Rosalie heeft een plannetje bedacht. Als ze namelijk alleen aan het einde van de dag een controle hoeft te doen, dan kan ze die luier ook net zo goed pas een half uur van te voren omdoen. Dat zal vast niemand doorhebben.
Dhr. van der Broek zit ondertussen op zijn bureaustoel en is niet blij. Dhr. van der Broek laat zich namelijk niet zomaar afsnauwen, al helemaal niet door een net gestarte werknemer. Geïrriteerd belt Mevr. van de Zijck. “Zou je even langs willen komen. We moeten iets bespreken”. Mevr. van de Zijck loopt enkele minuten later het hoofdkantoor in en gaat aan het bureau van Dhr. van der Broek zitten. “Ik heb net een gesprek gehad met die nieuwe, Rosalie. Ze was het niet eens over de getroffen maatregelen. Vooral het luiergebruik kon ze niet hebben. Nu hebben we een afspraak dat ze vijf dagen een luier draagt, in plaats van de hele maand. Ze was brutaal, heel erg brutaal en zoals je weet accepteer ik dat gedrag absoluut niet. Ik zou graag willen dat je haar zo veel mogelijk gaat dwarsbomen. Het mag Rosalie hoe dan ook niet lukken om naar het toilet te gaan. Laat het haar maar berouwen dat ze zo tegen mij tekeer is gegaan. Ik zou graag willen dat je het haar zo ongemakkelijk mogelijk maakt. Graag dus voorkomen dat ze naar het toilet kan en laat haar maar merken dat ze een luier draagt, dus vaak controleren of opmerkingen over luiers naar haar maken. Mevr. van de Zijck knikt. “Komt goed. We zullen haar een lesje leren. Ik zal ervoor zorgen dat ze die vijf dagen niet gaat halen”. Daarna schuift ze haar stoel naar achter en loopt het kantoor uit. “Dank je” zegt Dhr. van der Broek, “ik wist dat je mij niet teleur zou stellen”.
Ondertussen doet Rosalie, zover het kan, haar werk. Het voelt nog allemaal wat vreemd en nieuw. Zoveel informatie over klanten en bedrijven, welke allemaal extreem hoge eisen hebben. Het is lastig om nu al echt iets zelf te kunnen doen en haar werk bestaat dan ook vooral uit inlezen van klantenbestanden en uitgevoerde opdrachten. Na de koffiepauze, welke om half 10 wordt gehouden, loopt Mevr. van de Zijck achter Rosalie aan. “Kan ik je even spreken?” Rosalie nodigt haar uit in het kantoortje. “Ik was even benieuwd of je je aan onze gemaakte maatregelen houdt? Ik zie dat het pak nog dicht is namelijk”. Rosalie wordt een beetje verlegen, haar plannetje is nu al mislukt. “Ik raad het je aan om nu direct zo’n ding aan te doen en je aan de maatregelen te houden. ik zal namelijk op willekeurige momenten een controle gaan uitvoeren” vervolgt Mevr. van de Zijck.
Rosalie knikt onderdanig, wetende dat er geen andere mogelijkheid meer bestaat om dit te ontlopen. “Weten andere collega’s hiervan?” vraagt Rosalie. “Nee, nee. Dit blijft tussen jou, Dhr. van der Broek en mij. Maak je daar maar niet druk om. Tenminste, als je geen ‘onprofessioneel gedrag’ laat zien, dan zullen je collega’s niks te weten komen”. Rosalie knikt en accepteert haar lot. Dus alleen een luier aan, en dan gewoon naar de wc gaan, dan zal niemand het door hebben en dan is dit na een werkweek voorbij, denkt ze in zichzelf.
“Sorry, het voelt alleen zo onnatuurlijk dus vandaar dat ik het niet aandurfde” zegt Rosalie verontschuldigend. “Dat snap ik, maar het blijft tot zover tussen ons en als je dit doorstaat dan hebben we het er nooit meer over. Je snapt dat het enkel een controlemaatregel is hé, dus wanneer je naar het toilet moet, dan moet je gewoon gaan uiteraard”. Rosalie knikt en gaat akkoord.
Even later scheurt Rosalie de plastic verpakking open en kijkt in de verpakking. 15 witte plastic luiers, netjes op een rijtje. Het ziet er bijzonder uit. Ze pakt er een en deze voelt verrassend zacht, het plastic kraakt een beetje. Ze draait haar kantoor deur op slot en gaat uit het zicht staan. Daarna trekt ze haar broek en onderbroekje naar beneden en plaatst de luier tussen haar dijbenen. Alle plakkers worden vastgemaakt en de luier zit strak om haar middel. Het voelt niet prettig en erg kinderachtig maar het zal nou eenmaal moeten. De dikke prop tussen haar benen voelt raar. Ze durft bijna niet zo door het kantoor te lopen, haar strakke spijkerbroek laat de contouren van de luier goed zien. Ook kraakt de luier flink als ze een beweging maakt.
Na een paar uur werken, moet Rosalie toch echt een keer naar het toilet. in het toilethokje maakt ze de plakstrips met veel geluid los. het harde geluid van de loslatende plakstrips echoët door de toiletruimte. Hopelijk voor Rosalie hoort niemand dit. Na haar toiletbezoek plakt ze de luier weer goed vast, aangezien Mevr. van de Zijck toch nog weer een controle op een onverwacht moment zal uitvoeren. Rosalie had ook gelijk, ze is nog geen 10 minuten terug van het toilet en Mevr. van de Zijck loopt het kantoortje van Rosalie binnen. “Controle! Laat je luier maar even zien” roept ze commanderend. Rosalie staat op en maakt haar broek gehoorzaam los en laat deze zakken. “Netjes, nog mooi droog. Trek maar snel je broek weer aan”. Rosalie gehoorzaamt. Doorbijten, doorbijten. Het is na een paar dagen voorbij, spookt telkens door haar hoofd. Ze moet en zal bewijzen dat ze thuishoort binnen dit bedrijf. Ze moet bewijzen dat ze zich niet laat gek maken.
De rest van de werkdag verloopt soepel. Tegen half 5 begint Rosalie met het inpakken van haar tas om daarna naar huis te gaan. Misschien is het wel verstandig om de luier alvast uit te doen. Nog voordat ze dit kan uitvoeren, komt Mevr. van de Zijck onaangekondigd het kantoortje van Rosalie binnengelopen. “Een laatste controle voor vandaag”, ze staat nu met een fotocamera in haar hand. “En ik moet ook een bewijs hebben dus we gaan even wat foto’s maken”. Rosalie is voor de zoveelste keer stomgeslagen. “Waa… Waarom.. wat gaat er met die foto’s gebeuren?” “Niks. Het is een bewijs dat je je professioneel gedraagt. Deze laat ik aan Dhr. van der Broek zien en daarna wordt het gewist”. “Is een bevestiging van jou niet voldoende dan?” vraagt Rosalie ongerust. Mevr. van de Zijck schudt haar hoofd. “Trek je broek maar even uit, dan zijn we zo klaar”. Rosalie twijfelt maar heeft weinig keus.
Rosalie maakt de broeksknopen weer los en laat de broek zakken. “Houd je truitje even omhoog alsjeblieft, dan is de hele luier goed zichtbaar op de foto. Mevr. van de zijck maakt meerdere foto’s van het kruis van Rosalie, omhuld door de schone luier. “Oke, nu even van de achterkant”. Rosalie draait zich om en laat het over haar heen komen. Nogmaals gaat de gedachte weer door haar hoofd; Het is maar voor even, gewoon jezelf bewijzen. Haar volle, ronde billen, deels verborgen achter de luier worden goed gedetailleerd vastgelegd. “Ik heb genoeg bewijs. Trek je broek maar weer aan” dirigeert Mevr. van de Zijck.
De tweede dag verloopt net als de vorige. Rosalie heeft drie willekeurige luiercontroles gedurende de dag. Vandaag heeft rosalie een lange rok aangetrokken, zodat de luier veel minder zichtbaar is. Toch voelt het elke keer weer erg vernederend wanneer Rosalie haar rok moet laten zakken om de luier te laten zien tijdens een van de controles.
Ook na deze werkdag komt Mevr. van de Zijck met de fotocamera het kantoor in. Met oog voor detail, als een professionele fotografe, legt ze de luierbillen van Rosalie vast. Nog maar twee dagen… dan is het voorbij, denkt Rosalie.
Vlak voordat Rosalie naar huis gaat, kijkt ze nog een keer in haar agenda en checkt nogmaals de mail. Voor morgen staan er veel aaneengesloten vergaderingen gepland… en nu komt er nog eentje bij… lekker dan. Eigenlijk staat haar hele dag volgepland, zonder ook maar een enkele pauze. Mevr. van de Zijck zal ook bij alle vergaderingen aanwezig zijn. Dat kan er ook nog wel bij, denkt Rosalie.
De volgende ochtend begint voor Rosalie al vroeg. Ze is de eerste van haar afdeling deze ochtend. Nu kan ze zich nog even snel inlezen voor de komende vergaderingen. Pas wanneer ze ziet dat Mevr. van de Zijck op de verdieping aankomt, trekt ze snel een nieuwe luier aan. Het blijft een onwennig gevoel, dat rare witte ding tussen haar benen maar hierna hoeft ze dit nog maar een dag vol te houden! Nog even doorgaan dus, denkt Rosalie. Het zal een lange en zware dag worden voor Rosalie en Mevr. van de Zijck. De laatstgenoemde heeft een manier bedacht om het brutale gedrag van Rosalie tegen Dhr. van der Broek af te leren. Vandaag zal ze geen mogelijkheid krijgen om naar het toilet te kunnen. Mevr. van de Zijck heeft expres de hele dag afspraken ingepland en daarnaast is iedereen, behalve Rosalie, op de hoogte dat de toiletten op de verdiepingen gesloten zijn vanwege
‘onderhoud’. Mevr. van de Zijck heeft zelf een lint voor de deur gehangen en heeft met de sleutel de deur op slot gedraaid. Daarnaast heeft ze een bordje aan de deur gehangen, 'onderhoud, geen toegang' staat er op.
Het eerste overleg begon al om 8 uur. Alhoewel dit overleg goed verliep en de klanten positief de zaal verlieten, was Rosalie al genoodzaakt om naar het toilet te gaan. Hiervoor was helaas geen tijd. De volgende klanten waren al eerder aangekomen Rosalie werd door Mevr. van de Zijck gevraagd om deze alvast naar de vergaderruimte te brengen en koffie aan te bieden. Ondertussen ging Mevr. van de Zijck snel naar het toilet, wat zogenaamd is afgesloten voor '
onderhoud'.
Het tweede overleg met de klanten duurt nogal lang. Mevr van de zijck schenkt voor haarzelf en Rosalie nog een kop thee in. Rosalie had hier niet echt om gevraagd en haar blaas is al aardig vol maar dit kopje thee laten staan is ook onbeleefd. Met enige tegenzin drinkt ze het kopje maar leeg. De klanten verlaten na 1,5 uur overleg de vergaderruimte en Rosalie neemt ze mee naar de liften, waarmee de klanten naar beneden gaan. Nu heeft Rosalie mooi de kans om op de terugweg even langs het toilet te lopen. Helaas voor haar hangt er voor de deur van het toilet een rood wit gestreept lint en een bordje met
'onderhoud, geen toegang'. Rosalie moet heel nodig plassen en kijkt snel om haar heen. De gang is leeg dus zal ze toch proberen om de deur te openen. Misschien kan ze wel gewoon naar binnen toe. Ze trekt en duwt aan de deur maar er zit geen beweging in, ze kan er echt niet in. Misschien een verdieping lager! Ze snelt zich naar de lift maar wanneer de deuren opengaan hoort ze die akelige stem van Mevr. van de Zijck weer. "Rosalie! Kom je even hier? We moeten even wat bespreken voordat de volgende meeting begint”. Ze had al lang door dat Rosalie naar het toilet zou gaan en ze wilt de opdracht van Dhr. van der Broek goed uitvoeren. Rosalie keert teleurgesteld om, terug naar de vergaderruimte.
“Voordat het volgende overleg begint, wil ik nog even een controle uitvoeren. Dus trek maar even snel je broek uit, dan is het zo gedaan”. Rosalie heeft hier echt geen zin meer in. Haar blaas staat ondertussen ook echt op springen. Mevr. van de Zijck pakt de fotocamera weer en maakt meerdere fotos van Rosalie in haar luier. “Zo, ik heb genoeg gezien hoor. trek je broek maar weer aan” zegt Mevr. van de Zijck. Wanneer Rosalie klaar is, loopt ze snel de vergaderruimte uit en snelt zich naar de liften om naar de toiletten op de verdieping hieronder te gaan. Op de gang komt Dhr. van der Broek voorbij gelopen. “Hallo Rosalie, hoe gaat het. Je hebt een drukke dag vandaag zag ik in de agenda. Hoe ging het met de vorige klanten?” Rosalie baalt, ze kan dit gesprek met de directeur niet zomaar afkappen en weglopen. Respectvol gaat ze het gesprek aan met Dhr. van der Broek, ondanks dat ze zo nodig naar het toilet moet. Plots gaan de liftdeuren open en de personen voor de volgende meeting komen alweer naar de vergaderzaal gelopen. Rosalie baalt enorm, ze kan weer niet naar het toilet.
TIjdens de meeting schenkt Mevr. van de Zijck weer een volle kop thee in voor haar en Rosalie. Rosalie kijkt Mevr. van de Zijck enigszins verbaasd aan maar die geeft geen reactie. Rosalie besluit om de thee niet op te drinken, anders kan ze echt niet meer ophouden. Het overleg verloopt gelukkig soepel en de klanten zijn tevreden. “Je thee wordt koud hoor, drink maar snel op” dringt Mevr. van de Zijck op een dirigerende manier aan. Dit doet ze meerdere malen en bij de derde keer drinkt Rosalie de koud geworden thee maar met tegenzin op. In een teug drinkt ze de kop leeg. Ze voelt hoe de grote hoeveelheid thee door haar lichaam stroomt. Ook haar blaas begint meteen te drukken. Ze krijgt buikpijn door de grote druk op haar blaas, het begint te steken. Dit kan niet lang meer goed gaan.
Langzaam druppelt er een klein beetje plas in haar luier. Rosalie schrikt op en laat hierdoor nog een kleine scheut lopen. Een klein warm vlekje ontstaat tussen haar benen. De luier vangt het gelukkig goed op. Ze kijkt op haar horloge, het overleg zal nog wel minimaal drie kwartier duren… Dit kan, en mag, niet zo aflopen. “Ik moet even naar het toilet. mag ik even?” Rosalie onderbreekt een discussie tussen de klanten en Mevr. van de Zijck, die Rosalie geïrriteerd aankijkt. Daarna schudt ze haar hoofd. “Nee rosalie, we zijn net met een heel belangrijk stuk bezig… snap je dat nou echt niet? Sorry hoor, ze is nog nieuw hier. Rosalie levert goed werk maar moet hier en daar nog wel wat leren. Het zijn soms net kleine kinderen” verontschuldigd Mevr. van de Zijck zich tegen de klanten. Ze knikken en gaan verder waar de discussie gebleven was. Rosalie probeert haar aandacht te verleggen op de vragen van de klanten maar door de aanhoudende druk op haar blaas kan ze niet goed volgen waar het gesprek over gaat. Onder tafel knijpt ze in haar vingers maar het helpt niet. Een langzame straal plas begint de luier te vullen. De warme gloed verspreid zich door de hele luier. Zachtjes hoort Rosalie het gesis onder de tafel vandaan komen. Haar luier begint al aardig op te zwellen. Voorzichtig tilt ze haar billen van de zitting, om zo haar zithouding te veranderen. De warme plas stroomt nu ook naar de achterkant van de luier. Pff.., wat een enorme opluchting.
Nadat Rosalie uitgeplast is, voelt ze een enorme warme gloed tussen haar benen en tegen haar billen aan. De opgezwollen luier heeft al haar plas goed opgenomen en voelt enorm dik aan. Het is wel fijn dat ze nu geen pijn in haar buik meer heeft maar de focus van Rosalie gaat evengoed niet meer naar het gesprek. De volle plasluier tussen haar benen is misschien nog wel erger dan de buikpijn. Ze zal zometeen toch echt zo snel mogelijk naar haar kantoor moeten gaan en een nieuwe luier aan moeten trekken voordat de volgende controle wordt gedaan. Ze voelt een tweede golf komen en aangezien haar luier toch al nat is, lijkt het Rosalie wel prima om het maar te laten lopen. Weer verspreid een warme gloed zich door de luier waardoor deze nog verder opzwelt. Het warme vocht stroomt door de hele luier heen.
Ondertussen leidt de warme plasluier Rosalie enorm af. Mevr. van de Zijck merkt ook dat Rosalie veel beweegt en zich niet kan concentreren. Ze heeft al een vermoeden wat er gebeurt is.
De klanten ronden het gesprek na een uur af en Rosalie en Mevr. van de Zijck geven de klanten een hand. Dit zou voorlopig de laatste meeting zijn dus Rosalie heeft nu tijd om zo snel mogelijk naar haar kantoor te gaan om haar luier te verschonen. “ruim jij dit even op Rosalie, dan leid ik de klanten even naar de uitgang”. Rosalie knikt en verzameld de kopjes. Als Rosalie op staat, voelt ze de zware plasluier tussen haar benen hangen. “Mijn god, dit is heel beschamend, denkt ze in zichzelf. Ze zal eerst toch maar naar haar kantoor moeten. Daarna heeft ze genoeg tijd om de vergaderruimte in orde te maken. Wijdbeens waggelt Rosalie naar de deuren van de vergaderzaal maar Mevr. van de Zijck is al sneller terug en verspert de doorgang.
“ik heb zo’n vermoeden…”, begint mevr. van de Zijck, “dat het hoog tijd is voor een controle”. Rosalie loopt rood aan. “Als u mij nu naar het toilet laat gaan dan is dat niet nodig”. Mevr. van de Zijck schudt haar hoofd. Ze is niet om te praten en wijst naar de vergadertafel. “Ga daar maar even staan. als je droog bent en er niks aan de hand is, dan mag je over een half minuutje naar het toilet. Rosalie kan er niet onderuit komen. Met een rood aangelopen hoofd waggelt ze wijdbeens terug naar de tafel. Mevr. van de Zijck ziet aan de contouren van Rosalies broek al dat de luier niet meer droog zal zijn.
“Goed, laat het maar weer even zien”. Rosalie trekt haar broek naar beneden maar krijgt deze maar lastig over de dikke plasluier heen. “Oke, trek je trui ook maar even uit, anders kan ik het niet goed vastleggen”. De dikke plasluier is helemaal verkleurd en hangt tussen de benen van Rosalie. Ze houdt haar handen voor haar hoofd wanneer er uitgebreid gefotografeerd wordt. “Goh, ik wist niet dat je het echt kon doen, zo in je luier pissen. Je bent echt nog een peuter. Draai je maar even om”. Ook de achterkant van de luier was deels verkleurd en erg opgezwollen. Het was zo te zien tot hoever de plas gekomen is. Rosalie staat daar nu enkel in een topje en een volgeplaste luier, met haar handen voor haar hoofd in de vergaderzaal. Mevr. van de Zijck maakt gedetailleerde foto’s van de plasluier en voelt met haar hand aan de volle luier. ze drukt de vulling tegen de billen van Rosalie aan. “Goed. Ik weet genoeg, trek je broek maar weer aan kleine meid”.
Daarna, om de situatie nog erger te maken, komt Dhr. van der Broek de vergaderzaal ingelopen. Hij kijkt naar Mevr. van de Zijck en hij weet genoeg. “Rosalie, wat is dit nu? Dit lijkt niet op wat wij afgesproken hebben? Zo’n volle luier heb ik nog nooit gezien en ik heb thuis drie kinderen. Dit had ik niet van je verwacht hoor. Onze afspraak was vijf dagen droog blijven en nu heb je je luier echt helemaal vol geplast”. Hij schudt zijn hoofd. “Helaas Rosalie. Dit is niet het niveau wat wij eisen. Zoals ik eerder heb gezegd; wij zoeken volwassen mensen en geen onzindelijke broekplassende meisjes. Ik denk dat het beter is dat je gaat”. Rosalie denkt hetzelfde. Zonder een woord te wisselen, trekt ze haar broek omhoog, doet haar trui aan en loopt zonder Dhr. van der Broek en Mevr. van de Zijck aan te kijken de vergaderruimte uit. Met een beetje geluk weet ze de camera uit de handen van Mevr. van de Zijck te grijpen. Snel loopt ze naar haar kantoor en pakt hier haar jas. Ook haalt ze het geheugenkaartje uit de camera en stopt deze in haar broekzak. De camera smijt ze stuk tegen de muur.
Daarna vlucht ze snel naar het toilet. Hier doet ze de zware plasluier af, welke met een doffe dreun op de betegelde vloer valt. Met toiletpapier veegt ze haar kruis schoon. De luier vouwt ze dicht en stopt deze in het vuilnisbakje. Rosalie loopt de gang weer op en wilt zo snel mogelijk naar de liften lopen totdat ze opmerkt dat het kantoor van Dhr. van der Broek open staat. Er is helemaal niemand in aanwezig en Rosalie bedenkt zich razendsnel. Het is tijd voor wraak! Snel loopt ze terug naar het toilet. Ze haalt de zware plasluier uit de vuilnisbak vandaan. Uit de vuilnisbak in haar kantoortje haalt ze ook nog luiers van de voorgaande dagen, welke nog wel droog waren. Snel loopt ze weer naar het kantoor van de directeur, welke nog steeds leeg en open is. De schone luiers vouwt ze open. Eentje hangt ze over het scherm en de andere legt ze met de vulling naar beneden op de bureaustoel. de zware plasluier legt ze uitgevouwen over het toetsenbord en het bureau. Zo, die krijg je terug, denkt Rosalie. Daarna stapt ze ongezien de liften in en verlaat het gebouw. Tot nooit meer ziens, zegt Rosalie in haar hoofd.
Een paar verdiepingen lager wast Rosalie haar handen en spoelt haar gezicht af. haar lichaam staat stijf van de adrenaline. In de metro weet Rosalie het zeker, dit is toch niet het mooie bedrijf zoals ze dat in gedachte had. Het was eigenlijk het tegenovergestelde, de mensen hier zijn allemaal vreselijk, vals en enorm gemeen. Ze zal hier nooit meer terugkomen.
Na een paar weken is ze aangenomen bij een ander reclamebureau, waar ze nu met plezier werkt en precies het werk kan doen wat ze leuk vindt. Van Dhr. van der Broek heeft ze nooit meer iets gehoord.
Einde 5
(terug naar start)
