Melissa's luierstraf

[DL_Michel]

Geschreven door: Meesteres Gwen

Hoofdstuk 1


Ze voelde de hand van Jeff onder haar rok, terwijl zijn tong tussen haar lippen door naar binnen gleed. Een zucht van zinnelijke lust ontsnapte aan haar lippen terwijl ze reageerde op zijn kus en liefkozing. Weer wondt hij haar op en ook al had ze graag met hem op de achterbank gelegen ze wist ook dat het al zeer laat was en dus streng moest zijn.

Ze streelde nog een keer over de bult in zijn broek en wachtte op een zucht van hem. Waarna ze nog eens met haar neus langs zijn nek wreef en voorzichtig aan zijn oorlel knabbelde.

"Ik zou het graag nog eens doen maar hij moet wachten, want het is al veel te laat"

Een gedempt grommen was haar antwoord, maar ze voelde zich schuldig om hem af te wijzen. Een paar uur eerder hadden ze samen heerlijk op de achterbank liggen vrijen, verstrik in een mengeling van benen en ondergoed.

Jeff liet haar met tegenzin los, en glimlachte naar haar.

"Je bent fantasties!" Zei hij zachtjes.

"Ik durf te wedden dat je dat tegen al die vorige maagden hebt gezegd" Antwoordde ze terwijl ze haar, haar borstelde in de spiegel van de zonneklep.

Er was dan ook een hoop te herstellen, voordat ze zich aan haar pleegmoeder durfde te vertonen. Zijn hand begon haar binnenste dij te strelen terwijl zijn hand heel gemakkelijk over haar panty gleed. Ze vond het nogal onschuldig en schonk er daarom dan ook geen aandacht aan terwijl ze met haar make-up bezig was.

"Wanneer treffen wij mekaar weer?"

Ze voelde het verlangen in zijn stem. Waarom zijn mannen zo bezittelijk?

"Op school, maandagmorgen, gekkie!" Zei ze meer tegen haar lipstick dan tegen hem.

"Dat bedoel ik niet, en dat weet je"

Een deel van een pruillip kwam er bij te pas.

Ze gaf hem een robijn kleurige glimlach als antwoord, tevens een oefening voor zo meteen bij haar pleegmoeder.

"Vrijdagavond? Misschien kunnen we een dubbele afspraak maken met Jennifer en Rick?"

Ze wist dat hij dat nooit zou willen, zo samen.

Hij kuste haar weer, heel voorzichtig, oppassende dat hij haar make-up niet verwoeste en verkende haar oor met zijn tong, terwijl hij antwoordde "vrijdag is prima, maar niet de dubbele afspraak. Ik wil je voor me alleen!"

De warmte in haar lendenen en het lichte gevoel in haar hart waren beide bekoeld, toen ze bij de voordeur aankwam. Ze hoopte werkelijk dat Mel al sliep. Want om nog eens haar woede te moeten ervaren nu 3 uur na haar avondpermissie, zou haar perfecte avond verwoesten.

"Avondklok" snoof ze verontwaardigd, terwijl haar sleutel het sleutelgat vond. Nu met haar 17 jarige 'straat ervaring' rebelleerde ze tegen haar avondklok van 10 uur. In de 2 jaar dat ze op straat gezworven had, betekende 10 uur het einde van de eerste ronde van de muziek en begon het feest gedruis echt op gang te komen. En dus beslist geen bedtijd.

Toen op dat laatste feestje, waar ineens de deuren open vlogen zoals in de film en er ineens overal politie was. Want er waren drugs werd er gezegd en zij een gebruikster. Ergens hadden ze gelijk, maar niet op dat feest, niet die nacht. Toen ze ook nog drugs in haar tas vonden, en ondanks haar protesteren, ze haar niet geloofden dat zij het daarin had gestopt. Ze bood om bloed af te geven om te testen, maar toen daar ook nog drugs in werd gevonden, had ze het idee dat ze toch het verkeerde drankje had genomen. Zo'n soort feest was het dus geweest.

Omdat ze minderjarig was, had ze nog een beetje geluk, want een paar van haar vrienden zaten 'onder bewaking' sinds dat feestje. Haar familie had haar niet meer willen opvangen, en nu de staat haar dus opving, was ze in een pleeggezin geplaatst totdat ze 18 zou worden.

Ze sloot de deur stil achter haar, en vergrendelde het. Waarna ze haar schoenen uitdeed, en ze van het gevoel van het hoogpolig tapijt aan haar voeten genoot.

Het was niet zo dat Mel nu zo'n misdadig type was. Maar soms was ze erger, want ze was een psychiatrische verpleegster, die haar behandelde alsof ze 12 jaar oud was of 1 van haar verslaafde patiënten. Melissa was een vrouw, nu na vanavond zelfs meer, maar Mel zag alleen maar dat eigenzinnige kleine meisje. Ze hadden bijna overal ruzie om, was het niet vanwege de te korte rokjes, dan wel de te hoge hakken. Mel had het gebruik van tampons niet eens goedgevonden. En wanneer Mel te weten zou komen over Jeff en haar had ze werkelijk dikke problemen. En terwijl ze de trap opliep, liep een beetje van Jeff's vocht in haar slipje. Het wond haar op, maar ze wilde graag een douche nemen.

Boven aan gekomen was de deur van Mel gesloten en er brandde geen licht; een goed voorteken. Haar eigen deur stond een beetje open, zoals ze het achter gelaten had, en de lichtstraal begeleide haar de laatste treden op. En ze voelde dat ze begon te ontspannen.

Melissa verstijfde toen ze haar pleegmoeder zag, die op de rand van het bed op haar zat te wachten. Ze droeg nog steeds haar uniform en het verergerde de kwaaie blik in haar ogen. Rondom haar op Melissa's bed lagen de dingen die Mel niet goedkeurde, en die Melissa als extra vrouwelijk beschouwde. Zelfs de brieven van Jeff had ze gelezen en daarnaast lag het lege doosje van de tampons die dus in haar tas zaten.

De 2 vrouwen keken elkaar aan voor een paar seconden maar voor Melissa leek het wel een uur en de balans van de sterkste sloeg door naar Mel in die tijd. Want Mel had haar bewijs. Melissa was overgeleverd aan haar.

"Het was zo laat , ik dacht dat Jeff wel de hoffelijkheid zou hebben, om je bij hem te laten overnachten"grapte Mel, "of schopt hij tippelaarsters zoals jij, uit het bed zo snel als hij krijgt wat hij wil?"

Onder haar vernietigende blik, kleurde Melissa en liep naar haar kaptafel, waar ze haar tasje op legde en ze smeet haar schoenen op de vloerbedekking. Ze moest haar omdraaien voordat Mel het haar zei, maar het nam een hoop vastberadenheid. Want ze was bang.

"Zo is het niet"zei ze kalm, maar vastberaden, terwijl ze haarzelf dwong om Mel recht aan te kijken.

"Om hier te wonen was een geluk voor jou, weet je nog? Iedereen bij dat feest, mag nu een tijd 'zitten'"

Haar woorden waren hard, en ze had zich hier naar toe gewerkt in die tijd, dacht Melissa, die 3 uur.

"Ik behoor dit te melden aan de rechter die zich met jou opvoeding bezig houdt."

Mel pakte het tampondoosje en draaide haar in de richting van Melissa, "is dit wat ik volgens jou, aan hun moet laten zien!"

Mel stond op en liep in de richting van Melissa, totdat het meisje met haar rug tegen de kast stond. Haar ogen koud, professioneel. En Melissa had haar nog nooit zo gezien.

"Ik heb het recht om een vrouw te zijn! Je behandeld me als een klein kind!" flapte ze eruit.

Melissa voelde haar wereld in een witte pijn veranderen, daar ze de klap niet had zien aan komen. Het verbaasde haar maar maakte haar ook kwaad. Haast instinctief probeert ze terug te slaan, maar Mel ving haar arm half weg op, wat Melissa beangstigde.

"Waag het niet! Ik heb met mannen te maken gehad die groter zijn dan Jeff en die moesten het afleggen"

Ze wachtte even voor ze de arm van Melissa weer los liet.

"Laten we het dan maar meteen duidelijk zeggen. Jij krijgt een gedegen cursus hoe je een degelijke jonge vrouw wordt die haar ouders gehoorzaamd zonder vragen en die haar straf gewillig draagt."

"En anders? vroeg Melissa.

Ze wilde hard weg lopen.

"Of ik zeg tegen de rechter dat je in aanmerking komt, voor psychiatrische opname." Melissa zag haar wereld in elkaar zakken, want ze wist heel goed dat Mel daar toe in staat was. Ze had genoeg verhalen tijdens het eten gehoord, over hoe moeilijke patiënten werden aangemoedigd mee te werken door speciale boeien en / of andere vreemde manieren om ze ongemakkelijk te laten zijn. Een ding was bij dit soort van verhalen allemaal gelijk namelijk dat Mel haar revanche kreeg bij iedereen die haar tegen werkte.

Ze kon weg lopen, maar dan zou Mel de politie naar haar laten zoeken, en ze had geen geld. Worden gepakt, zou als resultaat hebben, de gevangenis of het ziekenhuis, of beide. En wat met Jeff? Ze wilde niet bij hem weg. Als ze thuis bleef, kon ze in elk geval nog naar school en dus Jeff zien. Zelf Mel kon dat niet verhinderen.

"Sorry, Mel. Ik zal doen wat je zegt."

"Blij toe. Uitkleden!"

Mel klonk alsof ze aan het werk was, alsof ze een nieuwe patiënt aan het inwijden was. Met bibberende vingers begon Melissa haar blouse knoopjes los te maken. En Mel nam een stap terug om Melissa de ruimte te geven

Het scheen een hele tijd te duren, en toen de blouse uit was, draaide Mel haar om, om alle spullen die op het bed lagen in een doos te doen. Melissa's inmiddels afzakkende moraal, zakte nog verder met haar rok. Mel draaide zich net op tijd om de vochtige plek aan de voorkant van haar panty te zien. Melissa vreesde de geur die er van haar af zou komen als ze haar slipje uit zou doen. Ze deed het dan ook langzaam, totdat Mel bij haar kwam, en haar handen weg duwde, en toen in 1 keer haar panty en slipje in 1 ruk naar beneden trok, haar ogen vol van kwaadheid.

"Spreiden!"

Melissa worstelde om 1 been vrij te krijgen uit de wirwar van materiaal en spreidde haar benen toen. Mel's hand bedekte haar vulva, waarna ze 1 vinger naar binnen stak. De hand bleef onder haar neus steken.

"Ruik het, tippelaarster, want je zal het een lange tijd niet meer ruiken!"

Melissa draaide haar hoofd weg, maar de geur van sex bleef ze ruiken.

Mel draaide haar om en pakte de doos op.

"Ga naar de badkamer, en was je zelf. Gebruik het toilet. Je hebt 5 minuten."

Melissa voelde de tranen langs haar wangen stromen, terwijl zij haar zelfde waste. Dus dit was nu het einde van een onvergetelijke avond van vrouwelijke liefde? Mel had de hele avond verpest, en ze haatte de vrouw daarvoor. Ze keek naar haar slanke blonde persoonlijkheid in de spiegel. Ondanks haar maat 7 jurken, waren haar borsten toch 'vol'. Haar benen waren slank met kleine voeten, en er was eens gezegd dat ze een model had kunnen zijn. Langzaam en met tegenzin, verwijderde ze haar make-up. Hoe lang zou het duren voor ze zich weer zou kunnen opmaken? Een jaar dacht ze bij zichzelf, als ze 18 werd.

Naakt wandelde ze door de koele donkerte terug, naar haar kamer. Waar Mel al op haar wachtte bij het naar beneden gehaalde bed. Ze had een panty in de ene hand en een leren riem in de andere hand.

"Kniel op de grond aan het voeteinde van het bed"

Melissa deed het en voelde de beddenlakens langs haar buik gaan. Ze was zeer bang. Mel had het namelijk al vele malen over haar 'favoriete riem' gehad in haar gesprekken over haar werk. Melissa kon wel gokken, wat er nu stond te gebeuren.

"Polsen gekruist achter op je rug."

"Je hoeft me niet vast te binden," zei Melissa zachtjes, "ik zal lief zijn"

Daar klonk een snuiven van woede. Plotseling greep Mel, Melissa's armen en trok ze naar achteren. Waar ze al snel voelde hoe Mel de nylons strak om haar gekruiste polsen bond. Strak, eigenlijk veel te strak. Ze hijgde van de pijn maar durfde het niet om te protesteren. Mel speelde het namelijk heel ruig. Ze voelde een hand op haar schouders die haar voorover duwde totdat ze voorover op het bed lag, en haar achterste uit stak voor haar tuchtiging. Waarna ze Mel haar uniform hoorde ritselen toen ze haar uniform hoorde ritselen.

De eerste seconden waren het ergste voordat het leder de eerste keer de zachte huid raakte. Melissa haar gevoel zat tussen, het willen, wou dat over was en bang voor wat er stond te gebeuren. Ze wist wat een pak slaag was, alleen met de losse hand en dat 1 keer op haar blote huid, maar ze besefte ook dat dit veel erger was.

Het was een schrijnend gevoel, ongeveer 3 cm breed en liep een beetje schuin over haar achterste. Een zachte gil, ontsnapte aan haar lippen, meer door de schrik, dan door de pijn. De tweede er vlak onder, reflecteerde het gevoel van de eerste, en stak op de plek waar de tweede raakplek de eerste raakte. De derde veroorzaakte een ritme, en het gevoel werd pijnlijk. Mel werkte langzaam naar beneden, tot waar haar benen begonnen, en begon toen weer boven aan. Melissa brak.

"Alsjeblieft, alsjeblieft, niet meer!" snikte ze. "Ik heb me lesje geleerd."

Haar smeken en tranen werd niet naar geluisterd en Melissa viel in een gestaag snikken en gegil van de pijn bij elke slag. Het werd een blijvende test voor het meisje totdat ze er zeker van was dat elke slag de laatste kon zijn. Totdat er niet één slag meer volgde, bedacht ze.

Toen stopte het net zo plotseling als het begon. De kamer werd stil, op het snikken van Melissa, het hijgen van Mel en het ritselen van Mel's uniform na.

"Sta op".

Mel's stem was koud, afstandelijk en beangstigend. En met haar armen gebonden op haar rug was het moeilijk voor Melissa om op te staan, maar uiteindelijk lukte het haar toch om staande haar beul aan te kijken, gebroken en met haar betraande gezicht. Mel's gezicht was emotieloos.

"In bed met jou. Ook al is het morgen zaterdag, er moet toch nog een hoop gebeuren."

Melissa draaide haar om en bood haar armen aan, maar toen er na enkele ogenblikken niks gebeurde, en ze zich weer omdraaide, werd ze niet goed van de glimlach op het gezicht van Mel.

"Een pak slaag kan een meisje opwinden. En dat kunnen we nu, niet gebruiken!"

"Maar hoe zal ik dan kunnen slapen?" Snikte Melissa terwijl Mel haar naar het bed geleide.

"Je raakt er aan gewend. Iedereen doet het."

Ze liet het meisje op haar rug liggen, waardoor haar buik meer omhoog kwam, vanwege dat haar armen nog steeds op haar rug gebonden waren, en dekte de dekens over haar heen.

"Je kan me niet zo laten liggen!" Merkte Melissa op, haar toon en woorden zorgvuldig kiezende, in een poging sympathie te krijgen.

"Je vindt het vast makkelijker, op je buik of op je rug te liggen."

Mel stopte even om haar werk te bekijken, "Wanneer ik morgen weer kom is het beter als je nog in je bed ligt."

Vragend keek zij naar het emotieloos gezicht, Waarom haat je mij?"

"Ik haat je niet, liefje. Alles wat ik doe, en voor je doe, is het beste voor jou."

Terwijl de donkerte haar omringde, voelde Melissa een vreemde warmte onder haar. Ze bewoog haar handen een beetje en ontdekte dat er een plastic matrashoes op lag, die Mel er vandaag waarschijnlijk op gelegd had, omdat hij er gisteren nacht nog niet op lag. En terwijl ze worstelde met haar gebonden handen, vroeg ze zich af waarom die hoes er op lag. En toen ze zich omdraaide en de groter worden de druk in haar blaas voelde, wist ze het.

Haar paniek groeide terwijl ze dacht aan het advies van Mel om naar het toilet te gaan, wat ze dus niet had gedaan. Rukkende aan haar nylon bondage, bevestigde ze haar ergste angst. Die zat heel goed vast.

Ze berekende de uren, die Mel terug zou komen, ten opzichte van de druk in haar lendenen. Ze wist dat ze niet zo lang kon wachten maar of ze nu om hulp zou vragen, of de test zou doorstaan, daartussen kon ze maar niet kiezen. Elk moment bracht Melissa dichter naar het slapen en daarvoor een grotere kans op woede. Ze verwenste haar verkeerde beslissing terwijl het angstzweet haar uitbrak. De tijd werd steeds korter, wat zou ze doen?

Ze dacht nog aan het branden van haar achterste en de beproeving van het pak slaag. Zou ze een nieuwe pak slaag riskeren? Of zou de straf verhoogd worden, als ze in bed zou plassen?

Ze keek op de klok en zag dat er nog maar een half uurtje was verstreken, sinds dat Mel haar had verlaten. Geen keuze werd nu de keuze, want ze werd geconfronteerd met de gevolgen van haar niet kiezen. Want Mel wakker maken, was wel het ergste wat ze kon doen - dacht ze. Met nieuwe tranen die langs haar gezicht stroomden probeerde ze de groter worden druk in haar blaas te negeren en te gaan slapen.

De klok vertelde haar dat de crisis begon om 4:33 uur in de morgen. Ze werd wakker door de over grote druk in haar blaas, dat ze haarzelf niet eens durfde te bewegen. Vertwijfeld, rolde ze van haar rug naar een zij, naar de voorkant, om enige verlichting te vinden, die ze niet vond. Ze knarsetandde en kreunde van de frustatie door de druk die almaar groter werd.

Ze lag weer op haar rug, toen ze de eerste hete druppel langs haar, naar beneden voelde gaan richting het laken en de plastic hoes die er onder lag. Het gevoel liet haar luid snikken van schaamte en wanhoop. En bij elke snik, voelde ze een beetje urine uit haar stromen, totdat ze het niet meer tegen hield en het druppelen een stroom werd, en ze hoorde het aan alsof het een geluid van haar laatste oordeel.

Daarna voelde ze zich, nog erger dan dat ze ooit had gedaan. Het hete vocht vormde een plas rond haar heupen en kroop bij haar rug omhoog, en het maakte dan ook niks meer uit om haar om te draaien. Want dan zouden de nylon boeien alleen maar de bovenste lakens nat maken. Nu ze dus over de slaap heen was, lag ze op de ochtend te wachten en de terugkeer van Mel. Hoofdstuk 2

Berouwvol en bang zocht Melissa, op Mel's gezicht naar sporen van emotie, of een reactie, maar die was er niet op dat professionele gezicht.

"Ik zie dat je een ongelukje hebt gehad. En ik heb je nog wel verteld dat je naar de wc moest gaan voor die tijd, wat je dus niet hebt gedaan. Daar zullen we maatregelen tegen treffen dat het niet weer gebeurd. Moet je nog plassen?"

Beangstigend door de neerbuigende toon, Melissa knikte voorzichtig. Waarop Mel haar hielp opstaan. Een geladen moment toen de ootmoedige dochter haarzelf afvroeg of haar armen nog los gemaakt werden en de angstige gewaarwording dat het niet zo was. Toen ging ze naar de badkamer en onderweg op de gang voelde ze nog wat druppels langs haar benen lopen.

Ze kon zich niet afvegen en voelde haar smerig terwijl ze terug keerde naar haar kamer. Onderwijl voelde ze een angst met zo'n diepgang die ze nog niet eerder gevoeld had. Mel zat nog steeds op dezelfde plek als toen Melissa de kamer had verlaten en de natte gele plas in het midden van het bed lag er nog steeds.

Ongeloof met besef verenigd in angst. Mel al glimlachend, wachtte. Een zacht gebaar van haar hand nodigde haar uit om weer op bed te gaan liggen, als ware het de meest gewenste plek. Melissa stopte, gegrepen door de angst en weerzin. Het kon niet waar zijn. Het was een nachtmerrie waar ze spoedig wakker in zou worden. Mel's langzaam, voorzichtig gekozen woorden dreven door de kamer en troffen haar zwaar.

"Jij hebt het in je bed gedaan, Melissa. Nu moet je er in liggen."

Haar keel kneep dicht, totdat ze er zowat in smoorde. En de eerste stap was dan ook de zwaarste, want het was te erg. Er zou een verbetering moeten zijn, maar die was er niet tegen de tijd dat ze naast het natte bed stond.

"Alstublieft, laat het me niet doen!", smeekte ze met een kinderstem.

Het veranderde niks. Mel haar gezicht vertoonde geen medelijden.

Ze trilde over haar hele lichaam toen ze haarzelf al helpende door Mel, weer op het matras, in die gele plas liet zakken. Het was inmiddels afgekoeld tijdens haar afwezigheid, en ze gaapte toen ze haar heupen er weer in doopte. De urine beet in haar polsen, op de plekken die beschadigd waren door de boeien. En ze huilde.

Verwonderd en angstig keek ze naar hoe Mel, haar enkels aan de zijkanten van het bed bond. Waarna Mel haar weer toedekte.

"Probeer wat te slapen, kind," zei haar meesteres, "Ik zal even een aantal spullen uit het ziekenhuis halen, dat er voor zal zorgen dat je dit niet weer hoeft mee te maken."

Stom van schaamte en weerzin, kon Melissa geen antwoord geven.

Inmiddels was er iets veranderd, tijdens de tijd dat Melissa naar de badkamer was geweest, en dat was dat Mel haar klok had mee genomen. En terwijl ze de urine voelde opwarmen door haar lichaamswarmte, was ze het besef van tijd kwijt. Tranen brachten geen verlichting, en haar verbeelding voerde haar door de denkbeeldige afschrikwekkende maatregelingen die Mel mee terug nam.

De jeuk was het ergste, daar ze gebonden was, kon ze haar benen niet optrekken voor enige verlichting. Ze bracht dan ook nieuwe tranen en een extra vlaag van wanhoop. Waar ze nu nat was jeukte het en de lucht kon haar wel doen overgeven. Ze wilde wel dood, alles geven om maar vrij te zijn van deze meest simpele straf, en toch verschrikkelijkste straf van allemaal. Achteraf had ze toch beter Mel kunnen wekken, dan dit door te maken. Maar bedacht ze, er was geen garantie dat Mel haar dan het toilet had laten gebruiken; ze had misschien toen wel een nieuw pak slaag gekregen zonder uitzonderingen.

Een hele tijd later, hoorde ze Mel terugkomen, en het vooruitzicht op opstaan was aangenaam, maar kwam met de angst van nieuwe en onbekende straffen, die onder andere ook met haar 'ongelukje' te maken zouden hebben. Ze telde de stappen op de treden, ingespannen luisteren naar of ze de stemming kon raden waarin Mel verkeerde, of hopende dat ze wat zouden verraden over wat er stond te gebeuren. Maar niks van dat alles, alleen het geluid van Mel's uniform.

Melissa begon zich te realiseren dat ze de onverbiddelijke glimlach van haar meesteres begon te haten. Ze stond in de deuropening, blijkbaar ingenomen met het resultaat, terwijl Melissa leed onder de vernedering en ongemak.

"Ik heb zoveel spullen gevonden voor jou te helpen herstellen, , me schat, dat ik zo snel niet weet wat ik als eerst zal gebruiken." Ze wachtte om haar woorden binnen te laten komen., "Maar we gaan je eerst maar wassen."

Met groot genoegen, keek Melissa hoe haar boeien met een scalpel werden losgesneden. Nu ze haar benen weer kon bewegen was een welkome afwisseling, daarna werd ze geholpen om op te staan, waarna de boeien rond haar polsen werden doorgesneden Blij met haar vrijheid, wreef ze over haar verwondingen die de boeien hadden achter gelaten op haar polsen. Vrees beïnvloede haar genoegen en ze wist dat ze op instructies moest wachtten.

"Je stinkt. Neem een bad," Mel wachtte even en na haar woorden 'gewogen' te hebben, daar ze wist wat haar woorden teweeg zouden brengen, vervolgde ze met, "en scheer je van onderen!"

Genoegen veranderde in een ijskoud gevoel van angst onderaan haar rug. Melissa's gedachten wierpen diverse vragen op, waar ze alleen maar naar kon gokken, en haar pijnlijke achterste hielp haar tong te antwoorden.

"Ja, Mel." "Mag ik nu gaan?"

De oudere vrouw glimlachte van het genot, door het verschil en knikte.

Het bad was een welkome afwisseling maar haar afdwalende gedachten bedrukten haar geluk. Ze hanteerde het scheermes, alsof ze er nog nooit 1 gezien had en om het onontkoombare te vertragen, begon ze eerst haar benen te scheren. Jeff hield van dat gladde, vooral onder dure panty's, maar nu was het niet zo dat ze panty's droeg als hij kreeg wat hij wilde. Alleen de gedachte aan hem liet haar beven van vrees, van wat er was begonnen zou zeker invloed hebben op hem.

Aan het einde was het heel eenvoudig. Ze liet haar mooie kleine bosje schaamhaar boven water uit steken, waarna ze die inwreef met zoet ruikende scheerschuim. Waarna het scheermesje zijn werk mocht doen. Het haar was stug, en ze verbaasde zich erover hoe vaak ze er over heen moest gaan, om eindelijk een kale plek te krijgen.

De buitenste delen van haar schaamlippen, waren het ergste. Het scheermesje wond haar op, en liet haar rillen toen ze haar vrouwelijk bedekking wegschoor. Waren dingen anders geweest, had Jeff beneden op haar gewacht, had ze het een erotisch gevoel gegeven. Daarentegen spatte ze er nu koud water tegen aan om de opwinding te verminderen, en ze hoopte dat Mel haar niet zou straffen voor het plezier wat ze had gehad.

Toch doorzocht ze haar geheugen, opzoek naar een reden waarom Mel wilde dat zij haarzelf daar zou scheren. Ze zou er een reden voor hebben. Maar had Melissa geweten welke reden Mel er voor had, was ze nooit uit bad gekomen.

Ze stond naakt voor haar pleegmoeder, voelde haar meer ontbloot dan ze ooit in haar leven geweest was. Haar kale schaamte leek het alleen nog maar een stuk kwetsbaarder te maken en ze beefde van angst in het vooruitzicht wat komen zou.

Ze herkende enkele dingen die Mel op het nieuw opgemaakte bed had neer gelegd. Kleine stukken ketting en metaal, lederen boeien, een wirwar van leren riemen, een dwangbuis, maar het ergste was nog de stapel volwassen wegwerp en katoenen luiers met de gok dat daarnaast er een stel plastic broekjes lagen. Het was een nachtmerrie en ze wilde schreeuwen, weglopen en verstoppen voor de verborgen gebeurtenissen die, o zo duidelijk, op het bed uitgestald lagen, naast de o zo bekende glimlach op Mel haar gezicht. Ook al was ze nieuwsgierig, ze wilde toch niet weten hoe die spullen gebruikt zouden worden bij haar, of welk ongemak het haar zou bezorgen.

Ze kon het redelijk goed raden. Meer verhalen van gelukkiger tijden vulden de vragen. En Melissa wist instinctief dat Mel genoot van de subtiele kwellingen die ze kon veroorzaken door simpele dingen. Ze herinnerde zich het weer; die vrouw die een kuisheidsgordel moest dragen ter voorkoming van zelfbevrediging; de man die luiers moest dragen ter beperking van zijn seksuele driften; de boeien gebruikt om onwillige patiënten te straffen. Ze deelden allemaal 1 ding: tijd. Tijd werkte tegen de gebruiker en voor de uitvoerder. Er waren geen reden voor schadelijke drugs, destructieve schok therapieën of afstraffingen, want tijd en constante ongemakken deden elk probleem oplossen. Mel had er uitgebreid over verteld, en nu was het allemaal beschikbaar voor het gebruik op Melissa. Arme Melissa.

"Ik weet even niet waar te beginnen,"zei haar meesteres, "Er is zoveel uit te leggen."

Ze liep op Melissa toe, en pakte haar trillende hand.

"Laten we eens kijken wat we hier allemaal hebben," zei ze terwijl ze het onwillige slachtoffer richting de uitgestalde spullen bracht die haar zouden kwellen.

"Je hebt je eigen goed geschoren,"zei Mel, toen ze er met haar vingers overheen aaide, "Maar aangezien jij je seksualiteit niet kan beheersen, heb ik een kuisheidsgordel voor je mee genomen, die je helpt in tijden van zwakte."

Ze haalde de wirwar van kettingen uit elkaar om de ovale stalen plaat te laten zien die bedoeld was om Melissa's meest private deel te bedekken.

"Hier, laten we het eens passen."

Het was een commando, niet een vraag. En Melissa dacht bij haar zelf, dat ze heel gehoorzaam haar benen had gespreid zonder commentaar te leveren. En nu wist ze dus ook waarom ze zich moest scheren.

Een paar minuten later zat het op zijn plek, de koude kettinkjes, vijf in totaal, met een slotje op haar rug. De metalen plaat bedekte haar schaamte totaal. Van achteren uit, liep er een kettinkje door haar bilnaad door het slotje. Aan de voorkant, liepen er 2 kettinkjes omhoog, van de ovalen plaat naar haar heupen, over de nieren naar het slot aan de achterkant. Als laatste was daar nog het kettinkje rondom haar middel, vanwaar al de kettinkjes begonnen, en die dus ook aan de achterkant in het slot eindigde. Het was onverdraaglijk.

Melissa liep een klein stukje, en voelde de plaat langs haar dijen schuiven, en die pijnlijk over haar nieuw geschoren 'lippen' schoof. Het metaal was nog steeds koel tegen haar huid en ze haatte het nu al voor de irritatie en de veiligheid die het waarborgde. Erger nog dan de pijn was de wetenschap dat ze geen controle meer had over haar eigen leven. Hoe zou ze plassen of poepen, die nu geblokkeerd werd door een kettinkje? Wat als ze haar maandelijkse periode had? Ze brak en huilde.

"Alstublieft, laat me dit niet dragen. Ik kan er niet tegen!"

Mel negeerde haar. Haar koel professionele stem verraadde geen sympathie.

"Ga door. Betast jezelf, Melissa. Zie. Of jij jezelf kan aanraken. Zie of Jeff het kan."

Gehoorzaam, maar meer door haar nieuwsgierigheid dan door het commando van Mel, dwong Melissa haar vinger om de omtrekken van de stalen plaat te betasten. Het zat strak en haar pogingen om er achter te komen, leverde haar een gebroken nagel op. Melissa twijfelde geen moment aan het feit dat dit ding zijn rol degelijk zou vervullen, en haar 'veiligheid 'zou waarborgen. Ze keek Mel met smekende ogen aan.

"Je mag rustig smeken, liefje. Er is een vrouw op mijn afdeling in het ziekenhuis en die draagt al drie jaren een kuisheidsgordel. Ze lijd aan nymfomanie, tenminste dat deed ze. Ik ben niet van plan om te kijken of het verbeterd is de laatste tijd.

Een traan vormde zich in Melissa haar rechter oog.


"Maar geen zorgen," ging Mel verder, "Je draagt hem niet constant. De andere dingen kunnen je nog wat plezier bezorgen. Kom hier dan zal ik hem los maken."

Een kleine draai met het sleuteltje, en vrij was ze. Alleen dat moment in die kuisheidsgordel deed haar naakt zijn meer waarderen. En ze wreef over de ribbels die nu in haar huid zaten door die kettinkjes. En Melissa vroeg zich af wanneer ze hem weer zou moeten dragen.

Mel haar stem onderbrak haar gedachten.

"Omdat je in bed geplast heb moet je dus luiers gebruiken. Ik heb er genoeg"

Ze hield een volwassen formaat luier omhoog, terwijl Mel een dreigend eblik in haar ogen had.

Melissa was diep geraakt en moest haast huilen. Ze had het kunnen raden, maar de werkelijkheid had haar getroffen als bij verrassing.

"Luiers? Oh, Mel, dat kun je niet menen!"

"Maar ik ben het wel, liefje. Ik vindt ze heel handig om ze te gebruiken bij moeilijke patiënten met hun houding en gedragsproblemen. En nu ontruim je het bed en ga je op bed liggen. Het is luier tijd."

Om de vreemde dingen aan te raken was haast erger als te weten waarvoor ze gebruikt werden. Er waren lederen, kettingen, sloten, en de afschuwelijk stapel met luiers en plastic broekjes. En Mel begeleide haar om ze in de kast op te bergen.

Leeg! Haar kasten waren bijna leeg! Haar hart sloeg op hol als ze er aan dacht wat er had gelegen een paar uur terug. Geen slipjes, panty's alleen de meest gehate Brassières, geen sokjes, geen korte broeken of iets van dergelijke kledingstukken.

Maar wat er was blijven liggen of er bij was gekomen was nog veel erger. Haar kousenbanden en kousen waren blijven liggen. Ze zag ook nog drie zware korsetten met kousenhouders en een stukje metaal, waar vast een slotje door heen moest. Ze wilde zich omkeren en de vrouw eens goed de waarheid vertellen wegens deze grote inbreuk op haar privacy. Haar trots schreeuwde om vergelding maar haar naaktheid en de pas geleden herinnering aan het pak slaag en de kuisheidsgordel liet haar opnieuw in een huilbui uitbarsten.

"En nu is het afgelopen met dat gejank, Melissa. Ik heb genoeg naar dat gejank gehoord. Kom hier voor je luier."

Mel haar stem was veranderd, en toonde nu haar totale 'in controle zijn'. Melissa had geen zin om die te testen.

De zandlopervorm van de wachtende luier leek voor Melissa wel op een reuzen hand, die haar heupen wilde grijpen, en schoorvoetend liep ze er op toe. Hoe kon zoiets onschuldigs, zo bedreigend zijn?

Ze wachtte bij het bed, en voelde de machtige aanwezigheid van de vrouw naast haar. In een laatste, wanhopige smeekbede voor genade, brak ze in huilen uit en vloog Mel in haar armen.

"Je hoeft dit niet met me te doen. Ik zal doen wat je zegt! Alstublieft, laat me het proberen!"

Ze voelde de stijfheid van de witte stof verdwijnen met haar tranen, terwijl de armen van de vrouw haar losjes, ongeliefd vast hielden. Ze snikte hartgrondig, biddende dat elke seconde van stilte een signaal was van dat het niet door ging, dat ze deze ultieme vernedering bespaart zou worden.

Wanneer een paar armen bewogen naar haar schouders en haar weg duwden was er geen tijd meer voor een ander antwoord. Ze kon zich er niet zetten om alweer naar dat onbewogen gezicht te kijken en zo haar lot te bezegelen.

Het voelde zo vreemd, om haarzelf op die wachtende luier neer te leggen, haar benen gespreid, haar meest geheime plek voor iedereen open en bloot zichtbaar. Het gaf haar zo'n weerloos gevoel. En Mel boog zich voorover en streelde de gevoelige plek. Waarop Melissa weg keek, liever de steriele muur dan te moeten zien wat er gebeurde. Mel liep weg wat Melissa niet kon schelen.

"Alstublieft," zei ze zachtjes, "doe het gewoon."

Er klok geen antwoord, alleen het geritseld van verpakking. Haar nieuwsgierigheid kon het niet winnen van de weerzin van de gedachte om haarzelf geluierd te zien worden. Alleen toen Mel haar zei, om haar benen op te tillen, won de achterdocht boven haar besluit.

Tegen de tijd dat Melissa doorhad wat er tegen haar achterste aan had gedrukt was het te laat. Waarna Mel haar benen weer naar beneden geleide. Terwijl Melissa lichte paniek had, trok Mel de luier tussen haar benen omhoog, en voelde Melissa diep van binnen een licht brandende irritatie. De muur hoorde haar snikken terwijl de tapes werden vastgeplakt en de luier dus een perfecte pasvorm kreeg.

"Op staan"

Ze kon het niet helpen, maar ze moest even kijken naar de kinderlijke verpakking of de dikke verpakking tussen haar benen. Het was erger dan maandverband, daar ze haar benen niet kon sluiten en bij elke stap die ze deed kraakte de plastic buitenkant.

Ze kon het niet aanzien toen Mel haar voeten in de been gaten van een plastic broekje stak, en vlak voordat die op zijn plaats zat voelde Melissa de warme kus van het vernederende begrenzing. Onderwijl voelde ze diep in haar darmen de irritatie groeien, en ze gokte waar die zetpil voor was maar kon het nog niet accepteren. Onderwijl stond ze op de rand van een inzinking terwijl ze wist dat er geen verlichting was van de plannen van Mel voor haar.

Eindelijk was het klaar, en ze kon er maar niet naar kijken, want het gevoel was genoeg. Ze snikte terwijl ze wachtte op instructies, die er niet waren alleen het geluid van een lade die open ging. Oh wat nu? Wat kan er nog meer wezen?

"Dit zorgt ervoor dat je luiers niet te vroeg los gemaakt worden dan de bedoeling is."

Iets in Mel haar stem zorgde ervoor dat Melissa keek.

Het was gemaakt van zwart leer en zeer eenvoudig van ontwerp. Een grote riem kwam om haar middel en er was nog een die door haar kruis moest, maar nu nog vrij naar beneden hing. En ze had het slot gezien, dus ze wist dat het afgesloten werd. Ze hijgde naar adem, toen Mel de riem onder haar kruis vastzette, en ze in de gaten kreeg dat hij ergens anders voor was dan ze eerst dacht. Het uitsteeksel drukte namelijk de luier nog eens extra tegen haar kontgaatje, en kreeg ze dus al snel door wat er gebeurde. En de klik van het slot kwam met de ontdekking.

Met een wilde blik in haar ogen keek ze naar Mel, en vroeg een stille vraag. De langzame, griezelige glimlach was antwoord genoeg maar Mel wilde het genot van een complete antwoord zin.

"Dulcolax(r) werkt binnen het uur," zei ze vlak, "vraag me niet of je uit die luier mag, want des te meer moedig je me aan, om je er des te langer in te laten lopen."

Als of het aangevraagd was, trof de eerste kramp Melissa van diep inwendig. Ze wilde huilen, weglopen, verbergen, om maar te ontsnappen aan wat haar te wachten stond. Ze trok aan de dikke lederen riemen, die om haar heupen gebonden zat en begon weer te huilen van frustratie, en ze draaide haar om, om weer te gaan smeken, maar ze hoorde Mel al op de trap, en nog zachter het geluid van het wijsje dat ze liep te neuriën, ten teken dat ze uiterst tevreden was met haar resultaat.

Een tweede kramp trof haar van diep inwendig. Hijgend en in tranen trok ze vertwijfeld aan de riem die door haar kruis liep, al snel in de gaten hebbende, dat ze de riem nog strakker aantrok, in plaats van dat hij los liet. De milde irritatie was nu aangewakkerd, tot het punt dat ze hem toch wel heel graag kwijt wilde en ze hijgde er van. Ze kon de riem voelen die de luier extra tegen haar achterste drukte. En ze had weinig verbeeldingskracht nodig om te beseffen wat dat zou doen.

Frustratie werd kwaadheid en ze sloeg de deur van de slaapkamer dicht, terwijl de derde 'pijngolf' er aan kwam, sterker als de vorige, en tot nog toe alleen een voorteken van wat nog komen zou.

Haar benen voelde zwakker en ze snikte terwijl ze op het bed ging liggen, waar ze al snel in de gaten kreeg, dat als ze op haar buik lag, de druk op haar achterste niet zo erg was. Ze was gebonden en hulpeloos, en ze kon alleen maar wachten tot het over en voorbij was.

De luier, in het plastic broekje, was inmiddels ongemakkelijk heet en vochtig. Het was nog niet onverdraagzaam, maar de kleine zetpil zou dat snel veranderen. Melissa voelde zich slachtoffer, hulpeloos en overspoeld door zelfmedelijden. Het was dan ook wreed voor iemand, en speciaal voor een jong meisje op de rand van volwassenheid. De riem tussen haar benen drukte ook op haar vulva, en herinnerde haar aan haar geforceerde kuisheid, en ze vroeg zich af of ze er ooit nog plezier aan zou mogen beleven.

Zonder waarschuwing werd de crisis inwendig erger en ze had daardoor maar één doel, om het kwijt te raken. Het werd haar wereld, waar niks anders telde, en haar lichaam gebruikte al haar energie en aandacht in een wanhopige daad om de razende storm kwijt te raken. Ze wrong zich in diverse bochten vanwege de helse pijnen, hijgend van de ellende, trekkende aan de riemen, zonder effect, wensende dat het over was.

Maar de kruisriem hield gestand.

Door de riem, die tussen Melissa haar benen doorliep, en de luier tegen haar achterste drukte, zorgde er voor dat Melissa dubbel zoveel strijd moest leveren, om het probleem wat Mel had gemaakt kwijt te raken. Een lange tijd nadat het meisje de strijd al tegen haar lichaamsstrijd had opgegeven, belemmerde die riem de natuurlijke weg nog.

Als Melissa een klok had gehad, had ze verbaasd gestaan dat het in minder dan een half uurtje voorbij was. Voor haar gevoel was het namelijk een eeuwigheid, een eeuwige test van pijn. En ze dacht dat het minstens een uur later was, sinds Mel was weg gegaan. Maar nu lag ze moe, het laken onder haar doorweekt van haar zweet, voelend hoe de laatste krampen haar iets zouden willen laten doen, wat al gebeurd was. Nu was ze leeg, maar haar luier was vol.

Ze had zich nog nooit zo vies, zo smerig gevoeld, en ze kon zich voorstellen wat er onder het glanzende plastic lag van haar plastic broekje. Was daar een scheur, een plek die niet dicht was? Het was in elk geval heet, en brandde. En net zoals zachte pudding verspreide het zich gemakkelijk naar alle kanten. En Melissa lag op haar buik, en durfde haar niet om te draaien.

En nu begon er een andere druk van haar blaas zich te melden, En omdat ze er op lag, dacht ze terug aan dat ze een tijd terug in haar bed had geplast. En daar haar blaas vol was, moest ze zich wel omdraaien.

Ze knielde. Meer door een ingeving dan door het weten, met haar knieën uit elkaar, langzaam bewegende om maar geen meer schade te veroorzaken aan haar toch al beschadigde lendenen. Daarna stond ze zichzelf toe, te plassen. En terwijl ze luisterde hoe het uit haar stroomde, naar de wachtende luier, accepteerde ze voor de eerste keer het idee dat ze totaal onderdanig moest zijn aan Mel, of anders de gevolgen te aanvaarden die nog erger waren dan deze; vreemd, ze huilde niet eens.

Een uur later, bewoog ze haar, zeer voorzichtig gezien haar situatie naar de deur. Daar ze deze kamer wilde verlaten, om haar huidige situatie te proberen te negeren, maar de deurknop was verdwenen; ze zat opgesloten. Haar vlaag van woede had haar een gevangene gemaakt. Waarop de tranen weer kwamen.
Hoofdstuk 3

Mel stond over haar gebogen. Had ze geslapen? Melissa kon het haar niet herinneren.

"Je hebt telefoon. Het is Jennifer. Ik wil dat je haar uitnodigt."

Het was Te veel. Te absurd om er ook maar aan te kunnen denken. Dit moest wel een grap zijn.

"Alstublieft, laat me dat niet doen. Laat het haar niet weten,"fluisterde ze maar Mel haar greep was bevestiging genoeg. Ze volgde dan ook.

Het gesprek was dan ook brutaal kort.

"Hallo, Jennifer."

"Hoi, Melissa. Hoe is die? Hoe was het gisteren? Is het gebeurd?"

"Ik, ik kan nu niet praten. Kan je naar me toe komen?" De woorden klonken mat, zelfs voor Melissa.

"Ben je ok? Je klinkt zo vreemd."

"Het is.... ok. Kan je naar me toe komen?"

"Zeker, als jij het wilt."

"Ja"

"Met een uur?"

"Is goed"

"Weet je zeker dat het goed met je is?"

"Ja. Kom nu maar."

Verslagen, hing Melissa de hoorn op de haak. En Mel was haar bekende glimlach weer aan het tonen die Melissa was gaan verafschuwen.

"Schone luier, Melissa?"

Ze knikte maar waarschijnlijk wilde Mel dat ze de vernederende woorden uit sprak.

"Ja Mel. Tijd voor een schone luier voor Melissa. "

Mel deed het snel deze onaangename taak. Als eerste naar de badkamer, waar de afschermende riem los gemaakt werd, en de douche het resterende werk deed. Daarna leidde Mel haar aan de hand naar haar slaapkamer, waar een nieuwe set luiers werd voorbereid en ze de vernederende taak had, om haarzelf er weer op te gaan liggen, benen gespreid, en dan maar afwachten tot dat ze weer 'ingepakt' zou worden. Een nieuw plastic broekje en dan de gehate riem werd er weer over heen gedaan en afgesloten.

"Je kan je nu aankleden. Gordeltje, naad kousen, je blauwe jurk, en je pumps met hoogste hakken. En gebruik wat make-up, kind. Je bent wat bleek."

Mel ging in een stoel zitten, om te wachten.

Met bevende handen, probeerde Melissa zich op een gemechaniseerde manier make-up te gebruiken en aan te kleden. Inmiddels begon ze te begrijpen wat Mel probeerde te doen. Want om zo aangekleed te zijn op zaterdagmiddag, was 'niet normaal' voor haar. En Jennifer zou vragen stellen - vragen waar Melissa niet klaar voor was om ze te beantwoorden. Een nieuwe beproeving, een nieuwe test. Melissa vroeg zich af of ze er klaar voor was.

Toch, voelde het zeer goed om weer kleding te dragen, en terwijl ze de kousen over haar benen omhoog rolde, lette ze extra op de naad. Jennifer vond het de laatste prikkeling aangaande het verleiden van mannen. En, daar komen vragen, logisch.

Het was even een strijd om het gordeltje over de dikte van die luier heen te krijgen en ze was zich des te meer bewust van die bespottelijke kousenophouders, maar ze was in elk geval schoon en redelijk comfortabel. Een bh? Mel schudde haar hoofd. Het maakte niet uit, waarna ze de blauwe jurk van de hanger haalde, blij met de complete rok.

Ze stapte in haar schoenen en deed de riem goed. En terwijl ze naar haarzelf in de spiegel keek, moest ze heel hard zoeken om te kijken, wat er onder die jurk verborgen lag. En met een beetje geluk, zou Jennifer nooit weten wat daaronder verscholen lag. De deurbel klonk en Mel stond op, met 1 woord van kritiek, "parfum". En Melissa gaf geen weerwoord.

"Waarvoor ben je zo gekleed? Ga je met Jeff uit vanavond?" Vroeg haar vriendin toen ze alleen waren.

"Mel vindt het leuk," antwoordde Melissa eenvoudig, en begon Jennifer vragen te stellen over haar relatie met Rick.

Jennifer was meer dan gewillig om te praten, maar Melissa had al snel door dat haar ogen afdwaalden naar haar jurk, afvragende waarom ze zo gekleed was. Ze kon de vragen voelen aankomen en dat maakte dat zij zich in allerlei bochten wrong.

Het was moeilijk om daar te zitten, wetende wat er onder haar jurk zat, voelende de dikte van haar luier tussen haar dijen en de spanning van de riem die hem op zijn plek hield. Het gordeltje, waarvan de kousenhouders tot aan de maximale lengte waren uitgerekt, was niet minder comfortabel. Het ergste was dat ze plassen moest.

Zoeken naar een excuus om bij Jennifer weg te komen, terwijl ze gedwongen plassen moest, stond Melissa op om naar de keuken drankjes te gaan halen. Ze voelde een kousophouder losgaan, en zuchtte van genot. Jennifer keek voorzichtig naar haar maar zei niks. Ze kon de ogen van het meisje op haar benen voelen terwijl ze weg liep, met zoveel kalmte als ze maar kon op brengen.

Eenmaal in de keuken tilde ze haar jurk op, op de kousophouder opnieuw vast te zetten.

"Ook kousen?" kwam Jennifer haar stem uit de gang.

Melissa duizelde, haar gezicht rood van vernedering, niet wetende of Jennifer iets had gezien wat haar jurk verborg. Er was een lange stilte tussen de 2 vrienden, voordat Jennifer zich stil omdraaide om weer richting de woonkamer te gaan.

Melissa nam de tijd voor de thee, en rustig liet ze de urine in haar luier stromen. De eerst warme, droge luier werd nu snel een hete natte gevangenis. Ze haatte het gevoel ervan. Haar plastic broekje scheen zich overal bekend te willen maken en ze bad dat Jennifer het niet zou horen, maar toen ze terugkeerde met de thee, zag ze aan het gezicht van haar vriendin dat ze moest gaan vertellen waarom.

"Wat is hier aan de hand?" vroeg Jennifer, direct op de man af.

"Jeff en ik hadden een meer dan leuke avond. En Mel is er achter gekomen en nu moet ik doen wat ze zegt," zei Melissa, die haar vriendin niet durfde aan te kijken.

"Dus, je moet nu voor straf kousen dragen?"

Er klonk een stukje wantrouwen in Jennifer's stem. Maar ze had waarschijnlijk geen plastic broekje gezien.

"Dat is alles wat ik je kan vertellen. Ok?"

Melissa veranderde van onderwerp maar Jennifer was zeer achterdochtig. Ze vroeg niks meer, maar ze wist dat ze haar zeer goed in de gaten hield. En dat maakte dat ze het wilde uitgillen van frustratie.

Zo snel als de deur achter Jennifer was dichtgevallen, kwam Mel weer tevoorschijn, blijkbaar voldoende behaagt. Melissa moest haar jurk uit doen en ophangen, maar moest de rest laten zitten. Narrig en beroerd, deed ze wat haar gezegd werd.

Toen ze zag dat Mel zo voldaan in de ellende van Melissa, liet haar in tranen uitbarsten.

"Dit is verschrikkelijk. Waarom doe je me dit aan? Jennifer had het zowat ontdekt."

En Mel bleef kalm onder de uitspatting.

"Het kan me minder schelen dan zij doet. Jij doet het jezelf aan, weet je."

Melissa voelde haar nog naakter nu ze alleen in die luier, plastic broekje, afschermende riem en gordeltje liep dan wanneer ze alleen maar naakt was, en terwijl ze tegenover haar pleegmoeder zat, probeerde ze zoveel mogelijk ervan te verbergen.

Na een lange tijd probeerde ze het weer.

"Het is wreed, wat je me aan doet."

"Ik denk het niet. Het is zelf zeer effectief. Heb jij inmiddels ergens anders aan gedacht, dan aan je geslachtsdelen sinds ik je voor het eerst een luier aan trok? Ik wed dat je zelf meer dan gewillig bent om je rok naar beneden te houden!"

"Ben je nat?"

Melissa moest weer knikken, maar haar wangen werden rood van schaamte.

"Als ik jou was, jonge dame, veranderde ik me toon. Want je kan heel gemakkelijk een nacht in die conditie verdienen."

Melissa's haar ogen vlogen open en keken haar 'kwelgeest' aan.

"Dat wil je niet doen, is het wel?" maar terwijl ze de woorden uitsprak, wist ze dat het meer dan mogelijk was.

De riem tussen haar benen leek wat krapper te worden toen ze zich realiseerde dat Mel voor haar welzijn zorgde, en ze besefte dat het niet de tijd was om protesten te maken.

"Het spijt me," zij ze gedwee, "zeg maar wat ik doen moet."
Hoofdstuk 4

Het was maar drie straten lopen naar de kerk maar voor Melissa, op die ochtend, leek het wel een marathon. Onder haar jurk hetzelfde gordeltje met schone kousen, en daaronder de gehate riem, met het kleine accessoire aan de achterkant, hield een dubbele luier op zijn plek. Haar plastic broekje was reeds warm en ook al was ze nog droog, het kon nooit meer lang duren voor Mel haar zorgvuldige verzorging vruchten zouden afwerpen.

Ze had het niet verwacht, want de rest van de zaterdag waren zonder verdere problemen verlopen. Na het avondeten, was ze verschoond van de toen doordrenkte luier, en moest vroeg naar bed. Er was geen reden om haar handen vast te binden want die afschermende riem, zorgde er voor dat ze niks met haar luiers kon doen. Onderwijl lerende dat die verachtelijke wrede krapte tussen haar benen, ook wel iets 'had'. Uitgeput, was ze gemakkelijk in slaap gevallen. Toen ze wakker werd kwam ze er achter dat haar luiers kletsnat waren. En Mel had gezegd, omdat ze zo nat was, ze de hele dag een luier om moest, dat was dus het moment dat dingen 'zuur' werden.

Alleen na het ontbijt, vond Mel het tijd om haar te verschonen. Ze was gepikeerd over het feit dat ze van die vrouw afhankelijk was voor haar welzijn, maar het was voor te stellen dat Mel haar net zo lief, de hele dag in een zeiknatte, jeukende luier zou laten lopen, zodat ze alleen maar aan die natte luier zou kunnen denken.

Dus zo lag ze op het bed, met haar benen wijd, terwijl Mel haar lendenen poederde. En dat haar handen aan het hoofdeind van het bed gebonden waren had haar niks verwonderd, maar toen ze die zetpil zag, begon adrenaline door haar aderen te stromen en begon ze te protesteren.

Ze had gehuild en gesmeekt; lang, uithalende snikken terwijl de kleine waskogel ze plek zocht. De herinnering aan haar laatste ontdekking was te vers om te weten dat ze het zou overleven. En Mel had weinig aandacht voor die hulpeloze gedaante die worstelde tegen haar prestatie en daar was niks wat Melissa er nog tegen kon doen.

En nu ze worstelde met haar schoenen met hoge haken op deze onmogelijke lange weg, werd ze gekweld, door het verstrijken van de tijd. Ze dacht er over na hoe die kleine plug, langzaam smolt en de sterke drugs in haar systeem zou sturen. Hoe snel zou de eerste kramp haar raken? Wanneer zou die groot genoeg zijn, om van de wereld te zijn, en alleen maar haar aandacht kon richtten op het ontladen daarvan.

Ontladen? Was het maar zo eenvoudig. Door de riem die haar dijen in tweeën deelde en hetzelfde vasthield als de vorige keer, wat de luier tegen haar achterste drukte met zo'n vasthoudende trouw.

Ze knarsetandde, als een andere zachte kramp door haar schoot. Mel had het wel aardig uitgezocht, bedacht ze, want het ergste zou midden in de kerkdienst komen.

Aangespoord door de paniek, greep ze Mel bij haar arm en smeekte.

"Oh, alstublieft, laat het niet gebeuren. Wat kan ik doen om je gelukkig te maken?"

Mel keek naar haar maar liep door, terwijl dezelfde, langzame, griezelig glimlach weer over haar gezicht trok.

"Maar je maakt me gelukkig, liefje." Ze wachtte even om de woorden meer doel te laten treffen. "Maar laten we niet treuzelen, nu. We willen niet te laat komen"

Woede welde op uit Melissa haar innerlijk, en ze stopte met lopen.

"Nee!" gilde ze, terwijl Mel doorliep.

De oudere vrouw stopte en keek naar haar. De glimlach was verdwenen, en terwijl ze langzaam dichterbij kwam, zocht ze wat in haar tasje.

"Ok, neem de harde weg, dan. Open je jas en de bovenste knoopjes van je jurk!"

Melissa's woede was verdwenen, net zo snel als het was gekomen. Angstig voor de macht van die vrouw, liet ze haar handen gehoorzamen. En de koude herfst lucht, raakte haar borst en ze wist niet wat er zou komen, maar ze dacht dat het niet prettig zou zijn.

Mel trok haar naar zich toe, en Melissa zag even wat glinsteren voordat Mel het bij haar kleding in stak. Daarna kwam het ruwe aftasten van haar borst, totdat de hand haar nippel vond, die al hard begon te worden van de koude wind. Toen Melissa de bedoeling van Mel had geraden, wilde ze er tussen uit knijpen, maar de andere hand van Mel, hield haar stevig vast.

Een kleine doordringende gil ontsnapte aan haar lippen toen de venijnige tanden van de tepelklem zich vastbeet. Ze voelde de tranen opkomen in haar ogen toen Mel naar de andere borst op zoek ging, wat erger was. Want nu moest ze wachten op iets dat ze wist wat komen zou, en toen beide nippels branden onder de kracht van de klemmen moest ze haar kleding weer dichtmaken. Haar handen beefden zo erg, dat Mel haar moest helpen met de knoopjes. En de rest van de reis was een zwijgzame marteling.

Ze zou deze ervaring jaren later nog herinneren. Al knielende in een op biddende lijkende houding, had ze de eerste zware krampen tegen de luier gevoeld, allemaal tegen de achtergrond van haar gemartelde tepels, toen haar lichaam leek te exploderen in pijn. Ze knarsetandde en huilde zachtjes. Degene om haar heen hebben vast gedacht dat ze overspannen was.

De kledingstukken waren voldoende. Ondanks golf na golf veroorzaakt door de drugs, was er niks dat haar toestand verraadde. Maar iedere keer dat ze omhoog kwam, trokken de tepelklemmen er aan, en ze vervloekte ze een duizend maal. Aan het eind van de kerkdienst haar buren keken naar haar met een nieuwsgierige blik, ondanks dat ze niks zagen, wat haar toestand verraadde. Haar lijden was een persoonlijke en terwijl ze naar haar meesteres keek, gokte ze dat het nog veel erger zou worden voordat ze eindelijk genade van haar kon verwachten.

Na een worsteling om thuis te komen, en zeer in beslag genomen door wat er in haar plastic broekje zat, maakte Melissa weinig meer mee van de zondag.

O, ze kon zich herinneren dat ze 2 keer verschoond was, en het straktrekken van de luier afschermende riem. Ze kon zich zelfs herinneren, de smeekbedes die ze gedaan had, om maar niet de onuitsprekelijke marteling te hoeven doormaken maar de uren die ze thuis doorbracht waren gekleed in de inmiddels bekende gordeltje, kousen en hoge hakken, over haar schaamtevolle kledingstukken, warenverloren voor haar. Ze werd volgzaam, en gehoorzaam. De reden om te vechten was weg. Luiers werden nat en soms vies en dan was er Mel die tussen haar gebonden benen leunde om de geriefelijkheid weer te herstellen wat even lang duurde als dat haar blaas zich weer zou melden.

 

[DL_Michel]

(deel 2)

Hoofdstuk 5

Niks was er veranderd toen de maandag ochtend zon door haar raam scheen. Ze hoefde de dekens niet op te tillen om te weten dat onder het beschermende plastic van het broekje, de luiers kletsnat waren. Ze besloot dat het toch wel een geluk was om droge lakens te hebben, toen ze aan het begin op zaterdag dacht. Het was beter om ingepakt nat te zijn, als er tenminste wat nat moest zijn.

De vraag over school spookte door haar gedachte, maar ze negeerde het, want Mel zou wel een plan hebben. En het zou beter zijn voor haar om daar niet tegen in te gaan. Ze flirtte met de gedachte dat ze weer naad kousen zou dragen want Jennifer zou het zeker zien. Goed, voor Jennifer, dacht ze giechelend. Mel zou zo wel komen.

Ontbijt in natte luiers, en het was verdraagzaam, en Mel was in een goed humeur. Met de koffie begon haar voorstelling ook te groeien: Meer luiers? Wat kon er anders zijn?

De lichtzinnigheid eindigde met de eerste blik op de kuisheidsgordel. Het kleine stuk metaal was vergeten geraakt, maar niet bij Mel. Hoe gemakkelijk had ze het uit haar gedachten laten verdwijnen. Nog warm en gevoelig van de ochtenddouche, deed ze wat haar werd gezegd en leunde ze breeduit ("spread-eagle"), tegen de muur terwijl Mel's professionele handen deden wat er moest gebeuren. En het geluid van het sluitende slotje, bracht tranen in haar ogen. Het was geen droom meer, ze hoefde niet wakker te worden. De strakke kettinkjes en het constante wrijven waren genoeg om haar droom te verwoesten. Het zou dan ook een lange dag worden, en ook al smeekte ze met door tranen gevulde ogen, het mocht niet baten want Mel hield hier ook van.

"De kuisheidsgordel zal een effectieve herinnering zijn van wat voor soort gedrag ik van jou in het vervolg verwacht," verkondigde Mel kortaf.

"Oh, Mel! Ik heb me lesje geleerd! Laat me dit alstublieft niet dragen! Het doet zeer! En hoe moet ik naar de wc?"

Melissa nam een paar stappen, compleet in beslag genomen door het vreemde gevoel van haar metalen gevangenis.

"Heb je liever luiers? Het is jou keuze."

Mel liep naar de deur, en de stilte van Melissa verraadde de worsteling met haar beslissing.

"Ok dan," haar meesteres vervolgde, "je weet nu wel hoe ik je graag gekleed zie." Daarna verdween ze.

Melissa liet haar handen over het metaal gaan dat haar lichaam bedekte. De onbuigzame grip van dat alles, gaf haar verwarde signalen aan haar geest. Hoe kon ze zich nu mooi maken als onder haar kleding, dit ding haar in bedwang hield? Alleen de gedachte aan wat Mel kon doen om haar slechter te voelen gaf haar de kracht, om te zoeken naar een stel kousen; met een naad natuurlijk.

Een paar minuten later, bekeek ze haarzelf in de spiegel, en ze zag niks wat haar zorgen baarde. Balancerende op haar hoge hakken, kon ze de gespannen kousenhouders voelen, het wrijven van de metalen plaat tussen haar benen en de metalen kettinkjes die over haar heupen en door haar billen liepen, tezamen met het dikke slot, wat het alles in plaats hield. Het stak heel erg af, met het zijdeachtige gevoel van haar jurk en de recente gebeurtenissen van zo goed geluierd zijn, dat ze haar benen niet kon sluiten.

Het leek vreemd voor haar terwijl haar seks was afgesloten voor haar aanraking, het toch open voelde en onbedekt, in nood voor bedekking. Ze doorzocht haar kasten weer, maar de enige slips die ze kon vinden waren gemaakt van plastic. Ze rilde bij de gedachte van de klamme, bedekte huid, maar ze besloot impulsief toch maar een stel mee te nemen in haar tas.

Mel liet haar de rok optillen ter controle voordat ze naar school mocht gaan, en terwijl ze knikte ter goedkeuring overhandigde ze Melissa haar lunch.

"Neem je nog wat ondergoed mee?"

"Ja," antwoordde Melissa, haar hoofd buigende bij de gedachte om ze te moeten dragen.

"Waarom?" Mel haar toon suggereerde dat ze een antwoord wilde wat ze al wist.

"Ik weet het niet. Gewoon een gok," antwoordde Melissa zacht, als in een zucht.

"Je komt er snel genoeg achter. Maar ik wil ze op hun plaats hebben als je weer thuis komt, maar daar maak ik me geen zorgen over. Want je draagt ze al veel eerder."

Melissa haatte het vertrouwen, haatte de controle en het meeste nog, haatte ze het metaal wat haar lichaam gebonden hield. Terwijl ze naar school liep, flirtte ze met het idee van ontsnappen maar vond al snel dat er niks veranderd was. Onderga het, raadde ze haarzelf aan, want het was nog maar een jaar tot aan haar verjaardag en vrijheid.

Gewend aan een spijkerbroek bij Melissa, hadden haar vrienden nu hevig commentaar op haar kledingstijl. Kleurende, probeerde ze om ze op een ander onderwerp te krijgen maar het was duidelijk dat Jennifer had lopen kletsen. In de gangen, kon ze de blikken in haar rug voelen, die naar de naad keken van haar kousen, en zelfs de leerkrachten gaven haar positief commentaar over hoe ze er uit zag.

Jeff had het ook gezien, en trof haar bij haar kastje, en blokkeerde haar tussen de muur en zijn lichaam. Nog geen week geleden zou ze opgewonden zijn door zijn aanwezigheid, en hoe graag zij hem mocht. Maar nu bracht de nabijheid van hem angst.

"Hoi, ik heb je gemist."

De blik in zijn ogen vertelde wat hij echt meende.

Ze keek weg.

"Dingen zijn veranderd, Jeff. Mel weet het nu van vrijdagnacht van onsen sindsdien houdt ze me kort." Wegkijken was een fout, en voordat ze kon reageren, had hij haar al omarmt om een kus te krijgen. Ze deed haar best om te reageren en niet koud te lijken, maar een golf van paniek ging door haar heen, toen zij voelde hoe hij haar slotje ontdekte, op haar rug.

Hij stopte met kussen en ging iets terug, maar hij hield dat slot vast. En hij had een vragende blik in zijn ogen.

"Wat is dit?" speelden zijn vingers met het slot, er voor zorgende dat zij probeerde weg te komen.

"Niet doen, Jeff!" Zei ze scherp, terwijl ze zich dwong om hem recht in zijn ogen aan te kijken, "een dame heeft recht op haar geheimpjes."

Toen werd het stil en keken ze alleen maar naar elkaar. En Melissa kon haast de gissingen horen die Jeff maakte. Haar hand beefde door de angst, toen ze voorzichtig Jeff zijn arm greep en hem weg haalde.

"Je ziet er schitterend uit,"zei hij vreemd, "Laten we samen lunchen. Ik zie je buiten na schooltijd."

Daarna verdween hij, terwijl zijn bedekte commando nog in haar oren naklonk. Daarna zakte ze in elkaar tegen de kastjes en huilde.

Melissa leerde het allereerste uur iets nieuws over haar kuisheidsgordel, toen ze ging zitten bij het eerste klas uur. Zittende op de hard houten zitting was een complete kwelling. Ze kon het snikken van de pijn, maar net binnen houden, maar ze kon zich haast levendig voorstellen, wat er beneden onder haar jurk gebeurde. De achterste rand van de metalen plaat drukte pijnlijk tegen de gevoelige plek tussen haar benen, waar haar vrouwelijkheid en achterste ontmoeten. Haar hoge hakken maakten het nog erger, daar die haar knieën te hoog optilden zodat haar dijen omhoog staken, dus geen gewicht konden dragen, en zo drukte haar lichaam met haar complete gewicht op die ene pijnlijke plek. Ze verbeet de pijn, en wilde geen teken geven van haar ongemak. Omdat ze een paar ogen in haar rug voelde, keek ze om, en zag Jennifer naar haar staren, wat bij Melissa haar vermoeden bevestigde.

Ze schoof onrustig heen en weer, tot dat de leraar vroeg of ze nodig het lokaal moest verlaten, en dankbaar voor dat het excuus ging ze weg, haar tasje meenemende.

In de privacy van het toilet, trok ze haar jurk omhoog, en masseerde haar pijnlijke plek, haar afvragende of ze het aandurfde weer te gaan zitten.

Daar kreeg ze al snel een antwoord op, want haar ochtend koffie diende zich aan door de druk in haar blaas, en ze besloot dat het beter was nu te doen, dan tussen de lessen in wanneer de toiletten zeer druk waren, en ze aandacht trok. Toen ze ging zitten, schraapten de kettinkjes langs de zitting.

Melissa was niet voorbereid, want zelfs de luiers waren niet zo erg als dit. En haar warme straal spatte zo erg op het ijzer, dat ze voorover moest gaan zitten om de achterkant van haar kousen droog te houden, en ze voelde zich zo kinderlijk, zo hulpeloos, zo smerig waarna ze aan het proces begon om haar af te drogen.

Er was 1 plek waar ze niet bij kon, en die zat achter die voorplaat,maar daar zat wel een klein reservoir met vloeistof in die ontsnapte, drup na drup, elke keer dat ze bewoog. Ze huilde toen ze wist wat dat betekende, en met trillende vingers pakte ze haar plastic broekje, en trok hem aan. Onderwijl haar tranen te verdringen, verliet ze de kleine ruimte even, pakte een handvol papieren handdoekjes en ging weer terug naar haar privacy om ze op hun plek te stoppen.

Was dit nu zo verschillend van luiers? Dacht ze terwijl ze de handdoekjes vouwde en in het kruis van het plastic broekje legde. En terwijl ze nog op de rand van een inzinking zat bekeek ze haarzelf in de spiegel, ook nog een beetje draaiende om er zeker van te zijn dat er aan de achterkant niks zichtbaar was. Terwijl zij haar tasje weer bij elkaar pakte voelde ze handdoekjes langs haar wrijven, en ze schrok van haar zelf dat de luiers toch wel veel makkelijker waren.

Haar grijze teint en een beetje verdwaasde blik in haar ogen, brachten nieuwe nieuwsgierige blikken in de klas toen ze weer naar haar plaats ging. En Jennifer vooral leek het alsof ze niet van haar weg kon kijken. Maar in elk geval gaven de papieren handdoekjes een klein beetje een kussentjes effect, terwijl ze tevens de druppels op vingen van de jeukende binnenkant van de metalen plaat.

Jennifer was 1 en al vragen, toen ze naar de volgende klas liepen.

"Je ziet er slecht uit! Wat is er aan de hand?"

"Ik kan het niet vertellen," zei Melissa zachtjes, terwijl ze recht vooruit bleef kijken.

"Een slechte periode?"

"Zoiets, maar dan lijkt het er op," Melissa stopte en keek haar vriendin aan, "Ik kan er niet over vertellen. Ok?"

Jennifer leek teleurgesteld. "Zeker. Ik begrijp het, maar Jeff is ook nieuwsgierig. Hij zegt zelfs vreemde dingen."

Melissa verstijfde van schrik.

"Zoals wat?"

"Ik weet het niet. Maar een hoop meiden hebben hem vol lof over jou horen praten."

De gangen waren leeg en ze hadden nog een stuk te gaan. Ze eindigden het wandelingetje in stilte maar Melissa haar gedachten waren gevuld met sirenes van gevaar.
Hoofdstuk 6

Melissa verwenste haarzelf voor het vergeten van Jeff's nieuwsgierigheid. En terwijl Jennifer en haar de klas uitliepen, stond Jeff al te wachten op haar, terwijl zijn auto sleutels aan ze vingers bungelden, een grote glimlach van voorpret op zijn gezicht. Ze wist ook dat er geen uitweg was, en als ze hem hier zo negeren, zou een scène geven en er was al genoeg wantrouwen. Ze zette de beste glimlach op die ze kon vinden.

"Euh, Jeff, wat dacht jij van een regen check tijdens de lunch?"

Het was het proberen waard, in elk geval het minste.

"Niet van je leven,"zei hij, ze glimlach week maar niet van ze gezicht., "Want ik wil je echt zien."

Ze kon de dubbele betekenis van zijn woorden wel raden. Jeff's onvolwassen nieuwsgierigheid had zijn grenzen, en Melissa betwijfelde het, of hij had geraden wat er onder haar kleding zat maar het was voor Jeff een kans om wat meer geheimen van een vrouw te ontdekken. Ergens had hij het signaal opgepikt van haar verlangen om het geheim te willen houden en dat was genoeg voor hem om daar ze inspiratie vandaan te halen.

Als ze met hem praten wilde, moest dat in een meer besloten ruimte zijn, maar dat had ook een paar negatieve punten, en haar vrouwelijke intuïtie liet haar de leiding over nemen. Ze stak haar arm in de zijne en nam hem mee naar de parkeer plaats.

En terwijl ze daar heen kuierende, was Jeff al heel tevreden met haar gesprek over koetjes en kalfjes. Onderwijl probeerde Melissa een vluchtweg te zoeken, een manier om haar geheim te verbergen, maar toen ze bij de auto aankwamen, wist ze dat het nu te laat was. Haar gemoed zakte toen de deur achter haar dicht sloeg en ze luisterde naar Jeff zijn voetstappen op het grind terwijl hij om de auto liep.

Er was een lang en pijnlijk moment tussen hun nadat hij de deur had gesloten, en Jeff had nu de leiding.

"Ga je het me vertellen of moet ik het raden of mag ik simpelweg even kijken?"

Hij grinnikte met kinderlijke fascinatie., en Melissa huiverde en keek naar de vloermatten.

"Alsjeblieft niet doen Jeff. Verneder me niet op deze manier."

Melissa probeerde al haar woorden kracht bij te zetten, en ze wist dat het mislukte toen zij ze uitsprak.

Zijn hand bewoog naar haar dij en begon toen langzaam over het nylon van de kous omhoog te gaan, tot hij onder haar jurk uitkwam. Ze legde haar hand op de zijne, zachtjes, om hem te stoppen, terwijl de pijn in haar ogen zichtbaar was.

"Ik weet wat een hangslotje is, zelfs als die onder een jurk zit," zei Jeff vastberaden. "En ik heb een hoop foto's in blaadjes gezien. Of je verteld het me wat er gaande is of ik zoek het zelf uit."

De hand op haar dij schoof weer 3 cm dichter naar haar geheim.

"Stop!" schreeuwde ze door haar tranen, "het is een kuisheidsgordel, OK?" Het is een verdomd stuk ijzer tussen me benen omdat Mel heeft uitgevonden wat we hebben gedaan afgelopen vrijdagnacht. Wil je het zien? Nou Hier!"

Ze tilde haar rok omhoog, niet langer bezorgd over schaamte of trots. Ze voelde zijn ogen tussen haar benen en huilde haar ellende eruit, hopende dat hij zich zou schamen voor haar geheim en hij daarom zou zwijgen. Terwijl haar verdriet weg ebde, en zij het gevoel had dat hij genoeg gezien had liet ze haar rok vallen maar bleef weg kijken.

"Waarom het plastic broekje?"

Zijn stem was vreemd zacht, nu. Nieuwsgierigheid was in de plaats van zijn overmoed gekomen. En de hand op haar dij aaide geruststellend elke keer voorzichtig haar kousophouder rakende.

Ze vertelde hem waarom, en toen ze zag dat hij er goed mee om ging, brak ze en vertelde hem de rest, kompleet met alle ellende en afgunst. Tot nu, was ze nog nooit echt kwaad geweest.

"Ik kan je er uit weg halen,"zei hij uiteindelijk.

"Zeker,"antwoordde ze zuur, "en zo snel als Mel dat uitvindt nog meer straffen, en een grotere riem, of erger, en tegelijk luiers moeten dragen de hele tijd."

Jeff zakte in zijn stoel terug.

"Ongelooflijk," mompelde hij. Daarna een arm om haar heen leggende. "Het is al goed schat, ik wil je nog steeds."

Zijn woorden hadden een vreemd effect op Melissa. Het raakte haar ergens diep en lieten een onuitgesproken angst verdwijnen. Ze ging tegen hem aanliggen, dankbaar voor zijn arm om haar schouders, en niets aantrekkende van de hand die onder haar jurk verdween. Zijn langzame ontdekking van de kuisheidsgordel terwijl ze mekaar vast hielden maakte het makkelijker te accepteren.

Zijn tong spleet haar lippen en diep inwendig ontbrandde het bekende vuur van haar seksualiteit. Zijn hand bewoog van haar gebonden lendenen naar haar vrije borsten en raakte ze heel voorzichtig aan, totdat ze de honger naar hem verraden.

"We kunnen dit beter stoppen," fluisterde ze zacht, "ik kan het niet langer houden, nu ik weet dat we er niks aan kan doen."

"Maar je kan," zei hij, en langzaam opende hij de knoopjes van haar jurk.

Zijn warme, vochtige lippen op haar tepels liet haar zuchten van plezier. En diep inwendig, verborgen voor aanraking groeide de honger totdat het haar kwelde. Ze huilde van frustratie en probeerde om hem weg te duwen, alleen om haar armen vast gehouden te laten worden door hem, terwijl zijn voorzichtige tanden haar tepel plaagde en er aan knabbelde. Ze legde haar benen over elkaar, en voelde de metalen plaat en de kettinkjes en het slotje dat het allemaal op zijn plaats hield maar bezorgde haar wel een pervers plezier. Toen ze klaar kwam, wreef ze tegen haar stoel, haarzelf tegen het stuk metaal verzettende, en haast genieten van de pijn.

Achteraf, lag ze uitgevloerd in haar stoel, gelijk een lappenpop. En haar ogen zagen de bult in zijn broek. "Dus jij raakt er opgewonden van, toch?"

"Ja, je windt me op!" Zijn stem dik van de opgewondenheid.

"Nee, ik bedoel de kuisheidsgordel, het hele strafgebeuren."

Hij kleurde en reikte naar een kousophouder, "je kan het niet winnen van de wet."

De woorden versomberde haar stemming een beetje, maar dat ze niet door hem was weg gestuurd, was voor haar veel belangrijker. Langzaam opende ze zijn gulp en haalde zijn hardheid tevoorschijn die ze zo graag in haar had gevoeld. Maar nu moest haar mond het maar doen, tenminste voor nu.
Hoofdstuk 7

Terwijl ze naar Mel haar huis liep, bedacht Melissa dat haar leven in een paar dagen wel heel erg veranderd was. Nu was ze doodmoe, afgepeigerd door de emotionele perikelen met Jeff, de ontdekking van de beperkingen door de kuisheidsgordel, het constante wrijven ervan en de natte gevangenis en de jeuk van het plastic broekje. Tevens was ze niet gewend om de hele dag op hoge hakken te lopen en haar lichaam deed zeer van op de metalen plaat zitten. Maar wat Mel ook wilde dat ze droeg of deed, Melissa was er klaar voor.

Melissa vond haar meesteres zittende bij de keukentafel, in een schoon uniform, wat duidde op nachtdienst.

"En hoe was jou dag, me liefje? Niet te schrikbarend, weet ik."

Haarzelf niet vertrouwende te antwoorden, ging Melissa zitten, ineenkrimpende van de pijn toen dat stuk metaal weer in haar stak, en pakte een kop thee. En terwijl ze de ogen van de oudere vrouw ontweek, kon zij ze op haar gericht voelen; een antwoord verwachtende.

"De kuisheidsgordel is zeer pijnlijk," mompelde ze, "en ik kan niet eens fatsoenlijk plassen."

"Je was dus blij dat je het plastic broekje bij je had, toch?"

Ze bloosde een beetje, en was bang van de ervaring die Mel had met dit soort dingen, waardoor ze maar knikte als antwoord.

"Erger je niet, we hebben je er zo uit. Maar aangezien dat ik vannacht een gespleten dienst heb, is het verschoon tijd, Melissa."

Melissa haatte de manier waar op ze die woorden uitsprak, nog meer dan wat ze betekenden, en Mel vond het leuk haar te vernederen en Melissa was machteloos er tegen. Terwijl de pot thee leger werd, kwam Melissa dichter bij het onvermijdelijke, en in elk geval,, dacht ze bij haarzelf, kon ze makkelijker zitten.

Mel zat op de rand van het bed en keek hoe Melissa haar ontklede, terwijl Melissa alleen maar oog had voor de luiers en het plastic broekje wat naast haar pleegmoeder lag te wachten. Een extra grote wegwerp luier natuurlijk en een aantal inleggers lag als een stapeltje in het midden van de luier. Maar waar Melissa nog het meest dankbaar voor was, was dat de afschermende riem er niet lag.

Als eerste moest het plastic broekje uit, voordat het gordeltje af kon, en de lucht die daar bij vrij kwam, was niet prettig en Mel werd achterdochtig.

"Als ik niet beter wist, dan zou ik zeggen dat je vandaag, seksueel opgewonden bent geweest. Windt me kleine beschermer je op?"

Melissa bloosde en mompelde iets dat als ontkennend moest worden opgevat.

Toen ze uitgekleed was op de kuisheidsgordel na, maakte Mel het slot los, en mocht Melissa voorzichtig de kettinkjes en metalen plaat weg halen. En toen de koele lucht haar geplaagde lendenen raakte viel ze zo wat flauw. Wat zou ze zich graag daaronder even krabben, maar bedacht dat Mel dat niet gepast zou vinden. Daarop vroeg ze of zich even mocht wassen maar Mel schudde haar hoofd en wees naar de wachtende luiers.

De zachte stoffen bedekking, kwam als een verlichting voor het vlees, wat zo lang in het eigen zweet had opgesloten gelegen. En terwijl Melissa op haar rug lag en gehoorzaam met haar benen gespreid, wreef Mel de babypoeder over het gebied wat zo meteen weer bedekt zou worden. En terwijl Mel de luier tussen Melissa haar benen omhoog trok, moest ze haar benen naar elkaar brengen.

"Dit zorgt ervoor dat het beter aansluit, liefje." Verklaarde Mel.

Waarna ze bekeek of de luier goed zat, plakte ze de luier dicht. Melissa vond de dikke luier tussen haar benen niet prettig maar ze zei niks.

Mel liet haar op staan en gaf haar het plastic broekje, zodat ze het zelf kon doen. En terwijl Melissa het aanpakte, voelde het toch wel vreemd aan, en er was iets ergs aan om er zelf in te stappen, en dan bij haar benen omhoog te trekken. Toen ze dat gedaan had, ging ze met haar hand over de zachte waterdichte afscherming en keek naar onderen naar het kinderachtige kledingstuk dat haar van haar waardigheid roofde.

"Nog even een klein ding dat je warm houdt terwijl je studeert," zei Mel.

Terwijl Melissa opkeek zag ze dat ze een wit slaappak omhoog hield met 'Staats Ziekenhuis' schuin gedrukt over de borst. Ze zag dat de opening aan de achterkant zat, en dat het kompleet met voeten was, zoals een konijnpak voor baby's, maar er was niks leuks aan de lederen halsband bij de nek en de lederen polsboeien bij de polsen.

Melissa zat op het bed toen Mel haar voeten in de pijpen begeleide, en toen ze ging staan stak ze haar armen in de mouwen en toen was haar lichaam kompleet bedekt. Mel trok de rits omhoog, en ze voelde dat het even langzamer ging, waarna ze een zachte klik hoorde van het slot. Daarna moest ze haar armen naar voren steken zodat Mel de polsboeien om haar polsen kon doen en afsluiten.

Mel stapte iets terug om haar werk te bekijken en Melissa begreep de functie van dit speciale kledingstuk. Want, ook al kon ze nu vrij rondlopen, haar luier was veilig opgesloten achter een laag stof. Want hadden haar armen niet vast gezeten in de mouwen, had ze zo naar binnen kunnen gaan met haar handen. Het kledingstuk gaf haar een vreemd en toch comfortabel gevoel om zo ingepakt te zijn. Onderwijl keek ze Mel vragend aan.

Mel klopte op de dikte van haar luiers.

"Zorg ervoor dat je huiswerk klaar is, als je vanavond als ik thuiskomt, verschoont wil worden voor je naar bed gaat."

Melissa wachtte rustig, totdat de vrouw weg was.

Afgedwaald door de gevoelens van haar zachte doch veilige kledingstuk, slenterde Melissa door het huis. Ze bedacht zich dat ze comfortabel genoeg was, eigenlijk nog het comfortabelste van wat ze ooit geweest was sinds die vreselijke vrijdagnacht. Nu dat slaappak haar warm hield en de luier langs haar gepoederde huid wreef, voelde ze een diepe maar onbepaalde angst. En terwijl ze haar eten klaar maakte spookte het door haar gedachte al was het een vergeten verplichting. Onderwijl gingen haar handen onwillekeurig omlaag, haar lichaam aftastende door de kleding, de omtrek van de luiers vinden, en dan de gladheid van het plastic als de stof erover heen gleed onder haar aanraking.

Toen de thee zijn opwachting maakte, begon ze haar angst te snappen. Het was de ongemakkelijkheid die haar lichaam aan haarzelf beloofde door de ongemakkelijkheid die komt. De dikte van de luiers was op zich niet een straf; nog die warmte in het plastic broekje, maar wel de groeiende druk in haar blaas vertelde haar het geleidelijke afzakken naar de schaamtevolle ellende.

Het was een subtiele straf; daar ze normaal gewoon de dingen deed, en niks abnormaals voelde dan de extra dikte tussen haar benen, merkte ze nu de krachten van de natuur die in haar werkten. Het verslagen gevoel dat ze kreeg door het machteloze niet kunnen voorkomen van haar luier vies en nat maken, liet haar een trilling over haar rugwervel lopen en doordat proces bespoedigde het begin van waar ze het meeste bang voor was.

Mel had het zeer goed gepland, en Melissa had het niet eerder door, dan nu. Want nu begreep ze dat het in wezen ging om Melissa haar enige vorm van controle te ontzeggen over haar lichaam en dus Mel haar macht dus heel duidelijk werd.

Ze voelde hoe de druk inwendig groter werd en begon spontaan te huilen van angst en omarmde haarzelf alsof het niet zo was. Vertwijfeld vonden haar vingers het slot in haar nek en trokken er aan om te zien of het wel goed dicht zat. Wat dus wel zo was, waarna ze elke pols probeerde, en de worsteling erger werd door het gevreesde mislukken. Helaas het ging niet, Mel had er goed opgelet.

Ze zette haar eten op het fornuis, en liep naar de huiskamer, waar ze ineengekropen op de bank ging liggen, waar ze haar lichaam terug wilde en onder haar controle. Alle kleine dingen van het leven die ze zo vanzelfsprekend vond, waren haar ontnomen en ze miste ze heel erg. Onderwijl kon ze haar spieren voelen aantrekken tegen de aandrang wat toch onvermijdelijk was.

Wanhopig, vonden haar vingers haar tepels door de kleding en begon ze te masseren tot het kleine harde knopjes waren. Haar dijen knepen tegen de luier aan en masseerden haar geschoren onderste lippen. Onstuimig en zonder belemmeringen liet ze haar gedachten terug gaan naar het betere deel van vrijdagavond, toen Jeff haar een vrouw had gemaakt, toen ze de opwinding van haar lichaam had gevoeld, die reageerde op, dat Jeff diep in haar zat en zij heel blij was met dat zij de controle had!

Ze blokkeerde de signalen van haar blaas en darmen, en oefende met het kleine beetje kracht wat ze nog over had. Kort daarna voelde ze een orgasme aankomen die langzaam heviger werd. Toen ze een hand uitstak om tussen haar benen te steken en verwenste de luier wel duizend maal die haar blokkeerde om haar daaronder aan te raken. Woest en gedreven greep ze de luier en drukte het hard tegen haar lippen, voelende dat de gevoelige lippen uit elkaar gedreven werden totdat het kleine knopje de kus ontving.

Ze lag op haar rug op de sofa, terwijl ze snel richting haar climax ging. De golf welde op vanuit haar lendenen en bracht haar buiten zinnen totdat ze trilde van het totale plezier, zachtjes huilende, en dankbaar voor de geruststelling van dat ze nog baas was over haarzelf.

Terwijl het orgasme uit haar weg ebde, kwam ze er achter dat ze tijd kwijt was wat ze zich niet kon veroorloven, en slap en verward willigde ze het verzoek van haar blaas in. Waardoor ze hulpeloos moest toe zien, op dat er een hete, natte stroom in de luier verdween en druppelde langs haar dijen. Onderwijl huilde ze tranen van plezier gemengd met ?gebrek?. En terwijl haar opluchting langzaam verdween en haar angst terugkeerde gaf ze zich over, niet langer willen vechten. Ze had haar teken van overwinning herwonnen, door te laten zien dat ze nog een gedeelte van haar lichaam beheerste.

Jaren van op baby's passen begeleide haar onderbewustzijn en gedreven door haar instinct trok ze haar benen op om het tweede, meest gehate, gebeurtenis te laten plaats vinden.

Toen het gebeurde, voelde ze zich zo kinderlijk, zo hulpeloos. En toen het eenmaal bezig was, was er weinig wat ze er tegen kon doen, en zo gaf ze zich over aan wat er gebeurde, onderwijl dankbaar voor wat er was gebeurd.

Toen het over was, en de laatste kramp was verdwenen, en het orgasme tot een verre herinnering was geworden, huilde ze. Beschaamd, vernederd en boos op haar machteloosheid, begon ze hard aan haar stoffen gevangenis die haar lichaam omsloot, te trekken wat geen verandering bracht. En ze wist dat de uren die nu volgden, lange uren zouden worden en het gevoel van haar zwakte zou een constante herinnering zijn terwijl zij een klein plezier had gestolen, zou Mel vervolgen met het controleren van haar comfort.

Uren later, vond Mel haar onderworpen en bang, klaar om te helpen. De afwas en het huiswerk was klaar, ze smeekte eerbiedig om uit haar natte en vieze gevangenis te mogen.

"Alstublieft, Mel," hoorde ze haar bedeesde stem vragen, "is het al verschoontijd?"
Hoofdstuk 8

Melissa worstelde met de gedachte, terwijl ze in bed lag te wachten op Mel, en voelde nog steeds de pijnlijke plek onder in haar lichaam, waar die metalen plaat haar meest gevoelige plek had geraakt. Een nieuwe dag met zo'n wreedheid was ondenkbaar.

Ze drukte haar benen tegen elkaar en voelde de dikke luier, vol met haar water en het krakende geluid van haar plastic broekje wat haar bed droog hield. Het slotje van de afschermende riem drukte in haar rug, maar ze was er aangewend geraakt en beter deze riem dan die vervloekte kuisheidsgordel.

Maar om nu te vragen voor luiers! Vragen naar de vernedering om aangekleed te worden zoals een baby en dan gedwongen worden om ze te gebruiken voor waar ze voor gemaakt worden. En dan de herinnering aan gisterenavond was nog te vers, te pijnlijk om er op voort te gaan. En ze verwenste de pijn van haar keuze en zuchtte diep.

Mel kwam binnen in haar uniform en na een korte "goeie morgen" liep ze naar de kast met lederen boeien en kettingen. Waarop Melissa wachtte met wat daar nu de bedoeling van was.

"Ben je weer nat?" Mel's stem was zacht, neerbuigend en bedrieglijk aardig.

Melissa knikte, terwijl ze keek naar wat Mel pakte. En nadat Mel de lakens weg trok, stak ze een vinger via de bovenkant in haar plastic broekje om de conditie van haar luiers te controleren, waarop haar glimlach extra groot werd.

"Opstaan, en neem een douche en kom dan terug. En scheer je schattige kleine heuveltje: die wordt ruig."

Melissa was te bevreesd om haar stem te vertrouwen, daarom stapte ze uit bed en wachtte totdat Mel haar luier afschermende riem los had gemaakt, en Melissa voelde zich gelijk alweer een stuk beter, toen die knellende riem tussen haar benen, weg was. En terwijl ze naar de badkamer waggelde, voelde ze het gewicht van die kletsnatte luier en het kraken van het plastic broekje.

Ze nam haar tijd in de douche, genietende van haar vrijheid en de mogelijkheid om ongestoord haar lichaam overal te kunnen aanraken. Onderwijl, vroeg ze zich af, en haar fantasie ging op de loop met wat Mel van plan was, en terwijl ze haar gevoelige, privé lippen scheerde, merkte ze dat haar handen trilde.

Het aanblik van de wachtende luier, gevuld met inleggers en de lederen boeien liet Melissa even stoppen in de deuropening. En Mel had de eerste beslissing voor haar al genomen maar Melissa twijfelde of dat het was wat ze verwachtte.

"Kom hier en ga liggen, liefje. Ik moet je wat vertellen."

De rust van Mel haar stem beangstigde Melissa. Want die toon had al teveel rampen aangekondigd en terwijl ze langzaam naar het bed liep, wist ze in haar hart dat ze het niet leuk zou vinden wat er stond te gebeuren.

Ze plaatste haar achterste op de luiers in de correcte positie en stak haar armen en benen wijd uit; het scheen het juiste ding te wezen om te doen. Zwijgend, boeide Mel zorgvuldig haar armen en benen en daar ze iets te ver naar beneden nog lag moest ze iets oprekken om totaal vast te komen liggen, en om zo hulpeloos te liggen beangstigde Melissa, en ze keek Mel dan ook met grote vragende ogen aan.

Haar pleegmoeder zat naast haar op het bed en liet haar linker hand over haar zachte huid gaan aan de binnenkant van haar dij, waarna ze langzaam omhoog ging naar haar privé, die nog steeds gevoelig was van het scheren.

"De kuisheidsgordel doet pijn, toch?"

"Ja Mel, klopt" zei Melissa zacht en achterdochtig.

"Voor vandaag hoef je daar geen zorgen meer over te maken. Ik heb namelijk het plan veranderd." Zei ze terwijl ze opstond en naar de kast liep. "Ik moet werken vandaag, van vanavond tot middernacht." Ze trok onderwijl een la open. "En dat betekent dus dat ik er niet ben als je thuis komt", zei ze terwijl ze een slangetje of zoiets boven op de kast legde. "Maar ik heb een paar dingen geregeld, zodat er iemand is die jou komt helpen." Waarna ze zich omdraaide met het slangetje in de hand met iets lang en dun wat in plastic verpakt zat. "En die luiers zitten toch veel beter dan die kuisheidsgordel, denk je niet?"

Melissa dacht niet, dat hierop een antwoord nodig was, en terwijl ze naar Mel keek die dichterbij kwam voelde ze haar paniek groeien.

"Maar we moeten er zeker van zijn dat jij niet in verzoeking komt en je luiers af doet."

Melissa wilde gillen. Want wat voor speciaal ding wilde deze vrouw bij haar gebruiken?

Met dramatische traagheid, opende Mel een eind van de plastic verpakking en trok er terwijl ze 1 kant stevig vast hield, heel voorzichtig een stuk plastic slang uit, die ze daarna vlak boven Melissa haar gezicht liet bungelen.

"Weet jij wat een katheter is?" vroeg ze listig.

Melissa, werd stil van angst en schudde haar hoofd.

"Deze kleine slang gaat bij je naar binnen, totdat het je blaas bereikt, welke dan constant leeg loopt, zodat je de hele tijd loopt te plassen, lieveling."

Geschrokken zag Melissa dat ze het slangetje aan het insmeren was. En Mel zei "vergeet het maar om hem te verwijderen, want ik blaas zo meteen een kleine ballon op, die in je blaas zit, zodat hij blijft zitten, totdat ik het anders beslis!"

Melissa duwde haar hoofd in het hoofdkussen en begon hardop te huilen. Hoe erg! Hoe effectief! Een klein deel van haar verwonderde zich over Mel haar vindingrijkheid. En haar zelfmedelijden werd onderbroken door Mel haar stem.

"Niet huilen, schatje, er is nog meer te vertellen. Ik heb je beloofd dat er iemand anders is die je zou helpen met je luiers. En afgelopen avond sprak ik met Jennifer haar moeder en heb haar verteld over je erge blaas infectie, en daar ze eens een verpleegster was begreep ze heel goed dat je luiers gebruikt in combinatie met een katheter, en ze was zeer genegen om je te helpen vannacht en beloofde zeer goed voor je te zorgen."

Mel wachtte voor Melissa haar reactie en werd rijkelijk beloond. Want toen Melissa doorhad wat er stond te gebeuren werden haar ogen groot, en haar gezicht verdween onder de tranen.

"Maar dan weten ze het!" snikte ze, "dan weten ze het allemaal! Oh, Mel, Doe dat me niet aan! Laat me dan maar de kuisheidsgordel dragen!"

En terwijl de woorden over Melissa haar lippen verdwenen, wist ze dat haar smeken overbodig was. Want dat kon ze aan de ogen van Mel wel zien, want daar lag een tevreden blik in en was er dus niks wat haar van dit plan zou afbrengen.

"Hup. Opschieten!" zei Mel terwijl ze de punt van de katheter richting Melissa haar meest private plek bracht. "En nu stil liggen en het is klaar voordat je het weet, en je krijgt genoeg luiers mee voor school en achteraf voor mee te nemen naar Jennifer. Zodat je veel comfortabeler bent, zo zonder die kuisheidsgordel."

Melissa voelde haar lichaam aanspannen, terwijl Mel haar kleine ingang zocht, waarna die langzaam aan naar binnen ging, en Melissa plaatsen in haar lichaam ontdekte waar ze nog niet eerder bewust van was. Tot dat het gevoel veranderde, en ze wist dat de katheter in haar blaas zat. Toen pakte Mel een spuitje uit haar jaszak en drukte die voorzichtig in een zijingang, waarna ze er 3 keer in kneep, en Melissa die verwachtte dat ze die ballon in haar blaas zou voelen, dat hij groter zou worden, vergiste zich want ze voelde niks.

Ze keek naar Mel die een mooie krul in het uitstekende deel van die katheter maakte.

"Je kan het niet verwijderen, dus hoef je het niet te proberen te verwijderen," adviseerde ze streng.

En terwijl ze met die katheter bezig was, vervolgde ze "en bij me meer probleem veroorzakende patiënten, stop ik dit end in hun anus wat een wondervol effect geeft, echt waar." Toen werd haar stem hard, dreigend, "Maar daar ga jij niet voor zorgen, wel?"

Melissa schudde haar hoofd.

En Mel plakte het eind met een stuk waterproof medisch plakband over haar schaambeen., waarna ze bij Melissa haar luiers omdeed en dichtplakte. En toen Melissa ging staan, voelde ze hoe het eerste water haar luier in liep; ze haatte het gevoel nu al.

"Je moet jezelf wel vaak verschonen," opperde Mel, vanuit de deuropening. "En alles wat je nodig hebt vindt je in je luiertas, liefje. En gebruik vooral de vaseline en de poeder, want luieruitslag is beslist niet lekker."

Ze bekeek de reactie van het meisje voor een moment, en zei toen "er hangt een korset in de tweede kast. Als je die aandoet, verbergt die het meest 'zichtbare'. En trek jij je naadkousen even aan, liefje?" Daarna vertrok ze, een half naakte Melissa achterlatende, die over haar nieuwe identiteit nadacht. En terwijl ze naar school liep, trof het woord haar weer als een shock: incontinent. Inmiddels haatte ze het gestage gedruppel in haar luier en de vernederende hulpeloze gevoel dat het versterkte. En haar korset was ook al geen goeie hulp, want het bedekte haar dan wel van kruis tot het borstbeen, en het omvatte haar borsten terwijl het elastische materiaal tegen haar onderbuik drukte en zo haar luier er wat meer onder verborg. Het had zes kousenophouders in plaats van 4, en elk daarvan trok er stevig aan. Desondanks was het een noodzakelijk iets, daar haar luiers anders heel duidelijk zichtbaar waren.

Ze had gekregen wat ze had willen vragen, maar op een manier dat haar de koude rillingen over het lijf liepen. En toen ze in de sporttas keek zag ze dat er zes luiers en wat inleggers in zaten. En Melissa vroeg zich af of ze zich durfde te verschonen op het moment dat haar luiers haast overliepen? Het was een afgrijselijke vraag maar nog erger was het vooruitzicht dat deze kwelling ook bekend was bij Jennifer.

Haar hoge hakken tikten op de straat, en herinnerde haar er aan dat ze van buiten er zeer vrouwelijk, zeer aantrekkelijk uit zag. En ze wist dat Jeff weer achter haar aan zou komen, maar hoe zou ze hem deze onwaardige behandeling laten zien?

Waarom niet? Vroeg ze zichzelf af. Hij had de kuisheidsgordel ook geaccepteerd, en hij wist ook van de luiers. Misschien was er nu een veilige vlucht mogelijk van deze nachtmerrie?

Een tweede idee kwam bij haar op. Zou het kunnen zijn dat Mel verslapte? Haar liefdestunnel was vrij en open en als Jeff een beetje extra werk niet erg vond konden ze toch nog de liefde bedrijven. En terwijl ze er zo over nadacht, begon het idee haar al meer te bevallen, en ze besloot er dan ook dankbaar misbruik van te maken.

Op het moment dat Melissa haar 'luiertas' in haar kastje wilde stoppen kwam Jennifer aan lopen. "Ik hoorde dat je wat medische problemen had,"sprak ze zachtjes met sympathie.

En Melissa besloot dat mee te spelen.

"Klopt. Daarom reageerde ik afgelopen weekend ook zo grappig."

Ze kon haar wangen voelen gloeien, en dat maakte haar smoes alleen maar geloofwaardiger.

"Dus er was meer aan de hand dan jij en Jeff voor problemen hadden."

"Zo kan je het noemen"

"Het is goed. Me moeder zegt dat ze het vaker gezien heeft en dus weet wat ze doen moet."

Melissa moest inwendig toch wel lachen, want ze vroeg zich af wat Jennifer's moeder zou zeggen als ze de werkelijkheid wist achter deze geforceerde incontinentie, maar ze vond het toch maar beter om zoveel mogelijk verlegen te kijken.

"Dank je, voor het begrip."

"Draag je werkelijk een luier?" Jennifer kon het verlangen in haar stem niet verbergen.

Weer bloosde Melissa, "ja, wil je het zien?"

Toen was de beurt aan Jennifer om te blozen.

"Euh, nee, dank je." Toen werd het even stil. "Laten we maar beter naar de klas gaan."

Aan het einde van de lessen vond ze Jeff wachtende voor haar klas, voor het eten. En zijn hongerige blik vertelde haar dat ze op veilige grond was.

"Ik moet je alleen zien. Heb je tijd voor een lange etenspauze?"

Ze gezicht vertoonde een nog grotere glimlach toen hij trachtte te raden wat ze bedoelde, en terwijl hij zijn auto sleutels liet schommelen, slenterende ze samen weg.

"Ik moet nog even bij me kastje langs, maar dat snap je zo meteen wel."

Jeff haalde ze schouders op, maar hij kon ze nieuwsgierigheid niet bedwingen, toen hij de grote sporttas zag.

"Ben je van huis weggelopen?" vroeg hij half grappig.

De opmerking, bracht een pijnlijke uitdrukking op Melissa haar gezicht.

"Alsof ik dat niet wil!" mompelde ze, en sloeg haar kastje harder dicht dan normaal.

Onder het korset, veilig in haar plastic broekje, vulde de katheter een nieuwe laag hete urine, en het maakte dat het slachtoffer op haar lip beet van vernedering. Ze wist ook dat ze spoedig haar zelf verschonen moest, anders was de kans heel groot dat ze natte plekken kreeg aan de achterkant.

"Hoe is het met me 'gebonden' meisje?" Fluisterde Jeff, terwijl ze het gebouw uit liepen.

"Niet zo gebonden, als je ruimdenkend bent. Want ze heeft me nu in luiers, dat ik er niet meer uit kan, ten minste, niet voor langere tijd."

Jeff stopte meteen met lopen, verbaasd, raakte hij even van slag.

"Hoe dat?"

"Dat zal je snel zien." Ze stopte en keek hem aan, haar gezicht vertoonde de pijn en vertwijfeling, en zei "Beloof me, dat je in ieder geval met me vrijt"

Hij sloeg een arm om haar heen, voelende haar nood.

"Geen zorgen, schatje. Het is goed" Melissa had bijna 5 minuten nodig, om te vertellen wat er was gebeurd die ochtend, en toen ze haast klaar was, had Jeff de auto gestart en reed van het parkeer terrein.

"Waar gaan we heen," vroeg ze, een beetje bevreesd.

"Mijn huis. Me ouders zijn een week weg, en wij hebben wat ruimte en wat privacy nodig."

Hij was zelfvertrouwd en zeker van zijn zaak, en daar hield Melissa van en daarom wilde ze heel graag tegen hem aan liggen maar ze moest eerst nog door de vernedering van haar luier uit doen. En daardoor voelde ze haar nerveus en gespannen - het was zo oneerlijk!

Even later stonden ze kussend in de slaapkamer. Lange, romantische kussen die Melissa opwarmde op de plekken waardoor zij zich meer vrouw voelde. En voor een kort moment vergat ze haar luiers, de kuisheidsgordel en het rot leven wat Mel voor haar had gemaakt want nu kon ze even een vrouw zijn, niet een kleine misdadigster.

Toen zijn handen de knoopjes van haar jurk vonden, voelde Melissa, dat "Mel's 'gereedschap'", haar weer tot de orde riep. Haar kleine 'knopje', groeiend door de opwinding, schreeuwde van de pijn, door het misbruik. De pijn groeide van een milde irritatie, totdat ze het gevoel had dat ze verbrand werd, daar onder. Ze stopte met kussen om een snikken te onderdrukken.

Jeff trok haar tegen zich aan en hield haar beschermend vast.

"Wat is er baby?"

"Noem me geen baby," snikte ze, "ten minste, niet vandaag. Maar Jeff hoe meer ik opgewonden raak, des te pijnlijker het is."

Waarop ze de vragen in zijn ogen zag, die te intiem waren om te vragen en hij dus verder ging met haar uitkleden om uit te vinden wat haar zo beangstigde.

Ze beefde terwijl haar jurk op de grond viel, al snel gevolgd door haar slipje. Waarna ze uit die kleding stapte, en ze bloosde toen zijn blik op haar korset viel. Ze boog haar hoofd van schaamte, terwijl in haar luier meer water ontsnapte onderwijl haar ogen sluitende, haar eigen strijd voerende tegen de pijn en vernedering.

Zijn hand vond de 'loper' van haar ritssluiting van het korset die van boven naar beneden liep. En terwijl hij daar aantrok, voelde ze het materiaal ruimer worden, en dus het contrast van vrijheid en ruimte boven zijn hand en de druk er onder. En toen hij beneden aangekomen was, wist ze dat hij duidelijk het plastic broekje met de luier daaronder zien kon, maar het enigste wat hij zei was, "je kousenhouders."

Ze probeerde het maar haar handen trilden te veel, ze waren onbruikbaar.

"Alsjeblieft," fluisterde ze, "doe jij het voor mij."

Zes keer frutselde hij, en zes keer was er een plotseling meer ruimte, en de losse sluitinkjes bewogen langs haar benen. Als een verzoeker knielde hij voor haar en terwijl zij haar ogen nog steeds gesloten had, voelde ze zijn hand op haar schoen en gehoorzaam trok ze haar voet omhoog zodat hij die kon uit doen, daarna rolde hij heel voorzichtig haar kousen naar beneden, en ze wist dat zij het niet had gekund.

Ze trilde van vrees terwijl ze wachtte dat hij het korset aan zou raken. Wat hij dus al snel deed, en het dus langzaam naar onderen bewoog, wat een zacht ruizen teweeg bracht van dat het bij haar plastic broekje langs bewoog. Toen dat klaar was, verstarde ze vanwege dat hij zijn handen op haar heupen zette, en hij dus aanraakte wat haar marteling veroorzaakte. Ze keek hem aan met tranen in haar ogen.

"Weet je zeker, dat je hier mee door wilt gaan?"

Ze vroeg het zo, zonder er bij na te denken en in paniek wachtte ze af, of hij zou weglopen. Maar ze zag, dat hij rustig en kalm verder ging en dus haar plastic broekje langzaam naar beneden ging. De lucht van hete urine vulde de kamer en Melissa kon wel over d'r nek gaan. Jeff die Melissa haar ongemak zag fluisterde liefkozende woordjes in haar oor en hielp haar uit het korset en plastic broekje te stappen.

Toen ze naar haar luier keek, in elkaar gezakt door het vocht, kon ze wel huilen, en Jeff leek even niet te weten wat te doen.

Op één of andere manier vond ze de kracht om haar handen naar de plakkers te brengen, en dan eerst de ene kant en dan de andere kant los te maken, en het dan op te vangen, maar het gleed uit haar vingers en plofte met een doffe dreun op de grond, wat Melissa in een nieuwe huilbui liet uitbarsten.

Ze huilde met dichtgeknepen ogen en voelde zijn ogen op de katheter gericht. Toen een druppel uit haar katheter op de luier viel, pakte hij haar linker hand en plaatste die bij het eind van de katheter.

"Knijp er eens in," zei hij zachtjes, "dan zorg ik voor de rest."

Hij tilde haar op, en legde haar op het bed. En zij voelde haar comfortabel, verzorgd en alles was goed. Het bedsprei voelde koel en glad aan, en terwijl hij zich uitkleedde, voelde ze zich koud worden. Toen hij dan ook naast haar lag was ze blij met zijn lichaamswarmte, maar hij draaide zich al snel om en graaide even in een lade van het nachtkastje, waar hij een stuk tape uit pakte waar hij de katheter mee dichtplakte.

Hij vree met haar, langzaam en hoffelijk, het witte slangetje negerende wat uit haar vandaan kwam, maar toen zijn tong haar tepels opwarmde en zijn hand haar dijen streelde, voelde ze een brandend gevoel in haar liefdesknopje wat ineens een brandende vlam leek, wat haar plezier bedierf en de tranen in haar ogen lieten springen.

Hij stopte en leunde over haar.

"Heb je problemen? Wil je dat ik stop?"

Ze keek hem aan en nam een beslissing, zodat ze langzaam haar hoofd schudde en elke seconde bevestigde haar keuze. "Niet stoppen," fluisterde ze met zekerheid, "want als je het doet heeft Mel gewonnen, en ik laat dat niet gebeuren."

En zo gaf ze zich aan hem over.

Met het plezier van zijn zachtheid kwam er meer pijn, en haar clitoris groeide tegen de indringer totdat ze hijgde om de pijn weg te houden. Telkens zag ze dezelfde vraag in Jeff zijn ogen maar telkens schudde ze weer haar hoofd.

"Doe het goed!"zei ze door haar tranen, "laat het beter zijn dan de pijn."

Ze dacht aan Mel terwijl ze hem tussen haar gespreide benen in zag, en ze tilde haar hoofd op om te kunnen zien hoe hij met zijn mannelijkheid, haar geschoren misbruikte lippen spleet. In één vloeiende beweging was hij plotseling binnen in haar.

De pijn maakte niet meer uit, want ze was veel te veel bezig met zijn volheid in haar, voelende zijn gewicht op haar heupen en zijn kussen op haar borsten. Onderwijl de pijn wegduwende en de terugkerende pijn negerende. Ze gaf het geen plaats in haar bewustzijn, maar het was er wel. Zelfs het gevoel van dat de katheter geblokkeerd was, maakte niks uit, want ze lachte om Mel en moedigde Jeff aan tot doorgaan.

Ze kwamen tegelijk en zij was verbaasd van de kracht ervan, beide schuddend van de inspanning.

Terwijl de golven van extase door haar lichaam weg ebden kwam de pijn terug, wraakzuchtig en heftiger dan eerst, waardoor ze weer in huilen uitbarstte en begon aan de katheter te trekken.

"Trek hem er uit!" schreeuwde ze door de kamer, "Ik wil het eruit hebben!"

"Het kan niet," beantwoordde Jeff rustig, kalm.

Melissa haatte hem voor die woorden, Haatte de bevestiging die ze al wist en zonder opwinding begonnen haar gedachten af te dwalen wat er voor haar lag en ze werd somber. Na en tijdje, stond Jeff op, en kleedde zich aan, maar dat had Melissa niet in de gaten.

Het was over, ze had haar overwinning over Mel, en ze moest haar nederlaag erkennen toen de tape weer van de katheter ging en haar weer een luier om moest doen, die haar pleegmoeder had voorgeschreven. De gedachte alleen al kneep haar keel dicht.

"Ik kan het niet, Jeff," haar stem was een fluisteren van wanhoop.

Zo snel als ze hem de sporttas hoorde openen, wist ze wat er stond te gebeuren en ze wist dat dit beter te verduren was dan dat ze het zelf moest doen. Ze gaf zich over aan hem, en liet haar lichaam ontspannen op het bed en keek hoe hij haar naderde, met een schone luier en haar opzij gelegde plastic broekje.

"Verschoontijd voor Melissa," giechelde ze, "en je hebt ook van die smalle inlegluiers nodig en de poeder."

Het was niet zo erg toen Jeff het deed. Ze tilde haar heupen op en voelde de papieren luier, waarna hij de extra inleggers op zijn plek legde en haar begon te poederen, en het daarna uitstreek over haar lendenen. Onderwijl vulde de kamer zich met de zoete en onschuldige geur van baby's. En vlak voordat hij de luier omdeed, trok hij de tape weer van de katheter die het afgesloten had. Daar inmiddels er alweer het één en ander opgehoopt was, beroofde de warme stroom haar van enige comfort. En ze beefde bij het gevoel ervan terwijl Jeff het plastic broekje over haar voeten trok.

Toen het korset weer op zijn plaats zat, realiseerde Melissa zich dat ze weer een vrouw was, en terwijl ze op de rand van het bed zat, rolde ze haar kousen over haar benen, iets wat Jeff met bewondering zat aan te kijken, waar zij van genoot. Toen stapte ze weer in haar schoenen met hoge hakken en liep een klein stukje toen ze hem vroeg hoe hij de rechte naden vond van haar kousen. Onderwijl voelde ze in haar buik zijn essence, en het wondt haar op. Daarna repareerde ze haar make-up en haar, haar wat haar, met elk moment sterker liet voelen en ook al werd haar luier steeds natter, wat een constante herinnering was van wat er nog komen zou die dag.

Een laatste liefdevolle kus en toen liepen ze naar de auto, beide stil tevreden, en denkend aan de ander. Melissa legde haar hand op zijn been en was niet verbaasd toen hij die voorzichtig op de dikte in zijn broek legde. Wat haar blij maakte, want hij wilde haar dus nog steeds.

Terwijl ze de school naderden, werd Melissa herinnerd aan de nacht die komen zou, waarin een vreemde haar vernederende conditie zou zien, en daar zou geen zoete opwinding zijn, maar alleen de schaamte van de straf van de luiers. Ze gaf zich er aan over en probeerde haarzelf te concentreren op de warmte die Jeff in haar had achter gelaten, en een deel van haar vroeg zich verwonderd af, of een maand later ze er nog zo voor zou staan?

 

[luierdromer]

Mooi verhaal maar, wat een zware straf en, nu verder fantaseren over wat daarna.

 

[Babydre]

Top