Voorlopig even het laatste deel, ben al een tijd inactief geweest omdat ik gewoon te druk ben. Misschien komt er ooit nog een vervolg.
14:
Na hun avontuurtje was het bijna zover: Walibi! De dames hadden er ontzettend zin in, niet alleen omdat het een mooie gelegenheid was om luiers te dragen maar ook omdat het een dag vol rust zou geven. Tijdens zo’n stressvolle toets week en alles wat er bij komt kijken is zo’n dagje Walibi hard nodig. Maar om de traditie trouw te blijven zou de schoolleiding eerst iets anders plannen, de laatste lesdag. De allerlaatste dag voordat de examen leerlingen vrij zouden krijgen om zich voor te bereiden op de examens. De laatste lesdag begon meestal de avond ervoor. Dan gaan (bijna) alle leerlingen samen naar de kroeg om wat te drinken, soms is er zelfs een docent aanwezig die gezellig een borreltje meedoet. De lesdag zelf was een simpel concept, alle leerlingen komen zo gek mogelijk verkleed naar school en mogen hier allerlei fratsen uithalen bij zowel medeleerlingen als docenten. Het is hiervoor wel nodig dat de leerlingen vroeg op school komen om alles voor te bereiden.
Het zou nog een week duren maar dan was het zover. De laatste lesdag! Marieke en Daphne konden niet wachten totdat het zover was, er was wel één probleem. Ze hadden nog geen kostuum! ‘Heb je al een idee Marieke?’ vroeg Daphne. ‘Nee, ik ben er over aan het denken maar ik kan maar niks origineels bedenken.’ Was het antwoord van Marieke. ‘Elke keer lopen de meisjes in dezelfde kostuums rond, een agente, een boefje, een fee of in ieder geval iets met een korte rok.’ Vervolgde Marieke. ‘Ik wil een keer iets origineels doen, en ik denk dat jij wel weet wat ik wil doen.’ Zei ze met een grote glimlach op haar mond. Ze keek Daphne even aan en zag de verschrikking in haar ogen. ‘Maak je maar geen zorgen, niemand zal weten dat wij buiten de laatste lesdag ook luiers dragen, iedereen zal denken dat het een act is en zal erom kunnen lachen.’ Stelde ze Daphne gerust. ‘Ik weet het niet, wat nou als we moeten plassen? Of erger? We kunnen niet zomaar alles laten lopen in het bijzijn van onze klasgenoten.’ De twijfel raakte nu ook Marieke, plassen ging nog wel, maar wat nou als ze een grote boodschap moest? Natuurlijk konden ze even naar de wc, maar ze wisten dat wanneer je een luier losmaakt en opnieuw vastmaakt de plakstrips slapper worden. En dat zou ertoe kunnen leiden dat ze voordat ze het wisten in hun blote kont op het schoolplein zouden staan. Het bleef een tijd stil, beide dames keken elkaar doordringend aan. Ze waren allebei weg van het idee, maar hoe moesten ze dat probleem nou oplossen? ‘Ik heb het.’ Klonk er uit de hoek van Marieke, die zichzelf wel voor haar kop kon slaan omdat ze er niet eerder aan had gedacht. ‘Vertel.’ Klonk er met een ingetogen stem uit de richting van Daphne.
‘Wat wil je?’ Was de verbaasde reactie van Meneer Eigenraam. ‘Wil je weten of ik nog luiers heb hier? Kan je soms niet meer zonder ze?’ Grapte hij. Een lach bleef echter uit. Even was het stil omdat meneer Eigenraam de dames nu raar aankeek. Marieke doorbrak te stilte door uit te leggen. ‘Nou meneer, zoals u weet is de laatste lesdag volgende week. En toen Daphne en ik gisteren rond de tafel zaten om een kostuum uit te zoeken besloten we een keer iets anders te willen. Elke jaar zie je namelijk dezelfde kostuums. Dus wij dachten, wat nou als we als baby gaan? Het is nog niet eerder gedaan en daarom willen wij dat doen. Maar als wij straks een volle luier hebben willen we daar natuurlijk niet in blijven rondlopen. Daarom vroegen wij ons af of u nog luiers heeft die ik tijdens de toetsweek moest dragen.’ ‘Dames, ik vind het een leuk idee maar is dat echt wat jullie willen? Jullie weten dat je in datzelfde kostuum naar Walibi gaat toch?’ Zei Meneer Eigenraam. ‘Dat weten we, en dat moet geen probleem zijn, er zijn daar namelijk speciale ruimtes waar je een baby kan verschonen, wij zullen ons hier omkleden naar onze gewone kleding.’ Meneer Eigenraam liet even een stilte vallen, keek de dames aan en stemde toe. ‘Als jullie willen kunnen jullie de luiers hier gewoon wegpakken, ik laat ze in het materiaalhok liggen en ik zal zorgen dat de sleutel naast de computer ligt zodat jullie de deur op slot kunnen doen wanneer je jezelf verschoont. Maar wat er ook gebeurt dames, jullie ruimen alles zelf op.’ De dames waren hier erg blij mee en ze bedankten Meneer eigenraam, Daphne vervolgde nog wel. ‘Hoe veel luiers heeft u hier ongeveer liggen meneer? Want als ze halverwege de ochtend op zijn moeten wij straks in onze blote kont rondlopen.’ ‘Maak je daar maar geen zorgen over, ik had een groot pak luiers voor Marieke gehaald en zij heeft er maar 5 toetsen mee gemaakt.’ ‘Dat meent u niet!’ grapte Daphne. ‘Waarom heeft zij luiers gedragen dan?’ Meneer Eigenraam die had niet door dat hij in de zeik werd genomen en begon alles uit te leggen. Op een gegeven moment had Daphne het niet meer en schoot ze in de lach, meneer Eigenraam had nu eindelijk alles door maar dacht dat Daphne Marieke belachelijk aan het maken was. Op een strenge toon begon hij. ‘Dit tolereren we hier niet! Leren doen we samen en samen zorgen we ervoor dat iedereen dat in alle rust kan doen. Zonder dat er ook maar iemand gepest wordt!’ Daphne vloog bijna van haar stoel toen Meneer Eigenraam zijn stem verhief, en dat was niet het enige. Wijt het aan het bijna altijd dragen van luiers, wijt het aan de schrik maar opeens kwam alles eruit bij Daphne. Ze had zelf niet eens doorgehad dat ze moest. Ze keek even naar beneden en zag een grote donkere plek verschijnen bij haar kruis. Het wilde niet helpen dat ze een lichtblauwe broek aan had. Het was ineens heel stil in het lokaal, ogen kruisten, hoofden werden rood, broeken waren nat en er werd geen geluid gemaakt, los van het gedrup van plas op de grond. De stilte leek eeuwig te duren, eveneens de plas leek oneindig. ‘Meneer, het spijt me. Ik schrok hartstikke van u en ik heb een zwakke blaas.’ Pleitte Daphne die daar met een tomaat van een hoofd in haar eigen plas zat. ‘Niet alweer.’ Klonk een teleurgestelde meneer Eigenraam. ‘Marieke, jij weet wat te doen, help jij Daphne dan ga ik even koffie halen.’ Gebood hij en hij gaf zijn sleutels aan Marieke voordat hij het lokaal verliet. Marieke keek Daphne aan en zag haar gezichtsuitdrukking veranderen van geschrokken naar boos. ‘Waarom Marieke? Waarom heb je het gedaan? Vind je dit soms grappig? Om mij publiekelijk te vernederen?’ Schreeuwde Daphne. Marieke keek geschrokken en wist niet waar dit over ging. ‘Waar heb je het over?’ vroeg ze. ‘Je hebt mij weer een pilletje gegeven of niet?’ ‘Nee Daphne, ik heb niets gedaan. Ik beloof het je!’ was het antwoord van Marieke. Daphne keek Marieke aan en zag dat het de waarheid is. Even er een gevoel van schaamte over Daphne heen, verontschuldigingen volgden en daarna een golf van verdriet. De laatste tijd hebben ze bijna alles op bijna elk moment laten gaan maar het kon toch niet zo zijn dat ze nergens meer controle over had? Zou ze opnieuw zindelijk moeten worden? Duizenden gedachtes vlogen door haar hoofd, helder denken kon ze niet meer. Het zweet brak haar aan alle kanten uit en de paniek nam toe. Ineens ging de deur weer open, Daphne keek omhoog en zag dat Marieke haar nog steeds aan het aankijken was met een doordringende blik, meneer Eigenraam was teruggekomen met drie kopjes koffie. Haar broek was ondertussen koud geworden, de klok was tien minuten verder en beiden meiden hadden niet bewogen sinds meneer Eigenraam was weggegaan. Hij had zelf ook niet zo’n zin in al die drama dus vertelde hij de dames dat ze het zelf mochten oplossen en vertrok toen.
Eindelijk was het zover! De allerlaatste lesdag. Daphne en Marieke hadden bij elkaar geslapen en traditiegetrouw waren ze allebei geluierd naar bed gegaan. Marieke was de eerste die wakker was. Ze stond op en zoals gewoonlijk was ze nog droog. Snel maakte ze Daphne wakker. Haar hoofd kwam omhoog. Even slaakt ze een zucht voordat ze zacht begint te mompelen. Beiden dames wisten weer hoe laat het was. Waar Marieke nog enigszins controle had over haar lichaam was Daphne deze zo goed als kwijt. De laatste tijd had ze om de haverklap een natte broek of luier zonder dat ze het doorhad. Het werd steeds moeilijker om het verborgen te houden voor haar ouders. Vorige week kwam haar moeder erachter dat ze een ongelukje ad gehad. Het was op een zondagochtend dat haar moeder ineens in haar kamer stond terwijl Daphne in een nat bed lag. Haar luiers waren op dus nam ze de gok om het een nachtje zonder bescherming te proberen. Dit had echter desastreuze gevolgen omdat er een enorme urinelucht in haar kamer hing toen haar moeder binnenkwam. Het was al erg genoeg dat de natte broek was gevonden maar nu ze ook nog in een nat bed lag…. Daphne besloot het aan de alcohol te wijten, zowel de natte broek als het natte bed en gelukkig geloofde haar moeder het ook. Ze kwam ervan af met een weekje huisarrest, verder waren er geen consequenties. Behalve de ongelukjes die zich steeds bleven herhalen. En nu lag ze hier, wederom in een natte luier en wederom had ze het zelf niet door gehad. Ze legde zich er maar bij neer. De levenswijze die ze de afgelopen 5 maanden hadden geleefd zou nu openbaar worden zonder dat iemand er erg in zou hebben. 4 maanden lang hebben beiden dames alles laten gaan wanneer het ze uitkwam, 1 week hebben ze het voor iedereen verborgen weten te houden en de overige tijd wisten zij het van elkaar maar leefden ze wel ‘normaal’.
Snel besloten de dames zich klaar te maken voor de laatste lesdag, wat voorgevallen was mocht de feeststemming niet drukken, en dat deed het ook niet. Gedurende de tijd dat ze op school zaten hebben ze nog nooit zo veel pre gehad. De bruggers een beetje plagen, iedereen natmaken, een muziekje opzetten. In principe was dit een feest voor iedereen, de alcohol vloeide, natuurlijk wel stiekem, er was muziek en een goede stemming. Marieke en Daphne moesten zich wel een paar keer ‘verkleden’ gezien de luiers niet een hele dag meegingen. Toen was het zover, klokslag 1 stonden de dames met een verse luier met daarover heen een joggingsbroek voor de bus. iedereen dacht dat zij weer normaal ondergoed aanhadden, maar niets is minder waar. Snel gingen zij de bus in waar zij een comfortabel plekje wisten te veroveren, snel hun tassen met luiers, extra broeken en eten en drinken in de rekken en ze waren onderweg. Voordat ze er erg in hadden stonden ze in het park. Er werd afgesproken dat iedereen om 6 uur weer bij de bus zou zijn en toen werd de horde losgelaten.
Het eerste wat de dames deden was een toilet zoeken, beiden wisten dat de luiers niet veel meer konden hebben. Zodra ze een kleedkamer hadden gevonden met een verschoontafel kwam er een glimlach op Marieke d’r gezicht. ‘Wat heb je nu weer gedaan?’ Kwam er uit Daphne’s mond. ‘Het gaat niet om wat ik heb gedaan, maar om wat wij gaan doen. Ik heb namelijk inleggers gekocht en deze heb ik nog niet eerder gebruikt. En welke gelegenheid is beter dan dit om het te doen? Met mijn beste vriendin in een park met alleen vreemden.’ Er kwam een kleine aarzeling op het gezicht van Daphne. ‘Vooruit dan maar.’ Was het antwoord van Daphne. Voor ze er erg in had ze een luier met inlegger aan terwijl Marieke een luier met twee inleggers had. Het was alles behalve onopvallend, hoe die twee dames door het park heen waggelden. Na twee uur kwamen de dames erachter dat ze niet goed hadden gepland, de grote hoeveelheid wijn vloeide door hen heen. De luiers raakten verzadigd en ze moesten zich weer verschonen.
Aangezien ze allebei nog maar 1 luier hadden en nog 3 uur door het park moesten lopen besloten ze allebei 3 inleggers te gebruiken. Nog steeds een beetje dronken liepen ze een stapje verder in de rij tot Marieke ineens stopte. ‘Daphne, ik heb een probleempje. Ik moet een grote boodschap doen!’ Er was enigszins paniek te vinden op het gezicht van Marieke. Geen luiers meer, een luier om haar heupen die daar nog geen uur hing, de goede plaatsen in de rij waar ze een uur voor hebben gewacht en de grote boodschap die aanstaande was. ‘Kan je het nog ophouden?’ Vroeg Daphne. ‘uuhm, dat weet ik niet, maar we hebben al zo lang gewacht, nog maar twee ritjes en dan zijn wij aan de beurt. Dus het maakt niet of ik het kan ophouden, wij wachten gewoon. Ik heb toch extra bescherming.’ Was het antwoord. En zo geschiedde het, voordat ze het wisten zaten ze in de achtbaan. Maar de pret mocht niet lang duren, ze waren namelijk pas net begonnen en Marieke kreeg al last van krampen. Langzaam ging het karretje omhoog, erger werd de pijn bij Marieke en de gedachte dat ze het maar moest laten gaan werd overheersend. ‘Daphne, ik red het niet. Ik ga gewoon!’ Haar hoofd werd roder en roder maar de druk leek nog niet van de ketel. ‘Het lukt niet, ik kan niet AAAH!’ Voordat ze haar zin kon afmaken waren ze al aan de afdaling begonnen. De rit was voorbij voordat ze er erg in hadden en snel stapte Daphne het karretje uit. Marieke bleef echter zitten. ‘Ik ben gegaan.’ Zei ze toen Daphne dichterbij kwam om te vragen wat er aan de hand was. Daphne leunde daarop iets dichter naar Marieke en snoof even flink. ‘Ik ruik niets, kom er maar uit voordat je argwaan wekt bij de anderen.’ Het advies werd opgevolgd en ze snelden naar de uitgang. Onderweg kwamen ze langs de foto’s en beiden hielden ze halt. Hun foto kwam namelijk net voorbij. Daphne gilde de longen uit haar lijf op de foto en Marieke keek verschrikt met een rood hoofd waar je u tegen zegt. ‘Ik wil graag die foto’. Zei Daphne tegen de medewerker terwijl ze hun foto aanwees. Een kleine glimlach verscheen op het gezicht van de medewerker. Even later liepen ze weg, op zoek naar een geschikt toilet. Maar het toilet met de verschoontafel was helemaal aan de andere kant van het park en ze wisten niet waar de dichtstbijzijnde verschoontafel was. ‘Pardon, weet u misschien waar hier een toilet is met een verschoontafel?’ Vroeg Marieke aan de jongen, hierop kreeg ze een rare blik terug. ‘Mijn moeder kan er namelijk geen vinden voor mijn broertje.’ Sprong Daphne haar snel bij. De argwaan trok langzaam weg van het gezicht van de jongen. ‘Er is aan het begin van het park een verschoontafel, dat is de enige omdat we hier vrij weinig ouders met jonge kinderen komen. Degenen die komen laten meestal de jonge kinderen achter bij de oppas of er blijven enkelen achter met de kinderen die te klein zijn voor de attracties. De ingang is namelijk dicht bij het gedeelte met kinderattracties.’ Was het antwoord. Snel werd hij bedankt en langzaam waggelden de dames weg. Even volgde er een kort overleg en werd er besloten dat ze niet helemaal terug zouden lopen naar de ingang. Er zat dus niks anders op dan in een normaal toilet zich te verschonen, en het ergste was nog wel dat ze geen schone luiers meer hadden. Maar zo geschiedde het ook. Het eerste toilet kwamen ze pas na vijf minuten tegen. Snel kropen ze erin en tot hun grote verbazing was het toilet leeg, een geluk bij een ongeluk dus. Marieke kroop in het achterste hokje terwijl Daphne buiten aan het wachten was. Snel ging de luier uit en werd deze in een hoekje gegooid. Gelukkig was het een harde drol en dus geen smeerboel, desondanks rook het aardig sterk. Maar de luier was uit en ze hadden geen schone luiers meer, alleen nog enkele inleggers die verder geen nut meer hadden. Hierom deed Marieke een inlegger in haar onderbroek zodat ze niet helemaal onbeschermd rond zou lopen. Maar wat moest ze nu met de vieze luier doen? Laten liggen of durfde ze het aan om deze onder de wasbakken weg te gooien. Even was ze helemaal stil zodat ze goed kon luisteren. Geen muis te bekennen. Haar deurtje ging langzaam open en ze piekte even met haar hoofd om de toen ze een groepje meisjes aan hoorde komen. Snel liep ze het hokje uit, de vieze luier lag er nog maar zij was in ieder geval veilig. Snel deed ze of ze haar make-up aan het checken was doen de dames binnen kwamen. Gelukkig geen bekenden van haar. Toen er al twee dames in de voorste twee hokjes waren gekropen liepen de anderen de overige hokjes binnen, waaronder die met de vieze luier. Snel liep Marieke weer naar buiten waar Daphne nog netjes aan het wachten was. ‘Kunnen we weer?’ Was haar vraag, hierop kreeg ze een bevestigend antwoord en trokken ze weer verder. Snel naar de volgende attractie. Gelukkig was het bijna weer tijd om te verzamelen dus kwamen de dames de rest van de dag door zonder verdere ongelukjes.
De overige tijd die Daphne en Marieke op school zaten stelde niet veel voor. Het enige dat ze deden was samen leren voor de examens, uiteraard in luiers. Zelfs de examens werden in een comfortabele jogginsbroek gedaan met daaronder een luier. Voor ze er zelf erg in hadden was het al tijd om te studeren, het begin van een heel nieuw avontuur. Beiden wilden ze naar Amsterdam zodat ze samen op kamers konden, helaas hebben ze tot nu toe geen geluk gehad.