...!" Ook hij begon luid te lachen.
"Zij hebben een leuke dag met die regen" zei ik, met mijn breedste lach.
Ik werd rond zessen wakker van zachtjes gezang. Ja, de jongens en ik lagen op de sofa te slapen, want we waren heel moe geworden van het relaxen en lachen met de anderen.
Het gezang stopte toen we alledrie echt wakker waren.
"Lekker geslapen, kinderen?" vroeg Toriel. "Het eten is zo klaar."
"Veel gelachen" zei ik, "dus veel geslapen en nu veel honger."
"Ik een slaapkopje" giechelde Frisk.
"De maanmannetjes ons niet plagen" zei Chara, "ik heb net sterretjes gezien, in mijn droom zo."
"Ik zei het je toch" lachte Undyne, "want raad eens wie ik bij me heb?" We keken alledrie naar haar en zagen uiteindelijk een pluchen spin op haar schoot liggen, die er best wel schattig uit zag.
"Dat ze bang zijn voor zoiets schattigs" lachte Toriel. "Ik ken iets nog veel engers, het heten insecten en ze zijn hier gelukkig niet."
Insecten waren inderdaad erg eng, dus ik was aan de andere kant ook weer heel blij dat ik nu niet meer in Amerika woonde.
Een kwartiertje later zaten we allemaal aan tafel en hadden we lekkere aardappelgratin gegeten, die echt perfect gelukt was. Complimenten aan Alphys die het had voorgesteld!
Na het eten zaten de jongens en ik weer eens lekker in bad, waar het water vol schuim stond, dus we deden hele leuke dingen met het schuim.
Ik had een hoed, Frisk had allerlei baarden en Chara had zelfs schouderbeschermers en een heel masker gemaakt!
"Schuim is echt leuk" lachte ik, terwijl ik een beetje op mijn oorlelletjes aanbracht. "Kijk, ik heb oorbellen gekregen."
"Ik heb zo'n ding in mijn neus" lachte Chara, die schuim op vrijwel zijn hele neus had zitten.
"Een piercing, bedoel je?" zei Toriel. "Maar goed dat hij van schuim is, dan." Lachend haalde ze een spons over Frisk's rug.
"Mama, jij als kind ook schuim leuk gevonden?" vroeg Frisk.
"Weten jullie" zei Toriel, "soms nog steeds. Dan doe ik voor het grootste deel zeep in het bad en dan maak ik hele leuke dingen van het schuim, dus ook hoeden en zo."
Na het bad werden we afgedroogd, waarbij we tegelijkertijd onze tanden poetsten, en hierna een droge luier en onze slaapkleding aan kregen.
Alphys kwam weer eens aanzetten met de borstel, en borstelde onze haren voorzichtig maar zeker.
"Wat jammer dat je nou bijna geen krullen hebt na het bad, Lean" zei Alphys, toen ik als laatste aan de beurt was.
"Mijn haar wel even donkerder" zei ik, "dat vind ik mooi."
"Ik vind dat soms ook" zei Alphys, "als Undyne bijvoorbeeld net uit bad komt, dan is haar haar ook iets donkerder."
Even later mochten we alweer beneden relaxen, en ik had Adi weer bij me. Ik kon gewoon bijna niet zonder haar.
"Zullen we dan maar met zijn allen televisiekijken?" stelde Sans voor.
"Als het een leuk programma is!" zei Alphys, "anders niet!"
"Ik weet wel een leuk programma" zei Toriel, die de televisie aan zette en deze op de comedyzender zette. Toevallig was de reclame afgelopen en keken we naar dezelfde familievriendelijke comedy als een aantal dagen geleden. De tijd gaat echt snel...!
Daar zaten we dan, als een hele hechte familie op een sofa, kijkend naar de leukste comedy van de Underground. Zelfs Napstablook had de camera ergens neergezet en hem op zelfontspanner gezet zodat we met zijn allen zo gezellig op een foto stonden. De foto ging uiteraard wel op iedereens Undernet, want hij werd naar degenen die een account op de Undernet hadden doorgestuurd.
We hadden allemaal nog lang televisie gekeken tot het 9 uur was, want toen gingen Napstablook, de jongens en ik naar bed.
"Hadden jullie ondanks de regen toch een leuke dag?" vroeg Toriel aan ons.
"Ja, veel gelachen" zei ik, "en rustig aan gedaan."
"Moeten we nog eens doen" zei Frisk, die Lichtje weer licht liet geven.
"Wij nu lekker slapen" zei Chara, die zich op zijn buik draaide.
Toriel zong nog even zachtjes voor ons, totdat we na haar nachtzoenen alledrie echt lagen te slapen en op dat moment was de regen ook opgehouden.
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
nogmaals bedankt!björn (XXVI) zei:
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Epiloog
Sinds ik in de Underground woon, heb ik het er echt naar mijn zin gekregen. Ik heb een soort broers erbij, en natuurlijk ook een soort andere gezinsleden, en we hebben allemaal echt een heel hechte band met elkaar. We houden rekening met elkaars allergieën, kledingkeuzes, meningen, en dat soort dingen. Het is echt heel gezellig, met zijn tienen in één groot huis.
De jongens en ik houden er ook echt van om 21 maanden te zijn, en we genieten hoe dan ook nog altijd van ons leven, en zelfs als we onderling nog over elkaars persoonlijke leven en zo praten, want dat is natuurlijk altijd interessant. Het feit dat de jongens en ik graag 21 maanden zijn, vindt de rest bij ons in huis ook goed, en zij verzorgen ons dan ook perfect (denk aan eten geven, luiers verwisselen, veel aandacht geven, etc.).
Mijn biologische ouders zijn (heb ik recentelijk van Asriel gehoord via de berichten, en die heeft het weer van zijn vader) gescheiden, mijn vader is overleden en mijn moeder zit in een kliniek, waar ze waarschijnlijk zeer goed behandeld wordt. Desondanks zie ik Toriel nog steeds als een moederfiguur aan en noem ik haar nog altijd mama, want dat vindt ze niet erg.
Met ons huishouden doen we regelmatig nog allerlei dingen: we bezoeken allerlei plekken, ongeacht of ze nieuw of allang bekend zijn, we spelen spelletjes, kijken televisie, praten... kortom: nogmaals, we hebben de meest hechte band van de hele Underground!
En met dit eindresultaat concludeert het mijn verhaal. Ik hoop dat jullie het lezen ervan erg leuk vonden!
Sinds ik in de Underground woon, heb ik het er echt naar mijn zin gekregen. Ik heb een soort broers erbij, en natuurlijk ook een soort andere gezinsleden, en we hebben allemaal echt een heel hechte band met elkaar. We houden rekening met elkaars allergieën, kledingkeuzes, meningen, en dat soort dingen. Het is echt heel gezellig, met zijn tienen in één groot huis.
De jongens en ik houden er ook echt van om 21 maanden te zijn, en we genieten hoe dan ook nog altijd van ons leven, en zelfs als we onderling nog over elkaars persoonlijke leven en zo praten, want dat is natuurlijk altijd interessant. Het feit dat de jongens en ik graag 21 maanden zijn, vindt de rest bij ons in huis ook goed, en zij verzorgen ons dan ook perfect (denk aan eten geven, luiers verwisselen, veel aandacht geven, etc.).
Mijn biologische ouders zijn (heb ik recentelijk van Asriel gehoord via de berichten, en die heeft het weer van zijn vader) gescheiden, mijn vader is overleden en mijn moeder zit in een kliniek, waar ze waarschijnlijk zeer goed behandeld wordt. Desondanks zie ik Toriel nog steeds als een moederfiguur aan en noem ik haar nog altijd mama, want dat vindt ze niet erg.
Met ons huishouden doen we regelmatig nog allerlei dingen: we bezoeken allerlei plekken, ongeacht of ze nieuw of allang bekend zijn, we spelen spelletjes, kijken televisie, praten... kortom: nogmaals, we hebben de meest hechte band van de hele Underground!
En met dit eindresultaat concludeert het mijn verhaal. Ik hoop dat jullie het lezen ervan erg leuk vonden!
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Super bedankt voor de reactie! Ik waardeer het zeer want het maakt me erg blij ;D ^-^ dancebjörn (XXVI) zei: