Hoi allemaal,
Veel plezier met het nieuwe hoofdstuk.
Hoofdstuk 28 Een stapje verder…
Bij het ontbijt aangekomen hoorden Marieke en Lisa dat Mariekes moeder druk aan het bellen was. Ze sprak vloeiend Italiaans. Lisa kon er niks van maken, maar Marieke kon de taal inmiddels redelijk verstaan. Spreken kon ze het nog niet zo goed, maar wel voldoende om zich te kunnen redden.
Marieke begreep dus ook meteen waar het gesprek over ging…
Niet veel later hing haar moeder op en zei ze tegen Marieke: “Om 11 uur kunnen we even bij de dokter terecht. Die kan dan even kijken wat er is en of het kan wachten tot je weer in Nederland bent.”
Fijn, dacht Marieke, die niet echt het idee had dat ze ziek was of zo. Bij Lisa was dat toch wel anders geweest. Maar Marieke had verder nergens last van, behalve dan dat haar blaas wat zwakjes leek geworden. Nou ja, ze zou het wel zien straks. Dat haar moeder bezorgd was begreep ze ook wel en die ongelukjes waren toch wel echt geweest. Nou ja, vanmorgen had ze heel misschien een beetje zelf meegeholpen, maar als ze eerlijk was voelde die bescherming toch wel wat veiliger…
In de ochtend zaten ze daarom wat op het terras. Haar vader was ook bezorgd, maar als het op dit soort medische dingetjes aankwam dan liet hij dat toch vooral aan Mariekes moeder over. Gelukkig maar, dacht Marieke, want als haar vader nou ook nog lastige vragen ging stellen of zo overbezorgd ging doen…
Daarom was Marieke blij dat ze met haar vader even over andere dingen kon kletsen. Hij vroeg naar wat de meiden nog van plan waren en zo kwam het gesprek op bergtochtjes en andere avontuurlijke dingen. “Ik heb misschien nog wel een leuk idee…” zei hij.
“Wat dan?” riepen de meiden al meteen enthousiast.
“Nou, lijkt het jullie niet gaaf om eens…” maar voordat hij zijn zin kon afmaken werd hij onderbroken door Mariekes moeder, die vond dat het tijd was om te gaan.
“Komt een andere keer wel” besloot hij om de verrassing nog even voor zich te houden.
Lisa wenste Marieke sterkte bij de dokter en Marieke liep, licht teleurgesteld omdat ze nu niet wist wat de verrassing zou zijn, met haar moeder mee naar de auto.
En terwijl Lisa verder kletste met Valerie en Mariekes vader, ging Marieke met haar moeder op weg.
“Kom lieverd” zei haar moeder, “maak je maar niet te veel zorgen, het komt vast goed.”
Nou jij maakt je meer zorgen dan ik, dacht Marieke. Maar terwijl ze dat dacht, voelde ze toch zelf ook wel wat kriebels in haar buik van de zenuwen. En omdat het toch met die drukte op de weggetjes een half uur duurde voordat ze er waren, kon Marieke inmiddels ook de thee van vanmorgen duidelijk voelen in haar onderbuik…
De dokterspost was onderdeel van een wat groter medisch centrum. Haar moeder loodste Marieke naar binnen en een assistente wees hen de weg. Gelukkig konden ze al snel bij de arts terecht. Het was een wat oudere man, die er erg serieus uit zag. Echt zo’n professor type. Marieke en haar moeder mochten gaan zitten en de man vroeg wat er aan de hand was. Marieke vond het lastig om te vertellen wat er was, dus nam haar moeder het woord. Ze sprak Italiaans met de dokter, zich niet realiserend dat Marieke dat misschien niet allemaal kon volgen. Ze vertaalde het wel als Marieke vragend keek, maar ze kwam niet op het idee om te vragen of het gesprek ook in het Engels kon.
De dokter keek ernstig en knikte en stelde regelmatig vragen, die haar moeder dan weer vertaalde voor Marieke. Ze vond het wel een beetje lastig dat er zo vooral over haar werd gepraat en niet met haar. Alsof ze een klein kind was…
Nadat haar moeder en de dokter hadden gesproken, had hij gezegd dat hij een paar dingen wilde testen. Hij vroeg of Marieke naar de wc moest, zodat hij een urinemonster kon testen op blaasontsteking. Marieke was blij naar de wc te kunnen want haar blaas hield het al niet meer. Dus met een potje in haar hand liep ze de gang op naar de wc. Daar aangekomen haastte ze zich om te gaan plassen, maar ze voelde de eerste straal al tussen haar benen lopen. Oh nee, dacht ze. Niet nu!
Ze wist de stroom te stoppen, deed haar broek en slipje naar beneden en ging snel zitten. Een beetje in het potje en de rest in de wc, dat luchtte op. Maar terug naar binnen bij de dokter zou hij en haar moeder waarschijnlijk meteen de natte plek op haar broek zien…
Ze zuchtte. Er zat weinig anders op. Bovendien zou het haar ‘probleempje’ meteen duidelijk maken.
Ze liep met een vuurrood hoofd van schaamte terug naar de kamer van de arts en probeerde ze goed ze kon de natte plek in haar broek met haar handen te verbergen.
Haar moeder zag meteen wat er aan de hand was toen Marieke weer binnenkwam. Of de dokter het ook had gezien, wist Marieke niet. De man leek stoïcijns zijn werk te doen en nam het potje van Marieke aan. Hij liep riep een assistente binnen die het potje meenam om te analyseren. Zelf ging hij verder met nog wat onderzoekjes. Zo prikte hij een druppeltje bloed bij Marieke om de suikerwaarde te meten en nam ook wat bloed af voor verder onderzoek. Tot slot deed hij nog wat reflextestjes bij Marieke.
Niet veel later kwam de assistente al weer binnen met een formulier met de uitslag. De dokter vertelde Marieke en haar moeder dat ze in ieder geval geen blaasontsteking had. En haar bloedsuiker was ook niet abnormaal. Alleen het bloedonderzoek was nog even afwachten. Omdat hij verder hier geen onderzoek kon doen, zou Marieke moeten worden doorverwezen naar een uroloog. Haar moeder vroeg of daar haast bij was, of dat het ook kon wachten. De dokter zag in ieder geval niks acuuts. De uitslag van het bloedonderzoek zou er morgen pas zijn, dus als daar verder ook niks urgents uit kwam, dan kon Marieke het beste in Nederland verder kijken. De dokter gaf ook aan dat hij ook niet dacht aan iets ernstigs of zo. Het zou volgens hem ook gewoon vanzelf weer over kunnen gaan, maar zeker wist hij dat natuurlijk niet.
Mariekes moeder reageerde lichtjes opgelucht, maar vroeg wat nu te doen met haar dochter. Want regelmatig zo’n natte broek was natuurlijk ook niet fijn. De dokter gaf aan dat dat toch bij Marieke zelf lag. Ze kon bescherming dragen in de nacht en eventueel overdag, maar dat is uiteindelijk haar eigen keuze. Hij kon zich voorstellen dat dat ook geen pretje was voor een meisje van haar leeftijd. Hij gaf ter informatie een folder mee van incontinentiemateriaal, waar ook een lokale leverancier bij stond vermeld.
Haar moeder en Marieke bedankten de dokter en gingen weer richting auto. Marieke deed haar best om haar natte broek te verbergen voor anderen, maar gelukkig leek niemand er op te letten. Marieke wilde weer in de auto stappen, maar haar moeder zei: “Wacht even. Zo kun je niet op de stoel gaan zitten.”
Ze pakte een kleed uit de achterbak en legde die op Mariekes stoel. “Zo, stap maar gauw in meid…”
Marieke ging zitten en probeerde zich even voor de omgeving af te sluiten. Oh my, dacht ze, waar ben ik in terecht gekomen?
Na het autoritje terug naar huis, rende Marieke naar de badkamer om zich op te frissen. Terwijl haar moeder met haar vader het bezoek aan de dokter besprak, ging Lisa even bij haar vriendin kijken.
“Gaat het Miek?” vroeg Lisa.
Van spanning zat Marieke licht te snikken. Lisa sloeg een arm om haar heen en zag Mariekes natte broek.
“Heb je weer…”
Marieke knikte terwijl ze op haar lip beet.
Lisa zag de spanning bij Marieke, maar kon een glimlach ook weer niet onderdrukken. “Je weet het toch Miek, be careful what you wish for…”
Er vormde zich toch een flauwe grijns op Mariekes gezicht.
“Het is…gewoon…de spanning” zei ze.
Ze begon te vertellen aan Lisa wat de dokter had gedaan en gezegd. Lisa herkende de onderzoekjes wel. Toen Marieke haar hele verhaal had gedaan, zei Lisa: “Nou zo te horen ben ik nu niet meer de enige pampergirl. We kunnen samen wel een praatgroepje beginnen…”
Marieke gooide een handdoek naar Lisa en de meiden begonnen te lachen.
“Ga nou maar douchen, dan kunnen we nog wat gaan doen vandaag. En als je wil mag je wel een optrekbroekje van mij pakken.”
Lisa verliet de badkamer en Marieke stapte de douche in. Beneden zag Lisa dat Mariekes moeder druk bezig was op de laptop.
“Hee Lisa, het is misschien een beetje een stomme vraag, maar zou je me kunnen helpen?”
Lisa liep naar het bureau en zag op het scherm verschillende incontinentiematerialen.
“Jij moest toch ook nog het een en ander bestellen? Zou Marieke hetzelfde nodig hebben denk je?”
Lisa antwoordde: “Uhmm, ik ehh…weet het niet. Toen dat bij mij zo was heeft een verpleegster mij geholpen met wat ik nodig had. Ik weet niet goed of…”
Mariekes moeder onderbrak haar vriendelijk. Het was ook een beetje een ongemakkelijke vraag.
“Dat begrijp ik Lisa, maar ik dacht dat als jij jouw ehmm…ondergoed… bestelt, dan kunnen we dat van Marieke meteen ook regelen.”
Mariekes moeder was een lief, maar ook praktisch mens, dat bleek wel weer.
“Ik…ehh… nou ja, ik denk van wel…” reageerde Lisa.
“Okee, lieverd. Zal ik het dan maar meteen bestellen? Wat heb je eigenlijk precies nodig Lisa?”
Lisa was een beetje van haar stuk gebracht door het doorpakken. Maar half op de automatische piloot gaf Lisa aan wat ze normaal gesproken gebruikte. De nachtluiers, de dagluiers en de broekjes voor bijvoorbeeld als ze ging sporten. Ze twijfelde of haar vriendin in deze situatie blij zou zijn met de dagluiers. Maar Mariekes moeder dacht dat het wel handig was om ze in ieder geval in huis te hebben. En anders zou Lisa ze zelf kunnen gebruiken.
“Bedankt Lisa, ik zal het verder wel regelen.”
Lisa droop af richting het terras en hoorde hoe Mariekes moeder de telefoon pakte en in vlot Italiaans de bestelling werd doorgegeven.
Niet veel later kwam Marieke ook weer beneden en Lisa zag dat ze zich nog wel wat opgelaten voelde. “Alles okee Miek?” vroeg ze.
Marieke knikte.
“Je moeder is al meteen aan de slag gegaan met incomateriaal bestellen” begon Lisa.
“Wat heeft ze dan besteld?”
“Eigenlijk wat ik ook gebruik” reageerde Lisa.
“Oh nee, dus ze wil nu dat ik luiers moet gaan dragen?” probeerde Marieke, maar haar protest kwam er niet heel overtuigd uit.
Lisa grinnikte. Ze keken elkaar aan en schoten in de lach.
“Wat is er zo grappig?” vroeg Mariekes moeder die nu ook naar buiten kwam gewandeld.
“Ik…ben nu…gewoon…een luiermeisje…” hikte Marieke.
Haar moeder leek enigszins verbaasd. “Vind je dat niet erg dan…?”
“Nou… liever… niet, hihi, maar… het is… zo weird!” lachte Marieke.
“Dat is het zeker. Ik wist niet hoe je dit op zou pakken, maar misschien heb je ook wel steun aan Lisa…” probeerde haar moeder nog serieus te zijn.
Lisa durfde niemand meer aan te kijken. Ze zou het meteen in haar broek doen van het lachen.
Oh wacht…
