Nog niet klaar Mathijs en Edith – Tussen schaamte en vertrouwen

[mmmathijs]

Hoofdstuk 1: Opname

Mathijs was pas 21 toen het gebeurde.
Een simpele medische complicatie bracht hem in het ziekenhuis — maar de gevolgen bleven. Zijn blaas was te zwak geworden, en de arts vertelde hem rustig maar beslist dat hij voorlopig… misschien zelfs blijvend… luiers zou moeten dragen.

Mathijs kon het niet geloven. Hij schaamde zich diep toen de verpleegkundige het eerste pakket inco’s opende. Het zachte ritselen van plastic, de geur van schoon absorberend materiaal… het voelde alsof zijn volwassenheid in één klap van hem werd afgenomen.

Maar hij had geen keuze. Zijn lichaam liet hem in de steek. En dus lag hij daar, op het bed, een jonge man met een luier om, starend naar het plafond en hopend dat niemand hem ooit zo zou zien.

Hij wist nog niet dat dit moment het begin zou worden van iets groters.
Hij wist nog niet dat dit hem zou verbinden met Edith.

 

[Stefan-biboy]

Leuk begin

 

[luierdromertje]

Mooie intro, ben benieuwd

 

[mmmathijs]

Hoofdstuk 2: Edith verschijnt

Het was een vroege ochtend toen de deur van Mathijs’ ziekenhuiskamer zacht openzwaaide.
Een jonge verpleegkundige kwam binnen, haar donkere haar netjes opgestoken, haar blik warm en vriendelijk.

“Goedemorgen, Mathijs,” zei ze zacht. “Ik ben Edith. Ik kom je helpen met de verzorging vandaag.”

Mathijs voelde zijn wangen rood worden. Verzorging. Hij wist wat dat betekende. Zijn adem stokte toen ze het bed naar beneden liet zakken en de dekens voorzichtig terugsloeg. Hij lag daar, zichtbaar met een witte luier om zijn heupen, en hij kon de schaamte nauwelijks verdragen.

“Ik begrijp dat dit moeilijk is,” zei Edith kalm, terwijl ze handschoenen aantrok. “Maar weet dat je hier niet alleen in bent. Dit is zorg. En ik oordeel niet.”

Die woorden troffen hem harder dan hij verwachtte.
Hij knikte zwijgend, terwijl zij de luier controleerde. Ze werkte zonder haast, zonder een spoor van ongemak. Alsof het de normaalste handeling van de wereld was.

Na de verzorging ging ze even zitten op de stoel naast zijn bed.
“Hoe gaat het echt met je?” vroeg ze.

Mathijs haalde diep adem.
“Eerlijk? Het voelt alsof ik geen controle meer heb… niet alleen over mijn lichaam, maar ook over mijn leven.”

Edith keek hem recht aan, haar ogen warm.
“Misschien,” zei ze zacht, “hoef je niet altijd alles te controleren om waardevol te zijn. Soms begint kracht juist bij accepteren.”

Hij had nog nooit iemand zo horen spreken.
Voor het eerst sinds zijn opname voelde hij dat hij niet alleen patiënt was, maar mens.

En hij wist nog niet dat dit gesprek het begin zou worden van een band die zijn hele leven zou veranderen.

 

[beddenplasser]

De manier van zinnen bouwen doet me vermoeden dat AI hier op zijn minst co-auteur is....