broekplassertje1990
Gewaardeerd Lid
Annelieke is een jonge vrouw van 23 jaar oud. Ze is op dit moment niet school-gaande, omdat het niet zo goed met haar gaat. Ze heeft regelmatig last van paniekaanvallen. Ze woont nog thuis bij haar ouders, maar die weten zich af en toe geen raad meer met Annelieke. Nu kwam er een mooie kans voor haar ouders voorbij. In de krant stond dat er binnenkort een bootreis zou vertrekken vanuit Duitsland, speciaal voor jongeren die het moeilijk hebben. Dit kan zijn voor jongeren met bijv een handicap, een psychische stoornis of een lastige thuissituatie.
Zojuist kwam er bericht binnen dat Annelieke 2 weken mee mag!!
Hoofdstuk 1:
"Annelieke, weet je zeker dat je koffer helemaal klaar is? Moet mama er niet nog een keer in kijken?"
"Nee mam, ik heb echt alles!!"
Annelieke is er klaar voor en heeft er veel zin in. De familie stapt in de auto. Ze zijn nog geen 5 minuten onderweg als Annelieke het ineens benauwd krijgt. "Mama, ik heb er eigenlijk niet aan gedacht om een extra broek in mijn koffer te doen, voor als ik een ongelukje krijg". "Oh, meisje, dat is niet zo slim. Gelukkig kunnen ze op de boot wassen, stond in de folder. Ook hebben ze luiers aan boord, aangezien er ook meervoudig gehandicapten mee gaan die nog luiers dragen". Annelieke ziet het sip in. Ze wil helemaal geen luiers dragen. Ze is geen klein meisje meer!!!! Ze besluit om maar even niet te reageren op die zin van haar moeder. Ze zal eens bewijzen dat zij geen luiers nodig heeft!
Zodra vader vertelt dat ze nu de landgrens van Duitsland over rijden, en er dus met een klein half uurtje zouden zijn, sloeg de paniek toe bij Annelieke. Langzaam merkte ze al dat haar ademhaling steeds wat sneller ging, dat haar hartslag omhoog ging en ze kreeg het heel erg warm..
"Mama, ik... ik.."
Verder komt ze niet. Ze begint te snikken. Haar ademhaling slaat om in hyperventileren en ze meijgt het heel benauwd. "Lieverd, je hebt een paniekaanval. Er is niks aan de hand. De vakantie wordt heel fijn. We kunnen elke dag even bellen, als je papa en mama mist. We zijn er bijna. Ik heb Vivienne, je persoonlijk begeleider op de boot, vertelt over je situatie. Ze zal heel lief voor je zijn en ze zal straks ook klaar staan om ons te ontvangen. Rustig maar meisje, het komt goed."
Helaas hoorde Annelieke maar de helft van wat haar moeder zei. De paniek sloeg steeds heftiger toe en tot overmaat van ramp voelde ze dat ze ook nodig moest plassen. "Mama, ik... ik..."
Het bleef even stil. Annelieke kwam niet uit haar woorden en moeder wist ook even niet zo goed wat ze nog kon zeggen om haar dochter gerust te stellen.
Een paar minuten daarna zakte de paniek bij Annelieke. Fjew, gelukkig, ze kon weer een beetje ademhalen. Maar.. er was wel iets geks aan de hand. Haar paniekaanval had misschien 10 minuten geduurd, ze had 10 minuten even niet kunnen praten, maar verder was er niks verandert ten opzichte van net. Of... toch wel?
Annelieke keek naar beneden en begon heel hard te huilen. "Meisje, wat is er?" Vroeg mama. "Ik dacht dat je net wat rustiger was geworden"..
"Mama, ik .... ik.... heb in mn broekje geplast"
"Och, Annelieke.... had je niet even kunnen zeggen dat je moest plassen? Hadden we je nu maar een luier om gedaan"
"Mama, je weet dat ik geen klein meisje meer ben. Ik heb geen luiers nodig".
"Nou, toch wel zei mama. Je hebt zojuist in je broek geplast. Dat doen grote meisjes niet. Zeker niet meisjes van 21 jaar. Ik zal zo even een handdoek geven als we in Duitsland zijn, maar ik heb geen droge onderbroek en broek voor je. Dus dan moet je je op de boot maar even verkleden"
Annelieke had flink de balen. Nu zou de eerste kennismaking met haar PB'er (persoonlijk begeleider) op de boot in een NATTE broek zijn. "Mama, ik schaam me dood". "Hoeft niet Anneliek, je kunt er niks aan doen. Op de boot weten ze wel raad met deze situatie. Vivienne weet dat je vaak ongelukjes hebt als je paniekaanvallen hebt. Het is volkomen logisch dat je in paniek bent nu je papa en mama 2 weken moet missen. Vivienne vind het vast niet erg dat je in je broek geplast hebt"
Om 2 uur 's middags komt het gezin aan op de plek van bestemming. Er staan veel PB'ers buiten, bij de gigantische boot. Of ja.. noem het maar gerust cruiseschip. Dit tripje heeft papa en mama heel veel geld gekost. Maar ze kijken er erg naar uit even 2 weken rust te hebben en tijd voor elkaar te hebben.
De PB'ers hebben allemaal een bordje in hun hand met daarop de namen van de 'clienten' die mee aan boord gaan.
Een lief vrouwtje, zo'n 35 jaar, met blond lang haar en blauwe ogen, heeft een bordje in haar hand met daarop: Annelieke. "Dat moet Vivienne zijn" zei mama.
Met het schaamrood op haar kaken loopt Annelieke naar Vivienne toe. In haar ene hand heeft ze haar koffer met spullen voor 2 weken. Met haar andere hand houd ze een badhanddoek om haar middel vast, zodat niemand ziet dat ze een natte broek heeft.
"Aaaah! Jij moet Annelieke zijn", zei Vivienne lief.
"Ja..ja..jaa.. dat ben ik"
Vivienne zei niets over de handdoek, maar had na de verhalen van moeder gehoord te hebben, al wel een idee wat er aan de hand was.
"Het is tijd om afscheid te nemen van papa en mama, we gaan zo de boot op en dan gaan we er 2 topweken van maken!"
Annelieke nam afscheid van haar ouders en liep met Vivienne mee de boot op, naar haar eigen hut.
In de hut, welke redelijk groot was van formaat, stonden 2 bedden, een kledingkast, een klein dressoirtje met een tvtje en dat was het. Het ene bed stond aan de ene kant van de kamer en zou voor Annelieke zijn. Het andere bed, aan de andere kant van de kamer, was voor Vivienne.
"Zullen we je koffer vast even uitpakken? We kunnen je kleren in de kast leggen, naast die van mij."
"Uhh...ja ik denk dat dat wel goed is" zei Annelieke.
Nog steeds onhandig klungelig met een badhanddoek om haar middel, gaf Annelieke haar spullen aan aan Vivienne. Vivienne legde alles in de kast. In 2 minuten was haar koffer helemaal uitgepakt en was de hut weer netjes.
Vivienne liep naar Annelieke toe. Ze had 1 spijkerbroek en 1 onderbroekje, uit de kast gehouden.
Annelieke zag dat Vivienne ze op bed had gelegd, en keek rustig toe wat er nu zou gaan gebeuren.
Vivienne liep rustig op Annelieke af en zei: "meisje, het is geen enkel probleem dat jij een natte broek hebt. Kom maar, ik help je even met verschonen".
Annelieke liet het allemaal gebeuren.
Vivienne trok eerst haar schoenen en sokken uit. Daarna volgde haar natte spijkerbroek en haar natte onderbroekje. Annelieke stond nu half naakt in haar hut.
Op zich was dit niet raar, mama deed dit ook altijd zo.. maar.. Vivienne is wel een vreemde voor mij..
Toch voelde het gelijk heel vertrouwd tussen de 2. Waardoor Annelieke het allemaal liet gebeuren en voor Vivienne was het geeeen probleem dat haar 'client' even verschoond moest worden.
Even later had Annelieke een droge onderbroek, een droge spijkerbroek, droge sokken en haar schoenen weer aan. "Zo, meisje, jij bent er weer klaar voor. We gaan de boot en de groep eens even verkennen. Als je moet plassen, zeg je het dan?" Zei Vivienne.
"Ja,ja.. dat zal ik doen".
Na aan rondleiding op de boot (waar het zwembad was, waar de toiletten en de douches waren, waar de leef-woonruimte was, etc.), liepen Vivienne en Annelieke langs de openbare wc's.
Het was inmiddels al 4u 's middags, dus Vivienne dacht: het wordt tijd om haar even op de wc te zetten.
Viviennne liep de wc's in en Annelieke volgde.
"Kom maar even bij mij. Ik ga je even laten plassen, zodat je straks geen natte broek hebt"
Vivienne trok de broek van Annelieke uit en liet ook haar onderbroek zakken. Annelieke liet het allemaal toe en wist niet wat haar overkwam. Ze blokkeerde van schaamte en het lukte niet om te bedenken dat ze nu dus op de wc moest gaan zitten.
Vivienne hielp haar een beetje en zette haar op de wc. Er kwam een heeel klein plasje. "Goed zo meid, dat heb je knap gedaan".
Vivienne hielp weer even met aankleden en zo gezegd, zo gedaan, liepen ze verder naar de woonruimte, waar ook de andere clienten zaten.
Haar groepje bestond uit 8 clienten. Allemaal een beetje rond de 18-25 jaar. 3 jongens, 5 meiden.
Annelieke voelde zich al snel op haar gemak en raakte aan de praat met 2 andere meisjes. De tijd vloog voorbij! Een van de leiding riep ze allemaal bijeen: "jongens en meisjes, we gaan eten, het is half 6!"
Het was een gezellige boel aan tafel. Opeens voelde Annelieke dat ze nu toch wel echt moest plassen. En niet zo'n beetje ook.. ze werd wat stil aan tafel en raakte langzaam in paniek. Haar ademhaling ging weer sneller en het werd hyperventileren. Toen Vivienne naar haar toe kwam en vroeg: "Annelieke, wat is er?", zei Annelieke: "ik, ik .. ik .. "
"Ze heeft in haar broek geplast", zei Bjorn.
"Och Annelieke, dat geeft toch niks" zei Vivienne. "Kom maar gauw, dan gaan we even wat droogs aantrekken"
Waggelend liep Annelieke achter Vivienne aan. Dit was toch wel een ondergang... nog maar net kennis gemaakt met de nieuwe groep, en nu al een natte broek.
Hoe Vivienne met de natte broek van Annelieke omgaat, lezen jullie in het nieuwe hoofdstuk.
Zojuist kwam er bericht binnen dat Annelieke 2 weken mee mag!!
Hoofdstuk 1:
"Annelieke, weet je zeker dat je koffer helemaal klaar is? Moet mama er niet nog een keer in kijken?"
"Nee mam, ik heb echt alles!!"
Annelieke is er klaar voor en heeft er veel zin in. De familie stapt in de auto. Ze zijn nog geen 5 minuten onderweg als Annelieke het ineens benauwd krijgt. "Mama, ik heb er eigenlijk niet aan gedacht om een extra broek in mijn koffer te doen, voor als ik een ongelukje krijg". "Oh, meisje, dat is niet zo slim. Gelukkig kunnen ze op de boot wassen, stond in de folder. Ook hebben ze luiers aan boord, aangezien er ook meervoudig gehandicapten mee gaan die nog luiers dragen". Annelieke ziet het sip in. Ze wil helemaal geen luiers dragen. Ze is geen klein meisje meer!!!! Ze besluit om maar even niet te reageren op die zin van haar moeder. Ze zal eens bewijzen dat zij geen luiers nodig heeft!
Zodra vader vertelt dat ze nu de landgrens van Duitsland over rijden, en er dus met een klein half uurtje zouden zijn, sloeg de paniek toe bij Annelieke. Langzaam merkte ze al dat haar ademhaling steeds wat sneller ging, dat haar hartslag omhoog ging en ze kreeg het heel erg warm..
"Mama, ik... ik.."
Verder komt ze niet. Ze begint te snikken. Haar ademhaling slaat om in hyperventileren en ze meijgt het heel benauwd. "Lieverd, je hebt een paniekaanval. Er is niks aan de hand. De vakantie wordt heel fijn. We kunnen elke dag even bellen, als je papa en mama mist. We zijn er bijna. Ik heb Vivienne, je persoonlijk begeleider op de boot, vertelt over je situatie. Ze zal heel lief voor je zijn en ze zal straks ook klaar staan om ons te ontvangen. Rustig maar meisje, het komt goed."
Helaas hoorde Annelieke maar de helft van wat haar moeder zei. De paniek sloeg steeds heftiger toe en tot overmaat van ramp voelde ze dat ze ook nodig moest plassen. "Mama, ik... ik..."
Het bleef even stil. Annelieke kwam niet uit haar woorden en moeder wist ook even niet zo goed wat ze nog kon zeggen om haar dochter gerust te stellen.
Een paar minuten daarna zakte de paniek bij Annelieke. Fjew, gelukkig, ze kon weer een beetje ademhalen. Maar.. er was wel iets geks aan de hand. Haar paniekaanval had misschien 10 minuten geduurd, ze had 10 minuten even niet kunnen praten, maar verder was er niks verandert ten opzichte van net. Of... toch wel?
Annelieke keek naar beneden en begon heel hard te huilen. "Meisje, wat is er?" Vroeg mama. "Ik dacht dat je net wat rustiger was geworden"..
"Mama, ik .... ik.... heb in mn broekje geplast"
"Och, Annelieke.... had je niet even kunnen zeggen dat je moest plassen? Hadden we je nu maar een luier om gedaan"
"Mama, je weet dat ik geen klein meisje meer ben. Ik heb geen luiers nodig".
"Nou, toch wel zei mama. Je hebt zojuist in je broek geplast. Dat doen grote meisjes niet. Zeker niet meisjes van 21 jaar. Ik zal zo even een handdoek geven als we in Duitsland zijn, maar ik heb geen droge onderbroek en broek voor je. Dus dan moet je je op de boot maar even verkleden"
Annelieke had flink de balen. Nu zou de eerste kennismaking met haar PB'er (persoonlijk begeleider) op de boot in een NATTE broek zijn. "Mama, ik schaam me dood". "Hoeft niet Anneliek, je kunt er niks aan doen. Op de boot weten ze wel raad met deze situatie. Vivienne weet dat je vaak ongelukjes hebt als je paniekaanvallen hebt. Het is volkomen logisch dat je in paniek bent nu je papa en mama 2 weken moet missen. Vivienne vind het vast niet erg dat je in je broek geplast hebt"
Om 2 uur 's middags komt het gezin aan op de plek van bestemming. Er staan veel PB'ers buiten, bij de gigantische boot. Of ja.. noem het maar gerust cruiseschip. Dit tripje heeft papa en mama heel veel geld gekost. Maar ze kijken er erg naar uit even 2 weken rust te hebben en tijd voor elkaar te hebben.
De PB'ers hebben allemaal een bordje in hun hand met daarop de namen van de 'clienten' die mee aan boord gaan.
Een lief vrouwtje, zo'n 35 jaar, met blond lang haar en blauwe ogen, heeft een bordje in haar hand met daarop: Annelieke. "Dat moet Vivienne zijn" zei mama.
Met het schaamrood op haar kaken loopt Annelieke naar Vivienne toe. In haar ene hand heeft ze haar koffer met spullen voor 2 weken. Met haar andere hand houd ze een badhanddoek om haar middel vast, zodat niemand ziet dat ze een natte broek heeft.
"Aaaah! Jij moet Annelieke zijn", zei Vivienne lief.
"Ja..ja..jaa.. dat ben ik"
Vivienne zei niets over de handdoek, maar had na de verhalen van moeder gehoord te hebben, al wel een idee wat er aan de hand was.
"Het is tijd om afscheid te nemen van papa en mama, we gaan zo de boot op en dan gaan we er 2 topweken van maken!"
Annelieke nam afscheid van haar ouders en liep met Vivienne mee de boot op, naar haar eigen hut.
In de hut, welke redelijk groot was van formaat, stonden 2 bedden, een kledingkast, een klein dressoirtje met een tvtje en dat was het. Het ene bed stond aan de ene kant van de kamer en zou voor Annelieke zijn. Het andere bed, aan de andere kant van de kamer, was voor Vivienne.
"Zullen we je koffer vast even uitpakken? We kunnen je kleren in de kast leggen, naast die van mij."
"Uhh...ja ik denk dat dat wel goed is" zei Annelieke.
Nog steeds onhandig klungelig met een badhanddoek om haar middel, gaf Annelieke haar spullen aan aan Vivienne. Vivienne legde alles in de kast. In 2 minuten was haar koffer helemaal uitgepakt en was de hut weer netjes.
Vivienne liep naar Annelieke toe. Ze had 1 spijkerbroek en 1 onderbroekje, uit de kast gehouden.
Annelieke zag dat Vivienne ze op bed had gelegd, en keek rustig toe wat er nu zou gaan gebeuren.
Vivienne liep rustig op Annelieke af en zei: "meisje, het is geen enkel probleem dat jij een natte broek hebt. Kom maar, ik help je even met verschonen".
Annelieke liet het allemaal gebeuren.
Vivienne trok eerst haar schoenen en sokken uit. Daarna volgde haar natte spijkerbroek en haar natte onderbroekje. Annelieke stond nu half naakt in haar hut.
Op zich was dit niet raar, mama deed dit ook altijd zo.. maar.. Vivienne is wel een vreemde voor mij..
Toch voelde het gelijk heel vertrouwd tussen de 2. Waardoor Annelieke het allemaal liet gebeuren en voor Vivienne was het geeeen probleem dat haar 'client' even verschoond moest worden.
Even later had Annelieke een droge onderbroek, een droge spijkerbroek, droge sokken en haar schoenen weer aan. "Zo, meisje, jij bent er weer klaar voor. We gaan de boot en de groep eens even verkennen. Als je moet plassen, zeg je het dan?" Zei Vivienne.
"Ja,ja.. dat zal ik doen".
Na aan rondleiding op de boot (waar het zwembad was, waar de toiletten en de douches waren, waar de leef-woonruimte was, etc.), liepen Vivienne en Annelieke langs de openbare wc's.
Het was inmiddels al 4u 's middags, dus Vivienne dacht: het wordt tijd om haar even op de wc te zetten.
Viviennne liep de wc's in en Annelieke volgde.
"Kom maar even bij mij. Ik ga je even laten plassen, zodat je straks geen natte broek hebt"
Vivienne trok de broek van Annelieke uit en liet ook haar onderbroek zakken. Annelieke liet het allemaal toe en wist niet wat haar overkwam. Ze blokkeerde van schaamte en het lukte niet om te bedenken dat ze nu dus op de wc moest gaan zitten.
Vivienne hielp haar een beetje en zette haar op de wc. Er kwam een heeel klein plasje. "Goed zo meid, dat heb je knap gedaan".
Vivienne hielp weer even met aankleden en zo gezegd, zo gedaan, liepen ze verder naar de woonruimte, waar ook de andere clienten zaten.
Haar groepje bestond uit 8 clienten. Allemaal een beetje rond de 18-25 jaar. 3 jongens, 5 meiden.
Annelieke voelde zich al snel op haar gemak en raakte aan de praat met 2 andere meisjes. De tijd vloog voorbij! Een van de leiding riep ze allemaal bijeen: "jongens en meisjes, we gaan eten, het is half 6!"
Het was een gezellige boel aan tafel. Opeens voelde Annelieke dat ze nu toch wel echt moest plassen. En niet zo'n beetje ook.. ze werd wat stil aan tafel en raakte langzaam in paniek. Haar ademhaling ging weer sneller en het werd hyperventileren. Toen Vivienne naar haar toe kwam en vroeg: "Annelieke, wat is er?", zei Annelieke: "ik, ik .. ik .. "
"Ze heeft in haar broek geplast", zei Bjorn.
"Och Annelieke, dat geeft toch niks" zei Vivienne. "Kom maar gauw, dan gaan we even wat droogs aantrekken"
Waggelend liep Annelieke achter Vivienne aan. Dit was toch wel een ondergang... nog maar net kennis gemaakt met de nieuwe groep, en nu al een natte broek.
Hoe Vivienne met de natte broek van Annelieke omgaat, lezen jullie in het nieuwe hoofdstuk.
Laatst bewerkt:
bedankt voor het schrijven
