Nog niet klaar Mark vind een mommy (AI)

[pampipamper]

Beste forumleden en bezoekers, ben even bezig geweest met AI en daar kwam een nogal uitgebreid verhaal uit, laten jullie maar even weten wat jullie ervan vinden.
Veel leesplezier grts Pampi


"Tijgerstrepen en zachte dagen"
Mark was 25 jaar oud, maar de leeftijd op zijn ID-kaart zei niets over wie hij werkelijk was — en al helemaal niet over wat hij nodig had om zich goed te voelen. Waar anderen hun identiteit vonden in carrière, uiterlijk of prestaties, vond Mark die in eenvoud, in regelmaat, in verzorging. En bovenal, in de rustige aanwezigheid van Lizzy — zijn Mommy.

Lizzy was zijn veilige haven. Ze was iets ouder, volwassen, stabiel, zorgzaam tot in haar vezels. Ze wist precies hoe ze met Mark moest omgaan: liefdevol, zonder oordeel, maar met duidelijke grenzen. Mark vertrouwde haar volledig. In haar aanwezigheid hoefde hij zich nergens voor te schamen. Niet voor zijn luiers, niet voor zijn inleggers, niet voor de zachte, met tijgerprint versierde onesie die hij zo graag droeg.

Sterker nog — Lizzy had die onesie zelf uitgekozen.

“Deze past bij jou,” had ze gezegd, terwijl ze hem liefdevol aankeek. “Sterk van buiten, zacht van binnen.”

Dat was precies wat Mark nodig had. In de buitenwereld droeg hij zijn hoodie eroverheen, hield hij zijn hoofd laag, sprak hij weinig. Maar thuis, in hun veilige bubbel, mocht hij gewoon zijn. Zijn onesie had stevige drukknopen tussen de benen, zodat Lizzy makkelijk kon helpen met verschonen wanneer dat nodig was. En die momenten waren nooit ongemakkelijk. Ze waren gevuld met zachtheid, rust, en bovenal: zorg.

Iedere ochtend begon hetzelfde. Lizzy hielp hem overeind in bed, checkte zijn luier, en als het nodig was, begeleidde ze hem naar het aankleedkussen in de hoek van de kamer. Daar lag hij dan, op zijn rug, kijkend naar haar zachte gezicht terwijl ze zonder haast haar taak uitvoerde. Geen gêne, geen haast — alleen zorg, aandacht, en een warme hand op zijn buik als ze klaar was.

“Goed gedaan, tijgertje,” zei ze dan altijd. En Mark glimlachte dan, stil maar vol.

Na het ontbijt – altijd aan tafel met een drinkbeker en gesneden fruit – mocht hij in zijn knusse leeshoekje zitten, met zijn favoriete knuffel en kleurboek. De tijgerprint van zijn onesie leek op zulke momenten bijna symbolisch. Niet kinderachtig, maar speels en dapper. Lizzy las soms zachtjes voor, terwijl hij met zijn hoofd op haar schoot lag.

Hoewel Mark volwassen was, voelde hij zich in deze rol – in deze dynamiek – meer zichzelf dan ooit. Het was niet teruggaan naar een kindertijd, maar vooruit bewegen naar een plek waar hij zich veilig en geaccepteerd voelde. Waar geen masker nodig was.

Lizzy hield hem in balans. Ze bepaalde structuur, hielp bij alles van maaltijden tot rustmomenten, maar altijd met zijn comfort als uitgangspunt. Ze was zijn verzorger, zijn begeleider, maar bovenal: zijn Mommy. En dat woord was voor hen gevuld met betekenis — met warmte, toewijding en een diepe wederzijdse band die gebaseerd was op vertrouwen.

Soms gingen ze samen naar buiten, wandelen in het park. Mark in zijn onesie onder een lange jas, hand in hand met Lizzy. Niemand hoefde te weten wat hun wereld precies inhield. Het was hún wereld — vol tijgerstrepen, zachte dekens, en het eenvoudige gevoel van: ik ben veilig hier.

 

[pampipamper]

"Veilig Onder de Sterren"
De avond viel langzaam over het huis, als een zachte deken die alles tot rust bracht. Buiten kleurde de lucht oranjegrijs, en de eerste lichten in de straat sprongen aan. Binnen was het warm, stil en vertrouwd. Mark zat op het kleed in de woonkamer, zijn tijgerprint onesie netjes dichtgeknoopt, de benen lichtjes opgetrokken onder zich. In zijn handen een zacht knuffeldoekje, en op de achtergrond speelde zachte pianomuziek.

Lizzy liep langzaam rond met een beker warme melk. Alles aan haar bewegingen was kalm. Ze wist precies wat hij nodig had — niet omdat hij het altijd zei, maar omdat ze hem inmiddels zo goed kende. Ze gaf hem de beker aan en streek een pluk haar uit zijn gezicht.

“Bijna bedtijd, tijgertje,” zei ze zacht.

Mark knikte langzaam. Bedtijd betekende meer dan alleen slapen. Het was hun moment van overgang naar stilte, vertraging. En het betekende dat hij straks weer veilig zou liggen in zijn bed — stevig, zacht en beschermd in zijn Sigufix, net zoals elke avond.

Voor Mark was het geen beperking, maar juist vrijheid. De fixatiebanden hielden hem op zijn plek, precies zoals hij zich prettig voelde: ingebakerd, zonder de angst om te draaien, vallen of zijn eigen onrust te volgen. De zachte, katoenen banden van het systeem maakten geen pijn, deden niets zonder zijn toestemming. Hij had het zelf gevraagd, ooit voorzichtig, en Lizzy had het zonder aarzeling begrepen.

“Als jij je daar beter door voelt, dan zorgen we dat het goed gebeurt,” had ze gezegd.

En dat deden ze — iedere avond, zorgvuldig en liefdevol.

Lizzy liep voor hem uit naar de slaapkamer, waar het bed al klaarstond. De dekens opengeslagen, het Sigufix-systeem rustig uitgespreid over het matras. Mark kroop er zonder woorden in. Lizzy hielp hem zijn knuffel goed vast te houden, zijn benen licht gebogen neer te leggen, zijn armen op de juiste plek.

“Alles oké?” vroeg ze zacht, terwijl ze begon de banden te sluiten.

“Ja, Mommy,” antwoordde hij kalm.

De banden gingen dicht: niet strak, maar stevig. Eén over zijn borst, één bij de heupen, en zachte lussen voor zijn polsen — precies zoals hij het fijn vond. Het gaf hem niet het gevoel van opgesloten zijn, maar van gedragen worden. Zoals een zwaartedeken troost kan bieden aan wie niet in slaap komt, gaf dit hem stilte in zijn hoofd.

Lizzy legde een hand op zijn borst, voelde zijn ademhaling vertragen.

“Je bent veilig nu. Geen haast, geen zorgen. Ik ben hier.”

Mark glimlachte flauwtjes, zijn ogen al half dicht.

De kamer werd langzaam donkerder, alleen het zachte licht van de nachtlamp in de hoek bleef branden. Lizzy ging nog even zitten, keek naar hem zoals alleen een echte verzorger dat kon: met rust, met aanwezigheid, met diepe toewijding.

“Slaap lekker, mijn kleine tijger,” fluisterde ze.

“Slaap lekker, Mommy,” kwam het slaperige antwoord.

En terwijl buiten de nacht viel en de wereld stil werd, lag Mark daar — stevig vast, volledig ontspannen, geborgen in zijn wereld. Een wereld die maar weinig mensen zouden begrijpen, maar voor hem precies was wat hij nodig had. En in die rust, onder de sterren, viel hij langzaam in een diepe, rustige slaap.

 

[luierdromertje]

Twee mooie delen, die om meer vragen, maar haast je niet.

 

[pampipamper]

"Ochtendzon en Kleine Ongelukjes"
De eerste zonnestralen piepten zachtjes door het gordijn van de slaapkamer. De lucht was nog koel, het huis stil. Enkel het zachte geluid van vogels en het ritme van een ademhaling vulden de kamer.

Mark lag nog in zijn Sigufix, precies zoals hij in slaap was gevallen — op zijn rug, armen rustig langs zijn lichaam, knuffel nog half onder zijn kin. De tijgerprint onesie was wat opgeschoven aan de bovenkant, en er was een kleine, donkere vlek zichtbaar op het laken onder zijn heup.

Lizzy was al even wakker. Ze zat in haar ochtendjas in de stoel naast het bed, een boek op schoot, haar voeten op een zacht kussen. Ze hield Mark altijd graag even in het oog als hij wakker werd — niet omdat ze hem wantrouwde, maar omdat het haar gewoon rust gaf om hem daar te zien liggen. Veilig, ontspannen, in zijn eigen wereldje.

Toen Mark langzaam zijn ogen opende, zag hij haar meteen.

“Goedemorgen, tijgertje,” zei Lizzy zacht, terwijl ze haar boek dichtklapte.

Mark knipperde slaperig, zijn mond een klein beetje open.

“M-morgen…”
Hij voelde het al meteen. Een beetje nattigheid bij zijn zij en een goed gevulde luier. Zijn wangen kleurden licht. “Eh… ik denk dat het een beetje is doorgelekt…”

Lizzy glimlachte geruststellend.

“Dat kan gebeuren. Jij hoeft je daar niet druk om te maken. Daar zijn Mommy’s voor, toch?”

Ze stond op en streelde zacht over zijn haar.

“Wil je dat ik je eerst losmaak, of nog even blijven liggen?”

Mark aarzelde even, dan knikte hij.

“Losmaken… alsjeblieft.”

Met rustige, geoefende handen begon Lizzy de banden van de Sigufix los te maken. Ze deed het altijd op dezelfde manier: eerst borst, dan heupen, dan de zachte lusjes bij zijn polsen. Geen haast, geen spanning. Enkel aandacht.

Toen hij los was, hielp ze hem rechtop zitten en gaf hem een warme knuffel. De natte plek voelde koud op zijn rug, en hij rilde een beetje. Lizzy voelde het en zei meteen:

“We gaan je eerst helemaal schoon en droog maken, oké? Daarna schone kleren, en dan ontbijten. Je hebt niets verkeerd gedaan.”

In de badkamer legde ze een grote, dikke handdoek op het aankleedkussen. Mark ging liggen terwijl zij zijn onesie voorzichtig opende. De luier had inderdaad flink gelekt — één van de inleggers was verzadigd en de stof van zijn onesie was vochtig aan de zijkanten. Maar Lizzy fronste niet, zuchtte niet. Ze glimlachte alleen.

“Tijgers hebben soms natte pootjes. Dat hoort erbij.”

Ze maakte hem grondig schoon met warme doekjes, droogde hem zorgvuldig af en gaf hem een frisse, nieuwe luier — deze keer met een andere combinatie van inleggers die ze samen hadden getest.

Na een rustige dag met tekenen en spelen met duplo was het al snel tijd om de te gaan avondeten mar had geluk Lizzy had voor hem lekkere spaghetti gemaakt met bolognaise saus.

Mark had gemorst op zijn onesie dus Lizzy ging hem gelijk in de wasmachine steken, mark bleef aan tafel zitten in zijn luier.