Mama, ik moet plassen

[LittleDino]

Titel: Mama, ik moet plassen
Genre: Drama, Komedie, Fictie
Leeswijzer: 12+ jaar

Hoofdstuk 1: Hoe het gewone leven een nachtmerrie wordt
Jullie hebben het waarschijnlijk al een keer gehoord of zelfs meegemaakt dat jij of iemand anders tegen mama zegt dat je moet plassen. Daar is niets raars aan. Tenminste, dat zou je zeggen toch? Maar in dit verhaal loopt het een klein beetje anders.

Het verhaal gaat over Mark. Mark is een sportieve jongeman van 23 jaar, studeert in de journalistiek, is vrijgezel (kom op dames) en woont nog bij zijn ouders thuis. De huisprijzen zijn momenteel niet te overzien en op kamers zitten is geen optie vanwege de hoge huurprijzen en lange wachttijden. Daarom mag Mark bij zijn ouders blijven wonen tot een geschikt huis voor hem is gevonden. De ouders van Mark heten Joke en Henk. Joke en Henk hebben elkaar ontmoet op een camping in Nederland en sindsdien niet meer van elkaar weg te slaan. Naast Mark hebben Joke en Henk een dochter van 27 jaar genaamd Elisa. Elisa is in tegenstelling tot Mark afgestudeerd en woont samen met haar vriend in een mooi huis. Genoeg over het gezin, want het verhaal gaat over Mark.

Mark is uit origine een gezonde, sportieve en fanatieke jongeman. Maar de laatste tijd heeft Mark veel last van een vervelende kwaal aan zijn rechtervoet. Er zijn momenten dat zijn rechtervoet nauwelijks voelbaar is, met het gevolg dat lopen haast niet gaat. Het lijkt op een slaapvoet, symptomen zoals een tintelend/dovend gevoel dat uit het niets komt opspelen en dat duurt soms wel uren. Dit is voor Mark super vervelend omdat het gewone leven letterlijk even geblokkeerd staat. Het is een vreemde/serieuze kwaal en daarom is Mark ook onder behandeling bij de dokter. Maar voordat het zover kwam gaan we eerst terug in de tijd.

Tijdens de vakantieperiode medio juli ging Mark met zijn vrienden naar Lloret de Mar, een bekende badplaats in Spanje. Ondanks dat Mark zijn pubertijd aardig is ontgroend, bestaat zijn vakantie voornamelijk uit zon, zee, strand, zuipen en vrouwen. Zijn vrienden waren ook van zijn leeftijd en daarom mochten ze gezamenlijk op gepaste wijze Lloret de Mar onveilig maken. Mark gaat al sinds zijn jeugd met zijn vrienden op vakantie en dat is altijd goed bevallen. Traditiegetrouw gaat de groep jongens op de eerste dag in de ochtend – na inchecken en koffers dumpen – op weg naar de eerste beste kroeg die ze tegenkomen. De groep bestaat uit vijf man, te weten Stefan, Joeri, Chris, Dirk en de hoofdrolspeler Mark. In de kroeg worden 5x shotjes per persoon besteld, waarvan de inhoud niet belangrijk is, maar volgens de traditie wel naar elkaar opgedronken dienen te worden. Om de traditie te voltooien dient de groep na de vijf shotjes ook nog te rennen door de straat en met handen swingend door de lucht de kreet “I Am The King Of The World” te schreeuwen. (Advies: doe dit thuis niet na).

Deze keer pakte de traditie voor Mark net even anders uit. Uiteraard heeft Mark de vijf shotjes opgedronken, is ook swingend door de straten gerend en probeerde net als de rest de kreet voluit schreeuwen en dat ging zo: “I Am The King Of The Woaaaaaaaaaaaaa”. Het geschreeuw eindigde met een flinke smak op de grond. En daar ligt Mark. Daarna volgende snel de woorden “Aaah, shit, shit, shit!”. Mark wist het al: Einde oefening! De vrienden renden op Mark af en om te vragen hoe het met hem gaat. Niet te vergeten dat de vrienden ook vijf shotjes hebben gedronken en daarom knalde Dirk tegen Stefan aan en vielen beide om. Gelukkig was Joeri op dat moment het meest alert en hielp Mark met overeind tillen. Mark had veel pijn en Joeri vertrouwde het niet en liet Chris bellen met de hulpverleners. De hulpverleners waren snel ter plaatse en namen Mark mee naar een lokaal ziekenhuis post.

Vanaf dit moment zal het leven van Mark nooit meer hetzelfde zijn.

 

[Niks54]

Goed begin kan nu al niet meer wachten op het vervolg

 

[Little Endy]

Interessant begin, ben benieuwd hoe het verdergaat!

 

[luierdromer]

Leuk begin ben benieuwd naar de rest.

 

[Abbjornnl]

Goed begin ben benieuwd hoe dit verder gaat

 

[LittleDino]

Dank jullie wel voor de reacties.
De intro is misschien aan de lange kant, maar is belangrijk als achtergrond voor wat er straks gaat komen.

Hoofdstuk 2: Dagje ziekenhuis
Wanneer je denkt aan lokale ziekenhuizen in Spanje, dan zou je zeggen dat het niets voorstelt, maar daar kom je snel op terug als leest hoe Mark in het ziekenhuis wordt geholpen.

Onderweg naar het ziekenhuis schreeuwde Mark van de pijn. Daarom gaven de hulpverleners Mark een injectie om te kalmeren. Het was een bevredigend en rustgevend gevoel. Alsof je in een tunnel zit waar je jezelf helemaal vrij voelt. Mark wist niet wat er in de injectie zat, maar begreep ook niet wat de hulpverleners zeiden, want de hulpverleners mompelde met elkaar in het Spaans, en laat Spaans nou uitgerekend de taal zijn waar Mark een bloedhekel aan heeft. Niet voor niets dat Mark het vak Spaans heeft laten vallen in het examenpakket. Of dat nou een goed idee was? Bij aankomst werd Mark direct naar een kamer gestuurd. Vanwege de injectie was Mark volledig zijn oriëntatie kwijt en zag alleen maar het plafond met lampen. Volgens Mark zat hij nog in de tunnel, maar wij weten wel beter.

Ondertussen zijn de vrienden van Mark gearriveerd. Ook dat ging niet zonder vlieg en stoot, want de vrienden moesten een taxi pakken om naar het lokaal ziekenhuis te gaan, maar taxi chauffeurs in Spanje zijn – in het algemeen – niet te spreken over aangeschoten jongeren. Gelukkig kon Joeri een goed woordje doen om toch iedereen mee te krijgen. Laten we het maar niet hebben over wat het gekost heeft. Eenmaal aangekomen liep Joeri naar de balie om te vragen waar Mark ligt, maar ondertussen begon Dirk luidruchtig te discussiëren tegen de bewaking. De bewaking probeerde in zijn best Engels uit te leggen dat Dirk niet naar binnen mag vanwege zijn dronkenschapsgedrag. Die shotjes zijn bij Dirk waarschijnlijk goed bevallen. Joeri vraagt Stefan om samen met Dirk buiten te wachten en alleen met Chris naar de kamer van Mark te gaan. Het ziekenhuispersoneel begeleiden vervolgens de twee heren naar de kamer waar Mark ligt.

Eenmaal aangekomen bij de kamer van Mark, ziet Joeri dat het ziekenhuispersoneel bezig is om Mark uitgebreid te onderzoeken, die ondertussen ook is aangesloten op verschillende ziekenhuisapparaten. Het ziekenhuispersoneel had nog geen tijd om verslag te geven over de huidige toestand van Mark, maar het moment is aangebroken om de ouders van Mark te informeren over deze situatie. Dit was een moeilijk moment voor Joeri, want hoe ga je dit vertellen en is het wel handig om te vertellen? Chris zei tegen Joeri dat het belangrijk is om te bellen en niet op Mark te wachten, ondanks dat hij aanspreekbaar is. Joeri ging daarmee akkoord en in de tijd dat Joeri met de ouders gaat bellen, zal Chris in de gaten houden hoe het met Mark gaat.

Joeri belt het thuis telefoonnummer van de ouders van Mark, het gesprek gaat als volgt:

Ouders: “Hallo, spreek met Joke”
Joeri: “Hoi Joke, Joeri hier”
Ouders: “Hey Joeri, leuk dat je belt, hoe gaat het? Goed aangekomen?”
Joeri: “Nou, we zijn goed aangekomen en hebben ons al gestationeerd”
Ouders: “Mooi, goed om te horen”
Joeri: “Maar we hebben een probleempje”
Ouders: “Oh, wat dan?”
Joeri: “Kan je even zitten? Het gaat over Mark”

Chris riep nog op de achtergrond “Lekker subtiel Joeri”. Maar Joeri had hier de goede bedoelingen bij. Ondertussen kwam een arts uit de kamer van Mark om verslag te geven. Gelukkig kon de arts wel goed Engels en vertelde Chris over de status van Mark. Joeri hoorde dat en zette op zijn smartphone de luidspreker knop aan, zodat Joke kan horen wat de arts te zeggen heeft. Het goede nieuws is dat Mark goed bij kennis is, beetje duf vanwege de injectie, maar verder vitaal in orde. Wel een kleine opmerking dat een vrij hoog promillage alcohol in zijn bloed zit, waarop Joke via de smartphone reageerde “Hebben jullie al gezopen ofzo of hem dronken gevoerd?”. Joeri en Chris begonnen de blozen en konden daarop geen fatsoenlijk antwoord op geven. De arts gaf aan dat Mark een dagje in het ziekenhuis moet gaan blijven om enerzijds te herstellen van de verwondingen en anderzijds vanwege de hoge promillage alcohol in zijn bloed. Joke was hier niet blij mee maar had wel het gevoel dat haar zoon Mark in goede handen is. Helaas kon Mark niet te woord staan vanwege de bijwerking van de injectie en daarom stelde Joke voor om goed op Mark te letten en zal met haar man Henk de administratie zoals verzekeringen verder regelen.

Daar zitten ze dan. Stefan en Dirk die buiten wachten op het bankje, en stiekem kijken naar de rokjes van de zusters. Joeri en Chris bij de kamer van Mark, wachten tot ze Mark mogen spreken. Ondertussen verstrijkt de tijd en verdwijnt langzaam de alcohol promillage uit het lichaam.

Wat duurt een dag dan lang.

 

[LittleDino]

Hoofdstuk 3: Grote verontwaardiging
Herken jij ook het gevoel dat wachten soms uren kan duren, terwijl het in werkelijkheid maar een paar minuten duurt? Maar als het uiteindelijk zover is dan wordt het wachten beloond.

De arts zei dat Mark weer volledig aanspreekbaar is en dat Joeri en Chris de kamer mochten binnenlopen. Mark was gestruikeld over de rand van een fietspad die parallel over de straat loopt. De fietspad is nieuw, afgelopen jaar aangelegd omdat fietsen populair is geworden in Spanje. Door de val is Mark met zijn been flink langs de stoeprand geschaard en daardoor is zijn been aardig verbrijzeld, maar gelukkig is zijn been niet gebroken. Naast de niet noemenswaardige schaafwonden heeft Mark veel pijn aan zijn been en daarom moest hij een dag in het ziekenhuis blijven.

Ondertussen waren Stefan en Dirk – die nog buiten stonden te wachten – mans genoeg om naar binnen te gaan en mochten samen met Joeri en Chris de kamer binnenlopen waar Mark ligt. Toen de jongens binnenkwamen riep Chris “Hey, ouwe wat doe je nou man?” en Mark grinnikte en antwoorde “Vallen en hier belanden”. Dirk reageerde erachteraan dat het niet verkeerd is om hier te zijn vanwege de mooie zusters. Joeri gaf aan dat de ouders op de hoogte zijn gebracht en dat het wel goed zal komen. Mark baalde er van dat hij een nachtje in het ziekenhuis moest blijven, maar had ook veel pijn aan zijn been en werd daar goed verzorgd. Daarna volgende echte mannenpraat en de tijd vloog voorbij.

Op ten duur kwam de arts de kamer binnenlopen en zei in zijn best Engels dat het ziekenhuis om 17:00 uur gaat sluiten. Mark was opgelucht, want dan mag hij naar huis. Maar dat is niet wat de arts bedoelde. Mark moest in het ziekenhuis blijven en de jongens moesten het ziekenhuis verlaten. Dit was een raar moment, want ziekenhuizen zoals we die in Nederland kennen zijn altijd open. In Spanje ligt dat net even anders bij lokale ziekenhuisposten. Mark was aardig verontwaardigd en begreep niet hoe dat kan. Maar de arts was consequent en vroeg de jongens om het ziekenhuis te verlaten. Joeri hielp de arts en vroeg aan Stefan, Dirk en Chris om naar de stad te gaan om verder plezier te maken. Met veel gezeur en gekibbel is dat gelukt en namen ze afscheid van Mark. Joeri zei nog tegen Mark: “Hou je taai he? We houden contact” waarop Mark antwoorde: “Doen we! En have fun jongens”. Vanaf nu ligt Mark alleen in het ziekenhuis.

Met sluiten bedoelt de arts ook echt sluiten. De artsen en zusters gaan dan naar huis en staan om 7:00 uur weer naast zijn bed. Mark vroeg zich af hoe hij dan geholpen moest worden om naar de WC te gaan, maar al snel kwam de zuster met een bizarre oplossing. De zuster kwam naar Mark en zei: “Mark, We have to take care of you, so we will take measures for the night”. Mark keek met ongeloof de zuster aan die in de ander hand een stuk pamper pakt. Mark was erg verbijsterd en begreep niet wat hem overkwam. De zuster die zich gedraagt als een strenge juffrouw kende geen genade en begon meteen met handelen.

Het gesprek met Mark en de zuster ging als volgt:
Zuster: “Please don’t move, you don’t have to do anything.”
Mark: “What do you mean, what do you do?”
Zuster: “Stay still, we gonna move you a little bit”

De zuster knipte met een schaar de onderbroek van Mark kapot (coole boxer van een duur merk) om de weg daaronder vrij te maken. Ondertussen kwamen twee hulpverleners de zuster helpen om het lichaam van Mark opzij te duwen, zodat de pamper netjes tussen de benen kan worden gepositioneerd. Vervolgens werd het lichaam weer teruggeplaatst en opeens voelde Mark dat hij op een prop ligt. De zuster maakte de pamper met behulp van vier plak strips stevig vast. Mark stribbelde behoorlijk tegen, want dit mag niet de bedoeling zijn. Er werd meerdermalen tegen de zuster geroepen: “What are you doing?” en “Why you do this to me? Please stop!”. Maar de zuster ging onverminderd door en zorgde dat de pamper goed op zijn plek zat. Toen de zuster klaar was met, laten we het maar verschonen noemen, werd uitgelegd waarom Mark een pamper moest dragen.

Het gesprek ging als volgt:
Zuster: “We are done Mark”
Mark: “What do you mean, i don’t want a daiper!”
Zuster: “I understand, but is necessary to take care of yourself”
Mark: “What do you mean about ‘care of yourself’?”
Zuster: “You don’t have to wait when we’re back for you. Please use the diaper for what it made for”
Mark: “Are you serious?”
Zuster: “Don’t ashamed en be yourself. See you tomorrow 7:00 hour. Good evening”
Mark: “But, but, but, how and why and….”

Mark was nog steeds verontwaardigd dat de zuster op deze wijze met patiënten omgaat. De lampen in de gang gingen letterlijk op avondstand en het was aardig stil in het lokaal ziekenhuis. Uiteraard was het avondeten wel geregeld voor Mark, weliswaar kant-en-klare maaltijd waarin alles is klein gemalen, maar voldoende om de avond door te komen. Daar ligt Mark, alleen in de kamer met een pamper onder zijn billen te genieten van zijn avond maaltijd in een vrij lege lokale ziekenhuis post. En de vrienden, die zijn bezig met een kroegentocht.

 

[LittleDino]

Hoofdstuk 4: Bijzondere nachtzuster
Hoe bizar is het dat je bent gevallen, wordt geholpen door hulpverleners en vervolgens ergens in een lokaal ziekenhuispost bent beland dat notabene na 17:00 uur is gesloten en moet gaan overnachten met een pamper onder je kont? Niet realistisch, maar in Spanje is alles mogelijk.

Mark was niet helemaal alleen in het ziekenhuis. Naast de overige kamers, die bemand zijn door patiënten, liepen ook nog enkele nachtzusters langs om een oogje in het zijl te houden. Ondanks deze bijzondere situatie zijn de omstandigheden prima. De nachtzusters kwamen regelmatig langs om de verbruikte spullen, zoals lege borden weg te gooien of drinken aan te bieden. De vriendengroep van Mark hebben regelmatig grappige en onnozele foto’s gestuurd en zaten Mark een beetje te stangen. De tijd verstrijkt en voor Mark het wist ging de lamp van de kamer uit. Een nachtzuster zei tegen Mark: “It’s bedtime, good night my friend”.

Het leek bijna een toneelstuk maar dit is de werkelijkheid. Ondanks dat het 23:00 uur is moest Mark gaan slapen. Er is geen ander keus. Maar de blaas van Mark begon aardig op te spelen en daardoor wordt slapen lastig. Een nachtzuster oppiepen kan niet, want er is geen piepapparaat aanwezig zoals we die in Nederland kennen. Mark dacht de hele tijd aan 1 ding: “Volhouden, volhouden, niet plassen, nachtzuster komt en helpt mij wel”. Maar het duurde en duurde en voor Mark het wist werd hij moe en begon langzaam in slaap te vallen. Opeens schrok Mark wakker omdat hij op zijn telefoon een appje heeft binnengekregen van zijn vriendenroep. Dirk heeft een meisje gescoord en dat wilde ze even delen met Mark. Nadat Mark heeft gereageerd, begon een behoorlijke drang te spelen rondom zijn blaas en de nachtzuster is nog steeds niet langs geweest.

Opnieuw in slaap vallen was niet mogelijk, want de drang was te hevig. Mark probeerde het te tegen te houden maar dat deed super veel pijn. Niet alleen pijn bij zijn blaas, maar ook pijn aan zijn been. Mark hield het echt niet meer en kon niets anders doen dan zich overgeven aan de goden van de verlossing. De druk op de blaas verdween langzaam en Mark voelde tussen zijn benen een warm en aangenaam gevoel. Het gevoel was overweldigend en zorgde ervoor dat Mark snel weer verder kon slapen. Opeens schrok Mark opnieuw wakker en deze keer vanwege de nachtzuster die de been van Mark aan het controleren was.

Een kort gesprek ging als volgt:
Nachtzuster: “Hi my friend, don’t worry, i’m only look your leg”
Mark: “Hi nurse, is my leg better now?”
Nachtzuster: “Much better, but i’ve seen that you’re also wet”
Mark: “Yes, i can’t go the toilet”
Nachtzuster: “No problem, it’s a big diaper, so no worry about it”
Mark : ”But…”
Nachtzuster: “Sst, you can better sleep now. Good night”

De nachtzuster verliet de kamer, terwijl Mark verbaasd zat te denken waarom de nachtzuster niets heeft gedaan aan zijn natte pamper. Hij had er zelf niet veel last van maar vond het vreemd. Ondertussen hebben de vrienden van Mark tientallen berichten gestuurd, maar tijdens het lezen werd hij moe en ging weer slapen.

Exact om 7:00 uur in de ochtend gaan de lampen van de kamer aan. Mark werd opnieuw spontaan wakker omdat de arts binnenkwam lopen en enthousiast zat te roepen: “Hi Mark, good morning, wake up boy a new day brakes on”. Groot voordeel is dat Mark deze keer niet de man met de hamer is tegengekomen. Maar hij beseft wel dat hij nog steeds een pamper om heeft. Nee, het is geen droom.

 

[LittleDino]

Hoofdstuk 5: Een nieuwe dag is aangebroken
Het zou je maar gebeuren, dat je een nachtje in het ziekenhuis moet blijven met een pamper om. In Nederlandse ziekenhuizen is dat normaal maar niet op de manier hoe Mark het heeft beleefd. In Spaanse ziekenhuizen weet je maar nooit.

Het was niet zo dat er volledig radiostilte was toen Mark alleen op zijn kamer zat en de nacht in het ziekenhuis moest doorbrengen. Uiteraard heeft Mark ook contact gehad met zijn ouders en voldoende aan zijn smartphone gezeten om berichtjes te sturen naar zijn vrienden. Mark heeft niets verteld – zowel vrienden als de ouders – over het gedoe met het dragen van een pamper. Overigens heeft Mark wel zijn smartphone op stil gezet, zodat hij niet opnieuw wakker schrikt van de domme berichten van zijn vrienden.

Terug naar heden, ochtend op 7:00 uur. De arts controleerde de been van Mark en was erg tevreden over het resultaat. Maar de arts zag ook dat Mark een ongelukje heeft gehad en zorgde dat de zusters aankwamen om Mark verder te helpen.

Het gesprek ging als volgt:

Arts: “Your leg looks better now Mark. I’ll ask the nurse to help you and fresh you up”
Mark: “Thnx. Can i go home today”
Arts: “In mine opinion, after the nurses help you out”
Mark: “Ok. Thnx”
Arts: “Have a nice day Mark”

Mark was opgelucht. Hij mag naar huis, tenminste het ziekenhuis verlaten. Het was op dat moment nog vroeg in de ochtend en hij had geen geld of kleren bij zich. Daarnaast is zijn smartphone bijna helemaal leeg vanwege talloze berichten en telefoontjes die Mark heeft ontvangen. Maar doordat zijn smartphone op stil-modus stond kon Mark niets horen. Voordat Mark zijn smartphone pakte kwam de zuster zeer actief aanlopen en dat ging als volgt:

Zuster: “Good morning Mark, please let all your gadgets down and stay still, right now!”
Mark: “Hi nurse, sorry, apologies”
Zuster: “First we need to fresh you up”
Mark: “But how? I don’t have clothes”

Tot zijn grote verbazing zag Mark dat een ander zuster de kamer binnenkwam met zijn koffer. Mark begreep er niets van. Zijn vrienden kunnen dat niet gedaan hebben, want die slapen nog of zijn de man met de hamer tegengekomen. De zuster gaf aan dat de koffer is gebracht door een lokaal koerier maar kon niet vertellen hoe de koffer bij Mark is terecht gekomen. Opeens besefte Mark dat hij talloze berichten en telefoontjes heeft gehad op zijn smartphone, maar deze mocht Mark nog niet pakken omdat een ander zuster bezig was om Mark op te frissen.

Zuster: “Now it’s time to change your diaper, so please don’t move”
Mark: “Are you serious? Can i walk to the toilet?”
Zuster: “Why you’re scared? Nobody will see your diaper, first we need to train you to walk”

Voordat Mark het wist kwam een ander zuster helpen om Mark opzij de duwen, zodat de vieze pamper kan worden vervangen door een schone. Zo gezegd, zo gedaan. Vervolgens deed de zuster de koffer open en vroeg aan Mark om aan te geven welke kleren hij vandaag aan wilt doen. Het probleem is dat Mark alleen maar t-shirts, handdoeken, slippers, en korte broeken heeft meegenomen en met een pamper onder de kont wil Mark niet met deze kleren rondlopen. De zuster was zeer fanatiek en pakte de kleding van Mark dat goed bij elkaar past. Vervolgens werd Mark met behulp van andere zusters losgekoppeld van de ziekenhuis apparaten, zodat hij helemaal vrij is voor het aankleedproces. Mark wist niet wat hem overkwam, het leek eerder een gevangenis dan een ziekenhuis.

 

[LittleDino]

Hoofdstuk 6: Wassen, plassen, kleren aan, kom maar snel, zie het ontbijt al staan
Als de dokter zegt dat je naar huis mag dan ben je meestal blij en opgelucht, want wie gaat met plezier in het ziekenhuis liggen? Maar Mark was alles behalve dat. Hij had het gevoel alsof hij werd behandeld als een ziek patiënt die niet zindelijk is. Is zijn gevoel terecht of zit er toch een kern van waarheid in?

De twee zusters hielpen Mark met aankleden. Mark moest aan de rand van het bed zitten, zodat de zusters makkelijker de t-shirt konden aantrekken. Daarna pakten de zusters een korte broek en gaven Mark instructies wat hij moest doen om de korte broek goed aan te trekken. Dit was wat onhandig omdat de zere been flink bewoog en dat deed veel pijn. Ondergoed was niet nodig, want daarvoor hebben de zusters een andere oplossing gevonden. Mark was aangekleed en mocht eindelijk zijn smartphone pakken. De batterijen van zijn smartphone waren bijna leeg en daarom heeft Mark maar 1 telefoontje gepleegd naar zijn ouders en het gesprek ging als volgt:

Ouders: “Goedemorgen, spreek met Joke”
Mark: “Hi mam, met Mark”
Ouders: “Hoi Mark, hoe gaat het?”
Mark: “Goed hoor, maar zit met een probleem”
Ouders: “Wat dan?”
Mark: “Ik mag naar huis maar heb niemand die mij kan helpen”
Ouders: “Maak je geen zorgen, wij hebben alles al geregeld”
Mark: “Wat bedoel je met alles geregeld?”
Ouders: “Er is een taxi geregeld die je terugbrengt naar jouw hotel”
Mark: “Maar hoe moet ik nu verder”
Ouders: “Luister naar het personeel in het ziekenhuis en dan komt alles goed”
Mark: “Maar….”

Toen was de verbinding verbroken omdat de batterij van zijn smartphone leeg is. Mark baalde er ontzettend van en voelde zich een beetje in de steek gelaten. Vrij snel kwam de zuster aan met twee krukken en begon enthousiast te roepen: “We gonna make some practice Mark, are you ready?”. Mark stemde in en legde zijn smartphone weg. De zuster zag dat en hielp door de oplader te pakken die nog in zijn koffer ligt. De zuster zei: “Don’t worry Mark, you will be early go home today”. Vervolgens pakte de zuster de armen van Mark en om de krukken vast te houden. Mark moest proberen te gaan staan met behulp van de twee krukken. Mark was positief verrast dat zijn pamper niet zichtbaar was. De zuster zag Mark kijken en zei: “Haha, i told you, don’t be nervous”.

Mark moest proberen om naar een andere kamer te lopen waar zijn ontbijt klaar staat. Dat was in begin wel wennen omdat het gevoel van de zere been continu lijkt weg te vallen. Gelukkig hielpen twee zusters Mark met lopen naar de andere kamer. Dit duurde volgens Mark wel uren. Stapjes lopen en weer wachten, opnieuw stapjes lopen en weer wachten. Het duurde wel even voordat Mark de – laten we zeggen – 50 meter heeft overbrugd. Eenmaal aangekomen zag Mark dat zijn ontbijt klaarstond met daarbij een dichtgevouwen envelop.

De zuster ei het volgende tegen Mark:
Zuster: “Great job Mark, you’re finished and now being in the dinning room”
Mark: “Thnx, it was a hell of a job”
Zuster: “No problem, first read the envelope and then enjoy your breakfast”

Zodoende begon Mark aan de tafel te zitten en maakte de envelop open. Mark is nieuwsgierig wat in de envelop zit en hoopte op geld, maar het kan ook een rekening zijn. Enthousiast begon Mark de envelop open te maken en het enige wat in de envelop zat is een brief. Voordat Mark de brief ging lezen pakte hij ook wat van het ontbijt. Opvallend genoeg begon de brief met “Lieve Mark” en dat trok gelijk zijn aandacht. De brief is in het Nederlands maar wie heeft deze brief geschreven en waarom?

Daar zat Mark, aan een ontbijttafel met in de linkerhand de brief, rechterhand zijn ontbijt en niet te vergeten een pamper onder zijn kont. Wanneer Mark de brief leest stort zijn wereld volledig in elkaar.

 

[Skyfal]

Mark: “Yes, i can’t go the toilet”
Nachtzuster: “No problem, it’s a big diaper, so no worry about it”

Ga zo door.

 

[LittleDino]

Hoofdstuk 7: De wereld staat op zijn kop
Je hebt veel moeite gedaan om naar de ontbijtkamer te lopen en vervolgens zie je een envelop bij jouw ontbijt. Wat is dan je eerste reactie? Dit overkwam Mark en uiteraard is hij nieuwsgierig wat in de envelop zit, wie de envelop heeft gestuurd en vooral waarom hij een envelop heeft gekregen. Maar wat als de inhoud van de envelop ervoor zorgt dat jouw wereld compleet in elkaar stort?

Het is 9:00 uur in de ochtend, de zon komt op en de badplaats Lloret de Mar begint langzaam te bloeien. Helaas niet Mark, want hij zit te loeren op de brief die in de envelop zat en begon met de tekst “Lieve Mark”. Het is duidelijk, de brief is Nederlands. Maar zijn gezicht trok nog verder weg toen de eerste alinea begon met “Wij weten dat je een zware tijd tegemoet krijgt en willen je daarom graag helpen om deze zware tijd te overbruggen”. Wie heeft deze brief geschreven en waarom is de brief aan Mark gericht? Mark was compleet verrast en nam flink wat happen van het ontbijt.

Mark had graag zijn smartphone willen hebben om in contact te komen met zijn vrienden, ouders of wie dan ook. Maar zijn smartphone hangt nog aan de oplader in zijn slaapkamer. Even snel heen-en-weer lopen is niet mogelijk (duurt lang), ook al ligt zijn smartphone vlakbij hem. Daarom heeft Mark besloten om de brief te lezen tijdens zijn ontbijt. Het is niet anders.

In de brief stond het volgende:

-----------------------------------------------------------------------------------------------
Lieve Mark,

Wij weten dat je een zware tijd tegemoet krijgt en willen je daarom graag helpen om deze zware tijd te overbruggen. De dokter heeft gezegd dat een spier is gescheurd waardoor je soms nauwelijks tot geen gevoel hebt in je rechterbeen. Dit heeft gevolgen voor de rest van jouw vakantie en daarom hebben we besloten om je terug te halen naar Nederland, zodat je daar verder kan revalideren en onderzoeken gedaan kunnen worden in een ziekenhuis bij ons in de buurt.

Maak geen zorgen over de terugreis, wij hebben alles voor je geregeld, de taxi, vliegtickets, stoel met extra ruimte en een rolstoel om je te verplaatsen. De vliegtuig vertrekt al vanmiddag om 13:00 uur vanaf vliegveld Girona. Eet rustig je ontbijt op en train nog even door met de zuster. Het ziekenhuis zal je begeleiden naar buiten. Wij staan op je te wachten in Nederland.

Hou vol schat en tot gauw.

Liefs,
Mama
-----------------------------------------------------------------------------------------------

Mark was helemaal verbijsterd. Leest hij het goed? De brief sluit af met “Liefs mama”. Mark begreep er niets van en zou heel graag zijn smartphone willen hebben om direct te bellen met zijn ouders en daarom pakt hij de krukken en probeert geforceerd zijn kamer binnen te rennen, maar de pijn was zo hevig dat Mark struikelde over zijn eigen voeten. Boem, pets, paf en toen de kreet: “aaaaaawh”. Het licht ging bij Mark letterlijk op zwart. Daar lag hij, knock-out op de vloer. De zusters kwamen snel aangerend om Mark te helpen. Mark kwam snel weer bij kennis en zag dat twee zusters aan hem hulp verleende om in een rolstoel te plaatsen.

Het gesprek ging als volgt:

Zuster: “Mark, Mark, Mark, please answer”
Mark: “Yes, i am ok”
Zuster: “What are you doing? Why you run away from the table?”
Mark: “I want my phone, i need some answers, please let me go, please!”

Mark was zodanig in de war dat hij in tranen uitbarstte. En om de ergernis compleet te maken, heeft Mark zijn lichaam niet meer onder controle gekregen en liet zijn blaas volledig leeglopen. Mark kon niet meer, was helemaal van het padje af, sloeg om zich heen en schreeuwde van agressie. Onmacht. De zusters probeerde Mark te kalmeren, maar alles ging letterlijk langs Mark heen. Voor Mark stond de tijd even stil.

Dit is het moment dat een keerpunt is ontstaan in de kwetsbaarheid van Mark. Hoe het verhaal verder gaat lezen jullie in het nieuwe jaar. Fijne jaarwisseling.

 

[anoniemer]

Wat een heerlijk verhaal, mooie verhaallijn.

ben benieuwd naar het vervolg

goed geschreven

 

[Skyfal]

Wat een heerlijk verhaal, mooie verhaallijn.

Ja t leest lekker weg, je ziet t tijdens het lezen zo voor je.

 

[Kaka]

Geweldig stuk ben benieuwd naar het vervolg

 

[LittleDino]

Hoofdstuk 8: Op weg naar huis
Het zal je maar gebeuren dat je op de eerste dag van jouw vakantie in het ziekenhuis terecht komt en na een overnachting te horen krijgt dat je noodgedwongen naar huis moet. De wereld staat dan volledig op zijn kop. Iedereen reageert er anders op, zo ook Mark die zichzelf helemaal heeft verloren. Hoe zou jij hierop gaan reageren?

Mark kwam weer langzaam terug op aarde en begon te kalmeren. De zusters hadden de grote moeite om Mark in bedwang te houden, want hij was op dat moment tot alles in staat. Gelukkig zijn er geen gewonden gevallen en viel de schade mee. Mark was behoorlijk ontdaan van wat er in de brief staat en daardoor bleef hij maar tranen vloeien. Dat betekend veel vochtverlies en daarom hebben de zusters Mark terug aan tafel gebracht en naast zijn ontbijt extra water gegeven.

Het gesprek ging als volgt:
Zuster: “Drink some water Mark, then you will feel much better”
Mark: “Thanks, but nurse, can you give me my smartphone?”
Zuster: “Yes of course i will, but first you need to fresh-up cause you had an accident”
Mark: “What do you mean?”

De zuster keek met zijn hoofd naar beneden richting de broek van Mark. Mark zag dat de zuster omlaag keek en voelde met zijn hand aan zijn broek. Het is duidelijk, de pamper die hij omheeft is dik en zijn broek is ook nog nat geworden. Door zijn wilde reactie is zijn pamper komen te lekken en dat wordt dan zichtbaar. Mark begon weer opnieuw te huilen, omdat hij beseft dat hij een ongelukje heeft gehad zonder in de gaten te hebben.

Zuster: “Don’t worry Mark, it happens sometimes, you’re a big boy”
Mark: “What can i do?”
Zuster: “I will bring you to your room and clean you up for the trip to Holland”

Mark was heel blij dat de zusters hem gaan helpen om te verschonen. Op moment dat Mark in een rolstoel naar zijn kamer werd gebracht spookte veel scenario’s door zijn hoofd: “Gelukkig zijn mijn vrienden er niet” of “weten mijn vrienden of mijn ouders dat ik een pamper draag” en “krijg ik een nieuwe pamper of gaan ze mij alleen verschonen”. Het leek wel een rollercoaster. Eenmaal aangekomen bij zijn slaapkamer, werd Mark door twee zusters op bed gelegd. Zijn broek werd uitgetrokken, waarna een ander zuster de pamper losmaakte. Daar lag Mark, half naakt in bed kijkend hoe de twee zusters op procedurele wijze zijn opgelopen schade zitten te herstellen. De ene zuster pakte een nat washandje om de vieze delen schoon te maken, de andere pakte een nieuwe pamper.

Opeens ontstaan er opnieuw een gesprek:
Mark: “Wait, wait, please, is it necessary?”
Zuster: “Yes Mark or do you want a wet pant again?”
Mark: “No, no, of course not, but i can still run to the toilet”
Zuster: “You can’t and you know it Mark. It takes too long so you not gonna made it”
Mark: “But, i can’t walk with that, it’s awseful and chidish”
Zuster: “We don’t want to take any risk Mark. No discussion about that!”

Mark stond perplex, maar de zusters kennen geen genade. Een nieuwe dikke pamper wordt tussen zijn benen geschoven en goed vastgemaakt. Een ander zuster pakte een broek uit de koffer van Mark, dit is wederom een korte broek, want lange broeken heeft hij niet meegenomen. Daarna werd de nieuwe korte broek door de zusters bij Mark aangetrokken. Vanwege de hectische gebeurtenis begin van de ochtend en het verschonen is er veel tijd verstreken. Hierdoor konden de zusters niet meer met Mark trainen, want hij moet de vlucht halen die om 13:00 uur vertrekt.

Halsoverkop pakken de zusters alle spullen van Mark en stoppen dit in zijn koffer, waaronder ook zijn smartphone en de oplader. Mark wil graag zijn smartphone hebben, maar de zusters konden niet meer tijdverlies permitteren en negeerde zijn geklaag. Vervolgens werd Mark in de rolstoel geplaatst en gereden naar de uitgang van het lokaal ziekenhuis post.

Zuster: “Bye Mark, have a nice flight boy”
Mark: “Where is my smartphone?”
Zuster: “In your suitcase, but we don’t have enough time to open”

De besproken taxi stond al op Mark te wachten en pakte zijn koffer en legt deze in de achterbak. Mark werd vervolgens in de taxi geplaatst en kreeg twee krukken mee. De deur van de taxi ging dicht en de twee zusters zwaaiden om gedag te zeggen. Daar gaat Mark, in een taxi – met een chauffeur die geen Engels spreekt – richting Girona om de vlucht van 13:00 uur te halen. Nog steeds met een pamper onder zijn kont en zonder smartphone.

 

[Kleine Gruffalo]

Arme Mark... wat zal hem te wachten staan?

 

[luierdromer]

Mooi maar, heftig heb het wel eens vaker gehoord dat de gehoord dat de zorg in zuid- Europa minimaal is vergeleken met Nederland.
Dus op zich goed dat hij zo snel terug mag naar Nederland benieuwd hoe het verder gaat.

 

[LittleDino]

Hoofdstuk 9: Op het vliegveld
Het is exact een dag geleden dat je met jouw vrienden naar een leuke vakantiebestemming bent vetrokken om te gaan feesten. En nu zit je in de taxi op weg naar het vliegveld om alweer naar huis te gaan. Hoe gek kan dit lopen?

Het is rond 11:00 uur dat Mark is aangekomen bij het vliegveld. Het vliegveldpersoneel was blijkbaar al op de hoogte dat Mark aankwam, want ze hadden alvast een rolstoel gereserveerd. Het vliegtuigpersoneel hielp Mark om in de rolstoel te plaatsen, terwijl de taxichauffeur de koffer overhandigde. Mark hoefde zich geen zorgen te maken voor de gemaakte kosten van de taxirit, want dat was allemaal al geregeld. Vervolgens werd Mark naar de ingang van het vliegveld gebracht en plots gebeurde iets volledig onverwachts. Daar stonden ze dan, zijn vrienden Joeri en Stefan.

Er volgt een gesprek:

Joeri: “Hey Mark, hoe gaat ie man?”
Mark: “Ha Joeri, na omstandigheden goed, maar baal dat ik naar huis moet”
Stefan: “Waarom reageer je niet op onze appjes, we hebben je helemaal plat gebeld gozer”
Mark: “Weet ik veel, krijg mijn smartphone niet, ligt nu in mijn koffer”
Joeri: “Gelukkig treffen we elkaar nog, maar we zijn hier eigenlijk om je deze ticket te geven”
Mark: “Ticket?”
Stefan: “Ja gozer, jouw toegangskaart om naar huis te gaan”

Joeri en Stefan zijn apart naar het vliegveld gekomen om de vliegticket te overhandigen aan Mark. Ondertussen speelde bij Mark continu de gedachte “Hopelijk zien de jongens dat ik geen pamper draag”, maar probeerde de gedachte weg te stoppen door andere onderwerpen aan te halen. Dirk kon niet komen, want die is de man met de hamer tegenkomen en Chris was aan het overgeven. Ze konden niet lang blijven keuvelen, want Mark moest de vlucht gaan halen. Het gesprek liep ten einde, zijn vliegticket werd overhandigd en vervolgens door het ziekenhuispersoneel naar de douane gebracht. Het inchecken was al geregeld door het vliegtuigpersoneel, evenals het inleveren van zijn koffer.

Bij de douane hadden ze een aparte ingang voor mensen die in een rolstoel zitten. Het voordeel was dat Mark gelijk aan de beurt is. Gelukkig maar, want op het vliegveld liepen heel veel jongeren en je voelt je erg bekeken als je daar in een rolstoel zit. Mark moest met zijn rolstoel op een vierkante vloer gaan staan en zijn handen en voeten vrijhouden. Vervolgens moest Mark zelf met de rolstoel rijden naar een douanier. Het was een vrouwelijke douanier, maar daar kon je absoluut geen grappen mee maken, tenminste, dat zou je niet durven als je haar postuur zag. Eerst moest Mark zijn mond opendoen en de vrouwelijke douanier keek met haar lamp of er iets in zijn mond zat verstopt. Daarna werd het fouillering proces gestart. De douanier raakt Mark stevig aan de buik, rug, heup en benen. Het zwachtel op de rechterbeen werd nog extra geïnspecteerd.

Douanier: “We are done now, please enjoy your flight big boy, hihi”
Mark: “Thank you”

Er ging van alles door Mark zijn hoofd. Waarom zegt de douanier “big boy” en grinnikte tegen mij? Erg lang kon Mark hier niet bij stilstaan, want hij moest zelf met de rolstoel naar de juiste gate. Gelukkig is het vliegveld niet zo groot, maar zelf een rolstoel berijden is geen pretje. Mark probeerde zo onopvallend mogelijk de rijden – via de drinkmachine om een flesje water te pakken – naar zijn gate, want voelde zich nog steeds erg bekeken. Eenmaal aangekomen zag hij dat de vliegtuig al klaarstond. Een stewardess kwam al naar Mark toelopen om hulp te verlenen. Mark mag opnieuw van geluk spreken dat hij niet in de rij hoeft te staan tussen alle andere reizigers, want hij werd naar een andere uitgang gebracht. De rolstoel met daarin Mark werd met een takelwagen naar de deur van de vliegtuig gestuurd. Dit was een bijzondere situatie.

Het was niet mogelijk om met de rolstoel in het vliegtuig te zitten. Nu komt het zware werk. Mark moest lopen naar zijn gereserveerde stoel met extra beenruimte, die ongeveer in het midden van het vliegtuig zat. Mark heeft weinig geoefend met lopen en dat was duidelijk zichtbaar. De stewardessen moesten een beetje lachen hoe Mark probeerde te lopen met krukken. Er was niet veel tijd meer over en daarom hielpen de stewardessen Mark om naar zijn plek te brengen.

Daar zit je dan, helemaal alleen op een stoel in het midden van het vliegtuig. Nog steeds met een pamper om en zonder smartphone. De stilte was maar van korte duur want de andere passagiers, die voornamelijk bestaan uit jongeren volgde na hem.

 

[Kaka]

hopelijk pist hij niet te veel zodat hij begint te lekken. Anders is het geweldig