Verhaal Klaar Mijn Verhaal (E)

[jens123]

Hallo, ik schrijf niet veel maar ik wil jullie mijn verhaal hoe ik dl werd met jullie delen.




Mijn verhaal start bij een grootouder ik ging daar logeren. Ik was toen 12.
Familie had juist kinderen gekregen en ze past daar soms op dus ze had luiers zitten.
Op de avond ging ik een spel uitzoeken en zag ik ze ineens liggen, ik voelde een gevoel in mijn buik.
De volgende ochtend wanneer ze naar de winkel was ging ik het pakken en aandoen.
Ik hoorde de deur dichtgaan en ik was blij, ik pakte de luier deed ze aan en ging op bed liggen.
Heerlijk!
Wanneer ik de deur terug hoorde opengaan heb ik ze uitgedaan.
Op de nacht heb ik ze terug aangedaan ik vond het heerlijk.
Maar ik schaamde mij wel een beetje ik vond dat raar.
De volgende dag werd ik opgehaald en die avond in bed schaamde ik mij en vond het raar maar ik had het gevoel dat ik terug luiers aan wilde.
In de vakantie ben ik gaan opzoeken en kwam ik hier terecht en nog andere plaatsen en zo leerde dat veel mensen dat gevoel hebben en dat vond ik wel geruststellend.
Eerst praatte ik op school niet veel maar nu ik dat wist was ik terug actief.
Ik ging elke dag een luierverhaal op de avond lezen wanneer ik kon.
Het gevoel kwam meer en meer terug.
Op een duur heb ik op discord iemand gevonden waar ik mee kon praten.
We hebben veel gebeld en hij vondt het totaal niet raar.
Hij hielp me veel met vragen/problemen van mij.
Ik las ook nog veel luierverhalen 2 of 3 per dag dus het gevoel kwam heel de tijd terug en meer.
Op een dag in een weekend ben ik gaan chatten met het clb.
Ze wouden mij helpen.
Ik heb veel gechat en op een duur wouden ze in echt afspreken.
Ik was geschokt en had veel stress want ik kan daar echt niet over praten.
Maar we hadden een afspraak gemaakt.
En dan op een dag tijdens de les kwam ze mij halen en gingen we erover praten.
Ze wou veel weten waar ik geen antwoord op kon geven of niet wilde omdat het te gênant is.
Ze weet dus niet het hele verhaal.
Ze wou het na de examens aan mijn ouders gaan vertellen(over 3 weken)
We hebben nog veel afgesproken en we waren voorbereidt om het na de examens te zeggen.
Maar op een dag hadden mijn ouders de discord chat gevonden en wisten ze alles.
Die volgende dag was ik heel erg bang voor alles ik was op school heel de tijd allen gaan zitten mijn vrienden maakte zich zorgen.
En tijdens het voorlaatste uur werd ik naar haar gestuurd en ze wist het dar mijn ouders het hadden gevonden.
In de middag wanneer ik thuis zat studeren hoorde ik haar bellen met mijn ouders ik schaamte mij echt.
Ik werd daarna naar een psycholoog gestuurd omdat het volgens hun het gevoel te veel in mijn hoofd dat, maar die begrijpen dat niet het gevoel kan je niet wegdoen of heel moeilijk.
Dan heb ik tijdens de psycholoog gezegd vaak dat het gevoel weg is, want ik vond die sessies echt niet leuk en die hielpen me echt niet.


Nu ben ik 13
Nu denken mijn ouders dat het gevoel weg is maar niet.
Ik wil dat nog dragen maar ik kan dat niet.
Mijn broer heeft autisme en als hij dat te weten komt...
En mijn vader heeft een soort ziekte dat hij tegen bijna niks tegen kan en altijd moe is.
Dus ik ga wachten tot later en dan gaan dragen.


Dus ik heb jammer genoeg maar 1 keer het kunnen dragen en wil het meer doen.

Als jullie tips hebben voor mij schrijven of hoe ik het kan doen laat ze maar achter.

 

[verwijderd03]

Klinkt allemaal dat je het fijn vind om luiers te dragen, maar het ook veel stress voor je oplevert.

- wie of wat is het CLB? Als ik op internet zoek kom ik uit bij een soort van zorggroep?
- je ouders zijn dus via de discord chat er achter gekomen dat je van luiers houdt en dat ook die persoon van het CLB al met je ouders gesproken had
- dat je naar een psycholoog bent gestuurd omdat het teveel in je hoofd zat vind ik niet gek. Ze zagen dat het je beïnvloedde en ze wilde je helpen. Ik ga er niet van uit dat ze dat deden om je er vanaf te helpen.

ik zou willen aangeven in ieder eerlijk tegenover de psycholoog te zijn dat het gevoel er nog steeds is. Hij:zij kan helpen het een plek inje leven te geven zodat het je minder beïnvloed en je hiermee ‘ruimte’ geeft waarin het gevoel voor de luiers een onderdeel is van wie je bent en niet dat het je gedachten compleet in beslag neemt.

Als je dat lukt, dan zou je hem/haar kunnen vragen met je ouders hierover te praten. Blijkbaar is er toch iets in luiers wat ergens een schakelaartje in je hoofd omzet en ik denk dat als je er achter kunt komen wat dat is je vanaf daar verder kunt ontdekken hoe je het een plekje in je leven kunt geven (en misschien kunnen je ouders je daarmee ook helpen)

 

[jens123]

Klinkt allemaal dat je het fijn vind om luiers te dragen, maar het ook veel stress voor je oplevert.

- wie of wat is het CLB? Als ik op internet zoek kom ik uit bij een soort van zorggroep?
- je ouders zijn dus via de discord chat er achter gekomen dat je van luiers houdt en dat ook die persoon van het CLB al met je ouders gesproken had
- dat je naar een psycholoog bent gestuurd omdat het teveel in je hoofd zat vind ik niet gek. Ze zagen dat het je beïnvloedde en ze wilde je helpen. Ik ga er niet van uit dat ze dat deden om je er vanaf te helpen.

ik zou willen aangeven in ieder eerlijk tegenover de psycholoog te zijn dat het gevoel er nog steeds is. Hij:zij kan helpen het een plek inje leven te geven zodat het je minder beïnvloed en je hiermee ‘ruimte’ geeft waarin het gevoel voor de luiers een onderdeel is van wie je bent en niet dat het je gedachten compleet in beslag neemt.

Als je dat lukt, dan zou je hem/haar kunnen vragen met je ouders hierover te praten. Blijkbaar is er toch iets in luiers wat ergens een schakelaartje in je hoofd omzet en ik denk dat als je er achter kunt komen wat dat is je vanaf daar verder kunt ontdekken hoe je het een plekje in je leven kunt geven (en misschien kunnen je ouders je daarmee ook helpen)

het clb is inderdaad een zorgroep die met alle problemen helpt.
Ze had pas nadat mijn ouders het ontdekt hadden .
Voor mij vond ik het niet erg het beïnvloedde mij niet echt het maakte mij alleen een beter mens en ze vroegen ook elke keer of ik er vanaf was en probeerde dat te doen.

ik kan met de psycholoog en mijn ouders niet erover praten ik vind het te gênant ik kan wel praten met mensen zoals jullie en zo'n mensen helpen mij ook echt.
En als ik het kan dragen zou voor mij heel moeilijk en gênant zijn dat ik het niet ga durven want mijn broer en vader..
Als mijn vader alles te horen kreeg was hij niet zo blij en wou het gewoon gaan negeren.

 

[Pierre]

Het is zo genant als je het zelf maakt. Het klinkt heel simpel, maar ik weet dat het dat niet is. Het belangrijkste is dat je leert om je zelf te accepteren zoals je bent. Dat is met of zonder dit 'bijzondere' verlangen weer luiers te dragen. Waarschijnlijk is het een vorm van geborgenheid of een veilig gevoel dat je ervaren hebt, mogelijk ook in combinatie met de spanning van het gevoel iets te doen wat niet meer hoort op jou leeftijd. Je ouders welke ook nog de autistische broer hebben kunnen ook denken dat het een schreeuw om aandacht van jou is, dit moet je aanspreken denk ik en ze in alle rust uitleggen waar het over gaat.

Het is gemakkelijk de psycholoog te zeggen dat je dit verlangen niet meer hebt, maar helpen zal dat je niet. Het vinden van een goede psycholoog is een van de moeilijkste dingen die er bestaat, dat kunnen vele volwassenen hier op het forum helaas ook zeggen. Een goede psycholoog zal nooit vragen stellen als 'wat denk je zelf' of 'doe je dit nog steeds' weet je dat dit 'gedrag afwijkend is'. Dit zijn allemaal zaken waar de psycholoog niet mee te maken heeft.

Een psycholoog die zijn vak begrijpt is er enkel om jou te helpen om jezelf te begrijpen. Van uit deze positie kan besloten worden om toe te geven aan het verlangen of hier tegen in te gaan. Ook is de psycholoog niet de persoon om de communicatie met je ouderste laten doen, dit kan misschien in een groeps sessie bespreekbaar gemaakt worden. Hierbij kan de psycholoog helpen om jou gevoelens naar iets dat je ouders ook kunnen begrijpen te vertalen.

Heel veel succes in iedergeval!

groet, Pierre

 

[Ares]

Het is een lastige situatie als je nog zo jong bent. Als je ouder bent en bijvoorbeeld op jezelf gaat wonen of op kamers, dan zul je meer vrijheid hebben om je eigen ding te doen. Dat is misschien iets waar je nu op dit moment niet zoveel aan hebt, maar houd het wel in je achterhoofd. Er komen wat dit betreft nog betere tijden.

Ik was ook ongeveer even oud als jij toen ik het hele luiergebeuren een beetje begon te ontdekken. Ik heb ook jarenlang eigenlijk alleen online contacten gehad en voor de rest weinig 'in het echt' gedaan. Pas na m'n 18e ben ik soortgenoten gaan ontmoeten. Ik denk dat op dit moment online contact voor jou best waardevol zal zijn. Je hebt zo toch je digitale plekje waar je jezelf kan zijn.

Jij kent zelf je ouders het beste, dus ik kan je moeilijk adviseren wat het handigst is. Sommige ouders accepteren het en steunen hun kind erin, sommige ouders verbieden het hun kind en zetten het kind nog net niet uit huis. (En alles tussen deze 2 uitersten in is natuurlijk ook mogelijk).
Jij kan het beste inschatten wat er 'te winnen' valt om je ouders ermee te confronteren. Ik zelf heb het nooit aangedurfd om het mijn ouders te vertellen.

Voor wat betreft de psycholoog, ik denk dat het toch het beste is om daar open en eerlijk te zijn. Ze zullen niet allemaal bekend zijn met mensen die graag luiers dragen, maar het mechanisme dat erachter zit, zullen ze in principe wel herkennen. Er is sprake van een 'fetisj' en dat is helemaal niet zo bijzonder. (Kan eventueel ook nog regressie bij komen kijken). Een psycholoog heeft te maken met een 'medisch beroepgeheim' wat betekent dat hij/zij niet zomaar dingen mag doorvertellen. Je kunt dus gewoon open zijn, al snap ik heel goed dat het eng is om tegen een vreemde hierover te praten.
Ik ben zelf ook ooit bij een psycholoog geweest (eigenlijk voor iets anders), en heb toen tussendoor ook over de luiers verteld.

De psycholoog vroeg mij toen: "Zorgt dit ervoor dat jij belemmerd wordt in het dagelijks functioneren (sociaal, school, werk)?"

Ik: "Nee"

Psycholoog: "Oké, dan is het ook geen probleem"

En toen gingen we het weer over AD(H)D hebben, want dat belemmerde mij wél in het dagelijks functioneren.

Succes met je zoektocht!

 

[DL1996]

Bedoel je een CLB als in Centrum voor Leerlingenbegeleiding? Dat is iets Vlaams. Elke school is verbonden aan zo'n CLB, en het CLB is verantwoordelijk voor de medische opvolging (klassieke kindervaccinaties) maar ook voor ontwikkelingsproblemen, leerproblemen en psychische problemen kan je bij hen terecht.